Γιατί οι Εκκλησίες Κλείνουν

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ άρθρο σας επληροφόρησε για μια κατάστασι που ίσως δεν εγνωρίζατε, αλλά δεν επραγματεύετο τις αιτίες, για τις οποίες τόσο πολλές εκκλησίες και θρησκευτικά ιδρύματα στη Γαλλία κλείνουν.

ΓΙΑΤΙ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ;

Οι εκκλησιαστικές αρχές προσπαθούν να εξηγήσουν αυτό το κλείσιμο λέγοντας ότι αντανακλά μια αναγκαία αναδιοργάνωσι. Ο Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος των Πόλεων Μπαγιέ και Λιζιέ, προσπαθώντας να δικαιολογήση το κλείσιμο τριών μεγάλων πριν από πολλά χρόνια εγκαθιδρυμένων σεμιναρίων στη Νορμανδία, είπε τα εξής: «Ανεζητήθη ένας υποδειγματικός τρόπος που θα μπορούσε να καταστήση πιο εύκολη την προσέλευσι νέων οι οποίοι αισθάνονται κλήσι για το ιερατείο.»—«Ουέστ Φρανς», 27 Φεβρουαρίου 1970.

Αλλά πώς το να στερήση κανείς δύο ολόκληρες επισκοπικές περιοχές από τα σχολεία των που εκπαιδεύουν ιερείς μπορεί να λεχθή, οσηδήποτε φαντασία και αν χρησιμοποιηθή, ότι διευκολύνει εκεί τους νέους που επιθυμούν να γίνουν ιερείς; Τώρα θα πρέπει να ταξιδεύουν σε μια τρίτη επισκοπική περιοχή, που το μεγάλο σεμινάριό της έχει, επίσης, κλείσει και μεταφερθή σε άλλη πόλι, όπου το μοναδικό σεμινάριο για τις τρεις επισκοπές πρέπει να μοιρασθή ένα κτίριο μαζί μ’ ένα άλλο Καθολικό ίδρυμα. Δεν θα ήταν πιο ρεαλιστικό να παραδεχθή κανείς ότι δωδεκάδες σεμιναρίων κλείνουν επειδή απλώς δεν υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι για το ιερατείο;

Η επαρχιακή ημερησία εφημερίς «Λα Βουά ντυ Νορ», σχολιάζοντας την ανασυγκρότησι των Γαλλικών σεμιναρίων, παρεδέχθη ότι αυτό κατέστη αναγκαίο «κυρίως λόγω ελλείψεως υποψηφίων.» Ένα ενοριακό περιοδικό στη Βρετάνη παραθέτει λόγια από ομιλία του τοπικού επισκόπου, που είπε: «Μία από τις κύριες ανησυχίες του επισκόπου προς το παρόν, και ακόμη περισσότερο για το μέλλον, είναι η μείωσις του αριθμού των υποψηφίων για το ιερατείο καθώς και για τα μοναχικά τάγματα. Αυτό είναι γενικό, δεν περιορίζεται μόνο στη Γαλλία. Όλα τα ιδρύματά μας έχουν επηρεασθή καθώς και όλες οι σταδιοδρομίες: ο συλλογισμός, η διδασκαλία, η νοσοκομειακή υπηρεσία και το ιεραποστολικό έργο.» Αυτό το περιοδικό, για να περιγράψη τις παρατηρήσεις του επισκόπου, εδημοσίευσε τους κατωτέρω αριθμούς για το σεμινάριο της Κεμπέρ:

Έτος Σπουδασταί του Σεμιναρίου

1961 150

1964 103

1968 67

Δεν είναι περίεργο ότι η επικεφαλίδα αυτού του άρθρου έλεγε «Το Σεμινάριο του Κεμπέρ Κλείνει»!—«Κεμπέρ», Ιούνιος-Ιούλιος 1969.

Δείχνοντας πόσο σοβαρή είναι η κατάστασις, ένα από τα ειδησεογραφικά περιοδικά της Γαλλίας που διαβάζονται ευρύτατα, έγραφε προσφάτως:

«Κάθε χρόνο από το 1961, αυτή [η Καθολική Εκκλησία στη Γαλλία] χάνει από τον ολικό αριθμό ιερέων που χρειάζονται κατά μέσον όρο σε επισκοπές όπως το Μπορντώ, η Νίκαια ή το Κλερμόν-Φερράν, διότι οι απώλειες λόγω θανάτου [900 περίπου κάθε χρόνο] ή εγκαταλείψεις της διακονίας απέχουν πολύ από το ν’ αναπληρώνονται. . . .

»Ο Γαλλικός κλήρος, ένας από τους πιο πολυάριθμους στον κόσμο, με 40.000 και πλέον ιερείς, είναι ένας ηλικιωμένος κλήρος. . . . Το 1975, το ένα τρίτο των μελών του θα είναι ηλικίας 60 ετών και πλέον. . . .

»Σε μια εμπιστευτική έκθεσι προς τους συμβούλους του, ο Καρδινάλιος Αλεξάντρ Ρενάρ, αρχιεπίσκοπος της Λυών, απεκάλυψε στις αρχές αυτού του μηνός την σοβαρότητα αυτής της κρίσεως. Τον παρελθόντα Οκτώβριο, μόνο 475 νέοι ενεγράφησαν στα [Γαλλικά] σεμινάρια, που σημαίνει 41 τοις εκατό ολιγωτέρους από το προηγούμενο έτος. Λόγω ελλείψεως σπουδαστών, τα λίγα σεμινάρια που παραμένουν γίνονται τώρα περιφερειακά. Τα μεγάλα φαιού χρώματος όμοια με στρατώνες σεμινάρια στο Ισσύ-λε-Μουλινέ συγκεντρώνουν όλους τους σπουδαστάς σεμιναρίων της περιοχής Παρισίων. . . .

»Με τον τρόπο που πηγαίνουν τα πράγματα, σε λιγώτερο από ένα αιώνα, ο κλήρος θα έχη εξαφανισθή.»—«Λ’ Εξπρές», 5-11 Ιανουαρίου 1970.

ΓΙΑΤΙ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ;

Οι εκκλησιαστικές αρχές προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι το κλείσιμο τόσο πολλών εκκλησιών στη Γαλλία είναι φυσική συνέπεια της μετακινήσεως του πληθυσμού από τις μικρές αγροτικές επισκοπές προς τις πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα όπου, λέγουν, χίλιες και πλέον νέες εκκλησίες έχουν ανεγερθή στη διάρκεια των παρελθόντων είκοσι πέντε ετών. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίον έχουν κλείσει μερικά μικρά αγροτικά παρεκκλήσια, αλλά ασφαλώς αυτό δεν εξηγεί τον λόγο για τον οποίο τέσσερες από κάθε πέντε εκκλησίες κλείνουν σε πόλεις όπως το Σανλί το οποίο έχει πληθυσμό άνω των 10.000! Η πραγματική αιτία βρίσκεται αλλού.

Μια καταφανής αιτία είναι η έλλειψις διακόνων. Υπάρχουν τουλάχιστον 18.000 Καθολικές επισκοπές στη Γαλλία χωρίς μόνιμον ιερέα. Ένας μεγάλος αριθμός ιερέων οφείλουν να υπηρετούν σε πολλές επισκοπές, και σε πολλές απ’ αυτές η εκκλησία ανοίγει μόνο μια φορά το μήνα ή και συχνά ακόμη ολιγώτερο, μερικές φορές απλώς μόνο για κηδείες ή άλλες ειδικές τελετές. Με την έλλειψι ιερέων που γίνεται, στην εποχή μας, ολοένα πιο οξεία, όταν ένας ιερεύς νυμφεύεται ή εγκαταλείπη τη διακονία του για κάποια άλλη αιτία, η επισκοπή ή οι επισκοπές τις οποίες αυτός επέβλεπε συχνά δεν έχουν άλλη λύσι παρά να καρφώσουν στη θύρα της εκκλησίας την πινακίδα που να λέγη «Κλειστή μέχρι νεωτέρας ειδοποιήσεως,» και ως επί το πλείστον η ‘νεωτέρα ειδοποίησις’ δεν έρχεται ποτέ!

Αλλά ίσως η πιο σημαντική αιτία για την οποία κλείνουν τόσο πολλές εκκλησίες είναι η αυξανομένη κάμψις του ενδιαφέροντος στις εκ παραδόσεως θρησκείες. Καθολικοί οι οποίοι επί πολλά χρόνια ενόμιζαν ότι ανήκαν στην αλάθητη εκκλησία του Χριστού ανεκάλυψαν ότι τα πράγματα που θεωρούσαν ιερά, επειδή οι ιερείς των τούς είχαν ειπεί να τα θεωρούν ιερά, πληροφορούνται τώρα, απ’ αυτούς τους ιδίους ιερείς, ότι δεν είναι σπουδαία ή ακόμη είναι και επιβλαβή. Η εφημερίς «Λ’ Εξπρές», περιγράφοντας το αποτέλεσμα που έχουν αυτές οι αλλαγές σε πολλούς Καθολικούς, έγραψε:

«Καθιερωμένοι κανόνες που ετηρούντο από γενεές Χριστιανών θεωρούνται τώρα πεπαλαιωμένοι. Με την εισαγωγή της ιδέας της αλλαγής, η [Καθολική] Εκκλησία εισήγαγε, επίσης, τη γνώσι της σχετικότητος. Εφόσον οι κανόνες που εδιδάσκοντο χθες δεν ισχύουν πια σήμερα, τίποτε δεν μας εγγυάται ότι οι σημερινοί κανόνες θα ισχύουν αύριο.»—Εφημερίς «Λ’ Εξπρές», 14-20 Οκτωβρίου 1968.

Γενική αηδία για το μέρος που έπαιξαν οι εκ παραδόσεως θρησκείες στους πολέμους και τις συρράξεις μεταξύ των εθνών και μέσα σ’ αυτά αποξενώνει, επίσης, τους ανθρώπους από τις εκκλησίες. Ο Γιούτζιν Μπλαίικ, γενικός γραμματεύς του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, ομιλώντας προσφάτως στη Γενεύη της Ελβετίας, το παρεδέχθη αυτό, λέγοντας:

«Οι θρησκείες δεν συντελούν πάντα στην ειρήνη, και παρέστημεν μάρτυρες των τρομακτικών συνεπειών του συγχρόνου θρησκευτικού φανατισμού σε συνεργασία με τον καπιταλισμό, την αποικιοκρατία, την φυλετική διάκρισι υπέρ των λευκών και τα αρχαία φεουδαρχικά έθιμα και συνήθειες των φυλών. Οφείλομε να το παραδεχθούμε, οι σχέσεις μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν έχουν επιδεινωθή αντί να βελτιωθούν από τον θρησκευτικό παράγοντα. Ούτε ο ρόλος της θρησκείας στη Βόρειο Ιρλανδία έφερε παρηγοριά σε Καθολικούς και Διαμαρτυρομένους.»—Εφημερίς «Λε Μοντ», 2 Απριλίου, 1970.

Εφόσον οι Ανατολικές θρησκείες καθώς και οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» έχασαν από θρησκευτική άποψι τους λαούς και έχουν μάλιστα συντελέσει σε αναταραχή και πολέμους, είναι ευνόητο ότι έπρεπε να θερίσουν αυτό που έχουν σπείρει. Το κλείσιμο πολλών εκκλησιών των αποτελεί σημείον ότι οι ημέρες των είναι μετρημένες. Σύντομα ο Θεός θα τις τιμωρήση για τα εγκλήματά των. (Διαβάστε Αποκάλυψις κεφάλαιο 18, όπου η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας ονομάζεται συμβολικά «Βαβυλών η μεγάλη.»)

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΜΨΙ

Ας χαρούν τα ειλικρινή άτομα! Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν βρίσκεται καθόλου σε παρακμή. Ανθίζει όσο ποτέ προηγουμένως, όπως δείχνει η κατωτέρω έκθεσις του τύπου που δημοσιεύθηκε σ’ αυτή την ιδία Γαλλική Κυριακάτικη εφημερίδα που είχε αναγγείλει ότι περίπου «18.000 Εκκλησίες Εγκαταλελειμμένες.» Σ’ ένα άρθρο της για την «Επί Γης Ειρήνη» Συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά που είχε λάβει χώρα κοντά στο Παρίσι τον Αύγουστο, έλεγε:

«Σήμερα το απόγευμα . . . ο Φ. Β. Φρανζ θα εκφωνήση μια τελική ομιλία για την ελπίδα μιας ειρήνης χιλίων ετών, μιας ειρήνης η οποία θ’ ακολουθήση τη μάχη του Αρμαγεδδώνος και θα ιδή να επανέρχωνται δισεκατομμύρια ανθρώπων σε ζωή επάνω σε μια παραδεισιακή γη. . . .

»Μερικοί θα αισθανθούν τον πειρασμό να σηκώσουν τους ώμους. Εν τούτοις, οι περισσότεροι θα θελήσουν να σκεφθούν. Το κοινόν ανεκάλυψε με έκπληξι ότι υπήρχαν 30.000 ‘Μάρτυρες’ στη Γαλλία, ένα εκατομμύριο στον κόσμο, και ότι στη διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών έχουν αυξηθή σε τεραστία έκτασι: περίπου 700 τοις εκατό. Οι άνθρωποι μπορούν να σκέπτωνται ό,τι θέλουν, αλλά αυτό το φαινόμενο αξίζει να το προσέξωμε.»—«Λε Ζουρνάλ ντυ Ντιμάνς», 10 Αυγούστου 1969.

Ναι, η αύξησις, ο ζήλος και η αφοσίωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά, σε κτυπητή αντίθεσι με την παρακμή και την πτώσι των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου», κάνουν πολλούς ανθρώπους να ξανασκεφθούν σχετικά μ’ αυτό που από συνήθεια «λέγουσιν αίρεσιν.» (Πράξ. 24:14) Προσφάτως, μια Γαλλική Καθολική εβδομαδιαία εφημερίς έγραφε τα εξής:

«Πριν από λίγον καιρό οι ‘καλοί Καθολικοί’ ενόμιζαν ότι ήσαν υποχρεωμένοι να . . . εκδηλώνουν οργή όταν ένας ‘μάρτυς του Ιεχωβά’ τούς επεσκέπτετο στη θύρα των και τους προσέφερε βιβλιάρια και συμβουλή.

»Σήμερα, το αντίκρυσμα αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν το θάρρος να εκδηλώνουν δράσι για την πίστι των μάς αναγκάζει να σκεφθούμε. Μολονότι ο Καθολικός δεν είναι ανάγκη να συμμερισθή τις σκέψεις των, εν τούτοις αρχίζει να σκέπτεται ακόμη δε και να λέγη: ‘Αποκαλύπτεσθε’ σ’ αυτούς τους άνδρες και τις γυναίκες που δεν φοβούνται ν’ αντιμετωπίζουν σαρκαστικά μειδιάματα, προσωνυμίες και θυμούς όταν εκδηλώνουν την πίστι των.»—«Λ’ Αμί ντυ Πεπλ», 15 Φεβρουαρίου 1970.

Μερικοί Καθολικοί λέγουν: «Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν επιμελημένα κτίρια, κι’ εν τούτοις οι κοινότητές των ήσαν γεμάτες ζωή και πιστές στις διδασκαλίες του Χριστού.» (Εφημερίς «Λ’ Επρές» 22-28 Δεκεμβρίου, 1969) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα χαίρουν να βοηθήσουν όλους τους ειλικρινείς ανθρώπους να μελετήσουν τον Λόγο του Θεού και θα είναι ευτυχείς να τους υποδεχθούν στις ολοένα αριθμητικώς αυξανόμενες Αίθουσες των Βασιλείας, όπου θα βρουν Χριστιανικές κοινότητες, οι οποίες είναι πράγματι «γεμάτες ζωή και πιστές στις διδασκαλίες του Χριστού.»