Χριστιανική Ωριμότης—Ένας Ανέφικτος Σκοπός;
ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ σημαίνει «Χριστιανική ωριμότης»; Πώς μπορείτε να την προσδιορίσετε; Σεις την κατέχετε; Ή προσπαθείτε ακόμη να την επιτύχετε;
Πραγματικά αξίζει, να έχωμε την ορθή κατανόησι της Χριστιανικής ωριμότητος. Εν πρώτοις, η εσφαλμένη κατανόησις μπορεί να οδηγήση σε αποθάρρυνσι. Μπορεί να κάμη να φαίνεται η Χριστιανική ωριμότης σαν ένας απατηλός σκοπός, μια αυταπάτη, η οποία με βασανιστικό τρόπο απομακρύνεται ακριβώς όταν ένας άνθρωπος νομίζει ότι την έφθασε. Το να επιτύχη κανείς την Χριστιανική ωριμότητα δεν είναι ένας τέτοιος ανέφικτος σκοπός.
Κατόπιν, επίσης, η εσφαλμένη κατανόησις μπορεί να οδηγήση σε εσφαλμένους κανόνας εκτιμήσεως ή κρίσεως άλλων. Μπορεί να μας κάμη ν’ αποτυγχάνωμε να βλέπωμε και να εκτιμούμε τις καλές ιδιότητές των. Η εσφαλμένη αντίληψις της Χριστιανικής ωριμότητος μπορεί να κάνη ένα άτομο να έχη τάσι να υποτιμά τους άλλους και να εξυψώνη τον εαυτό του στη δική του εκτίμησι, ή εσφαλμένα να ευνοή μερικούς εις βάρος άλλων.
ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
Στη συνήθη έννοια «ώριμος» άνθρωπος είναι ένας που προχώρησε από την παιδική ηλικία στην εφηβική. Η σωματική ανάπτυξις φθάνει σ’ ένα ωρισμένο σημείο και κατόπιν σταματά. Η συναισθηματική ωριμότης αναπτύσσεται κάπως όμοια αλλά συχνά απαιτεί περισσότερο χρόνο από τη σωματική ανάπτυξι.
Υπάρχει επίσης ανάπτυξις στους Χριστιανούς από την πνευματική παιδική ηλικία στην πνευματική ενηλικίωσι, στη Χριστιανική ωριμότητα. Πώς μπορείτε να γνωρίσετε αν έχετε γίνει πνευματικώς ενήλικος;
Εκείνοι οι οποίοι είναι ακόμη «νήπια εν Χριστώ» έχουν ανάγκη να τρέφωνται με το «γάλα» της Χριστιανικής αληθείας. Αυτά τα «νήπια» δεν είναι βέβαια όσον αφορά το τι είναι η αλήθεια, γι’ αυτό έχουν τάσι να ταλαντεύωνται και ν’ απομακρύνωνται εύκολα με την δολιότητα και την πανουργία ανθρώπων οι οποίοι προωθούν ψευδείς διδασκαλίες. Σ’ αυτή την παιδαριώδη κατάστασι λίγα μπορούν να προσφέρουν στην ανάπτυξι του «σώματος του Χριστού,» της Χριστιανικής εκκλησίας, στην ‘οικοδομήν εαυτών εν αγάπη.’ (Εφεσ. 4:12-16) Εξακολουθούν να είναι «σαρκικοί,» και να έχουν ίσως τάσι στη ζηλοτυπία, τις διαμάχες και τις διαιρέσεις και οφείλουν να εκριζώσουν αυτούς τους κοσμικούς τρόπους για να γίνουν ‘πνευματικοί,’ όχι νήπια.—1 Κορ. 3:1-4.
Είναι κανείς από μας έτσι—ασταθής, χωρίς πεποίθησι όσον αφορά τη Χριστιανική αλήθεια, με τάσι ν’ ακολουθή ανθρώπους, χωρίς να έχη έλθη σε ενότητα μαζί μ’ εκείνους οι οποίοι είναι πνευματικοί αδελφοί μας, και έτσι χωρίς να έχη αναπτύξει την αγάπη η οποία εποικοδομεί και ενισχύει τη Χριστιανική εκκλησία; Τότε είναι ανάγκη ν’ αγωνισθούμε να φθάσωμε στη Χριστιανική ωριμότητα. Πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε, ότι η ανάπτυξις από την πνευματική παιδική ηλικία στην πνευματική ενηλικίωσι δεν είναι αυτόματη, όπως είναι αυτόματη η σωματική ανάπτυξις. Απαιτεί ειλικρινή προσπάθεια και συνεργασία από μέρους μας με τον Θεό και τον Υιό του και χρήσι των μέσων που προμηθεύουν για να φθάση κανείς σε πνευματική ενηλικίωσι ή πληρότητα.
ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Ώστε ένα μεγάλο μέρος της λειτουργίας της πνευματικής αναπτύξεως σε Χριστιανική ενηλικίωσι είναι η πρόοδος στην αποδοχή της πλήρους κλίμακος της Χριστιανικής αληθείας. Μερικοί εξ Εβραίων Χριστιανοί του πρώτου αιώνος δεν μπόρεσαν να προοδεύσουν πέραν από τα «αρχικά στοιχεία του Λόγου του Θεού» και έτσι συνέχισαν να έχουν χρείαν «γάλακτος,» χωρίς να είναι έτοιμοι για στερεά τροφή η οποία είναι για τους ‘τελείους,’ «οίτινες διά την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» Γι’ αυτό ο Παύλος έγραψε σ’ αυτούς παροτρύνοντάς τους να ‘φέρωνται προς την ωριμότητα.’ Πώς θα το κατώρθωναν αυτό; Πώς μπορούμε κι’ εμείς να το επιτύχωμε αν δεν το έχωμε ήδη επιτύχει;
Ο απόστολος έδειξε σ’ αυτούς ότι δεν έπρεπε να είναι σαν τους οικοδόμους οι οποίοι ποτέ δεν ανεβαίνουν περισσότερο από τα θεμέλια του κτιρίου, σ’ αυτή δε την περίπτωσι το «θεμέλιον» ήσαν οι στοιχειώδεις ή αρχικές διδασκαλίες για τον Χριστό. Έπρεπε να προχωρήσουν στην ‘υπερκείμενη οικοδομή’ η οποία στηρίζεται πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο, δηλαδή, στην πιο προχωρημένη διδασκαλία σχετικά με τον σκοπό του Θεού όπως αποκαλύφθηκε μέσω του Υιού του, διδασκαλία η οποία είναι πιο δύσκολο να εξηγηθή παρά οι στοιχειώδεις διδασκαλίες.
Υπήρχε επείγουσα ανάγκη να προχωρήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο, ήταν ζωτικό να το κάμουν. Γιατί; Διότι δεν μπορούσαν να παραμένουν στην ίδια θέσι επ’ αόριστον· τελικά έπρεπε είτε να προχωρήσουν είτε να οπισθοχωρήσουν. Τι θα εσήμαινε να οπισθοχωρήσουν; Θα εσήμαινε αποστασία, απομάκρυνσι από την αληθινή πίστι, και αυτό θα έφερνε καταστροφή.—Εβρ. 5:11-6:8
Φυσικά, η πρόοδός των σε κατανόησι αυτών των πιο δυσκόλων διδασκαλιών έπρεπε να συνοδεύεται με αντίστοιχη αύξησι της πνευματικής των αντιλήψεως και της Χριστιανικής των προσωπικότητος. Η εγκεφαλική γνώσις και μόνο δεν θα ήταν αρκετή. Αυτές οι προχωρημένες αλήθειες έπρεπε να έχουν επίδρασι στη ζωή των όπως οι «αρχικές» διδασκαλίες είχαν ήδη επίδρασι.
Σήμερα έχομε ολόκληρο τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. Δεχόμεθα όλη την κλίμακα των διδασκαλιών του και καταβάλλομε ειλικρινείς προσπάθειες να ζούμε σε αρμονία μ’ αυτές; Ή μήπως διαλέγομε και παίρνομε ό,τι μας αρέσει, και όπως συμβαίνει με πολλούς σήμερα οι οποίοι είναι μόνο κατ’ όνομα Χριστιανοί; Αυτοί τηρούν μόνο ότι επιθυμούν να τηρήσουν, αλλά δεν επιθυμούν να προχωρήσουν ως μαθηταί του Υιού του Θεού και επομένως είναι διηρημένοι μέσα στις πολλές αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου. Μήπως συμβαίνει και σε μας αυτό; Η απάντησίς μας σ’ αυτά τα ερωτήματα θα μας βοηθήση να προσδιορίσωμε αν έχωμε φθάσει σε Χριστιανική ωριμότητα ή όχι.
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ
Αλλά δεν είναι γεγονός ότι καθώς περνά ο καιρός κατανοούμε καλύτερα τον Λόγο του Θεού, αποκτούμε αυξημένη γνώσι ωρισμένων αληθειών, που περιλαμβάνει και την κατανόησι μερικών ‘εξόχων σημείων.’ Αυτό είναι αλήθεια. Φθάνομε, λοιπόν, ποτέ πραγματικά σε ωριμότητα; Ή βρίσκεται πάντοτε μπροστά από μας ώστε να είμεθα ένα είδος μαγγανοπήγαδου και να μην φθάνομε πραγματικά ποτέ στην ωριμότητα που είναι ο σκοπός μας; Όχι, δεν συμβαίνει αυτό. Ας δούμε γιατί όχι.
Παρατηρήστε το παράδειγμα της παιδικής ηλικίας και της ενηλίκου καταστάσεως που χρησιμοποιεί η Γραφή (‘άνδρα τέλειον.’ [Εφεσ. 4:13] που σημαίνει ώριμον). Όταν ένα παιδί μεγαλώνη και ενηλικιώνεται, σημαίνει αυτό ότι ένα τέτοιο ενήλικο άτομο έχει τώρα όλη τη γνώσι, την πείρα και την κρίσι που θα έχη ποτέ; Ασφαλώς όχι. Ένα άτομο συνεχίζει να προοδεύη στην ενήλικη ζωή του.
Ένας ώριμος Χριστιανός επίσης οφείλει να συνεχίζη να προοδεύη σε γνώσι, αγάπη, πίστι, σοφία, και σε όλες τις άλλες ιδιότητες που είναι καρποί του πνεύματος του Θεού. Μπορούμε να πούμε ότι έτσι γίνεται ‘πιο ώριμος’;
Όχι, όπως δεν μπορούμε να πούμε ότι ένας ενήλικος γίνεται περισσότερο ενήλικος λόγω της πείρας και της γνώσεως που προσθέτει ύστερα από την ενηλικίωσί του. Είναι ένας άνθρωπος πενήντα ετών περισσότερο ενήλικος από έναν σαράντα ετών; Ή μπορούμε να πούμε για έναν άνθρωπο εξήντα ετών ως ‘πολύ ενήλικο’ και έναν εβδομήντα ετών ‘εξαιρετικά ενήλικο’; Όχι, διότι αυτή δεν είναι η έννοια της λέξεως. Ούτε αυτή είναι και η έννοια της λέξεως «ωριμότης.»
Τον πρώτο αιώνα οι ώριμοι Χριστιανοί άνδρες οι οποίοι εξεδήλωναν σοφία και οι οποίοι είχαν τα προσόντα για να διδάσκουν, να προτρέπουν και να ελέγχουν, διωρίζοντο ως «πρεσβύτεροι» στις εκκλησίες. (1 Τιμ. 3:1-7· Τίτον 1:5-9) Εσήμαινε αυτό ότι αυτοί ήσαν οι μόνοι ώριμοι και ότι οι άλλοι οι οποίοι δεν εδιορίζοντο ήσαν ‘ανώριμοι’; Όχι, διότι τα προσόντα που είχαν αυτοί οι άνδρες και τα οποία τους καθιστούσαν ικανούς να υπηρετούν μ’ αυτή την ιδιότητα, υπήρχαν επιπροσθέτως στην ιδιότητά των ως ωρίμων Χριστιανών που υπήρχε ήδη. Παραδείγματος χάριν, στην κανονική ζωή ένας γυιος, ο οποίος μεγαλώνει, νυμφεύεται, και έχει δική του οικογένεια, μπορεί να εξακολουθήση ν’ αποβλέπη στον πατέρα του ή σε άλλους ηλικιωμένους για συμβουλή και καθοδήγησι σε ωρισμένα ζητήματα, επειδή αναγνωρίζει ότι έχουν μεγαλύτερη πείρα και σοφία. Έτσι, επίσης, συμβαίνει και με τους Χριστιανούς, διότι, μολονότι είναι πνευματικώς ώριμοι οι ίδιοι, μπορούν ωστόσο να επωφεληθούν από τη βοήθεια των πνευματικών «πρεσβυτέρων» στην εκκλησία.—Πράξ. 20:17, 28· Εφεσ. 4:11, 12.
Όπως ένα παιδί πρέπει να αισθάνεται ότι ο αντικειμενικός σκοπός του στη ζωή είναι περισσότερο από το να ενηλικιωθή απλώς, έτσι πρέπει ν’ αποβλέπωμε και στο να φθάσωμε στη Χριστιανική ωριμότητα ως μια επιθυμητή κατάσταση αλλ’ όχι ως τον τελικό αντικειμενικό σκοπό μας. Μόνο αφού γίνωμε ώριμοι Χριστιανοί, τότε μπορούμε να κάνωμε μεγαλύτερα βήματα και ν’ αναπτύξωμε τη σοφία και την εγκαρτέρησι που θα μας καταστήσουν ικανούς να προσφέρωμε καλή βοήθεια στους αδελφούς μας και να φθάσωμε στον τελευταίο αντικειμενικό μας σκοπό, δηλαδή να κερδίσωμε την τελική επιδοκιμασία του Θεού για αιώνια ζωή.
Έτσι βλέπομε να παροτρύνη ο απόστολος Παύλος τους Χριστιανούς αδελφούς του να προχωρούν προς τον αντικειμενικό σκοπό των, το βραβείο της ουρανίου κλήσεως λέγοντας: «Όσοι, λοιπόν, είμεθα τέλειοι [ώριμοι, ΜΝΚ] τούτο ας φρονώμεν . . . εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα.»—Φιλιππησ. 3:12, 14-16.
Η ωριμότης, λοιπόν, όταν την βλέπωμε κατάλληλα, είναι σαν μια βοηθητική εξέδρα πάνω στην οποία μπορούμε να εργασθούμε—όχι σαν μια αποκαρδιωτική κλίμαξ που τα σκαλιά της συνεχώς πολλαπλασιάζονται χωρίς τελειωμό όσο ανεβαίνομε.
ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΕ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ;
Αλλ’ υποθέστε ότι ένας Χριστιανός χρησιμοποιεί κακή κρίσι σ’ ένα ωρισμένο πνευματικό ζήτημα ή ενεργεί με τρόπο που δεν είναι σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. Η ενέργειά του πιθανόν να μην είναι αρκετά σοβαρή για να δικαιολογήση την αποκοπή του από την εκκλησία, αλλ’ ωστόσο αυτό δείχνει αποτυχία της πλήρους εφαρμογής ωρισμένης Γραφικής συμβουλής. Μήπως αυτό τον χαρακτηρίζει ως ‘ανώριμο’;
Όχι κατ’ ανάγκην. Μπορεί να είναι ανώριμος διότι ίσως να είναι νέος στην ηλικία ή ίσως να είναι ένα ‘νεοκατήχητο’ άτομο (1 Τιμ. 3:6), και επομένως να μη είναι σταθερά κατατοπισμένος στην αλήθεια. Εξ άλλου μπορεί να είναι ένας ώριμος Χριστιανός μ’ ένα μακρό υπόμνημα Χριστιανικής υπηρεσίας. Δεν είναι η μικρή ή μεγάλη σοβαρότης της πράξεως η οποία καθορίζει αν ένα άτομο είναι ώριμο ή ανώριμο. Είναι γεγονός ότι κακή κρίσις και αδυναμία είναι χαρακτηριστικά των παιδιών. Αλλ’ ακόμη και ενήλικοι μπορούν να είναι ένοχοι τέτοιων πραγμάτων μερικές φορές. Ως ενήλικοι, δεν έχετε ποτέ αισχυνθή διότι ενεργήσατε ή μιλήσατε μ’ ένα ‘παιδαριώδη τρόπο’; Ωστόσο μ’ αυτό δεν επανήλθατε στην παιδική ηλικία· παραμείνατε ενήλικος.
Η εσφαλμένη πορεία που έχει λάβει ένας ώριμος Χριστιανός είναι πιθανόν να οφείλεται στο γεγονός ότι έχει γίνει πνευματικώς ασθενής, ίσως διότι παραμέλησε τη μελέτη του Λόγου του Θεού, ή διότι επέτρεψε να μπουν στην καρδιά του κακές επιθυμίες και να εξασθενίσουν την αφοσίωσί του στον Θεό και τον Χριστό. Ένα πλήρως ανεπτυγμένο άτομο που αρρωσταίνει μπορεί να γίνη ‘αδύνατο σαν ένα βρέφος,’ αλλά ωστόσο είναι ένα ενηλικιωμένο άτομο. Είναι πιθανόν να είναι ανάγκη να τρέφεται με τροφή που είναι κατάλληλη για βρέφη ή άλλες μαλακές τροφές για λίγο καιρό λόγω της ασθενείας του. Ομοίως, ο πνευματικώς ασθενής Χριστιανός μολονότι ώριμος, είναι πιθανόν για ένα διάστημα να έχη ανάγκη της βοηθείας των άλλων και της φροντίδος των, ακόμη και να τον θρέψουν πνευματικώς για ν’ αποκατασταθή σε πνευματική υγεία και δύναμι.—Παράβαλε Εβραίους 12:5, 6, 12, 13· Ιάκωβος 5:13-16.
Φυσικά, ο ώριμος Χριστιανός, αντί να είναι πνευματικώς ασθενής, είναι πιθανόν να έχη πάρει κακό δρόμο, να έχη διαπράξει αδίκημα και να έχη αποστατήσει. Αλλά αυτό δεν τον κάνει ανώριμο. Ένας ώριμος καρπός που αρχίζει να σήπεται δεν ξαναγίνεται πράσινος (ανώριμος). Χαλάει, σήπεται.—Εβρ. 6:1-8· 12:15.
ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΩΡΙΜΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Ώστε λοιπόν, κάνομε καλά ν’ αποφεύγωμε να χρησιμοποιούμε την λέξι «ωριμότης» σαν ένα είδος γενικής εκφράσεως, τόσο ευρείας και αορίστου ώστε να περιλαμβάνη τα πάντα. Ούτε θέλομε να την χρησιμοποιούμε με τη σημασία του φανταστικού ιδεώδους μας όσον αφορά το τι πρέπει να είναι ένας Χριστιανός. Όλοι οι ώριμοι Χριστιανοί δεν θα είναι ακριβώς όμοιοι όσον αφορά την προσωπικότητά των ή την εκδήλωσι των πνευματικών των προσόντων. Ως παράδειγμα, πάρτε δυο περιβόλια που το καθένα περιέχει διαφορετικά είδη καρποφόρων δένδρων, που και τα δυο είναι «ώριμα,» δηλαδή, έχουν πλήρως αναπτυγμένα δένδρα που φέρουν καρπούς. Ωστόσο, ένα περιβόλι είναι πιθανόν να έχη περισσότερες μηλιές παρά αχλαδιές, ενώ το άλλο είναι πιθανόν να έχη περισσότερες αχλαδιές παρά μηλιές.
Έτσι, επίσης, και οι ώριμοι Χριστιανοί μπορεί να φαίνωνται ισχυρότεροι σε μια μορφή παρά σε μια άλλη όσον αφορά την εκδήλωσι των καρπών του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22, 23) Ένας μπορεί να διακρίνεται στη γνώσι, ένας άλλος μπορεί να εκδηλώνη ιδιαίτερη καλωσύνη ή υπομονή, ένας άλλος μπορεί να είναι εξαιρετικός σε καλή κρίσι ή αντίληψι όσον αφορά τα προβλήματα, ένας άλλος μπορεί να είναι με ασυνήθιστο τρόπο γενναιόδωρος ή φιλόξενος, ένας άλλος μπορεί να έχη πολύ καλή διευθυντική ικανότητα. (Παράβαλε 1 Κορ. 7:7· 12:4-11, 27-31.) Ωστόσο αυτή η ποικιλία δεν αποτελεί σημείο ανωριμότητος. Δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί δεν είναι ‘ενήλικοι’ Χριστιανοί. Δεν είναι ανάγκη να είναι όλοι με τον ίδιο τρόπο ισχυροί ή ικανοί σε όλες τις μορφές για να είναι «ώριμοι.» Ούτε είναι ο ένας στερεοτυπικό αντίγραφο του άλλου. Καθένας με τον δικό του τρόπο συνεισφέρει κάτι ως ώριμος Χριστιανός στην ‘οικοδομή του σώματος του Χριστού.’—Εφεσ. 4:15, 16.
Πρέπει επίσης ν’ αποφεύγωμε να καθοδηγούμεθα από κοσμικούς κανόνας όσον αφορά τη Χριστιανική ωριμότητα, και να χαρακτηρίζωμε μερικούς ως ‘ανωρίμους’ επειδή έχουν καταφανείς ελλείψεις σε κοσμική μόρφωσι ή πείρα των κοσμικών μεθόδων ενεργείας. Ασφαλώς αν επρόκειτο οι απόστολοι του πρώτου αιώνος να ριφθούν μέσα σε μια σύγχρονη βιομηχανοποιημένη και κατευθυνομένη από τα γραφεία κοινωνία της εποχής μας, θα υπήρχαν πολλά πράγματα παράξενα, ξένα σ’ αυτούς και, τουλάχιστον προσωρινά, θα τους δημιουργούσαν περιπλοκές. Μήπως αυτό θα τους έκανε ανωρίμους Χριστιανούς; Ασφαλώς όχι. Διότι η Χριστιανική ωριμότης δεν προσδιορίζεται από γνώσι, πείρα ή αποτελεσματικότητα στις σύγχρονες μεθόδους των επιχειρήσεων ή της ζωής των πόλεων. Προσδιορίζεται από τα πνευματικά προσόντα που αναγράφονται στον Λόγο του Θεού. Αυτά τα προσόντα εφαρμόζονται με όμοιο τρόπο παντού, σε όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις εποχές, ώστε η γεωγραφική τοποθεσία, το επάγγελμα ή η κοινωνική θέσις δεν είναι ο αποφασιστικός παράγων.
Μερικοί αλιείς του πρώτου αιώνος είχαν γίνει ώριμοι μαθηταί του Υιού του Θεού, ενώ οι γραμματείς και οι θρησκευτικοί ηγέται που είχαν ανωτέρα μόρφωσι γενικά απέτυχαν να γίνουν μαθηταί. Οι Γραφικές αρχές είναι εκείνες πάνω στις οποίες ένας ώριμος Χριστιανός ενεργεί και αυτές εφαρμόζονται τόσο σ’ ένα αγρόκτημα όσο και σε μια πόλι, τόσο σε μια «καθυστερημένη» πρωτόγονη χώρα, όσο και σ’ ένα προοδευμένο βιομηχανικό έθνος. Έτσι, κανένας Χριστιανός δεν πρέπει ν’ αποθαρρύνεται, όσον αφορά τη δυνατότητα να επιτύχη Χριστιανική ωριμότητα λόγω ελλείψεως ικανότητος όπως την βλέπουν από κοσμική άποψι.—Παράβαλε 1 Κορινθίους 1:26-31· 2:3-6· 2 Κορινθίους 1:12.
Έτσι, λοιπόν, αν δεν έχωμε φθάσει σε ωριμότητα, «ας φερώμεθα» προς αυτήν. Είμεθα ώριμοι Χριστιανοί; Τότε ας χρησιμοποιούμε την ωριμότητά μας για καλό σκοπό ‘ανδριζόμενοι, ενδυναμούμενοι,’ βοηθώντας ανωρίμους και συνεχίζοντας στην ίδια οδό η οποία μας ωδήγησε σε ωριμότητα και η οποία θα μας οδηγήση στον τελικό αντικειμενικό σκοπό μας, την επιδοκιμασία του Θεού για ζωή.—1 Κορ. 16:13, 14· Γαλ. 6:1, 2· Φιλιππησ. 3:15, 16.