Γιατί ο Ιησούς Έδωσε την Παραβολή των «Δέκα Παρθένων»
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ διδάσκαλος είναι εκείνος ο οποίος, όταν μεταδίδη κάποιο γεγονός ή μια αρχή της ζωής, μπορεί να το διατυπώση καθαρά και απλά. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε το κύριο υπόδειγμα ως διδάσκαλος. Σχετικά με αυτό τον βρίσκομε να διδάσκη κυρίως με παραβολές, οι οποίες είναι προφητικά παραδείγματα αληθινών χαρακτηριστικών της ζωής ή εφαρμογής αρχών. (Ματθ. 13:34, 35) Υπάρχει βαθειά σημασία σ’ αυτές.
Πραγματικά, οι παραβολές που χρησιμοποίησε ο Ιησούς είναι γενικά πιο υποβοηθητικές για να κατανοήσωμε ένα σημείο, διότι (1) εγείρουν το ενδιαφέρον και την προσοχή, (2) εγείρουν την ικανότητα της σκέψεως, (3) εγείρουν συναισθήματα και εγγίζουν την καρδιά, (4) βοηθούν τη μνήμη και (5) διαφυλάττουν την αλήθεια, διότι βασίζονται στη ζωή και σε φυσικά πράγματα, ενώ οι απλές λέξεις μπορεί ν’ αλλάσσουν την έννοια.
Συνεπώς, μολονότι ο Ιησούς εδίδαξε στη γη πριν από 1.900 χρόνια και πλέον, οι διδασκαλίες του δεν είναι αρχαϊκές, και μπορούμε να τις κατανοήσωμε και ν’ αποκομίσωμε πολλά απ’ αυτές σαν να λέγονταν στον δικό μας καιρό. Στην πραγματικότητα, πολλές απ’ αυτές έχουν ιδίως εφαρμογή στην εποχή μας.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ
Μια από τις πιο ζωντανές παραβολές του Ιησού ήταν η παραβολή των «δέκα παρθένων.» Αυτή έχει μεγάλη σημασία για μας, ιδιαίτερα στον παρόντα καιρό. Ποιος ήταν ο σκοπός της; Δόθηκε για να βοηθήση τους Χριστιανούς, ιδιαίτερα εκείνους που ζουν σήμερα, να διακρίνουν την παρουσία του Χριστού με την εξουσία της Βασιλείας.
Οι απόστολοι του Ιησού τον ρώτησαν: «Τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθ. 24:3) Απαντώντας ο Ιησούς παρέθεσε πολλά γεγονότα, περιλαμβανομένων και μερικών παραβολών, που εκτίθενται στα κεφάλαια 24 και 25 του Ματθαίου. Όλ’ αυτά τα πράγματα που ετόνισε είναι χαρακτηριστικά που αποτελούν το μεγάλο σημείον της παρουσίας του, αοράτου, με Βασιλική εξουσία.
Η παραβολή του Ιησού για τις «δέκα παρθένους,» που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 25:1-12, δεν δόθηκε μόνο για να μπορέσουν να διακρίνουν την παρουσία του οι μαθηταί του που θα ζούσαν στη γη στον καιρό της δευτέρας ελεύσεώς του. Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς είχε σκοπό η παραβολή να δείξη σ’ αυτούς ότι έπρεπε να είναι προσεκτικοί, άγρυπνοι, για να μην τύχη και δεν αντιληφθούν, όπως οι Φαρισαίοι δεν αντελήφθησαν την πρώτη έλευσι του Χριστού. Επίσης, η παραβολή τονίζει τις ευθύνες και τα καθήκοντα που θα είχαν οι μαθηταί του Χριστού στη διάρκεια της παρουσίας του ως Βασιλέως. (Ψαλμ. 110:3) Ο Ιησούς ήθελε να παραμείνουν πιστοί όλοι όσοι έτυχαν της «Ουρανίας κλήσεως» από τον Θεό και να επιτύχουν τον θαυμαστό αυτό σκοπό της συγκληρονομίας με τον Χριστό στη Βασιλεία.—Εβρ. 3:1· Ρωμ. 8:17· Αποκάλ. 20:4, 6.
ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΣΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ
Επειδή η παραβολή των ‘δέκα παρθένων’ περιλαμβάνει γαμήλιο ευωχία, θα ήταν υποβοηθητικό να εξετασθή πρώτα μια συνοπτική περιγραφή των εθίμων που ετηρούντο στους γάμους της εποχής εκείνης στην οποία ο Ιησούς είπε την παραβολή.
Μολονότι ο γάμος προφανώς δεν είχε καμμιά τυπική τελετουργία, γινόταν εν τούτοις ένας πολύ εύθυμος εορτασμός γάμων στον Ισραήλ. Την ημέρα του γάμου, η νύμφη συνήθως έκανε στο δικό της σπίτι επιμελείς προετοιμασίες. Η προετοιμασία για τον γάμο ήταν να στολισθή με τα ωραιότερά της ενδύματα, στολίσματα και κοσμήματα. Τον καιρό εκείνο το σύνολον της αμφιέσεως περιελάμβανε ένα είδος πέπλου που εκάλυπτε το κεφάλι και, σε μερικές περιπτώσεις, έφθανε ως τα πόδια. (Ιερ. 2:32· Ησ. 3:19, 23· 49:18) Αυτό το κάλυμμα της κεφαλής εσυμβόλιζε την υποταγή της νύμφης στον νυμφίο της.—Γέν. 24:65· 1 Κορ. 11:5-10.
Ο νυμφίος, φορώντας επίσης την καλύτερη ενδυμασία του, αναχωρούσε από το σπίτι του το βράδυ για το σπίτι των γονέων της νύμφης, συνοδευόμενος από τους φίλους του. Απ’ εκεί η ακολουθία πήγαινε στο σπίτι του νυμφίου ή στο σπίτι του πατέρα του, συνοδευόμενη από μουσικούς ή τραγουδιστάς και συνήθως από άτομα που κρατούσαν λυχνίες.
Οι άνθρωποι κατά μήκος της οδού ενδιαφέρονταν πολύ για την πομπή. Μερικοί προσετίθεντο στην πομπή, ιδιαίτερα παρθένες που είχαν λυχνίες φωτίζοντας τον δρόμο και προσθέτοντας λαμπρότητα στον εορτασμό. (Ιερ. 7:34· 16:9· Ησ. 62:5) Επειδή δεν υπήρχε βιασύνη, ο νυμφίος μπορούσε να δαπανήση σημαντικό χρόνο στο σπίτι του και έπειτα πάλι μπορεί να γινόταν κάποια καθυστέρησις προτού η πομπή αναχωρήση από το σπίτι της νύμφης, και γι’ αυτό μπορεί να εβράδυναν πολύ, και μερικοί που περίμεναν στο δρόμο μπορεί να νύσταζαν και να κοιμούνταν. Τα τραγούδια και οι χαρές ήταν δυνατόν ν’ ακουσθούν από μεγάλη απόστασι, και όσοι αγρυπνούσαν τα άκουαν και φώναζαν: ‘Ιδού ο νυμφίος έρχεται!’ Οι παριστάμενοι ήσαν έτοιμοι να χαιρετήσουν τον νυμφίο, και οι προσκεκλημένοι στο γαμήλιο δείπνο εισήρχοντο μαζί του στο σπίτι. Μετά την είσοδο του νυμφίου και του περιβάλλοντός του στο σπίτι εκλείετο η θύρα και δεν μπορούσαν να μπουν οι προσκεκλημένοι που είχαν αργήσει.—Γεν. 29:22· Ματθ. 22:1-3, 8.
Εξετάζοντας την παραβολή, βλέπομε πώς αυτή ταιριάζει με τον τρόπο ζωής του καιρού εκείνου. Λέγει τα εξής, όπως αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 25:1-12:
«Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι, και πέντε μωραί. Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο. Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή, Ιδού, ο νυμφίος έρχεται· εξέλθετε εις απάντησιν αυτού. Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι, και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών. Και αι μωραί είπον προς τας φρόνιμους, Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας· διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται. Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι, Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς· όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας, και αγοράσατε εις εαυτάς. Ενώ δε απήρχοντο δια να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος· και αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπεν, Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω.»
ΓΙΑΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ «ΠΑΡΘΕΝΟΙ»
Ο Ιησούς λέγοντας αυτή την παραβολή δεν ανέφερε τη νύμφη. Γιατί; Διότι ήθελε να εξάρη ωρισμένες απόψεις των ευθυνών των πνευματικά αναγεννημένων κεχρισμένων «αδελφών» του ενόσω ήσαν ακόμη στη γη και προτού ενωθούν πραγματικά μαζί του δι’ αναστάσεως στους ουρανούς. Δεν ήθελε να συγχύση το νόημα της εφαρμογής της παραβολής. Γι’ αυτό περιώρισε αυτή την παραβολή για να τους εξεικονίση, όχι ως «νύμφη,» αλλ’ ως «δέκα παρθένους.»
Αυτοί οι κεχρισμένοι, ενόσω είναι στη γη, θεωρούνται ως ‘αρραβωνιασμένοι’ με τον Χριστό, ως αγνές παρθένοι. (2 Κορ. 11:2, 3) Οι ολίγοι απ’ αυτή την τάξι που απομένουν τώρα στη γη είναι «κεκλημένοι» εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου.» (Αποκάλ. 19:9) Ο πραγματικός γάμος λαμβάνει χώραν στον ουρανό. Αυτοί δεν έφθασαν ακόμη στην ουράνια κληρονομιά. Η τάξις της «νύμφης» εκλέγεται από τις «δέκα παρθένους.» Όπως δείχνει η παραβολή, όλοι δεν αποδεικνύονται φρόνιμοι. Μερικοί είναι μωροί. Η λέξις «νύμφη» εφαρμόζεται στους συγκληρονόμους του Χριστού ως εκκλησία και ως ουράνιο σώμα ατόμων που αριθμούνται τελικά σε 144.000. Αυτοί ως άτομα, είτε άνδρες είναι είτε γυναίκες, καλούνται ποικιλοτρόπως «τέκνα του Θεού,» «αδελφοί» του Χριστού και «παρθένοι.»—1 Ιωάν. 3:2· Ματθ. 25:40· Αποκάλ. 14:1, 4· Γαλ. 3:28.
Με ποια έννοια είναι «παρθένοι»; Η Αγία Γραφή το εξηγεί. Εν σχέσει με τους 144.000, που ίστανται με το Αρνίον του Θεού στο πνευματικό Όρος Σιών, λέγει: «Ούτοι είναι οι μη μολυνθέντες με γυναίκας [όπως η θρησκευτική πόρνη Βαβυλών η Μεγάλη, και οι θυγατέρες της]· διότι παρθένοι είναι· ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη.» (Αποκάλ. 14:4· 17:3-5) Αφού αναγεννηθούν από το πνεύμα, έχοντας ελπίδα να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό στους ουρανούς, δεν διαπράττουν πνευματική ‘πορνεία’ με αυτόν τον κόσμο. Επομένως, αυτοί οι Χριστιανοί δεν μολύνονται με το θρησκευτικό και το πολιτικό σύστημα αυτού του κόσμου. Δεν αναμιγνύονται ούτε παρεμβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο στην πολιτική ή στις ενέργειες των ανθρωπίνων κυβερνήσεων.—2 Τιμ. 2:3, 4.
Η θέσις αυτών των «παρθένων» Χριστιανών περιεγράφη σαφώς από τον απόστολο Παύλο όταν έγραψε: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν σωτήρα, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού, κατά την ενέργειαν διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν.» (Φιλιππ. 3:20, 21) Αυτοί οι Χριστιανοί είναι φίλοι των ανθρώπων, και τους επισκέπτονται στα σπίτια τους με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Δεν είναι όμως φίλοι του κόσμου, δηλαδή του συστήματος πραγμάτων αυτού του κόσμου. Η Αγία Γραφή αυστηρά κατακρίνει τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς οι οποίοι θα ήθελαν να είναι φίλοι του κόσμου, λέγοντας: «Μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»—Ιακ. 4:4· 1:27.
Εκείνοι λοιπόν που λαμβάνουν ‘την ουράνια κλήσι’ από τον Θεό πρέπει να κάμουν την κλήσι και την εκλογή των ασφαλή και βεβαία. (2 Πέτρ. 1:10, 11) Αυτοί επιθυμούν να λάβουν τη θεία σφραγίδα της τελικής επιδοκιμασίας προτού ο Θεός διατάξη τους «τεσσάρας ανέμους» να καταστρέψουν αυτό το σύστημα πραγμάτων. (Αποκάλ. 7:1-8) Αυτό απαιτεί πίστη αφοσίωσι από μέρους των, για να γίνουν ‘σύμμορφοι της εικόνος του Υιού αυτού.’ (Ρωμ. 8:29) Έτσι, αυτοί είναι σαν την αρραβωνιασμένη παρθένο του Ισραήλ, που επιθυμούσε να διατηρηθή καθαρή και αμόλυντη. Τώρα ενόσω είναι στη γη υποτάσσονται στην ηγεσία εκείνου με τον οποίον είναι αρραβωνιασμένοι, με σκοπό να δοξασθούν ως «νύμφη» του στον ουρανό. (Κολ. 1:18) Στον αρχαίο Ισραήλ μια αρραβωνιασμένη παρθένος που διέπραττε πορνεία με άλλον άνδρα εθεωρείτο μοιχαλίς και εθανατώνετο. (Δευτ. 22:23, 24) Ομοίως, οι άπιστοι θα απωλέσουν την ελπίδα της ουρανίου ζωής που προωρίζετο για κείνες τις μνηστευμένες «παρθένους.»—Αποκάλ. 21:7, 8.
ΕΝΑΣ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΗΘΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ
Επομένως, σ’ αυτόν τον καιρό της εντάσεως, υπάρχει ανάγκη ασυνήθους αγρυπνίας, εγρηγόρσεως. Ο απόστολος Παύλος λέγει στους Χριστιανούς: «Περί δε των χρόνων και των καιρών, αδελφοί, δεν έχετε χρείαν να σας γράφη τις· διότι σεις εξεύρετε ακριβώς, ότι η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν και δεν θέλουσιν εκφύγει. Αλλά σεις, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει, ώστε η ημέρα να σας καταφθάση ως κλέπτης. Πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας· δεν είμεθα νυκτός ουδέ σκότους. Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.»—1 Θεσσ. 5:1-6, ΜΝΚ.
Θα ήταν καταστρεπτικό, λοιπόν, ιδιαίτερα στον παρόντα καιρό, να γίνη οποιοσδήποτε απ’ αυτούς πνευματικώς νυσταλέος, αδιάφορος ή αμελής. Αν επιδοθούν σε κοσμικές συνήθειες, ή γίνουν χαλαροί στο κήρυγμα της Βασιλείας, μπορεί να βρεθούν στην κατάστασι ενός ‘κακού δούλου.’ Ο Ιησούς είπε ότι, αν ένας τέτοιος θ’ αρχίση να λέγη μέσα του, «Βραδύνει να έλθει ο κύριός μου· και αρχίση να δέρη τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη μετά των μεθυόντων, θέλει ελθεί ο κύριος του δούλου εκείνου καθ’ ην ημέραν δεν προσμένει, . . . και θέλει αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών.» (Ματθ. 24:48-51) Τώρα δεν είναι καιρός να συνδεθούμε με τους πνευματικώς ‘μεθύοντας.’ Αν καμμιά απ’ αυτές τις «παρθένους» που είναι αρραβωνιασμένη με τον Χριστό ζη τώρα ή ομιλή με τον τρόπον αυτών που υποστηρίζουν τα ψευδή θρησκευτικά συστήματα της ‘Βαβυλώνος της Μεγάλης,’ της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, δείχνει ότι μεθύει μαζί με αυτό το πορνοειδές σύστημα και θα ‘λάβη εκ των πληγών αυτής.’—Αποκάλ. 17:1, 2, 6· 18:4.
Βλέπομε λοιπόν ότι η παραβολή του Ιησού για τις «δέκα παρθένους» αποτελεί μια έντονη προειδοποίησι. Αλλά υπάρχει και πρόσθετη σημασία σ’ αυτή την παραβολή. Πώς η παραβολή δίνει έντονη καθοδηγία στον λαό του Θεού σήμερα; Ποια είναι η σημασία των «λαμπάδων,» του «ελαίου» και των άλλων συμβολισμών; Αυτά τα ζητήματα θα εξετασθούν στο επόμενο τεύχος αυτού του περιοδικού.