Προς Τίτον: Καλή Συμβουλή για Υγιαίνουσα Πίστι

ΟΛΟΙ οι πραγματικά αφιερωμένοι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι για να ευαρεστούν τον Δημιουργό τους, τον Ιεχωβά Θεό, πρέπει να είναι λογικοί, ισορροπημένοι, ισχυροί, «υγιαίνοντες εν τη πίστει.» Γι’ αυτό, ενδιαφέρονται ώστε οι διδασκαλίες που λαμβάνουν από τους επισκόπους των να είναι ‘υγιαίνουσες διδασκαλίες,’ Κατάλληλα, λοιπόν, στην επιστολή του προς τον Τίτον ο απόστολος Παύλος προτρέπει τον Τίτο και τους άλλους πρεσβυτέρους να διδάσκουν όσα είναι υγιεινά σ’ εκείνους τους οποίους διακονούν ώστε να είναι «υγιαίνοντες εν τη πίστει.»—Τίτον 1:9, 13· 2:1, 2, 6.

Πότε έγραψε ο Παύλος αυτή την επιστολή στον Τίτο; Πολύ πιθανώς την έγραψε μεταξύ της πρώτης και της δευτέρας φυλακίσεώς του, δηλαδή μεταξύ του 61 και 64 μ.Χ. Όπως και οι επιστολές του προς τον Τιμόθεο, η επιστολή του Παύλου, προς τον Τίτο αναφέρει δραστηριότητες που δεν περιλαμβάνονται στο βιβλίο των Πράξεων. Η δευτέρα επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο, γραμμένη ενώ ήταν στη φυλακή ή σε κατ’ οίκον κράτησι, δείχνει ότι ο Παύλος είχε απελευθερωθή για ένα διάστημα από μια προηγούμενη φυλάκισι και ότι αυτή ήταν η δευτέρα του φυλάκισις. Έτσι, πρέπει να ήταν στο διάστημα αυτής της περιόδου ελευθερίας που ο Τίτος τον συνώδευσε στο κήρυγμά του στην Κρήτη. Όταν ο Παύλος διεπίστωσε ότι ήταν αναγκαίο να φύγη από την Κρήτη, επεφόρτισε τον Τίτο να φροντίση για τις ‘εκκρεμότητες’ που δεν είχαν τακτοποιηθή, μια εκ των οποίων ήταν ν’ αντικρούση τους Ιουδαΐζοντες που ήσαν συνταυτισμένοι με τις εκκλησίες της Κρήτης.

Το γεγονός ότι ο Παύλος ανέθεσε αυτή την αποστολή στον Τίτο, δείχνει ότι είχε μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν, όπως δείχνουν και οι επιστολές του προς άλλα άτομα. Έτσι έγραψε στους Κορινθίους ότι «όσον μεν περί Τίτου, είναι κοινωνός εμού και εις εσάς συνεργός.» Ναι, ο Τίτος είχε την ίδια ανιδιοτελή διάθεσι που είχε κι ο Παύλος.—2 Κορ. 7:6· 8:6, 16, 17, 23.

Η επιστολή του Παύλου προς τον Τίτο, έχει πολλά κοινά σημεία με την πρώτη του επιστολή στον Τιμόθεο. Μεταξύ άλλων πραγμάτων και στις δύο επιστολές, ο Παύλος δίδει σαφείς οδηγίες σχετικά με τα προσόντα των πρεσβυτέρων και για το πώς πρέπει να συμπεριφέρωνται οι Χριστιανές γυναίκες. Εν τούτοις, φαίνεται ότι ο Τίτος δεν ήταν τόσο στενά συνδεδεμένος με τον Παύλο όσο ήταν ο Τιμόθεος, διότι στην επιστολή του προς τον Τίτο έχει ελάχιστες προσωπικές συστάσεις, ενώ στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο, ο Παύλος συχνά αναφέρεται σε προσωπικά θέματα που αφορούν τόσο τον εαυτό του, όσο και τον Τιμόθεο.

Διακρίνομε επίσης έναν ελαφρά διαφορετικό τόνο στην επιστολή του Παύλου προς τον Τίτο, αν αυτή συγκριθή με τις επιστολές του προς τον Τιμόθεο. Αυτό, χωρίς αμφιβολία, ωφείλετο στο είδος των ανθρώπων με τους οποίους ο Τίτος έπρεπε να συνεργασθή. Ο Παύλος αναφέρει τα λόγια ενός Κρήτου προφήτου, ο οποίος κατηγορεί τον λαό του ότι είναι ψεύσται, οκνηροί, γαστέρες αργαί! Πραγματικά σε μερικούς τόπους εκείνο τον καιρό, αν αποκαλούσαν κάποιον ‘Κρήτα’ ήταν σαν να τον φώναζαν ‘ψεύστη.’ Χωρίς αμφιβολία οι Χριστιανοί που έβγαιναν από ένα τέτοιο περιβάλλον θα έπρεπε ν’ αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία στο να μεταμορφώσουν την προσωπικότητά τους. Έτσι, μολονότι, διαπιστώνομε ότι τα προσόντα που καταγράφει ο Παύλος για τους πρεσβυτέρους είναι περίπου τα ίδια σε κάθε επιστολή, στον Τίτο επιπρόσθετα λέγεται ότι οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι εγκρατείς και ικανοί να ‘εξελέγχουν τους αντιλέγοντας.’ Παρακάτω, στον Τίτο δίδεται η οδηγία να ‘ελέγχη αυτούς αποτόμως’ και ‘να προτρέπη και να ελέγχη μετά πάσης εξουσίας.’ Όσο για κείνους που ευνοούν τις αιρέσεις, δηλαδή, δημιουργούν διαιρέσεις, ο Τίτος πρέπει να παραιτηθή απ’ αυτούς μετά την πρώτη και τη δευτέρα νουθεσία.—Τίτον 1:9-13· 2:15· 3:10.

Καθώς συγκρίνουν τις σχέσεις του Παύλου με τον Τιμόθεο και με τον Τίτο μερικοί απορούν γιατί ο Παύλος χειρίσθηκε το ζήτημα της περιτομής τόσο διαφορετικά σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις. Το εδάφιο Πράξεις 16:3 λέγει ότι ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο να περιτμηθή. Αλλά στην προς Γαλάτας 2:3 ο Παύλος λέγει : «Αλλ’ ουδέ ο Τίτος ο μετ’ εμού, Έλλην ων, ηναγκάσθη να περιτμηθή.» Ποια είναι η εξήγησις;

Εφόσον ήταν γνωστό ότι ο Τιμόθεος κατήγετο από Ιουδαία μητέρα, οι άνθρωποι μπορεί ν’ ανέμεναν απ’ αυτόν να περιτμηθή. Η περιτομή είχε μεγάλη αξία από την άποψι ότι θα του επέτρεπε να γίνη δεκτός από τους Ιουδαίους. Αλλά για τον Τίτο αυτό ήταν περισσότερο ένα ζήτημα αρχής. Αυτός ήταν Έλλην. Ήταν βέβαιο ότι και οι δύο γονείς του δεν ήσαν Ιουδαίοι. Εν τούτοις, ο Παύλος ετόνισε ότι ούτε ο Τίτος «αναγκάσθηκε» να περιτμηθή. Αυτό υπονοεί ότι ησκήθη κάποια πίεσις από μέρους των Ιουδαϊζόντων Χριστιανών για να περιτμηθή ο Τίτος. Χωρίς αμφιβολία για να τονίση το ζήτημα όσο το δυνατόν εντονώτερα, ο Παύλος πήρε μαζί του τον απερίτμητο Τίτο στη συνάθροισι στην Ιερουσαλήμ, όπου μετά από πολλές συζητήσεις οι απόστολοι και άλλοι πρεσβύτεροι διευθέτησαν ώστε οι εξ εθνών Χριστιανοί να μη περιτέμνωνται ή να μη κρατούν κατ’ ανάγκην όλες τις απαιτήσεις του Νόμου.

Έχοντας ενδιαφέρον για την πνευματική ευημερία όλων μέσα στην εκκλησία ο Παύλος συζητεί για τη διαγωγή των διαφόρων ανθρώπων μέσα σ’ αυτήν. Ιδιαιτέρως επιθυμεί οι γέροντες να είναι «υγιαίνοντες εν τη πίστει, τη αγάπη, τη υπομονή.» Πρέπει, επίσης να είναι «άγρυπνοι, σεμνοί, σώφρονες.» Αυτή είναι πραγματικά μια σοφή συμβουλή· μερικοί ηλικιωμένοι έχουν την τάσι να παίρνουν ωρισμένα ζητήματα στα ελαφρά, ενώ θα έπρεπε να τα λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν. Οι νεώτεροι, επίσης, στην ηλικία πρέπει να είναι ‘σώφρονες.’—Τίτον 2:2, 6.

Φυσικά, οι Χριστιανές ηλικιωμένες γυναίκες, όπως οι νεώτερες, πρέπει να είναι ‘υγιείς εν τη πίστει.’ Για να γίνη αυτό, τι απαιτείται απ’ αυτές; «Αι γραίαι ωσαύτως να έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, μη κατάλαλοι, μη δεδουλωμέναι εις πολλήν οινοποσίαν, να ήναι διδάσκαλοι των καλών, δια να νουθετώσι τας νέας να ήναι φίλανδροι, φιλότεχνοι, σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.» Πόσο επίκαιρη και κατάλληλη είναι αυτή η συμβουλή για την εποχή μας, που δίδεται ισχυρή έμφασις στην ‘απελευθέρωσι’ των γυναικών, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα κακούς καρπούς, όπως είναι η διαρκώς ανερχόμενη εγκατάλειψις οικογενειών από τις μητέρες των και η μεγάλη αύξησις των εγκλημάτων ανάμεσα στις γυναίκες!—Τίτον 2:3-5.

Κατόπιν, ο Παύλος συμβουλεύει τον Τίτο να νουθετή τους δούλους να συνεργάζωνται πλήρως με τους κυρίους των και να είναι έντιμοι έτσι ώστε η διαγωγή των να μην αντανακλά με κακό τρόπο στη Χριστιανική των θρησκεία, αλλά μάλλον να την συνιστά. Αυτή είναι μια συμβουλή που πολύ κατάλληλα σήμερα μπορεί να εφαρμοσθή σ’ όλους τους υπαλλήλους.

Όλοι όσοι θέλουν να είναι «υγιαίνοντες εν τη πίστει» πρέπει ν’ ακολουθήσουν οπωσδήποτε την επόμενη συμβουλή του Παύλου ν’ αρνηθούν ‘την ασέβεια και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσουν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς.’ Απαιτείται επίσης από μας που είμεθα σε υποταγή στις κοσμικές κυβερνήσεις να είμεθα έτοιμοι «εις παν έργον αγαθόν» και να μη βλασφημούμε κανένα. Πόσο κατάλληλη είναι η τελευταία συμβουλή! Διότι είναι μέσα στην εκπεσμένη ανθρώπινη φύσι να λέγη βλάσφημα λόγια ή κακά πράγματα για τους άλλους, ιδιαίτερα αν οι άλλοι μας έχουν θίξει. Αντί να είμεθα μαχητικοί πρέπει να είμεθα λογικοί και να επιδεικνύωμε πραότητα προς όλους, ακόμη και για άτομα τα οποία είναι πολύ ιδιοτελή. Αλλά το άγιο πνεύμα του Θεού και η αγάπη του για το ανθρώπινο γένος όπως φαίνεται από το δώρο του Υιού του, μας έχει ελευθερώσει από τις οδούς του κόσμου και μας έχει δώσει την ελπίδα της αιωνίου ζωής.—Τίτον 2:12· 3:1, 2, 4-8.

Πραγματικά, υπάρχουν πολλές καλές συμβουλές στην επιστολή του Παύλου προς τον Τίτο για όλη τη Χριστιανική εκκλησία· συμβουλές για όλους τους πρεσβυτέρους, ώστε αυτοί να εκθέτουν ‘υγιαίνουσες διδασκαλίες’ και για όλους τους πιστούς ώστε να παραμένουν ‘υγιείς εν τη πίστει.’