Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Πρέπει να γίνη εκκλησιαστική ενέργεια αν ένας βαπτισμένος Χριστιανός δεχθή μεταμόσχευσι ανθρωπίνου οργάνου, όπως είναι ο κερατοειδής χιτώνας ή ένα νεφρό;

Σχετικά με τη μεταμόσχευσι ανθρωπίνου ιστού ή οστού από έναν άνθρωπο σε άλλον, αυτό αποτελεί ζήτημα που πρέπει κατά συνείδησι ν’ αποφασίση κάθε Μάρτυς του Ιεχωβά. Μερικοί Χριστιανοί μπορεί να πιστεύουν ότι το να προσλάβουν στο σώμα τους κάποιο ιστό ή μέρος του σώματος ενός άλλου ανθρώπου είναι καννιβαλικό. Μπορεί να ισχυρίζωνται ότι η μεταμοσχευμένη ανθρώπινη ύλη προορίζεται να γίνη μέρος του σώματος του λήπτου για να τον διατηρήση ζωντανό και δραστήριο. Μπορεί να μη το βλέπουν αυτό σαν κάτι θεμελιωδώς διαφορετικό από την κατανάλωσι σαρκός μέσω του στόματος. Αυτά τα αισθήματα μπορεί να προκύψουν αν λάβη κανείς υπ’ όψι ότι ο Θεός δεν έλαβε ειδική πρόνοια να τρώη ο άνθρωπος τη σάρκα του συνανθρώπου του όταν έλαβε πρόνοια να τρώνε οι άνθρωποι τη σάρκα ζώων από τα οποία είχε αποστραγγισθή το αίμα, που συντηρούσε τη ζωή τους. Ίσως να λαμβάνουν, επίσης, υπ’ όψι τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι στους Βιβλικούς χρόνους θεωρούσαν τη συντήρησί τους με τη λήψι ανθρώπινης σάρκας. Παραδείγματος χάριν, εξετάστε την αφήγησι στο 2 Βασιλέων 6:24-30· Δευτερονόμιο 28:53-57· Θρήνοι 2:20 και 4:10. Στα εδάφια Ιωάννης 6:48-66, ο Ιησούς εμίλησε συμβολικά για τη βρώσι της σάρκας του και την πόσι του αίματός του. Μερικοί από τους Ιουδαίους μαθητές του, όταν άκουσαν αυτή τη συζήτησι, και επειδή δεν μπόρεσαν ν’ αντιληφθούν την πνευματική σημασία των λόγων του, σκανδαλίσθηκαν και έπαυσαν να τον ακολουθούν. Αυτές οι αφηγήσεις δείχνουν πώς μερικοί άνθρωποι αισθάνονταν σχετικά με τη βρώσι ανθρώπινης σάρκας.

Άλλοι ειλικρινείς Χριστιανοί σήμερα μπορεί να φρονούν ότι η Αγία Γραφή δεν αποκλείει οριστικά τις ιατρικές μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων. Μπορεί να ισχυρίζωνται ότι σε μερικές περιπτώσεις το υλικό του ανθρωπίνου σώματος δεν αναμένεται να γίνη μόνιμο μέρος του σώματος του λήπτη. Τα κύτταρα του σώματος λέγεται ότι αντικαθίστανται κάθε επτά χρόνια, και αυτό ισχύει για όλα τα μέρη του ανθρωπίνου σώματος που θα μπορούσαν να μεταμοσχευθούν. Μπορεί να ισχυρίζωνται, επίσης, ότι οι μεταμοσχεύσεις οργάνων διαφέρουν από τον καννιβαλισμό, επειδή ο «δότης» δεν φονεύεται για να παράσχη τροφή. Σε μερικές περιπτώσεις, άτομα που πέθαιναν δώρισαν στην πραγματικότητα μέρη του σώματός τους, για να χρησιμοποιηθούν για μεταμοσχεύσεις. Ασφαλώς, αν μια μεταμόσχευσις απαιτούσε λήψι του αίματος κάποιου ατόμου, αναμφισβήτητα αυτό θα ήταν αντίθετο στην εντολή του Θεού.—Πράξ. 15:19, 20.

Σαφώς, οι προσωπικές απόψεις και τα κατά συνείδησιν αισθήματα ποικίλλουν σ’ αυτό το ζήτημα της μεταμοσχεύσεως. Είναι αρκετά γνωστό ότι η χρήσις υλικού του ανθρωπίνου σώματος για ανθρώπινη κατανάλωσι ποικίλλει πολύ από τα πολύ μικρά είδη, όπως οι ορμόνες και ο κερατοειδής χιτώνας, μέχρι τα μεγαλύτερα όργανα, όπως είναι τα νεφρά και οι καρδιές. Μολονότι η Αγία Γραφή με σαφήνεια απαγορεύει την κατανάλωσι αίματος, δεν υπάρχει Γραφική εντολή που ν’ απαγορεύη ρητά τη λήψι άλλου ανθρωπίνου ιστού. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε άτομο που αντιμετωπίζει τη λήψι μιας αποφάσεως σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα πρέπει με προσοχή και προσευχή να σταθμίση τα ζητήματα και κατόπιν ν’ αποφασίση σύμφωνα με τη συνείδησί του τι αυτός ή αυτή θα μπορούσε ή δεν θα μπορούσε να κάνη ενώπιον του Θεού. Είναι ένα ζήτημα προσωπικής αποφάσεως. (Γαλ. 6:5) Η δικαστική επιτροπή της εκκλησίας δεν θα μπορούσε ν’ αναλάβη πειθαρχική ενέργεια αν κάποιος δεχόταν μεταμόσχευσι οργάνου.