Διακράτησις Εμπιστοσύνης σ’ ένα Κόσμο που Κατέχεται από Αμφιβολίες
«Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί τον Ιεχωβά και του οποίου ο Ιεχωβά είναι η εμπιστοσύνη.»—Βίβλος
‘Ο εύκολος και κομψός σκεπτικισμός είναι η στάσις που αναμένεται από έναν μορφωμένο ενήλικο.—Κοσμική φιλοσοφία.
1, 2. Ποια ήταν η στάσις ωρισμένων Ελλήνων, και τι παρήγαγε η ανώτερη μάθησις αυτού του κόσμου;
«Τι είναι αλήθεια;» Αυτή η απάντησις που δόθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο στον Ιησού Χριστό είναι χαρακτηριστική της σκεπτικιστικής στάσεως πολλών ανθρώπων. (Ιωάν. 18:38) Για τους αρχαίους Έλληνες σκεπτικιστές λέγεται ότι «απέβλεπαν στην αδιατάρακτη ηρεμία της διανοίας, που επιτυγχάνεται με τη σταθερή ισορρόπησι αντιθέτων ισχυρισμών, η οποία περιορίζει το κάθετι σε μια κατάστασι αβεβαιότητος και αμφιβολίας.»
2 Παραλλαγές αυτής της στάσεως του σκεπτικισμού αναπτύχθηκαν πλησιέστερα προς την εποχή μας από φιλοσόφους όπως ο Γάλλος Ρενέ Ντεκάρτ, ο Ολλανδός Σπινόζα, ο Σκώτος Ντέηβιντ Χιούμ και ο Γερμανός φιλόσοφος Καντ. Με την επιρροή αυτών των ανθρώπων και πολλών άλλων, η συστηματική αμφιβολία έχει γίνει ένα άρθρο πίστεως της ανώτερης μαθήσεως. Τα πανεπιστήμια όλων των χωρών έχουν παραγάγει έτσι μια γενεά ανθρώπων που αμφιβάλλουν και για τους οποίους «τα πάντα είναι σχετικά.»
3. (α) Ποιο είναι ένα από τα κακά αποτελέσματα της συστηματικής αμφιβολίας; (β) Ποια καλύτερη στάσι ενθαρρύνει η Αγία Γραφή;
3 Μια αυθεντία, μιλώντας για τα κακά αποτελέσματα αυτής της συστηματικής αβεβαιότητος, εδήλωσε ότι μια «συνέπεια της στάσεως, του ρελατιβισμού (σχετικοκρατίας) και του σκεπτικισμού στον αιώνα μας είναι απλούστατα η έλλειψις σεβασμού για την αλήθεια σαν αλήθεια.» Στη συνέχεια λέγει:
Σεβασμός προς την αλήθεια δεν είναι απλώς ο ψευδοκυνισμός του αιώνος μας που προσπαθεί να «αποκαλύψη» τα πάντα, με την πεποίθησι ότι κανένας και τίποτα δεν μπορεί γνήσια να διεκδικήση την αλήθεια. Είναι η στάσις που συνδυάζει τη χαρωπή εμπιστοσύνη ότι η αλήθεια μπορεί πράγματι να βρεθή, με μια ταπεινή υποταγή στην αλήθεια οπουδήποτε και οποτεδήποτε αυτή ανακύπτει. Τέτοια φιλαλήθεια απαιτείται από κείνους που λατρεύουν τον Θεό της αληθείας. . . . Αυτή είναι η στάσις . . . την οποία μαρτυρούν η Παλαιά Διαθήκη και η Καινή Διαθήκη.—«Νέο Διεθνές Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης,» 1978, Τόμος 3, σελίδες 900, 901.
Χαρωπή Εμπιστοσύνη στην Αλήθεια
4, 5. (α) Πώς οι Γραφές εμπνέουν εμπιστοσύνη, όχι αμφιβολία; (β) Ποια είναι τα καλά αποτελέσματα της αποδοχής των «υγιαινόντων λόγων» της Αγίας Γραφής;
4 Ολόκληρη η Αγία Γραφή εμπνέει στους αναγνώστες της, όχι αμφιβολία, αλλά εμπιστοσύνη. Οι Εβραϊκές Γραφές δηλώνουν: «Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί τον Ιεχωβά και του οποίου ο Ιεχωβά είναι η εμπιστοσύνη.» (Ιερ. 17:7, ΜΝΚ) Και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ο Παύλος γράφει: «Δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου, διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη όλα όσα εμπιστεύθηκα σ’ αυτόν μέχρις εκείνης της Ημέρας.» Κανένας σκεπτικισμός εδώ!—2 Τιμ. 1:12, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ.
5 Ο Παύλος, αφού εκφράζει έτσι την πλήρη εμπιστοσύνη του στον Θεό, προσθέτει: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 1:13) Η αποδοχή των «υγιαινόντων λόγων» που βρίσκονται μέσα στην Αγία Γραφή αυξάνει την πίστι και την αγάπη μας και μάς δίνει χαρωπή εμπιστοσύνη στην αληθινότητα όλων των πολυτίμων υποσχέσεων που μάς έχει δώσει ο Ιεχωβά. Αυτό, με τη σειρά του, μάς δίνει ελπίδα, την οποία έχομε, «ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.»—Εβρ. 6:17-19.
6. Για να μπορούμε να κηρύττωμε στους άλλους τα αγαθά νέα, τι χρειαζόμεθα εμείς οι ίδιοι;
6 Αυτή η χαρωπή εμπιστοσύνη στην αλήθεια είναι εκείνη που μάς δίνει τη δύναμι να κηρύττωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σαν τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος. Πρέπει να είναι κανείς πλήρως πεπεισμένος για την ειλικρίνεια του αγγέλματος της ελπίδος για να το διακήρυξη στους άλλους. Έτσι μπορούμε να λέμε σ’ εκείνους που μάς ακούουν: «Το ευαγγέλιον ημών δεν έγεινεν εις εσάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι Αγίω και εν πληροφορία πολλή.» «Παραλαβόντες τον λόγον του Θεού, τον οποίον ηκούσατε παρ’ ημών, εδέχθητε αυτόν ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά καθώς είναι αληθώς, λόγον Θεού.»—1 Θεσ. 1:5· 2:13.
7, 8. Στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, ποιος βοήθησε τους αδελφούς να αποβάλουν τις αμφιβολίες;
7 Στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, πιστοί επίσκοποι βοήθησαν συγχριστιανούς τους να αποβάλλουν τις αμφιβολίες και να είναι σταθεροί στην πίστι. Με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος, το κυβερνών σώμα του πρώτου αιώνος που αποτελείτο από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, ελάμβανε αποφάσεις, έδινε οδηγίες και απέστελλε πιστούς άνδρες να εποικοδομούν τους αδελφούς. Στο βιβλίο των Πράξεων διαβάζομε: «Ως δε [ο Παύλος, ο Σίλας και οι περιοδεύοντες σύντροφοί τους] διήρχοντο τας πόλεις, παρέδιδον εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ. Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι εστερεούντο εις την πίστιν και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.»—Πράξ. 16:4, 5· 15:23-29.
8 Ο Παύλος, γράφοντας στην εκκλησία των Κολοσσών, μίλησε για τον πιστό Χριστιανό Επαφρά και είπε γι’ αυτόν «πάντοτε αγωνιζόμενος δια σας εν ταις προσευχαίς, δια να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις [με σταθερή πεποίθησι, ΜΝΚ] εις παν θέλημα του Θεού.» (Κολ. 4:12) Και σ’ εκείνες τις μέρες ακόμη, δεν μπορούσε να υπάρχη έδαφος για σκεπτικισμό και αμφιβολία. Οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί είχαν ανάγκη ‘σταθερότητος στην πίστι,’ «σταθερή πεποίθησι.»
Υπερνίκηση Αμφιβολιών
9. Γιατί η Χριστιανική εμπιστοσύνη είναι ιδιαίτερα ουσιώδης σήμερα;
9 Μήπως η Χριστιανική εμπιστοσύνη έχει λιγότερη σπουδαιότητα στην εποχή μας, μέσα σ’ ένα κόσμο όπου για να παραθέσωμε τα λόγια του Βρεταννού φιλοσόφου Μπέρτραντ Ράσσελ, ‘ο εύκολος και κομψός σκεπτικισμός είναι η στάσις που αναμένεται από έναν μορφωμένο ενήλικο;’ Όχι. Μάλιστα, η σταθερή πεποίθησις είναι ακόμη πιο ουσιώδης διότι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας’ ενθαρρύνει την κακοπιστία και την αμφιβολία. (Εφεσ. 2:2) Επομένως ο Χριστιανός που τον κατέχουν αμφιβολίες, πρέπει να αναγνωρίση τον κίνδυνο και να κάνη τις απαιτούμενες ενέργειες για να ‘σταθή τέλειος και με σταθερή πεποίθησι!’
10, 11. (α) Αν αρχίσουν να ριζώνουν αμφιβολίες στη διάνοιά μας, ποια ερωτήματα πρέπει να θέσωμε στον εαυτό μας; (β) Πώς θα απαντούσαν σ’ αυτά τα ερωτήματα πάνω από 2.000.000 άνθρωποι;
10 Αν αρχίσουν ποτέ να υπεισέρχωνται ύπουλες αμφιβολίες στη διάνοια του Χριστιανού, καλά θα κάνη να σταθμίση πρώτα την κατάστασι και να θέση στον εαυτό του μερικά σαφή ερωτήματα :
Πού έμαθα εγώ ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, τι σημαίνει αυτό το όνομα, ποιος είναι ο στοργικός σκοπός του Θεού για το ανθρώπινο γένος και γιατί ο Θεός επέτρεψε να συνεχίζωνται τα δεινοπαθήματα τόσον καιρό επάνω στη γη;—Ψαλμ. 83:18· Αποκ. 21:3, 4· 2 Πέτρ. 3:9, 13
Ποιος με δίδαξε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι το δεύτερο μέρος μιας Τριαδικής θεότητος, αλλά ο μονογενής Υιός του Ιεχωβά, και ποιος με βοήθησε να κατανοήσω την πλήρη σημασία της απολυτρώσεως από την αμαρτία μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού;—Ιωάν. 3:16· 14:28· 1 Κορ. 15:27, 28.
Ποια θρησκεία ξεκαθάρισε στη διάνοιά μου το ζήτημα του αγίου πνεύματος, ότι αυτό δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά η ενεργός δύναμις του Ιεχωβά, και πού βρήκα εγώ ανθρώπους που προσπαθούν ειλικρινά να παράγουν τους καρπούς του πνεύματος;—Πράξ. 2:33· Γαλ. 5:22, 23· Κολ. 3:12-14.
Ποια θρησκευτική οργάνωσις μού διευκρίνισε την αρχαία ειδωλολατρική ιδέα περί αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής, αποδεικνύοντας από την Αγία Γραφή ότι η ψυχή είναι θνητή, δίνοντας έτσι πραγματική σημασία στη Βιβλική διδασκαλία της αναστάσεως και απαλλάσσοντάς με από το δόγμα του πύρινου άδου που δυσφημεί το Θεό;—Ιεζ. 18:4· Πράξ. 24:15· Ρωμ. 6:23.
Ποιος κηρύττει τη Βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος, και ποιος με βοήθησε να πληροφορηθώ ότι ζούμε στις ‘έσχατες ημέρες’ και ότι πρέπει να ‘αγρυπνούμε’ για την έλευσι του Υιού του ανθρώπου;—Μάρκ. 13:10, 33-37· Λουκ. 21:34-36· 2 Πέτρ. 3:3-7.
Με ποιους βρήκα εγώ πραγματικό σκοπό στη ζωή, την ‘ειρήνη του Θεού,’ προστασία από τους πειρασμούς και τις παγίδες αυτού του κόσμου και πρακτική σοφία για να λύνω τα προβλήματα της ζωής;—Ματθ. 24:45-47· 1 Τιμ. 3:15· Φιλιπ. 4:6-9.
Τελικά, ποια ομάς Χριστιανών έχει γνήσια ‘αγάπη μεταξύ των’ (Ιωάν. 13:34, 35), πραγματικό σεβασμό για τις αρχές που εκτίθενται στα εδάφια Ιωάννης 17:14, 16 και Ησαΐας 2:4, και διώκονται, όχι διότι αναμιγνύονται στην πολιτική, αλλά απλώς ‘ένεκα του ονόματος του Ιησού,’ δηλαδή επειδή είναι πραγματικοί Χριστιανοί;—Ματθ. 24:9· Ιωάν. 15:18, 19.
11 Για 2.000.000 και πλέον άτομα που ζουν σε περισσότερες από 200 χώρες και νήσους, η σαφής απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως τρέφονται πνευματικά από την τάξι του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ και από το κυβερνών σώμα της.—Παράβαλε με Λουκά 12:42-44.
Τηρείτε μια Θετική Στάσι
12. Από πού αρχίζουν οι αμφιβολίες;
12 Για να αποφύγωμε να καταληφθούμε από το πνεύμα του κόσμου, ένα πνεύμα υποψίας, κακοπιστίας και σκεπτικισμού, είναι ανάγκη να προσέχωμε τα βαθύτερα ελατήρια μας. Ο Χριστός είπε τα εξής στους 11 πιστούς αποστόλους και τους άλλους μαθητές που δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι είχε πράγματι αναστηθή: «Δια τι είσθε τεταραγμένοι; Και δια τι αναβαίνουσιν εις τας καρδίας σας διαλογισμοί [αμφιβολίες, ΜΝΚ] ;» (Λουκ. 24:38) Από κει πηγάζουν οι αμφιβολίες—από την καρδιά.
13, 14. (α) Τίνος ένδειξι μπορεί ν’ αποτελούν οι αμφιβολίες; (β) Τι μάθημα μπορούμε ν’ αποκομίσωμε από τον άπιστο Ισραήλ;
13 Αν λοιπόν αρχίσουν ποτέ να μάς ενοχλούν ανησυχητικές αμφιβολίες, πρέπει ν’ αρχίσωμε να εξετάζωμε τα ελατήρια μας. Είναι οι αμφιβολίες μας γνήσιες, ή μήπως αποτελούν ένα πρόσχημα για χαλάρωσι; Μήπως προδίδουν έλλειψι εγκαρτερήσεως; Μήπως αντανακλούν έλλειψι πίστεως στη δύναμι του Θεού να συγχωρή; Μήπως κάποιο άτομο ενέσπειρε αμφιβολίες; (1 Ιωάν. 1:9· Πράξ. 20:30) Ο Παύλος έγραψε: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σάς πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος.. . . Μη σκληρύνητε τας καρδίας σας.»—Εβρ. 3:12-15.
14 Αν τηρούμε θετική στάσι και ενθυμούμεθα όλα όσα έχει κάνει ο Ιεχωβά για μάς μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, και όσα μάθαμε για τους σκοπούς και τις υποσχέσεις του μέσω της πνευματικής τροφής που παρέχει ‘ο πιστός και φρόνιμος δούλος,’ θα αποφύγωμε να γίνωμε αχάριστοι όπως ο Ισραήλ, για τον οποίον ο Ιεχωβά είπε: «Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου αυτού· ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί.»—Ησ. 1:3.
Επανέκτησαν Εμπιστοσύνη
15. Πώς ένας πρεσβύτερος βοηθήθηκε να υπερνικήση τις αμφιβολίες του;
15 Ένας πρεσβύτερος στη δυτική Γαλλία άρχισε να έχη αμφιβολίες για τη συνταύτισί του με την αληθινή εκκλησία του Θεού επειδή, όπως είπε, η πνευματική τροφή που παρέχεται του φαινόταν ότι είναι πάντοτε η ίδια. Ζήτησε λοιπόν ν’ απαλλαγή από τα Χριστιανικά του καθήκοντα ως πρεσβυτέρου. Εν τούτοις, η οικογένειά του και οι άλλοι πρεσβύτεροι δεν τον μεταχειρίσθηκαν σαν να ήταν αποστάτης. Τον βοήθησαν στοργικά με προσευχή και εποικοδομητικές συνομιλίες. Με τον καιρό, αυτός ο αδελφός βοηθήθηκε να κατανοήση ότι δεν μπορούν να υπάρχουν πάντοτε καινούργιες εξηγήσεις, όπως μια μητέρα δεν μπορεί να παρέχη εντελώς διαφορετικά φαγητά τρεις φορές την ημέρα και 365 μέρες τα χρόνο. Τα ίδια βασικά συστατικά επανέρχονται με διάφορες μορφές, αλλά ένας ευγνώμων άνθρωπος απολαμβάνει την τροφή, τη χωνεύει και αντλεί δυνάμεις απ’ αυτή. Αυτός ο αδελφός βοηθήθηκε επίσης να σκεφθή σοβαρά την έλλειψι πνευματικής τροφής σε κάποιο άλλο σημείο. Με τον καιρό επανέκτησε την εμπιστοσύνη του, αύξησε την εκτίμησί του για τα καλά πράγματα που μάθαινε από τις εκδόσεις της Σκοπιάς, επανέκτησε την πνευματική του δύναμι και δοκίμασε καινούργια χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Τώρα, υπηρετεί και πάλι σαν Χριστιανός πρεσβύτερος.
16. Τι προξένησε αμφιβολίες στη διάνοια ενός νεαρού Γάλλου Μάρτυρος του Ιεχωβά, και πώς αυτός ευθυγραμμίσθηκε;
16 Ένας νεαρός Μάρτυς του Ιεχωβά στα νότια της Γαλλίας, που είχε αναρχικές ιδέες προτού έλθη στην αλήθεια, διάβασε ένα βιβλίο για τον αναρχισμό («η θεωρία ότι όλες οι μορφές κυβερνήσεων παρακωλύουν άδικα την ατομική ελευθερία και πρέπει ν’ αντικατασταθούν από τον εθελοντικό σύνδεσμο συνεργαζομένων ομάδων»). Το διάβασε, το βρήκε ενδιαφέρον, αγόρασε κι άλλα βιβλία του ιδίου είδους και ενώ τα διάβαζε άρχισε να χάνη την πίστι του και να έχη αμφιβολίες. Κατόπιν, ξαφνικά, για να παραθέσωμε τα λόγια του, «Κατάλαβα ότι άφησα μια κακή πνευματική τροφή να εγείρη μέσα μου χαρακτηριστικά της παλιάς μου προσωπικότητας, ένα από τα οποία ήταν το πνεύμα του στασιασμού.» Δύο άρθρα της Σκοπιάς τακτοποίησαν τα πράγματα στη διάνοιά του: «Η Οδός της Ζωής—Στενή αλλά Ελεύθερη,» του τεύχους 15 Ιανουαρίου 1978, και «Πώς η Βασιλεία του Θεού Μπορεί να σας Ωφελήση» του τεύχους 15 Απριλίου 1978. Επανέκτησε την εμπιστοσύνη του, ανέλαβε ολοχρόνια έργο κηρύγματος και υπηρετεί τώρα σαν ειδικός σκαπανέας.
Η Εμπιστοσύνη Φέρνει Ευτυχία
17, 18. Τι λέγει ο Ιάκωβος γι’ αυτούς που αμφιβάλλουν, και ποια συμβουλή τούς δίνει;
17 Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα Χριστιανών που ταλαιπωρήθηκαν από αμφιβολίες, και οι οποίοι τις υπερνίκησαν και ανέκτησαν την ευτυχία τους στην υπηρεσία του Θεού. Αν υποχωρούσαν στις αμφιβολίες τους, σήμερα θα ήσαν δυστυχείς και απελπισμένοι. Η Γραφή λέγει: «Ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον.» (Ιακ. 1:6) Ναι, οι αμφιβολίες μας κάνουν τρωτούς. Ο Ιάκωβος προσθέτει ότι αυτός που αμφιβάλλει «είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.»—Ιακ. 1:8.
18 Η ισχυρή εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, στο Λόγο του και στην οργάνωσί του, εξαφανίζει τις καταλυτικές αμφιβολίες και φέρνει πραγματική ευτυχία. Αυτός είναι ο δρόμος της αληθινής σοφίας. Ο Ιάκωβος λέγει «Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν. Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζει παντελώς.»—Ιακ. 1:5, 6.
19. Γιατί πρέπει να αποφεύγωμε «το πνεύμα του κόσμου,» και τι θα μας βοηθήση να κρατήσωμε «την εμπιστοσύνη που είχαμε στην αρχή»;
19 Αν αναλάβωμε «το πνεύμα του κόσμου,» η αμφιβολία θα γίνη μέρος των σκέψεών μας. Αλλά ο Παύλος έγραψε: «Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, δια να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς.» (1 Κορ. 2:12) Αν συναισθανώμεθα πλήρως όλα «τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς,» και αν αναγνωρίζωμε ειλικρινά ότι έχομε έλθει σε επίγνωσι αυτών των πραγμάτων μελετώντας την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, η βαθειά μας ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά θα μάς υποκίνηση να αποβάλωμε την αμφιβολία και να «κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν την πειποιθήσεως [την εμπιστοσύνη που είχαμε στην αρχή, ΜΝΚ].»—Εβρ. 3:14.
20. Ποια είναι δύο από τα οφέλη της εμπιστοσύνης;
20 Αν ‘κρατήσωμε την εμπιστοσύνη στον Θεό, στον αλάνθαστο Λόγο του και στην επίγεια εκκλησία του κάτω από την κατεύθυνσι του Χριστού, θα αποκομίσωμε πλούσια οφέλη και τώρα και στο μέλλον. Ένα απ’ αυτά τα οφέλη, που δεν πρέπει να υποτιμάται, είναι η ειρήνη διανοίας. Ο ψαλμωδός έγραψε: «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.» (Ψαλμ. 119:165· βλέπε επίσης Κολοσσαείς 3:15.) Πολύ επωφελείς είναι επίσης οι υγιείς συναναστροφές με πιστούς Χριστιανούς που εκτιμούν «τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς,» μέσω του πνεύματός του, του Λόγου του και της ορατής εκκλησίας του.—Ψαλμ. 1:1-3· 2 Θεσ. 3:6, 14· Εβρ. 10:24, 25.
21, 22. (α) Ποια άλλα οφέλη φέρνει η εμπιστοσύνη; (β) Τι θα εξετασθή στο επόμενο άρθρο;
21 Το να διακρατούμε σταθερά «την εμπιστοσύνη που είχαμε στην αρχή», μάς καθιστά ικανούς να είμεθα ζηλωτές στην υπηρεσία του Θεού, φέροντας χαρά στον Ιεχωβά και στους εαυτούς μας. (Παρ. 27:11) Η χαρά που αισθανόμαστε αποτελεί στην πραγματικότητα την αμοιβή μας, (Ματθ. 25:23), αλλά επιπρόσθετα αποτελεί και προστασία μας, ‘φρούριο’ για μας. (Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ) Αυτή η χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά μάς δίνει μια θετική προοπτική, που γίνεται όλο και πιο λαμπρή καθώς παρατηρούμε τις προφητείες που εκπληρώνονται. Έχομε ένα σκοπό στη ζωή. Γνωρίζομε που κατευθυνόμαστε. Έχομε μια ένδοξη ελπίδα, συγκεντρωμένη στην «πόλι» ή Μεσσιανική βασιλεία στην οποία απέβλεπε και ο Αβραάμ.—Εβρ. 11:10, 16.
22 Εν τούτοις, «το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως.» (1 Τιμ. 4:1) Γιατί συμβαίνει αυτό, και γιατί αυτό δεν πρέπει να μας στενοχωρή ακατάλληλα; Αυτό θα το εξετάσωμε στο επόμενο άρθρο.