Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Πώς πρέπει ένας Χριστιανός να βλέπει τη χρήση αίματος σαν λίπασμα, σαν τροφή για ζώα ή με κάποιο άλλο τρόπο εφ’ όσον δεν το τρώει;

Σε ζητήματα αυτού του είδους η σκέψη και οι πράξεις ενός Χριστιανού πρέπει ν’ αντανακλούν τον Γραφικά βασισμένο σεβασμό του για την ιερότητα του αίματος.

Πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται για τον τρόπο σκέψεως του Θεού επιτρέπουν τη χρήση ανθρώπινου αίματος για μεταγγίσεις. Επίσης, σε μερικά μέρη, οι άνθρωποι τρώνε τροφές με αίμα ζώων, όπως λουκάνικα με αίμα. Ούτε σταματάει εκεί η εσφαλμένη χρήση του αίματος. Μερικοί επιχειρηματίες προσπαθούν να επωφεληθούν από το αίμα σφαγμένων ζώων φτιάχνοντας απ’ αυτό λιπάσματα για φυτά, βάζοντάς το σε τροφές για σκύλους ή γάτες ή χρησιμοποιώντας το σε άλλα εμπορικά προϊόντα.

Όμως, οι Χριστιανοί ξέρουν από τη Γραφή ότι το αίμα δεν είναι ένα βιολογικό προϊόν που μπορεί να χρησιμοποιείται με κάθε δυνατό επικερδή τρόπο. Η Γραφή δείχνει ότι το αίμα αντιπροσωπεύει τη ζωή. Όπως ο Θεός είπε στο ανθρώπινο γένος μέσω του Νώε, οι άνθρωποι δεν πρέπει να τρώνε αίμα. (Γέν. 9:3, 4) Αργότερα, ο Ιεχωβά Θεός έκανε αυτή την απαγόρευση μέρος του Μωσαϊκού νόμου. (Λευιτ. 17:12· Δευτ. 12:23) Όταν ο Νόμος καταργήθηκε, ο Θεός διέταξε τους Χριστιανούς να «απέχωσιν από . . . του αίματος». Κατά συνέπεια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν τρώνε αίμα ούτε δέχονται μεταγγίσεις αίματος. Ούτε επιδοκιμάζουν επίσης διάφορες εμπορικές χρήσεις του αίματος.—Πράξ. 15:19, 20, 28, 29.

Μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε γιατί αυτή είναι η κατάλληλη άποψη αν εξετάσουμε αυτό το ερώτημα: Στον αρχαίο Ισραήλ, τι έκαναν το αίμα ενός σφαγμένου ζώου;

Ο Θεός είπε στους Ισραηλίτες ότι το αίμα θα έπρεπε να χρησιμοποιείται σαν θυσία στο θυσιαστήριο. (Λευιτ. 17:11) Αν δεν το χρησιμοποιούσαν μ’ αυτό τον τρόπο, το αίμα ενός ζώου θα έπρεπε να χυθεί στο χώμα. Έτσι, με μια έννοια, το αίμα επέστρεφε στον Θεό, γιατί η γη είναι το υποπόδιό του.—Λευιτ. 17:13, 14· Ησ. 66:1.

Ο περιορισμός που έβαλε ο Θεός για τη χρήση του αίματος εντυπώθηκε περισσότερο στους Ισραηλίτες με όσα τους είπε σχετικά με το λίπος [στέαρ]. Αντίθετα με ό,τι απαιτείτο από τους αληθινούς λάτρεις πριν και μετά το Μωσαϊκό νόμο, οι Ισραηλίτες στη διάρκεια που ο Μωσαϊκός νόμος ήταν σε ισχύ δεν έπρεπε να τρώνε λίπος. Το λίπος ενός θυσιασμένου ζώου θεωρείτο σαν το πλουσιότερο ή καλύτερο μέρος, κι έτσι θα έπρεπε να θυσιαστεί στο θυσιαστήριο σαν θυσία στον Θεό. (Λευιτ. 3:3-5, 16) Απ’ αυτή την άποψη υπήρχε μια ομοιότητα σχετικά με το πώς εκείνοι που βρίσκονται κάτω από το Νόμο έβλεπαν και χρησιμοποιούσαν το αίμα και το λίπος. Αλλά υπήρχε επίσης και μια διαφορά. Τουλάχιστον σχετικά μ’ ένα ζώο που πέθαινε μόνο του ή σκοτωνόταν από ένα άλλο θηρίο, ο νόμος του Θεού έλεγε ότι το λίπος μπορούσε «να χρησιμεύσει εις πάσαν άλλην χρείαν· δεν θέλετε όμως τρώγει διόλου απ’ αυτού». Διακρίνετε το σημείο; Ενώ δεν μπορούσαν να φάνε ούτε αίμα ούτε λίπος, ο Ιεχωβά είπε ότι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το λίπος για άλλες χρήσεις εκτός για θυσία. Αλλά ο Θεός δεν το είπε αυτό για το αίμα. Αν το αίμα δεν είχε τοποθετηθεί στο θυσιαστήριο, έπρεπε να χυθεί στο χώμα, και να επιστραφεί έτσι η ζωή του ζώου στο Ζωοδότη του.—Λευιτ. 7:22-27.

Οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από το Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 7:6· Κολ. 2:13-16) Εντελλόμαστε, όμως, ειδικά να «απέχωμεν από . . . του αίματος.» Και ασφαλώς οφείλουμε να σεβαστούμε την ιερότητα του αίματος, κατανοώντας ότι η σωτηρία μας έγινε δυνατή μέσω του αίματος του Χριστού. (Εφεσ. 1:7· Κολ. 1:13, 14, 20) Ένας Χριστιανός που το εκτιμά αυτό βαθιά δεν χρειάζεται ατέλειωτους νόμους σχετικά με το τι πρέπει να κάνει ως προς τις εμπορικές χρήσεις του αίματος.

Εξετάστε, για παράδειγμα, τη χρήση του αίματος σαν λίπασμα. Όταν ένας Ισραηλίτης κυνηγός έχυνε το αίμα ενός ζώου στη γη δεν το έκανε αυτό για να λιπάνει το χώμα. Το έχυνε στη γη από σεβασμό για την ιερότητα του αίματος. Έτσι, ένας Χριστιανός με παρόμοια εκτίμηση της σπουδαιότητας του αίματος θα μάζευε σκοπίμως το αίμα σφαγμένων ζώων για να το χρησιμοποιήσει σαν λίπασμα; Ασφαλώς όχι, γιατί αυτή η εμπορικοποίηση του αίματος δεν θα έδειχνε βαθύ σεβασμό για την αξία του αίματος που αντιπροσώπευε τη ζωή.

Φυσικά, οι Χριστιανοί δεν μπορούν να πουν στους μη Χριστιανούς ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν αίμα στην κατασκευή λιπασμάτων ή άλλων εμπορικών προϊόντων. Έτσι, αν πολλά λιπάσματα στο εμπόριο περιέχουν αίμα, ο Χριστιανός θα πρέπει μόνος του ν’ αποφασίσει τι να κάνει. Θα μπορούσε να εξετάσει τους παράγοντες όπως τη Γραφική συμβουλή να απέχει από του αίματος, τη διαθεσιμότητα άλλων προϊόντων, τις απαγορεύσεις της συνειδήσεώς του που είναι εκπαιδευμένη από τη Γραφή και τα αισθήματα των άλλων.—Παράβαλε με 1 Κορινθίους 8:10-13.

Ένα άλλο πρόβλημα που δημιουργείται μερικές φορές περιλαμβάνει τη διατροφή των ζώων με αίμα. Είναι αλήθεια ότι σήμερα πολλά άγρια ζώα δεν ζουν από τη βλάστηση όπως λέει η Βίβλος ότι ζούσαν αρχικά. (Γέν. 1:30) Αντίθετα, τρώνε άλλα πλάσματα, αίμα και άλλα. Παρ’ όλα αυτά, ένας Χριστιανός που ξέρει το νόμο του Θεού σχετικά με το αίμα θα έδινε σε ζώα που βρίσκονται κάτω από τη φροντίδα του σκόπιμα να φάνε αίμα; Θα εναρμονιζόταν αυτό με όσα γνωρίζει σχετικά με το πώς χρησιμοποιούταν το αίμα κάτω από το Νόμο;

Τελικά, ερωτήματα εγείρονται σχετικά με τη διάθεση πτωμάτων-ζώων που έχουν αίμα μέσα τους. Στον Ισραήλ όταν κάποιος εύρισκε ένα πτώμα ζώου που είχε πεθάνει μόνο του μπορούσε να το πουλήσει σ’ ένα ξένο που δεν ενδιαφερόταν να τηρήσει το νόμο του Θεού. (Δευτ. 14:21) Είναι αξιοσημείωτο, όμως, ότι αυτή η πρόνοια δεν είχε γίνει με σκοπό να μπορεί ένας Ισραηλίτης να δημιουργήσει μια μόνιμη επιχείρηση πωλήσεως αίματος ή κρέατος που δεν είχε χυθεί το αίμα. Ούτε μπορούσε ο Ισραηλίτης να σκοτώνει σκόπιμα ένα ζώο και ν’ αφήνει το αίμα μέσα του επειδή σε μερικούς άρεσε η γεύση του κρέατος που δεν είχε χυθεί το αίμα ή μ’ αυτό τον τρόπο το πτώμα θα ζύγιζε περισσότερο. Αντίθετα, διέθετε απλώς ένα πτώμα που δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για τροφή κι έπρεπε ν’ απαλλαγεί απ’ αυτό.

Κατά συνέπεια, ένας αγρότης σήμερα ίσως θα έπρεπε να απαλλαγεί από ένα πτώμα από το οποίο δεν είχε χυθεί το αίμα, όπως από μια αγελάδα που βρήκε πεθαμένη και δεν ήταν πια δυνατόν να στραγγίσει το αίμα. Ή ένας κυνηγός θα μπορούσε να βρει ένα νεκρό ζώο σε μια παγίδα. Τι θα μπορούσε να κάνει μ’ ένα τέτοιο ζώο από το οποίο δεν έχει χυθεί το αίμα; Να πουλήσει το πτώμα σε μια βιομηχανία επεξεργασίας; Να πουλήσει το νεκρό ζώο σ’ ένα μη Χριστιανό που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη σάρκα είτε προσωπικά ή εμπορικά; Ο ίδιος ο Χριστιανός θα πρέπει ν’ αποφασίσει για τον εαυτό του αφού εξετάσει τι απαιτεί ο νόμος της χώρας και τους παράγοντες όπως αυτοί που εξετάστηκαν πάρα πάνω, λαμβάνοντας υπόψη και την αξία του να έχει μια καλή συνείδηση ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.—Πράξ. 24:16.