Ευγνώμων για μια Χαρούμενη Ζωή Υπηρεσίας

Αφήγηση του Τζων Μπουθ

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ του 1921 διαφημιζόταν η ομιλία «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει», που επρόκειτο να δοθεί στη δημαρχία μας στο Γουώλλκιλ της Νέας Υόρκης. Παρά την περιέργειά μας, κανένας από την οικογένειά μου δεν παρακολούθησε αυτή την ομιλία. Ωστόσο, έγραψα να μου στείλουν τα έντυπα που ανέφερε η πρόσκληση. Όταν έλαβα το βιβλιάριο Τι Λένε οι Γραφές για τον Άδη; και το βιβλίο Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων, και τα δύο του Κ. Τ. Ρώσσελ, τα βρήκα τόσο συναρπαστικά που δεν μπορούσα να σταματήσω να τα διαβάζω.

Το ίδιο έτος είχα τελειώσει το γυμνάσιο, κι έψαχνα να βρω σκοπό στη ζωή. Η οικογένειά μου ήταν θρησκευόμενη και παρακολουθούσε τακτικά την Ολλανδική Μεταρρυθμιστική Εκκλησία στην οποία υπηρετούσα σαν δάσκαλος του κατηχητικού σχολείου. Ο θρησκευτικός λειτουργός ήθελε να σπουδάσω και να γίνω κι εγώ θρησκευτικός λειτουργός, αλλά αυτό δεν με είλκυε επειδή μου φαινόταν ότι οι θρησκευτικοί λειτουργοί ζούσαν μια ιδιοτελή ζωή. Ωστόσο, ήθελα πραγματικά να βοηθήσω τους ανθρώπους και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να γίνω ιεραπόστολος σε ξένες χώρες.

Όταν έμαθα πού συναθροίζονται οι Σπουδαστές των Γραφών (όπως λέγονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά), το επόμενο καλοκαίρι, πήγαινα 24 χιλιόμετρα (15 μίλια) με το ποδήλατο μου για να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στο Νιούμπεργκ, στη Νέα Υόρκη. Έπειτα, όταν ο θρησκευτικός λειτουργός της εκκλησίας μας έδωσε μια ομιλία για τον «Άδη» που βρισκόταν σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Βίβλου ότι οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα, και η μητέρα μου και εγώ παραιτηθήκαμε. (Εκκλησιαστής 9:5, 10) Ο πατέρας μου, μολονότι απολάμβανε τα Βιβλικά μας έντυπα, εξακολουθούσε να πηγαίνει στην εκκλησία την οποία παρακολουθούσε από μικρό παιδί. Αλλά οι δύο αδελφοί μου και οι τρεις αδελφές μου με τον καιρό έγιναν κι αυτοί Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Εργασία στο Στάτεν Άιλαντ

Το καλοκαίρι του 1923 δέχτηκα μια πρόσκληση για να βοηθήσω στην κατασκευή του νέου ραδιοφωνικού σταθμού WBBR της Εταιρίας Σκοπιά στο Στάτεν Άιλαντ. Ανάμεσα σ’ εκείνους που έρχονταν από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν για να βοηθούν τα Σαββατοκύριακα ήταν ο 18χρονος Νάθαν Χ. Νορρ, ο οποίος το 1942 έγινε ο τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Στις 19 Οκτωβρίου 1923 βαφτίστηκα, τον καιρό που εργαζόμουν εκεί, και παρακολούθησα μια συνέλευση στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Ήταν η πρώτη μου ευκαιρία για να συμβολίσω την αφιέρωσή μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό.

Το χειμώνα εκείνο ξαναγύρισα πίσω για να εργαστώ στο μικρό οικογενειακό μας βουστάσιο κοντά στο Γουώλλκιλ, αλλά την άνοιξη, ξαναπήγα στο Στάτεν Άιλαντ για να διαμορφώσω την περιοχή του κτήματος και να φτιάξουμε μερικούς δρόμους. Καθώς ο προσωρινός μου διορισμός εργασίας κόντευε να τελειώσει, πολλοί έκαναν σχέδια για να παρακολουθήσουν τη μεγάλη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο τον Ιούλιο του 1924. Ήταν προνόμιό μου να ταξιδέψω εκεί με την οικογένεια των κεντρικών γραφείων μέσα σ’ ένα ειδικό τρένο. Σ’ αυτή τη συνέλευση όλα τα μέλη των εκκλησιών οργανώθηκαν για κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι.

Κηρύττοντας Γύρω από το Γουώλλκιλ

Όταν γυρίσαμε πίσω από το Κολόμπους, άρχισα να δίνω μαρτυρία γύρω από το οικογενειακό μας βουστάσιο, στην περιοχή που βρίσκονται τώρα τα αγροκτήματα της Σκοπιάς. Στην αρχή κάλυψα την περιοχή με ποδήλατο, αλλά μετά αγόρασα ένα αυτοκίνητο και το χρησιμοποιούσα όταν εργαζόμουν σε πιο μακρινή περιοχή. Όταν εκδόθηκε το βιβλίο Απελευθέρωση το 1926, οργάνωσα μια Γραφική μελέτη σ’ ένα από τα σπίτια στο Σκωτς Κόρνερς, κοντά στο Γουώλντεν. Μερικοί που παρακολουθούσαν εκεί σημείωσαν πρόοδο και αργότερα έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Η οικογένειά μου κι εγώ παρακολουθούσαμε τακτικά τις συναθροίσεις στο Νιούμπεργκ. Όταν οι μεσοβδόμαδες συναθροίσεις Προσευχής, Αίνου και Μαρτυρίας άλλαξαν τελικά σε Συναθροίσεις Υπηρεσίας, για να τονιστεί ιδιαίτερα η διακονία μας από σπίτι σε σπίτι, μερικοί δυσαρεστήθηκαν. Αλλά εγώ χάρηκα για την έμφαση που δόθηκε στην επέκταση του αγγέλματος της Βασιλείας μ’ αυτόν τον αποστολικό τρόπο. (Πράξεις 20:20) Τον Απρίλιο του 1928 άρχισα να μετέχω στη δράση κηρύγματος σαν τακτικός σκαπανέας.

Κηρύττοντας στα Νότια

Εκείνα τα χρόνια οι σκαπανείς συνήθιζαν να επεξεργάζονται τους τομείς στα βόρεια το καλοκαίρι κι έπειτα το χειμώνα να κατεβαίνουν στα νότια για να δίνουν μαρτυρία. Έτσι τους χειμώνες του 1928 ως του 1935 ο σκαπανέας με τον οποίο συνεργαζόμουν, ο Ράντολφ Άμπουλ κι εγώ εργαστήκαμε στις πολιτείες Βιρτζίνια, Δυτική Βιρτζίνια, Βόρεια Καρολίνα, Γεωργία, Τεννεσσή και Κεντάκυ.

Ήταν αξέχαστη εμπειρία το έργο μαρτυρίας που κάναμε στα νότια, εκείνα τα χρόνια. Συνήθως οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι ήταν σπάνιοι, και είχαμε γίνει ειδικοί στο να γνωρίζουμε πού σταματούσαν οι δρόμοι για αυτοκίνητο και άρχιζαν γκρεμοί ή πού υπήρχαν λασπότοποι και κολλούσαν τα αυτοκίνητα. Περπατούσαμε πολύ επειδή πολλοί άνθρωποι ζούσαν εκεί που τα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να πάνε.

Στις αγροτικές περιοχές οι άνθρωποι γενικά ήταν φτωχοί και χωρίς τις σύγχρονες ευκολίες. Στην πραγματικότητα, σε μέρη του Κεντάκυ ήταν συνηθισμένες οι καλύβες από κορμούς δέντρων. Η ζωή δεν είχε αλλάξει πολύ από τις μέρες του Ντάνιελ Μπουν, που έζησε πριν από 150 περίπου χρόνια.

Για ενοίκιο πληρώναμε συνήθως περίπου 10 δολλάρια το μήνα για ένα δωμάτιο. Μερικές φορές, όμως, μέναμε στα σπίτια των ντόπιων, πληρώνοντας περίπου ένα δολλάριο το βράδι περιλαμβανομένων και των γευμάτων. Συχνά βρίσκαμε κάποια νοικοκυρά που της δίναμε βιβλία κι εκείνη έπλενε τα ρούχα μας. Επειδή οι άνθρωποι είχαν λίγα χρήματα, πολλά από τα βιβλία μας τα ανταλλάσσαμε με τρόφιμα.

Συχνά οι νοικοκυρές έλεγαν, «Η κότα θα είναι δική σου αν μπορέσεις και την πιάσεις.» Εμείς ήμαστε προετοιμασμένοι και μεταφέραμε στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μια κλούβα για κότες. Χρησιμοποιώντας ένα σύρμα γυριστό στην άκρη σαν μεγάλο αγκίστρι, είχαμε γίνει ειδικοί στο να πιάνουμε από το πόδι τα κοτόπουλα. Ένα άλλο είδος ανταλλαγής ήταν τ’ αυγά, αλλά ανταλλάσσαμε βιβλία και με κονσερβοποιημένα φρούτα. Τα πράγματα που δεν τα χρησιμοποιούσαμε τα πουλούσαμε για ν’ αγοράσουμε βενζίνη. Για ένα διάστημα πηγαίναμε τακτικά και πουλούσαμε σε εστιατόρια τα πράγματα που είχαμε ανταλλάξει με βιβλία.

Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των ανθρώπων βοηθηθήκαμε να υπερνικήσουμε την εναντίωση και τις δυσκολίες. Αυτή ήταν η κατάσταση στο Κλήβελαντ της Γεωργίας, όπου ένας δικηγόρος, ο οποίος ήταν και δάσκαλος κατηχητικού σχολείου έβαλε να μας συλλάβουν με την κατηγορία ότι πουλούσαμε χωρίς άδεια. Μερικά άτομα ήρθαν να μας υπερασπιστούν στη δίκη, ανάμεσα στους οποίους και κάποιος στου οποίου το σπίτι είχαμε μείνει. Όταν μπορέσαμε και εξηγήσαμε τη φύση της εργασίας μας, η υπόθεση έληξε και μας ζήτησαν συγνώμη.

Στους λόφους κοντά στο Φέρραμ της Βιρτζίνια, όπως συνέβαινε και σε μερικά άλλα μέρη, ήταν συνηθισμένη η παράνομη παραγωγή οινοπνεύματος. Οπλισμένοι άντρες φρουρούσαν τους αποστακτήρες και δεν επιτρεπόταν να μπει κανένας ξένος στην περιοχή. Αλλά, χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και είχε φτάσει σ’ αυτούς η καλή μας φήμη. Έτσι μπορέσαμε να δώσουμε μαρτυρία στην περιοχή χωρίς καμιά παρέμβαση ή βλάβη. Βρήκαμε μια γυναίκα η οποία, σαν αποτέλεσμα αυτών που άκουγε στα ραδιοφωνικά μας προγράμματα, είχε πάρει βιβλία κι έδειχνε την εκτίμησή της με το να μιλάει σε άλλους για τα πράγματα που είχε μάθει. Αργότερα βαφτίστηκε και ήταν για πολλά χρόνια μια πιστή Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Όταν ήμαστε στην κομητεία Χάρλαν του Κεντάκυ, μάθαμε ότι ήταν γνωστό σαν αιματοβαμμένο Χάρλαν, και υπήρχε σοβαρός λόγος γι’ αυτό. Οι άνθρωποι είχαν όπλα και τα χρησιμοποιούσαν. Κάποτε μερικοί πυροβόλησαν στον ώμο το Ρέυμοντ Χωλ, τον σκαπανέα με τον οποίο συνεργαζόμουν, προφανώς προσπαθώντας απλώς να τον φοβίσουν. Στο νοσοκομείο που τον μεταφέραμε για να νοσηλευθεί δεν του έκαναν καμιά ερώτηση·· τέτοιοι τραυματισμοί ήταν προφανώς συνηθισμένα περιστατικά. Όταν τελειώσαμε τη μαρτυρία μας στην περιοχή, καταλάβαμε ότι ήταν αληθινή η είδηση ότι οχτώ σερίφηδες και περίπου εκατό άλλοι είχαν σκοτωθεί το έτος που είμαστε εκεί. Ωστόσο, ήμαστε χαρούμενοι που βρήκαμε δύο οικογένειες οι οποίες ανταποκρίθηκαν στην αλήθεια. Αργότερα ο ένας από τους γιους ήρθε στο Μπέθελ του Μπρούκλυν.

Κηρύττοντας στο Βορρά

Στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών το αγρόκτημά μας κοντά στο Γουώλλκιλ ήταν η βάση μου από την οποία έδινα μαρτυρία σε τέσσερις κομητείες της γύρω περιοχής. Έπαιρνα προμήθειες μαζί μου και κατασκήνωνα για μια εβδομάδα, έδινα μαρτυρία στην περιοχή, κι έπειτα ξαναγύριζα σπίτι τα Σαββατοκύριακα για να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στο Νιούμπεργκ. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσα να κάνω έργο κηρύγματος σε μακρινές περιοχές εργαζόμενος δέκα ώρες τη μέρα. Διαπίστωσα πόσο αποδοτικό ήταν να κάνω επανεπισκέψεις σε πολλά ενδιαφερόμενα άτομα. Μεγάλη ήταν η χαρά μου όταν μια γυναίκα αργότερα με πλησίασε σε μια συνέλευση και είπε ότι τα βιβλία που της είχα δώσει την έκαναν να μπει στο δρόμο για τη ζωή.

Εκείνα τα χρόνια συνελάμβαναν συνεχώς Μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα στη Νέα Ιερσέη. Κι εγώ ήμουν πάντοτε διαθέσιμος για να συμμετέχω στο δύσκολο έργο όταν μας καλούσαν για ειδικές εκστρατείες με σκοπό να δοθεί μαρτυρία σε προβληματικές περιοχές. Μερικές φορές μας συνελάμβαναν κι έπειτα μας άφηναν ελεύθερους το βράδι, αλλά άλλες φορές μας κρατούσαν για δίκη. Σε μια περίπτωση, καθώς ήμαστε στην φυλακή για μια ποινή δέκα ημερών, δώσαμε μαρτυρία σ’ έναν από τους άλλους φυλακισμένους ο οποίος δέχτηκε τα καλά νέα και αργότερα έγινε ένας σκαπανέας Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Εκείνο τον καιρό περίπου αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε εκτενώς στη διακονία μας από σπίτι σε σπίτι δίσκους φωνογράφου με σύντομες Βιβλικές ομιλίες. Στο αυτοκίνητο τοποθετούσαμε φορητά μηχανήματα με μεγάφωνα για να μπορούμε να κάνουμε αυτό το έργο. Πήγα στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν και τοποθέτησα ένα στο αυτοκίνητό μου. Τα καλοκαιρινά βράδια πήγαινα το αυτοκίνητο μου στην είσοδο μιας κοιλάδας και οι δίσκοι μπορούσαν να ακουστούν σε απόσταση ενός μιλίου και περισσότερο. Στα χρόνια που ακολούθησαν ταξίδεψα πολλές χιλιάδες μίλια μ’ αυτά τα μεγάλα μεγάφωνα στο αυτοκίνητο, και πλησίασα πολλά άτομα με το άγγελμα της Βασιλείας.

Ένα χαρακτηριστικό της ζωής μας στη διάρκεια του καλοκαιριού ήταν η παρακολούθηση των μεγάλων συνελεύσεων. Ιδιαίτερα αξέχαστη ήταν εκείνη που έγινε το 1931 στο Κολόμπους του Οχάιο, όπου υιοθετήσαμε το Γραφικό όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Νέοι Διορισμοί

Στο τέλος του φθινοπώρου του 1935 επιστρέψαμε από το διορισμό μας σαν σκαπανείς στο νότο για να βοηθήσουμε στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Όταν εργάστηκα λίγες μόνο μέρες στο εργοστάσιο, ο Αδελφός Νορρ με κάλεσε στο γραφείο και με ρώτησε αν ήθελα να πάω σε περιοδεία στις εκκλησίες σαν Διευθυντής Υπηρεσίας Περιοχής, και να επισκέπτομαι τις ομάδες (όπως λέγονταν τότε οι εκκλησίες). «Ποτέ δεν έχω δώσει ομιλία σε μια ομάδα και δεν ξέρω τίποτα από τη διοργάνωση της ομάδας», είπα.

«Αυτό που χρειάζεται δεν είναι ρήτορες, αλλά κάποιος που να αγαπάει την υπηρεσία και να αναλάβει την ηγεσία σ’ αυτήν και να μιλάει γι’ αυτή την υπηρεσία στις συναθροίσεις,» εξήγησε ο Αδελφός Νορρ.

Έτσι τους επόμενους δύο μήνες έλαβα κάποια εκπαίδευση για τον νέο μου διορισμό, συνοδεύοντας τον αδελφό Νορρ και άλλους κάνοντας επισκέψεις τα Σαββατοκύριακα στις ομάδες. Το κύριο έργο μου ήταν να οργανώνω τις ομάδες για το έργο επανεπισκέψεων και Γραφικών μελετών που τότε ήταν μια σχετικά νέα δραστηριότητα. Ένα Σαββατοκύριακο πήγα στο σπίτι μου (αυτή ήταν η τελευταία μου επίσκεψη για έξι χρόνια), άφησα όλα τα αντικείμενα που δεν χρειαζόμουν και προετοιμάστηκα για το ταξίδι. Έπειτα, τον Μάρτιο του 1936, αν και αισθανόμουν ότι δεν είχα μεγάλες ικανότητες για έναν τέτοιο διορισμό, ξεκίνησα.

Έξω σε Περιοδείες

Η πρώτη μου επίσκεψη ήταν στο Ήστον της Πενσυλβανίας. Συνήθως έφτανα σ’ ένα μέρος έγκαιρα για την υπηρεσία αγρού το πρωί, είχα μια συνάθροιση με τους υπηρέτες της ομάδας νωρίς τα απόγευμα και μετά άλλη μια με ολόκληρη την ομάδα. Συνήθως δαπανούσα δύο μέρες με μια ομάδα και μόνο μια μέρα μ’ έναν μικρότερο όμιλο, κι έτσι μερικές φορές επισκεπτόμουν έξι τέτοιους ομίλους μέσα σε μια εβδομάδα. Συνέχεια βρισκόμουν σε κίνηση.

Στη διάρκεια του 1936 και 1937 κάλυψα μέρη της Πενσυλβανίας, της Δυτικής Βιρτζίνια, του Οχάιο, της Ινδιάνας, του Ιλλινόις, της Αιόβα, της Νεμπράσκα, του Ουαϊόμινγκ, του Κολοράντο, του Νέου Μεξικού και του Τέξας. Οι Δυτικές Πολιτείες ήταν ολωσδιόλου καινούργιες σ’ εμένα και μου άρεσαν—ο τρόπος ζωής, οι πεδιάδες, τα βουνά και οι μεγάλες αποστάσεις. Επισκέφθηκα όλες τις ομάδες στο Νέο Μεξικό μέσα σε δύο εβδομάδες. Ήδη το καλοκαίρι του 1937 βρισκόμουν στο Τέξας. Δεν υπήρχαν Ισπανόφωνοι ντόπιοι υπηρέτες περιοχής, κι έτσι επισκεπτόμουν εγώ τις Ισπανικές ομάδες, και τους μιλούσα μέσω διερμηνέα.

Σε μια μικρή Αγγλική ομάδα στο Τέξας υπηρετούσε σαν υπηρέτης ομάδας του ομίλου μια 18-χρονη κοπέλα. Εκείνη τη μέρα περίμεναν να πεθάνει ο πατέρας της, πράγμα που και έγινε, και μου ζήτησαν να μείνω για να κάνω την κηδεία. Βγήκαμε στην υπηρεσία αγρού, κάναμε το βράδι τη συνάθροισή μας και το άλλο πρωί έκανα την κηδεία. Μολονότι το γεγονός ήταν λυπηρό, εκείνοι ήταν ευγνώμονες που είχα πάει εκεί και έδωσα την ομιλία.

Όταν παρακολούθησα τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο τον Σεπτέμβριο του 1937, πέρασα το χειμώνα επισκεπτόμενος ομάδες στις βόρειες πολιτείες της Βόρειας Ντακότα, της Μοντάνα και του Αϊντάχο. Τον Φεβρουάριο του 1938 διέσχισα την οροσειρά και ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσα πως έκανε περισσότερη ζέστη και ήταν καταπράσινη κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού. Στο Σηάτλ δεν υπήρχε παρά μόνο ένας τόπος συνάθροισης τότε, ενώ τώρα υπάρχουν 21 εκκλησίες.

Συνελεύσεις Ζώνης

Την άνοιξη του 1938 διευθετήθηκε μια ειδική συνάθροιση ομάδων στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο και αυτή την παρακολούθησαν περίπου 600 Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αποδείχτηκε πως ήταν πρόδρομος της συνέλευσης ζώνης (που τώρα λέγεται συνέλευση περιοχής). Η νέα διευθέτηση για τακτικές επισκέψεις από τον επίσκοπο ζώνης (περιοχής) και για συνελεύσεις ζώνης άρχισε την 1η Οκτωβρίου 1938.

Σαν υπηρέτης περιοχής, είχα την ευθύνη μιας συνέλευσης ζώνης κάθε εβδομάδα. Οι συναθροίσεις αυτές είχαν σκοπό την πνευματική εκπαίδευση και έδιναν επίσης την ευκαιρία σ’ εκείνους που τις παρακολουθούσαν να μετέχουν στο έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι και στους καινούργιους να βαφτιστούν. Πριν από τις συνελεύσεις ζώνης βαφτίζαμε τους καινούργιους οποτεδήποτε και σε οποιοδήποτε μέρος. Θυμάμαι που κάποτε βαφτίσαμε έναν άντρα στα παγωμένα νερά ενός ρέματος στο Όρεγκον το οποίο γέμιζε από τα χιόνια του βουνού και σε μια άλλη περίπτωση βυθίσαμε έναν άντρα στη γούρνα που ήταν για πότισμα των ζώων.

Στη διάρκεια αυτών των συνελεύσεων ζώνης αρχίσαμε να έχουμε πορείες πληροφόρησης. Κρατούσαμε ταμπέλες που από τη μια πλευρά έλεγαν «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη», και από την άλλη, «Υπηρετήστε τον Θεό και τον Χριστό τον Βασιλιά». Οι ταμπέλες αυτές προκαλούσαν την προσοχή και μερικές φορές την εναντίωση, Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1939, άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη και η εναντίωση στη δράση μας μεγάλωσε.

Οχλοκρατίες ξέσπασαν στις συνελεύσεις στο Χάννιμπαλ του Μισσούρι· στο Κολόμπους στη Νεμπράσκα· και στο Σαιντ Κλάουντ της Μιννεσότα. Στο Μάρινετ του Ουισκόνσιν, ο δήμαρχος μας διέταξε να εγκαταλείψουμε την αίθουσα της συνέλευσής μας, αλλά όταν η αστυνομία είδε ότι είχαμε νομικό δικαίωμα να είμαστε εκεί, μας προστάτευσαν. Από την άλλη μεριά, η αστυνομία της Χιούττονσβιλ στη Δυτική Βιρτζίνια, ενώθηκε μαζί με τους οχλοκράτες εναντίον μας σε μια συνέλευση που είχαμε στο Έλκινς, γι’ αυτό ζητήσαμε και τους συνέλαβαν και χρειάστηκε να πληρώσουν εγγύηση 500 δολλάρια για να μη μείνουν στη φυλακή ωσότου γίνει η δίκη. Η δίκη αναβλήθηκε πολλές φορές και τελικά η δίωξή τους έπαυσε αλλά η αστυνομία δεν μας ενόχλησε πια στο έργο μας.

Συχνά βρισκόμουν στο δικαστήριο για τέτοια περιστατικά. Μερικές φορές ενεργούσα σαν δικηγόρος του κατηγορούμενου και σε άλλες περιπτώσεις ήμουν εγώ ο κατηγορούμενος, όπως στο Κουίνσυ, στο Ιλλινόις, που κερδίσαμε τη δίκη. Ο Χάυντεν Κόβινγκτον, ο δικηγόρος της Εταιρίας τότε, και ο Φρεντ Φρανς, ο σημερινός πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μας βοήθησαν σε μερικές δίκες, όπως στη δίκη που έγινε στο Λόντον του Κεντάκυ την οποία και κερδίσαμε.

Στη δίκη που έγινε στην Ινδιανάπολη της Ινδιάνας, στην οποία περιλαμβάνονταν κάπου 60 Μάρτυρες του Ιεχωβά με την κατηγορία για ανατρεπτικές ενέργειες, ο Αδελφός Φρανς κι εγώ πήγαμε σαν μάρτυρες στη διάρκεια της πενταήμερης δίκης. Αν και οι αδελφοί μας κηρύχτηκαν ένοχοι, αργότερα αθωώθηκαν από ένα ανώτερο δικαστήριο. Την ίδια εβδομάδα που γινόταν αυτή η δίκη ήμουν κατηγορούμενος σε μια άλλη δίκη στο Τζόλιετ του Ιλλινόις, δικηγόρος ενός αδελφού σε μια άλλη ακόμη δίκη στο Μάντισον της Ινδιάνας και ακόμη είχα την ευθύνη της διεξαγωγής μιας συνέλευσης ζώνης κάθε Σαββατοκύριακο. Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να γράψω τις λεπτομέρειες εκείνων των συναρπαστικών χρόνων.

Μια πραγματικά σπουδαία εμπειρία ήταν η πενταήμερη συνέλευση που έγινε στο Σαιντ Λούις τον Αύγουστο του 1941. Δύο εβδομάδες προηγουμένως με κάλεσαν για να μου αναθέσουν να εργαστώ στο χώρο για τα τροχόσπιτα. Αφού κόψαμε και δώσαμε το άχυρο στον ιδιοκτήτη μιας φάρμας δημιουργήσαμε μια ολόκληρη πόλη για 5.000 άτομα σ’ αυτό το κτήμα, Αλλά πριν ακόμη αρχίσει η συνέλευση τα άτομα έφτασαν τις 10.000, και στο δρόμο για να μπουν μέσα είχαν παραταχτεί πολλά αυτοκίνητα, φορτηγά και κατασκηνωτές. Τελικά έμειναν στο κτήμα πάνω από 15.000 άτομα, και πολλοί έμειναν και άκουσαν από εκεί το πρόγραμμα τηλεφωνικά. Όταν τα 15.000 παιδιά σηκώθηκαν στην κύρια αίθουσα και πήραν το δικό τους αντίτυπο δωρεάν του βιβλίου Τέκνα, έδωσα δωρεάν αντίτυπα απ’ αυτό το βιβλίο και σε πολλά παιδιά στον καταυλισμό.

Τα Αγροκτήματα της Βασιλείας και της Σκοπιάς

Σύντομα μετά τη συνέλευση στο Σαιντ Λούις τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο για τις συνελεύσεις μας ζώνης. Έτσι αποφασίστηκε να σταματήσουν. Μου είπαν να παρουσιαστώ στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξή μου στο Μπέθελ, ο Αδελφός Ρόδερφορδ με ρώτησε αν ήθελα να υπηρετήσω στο Αγρόκτημα της Βασιλείας κοντά στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης. Προτού φύγω γι’ αυτόν τον νέο μου διορισμό επισκέφθηκα το σπίτι μου κοντά στο Γουώλλκιλ. Η μητέρα μου είχε πεθάνει, και ο αδελφός μου και οι αδελφές μου είχαν όλοι παντρευτεί. Μετά έφυγα για το Αγρόκτημα της Βασιλείας όπου έμεινα στο ίδιο δωμάτιο τα επόμενα 28 χρόνια.

Μετά από 13 και πλέον χρόνια ολοχρόνιου κηρύγματος, ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ στις εργασίες του αγροκτήματος. Αλλά προσαρμόστηκα και απόλαυσα πολλά προνόμια υπηρεσίας σχετικά με τον εργασίες του Αγροκτήματος της Βασιλείας. Τον ίδιο καιρό, όμως, συνέχιζα να μετέχω τακτικά στη δράση κηρύγματος τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα. Έκανα Γραφικές μελέτες με πολλά άτομα, πολλοί από τους οποίους βαφτίστηκαν σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όμως η κύρια δράση μου τώρα σχετιζόταν με εργασίες στο αγρόκτημα. Επιδόθηκα στη μελέτη της διατροφής των ζώων και των φυτών, μαθαίνοντας πολλά πράγματα από το γειτονικό Πανεπιστήμιο Κόρνελ και τη βιβλιοθήκη του. Με τις προσπάθειές μας μπορέσαμε να αυξήσουμε την παραγωγή του αγροκτήματος. Με τον καιρό παρήγαμε στο αγρόκτημα τα περισσότερα από τα τρόφιμα που χρησιμοποιούσε η αυξανόμενη οικογένεια του Μπέθελ στο Μπρούκλυν καθώς επίσης και στο Αγρόκτημα της Βασιλείας.

Μια θεαματική αύξηση στο προσωπικό συνέβη στο αγρόκτημα την 1η Φεβρουαρίου του 1943 όταν άρχισε να λειτουργεί η Σχολή Γαλαάδ. Έπειτα, κάθε έξι μήνες, είχαμε και μια καινούργια τάξη από εκατό περίπου σπουδαστές που έρχονταν απ’ όλο τον κόσμο. Τι απόλαυση ήταν να γνωριστώ προσωπικά με 3.700 περίπου σπουδαστές από τις 35 τάξεις που έλαβαν εκπαίδευση για έργο ιεραποστόλου στο αγρόκτημα προτού μεταφερθεί η Σχολή Γαλαάδ στο Μπρούκλυν το 1961! Εκείνα τα χρόνια αντιμετωπίσαμε μια μεγάλη εναντίωση, μια οχλοκρατία και μια δίκη, την οποία κερδίσαμε. Τελικά ο ένας μικρός όμιλος που υπήρχε στην περιοχή αυξήθηκε σε τέσσερις εκκλησίες.

Καθώς η Σχολή Γαλαάδ επρόκειτο να σταματήσει να λειτουργεί στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, ετοιμαζόταν να αρχίσει εκεί η νέα Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για επισκόπους εκκλησιών. Τα επόμενα εφτά χρόνια παρακολούθησαν περίπου 7.000 πρεσβύτεροι τα μηνιαία αυτά μαθήματα, τα οποία αργότερα μειώθηκαν σε δεκαπενθήμερα.

Τον Ιανουάριο του 1963 η Εταιρία πήρε ένα κτήμα κοντά στο μέρος που μεγάλωσα, στο Γουώλλκιλ της Νέας Υόρκης. Το κτήμα ονομάστηκε Αγροκτήματα της Σκοπιάς. Καθώς τα χρόνια περνούσαν οι εγκαταστάσεις μεγάλωναν και βελτιώνονταν, και προσθέτονταν και άλλα τυπογραφεία. Την 1η Ιανουαρίου του 1970, με διόρισαν να υπηρετήσω σ’ αυτό το μέρος, κι έτσι ξαναγύρισα στην ίδια περιοχή απ’ όπου είχα αρχίσει να δίνω μαρτυρία πριν από 45 περίπου χρόνια! Μερικοί ηλικιωμένοι της περιοχής με θυμούνταν.

Όταν έφτασα στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς, υπήρχαν 55 μέλη στην οικογένεια, αλλά τώρα υπάρχουν πάνω από 750 που υπηρετούν εκεί! Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και τρία ανήψια μου. Έχω ακόμη μια ανηψιά που ταξιδεύει μαζί με το σύζυγό της στο έργο περιοχής. Μεγάλη χαρά μου φέρνει το γεγονός ότι περισσότερα από 30 μέλη της οικογένειάς μου είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τον Νοέμβριο του 1974 ήταν προνόμιό μου να διοριστώ σαν μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και με το διορισμό αυτό ξαναγύρισα στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν.

Είμαι πολύ χαρούμενος που όταν τελείωσα το γυμνάσιο ο Ιεχωβά Θεός άνοιξε τα μάτια μου για να δω σαν μεγαλειώδη σκοπό της ζωής μου να τον υπηρετήσω. Η επιδίωξη αυτού του σκοπού στα περασμένα 60 χρόνια πραγματικά με αντάμειψε και με ικανοποίησε. Με έφερε κοντά στον ουράνιο Πατέρα μας και μου επέτρεψε να δω μ’ έναν πολύ πραγματικό τρόπο την προστασία του και την ευλογία του πάνω στο λαό του.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Πίσω από τα σίδερα της φυλακής εξαιτίας του κηρύγματος

[Εικόνες στη σελίδα 25]

Στη δεκαετία του 1930 χρησιμοποιούσα ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνα για να δίνω μαρτυρία

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Πέρασα 28 χρόνια στο αγρόκτημα της Βασιλείας, στο μέρος που πρωτοϊδρύθηκε η Σχολή Γαλαάδ

Δύο από τους 3.700 που είδα να αποφοιτούν από τη Σχολή Γαλαάδ

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Υπηρέτησα επίσης πέντε χρόνια στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς