Γευτήκαμε την Παρ’ Αξίαν Καλοσύνη του Θεού με Πολλούς Τρόπους

ΩΣ ΘΕΟΦΟΒΟΥΜΕΝΟΣ νεαρός, ο πατέρας μου, ο Άρθουρ, έλπιζε να γίνει μεθοδιστής ιερέας. Ωστόσο, τα σχέδιά του άλλαξαν όταν διάβασε τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής και άρχισε να τους συναναστρέφεται. Βαφτίστηκε το 1914 σε ηλικία 17 χρονών. Τότε μαινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και τον κάλεσαν να υπηρετήσει στον στρατό. Επειδή δεν ήθελε να πάρει όπλο, καταδικάστηκε σε δεκάμηνη κράτηση στις Φυλακές Κίνγκστον στο Οντάριο του Καναδά. Μετά την αποφυλάκισή του, ο πατέρας μου άρχισε την ολοχρόνια υπηρεσία ως βιβλιοπώλης διάκονος (σκαπανέας).

Το 1926, ο Άρθουρ Γκεστ παντρεύτηκε τη Χέιζελ Γουίλκινσον, της οποίας η μητέρα είχε γνωρίσει την αλήθεια το 1908. Εγώ γεννήθηκα στις 24 Απριλίου του 1931 και ήμουν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά τους. Η οικογενειακή μας ζωή είχε ως επίκεντρο τη λατρεία του Ιεχωβά, και ο βαθύς σεβασμός του πατέρα μας για την Αγία Γραφή ενστάλαξε μέσα μας ισόβια εκτίμηση για τον Λόγο του Θεού. Συμμετείχαμε συχνά στο έργο από σπίτι σε σπίτι ως οικογένεια.—Πράξ. 20:20.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε το 1939, και τον επόμενο χρόνο απαγορεύτηκε η δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στον Καναδά. Τα δημόσια σχολεία διεξήγαν πατριωτικές τελετές στις οποίες τα παιδιά έπρεπε να χαιρετούν τη σημαία και να ψέλνουν τον εθνικό ύμνο. Κατά τη διάρκεια αυτών των τελετών απέβαλαν από την τάξη εμένα και τη μεγαλύτερη αδελφή μου, τη Ντόροθι. Μια μέρα, χωρίς να το περιμένω, η δασκάλα μου προσπάθησε να με ντροπιάσει λέγοντας ότι είμαι φοβιτσιάρης. Μετά το σχολείο, μερικοί συμμαθητές μου μού επιτέθηκαν και με έριξαν κάτω. Αλλά αυτή η επίθεση στην πραγματικότητα με έκανε πιο αποφασισμένο να “υπακούω στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους”.—Πράξ. 5:29.

Τον Ιούλιο του 1942, στα 11 μου, βαφτίστηκα σε μια στέρνα σε κάποιο αγρόκτημα. Μου άρεσε πολύ να υπηρετώ ως σκαπανέας διακοπών (τώρα ονομάζεται βοηθητικός σκαπανέας) στις ετήσιες σχολικές διακοπές. Μια χρονιά συνεργάστηκα με τρεις άλλους αδελφούς δίνοντας μαρτυρία σε ξυλοκόπους που έμεναν σε μη ανατεθειμένο τομέα στο βόρειο Οντάριο.

Την 1η Μαΐου του 1949, ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό. Μιας και στο γραφείο τμήματος γίνονταν εργασίες οικοδόμησης, προσκλήθηκα να βοηθήσω και έγινα μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Καναδά την 1η Δεκεμβρίου. Διορίστηκα στο τυπογραφείο και έμαθα να χειρίζομαι το επίπεδο πιεστήριο. Για αρκετές εβδομάδες ήμουν στη νυχτερινή βάρδια, τυπώνοντας κάποιο φυλλάδιο σχετικό με τον διωγμό που αντιμετώπιζε ο λαός του Ιεχωβά στον Καναδά.

Αργότερα, ενώ εργαζόμουν στο Τμήμα Υπηρεσίας, έπαιρνα συνέντευξη από τους σκαπανείς που επισκέπτονταν το γραφείο τμήματος και ήταν καθ΄ οδόν για την υπηρεσία τους στο Κεμπέκ, μια εστία εναντίωσης εκείνον τον καιρό. Μια από τις επισκέπτριες ήταν η Μαίρη Ζαζούλα από το Έντμοντον της Αλμπέρτα. Επειδή εκείνη και ο μεγαλύτερος αδελφός της, ο Τζο, δεν σταματούσαν τη μελέτη της Γραφής, οι γονείς τους—που υποστήριζαν ένθερμα την Ορθοδοξία—τους έδιωξαν από το σπίτι. Τον Ιούνιο του 1951, βαφτίστηκαν και οι δύο ενώ έξι μήνες μετά ξεκίνησαν το σκαπανικό. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, με εντυπωσίασε η πνευματική στάση της Μαίρης. Είπα στον εαυτό μου: “Αν δεν προκύψει κάτι αρνητικό, μου φαίνεται ότι αυτή είναι η κοπέλα που θα παντρευτώ”. Παντρευτήκαμε εννιά μήνες αργότερα—στις 30 Ιανουαρίου του 1954. Μια εβδομάδα μετά, προσκληθήκαμε να εκπαιδευτούμε στο έργο περιοχής, και τα επόμενα δύο χρόνια υπηρετήσαμε κάποια περιοχή στο βόρειο Οντάριο.

Καθώς το παγκόσμιο έργο κηρύγματος είχε πάρει φωτιά, απευθύνθηκε πρόσκληση για ιεραποστόλους. Πιστεύαμε ότι, μιας και είχαμε αντέξει τους παγωμένους χειμώνες του Καναδά και τα εκνευριστικά κουνούπια το καλοκαίρι, θα καταφέρναμε να αντιμετωπίσουμε τις αντίξοες συνθήκες οποιουδήποτε διορισμού. Αποφοιτήσαμε από την 27η τάξη της Σχολής Γαλαάδ τον Ιούλιο του 1956, και τον Νοέμβριο ήμασταν στον διορισμό μας—τη Βραζιλία.

Όταν φτάσαμε στο γραφείο τμήματος της Βραζιλίας, ήρθαμε σε επαφή με την πορτογαλική γλώσσα. Αφού μάθαμε βασικούς τρόπους προσφώνησης και απομνημονεύσαμε μια μονόλεπτη παρουσίαση των περιοδικών, αρχίσαμε να συμμετέχουμε στην υπηρεσία αγρού. Αν ο οικοδεσπότης έδειχνε ενδιαφέρον, του διαβάζαμε εδάφια που περιγράφουν τη ζωή υπό τη Βασιλεία του Θεού. Την πρώτη μας μέρα στη διακονία αγρού, μια κυρία άκουγε με προσοχή καθώς της διάβαζα τα εδάφια Αποκάλυψη 21:3, 4—και ξαφνικά λιποθύμησα! Το σώμα μου δεν είχε προσαρμοστεί στον ζεστό και υγρό καιρό, κάτι που θα αποτελούσε συνεχή πρόκληση.

Διοριστήκαμε ως ιεραπόστολοι στην πόλη του Κάμπος, όπου τώρα υπάρχουν 15 εκκλησίες. Όταν φτάσαμε εκεί, υπήρχε μόνο ένας απομονωμένος όμιλος καθώς και ένας ιεραποστολικός οίκος με τέσσερις αδελφές: την Έστερ Τρέισι, τη Ραμόνα Μπάουερ, τη Λουίζα Σβαρτς και τη Λορέιν Μπρουκς (τώρα Γουόλεν). Ο δικός μου διορισμός στον οίκο ήταν να βοηθάω στο πλύσιμο και να βρίσκω ξύλα για το μαγείρεμα. Μετά τη Μελέτη Σκοπιάς κάποια Δευτέρα βράδυ, είχαμε έναν απρόσμενο επισκέπτη. Η γυναίκα μου είχε ξαπλώσει στον καναπέ και ξεκουραζόταν ενώ μιλούσαμε για το πώς είχαμε περάσει τη μέρα μας. Όταν σήκωσε το κεφάλι της από το μαξιλάρι, πετάχτηκε ένα φίδι. Επικράτησε πανικός μέχρι να το σκοτώσω!

Αφού μελέτησα τα πορτογαλικά επί έναν χρόνο, διορίστηκα επίσκοπος περιοχής. Ζούσαμε μια απλή ζωή σε αγροτικές περιοχές—δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα, κοιμόμασταν σε ψάθες και ταξιδεύαμε με άλογο και κάρο. Κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας κηρύγματος σε μη ανατεθειμένο τομέα, πήγαμε με το τρένο σε κάποια πόλη στα βουνά και νοικιάσαμε δωμάτιο σε μια πανσιόν. Το γραφείο τμήματος μάς έστειλε 800 περιοδικά για το έργο. Έπρεπε να πάμε πολλές φορές στο ταχυδρομείο για να πάρουμε τα κουτιά με τα περιοδικά και να τα μεταφέρουμε εκεί που μέναμε.

Το 1962, διεξάχθηκε σε όλη τη Βραζιλία η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για αδελφούς, καθώς επίσης για αδελφές που ήταν ιεραπόστολοι. Για έξι μήνες, ο διορισμός μου ήταν να πηγαίνω στη μία σχολή μετά την άλλη—αλλά χωρίς τη Μαίρη. Διεξήγα μαθήματα στο Μανάους, στο Μπελέμ, στη Φορταλέζα, στη Ρεσίφε και στο Σαλβαδόρ. Οργάνωσα επίσης μια συνέλευση περιφερείας στη διάσημη όπερα του Μανάους. Οι ισχυρές βροχοπτώσεις, όμως, μόλυναν μεγάλη ποσότητα του πόσιμου νερού ενώ δεν είχαμε πλέον κάποιον αξιοπρεπή χώρο για την καφετέρια της συνέλευσης. (Εκείνες τις μέρες, σερβίρονταν γεύματα στις συνελεύσεις.) Επικοινώνησα λοιπόν με τον στρατό και ένας ευγενικός αξιωματικός κανόνισε μετά χαράς να μας προμηθεύσει πόσιμο νερό για ολόκληρη τη συνέλευση. Έστειλε μάλιστα στρατιώτες να στήσουν δύο μεγάλες σκηνές—μία για την κουζίνα μας και μία για την καφετέριά μας.

Ενώ έλειπα, η Μαίρη έκανε έργο σε μια πορτογαλική εμπορική περιοχή, όπου το μόνο πράγμα που ενδιέφερε τους ανθρώπους ήταν το πώς να βγάζουν χρήματα. Επειδή δεν κατάφερνε να ξεκινήσει καμία Γραφική συζήτηση, είπε σε μερικούς Μπεθελίτες: «Το τελευταίο μέρος που θα έμενα πάνω στη γη θα ήταν η Πορτογαλία». Πού να το φανταζόμασταν! Λίγο αργότερα λάβαμε μια επιστολή που μας προσκαλούσε να υπηρετήσουμε στην Πορτογαλία. Τότε, το έργο μας εκεί ήταν υπό απαγόρευση, αλλά δεχτήκαμε τον διορισμό παρά το αρχικό σοκ της Μαίρης.

Φτάσαμε στη Λισαβώνα της Πορτογαλίας τον Αύγουστο του 1964. Οι αδελφοί μας εκεί ήταν στόχος μεγάλου διωγμού από τη μυστική αστυνομία της Πορτογαλίας (PIDE). Ως εκ τούτου, ήταν καλύτερο να μη μας υποδεχτεί κάποιος κατά την άφιξή μας και να μην έρθουμε σε επαφή με τους ντόπιους Μάρτυρες. Μείναμε σε μια πανσιόν ενόσω περιμέναμε την άδεια παραμονής. Αφού πήραμε τις βίζες μας, νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα. Τον Ιανουάριο του 1965, ήρθαμε επιτέλους σε επαφή με το γραφείο τμήματος. Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μας όταν παρακολουθήσαμε την πρώτη μας συνάθροιση ύστερα από πέντε μήνες!

Μάθαμε ότι η αστυνομία έκανε καθημερινά επιδρομές στα σπίτια των αδελφών μας. Επειδή οι Αίθουσες Βασιλείας σφραγίζονταν, οι συναθροίσεις γίνονταν σε σπίτια. Εκατοντάδες Μάρτυρες κατέληγαν στα αστυνομικά τμήματα για εξακρίβωση στοιχείων και ανάκριση. Οι αδελφοί βίωναν ιδιαίτερη κακομεταχείριση σε μια προσπάθεια να τους κάνουν να αποκαλύψουν τα ονόματα εκείνων που διεξήγαν τις συναθροίσεις. Ως αποτέλεσμα, φρόντιζαν να αναφέρονται ο ένας στον άλλον με το μικρό τους όνομα, όπως Ζουζέ ή Πάουλου, παρά με το επίθετό τους. Κάναμε λοιπόν και εμείς το ίδιο.

Η παροχή πνευματικής τροφής στους αδελφούς μας αποτελούσε κύριο μέλημά μας. Ο διορισμός της Μαίρης ήταν να δακτυλογραφεί άρθρα μελέτης της Σκοπιάς και άλλα έντυπα σε μεμβράνες ώστε να φτιάχνονται πολυγραφημένα αντίγραφα.

Τον Ιούνιο του 1966, έλαβε χώρα μια πολύ σημαντική δίκη στη Λισαβώνα. Και τα 49 μέλη της Εκκλησίας Φέιζου δικάζονταν επειδή είχαν παρακολουθήσει μια παράνομη συνάθροιση σε κάποιο σπίτι. Τους προετοίμασα για τη δίκη και την εξέταση παίζοντας τον ρόλο του εισαγγελέα. Ξέραμε ότι θα χάναμε την υπόθεση, αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι θα δινόταν τεράστια μαρτυρία. Ο δικηγόρος μας ολοκλήρωσε την υπεράσπισή του παραθέτοντας θαρραλέα τα λόγια του Γαμαλιήλ που είχε ζήσει τον πρώτο αιώνα. (Πράξ. 5:33-39) Τα νέα για τη δίκη έφτασαν στον τύπο, και οι 49 αδελφοί και αδελφές εξέτισαν ποινές που κυμαίνονταν από 45 μέρες έως πεντέμισι μήνες. Χαιρόμαστε που ο θαρραλέος δικηγόρος μας δέχτηκε Γραφική μελέτη και παρακολουθούσε συναθροίσεις μέχρι τον θάνατό του.

Τον Δεκέμβριο του 1966, διορίστηκα επίσκοπος τμήματος και αφιέρωνα πολύ χρόνο σε νομικές υποθέσεις. Δημιουργήθηκε ένα στερεό υπόμνημα όσον αφορά το δικαίωμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά να απολαμβάνουν ελευθερία λατρείας. (Φιλιπ. 1:7) Τελικά, λάβαμε νομική αναγνώριση στις 18 Δεκεμβρίου του 1974. Οι αδελφοί Νάθαν Νορ και Φρέντερικ Φρανς, από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία, επισκέφτηκαν την Πορτογαλία για να συμμετάσχουν στη χαρά μας σε μια ιστορική συνάθροιση στο Οπόρτο και στη Λισαβώνα, με συνολικό αριθμό παρόντων 46.870 άτομα.

Ο Ιεχωβά είχε ανοίξει την πόρτα για επέκταση σε αρκετά νησιά όπου μιλιέται η πορτογαλική, όπως οι Αζόρες, η Μαδέρα, το Πράσινο Ακρωτήριο, καθώς και το Σάου Τομέ και το Πρίνσιπε. Η ανάγκη που δημιουργήθηκε για μεγαλύτερο γραφείο τμήματος καλύφτηκε το 1988. Στις 23 Απριλίου του ίδιου έτους, ο αδελφός Μίλτον Χένσελ προΐστατο στη διεξαγωγή της αφιέρωσης των νέων εγκαταστάσεων παρουσία ενός ενθουσιασμένου ακροατηρίου 45.522 ατόμων. Ήταν πολύ συγκινητικό ότι 20 αδελφοί και αδελφές που είχαν υπηρετήσει ως ιεραπόστολοι στην Πορτογαλία επέστρεψαν για αυτό το ιστορικό γεγονός.

Όλα αυτά τα χρόνια, η συναναστροφή με πιστούς αδελφούς έχει εμπλουτίσει πολύ τη ζωή μας. Πήρα ένα πολύτιμο μάθημα καθώς βοηθούσα τον αδελφό Θεοντόρ Τζάρας σε κάποια επίσκεψη ζώνης. Το γραφείο τμήματος που θα επισκεπτόμασταν αντιμετώπιζε μια σοβαρή κατάσταση, και τα μέλη της Επιτροπής του Τμήματος είχαν κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι τους. Θέλοντας να τους καθησυχάσει, ο αδελφός Τζάρας είπε: «Τώρα ήρθε η ώρα να αφήσουμε λίγο χώρο και στο άγιο πνεύμα για να δράσει». Σε μια επίσκεψή μας στο Μπρούκλιν πριν από κάποιες δεκαετίες, η σύζυγός μου, η Μαίρη, και εγώ περάσαμε μια βραδιά με τον αδελφό Φρανς και μερικούς άλλους. Όταν του ζήτησαν να ολοκληρώσει τη βραδιά αναφέροντας κάτι για τα πολλά χρόνια υπηρεσίας του προς τον Ιεχωβά, ο αδελφός Φρανς είπε: «Η συμβουλή μου είναι: Μείνετε κοντά στην ορατή οργάνωση του Ιεχωβά και στα εύκολα και στα δύσκολα. Είναι η μόνη οργάνωση που κάνει το έργο που πρόσταξε ο Ιησούς τους μαθητές του να κάνουν—να κηρύξουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού!»

Η σύζυγός μου και εγώ έχουμε βρει πραγματική απόλαυση κάνοντας ακριβώς αυτό. Θεωρούμε πολύτιμες τις αναμνήσεις από τις επισκέψεις ζώνης στα διάφορα γραφεία τμήματος. Αυτές οι επισκέψεις μάς έδωσαν την ευκαιρία να δείξουμε την εκτίμησή μας για την πιστή υπηρεσία νέων και ηλικιωμένων, καθώς και να τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν στο μοναδικό προνόμιο που έχουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Τα χρόνια έχουν περάσει, και είμαστε τώρα και οι δυο μας πάνω από τα 80. Η Μαίρη παλεύει με αρκετά προβλήματα υγείας. (2 Κορ. 12:9) Οι δοκιμασίες έχουν εξαγνίσει την πίστη μας και μας έχουν κάνει πιο αποφασισμένους να διακρατούμε ακεραιότητα. Καθώς αναλογιζόμαστε την πορεία της ζωής μας, αναγνωρίζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη ότι έχουμε γευτεί την παρ’ αξίαν καλοσύνη του Ιεχωβά με πάρα πολλούς τρόπους.a