«Ξεσπούσα με το Παραμικρό»

Γεννήθηκα στο Σαν Χουάν Τσανκαλαΐτο, ένα χωριό στην πολιτεία Τσιάπας του Μεξικού. Η οικογένειά μου ανήκει στη φυλετική ομάδα των Τσολ, μια υποδιαίρεση των Μάγια. Οι γονείς μου είχαν 12 παιδιά και εγώ ήμουν το πέμπτο. Όταν ήμουν μικρός, τα αδέλφια μου και εγώ μελετούσαμε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δυστυχώς, εγώ δεν εφάρμοζα τις συμβουλές της Γραφής τότε.

Στα 13 μου, έπαιρνα ήδη ναρκωτικά και έκανα κλοπές. Σε εκείνη την ηλικία έφυγα από το σπίτι και πήγαινα από το ένα μέρος στο άλλο. Όταν ήμουν 16 χρονών, έπιασα δουλειά σε φυτεία κάνναβης. Δούλευα εκεί έναν χρόνο, ώσπου κάποια νύχτα, ενώ μεταφέραμε ένα μεγάλο φορτίο μαριχουάνας με βάρκα, μας επιτέθηκαν βαριά οπλισμένοι άντρες από αντίπαλο καρτέλ ναρκωτικών. Βούτηξα στο ποτάμι για να γλιτώσω τους πυροβολισμούς και βγήκα στη στεριά πολύ παρακάτω. Κατόπιν, διέφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκεί, συνέχισα το εμπόριο ναρκωτικών και έμπλεξα ακόμη χειρότερα. Στα 19 μου, με συνέλαβαν και με καταδίκασαν σε φυλάκιση με τις κατηγορίες της ληστείας και της απόπειρας ανθρωποκτονίας. Στη φυλακή, μπήκα σε συμμορία και συνέχισα τις βιαιότητες. Γι’ αυτό, οι αρχές με μετέφεραν σε ένα σωφρονιστικό κατάστημα υψίστης ασφαλείας στο Λιούισμπεργκ της Πενσυλβανίας.

Στις φυλακές του Λιούισμπεργκ, πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Εφόσον είχα ήδη κάνει τα τατουάζ της συμμορίας, μπήκα εύκολα στην ίδια συμμορία και εκεί. Γινόμουν όλο και πιο βίαιος και έμπλεκα συνεχώς σε καβγάδες. Κάποια φορά, συμμετείχα σε μια πολύ άγρια συμπλοκή συμμοριών στο προαύλιο της φυλακής, στην οποία χτυπούσαμε ο ένας τον άλλον με ρόπαλα του μπέιζμπολ και βάρη γυμναστικής. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έριξαν δακρυγόνα για να μας σταματήσουν. Έπειτα από αυτό, οι αρχές των φυλακών με έβαλαν σε πτέρυγα ειδικής μεταχείρισης για επικίνδυνους κρατουμένους. Ξεσπούσα με το παραμικρό και είχα βρόμικη γλώσσα. Δεν το είχα σε τίποτα να χτυπάω τους άλλους. Για να πω την αλήθεια, μου άρεσε κιόλας. Δεν ένιωθα καθόλου τύψεις για τη συμπεριφορά μου.

Στην πτέρυγα ειδικής μεταχείρισης, ήμουν περιορισμένος στο κελί μου τις περισσότερες ώρες της μέρας, γι’ αυτό άρχισα να διαβάζω τη Γραφή για να περνάω την ώρα μου. Αργότερα, μια φύλακας μου έδωσε το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη.a Καθώς διάβαζα αυτό το βοήθημα μελέτης της Γραφής, θυμήθηκα πολλά από τα πράγματα που είχα μάθει ως παιδί όταν μελετούσα τη Γραφή με τους Μάρτυρες. Από εκεί και έπειτα, άρχισα να αναλογίζομαι πόσο χαμηλά είχα φτάσει λόγω της βίαιης προσωπικότητάς μου. Σκεφτόμουν επίσης την οικογένειά μου. Δύο από τις αδελφές μου είχαν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά, γι’ αυτό μου ήρθε η σκέψη: “Αυτές θα ζήσουν για πάντα”. Τότε αναρωτήθηκα: “Γιατί όχι και εγώ;” Εκείνη τη στιγμή πήρα την απόφαση να αλλάξω.

Ωστόσο, ήξερα ότι χρειαζόμουν βοήθεια για να αλλάξω. Πρώτα λοιπόν, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά Θεό και τον ικέτευσα να με βοηθήσει. Μετά, έγραψα στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες και ζήτησα Γραφική μελέτη. Το γραφείο τμήματος κανόνισε να επικοινωνήσει μαζί μου μια κοντινή εκκλησία. Εκείνον τον καιρό, δεν μου επιτρεπόταν να έχω επισκέψεις από άτομα που δεν ήταν συγγενείς μου, γι’ αυτό ένας Μάρτυρας από την εκκλησία άρχισε να μου στέλνει ενθαρρυντικές επιστολές και Γραφικά έντυπα, κάτι που ενίσχυσε την επιθυμία μου να αλλάξω.

Μια κίνηση καθοριστικής σημασίας ήταν η απόφασή μου να εγκαταλείψω τη συμμορία στην οποία ανήκα πολλά χρόνια. Ο αρχηγός της συμμορίας ήταν στην ίδια πτέρυγα, γι’ αυτό τον πλησίασα την ώρα της αναψυχής και του είπα πως ήθελα να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Προς έκπληξή μου, μου είπε: «Αν το θέλεις πραγματικά, προχώρα. Δεν μπορώ να τα βάλω με τον Θεό. Αλλά αν θέλεις απλώς να φύγεις από τη συμμορία, ξέρεις τις συνέπειες».

Τα επόμενα δύο χρόνια, το προσωπικό των φυλακών παρατήρησε αλλαγές στην προσωπικότητά μου. Ως αποτέλεσμα, έγιναν πιο ελαστικοί μαζί μου. Για παράδειγμα, οι φρουροί δεν μου έβαζαν πια χειροπέδες όταν με συνόδευαν από το κελί μου μέχρι τα ντους. Μάλιστα, ένας από τους φρουρούς με πλησίασε και με παρότρυνε να συνεχίσω να κάνω αλλαγές. Επίσης, οι αρχές των φυλακών με μετέφεραν σε ένα παράρτημα χαμηλής ασφάλειας κοντά στις κεντρικές φυλακές τον τελευταίο χρόνο της κράτησής μου. Το 2004, έπειτα από δέκα χρόνια στη φυλακή, αποφυλακίστηκα και με απέλασαν στο Μεξικό με κλούβα.

Λίγο καιρό αφότου έφτασα στο Μεξικό, βρήκα μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παρακολούθησα την πρώτη μου συνάθροιση φορώντας τη στολή της φυλακής—τα μόνα ευπρεπή ρούχα που είχα. Οι Μάρτυρες δεν στάθηκαν στην εμφάνισή μου και με υποδέχτηκαν θερμά. Όταν είδα την καλοσύνη τους, ένιωσα ότι βρισκόμουν ανάμεσα σε αληθινούς Χριστιανούς. (Ιωάννης 13:35) Σε εκείνη τη συνάθροιση, οι πρεσβύτεροι διευθέτησαν να κάνω κανονική Γραφική μελέτη. Βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά έναν χρόνο αργότερα, στις 3 Σεπτεμβρίου 2005.

Τον Ιανουάριο του 2007, ξεκίνησα την ολοχρόνια διακονία και δαπανώ 70 ώρες κάθε μήνα διδάσκοντας σε άλλους τη Γραφή. Το 2011, αποφοίτησα από τη Βιβλική Σχολή για Άγαμους Αδελφούς (τώρα ονομάζεται Σχολή για Ευαγγελιστές της Βασιλείας). Αυτή η σχολή με βοήθησε πάρα πολύ να εκπληρώνω τις εκκλησιαστικές μου ευθύνες.

Το 2013, παντρεύτηκα την αγαπητή μου σύζυγο, την Πιλάρ. Εκείνη λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι δυσκολεύεται να πιστέψει όσα της αναφέρω για το παρελθόν μου. Ποτέ δεν ξανακύλησα στον παλιό τρόπο ζωής μου. Η σύζυγός μου και εγώ πιστεύουμε πως αυτό που είμαι σήμερα αποδεικνύει ότι η Γραφή έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει ανθρώπους.—Ρωμαίους 12:2.

Νιώθω ότι εφαρμόζονται σε εμένα τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Λουκάς 19:10: “Ήρθα να αναζητήσω και να σώσω αυτό που ήταν χαμένο”. Εγώ δεν νιώθω πια χαμένος στη ζωή. Ούτε γυρίζω από ’δώ και από ’κεί κάνοντας κακό στους ανθρώπους. Χάρη στη Γραφή, έχω αποκτήσει τον πιο αξιότιμο σκοπό στη ζωή, ειρηνικές σχέσεις με τους άλλους και, το σημαντικότερο, καλή σχέση με τον Δημιουργό μου, τον Ιεχωβά.