Η ζωή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο

Μεγάλωσα στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, στις ΗΠΑ, σε γειτονιές διαβόητες για τις συμμορίες τους και τα ναρκωτικά. Οι γονείς μου είχαν έξι παιδιά, και εγώ ήμουν το δεύτερο.

Η μητέρα μου μας ανέθρεψε ως μέλη μιας ευαγγελικής εκκλησίας. Ωστόσο, στην εφηβεία ζούσα διπλή ζωή. Τις Κυριακές έψελνα στη χορωδία της εκκλησίας. Την υπόλοιπη εβδομάδα, ζούσα για να διασκεδάζω, να παίρνω ναρκωτικά και να διαπράττω σεξουαλική ανηθικότητα.

Ήμουν ευέξαπτος και βίαιος. Χρησιμοποιούσα ως όπλο οτιδήποτε έβρισκα μπροστά μου για να κερδίσω έναν καβγά. Τα όσα μάθαινα στην εκκλησία δεν με βοηθούσαν. Συνήθιζα να λέω: «Η εκδίκηση είναι του Κυρίου, και εγώ είμαι το εκτελεστικό του όργανο!» Όταν ήμουν στο λύκειο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, επηρεάστηκα από τους Μαύρους Πάνθηρες, μια πολιτική ομάδα γνωστή για τη μαχητικότητά της σε ζητήματα πολιτικών δικαιωμάτων. Έγινα μέλος μιας ένωσης σπουδαστών για τα δικαιώματα του πολίτη. Σε αρκετές περιπτώσεις οργανώναμε διαμαρτυρίες, κλείνοντας προσωρινά κάθε φορά το σχολείο.

Φαινόταν ότι οι διαμαρτυρίες δεν ικανοποιούσαν τη βίαιη φύση μου. Έτσι άρχισα να συμμετέχω σε εγκλήματα μίσους. Λόγου χάρη, κατά καιρούς παρακολουθούσαμε με τους φίλους μου ταινίες για τα παθήματα που είχαν υποστεί οι Αφρικανοί δούλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξοργισμένοι από αυτές τις αδικίες, ξυλοκοπούσαμε λευκούς νεαρούς μέσα στον κινηματογράφο. Μετά, πηγαίναμε σε γειτονιές λευκών με σκοπό να χτυπήσουμε και άλλους.

Στα τέλη της εφηβείας μου, τα αδέλφια μου και εγώ ήμασταν αδιόρθωτοι κακοποιοί. Είχαμε προβλήματα με τις αρχές. Ένα από τα μικρότερα αδέλφια μου ήταν μέλος μιας διαβόητης συμμορίας, και εγώ έκανα παρέα μαζί τους. Η ζωή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Οι γονείς ενός φίλου μου ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Με προσκάλεσαν να πάω στις συναθροίσεις τους και εγώ δέχτηκα. Από την πρώτη στιγμή διέκρινα πόσο διαφορετικοί ήταν οι Μάρτυρες. Όλοι είχαν από μια Αγία Γραφή και τη χρησιμοποιούσαν στη διάρκεια της συνάθροισης. Ακόμη και νεαροί έκαναν ομιλίες! Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα ότι ο Θεός έχει όνομα, Ιεχωβά, και άκουσα να το χρησιμοποιούν. (Ψαλμός 83:18) Η εκκλησία αποτελούνταν από ανθρώπους πολλών εθνικοτήτων, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχαν φυλετικές διαιρέσεις.

Αρχικά, δεν ήθελα να μελετήσω τη Γραφή με τους Μάρτυρες αλλά μου άρεσε να πηγαίνω στις συναθροίσεις τους. Ένα βράδυ, ενώ εγώ ήμουν σε συνάθροιση των Μαρτύρων, μια παρέα φίλων μου πήγε σε κάποια συναυλία. Εκεί, ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου έναν έφηβο επειδή δεν τους έδωσε το δερμάτινο μπουφάν του. Την επομένη, καυχιούνταν για τον φόνο. Μάλιστα όταν δικάζονταν, φάνηκε ότι είχαν πάρει πολύ στα ελαφρά το έγκλημά τους. Οι περισσότεροι καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Περιττό να πω ότι ήμουν πολύ χαρούμενος που δεν είχα πάει μαζί τους εκείνο το βράδυ. Αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου και να αρχίσω να μελετάω τη Γραφή.

Επειδή είχα εκτεθεί σε τόσο μεγάλη φυλετική προκατάληψη, έβλεπα στους Μάρτυρες πράγματα που με εξέπλητταν. Λόγου χάρη, όταν κάποιος λευκός Μάρτυρας ταξίδεψε στο εξωτερικό, άφησε τα παιδιά του για να τα φροντίζει μια οικογένεια μαύρων. Επίσης, μια οικογένεια λευκών πήρε στο σπίτι της έναν μαύρο νεαρό ο οποίος δεν είχε πού να μείνει. Πείστηκα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ταιριάζουν με την περιγραφή του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 13:35: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Ήξερα ότι είχα βρει μια αληθινή αδελφότητα.

Μελετώντας τη Γραφή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι χρειαζόταν να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου. Έπρεπε να ανακαινίσω τον νου μου ώστε όχι μόνο να φέρομαι ειρηνικά αλλά και να πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής. (Ρωμαίους 12:2) Σταδιακά έκανα πρόοδο. Τον Ιανουάριο του 1974 βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ωστόσο, ακόμη και μετά το βάφτισμά μου, έπρεπε να συνεχίσω την προσπάθεια να ελέγχω τον θυμό μου. Για παράδειγμα, κάποια φορά που πήγαινα από σπίτι σε σπίτι στη Χριστιανική διακονία, κυνήγησα έναν κλέφτη που μόλις είχε κλέψει το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου. Ενώ τον πλησίαζα, το πέταξε και διέφυγε. Όταν αφηγήθηκα στους υπόλοιπους που ήταν μαζί μου πώς πήρα πίσω το ραδιόφωνό μου, ένας πρεσβύτερος από την ομάδα με ρώτησε: «Στίβεν, τι θα έκανες αν τον είχες προφτάσει;» Αυτή η ερώτηση με έβαλε σε σκέψεις και με υποκίνησε να συνεχίσω την προσπάθεια να είμαι ειρηνικός.

Τον Οκτώβριο του 1974, άρχισα να υπηρετώ ως ολοχρόνιος διάκονος, δαπανώντας 100 ώρες κάθε μήνα για να διδάσκω τη Γραφή σε άλλους. Αργότερα, είχα το προνόμιο να εργαστώ εθελοντικά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το 1978, επέστρεψα στο Λος Άντζελες για να φροντίσω τη μητέρα μου που ήταν άρρωστη. Δυο χρόνια μετά, παντρεύτηκα την αγαπημένη μου σύζυγο, την Αράντα. Αποτέλεσε μεγάλο στήριγμα για εμένα καθώς φροντίζαμε τη μητέρα μου μέχρι τον θάνατό της. Αργότερα, η Αράντα και εγώ παρακολουθήσαμε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και διοριστήκαμε στον Παναμά, όπου εξακολουθούμε να υπηρετούμε ως ιεραπόστολοι.

Από τότε που βαφτίστηκα, έχω αντιμετωπίσει αρκετές καταστάσεις που θα μπορούσαν να με κάνουν να χάσω τον έλεγχο. Έχω μάθει είτε να αποφεύγω όσους προσπαθούν να με προκαλέσουν είτε να αποφορτίζω την κατάσταση με άλλους τρόπους. Πολλοί, συμπεριλαμβανομένης και της συζύγου μου, με έχουν επαινέσει για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα αυτές τις καταστάσεις. Έχω εκπλαγεί και εγώ ο ίδιος! Δεν ανήκουν σε εμένα τα εύσημα για αυτές τις αλλαγές στην προσωπικότητά μου. Αντίθετα, πιστεύω ότι μαρτυρούν τη δύναμη που έχει η Γραφή να μεταμορφώνει ανθρώπους.​—Εβραίους 4:12.

Η Γραφή έχει δώσει σκοπό στη ζωή μου και με δίδαξε να είμαι πραγματικά ειρηνικός. Δεν χτυπάω πια ανθρώπους, αλλά τους βοηθάω να γιατρευτούν πνευματικά. Μάλιστα μελέτησα τη Γραφή με έναν πρώην εχθρό μου από το λύκειο! Μετά το βάφτισμά του, συγκατοικήσαμε για κάποιο διάστημα. Παραμένουμε καλοί φίλοι μέχρι σήμερα. Ως τώρα, η σύζυγός μου και εγώ έχουμε βοηθήσει τουλάχιστον 80 άτομα να γίνουν Μάρτυρες του Ιεχωβά μελετώντας τη Γραφή μαζί τους.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά επειδή μου έχει δώσει μια ζωή γεμάτη νόημα και ευτυχία μέσα σε μια αληθινή αδελφότητα.