ΤΑΥΡΟΣ

[εβρ., σωρ (Εξ 21:28), παρ (Εξ 29:10), μπακάρ (1Βα 7:25), ‛αγαλίμ («νεαροί ταύροι»· Αμ 6:4), ρε’έμ («άγριος ταύρος»· Αρ 23:22)· αραμαϊκή, τωρ (Δα 5:21)· ελλ. κείμενο, ταῦρος (Ματ 22:4), βοῦς (1Κο 9:9), μόσχος («νεαρός ταύρος»· Απ 4:7)].

Αυτές οι λέξεις των πρωτότυπων γλωσσών, λέξεις που προσδιορίζουν τα αρσενικά βοοειδή, έχουν μεταφραστεί με διάφορους τρόπους: «ταύρος», «μοσχάρι» και «βόδι». Σε μερικές γλώσσες, η λέξη «βόδι» αναφέρεται και στον ευνουχισμένο ταύρο, αλλά οι αντίστοιχες λέξεις των πρωτότυπων γλωσσών δεν πρέπει να εκλαμβάνονται με αυτή την περιορισμένη έννοια. Μολονότι ο ευνουχισμός είναι η μέθοδος που εφαρμόζεται συνήθως για να δαμάζονται οι ταύροι ώστε να χρησιμοποιούνται ως ζώα έλξης, προφανώς οι Ισραηλίτες δεν την είχαν υιοθετήσει, διότι τα ακρωτηριασμένα ζώα ήταν ακατάλληλα για θυσία. (Λευ 22:23, 24· Δευ 17:1· παράβαλε 1Βα 19:21.) Γι’ αυτό, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η φυλή των ταύρων που χρησιμοποιούσαν οι Ισραηλίτες ίσως είχε ήπια ιδιοσυγκρασία.

Το αρσενικό βόδι κατείχε εξέχουσα θέση στις θρησκείες πολλών ειδωλολατρικών λαών. Είτε λόγω της μεγάλης του δύναμης είτε λόγω της δυνατότητας που έχει να παράγει πολλούς απογόνους, του απέδιδαν τιμή, ακόμη δε και λατρεία. Οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν τον ταύρο ως σύμβολο του κύριου θεού τους, του Μαρντούκ. Στην Αίγυπτο, ζωντανοί ταύροι λατρεύονταν ως ενσαρκώσεις κάποιου θεού—είτε επρόκειτο για τον Άπι στη Μέμφιδα είτε για τον Μνεύι στην Ηλιούπολη. Το ότι ο Ταύρος είναι ένα από τα κύρια ζώδια αποδεικνύει περαιτέρω πόσο σπουδαία θέση κατείχε αυτό το ζώο στις ειδωλολατρικές θρησκείες.

Λίγο μετά την Έξοδο, ακόμη και οι Ισραηλίτες αντάλλαξαν τη δόξα του Ιεχωβά με «ομοίωμα ταύρου», πιθανότατα επειδή είχαν μολυνθεί από τις θρησκευτικές αντιλήψεις με τις οποίες είχαν εξοικειωθεί όταν βρίσκονταν στην Αίγυπτο. (Ψλ 106:19, 20) Μεταγενέστερα, ο πρώτος βασιλιάς του δεκάφυλου βασιλείου, ο Ιεροβοάμ, καθιέρωσε τη μοσχολατρία στη Δαν και στη Βαιθήλ. (1Βα 12:28, 29) Φυσικά, σύμφωνα με το νόμο του Θεού προς τον Ισραήλ, οι Ισραηλίτες δεν έπρεπε να δείχνουν καμιά απολύτως ευλάβεια στον ταύρο ή σε οποιοδήποτε άλλο ζώο, ούτε καν με αντιπροσωπευτικό τρόπο.—Εξ 20:4, 5· παράβαλε Εξ 32:8.

Οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ταύρους ως θυσία (Εξ 29· Λευ 22:27· Αρ 7· 1Χρ 29:21), και μερικές φορές ο Νόμος όριζε συγκεκριμένα ότι έπρεπε να θυσιάζουν ταύρους. Αν ο αρχιερέας διέπραττε αμαρτία η οποία επέφερε ενοχή στο λαό, απαιτούνταν να προσφέρει έναν ταύρο—το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο ζώο που μπορούσε να θυσιαστεί—θυσία που αναμφίβολα ήταν ανάλογη της υπεύθυνης θέσης την οποία κατείχε ως ηγέτης του Ισραήλ στην αληθινή λατρεία. Ταύρος έπρεπε, επίσης, να προσφέρεται όταν ολόκληρη η σύναξη του Ισραήλ έκανε κάποιο λάθος. (Λευ 4:3, 13, 14) Την Ημέρα της Εξιλέωσης έπρεπε να προσφέρεται ένας ταύρος για τον ιερατικό οίκο του Ααρών. (Λευ 16) Τον έβδομο μήνα του θρησκευτικού ημερολογίου τους, οι Ισραηλίτες απαιτούνταν να προσφέρουν 70 και πλέον ταύρους ως ολοκαυτώματα.—Αρ 29.

Οι Ισραηλίτες χρησιμοποιούσαν τον ταύρο σε αγροτικές εργασίες—όργωμα και αλώνισμα. (Δευ 22:10· 25:4) Έπρεπε να μεταχειρίζονται το ζώο με συμπόνια. Ο απόστολος Παύλος εφάρμοσε στους Χριστιανούς υπηρέτες του Θεού την αρχή που περιείχε ο Νόμος όσον αφορά το ότι δεν έπρεπε να φιμώνεται ο ταύρος όταν αλώνιζε, δείχνοντας ότι, όπως ο ταύρος που εργαζόταν δικαιούνταν να τρώει από τα σιτηρά που αλώνιζε, έτσι και το άτομο που μεταδίδει πνευματικά πράγματα σε άλλους αξίζει να λαβαίνει υλικές προμήθειες. (Εξ 23:4, 12· Δευ 25:4· 1Κο 9:7-10) Η νομοθεσία κάλυπτε την περίπτωση κλοπής ταύρου καθώς και την περίπτωση βλάβης ανθρώπων ή περιουσιακών στοιχείων από αφύλακτο ταύρο.—Εξ 21:28–22:15.

Οι ταύροι που θυσίαζαν οι Ισραηλίτες συμβόλιζαν τη μία άψογη προσφορά του Χριστού ως τη μόνη επαρκή θυσία για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. (Εβρ 9:12-14) Οι θυσιαζόμενοι ταύροι εξεικόνιζαν και μια άλλη θυσία, η οποία ευαρεστεί τον Ιεχωβά οποτεδήποτε και υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις, δηλαδή τον αυθόρμητο καρπό των χειλιών που, σαν ακμαίοι νεαροί ταύροι, χρησιμοποιούνται για να «κάνουν δημόσια διακήρυξη για το όνομά του».—Ψλ 69:30, 31· Ωσ 14:2· Εβρ 13:15.

Στη συμβολική γλώσσα της Αγίας Γραφής, ο ταύρος χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει δύναμη και ισχύ. Η χυτή θάλασσα μπροστά στο ναό του Σολομώντα στηριζόταν πάνω σε ομοιώματα 12 ταύρων, οι οποίοι έβλεπαν ανά τρεις προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. (2Χρ 4:2, 4) Το καθένα από τα τέσσερα ζωντανά πλάσματα που είδε σε όραμα ο προφήτης Ιεζεκιήλ να συνοδεύουν τον όμοιο με άρμα θρόνο του Ιεχωβά είχε τέσσερα πρόσωπα, ένα από τα οποία ήταν πρόσωπο ταύρου. (Ιεζ 1:10) Στο όραμα του αποστόλου Ιωάννη, ένα από τα τέσσερα ζωντανά πλάσματα γύρω από το θρόνο ήταν όμοιο με νεαρό ταύρο. (Απ 4:6, 7) Άρα, ο ταύρος συμβολίζει κατάλληλα μία από τις τέσσερις βασικές ιδιότητες του Ιεχωβά, δηλαδή την απεριόριστη δύναμη.—Ψλ 62:11· Ησ 40:26.

Στις Γραφές, ο ταύρος συμβολίζει επίσης τους επιθετικούς εχθρούς του Ιεχωβά και των λάτρεών του, οι οποίοι θα επιζητούσαν να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τους υπηρέτες του Θεού, αλλά θα αφανίζονταν οι ίδιοι κατά την ημέρα εκδίκησης του Ιεχωβά.—Ψλ 22:12· 68:30· Ησ 34:7, 8· Ιεζ 39:18· βλέπε ΜΟΣΧΑΡΙ· ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ.

Σε ορισμένα Γραφικά εδάφια, γίνεται νύξη για αρκετά από τα χαρακτηριστικά του “άγριου ταύρου” (ρε’έμ): για τον ανυπότακτο χαρακτήρα του (Ιωβ 39:9-12), για το ότι είναι γρήγορος και ακατανίκητος (Αρ 23:22· 24:8), για τη δύναμη που έχουν τα μεγάλα του κέρατα (Δευ 33:17· Ψλ 22:21· 92:10) και για τη σβελτάδα που τον χαρακτηρίζει στη νεαρή του ηλικία (Ψλ 29:6). Οι άγριοι ταύροι χρησιμοποιούνται, επίσης, για να συμβολίσουν τους ανυπότακτους εχθρούς του Ιεχωβά ενάντια στους οποίους στρέφεται η εκτέλεση των κρίσεών του.—Ησ 34:7.