ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ
Στο εδάφιο 2 Κορινθίους 6:2, ο απόστολος Παύλος παραθέτει από την προφητεία του εδαφίου Ησαΐας 49:8, όπου λέγεται: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Σε καιρό καλής θέλησης σου απάντησα και σε ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα· και συνέχισα να σε διαφυλάττω για να σε δώσω ως διαθήκη για το λαό, για να αποκαταστήσεις αυτή τη γη, για να κάνεις να επανακτηθούν οι ερημωμένες κληρονομικές ιδιοκτησίες”». Αρχικά, αυτή η δήλωση απευθυνόταν προφανώς στον Ησαΐα ως εκείνον ο οποίος εκπροσωπούσε ή προσωποποιούσε το έθνος του Ισραήλ. (Ησ 49:3) Επρόκειτο σαφώς για προφητεία αποκατάστασης, γι’ αυτό και η αρχική της εκπλήρωση έλαβε χώρα τον καιρό της απελευθέρωσης του Ισραήλ από τη Βαβυλώνα, όταν απευθύνθηκε στους αιχμάλωτους Ισραηλίτες το κάλεσμα: «Βγείτε!» Τότε αυτοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους και αποκατέστησαν την ερημωμένη γη.—Ησ 49:9.
Ωστόσο, τα λόγια «για να σε δώσω ως διαθήκη για το λαό» στο εδάφιο 8 αυτού του κεφαλαίου και η δήλωση που προηγείται στο εδάφιο 6, σύμφωνα με την οποία αυτός «ο υπηρέτης» του Ιεχωβά θα δινόταν για «φως των εθνών, ώστε η σωτηρία [του Θεού] να φτάσει μέχρι την άκρη της γης», αποτελούν αδιαμφισβήτητα σημεία ότι η προφητεία είναι Μεσσιανική και επομένως εφαρμόζεται στον Χριστό Ιησού ως τον “υπηρέτη” του Θεού. (Παράβαλε Ησ 42:1-4, 6, 7 με Ματ 12:18-21.) Εφόσον ο “καιρός καλής θέλησης” ήταν καιρός κατά τον οποίο ο Ιεχωβά επρόκειτο να “απαντήσει” στον υπηρέτη του και να τον “βοηθήσει”, πρέπει να εφαρμόζεται στην επίγεια ζωή του Ιησού, όταν αυτός «πρόσφερε δεήσεις καθώς και ικεσίες σε Εκείνον που μπορούσε να τον σώσει από το θάνατο, με δυνατές κραυγές και δάκρυα, και εισακούστηκε χάρη στο θεοσεβή του φόβο». (Εβρ 5:7-9· παράβαλε Ιωα 12:27, 28· 17:1-5· Λου 22:41-44· 23:46.) Ο καιρός αυτός ήταν, λοιπόν, «ημέρα σωτηρίας» για τον ίδιο τον Γιο του Θεού, περίοδος ευκαιριών κατά την οποία επέδειξε τέλεια ακεραιότητα και, ως αποτέλεσμα, «έγινε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους εκείνους που τον υπακούν».—Εβρ 5:9.
Επιπρόσθετα, η παράθεση αυτής της προφητείας από τον Παύλο υποδεικνύει μια περαιτέρω εφαρμογή της στους Χριστιανούς τους οποίους παρακινεί “να μη δεχτούν την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και τους διαφύγει ο σκοπός της” και στους οποίους λέει (αφού παραθέτει το εδ. Ησ 49:8): «Ορίστε! Τώρα είναι ο ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος καιρός. Ορίστε! Τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας». (2Κο 6:1, 2) Αυτοί οι Χριστιανοί είχαν γίνει ο πνευματικός «Ισραήλ του Θεού» από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. και έπειτα (Γα 6:16), αλλά χρειαζόταν να αποδειχτούν άξιοι της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού, ώστε ο «ευπρόσδεκτος καιρός» να αποδειχτεί πράγματι «ημέρα σωτηρίας» για αυτούς.
Το γεγονός ότι η προφητεία στην αρχική της εφαρμογή ήταν προφητεία αποκατάστασης θα μπορούσε επίσης να υποδεικνύει μια εφαρμογή σε καιρό απελευθέρωσης από πνευματική αιχμαλωσία και αποκατάστασης στην πλήρη εύνοια του Θεού.—Παράβαλε Ψλ 69:13-18.
Στους φυσικούς Ιουδαίους που δεν εκτίμησαν τον ευνοϊκό καιρό και την ευκαιρία την οποία είχαν να εισέλθουν στον “πνευματικό Ισραήλ” ο Παύλος ανήγγειλε ότι θα στρεφόταν στα μη Ιουδαϊκά έθνη, και για να το στηρίξει αυτό παρέθεσε το εδάφιο Ησαΐας 49:6, λέγοντας: «Μάλιστα, ο Ιεχωβά μάς έχει δώσει εντολή με τα εξής λόγια: “Σε διόρισα φως των εθνών για να είσαι σωτηρία μέχρι την άκρη της γης”». (Πρ 13:47) Εφόσον οι λέξεις «καιρός» και «ημέρα» υποδηλώνουν κάτι το παροδικό, μεταδίδουν το αίσθημα του επείγοντος και καταδεικνύουν την ανάγκη που υπάρχει να χρησιμοποιεί κανείς σοφά μια περίοδο ευκαιριών ή εποχή εύνοιας προτού αυτή τελειώσει και αποσύρει ο Θεός το έλεός του και την προσφορά της σωτηρίας.—Ρω 13:11-13· 1Θε 5:6-11· Εφ 5:15-20.