Μετά τη σύλληψη του Παύλου, ο Κλαύδιος Λυσίας, ο Ρωμαίος στρατιωτικός διοικητής, φοβούμενος ότι ο κρατούμενός του δεν θα ήταν ασφαλής αν παρέμενε στην Ιερουσαλήμ, έσπευσε να στείλει τον απόστολο στην Καισάρεια με ισχυρή φρουρά, “διατάζοντας τους κατηγόρους να μιλήσουν εναντίον του” ενώπιον του Φήλικα. (Πρ 23:23-30) Έπειτα από πέντε ημέρες, ο Αρχιερέας Ανανίας, κάποιος Τέρτυλλος και μερικοί άλλοι κατέβηκαν από την Ιερουσαλήμ εκτοξεύοντας εξωφρενικές κατηγορίες εναντίον του Παύλου. Ο Φήλιξ προήδρευσε στη δίκη και ανέβαλε την απόφαση. Πρόσταξε να μείνει δέσμιος ο Παύλος αλλά να έχει κάποια άνεση στην κράτηση και να μην απαγορεύουν σε κανέναν από τους δικούς του να τον εξυπηρετεί.—Πρ 24:1-23.

Ο Φήλιξ αργότερα «έστειλε να καλέσει τον Παύλο και τον άκουσε όσον αφορά την πίστη στον Χριστό Ιησού». Αυτή ήταν η περίσταση στην οποία, πιθανώς παρούσας και της συζύγου του Φήλικα της Δρουσίλλας, ο Παύλος “μίλησε για δικαιοσύνη και για εγκράτεια και για την ερχόμενη κρίση”. Ακούγοντας αυτά τα λόγια, «ο Φήλιξ φοβήθηκε» και είπε στον απόστολο: «Πήγαινε προς το παρόν, και όταν βρω ευκαιρία θα σε ξανακαλέσω». Επί δύο χρόνια, ο Φήλιξ έστελνε και καλούσε συχνά τον Παύλο και συνομιλούσε μαζί του, ελπίζοντας μάταια ότι ο απόστολος θα του έδινε χρήματα ως δωροδοκία για να τον ελευθερώσει.—Πρ 24:24-27.

Η διοίκηση του Φήλικα προκάλεσε μεγάλη δυσφορία στους Ιουδαίους. Ενδεχομένως το 58 Κ.Χ. «τον Φήλικα τον διαδέχθηκε ο Πόρκιος Φήστος· και επειδή ο Φήλιξ ήθελε να κερδίσει την εύνοια των Ιουδαίων, άφησε τον Παύλο δέσμιο». (Πρ 24:27) Ωστόσο, αυτή η χειρονομία του Φήλικα δεν καταπράυνε τις πληγές που είχε προξενήσει στους Ιουδαίους ούτε τους εμπόδισε να στείλουν αντιπροσωπεία στη Ρώμη για να προωθήσουν την αντιδικία που είχαν εναντίον του. Το ότι διέφυγε την τιμωρία μετά την ανάκλησή του στη Ρώμη οφείλεται μόνο και μόνο στο γεγονός ότι ο αδελφός του ο Πάλλας κατείχε θέση εύνοιας και ασκούσε επιρροή στον Νέρωνα.

Τρεις ημέρες αφότου έφτασε ο Φήστος στην Καισάρεια ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ, προφανώς για να εξοικειωθεί με τα προβλήματα του λαού τον οποίο θα κυβερνούσε. Ο Παύλος βρισκόταν στην Καισάρεια, όπου είχε μείνει φυλακισμένος από τότε που ήταν διοικητής ο Φήλιξ. Οι Ιουδαίοι πρωθιερείς και οι προύχοντες, χωρίς να χάσουν χρόνο, ζήτησαν να μεταφερθεί στην Ιερουσαλήμ, ελπίζοντας να του στήσουν ενέδρα και να τον σκοτώσουν καθ’ οδόν. Ο Φήστος, όμως, αποφάσισε να ξαναδικαστεί ο Παύλος και πρόσταξε τους κατηγόρους να παρουσιαστούν ενώπιον της δικαστικής του έδρας στην Καισάρεια. Έπειτα από τη «δίκη», ο Φήστος είχε πλέον πειστεί για την αθωότητα του Παύλου και αργότερα ομολόγησε στον Βασιλιά Αγρίππα Β΄: «Εγώ αντιλήφθηκα ότι δεν είχε διαπράξει τίποτα άξιο θανάτου». (Πρ 25:25) Νωρίτερα, «θέλοντας να κερδίσει την εύνοια των Ιουδαίων», ο Φήστος είχε ρωτήσει τον Παύλο αν δεχόταν να πάει στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί εκεί. (Πρ 25:9) Ο Παύλος, ωστόσο, απάντησε: «Κανείς δεν μπορεί να με παραδώσει σε αυτούς ως χάρη. Τον Καίσαρα επικαλούμαι!»—Πρ 25:11.

Τώρα ο Φήστος αντιμετώπιζε ένα καινούριο πρόβλημα. Εξηγώντας στον Αγρίππα ότι έπρεπε να στείλει αυτόν το φυλακισμένο στη Ρώμη αλλά δεν είχε κατηγορίες να παραθέσει εναντίον του, ο Φήστος παρατήρησε: «Μου φαίνεται παράλογο να στείλω έναν φυλακισμένο και να μη δηλώσω και τις κατηγορίες εναντίον του». (Πρ 25:27) Ο Αγρίππας προσφέρθηκε να ακούσει ο ίδιος τον Παύλο με σκοπό να λύσει το πρόβλημα. Στην υπεράσπισή του ο Παύλος έκανε μια τόσο γλαφυρή και συναρπαστική ομιλία, ώστε ο Φήστος αναφώνησε: «Παραφρονείς, Παύλε! Τα πολλά γράμματα σε οδηγούν στην παραφροσύνη!» (Πρ 26:24) Ο Παύλος κατόπιν στράφηκε στον Αγρίππα κάνοντας μια δυνατή έκκληση, πράγμα που οδήγησε στο ακόλουθο σχόλιο του Αγρίππα: «Ακόμη λίγο και θα με πείσεις να γίνω Χριστιανός». (Πρ 26:28) Αργότερα ο Αγρίππας είπε στον Φήστο: «Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να έχει αφεθεί ελεύθερος αν δεν είχε επικαλεστεί τον Καίσαρα». Αυτή η απόφαση οφειλόταν ολοκληρωτικά στη θεϊκή πρόνοια, διότι ο Κύριος είχε προηγουμένως αποκαλύψει στον Παύλο: «Να έχεις μεγάλο θάρρος! . . . πρέπει να δώσεις μαρτυρία και στη Ρώμη».—Πρ 23:11· 26:32.