ΠΕΙΣΜΑ

Οι λέξεις της πρωτότυπης γλώσσας οι οποίες μεταδίδουν την ιδέα του πείσματος αναφέρονται βασικά στη σκληρότητα ή στη δύναμη, ιδιαίτερα με κακή έννοια. Το πείσμα περιλαμβάνει συνήθως εσκεμμένη άρνηση για συμμόρφωση με το θέλημα ή τις εντολές του Θεού. (Ψλ 78:8· 81:12· Ησ 1:23· 65:2· Ιερ 3:17· 5:23· 7:23-26· 11:8· 18:12· Ωσ 4:16· Πρ 7:51) Στις Γραφές τονίζεται επανειλημμένα ότι όσοι εμμένουν σε πείσμονα πορεία πλήττονται από συμφορά. (Δευ 29:19, 20· Νε 9:29, 30· Παρ 28:14· Ησ 30:1· Ιερ 6:28-30· 9:13-16· 13:10· 16:12, 13· Δα 5:20· Ωσ 9:15· Ζαχ 7:12· Ρω 2:5) Για παράδειγμα, ο νόμος του Θεού προς τον Ισραήλ όριζε ότι ο πεισματάρης και στασιαστικός γιος έπρεπε να θανατώνεται με λιθοβολισμό.—Δευ 21:18, 20.

Ο Ιεχωβά Θεός, στην πολιτεία του με το ανθρώπινο γένος, άσκησε υπομονή επιτρέποντας σε άτομα και έθνη άξια θανάτου να συνεχίσουν να υπάρχουν. (Γε 15:16· 2Πε 3:9) Ενώ μερικοί ανταποκρίθηκαν ευνοϊκά ενεργώντας έτσι ώστε να ελεηθούν (Ιη 2:8-14· 6:22, 23· 9:3-15), άλλοι σκληρύνθηκαν ακόμη περισσότερο εναντίον του Ιεχωβά και του λαού του. (Δευ 2:30-33· Ιη 11:19, 20) Επειδή ο Ιεχωβά δεν εμποδίζει τους ανθρώπους να πεισμώσουν, λέγεται ότι τους “αφήνει να γίνουν ισχυρογνώμονες” ή ότι “κάνει τις καρδιές τους σκληρές”. Όταν τελικά εκτελεί εκδίκηση ενάντια στους πεισματάρηδες, καταδεικνύεται η μεγάλη δύναμή του και διακηρύττεται το όνομά του.—Παράβαλε Εξ 4:21· Ιωα 12:40· Ρω 9:14-18.

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος ενέργειας του Θεού σε σχέση με τον Φαραώ ο οποίος αρνούνταν να αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν από την Αίγυπτο. Ο Ιεχωβά επέφερε στη γη της Αιγύπτου δέκα ερημωτικές πληγές. Κάθε φορά που ο Φαραώ σκλήραινε την καρδιά του μόλις τελείωνε η πληγή, ο Ιεχωβά χρησιμοποιούσε αυτή την ευκαιρία για να καταδείξει τη μεγάλη δύναμή του ακόμη περισσότερο με άλλα θαύματα. (Εξ 7:3-5, 14–11:10) Ως εκ τούτου, μερικοί Αιγύπτιοι συνειδητοποίησαν ότι ο Ιεχωβά είναι Θεός στον οποίο πρέπει κανείς να υπακούει. Για παράδειγμα, όταν εξαγγέλθηκε η έβδομη πληγή, ακόμη και μερικοί από τους υπηρέτες του Φαραώ φρόντισαν να είναι προστατευμένοι οι δούλοι και τα ζωντανά τους προτού αρχίσει η καταστροφική χαλαζοθύελλα. (Εξ 9:20, 21) Όταν τελικά ο Φαραώ, αφού ελευθέρωσε τους Ισραηλίτες, έκανε και πάλι την καρδιά του ισχυρογνώμονα και συγκέντρωσε τις δυνάμεις του για να τους εκδικηθεί (Εξ 14:8, 9· 15:9), ο Ιεχωβά κατέστρεψε αυτόν και το στρατό του στην Ερυθρά Θάλασσα. (Εξ 14:27, 28· Ψλ 136:15) Χρόνια αργότερα, το όνομα του Θεού διακηρυσσόταν ανάμεσα στα έθνη καθώς αυτά μιλούσαν για ό,τι είχε κάνει ο Ιεχωβά στους Αιγυπτίους λόγω του πείσματός τους.—Εξ 18:10, 11· Ιη 2:10, 11· 9:9· 1Σα 6:6.

Εφόσον ο Ιεχωβά προειδοποιεί για την κρίση που επιφέρει ενάντια στους πεισματάρηδες, η εκτέλεση αυτής της κρίσης δεν μπορεί να αποδοθεί σε άλλα αίτια ή σε διαφορετική πηγή. Μέσω του προφήτη Ησαΐα, ο Ιεχωβά είπε στους ισχυρογνώμονες Ισραηλίτες: «Επειδή γνωρίζω ότι είσαι σκληρός και ότι ο τράχηλός σου είναι σιδερένιος τένοντας και το μέτωπό σου χάλκινο, γι’ αυτό σου τα έλεγα από εκείνον τον καιρό. Πριν μπορέσει να γίνει αυτό, σε έκανα να το ακούσεις, για να μην πεις: “Το είδωλό μου τα έκανε αυτά, και η γλυπτή μου εικόνα και η χυτή μου εικόνα τα διέταξαν”».—Ησ 48:4, 5· παράβαλε Ιερ 44:16-23.