ΠΡΟΓΝΩΣΤΗΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

Κάποιος που ισχυρίζεται ότι έχει την ικανότητα να προλέγει τι θα συμβεί στο μέλλον. Η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει ως τέτοια άτομα τους μάγους ιερείς, τους πνευματιστές μάντεις, τους αστρολόγους και άλλους. (Βλέπε ΜΑΝΤΕΙΑ· ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ.) Η εβραϊκή λέξη γιντε‛ονί, που αποδίδεται «επαγγελματίας προγνώστης γεγονότων», προέρχεται από τη ρίζα γιαδά‛ (γνωρίζω) και υπονοεί γνώση κρυμμένη από τον κοινό άνθρωπο. Συνήθως εμφανίζεται σε συνδυασμό με τη λέξη ’ωβ, που σημαίνει «πνευματιστικός μεσάζων». (Δευ 18:11) Ορισμένα άτομα κατείχαν απόκρυφες δυνάμεις μέσω επαφής με τους δαίμονες, τους πονηρούς αγγέλους οι οποίοι είναι εχθροί του Θεού υπό τον Σατανά τον Διάβολο, τον άρχοντα των δαιμόνων. (Λου 11:14-20) Στους αρχαίους χρόνους, αυτοί οι προγνώστες χρησιμοποιούσαν διάφορες μεθόδους για να λαβαίνουν τα μηνύματα που τους εξασφάλιζαν την πρόγνωση: παρατηρούσαν τα άστρα (Ησ 47:13), εξέταζαν το συκώτι και άλλα εντόσθια από θυσιασμένα ζώα (Ιεζ 21:21), ερμήνευαν οιωνούς (2Βα 21:6), συμβουλεύονταν τα λεγόμενα πνεύματα των νεκρών, και ούτω καθεξής.—Δευ 18:11.

Η ζωή των Αιγυπτίων, όπως και των Βαβυλωνίων, ρυθμιζόταν σε μεγάλο βαθμό από προγνώστες του μέλλοντος. (Ησ 19:3) Απεναντίας, οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού δεν απέβλεπαν ποτέ σε τέτοια άτομα για πληροφορίες. Όταν δόθηκε ο Νόμος στους Ισραηλίτες λίγο μετά την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά της Αιγύπτου, τους απαγορεύτηκε ρητά να συμβουλεύονται «επαγγελματίες προγνώστες γεγονότων». (Λευ 19:31) Αν κάποιος είχε «ανήθικες σχέσεις» με αυτούς, το αποτέλεσμα θα ήταν να εκκοπεί (με θάνατο) ανάμεσα από το λαό του Θεού. Μάλιστα, αναφορικά με όποιον ασκούσε αυτή την τέχνη, ο νόμος έλεγε στη συνέχεια: «Όσο για τον άντρα ή τη γυναίκα στους οποίους θα βρεθεί πνεύμα μεσάζοντα ή πνεύμα πρόγνωσης, αυτοί πρέπει εξάπαντος να θανατωθούν». (Λευ 20:6, 27) Σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, όταν ο Ισραήλ ετοιμαζόταν να εισέλθει στην Υποσχεμένη Γη και να εκδιώξει τους κατοίκους της, έλαβε την υπενθύμιση: «Δεν πρέπει να μάθεις να ενεργείς σύμφωνα με τα απεχθή πράγματα εκείνων των εθνών. Δεν πρέπει να βρεθεί σε εσένα . . . κάποιος που συμβουλεύεται πνευματιστικό μεσάζοντα ούτε κάποιος επαγγελματίας προγνώστης γεγονότων ούτε κάποιος που ζητάει πληροφορίες από τους νεκρούς».—Δευ 18:9-11.

Πάνω από 350 χρόνια αργότερα, ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σαούλ, απομάκρυνε όλους τους προγνώστες γεγονότων από τη χώρα, αλλά πριν από το θάνατό του είχε φύγει τόσο μακριά από τον Ιεχωβά ώστε αναζήτησε προσωπικά “κάποια γυναίκα στην Εν-δωρ, επιτήδεια στην πνευματιστική μεσολάβηση”, για να προείπει το μέλλον του. Στην αρχή αυτή φοβόταν να ασκήσει την τέχνη της, αλλά επειδή ο Σαούλ επέμενε να του “ανεβάσει τον Σαμουήλ”, εμπνεύστηκε ένα όραμα. Περιέγραψε τη μορφή που είδε ως “έναν γέρο άνθρωπο ντυμένο με αμάνικο πανωφόρι”. Ο Σαούλ πείστηκε ότι επρόκειτο για τον προφήτη Σαμουήλ. (1Σα 28:3, 7-19) Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι όντως ο Σαμουήλ, γιατί εκείνος ήταν νεκρός και οι νεκροί «δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως». (Εκ 9:5) Ενόσω ο Σαμουήλ ήταν ζωντανός, δεν θα είχε ασφαλώς καμιά σχέση με πνευματιστικό μεσάζοντα, και ο Ιεχωβά Θεός καθώς και οι άγιοι άγγελοί του δεν θα συνεργάζονταν με ένα τέτοιο άτομο. Ο ίδιος ο Θεός είπε στο λαό του: «Αν σας πουν: “Απευθυνθείτε στους πνευματιστικούς μεσάζοντες ή σε εκείνους που έχουν πνεύμα πρόγνωσης, οι οποίοι τερετίζουν και μουρμουρίζουν”, στον Θεό του δεν πρέπει να απευθύνεται κάθε λαός; Πρέπει να απευθύνονται στους νεκρούς για χάρη των ζωντανών; Στο νόμο και στην πιστοποίηση!» Ο Ιεχωβά συνεχίζει κατόπιν: «Ασφαλώς θα εξακολουθήσουν να λένε πράγματα που συμφωνούν με αυτή τη δήλωση η οποία δεν θα έχει το φως της αυγής».—Ησ 8:19, 20.

Σχεδόν 400 χρόνια μετά τη βασιλεία του Σαούλ, ο Βασιλιάς Μανασσής του Ιούδα «έπραξε σε μεγάλο βαθμό το κακό στα μάτια του Ιεχωβά για να τον προσβάλει», όπως το να συμβουλεύεται επαγγελματίες προγνώστες γεγονότων, οι οποίοι ευημερούσαν υπό τη διακυβέρνησή του. (2Βα 21:6· 2Χρ 33:6) Όλους αυτούς χρειάστηκε να τους εξαλείψει από τη χώρα ο εγγονός του Μανασσή, ο δίκαιος Βασιλιάς Ιωσίας.—2Βα 23:24.

Η μόνη αναφορά δαιμονικής πρόγνωσης του μέλλοντος στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είναι η περίπτωση κατά την οποία ο απόστολος Παύλος απελευθέρωσε στην πόλη των Φιλίππων «κάποια υπηρέτρια που είχε ένα πνεύμα, έναν δαίμονα μαντείας». Αυτή παρείχε στους κυρίους της πολύ κέρδος «ασκώντας τη μαντική τέχνη». Αποδεικνύοντας ότι αυτή η ενασχόληση είναι αληθινά δαιμονική και διαμετρικά αντίθετη προς τον Θεό, οι κύριοι του κοριτσιού από το οποίο εκβλήθηκε ο δαίμονας προξένησαν στον Παύλο πολλά προβλήματα εκεί στους Φιλίππους, οδηγώντας τον μαζί με το σύντροφό του τον Σίλα μπροστά στους διοικητές, οι οποίοι έδωσαν εντολή να τους ραβδίσουν και κατόπιν τους έριξαν στη φυλακή.—Πρ 16:12, 16-24.