Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως αυτά, που αναφέρονται περί χορού στη σελίδα 378 του περιοδικού Η Σκοπιά 15ης Ιουνίου 1964, υπονοούν ότι ο χορός δεν πρέπει να γίνεται μέσα στη Χριστιανική εκκλησία ή ότι είναι κάτι τελείως εσφαλμένο όσον αφορά άγαμα ελεύθερα άτομα;

Η Σκοπιά, στη σελίδα 378 της εκδόσεως της 15ης Ιουνίου 1964, δεν έλεγε ότι ο χορός δεν πρέπει να γίνεται μέσα στη Χριστιανική εκκλησία ή ότι ο χορός είναι πράγμα τελείως εσφαλμένο όσον αφορά άγαμα άτομα. Εν τούτοις, όταν πρόκειται για άγαμα άτομα, τα οποία είναι ανήλικα, οι γονείς των είναι σε θέσι να καθορίσουν αν αυτά, εφόσον είναι ανήλικα, πρέπει να χορέψουν καθόλου. Αυτά τα νεαρά άτομα οφείλουν να συζητήσουν το ζήτημα με τους γονείς των και έπειτα ν’ ακολουθήσουν τη συμβουλή των γονέων των. Ενεργώντας έτσι, θα δείξουν πόσο σέβονται τη διευθέτησι του Θεού, αφού η υπακοή στους γονείς είναι μία Χριστιανική απαίτησις.—Εφεσ. 6:1-3.

Σε χορό με άτομα του αντιθέτου φύλου πρέπει να θυμάται κανείς το εξής: Δεν είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να χορεύη μ’ ένα πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, με το οποίο δεν είναι νυμφευμένος. Όταν άγαμα άτομα χορεύουν με πρόσωπα του αντιθέτου φύλου, βεβαίως δεν θα πρέπει να χορεύουν τόσο κοντά έτσι ώστε ν’ αναπτυχθή μέσα τους κάποιο είδος αισθησιακής ευχαριστήσεως από τον χορό. Αυτό θα ήταν χονδροειδώς ακατάλληλο. Επίσης, θα ήταν καλό να ληφθή υπ’ όψιν η πιθανότης να ερεθισθή ο σύντροφος με ακατάλληλο τρόπο, ακόμη και αν σεις πιθανόν να νομίζετε ότι δεν βρίσκεται τόσο κοντά ώστε ν’ αναπτυχθή μια αισθησιακή ευχαρίστησις από τον χορό.

Φυσικά, θα ήταν εσφαλμένο για ένα άτομο να χορεύη με τον γαμήλιο σύντροφο ενός άλλου κατά τρόπο που να διεγείρεται σεξουαλικώς ή να κάνη να συμβαίνη αυτό στο άτομο, με το οποίο χορεύει. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, που πρέπει να ληφθή επιπρόσθετα υπ’ όψιν εδώ, αυτό δε είναι η στάσις ή επιθυμία του συζύγου. Αν χορεύετε με τη σύζυγο κάποιου, πιθανόν ο σύζυγος να μη το εγκρίνη, ώστε πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν τα αισθήματα και την επιθυμία του στο ζήτημα του χορού και όχι να νομίζετε ότι έχετε το δικαίωμα να ζητήσετε σε χορό μια έγγαμη αδελφή δίχως να ρωτήσετε τον σύζυγό της γι’ αυτό. Εφόσον είναι κεφαλή της συζύγου του, ο σύζυγος δικαιούται να καθορίση αν αυτή μπορή να χορέψη με κάποιον άλλον, ακριβώς όπως έχει το δικαίωμα να το καθορίση αυτό για τα ανήλικα παιδιά του.

Έτσι, μολονότι δεν μπορούμε να πούμε αυθαιρέτως ότι σε οποιαδήποτε ή και σε όλες τις περιπτώσεις θα ήταν εσφαλμένο σε άτομα που δεν είναι νυμφευμένα μεταξύ των να χορεύουν μαζί, πολύ πιθανόν, στις πιο πολλές περιπτώσεις, τούτο αληθεύει. Το να χορεύουν πολύ κοντά ή να χορεύουν άγαμα άτομα κάποιο χορό που διεγείρει σεξουαλικώς ή άγαμα άτομα με τον γαμήλιο σύντροφο ενός άλλου δεν είναι κατάλληλο όσον αφορά ένα Χριστιανό. Ένας που είναι Χριστιανός πρέπει να θυμάται ότι σε κάθε πράγμα οφείλει να ενεργή κατά ένα τρόπο που τιμά τον Θεό.—1 Κορ. 10:31.

Μπορεί, φυσικά, να γίνεται ένας ομαδικός χορός, όπου άγαμα αγόρια και κορίτσια δεν χορεύουν κατά ζεύγη έχοντας ο καθένας τα χέρια γύρω από το λαιμό του άλλου, σ’ αυτόν δε τον ομαδικό χορό μπορούν να συμμετέχουν και έγγαμα άτομα. Ένας τέτοιος ομαδικός χορός, όταν οδηγήται κατάλληλα, μπορεί και χαρά να φέρη και υγιεινός να είναι. Θα εξουδετέρωνε δε τη δυσκολία του καθορισμού τού τι είναι εκείνο που καθιστά τον χορό με τους χορευτάς πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και τι δεν είναι ο χορός με τους χορευτάς πολύ κοντά, ειδικά εφόσον όλα τα άτομα δεν βλέπουν το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο.

Μερικοί, που ενδιαφέρονται πάρα πολύ γι’ αυτό, θα έκαναν καλά να ρωτήσουν τον εαυτό τους αν θα έδειχναν τόσο ενδιαφέρον σε περίπτωσι που θα ήταν συνήθεια να χορεύουν άνδρες μόνο με άνδρες και γυναίκες μόνο με γυναίκες. Τότε δεν θα υπήρχε ζήτημα φύλου και ίσως η επιθυμία για χορό δεν θα εξεδηλώνετο έτσι, αφού δεν θα εδίδετο καμμιά ευκαιρία να βάλη κάποιος τα χέρια του γύρω από ένα άτομο του αντιθέτου φύλου εν ονόματι του χορού.

● Υπήρχαν μάρτυρες του Ιεχωβά επί της γης σε κάθε περίοδο της ανθρωπίνης ιστορίας; Τι θα πούμε για τους Σκοτεινούς Αιώνες;

Δεν φαίνεται ότι θα ήταν σοφό ν’ απαντήση κανείς σ’ αυτές τις ερωτήσεις με δογματικό τρόπο. Εν τούτοις, φαίνεται ότι η λογική και τα γεγονότα της ιστορίας, μαζί με ό,τι έχει να πη ο Λόγος του Θεού, επιτρέπουν να συμπεράνωμε ότι υπήρχαν μάρτυρες του Ιεχωβά πάνω στη γη σε κάθε περίοδο της ανθρωπίνης ιστορίας.

Το γεγονός απλώς ότι μόνο τρεις Μάρτυρες αναφέρονται ονομαστικώς πριν από τον Κατακλυσμό αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν δυνατόν να μην υπήρχαν άλλοι. Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Άβελ ήταν νυμφευμένος την εποχή που ήταν ένας πιστός Μάρτυς κι επομένως η σύζυγός του θα συνέχισε να είναι μια Μάρτυς μετά τον θάνατο του. Έπειτα υπήρχε ο Λάμεχ· για να εκφέρη αυτός τη θεόπνευστη προφητεία σχετικά με τον γυιό του Νώε, πρέπει, επίσης, να ήταν ένας μάρτυς του Ιεχωβά—Γεν. 5:29.

Μετά τον κατακλυσμό βρίσκομε τον πιστό Σημ, ο οποίος επέζησε ως τις ημέρες του Αβραάμ. Και δεν ήσαν μήπως οι Ισαάκ, Ιακώβ, Ιωσήφ και Ιώβ πιστοί μάρτυρες, όπως, επίσης, πρέπει να ήσαν οι γονείς του Μωυσέως; Με τη συγκρότησι του έθνους Ισραήλ ολόκληρο το έθνος έγινε ένα έθνος μαρτύρων, όπως ακριβώς δείχνει ο Ιεχωβά στον Ησαΐα 43:10-12. Το έθνος εκείνο συνέχισαν ως μάρτυρες του Ιεχωβά μέχρι του 36 μ.Χ.

Το ότι ο Ιεχωβά, είχε, επίσης, μάρτυρας επάνω στη γη από την εποχή του Χριστού ως τις ημέρες μας φαίνεται να δείχνεται από την παραβολή του Ιησού περί σίτου και ζιζανίων, όπως εκτίθεται στον Ματθαίο, δέκατο τρίτο κεφάλαιο. Εκεί ο Ιησούς ανέφερε ότι τόσο ο σίτος όσο και τα ζιζάνια θα συνέχιζαν ν’ αυξάνουν μαζί μέχρι του θερισμού, οπότε θα ελάμβανε χώραν ένας διαχωρισμός. Αυτή η παραβολή μπορεί να ληφθή ότι υπονοεί ότι σ’ όλο αυτό το διάστημα, από την πρώτη σπορά ως τον θερισμό, θα υπήρχαν μερικοί γνήσιοι Χριστιανοί, «σίτος», μολονότι κατά καιρούς ο αριθμός των ίσως θα ήταν εξαιρετικά μικρός.

Έτσι δια μέσου των αιώνων υπήρξαν κατ’ όνομα Χριστιανοί, οι οποίοι απέρριψαν την πλάνη της τριάδος, τους οποίους συνήθως αποκαλούσαν «Αρειανούς». Υπήρχαν, επίσης, εκείνοι, οι οποίοι στενά ακολουθούσαν την πρωτόγονο Χριστιανοσύνη και οι οποίοι ήσαν γνωστοί ως δεκατεσσερισταί, διότι εώρταζαν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού στις 14 του μηνός Νισάν, απέχοντας από την ειδωλολατρική τάσι της Ρώμης. Έπειτα υπήρχαν οι Παυλικιανοί από τον έβδομο αιώνα και εντεύθεν, που οι διδασκαλίες των πήραν τον χαρακτηρισμό «γνησία αποστολική Χριστιανοσύνη της Γραφής». Παρέμειναν αποκλειστικά στην «Καινή Διαθήκη», τελούσαν το βάπτισμα της εφηβικής ηλικίας, επίστευαν ότι ο Θεός εκδηλώνοντας την αγάπη του έστειλε έναν άγγελο στη γη, ο οποίος κατά το βάπτισμα του έγινε Υιός του Θεού. Απέρριπταν την αντιγραφική παράδοσι, δεν είχαν τη διάκρισι κληρικών και λαϊκών, ηρνούντο τη λατρεία του σταυρού.

Κατόπιν υπήρχαν οι Βαλδένσιοι από τον δωδέκατον αιώνα και έπειτα, οι οποίοι είχαν πολλά κοινά με τους ανωτέρω μνημονευομένους Παυλικιανούς, απορρίπτοντας κάθε ψευδή παράδοσι, όπως το καθαρτήριο, η λειτουργία, και άλλα, και προσκολλώμενοι σταθερά στη Βίβλο, μολονότι δεν περιωρίζοντο στη λεγομένη «Καινή Διαθήκη». Οι μόνες δύο τελετές, που ανεγνώριζαν, ήσαν το βάπτισμα και το δείπνον του Κυρίου. Ακολουθούσαν αυστηρά τις Βιβλικές αρχές σχετικά με την ηθική και ηρνούντο να εορτάζουν τις δημοφιλείς θρησκευτικές εορτές όπως της Κυριακής των Βαΐων, του Πάσχα, των Αγίων Πάντων και λοιπών. Χαρακτηριστική είναι η δήλωσις ενός από αυτούς, ο οποίος εμαρτύρησε, ότι ‘δεν πρέπει να προσεύχωνται στον Σταυρό αλλά να τον αποστρέφωνται ως το όργανο θανατώσεως του Δικαίου.’

Υπήρχαν πολλοί Αρειανοί, Παυλικιανοί και Βαλδένσιοι, για να μην αναφέρωμε άλλους, οι οποίοι λόγω της βασιζομένης στην Αγία Γραφή θρησκείας των υπέφεραν μαρτύρια. Δεν σημαίνει ότι αυτό μόνο του ή μαζί με τις δοξασίες των, όπως αναφέρονται ανωτέρω, απεδείκνυε ότι όλοι αυτοί είχαν την επιδοκιμασία του Θεού. Γιατί όχι; Διότι επανειλημμένως όχι λίγοι από αυτούς έλαβαν τη μάχαιρα για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους εναντίον των Ρωμαιοκαθολικών σταυροφοριών, διαπράττοντας παράβασι του εδαφίου Ματθαίος 26:52.

Τ’ ανωτέρω γεγονότα, επομένως, φαίνονται ν’ αποδεικνύουν δύο πράγματα: (1) Ότι σ’ όλους τους αιώνες από την εποχή του Άβελ ως τη σύγχρονη εποχή υπήρχαν εκείνοι, οι οποίοι προσεκολλήθησαν τόσο στενά στο λόγο του Θεού ώστε να θεωρηθούν μάρτυρες του Θεού, οι οποίοι είχαν την επιδοκιμασία του. (2) Ότι ο αριθμός των πρέπει να ήταν μικρός. Αυτό θα συνέβαινε λόγω του περιωρισμένου αριθμού που αποτελεί το σώμα του Χριστού καθώς και λόγω του γεγονότος ότι σχετικώς μεγάλοι αριθμοί από αυτούς εμφανίσθηκαν κατά τη σπορά και τον θερισμό.

● Πρόκειται οι δαίμονες να ριφθούν στην άβυσσο μαζί με τον Σατανά τον Διάβολο μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος; Επίσης, θα επιστρέψουν μαζί του μετά τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού και κατόπιν θα ριφθούν στη «λίμνην του πυρός και του θείου» μαζί με αυτόν;—Β. Δ.

Στην Αποκάλυψι 20:1-3 αναγράφεται ενδεικτικώς ότι εκείνος που είναι γνωστός ως «Διάβολος και Σατανάς» ‘ρίπτεται εις την άβυσσον’, όπου περιορίζεται επί χίλια έτη· αλλά οι δαίμονες δεν αναφέρονται εδώ. Παρομοίως, στα εδάφια 7 και 10 αναφέρεται ότι, μετά τα χίλια έτη, ο Σατανάς λύεται και αργότερον ‘ρίπτεται εις την λίμνην του πυρός και του θείου’· πάλιν, όμως, δεν αναφέρονται οι δαίμονες.

Εν τούτοις, περισσότερες λεπτομέρειες αναφέρονται σε άλλα τμήματα της Γραφής. Παραδείγματος χάριν, σε μια περίπτωσι, όταν ο Ιησούς συνήντησε κάποιον δαιμονόπληκτον άνθρωπο, οι δαίμονες αντιμετωπίζοντας εκβολήν υπό του Ιησού, τον παρεκάλεσαν να μην τους αποστείλη στην άβυσσο εκείνο τον καιρό. Στην αφήγησι διαβάζομε: «Και παρεκάλουν [τα δαιμόνια] αυτόν να μη προστάξη αυτά να απέλθωσιν εις την άβυσσον.» (Λουκ. 8:31) Συνεπώς, οι δαίμονες αυτοί εγνώριζαν ότι στον δέοντα καιρό επρόκειτο να ριφθούν στην άβυσσο· αυτή ήταν η κρίσις του Θεού εναντίον τους. Έτσι μπορούμε να συμπεράνωμε ότι, όταν η Αποκάλυψις 20:1-3 ομιλή περί ρίψεως στην άβυσσο του αρχιστασιαστού και πονηρού πνεύματος, του Σατανά, πρέπει να υπονοηθή ότι περιλαμβάνονται και οι δαίμονες. Προφανώς, μια αναγραφή σχετική με την ήττα του Διαβόλου σημαίνει ότι εκείνοι που υπηρετούν κάτω απ’ αυτόν έχουν, επίσης, ηττηθή. Συνεπώς, τόσον ο Διάβολος όσο και οι δαίμονες ρίπτονται στην άβυσσο μετά τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.

Αλλά πώς γνωρίζομε αν οι δαίμονες θα επιστρέψουν μαζί με τον Σατανά μετά τα χίλια χρόνια και συνεπώς θα είναι παρόντες, όταν αυτός ρίπτεται εις «την λίμνην του πυρός και του θείου»; Διότι ο Ιησούς Χριστός είπε ότι θα συνεμερίζοντο αυτό το τέλος μαζί του. Ωμίλησε για «το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.» (Ματθ. 25:41) Δεν υπάρχει δήλωσις στη Γραφή που να δείχνη ότι οι δαίμονες ρίπτονται στην «λίμνην του πυρός» πρώτοι, για ν’ ακολουθηθούν από τον Διάβολο χίλια ή περισσότερα χρόνια αργότερα. Μάλλον, έχομε ιδεί ότι όλοι θα περιορισθούν στην άβυσσο. Προφανώς, λοιπόν, θα επιστρέψουν μαζί από την άβυσσο και θα έχουν μέρος στην προσπάθεια για αποπλάνησι του ανθρωπίνου γένους εκείνο τον καιρό, αλλά τότε οι δαίμονες, μαζί με τον Διάβολο, θα ριφθούν «εις την λίμνην του πυρός και του θείου», που είναι «ο δεύτερος θάνατος». Έτσι, όλοι θα καταστραφούν αιωνίως.