Πώς Μπορείτε να Είσθε ‘Τέλειοι Καθώς ο Πατήρ σας ο Ουράνιος Είναι Τέλειος’;
ΣΤΗΝ επί του Όρους Ομιλία του ο Ιησούς είπε στους ακροατάς του: «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» (Ματθ. 5:48) Μήπως αυτό σας φαίνεται αδύνατον; Πώς μπορούν αμαρτωλοί άνθρωποι να γίνουν τέλειοι όπως ο ουράνιος Πατήρ των; Ωστόσο τα λόγια του Ιησού δείχνουν ότι οφείλομε να γίνωμε αν επιθυμούμε να αποδείξωμε ότι είμεθα μαθηταί του. Πώς μπορούμε να το κάνωμε αυτό;
Για να το κατανοήσωμε αυτό, πρώτα πρέπει ν’ απαλλαγούμε από την ιδέα ότι η «τελειότης» πρέπει να είναι πάντοτε απεριόριστη, να περιλαμβάνη τα πάντα, και να δείχνη υπέρτατη εξοχότητα ακόμη και στην πιο μικροσκοπική μορφή. Μόνο ο Θεός έχει αυτή την απόλυτη τελειότητα. Η τελειότης οποιουδήποτε άλλου προσώπου ή πράγματος είναι σχετική. Δηλαδή, ένα πράγμα είναι τέλειο σε συσχετισμό με τον σκοπό για τον οποίο προορίζεται από τον σχεδιαστή του, τον παραγωγό ή εκείνον που το χρησιμοποιεί. Αν αυτοί δεν βρίσκουν ελάττωμα σ’ αυτό, τότε κατάλληλα μπορεί να ονομάζεται «τέλειο.»
Θα μπορούσαμε, φυσικά, να δαπανήσωμε όλο το χρόνο μας εξετάζοντας το κάθε τι μ’ ένα δυνατό μικροσκόπιο στο χέρι. Τότε οι γραμμές που μας φαίνονταν ‘τελείως ίσιες’ θα παρουσιάζονταν κυματοειδείς και ανώμαλες· φορέματα ‘τελείως καθαρά,’ φρεσκοπλυμένα, όλα θ’ απεκάλυπταν μικροσκοπικά στίγματα ξένων ουσιών ένα τραπέζι με ‘τελείως ομαλή επιφάνεια θα φαίνονταν να έχη μικρούς κρατήρες και κοιλάδες και να μοιάζη με την επιφάνεια της σελήνης. Αλλά και αν ακόμη δεν γινόταν αυτή η μικροσκοπική εξέτασις, θα είχε πράγματι καμμιά σημασία για μας στη χρήσι αυτών των πραγμάτων; Επομένως, μολονότι θα μπορούσαμε να μείνωμε ανικανοποίητοι απ’ όλα αυτά τα πράγματα επειδή είναι «ατελή,» γιατί να γίνη αυτό; Μια τέτοια απαιτητική στάσις δεν θα ήταν πρακτική, και θα ήταν μωρή· θα γέμιζε τη ζωή μας με δυσαρέσκεια και εκνευρισμό.
Η Γραφή δεν παρουσιάζει τελειότητα μ’ ένα τέτοιο μη πρακτικό, παράλογο και απαιτητικό τρόπο, αλλά μ’ ένα λογικό και ρεαλιστικό τρόπο. Πράγματι, αυτή η ίδια η λέξις τέλειος στο υπόμνημα της ομιλίας του Χριστού (Ματθ. 5:48) μπορεί επίσης να σημαίνη «πλήρης» (1 Κορ. 13:10, ΜΝΚ), «πλήρως ανεπτυγμένος» (1 Κορ. 14:20, ΜΝΚ) και «ώριμος.» (Εβρ. 5:14, ΜΝΚ) Το ίδιο συμβαίνει και με τις Εβραϊκές λέξεις που μεταφράζονται «τέλειος» στη Γραφή. Έτσι, στο Νέο Στερεότυπο Λεξικό της Γραφής του Φωνκ και Ουάγκναλς (σ. 694) διαβάζομε την εξής δήλωσι σχετικά με τη λέξι «τελειότης» στη Γραφή:
«Όταν εφαρμόζεται σε απρόσωπα αντικείμενα [όπως στα σταθμά του εμπορίου (Δευτ. 25:15)] . . . η λέξις είναι συνώνυμος με την λέξι ‘πλήρης’ . . . Η έννοια, ωστόσο, δεν προσπαθεί να περιλάβη την ακρίβεια αλλά με την ίδια ελευθερία και κατά προσέγγισιν την ακρίβεια, όπως συναντάται εκτός της Γραφής. . . . Όταν χρησιμοποιήται για τον άνθρωπο, υπονοεί εν πρώτοις συμμόρφωσι προς το ιδεώδες που επικρατεί την εποχή εκείνη, και υπάρχει ο σχετικός και πολύ ποικίλος και εκτεταμένος όρος. Ο Δαβίδ ισχυρίζεται ότι είναι τέλειος [άμεμπτος] μ’ αυτή την έννοια (Ψαλμ. 18:23), μολονότι σε άλλο μέρος εξομολογείται ότι είναι αμαρτωλός (Ψαλμ. 51:3).»
«ΑΨΟΓΟΙ,» «ΑΜΕΜΠΤΟΙ» ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ναι, η Γραφή ομιλεί για τον Νώε ως ‘τέλειον [άψογον, ΜΝΚ] μεταξύ των συγχρόνων του’ και για τον Ιώβ ως ‘άμεμπτον και ευθύν.’ (Γεν. 6:9· Ιώβ 1:8) Οι ίδιες οι Εβραϊκές λέξεις οι οποίες μεταφράζονται «άψογος» και «άμεμπτος» μπορούν επίσης να μεταφρασθούν ως «τέλειος,» διότι οτιδήποτε χωρίς ελάττωμα είναι «τέλειο.» Είναι καταφανές ότι αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα άτομα ήσαν αναμάρτητα, διότι όλοι κατήγοντο από τον αμαρτωλό Αδάμ. Έτσι, με ποια έννοια ήσαν «άμεμπτοι» και «άψογοι»;
Μπορούσαν να ονομασθούν έτσι διότι ανταποκρίθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις του Θεού γι’ αυτούς και ο Θεός δεν απαιτούσε από αυτούς περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να επιτύχουν. Όπως δείχνουν τα εδάφια Μιχαίας 6:6-8, ο Θεός δεν έχει παράλογες απαιτήσεις από τους δούλους του. «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»
Ναι, ο Ιεχωβά με ελεήμονα και λογικό τρόπο έχει λάβει υπ’ όψιν του την ατέλεια και τις ανικανότητες των επιγείων δούλων του. Ένας πατέρας δεν θα μπορούσε να περιμένη από τον νεαρό γυιο του αυτό που θα περίμενε από ένα πλήρως ανεπτυγμένο άνθρωπο, δεν ειν’ έτσι; Ούτε ένας κεραμεύς περιμένει την ίδια ποιότητα όταν διαμορφώνη ένα δοχείο από κοινό πηλό όπως όταν διαμορφώνη ένα δοχείο από ειδικό καθαρισμένο πηλό. Ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος είναι ο Μέγας Κεραμεύς, λαμβάνει υπ’ όψιν του τις εσωτερικές αδυναμίες των ανθρωπίνων δούλων του. Διότι, «καθώς σπλαχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Ιεχωβά σπλαχνίζεται τους φοβούμενους αυτόν. Διότι αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.»—Ψαλμ. 103:13, 14, ΜΝΚ· Ησ. 64:8.
Στο βιβλίο του Σημειώσεις επί των Ευαγγελίων, ο Βιβλικός σχολιαστής του εικοστού αιώνος Άλμπερτ Μπάρνες, κάνει περίπου τις ίδιες παρατηρήσεις για την ιδιότητα του «αμέμπτου» (ή της «τελειότητος») αυτών των ανδρών. Για τη λέξι «τέλειος» λέγει: «Αρχικώς εφαρμόζεται σ’ ένα μηχανισμό, όπως μια μηχανή η οποία είναι πλήρης στα διάφορα μέρη της. Όταν αναφέρεται σε ανθρώπους, σημαίνει την πληρότητα των μερών, ή τελειότητα, διότι κανένα μέρος δεν είναι ελαττωματικό ή ελλειπές. Έτσι, ο Ιώβ (1:1) αναφέρεται ότι ήταν άμεμπτος· δηλαδή, όχι άγιος όπως ο Θεός, ή αναμάρτητος—διότι αργότερα διαπιστώνεται σφάλμα σ’ αυτόν (Ιώβ 9:20· 42:6)· αλλά η ευσέβειά του ήταν ανάλογη—είχε πληρότητα των μερών της—ήταν συνεπής και τακτική. Εξεδήλωνε την θρησκεία του ως ένας άρχων, πατέρας, άτομο, ευεργέτης του πτωχού. Δεν ήταν απλώς ένας ευσεβής άνθρωπος σε κάποιο μέρος, αλλά με ομοιόμορφο τρόπο. Ήταν συνεπής παντού. Αυτή την έννοια έχει και το εδάφιο Ματθαίος [5:48] . . . . να είναι η ευσέβεια πλήρης, και ανάλογη και τακτική.»
Αυτοί οι άνδρες πίστεως των αρχαίων χρόνων άξιζαν να ονομάζωνται «άψογοι» ή «άμεμπτοι,» όχι διότι δεν είχαν διαπράξει κανένα σφάλμα ή λάθος ποτέ, αλλά διότι, μέσα στα όρια εκείνου που ήταν δυνατόν να επιτύχουν, η αφοσίωσίς των και η νομιμοφροσύνη των στον Θεό ήταν πλήρης, σταθερή. Εξεδήλωναν μια ‘τελεία καρδιά’ απέναντι στον Ιεχωβά. (1 Βασ. 11:4· 2 Βασ. 20:3) Εδέχοντο με ταπεινοφροσύνη διόρθωσι και παιδεία όταν έσφαλλαν. (Ιώβ 42:1-6· Ψαλμ. 51:1-4, 7-11) Το γενικό σύνολο των πράξεών του ανταπεκρίνετο στις απαιτήσεις του Θεού απ’ αυτούς την εποχή εκείνη και κάτω από τις περιστάσεις που υπήρξαν. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν ευχαριστημένος από τη λατρεία των. Έτσι λοιπόν, αν ο Θεός δεν εύρισκε σφάλμα στην ειλικρινή προσπάθειά των και στην όλη πορεία των, ποιος άλλος μπορούσε να βρη; Παραβάλετε αυτά που λέγει ο απόστολος Παύλος σχετικά με τους κεχρισμένους Χριστιανούς στα εδάφια Ρωμαίους 8:31-34.
Πόσο παρηγορητικό είναι για μας σήμερα να γνωρίζωμε ότι ο Ιεχωβά Θεός θα πολιτευθή μαζί μας με τον ίδιο τρόπο κατανοήσεως, απαιτώντας από μας μόνο ό,τι είμεθα στην πραγματικότητα ικανοί να κάνωμε. Αυτό πρέπει να μας ενθαρρύνη να εκφράζωμε την αγάπη και την αφοσίωσί μας σ’ αυτόν με τρόπο πλήρη και σταθερό, που να εκδηλώνεται σε κάθε τμήμα της ζωής μας.
ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ ΜΑΣ
Έχοντας αυτά υπ’ όψιν, εξετάστε και πάλι τα λόγια του Ιησού: «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» Η λέξις «λοιπόν» μας επαναφέρει σ’ εκείνο που συζητούσε ο Ιησούς με τους ακροατάς του. Τι ήταν αυτό; Αγάπη και γενναιοδωρία. Η αφήγησις του Λουκά δείχνει ότι ο Ιησούς έθιξε επίσης το ζήτημα του ελέους σ’ αυτό το σημείο. (Λουκ. 6:32-36) Είχε δείξει στους μαθητάς του ότι το ν’ αγαπούν εκείνους που τους αγαπούσαν δεν ήταν κάτι σπουδαίο, διότι ακόμη και οι φοροσυλλέκται και οι άνθρωποι των εθνών τα έκαναν αυτά. Αν όμως αυτοί ήθελαν ‘ν’ αποδειχθούν ότι ήσαν υιοί του ουρανίου Πατρός των,’ τότε οι μαθηταί πρέπει να μιμηθούν τον Θεό με τον τρόπο που αυτός εκδηλώνει γενναιοδωρία. Πώς γίνεται αυτό; Ο Θεός «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5:45) Ναι, το έλεος του Θεού είναι τόσο μεγάλο ώστε να περιλαμβάνη ακόμη και τα ζώα, όπως φαίνεται από τις προμήθειες του αρχαίου σαββάτου και από άλλες περιπτώσεις.—Έξοδ. 20:10· Ιωνάς 4:11.
Οι αληθινοί Χριστιανοί, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι περιορισμένοι, μη ολοκληρωμένοι, ατελείς στην έκφρασι αγάπης και γενναιοδωρίας, αλλά πρέπει να δείχνουν αυτές τις ιδιότητες σ’ ένα πλατύ, πλήρη, επομένως τέλειο τρόπο, επεκτείνοντας την αγάπη των ακόμη και στα ζώα. (Ματθ. 5:43, 44) Ο Ιησούς δεν λέγει εδώ να γίνη κανείς όμοιος με τον Ύψιστο Θεό από κάθε άποψι, κάτι που είναι αδύνατον για ανθρώπους, αλλά ετόνιζε αυτή την ειδική μορφή της εκφράσεως πλήρους ολοκληρωμένης αγάπης.
Εκδηλώνομε εμείς σήμερα αγάπη μ’ αυτόν τον τρόπο; Δείχνομε αγάπη ώς το σημείο του να ‘αγαπούμε τους εχθρούς μας και να προσευχώμεθα για εκείνους που μας διώκουν’; Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς μάς έδωσε το παράδειγμα. Ήταν όμοιος με τον ουράνιο Πατέρα του σε όλα αυτά τα σημεία. Ο Ιησούς υπηρέτησε και εδίδαξε κάθε είδους ανθρώπους, με αμεροληψία, γενναιοδωρία, στοργικότητα, και τελικά δίνοντας και αυτή τη ζωή του για το ατελές αμαρτωλό ανθρώπινο γένος. Αν τελειοποιήσουμε την αγάπη μας με το να ευρύνωμε το ενδιαφέρον μας για τους άλλους, και να μην αφήνωμε τη μεροληψία και την προκατάληψι να μας εμποδίζουν από το να εκδηλώνωμε στοργή και έλεος, τότε θα μιμούμεθα τον Υιόν του Θεού όπως και αυτός μιμείται τον Πατέρα. Αυτό το εκδηλωτικό αίσθημα της καρδίας μας θα βοηθήση στη δημιουργία καλών σχέσεων με τους άλλους. Θα εξασφαλίση πραγματική εγκαρδιότητα και εκτίμησι στην οικογενειακή μας ζωή και θα εμποδίση τις προστριβές και την έλλειψι ενότητος και θα διατηρήση αρμονία και συνεργασία στις Χριστιανικές εκκλησίες. Και, ακόμη περισσότερο, η ολοκληρωμένη στοργή μας που εκδηλώνεται με άφθονο τρόπο θα επεκτείνεται και προς τους κοσμικούς γείτονάς μας και θα μας κάνη να είμεθα διακριτικοί και βοηθητικοί προς αυτούς, ναι, ακόμη και προς τους ξένους. Το έλεός μας μπορεί συχνά να εκδηλώνεται και με υλικούς τρόπους. Αλλά θα ενθυμούμεθα πάντοτε ότι η πνευματική βοήθεια είναι η πιο ζωτική, όπως έδειξε η πορεία του Ιησού. Οι καρδιές μας θα μας ωθούν να τα προσφέρωμε αυτά με την υπομονή και την πραότητα που περιλαμβάνουν το έλεος και η αγάπη.
‘ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΤΕΛΕΙΟΙ’;
Σε μια περίπτωσι ένας πλούσιος νέος πλησίασε τον Ιησού και τον ρώτησε: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλόν να πράξω διά να έχω ζωήν αιώνιον;» Υπήκουε στις εντολές του Νόμου, αλλά ο Ιησούς έδειξε σ’ αυτόν ότι η λατρεία του ήταν ελλειπής σε ζωτικά σημεία. Ήταν ατελής. ‘Ήθελε να είναι τέλειος’; Τότε έπρεπε να εργασθή για πλήρη διεύρυνσι της λατρείας του. Πώς; Ο Ιησούς του είπε να πωλήση τα αγαθά του, να τα δώση στους πτωχούς, και «ελθέ ακολούθει μοι.»—Ματθ. 19:16-21.
Βλέπετε, λοιπόν, πώς η σκέψις της πληρότητος εισέρχεται σ’ αυτό το ζήτημα του να είναι κανείς ‘τέλειος’; Ο πλούσιος νέος μπορούσε να κάμη αυτά που συνέστησε ο Ιησούς. Ίσως ήταν άγαμος, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις. Ακόμη και αν δεν ήταν μπορούσε να κάμη όπως έκαμαν οι άλλοι μαθηταί του Ιησού, οι οποίοι όλοι τους δεν ήσαν άγαμοι. Αλλά ο νέος δεν ήθελε να μετατρέψη τα πλούτη του σε μέσα για υποβοήθησι άλλων, όπως των πτωχών που υπήρχαν μεταξύ των ομοίων του Ισραηλιτών. Πόσο διαφορετική ήταν η εγωκεντρική στάσις του από τη στάσι του ουρανίου Πατρός, του οποίου η αγάπη και το έλεος τον άφησαν να προσφέρη το πιο αγαπητό του απόκτημα, αυτόν τον ίδιο τον Υιό του, υπέρ του ανθρωπίνου γένους που υπέφερε! (Ρωμ. 5:7, 8) Τα ‘πολλά αποκτήματα’ του νέου είχαν γι’ αυτόν μεγαλύτερη σημασία από το να επωφεληθή της μεγάλης ευκαιρίας να συνοδεύση τον Υιόν του Θεού στη διακονία του.—Ματθ. 19:22, 27-29.
Έτσι και σήμερα, δεν είναι ζήτημα του να σας ζητήση κανείς να κάμετε το αδύνατο, κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις σας. Είναι ζήτημα του να κάνετε αυτό που μπορείτε στην υπηρεσία του Θεού και του πλησίον σας—και να το κάμετε με όλη σας την καρδιά. Το κάνετε αυτό; Μελετάτε τον Λόγο του και τον θέτετε σ’ εφαρμογή στη ζωή σας; Τότε μπορείτε να έχετε την ευχαρίστησι και τη χαρά να γνωρίζετε ότι, βάσει της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του και της πίστεως που θα έχετε σ’ αυτήν, ο Θεός το δέχεται αυτό ως μια τελεία υπηρεσία εκ μέρους σας. Αποδείξτε ότι είσθε ένα αληθινό τέκνο του ουρανίου Πατρός σας. Δείξτε αγάπη, στοργή, γενναιοφροσύνη και έλεος με τον τρόπο που τα εκδηλώνει αυτός, και αφήνετε την λατρεία του να εμποτίζη κάθε μέρος της ζωής σας.