ρεύματος που ονομάζεται χρόνος. Λόγω της επίμονης σκέψεως του ανθρώπου να μετρά με ακρίβεια το χρόνο, πολλοί άνθρωποι προσάρμοσαν την κοινωνία που κατευθυνόταν από την εργασία σε μια κοινωνία που κατευθύνεται από το ρολόι .

Άλλα γιατί σε μερικές περιπτώσεις ο χρόνος φαίνεται να τρέχει γρηγορότερα και σ’ άλλες να πηγαίνει πιο αργά; Αυτό συμβαίνει διότι ο χρόνος μπορεί να μετρηθεί από γεγονότα. Μια περίοδος αδράνειας φαίνεται μακρύτερη από μια περίοδο δράσεως, και όσο πιο πολύ μας ενδιαφέρει αυτό που κάνουμε τόσο γρηγορότερα φαίνεται να περνά ο χρόνος. Αν μια δουλειά είναι βαρετή, μας φαίνεται ότι ο χρόνος αργεί να περάσει. Αναγκαστήκατε καμιά φορά να καθήσετε και να περιμένετε κάποιον; Μια άδεια ώρα που δαπανήθηκε μ’ αυτό τον τρόπο φαίνεται ατέλειωτη—ένα γεγονός. Αλλά υποθέστε ότι την ίδια εκείνη ώρα είχατε να κάνετε πολλές δουλειές τη μια μετά την άλλη να ετοιμάσετε φαγητό για επισκέπτες που δεν περιμένατε (να καθαρίσετε πατάτες, να βάλετε το ψητό στο φούρνο, να βράσετε τα λαχανικά, να στρώσετε το τραπέζι, να ξεσκονίσετε βιαστικά το σπίτι για να είναι ευπαρουσίαστο); Τότε η ώρα θα σας φαινόταν ότι φεύγει με υπερηχητική ταχύτητα αφού θα υπήρχαν πολλά πράγματα που θα τη γέμιζαν.

Η συναίσθηση μας για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, μας ξεχωρίζει από τα ζώα. Τα ζώα ζουν σ’ ένα συνεχές παρόν, αλλά οι άνθρωποι, ενώ ζουν στο παρόν, μπορούν να διδαχτούν από περασμένες πείρες για να προβλέψουν μελλοντικές ανάγκες. Και καθώς τα χρόνια περνούν και συσσωρεύουμε όλο και περισσότερες πείρες από τη ζωή, τόσο γρηγορότερα φαίνεται να περνάει για μας ο χρόνος. Γι’ αυτό, καθώς γινόμαστε μεγαλύτεροι στα χρόνια και συναισθανόμαστε με θλίψη ότι είμαστε θνητοί, δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο για τη ζωή και με ποιο τρόπο τη ζούμε;—Ψαλμός 90:10

Οι παρατηρήσεις του ποιητή Ένρυ Ώστιν Ντόμπσον για το χρόνο είναι πολύ σωστές:

«Ο χρόνος φεύγει, θα πείτε; Λάθος!

Αλλοίμονο, ο χρόνος μένει, εμείς φεύγουμε.»

Είναι, όμως, πάντοτε αναγκαίο να συμβαίνει αυτό; Όχι αν πραγματικά γνωρίζουμε σε ποιο «χρόνο» ζούμε. Ο άνθρωπος μπορεί να υπολογίσει το χρόνο, να κάνει θεωρίες γι’ αυτόν, να τον μετρήσει με ακρίβεια, γνωρίζει όμως σε ποιο χρόνο ζούμε από την άποψη του Θεού; Σε ποιο σημείο του χρόνου βρισκόμαστε σε σχέση με το πρόγραμμα του Θεού για τα γεγονότα;

Χρονομετράει ο Θεός τα Γεγονότα;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός σαν πρώτη αιτία των γεγονότων, είναι και δημιουργός του χρόνου. Το γεγονός αυτό μπορούμε να το δούμε αν διαβάσουμε το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Στα εδάφια Γένεσις 1:1, 14 διαβάζουμε: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού, δια να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός· και ας ήναι δια σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς.»

Έτσι ο Ιεχωβά έθεσε σε κίνηση γιγάντιους χρονοδείχτες—τη γη που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της, το φεγγάρι που περιφέρεται σε τροχιά γύρω από τη γη, και που τα δύο μαζί περιφέρονται γύρω από τον ήλιο για να μας δώσουν μέρες, μήνες και εποχές. Αυτά τα ουράνια σώματα μας βοηθούν να γνωρίζουμε τι ώρα είναι, χωρίς έξοδα ή ευθύνη για τη λειτουργία και τη ρύθμιση τους.

Γιατί να Έχουμε συναίσθηση του Χρόνου;

Ο Ιεχωβά έχει συναίσθηση του χρόνου και θέλει κι’ εμείς να έχουμε, επίσης. Έτσι έχουμε πλαστεί. Αλλά δεν έδειξαν όλοι οι δούλοι του Θεού σοφία στη χρήση του χρόνου τους. Μερικοί αμέλησαν να αναπτύξουν αρκετή ευαισθησία στο χρονολογικό πρόγραμμα του Θεού.

Για παράδειγμα, τον έβδομο αιώνα π.Χ. ο