«Περιπατείτε εν τω Ονόματι Ιεχωβά του Θεού Ημών εις τον Αιώνα»

Με την ακόλουθη ομιλία ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά παρουσίασε τον Πρώτο Τόμο της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών» στη Συνέλευσι της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου, των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στο Στάδιο Γιάγκη της πόλεως Νέας Υόρκης, την Τετάρτη το απόγευμα, 22 Ιουλίου 1953.

«Διότι πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού· ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Μιχαίας 4:5, ΑΣ.

 1. Οι «έσχατες ημέρες» προελέχθη ότι θα ήσαν καιρός για να κάμη κανείς τι; και πώς μπορεί να γνωρίζη ότι το κάμνει ορθώς:

ΟΙ «ΕΣΧΑΤΕΣ ημέρες» ή τελικές ημέρες του παλαιού αυτού κόσμου προελέχθη ότι είναι ένας καιρός πάρα πολύ σπουδαίας αποφάσεως. Η απόφασις αυτή θα επηρεάση την αιώνια τύχη κάθε ατόμου. Θ’ αποδείξη αν είναι άξιο αιωνίου ζωής σ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο ή όχι. Πώς μπορεί να γνωρίζη ένα άτομο ότι η απόφασίς του είναι η ορθή απόφασις; Μπορεί να το γνωρίζη αυτό αλάνθαστα με την εκλογή που κάνει να λατρεύση τον αληθινό Θεό. Αυτό είναι εκείνο που καθιστά αυτή την απόφασι, την πιο σπουδαία που μπορεί να λάβη κανείς. Η εκλογή του Θεού ο οποίος υπεσχέθη και στον οποίον μπορούμε να βασιζώμεθα ότι θα εκπληρώση την υπόσχεσί του να δημιουργήση ένα νέο κόσμο χωρίς πολέμους, καθιστά ορθή την απόφασι ενός ατόμου. Ότι θα υπήρχαν πολλοί θεοί για να εκλέξη κανείς μεταξύ αυτών, και ότι μερικοί θα εξέλεγαν τον Θεόν ο οποίος προσφέρει διαρκή ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία, το έδειξε ο θεόπνευστος προφήτης όταν είπε:

 2. Πώς το Μιχαίας 4:1-5 δείχνει ότι μερικοί θα εξέλεγαν τον αληθινό Θεό;

² «Και εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό. Και έθνη πολλά θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, και εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού· διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ. Και θέλει κρίνει αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού, και υπό την συκήν αυτού· και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε. Διότι πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού· ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Μιχαίας 4:1-5, ΑΣ.

 3. Ποιος λαός σήμερα περιπατεί εν τω ονόματι του Ιεχωβά ως Θεού, και πώς αποδεικνύεται αυτό;

³ Τόσο τα ουράνια όσο και τα ανθρώπινα γεγονότα από το 1914 μ.Χ. προσδιορίζουν τις ημέρες μας ως τις «έσχατες ημέρες» ή τελικές ημέρες του παλαιού αυτού κόσμου. (Ματθαίος 24:3-39) Για τούτο, ο καθένας που διαβάζει την προφητεία του Μιχαία και παρατηρεί για την εκπλήρωσί της, ας ερωτήση τώρα τον εαυτό του, Ποιος από όλους τους λαούς περιπατεί εν τω ονόματι του Ιεχωβά ως Θεού; Μήπως η δημοκρατία του Ισραήλ που ιδρύθη προσφάτως ή ο Ιουδαϊκός λαός ως σύνολον, μέσω των πιστών προγόνων του οποίου ελάβαμε τις ιερές Εβραϊκές Γραφές; Η απάντησις πρέπει να είναι Όχι· διότι στη διάρκεια των περασμένων δεκαεννέα αιώνων, το όνομα του ζώντος και αληθινού Θεού δεν έγινε γνωστό στο ανθρώπινο γένος μέσω του φυσικού αυτού Ισραήλ. Ποιοι, λοιπόν, με αποδεικτικά έγγραφα των νομίμων δικαστηρίων της χώρας, μη εξαιρουμένου ούτε του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, και με εκθέσεις εφημερίδων, περιοδικών, φυλλαδίων και βιβλίων, κοσμικών και θρησκευτικών, φιλικών και εχθρικών, ναι, ποιοι με τα κείμενα αυτά αποδεικνύονται ότι είναι αναμφισβητήτως ο λαός που εξέλεξε να περιπατή εν τω ονόματι του Ιεχωβά ως Θεού του διαπαντός; Η ειλικρινής, αβίαστη απάντησις πρέπει να είναι, Οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Επί πλέον, η τεράστια ποσότης συγγραμμάτων που διένειμε ο λαός αυτός και οι εκατοντάδες χιλιάδων δημόσιες διαλέξεις που έδωσαν σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες παρέχουν την ίδια ακριβώς απάντησι. Ακόμη και οι εχθροί είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι σ’ αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά μόνο βρίσκει σήμερα την εκπλήρωσί της η προφητεία αυτή του Μιχαία.

 4. Πώς έγινε προσπάθεια να αφαιρεθή κάθε βάσις για το όνομα με το οποίο είναι γνωστοί οι Χριστιανοί αυτοί μάρτυρες;

⁴ Για τον λόγον αυτόν στις τελευταίες δύο δεκάδες ετών το όνομα του Υψίστου Θεού έχει υπερβολικά συζητηθή, και οι εχθροί των ισχυρίζονται ότι οι μάρτυρες δεν έχουν το ορθό όνομα, μολονότι το όνομα αυτό εμφανίζεται σε μεταφράσεις της Βίβλου επί εκατοντάδες ετών. Προσφάτως έγινε προσπάθεια να αφαιρεθή κάθε βάσις για το όνομα με το οποίον είναι γνωστοί οι Χριστιανοί αυτοί μάρτυρες. Πώς; Με την αφαίρεσι του ίδιου του ονόματος του Υψίστου Θεού από τη μετάφρασι της Γραφής. Αυτό έγινε στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι της Αγίας Γραφής, που εξεδόθη στο 1952 και της οποίας η έκδοσις διεφημίσθη εμπορικώς ως τα «μεγαλύτερα Βιβλικά νέα μέσα σε 341 χρόνια».

 5. Ποια πολύ σπουδαία απόφασι έλαβαν οι μεταφρασταί της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως, και ειδικώς εν όψει ποιας προηγουμένης δηλώσεως;

⁵ Η Βίβλος εγράφη αρχικά στην Εβραϊκή, στην Αραμαϊκή και στην κοινή Ελληνική γλώσσα· στις Εβραϊκές δε Γραφές το θείον όνομα είναι γραμμένο ως ένα Τετραγράμματον ή τέσσερα Εβραϊκά σύμφωνα, που αντιστοιχούν, στα Λατινικά με το JHVH, στα Αγγλικά με το YHWH και στα Ελληνικά με το ΓΧΒΧ. Επί αιώνες το όνομα επροφέρετο «Ιεχωβά», κατά τον τελευταίον όμως αιώνα οι λόγιοι ερευνηταί της Βίβλου επροτίμησαν την προφορά «Γιαχβέ(χ)» ως πιο ορθή. Οι μεταφρασταί της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως, που είναι μια Αμερικανική επιτροπή και διεδέχθη την επιτροπή η οποία είχε εκδώσει την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι του 1901, έλαβαν μια πολύ σπουδαία απόφασι σχετικά με τη μετάφρασι των, και αυτή αφορούσε το όνομα του Υψίστου Θεού. Αυτό έγινε εν όψει της παραγράφου 8 του Προλόγου της Αμερικανικής Στερεότυπης Μεταφράσεως, η οποία λέγει:

Ι. Η αλλαγή που για πρώτη φορά επροτάθη στο Παράρτημα [της Αγγλικής Αναθεωρημένης Μεταφράσεως]—εκείνη που θέτει το «Ιεχωβά» αντί του «ΚΥΡΙΟΣ» και «ΘΕΟΣ» (τυπωμένων με μικρά κεφαλαία)—αποτελεί μια αλλαγή που θα είναι ανεπιθύμητη σε πολλούς, λόγω του ότι είναι συχνοί και οικείοι οι όροι που αντικαθίστανται. Αλλ’ οι Αμερικανοί αναθεωρηταί, έπειτα από μια προσεκτική εξέτασι, έφθασαν στην ομόθυμη πεποίθησι ότι η Ιουδαϊκή δεισιδαιμονία, η οποία θεωρούσε το Θείον Όνομα ως πάρα πολύ ιερό για να προφερθή, δεν πρέπει πια να επικρατή στην Αγγλική ή οποιαδήποτε άλλη μετάφρασι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ευτυχώς δεν επικρατεί στις πολυάριθμες μεταφράσεις που έγιναν από συγχρόνους ιεραποστόλους. Αυτό το Μνημονευτικό Όνομα, που εξηγείται στην Έξοδο 3:14, 15 και τονίζεται επανειλημμένως ως τοιούτο στο πρωτότυπο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, προσδιορίζει τον Θεό ως τον προσωπικό Θεό, ως τον Θεό της διαθήκης, τον Θεό της αποκαλύψεως, τον Απελευθερωτή, τον Φίλο του λαού του·—όχι απλώς τον αφηρημένως «Αιώνιον» πολλών Γαλλικών μεταφράσεων, αλλά τον πάντοτε ζώντα Βοηθόν εκείνων που βρίσκονται σε θλίψι. Αυτό το προσωπικό όνομα, μαζί με τον πλούτο των ιερών λέξεων με τις οποίες συνδέεται, αποκαθίσταται τώρα στη θέσι εκείνη του ιερού κειμένου, στην οποίαν έχει αδιαμφισβήτητη αξίωσι.

 6. Πώς ενήργησε η επιτροπή της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως εν σχέσει με το θείον όνομα, και για ποιους εκτιθεμένους λόγους;

⁶ Με την έκδοσι της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως την 30ή Σεπτεμβρίου 1952, που πολύ διεφημίσθη και ευρέως εξυμνήθη, η μεταφραστική επιτροπή έκανε γνωστή την απόφασί της στον κόσμο: ηρνείτο στο θείον όνομα την «αδιαμφισβήτητη αξίωσί» του για μια θέσι στο ιερό κείμενο και το διέγραφε τελείως. Στην δεκάτη εβδόμη παράγραφο του προλόγου της νέας αυτής μεταφράσεως του 1952 η επιτροπή εξηγεί τους λόγους της γι’ αυτή την απόφασι, και με ό,τι λέγει θεωρεί τελείως μωρά τα μέλη της επιτροπής της Αμερικανικής Στερεότυπης Μεταφράσεως σχετικά με το θείον όνομα. Η δεκάτη εβδόμη παράγραφος λέγει:

Μια μεγαλύτερη παρέκκλισις από την τακτική της Αμερικανικής Στερεότυπης Μεταφράσεως είναι η απόδοσις του Θείου Ονόματος, του «Τετραγραμμάτου». Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις εχρησιμοποιούσε την όρον «Ιεχωβά»· η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου είχε χρησιμοποιήσει τον όρον αυτόν σε τέσσερα μέρη, αλλά παντού αλλού, εκτός από τρεις περιπτώσεις όπου αυτός εχρησιμοποιείτο ως μέρος ενός κυρίου ονόματος, εχρησιμοποιούσε τη λέξι ΚΥΡΙΟΣ (ή σε μερικές περιπτώσεις ΘΕΟΣ) τυπωμένη με κεφαλαία. Η παρούσα αναθεώρησις επιστρέφει στην τακτική της Μεταφράσεως Βασίλειος Ιακώβου, η οποία ακολουθεί το προηγούμενον των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων μεταφραστών και την επί πολύν καιρό εδραιωμένη συνήθεια στην ανάγνωσι των Εβραϊκών γραφών στη συναγωγή. Ενώ είναι σχεδόν, αν όχι τελείως, βέβαιο ότι το Όνομα αρχικά επροφέρετο «Γιαχβέ(χ)», η προφορά αυτή δεν υπεδείχθη όταν οι Μασορίτες επρόσθεσαν σημεία φωνηέντων στο με σύμφωνα Εβραϊκό κείμενο. . . . Για δύο λόγους η Επιτροπή επέστρεψε στην πιο οικεία χρήσι της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου: (1) η λέξις «Ιεχωβά» δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς οποιαδήποτε μορφή του Ονόματος που χρησιμοποιήθηκε ποτέ στα Εβραϊκά· και (2) η χρήσις οποιουδήποτε κυρίου ονόματος για τον ένα και μόνο Θεόν, ωσάν να υπήρχαν και άλλοι θεοί από τους οποίους έπρεπε να διακριθή, διεκόπη στον Ιουδαϊσμό πριν από τη Χριστιανική εποχή και είναι τελείως ακατάλληλη για την παγκόσμια πίστι της Χριστιανικής Εκκλησίας.

 7. Ποια ερώτησις σχετικά με τούτο ετέθη στους Χριστιανούς συνέδρους στο Στάδιο Γιάγκη από τον ομιλητήν;

⁷ Εσείς οι χιλιάδες των συνέδρων εδώ στο Στάδιο Γιάγκη, που είσθε βαπτισμένοι ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού και που γι’ αυτό αντιπροσωπεύετε ένα σημαντικό μέρος της λεγομένης «Χριστιανικής Εκκλησίας», μιλεί μήπως για ΣΑΣ αυτός ο Πρόλογος της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως; Συμφωνείτε ότι η «χρήσις οποιουδήποτε κυρίου ονόματος για τον ένα και μόνο Θεόν, ωσάν να υπήρχαν και άλλοι θεοί από τους οποίους έπρεπε να διακριθή, . . . είναι τελείως ακατάλληλη για την παγκόσμια πίστι της Χριστιανικής Εκκλησίας»;

 8. Τι σχετικό μ’ αυτό λέγει ο απόστολος Παύλος, και πώς, επομένως, θα απαντούσε στην παραπάνω δήλωσι;

⁸ Πώς θ’ απαντούσε ο απόστολος Παύλος σ’ αυτή τη δήλωσι; Αυτός είπε: «Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί·) αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορινθίους 8:5, 6) Ο απόστολος Παύλος εδώ λέγει ότι υπάρχουν πολλά πλάσματα στον ουρανό και στη γη που ονομάζονται είτε «θεοί» είτε «κύριοι». Έτσι, ανάμεσα σε όλες τις ανταγωνιστικές αξιώσεις για θειότητα, δεν είναι μήπως αναγκαίο για τον Θεό του Παύλου να διακρίνεται μ’ ένα όνομα που να τον καθιστά αποκλειστικόν ως τον «ένα Θεόν»; Εμείς οι Χριστιανοί ομολογούμε ότι υπάρχει ένας μόνο Θεός· αλλά το ότι αυτός είναι ο ένας Θεός το αμφισβητούν και το αρνούνται άλλοι, και υπάρχει ενάμισυ δισεκατομμύριο ανθρώπων σήμερα που λατρεύουν αμέτρητους άλλους θεούς και για τους οποίους οι θεοί αυτοί είναι εξίσου πραγματικοί όσο ο ένας αληθινός Θεός είναι για τους Χριστιανούς της Γραφής. Συνεπώς είναι πάρα πολύ κατάλληλο για τον Χριστιανικό Θεό να διακρίνεται μ’ ένα όνομα. Επίσης, στο σύμπαν υπάρχουν πολλοί που ονομάζονται «κύριοι», μολονότι υπάρχει ένας μόνο πραγματικός Κύριος για τους Χριστιανούς, και επομένως, είναι επίσης κατάλληλο και αναγκαίο για τους Χριστιανούς να προσδιορίζουν ποιος είναι ο Κύριος των με το όνομα Ιησούς Χριστός.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΙΣΕΩΣ

 9. Πώς η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις επεκρίθη από μερικούς κληρικούς και πώς αναφορικά με τον τρόπο που μεταχειρίζεται το όνομα του Θεού;

⁹ Έγιναν πολλές επικρίσεις της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως· μερικοί κληρικοί την απεκάλεσαν «η νεωτεριστική αυτή Βίβλος», «η καινούργια αυτή Βίβλος του νεωτερισμού.» Μεταξύ όμως των πολλών κριτικών της μεταφράσεως αυτής, πόσοι έδειξαν εκτίμησι για το όνομα του Θεού και την επέκριναν επειδή απέκλεισε το όνομά του και το έκρυψε από τους αναγνώστας; Έχομε μια τουλάχιστον τέτοια κριτική εδώ όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Νέας Υόρκης Νταίηλυ Κομπάς της 28ης Οκτωβρίου 1952, και αυτή προέρχεται από έναν Ιουδαίον εκδότην. Ιδού μερικά από όσα γράφει για την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι: «Οι 32 Προτεστάνται λόγιοι μπορεί να προσπάθησαν να αναθεωρήσουν τις Γραφές και να τις αποδώσουν στην ‘πιο σαφή, την πιο ακριβή Αγγλική γλώσσα του καιρού μας’, κάνοντας όμως τούτο, συνεσκότισαν πραγματικά τις αρχικές έννοιες. Επί πλέον, αποδίδοντας μερικά Εβραϊκά ονόματα του πρωτοτύπου, όπως το ‘Ιεχωβά’, με Αγγλικές λέξεις που ποτέ δεν μεταδίδουν την αρχική έννοια (Το ‘Ιεχωβά’ είναι μια σύνθεσις τριών χρόνων ‘Ήμουν, Είμαι, Θα Είμαι’), οι μεταφρασταί έπταισαν πολύ και διέπραξαν θλιβερό αμάρτημα. Διότι χρησιμοποιώντας τη λέξι ‘Κύριος’ αντί ‘Ιεχωβά’ προσθέτουν μόνο σύγχυσι στους αναγνώστας, οι οποίοι δεν θα ξέρουν τώρα πότε πρόκειται για τον Ιεχωβά, τον Δημιουργόν των πάντων, ή πότε πρόκειται για τον παραδεδεγμένον Χριστιανικόν Υιόν ο οποίος αναφέρεται έτσι σε όλα τα ευαγγελικά έργα. Το ‘Κύριος’, επί πλέον, έχει αρκετές κοινές σημασίες.»

10. Πώς μετεχειρίσθη το όνομα η Καθολική Συναδέλφωσις στον Πρώτο Τόμο της δικής της μεταφράσεως της Αγίας Γραφής και ποια σχόλια έκαμε γι’ αυτό;

¹⁰ Δύο ημέρες προτού τεθή σε κυκλοφορία η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις, η Ρωμαϊκή Καθολική Συναδέλφωσις Χριστιανικού Δόγματος στην Αμερική έθεσε σε κυκλοφορία τον Πρώτον Τόμον της δικής της εκδόσεως της Αγίας Γραφής, που περιέχει τα πρώτα οκτώ βιβλία της, από τη Γένεσι μέχρι του βιβλίου της Ρουθ, περιλαμβανομένου. Αλλ’ η νέα αυτή Αμερικανική Καθολική μετάφρασις ακολουθεί τη Μετάφρασι Ντουαί, και η Μετάφρασις Ντουαί δεν εχρησιμοποίησε ποτέ το όνομα «Ιεχωβά» στο κύριο κείμενο της. Επομένως δεν κάνομε κανένα σχόλιο σχετικώς, εκτός του να παραθέσωμε όσα γράφει στην υποσημείωσί της στο Έξοδος 3:14 όσον αφορά το όνομα του Θεού, που αντιπροσωπεύεται στο Εβραϊκό κείμενο από το Τετραγράμματον: «Από σεβασμό γι’ αυτό το όνομα, ο όρος Αδωνάι, ‘ο Κύριος μου’, εχρησιμοποιήθη αργότερα ως υποκατάστατον. Η λέξις ΚΥΡΙΟΣ στην παρούσα μετάφρασι αντιπροσωπεύει αυτή την κατά παράδοσιν χρήσι. Το όνομα ‘Ιεχωβά’ προέκυψε από μια εσφαλμένη ανάγνωσι αυτού του ονόματος όπως είναι γραμμένο στο κοινό Εβραϊκό κείμενο.»

11. Ανεμένοντο καταλλήλως σχόλια από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σχετικά με την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι, και αναφορικά με τι;

¹¹ Εν τούτοις, κάποια σχόλια για την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι ανεμένοντο καταλλήλως από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκείνοι που ήσαν ενήμεροι της αφαιρέσεως του ιερού ονόματος από τη μετάφρασι αυτή, παρατηρούσαν να δουν τι θα έλεγαν σχετικώς οι μάρτυρες. Περίμεναν ότι θα μας κατελάμβανε κάτι σαν παραφορά γι’ αυτό. Έχομε εδώ την πρόρρησι του θρησκευτικού περιοδικού Δη Κρίστιαν Σέντσιουρυ πριν από τρία χρόνια, στις 28 Ιουνίου 1950, που λέγει για την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι η οποία επρόκειτο να εκδοθή: «Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν έναν τρόπο να διακρατούν τις δοξασίες των με μια γεμάτη πάθος πεποίθησι. Αν η νέα μετάφρασις εμφανισθή με το όνομα της θεότητος της Παλαιάς Διαθήκης σε κάποια άλλη μορφή παρά ‘Ιεχωβά’, οι μεταφρασταί της μπορούν να περιμένουν ότι θα βρεθούν κάτω από φλογερή φωτιά από την ημέρα που το πρώτο αντίτυπο θα βγη από το πιεστήριο.» Πέντε ημέρες αφότου η νέα μετάφρασις ετέθη σε κυκλοφορία, ένας θρησκευτικός κληρικός εδημοσίευσε στο Σάνταιη Τριμπιούν του Σικάγου, της 5ης Οκτωβρίου 1952, ένα άρθρο με τίτλο, «Η Αναθεωρημένη, η Ευκολώτερα Διαβαζόμενη Μετάφρασις της Βίβλου». Στην έκτη παράγραφο έλεγε τα εξής: «Υπάρχουν πάνω από 300 λέξεις που υποδεικνύει ο πρόλογος της Α.Σ.Μ., οι οποίες έχουν εντελώς διαφορετικές σημασίες σήμερα από ό,τι είχαν στον 17ον αιώνα. Το όνομα Ιεχωβά, αντί του Κύριος ή Θεός, μια καθαρά κατασκευασμένη λέξις που απαντάται μερικές φορές στη μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου, δεν χρησιμοποιείται. [Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολύ αναστατωμένοι από αυτή την αφαίρεσι.]»

12. Γιατί δεν αναστατωνόμεθα από την αφαίρεσι του ονόματος, και τι αισθανόμεθα ότι δικαιολογεί την επίκρισι;

¹² Εδώ, ενώπιον της τεραστίας αυτής διεθνούς συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάγκη, με αντιπροσώπους από 91 χώρες παρόντας, φρονούμε ότι είναι η κατάλληλη περίστασις να πούμε κάτι χάριν των μαρτύρων του Ιεχωβά, και αυτό πράττομε. Αν αποτελούσαμε μια από τις 29 θρησκευτικές αποχρώσεις που είναι μέλη του Εθνικού Συμβουλίου των Εκκλησιών του Χριστού στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, «κατ’ εξουσιοδότησιν» του οποίου έγινε η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις, και που κατέχει το αποκλειστικό δικαίωμα της εκδόσεως και ανατυπώσεώς της, θα είχαμε βάσιμη αιτία για να αναστατωθούμε πολύ με την αφαίρεσι του Θείου ονόματος. Αλλά χαίρομε που δεν είμεθα μέλος αυτού του Εθνικού Συμβουλίου. Δεν επικρίνομε το Συμβούλιο επειδή παρήγαγε μια νέα και σύγχρονη μετάφρασι της Βίβλου. Αυτή είναι μια επαινετή προσπάθεια και εργασία, και ελπίζομε να τη βρούμε εύχρηστη, παραθέτοντας περικοπές της από καιρό σε καιρό στις δημοσιεύσεις της Σκοπιάς. Εκείνο που αισθανόμεθα ότι δικαιολογεί την επίκρισι είναι η μεγάλη προσβολή που έκαμε η μεταφραστική επιτροπή στο πιο μεγαλειώδες και πιο άξιο όνομα στο σύμπαν, και τα ελατήρια, αναφερόμενα και μη αναφερόμενα, που την υπεκίνησαν να το πράξη αυτό.

13. Γιατί εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τη μορφή «Ιεχωβά», και ποια είναι η βάσις για την επίκρισι που κάνομε της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως, προς καταισχύνην των Προτεσταντών μεταφραστών της;

¹³ Αν στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι είχαν προτιμήσει να χρησιμοποιήσουν τη μορφή του ονόματος «Γιαχβέ(χ)» αντί Ιεχωβά», δεν θα υπήρχε τόπος για επίκρισι. Και εμείς οι ίδιοι νομίζομε ότι η μορφή «Γιαχβέ(χ)» είναι πλησιέστερα στην αληθινή προφορά. Επειδή όμως σήμερα κανείς δεν γνωρίζει την ακριβή προφορά λόγω ενός αρχαίου σφαλερού σεβασμού που υπηγόρευε να μην προφέρουν το άγιο όνομα, εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τη μορφή «Ιεχωβά» για τους παρόντας σκοπούς, ώσπου ο ίδιος ο θείος Ιδιοκτήτης του ονόματος να αποκαλύψη την ορθή προφορά, είτε ανασταίνοντας τον προφήτη Μωυσή στον οποίον ο ίδιος επρόφερε το όνομα, είτε με άλλον τρόπο. Η βάσις, λοιπόν, για την επίκρισι που κάνομε της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως είναι, όχι η μη χρησιμοποίησις της μορφής «Ιεχωβά», αλλά η αφαίρεσις του ονόματος του Θεού υπό οποιαδήποτε μορφή σε όλες τις 6.823 φορές που απαντάται στο Εβραϊκό κείμενο και αντί τούτου η χρησιμοποίησις ενός τίτλου που επιφέρει σύγχυσι και δεν κάνει διάκρισι, δηλαδή, «ο ΚΥΡΙΟΣ». Αυτός ο τρόπος ενεργείας θα ήταν προς καταισχύνην οποιωνδήποτε μεταφραστών που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Ακόμη περισσότερο είναι προς μεγάλην μείωσιν της μεταφραστικής επιτροπής που ισχυρίζεται ότι είναι Προτεσταντική, όταν πολλές σύγχρονες μεταφράσεις που έχουν προσφάτως εκδοθή ή βρίσκονται ακόμη σε πορεία εκδόσεως στην Αγγλική και σε άλλες γλώσσες από Ρωμαιοκαθολικούς μεταφραστάς, χρησιμοποιούν το όνομα «Ιεχωβά» η άλλες μορφές, όπως Γιαχβέ, Γιαχβέχ, Ιαχβέ, Γιαβέ και Ιαβέ. Θα μπορούσαμε να αναφέρωμε πέντε τέτοιες Γαλλικές Ρωμαιοκαθολικές μεταφράσεις, δύο Ισπανικές, και δύο Βρεττανικές.a

14. Τι είπε ένας εκτελεστικός διευθυντής του Εθνικού Συμβουλίου προς υπεράσπισιν της αφαιρέσεως του ονόματος;

¹⁴ Ένας εκτελεστικός διευθυντής του Εθνικού Συμβουλίου των Εκκλησιών που κατέχει το αποκλειστικό δικαίωμα δημοσιεύσεως, είπε προς υπεράσπισιν της αφαιρέσεως: «Δεν μπορούμε ποτέ να συμφωνήσωμε όσον αφορά τη χρήσι του ονόματος του Θεού, και επομένως δεν είναι ανάγκη να το συζητήσωμε. Όταν λέγω ‘ο Κύριος’, αυτό σημαίνει αυτομάτως τον Θεό. Εξαρτάται από το τι επιθυμείτε να τονίσετε. Ο Θεός είναι ο Θεός. Δεν χρειάζεται όνομα για μένα. Αισθάνομαι τον εαυτό μου πολύ κοντά σ’ Αυτόν και Τον αποκαλώ Πατέρα μου. Δεν θα καλούσα ποτέ τον επίγειο πατέρα μου με το όνομά του—μόνο εκείνοι που δεν τον γνωρίζουν όπως τον γνωρίζω εγώ έχουν ανάγκη να το πράξουν αυτό—για να τον διακρίνω από άλλους επίγειους πατέρες—υπάρχει ένας μόνο Θεός!»—8 Οκτωβρίου 1952.

15. Αν ήταν αρκετό για τον Ιησούν να προσφωνή τον Θεό ως «Πατέρα του» και «Κύριον», τι ερωτούμε σχετικά με τις προσευχές του Ιησού;

¹⁵ Απαντώντας σε τούτο λέμε, Ο Ιησούς Χριστός ήταν πλησιέστερα στον Θεό από ό,τι είναι ο εκτελεστικός αυτός διευθυντής και αποκαλούσε κι αυτός επίσης τον Θεό «Πάτερ μου». Αλλ’ αν ήταν αρκετό για τον Ιησού Χριστό και τους ακολούθους του ν’ αποκαλούν τον Θεό «Πάτερ μου», τότε γιατί ο Ιησούς ο Υιός του Θεού στην επί του όρους ομιλία του μας διδάσκει να προσευχώμεθα: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου»; Ο Ιησούς καλούσε επίσης τον ουράνιον Πατέρα του «Κύριον», λέγοντας, «Δοξάζω σε, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης.» (Ματθαίος 6:9· 11:25) Αλλ’ αν αυτό ήταν αρκετό, γιατί ο Ιησούς προσευχήθηκε μαζί με τους αποστόλους του την τελευταία νύχτα που ήταν μαζί τους ως άνθρωπος και είπε: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. . . . Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, δια να ήναι έν καθώς ημείς. Ότε ήμην μετ’ αυτών εν τω κόσμω, εγώ εφύλαττον αυτούς εν τω ονόματι σου . . . Και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου, και θέλω φανερώσει»; Γιατί, μερικές ημέρες νωρίτερα, προσευχήθηκε: «Πάτερ, δόξασόν σου το όνομα,» και εις απάντησιν έγινε φωνή από τον ουρανό, που έλεγε: «Και εδόξασα, και πάλιν θέλω δοξάσει»; (Ιωάννης 17:6, 11, 12, 26· 12:28) Γιατί όλα αυτά;

16. Γιατί ο Ιησούς προσηύχετο γι’ αυτά τα πράγματα, και τι σημαίνει το να καλούμε τον ουράνιον Πατέρα μας με το προσωπικό του όνομα;

¹⁶ Επειδή ο Ιησούς εγνώριζε ότι ο Πατήρ του είχε ένα διακριτικό όνομα. Ως ο προφήτης ο Μεγαλύτερος του Μωυσέως είπε ότι είχε έλθει «εν τω ονόματι» του Πατρός του και όχι «εν τω ονόματί του», και ήθελε οι ακόλουθοι του να γνωρίσουν το όνομα του Πατρός. Γι’ αυτό ακριβώς στην Αποκάλυψι εξεικόνισε τους γνησίους, πιστούς ακολούθους του ως ‘έχοντας το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών’. (Ιωάννης 5:43· Αποκάλυψις 14:1) Το ότι υπάρχει ένας μόνο Θεός, αυτό δεν αναιρεί το ότι αυτός έχει όνομα. Ούτε απαγορεύει αυτός στους υιούς του επάνω στη γη να τον καλούν με το προσωπικό του όνομα, διότι το να τον καλούν με το μοναδικό του όνομα δεν σημαίνει απρεπή οικειότητα και έλλειψιν σεβασμού. Αντιθέτως, σημαίνει μεγαλύτερον σεβασμό, δέος και λατρεία, περισσότερο από τον παιδικό τρόπο εκφράσεως «Πάτερ ημών».

ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

17. Ποια είναι η στάσις των τέκνων έναντι του ονόματος του πατρός των, και ποια σχόλια έκαμε ο Ιάκωβος όταν ο Θεός άρχισε να φέρνη απεριτμήτους Εθνικούς στην εκκλησία;

¹⁷ Ο εκτελεστικός διευθυντής του Εθνικού Συμβουλίου που αναφέραμε προηγουμένως φαίνεται ότι αισχύνεται για το όνομα του Θεού του, του Θεού τον οποίον αποκαλεί «Πατέρα». Αν δεν αισχύνεται γι’ αυτόν, τότε γιατί δεν θέλει οι άλλοι άνθρωποι να γνωρίσουν το όνομα του Πατρός του; Θα ήταν μια μεγάλη ευκολία το να τον γνωρίσουν, διότι τότε, όταν άνθρωποι που λατρεύουν άλλους θεούς με προσωπικά ονόματα, θα ήθελαν να μιλήσουν για τον Πατέρα του διευθυντού αυτού, θα μπορούσαν θετικά να αναφέρουν το όνομά του αντί να λέγουν αδέξια, «Ο Θεός του Τ—.» Οι αληθινοί γυιοι ενός πατρός δεν αισχύνονται για το όνομά του. Αντί να θέλουν να το κρύψουν από άλλους που δεν είναι γυιοι και που μπορεί να το ονειδίζουν, να το υβρίζουν και να το κακοπαρασταίνουν ή να το λαμβάνουν επί ματαίω, χαίρουν να το υπερασπίζουν και να επισωρεύουν τιμή σ’ αυτό. Δείχνουν ότι δεν είναι νόθα τέκνα με το ότι είναι ικανοί να δώσουν το όνομα του Πατρός των. Η αληθινή εκκλησία του ζώντος Θεού αποτελείται από τους πνευματικούς υιούς του. Όταν ο Θεός άρχισε να λαμβάνη πιστούς από τους απεριτμήτους Εθνικούς και να τους καθιστά μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας, ο μαθητής Ιάκωβος είδε ότι εξεπληρώνετο η προφητεία του Αμώς 9:11, 12. Είπε, λοιπόν, σε ειδική συνδιάσκεψι των αποστόλων και άλλων πρεσβυτέρων μαθητών στην Ιερουσαλήμ: «Ο Συμεών [Πέτρος] εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, “Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν” . ,. δια να εκζητήσωσι τον Κύριον οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει Κύριος ο ποιών ταύτα γνωστά απ’ αιώνος.»—Πράξεις 15:13-18, ΑΣΜ.

18, 19. (α) Πώς η προφητεία αυτή θα ήταν χωρίς σημασία, και όμως πώς ο Θεός παρέσχε απόδειξι της εκπληρώσεως της προφητείας σήμερα; (β) Πώς ο Ιεχωβά έκαμε τον λαό του ανεξάρτητον ως προς τη βάσι του ονόματός των, και τι παρουσίασε ο ομιλητής της συνελεύσεως εις απόδειξιν τούτου;

¹⁸ Αν ο Θεός δεν είχε όνομα, τότε θα ήταν δίχως σημασία το να προείπη ότι οι απερίτμητοι Εθνικοί θα εκαλούντο με το όνομά του και ότι θα τους ελάμβανε από τα έθνη για να είναι «λαός δια το όνομα αυτού», όχι για το όνομα του Ιησού, προσέξατε! Η προφητεία δεν μπορούσε να αποτύχη. Ο Θεός υποσχέθηκε να λάβη από όλα τα έθνη λαόν για το όνομά του, και, είτε αυτό αρέσει στους ανθρώπους μέσα ή έξω από τον «Χριστιανισμό» είτε όχι, αυτός έχει αλάθητα ένα λαόν για το όνομά του σήμερα, τους μάρτυρας του Ιεχωβά! Το θείον όνομα, υπέρ του οποίου ίστανται και για το οποίον δίδουν μαρτυρία δεν μπορεί να εξαλειφθή με την αφαίρεσί του από οποιεσδήποτε νεώτερες μεταφράσεις της Βίβλου. Αν οι Αγγλόφωνοι μάρτυρες του Ιεχωβά εξηρτώντο από τις Αγγλικές μεταφράσεις της Γραφής του 1952 για τον τρόπο με τον οποίον ονομάζονται, για να έχουν Γραφική βάσι, αυτό θα ήταν κάτι για να αναστατωθούν πάρα πολύ εξαιτίας του. Αλλά ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά κατέστησε τον λαόν του ανεξάρτητον από όλους τους μεταφραστάς που προτιμούν να αμαυρώσουν το όνομά του. Όχι μόνο επρομήθευσε μια μετάφρασι η οποία ορθά θέτει το όνομά του στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, αλλά επίσης τώρα κατευθύνει να γίνη μια μετάφρασις που παρουσιάζει το άγιον όνομά του στις Εβραϊκές Γραφές.

¹⁹ Προς απόδειξιν τούτου, χαίρω υπερβολικά παρουσιάζοντας σ’ αυτή τη συνέλευσι 91 εθνών τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου της Οκτατεύχου, των πρώτων οκτώ βιβλίων της Γραφής, μεταφρασμένων απ’ ευθείας από το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο. Ο τόμος αυτός εκθέτει σε σύγχρονη Αγγλική γλώσσα το τρίτον σχεδόν των Εβραιο-Αραμαϊκών Γραφών ή τα βιβλία από τη Γένεσι μέχρι του βιβλίου της Ρουθ, περιλαμβανομένου. Στον Ιεχωβά Θεό δίδομε τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας μέσω του Ιησού Χριστού για την προμήθεια τόσου μέρους του λόγου του σε Αγγλική γλώσσα της εποχής μας μέσω της Επιτροπής Μεταφράσεως Νέου Κόσμου της Αγίας Γραφής. Θα περιμένωμε το υπόλοιπο αργότερα.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

20, 21. (α) Πώς ωνομάσθη ο Θεός με όνομα, και πώς διεκδικείται σήμερα το όνομά του αυτό; (β) Ποια είναι η διάθεσίς του για το όνομά του, και πώς, επομένως, θα επιφέραμε οργή επάνω μας;

²⁰ Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών εξυψώνει και τιμά το άξιον όνομα του Υψίστου Θεού, ο οποίος μας έδωσε τον γραπτό του λόγο για να κάμη τον εαυτό του γνωστόν σ’ εμάς. Το όνομα με το οποίον ονομάζεται δεν είναι κάτι που το έκαμε ο άνθρωπος και τον ωνόμασε· είναι το όνομα με το οποίον αυτός ωνόμασε τον εαυτό του όταν ο προφήτης του Μωυσής ερώτησε τι έπρεπε να πη για το ποιος τον έστειλε στους υιούς Ισραήλ που ήσαν υποδουλωμένοι στην Αίγυπτο. (Έξοδος 3:13-16) Τώρα, σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» πριν από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, ο Θεός έχει διεκδικήσει το όνομα με το οποίον ωνόμασε τότε τον εαυτό του, παράγοντας τώρα για τον εαυτό του ένα λαόν που φέρει το όνομά του, όπως ακριβώς έκαμε στις ημέρες των αποστόλων.

²¹ Έχει αποκαταστήσει αυτόν τον λαόν χάριν του ονόματος του, όπως διεκήρυξε η προφητεία του για τις έσχατες αυτές ημέρες: «Δια τούτο ούτω λέγει ο Κύριος Ιεχωβά· Τώρα θέλω επιστρέψει την αιχμαλωσίαν του Ιακώβ, και ελεήσει άπαντα τον οίκον Ισραήλ, και θέλω είσθαι ζηλότυπος δια το όνομά μου το άγιον. . . . τότε θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός αυτών.» (Ιεζεκιήλ 39:25-28, ΑΣ) Ο αιώνιος Θεός είναι ζηλότυπος από αυτή την άποψι, όπως περαιτέρω τονίζει η Έξοδος 34:14 (μετάφρασις Φέντον), όπου ο Ιεχωβά λέγει: «Δεν θέλεις προσκυνήσει άλλον θεόν, επειδή ο ΑΙΩΝΙΟΣ είναι ζηλότυπος δια το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ· είναι Θεός ζηλότυπος.» Ή, όπως αποδίδει αυτό το εδάφιο η Μετάφρασις Νέου Κόσμου: «Διότι δεν πρέπει να προσκυνήσης άλλον θεόν, επειδή ο Ιεχωβά είναι αποκλειστικά αφωσιωμένος εις το όνομά του. Είναι Θεός που απαιτεί αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» Αφού είναι ζηλότυπος για το όνομά του ή αποκλειστικά αφωσιωμένος σ’ αυτό και δεν θ’ ανεχθή κανένα ανταγωνισμό με το όνομα ενός άλλου θεού μεταξύ του λαού του, τότε θα επιφέρη ασφαλώς σ’ εμάς θεία οργή αν δώσωμε εξέχουσα θέσι στα ονόματα ψευδών θεών και διακεκριμένων ανδρών και γυναικών και συγχρόνως χλευάζωμε το όνομα του αληθινού Θεού, ο οποίος είναι ζηλότυπος γι’ αυτό, αποκλειστικά αφοσιωμένος σ’ αυτό.

22. Πώς η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει το Τετραγράμματον του Μασοριτικού Εβραϊκού κειμένου, και πώς χειρίζεται τις αλλαγές που έγιναν από του; Σοφερίμ, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Μπορούμε, λοιπόν, με ασφάλεια για τους εαυτούς μας και προς ευαρέσκειαν του Θεού, να χρησιμοποιούμε αυτή τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών. Με τον οφειλόμενο σεβασμό για τον Ζηλότυπον Θεόν, τον Θεόν που απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι, η μετάφρασις αυτή αποδίδει το ιερό Τετραγράμματον σε κάθε περίπτωσι που απαντάται στην Εβραϊκή Οκτάτευχο, με την παραδεδεγμένη Αγγλική ισοδύναμη λέξι «Jehovah», δηλαδή, Ιεχωβά. Η πορεία αυτή εγγυάται την κατάλληλη απόδοσι και των υπολειπομένων περιπτώσεων από το σύνολον των 6.823 που απαντάται το Τετραγράμματον στο άριστο Μασοριτικό Εβραϊκό κείμενο της Γραφής. Αλλά όχι μόνο αυτό, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λαμβάνει υπ’ όψιν τις 134 περιπτώσεις όπου οι αρχαίοι Εβραίοι Σοφερίμ ή αντιγραφείς της Βίβλου μετέβαλαν το αρχικό Εβραϊκό κείμενο αντικαθιστώντας το Τετραγράμματον ή «Ιεχωβά» με το Αδωνάι ή «ο Κύριος», καθώς επίσης και μερικές άλλες περιπτώσεις όπου το αντικατέστησαν με το Ελοχίμ ή «Θεός». Στην Εβραϊκή οκτάτευχο υπάρχουν δεκαεπτά περιπτώσεις τούτου, και όλες αυτές αποκατεστάθησαν στην αρχική γραφή τους «Ιεχωβά». Ως αποτέλεσμα, όταν η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών θα συμπληρωθή τελικά, με τη θεία εύνοια, σε τρεις τόμους, θα περιέχη σημαντικά περισσότερες περιπτώσεις που θα απαντάται το «Ιεχωβά» από όσες έχει το κοινό Εβραϊκό Μασοριτικό κείμενο.—Βλέπε Γένεσις 18:3, υποσημείωσις^α.

23. Τίνος το παράδειγμα ακολουθεί η Μετάφρασις Νέου Κόσμου και είμεθα χαρούμενοι που την έχομε, και πώς δείχνομε σεβασμό για το ιερό όνομα;

²³ Έτσι είμεθα πάρα πολύ ευτυχείς να έχωμε μια μετάφρασι της Βίβλου που δεν μιμήθηκε το παράδειγμα της Προτεσταντικής μεταφράσεως που «επιστρέφει στην τακτική της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, η οποία ακολουθεί το προηγούμενον των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων μεταφραστών και την επί πολύν καιρό εδραιωμένη συνήθεια στην ανάγνωσι των Εβραϊκών Γραφών στη συναγωγή.» Ευχαριστούμε τον Θεό ότι η Επιτροπή Μεταφράσεως Νέου Κόσμου της Αγίας Γραφής, αντί ν’ ακολουθήση την επί πολύν καιρό εδραιωμένη συνήθεια της Ιουδαϊκής συναγωγής που απέρριψε τον Ιησού Χριστό και τους δώδεκα αποστόλους του και άλλους μαθητάς, ακολουθεί το παράδειγμα του Πρωτίστου Διεκδικητού του Ιεχωβά Θεού, του Υιού του Ιησού Χριστού, και έτσι προβαίνει για τη διεκδίκησι του ονόματος του Θεού. Δείχνομε σεβασμό γι’ αυτό το ιερό όνομα, όχι με το να αρνούμεθα λόγω δεισιδαιμονίας να το προφέρωμε και να χρησιμοποιούμε ένα ασθενές υποκατάστατο που επιφέρει σύγχυσι· όχι, αλλά με το να προφέρωμε και να κάνωμε γνωστό το όνομα, χωρίς ποτέ να το αναφέρωμε ή να το λαμβάνωμε με ανάξιο τρόπο, αλλά δείχνοντας όλα τα θαυμάσια και ένδοξα πράγματα που είναι συνδεδεμένα με το όνομα αυτό, όλα τα πράγματα που ελέχθησαν, εγράφησαν και επετελέσθησαν στο όνομα αυτό, όλες τις πολύτιμες επαγγελίες που έγιναν στο όνομα αυτό και που εκπληρώνονται στην ίδια την εποχή μας ή θα εκπληρωθούν στο ευλογημένο μέλλον, μεγαλύνοντας έτσι το όνομα αυτό και οικοδομώντας τον σεβασμό των ανθρώπων γι’ αυτό και την πίστι των σ’ αυτό.

24. Πώς το Δευτερονόμιον 10:17 δείχνει τον Ιεχωβά άξιον διακρίσεως, και ποια ειδική απόδοσις της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου τού παρέχει αυτή τη διάκρισι;

²⁴ Στη νέα μας μετάφρασι το Δευτερονόμιον 10:17 λέγει: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σας είναι ο Θεός των θεών, και ο Κύριος των κυρίων, ο μέγας, ισχυρός και φοβερός Θεός.» Έτσι ο Ιεχωβά είναι άξιος διακρίσεως, και η νέα μας μετάφρασις του παρέχει διάκρισι με μια ειδική απόδοσι σε πολλά μέρη. Στη Γένεσι 1:1, δηλαδή στο πρώτο εδάφιο της Γραφής, διαβάζομε: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» Εκεί, όπως δείχνει η υποσημείωσις της Γραφής, η Εβραϊκή λέξις που εκφράζει το «Θεός» είναι Ελ·ο·χίμ, και είναι χωρίς το οριστικό άρθρο χα που σημαίνει «ο». Εν τούτοις, υπάρχουν πολλά μέρη στο Εβραϊκό κείμενο όπου του Ελ·ο·χίμ προηγείται το οριστικό άρθρο. Μολονότι στην Αγγλική κατά κανόνα δεν τίθεται άρθρο προ του Θεός («God»), εν τούτοις σε πολλά μέρη η Μετάφρασις Νέου Κόσμου εθεώρησε κατάλληλο και αποτελεσματικό να μεταφράση στα Αγγλικά το οριστικό αυτό άρθρο χα που προηγείται από το Ελ·ο·χίμ.

25. Τι λέγει η υποσημείωσις της Γραφής για τις πρώτες δύο περιπτώσεις του χα-Ελ·ο·χίμ, γιατί αυτό μπορούσε ν’ αποδοθή ισχυρότερα, και τι τονίζει ως κατάλληλο για τον Θεό;

²⁵ Οι πρώτες περιπτώσεις τούτου είναι στη Γένεσι 5:22-24 σχετικά με τον πιστόν προφήτην Ενώχ, η περικοπή δε αυτή λέγει: «Και αφού εγέννησε τον Μαθουσάλα περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού τριακόσια έτη. Εν τω μεταξύ εγέννησεν υιούς και θυγατέρας. Και έγειναν πάσαι αι ημέραι του Ενώχ τριακόσια εξήκοντα πέντε έτη. Και περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού, και δεν ευρίσκετο πλέον· διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός.» Για την έκφρασι «ο Θεός» η υποσημείωσις της Γραφής λέγει: «Εδώ έχομε την πρώτη και τη δεύτερη περίπτωσι στις οποίες το οριστικό άρθρο χα προηγείται από τον Εβραϊκόν όρο Ελ·ο·χίμ. Η χρήσις του άρθρου εδώ είναι εσκεμμένη, αναμφιβόλως λόγω της κινήσεως προς την ψευδή λατρεία που φανερώνεται λίγο πριν απ’ αυτό στη Γένεσι 4:26. Τονίζεται, επομένως, εδώ ότι ο Ενώχ περιεπάτησε με τον αληθινό Θεό. Φρονούμε, λοιπόν, ότι είμεθα δικαιολογημένοι χρησιμοποιώντας εδώ το οριστικό άρθρο ‘ο’ (‘the’) για έμφασι και προσδιορισμό της ταυτότητος.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου θα μπορούσε ν’ αποδώση την έκφρασι ακόμη ισχυρότερα από την κατά γράμμα απόδοσι «ο Θεός», διότι ο διακεκριμένος Εβραίος φιλόλογος Βίλελμ Γεσένιους αποδίδει το χα Ελ·ο·χίμ με τα λόγια «ο ένας αληθής Θεός». Στο Δευτερονόμιο 4:35 (ΜΝΚ) ο Μωυσής λέγει στους Ισραηλίτες: «Εις σε—εις σε εδείχθη τούτο, δια να γνωρίσης ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· δεν είναι άλλος εκτός αυτού.» Αυτή η έκφρασις «ο Θεός» τονίζει ότι ο Ιεχωβά πρέπει να διακρίνεται από άλλους θεούς· κατάλληλα, επομένως, προσλαμβάνει για τον εαυτό του όνομα.

26, 27. Πώς το επιχείρημα των τριαδιστών για την κατά γράμμα σημασία του Ελ·ο·χίμ οπισθοδρομεί εναντίον των, και πώς οι υποσημειώσεις στη Γένεσι 1:1 και Κριτάς 16:23, 24 κρούουν το έδαφος από κάτω τους;

²⁶ Ένα πράγμα είναι βέβαιο: στον θρησκευτικό κλήρο που πιστεύει στην ειδωλολατρική διδασκαλία μιας τριάδος, δεν θ’ αρέση η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών. Οι τριαδισταί κληρικοί τονίζουν ότι ο τίτλος Ελ·ο·χίμ, όπως εφαρμόζεται στον Δημιουργό, βρίσκεται στον πληθυντικό αριθμό και κατά γράμμα σημαίνει «Θεοί». Ισχυρίζονται, ότι αυτό είναι μια απόδειξις του ότι οι Εβραϊκές Γραφές διδάσκουν μια τριάδα, δηλαδή, ότι υπάρχουν «τρία Πρόσωπα» σ’ ένα Θεό. Αλλά το επιχείρημά των οπισθοδρομεί εναντίον των και τους διαψεύδει, επειδή, όπως οι ίδιοι τονίζουν, Ελ·ο·χίμ σημαίνει «Θεοί», και όχι «Πρόσωπα». Έτσι, για να παρακολουθήσουμε εντελώς το επιχείρημά των, ο τίτλος Ελ·ο·χίμ διδάσκει ότι υπάρχουν δύο ή περισσότεροι Θεοί εν ενί, αντί να υπάρχουν «τρία Πρόσωπα σ’ ένα Θεό». Έτσι οι τριαδισταί είναι ένοχοι υποστηρίξεως του ότι υπάρχουν πολλοί θεοί, αντίθετα σ’ εκείνο που επιμένουν, ότι δεν υπάρχουν τρεις θεοί, αλλά ένας μόνο Θεός, εξαιρέσει του ότι ο ένας αυτός Θεός έχει τρία πρόσωπα μέσα στον εαυτό του. Αμέσως από την αρχή η υποσημείωσις της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου στη Γένεσι 1:1 κρούει το έδαφος κάτω από τους υπερμάχους της τριάδος λέγοντας: «Η μορφή του τίτλου Ελ·ο·χίμ είναι στον πληθυντικό, τον πληθυντικό της εξοχότητος ή μεγαλειότητος, και όχι για να υποδηλώση μια πολλαπλή προσωπικότητα. Η Ελληνική μετάφρασις των Ο΄ [Εβδομήκοντα] αποδίδει το Ελ·ο·χίμ ως ο Θεός δείχνοντας ότι σημαίνει έναν ατομικό ‘Θεό’. Παραβάλατε με Κριτάς 16:23, 24, υποσημείωσις^α.»

²⁷ Η τελευταία αυτή υποσημείωσις δείχνει ότι Ελ·ο·χίμ δεν σημαίνει πολλαπλότητα θεών ή προσώπων, επειδή εις Κριτάς 16:23, 24, το ελ·ο·χίμ εφαρμόζεται στον ψευδή θεόν Δαγών, ένα μόνο ψευδή θεόν, όχι πολλούς, και επομένως ο τίτλος ελ·ο·χίμ πρέπει να είναι στον πληθυντικό της εξοχότητος ή μεγαλειότητος. Επίσης, το ελ·ο·χίμ ακολουθείται από ένα ρήμα στον ενικό, που δείχνει ότι εννοείται ένας μόνος θεός. Πράγματι, όταν ο Μιχαίας 4:5 λέγη, «Πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού,» η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται «θεός» είναι αυτό το ελ·ο·χίμ στον πληθυντικό της εξοχότητος ή μεγαλειότητος.

28. Πώς η Μετάφρασις Νέου Κόσμου είναι αξιοσημείωτη όσον αφορά την πίστι;

²⁸ Κάτι άλλο αξιοσημείωτο: Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου μεγαλύνει την πίστι στον Θεό. Ο απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ενδέκατο, λέγει ότι οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά από τον πρώτον μάρτυρα Άβελ και εφεξής διεκρίθησαν με την πίστι των στον Θεό. Εν τούτοις, στην Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου η λέξις «πίστις» συναντάται μόνο δύο φορές σε ολόκληρη την «Παλαιά Διαθήκη» της (Δευτερονόμιον 32:20· Αββακούμ 2:4), και μόνο δύο φορές στην Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι (Ησαΐας 26:2· Αββακούμ 2:4). Αλλά η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στην Οκτάτευχο, δηλαδή στα πρώτα οκτώ βιβλία της Βίβλου, καθιστά την πίστι εξέχουσα ενώπιον του αναγνώστου χρησιμοποιώντας τη λέξι κατάλληλα επτά φορές. Παραδείγματος χάριν, σχετικά με τον Αβραάμ, τον οποίον ο Παύλος ονομάζει ‘πατέρα πάντων των πιστευόντων’, διαβάζομε, στη Γένεσι 15:6 (ΜΝΚ): «Και έδωσε πίστιν εις τον Ιεχωβά· και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην.» Σχετικά με τους Ισραηλίτες κατά τη διαβασί των από την Ερυθρά Θάλασσα ως δια ξηράς, διαβάζομε εις Έξοδον 14:31 (ΜΝΚ): «Και είδεν ο Ισραήλ το μέγα εκείνο έργον, το οποίον έκαμεν ο Ιεχωβά επί τους Αιγυπτίους, και ήρχισεν ο λαός να φοβήται τον Ιεχωβά και να δίδη πίστιν εις τον Ιεχωβά και εις τον Μωυσήν τον δούλον αυτού.» Κρίνοντας από τις επτά περιπτώσεις που η λέξις «πίστις» απαντάται στην Οκτάτευχο,b μπορούμε να περιμένωμε ότι η λέξις αυτή θα έχη την οφειλόμενη θέσι και στο υπόλοιπο της μεταφράσεως των Εβραϊκών Γραφών.

29, 30. Πώς δίδεται ακριβής σημασία στην Εβραϊκή λέξι ο·λάμ, και πώς αυτό καταδεικνύεται ότι είναι κατάλληλο όσον αφορά τους τύπους του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων;

²⁹ Μια άλλη ακριβής απόδοσις είναι εκείνη της Εβραϊκής λέξεως ο·λάμ, που η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου την αποδίδει ως «παντοτινός», «αέναος», «αιώνιος», «διαρκής», «πάντοτε», «παλαιός» κλπ. Η λέξις αυτή πράγματι σημαίνει «κρυμμένος καιρός», και επομένως αναφέρεται σε καιρό του οποίου το όριον είναι κρυμμένο, αόριστον καιρό στο παρελθόν ή στο μέλλον, ο οποίος μπορεί, βέβαια, να είναι και αιώνιος. Είναι λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε τη λέξι κατά καιρούς να αποδίδεται «δια χρόνον αόριστον», ιδιαίτερα εν σχέσει με τα προσωρινά, τυπικά πράγματα του αρχαίου Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων.

³⁰ Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι τα πράγματα εκείνα ήσαν απλώς σκιές καλυτέρων μελλόντων πραγμάτων, και επομένως δεν ήσαν παντοτινά ή αιώνια, αλλά ήσαν προσωρινά. Εν τούτοις, ο καιρός που επρόκειτο να λήξουν και να δώσουν τόπο στις πραγματικότητες δεν ήταν γνωστός στον άνθρωπο και επομένως ήταν στο αόριστο μέλλον. (Εβραίους 10:1· Κολοσσαείς 2:17) Το εβδομαδιαίο σάββατο των Ιουδαίων παρήλθε όταν έληξε η παλαιά των διαθήκη του Νόμου με τον Θεό κατά την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., όταν το άγιο πνεύμα εξεχύθη και οι μαθηταί του Χριστού εισήλθαν στο μέγα σάββατο του Θεού δια πίστεως στην απολυτρωτική θυσία του Χριστού. Πόσο κατάλληλη, λοιπόν, είναι ή απόδοσις του Έξοδος 31:16, 17 στην Μετάφρασι Νέου Κόσμου: «Και θέλουσι φυλάττει οι υιοί Ισραήλ το σαββατον, δια να εορτάζωσιν αυτό εις τας γενεάς αυτών. Αυτή είναι διαθήκη δια χρόνον αόριστον. Τούτο είναι σημείον μεταξύ εμού και των υιών Ισραήλ δια χρόνον αόριστον, διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Ιεχωβά τον ουρανόν και την γην, εν δε τη εβδόμη ημέρα κατέπαυσε και ανεπαύθη»! Πόσο κατάλληλη είναι επίσης ή απόδοσις του Έξοδος 40:15 όσον αφορά το ιερατείον της οικογενείας του Ααρών, το οποίον επρόκειτο να παρέλθη και να αντικατασταθή από το ιερατείον του Χριστού: «Και θέλουσιν ιερατεύει εις εμέ· και θέλει είσθαι εις αυτούς το χρίσμα αυτών προς ιερατείαν δια χρόνον αόριστον εις τας γενεάς αυτών»!

31. Πώς μεταχειρίζεται την Εβραϊκή λέξι Σι^εόλ η Μετάφρασις Νέου Κόσμου;

³¹ Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών υπόσχεται να βάλη σε μεγάλη δυσκολία τους διδασκάλους του αιωνίου βασανισμού της ανθρωπίνης ψυχής μετά θάνατον. Η Εβραϊκή λέξις Σι^εόλ, που η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί την μεταφράζει κυρίως ως «άδης» και που η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου την μεταφράζει «τάφος» και «λάκκος» καθώς και «άδης», απαντάται επτά φορές στην Οκτάτευχο. Κάθε φορά, εν τούτοις, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου μεταγραμματίζει την Εβραϊκή λέξι στα Αγγλικά και την αποδίδει ομοιόμορφα ως «Σιεόλ». Παραδείγματος χάριν, στην πρώτη περίπτωσι που απαντάται η λέξις, στη Γένεσι 37:35, τα λόγια του Ιακώβ, που απεστερήθη από τον αγαπητό του γυιο Ιωσήφ, μεταφράζονται ως εξής: «Πενθών θέλω καταβή προς τον υιόν μου εις τον Σιεόλ!» Ένα άρθρον στο Παράρτημα δίνει πολύτιμη πληροφορία σχετικά με την Εβραϊκή λέξι Σι^εόλ και λέγει: «Βρίσκεται στη γη και είναι πάντοτε ενωμένος με τους νεκρούς, και σαφώς σημαίνει τον κοινόν τάφον όλου του ανθρωπίνου γένους ή το βασίλειο των τάφων, ή τη γήινη (όχι θαλάσσια) χώρα των νεκρών· εν αντιθέσει με την Εβραϊκή λέξι γκέμπερ, που σημαίνει έναν ατομικό τάφο ή τόπον ταφής. (Γένεσις 23:4, 6, 9, 20)» Η πληροφορία αυτή και η απόδοσις αυτή της Εβραϊκής λέξεως θα φέρη μεγάλη παρηγορία σ’ εκείνους που έχουν σκληρά διδαχθή ότι ο άδης είναι ένας τόπος δαιμονιώδους βασανισμού των ανθρωπίνων ψυχών μετά θάνατον, προς όνειδος του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είναι αγάπη.—1 Ιωάννου 4:8, 16· Ιωάννης 3:16.

32. Πώς οι σύγχρονοι μεταφρασταί άφησαν τους αναγνώστας των να αγνοούν ποια είναι η πραγματική σημασία του όρου «ψυχή», παραδείγματος χάριν, στη Γένεσι 2:7;

³² Γνωρίζομε, επίσης, από όσα διδάσκουν οι Εβραϊκές Γραφές καθώς και οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές για την ψυχή, ότι αιώνιος βασανισμός των ανθρωπίνων ψυχών μετά θάνατον είναι κάτι αδύνατον και αποτελεί μια αχρεία δυσφήμησι του ονόματος του Θεού. Ασφαλώς η ανθρώπινη ψυχή δεν θα μπορούσε να βασανίζεται για πάντα σ’ έναν αόρατο κόσμο αν η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι αθάνατη, αλλά είναι φθαρτή, θνητή. Οι σύγχρονοι μεταφρασταί επιφέρουν σύγχυσι στους αναγνώστας των και τους αφήνουν να αγνοούν τι είναι ψυχή, αφήνοντάς τους έτσι εκτεθειμένους στις ειδωλολατρικές διδασκαλίες για την ψυχή και στους κινδύνους του πνευματισμού. Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται «ψυχή» από όλους τους μεταφραστάς είναι νέφες. Ο λόγος του Θεού διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι νέφες, ψυχή, και δεν έχει ψυχή εμφυσημένη στο σώμα του ως κάτι χωριστό και διακεκριμένο. Πώς όμως πρόκειται οι αναγνώσται της Βίβλου να γνωρίσουν αυτό το γεγονός όταν η μετάφρασις των οκτώ πρώτων βιβλίων της Γραφής που εξέδωσε το 1952 η Καθολική Συναδέλφωσις αποδίδη ως εξής το Γένεσις 2:7: «Και έπλασε ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ζώσα ύπαρξις»; Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις του 1952 ομοίως λέγει: «και έγεινεν ο άνθρωπος ζώσα ύπαρξις.» Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται εκεί «ύπαρξις» είναι νέφες· και ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος, όταν παραθέτη το Γένεσις 2:7, γράφει: «Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν”.»—1 Κορινθίους 15:45.

33. Πώς οι σύγχρονοι μεταφρασταί αποκρύπτουν το γεγονός ότι τα κατώτερα ζώα είναι ψυχές και ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει;

³³ Ο λόγος του Θεού διδάσκει ότι τα ζώα τα κατώτερα από τον άνθρωπο είναι ψυχές· αλλά πώς θα το εγνώριζαν αυτό ποτέ οι αναγνώσται της Βίλου όταν η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις αποδίδη ως εξής το Γένεσις 1:20, 21, 24: «Και είπεν ο Θεός, ‘Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά ζώντα πλάσματα, . . .’ Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα, και παν ζων πλάσμα κινούμενον, . . . Και είπεν ο Θεός, ‘Ας γεννήση η γη ζώντα πλάσματα κατά το είδος αυτών’»; Η Εβραϊκή λέξις που αποδίδεται εδώ «πλάσμα» είναι νέφες, η ίδια λέξις που εφαρμόζεται στον πρώτον άνθρωπο. Όταν πεθαίνη ένα κατώτερο ζώο, πεθαίνει μια ψυχή ή πλάσμα. Έτσι, επίσης, όταν πεθαίνη ένας άνθρωπος, πεθαίνει μια ανθρώπινη ψυχή και παύει να υπάρχη. Πώς όμως οι αναγνώσται της Βίβλου θα εμάθαιναν το γεγονός αυτό όταν η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις κάνη τον προφήτη Βαλαάμ να λέγη, στο βιβλίο των Αριθμών 23:10: «Είθε να αποθάνω εγώ κατά τον θάνατον των δικαίων, και το τέλος μου να ήναι όμοιον με το τέλος αυτού!» και κάνη τον Σαμψών να λέγη, στο βιβλίο των Κριτών 16:30: «Ας αποθάνω εγώ μετά των Φιλισταίων»; Και στις δύο περιπτώσεις η αντωνυμία «εγώ» χρησιμοποιείται για να μεταφράση την Εβραϊκή έκφρασι ναφ·σί, που κατά γράμμα σημαίνει «η ψυχή μου».

34. Γιατί πρέπει ν’ αφήσωμε τον λόγον του Θεού να μιλήση με τη δική του γλώσσα για την ψυχή;

³⁴ Έτσι όταν ένας σπουδαστής της Βίβλου, με τη διάνοιά του ήδη γεμάτη από δημοφιλείς ειδωλολατρικές θεωρίες για την ανθρωπινή ψυχή, διαβάζη τέτοιες νεώτερες μεταφράσεις της Βίβλου, δεν λαμβάνει διόρθωσι της αντιλήψεως που έχει γι’ αυτό το ζωτικό θέμα. Η ψευδής διδασκαλία περί ψυχής αφήνεται να παραμένη και οι μεταφράσεις της Βίβλου δεν προμηθεύουν επαρκή μέσα για την αναίρεσι των ειδωλολατρικών ψευδών. Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός της ανθρωπίνης ψυχής, γνωρίζει περισσότερα γι’ αυτήν από ό,τι εγνώριζε ποτέ ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο «Άγιος» Αυγουστίνος, ή οποιοσδήποτε σύγχρονος θρησκευτικός κληρικός ή πνευματιστής. Για να μάθωμε, λοιπόν, την αλήθεια για την ψυχή, πρέπει ν’ αφήσωμε τον λόγον του Θεού να μιλήση με τη δική του θεόπνευστη γλώσσα. Μ’ αυτό τον τρόπο ένας μεταφραστής της Βίβλου δεν αποκρύπτει την πλήρη, ικανοποιητική λύσι του λεγομένου μυστηρίου περί ψυχής, και ο αναγνώστης θα καταστή ικανός να συλλάβη την πιο επιστημονική διδασκαλία που υπάρχει πάνω σ’ αυτό το δόγμα που επηρεάζει την κατάλληλη κατανόησί του αναφορικά με άλλες ζωτικές διδασκαλίες της Βίβλου, όπως είναι η αθανασία, η ποινή για την αμαρτία, ο προορισμός του ανθρώπου, η απολυτρωτική θυσία, η ανάστασις, η τελική τύχη του Σατανά ή Διαβόλου, κλπ.

35. Τι επέτυχε να πράξη η Επιτροπή της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου της Αγίας Γραφής σχετικά με το νέφες, και πώς αυτό καταδεικνύεται ότι δεν είναι κάτι το πρωτόγονο;

³⁵ Εδώ, λοιπόν, είναι που προβάλλει ένα ειδικό χαρακτηριστικό της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών. Στον Πρώτο της Τόμο, που περιέχει την Οκτάτευχο, ή τα πρώτα οκτώ βιβλία της Βίβλου, η επιτροπή της μεταφράσεως επέτυχε να μεταφράση καταληπτά κάθε μια από τις 231 περιπτώσεις που απαντάται η Εβραϊκή λέξις νέφες, ως «ψυχή» («soul») Κάθε τέτοια απόδοσις της λέξεως νέφες ηχεί καλά στην Αγγλική γλώσσα και δίνει καλό νόημα ακόμη και σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα. Ο τρόπος με τον οποίον τα πρώτα οκτώ βιβλία της Γραφής περιγράφουν την ψυχή δεν είναι κάτι το ωμό, κάτι το πρωτόγονο που αργότερα εξέπεσε και ανεθεωρήθη όταν ανεπτύχθη η ειδωλολατρική Ελληνική φιλοσοφία και ήλθε σε επαφή με τους Εβραίους. Αντιθέτως, είναι κάτι θεμελιώδες, σταθερό και αμετάβλητα ορθό, και βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις διδασκαλίες του Ιησού και των μαθητών του οι οποίοι έγραψαν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αυτό μπορεί να καταδειχθή με τη σύγκρισι του Παραρτήματος της Οκτατεύχου αναφορικά με τον όρον «ψυχή» και εκείνου της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, η οποία ετέθη σε κυκλοφορία σ’ αυτό το ίδιο Στάδιο Γιάγκη κατά την Διεθνή Συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά του 1950.

36. Για να δείξη ποια γεγονότα όσον αφορά την ψυχή, καταγράφει εδάφια το Παράρτημα της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου;

³⁶ Για την Οκτάτευχο μόνο, το Παράρτημα καταγράφει 14 Γραφικές περιπτώσεις για να δείξη ότι τα κατώτερα ζώα είναι ψυχές σύμφωνα με τη Γραφή· 57 περιπτώσεις για να δείξη ότι ένα ζωντανό πρόσωπο ή άτομο είναι ψυχή και δεν έχει μια χωριστή Πλατωνική ψυχή μέσα του· 49 περιπτώσεις για να δείξη ότι το πλάσμα-ψυχή είναι θνητό, μπορεί να καταστραφή· 12 περιπτώσεις για να δείξη ότι ένα πτώμα ανθρώπου ή ζώου είναι μια «νεκρή ψυχή»· 50 περιπτώσεις για να δείξη ότι η ζωή ενός ως νοήμονος πλάσματος ή ζώου ονομάζεται «ψυχή» και έτσι η ψυχή αναφέρεται ότι είναι στο αίμα, επειδή η ζωή μας εξαρτάται από το ρευστόν αυτό που βρίσκεται στα αιμοφόρα αγγεία μας· και 48 περιπτώσεις όπου ένα άτομο μιλεί για τον εαυτό του ή μιλούν άλλοι σ’ αυτό ή γι’ αυτό ως ψυχή. Υπάρχουν επίσης τρεις περιπτώσεις στην Οκτάτευχο όπου ο Θεός μιλεί για τον εαυτό του μ’ αυτό τον τρόπο, ωσάν να είχε ψυχή.

37. Πώς παρέχει ανεκτίμητη υπηρεσία η συνεπής αυτή απόδοσις της Εβραϊκής λέξεως νέφες;

³⁷ Η συνεπής αυτή απόδοσις της Εβραϊκής λέξεως νέφες δεν αποβαίνει αρχαϊκή, άχαρις ή ακατάληπτη σε οποιοδήποτε εδάφιο της Γραφής, αλλ’ αποβαίνει ανεκτίμητη στην αποκατάστασι της ορθής Γραφικής ομιλίας αναφορικά με την ψυχή και διαψεύδει τις ανθρωποποίητες, δαιμονόπνευστες φιλοσοφίες όσον αφορά αυτήν. Σ’ αυτό το ζήτημα ο κλήρος του «Χριστιανισμού» έχει μεγάλη ανάγκη ν’ απομακρυνθή από τις ειδωλολατρικές δοξασίες και να επιστρέψη στη Βίβλο· οι δε ψυχολόγοι, ψυχαναλυταί και ψυχίατροι θα μπορούσαν να μάθουν τις στερεές αρχές της Βίβλου για την ψυχή και να γνωρίζουν πώς η «ψυχή» θα μπορούσε να τύχη αποτελεσματικής περιθάλψεως.

ΓΝΩΣΤΟΣ ΟΤΙ ΚΑΛΕΙΤΑΙ Μ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

38. Πού ζητούμε μια μετάφρασι της Βίβλου από κατάλληλη εξουσιοδότησι, και γιατί;

³⁸ Πολύ περισσότερα θα μπορούσαν να λεχθούν για τα ειδικά χαρακτηριστικά της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών, αλλ’ αρκετά ελέχθησαν ήδη για ν’ αποκαλυφθή από ποια άποψι άλλες μεταφράσεις υστέρησαν και γιατί οι ερευνηταί της ζωοπάροχης Γραφικής αληθείας έχουν ανάγκη της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου. Ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανισμού» και του Ιουδαϊσμού γενικά δεν θα επιδοκιμάσουν αυτή τη μετάφρασι της Γραφής, αλλά δεν αποβλέπομε σ’ αυτούς για να ανακηρύξουν αυτή τη μετάφρασι ως «αυθεντική» ή «κατ’ εξουσιοδότησιν μετάφρασι». Ποιος είναι εκείνος που παρέχει την πραγματική εξουσιοδότησι για οποιαδήποτε μετάφρασι της Γραφής; Τα θρησκευτικά δόγματα και οι θρησκευτικοί ηγέται και άρχοντες μπορούν μόνο να δώσουν εξουσιοδότησι για μεταφράσεις της Βίβλου προς χρήσιν των οικείων εκκλησιών των ή συναγωγών και οι θρησκευτικοί κληρικοί μπορεί ν’ αναμένεται ότι θα απαγορεύσουν στα εκκλησιάσματα των να διαβάζουν ή να χρησιμοποιούν τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου ή θα συστήσουν σ’ αυτά να την αποφεύγουν. Αλλά εμείς δεν ζητούμε μια μετάφρασι της Βίβλου κατ’ εξουσιοδότησιν των θρησκευομένων του κόσμου τούτου. Ζητούμε μια μετάφρασι της Βίβλου κατ’ εξουσιοδότησιν του Δημιουργού της Βίβλου, του Ιεχωβά Θεού. Αυτός εχρησιμοποίησε ανθρώπους που ήσαν μάρτυρές του για να γράψουν τη Βίβλο· και εξουσιοδοτεί ανθρώπους που είναι τώρα μάρτυρές του και ανήκουν στον ‘λαόν που ελήφθη από τα έθνη για το όνομά του’, για να μας προμηθεύσουν μια μετάφρασι που υποστηρίζει την τιμή του ονόματος του. (Πράξεις 15:14) Επάνω σε τέτοιον λαόν για το όνομά του εκχύνει αυτός το άγιο πνεύμα του, και σ’ αυτόν ακριβώς τον λαόν του ονόματος του εφαρμόζεται η εντολή του να κηρυχθή «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Τα δύο αυτά γεγονότα αποτελούν μια υψηλότερη και πιο έγκυρη εξουσιοδότησι για την παραγωγή μιας μεταφράσεως του Αγίου του Λόγου σε σύγχρονη γλώσσα, από εκείνην που μπορεί να χορηγήση οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα, άρχων ή ιεραρχία.

39. Για να αντιστοιχή με τον πρώτον αιώνα, σε τι είδους γλώσσα εκδίδεται η Μετάφρασις Νέου Κόσμου σήμερα, και ποιες είναι οι ελπίδες μας γι’ αυτή όσον αφορά τον Αρμαγεδδώνα;

³⁹ Η κοινωνία του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά θα χαρή πολύ να χρησιμοποιήση αυτή τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών και την δέχεται με ευγνωμοσύνη απ’ αυτόν και με αγάπη τον ευχαριστεί γι’ αυτήν. Αφού αυτοί θα την διαβάσουν θα είναι υποχρεωμένοι να την συστήσουν στους ανθρώπους. Στις ημέρες των αποστόλων οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές εγράφησαν από τους θεοπνεύστους μαθητάς στη διεθνή γλώσσα του πρώτου αιώνος, στην κοινή Ελληνική. Σήμερα η Μετάφρασις Νέου Κόσμου εκδίδεται πρώτα στην παγκόσμια ή διεθνή γλώσσα του εικοστού αιώνος, την Αγγλική. Πιστεύομε ότι αυτή η μετάφρασις της Βίβλου θα επιζήση του ερχομένου πολέμου του Αρμαγεδδώνος μαζί με άλλες καλές μεταφράσεις της Βίβλου στην Αγγλική, εκτός από όλες τις εύχρηστες μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες, που χρησιμοποιούνται από την κοινωνία του Νέου Κόσμου, για την προσωρινή τουλάχιστον εξυπηρέτησι των ανθρώπων διαφόρων γλωσσών που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος.

40. Τι είναι λογικό να περιμένωμε υπό την βασιλεία του Θεού αναφορικά με μια μετάφρασι της Βίβλου, και γιατί;

⁴⁰ Είναι λογικό, όμως, να περιμένωμε υπό την βασιλεία του Θεού μια ομοιόμορφη μετάφρασι όλων των Αγίων Γραφών, βασισμένη στα πιο αυθεντικά χειρόγραφα, στη μία παγκόσμια γλώσσα που θα δημιουργηθή από τον Θεό και θα διδαχθή σε όλους τους κατοίκους της γης. Έτσι όλοι θα έχουν την κατάλληλη απόδοσι των Γραφών στη μία εκείνη γλώσσα, που θα μεταδίδη την ακριβή έννοια του θαυμαστού Βιβλίου του Θεού που παρήχθη για την διεκδίκησι του λόγου του, ο οποίος διαμένει για πάντα. Βέβαια όλοι όσοι ζουν θα θελήσουν κάποτε να έχουν μια τελεία Αγία Γραφή και να κατανοούν κάθε λέξι της. Βέβαια, επίσης, και όλοι εκείνοι από το ανθρώπινο γένος γενικά που θ’ αναστηθούν από τα μνημεία, θα είναι εντελώς απληροφόρητοι για πολλά ή για όλα τα περιεχόμενα των Γραφών και θα θέλουν να μάθουν τι διδάσκει η Γραφή και τι είπε ο Θεός σ’ αυτήν και με πόση ακρίβεια το είπε. Η Βίβλος δεν θα πρέπει να γίνη ένα «νεκρό βιβλίο» σε οποιονδήποτε μέλλοντα καιρό. Για πάντα θ’ αποτελή μαρτυρία προς αίνον του, ένα μνημόσυνόν του, ένα άφθαρτο αποδεικτικό έγγραφο για όλους εκείνους από το ανθρώπινο γένος που θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο.

41. Τι είπε ο Ιεχωβά στο Δευτερονόμιο 28:9, 10 προς τον λαόν της διαθήκης του, και για ποιους επρόκειτο να είναι αυτό αληθινό σήμερα;

⁴¹ Ο λαός του ονόματος του Ιεχωβά που πριν από αιώνες· βρισκόταν σε διαθήκη μαζί του υπό τον νόμον του Μωυσέως ήταν τυπικός. Εξεικόνιζε προφητικά εκείνους που έχει λάβει σήμερα ο Θεός από όλα τα έθνη για να είναι «λαός δια το όνομα αυτού», δηλαδή τους πνευματικούς Ισραηλίτες. Στον αρχαίο λαό του αυτός είπε με τα χείλη του Μωυσέως: «Ο Ιεχωβά θέλει σε καταστήσει εις εαυτόν λαόν άγιον, καθώς ώμοσε προς σε, εάν φυλάττης τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού σου, και περιπατής εις τας οδούς αυτού. Και πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.» (Δευτερονόμιον 28:9, 10, ΜΝΚ) Αυτό προσκιάζει ένα γεγονός που πρόκειται να είναι αληθινό για τους πνευματικούς Ισραηλίτες που βρίσκονται στη νέα διαθήκη με τον Θεό μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού. Επειδή οι φυσικοί Ισραηλίτες απέρριψαν το όνομα του Θεού πριν από δεκαεννέα αιώνες, οι πνευματικοί αυτοί Ισραηλίτες έγιναν λαός του ονόματος του.

42. Με την πορεία της ενεργείας των τι διακηρύττουν οι διάφοροι λαοί σήμερα, αλλά τι προείπε ο λόγος του Θεού σχετικά μ’ ένα υπόλοιπο;

⁴² Τώρα βρισκόμαστε στις κρίσιμες «έσχατες ημέρες» του κόσμου τούτου. Ο καιρός της κρίσεως των εθνών ήλθε, οπότε όλοι οι λαοί πρέπει να καθορίσουν τον προορισμό τους αποφασίζοντας εν τω ονόματι ποιου Θεού θα περιπατήσουν ή θα ρυθμίσουν τη ζωή τους. Με την πορεία της ενεργείας των οι διάφοροι λαοί έχουν εύγλωττα διακηρύξει τον θεό εν τω ονόματι του οποίου απεφάσισαν να περιπατούν. Οι θεοί που εξέλεξαν θα τους απογοητεύσουν στην πύρινη ημέρα που η αληθινή θειότης θα τεθή σε δοκιμασία και οι ψευδείς θεοί θ’ αποδειχθούν ανίσχυροι να βοηθήσουν τους ανθρώπους και θα χαθούν. Αλλ’ ο Ιεχωβά στον προφητικό του λόγο προείπε την αποκατάστασι στην εύνοια του τού υπολοίπου του λαού του ονόματος του στις έσχατες ημέρες, και είπε: «Και θέλουσι περιπατεί εν τω ονόματι αυτού, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ζαχαρίας 10:12, ΑΣ.

43. Ποια υπήρξε ή απόφασις του υπολοίπου, και με ποιο αποτέλεσμα επάνω σε όλους τους λαούς της γης, και γιατί;

⁴³ Έτσι ακριβώς, ο λαός του ονόματος του σήμερα έλαβε την απόφασί του, έκαμε μια εκλογή διαφορετική από εκείνη των λαών του κόσμου, και ανέλαβε τα λόγια του Μιχαία 4:5 (ΑΣ) και λέγει: «Ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» Αυτοί αγωνίζονται ν’ αποδειχθούν πραγματικά λαός του με το να τηρούν τις εντολές του και να περιπατούν στις κατευθύνσεις του και να διακηρύττουν τη βασιλεία του, τη βασιλεία του νέου κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι οι λαοί της γης, ακόμη και οι εχθροί, έχουν αντιληφθή ότι το όνομα του Ιεχωβά καλείται επάνω σ’ αυτούς και τρομάζουν απ’ αυτούς. Όχι, όχι, δεν τρομάζουν απ’ αυτούς επειδή είναι τόσο δυνατοί σε αριθμό, διότι είναι συγκριτικώς ολίγοι και δεν είναι πολιτικώς δημοφιλείς ή εμπορικώς πλούσιοι ή στρατιωτικώς ισχυροί με οποιαδήποτε υλικά όπλα αιματοχυσίας· αλλά εξαιτίας του ακατανικήτου αγγέλματος που έχουν αντλήσει από τον Άγιον Λόγον του Θεού και εξαιτίας της παντοδύναμης ισχύος που έχει φανερά εκδηλωθή από τον ουρανό υπέρ αυτών.

44. Τι κάνουν εκείνοι που αναπτύσσουν ένα σοφό φόβο, και τι σημαίνει, για κείνους που το πράττουν αυτό, το να περιπατούν εν τω ονόματι του Ιεχωβά τώρα και πάντοτε;

⁴⁴ Εκείνοι από τα έθνη που αναπτύσσουν ένα σοφό φόβο, μαθαίνουν να φοβούνται τον Θεό, με το όνομα του οποίου καλείται ο λαός του. Ενώνονται με τους μάρτυράς του και γίνονται μέρος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου που τώρα σχηματίζεται, και λαμβάνουν και αυτοί επίσης την απόφασι να περιπατήσουν εν τω ονόματι του Ιεχωβά ως Θεού των εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα. Και πράγματι θα περιπατούν εν τω ονόματι του αιωνίως, διότι ο Θεός των θα τους σκεπάση στη σκιά της χειρός του και θα τους διαβιβάση στο νέο του κόσμο που είναι δίχως τέλος. Το να περιπατούμε τώρα και πάντοτε εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού μας, σημαίνει ζωή για πάντα μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.

[Υποσημειώσεις]

Η Γαλλική μετάφρασις που γίνεται τώρα υπό την διεύθυνσιν της Βιβλικής Σχολής της Ιερουσαλήμ χρησιμοποιεί τη μορφή Γιαχβέ. (1948- )

Η Γαλλική μετάφρασις του Α. Κραμπόν χρησιμοποιεί το Γιαχβέχ. (1939)

Η Γαλλική μετάφρασις του Καρδιναλίου Λιενάρτ χρησιμοποιεί το Γιαχβέχ. (1951)

Η Γαλλική Μετάφρασις του Εδουάρδου Ντορμ (ο Πατήρ Παύλος Ντορμ των Αδελφών Αλιέων) χρησιμοποιεί το Ιαχβέ. (1910-1946)

Η Γαλλική μετάφρασις των μοναχών του Μαρέντσους χρησιμοποιεί το Γιαχβέχ. (1949)

Η Ισπανική μετάφρασις των Μπόβερ-Καντέρα χρησιμοποιεί το Γιαχβέχ. (1947)

Η Ισπανική μετάφρασις των Νακάρ-Κολούνγκα χρησιμοποιεί το Γιαβέ. (1944)

Η Αγγλική Μετάφρασις Ουεστμίνστερ των Ιερών Γραφών υπό Σ. Λάττεϋ, S.J., χρησιμοποιεί το Ιεχωβά. (1934- )

Η Αγία Γραφή μεταφρασμένη από τον Μονσινιόρ Ρόναλντ Α. Νοξ (1949) χρησιμοποιεί το Ιαβέ πολλές φορές, όπως εις Έξοδον 33:19· Ψαλμούς 67:5, 21· 73:18· 82:19· Ησαΐας 42:8· 45:5, 6 κλπ.