Μείνετε Σταθεροί—Η Επαγγελία Πλησιάζει στην Εκπλήρωσι!
«Διότι έχετε χρείαν υπομονής διά να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν.»—Εβρ. 10:36.
1. Τι επηρέασε μια αξιόπιστη επαγγελία τον κοινό προπάτορα των Αράβων και των Ισραηλιτών να κάνη τον εαυτό του;
ΜΙΑ ΚΑΛΗ υπόσχεσις, που γίνεται από ένα αξιόπιστο άτομο, μπορεί να επηρεάση αυτόν που έλαβε την υπόσχεσι για ν’ αναλάβη επωφελή δράσι. Προς χάριν μιας υποσχέσεως και μόνο, πόσοι από μας σήμερα θα ήθελαν να γίνουν πάροικοι, άνθρωποι χωρίς πατρίδα, σε μια ξένη χώρα, για εκατό χρόνια; Είναι εκπληκτικό το ότι έχομε την ιστορική αναγραφή μιας τέτοιας πορείας! Είναι η περίπτωσις ενός ανθρώπου από τον οποίο οι Άραβες ισχυρίζονται ότι κατάγονται, όπως και οι εξ αίματος συγγενείς των, οι Ισραηλίται. Αυτός ο κοινός προπάτωρ έλαβε μια υπόσχεσι της οποίας η εκτέλεσις επηρεάζει όλη την ανθρώπινη οικογένεια για αιώνιο αγαθό.
2. Γιατί η πραγματοποίησις εκείνης της επαγγελίας απαιτούσε ενέργεια από μέρους εκείνου που την έλαβε;
2 Η πραγματοποίησις αυτής της υποσχέσεως, που έχει σπουδαιότητα για όλο τον κόσμο, απαιτούσε δράσι, όπως έλεγε η παρά Θεού υποσχεμένη δήλωσις: «Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει· και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν· και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.»—Γεν. 12:1-3.
3. Σχετικά με μια επαγγελία, από ποια άποψι ο Αβραάμ από την Ουρ των Χαλδαίων αποτελεί παράδειγμα για μας;
3 Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα όλοι εμείς που ανήκομε στις ‘φυλές της γης’ επειδή αυτός που έλαβε την υπόσχεσι, ο Αβραάμ, από την Ουρ των Χαλδαίων, ανέλαβε μ’ εμπιστοσύνη την προβλεπόμενη ενέργεια! Ο Άβραμ (που ωνομάσθηκε αργότερα Αβραάμ) αποτελεί ένα παράδειγμα για μας με τον τρόπο που ανέλαβε την κατάλληλη ενέργεια για να πραγματοποιήση μια υπόσχεσι που δίνει σε μας ο Θεός του Αβραάμ.
4. Πόσο καιρό ήταν ο Αβραάμ άνθρωπος χωρίς πατρίδα στη γη Χαναάν· επίσης, ο γυιος του Ισαάκ και ο εγγονός του Ιακώβ;
4 Όταν ο Αβραάμ ήταν ηλικίας εβδομήντα πέντε ετών, εισήλθε στη γη της Επαγγελίας που ήταν τότε μια ξένη χώρα γι’ αυτόν. Πέθανε σε ηλικία εκατόν εβδομήντα πέντε ετών. Έτσι, ήταν ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα επί έναν ολόκληρο αιώνα—δηλαδή πολύν καιρό. Ο γυιος του, ο Ισαάκ, που γεννήθηκε σ’ αυτή την ξένη χώρα η οποία δεν είχε δοθή ακόμη στον Αβραάμ, ήταν επίσης ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα, αλλά για μια μεγαλύτερη ακόμη περίοδο χρόνου—για εκατόν ογδόντα χρόνια. Ο γυιος του Ισαάκ, ο Ιακώβ, στον οποίον διεβιβάσθη η θεία επαγγελία, ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα, επί εκατόν τριάντα χρόνια προτού προσκληθή στην Αίγυπτο, όπου και πέθανε. (Γεν. 47:7-9· 49:33) Εν τούτοις, κατά παράκλησίν του, αυτός ο ηλικίας εκατόν σαράντα επτά ετών πατριάρχης ετάφη στη Γη της Επαγγελίας, στη γη Χαναάν.—Γεν. 50:1-14.
5, 6. Ποια ιδιότης ενίσχυσε εκείνους τους τρεις πατριάρχας να υπομείνουν διακόσια δεκαπέντε χρόνια στην ξένη γη, και πώς το πιστοποιεί αυτό η επιστολή προς Εβραίους 11:9, 10, 13-16;
5 Τι ήταν εκείνο που ενίσχυσε αυτούς τους τρεις πατριάρχες να παραμείνουν σε μια ξένη χώρα και να μην επιστρέψουν στην Ουρ των Χαλδαίων; Τι τους βοήθησε να εγκαρτερήσουν στην ξένη χώρα της Χαναάν διακόσια δεκαπέντε χρόνια (από το 1943-1728 π.Χ.) συνολικά; Ήταν η πίστις των στον Ιεχωβά Θεό και στην αξιοπιστία της απαράβατης επαγγελίας του. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε στην επιστολή προς Εβραίους 11:9, 10, 13-16:
6 «Δια πίστεως [ο Αβραάμ] παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. Διότι οι λέγοντες τοιαύτα δεικνύουσιν ότι ζητούσι πατρίδα. Και εάν μεν ενεθυμούντο εκείνην, εξ ης εξήλθον, ήθελον ευρεί καιρόν να επιστρέψωσι· τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν, τουτέστιν επουράνιον. Δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς να λέγηται Θεός αυτών, διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»
7. Πώς ο Αβραάμ έγινε ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο στον τόπο της γεννήσεώς του και τι είδους «πόλι» ήθελε να έχη;
7 Ο Αβραάμ, ως ένα παράδειγμα για τον γυιο του τον Ισαάκ και τον εγγονό του τον Ιακώβ, ήταν αποφασισμένος να πεθάνη στην ξένη χώρα μάλλον παρά να επιστρέψη από τον τόπο του διορισμού του στη γενέτειρα πόλι του, την Ουρ των Χαλδαίων. Αφού εκείνη η ειδωλολατρική πόλις βρισκόταν στη γη Σενναάρ, ο Αβραάμ είχε γίνει ένα ανεπιθύμητο άτομο για την περιοχή, διότι κατεδίωξε και έτρεψε σε φυγή τέσσερις συμμάχους βασιλείς εκείνης της περιφερείας. Αυτοί ήσαν ο Αμαρφέλ, βασιλεύς της Σενναάρ, ο Αριώχ, βασιλεύς της Ελλασάρ, ο Χοδολλογομόρ, βασιλεύς της Ελάμ, και ο Θαργάλ, βασιλεύς των εθνών. Ο Αβραάμ και τα στρατεύματά του ελαφυραγώγησαν αυτούς τους βασιλείς απ’ όλα τα πολύτιμά τους και από τους αιχμαλώτους που είχαν συλλάβει στη διάρκεια της εισβολής των στη γη Χαναάν. (Γέν. 14:1-24· Εβρ. 7:1) Ο Αβραάμ δεν ήθελε πια την Ουρ των Χαλδαίων ως πόλι διαμονής του. Την απέρριψε. Προτίμησε να ζη ως νομάς στη Γη της Επαγγελίας, επιθυμώντας κάτι καλύτερο από την ειδωλολατρική, αμαρτωλή πόλι της γεννήσεώς του. Αντί μιας ανθρωποποιήτου πόλεως ο Αβραάμ, καθώς και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, ήθελαν μια πόλι η κυβερνησι της οποίας Τεχνίτης και Δημιουργός να είναι ο Θεός τους. Τα θεμέλια της Ουρ των Χαλδαίων είναι σήμερα ερείπια, αλλ’ όχι και η «πόλις» του Θεού.
8, 9. (α) Τι είδους κληρονομιά θα λάβη ο Αβραάμ στην ανάστασι και πώς; (β) Σύμφωνα με την επιστολή προς Ρωμαίους 4:11, 12, πώς ο Αβραάμ έγινε «πατήρ» των μαθητών του Χριστού, από πνευματική άποψι;
8 Γι’ αυτό, ο Αβραάμ επίστευε μέχρι το θάνατό του, διότι ο Ιεχωβά Θεός του υποσχέθηκε, όχι μια ουράνια κληρονομιά, αλλά μια επίγεια κληρονομιά, τη γη Χαναάν. Έτσι, στην ανάστασί του από τους νεκρούς ο Αβραάμ θα ζήση πάλι στη γη. Αλλά τότε η γη θα είναι κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της ‘ουρανίας πόλεως,’ της Μεσσιανικής βασιλείας του πιο σπουδαίου Απογόνου του Αβραάμ, δηλαδή του Ιησού Χριστού. (Εβρ. 11:16) Ο Αβραάμ ήταν ένα εξαίρετο παράδειγμα πίστεως γι’ αυτόν τον ένδοξο Απόγονο, εκείνον μέσω του οποίου η επαγγελία του Θεού προς τον Αβραάμ εξεπληρώθη, τον Ιησού Χριστό, που είναι κατ’ εξοχήν το ‘σπέρμα του Αβραάμ’ από το οποίο όλα τα έθνη της γης θα λάβουν μια ατελεύτητη ευλογία. (Γεν. 22:18) Από πνευματική άποψι ο Αβραάμ λέγεται ότι είναι ο «πατήρ» των μαθητών του Ιησού, είτε αυτοί ελήφθησαν από τους περιτετμημένους Ιουδαίους, είτε από τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους, τους Εθνικούς. Σ’ αυτό το σημείο διαβάζομε το εξής:
9 «Και έλαβε [ο Αβραάμ] το σημείον της περιτομής (πολλά χρόνια αφότου αυτός έγινε ένας πάροικος, ξένος στη γη Χαναάν), σφραγίδα της δικαιοσύνης της εκ πίστεως της εν τη ακροβυστία [μέχρις ότου εγέννησε τον Ισαάκ], διά να ήναι αυτός πατήρ πάντων των πιστευόντων ενώ υπάρχουσιν εν τη ακροβυστία [όπως οι Εθνικοί], διά να λογισθή και εις αυτούς η δικαιοσύνη, και πατήρ της περιτομής, ουχί μόνον εις τους περιτετμημένους [τους Ιουδαίους], αλλά και εις τους περιπατούντας εις τα ίχνη της πίστεως του πατρός ημών Αβραάμ της εν τη ακροβυστία [όπως οι Εθνικοί].»—Ρωμ. 4:11, 12· Γέν. 15:6· 17:7-17.
10. (α) Πώς ο Θεός, περισσότερο από τον Αβραάμ, είναι ‘πατήρ πάντων των πιστών;’ (β) Μέσω ποιας ιδιότητος λοιπόν θα εισέλθωμε στην εκπλήρωσι των θείων επαγγελιών;
10 Επειδή ο Αβραάμ έγινε σαν ένας πνευματικός πατέρας των μαθητών του φυσικού Απογόνου του Ιησού Χριστού, ο Αβραάμ χρησιμοποιήθηκε ως τύπος του Ιεχωβά Θεού, που είναι ο ουράνιος Πατήρ του ‘σπέρματος’ μέσω του οποίου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. (Γαλ. 3:8, 9) Έτσι, ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Μεγαλύτερος Αβραάμ. Απ’ αυτόν προέρχεται η ιδιότης της πίστεως, διότι αυτός δίνει το άγιον πνεύμα του σε κείνους που τον λατρεύουν, και ένας από τους καρπούς που παράγει αυτό το πνεύμα είναι η πίστις. (Γαλ. 5:22) Η αξιόπιστη εμμονή του στις επαγγελίες του, εμπνέει σε μας πίστι προς αυτόν. Πολύ περισσότερο από τον Αβραάμ, ο Ιεχωβά είναι ο Πατήρ των πιστών ή εκείνων που έχουν πίστι. Διακρατώντας τέτοια πίστι, θα εισέλθωμε κι εμείς, σαν τον Αβραάμ, στην εκπλήρωσι των επαγγελιών του Θεού προς εμάς. Η πίστις μας θα μας βοηθήση να εγκαρτερήσωμε έως τότε που θα λάβωμε όσα μας υπεσχέθη ο Θεός.
‘ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕΠΙΔΗΜΟΙ’ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
11, 12. Πώς εμείς οι οποίοι, όπως ο Αβραάμ, αναμένομε τις θείες επαγγελίες, είμεθα ένας λαός χωρίς πατρίδα και πώς αυτό υποστηρίζεται απ’ όσα είναι γραμμένα στην επιστολή 1 Πέτρου 2:11, 12;
11 Ο Αβραάμ είναι πραγματικά ένα παράδειγμα για μας σήμερα, οι οποίοι αποβλέπομε στα θαυμάσια που μας υποσχέθηκε ο Θεός που δεν ψεύδεται. Στον παρόντα καιρό, έχομε ακόμη άνδρες και γυναίκες οι οποίοι, μ’ ένα μεταφορικό τρόπο, είναι άτομα χωρίς πατρίδα. Αυτοί είναι εκείνοι που έχουν πραγματικά την πίστι του Αβραάμ. Είναι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι μαθηταί του Ιησού Χριστού, του Αρχηγού του ‘σπέρματος του Αβραάμ.’ Αυτοί δεν θεωρούνται από εσφαλμένη άποψι ως λαός χωρίς πατρίδα. Αυτή η άποψις υποστηρίζεται απ’ αυτό που έγραψε ένας από τους μαθητάς του Χριστού, ο απόστολος Πέτρος, στην πρώτη του επιστολή η οποία απευθύνετο σ’ αυτούς τους οποίους καλεί «παρεπίδημους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν.» (1 Πέτρ. 1:1) Με ποια έννοια οι Χριστιανοί αυτοί ήσαν ‘παρεπίδημοι;’ Αυτό αποκαλύπτεται στο δεύτερο κεφάλαιο, εδάφια ένδεκα και δώδεκα, όπου ο απόστολος Πέτρος γράφει:
12 «Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπίδημους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής, να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών [ή των Εθνικών], ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.»—1 Πέτρ. 2:11, 12.
13. (α) Εν τούτοις, σε ποιον δεν είμεθα ‘ξένοι’ και γιατί; (β) Αντίθετα από τον Πέτρο, γιατί εμείς δεν πρόκειται να εξέλθωμε από το πονηρό σύστημα πραγμάτων;
13 ‘Ξένοι’ μπορεί να είμεθα στον κόσμο εμείς οι αφιερωμένοι μαθηταί του Χριστού, αλλά πόσο παρηγορητικό είναι το να γνωρίζωμε ότι δεν είμεθα ‘ξένοι’ στον Θεό! Ως προς αυτόν δεν είμεθα πια «απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν [μας] με τα έργα τα πονηρά.» (Κολ. 1:21) Δεν περιπατούμε πια «καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών.» (Εφεσ. 4:17, 18) Ο απόστολος Πέτρος και οι κεχρισμένοι Χριστιανοί των ημερών του ανέμεναν να εξέλθουν απ’ αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων κατά την ημέρα του θανάτου των κι έτσι να μην είναι πια ξένοι ή παρεπίδημοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά, σήμερα, σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα της Χριστιανικής εκκλησίας, εκείνοι από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά που θα επιζήσουν από την επικείμενη ‘μεγάλη θλίψι’ δεν θα εξέλθουν από το σύστημα. Γιατί; Διότι αυτό το ίδιο το πονηρό σύστημα πραγμάτων θα εξαλειφθή από το πρόσωπο της γης στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον οποίο και θα τερματισθή η θλίψις.—Ματθ. 24:21, 22· Αποκάλ. 7:14· 16:14, 16· 19:11-21.
14. Ποιο βάσιμο λόγο έδωσε ο Πέτρος στους κεχρισμένους Χριστιανούς για τον οποίο να συμπεριφέρωνται ως ‘ξένοι και παρεπίδημοι’ σ’ αυτόν τον κόσμο;
14 Ομολογούμε εμείς πραγματικά ότι είμεθα αφιερωμένοι Χριστιανοί; Φερόμεθα ως ‘ξένοι και παρεπίδημοι’ μεταξύ των κοσμικών εθνών με τον τρόπο που συνεβούλευσε ο θεόπνευστος απόστολος Πέτρος; Υπήρχε ένας βάσιμος λόγος για τον οποίον αυτός προέτρεπε τους Χριστιανούς που ‘αναγεννήθηκαν εις ελπίδαν ζώσαν’ να συμπεριφέρωνται προσεκτικά ως άτομα που διέμεναν σε ξένη γη. Ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να το κάνουν αυτό ήταν, όπως είπε ο Πέτρος, το γεγονός ότι αυτοί ήσαν «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.» (1 Πέτρ. 1:3· 2:9, 10) Προφανώς, λοιπόν, αυτοί δεν αποτελούν πια μέρος αυτού του κόσμου που είναι αποξενωμένος από τον Θεό. Δεν βαδίζουν πια στο σκοτάδι αυτού του κόσμου, αλλά είναι φωστήρες από τον Θεό. Βρίσκονται σε μια κατάστασι όμοια μ’ εκείνη του Αβραάμ πριν από πολλά χρόνια.
15. Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Πέτρου 3:13, 14, ποια είναι η ελπίδα των Χριστιανών που έχουν αναγεννηθή’;
15 Η ελπίδα των δεν είναι η ελπίδα που έχει αυτός ο κόσμος. Η ελπίδα των είναι εμπνευσμένη από τη θεία επαγγελία. Αυτή η επαγγελία πλησιάζει στην εκπλήρωσί της, στη λαμπρή πραγματοποίησί της. Πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον, ο Πέτρος έγραψε τα εξής λόγια: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί. Διά τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.» (2 Πέτρ. 3:13, 14) Αυτοί οι ‘νέοι ουρανοί’ υπήρξαν η ‘πόλις’ την οποία ο πιστός Αβραάμ ανέμενε τόσο υπομονητικά, η ουράνια κυβέρνησις που έχει «τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» (Εβρ. 11:10) Η ‘νέα γη’ είναι η νέα ανθρώπινη κοινωνία που αποτελείται από όλους εκείνους οι οποίοι ευλογούνται μέσω του πνευματικού ‘σπέρματος του Αβραάμ.’—Γεν. 22:18· Αποκάλ. 21:1.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
16. Γιατί λοιπόν οι Χριστιανοί δεν μπορούν να ενδιαφέρωνται για τα πολιτικά πράγματα και τις διαμάχες των κοσμικών εθνών;
16 Εφόσον οι Χριστιανοί είναι ‘ ξένοι και παρεπίδημοι,’ και ως τέτοιοι αναμένουν την εκπλήρωσι αυτής της θείας επαγγελίας, πώς θα ήταν δυνατόν να ενδιαφέρωνται πραγματικά για τα πολιτικά πράγματα και για τις βίαιες διαμάχες των κοσμικών εθνών; Αν οι καρδιές τους είναι αληθινά προσηλωμένες στους «νέους ουρανούς» και στη «νέαν γην» της βασιλείας του Θεού, αυτοί αναμφιβόλως δεν μπορούν να το κάμουν αυτό!
17. Πώς η υπακοή ενός ατόμου στα λόγια του Χριστού στο κατά Ματθαίον 6:32, 33, απαιτεί από το άτομο να μη διαμοιράζη την προσοχή του μεταξύ της βασιλείας του Θεού και των ανθρωποποιήτων βασιλειών;
17 Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητάς του: «Εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:32, 33) Αυτή η ένθερμη εκζήτησις της ουράνιας βασιλείας του Πατρός περιλαμβάνει πρώτα το ενεργό μέρος που αναλαμβάνει ένας στη διεξαγωγή της προφητείας του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Ένας ευπειθής Χριστιανός δεν μπορεί συμβιβαστικά να μοιράση την προσοχή του και τον χρόνο του μεταξύ των συμφερόντων της βασιλείας του Θεού και των συμφερόντων των ανθρωπίνων βασιλειών και να θεωρή πραγματικά ότι θέτει πρώτα τη βασιλεία του Θεού και να περιμένη να λάβη την επιδοκιμασία του.
18. Γιατί οι Χριστιανοί δεν έχουν δικαίωμα ν’ αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου;
18 Οι Χριστιανοί, εφόσον έγιναν ‘ξένοι και παρεπίδημοι’ σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, δεν θέλουν να κάνουν τους εαυτούς των μέρος αυτού του κόσμου. Αν το έκαναν αυτό, τότε δεν θα περιελαμβάνοντο στην προσευχή που ανέπεμψε ο Ιησούς προς τον Θεό: «Παρακαλώ . . . να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού. Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:15-17) Υπάρχει λοιπόν σοβαρός λόγος για τέτοιου είδους προσευχή, εφόσον ο ‘πονηρός’ είναι «ο θεός του κόσμου τούτου.»—Ιωάν. 12:31· 14:30.
19. Οι Χριστιανοί ως ‘ξένοι και παρεπίδημοι,’ τι πρέπει να υποστούν σ’ αυτόν τον κόσμο;
19 Μήπως αυτός ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους που κυβερνάται από τον Σατανά αγαπά αυτούς τους Χριστιανούς που είναι ‘ξένοι και παρεπίδημοι’ επειδή αυτοί με συνέπεια αρνούνται ν’ αποτελέσουν μέρος αυτού του κόσμου; Μήπως ο κόσμος αγάπησε τον Ιησού Χριστό, επειδή όπως αυτός είπε, δεν ήταν «εκ του κόσμου»; Ο μαθητής δεν είναι ανώτερος του Διδασκάλου του. Γι αυτό, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς· Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν και σας θέλουσι διώξει . . . μάλιστα έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.» (Ιωάν. 15:18-20· 16:2) Για να εισέλθη ένας γνήσιος Χριστιανός στην εκπλήρωσι της θείας επαγγελίας, πρέπει να υπομείνη με πιστότητα αυτό το μίσος και την κακομεταχείρισι του κόσμου.
20. Σύμφωνα με την επιστολή προς Εβραίους 10:32-34, τι έπρεπε να ενθυμούνται οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι που εμισούντο όπως ο Ιησούς;
20 Οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι στη Ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας, και ιδιαίτερα εκείνοι που ήσαν στην πρωτεύουσά της Ιερουσαλήμ, εγνώρισαν την αλήθεια αυτών των προειδοποιητικών λόγων του Μεσσιανικού των Κυρίου, του Ιησού Χριστού. Μετά από εικοσιοκτώ χρόνια περίπου αφότου ο Ιησούς είπε τα ανωτέρω λόγια, ο απόστολος Παύλος, που ήταν ένας εκχριστιανισμένος Ιουδαίος, ήταν σε θέσι να γράψη τα εξής αναζωογονητικά λόγια στους Εβραίους πιστούς της Ιερουσαλήμ: «Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων, πότε μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις, πότε δε γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.»—Εβρ. 10:32-34.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ «ΠΡΕΣΒΕΙΣ»
21, 22. (α) Ένεκα της εχθρότητος του κόσμου, ποιους αποστέλλει ο Θεός στους ανθρώπους και για να κάνουν τι; (β) Πώς εφιστάται σ’ αυτό η προσοχή μας στην επιστολή 2 Κορινθίους 5:19-21;
21 Ομολογουμένως ο κόσμος διάκειται εχθρικά προς τον Ιεχωβά Θεό και τον αφοσιωμένο λαό του. Γι’ αυτό το λόγο, ο Θεός ανέθεσε μια πρεσβευτική υπηρεσία στους αφιερωμένους, βαπτισμένους λάτρεις του, οι οποίοι ‘αναγεννήθησαν’ απ’ αυτόν. (1 Πέτρ. 1:3) Έτσι, ο Θεός τους αποστέλλει στον αποξενωμένο κόσμο, όχι για να ζητήσουν ειρήνη και να κάνουν συμβιβασμό με τον κόσμο. Ο καταδικασμένος κόσμος δεν είναι εκείνος που θα υπαγορεύση στον Θεό οποιουσδήποτε όρους ειρήνης. (Λουκ. 14:31, 32) Ο Θεός αποστέλλει τους πρέσβεις του να ζητήσουν από μεμονωμένα άτομα του κόσμου να επωφεληθούν από τους στοργικούς όρους του Θεού για να εισέλθουν σε μια ειρηνική, ψυχοσωτήριο σχέσι μ’ Αυτόν. Ο εκχριστιανισμένος Ιουδαίος Παύλος, μαζί με τον κατά το ήμισυ Ιουδαίο σύντροφό του Τιμόθεο, εφιστά την προσοχή μας σ’ αυτό το γεγονός, λέγοντας στην επιστολή 2 Κορινθίους 5:19-21.
22 «Ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ [μέσω του Χριστού, ΜΝΚ] διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν· διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού.»
23. Εξ αιτίας του ‘λόγου της διαλλαγής’ που φέρουν αυτοί οι Χριστιανοί «πρέσβεις,» γιατί δεν επιτρέπεται ν’ αναμιγνύωνται στην πολιτική και στις διαμάχες του κόσμου;
23 Οι εντεταλμένοι Χριστιανοί, επειδή είναι πρέσβεις υπέρ του Χριστού προς όλα τα έθνη, πρέπει να φέρουν «τον λόγον της διαλλαγής» σε ανθρώπους με κάθε είδους πολιτικές πεποιθήσεις—σε Δημοκράτες, σε Ρεπουμπλικάνους, σε Σοσιαλιστάς, σε Κομμουνιστάς, σε Συντηρητικούς, σε Εργατικούς, σε άτομα που έχουν φρόνημα Ναζιστικό ή Φασιστικό, κ.λ.π. Ο «λόγος της διαλλαγής» του Θεού είναι ο ίδιος γι’ αυτούς, χωρίς μεροληψία. Γι’ αυτό το λόγο ‘οι πρέσβεις υπέρ του Χριστού’ δεν μπορούν ν’ αναμιγνύωνται στην πολιτική καμμιάς χώρας ούτε να γίνωνται μέλη κανενός πολιτικού κόμματος πουθενά. Ως «πρέσβεις» του Θεού, είναι ‘ξένοι και παρεπίδημοι’ σε οποιαδήποτε χώρα και αν κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας.» Ενθυμούμενοι τα λόγια του αποστόλου, «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς» (Φιλιππ. 3:20, 21), κατανοούν ότι δεν έχουν δικαίωμα ή εξουσία ν’ αναμιγνύωνται σε πολιτικά ζητήματα. Πρέπει να μένουν αυστηρά ουδέτεροι απέναντι της εθνικής ή τοπικής πολιτικής και κάθε ιδιοτελούς διαμάχης αυτού του κόσμου.
24. Αν και είναι οι πιο νομοταγείς άνθρωποι, τι υφίστανται αυτοί οι πρέσβεις, από τον κόσμο, όπως τονίζεται στα λόγια του Παύλου προς Εφεσίους 6:19, 20;
24 Αυτοί λοιπόν είναι οι πιο νομοταγείς άνθρωποι που υπάρχουν, φορολογούνται και ενεργούν για το καλύτερο συμφέρον της κοινότητος. Εν τούτοις, αυτοί οι πρέσβεις υπέρ του Χριστού, μισούνται από τον κόσμο, ακριβώς όπως μισήθηκε και ο ίδιος ο Χριστός. (Ματθ. 22:21· Ρωμ. 13:1-7) Δεν είναι παράδοξο λοιπόν ότι μόλις έξη περίπου χρόνια αφότου ο Παύλος έγραψε τα όσα λέγονται στην επιστολή 2 Κορινθίους 5:19-21, βρέθηκε φυλακισμένος στη Ρώμη της Ιταλίας και, σύμφωνα μ’ αυτά, έγραψε στην εκκλησία της Εφέσου της Μικράς Ασίας να προσεύχεται γι’ αυτόν: «Διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν.»—Εφεσ. 6:19, 20.
25. Τι απαιτείται για να φέρη κανείς την ιδιότητα του Χριστιανού πρέσβεως και τι πρέπει να γνωρίζη για τα αποκτήματά του;
25 Ακριβώς όπως και πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, το να υπηρετή κανείς ως ‘πρέσβυς υπέρ του Χριστού’ μεταξύ ανθρώπων που είναι σήμερα αποξενωμένοι από τον Θεό, απαιτεί εγκαρτέρησι σ’ αυτά τα παθήματα. Ο Παύλος ως ένα πρότυπο για μας, εγκαρτέρησε πιστά. Ενέμεινε στην ιδιότητά του ως πρέσβεως ή Χριστιανού διακόνου. Είπε: «Αλλά εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς,» και άλλα. (2 Κορ. 6:4, 5) Ο Παύλος, ως συμπάσχων, μπορούσε να λέγη στους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους αδελφούς του να υπομένουν, ακριβώς όπως είχαν υπομείνει πολλά όταν εγνώρισαν για πρώτη φορά το φως της Γραφικής αληθείας. Μολονότι μπορεί να έχαναν όλα τα επίγεια υλικά αποκτήματά των, εν τούτοις, αυτοί, όπως και αυτός ο ίδιος, είχαν «περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.»—Εβρ. 10:32-34.
26. Γιατί είναι ακόμη ανάγκη για τους Χριστιανούς πρέσβεις και απεσταλμένους να μένουν σταθεροί με πιστή εγκαρτέρησι;
26 Εμείς οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, ως πρέσβεις ή ως απεσταλμένοι παρά Θεού υπέρ του Χριστού, είναι ανάγκη ν’ αναπτύξωμε τη δύναμι της υπομονής, έτσι δεν είναι; Ναι, διότι πρέπει να συνεχισθή η υπομονή μας. Από το τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914 περάσαμε από πολλούς διωγμούς και κακομεταχείρισι μέσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο. Υπάρχουν ακόμη ενώπιόν μας πολύ περισσότερες τέτοιες πείρες προτού δούμε την εκπλήρωσι της θείας επαγγελίας για ‘νέους ουρανούς και νέα γη,’ όπου θα κατοική δικαιοσύνη για πάντα. (2 Πέτρ. 3:13) Η εκπλήρωσις αυτής της επαγγελίας πλησιάζει ολοένα περισσότερο. Αυτή η γενεά μέσα στην οποία διεξάγεται όλος αυτός ο άδικος διωγμός των πρέσβεων και απεσταλμένων του Θεού από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918 μ.Χ. είναι μια αξιοσημείωτη γενεά. Γιατί; Διότι αυτή η γενεά θα λάβη πείρα της εκπληρώσεως της επαγγελίας του Θεού να εισαγάγη το δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων. (Ματθ. 24:34· Μάρκ. 13:30) Ας μείνωμε λοιπόν σταθεροί με πεποίθησι και πιστή υπομονή!