Η Άποψις της Βίβλου
Επιδοκιμάζεται Γραφικά ο «Έρως»;
ΠΩΣ η Αγία Γραφή, ιδιαιτέρως οι Χριστιανικές Γραφές, δείχνουν τι περιλαμβάνεται στη φράσι που λέγουν τα ζεύγη στη γαμήλια τελετή, ότι θα αγαπά ο ένας τον άλλο;
Οι Ελληνικές Γραφές εγράφησαν στην Ελληνική γλώσσα. Στην Ελληνική υπάρχουν τέσσερις λέξεις που μεταφράζονται από την Αγγλική λέξη «love» (αγάπη). Η πρώτη λέξις είναι έρως και αναφέρεται στη ρομαντική αγάπη—αγάπη μεταξύ των φύλων. Η δεύτερη είναι στοργή, που είναι η αγάπη μεταξύ μελών μιας οικογενείας. Η τρίτη είναι φιλία, αναφερόμενη στο αίσθημα της στοργής για φίλους. Και η τέταρτη είναι η αγάπη, αγάπη βασισμένη σε αρχές μάλλον πάρα σε συναισθήματα και ιδιοτέλεια.
Κλασσικοί Έλληνες συγγραφείς όπως ο Πλάτων, ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης, χρησιμοποιούσαν τη λέξι έρως επανειλημμένως στα συγγράμματα των. Αλλά σπάνια χρησιμοποιούσαν τη λέξη αγάπη. Από την άλλη πλευρά, οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές χρησιμοποιούν την αγάπη περίπου 250 φορές, αλλά τη λέξι έρως ούτε μια φορά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως σημαίνει ότι η Βίβλος—και ως εκ τούτου ο Συγγραφεύς της, ο Ιεχωβά Θεός—δεν επιδοκιμάζει τον έρωτα, τη ρομαντική αγάπη;
Δεν μπορεί να λεχθή αυτό, διότι ο Ιεχωβά ήταν ο Δημιουργός του ανδρός και της γυναικός. Αυτός δημιούργησε τις σωματικές διαφορές σ’ αυτούς και την έλξι μεταξύ τους, ώστε να ενωθούν φυσιολογικά στον γάμο. Επί πλέον, υπάρχουν πολλές αφηγήσεις στην Αγία Γραφή που μιλούν για ρομαντική αγάπη. Η αφήγησις σχετικά με τον Ισαάκ και τη Ρεβέκκα περιγράφεται στο 24ο κεφάλαιο της Γενέσεως, όπου διαβάζομε: «Και έλαβε [ο Ισαάκ] την Ρεβέκκαν, και έγεινεν αυτού γυνή, και ηγάπησεν αυτήν.»—Εδάφιον 67.
Μια άλλη εξέχουσα περίπτωσις ήταν η αγάπη του Ιακώβ για τη Ραχήλ. «Και εδούλευσεν ο Ιακώβ (στον πατέρα της Ραχήλ) δια την Ραχήλ επτά έτη· και εφαίνοντο εις αυτόν ως ημέραι ολίγαι, δια την προς αυτήν αγάπην αυτού.»—Γέν. 29:17-20.
Ακούστε πώς εκφράζει η Σουλαμίτις τα αισθήματα της για τον αγαπημένο της ποιμενόπαιδα: «Θέσον με, ως σφραγίδα, επί την καρδίαν σου, ως σφραγίδα επί τον βραχίονα σου· διότι η αγάπη είναι ισχυρά ως ο θάνατος· η ζηλοτυπία σκληρά ως ο Άδης· αι φλόγες αυτής φλόγες πυρός, ανάφλεξις ορμητικωτάτη [η φλόγα του Γιαχ, ΜΝΚ]. Ύδατα πολλά δεν δύνανται να σβέσωσι την αγάπην, ουδέ ποταμοί δύνανται να πνίξωσιν αυτήν.» (Άσμ. Ασμ. 8:6, 7) Επομένως, η Βίβλος μιλά επιδοκιμαστικά για την αξιοπρεπή, ώριμη ρομαντική αγάπη.
Αφού συμβαίνει αυτό, τότε, γιατί η λέξης έρως ουδέποτε εμφανίζεται στις Χριστιανικές Γραφές; Μα, η ιδέα αυτή περιλαμβάνεται στη Γραφή. Επί παραδείγματι, ο απόστολος Παύλος δίδει μια ορθή συμβουλή για τη συζυγική αγάπη. (1 Κορ. 7:2-5) Αλλά ο έρως δεν είναι μόνο η λέξις για ένα είδος αγάπης· ήταν επίσης το όνομα ενός θεού των Ελλήνων. Ο Έρως ήταν ο θεός της αγάπης. Έτσι, γιατί θα έπρεπε οι απόστολοι να χρησιμοποιούν μια λέξη που θα θύμιζε στα Ελληνόφωνα άτομα έναν από τους ειδωλολατρικούς θεούς; Σχολιάζοντας πάνω σ’ αυτό, η Σκοπιά της 15ης Ιουλίου 1965 (σελίς 429), έλεγε:
«Αυτή η ρομαντική αγάπη μπορεί να συντελέση στην ευτυχία μόνον όταν ελέγχεται, όχι λατρεύεται· και, για να την ελέγχωμε, έχομε ανάγκη της αγάπης που στηρίζεται σε αρχές. Σήμερα όλος ο κόσμος φαίνεται να διαπράττη το ίδιο σφάλμα με τους αρχαίους Έλληνας. Εκείνοι ελάτρευαν τον Έρωτα ως θεό, υπεκλίνοντο στο βωμό του και του προσέφεραν θυσίες. Οι Ρωμαίοι έκαναν το ίδιο με τον θεό τους Κιούπιντ, το Ρωμαϊκό αντίστοιχο του Έρωτος. Η ιστορία, όμως, δείχνει ότι αυτή η λατρεία της σεξουαλικής αγάπης έφερε μόνο κατάπτωσι, διαφορά και διάλυσι. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος, για τον οποίον οι συγγραφείς της Βίβλου δεν έκαναν χρήσι της λέξεως.»
Ο Ιησούς και οι Βιβλικοί συγγραφείς του πρώτου αιώνος εξύψωσαν την αγάπη που είναι βασισμένη σε αρχές υψηλότερα από την απλή έλξι μεταξύ των φύλων. Αυτοί κατανοούσαν τη φυσική έλξι της ρομαντικής αγάπης. Γνώριζαν καλά ότι ο έρωτας εξεπλήρωνε τον σκοπό του, να γεμίση δηλαδή μέγα μέρος της γης με ανθρώπους. Έτσι, κάτω από θεία έμπνευσι, εκείνοι οι Βιβλικοί συγγραφείς έδωσαν έμφασι στην αγάπη τη βασισμένη σε αρχές. Ακόμη και όταν συζητούσαν το θέμα της αγάπης στον γάμο, χρησιμοποιούσαν κατά κανόνα τη λέξι αγάπη. Στην έγγαμη ζωή τους, οι Χριστιανοί έπρεπε να δείχνουν αγάπη.—Εφεσ. 5:25· Κολ. 3:19.
Τότε, τι ακριβώς σημαίνει αγάπη; Γιατί είναι τόσο ιδιαίτερη; Ο ορισμός της αγάπης, όπως δίδεται στο λεξικό του Στρονγκ, αντιπαραβάλλεται με το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αισθάνομαι στοργή για φίλους. Κατόπιν, λέγει ότι το ρήμα φιλώ σχετίζεται «κυρίως με την καρδιά,» αλλά η αγάπη κυρίως με «το κεφάλι,» και ορίζει την αγάπη ως «την κρίσι και την εσκεμμένη συναίνεσι της θελήσεως σαν ζήτημα αρχών, καθήκοντος και αρμοδιότητος.»
Επομένως, αυτή η αγάπη βασίζεται σε αρχές, που περιλαμβάνουν κυρίως τη διάνοια, και όχι τα αισθήματα του ατόμου. Αυτή μπορεί να περιλαμβάνη, ή και να μη περιλαμβάνη, στοργή και τρυφερότητα. Δεν είναι αναίσθητη και ψυχρή. Ωστόσο, δεν εξουσιάζεται από αισθήματα ή τάσεις, αλλά οδηγείται ή διέπεται από αρχές, όπως, παραδείγματος χάριν, στην εντολή του Ιησού να «αγαπάτε τους εχθρούς σας.» (Ματθ. 5:44) Ένα άτομο κάνει καλό στο αντικείμενο της αγάπης του, διότι είναι σωστό και καλό να φέρεται έτσι.
Αυτή είναι η αγάπη που ένα ζευγάρι ορκίζεται να έχη ο ένας για τον άλλον όταν ανταλλάσσουν τις γαμήλιες ευχές. Ο έρωτας που αισθάνεται ο ένας για τον άλλο την ημέρα τον γάμου, θα γίνη πιο βαθύς και πιο μεγάλος καθώς περνά ο χρόνος. Η ρομαντική αγάπη είναι ωραία και βοηθεί πολύ το ζευγάρι να κάνη προσαρμογές στην έγγαμη ζωή του· αλλά δεν είναι ο πρώτιστος σκοπός στη ζωή του Χριστιανού.
Ο κύριος στόχος κάθε Χριστιανού είναι να εκφράζη αγάπη σ’ όλους τους τομείς της ζωής—αγάπη για τον Θεό, για τον πλησίον του και για τον γαμήλιο σύντροφό του. Ο απόστολος Παύλος έγραψε προς την εκκλησία της Κορίνθου: «Πάντα τα έργα υμών ας γίνωνται εν αγάπη.» (1 Κορ. 16:14) Αν αυτό ισχύη μέσα στην εκκλησία, πόσο μάλλον πρέπει να ισχύη μέσα στον γάμο. Η ανιδιοτελής καλωσύνη του ενός προς τον άλλο θα πρέπη να γίνη τρόπος ζωής. Πρέπει να γίνη ένα εξωτερικό διακριτικό ένδυμα που φορούμε. «Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι τέλειος σύνδεσμος ενότητος.»—Κολ. 3: 14, ΜΝΚ.
Ο Ιησούς έθεσε το τέλειο παράδειγμα του πώς ένας σύζυγος πρέπει να μεταχειρίζεται τη σύζυγό του. Βέβαια, ο Ιησούς δεν νυμφεύθηκε ποτέ όταν ήταν στη γη, αλλά οι Γραφές μιλούν γι’ αυτόν σαν να είναι ο «νυμφίος» και τα μέλη της εκκλησίας του σαν να είναι η «νύμφη» του. (Ματθ. 9:15· Ιωάν. 3:26-29· Αποκάλ. 21:9) Έτσι, το εδάφιο Εφεσίους 5:25 συμβουλεύει: «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής.» Ο Ιησούς ακούραστα εργάσθηκε προς όφελος της εκκλησίας. Έδωσε ακόμα και τη ζωή του πρόθυμα ώστε να ωφεληθή η εκκλησία του.
Τη νύχτα πριν από τον θάνατό του, ο Ιησούς έδωσε μια εντολή στους αποστόλους και στους άλλους μαθητάς, που ανέβαζε την αγάπη σε νέα ύψη. Είπε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους.» (Ιωάν. 13:34) Συνεπώς, η αγάπη που θα είχε ο ένας για τον άλλον έπρεπε να είναι τέτοιας υψηλής ποιότητος ώστε θα ήταν πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους, αν υπήρχε ανάγκη, για να προστατεύσουν και να ωφελήσουν τους αδελφούς των. Οι σύζυγοι θα πρέπη να δείχνουν την ίδια ποιότητα αγάπης μεταξύ των σ’ όλες τις συζυγικές των σχέσεις.