Κεφάλαιον 7

Εξακρίβωσις της Ανθρώπινης Γενεαλογικής Γραμμής του «Σπέρματος»

 1. Γιατί η πορεία του Άβελ, του Ενώχ και του Νώε έκαμε τον Σατανά ή Διάβολο να επιδιώξη ακόμη πιο απεγνωσμένα να καταστρέψη το υποσχεμένο «σπέρμα»;

ΣΤΟ κέντρον του ‘αιωνίου σκοπού’ του Θεού βρίσκεται το «σπέρμα» που θα παρήγετο από τη ‘γυναίκα’ του Θεού. Η διαμάχη που άρχισε στον κήπο της Εδέμ μεταξύ του Σατανά και του Θεού συγκεντρώθηκε σ’ αυτό το μυστηριώδες «σπέρμα.» Έτσι έπρεπε να συμβαίνη, διότι αυτό το «σπέρμα» θα παρουσιάζετο στον ωρισμένο καιρό για να συντρίψη την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως και ο Σατανάς ή Διάβολος εγνώριζε ότι η ‘κεφαλή’ που θα συνετρίβετο ήταν η δική του. (Γένεσις 3:15) Ο Σατανάς ήταν αποφασισμένος να κάμη αυτό το «σπέρμα» που επρόκειτο να έλθη να διαρρήξη την ακεραιότητά του κι έτσι να γίνη ακατάλληλο για τον σκοπό του Θεού. Με τον Κατακλυσμό ο πρώτος γύρος της διαμάχης μεταξύ του Σατανά και του Θεού τελείωσε και μάλιστα με ήττα του Σατανά. Αυτός δεν επέτυχε να διαρρήξη την ακεραιότητα τουλάχιστον τριών ανδρών που κατήγοντο από το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, των οποίων την ακεραιότητα είχε σχεδιάσει να κλονίση. Ο Άβελ, ο Ενώχ και ο Νώε εξασθένησαν την αυτοπεποίθησι του Σατανά και γι’ αυτό ακόμη πιο απεγνωσμένα επεδίωξε να καταστρέψη το «σπέρμα.»

 2. Τι είδους αρχή είχε το ανθρώπινο γένος μετά τον κατακλυσμό και για ποιο πράγμα πρέπει να είμεθα ευγνώμονες;

² Στα επόμενα εξακόσια πενήντα οκτώ χρόνια μετά τον Κατακλυσμό θα εγίνοντο γνωστές πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το «σπέρμα» της «γυναικός» του Θεού. Μετά τον κατακλυσμό όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από τον Νώε, τον κατασκευαστή της κιβωτού η οποία πέρασε τον κατακλυσμό. Τώρα το ανθρώπινο γένος είχε μια δίκαιη αρχή, διότι ‘μετά του αληθινού Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.’ (Γένεσις 6:9, ΜΝΚ) Ήταν ατελής από κληρονομικότητα, αλλά ηθικώς ήταν άψογος, άμεμπτος, ενώπιον του Θεού. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα εμείς οι απόγονοί του γι’ αυτό! Όταν ο Νώε βγήκε από την κιβωτό και πάτησε στο Όρος Αραράτ, ωδήγησε το ανθρώπινο γένος στη λατρεία Εκείνου που διεφύλαξε το ανθρώπινο γένος, στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού.

«Και ωκοδόμησεν ο Νώε θυσιαστήριον εις τον Ιεχωβά· και έλαβεν από παντός κτήνους καθαρού, και από παντός πτηνού καθαρού, και προσέφερεν ολοκαυτώματα επί του θυσιαστηρίου. Και ωσφράνθη ο Ιεχωβά οσμήν ευωδίας· και είπεν ο Ιεχωβά εν τη καρδία αυτού, Δεν θέλω καταρασθή πλέον την γην εξ αιτίας του ανθρώπου· διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού· ουδέ θέλω πατάξει πλέον πάντα τα ζώντα, καθώς έκαμον· εν όσω μένει η γη, σπορά και θερισμός, και ψύχος και καύμα, και θέρος και χειμών, και ημέρα και νυξ, δεν θέλουσι παύσει.»—Γένεσις 8:20-22· παράβαλε με Ησαΐαν 54:9.

 3. Πώς η προφητεία του Λάμεχ στη γέννησι του Νώε αποδείχθηκε αληθινή και τίνος σύμβολο έγινε το ουράνιο τόξο;

³ Η προφητεία, την οποίαν εξήγγειλε ο Λάμεχ για τον γυιο του Νώε όταν τον γέννησε, αποδείχθηκε δικαιολογημένη. (Γένεσις 5:29) Η κατάρα που απήγγειλε ο Θεός εναντίον της γης έξω από τον κήπο της Εδέμ μετά την παράβασι του Αδάμ ήρθη και ο Νώε (του οποίου το όνομα σημαίνει «Ανάπαυσις») έκαμε ν’ ανεβή οσμή ευωδίας από τα ολοκαυτώματα που προσέφερε στον Θεό κι’ έτσι υπεκίνησε τον Θεό να δώση ανάπαυσι στο ανθρώπινο γένος από τον μόχθο της καλλιέργειας μιας καταραμένης γης. Ο Θεός επίσης έκαμε να εμφανισθή για πρώτη φορά το ουράνιο τόξο με το ηλιακό φως που τώρα φώτιζε κατ’ ευθείαν τη γη επειδή είχε απομακρυνθή ο υδάτινος θόλος. Ο Ιεχωβά, αναφερόμενος σ’ αυτό το ουράνιο τόξο ως σημείο διαθήκης, υποσχέθηκε ότι «τα ύδατα δεν θέλουσιν είσθαι πλέον εις κατακλυσμόν διά να εξαλείψωσι πάσαν σάρκα.» Δεν θα γίνη πια υδάτινος κατακλυσμός.—Γένεσις 9:8-15.

 4. Αφού οι τρεις γυιοι του Νώε και οι σύζυγοί των επέζησαν από τον κατακλυσμό, ποιο ερώτημα εγείρεται τώρα ως προς το υποσχεμένο «σπέρμα»;

⁴ Οι τρεις γυιοι του Νώε, Σημ, Χαμ και Ιάφεθ και οι σύζυγοί των επέζησαν μαζί με τον Νώε και τη σύζυγό του. Ποιος τώρα απ’ αυτούς τους τρεις γυιους θα ήταν εκείνος του οποίου η γενεαλογική γραμμή θα έφθανε ως την επίγεια εμφάνισι του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού; Η εκλογή που έπρεπε να γίνη θα επηρέαζε διαφορετικά τις τρεις φυλές που θα προήρχοντο από τους τρεις πατριάρχας Σημ, Χαμ και Ιάφεθ. Η προφητεία την οποία ο Θεός ενέπνευσε τον Νώε ν’ απαγγείλη στους τρεις γυιους του σε μια κρίσιμη περίπτωσι εξέθετε μέσω τίνος θα ήρχετο η θεία εύνοια και ευλογία. Ποια ήταν η βάσις γι’ αυτό;

 5. Τι έκαμε τον Νώε ν’ απαγγείλη κατάρα στον Χαναάν, τον γυιο του Χαμ;

⁵ Ο Σημ υπακούοντας στην εντολή του Θεού προς τους γυιους του Νώε ν’ αυξηθούν, εγέννησε τον Αρφαξάδ δύο χρόνια μετά την έναρξι του κατακλυσμού. (Γένεσις 11:10) Με τον καιρό ο Χαμ εγέννησε τον Χαναάν. (Γένεσις 9:18· 10:6) Λίγον καιρό μετά τη γέννησι του Χαναάν συνέβη ένα περιστατικό όταν ο Νώε, από κάποια αιτία που δεν αναφέρεται, μέθυσε με κρασί από τον αμπελώνα του. Ο Χαμ μπήκε στη σκηνή του Νώε και τον είδε να κοίτεται ακάλυπτος, γυμνός, αλλά δεν έκαμε τίποτα για να καλύψη τη γυμνότητα του πατέρα του. Αντιθέτως, το εξέθεσε αυτό στον Σημ και στον Ιάφεθ. Ο Σημ και ο Ιάφεθ με τον κατάλληλο σεβασμό προς τον πατέρα τους αρνήθηκαν να ιδούν τη γυμνότητα του Νώε και προχωρώντας με τα νώτα τους εστραμμένα προς τον πατέρα τους άπλωσαν ένα κάλυμμα επάνω του. Δεν το βρήκαν ορθό να ιδούν τη γυμνότητα του πατέρα των, αλλά έδειξαν τον υψηλό σεβασμό τους σ’ αυτόν που ήταν πατέρας τους και προφήτης του Ιεχωβά.

«Ανανήψας δε ο Νώε από του οίνου αυτού, έμαθεν όσα έκαμεν εις αυτόν ο υιός αυτού ο νεώτερος. Και είπεν, Επικατάρατος ο Χαναάν· δούλος των δούλων θέλει είσθαι εις τους αδελφούς αυτού. Και είπεν, ευλογητός ο Ιεχωβά ο Θεός του Σημ· και ο Χαναάν θέλει είσθαι δούλος εις αυτόν· ο Θεός θέλει πλατύνει τον Ιάφεθ, και θέλει κατοικήσει εν ταις σκηναίς του Σημ, ο δε Χαναάν θέλει είσθαι δούλος εις αυτόν.»—Γένεσις 9:20-27, ΜΝΚ.

 6. Σύμφωνα με την προφητεία του Νώε, η γενεαλογική γραμμή τίνος γυιου επρόκειτο να οδηγήση στον Μεσσία;

⁶ Ο Νώε είχε συνέλθει από τη μέθη όταν απήγγειλε αυτά τα λόγια. Δεν καταράσθηκε όλη τη φυλή που προήρχετο από τον Χαμ, επειδή ο Χαμ δεν έδειξε σεβασμό στον πατέρα του και ιδιαίτερα στον προφήτη του Θεού. Ο Θεός ενέπνευσε τον Νώε να καταρασθή μόνο ένα γυιο του Χαμ, δηλαδή τον Χαναάν, του οποίου οι απόγονοι εγκαταστάθηκαν στη γη Χαναάν στην Παλαιστίνη. Οι Χαναναίοι έγιναν δούλοι των απογόνων του Σημ, όταν ο Θεός έφερε τους Ισραηλίτας στη γη Χαναάν, σύμφωνα με την υπόσχεσι που είχε δώσει στον Αβραάμ τον Εβραίον. Ο Σημ έζησε πεντακόσια δύο χρόνια μετά την έναρξι του Κατακλυσμού, ώστε τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια της ζωής του συνέπεσαν με τη ζωή του Αβραάμ. (Γένεσις 11:10, 11) Ο Νώε είπε ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός του Σημ. Η ευλογία αποδόθηκε στον Ιεχωβά, διότι ο φόβος για τον Ιεχωβά υπεκίνησε τον Σημ να δείξη τον κατάλληλο σεβασμό στον Νώε ως προφήτην του Θεού. Ο Ιάφεθ θα εγίνετο δεκτός ως φιλοξενούμενος στις σκηνές του Σημ και όχι σαν δούλος όπως ο Χαναάν. Έτσι ο Σημ, με το να φιλοξενήση τον αδελφό του Ιάφεθ, θεωρήθηκε ανώτερος απ’ αυτόν, σύμφωνα με τους λόγους της προφητείας. Σε αρμονία με αυτό, η γενεαλογική γραμμή του Σημ επρόκειτο να οδηγήση στον Μεσσία.

Η ΙΔΡΥΣΙΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

 7. Ποιος εγγονός του Χαμ ίδρυσε την πρώτη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, και πώς;

⁷ Ένας άλλος απόγονος του Χαμ που δεν φέρθηκε καλά ήταν ο εγγονός του Νεβρώδ. Ο Νώε, που έζησε άλλα τριακόσια πενήντα χρόνια μετά την έναρξι του κατακλυσμού, μπόρεσε να ιδή την ακμή και ασφαλώς και την πτώσι αυτού του δισεγγόνου του. (Γένεσις 9:28, 29) Ο Νεβρώδ ίδρυσε μια οργάνωσι που ενήργησε ως μέρος του ορατού «σπέρματος» του Μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου. Η Γένεσις 10:8-12 (ΜΝΚ) λέγει: «Και ο Χους εγέννησε τον Νεβρώδ. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός σε αντίθεσι με τον Ιεχωβά· διά τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός σε αντίθεσι με τον Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, και Ερέχ, και Αχάδ, και Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ. Εκ της γης εκείνης εξήλθεν ο Ασσούρ, και ωκοδόμησε την Νινευή, και την πόλιν Ρεχωβώθ, και την Χαλάχ, και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ· αύτη είναι η πόλις η μεγάλη.» Σύμφωνα μ’ αυτά, ο Νεβρώδ ίδρυσε την πρώτη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία.

 8, 9. (α) Γιατί ο Ιεχωβά δεν εξέλεξε τη Βαβέλ ως την πόλι στην οποία θα έθετε το όνομά του; (β) Ποίων η γλώσσα δεν εσυγχύσθη στη Βαβέλ;

⁸ Στη Βαβέλ (που ελέγετο Βαβυλών από τους Ελληνοφώνους Ιουδαίους) έλαβε χώραν η σύγχυσις των γλωσσών του ανθρωπίνου γένους, όταν ο Ιεχωβά Θεός έκαμε φανερή την αποδοκιμασία του για την οικοδόμησι της πόλεως και του ψευδούς θρησκευτικού πύργου που ύψωσαν σ’ αυτήν, διότι οι οικοδόμοι είχαν σκοπό να γίνουν ονομαστοί και να μη ‘διασπαρούν σ’ όλο το πρόσωπο της γης.’ Δεν προέβλεψαν την κατάπτωσι των πόλεων που παρατηρείται σήμερα. (Γένεσις 11:1-9) Μολονότι ήταν η πρώτη αυτοκρατορία της γης, αυτή η Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία του Νεβρώδ δεν έγινε η Πρώτη Παγκόσμιος Δύναμις της Βιβλικής ιστορίας. Η αρχαία Αίγυπτος ήταν η πρώτη. Η πολιτική δύναμις της Βαβυλώνος εξασθένησε, διότι οι οικοδόμοι της τώρα διασπάσθηκαν από τις διάφορες γλώσσες κι έτσι ο Ιεχωβά τούς έκαμε να διασκορπιστούν σε όλη τη γη.

⁹ Ο Ιεχωβά Θεός δεν εξέλεξε τη Βαβυλώνα ως την πόλι στην οποία θα έθετε το όνομά του. Ο Νώε και ο ευλογημένος του γυιος Σημ δεν είχαν κανένα μέρος στην οικοδόμησι της Βαβυλώνος και του πύργου της ψευδούς θρησκείας και γι’ αυτό η γλώσσα τους δεν έπαθε σύγχυσι.

10, 11. (α) Στις ημέρες του Σημ σε ποιον από τους απογόνους του περιορίσθηκε η γενεαλογία από την οποία θα ήρχετο το υποσχεμένο «σπέρμα»; (β) Από ποια αποκάλυψι φάνηκε αυτό, και σε ποιον έγινε;

¹⁰ Δυο χρόνια μετά τον θάνατο του Νώε στο έτος 2020 π.Χ., γεννήθηκε ο Αβραάμ από τη γενεαλογική γραμμή του Σημ, ο οποίος ζούσε ακόμη. Αυτός ο απόγονος ήταν λάτρης του Θεού του Σημ, του Ιεχωβά. Ο Σημ θα ικανοποιήθηκε πολύ όταν έμαθε τη συγκινητική αποκάλυψι που έκαμε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ. Αυτό έδειξε ότι ο Ιεχωβά ήταν προσηλωμένος στον ‘αιώνιο σκοπό’ που είχε θέσει στον κήπο της Εδέμ μετά την παράβασι της Εύας και του Αδάμ. Αυτό περιώρισε την έλευσι του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού στη γραμμή του Αβραάμ, απ’ όλους τους απογόνους του Σημ. Και ποια ήταν η θεία αποκάλυψις στον Αβραάμ, ο οποίος τότε εκαλείτο Άβραμ;

¹¹ Ο Άβραμ (Αβραάμ) ήταν στη Μεσοποταμία, στην πόλι Ουρ των Χαλδαίων, σε μικρή απόστασι από τη Βαβυλώνα (Βαβέλ), όταν του έγινε η αποκάλυψις. Τα εδάφια Γένεσις 12:1-3 (ΜΝΚ) λέγουν τα εξής: «Ο δε Ιεχωβά είπε προς τον Άβραμ, Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει· και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν· και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.»

12. Για ποιους αυτή η αποκάλυψις ήταν «αγαθά νέα» και ποια εποχή μπορεί να λεχθή ότι άρχισε μ’ αυτή την αποκάλυψι;

¹² «Πάσαι αι φυλαί της γης»—αυτό συμπεριλαμβάνει και όλες τις σημερινές φυλές αυτού του εικοστού αιώνος! Όσοι ανήκουν στις φυλές μας μπορούν να λάβουν ευλογία μέσω αυτού του αρχαίου Άβραμ (Αβραάμ)! Αυτό είναι πράγματι αγαθά νέα! Και διαδόθηκαν στον μετακατακλυσμιαίο κόσμο εκείνο τον καιρό, στον εικοστό αιώνα π.Χ. Το τι εσήμαινε αυτό σχολιάσθηκε αργότερα με αυτά τα θεόπνευστα λόγια: «Εξεύρετε λοιπόν ότι οι όντες εκ πίστεως, ούτοι είναι υιοί του Αβραάμ. Προϊδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιώνει τα έθνη ο Θεός, προήγγειλεν εις τον Αβραάμ ότι θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάντα τα έθνη.» (Γαλάτας 3:7, 8) Επομένως, μπορεί ορθά να λεχθή ότι η εποχή του Ευαγγελίου (ο Ευαγγελικός Αιών, όπως θέλουν να τον λέγουν μερικοί) άρχισε τότε, λίγο πριν αρχίση ο Αβραάμ να εκτελή τη θεία εντολή.

13. (α) Ποια ήταν η σαρκική κατάστασις του Αβραάμ όταν του δόθηκε η εντολή του Θεού και συνεπώς τι ήταν εκείνο που υπολογίσθηκε από τον Θεό; (β) Πότε ο Αβραάμ διέβη τον Ευφράτη Ποταμό;

¹³ Ένα γεγονός που πρέπει, επίσης, να σημειωθή είναι ότι όταν ο Αβραάμ εξελέγη από τον Θεό για να γίνη το μέσον της ευλογίας όλων των φυλών και των εθνών, δεν ήταν περιτετμημένος κατά σάρκα. Η θεία εντολή σ’ αυτόν και στα άρρενα μέλη του οίκου του να περιτμηθούν δεν δόθηκε παρά αφού πέρασαν τουλάχιστον είκοσι τέσσερα χρόνια, δηλαδή ένα έτος πριν από τη γέννησι του υιού του Ισαάκ (1918 π.Χ.). Αν δεν ήταν η σαρκική κατάστασις του Αβραάμ, τότε τι ήταν εκείνο που υπολογίσθηκε από τον Θεό; Ήταν η πίστις του Αβραάμ. Ο Ιεχωβά Θεός εγνώριζε ότι ο Αβραάμ είχε πίστι σ’ Αυτόν. Δεν έδωσε ματαίως την εντολή στον Αβραάμ να εγκαταλείψη τον τόπο του. Ο Αβραάμ έφυγε αμέσως και μετώκησε με την οικογένειά του βορειοδυτικά της Χαρράν και από εκεί, μετά τον θάνατο του πατέρα του Θάρα στη Χαρράν, πέρασε τον Ευφράτη Ποταμό και πήγε στη γη που επρόκειτο ο Θεός να του δείξη. Η διάβασις του Ποταμού Ευφράτου έγινε στις 14 του μηνός Νισάν, την άνοιξι του έτους 1943 π.Χ., δηλαδή 430 χρόνια πριν από τον εορτασμό του πρώτου Πάσχα από τους απογόνους του Αβραάμ στην Αίγυπτο.—Έξοδος 12:40-42· Γαλάτας 3:17.

14. Τι είπε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ στη γη Χαναάν και τι έκαμε κατόπιν ο Αβραάμ;

¹⁴ Ο προφήτης Μωυσής το κατέγραψε αυτό με τα εξής λόγια: «Και υπήγεν ο Άβραμ, καθώς είπε προς αυτόν ο Ιεχωβά· και μετ’ αυτού υπήγε και ο Λωτ· ο δε Άβραμ ήτο ηλικίας εβδομήκοντα πέντε ετών, ότε εξήλθεν από Χαρράν. Και έλαβεν ο Άβραμ Σάραν την γυναίκα αυτού, και Λωτ τον υιόν του αδελφού αυτού, και πάντα τα υπάρχοντα αυτών όσα είχον αποκτήσει, και τους ανθρώπους τους οποίους είχον αποκτήσει εν Χαρράν, και εξήλθον διά να υπάγωσιν εις την γην Χαναάν· και ήλθον εις την γην Χαναάν. Και διεπέρασεν ο Άβραμ την γην εκείνην έως του τόπου Συχέμ, έως της δρυός Μορέχ· οι δε Χαναναίοι τότε κατώκουν εν τη γη ταύτη. Και εφάνη ο Ιεχωβά εις τον Άβραμ και είπεν, Εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γην ταύτην. Και ωκοδόμησεν εκεί θυσιαστήριον εις τον Ιεχωβά, όστις εφάνη εις αυτόν.»—Γένεσις 12:4-7, ΜΝΚ· Πράξεις 7:4, 5.

15. Γιατί η υπόσχεσις του Θεού που δόθηκε στον Αβραάμ για ένα «σπέρμα» θα απαιτούσε ένα θαύμα και αυτό ποιο μεγαλύτερο ακόμη θαύμα περιελάμβανε;

¹⁵ Μολονότι ο Άβραμ ήταν τότε ηλικίας εβδομήντα πέντε ετών και δεν είχε τέκνα από την εξηκονταπενταετή σύζυγό του Σάρρα, εν τούτοις, ο Ιεχωβά του υποσχέθηκε ότι θα είχε σπέρμα, δηλαδή απογόνους, στους οποίους ο Ιεχωβά θα έδινε τη γη Χαναάν. Ο Αβραάμ δέχθηκε εκείνη τη θεία υπόσχεσι με πίστι. Διότι, σύμφωνα με τις γυναικείες δυνάμεις αναπαραγωγής σ’ αυτή την ηλικία, αυτό εσήμαινε στην πραγματικότητα ότι ο Θεός θα έκαμε ένα θαύμα. Ύστερα από είκοσι τέσσερα χρόνια, όταν ο Αβραάμ άκουσε ότι θα αποκτούσε γυιο από τη σύζυγό του Σάρρα εγέλασε και είπε μέσα του: «Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον; και η Σάρρα, γυνή ενενήκοντα ετών, θέλει γεννήσει;» (Γένεσις 17:17· 18:12-14) Αν αυτό ήταν κάτι «καταπληκτικό,» ακόμη πιο θαυμαστό θα ήταν το θαύμα που θα εξεπλήρωνε τη θεία προφητεία της Γενέσεως 3:15. Θα ήταν πιο θαυμαστό διότι η ‘γυνή’ του Θεού ήταν ουράνια και το υποσχεμένο «σπέρμα» της θα ήταν ουράνιο, και ωστόσο αυτό το «σπέρμα» θα συνεδέετο με τη γενεαλογική γραμμή του Αβραάμ. Έτσι αυτό το «σπέρμα» της «γυναικός» του Θεού μπορούσε να ονομασθή «σπέρμα του Αβραάμ,» ή και «υιός του Αβραάμ.»

16. Η υπόσχεσις του Θεού να παραγάγη έθνη και βασιλείς από τον Αβραάμ και τη Σάρρα τι ερωτήματα εγείρει σχετικά με το «σπέρμα»;

¹⁶ Όταν ο Θεός με τον άγγελό του εβεβαίωσε τον Αβραάμ ότι επρόκειτο να αποκτήση ένα γυιο από τη σύζυγό του Σάρρα και θα ωνομάζετο Ισαάκ, ο Θεός είπε στον Αβραάμ: «Και θέλω σε αυξήσει σφόδρα σφόδρα, και θέλω σε καταστήσει εις έθνη, και βασιλείς θέλουσιν εξέλθει εκ σου·. . . και θέλω ευλογήσει αυτήν [τη Σάρρα], και θέλω προσέτι δώσει εις σε υιόν εξ αυτής· και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλει γείνει μήτηρ εθνών· βασιλείς λαών θέλουσιν εξέλθει εξ αυτής.» (Γένεσις 17:6, 16) Τώρα, λοιπόν, ποιο απ’ αυτά τα ‘έθνη’ θα ήταν το ευνοούμενο έθνος του Ιεχωβά; Θα είχε αυτό το έθνος βασιλέα; Μήπως το «σπέρμα» της «γυναικός» του Θεού θα εγίνετο αυτός ο βασιλεύς; Είναι φυσικό να εγερθούν αυτά τα ερωτήματα.

ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

17. Ποια ήταν η πιο σπουδαία γνωριμία που είχε ο Αβραάμ στη ζωή του με βασιλείς της γης Χαναάν και γιατί ο Αβραάμ προσέφερε σ’ αυτόν τον βασιλέα ένα δέκατο απ’ όλα τα λάφυρα;

¹⁷ Πριν από τότε, ο Αβραάμ είχε γνωριμία με επίγειους βασιλείς. Η πιο σημαντική απ’ αυτές τις γνωριμίες ήταν η συνάντησίς του με τον εξέχοντα βασιλέα της γης Χαναάν. Ο Αβραάμ μόλις είχε διασώσει τον ανεψιό του Λωτ από τα χέρια τεσσάρων βασιλέων που είχαν επιδράμει στη γη Χαναάν, είχαν νικήσει πέντε βασιλείς της και τους είχαν απαγάγει ως αιχμαλώτους, περιλαμβανομένου και του Λωτ. Ο Αβραάμ, επιστρέφοντας από τη νίκη του εναντίον αυτών των τεσσάρων λεηλατών βασιλέων, πλησίασε στην πόλι Σαλήμ στα όρη που είναι δυτικά της Νεκράς Θαλάσσης. «Και ο Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.» (Γένεσις 14:18-20) Επειδή, όπως είπε ο Μελχισεδέκ στον Αβραάμ, ο Ύψιστος Θεός είχε παραδώσει τους καταδυνάστας του Αβραάμ στα χέρια του, ήταν πολύ κατάλληλο να δώση ένα δέκατο απ’ όλα τα λάφυρα στον ιερέα του Υψίστου Θεού, τον Μελχισεδέκ.

18. Γιατί η ευλογία του Μελχισεδέκ στον Αβραάμ δεν ήταν μάταιη έκφρασις και πώς έδειξε ο Δαβίδ πόσο σπουδαία θέσι είχε ο Μελχισεδέκ στον σκοπό του Θεού;

¹⁸ Η ευλογία του Μελχισεδέκ στον Αβραάμ δεν ήταν μάταιη έκφρασις. Είχε κάποια σημασία και ήταν σε αρμονία με την υπόσχεσι του Ιεχωβά ότι ο Αβραάμ θα ήταν ευλογία για όλες τις φυλές της γης—όλες οι φυλές θα ελάμβαναν ευλογία μέσω αυτού. (Γένεσις 12:3) Ο μυστηριώδης αυτός Βασιλεύς και Ιερεύς Μελχισεδέκ, μολονότι η ιστορία αναφέρει λίγα μόνον γι’ αυτόν, δεν λησμονήθηκε. Ύστερα από εννιακόσια χρόνια ο Ύψιστος Θεός ενέπνευσε έναν άλλον Βασιλέα της Σαλήμ, τον Βασιλέα Δαβίδ της Ιερουσαλήμ, να προφητεύση και να δείξη ακριβώς πόσο σημαντική θέσι είχε ο Μελχισεδέκ στον σκοπό του Θεού του Υψίστου. Έτσι, ο Μελχισεδέκ προεικόνιζε έναν ακόμη μεγαλύτερο βασιλέα, που θα ήταν μεγαλύτερος και από τον Δαβίδ, ένα βασιλέα που και ο Δαβίδ ακόμη θα υπεχρεώνετο να τον αποκαλή ‘Κύριόν του.’ Αυτός ο προεικονιζόμενος βασιλεύς δεν θα ήταν άλλος από τον Μεσσία, το «σπέρμα» της «γυναικός» του Θεού. Γι’ αυτό και ο Δαβίδ, κάτω από τη δύναμι του αγίου πνεύματος του Θεού, έγραψε τα εξής στον Ψαλμό 110:1-4 (ΜΝΚ):

«Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου. Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου, εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού· οι νέοι σου θέλουσιν είσθαι εις σε ως η δρόσος, η εξερχομένη εκ της μήτρας της αυγής. Ώμοσεν ο Ιεχωβά και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»

19. Τίνος απόγονος έπρεπε να είναι εκείνος που προφητεύθηκε ότι θα κρατούσε τη ράβδο της δυνάμεως στο Όρος Σιών και γιατί ο Δαβίδ δεν ανεφέρετο προφητικά στους βασιλείς από τον Σολομώντα ως τον Σεδεκία;

¹⁹ Σημειώστε επίσης τι σημαίνουν αυτά τα θεόπνευστα λόγια. Το γεγονός ότι ο Βασιλεύς Δαβίδ είπε ότι ο Ιεχωβά θα απέστελλε τη Βασιλική ράβδο της δυνάμεως από τη Σιών, δείχνει ότι ο Βασιλεύς θα ήταν ένας κατά σάρκα απόγονος του Δαβίδ. Σύμφωνα με τη διαθήκη που έκαμε ο Ιεχωβά με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία, κανένας δεν θα εκάθητο ως βασιλεύς στο Όρος Σιών και δεν θα εχειρίζετο το όμοιο με ράβδο σκήπτρον της δυνάμεως παρά μόνον ένας κατά σάρκα απόγονος του Δαβίδ. (2 Σαμουήλ 7:8-16) Συνεπώς, αυτός του οποίου η ράβδος της δυνάμεως θα εξαπεστέλλετο από τη Σιών θα εκαλείτο «υιός του Δαβίδ.» Αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι ο Δαβίδ δεν ανεφέρετο προφητικά στον γυιο του, τον Βασιλέα Σολομώντα, που ήταν ο πιο ένδοξος βασιλεύς από τη γραμμή του Δαβίδ στο θρόνο του Όρους Σιών και βασίλευε στις δώδεκα φυλές του λαού του. Ο Δαβίδ δεν απεκάλεσε ποτέ τον γυιο του Σολομώντα ‘Κύριόν του,’ ούτε κανένα άλλον από τους βασιλείς της Σιών που ακολούθησαν μετά τον Σολομώντα κατά σειρά ως τον Βασιλέα Σεδεκία. Εκτός αυτού, ούτε ο Σολομών, ούτε κανένας από τους επομένους βασιλείς στο Όρος Σιών ήσαν ιερείς καθώς και βασιλείς, όπως ήταν ο Μελχισεδέκ.—2 Χρονικών 26:16-23.

20. Πώς αυτός ο άρχων που είχε προφητευθή, αν και ήταν υιός του Δαβίδ, θα ήταν εν τούτοις «Κύριος» του Δαβίδ;

²⁰ Εν τούτοις, αφού αυτός ο υποσχεμένος άρχων θα ήταν «υιός» του Βασιλέως Δαβίδ, γιατί ο Δαβίδ θα έπρεπε να τον αποκαλή ‘Κύριόν του;’ Αυτό ωφείλετο στο γεγονός ότι ο προεξέχων αυτός «υιός του Δαβίδ» θα ήταν ένας βασιλεύς πολύ ανώτερος από τον Δαβίδ. Μολονότι ο Δαβίδ εκάθησε στον ‘θρόνο του Ιεχωβά’ πάνω στο επίγειο Όρος Σιών, ποτέ, ούτε και στον θάνατό του, δεν ανέβηκε στον ουρανό και δεν εκάθησε στα ‘δεξιά’ του Ιεχωβά. Αλλ’ εκείνος που θα εγίνετο «Κύριος» του Δαβίδ θα ανέβαινε στον ουρανό. Η βασιλική του θέσις στα δεξιά του Ιεχωβά στον ουρανό θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως ένα ουράνιο Όρος Σιών, διότι εξεικονίσθηκε από το επίγειο Όρος Σιών, το οποίο περιεβάλλετο από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, αλλά σήμερα δεν περιβάλλεται. Όπως είπε ο ίδιος ο Ιεχωβά στον Ψαλμό 89:27, σχετικά με τον Μεσσία: «Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου, ύψιστον επί τους βασιλείς της γης.» Αυτός θα ήταν όχι μόνον μεγαλοπρεπής Βασιλεύς, ανώτερος από τον Δαβίδ, αλλά θα ήταν για πάντα «ιερεύς» του Θεού του Υψίστου, όπως ήταν ο βασιλεύς Μελχισεδέκ της αρχαίας Σαλήμ.—Ψαλμός 76:2· 110:4.

21. Γιατί, λοιπόν, το όνομα του Αβραάμ θα εγίνετο μέγα;

²¹ Λίγο εννοούσε ο πατριάρχης Αβραάμ τότε στον εικοστό αιώνα π.Χ. ότι βασιλείς, των οποίων αυτός και η σύζυγός του Σάρρα θα ήσαν πρόγονοι, θα περιελάμβαναν τον Μεσσιανικό Βασιλέα ο οποίος είχε προσκιασθή από τον Μελχισεδέκ, στον οποίον ο Αβραάμ επλήρωσε το δέκατο απ’ όλα τα λάφυρα της νίκης του. Δεν ήταν εκπληκτικό ότι το όνομα του Αβραάμ θα εγίνετο μέγα λόγω της σχέσεώς του μ’ ένα τέτοιο Βασιλέα και Ιερέα! Δεν είναι εκπληκτικό το ότι μέσω αυτού του Ιερέως και Βασιλέως, όπως ήταν ο Μελχισεδέκ θα ηυλογούντο όλες οι φυλές της γης, δηλαδή θα ελάμβαναν ευλογία μέσω του Αβραάμ!—Γένεσις 12:3.

Ο «ΦΙΛΟΣ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ

22. Πώς έδειξε ο Θεός ότι το εκλεκτό Του έθνος θα προήρχετο από τον φυσικό γυιο και κληρονόμο του Αβραάμ;

²² Μετά τη νικηφόρο αντιμετώπισι των τεσσάρων επιδρομέων βασιλέων από τον Αβραάμ, ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ όχι μόνον την αναγκαία προστασία αλλά και ένα «κληρονόμο» που θα ήταν φυσικός γυιος του. Το ότι το εκλεκτό έθνος του Θεού θα προήρχετο απ’ αυτόν τον γυιο και κληρονόμο του, ο Θεός διεβεβαίωσε τον Αβραάμ με το εξής παράδειγμα: «Και έφερεν αυτόν έξω και είπεν, Ανάβλεψον τώρα εις τον ουρανόν και αρίθμησον τα άστρα, εάν δύνασαι να εξαριθμήσης αυτά· και είπε προς αυτόν, Ούτω θέλει είσθαι το σπέρμα σου. Και επίστευσεν εις τον Ιεχωβά· και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην.»—Γένεσις 15:1-6, ΜΝΚ.

23. Για ποιο πράγμα ελογίσθη δικαιοσύνη στον Αβραάμ και ως τι χαρακτηρίσθηκε δικαιολογημένα;

²³ Ας μη λησμονούμε ότι τότε ο Αβραάμ ήταν ακόμη ένας απερίτμητος Εβραίος. Γι’ αυτό, δεν μπορούσε να λογισθή δικαιοσύνη στον Αβραάμ λόγω της περιτομής του· του ελογίσθη δικαιοσύνη λόγω της πίστεώς του στον Ιεχωβά ο οποίος απεκάλυπτε ένα μέρος του σκοπού του στον Αβραάμ. Ο Αβραάμ λοιπόν λογίσθηκε δίκαιος ενώπιον του Θεού· έτσι, δικαιολογημένα χαρακτηρίσθηκε ως φίλος του Ιεχωβά Θεού. Μετά από αιώνες, ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ της Ιερουσαλήμ εκάλεσε τον Αβραάμ φίλον ή ‘αγαπητόν’ του Ιεχωβά. Ακόμη αργότερα, ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Ησαΐα, μίλησε για τον Αβραάμ ως ‘Αβραάμ τον αγαπητόν του.’ (2 Χρονικών 20:7· Ησαΐας 41:8) Αυτό αποδεικνύει πραγματικά πόσο πολύτιμη και πόσο ζωτική είναι η πίστις στον Ιεχωβά εν σχέσει με το «σπέρμα» του.

24. Πώς ο Αβραάμ έγινε πατέρας του Ισμαήλ και πώς κατόπιν πατέρας του Ισαάκ;

²⁴ Στο έτος 1932 π.Χ. ο Αβραάμ, καθ’ υπόδειξιν της στείρας ηλικιωμένης συζύγου του Σάρρας, απέκτησε ένα γυιο με την Αιγυπτία δούλη του Άγαρ και εκάλεσε το όνομά του Ισμαήλ. (Γένεσις 16:1-16) Δέκα τρία χρόνια μετά από τότε, στο έτος 1919 π.Χ., ο Ιεχωβά είπε στον Αβραάμ ότι ο Ισμαήλ δεν θα ήταν το πραγματικό «σπέρμα,» αλλά ένας γυιος από την πραγματική του σύζυγο, τη Σάρρα, θα ήταν το εκλεκτό «σπέρμα.» Θα ήταν ένας γυιος από μια ελεύθερη γυναίκα. Γι’ αυτό, στο επόμενο έτος, γεννήθηκε ο Ισαάκ, όταν η Σάρρα ήταν ενενήντα ετών. «Ήτο δε ο Αβραάμ εκατόν ετών, ότε εγεννήθη εις αυτόν Ισαάκ ο υιός αυτού.» Την ογδόη ημέρα της γεννήσεώς του ο Ισαάκ περιετμήθη, όπως ακριβώς ο πατέρας του ο Αβραάμ είχε περιτμηθή το προηγούμενο έτος.—Γένεσις 21:1-5.

25. Τι δείχνει η αφήγησις σχετικά με το αν έκαμε ο Ιεχωβά ένα έθνος από όλους τους φυσικούς γυιους του Αβραάμ;

²⁵ Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι ο Θεός δεν έκαμε από τους δύο γυιους του Αβραάμ—τον Ισμαήλ τον πρωτότοκο και τον Ισαάκ ένα έθνος, ένα δίφυλο έθνος. Όχι, αλλά ύστερα από πέντε χρόνια, κατ’ απαίτησιν της συζύγου του Σάρρας, ο Αβραάμ έδιωξε την Άγαρ και τον γυιο της Ισμαήλ από το σπίτι του, για να συντηρηθούν μόνοι τους και να πάνε όπου ήθελαν. (Γένεσις 21:8-21) Ούτε κατόπιν, μετά τον θάνατο της Σάρρας στο έτος 1881 π.Χ., δεν έκαμε ο Θεός ένα έθνος, ένα επτάφυλο έθνος από τον Ισαάκ και τους άλλους γυιους που απέκτησε ο Αβραάμ με μια παλλακή, τη Χετούρα. «Έδωκε δε ο Αβραάμ πάντα τα υπάρχοντα αυτού εις τον Ισαάκ. Εις δε τους υιούς των παλλακών αυτού έδωκεν ο Αβραάμ χαρίσματα, και εξαπέστειλεν αυτούς, έτι ζων, μακράν από του υιού αυτού Ισαάκ προς ανατολάς, εις την γην της Ανατολής.»—Γένεσις 25:1-6.

26. Για ποια αξιοθαύμαστη επίδειξι πίστεως έλαβε ο Αβραάμ μια ειδική ευλογία στη γη του Μοριά και τι αυτή περιελάμβανε;

²⁶ Ύστερα από μια αξιοθαύμαστη επίδειξι πίστεως, έλαβε ο Αβραάμ, αυτός ο «φίλος του Θεού,» μια ειδική ευλογία. Η ευλογία ήλθε ύστερα από μια πλήρη δοκιμασία της πίστεως και της υπακοής του Αβραάμ προς τον Ύψιστο Θεό. Η ευλογία της θείας επιδοκιμασίας απηγγέλθη σε μια βουνοκορφή στον τόπο Μοριά, που θεωρείται από πολλούς ότι ήταν ο τόπος όπου ο Βασιλεύς Σολομών αργότερα ανήγειρε τον μεγαλοπρεπή ναό του Ιεχωβά. (2 Χρονικών 3:1) Εκεί, στον τόπο που ωρίσθηκε από τον Ιεχωβά και επάνω στα ξύλα που έστρωσε πάνω σ’ ένα λίθινο θυσιαστήριο που μόλις είχε κάμει, εκείτο το σώμα ενός νέου. Ήταν ο Ισαάκ. Δίπλα στο θυσιαστήριο έστεκε ο πατέρας του Αβραάμ με μια μάχαιρα στο χέρι του. Ήταν έτοιμος να εκτελέση τη θεία εντολή, να σφάξη τον Ισαάκ θυσιαστικά και να τον προσφέρη ως ολοκαύτωμα στον Θεόν ο οποίος του είχε δώσει το παιδί θαυματουργικά. Τότε συνέβη το εξής:

«Άγγελος δε Ιεχωβά εφώνησε προς αυτόν εκ του ουρανού και είπεν, Αβραάμ, Αβραάμ. . . . Μη επιβάλης την χείρα σου επί το παιδάριον, και μη πράξης εις αυτό μηδέν· διότι τώρα εγνώρισα ότι συ φοβείσαι τον Θεόν, επειδή δεν ελυπήθης τον υιόν σου τον μονογενή δι’ εμέ. . . . Και εφώνησε δεύτερον ο άγγελος του Ιεχωβά προς τον Αβραάμ εκ του ουρανού, και είπεν, Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει ο Ιεχωβά, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.»—Γένεσις 22:1-18, ΜΝΚ.

27. Τι έδειξε αυτή η θεία δήλωσις σχετικά με την εκλογή του «σπέρματος» και ποιοι θα μπορούσαν να λάβουν ευλογία μέσω αυτού του «σπέρματος»;

²⁷ Αυτό εσήμαινε ότι το υποσχεμένο «σπέρμα» μέσω του οποίου θα ευλογούντο όλα τα έθνη θα προήρχετο από τη γενεαλογική γραμμή του Ισαάκ. Με αυτό ο Ιεχωβά Θεός έδειξε ότι έκαμε την εκλογή της γενεαλογικής γραμμής και ότι όλοι οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ισαάκ δεν θα είχαν μέρος στην παραγωγή αυτού του «σπέρματος.» Εν τούτοις, τα έθνη που θα προήρχοντο από τους ετεροθαλείς αδελφούς του Ισαάκ θα μπορούσαν να λάβουν ευλογία μέσω αυτού του «σπέρματος.» Όλα τα έθνη σήμερα, δηλαδή άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων, μπορούν ομοίως να λάβουν ευλογία μέσω του «σπέρματος» του Αβραάμ.

28. Ποια γεγονότα σχετικά με τη γραμμή των απογόνων του έμαθε ο Σημ, επειδή έζησε αρκετά χρόνια;

²⁸ Ο πατριάρχης Σημ, που είχε επιζήσει από τον παγκόσμιο κατακλυσμό, ζούσε ακόμη και έμαθε γι’ αυτή τη θεία ευλογία που δόθηκε στον Αβραάμ· μάλιστα ζούσε ακόμη όταν ο Ισαάκ νυμφεύθηκε την ωραία Ρεβέκκα από τη Χαρράν της Μεσοποταμίας. Ο Σημ έζησε έως το έτος 1868 π.Χ., δηλαδή δέκα χρόνια μετά απ’ αυτόν το γάμο, αλλά δεν έζησε για να δη τους απογόνους εκείνου του γάμου. Ο Αβραάμ όμως τους είδε.—Γένεσις 11:11· 25:7.

Κεφάλαιον 8

Η Θεία Εκλογή Σύμφωνα με τον «Αιώνιο Σκοπό»

 1. Ποιο ερώτημα ανέκυψε ως προς τους απογόνους του ανδρός στον οποίον ο Θεός ανανέωσε τη διαθήκη της υποσχέσεως του;

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ ευαρεστήθηκε ν’ ανανεώση στον Ισαάκ τη διαθήκη της υποσχέσεως που είχε κάμει με τον πατέρα του Αβραάμ. (Γένεσις 26:1-5, 23, 24) Ο Ισαάκ, μολονότι νυμφεύθηκε σε ηλικία σαράντα ετών, μόνον όταν έγινε εξήντα ετών απέκτησε τέκνα—δίδυμα. Θα έκανε ο Ιεχωβά, που απήντησε στην προσευχή του Ισαάκ να δώση τέκνα, κάποια εκλογή μεταξύ αυτών των διδύμων παιδιών;

 2. Πώς απεκάλυψε ο Ιεχωβά ποιον από τους διδύμους αδελφούς θα έλεγε;

² Ο Ιεχωβά έδειξε την εκλογή του στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της Ρεβέκκας, όταν εκείνη προσευχήθηκε και τον ρώτησε για την κατάστασί της: «Και είπεν ο Ιεχωβά προς αυτήν, Δύο έθνη είναι εν τη κοιλία σου· και δύο λαοί θέλουσι διαχωρισθή από των εντοσθίων σου· και ο εις λαός θέλει είσθαι δυνατώτερος του άλλου λαού· και ο μεγαλύτερος θέλει δουλεύσει εις τον μικρότερον.» Ο Ησαύ γεννήθηκε πρώτος και έπειτα ο Ιακώβ, ο δίδυμος αδελφός του. (Γένεσις 25:20-23, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά έδειξε έτσι ότι δεν θα έκανε ένα έθνος απ’ αυτούς τους δίδυμους γιους του Ισαάκ, ένα δίφυλλο έθνος. Αντιθέτως, θα υπήρχαν δύο έθνη, και το έθνος που θα προήρχετο από τον πρεσβύτερο δίδυμο θα ήταν ασθενέστερο, θα υπηρετούσε το έθνος που θα προήρχετο από τον νεώτερο δίδυμο. Αυτό αντέστρεψε το φυσικό δικαίωμα του πρωτοτόκου γιου να έχη τα πρωτεία. Έτσι ο Ιεχωβά απεκάλυψε ποιον θα εξέλεγε.

 3. Εξηρτάτο η εκλογή από ανθρώπινα έργα ή από εκείνον που κάνει την κλήσι;

³ Ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος Θεός είχε δικαίωμα να το κάμη αυτό, σύμφωνα με τον σκοπό του για την ευλογία όλης της ανθρωπότητος. Σχετικά μ’ αυτό ένας Βιβλικός σχολιαστής του πρώτου αιώνος έγραψε τα εξής: «Η Ρεβέκκα, ότε συνέλαβε δύο εξ ενός ανδρός, Ισαάκ του πατρός ημών διότι πριν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πριν πράξωσί τι αγαθόν ή κακόν, διά να μένη ο κατ’ εκλογήν προορισμός του Θεού, ουχί εκ των έργων, αλλ’ εκ του καλούντος, ερρέθη προς αυτήν ότι ο μεγαλύτερος θέλει δουλεύσει εις τον μικρότερον, καθώς είναι γεγραμμένον τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα.»—Ρωμαίους 9:10-13· παράθεσις επίσης από Μαλαχία 1:2,3.

 4. Για ποιον λόγο ο Ιεχωβά αγάπησε τον Ησαύ λιγώτερο από τον Ιακώβ, ακόμη προτού γεννηθούν τα δύο παιδιά;

⁴ Ασφαλώς ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος Θεός δεν έκαμε κακή εκλογή. Χωρίς αμφιβολία, επειδή ήταν σε θέσι να ιδή τα σωματικά και διανοητικά χαρακτηριστικά των διδύμων που ήσαν στη μήτρα της Ρεβέκκας, μπορούσε να ξέρη από πριν πώς θα εξελίσσοντο τα δύο παιδιά και ποια οδό θ’ ακολουθούσαν. Εξέλεξε λοιπόν από τους δύο τον πιο κατάλληλο, μολονότι ήταν ο νεώτερος. Ο Ιεχωβά, παρά την εκλογή που έκαμε σύμφωνα με τον σκοπό του, δεν εξεβίασε τα πράγματα. Δεν εσχεδίασε να κάμη τον πρεσβύτερο Ησαύ να πωλήση τα πρωτοτόκιά του για ένα πιάτο φακής στον νεώτερο αδελφό του Ιακώβ σε μια κρίσιμη ημέρα αποφάσεων. Προφανώς, όμως, ο Ιεχωβά προείδε, προτού ακόμη γεννηθή ο Ησαύ, ότι δεν θα είχε εκτίμησι και αγάπη για τα πνευματικά πράγματα όπως ο Ιακώβ. Γι’ αυτόν τον λόγο αγάπησε λιγώτερο τον Ησαύ από τον Ιακώβ και έκαμε ανάλογα την εκλογή του, από τον καιρό ακόμη που οι δίδυμοι ήσαν στη μήτρα της μητέρας των.—Γένεσις 25:24-34.

 5. Εσχεδίασε ο Ιεχωβά το πώς θα ενεργούσε ο Ιακώβ για να λάβη την ευλογία του Ισαάκ, και άφησε ο Ιεχωβά ν’ αντιστραφή αυτή η ευλογία;

⁵ Ο Ιεχωβά δεν εσχεδίασε την τακτική που χρησιμοποίησαν τελικά ο Ιακώβ και η μητέρα του Ρεβέκκα για να κάμουν τον Ισαάκ να ευλογήση τον Ιακώβ, αλλ’ ο Ιεχωβά επέτρεψε στον γέροντα τυφλό Ισαάκ να δώση την ευλογία των πρωτοτοκίων στον Ιακώβ, διότι ο Ιακώβ άξιζε να τη λάβη. (Γένεσις 27:1-30) Ο Ιεχωβά δεν άφησε τον Ισαάκ ν’ αντιστρέψη αυτή την ευλογία, αλλ’ όταν ο Ιακώβ διέφυγε από τη φονική οργή του διδύμου αδελφού του Ησαύ, ο Θεός επεβεβαίωσε την ευλογία που είχε δώσει ο Ισαάκ στον Ιακώβ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ετήρησε ακλόνητη ο Θεός την εκλογή που είχε κάμει πριν από τη γέννησι του Ιακώβ. Πώς συνέβη αυτό;

 6. Πώς ο Ιεχωβά με το ενύπνιο της κλίμακος, που χρησιμοποίησαν οι άγγελοι, επεβεβαίωσε την εκλογή του;

⁶ Ο φυγάς Ιακώβ, όταν έφθασε στον τόπο που ωνόμασε Βαιθήλ, στη Γη της Επαγγελίας, «είδεν ενύπνιον, και ιδού, κλίμαξ εστηριγμένη εις την γην, της οποίας η κορυφή έφθανεν εις τον ουρανόν και ιδού, οι άγγελοι του Θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ’ αυτής. Και ιδού, ο Ιεχωβά ίστατο επάνωθεν αυτής και είπεν, Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός του Αβραάμ του πατρός σου, και ο Θεός του Ισαάκ· την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει αυτήν και εις το σπέρμα σου· και θέλει είσθαι το σπέρμα σου ως η άμμος της γης, και θέλεις εξαπλωθή προς δύσιν και προς ανατολήν και προς βορράν και προς νότον και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γης· και ιδού, εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε διαφυλάττει πανταχού, όπου αν υπάγης, και θέλω σε επαναφέρει εις την γην ταύτην· διότι δεν θέλω σε εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε.»—Γένεσις 28:12-15, ΜΝΚ.

 7, 8. (α) Τι εσήμαινε αυτή η θεία δήλωσις για τη γενεαλογική γραμμή του Μεσσία; (6)Αντίθετα με τον Ησαύ, για τη λατρεία τίνος Θεού, διακρίθηκε ο Ιακώβ;

⁷ Σύμφωνα μ’ αυτή την αμετάκλητη δήλωσι του Θεού, ο οποίος δεν ψεύδεται, η Αβραμιαία Επαγγελία που εκτίθεται στη Γένεσι 12:1-7 επρόκειτο να εκτελεσθή από τον Θεό μέσω των απογόνων ή του σπέρματος του Ιακώβ.

⁸ Αυτό εσήμαινε ότι ο Μεσσίας, το «σπέρμα» της ουρανίας «γυναικός» του Θεού, θα προήρχετο από τη γενεαλογική γραμμή του Ιακώβ. Γι’ αυτό ακολουθούμε ιδιαίτερα την ιστορία των απογόνων του Ιακώβ μάλλον παρά την ιστορία των εθνών και των φυλών της γης που πρόκειται ακόμη να ευλογηθούν από το Μεσσιανικό «σπέρμα.» Επίσης, ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ εκλήθη επίσης «Θεός του Ιακώβ.» Αυτό δεν μπορεί να λεχθή για τον Ησαύ (ή Εδώμ), ο οποίος δεν διακρίθηκε για τη λατρεία του στον Ιεχωβά και του οποίου οι απόγονοι έγιναν εχθροί των λάτρεων του Ιεχωβά. Το είδωλο Κος ήταν ο ‘θεός του Εδώμ.’ (2 Χρονικών 25:14· Ιεζεκιήλ κεφάλαιο 35) Ο ναός που ανηγέρθη αργότερα στην Ιερουσαλήμ ωνομάσθηκε ‘ο οίκος του Θεού του Ιακώβ.’ (Ησαΐας 2:3) Ο θεόπνευστος ψαλμωδός λέγει τα εξής ως παράδειγμα για μας που ζούμε σ’ αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς: «Ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών προπύργιον ημών είναι ο Θεός του Ιακώβ.»—Ψαλμός 46:11, ΜΝΚ.

ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ

 9. (α) Γιατί οι απόγονοι του Ιακώβ εκλήθησαν Ισραηλίται; (β) Σε ποιον τόπο έγινε ο Ιακώβ πατέρας του δωδέκατου γιου του;

⁹ Ο Ιακώβ, στη διάρκεια των είκοσι ετών που έμενε στην Παδάμ—αράμ της Μεσοποταμίας, νυμφεύθηκε από την οικογενειακή συγγένεια που είχε την επιδοκιμασία του πατέρα του Ισαάκ και απέκτησε ένδεκα γιους. Τότε ο Θεός του είπε να επιστρέψη στη Γη της Επαγγελίας, από την οποία είχε φύγει. (Γένεσις 31:3) Ενώ ο Ιακώβ ήταν στο ταξίδι της επιστροφής του, του δόθηκε το επώνυμο Ισραήλ. Ο άγγελος του Θεού του είπε: «Δεν θέλει καλεσθή πλέον το όνομά σου Ιακώβ, αλλά Ισραήλ· διότι ενίσχυσας μετά Θεού, και μετά ανθρώπων θέλεις είσθαι δυνατός.» (Γένεσις 32:28) Από τότε οι απόγονοι του Ιακώβ εκαλούντο Ισραηλίται. (Έξοδος 17:11) Αργότερα, όταν ο Ιακώβ ή Ισραήλ ήταν καθ’ οδόν επιστρέφοντας από άλλη μια επίσκεψι που είχε κάμει στη Βαιθήλ, όπου είχε ιδεί το ενύπνιο με την κλίμακα, απέκτησε τον δωδέκατο γιο του, τον Βενιαμίν. Αλλά η Ραχήλ, η προσφιλής σύζυγος του Ιακώβ, πέθανε κατά τον τοκετό αυτού του δεύτερου γιου της, όπως αναγράφεται στη Γένεσι 35:19: «Και απέθανεν η Ραχήλ και ετάφη εν τη οδώ της Εφραθά, ήτις είναι η Βηθλεέμ.»

10. Για ποιο λόγο ο Ρουβήν, στη διάρκεια της περαιτέρω διαμονής του Ιακώβ στη Γη της Επαγγελίας, έχασε τα πρωτοτόκιά του;

¹⁰ Ο Ιακώβ επέστρεψε στη Γη της Επαγγελίας το έτος 1761 π.Χ. και κατοικούσε εκεί σαν ένας αλλοδαπός επί τριάντα τρία χρόνια. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα συνέβησαν μερικά σημαντικά πράγματα, αλλ’ όχι σύμφωνα με κάποιο θείο σχέδιο. Ο Ισαάκ, ο πατέρας του Ιακώβ, πέθανε σε ηλικία εκατόν ογδόντα ετών. (Γένεσις 35:27-29) Ο Ρουβήν, ο μεγαλύτερος γιος του Ιακώβ, εβίασε την Βαλλά η οποία ήταν παλλακή του πατέρα του και υπηρέτρια της Ραχήλ. (Γένεσις 35:22) Με την πράξι αυτή ο Ρουβήν έχασε το δικαίωμα που είχε ως πρωτότοκος του πατέρα του Ιακώβ, καθώς και την προοπτική να γίνη πρόγονος του βασιλικού Μεσσία. Αυτό βέβαια δεν είχε σχεδιασθή από τον Ιεχωβά Θεό, διότι αυτός ποτέ δεν υπεστήριξε τέτοια αιμομικτική πορνεία.—Γένεσις 49:1-4.

11, 12. (α) Πώς ο Συμεών και ο Λευί έχασαν την ευκαιρία σχετικά με τη Μεσσιανική γενεαλογική γραμμή; (β) Τι έπρεπε να κάμη τώρα ο Θεός σχετικά με την εκλογή;

¹¹ Πριν από το θάνατο της Ραχήλ και πριν από την αισχρή ανηθικότητα του Ρουβήν, η θυγατέρα του Ιακώβ Δείνα είχε βιασθή από ένα κάτοικο της Γης της Επαγγελίας, από τον Συχέμ, τον γιο του Εμμώρ του Ευαίου, που κατοικούσε στην πόλι Συχέμ. Οι γιοι του Ιακώβ αγανάκτησαν πολύ γι’ αυτή ‘την αισχρή πράξι κατά του Ισραήλ.’ Γι’ αυτό, όταν οι άρρενες κάτοικοι της Συχέμ ήσαν ανίκανοι ν’ αντισταθούν, διότι είχαν δεχθή να συμμορφωθούν με την απαίτησι της περιτομής, ο δεύτερος γιος του Ιακώβ Συμεών και ο τρίτος του γιος Λευί έλαβαν μάχαιρες και κατέσφαξαν όλους τους ανύποπτους άρρενας κατοίκους της Συχέμ, και κατόπιν λεηλάτησαν την πόλι.

¹² Ο Ιακώβ, ως προφήτης του Θεού, απεδοκίμασε αυτή τη βιαιοπραγία. Είπε στον Συμεών και στον Λευί ότι με την ενέργεια τους αυτή τον έκαμαν «μισητόν μεταξύ των κατοίκων της γης» και εξέθεσαν,κι αυτόν και όλη την οικογένειά του στον κίνδυνο ν’ αφανισθούν από τους πολυαριθμοτέρους λαούς της γης. (Γένεσις 34:1-30) Λόγω της σκληρής αυτής σφαγής που έγινε επάνω στο θυμό και στην οργή τους, ο Συμεών και ο Λευί έχασαν το προνόμιο να γίνουν πρόγονοι του Μεσσιανικού «σπέρματος.» Γι’ αυτό, το τιμητικό αυτό προνόμιο έπρεπε τώρα να δοθή σε κάποιον άλλον γιο, αφού ο Συμεών και Λευί και ο φυσικός πρωτότοκος γιος Ρουβήν αποδείχθηκαν ανάξιοι. (Γένεσις 49:5-7) Ο Ιεχωβά Θεός, βέβαια, δεν είχε σχεδιάσει έτσι τα πράγματα. Τώρα έπρεπε να ενεργήση σύμφωνα με τις νέες περιστάσεις που προέκυψαν. Την εκλογή του μεταξύ των υπολοίπων γιων του Ιακώβ επρόκειτο να την δείξη μέσω του προφήτου του, του Ιακώβ ή Ισραήλ.

13, 14. Πώς ο Ιακώβ και όλη η οικογένειά του κατέβηκαν στην Αίγυπτο για να είναι με τον Ιωσήφ εκεί;

¹³ Ο πρωτότοκος γιος της Ραχήλ, της προσφιλούς δευτέρας συζύγου του Ιακώβ, ήταν ο Ιωσήφ, ο ενδέκατος γιος της οικογενείας. Ο Ιακώβ έτρεφε ιδιαίτερη στοργή σ’ αυτόν τον γιο της γεροντικής του ηλικίας. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ τον εζήλευαν. Εν αγνοία του πατέρα των, κατώρθωσαν να πωλήσουν τον Ιωσήφ σε περιοδεύοντας εμπόρους που πήγαιναν στην Αίγυπτο. Είπαν στον Ιακώβ τον πατέρα τους ότι ο Ιωσήφ είχε κατασπαραχθή από ένα άγριο θηρίο.

¹⁴ Ο Ιωσήφ πωλήθηκε ως δούλος στην Αίγυπτο, αλλά με την εύνοια του Θεού, τον οποίον πιστά ελάτρευε και στον οποίο υπήκουε, έγινε διαχειριστής των τροφίμων και πρωθυπουργός της Αιγύπτου υπό τον Φαραώ. Στο έτος 1728 π.Χ. ο Ιωσήφ συμφιλιώθηκε με τους μετανοημένους ετεροθαλείς αδελφούς του, που είχαν έλθει στην Αίγυπτο για να προμηθευθούν τρόφιμα στη διάρκεια ενός παγκοσμίου λιμού. Κατόπιν, με διευθετήσεις του Ιωσήφ, ο πατέρας του Ιακώβ ή Ισραήλ μετώκησε με όλη την οικογένειά του στην Αίγυπτο και εγκαταστάθηκε στη Γη Γεσέν. Εκεί ο Ιακώβ έζησε δέκα επτά χρόνια.—Γένεσις, κεφάλαια 37—47.

15, 16. Κληρονόμος ποιας επαγγελίας εξακολουθούσε να είναι ο Ιακώβ όταν πήγε στην Αίγυπτο και πώς εφιστάται η προσοχή μας σ’ αυτό στον Ψαλμό 105:7-15;

¹⁵ Κατόπιν θείων οδηγιών και με πρόσκλησι του Ιωσήφ, ο Ιακώβ έφυγε από τη Γη της Επαγγελίας και πήγε στην Αίγυπτο. (Γένεσις 46:1-4) Όταν ο Ιακώβ πήγε σ’ αυτή τη χώρα εξακολουθούσε να είναι ο κληρονόμος της Αβραμιαίας Επαγγελίας και ως εκείνος που θα διεβίβαζε την κληρονομιά. Ο Ψαλμός 105:7-15, ΜΝΚ τονίζει αυτό το γεγονός και λέγει:

¹⁶ «Αυτός είναι Ιεχωβά ο Θεός ημών εν πάση τη γη είναι αι κρίσεις αυτού. Μνημονεύετε πάντοτε της διαθήκης αυτού, του λόγου, τον οποίον προσέταξεν εις χιλίας γενεάς, της διαθήκης, την οποίαν έκαμε προς τον Αβραάμ, και του όρκου αυτού προς τον Ισαάκ· και εβεβαίωσεν αυτόν προς τον Ιακώβ διά νόμον, προς τον Ισραήλ διά διαθήκην αιώνιον, λέγων, Εις σε θέλω δώσει την γην Χαναάν, μερίδα της κληρονομιάς σας. Ενώ ήσαν αυτοί ολιγοστοί τον αριθμόν, ολίγοι, και πάροικοι εν αυτή, και διήρχοντο από έθνους εις έθνος, από βασιλείου εις άλλον λαόν, δεν αφήκεν άνθρωπον να αδικήση αυτούς· μάλιστα υπέρ αυτών ήλεγξε βασιλείς, λέγων, Μη εγγίσητε τους κεχρισμένους μου [μη άψησθε των χριστών μου, Μετάφρασις των Εβδομήκοντα· είναι ο πληθυντικός της Εβραϊκής λέξεως Μεσσίας], και μη κακοποιήσητε τους προφήτας μου.»

17. Γιατί ο Ιεχωβά ωνόμασε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ «προφήτας» του και «κεχρισμένους» του;

¹⁷ Ο Ιεχωβά λοιπόν ωνόμασε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ προφήτας του, όπως και πράγματι ήσαν. (Γένεσις 20:7) Ένας προφήτης μπορούσε να λεχθή ότι ήταν κεχρισμένος, επειδή είχε διορισθή στην υπηρεσία του Θεού, μολονότι δεν είχε χυθή επάνω του επίσημο έλαιον. (1 Βασιλέων 19:16, 19· 2 Βασιλέων 2:14) Ομοίως, μολονότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν είχαν χρισθή με έλαιο με τον τρόπο που έχρισε ο Ιακώβ τη στήλη στον τόπο που εκαλείτο Βαιθήλ, ελέγοντο κατάλληλα «κεχρισμένοι» [χριστοί, Μετάφρασις των Εβδομήκοντα ], διότι ο Ιεχωβά τούς χρησιμοποιούσε. (Γένεσις 28:18,19· 31:13) Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά τούς ωνόμασε «κεχρισμένους μου» δείχνει ότι αυτός τους είχε διορίσει, αυτός τους είχε εκλέξει. Η Βιβλική μετάφρασις του Μόφφατ αποδίδει ως εξής το εδάφιον Ψαλμός 105:15: «Μη εγγίσητε τους εκλεκτούς μου και μη κακοποιήσητε τους προφήτας μου.» (Επίσης έτσι μεταφράζει και το 1 Χρονικών 16:22) Ο Ιεχωβά εκλέγει εκείνους που θέλει· υπάρχει ένας σκοπός πίσω από την εκλογή που κάνει.

18. Επομένως, πώς χαρακτηρίσθηκε, επίσης, το έθνος που θα προήρχετο από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και γιατί αυτό ήταν κατάλληλο;

¹⁸ Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ήσαν ‘μεσσίες’ του Ιεχωβά, και το ότι το Μεσσιανικό έθνος προήλθε απ’ αυτούς είναι σε αρμονία μ’ αυτό το γεγονός. Οι Άγιες Γραφές χαρακτηρίζουν αυτό το εκλεκτό έθνος ως «μεσσίαν» ή ‘κεχρισμένον’ του Ιεχωβά. Στον Ψαλμό 28:8, 9, ΜΝΚ ο Ψαλμωδός Δαβίδ λέγει: «Ο Ιεχωβά είναι δύναμις του λαού αυτού· αυτός είναι και υπεράσπισις της σωτηρίας του κεχρισμένου αυτού. Σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου· και ποίμαινε αυτούς και ύψωσον αυτούς έως αιώνος.» Αργότερα, ο προφήτης Αββακούμ είπε στον Ιεχωβά με προσευχή: «Εξήλθες εις σωτηρίαν του λαού σου, εις σωτηρίαν του χριστού σου [Εβραϊκά: του ‘Μεσσίου’ σου].» (Αββακούμ 3:13) Αυτά ήσαν σε αρμονία με το γεγονός ότι ο πραγματικός Μεσσίας, το «σπέρμα» της ουράνιας «γυναικός» του Θεού, επρόκειτο να έλθη στον ωρισμένο καιρό του Θεού απ’ αυτόν τον ‘κεχρισμένο’ λαό ή έθνος.—Γένεσις 3:15.

19. Πώς ωνομάσθηκαν οι γιοι του Ιακώβ που ήσαν αρχηγοί των δώδεκα φυλών;

¹⁹ Οι απόγονοι του Ιακώβ στην Αίγυπτο έγιναν ένας πολυάριθμος λαός, που μπορούσε να γίνη έθνος. Πριν από τον θάνατό του (στο έτος 1711 π.Χ.) ο Ιακώβ αποχαιρέτησε τους γιους του. Σχετικά μ’ εκείνον τον καιρό αναφέρονται τα εξής: «Πάντες ούτοι είναι αι δώδεκα φυλαί του Ισραήλ, και τούτο είναι το οποίον ελάλησε προς αυτούς ο πατήρ αυτών και ευλόγησεν αυτούς· έκαστον κατά την ευλογίαν αυτού ευλόγησεν αυτούς.» (Γένεσις 49:28) Αυτοί οι δώδεκα γιοι του Ιακώβ, επειδή έγιναν ο καθένας αρχηγός μιας φυλής, ωνομάσθηκαν «πατριάρχαι,» δηλαδή ‘αρχηγοί των πατέρων’ όπως είπε κάποτε ένας ομιλητής στο Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ: «Και έδωκεν εις αυτόν διαθήκην περιτομής· και ούτως εγέννησε τον Ισαάκ και περιέτεμεν αυτόν τη ογδόη ημέρα, και ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ τους δώδεκα πατριάρχας. Και οι πατριάρχαι, φθονήσαντες τον Ιωσήφ, επώλησαν εις την Αίγυπτον. Ο Θεός όμως ήτο μετ’ αυτού.» (Πράξεις 7:8, 9) Κατάλληλα λοιπόν οι Ελληνόφωνοι Ιουδαίοι συνήθιζαν να μιλούν για τον ‘Αβραάμ τον πατριάρχη’ και για τον ‘πατριάρχη Δαβίδ,’—Εβραίους 7:4· Πράξεις 2:29.

20. Ιδρύθηκε μήπως έτσι ένα θρησκευτικό πατριαρχείο στον Ισραήλ;

²⁰ Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ιδρύθηκε ένα θρησκευτικό πατριαρχείο μεταξύ των απογόνων του Ιακώβ εκεί στην Αίγυπτο. Μετά τον θάνατο του Ιακώβ στη γη Γεσέν, ο Ιωσήφ, που ήταν πρωθυπουργός της Αιγύπτου, δηλαδή άρχων μετά τον Φαραώ, δεν πρόβαλε ως πατριαρχική κεφαλή των «δώδεκα φυλών του Ισραήλ,» μολονότι η τελική ευλογία του πατέρα του έδειχνε ότι τα πρωτοτόκια είχαν μεταβιβασθή σ’ αυτόν.—Γένεσις 49:22-26· 50:15-26.

21. (α) Σε ποιον μεταβιβάσθηκαν τώρα τα πρωτοτόκια σύμφωνα με τα λόγια του Ιακώβ; (β) Από ποιον εξηρτάτο η εκλογή του αρχηγού της γενεαλογικής γραμμής του Μεσσιανικού βασιλέως;

²¹ Ο πατριάρχης Ιακώβ, με τις προφητικές του ευλογίες που έδωσε στους δώδεκα γιους του, απεκάλυψε περισσότερα από το ότι τα πρωτοτόκια μεταβιβάσθηκαν από τον Ρουβήν, τον πρωτότοκο γιο του Ιακώβ από την πρώτη του σύζυγο Λεία, στον Ιωσήφ, τον πρωτότοκο γυιο της δεύτερης συζύγου του Ραχήλ. (Γένεσις 29:21-32) Οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ, προτού τον πωλήσουν ως δούλο στην Αίγυπτο, απεχθάνοντο τη σκέψι ότι αυτός θα μπορούσε να γίνη βασιλεύς των. (Γένεσις 37:8) Αλλά πολύν καιρό πριν από τότε, όταν ο Θεός έδωσε στον πατριάρχη Αβραάμ τη διαθήκη της περιτομής, προείπε ότι θα προήρχοντο βασιλείς από τον Αβραάμ, μέσω της συζύγου του Σάρρας, της οποίας το όνομα άλλαξε ο Θεός από Σάρα σε Σάρρα, που σημαίνει «Ηγεμόνισσα.» (Γένεσις 17:16) Επίσης, όταν ο Θεός άλλαξε το όνομα του Ιακώβ σε Ισραήλ, υποσχέθηκε ότι θα προήρχοντο βασιλείς από τον Ιακώβ. (Γένεσις 35:10, 11) Εν τούτοις, το δικαίωμα του πρωτοτόκου γιου της οικογενείας δεν συνδεόταν αυτομάτως με το δικαίωμα και την τιμή να είναι κανείς πρόγονος στη γενεαλογική γραμμή, των βασιλέων που ωδηγούσε στον Μεσσιανικό Βασιλέα, στο «σπέρμα» της Ουρανίας «γυναικός» του Θεού. Το σημαντικό αυτό ζήτημα εξηρτάτο από την εκλογή του Θεού. Ο Θεός ενήργησε ώστε ο Ιακώβ να υποδείξη τον γιο που θα ήταν πρόγονος αυτού του Βασιλέως.

22. Σε ποιον γιο έδωσε ο Ιακώβ ευλογία, στην οποία ανέφερε το «σκήπτρον» και την ‘ράβδο του άρχοντος’;

²² Ο ετοιμοθάνατος Ιακώβ, αφού εξέφρασε την αποδοκιμασία του για τον Ρουβήν, τον Συμεών και τον Λευί, είπε τα εξής για τον τέταρτο γιο που είχε αποκτήσει από την πρώτη του σύζυγο Λεία: «Ιούδα, σε θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου· η χείρ σου θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου· οι υιοί του πατρός σου θέλουσι σε προσκυνήσει· σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας· εκ του θηρεύματος, υιέ μου, ανέβης· αναπεσών εκοιμήθη ως λέων και ως σκύμνος λέοντος· τις θέλει εγείρει αυτόν; δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης [ράβδος του άρχοντος, ΜΝΚ], εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»—Γένεσις 49:8-10.

23. Τι προεμήνυαν για τον Ιούδα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, σκήπτρον, ράβδος του άρχοντος, υπακοή των λαών, παρομοίωσις με λέοντα;

²³ Ας σημειώσωμε ότι ο Ιακώβ παρωμοίασε τον Ιούδα μ’ ένα λέοντα. Σύμφωνα με το εδάφιο Μιχαίας 5:8 ο λέων είναι βασιλιάς μεταξύ των ζώων του δάσους. Στα εδάφια Ιεζεκιήλ 19:1-9 παρομοιάζονται οι βασιλείς του βασιλείου του Ιούδα με λέοντες. Η παρομοίωσις που έκαμε ο Ιακώβ, για τον Ιούδα, ταιριάζει πολύ καλά με το γεγονός ότι δεν θα ‘εξέλιπε το σκήπτρον από τον Ιούδα’ πράγμα που υπονοούσε ότι ο Ιούδας είχε ήδη το σκήπτρον και δεν θα το έχανε ούτε θα το εστερείτο. Το ότι επρόκειτο για βασιλικό σκήπτρον υποστηρίζεται από το γεγονός ότι το σκήπτρον ήταν συνδεδεμένο με την ’ράβδο του άρχοντος’ η οποία επίσης δεν θα εξέλιπε από τον Ιούδα προτού έλθη ο Σηλώ. Επίσης, στον Ιούδα, όπως θα εκπροσωπείτο απ’ αυτόν τον Σηλώ, ‘θα ήταν η υπακοή των λαών.’ (Γένεσις 49:10) Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά για τον Ιούδα προεμήνυαν βασιλικό αξίωμα!

24, 25. (α) Τι σημαίνει το όνομα Σηλώ, και σε ποιον εφαρμόζεται; (β) Γιατί το βασιλικό σκήπτρον δεν θα εξέλιπε από τον Ιούδα;

²⁴ Το όνομα Σηλώ σημαίνει «Εκείνος στον Οποίον Ανήκει.» Η αρχαία Λατινική Βουλγάτα, που μεταφράσθηκε από το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο της εποχής, λέγει: « Ώσπου να έλθη εκείνος που πρόκειται να αποσταλή.»

²⁵ Η έλευσις αυτού του Σηλώ (‘Εκείνου στον Οποίον Ανήκει’) αναφέρεται σε κάποιον του οποίου η έλευσις προελέχθη με τα λόγια του Υπέρτατου Κυριάρχου Ιεχωβά στον τελευταίο Ιουδαίο βασιλέα της Ιερουσαλήμ: «Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος, εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» (Ιεζεκιήλ 21:27) Αυτό ασφαλώς αναφέρεται στην έλευσι του Μεσσιανικού Βασιλέως, του «σπέρματος» της συμβολικής «γυναικός» του Θεού, διότι με την έλευσι αυτού του «σπέρματος» δεν υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω βασιλική διαδοχή μετά απ’ αυτόν. Τότε η βασιλεία της φυλής του Ιούδα φθάνει στο αποκορύφωμά της και παραμένει για πάντα στα χέρια του Σηλώ. Αυτός είναι ο Μεσσιανικός Βασιλεύς που θα καθήση στα δεξιά του Ιεχωβά στους ουρανούς και θα είναι βασιλεύς σαν τον Μελχισεδέκ, στον οποίον ο πατριάρχης Αβραάμ έδωσε δέκατα από τα λάφυρα της νίκης του. (Ψαλμός 110:1-4) Έτσι το βασιλικό σκήπτρον δεν θα εξέλιπε από τον Ιούδα.

26. (α) Πώς τα εδάφια 1 Χρονικών 5:1, 2 τονίζουν ότι τα πρωτοτόκια δεν συνδέονται με την ανάθεσι της βασιλικής εξουσίας; (β) Τι μπορούσε να κάμη ο Ιεχωβά ανάλογα με την εξέλιξι των γεγονότων που δεν είχε σχεδιάσει;

²⁶ Στην Αγία Γραφή εκτίθεται καθαρά ότι τα πρωτοτόκια μιας οικογενείας δεν είχαν σχέσι με τη μεταβίβασι της βασιλικής εξουσίας, και ότι ο Θεός μέσω του ετοιμοθάνατου πατριάρχου Ιακώβ ανέθεσε τη βασιλική εξουσία στον Ιούδα. Στα εδάφια 1 Χρονικών 5:1, 2 διαβάζομε τα εξής για τους γιους του Ιακώβ: «Οι δε υιοί του Ρουβήν πρωτοτόκου του Ισραήλ, διότι ούτος ήτο ο πρωτότοκος· επειδή όμως εμίανε την κοίτην του πατρός αυτού, τα πρωτοτόκια αυτού εδόθησαν εις τους υιούς του Ιωσήφ, υιού του Ισραήλ· πλην ουχί διά να έχη τα πρωτοτόκια ως προς την γενεαλογίαν· διότι ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος· τα πρωτοτόκια όμως ήσαν του Ιωσήφ.» Δεν μπορούμε εδώ να πούμε ότι ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος Θεός τα είχε προσχεδιάσει έτσι, διότι αυτός δεν υπεκίνησε τις κακές πράξεις του Ρουβήν, του Συμεών και του Λευί και τις συνέπειες που προέκυψαν απ’ αυτές. Αντιθέτως, σύμφωνα με τον τρόπον που εξελίχθηκαν τα γεγονότα που δεν είχε σχεδιάσει, ήταν ελεύθερος να εκλέξη τον Ιούδα. Άσχετα με το τι συνέβη, μπορούσε να εμμείνη στον αρχικό του σκοπό και να τον φέρη σε πέρας χωρίς αλλαγή.

27, 28. (α) Σε ποιο έθνος πρέπει να στρέψωμε την προσοχή μας και ιδιαίτερα σε ποια φυλή αυτού του έθνους; (β) Τι οφέλη απολαμβάναμε ενεργώντας σύμφωνα με τις αποδείξεις που παρέχει ο Θεός;

²⁷ Οι εκλογές που έκαμε ο Θεός και οι ενέργειες που ανέλαβε χρησιμεύουν σαν ένας ασφαλής οδηγός για μας καθώς εξετάζομε τον ‘αιώνιο σκοπό’ τον οποίο διεμόρφωσε εν σχέσει με τον Κεχρισμένον, τον Μεσσία. Από τα προφητικά λόγια που ενέπνευσε ο Θεός τον ετοιμοθάνατο πατριάρχη Ιακώβ ν’ απαγγείλη στον Ιούδα, γνωρίζομε την πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας όχι μόνον στις δώδεκα φυλές του Ισραήλ σαν σύνολο, αλλά στη φυλή του Ιούδα ιδιαίτερα, διότι έχει άμεση σχέσι με τον Μεσσία του Ιεχωβά, με το «σπέρμα» της ουράνιας «γυναικός» Του. ‘Ολοένα περισσότερες αποδείξεις συσσωρεύονται για να μας βοηθήσουν να διακρίνωμε αυτόν τον Μεσσιανικό Βασιλέα με τον οποίο συνδέεται ο ‘αιώνιος σκοπός’ του Θεού.

²⁸ Ενεργώντας σύμφωνα με τις αποδείξεις που μας παρέχει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά, θ’ αποφύγωμε να γίνωμε ακόλουθοι ενός απογοητευτικού ψευδομεσσίου. Αντιθέτως, θα δοκιμάσωμε τη χαρά που προέρχεται αν αναγνωρίσουμε και ακολουθήσωμε τον αληθινό Μεσσία που εξελέγη από τον Θεό και μέσω του οποίου όλα τα έθνη της γης θα λάβουν αιώνια ευλογία.

Κεφάλαιον 9

Ένα Έθνος που Συνήψε Διαθήκη με τον Θεό

 1. Με ποιον δεν μπορούν τα έθνη να κάμουν συνθήκη επειδή είναι πάρα πολύ υλιστικά;

ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ υποθέσεις είναι συνηθισμένο να συναπτή ένα κράτος συνθήκη μ’ ένα άλλο κράτος για αμοιβαία άμυνα ή ειρηνικές σχέσεις ή μορφωτικές ανταλλαγές ή άλλα ζητήματα. Μερικά πολιτικά κράτη μπορεί να γίνουν μέλη μιας οργανώσεως βάσει μιας συνθήκης, όπως είναι σήμερα η Οργάνωσις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), η Οργάνωσις της Συνθήκης της Βαρσοβίας (ή Σύμφωνον της Βαρσοβίας), ή η Οργάνωσις του Συμφώνου της Νοτιοανατολικής Ασίας (ΣΕΑΤΟ). Αλλά ποιο κράτος ή έθνος σήμερα είναι σε διαθήκη με τον Θεό; Τα έθνη σήμερα είναι πάρα πολύ υλιστικά ώστε να κάμουν διαθήκη μ’ ένα αόρατο ουράνιο Ον που να έχη μέρος στη συνθήκη.

 2. Σε ποια ερωτήματα σχετικά μ’ ένα έθνος .που είχε συνάψει διαθήκη με τον Θεό, θέλομε να λάβωμε απάντησι;

² Στους αρχαίους χρόνους, όμως, υπήρχε πραγματικά ένα έθνος στη γη που είχε συνάψει διαθήκη με τον Ύψιστο Θεό του ουρανού. Ήταν μια διαθήκη μεταξύ ενός επιγείου και ενός ουρανίου μέρους, ενός ορατού και ενός αόρατου μέρους. Κάθε διαθήκη έχει έναν ωρισμένο σκοπό. Ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της ιστορικής διαθήκης μεταξύ ενός έθνους της γης και του ενός και μόνου ζώντος και αληθινού Θεού στον ουρανό; Πώς έγινε μια τέτοια διαθήκη μεταξύ δύο ανόμοιων μερών; Αυτές είναι ερωτήσεις στις οποίες θέλομε τώρα να λάβωμε απάντησι.

 3. Ποιος θα ήταν κατάλληλος να ορίση τους όρους, τον μεσίτη, τις συνθήκες και τον χρόνο μιας τέτοιας διαθήκης;

³ Ο Ύψιστος Θεός, ως πάνσοφος και παντοδύναμος, θα ήταν ο κατάλληλος να προσφέρη ή και να προτείνη μια τέτοια διαθήκη σ’ ένα έθνος ατελών και αμαρτωλών ανθρώπων. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, θα ήταν κατάλληλο να δηλώση τον σκοπό της διαθήκης του, να υπαγορεύση τους όρους της και να διορίση ένα μεσίτη για να ενεργή μεταξύ Αυτού και των ανθρώπων. Αυτός θα έκανε γνωστούς τους όρους με τους οποίους θα μπορούσε να συνεχισθή η διαθήκη και θα εξέλεγε τον χρόνο για τη σύναψι αυτής της διαθήκης ή συμφωνίας. Ο χρόνος που είχε ορίσει ο Θεός πολύ προηγουμένως ήταν ο δέκατος έκτος αιών π.Χ.

 4. Ποια χρονική περίοδο σχετικά με το σπέρμα του Αβραάμ, προείπε ο Θεός όταν έκαμε μια επίσημη διαθήκη μαζί του την ώρα μιας θυσίας;

⁴ Ο Θεός είχε κάμει μια επίσημη διαθήκη επί βάσει μιας θυσίας με τον προπάτορα όλου αυτού του έθνους με το οποίο επρόκειτο να συνάψη μια εθνική διαθήκη στον ωρισμένο καιρό. Ο Θεός έκαμε με τον Αβραάμ αυτή την επίσημη διαθήκη την οποία επεκύρωσε με θυσία μετά την ευλογία που είχε δώσει ο Μελχισεδέκ βασιλεύς της Σαλήμ και Ιερεύς του Θεού του Υψίστου, στον νικητή Αβραάμ. Ο Θεός, όταν έδωσε στον Αβραάμ ισχυρή διαβεβαίωσι ότι η θεία υπόσχεσις θα εξεπληρώνετο στους απογόνους του Αβραάμ, του είπε τα εξής: «Έξευρε βεβαίως ότι το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλώσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη· το έθνος όμως, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή, εγώ θέλω κρίνει· μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα· συ δε θέλεις απέλθει προς τους πατέρας σου εν ειρήνη· θέλεις ενταφιασθή εν γήρατι καλώ· εν δε τη τετάρτη γενεά θέλουσιν επιστρέψει εδώ· διότι ακόμη δεν ανεπληρώθη η ανομία των Αμορραίων.»—Γένεσις 15:13-16.

 5. Τι θα συνέβαινε στη διάρκεια του μακρού χρόνου που έπρεπε να περάση προτού το σπέρμα του Αβραάμ καταλάβη τη Γη της Επαγγελίας;

⁵ Η κατάκτησις λοιπόν της γης από το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ ανεβλήθη για τετρακόσια χρόνια και πλέον. Η μακρά αυτή χρονική περίοδος θα επέτρεπε στο εκλεκτό σπέρμα του Αβραάμ ν’ αυξηθή σε πολυπληθή λαό, αρκετά πολυάριθμο ώστε να εκτοπίση τους Αμορραίους κατόχους της γης Χαναάν, οι οποίοι εγίνοντο ολοένα χειρότεροι στην «ανομία» της ειδωλολατρικής των οδού. Μολονότι το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ θα ανεπτύσσετο σ’ έναν μεγάλο λαό μέσα σε μια άλλη χώρα και όχι στη γη Χαναάν, εν τούτοις, ο Θεός θα διαφύλαττε τη γη γι’ αυτόν το λαό, έως τότε που η «ανομία» των κατοίκων της Γης της Επαγγελίας θα χειροτέρευε τόσο πολύ ώστε η εκδίωξίς των από τη γη να ήταν πλήρως δικαιολογημένη. Ο Ιεχωβά τώρα εγγυήθηκε και με μια επίσημη διαθήκη, ότι θα έδινε εκείνη την περιοχή στο φυσικό σπέρμα του Αβραάμ όταν ο καιρός θα ήταν ώριμος γι’ αυτό.

«Την ημέραν εκείνην έκαμε διαθήκην ο Ιεχωβά προς τον Άβραμ, λέγων, Εις το σπέρμα σου έδωκα την γην ταύτην, από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου· τους Κεναίους, και τους Κενεζαίους, και τους Κεδμωναίους, και τους Χετταίους, και τους Φερεζαίους, και τους Ραφαείμ, και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους, και τους Γεργεσαίους, και τους Ιεβουσαίους.»—Γένεσις 15:18-21, ΜΝΚ.

 6. Μήπως η εθνική διαθήκη ακύρωσε την Αβραμιαία Επαγγελία και ποιον σκοπό θα εξυπηρετούσε αυτή για τους απογόνους του Αβραάμ;

⁶ Σε αντίθεσι μ’ εκείνη τη θεία διαθήκη που είχε γίνει με ένα μόνο άτομο, τον Αβραάμ, η διαθήκη που είχε υπ’ όψιν ο Θεός να συνάψη, θα εγίνετο μ’ ένα μεγάλο έθνος απογόνων του Αβραάμ, που θα προήρχετο από τη γενεαλογική γραμμή που ο Θεός θα εξέλεγε. Η εθνική εκείνη διαθήκη θα προσετίθετο στην Αβραμιαία Επαγγελία, η οποία έγινε δεσμευτική όταν ο Αβραάμ διέβη τον Ευφράτη Ποταμό που είναι προς βορράν και εισήλθε στην περιοχή που περιελαμβάνετο μέσα στα όρια που ανεφέροντο στην επίσημη διαθήκη που έκαμε ο Θεός με τον Αβραάμ και η οποία είχε επικυρωθή με μια θυσία. (Γένεσις 12:1-7) Η σύναψις της διαθήκης με το έθνος των απογόνων του Αβραάμ δεν ακύρωσε την Αβραμιαία Επαγγελία, αλλ’ απλώς προσετέθη σ’ αυτήν. Αυτό έγινε με σοφία, διότι όλοι οι σαρκικοί απόγονοι του Αβραάμ δεν θα απεδεικνύοντο κατάλληλοι να μετάσχουν στην Αβραμιαία Επαγγελία της οποίας η εκπλήρωσις θα ήταν ευλογία για όλα τα έθνη και τις φυλές της γης. Γι’ αυτό, η πρόσθετη εθνική διαθήκη θα χρησίμευε πολύ καλά σαν ένα μέσον βοηθείας για να προετοιμασθούν όσοι ήσαν άξιοι να δεχθούν και ν’ ακολουθήσουν πιστά τον αληθινό Μεσσία, το υποσχεμένο «σπέρμα» της ουράνιας «γυναικός» του Θεού, όταν ο Θεός θα τον έστελνε και θα τον έχριε.

 7. Για ποιους λόγους δεν θα έκανε ο Θεός συμφωνία με τους απογόνους του Αβραάμ πριν από το τέλος των τετρακοσίων εκείνων ετών;

⁷ Η σύναψις αυτής της πρόσθετης εθνικής διαθήκης δεν θα εγίνετο προτού περάσουν περισσότερα από τετρακόσια χρόνια από τότε που συνήψε ο Θεός αυτή τη διαθήκη με τον Αβραάμ την οποία επεκύρωσε με μια θυσία, διότι τότε ο Αβραάμ δεν είχε κανένα απόγονο από την τότε στείρα σύζυγο του, τη Σάρρα. Επί πλέον, ο Θεός δεν θα έκανε διαθήκη με τους απογόνους του Αβραάμ όταν αυτοί θα ήσαν σε δουλεία και θα κατεθλίβοντο από ένα ξένο έθνος. Ιδιαίτερα εφόσον η σύναψις της διαθήκης απαιτούσε θυσίες που ήσαν βδελυκτές και αποκρουστικές στο έθνος που τους κατέθλιβε και τους κρατούσε υποδουλωμένους. (Έξοδος 8:25-27) Μόνον όταν ο Θεός θα επάτασσε το καταπιεστικό εκείνο έθνος και θα έσωζε τον λαό του και θα τον ελευθέρωνε, ώστε να μπορέση να συνάψη μια διαθήκη μαζί Του, τότε ο Θεός θα έκανε αυτή τη διαθήκη. Αυτό θα εγίνετο στο τέλος των προειπωμένων «τετρακοσίων ετών.» Παρατηρούμε ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε προσδιορίσει συγκεκριμένες χρονικές περιόδους για την επεξεργασία του ‘αιωνίου σκοπού’ του εν σχέσει με τον Κεχρισμένο του, τον Μεσσία.

 8, 9. (α) Ποια χρονική περίοδος άρχισε με την απογαλάκτισι του Ισαάκ και πώς; (β) Τι καιρός ήταν το τέλος της περιόδου εκείνης για το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ;

⁸ Είκοσι πέντε χρόνια μετά την είσοδο του Αβραάμ στη Γη της Επαγγελίας, δηλαδή όταν ήταν εκατό ετών, απέκτησε τον ένα και μοναδικό του γιο από την πραγματική του σύζυγο, τη Σάρρα, κι αυτό έγινε βέβαια μ’ ένα θείο θαύμα. Αυτό έγινε στη γη που δεν ανήκε τότε στον Αβραάμ, ούτε στον γιό του Ισαάκ. Όταν ο Ισαάκ απογαλακτίσθηκε, άρχισε η θλίψις για το φυσικό «σπέρμα» μέσω του οποίου επρόκειτο να έλθη ο Μεσσίας. Αυτό έγινε όταν ο δεκαεννέα ετών ετεροθαλής αδελφός του Ισαάκ, ο Ισμαήλ, περιεγέλασε ασεβώς τον μόλις απογαλακτισμένο Ισαάκ. Μια τέτοια διαγωγή που έδειχνε ζηλοτυπία μπορούσε να εξελιχθή σε απειλή κατά της ζωής του θεόδοτου κληρονόμου του Αβραάμ, δηλαδή του Ισαάκ.—Γένεσις 16:11, 12.

⁹ Σύμφωνα με χρονομετρήσεις, αυτή η έναρξις της καταθλίψεως του «σπέρματος» του Αβραάμ σε μια γη που δεν ήταν δική του, συνέβη όταν ο Αβραάμ ήταν εκατόν πέντε ετών και ο Ισαάκ ήταν πέντε ετών. Αυτό έγινε στο έτος 1913 π.Χ. (Γένεσις 21:1-9· Γαλάτας 4:29) Επομένως, τα «τετρακόσια έτη» της καταθλίψεως του φυσικού «σπέρματος» του Αβραάμ θα τελείωναν στο έτος 1513 π.Χ. Αυτό θα ήταν το έτος στο οποίον το σπέρμα του Αβραάμ θα εξήρχετο από τη γη του καταπιεστικού έθνους και θα άρχιζε να επιστρέφη στη γη των πατέρων του, στη Γη της Επαγγελίας. Τότε ήταν ο ωρισμένος καιρός για να συνάψη ο Θεός την εθνική διαθήκη με το «σπέρμα» του Αβραάμ για να τους φέρη στη Γη της Επαγγελίας ως ένα έθνος με δεσμευτική διαθήκη μαζί Του. Τον καιρό που τελείωσαν αυτά τα τετρακόσια χρόνια, είχαν περάσει επίσης τετρακόσια τριάντα χρόνια από τότε που ο Αβραάμ διέβη τον Ευφράτη Ποταμό και επικυρώθηκε η Αβραμιαία Επαγγελία.—Έξοδος 12:40-42· Γαλάτας 3:17-19.

Η ΣΥΝΑΨΙΣ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

10. Σε τι βαθμό αυξήθηκε το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ στην Αίγυπτο και τελικά κάτω από ποιες συνθήκες;

¹⁰ Από τότε που ο εγγονός του Αβραάμ, Ιακώβ, εξήλθε με την οικογένειά του από τη γη Χαναάν ως το τέλος των τετρακοσίων ετών, οι απόγονοι του Ιακώβ, οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ, βρέθηκαν στη γη της Χαμιτικής Αιγύπτου (όχι στη σημερινή Αραβική Αίγυπτο). Όπως είχε προλεχθή από τον Ιεχωβά Θεό, η καταπίεσις που ήλθε στο φυσικό «σπέρμα» του Αβραάμ είχε γίνει τώρα πολύ σοβαρή. Ο αντικειμενικός σκοπός της ήταν η εξόντωσις του λαού του Αβραάμ, του φίλου του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι απόγονοι του Αβραάμ αυξήθηκαν και έγιναν σαν τα άστρα του ουρανού και σαν την άμμο της ακρογιαλιάς, αναρίθμητοι, όπως είχε υποσχεθή ο Θεός. Τελικά, μπόρεσαν να συγκεντρώσουν ‘εξακόσιες χιλιάδες άνδρες πεζούς’ κατάλληλους για στρατιωτική υπηρεσία. (Έξοδος 12:37) Ο Θεός δεν είχε λησμονήσει τη διαθήκη του με τον φίλο του Αβραάμ. Παρέμεινε επίσης πιστός στη χρονική περίοδο που είχε προαναγγείλει. Ήταν λοιπόν έτοιμος να ενεργήση κατάλληλα στον ωρισμένο καιρό.

11. Ποιον ήγειρε ο Θεός να είναι ηγέτης του Ισραήλ και πώς προσπάθησε αυτός να γίνη αρχηγός;

¹¹ Ποιος θα ήταν τώρα ο ορατός οδηγός του λαού; Ο Θεός δεν εξέλεξε τον αρχηγό της φυλής του Ιούδα, σαν αυτό να ήταν υποχρεωτικό λόγω της ευλογίας της Βασιλείας που είχε απαγγείλει ο Ιακώβ στον Ιούδα. (Γένεσις 49:10· 1 Χρονικών 5:1, 2) Αντιθέτως, ο Ύψιστος Θεός, με το δικαίωμα που είχε να εκλέγη, εξέλεξε έναν κατάλληλο άνθρωπο από τη φυλή του Λευί, τον Μωυσή, δισέγγονο του Λευί. (Έξοδος 6:20· Αριθμοί 26:58, 59) Σαράντα χρόνια πριν από το τέλος των τετρακοσίων ετών, ο Μωυσής είχε εγκαταλείψει την ανακτορική ζωή του Φαραώ της Αιγύπτου και συνέδεσε την τύχη του με τους Ισραηλίτας αδελφούς του και προσεφέρθη να γίνη αρχηγός των για να τους εξαγάγη από τη δουλεία. «Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν εκείνοι όμως δεν ενόησαν.» Ο Θεός δεν είχε στείλει τότε τον Μωυσή να ελευθερώση τον υποδουλωμένο λαό. Ο Μωυσής αναγκάσθηκε να φύγη, διότι ο Φαραώ επεδίωκε να τον φονεύση. Κατέφυγε στη γη Μαδιάμ, νυμφεύθηκε και έγινε βοσκός του πεθερού του.—-Έξοδος 2:11 έως 3:1· Πράξεις 7:23-29.

12. Πότε και πού έγινε ο Μωυσής «κεχρισμένος» του Ιεχωβά και με ποια αποστολή;

¹² Πέρασαν σαράντα χρόνια και ο Μωυσής ήταν τώρα ογδόντα ετών. Τότε, ενώ έβοσκε τα πρόβατα στη Χερσόνησο του Σινά, ένας άγγελος του Θεού φάνηκε μ’ ένα θαυματουργικό τρόπο στον Μωυσή στους πρόποδες του Όρους Χωρήβ, περίπου τριακόσια είκοσι χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της σημερινής Διώρυγος του Σουέζ. Εκεί, στο Όρος Χωρήβ ο Ιεχωβά Θεός έδωσε στον Μωυσή τη σημασία του ονόματος του, λέγοντας : «Εγώ είμαι ο Ων [Εγώ είμαι εκείνος που ‘ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΝΚ] . . . ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων [Εκείνος που ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ, ΜΝΚ] με απέστειλε προς εσάς.» (Έξοδος 3:2-14) Έτσι ο Θεός διώρισε τον Μωυσή ως προφήτην και εκπρόσωπόν Του και γι’ αυτό ο Μωυσής μπορούσε τώρα ορθώς να λέγεται «κεχρισμένος,» ή «Μεσσίας,» το ίδιο όπως και οι προπάτορές του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. (Ψαλμός 105:15· Πράξεις 7:30-35· Εβραίους 11:23-26) Ο Ιεχωβά έδειξε ότι το Όρος Χωρήβ ήταν ο τόπος όπου ο λαός του Μωυσέως θα έκανε διαθήκη με Αυτόν, διότι ο Ιεχωβά είπε ότι ο Μωυσής θα έπρεπε να φέρη τον λαό από την Αίγυπτο σ’ αυτό το όρος, για να Τον λατρεύουν εκεί.—Έξοδος 3:12.

13. Πώς ο Φαραώ έφθασε στο σημείο να διατάξη τους Ισραηλίτας να φύγουν από την Αίγυπτο;

¹³ Επειδή ο Φαραώ επανειλημένως αρνήθηκε ν’ αφήση ελεύθερους τους Ισραηλίτας, ο Ιεχωβά έφερε μια σειρά πληγών επάνω σ’ αυτόν και στον λαό του. Η δεκάτη και τελευταία πληγή ήταν εκείνη που συνέτριψε τη σκληρή καρδιά του Φαραώ και την αντίστασί του. Αυτή η πληγή θανάτωσε όλα τα πρωτότοκα των Αιγυπτιακών οικογενειών και των οικιακών τους ζώων. Τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών φυλάχθηκαν από τον θάνατο, διότι ο λαός υπήκουσε στον Ιεχωβά Θεό και γιόρτασε το δείπνο του Πάσχα, το πρώτο τους δείπνο του Πάσχα, στα σπίτια τους. Ο άγγελος της κρίσεως του Ιεχωβά, όταν έβλεπε το αίμα του Πασχαλινού αμνού ραντισμένο στους παραστάτες και στο ανώφλιο των θυρών των σπιτιών τους, παρέτρεχε αυτά τα σπίτια και ο θάνατος δεν έμπαινε στον οικογενειακό τους κύκλο. Ο Ναασών, ο πατέρας του Σαλμών, από τη φυλή του Ιούδα, διαφυλάχθηκε ζωντανός, καθώς και ο Ναδάβ, ο πρωτότοκος γυιος του Ααρών, του μεγαλυτέρου αδελφού του Μωυσέως. Αλλ’ ο πρωτότοκος γιος του Φαραώ πέθανε. Ο Φαραώ, μέσα στη λύπη του και κάτω από την επιμονή των θλιμμένων Αιγυπτίων, διέταξε τους Ισραηλίτας που δεν είχαν πάθει τίποτα να φύγουν από τη χώρα του.—Έξοδος 5:1 έως 12:51.

14. Ποιες χρονικές περίοδοι τελείωσαν την πρώτη μέρα του Πάσχα και τι διέταξε ο Θεός σχετικά μ’ εκείνη τη νύχτα;

¹⁴ Η σημαντική εκείνη νύχτα του Πάσχα του 1513 π.Χ. τερμάτισε ταυτόχρονα μερικές αξιοσημείωτες χρονικές περιόδους. Τα τετρακόσια χρόνια της καταπιέσεως του φυσικού σπέρματος του Αβραάμ σε μια ξένη χώρα τελείωσαν. Τελείωσαν και τα διακόσια δεκαπέντε χρόνια παροικίας στην Αίγυπτο, από τον καιρό της εισόδου του πατριάρχου Ιακώβ. Επίσης, τελείωσαν και τα τετρακόσια τριάντα χρόνια αφότου ο Αβραάμ διεβη τον Ευφράτη ποταμό και εγκαταστάθηκε στη Γη της Επαγγελίας. Δεν είναι περίεργο που διαβάζομε τα εξής: «Ο καιρός δε της παροικίας των υιών Ισραήλ, την οποίαν παρώκησαν εν Αιγύπτω, ήτο τετρακόσια και τριάκοντα έτη. Και μετά τα τετρακόσια και τριάκοντα έτη, την αυτήν εκείνην ημέραν εξήλθον πάντα τα τάγματα του Ιεχωβά εκ γης Αιγύπτου. Αυτή είναι νυξ, ήτις πρέπει να φυλάττηται εις τον Ιεχωβά, διότι εξήγαγεν αυτούς εκ γης Αιγύπτου· αυτή είναι η νυξ εκείνη του Ιεχωβά, ήτις πρέπει να φυλάττηται παρά πάντων των υιών Ισραήλ εις τας γενεάς αυτών.—Έξοδος 12:40-42, ΜΝΚ.

15. Πώς ο Θεός ελευθέρωσε τους Ισραηλίτας από την καταδίωξι των Αιγυπτίων και τι έψαλαν οι Ισραηλίται;

¹⁵ Ο Ιεχωβά με στρατηγική ωδήγησε τον απελευθερωμένο λαό του μέσω του Μωυσέως στην παραλία του άνω δυτικού βραχίονος της Ερυθράς θαλάσσης. Ο Φαραώ, οι αρματηλάται και οι ιππείς του, με την ιδέα ότι οι Ισραηλίται είχαν παγιδευθή, κατεδίωξαν και κατέφθασαν τους διαφυγόντας δούλους των. Αλλ’ ο Παντοδύναμος Θεός έκαμε ν’ ανοιχθή μια δίοδος και τη νύχτα οι Ισραηλίται διέβησαν την αποξηραμένη κοίτη και έφθασαν στις ακτές της Χερσονήσου του Σινά. Όταν οι Αιγύπτιοι προχώρησαν στον διάδρομο από τον οποίο διέφυγαν οι Ισραηλίται, ο Θεός επανέφερε τα νερά της Ερυθράς Θαλάσσης επάνω τους και έπνιξε κι αυτούς και τα άλογά τους. Ο λόγος του Θεού, ότι θα έκρινε το έθνος των καταδυναστών του φυσικού «σπέρματος» του Αβραάμ, πραγματοποιήθηκε. (Γένεσις 15:13, 14) Ασφαλείς στις ακτές του Σινά, οι μάρτυρες της κρίσεως του Ιεχωβά έψαλλαν: «Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων. . . . ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν.»—Έξοδος 15:1-21, ΜΝΚ.

16. Τι επρότεινε ο Θεός στον στρατοπεδευμένο λαό Ισραήλ στο όρος Χωρήβ, και ποιος ήταν ο σκοπός τούτου;

¹⁶ Ήταν μια ειδική ημέρα, όταν οι Ισραηλίται, τον τρίτο σεληνιακό μήνα (Σιβάν) αφ’ ότου έφυγαν από την Αίγυπτο, ήλθαν στην έρημο του Σινά και στρατοπέδευσαν στους πρόποδες του όρους Χωρήβ, ‘του όρους του αληθινού Θεού.’ Αυτός ήταν ο τόπος όπου ο Ιεχωβά είχε πει στον Μωυσή ότι έπρεπε να τον λατρεύσουν. (Έξοδος 3:1, 12· 19:1) Ο προφήτης Μωυσής εκλήθη τώρα να ενεργήση ως μεσίτης μεταξύ του Θεού και του στρατοπεδευμένου λαού. Ο Ιεχωβά επρότεινε τώρα να σύναψη μια διαθήκη μεταξύ Αυτού και του λαού και εξέθεσε τον σκοπό της διαθήκης. Ο Θεός είπε στον Μωυσή επάνω στο Όρος Χωρήβ: «Ούτω θέλεις ειπεί προς τον οίκον Ιακώβ, και αναγγείλει προς τους υιούς Ισραήλ. Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού και σας έφερα προς εμαυτόν τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.»—Έξοδος 19:3-6.

17. Ποια ενέργεια δείχνει αν ο Ιεχωβά επέβαλε τη διαθήκη στους Ισραηλίτας που είχε σώσει από την Αίγυπτο;

¹⁷ Ο Ύψιστος Θεός δεν επέβαλε διά της βίας αυτή τη διαθήκη στους Ισραηλίτας. Τους άφησε ελεύθερους να εκλέξουν αν θα ήθελαν να συνάψουν διαθήκη μαζί του ή όχι, μολονότι τους είχε σώσει από την Αίγυπτο και την Ερυθρά Θάλασσα, θα ήθελαν να γίνουν ένας «περιούσιος λαός» του Ιεχωβά; Να γίνουν «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» του Θεού; Ναι, αυτό ήθελαν τότε οι Ισραηλίται. Γι’ αυτό, όταν ο Μωυσής μίλησε στους εκπροσώπους του λαού για τη διαθήκη που επρότεινε ο Θεός, τότε, καθώς διαβάζομε, «απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» Ο Μωυσής ανέφερε τότε στον Ιεχωβά την απόφασι του λαού, και ο Ιεχωβά συνήψε τη διαθήκην όπως είχε συμφωνηθή.—Έξοδος 19:7-9, ΜΝΚ.

18. Τι διεκήρυξε ο Θεός στον Ισραήλ την τρίτη ημέρα από τότε;

¹⁸ Την τρίτη ημέρα μετά απ’ αυτό ο Ιεχωβά, μέσω του αγγέλου του στο Όρος Σινά εκεί στο Χωρήβ, διεκήρυξε στους συγκεντρωμένους Ισραηλίτας τον Δεκάλογο, δηλαδή τις Δέκα Εντολές. Αυτές τις εντολές μπορούμε να τις διαβάσωμε μόνοι μας στα εδάφια Έξοδος 20:2-17.

ΠΡΟΛΕΓΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΕΣΙΤΗΣ

19. (α) Τι εζήτησαν οι Ισραηλίται από τον Μωυσή λόγω του θεάματος; (β) Τι απήντησε ο Μωυσής;

¹⁹ Αυτό ήταν ένα μεγαλοπρεπές θέαμα! «Και πας ο λαός έβλεπε τας βροντάς και τας αστραπάς και την φωνήν της σάλπιγγος και το όρος καπνίζον και ότε ο λαός είδε ταύτα, απεσύρθησαν και εστάθησαν μακρόθεν. Και είπον προς τον Μωυσήν, Συ λάλησον προς ημάς και θέλομεν ακούσει· και ας μη λαλήση προς ημάς ο Θεός, διά να μη αποθάνωμεν.» (Έξοδος 20:18, 19) Η απάντησις του Θεού σύμφωνα μ’ αυτό το αίτημα των τρομαγμένων Ισραηλιτών εκτίθεται πληρέστερα στο Δευτερονόμιον 18:14-19. Εκεί ο Μωυσής, αφού είπε στους Ισραηλίτας ότι ο Θεός δεν τους είχε δώσει μάγους και μάντεις ως μεσάζοντας μεταξύ Αυτού και εκείνων, συνέχισε και είπε:

«Σε όμως Ιεχωβά ο Θεός σου δεν αφήκε να πράττης ούτω. Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ· αυτού θέλετε ακούει· κατά πάντα όσα εζήτησας παρά Ιεχωβά του Θεού σου εν Χωρήβ εν τη ημέρα της συνάξεως, λέγων, Ας μη ακούσω πλέον την φωνήν Ιεχωβά του Θεού μου, μηδέ να ιδώ πλέον το μέγα τούτο πυρ, διά να μη αποθάνω. Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Καλώς έχουσιν όσα ελάλησαν. Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν. Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματι μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού.» (ΜΝΚ).

20, 21. (α) Ήταν εύκολο να πιστέψη ο Ισραήλ ότι θα υπήρχε άλλος ένας προφήτης σαν τον Μωυσή; (β) Με ποια έννοια ο μελλοντικός αυτός προφήτης θα ήταν σαν τον Μωυσή και σε τι βαθμό;

²⁰ Έναν προφήτη σαν τον Μωυσή, με τον οποίο ο Θεός μιλούσε, σαν να λέγαμε ‘πρόσωπον προς πρόσωπον;’ Μπορεί να ήταν δύσκολο να δεχθούν οι Ισραηλίται μια τέτοια ιδέα, όταν ο ίδιος ο Μωυσής τούς είπε τι είχε πει ο Θεός. Και όμως, αυτό ήταν εκείνο που ο Παντοδύναμος Θεός είπε ότι θα ήγειρε για τον λαό του. Η φράσις ‘σαν τον Μωυσή’ δεν εσήμαινε απλώς ίσον με τον Μωυσή. Ο υποσχεμένος προφήτης μπορούσε να είναι σαν τον Μωυσή κι ωστόσο θα ήταν μεγαλύτερος από τον Μωυσή.

²¹ Από τους Ισραηλίτας προφήτας μετά τον Μωυσή και ως τον Μαλαχία δεν υπήρξε κανένας προφήτης σαν τον Μωυσή και κανένας μεγαλύτερος από τον Μωυσή. (Δευτερονόμιον 34:1-12) Αλλά τι θα λεχθή για τον υποσχεμένο Κεχρισμένο, τον Μεσσία, που θα ήταν το «σπέρμα» της Ουρανίας «γυναικός» του Θεού; (Γένεσις 3:15) Ο Θεός προφανώς μιλούσε γι’ αυτόν, όταν στο Όρος Σινά μίλησε στον Μωυσή σχετικά μ’ έναν μελλοντικό προφήτη σαν τον Μωυσή. Όπως και ο Μωυσής, το Μεσσιανικό αυτό «σπέρμα» θα ήταν Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, αλλά μεγαλύτερος από τον Μωυσή. Ασφαλώς για τους λάτρεις του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού πρέπει τώρα να γίνουν περισσότερα απ’ όσα είχε κάμει ο Μωυσής για τον αρχαίο Ισραήλ. Ο Μωυσής λοιπόν προεικόνιζε τον Μεγαλύτερο Προφήτη του Ιεχωβά που επρόκειτο να έλθη.

22. Γιατί ο μελλοντικός προφήτης σαν τον Μωυσή θα ήταν εναντίον της χρήσεως εικόνων στη λατρεία του Θεού;

²² Εκείνον τον καιρό ο Ιεχωβά είπε επίσης στον Μωυσή: «Ούτως ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ· Σεις είδετε ότι εκ του ουρανού ελάλησα με σας· μη κάμητε θεούς μετ’ εμού αργυρούς, μηδέ κάμητε εις εαυτούς θεούς χρυσούς.» (Έξοδος 20:22, 23) Πέρα από κάθε αντιλογία, αυτή είναι μια εντολή που απαγορεύει τη χρήσι άψυχων, άφωνων, ανθρωποποίητων εικόνων στη λατρεία του Θεού ο οποίος είχε μιλήσει από τον ουρανό. Έτσι τονίζεται έντονα εκείνο που είχε πει ο Θεός στη δεύτερη από τις Δέκα Εντολές, όπως εκτίθεται στην Έξοδο 20:4-6. Ο Μεσσιανικός Προφήτης που θα ήταν σαν τον Μωυσή θα ήταν εναντίον της χρήσεως τέτοιων θρησκευτικών εικόνων.

23. Γιατί εκείνη η διαθήκη με τον Ισραήλ καλείται συνήθως Διαθήκη του Νόμου;

²³ Ο Θεός, πριν επικυρώση τη διαθήκη μέσω του μεσίτου Μωυσέως, του έδωσε κι άλλους νόμους εκτός από τις Δέκα Εντολές. Αυτοί οι νόμοι αναφέρονται στην Έξοδο, κεφάλαια 21-23. Εγράφησαν σ’ ένα ρόλο ή «βιβλίο,» που ήταν έτοιμο όταν η διαθήκη επρόκειτο να επικυρωθή επισήμως. Επειδή αυτή η διαθήκη διεκρίνετο κυρίως από την παράδοσι του Θείου νόμου, τον οποίον έπρεπε να τηρή ο εκλεκτός λαός του Θεού, ήταν μια νομική διαθήκη και γι’ αυτό καλείται συνήθως η Διαθήκη του Νόμου. Ο νομικός κώδιξ της, δηλαδή το σύστημα των νόμων της, καλείται στη Γραφή «ο Νόμος.»

24. Πόσον καιρό μετά από την Αβραμιαία διαθήκη έγινε η διαθήκη του Νόμου, και ισχύει ακόμη η Αβραμιαία επαγγελία;

²⁴ Επειδή ο Νόμος αυτής της διαθήκης με τον Ισραήλ εισήχθη με τη μορφή των Δέκα Εντολών μόνο πενήντα η πενήντα μία μέρες περίπου μετά τη νύχτα του Πάσχα στην Αίγυπτο, θα μπορούσε να λεχθή κατάλληλα ότι ο Νόμος «έγινε μετά έτη τετρακόσια τριάκοντα [μετά την Αβραμιαία διαθήκη του 1943 π.Χ.].» Η παράδοσις του Νόμου στον Ισραήλ ύστερα από ένα τόσο μακρό χρονικό διάστημα δεν ακυρώνει την Αβραμιαία διαθήκη, «ώστε να καταργήση την Επαγγελίαν.» (Γαλάτας 3:17) Η υπόσχεσις του Θεού να ευλογήση όλα τα έθνη και τις φυλές της γης μέσω του «σπέρματος» του Αβραάμ ισχύει ακόμα. Ασφαλώς θα πραγματοποιηθή!

25. Για ποιους έγινε δεσμευτική η διαθήκη του Νόμου και με το ράντισμα τίνος επικυρώθηκε;

²⁵ Πρέπει ασφαλώς να σημειώσωμε ότι η διαθήκη του Νόμου με τον Ισραήλ επικυρώθηκε και έγινε επισήμως δεσμευτική για τα μέρη της διαθήκης με το ράντισμα του αίματος των θυμάτων της θυσίας. Η αφήγησις της Εξόδου 24:6-8 μας λέγει: «Λαβών δε ο Μωυσής [ως μεσίτης] το ήμισυ του αίματος, έβαλεν εις λεκάνας· και το ήμισυ του αίματος ερράντισεν επί το θυσιαστήριον. Έπειτα λαβών το βιβλίον της διαθήκης, ανέγνωσεν εις τα ώτα του λαού· οι δε είπον, Πάντα, όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμνει και θέλομεν υπακούει. Και λαβών ο Μωυσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν, και είπεν, ιδού, το αίμα της διαθήκης, την οποίαν ο Ιεχωβά έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τους λόγους.»—Βλέπε επίσης Έξοδος 24:3, ΜΝΚ.

26. Τι παρίστανε το ράντισμα του αίματος στο θυσιαστήριο του Θεού και τι παρίστανε το ράντισμα του λαού με το αίμα;

²⁶ Το θυσιαστήριο που είχε κτίσει ο Μωυσής στους πρόποδας του Όρους Σινά εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά Θεό, στον οποίον είχαν προσφερθή οι θυσίες επάνω σ’ αυτό το θυσιαστήριο. Επομένως, με το ράντισμα του θυσιαστηρίου με το μισό αίμα των ζώων, ο Ιεχωβά Θεός περιελαμβάνετο αντιπροσωπευτικά στη διαθήκη και εδεσμεύετο απ’ αυτήν ως μέρος αυτής. Εξ άλλου, με το ράντισμα που έγινε στο λαό με το άλλο μέρος του θυσιαστικού αίματος, κι αυτοί επίσης περιελαμβάνοντο στη διαθήκη ως το άλλο μέρος της, και εδεσμεύοντο επισήμως απ’ αυτήν να εκπληρώσουν εκείνους τους όρους της που εφηρμόζοντο σ’ αυτούς. Έτσι με το αίμα τα δύο μέρη, ο Θεός και το έθνος Ισραήλ, ενώθηκαν σε μια διαθήκη.

27. Εν σχέσει με την επικύρωσι της διαθήκης του νόμου, τι αποδεικνύει ότι οι Ισραηλίται δεν έκαμαν αυτή τη διαθήκη εν αγνοία τους ή με εξαναγκασμό;

²⁷ Το έθνος Ισραήλ δεν έκαμε αυτή τη διαθήκη εν αγνοία του, ή κάτω από πίεσι και εξαναγκασμό. Την ημέρα που προηγήθηκε από την επίσημη επικύρωσι της διαθήκης με αίμα, οι Ισραηλίται είχαν αποδεχθή τα λόγια και τις αποφάσεις του Θεού που τους είχαν γνωστοποιηθή. Το εδάφιο Έξοδος 24:3, ΜΝΚ, λέγει: «Και ήλθεν ο Μωυσής και διηγήθη προς τον λαόν πάντας τους λόγους του Ιεχωβά και πάντα τα δικαιώματα (τις κρίσεις, ΜΝΚ) αυτού· απεκρίθη δε πας ο λαός ομοφώνως και είπε, Πάντας τους λόγους, τους οποίους ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμει.» Την επόμενη ημέρα, αφού ο Μωυσής εδιάβασε το «βιβλίον της διαθήκης» εις επήκοον όλου του λαού, επανέλαβαν ότι αποδέχονται τον νόμο του Θεού, και κατόπιν έγινε ο ραντισμός του λαού με το θυσιαστικό αίμα. Τώρα έγινε υποχρεωτικό για όλο το έθνος Ισραήλ να κάμη ό,τι είχε πει ο Θεός όταν επρότεινε τη διαθήκη, λέγοντας: «Τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, . . .—Έξοδος 19:5, 6.

28. Για ποιο μέρος της διαθήκης του Νόμου υπήρχε αμφιβολία για το αν θα τηρούσαν τους όρους της διαθήκης και τι έπρεπε να κάμουν για να είναι άγιοι;

²⁸ Ο Παντοδύναμος Θεός μπορούσε ν’ αναμένεται ότι θα ήταν πιστός στο μέρος Του σ’ αυτή τη διμερή διαθήκη, διότι Αυτός δεν ‘αλλοιούται.’ (Μαλαχίας 3:6) Το ερώτημα ήταν πώς θα φέρονταν οι Ισραηλίται. Θα ήσαν πιστοί στον Θεό και θα εκτελούσαν εκείνα που είχαν υποσχεθή με προθυμία να κάμουν; Θα ήσαν μεταξύ των οσίων που επρόκειτο να συναθροισθούν στον Ιεχωβά, σε εκπλήρωσι του Ψαλμού 50:4, 5: «Θέλει προσκαλέσει τους ουρανούς άνωθεν και την γην, διά να κρίνη τον λαόν αυτού. Συναθροίσατέ μοι τους οσίους μου (πιστούς), οίτινες έκαμον μετ’ εμού συνθήκην επί θυσίας»; Όχι ως άτομα, αλλ’ ως ολόκληρος λαός, ως έθνος, είχαν κάμει αυτή τη διαθήκη του Νόμου βάσει μιας σειράς θυσιών που ήσαν για όλον τον λαό. Θ’ απεδεικνύοντο ότι ήσαν ένα «άγιον έθνος»; Για να το κάμουν αυτό θα έπρεπε ν’ απέχουν απ’ αυτόν τον κόσμο.

29, 30. (α) Έγινε ο Ισραήλ βασίλειον ιεράτευμα μόλις έκαμε τη διαθήκη του Νόμου, ή ποιοι εγίνοντο ιερείς; (β) Τι εγίνοντο τα κατάλληλα άρρενα μέλη των άλλων οικογενειών της φυλής του Λευί;

²⁹ Επειδή τώρα αυτοί έκαμαν διαθήκη με τον Ύψιστο Θεό, δεν έγιναν αμέσως ένα «βασίλειον ιεράτευμα.» Δεν ήσαν τότε ένα βασίλειο, στο οποίο το κάθε άρρεν μέλος να είναι ιερεύς του Θεού προς όφελος όλων των άλλων εθνών της γης. Η προφητεία του Ησαΐα 61:6 δεν είχε ακόμη εκπληρωθή σ’ αυτούς: «Σεις δε ιερείς του Ιεχωβά θέλετε ονομάζεσθαι· λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει· θέλετε τρώγει τα αγαθά των εθνών και εις την δόξαν αυτών θέλετε καυχάσθαι.» Μάλλον, σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του Νόμου, τα ικανά άρρενα μέλη μιας μόνον οικογενείας του Ισραήλ εγίνοντο ιερείς, για να υπηρετούν προς όφελος όλου του υπολοίπου έθνους. Η οικογένεια αυτή ήταν του Ααρών, του πρεσβυτέρου αδελφού του Μωυσέως, από τη φυλή του Λευί. Ο Ααρών έγινε αρχιερεύς του Θεού και οι γιοι του έγιναν υφιερείς. Έτσι απετέλεσαν ένα Ααρωνικό ιερατείο.

³⁰ Τα κατάλληλα άρρενα μέλη όλων των υπολοίπων οικογενειών της φυλής του Λευί εγίνοντο υπηρέται του Ααρωνικού ιερατείου, για να τους βοηθούν να εκτελούν την υπηρεσία τους στον οίκον του Θεού, δηλαδή στη σκηνή του μαρτυρίου, για την οποία προέβλεπε η διαθήκη του Νόμου.—Έξοδος 27:20 έως 28:4· Αριθμοί 3:1-13.

31. Γιατί οι Ααρωνικοί ιερείς δεν έγιναν επίσης βασιλείς του Ισραήλ;

³¹ Έτσι, η φυλή του Ιούδα δεν είχε καμμιά συμμετοχή στο ιερατείο του αρχαίου Ισραήλ, διότι απ’ αυτή τη φυλή επρόκειτο να έλθη ο Μεσσιανικός «ηγούμενος,» ο καλούμενος «Σηλώ,» στον οποίον «θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γένεσις 49:10· 1 Χρονικών 5:2) Έτσι, στον αρχαίο Ισραήλ, η βασιλεία και το ιερατείο ήσαν χωριστά. Ο Ααρών και οι γιοι του δεν εγίνοντο βασιλείς και ιερείς, και επομένως δεν ήσαν όμοιοι με τον Μελχισεδέκ.

32. Ποιες εορτές έπρεπε να εορτάζωνται κάθε χρόνο από τον Ισραήλ;

³² Σύμφωνα με τη διαθήκη του Νόμου, τρεις εθνικές εορτές έπρεπε να εορτάζωνται απ’ όλον τον λαό στη σκηνή της λατρείας κάθε χρόνο. «Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη· εν τη εορτή των αζύμων, και εν τη εορτή των εβδομάδων, και εν τη εορτή της σκηνοπηγίας· και δεν θέλουσιν εμφανίζεσθαι ενώπιον του Ιεχωβά κενοί. Έκαστος θέλει δίδει κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν Ιεχωβά του Θεού σου, την οποίαν σοι έδωκε.» (Δευτερονόμιον 16:16, 17· Έξοδος 34:1, 22-24, ΜΝΚ) Η εορτή των αζύμων ήταν συνδεδεμένη με το ετήσιο Πασχάλιο δείπνο που εωρτάζετο σε ανάμνησι της απελευθερώσεως του Ισραήλ από την Αίγυπτο. Η εορτή των εβδομάδων έπρεπε να εορτάζεται την πεντηκοστή ημέρα, δηλαδή αφού είχαν περάσει επτά εβδομάδες από τις 16 του Νισάν εκείνη την πεντηκοστή ημέρα προσεφέροντο στον Ιεχωβά απαρχές του θερισμού του σίτου. Η εορτή της σκηνοπηγίας, που εωρτάζετο κατά την αλλαγή του έτους, ωνομαζόταν επίσης ‘εορτή της συγκομιδής’. Αυτές οι ετήσιες εορτές περιελάμβαναν και τις καθωρισμένες θυσίες που έπρεπε να γίνουν στον Ιεχωβά.—Λευϊτικόν 23:4-21, 33-43.

33. Πότε έπρεπε να εορτάζεται η ημέρα του εξιλασμού και γιατί οι θυσίες που εγίνοντο εκείνη την ημέρα έπρεπε να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο;

³³ Πέντε μέρες πριν από την έναρξι της εορτής της σκηνοπηγίας, έπρεπε να εορτάζεται η ετησία «ημέρα του εξιλασμού» (Γιόμ Κιπούρ), τη δεκάτη ημέρα του έβδομου σεληνιακού μηνός, υπολογίζοντας από τον ανοιξιάτικο μήνα Νισάν η Αβίβ. Αυτή θα ήταν η δεκάτη του μηνός Τισρί. Εκείνη την ημέρα θα εγίνετο εξιλασμός για τις αμαρτίες ολοκλήρου του έθνους που είχε κάμει διαθήκη με τον Ιεχωβά κι αυτή ήταν η μόνη ημέρα του έτους που ο Ααρωνικός αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου και ερράντιζε το αίμα των θυμάτων του εξιλασμού (ενός μόσχου και ενός τράγου) μπροστά στην ιερή κιβωτό της διαθήκης, που περιείχε τον γραπτό Νόμο του Ιεχωβά. (Λευϊτικόν 23:26-32· 16:2-34) Φυσικά, ο θάνατος και το ραντιζόμενο αίμα αυτών των θυσιαζομένων ζώων, που ήσαν κατώτερα από τον άνθρωπο, δεν μπορούσαν πραγματικά ν’ αφαιρέσουν τις αμαρτίες των ανθρώπων. Επειδή ακριβώς ο θάνατος και το αίμα εκείνων των θυσιαζομένων ζώων δεν μπορούσαν ν’ αφαιρέσουν πραγματικά τις αμαρτίες των ανθρώπων, οι θυσίες της Ημέρας του Εξιλασμού έπρεπε να επαναλαμβάνωνται κάθε χρόνο.

34. Τι ετόνιζε η διαθήκη του νόμου ότι απαιτούσε ο Θεός για ν’ αφαιρέση την ανθρώπινη αμαρτία και γιατί δεν μπορούσε κανένας Ισραηλίτης να δώση εκείνο που απαιτείτο;

³⁴ Μπορούμε να δούμε γιατί συνέβαινε αυτό. Στη διαθήκη του Νόμου ο Θεός ετόνισε καθαρά: «Αν όμως συμβή συμφορά, τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, καύσιμον αντί καυσίματος, πληγήν αντί πληγής, κτύπημα αντί κτυπήματος.» (Έξοδος 21:23-25· Δευτερονόμιον 19:21) Με άλλα λόγια, κάθε φορά έπρεπε να δοθή κάτι αντίστοιχο, κάτι ίσης αξίας. Έτσι, μια μη καταδικασμένη ανθρώπινη ζωή έπρεπε επίσης ν’ αντικαταστήση μια ανθρώπινη ζωή που ήταν καταδικασμένη. Γι’ αυτό τον λόγο είναι γραμμένο στον Ψαλμό 49:6-10: «Οίτινες ελπίζουσιν εις τα αγαθά αυτών και καυχώνται εις το πλήθος του πλούτου αυτών ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν. Διότι βλέπει τους σοφούς αποθνήσκοντας.» Έπρεπε να υπάρχη ένα αντίστοιχο λύτρον, και κανείς από τους φορτωμένους με αμαρτίες Ισραηλίτας δεν μπορούσε να δώση αυτό το λύτρον για να εξαγοράση την τελεία ζωή που είχε χάσει ο Αδάμ.

35. Τι συνέβη στο Ααρωνικό ιερατείο και γι’ αυτό που πρέπει ν’ αποβλέπωμε για απολυτρωτική θυσία;

³⁵ Το Ααρωνικό ιερατείο που προσέφερε απλώς θυσίες ζώων στον ιερό οίκο του Θεού έπαυσε να υπάρχη πριν από δεκαεννέα αιώνες, στο έτος 70 μ.Χ. όταν η Ιερουσαλήμ και ο ναός της κατεστράφησαν από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνωμε παρά ν’ αποβλέπωμε στον Μεσσιανικό Βασιλέα, τον οποίο ο Ιεχωβά ωρκίσθηκε να κάμη ‘ιερέα εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ!’ (Ψαλμός 110:1-4) Αυτός έπρεπε να είναι το «σπέρμα» της «γυναικός» του Θεού, το σπέρμα που ο Θεός διορίζει και καθιστά ικανό να συντρίψη την κεφαλή του πονηρού που συμβολίζεται από εκείνον τον «όφιν» της Εδέμ. Αν αυτός δεν επρόκειτο να προμηθεύση το εξαγοραστικό λύτρο για όλο το ανθρώπινο γένος, τότε δεν θα υπήρχε καμμιά βοήθεια για μας τους ανθρώπους, καμμιά προοπτική για αιώνιο ζωή σε μια δίκαιη τάξι κάτω από τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, λοιπόν, οι θυσίες των ζώων που προσεφέροντο την ‘ημέρα του εξιλασμού’ του Ισραήλ έως τον πρώτο αιώνα μ.Χ. πρέπει να ήσαν εξεικονιστικές· πρέπει να εξεικόνιζαν προφητικά την απαιτουμένη απολυτρωτική θυσία που επρόκειτο να προσφερθή από τον Μεσσία, ο οποίος θα εγίνετο ιερεύς όπως ο Μελχισεδέκ και θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως.

36. Ομοίως, πώς πρέπει να θεωρούνται οι εορτές που επέβαλλε η διαθήκη του Νόμου;

³⁶ Το ίδιο συμβαίνει και με τις ετήσιες εκείνες εορτές που απέβλεπε η διαθήκη του Θεού στον αρχαίο Ισραήλ. Αυτές δεν ήσαν απλές ασήμαντες περιστάσεις για διασκέδασι και αναψυχή του λαού. Είχαν προφητική σημασία. Επειδή ήσαν χαρούμενες ευκαιρίες, εξεικόνιζαν τις μελλοντικές χαρμόσυνες προετοιμασίες που έχει κάμει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. Την ευλογητή τους σημασία εγνωστοποίησε ο Θεός στον κατάλληλο καιρό του, σύμφωνα με τον ‘αιώνιο σκοπό’ του.

ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

37. Τι ευκαιρία παρείχε η διαθήκη του νόμου στους Ισραηλίτας;

³⁷ Θα μπορούσε, όμως, οποιοσδήποτε Ισραηλίτης ν’ αποκτήση αιώνιο ζωή για τον εαυτό του με το να τηρή τη διαθήκη του Νόμου τέλεια, χωρίς να παραβαίνη ούτε το ελάχιστο μέρος της; Η διαθήκη του Νόμου προσέφερε στον κάθε Ισραηλίτη την ευκαιρία ν’ αποδείξη αν μπορούσε να το κάμη αυτό. Το Λευϊτικόν 18:5, ΜΝΚ, αναφέρεται σ’ αυτή την ευκαιρία με τα εξής λόγια: «Θέλετε φυλάττει λοιπόν τα προστάγματά μου και τας κρίσεις μου· τα οποία κάμνων ο άνθρωπος, θέλει ζήσει δι’ αυτών. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά.» Αν, λοιπόν, οποιοσδήποτε Ισραηλίτης τηρούσε τον Νόμο άμεμπτα και αποκτούσε αιώνιο ζωή με τα δικά του έργα, δεν εχρειάζετο το ευεργέτημα των θυσιών της διαθήκης του Νόμου. Δεν θα εχρειάζετο, επίσης, ούτε την ευλογία της Αβραμιαίας Επαγγελίας. (Γένεσις 12:3· 22:18) Ένας τέτοιος εκτελεστής του Νόμου θα συνιστούσε τη δική του δικαιοσύνη και αξία για ζωή.

38, 39. (α) Τι δείχνει αν κανείς Ισραηλίτης απέκτησε ζωή τηρώντας τον νόμο τέλεια; (6) Τίνος ιερατικές υπηρεσίες χρειαζόμεθα ενώπιον του Θεού;

³⁸ Και όμως, ακόμη και ο προφήτης Μωυσής πέθανε. Ακόμη και ο αρχιερεύς Ααρών πέθανε. Και όλοι οι άλλοι Ισραηλίται από τον καιρό που είχε συναφθή η διαθήκη του Νόμου ως τον καιρό που έπαυσε να υπάρχη το Ααρωνικό ιερατείο στο έτος 70 μ.Χ. και μέχρι σήμερα ακόμη, έχουν πεθάνει. Ακόμη και ύστερα από δεκαεννέα αιώνες από την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, οι σημερινοί ορθόδοξοι Ισραηλίτες τηρούν μ’ ένα ωρισμένο τρόπο την Ημέρα του Εξιλασμού, το Γιόμ Κιπούρ. Αυτό και μόνον αποτελεί μια ομολογία ότι έχουν ανάγκη να καθαρισθούν από την αμαρτία και ότι είναι ανίκανοι να τηρήσουν τον Νόμο τέλεια και ν’ αποκτήσουν αιώνιο ζωή με δικά τους δίκαια έργα. Και αν αυτοί δεν μπόρεσαν να το κάμουν αυτό κάτω από τη διαθήκη του Νόμου, πώς θα μπορούσε οποιοσδήποτε από μας τους άλλους ατελείς ανθρώπους να το κάμη;

³⁹ Με όλα όσα έγιναν στη διαθήκη του Νόμου γίνεται φανερό ότι όλοι εμείς είμεθα καταδικασμένοι ενώπιον του Θεού, του οποίου τα έργα είναι τέλεια. (Δευτερονόμιον 32:4) Ο προφήτης Ησαΐας, επτακόσια χρόνια και πλέον αφού έγινε η διαθήκη του Νόμου με τον Ισραήλ, είπε: «Πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον.» (Ησαΐας 64:6) Όλοι χρειαζόμεθα τις υπηρεσίες του ομοίου με τον Μελχισεδέκ ιερέως, ο οποίος θα είναι ιερεύς για πάντα.

40. Τι έκαμε ο Μωυσής την πρώτη του Νισάν του έτους 1512 π.Χ. σχετικά με τη λατρεία του Θεού και τι συνέβη τότε;

⁴⁰ Ας ανατρέξωμε τώρα στο έτος που είχε συναφθή εκείνη η διαθήκη μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ισραήλ με μεσίτη τον Μωυσή. Εκείνο το σεληνιακό έτος τελείωσε και ήλθε η πρώτη μέρα του μηνός Νισάν του ημερολογιακού έτους 1512 π.Χ. Εκείνη την ημέρα ο Μωυσής υπήκουσε στην εντολή του Θεού και διευθέτησε να στηθή η σκηνή, «η σκηνή του μαρτυρίου,» ώστε ν’ αρχίση εκεί η λατρεία του Θεού. Κατόπιν ο Μωυσής έντυσε τον πρεσβύτερο αδελφό του Ααρών και τους γιους του Ααρών με τις επίσημες στολές τους και τους έχρισε με το άγιο χριστήριο έλαιον για να υπηρετούν, ο Ααρών ως αρχιερεύς και οι γιοι του ως υφιερείς. «Και συνετέλεσεν ο Μωυσής το έργον. Τότε εκάλυψεν η νεφέλη την σκηνήν του μαρτυρίου και δόξα του Ιεχωβά ενέπλησε την σκηνήν.»—Έξοδος 40:1-35, ΜΝΚ.

41. Τίνος απόδειξις ήταν εκείνη η εκδήλωσις και πότε συμπληρώθηκε η εγκατάστασις του ιερατείου;

⁴¹ Υπήρχε ορατή απόδειξις ότι ο Ιεχωβά είχε δεχθή εκείνη την οικοδομή της λατρείας και την είχε αγιάσει για να εξυπηρετήση τον σκοπό του. Την εβδόμη ημέρα αυτού του πρώτου μηνός Νισάν (η Αβίβ) είχε συμπληρωθή η εγκατάστασις και η εξουσιοδότησις του Ααρωνικού ιερατείου, και από τότε μπορούσαν αυτοί οι ιερείς να διεξάγουν επισήμως όλες τις μορφές της θείας λατρείας στην ιερή σκηνή.—Λευϊτικόν 8:1 έως 9:24.

42. Τι άλλο τότε ήταν ο Ιεχωβά στον Ισραήλ, εκτός του ότι ήταν ο Θεός που έπρεπε να λατρεύουν και ο οποίος δεν χρειαζόταν κανέναν ορατό αντιπρόσωπο;

⁴² Ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός τον οποίον το έθνος Ισραήλ είχε την εντολή και την υποχρέωσι να λατρεύη. Δεν ήταν μόνο ο Θεός τους. Ήταν και ο βασιλικός τους Κυρίαρχος, ο Βασιλεύς στον οποίον ώφειλαν υποταγή και πίστι. Επομένως, ανυπακοή στους νόμους Του και στις εντολές Του θα ήταν ανυποταξία και απιστία. Ο προφήτης Μωυσής επιβεβαιώνοντας αυτό το γεγονός στο Δευτερονόμιον 33:5 χαρακτηρίζει το έθνος του Ισραήλ ως τον Ιεσουρούν ή τον «Ευθύν» λόγω του ότι συνήψε μαζί του τη διαθήκη του Νόμου, και λέγει: «Και ήτο βασιλεύς εν τω Ιεσουρούν, ότε οι άρχοντες του λαού συνήχθησαν, πάσαι αι φυλαί του Ισραήλ ομού.» (Μετάφρασις της Ιουδαϊκής Εκδοτικής Εταιρίας της Αμερικής.) Και η υποσημείωσις των εκδοτών σ’ αυτό το εδάφιο, από τον εκλιπόντα Δρα Τζ. Χ. Χέρτζ, λέγει: «Έτσι άρχισε η Βασιλεία του Θεού στον Ισραήλ.» (Πεντάτευχος και Χαφτορά, Σονσίνο Πρες, σελ. 910) Ο Ιεχωβά ήταν ο αόρατος ουράνιος Βασιλεύς τους. Δεν εχρειάζετο κανένα γήινο ανθρώπινο βασιλέα για να Τον αντιπροσωπεύη στον Ισραήλ.—Γένεσις 36:31.

43, 44. Πόσο ιδιαίτερα ευνοήθηκε το έθνος Ισραήλ σε σύγκρισι με όλα τα άλλα έθνη της γης και πώς μπορούσε επομένως να αινή τον Ιεχωβά;

⁴³ Πόσο εξαιρετικά ευνοημένο ήταν αυτό το έθνος, που απετελείτο από απογόνους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ (Ισραήλ) και που είχε συνάψει διαθήκη με τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό! Είχαν την αληθινή του λατρεία και απελάμβαναν την ελπίδα να γίνουν γι’ Αυτόν «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.»

⁴⁴ Ο προφήτης Αμώς είπε: «Ακούσατε τον λόγον τούτον, τον οποίον ελάλησεν ο Ιεχωβά προς σας, υιοί Ισραήλ, προς παν το γένος, το οποίον ανεβίβασα εκ γης Αιγύπτου λέγων, Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γης.» (Αμώς 3:1, 2, ΜΝΚ) Μια παρόμοια σύγκρισι έκαμε ο Ψαλμωδός σ’ ένα από τους ψαλμούς αίνου προς τον Ιεχωβά: «Αναγγέλλει τον λόγον αυτού προς τον Ιακώβ, τα διατάγματα αυτού και τας κρίσεις αυτού προς τον Ισραήλ. Δεν έκαμεν ούτως εις ουδέν έθνος· ουδέ εγνώρισαν τας κρίσεις αυτού. Αλληλούια.» (Ψαλμός 147:19, 20) Το ευνοημένο έθνος είχε πράγματι σοβαρό λόγο να αινή τον Ιεχωβά με το να τηρή τη διαθήκη του. Το αν θα το έκαναν αυτό, επρόκειτο να φανή στη διάρκεια της χρονικής περιόδου που είχε αρχίσει τώρα και που θα μπορούσε να ονομασθή Εποχή της Διαθήκης του Νόμου.

Κεφάλαιον 10

Μια Διαθήκη για Βασιλεία που Έγινε με τον Δαβίδ

 1. Ποια χρονική περίοδος αναφέρεται στο βιβλίο 1 Βασιλέων 6:1, και γιατί είναι κατάλληλη αυτή η μέτρησις χρόνου;

Ο ΘΕΟΣ καθορίζει τις χρονικές περιόδους που έχουν σχέσι με τον «αιώνιο σκοπό» Του. Μια τέτοια χρονική περίοδος καθορίζεται για μας στο βιβλίο 1 Βασιλέων έκτο κεφάλαιο και εδάφιο 1 (ΜΝΚ): «Και εν τω τετρακοσιοστώ και ογδοηκοστώ έτει από της εξόδου των υιών Ισραήλ εκ γης Αιγύπτου, το τέταρτον έτος της βασιλείας του Σολομώντος. επί τον Ισραήλ, κατά τον μήνα Ζιφ, όστις είναι ο δεύτερος μην, ήρχισε ο Σολομών να οικοδομή τον οίκον του Ιεχωβά.» Αυτή η μέτρησις χρόνου ήταν κατάλληλη, διότι τόσα έτη είχαν μεσολαβήσει από τον καιρό που οι Ισραηλίται άρχισαν να οικοδομούν τον οίκο λατρείας στην έρημο του Σινά λίγο μετά την απελευθέρωσί τους από την Αίγυπτο, μέχρι τότε που ο Βασιλεύς Σολομών, ο υιός του Δαβίδ, άρχισε να οικοδομή τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Αυτός ήταν ο χρόνος που πέρασε από τη 15η του μηνός Νισάν του έτους 1513 π.Χ. ως την πρώτη ημέρα του μηνός Ζιφ (ή Ιγυάρ) του έτους 1034 π.Χ.—Αριθμοί 33:1-4· 1 Βασιλέων 6:37.

 2, 3. (α) Γιατί οι Ισραηλίται περιεπλανώντο τόσον καιρό στην έρημο του Σινά; (β) Πόσον καιρό χρειάσθηκαν να καθυποτάξουν τη Γη της Επαγγελίας, και κατόπιν πώς εκυβερνώντο επί αιώνες;

² Φυσικά, πολλά πράγματα συνέβησαν στη διάρκεια εκείνων των πέντε σχεδόν αιώνων. Οι Ισραηλίται, επειδή δεν επίστευαν ότι ο Θεός μπορούσε να καθυποτάξη τα έθνη που κατείχαν τη Γη της Επαγγελίας, υποχρεώθηκαν να περιπλανώνται στην έρημο του Σινά σαράντα σχεδόν χρόνια. Στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος οι πιο ηλικιωμένοι Ισραηλίται, που δεν θέλησαν να εισβάλουν στη Γη της Επαγγελίας κάτω από την ηγεσία του Θεού, το δεύτερο έτος της εξόδου των, πέθαναν. (Αριθμοί 13:1 έως 14:38) Ύστερα από σαράντα χρόνια ο Θεός θαυματουργικά διεβίβασε τον Ισραήλ από τον πλημμυρισμένο Ιορδάνη Ποταμό στη Γη της Επαγγελίας, στη γη Χαναάν.

³ Τότε, κάτω από την ηγεσία του Ιησού του Ναυή, διαδόχου του Μωυσέως, άρχισαν χρόνια πολέμου για την καθυπόταξι της γης. Σύμφωνα με τα λόγια του πιστού Χάλεβ, γιου του Ιεφοννή, από τη φυλή του Ιούδα, τον καιρό που εμοιράζετο η κατεχόμενη γη στις φυλές του Ισραήλ, οι Ισραηλίται χρειάσθηκαν έξη χρόνια για να καθυποτάξουν τη γη και να την πάρουν από τους κατοίκους της. (Ιησούς του Ναυή 14:1-10) Κατόπιν ο Θεός έδωσε στους ήδη εγκατεστημένους Ισραηλίτας κριτάς για μερικούς αιώνες ως τον καιρό που έγινε μια αλλαγή στη μορφή της κυβερνήσεως αυτού του έθνους στις ημέρες του προφήτου Σαμουήλ. Ένας Ιουδαίος χρονολόγος, που έζησε πριν από 1900 χρόνια, μέτρησε σύντομα αυτή τη χρονική περίοδο. Αυτός ο χρονολόγος, μιλώντας ένα Σάββατο σε μια συναγωγή της Αντιοχείας της Πισιδίας της Μικράς Ασίας, είπε τα εξής:

 4, 5. (α) Ποια χρονική περίοδο από την ιστορία του Ισραήλ πριν από τους κριτάς ανέφερε ένας Βιβλικός χρονολόγος; (β) Με ποια γεγονότα άρχισε και τελείωσε εκείνη η περίοδος;

⁴ «Άνδρες Ισραηλίται και οι φοβούμενοι τον Θεόν, ακούσατε. Ο Θεός του λαού τούτου Ισραήλ εξέλεξε τους πατέρας ημών και ύψωσε τον λαόν παροικούντα εν γη Αιγύπτου, και μετά βραχίονος υψηλού εξήγαγεν αυτούς εξ αυτής, και έως τεσσαράκοντα έτη υπέφερε τους τρόπους αυτών εν τη ερήμω, και αφού κατέστρεψεν επτά έθνη εν γη Χαναάν, διαμέρισε εις αυτούς κατά κλήρον την γην αυτών. Και μετά ταύτα ως τετρακόσια και πεντήκοντα περίπου έτη έδωκεν εις αυτούς κριτάς έως Σαμουήλ του προφήτου. Και έπειτα εζήτησαν βασιλέα, και έδωκεν εις αυτούς ο Θεός τον Σαούλ υιόν του Κεις, άνδρα εκ της φυλής Βενιαμίν, τεσσαράκοντα έτη.»—Πράξεις 13:14-21.

⁵ Η κατανομή της γης στον Χάλεβ και στους άλλους Ισραηλίτας για κληρονομιά έγινε στο έτος 1467 π.Χ. Αν ανατρέξωμε περίπου 450 χρόνια πίσω φθάνομε στο έτος 1918 π.Χ. Αυτό ήταν το έτος στο οποίον γεννήθηκε ο Ισαάκ, ο γιος του Αβραάμ και της Σάρρας, και ο Θεός εξέλεξε τον Ισαάκ αντί του Ισμαήλ, του πρεσβυτέρου γιου του Αβραάμ από την Αιγύπτια δούλη της Σάρρας, την Άγαρ. Ο Θεός επιβεβαίωσε με όρκο στον Ισαάκ τη διαθήκη που είχε κάμει με τον Αβραάμ για την κατοχή της γης Χαναάν και τώρα στο τέλος αυτής της χρονικής περιόδου των τετρακοσίων πενήντα ετών ο Θεός έδωσε αυτή την Γη της Επαγγελίας στους απογόνους του Ισαάκ για κληρονομιά. Ο Ιεχωβά Θεός ενέμενε με πιστότητα στον «αιώνιο σκοπό» του για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους.

 6. (α) Πώς ο Κριτής Γεδεών έδειξε πιστότητα στη θεία εξουσία; (β) Ποιο ήταν το τέλος του γιου του Γεδεών Αβιμέλεχ που έγινε βασιλεύς;

⁶ Στη διάρκεια της περιόδου των δέκα πέντε κριτών από τον Ιησού του Ναυή ως τον Σαμουήλ οι άνδρες του Ισραήλ προσπάθησαν να πείσουν τον έκτον κριτή, τον Γεδεών γιο του Ιωάς από την φυλή Μανασσή, να ιδρύση μια δυναστεία αρχόντων στην οικογένειά του, αντί να έχουν τον Ιεχωβά Θεό ως Βασιλέα. Αλλά ο Γεδεών ήταν νομοταγής στον κυρίαρχο άρχοντα του Ισραήλ και απέρριψε την προσφορά της αρχηγίας, λέγοντας: «Δεν θέλω γείνη άρχων εφ’ υμάς εγώ, αλλ’ ουδέ ο υιός μου θέλει γείνει άρχων εφ’ υμάς. Ο Ιεχωβά θέλει είσθαι άρχων εφ’ υμάς.» (Κριταί 8:22, 23) Ένας από τους πολλούς γιους του Γεδεών, ονόματι Αβιμέλεχ (που σημαίνει «ο Πατήρ μου είναι Βασιλεύς») επηρέασε τους άνδρες της Συχέμ να τον αναγορεύσουν βασιλέα των. Αυτός περιήλθε στη δυσμένεια του Θεού και αφού εβασίλευσε τρία έτη, βρήκε το θάνατο από μια γυναίκα σε μια μάχη.—Κριταί 9:1-57.

ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 7. Πότε και πώς ο Ισραήλ απέκτησε ανθρώπινο βασιλέα που εξέλεξε ο Θεός, και πόσον καιρό εβασίλευσε;

⁷ Όταν ο προφήτης Σαμουήλ, ο δέκατος πέμπτος κριτής, εγήρασε, ήλθαν σ’ αυτόν οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ με αυτό το αίτημα: «Κατάστησον λοιπόν εις ημάς βασιλέα για να κρίνη ημάς, καθώς πάντα τα έθνη.» Ο Σαμουήλ το εξέλαβε αυτό ως απόρριψι του ιδίου, που ήταν διωρισμένος κριτής του Θεού, αλλ’ ο Ιεχωβά του είπε: «Άκουσον της φωνής του λαού, κατά πάντα όσα λέγουσι προς σε· διότι δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» Ο Θεός είπε στον Σαμουήλ να προειδοποιήση τους Ισραηλίτας για όλες τις ταλαιπωρίες που θα εσήμαινε γι’ αυτούς να έχουν ένα ορατό ανθρώπινο βασιλέα, εκείνοι, όμως, παρ’ όλα αυτά ήθελαν να έχουν έναν τέτοιο βασιλέα. Ο Θεός, ως κυρίαρχος άρχων του Ισραήλ, έκαμε την εκλογή του ανδρός που θα ήταν ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς του Ισραήλ. Έστειλε τον Σαμουήλ να χρίση βασιλέα τον Σαούλ, γιο του Κεις, από τη φυλή Βενιαμίν. Στο έτος 1117 π.Χ. ο Σαούλ ενθρονίσθηκε ως βασιλεύς στην πόλι Μισπά. «Και πας ο λαός ηλάλαξε και είπε, Ζήτω ο βασιλεύς.» Ο Σαούλ εβασίλευσε σαράντα χρόνια.—1 Σαμουήλ 8:1 έως 10:25· Πράξεις 13:21.a

 8. (α) Ποιος γεννήθηκε στη Βηθλεέμ στο ενδέκατο έτος της βασιλείας του Σαούλ; (β) Τι προφήτευσε ο Μιχαίας για τη Βηθλεέμ;

⁸ Στο ενδέκατο έτος της βασιλείας του Σαούλ συνέβη ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός στην πόλι της Βηθλεέμ, στην περιοχή της φυλής του Ιούδα. Ο Ιεσσαί ο Βηθλεεμίτης απέκτησε όγδοο γιο τον οποίον ωνόμασε Δαβίδ. Ούτε ο βασιλεύς Σαούλ ούτε κανένας άλλος στον Ισραήλ δεν μπορούσε να σκεφθή τότε ότι αυτό το νεογέννητο βρέφος θα εγίνετο μια μέρα τόσο διάσημος ώστε ο τόπος της γεννήσεως του, η Βηθλεέμ, θα εκαλείτο μια μέρα «πόλις Δαβίδ.» Κανένας δεν εγνώριζε τότε ότι ύστερα από τριακόσια περίπου χρόνια θα εγίνετο η εξής προφητεία για την πόλι Δαβίδ: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ διά να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Μιχαίας 5:2) Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται του πρώτου αιώνος π.Χ. κατενόησαν ότι αυτή η προφητεία εφηρμόζετο στον Μεσσία. Το «σπέρμα» λοιπόν της «γυναικός» του Θεού επρόκειτο να γεννηθή στη Βηθλεέμ.

 9. Τι είπε ο Θεός στον Σαούλ μέσω του Σαμουήλ για τη βασιλεία λόγω της απερίσκεπτης ενεργείας του, και ποιον θα εξέλεγε ο Θεός για το θρόνο;

⁹ Εν τούτοις πριν απ’ αυτό, αφού ο βασιλεύς Σαούλ εβασίλευσε δύο χρόνια άρχισε να δείχνη ελλειψι πίστεως και ενήργησε αλαζονικά και απερίσκεπτα κάνοντας κατάχρησι του αξιώματός του. «Και είπεν ο Σαμουήλ προς τον Σαούλ, Συ έπραξας αφρόνως· δεν εφύλαξας το πρόσταγμα Ιεχωβά του Θεού σου, το οποίον προσέταξε εις σε· διότι τώρα ο Ιεχωβά ήθελε στερεώσει την βασιλείαν σου επί τον Ισραήλ έως του αιώνος· αλλά τώρα η βασιλεία σου δεν θέλει στηριχθή· ο Ιεχωβά εζήτησεν εις εαυτόν άνθρωπον κατά την καρδίαν αυτού, και διώρισεν ο Ιεχωβά αυτόν να είναι άρχων επί τον λαόν αυτού, επειδή δεν εφύλαξας εκείνο το οποίον προσέταξεν εις σε ο Ιεχωβά.» (1 Σαμουήλ 13:1-14, ΜΚΚ) Ο άνθρωπος κατά την καρδίαν [του Θεού]· δεν είχε γεννηθή ακόμη, διότι αυτά τα λόγια ελέχθησαν πολλά χρόνια πριν από τη γέννησι του Δαβίδ στη Βηθλεέμ. Έτσι έγινε φανερό ότι ο Ύψιστος Θεός θα ασκούσε την εξουσία του και το δικαίωμα του να κάμη ο ίδιος την εκλογή του Ισραηλίτου που θα διεδέχετο τον βασιλέα Σαούλ. Κάνοντας τούτο θα προσηλώνετο στον ‘αιώνιον σκοπό’ του σχετικά με τον Μεσσία.

10, 11. (α) Πώς ο Δαβίδ διωρίσθηκε να είναι ο μέλλων βασιλεύς τον Ισραήλ; (β) Πώς ο Δαβίδ προκάλεσε τη φονική ζηλοτυπία του Σαούλ και πού έγινε πρώτα βασιλεύς;

¹⁰ Όταν ο Δαβίδ ήταν κάτω των είκοσι ετών, ποιμενόπαις στη Βηθλεέμ, ο Θεός προσδιώρισεν αυτόν ως τον άνδρα κατά την καρδίαν του. Μολονότι ο Δαβίδ, δεν ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιεσσαί, αλλ’ ήταν ο όγδοος γιος του, ο Θεός έστειλε τον Σαμουήλ στη Βηθλεέμ να χρίση τον Δαβίδ για να γίνη ο μελλοντικός βασιλεύς του Ισραήλ.

¹¹ Ο Δαβίδ ήλθε στο προσκήνιο όταν αυτός μόνος απ’ όλους τους Ισραηλίτας προσφέρθηκε εθελοντικά ν’ αντιμετωπίση τον προκλητικό Φιλισταίο γίγαντα Γολιάθ στο πεδίον της μάχης και τον εφόνευσε με μια πέτρα σφενδόνης που την εξακόντισε στο μέτωπο του Γολιάθ. (1 Σαμουήλ 16:1 έως 17:58) Ο Δαβίδ προσελήφθη στο στρατό του βασιλέως Σαούλ, και με τον καιρό έγινε πολύ δημοφιλής στο λαό περισσότερο και από τον βασιλέα. Αυτό ήγειρε τη ζηλοτυπία του Σαούλ ο οποίος επεδίωκε να φονεύση τον Δαβίδ κι έτσι να τον εμποδίση από το ν’ αντικαταστήση έναν από τους γιους του στο θρόνο του Ισραήλ. Τελικά, η βασιλεία του Σαούλ τερματίσθηκε από ένα μοιραίο τραύμα στη μάχη που τον έκαμε να πέση επάνω στο ξίφος του για να επιταχύνη το θάνατο του. Ο Ις-βοσθέ, ο γιος του Σαούλ που επέζησε, έγινε βασιλεύς από τους πιστούς του οίκου του Σαούλ, αλλά μόνο στις ένδεκα φυλές του Ισραήλ. Οι άνδρες της φυλής του Ιούδα έχρισαν τον Δαβίδ βασιλέα στη Χεβρών της περιοχής του Ιούδα. Αυτό έγινε το 1077 π.Χ.—2 Σαμουήλ 2:1-11· Πράξεις 13:21, 22.

12. Πότε και πώς έγινε ο Δαβίδ βασιλεύς σε όλον τον Ισραήλ, και ποιο ερώτημα ηγέρθη τότε σχετικά με το «σκήπτρον» και τον «νομοθέτη;»

¹² Ο γιος του Σαούλ Ις-βοσθέ παρέμεινε στο θρόνο του Ισραήλ επτά χρόνια και έξη μήνες και κατόπιν δολοφονήθηκε από υπηκόους του. (2 Σαμουήλ 2:11 έως 4:8) Όλες οι φυλές τότε ανεγνώρισαν τον Δαβίδ ως τον εκλεκτόν του Ιεχωβά και έχρισαν τον Δαβίδ ως βασιλέα ολοκλήρου του Ισραήλ στη Χεβρών. Αυτό έγινε το 1070 π.Χ. (2 Σαμουήλ 4:9 έως 5:5) Έτσι, σύμφωνα με την προφητεία που είπε ο Ιακώβ στην επιθανάτιο κλίνη του όπως αναγράφεται στη Γένεσι 49:10, το «σκήπτρον» και ο «νομοθέτης» ήλθαν στη φυλή του Ιούδα. Πάνω σε ποια βάσι τώρα αυτά τα εμβλήματα της βασιλείας ‘δεν θα εξέλειπαν από τον Ιούδα. . . εωσού έλθη ο Σηλώ;’

13. Πώς ο Δαβίδ ήταν πραγματικά «κεχρισμένος,» και τίνος προφητικός τύπος έγινε;

¹³ Επειδή ο Δαβίδ εχρίσθη τρεις φορές ως βασιλεύς, μπορούσε πραγματικά να λέγεται «κεχρισμένος» ή «Μεσσίας,» όπως φαίνεται στα εδάφια 2 Σαμουήλ 19:21, 22· 22:51· 23:1. Εξαιρετικά, ο Δαβίδ χρησιμοποιήθηκε ως προφητικός τύπος του μεγαλύτερου Μεσσίου, του «σπέρματος» της ουράνιας «γυναικός» του Θεού. (Βλέπε Ιεζεκιήλ 34:23) Πραγματικά, ο Θεός έκρινε καλό να εκλέξη τον Δαβίδ για να είναι ένα μέλος της γενεαλογικής γραμμής που κορυφώθηκε στον Μεσσία του «αιωνίου σκοπού» του Θεού. Πώς έγινε αυτό;

14. Ποια πόλι έκαμε ο Δαβίδ πρωτεύουσα όλου του Ισραήλ, και ποιο ιερό πράγμα έφερε τότε εκεί;

¹⁴ Ο Δαβίδ, λίγον καιρό μετά το χρίσμα του ως βασιλέως του ηνωμένου πάλι Ισραήλ το 1070 π.Χ., εκυρίευσε την πόλι Ιεβούς από τους Ιεβουσαίους και την μετονόμασε Ιερουσαλήμ. Εκεί μετέφερε την κυβέρνησί του και έκαμε την υψηλή αυτή πόλι πρωτεύουσά του, επειδή αυτή ήταν σε πιο κεντρική θέσι από τη Χεβρών, επειδή ήταν στα σύνορα μεταξύ των περιοχών του Ιούδα και του Βενιαμίν. (Κριταί 1:21· 2 Σαμουήλ 5:6-10· 1 Χρονικών 11:4-9) Μετά από λίγον καιρό, ο βασιλεύς Δαβίδ έστρεψε την προσοχή του στην ιερή κιβωτό του Ιεχωβά. Επί δεκαετηρίδες η κιβωτός ήταν στην περιοχή του Εφραΐμ αντί να είναι στα άγια των αγίων της σκηνής του μαρτυρίου στη Σηλώ. (1 Σαμουήλ 1:24· 4:3-18· 6:1-7:2) Ο Δαβίδ είχε τη γνώμη ότι η κιβωτός έπρεπε να είναι στην πρωτεύουσα. Εφρόντισε λοιπόν να ανεβάσουν την κιβωτό και να την τοποθετήσουν σε μια σκηνή κοντά στο ανάκτορό του.—2 Σαμουήλ 6:1-19.

15. Ποια διαθήκη έκαμε τότε ο Ιεχωβά με τον Δαβίδ, και από εκτίμησι για ποια σκέψι του Δαβίδ;

¹⁵ Εν τούτοις, ο Δαβίδ άρχισε να στενοχωρήται, επειδή αυτός, που ήταν ένας ανθρώπινος βασιλεύς, κατοικούσε σ’ ένα βασιλικό ανάκτορο, ενώ η κιβωτός του Ιεχωβά, του αληθινού Θεού και πραγματικού βασιλέως του Ισραήλ, είχε τοποθετηθή σε μια ταπεινή σκηνή. Ο Δαβίδ, για να θέση τα πράγματα σε κατάλληλη ισορροπία, συνέλαβε την ιδέα να οικοδομήση στον Ύψιστο Θεό και Παγκόσμιο Κυρίαρχο έναν αντάξιο οίκο, έναν ναό. Ο Ιεχωβά, όμως, δεν επεδοκίμασε να οικοδομήση ο Δαβίδ έναν τέτοιο ναό. Μέσω του προφήτου του Νάθαν είπε στον Δαβίδ ότι ένας ειρηνικός γιος του θα είχε το προνόμιο να οικοδομήση τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν ο Ιεχωβά, εκτιμώντας την εγκάρδια αφοσίωσι του Δαβίδ στην αγνή λατρεία του Θεού, έκαμε κάτι θαυμάσιο γι’ αυτόν τον άνθρωπο που ήταν «κατά την καρδίαν του.» Θέλησε να κάμη με τον Δαβίδ μια διαθήκη για μια αιώνια βασιλεία. Είπε:

«Ο Ιεχωβά προσέτι αναγγέλλει προς σε ότι ο Ιεχωβά θέλει οικοδομήσει οίκον εις σε. Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος· εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός· εάν πράξη ανομίαν, θέλω σωφρονίσει αυτόν εν ράβδω ανδρών και διά μαστιγώσεων υιών ανθρώπων το έλεος μου όμως δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού, ως αφήρεσα αυτό από του Σαούλ, τον οποίον εξέβαλον απ’ έμπροσθεν σου· και θέλει στερεωθή ο οίκος σου και η βασιλεία σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.’—2 Σαμουήλ 7:1-16· 1 Χρονικών 17:1-15.

16. Ποια προσευχή ευχαριστίας έκαμε ο Δαβίδ στον Ιεχωβά γι’ αυτό;

¹⁶ Τότε ο Δαβίδ έκαμε μια προσευχή ευχαριστίας και την ετελείωσε λέγοντας:

«Και τώρα, Δέσποτα Ιεχωβά, συ είσαι ο Θεός, και οι λόγοι σου θέλουσιν είσθαι αληθινοί, και συ υπεσχέθης τα αγαθά ταύτα προς τον δούλον σου· τώρα λοιπόν ευδόκησον να ευλογήσης τον οίκον του δούλου σου, διά να ήναι ενώπιόν σου εις τον αιώνα· διότι συ, Δέσποτα Ιεχωβά, ελάλησας· και υπό της ευλογίας σου ας ήναι ο οίκος του δούλου σου ευλογημένος εις τον αιώνα.»—2 Σαμουήλ 7:18-29· 1 Χρονικών 17:16-27.

17. Με τι επεβεβαίωσε ο Θεός αυτή τη διαθήκη;

¹⁷ Ο Θεός επεβεβαίωσε αυτή τη διαθήκη επαγγελίας στον Δαβίδ με όρκο:

«Ώμοσεν ο Ιεχωβά αλήθειαν προς τον Δαβίδ, δεν θέλει αθετήσει αυτήν, ‘εκ του καρπού του σώματός σου θέλω θέσει επί τον θρόνον σου. Εάν φυλάξωσιν οι υιοί σου την διαθήκην μου, και τα μαρτύρια μου τα οποία θέλω διδάξει αυτούς και οι υιοί αυτών θέλουσι καθίσει διαπαντός επί του θρόνου σου.’»—Ψαλμός 132:11, 12.

«Διαπαντός θέλω φυλάττει εις αυτόν το έλεός μου, και η διαθήκη μου θέλει είσθαι στερεά μετ’ αυτού. Και θέλω κάμει να διαμένη το σπέρμα αυτού εις τον αιώνα, και ο θρόνος αυτού ως αι ημέραι του ουρανού. . . . Δεν θέλω παραβή την διαθήκην μου, ουδέ θέλω αθετήσει ό,τι εξήλθεν εκ των χειλέων μου. Άπαξ ώμοσα εις την αγιότητά μου, ότι δεν θέλω ψευσθή προς τον Δαβίδ. Το σπέρμα αυτού θέλει διαμένει εις τον αιώνα, και ο θρόνος αυτού ως ο ήλιος, ενώπιόν μου.»—Ψαλμός 89:28-36· βλέπε επίσης Ιερεμίας 33:20, 21.

18. Για ποια μεγαλύτερη βασιλεία, σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα, η βασιλεία του Δαβίδ επρόκειτο να είναι η βάσις;

¹⁸ Σύμφωνα με αυτή τη διαθήκη που έγινε προς τον βασιλέα Δαβίδ, η βασιλεία του επρόκειτο να είναι η βάσις για την προσεχή βασιλεία του μεγαλυτέρου Μεσσία. Γι’ αυτό ο προφήτης Ησαΐας, μετά από αιώνες, ενεπνεύσθη να προφητεύση τα εξής: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.»—Ησαΐας 9:6, 7.

19. Σύμφωνα με την προφητεία του Μιχαία, σε ποια πόλι επρόκειτο να γεννηθή αυτό το «παιδίον», και τίνος διακριτικό γνώρισμα επρόκειτο αυτό να είναι;

¹⁹ Σύμφωνα με την προφητεία του Μιχαία 5:2, το Μεσσιανικό αυτό παιδίον ή ο βασιλικός αυτός υιός επρόκειτο να γεννηθή, ή επρόκειτο να δοθή στη Βηθλεέμ Εφραθά που είναι στην περιοχή του Ιούδα. Αυτός ο τόπος της ανθρώπινης γεννήσεως επρόκειτο να είναι ένα από τα διακριτικά γνωρίσματα του αληθινού Μεσσία, του «σπέρματος» της συμβολικής «γυναικός» του Θεού. Η Βηθλεέμ, και όχι η βασιλική πόλις της Ιερουσαλήμ, ήταν ο τόπος γεννήσεως του προγόνου του, του βασιλέως Δαβίδ, και γι’ αυτό ωνομάσθηκε πόλις Δαβίδ.

ΜΙΑ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

20. Πόσον καιρό διήρκεσε η δυναστεία του Δαβίδ στο θρόνο, και πόσον καιρό οι Ισραηλίται είχαν βασιλείς;

²⁰ Σε εκπλήρωσι αυτής της διαθήκης βασιλείας με τον Δαβίδ, ακολούθησε μια γραμμή βασιλέων της Ιερουσαλήμ που ήσαν όλοι από την οικογενειακή γραμμή του βασιλέως Δαβίδ. Αυτή η δυναστεία των βασιλέων της Ιερουσαλήμ από τον οίκο του Δαβίδ, υπολογιζόμενη από τη βασιλεία του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ το έτος 1070 π.Χ., διήρκεσε 463 έτη, δηλαδή έως το έτος 607 π.Χ. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι, αν υπολογίσωμε από το έτος 1117 π.Χ. οπότε ο προφήτης Σαμουήλ έχρισε τον Σαούλ ως βασιλέα όλου του Ισραήλ, το έθνος Ισραήλ είχε ορατούς βασιλείς επί 510 έτη. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά ήταν ο αόρατος Βασιλεύς.

21. Ανέβηκε ο Δαβίδ στον ουρανό όταν πέθανε, και ποιον, όπως ο ίδιος επροφήτευσε, θα προσκαλούσε ο Ιεχωβά να καθίση στα δεξιά του;

²¹ Ο βασιλεύς Δαβίδ, ως βασιλικός εκπρόσωπος του Θεού που τον εξέλεξε και τον έχρισε βασιλέα στον Ισραήλ, εκάθισε στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ. (1 Χρονικών 29:23) Αλλά δεν εκάθισε στα δεξιά του Ιεχωβά, διότι ο θρόνος του Ιεχωβά είναι στους ουρανούς. (Ησαΐας 66:1) Όταν ο Δαβίδ πέθανε το 1037 π.Χ., δεν ανέβηκε στους πνευματικούς ουρανούς για να καθίση εκεί στα δεξιά του Ιεχωβά. Δεν προσεκλήθη να το κάμη αυτό. Έως τον πρώτο αιώνα μ.Χ. οι Ισραηλίται μπορούσαν να πουν που ευρίσκετο ο τάφος του Δαβίδ. Μάλλον, ο ίδιος ο Δαβίδ ενεπνεύσθη από τον Θεό να προφητεύση, στον Ψαλμό 110:1-4, ότι τον Μεσσιανικό του απόγονο, που σαν τον Μελχισεδέκ θα ήταν βασιλεύς και ιερεύς, θα προσκαλούσε ο Ιεχωβά να καθήση στα δεξιά του στους ουρανούς.

22. Τι έκαμε τελικά ο Σολομών και πώς ήσαν οι περισσότεροι διάδοχοί του στον θρόνο και από πότε δεν εκάθησε πια Δαβιδικός βασιλεύς στον θρόνο της Ιερουσαλήμ;

²² Ο νεαρός γιος του Δαβίδ Σολομών τον διαδέχθηκε στο θρόνο της Ιερουσαλήμ, στον «θρόνον του Ιεχωβά.» Σύμφωνα με τη θεία επαγγελία, αυτός ήταν εκείνος που ευνοήθηκε να οικοδομήση τον ναό στο όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ, και τον επεράτωσε το 1027 π.Χ. (1 Βασιλέων 6:1-38) Στη γεροντική του ηλικία ο Σολομών απομακρύνθηκε από τον Θεό του οποίου το ναό είχε οικοδομήσει. Οι περισσότεροι διάδοχοί του στο θρόνο της Ιερουσαλήμ ήσαν ασεβείς. Ο τελευταίος απ’ αυτούς τους Δαβιδικούς βασιλείς που εκάθησε στο θρόνο της Ιερουσαλήμ ήταν ο Σεδεκίας. Επειδή αυτός εστασίασε κατά του βασιλέως της Βαβυλώνος, ο οποίος είχε κάμει τον Σεδεκία υποτελή βασιλέα, απήχθη αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα και συγχρόνως κατεστράφη η Ιερουσαλήμ και ο μεγαλοπρεπής ναός της. (2 Βασιλέων 24:17 έως 25:21) Από το τραγικό εκείνο έτος 607 π.Χ., ποτέ πια δεν εκάθησε Δαβιδικός βασιλεύς στον θρόνο της Ιερουσαλήμ.

23. Απέτυχε ή ματαιώθηκε η διαθήκη της βασιλείας και τι διαβεβαίωσι έδωσε ο Θεός γι’ αυτό με τον Ιεζεκιήλ;

²³ Μήπως αυτό εσήμαινε ότι η διαθήκη της βασιλείας με τον Δαβίδ απέτυχε η ματαιώθηκε; Διόλου! Ο Θεός έδωσε διαβεβαίωσι για το αντίθετο. Το τέταρτο περίπου έτος πριν από την εκθρόνισι του Σεδεκία και την εκτόπισί του στη Βαβυλώνα, ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ να πη τα εξής σ’ αυτόν τον τελευταίο βασιλέα του θρόνου της Ιερουσαλήμ:

«Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον ο ταπεινός θέλει υψωθή και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζεκιήλ 21:25-27.

24. Τι επρόκειτο να ταπεινωθή και πότε και πώς θα συνέβαινε το αντίστροφο;

²⁴ Καταλαβαίνομε τι εσήμαινε αυτό; Ο ίδιος ο Ιεχωβά θα ερήμωνε τη βασιλεία της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Τα πράγματα δεν θα ήσαν τα ίδια όπως πριν. Οι κυβερνητικές εξουσίες των Εθνών, που ήσαν ταπεινές στα όμματα του Θεού, θα υψώνοντο και η επίγεια βασιλεία του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά θα εταπεινώνετο, διότι θα γινόταν υποτελής στις παγκόσμιες δυνάμεις των εθνών. Η περίοδος, στην οποία θα κυριαρχούσαν οι παγκόσμιες δυνάμεις των εθνών χωρίς επέμβασι από μια τυπική βασιλεία του Θεού στην Ιερουσαλήμ, θα συνεχίζετο εωσότου θα ήρχετο εκείνος «εις τον οποίον ανήκει,» δηλαδή ο υποσχεμένος αληθινός Μεσσίας και σ’ αυτόν ο Κυρίαρχος Θεός Ιεχωβά θα έδινε τη βασιλεία. Οι παγκόσμιες δυνάμεις των εθνών δεν θα υπερείχαν τότε για να κυριαρχούν στη γη. Η Μεσσιανική βασιλεία θα ανελάμβανε την παγκόσμιο διακυβέρνησι. Έτσι, σύμφωνα με τη διαθήκη που έγινε με τον Δαβίδ, η βασιλεία του θα ήταν μια αιώνια κυβέρνησις. Ο θρόνος του πρέπει να διαμένη εις τον αιώνα!

25. Ποιες διαθήκες και ποιος σκοπός ίσχυαν ακόμη μετά την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ.;

²⁵ Μολονότι, λοιπόν, έως σήμερα ο θρόνος του Δαβίδ δεν επανιδρύθηκε στην Ιερουσαλήμ στη Μέση Ανατολή, δεν χάθηκαν τα πάντα για κείνους που ελπίζουν στον υποσχεμένο Μεσσία, στο «σπέρμα» της ουράνιας «γυναικός» του Θεού. Είναι αλήθεια ότι το φθινόπωρο του 607 π.Χ. Η πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και ο ναός της έκειντο σε ερείπια. Η παρακείμενη πόλις της Βηθλεέμ, η πόλις Δαβίδ, είχε καταστραφή από τους Βαβυλώνιους κατακτητάς. Η διαθήκη, όμως, του νόμου που έγινε με τον Ισραήλ στο όρος Σινά της Αραβίας εξακολούθησε να ισχύη. Επίσης, η διαθήκη για μια αιώνια βασιλεία που έγινε με τον Δαβίδ εξακολούθησε να ισχύη. Ο «αιώνιος σκοπός» του Θεού εν σχέσει με τον Μεσσία του έμεινε σταθερός. Η διαθήκη της βασιλείας του Θεού δεν θ’ αποτύχη. Ούτε και ο σκοπός του!

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιον 11

Ο Μεσσίας του Αιωνίου Σκοπού του Θεού

 1. Πότε έγινε αναγέννησις μιας γης και ενός έθνους;

ΜΙΑ πόλις, που έκειτο νεκρή σε ερείπια εβδομήντα χρόνια, αναστήθηκε—το έτος 537 π.Χ.! Η πόλις αυτή ήταν η Ιερουσαλήμ, που είχε καταστραφή από τους Βαβυλωνίους το 607 π.Χ. Όταν αυτή η αγία πόλις ηγέρθη από το χώμα, έγινε αναγέννησις της γης του Ιούδα, η αναγέννησις ενός έθνους, ο επαναπατρισμός του λαού του Ιεχωβά Θεού. (Ησαΐας 66:8) Αυτό ήταν κάτι θαυμάσιο στα μάτια όλων των παρατηρητών.

 2. (α) Μετά από ποιον κεχρισμένον εκπρόσωπο του Ιεχωβά επρόκειτο ν’ έλθη ο υποσχεμένος Μεσσίας; (β) Πώς εκπληρώθηκαν τα εβδομήντα χρόνια εξορίας μολονότι η Βαβυλών έπεσε το 539 π.Χ.

² Παράλληλα μ’ αυτή την εθνική ανάστασι αναζωογονήθηκαν και οι ελπίδες για την έλευσι του υποσχεμένου Μεσσία. (Ιεζεκιήλ 37:1-14) Ακόμη και στη διάρκεια των εβδομήντα ετών που ο λαός του βασιλείου του Ιούδα ήταν εξόριστος στη Βαβυλώνα, είχε υποδειχθή σ’ αυτούς ο ωρισμένος καιρός για την έλευσι του Μεσσία. Αυτός ο Μεσσίας έπρεπε να έλθη μετά τον Πέρση κατακτητή Κύρον τον Μέγαν, για τον οποίο ο προφήτης Ησαΐας είχε εμπνευσθή να πη τα εξής: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά προς τον κεχρισμένον [Εβραϊκά Μεσσίαν] αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, διά να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού· και θέλω λύσει την οσφύν των βασιλέων, διά να ανοίξω τα δίθυρα έμπροσθεν αυτού· και αι πύλαι δεν θέλουσι κλεισθή.» (Ησαΐας 45:1, ΜΝΚ) Ο Κύρος, ως κεχρισμένος εκπρόσωπος του Ιεχωβά, ήλθε και πέρασε από τις πύλες της Βαβυλώνος, που περιεβάλλετο με υψηλά τείχη και ανέτρεψε και εθανάτωσε τον αυτοκρατορικό άρχοντα Βαλτάσαρ, γυιο του Ναβονίδη. Αυτό έγινε το 539 π.Χ. Αλλ’ ο Κύρος δεν απελευθέρωσε αμέσως τους εξορίστους Ιουδαίους. Όταν ανέλαβε τη βασιλεία της Βαβυλώνος, εκράτησε τους Ιουδαίους αιχμαλώτους δύο περίπου χρόνια ακόμη, ως το 537 π.Χ. Έτσι συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια!

 3. Πόσον καιρό ετήρησε σάββατα η ερημωμένη γη του Ιούδα;

³ Αυτό έγινε, ακριβώς όπως προελέχθη στο εδάφιο Ιερεμίας 25:11. Και τα εδάφια 2 Χρονικών 36:20, 21 το περιγράφουν αυτό, λέγοντας: «Και τους εκφυγόντας την μάχαιραν μετώκισεν εις Βαβυλώνα, όπου ήσαν δούλοι εις αυτόν και εις τους υιούς αυτού, μέχρι του καιρού της βασιλείας των Περσών δια να πληρωθή ο λόγος του Ιεχωβά ο δια στόματος Ιερεμίου, εωσού η γη χαρή τα σάββατα αυτής· διότι πάντα τον καιρόν της ερημώσεως αυτής εφύλαττε σάββατον, εωσού συμπληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη»—από το έτος 607 π.Χ. έως το 537 π.Χ.

 4. (α) Πότε υπελόγισε ο Δανιήλ ότι θα τελείωνε η Ιουδαϊκή εξορία; (β) Ποια πληροφορία έδωσε ο Γαβριήλ στον Δανιήλ για τον καιρό που θα ήρχετο ο Μεσσίας;

⁴ Μεταξύ των εξορίστων Ιουδαίων στη Βαβυλώνα ήταν και ο προφήτης Δανιήλ. Από τις θεόπνευστες γραφές του Ιερεμία, ο Δανιήλ δεν ανέμενε να έλθη για τους Ιουδαίους η απελευθέρωσις από την εξορία πριν από το τέλος των εβδομήντα ετών, στη διάρκεια των οποίων η Ιερουσαλήμ έκειτο έρημη και τηρούσε τα σάββατα. (Δανιήλ 9:1, 2) Στη διάρκεια του πρώτου έτους του νέου Μηδοπερσικού καθεστώτος που επεκράτησε στη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, ο Δανιήλ προσευχήθηκε για το ζήτημα αυτό. Τότε ήλθε ο άγγελος του Ιεχωβά Γαβριήλ και έδωσε στον Δανιήλ την ακόλουθη πληροφορία σχετικά με τον καιρό που θα ήρχετο ο Μεσσίας:

«Εβδομήκοντα εβδομάδες (ετών) διορίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, διά να συντελεστή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων.

«Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του Ηγουμένου, θέλουσιν είσθαι εβδομάδες (ετών) επτά και εβδομάδες (ετών) εξήκοντα δύο· θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχώριας.

«Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας (ετών) θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει έλθει, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον· και το τέλος αυτής θέλει έλθει μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διορισμένοι αφανισμοί.

«Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μια εβδομάδι (ετών)· και εν τω ημίσει της εβδομάδος (ετών) θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντέλειας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν.»—Δαν. 9:24-27.

Η «ΠΡΩΙΑ» ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ «ΗΜΕΡΑΣ» ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ 526 ΠΕΡΙΠΟΥ Π.Χ.

 5. Πώς υπολογίζεται πότε τελείωσαν οι επτά εβδομάδες και οι εξήντα δύο ‘εβδομάδες ετών’;

⁵ Ετελείωνε τώρα το πρώτο ήμισυ, ή η «εσπερινή» περίοδος της εβδόμης δημιουργικής «ημέρας» του Θεού, δηλαδή 3.500 χρόνια από τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας. Η πρωία αυτής της δημιουργικής «ημέρας» επρόκειτο ν’ αρχίση περίπου στο έτος 526 π.Χ. Από τότε τα πράγματα θα καλυτέρευαν εν σχέσει με το σκοπό του Θεού και για τον λαό Του. Σύμφωνα με την προφητεία του Δανιήλ, από ένα ωρισμένο χαρακτηριστικό της ανοικοδομήσεως της αναστηθείσης πόλεως της Ιερουσαλήμ θα άρχιζαν να μετρώνται εβδομήντα ‘εβδομάδες (ετών)’ (που ισοδυναμούσαν με 490 χρόνια). ‘Επτά εβδομάδες (ετών)’ και ‘εξήντα δύο εβδομάδες (ετών)’ θα έκαναν ένα σύνολο από 483 έτη ως την έλευσι του Χριστού (Εβραϊκά: Μεσσία). Υπολογίζοντας από τότε που ο Ιουδαίος κυβερνήτης Νεεμίας ανοικοδόμησε τα τείχη της Ιερουσαλήμ, αυτές οι εξήντα εννέα ‘εβδομάδες ετών’ θα τελείωναν στο πρώτο ήμισυ του πρώτου αιώνος μ.Χ. Υπολογίζοντας από το εικοστό έτος του βασιλέως Αρταξέρξου (455 π.Χ.), το έτος στο οποίο ο Νεεμίας ανοικοδόμησε εκείνα τα τείχη, τα 483 έτη θα τελείωναν το έτος 29 μ.Χ. (Νεεμ. 2:1-18) Αυτό ήταν περίπου 41 χρόνια πριν από τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που έγινε αυτή τη φορά από τους Ρωμαίους. Συνέβη κανένα ιστορικό γεγονός στο 29 μ.Χ.;

 6. Πώς ανετράπη η Περσική αυτοκρατορία, και πώς η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έπαιξε ρόλο στην Ιουδαϊκή ζωή;

⁶ Ο πρώτος αιών μ.Χ. και ο πρώτος αιών π.Χ. ήσαν κρίσιμα έτη για τους Ισραηλίτας της Παλαιστίνης. Στον τέταρτο αιώνα π.Χ. η εξουσία των επαναπατρισθέντων Ισραηλιτών ή Ιουδαίων είχε διαφύγει από τα χέρια του Πέρσου αυτοκράτορος, και είχε περιέλθει στην εξουσία της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, λόγω των κατακτήσεων του Μακεδόνος Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στο έτος 332 π.Χ. αυτός ανέλαβε τη διοίκησι της Παλαιστίνης και άφησε την Ιερουσαλήμ ανέπαφη. Κατόπιν ανέτρεψε τον Πέρση αυτοκράτορα και ίδρυσε την Ελληνική Παγκόσμια Δύναμι, την πέμπτη της Βιβλικής ιστορίας. Το ίδιο εκείνο έτος ο Αλέξανδρος διέταξε να οικοδομηθή η πόλις της Αλεξανδρείας στην κατακτημένη Αίγυπτο. Αυτή έγινε μια ακμάζουσα πόλις και αναπτύχθηκε εκεί ένας μεγάλος Ιουδαϊκός πληθυσμός. Οι Ιουδαίοι μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα η οποία έγινε τότε διεθνώς γνωστή και εχρησιμοποιείτο λόγω των κατακτήσεων του Αλεξάνδρου. Κι αυτοί επίσης επιθυμούσαν ν’ αποκτήσουν Βιβλική γνώσι.

 7. Πώς έγινε η Ελληνική μετάφρασις των εβδομήκοντα και τι λέγει στα εδάφια Δανιήλ 9:25, 26;

⁷ Στη διάρκεια του επομένου αιώνος, το έτος 280 περίπου π.Χ., άρχισαν να μεταφράζουν τις ιερές θεόπνευστες Γραφές των από τη Γένεσι εως τον Μαλαχία, στην κοινή Ελληνική γλώσσα που μιλούσαν. Αυτή η μετάφρασις συμπληρώθηκε στον πρώτο αιώνα π.Χ. και ωνομάσθηκε «Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα.» Λόγω της ευρείας χρήσεως της κοινής Ελληνικής ακόμη και στη διάρκεια των πρώτων αιώνων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτή η μετάφρασις που έγινε από τους Αλεξανδρινούς Ιουδαίους μπορούσε να χρησιμοποιήται διεθνώς. Αυτή απέδιδε αρκετά πιστά το Εβραϊκό κείμενο της Βίβλου. Παραδείγματος χάριν η Ελληνική απόδοσις του Δανιήλ 9:25, 26, λέγει τα εξής (σύμφωνα με τη Νεοελληνική μετάφρασι) σχετικά με τον Μεσσία:

«Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο· θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχώριας. Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν.»

 8. (α) Πώς η Ιερουσαλήμ ήλθε κάτω από τη Ρωμαϊκή εξουσία και πώς κατεστράφη αργότερα; (β) Από πότε οι Ιουδαίοι δεν είχαν ναό στην Ιερουσαλήμ και από πότε δεν ανεγνώριζαν κανένα προφήτη από τον Θεό;

⁸ Η κοινή Ελληνική εξακολούθησε να είναι η διεθνής γλώσσα του αρχαίου κόσμου ακόμη και μετά την κατάρρευσι της Ελληνικής Αυτοκρατορίας από τη Ρωμαϊκή παγκόσμιο δύναμι τον πρώτον αιώνα π.Χ. Μία μερίς των Μακαββαίων ανταγωνιστών, που εμάχοντο για την εξουσία στην Ιερουσαλήμ, ζήτησε βοήθεια από τη Ρώμη εναντίον της άλλης μερίδος κι έτσι το 63 π.Χ. ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος εισέβαλε και κυρίευσε την Ιερουσαλήμ και η Παλαιστίνη περιήλθε στην εξουσία των Ρωμαίων. Το 40 π.Χ. οι Ιουδαίοι επανέκτησαν τη βασιλεία. Το έτος όμως 37 π.Χ. ο Ηρώδης ο Μέγας, απόγονος του Ησαύ ή Εδώμ, επετέθη κατά της Ιερουσαλήμ και την κατέλαβε και κυβέρνησε ως βασιλεύς διωρισμένος από τη Ρώμη. Τον πρώτον αιώνα μ.Χ. οι Ιουδαίοι επανεστάτησαν πάλι εναντίον της Ρώμης το 66 μ.Χ., αλλ’ η σύντομη αυτή ανεξαρτησία των τελείωσε το 70 μ.Χ. με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ενδόξου ναού της που είχε ανοικοδομήσει ο Ηρώδης ο Μέγας. Από τότε, δηλαδή πάνω από δέκα εννέα αιώνες έως τώρα, οι Ιουδαίοι δεν είχαν ναό στην Ιερουσαλήμ ούτε και αφ’ ότου ιδρύθηκε η Δημοκρατία του Ισραήλ το 1948 μ.Χ. Εκτός απ’ αυτό, οι Ισραηλινοί δεν αναγνωρίζουν κανένα προφήτη από τον Θεό μετά τον Μαλαχία που έζησε τον πέμπτο αιώνα π.Χ., δηλαδή πριν από 2400 και πλέον χρόνια. Δεν είναι περίεργο αυτό; Τι το εσφαλμένο υπάρχει;

Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΕΞΗΓΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

 9. Ποια άλλη σπουδαία πόλις αποκαταστάθηκε, όταν επανιδρύθη η Ιερουσαλήμ το 537 π.Χ.

⁹ Όταν η αρχαία Ιερουσαλήμ είχε επανιδρυθή το 537 π.Χ., μια άλλη πόλις αποκαταστάθηκε στη γη του Ιούδα—η Βηθλεέμ. Στο βιβλίο του Νεεμία 7:5-26 ο κυβερνήτης της Ιερουσαλήμ μάς λέγει για το υπόλοιπο των Ιουδαίων οι οποίοι επέστρεψαν στην πατρίδα των το 537 π.Χ., λέγοντας:

«Και εύρηκα βιβλίον της γενεαλογίας εκείνων, οίτινες ανέβησαν κατ’ αρχάς, και εύρηκα γεγραμμένον εν αυτώ:

«Ούτοι είναι οι άνθρωποι της επαρχίας, οι αναβάντες εκ της αιχμαλωσίας, εκ των μετοικισθέντων, τους οποίους μετώκισε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, και επιστρέψαντες εις Ιερουσαλήμ και εις την Ιουδαίαν, έκαστος εις την πόλιν αυτού· οι ελθόντες μετά Ζοροβάβελ, Ιησού, Νεεμία, . . . Αριθμός των ανδρών του λαού Ισραήλ· . . . Άνδρες Βηθλεέμ και Νετωφά, εκατόν ογδοήκοντα οκτώ. . . .»—Βλέπε επίσης Έσδρας 2:21.

10. (α) Ποια προφητεία μπορούσε τότε να εκπληρωθή στη Βηθλεέμ; (β) Γιατί δεν πρέπει να είναι απίστευτο ότι η υποσχεμένη εκείνη γέννησις θα ανηγγέλλετο από αγγέλους;

¹⁰ Έτσι, ήλθε και πάλι σε ύπαρξι η πόλις της Βηθλεέμ, «η πόλις Δαβίδ,» στην οποία μπορούσε να εκπληρωθή η Μεσσιανική προφητεία του Μιχαία 5:2. Επειδή κάθε ανεξάρτητη ανθρώπινη ζωή από τον καιρό του Κάιν και του Άβελ αρχίζει από τη γέννησι, η προφητεία του Μιχαία μάς κάνει ν’ αποβλέπωμε σε μια ωρισμένη γέννησι στην ανοικοδομημένη Βηθλεέμ. Αυτή επρόκειτο να είναι μια γέννησις που είχε προλεχθή. Όταν ο Ισαάκ, ο γιος του Αβραάμ και της Σάρρας, επρόκειτο να γεννηθή θαυματουργικά, τρεις άγγελοι του Θεού τούς επεσκέφθηκαν και τους ανήγγειλαν τη γέννησι για το επόμενο έτος· ο δε επικεφαλής άγγελος είπε: «Είναι τι αδύνατον εις τον Ιεχωβά;» (Γένεσις 18:1-14, ΜΝΚ) Αιώνες αργότερα, όταν ο Σαμψών, ο σωματικώς δυνατώτερος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ στη γη, επρόκειτο να γεννηθή από μία μέχρι τότε στείρα Ισραηλίτισσα, ο άγγελος του Θεού εμφανίσθηκε πρώτα στη μέλλουσα μητέρα και κατόπιν σ’ αυτήν και στον άτεκνο σύζυγό της, για να αναγγείλη την επικείμενη γέννησι ενός εξέχοντος κριτού του Ισραήλ. (Κριταί 13:1-20) Θα έπρεπε, λοιπόν, οποιοσδήποτε άνθρωπος να θεωρήση περίεργο, απίστευτο, ότι και η γέννησις που επρόκειτο να είναι σημαντικώτερη όλων των ανθρωπίνων γεννήσεων, η θαυματουργική γέννησις του Μεσσία, θα ανηγγέλλετο στους ανθρώπους από ουράνιους αγγέλους;

11. Σύμφωνα με το εδάφιον Γένεσις 3:15, από πού θα ελαμβάνετο εκείνος που εξελέγη για τον επίγειο Μεσσιανικό ρόλο;

¹¹ Σύμφωνα με την προφητεία του Ιεχωβά στη Γένεσι 3:15, το σπέρμα που θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως θανάσιμα επρόκειτο να είναι από την ουράνια «γυναίκα» του Θεού, δηλαδή από την όμοια με σύζυγο οργάνωσι των ‘ουρανίων υιών του αληθινού Θεού.’ Από εκείνη την οργάνωσι ο Θεός μπορούσε να εκλέξη τον ιδιαίτερο πνευματικό υιό για τον επίγειο Μεσσιανικό ρόλο.

12. Ποια ερωτήματα εγείρονται τώρα σχετικά με την κόρη που θα ήταν η ανθρώπινη μητέρα του Μεσσία και σχετικά με τον σύζυγό της;

¹² Ποιο ήταν το όνομα αυτού του ευνοημένου υιού; Ιδού μια ενδιαφέρουσα ερώτησις. Αλλά για τη γέννησι αυτού του εκλεκτού υιού που θα εγεννάτο στην ανθρώπινη οικογένεια στη Βηθλεέμ, στη γη του Ιούδα, χρειαζόταν μια ανθρώπινη μητέρα. Αυτή, όχι μόνο έπρεπε να είναι από τη φυλή του Ιούδα, άλλα έπρεπε επίσης να είναι και απόγονος του βασιλέως Δαβίδ, και επομένως να μπορή να μεταβιβάση μια φυσική απαίτησι στη βασιλεία του Δαβίδ. Ποια κόρη, της οποίας η γενέτειρα ήταν η Βηθλεέμ του Ιούδα, είχε αυτά τα προσόντα; Και τι θα πούμε για έναν ανθρώπινο σύζυγο αυτής, επίσης από τη βασιλική οικογενειακή γραμμή του Δαβίδ; Και υπήρξε καμμιά αγγελική αναγγελία για τη γέννησι ενός που θα ήταν μεγαλύτερος από τον Ισαάκ; Η ιστορική αφήγησις που γράφθηκε από προσωπικούς φίλους της κόρης απαντά σ’ αυτά τα ζωτικά ερωτήματα.

13, 14. (α) Πού βρέθηκε η κατάλληλη Ιουδαία παρθένος; (β) Τι είπε ο άγγελος Γαβριήλ αφού την εχαιρέτησε;

¹³ Ήταν προς το τέλος του πρώτου αιώνος π.Χ. Ο Ηρώδης ο Μέγας, γιος του Αντιπάτρου 2^ου, ήταν ακόμη βασιλεύς στην Ιερουσαλήμ. Ο Ηλί, ένας άνδρας της Δαβιδικής γραμμής, είχε μετοικήσει από τη Βηθλεέμ της επαρχίας της Ιουδαίας προς βορράν στη Ναζαρέτ της επαρχίας της Γαλιλαίας. Εκεί μια κόρη του ονόματι Μυριάμ (Εβραϊκά) η Μαριάμ (επίσης Μαρία) Ελληνικά, ήλθε σε ηλικία γάμου. Αυτή ηρραβωνίσθη με έναν άνδρα της Δαβιδικής γραμμής ονόματι Ιωσήφ, που ήταν ξυλουργός στη Ναζαρέτ, αλλά κατήγετο από τη Βηθλεέμ. Αυτό την υποχρέωνε να παραμείνη παρθένος. Αλλά μήνες πριν από το γάμο της κάτι το αξιόλογο συνέβη. Στη Μαρία εμφανίσθηκε