-
Η Πρόγνωσις σε Αρμονία με την Ελευθέρα ΘέλησιΗ Σκοπιά—1953 | 1 Σεπτεμβρίου
-
-
θα επιτρέψη να αναμορφωθή απ’ αυτήν, να έλθη σε συμμόρφωσι με τις δίκαιες αρχές της Βίβλου, να αναπλασθή σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της αγιότητος του Ιεχωβά; Ή θα προσκρούση το άγγελμα σε μια διάνοια που ανθίσταται σ’ αυτό, σκληρύνεται εναντίον του, αντιτίθεται σ’ αυτό, το γελοιοποιεί και το χλευάζει με μια μάταιη επίδειξι κοσμικής υπεροχής; Ο πηλός είναι ένα καλό σύμβολο, επειδή για να διαμορφωθή σε ωραία σκεύη πρέπει να είναι το κατάλληλο είδος πηλού, λεπτό χώμα χωρίς τραχύτητα ή υπολείμματα σκληρών βώλων, διαβρεγμένο με νερό, εύπλαστο, ικανό να κρατήση τη μορφή του, να μην ξεφύγη από το σχήμα του, και να μη ραγίση όταν ψηθή στο καμίνι. Ομοίως τα άτομα πρέπει να είναι από το κατάλληλο είδος γης, να μην έχουν τραχεία ή βάναυση διαγωγή ούτε σκληρά ή πείσμονα χαρακτηριστικά μέσα τους, αλλά να είναι διαποτισμένα με το νερό της αληθείας, να έχουν λεπτή υφή, να είναι ήπια, εύκαμπτα, ήμερα, εύπλαστα για να επιτρέπουν τέλειον μετασχηματισμό κατά την εικόνα του Χριστού, και κατόπιν να μη σύρωνται ποτέ προς τα οπίσω ούτε να καταρρέουν στο προηγούμενο σχήμα ούτε να ραγίζουν κάτω από τις πύρινες δοκιμασίες του διωγμού που ασφαλώς θα έλθη. (Ματθαίος 13:23· Εβραίους 10:39· 1 Πέτρου 2:21· 4:12) Ο Ιεχωβά, μέσω του λόγου του που διακηρύττεται από τους μάρτυράς του, θα διαμορφώση και σκεύη οργής και σκεύη για δόξα. Όταν ένας μάρτυς λέγη σ’ έναν οικοδεσπότη ότι δεν υπάρχουν αιώνια βάσανα, το άτομο αυτό μπορεί ν’ απαντήση, «Με κάνεις τόσο ευτυχή!» Ο επόμενος οικοδεσπότης μπορεί να κραυγάση, «Θα με τρελλάνης!» Το άγγελμα είναι εκείνο που πραγματικά τους κάνει να αντιδρούν τόσο διαφορετικά ο ένας από τον άλλον. Το άγγελμα είναι εκείνο που καθιστά τους μάρτυρας γλυκειά ευωδία στον ένα και δυσωδία στον άλλον, που διαπλάσσει τον ένα ως σκεύος οργής και τον άλλον ως σκεύος ελέους.—2 Κορινθίους 2:14-16.
26. Για ποιο πράγμα μπορούμε να είμεθα βέβαιοι, και ποιο ερώτημα αντιμετωπίζει κάθε άτομο;
26 Όσον αφορά αυτό, όλοι μπορούν να είναι βέβαιοι. Θα επιτρέψουμε στον Θεό είτε να μας αναμορφώση είτε να μας καταστήση αμόρφους. Θα γίνωμε σκεύη ελέους και θα συμμορφωθούμε με τις αναπλαστικές επιρροές του λόγου του, ή θα σκληρυνθούμε ως σκεύη οργής και θα μετατραπούμε σε άμορφα συντρίμματα από τη σιδηρά ράβδο του Βασιλέως του. (Ψαλμός 2:6-9) Το ερώτημα μπροστά σε κάθε άτομο είναι, Εκλέγω να παραμείνω σκεύος οργής, ή να αναμορφωθώ σ’ ένα σκεύος ελέους; Είμεθα ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες εξουσιοδοτημένοι να απαντήσωμε όπως εκλέγομε, χωρίς να παρεμποδιζώμεθα από τον προορισμό, χωρίς να πιεζώμεθα από την πρόγνωσι.
-
-
Θάνατος—Μια Πλατύτερη Συνέχισις της Ζωής;Η Σκοπιά—1953 | 1 Σεπτεμβρίου
-
-
Θάνατος—Μια Πλατύτερη Συνέχισις της Ζωής;
ΣΥΜΦΩΝΑ με το Ασυντόμευτο Λεξικό του Ουέμπστερ, ο θάνατος είναι μια «αιτία ή περίπτωσις απωλείας της ζωής· εξάλειψις· παύσις της λειτουργίας του οργανισμού ή της υπάρξεως».
Εν τούτοις, η μεγάλη πλειονότης του ανθρωπίνου γένους δεν παραδέχεται τον ορισμό του Ουέμπστερ περί θανάτου. Αν και έχουν αντιμαχόμενες γνώμες περί του τι ακριβώς συμβαίνει στο θάνατο, οι Βουδδισταί, οι Ινδουισταί, οι Μουσουλμάνοι, οι Ιουδαίοι, οι Καθολικοί και οι περισσότεροι από τους Διαμαρτυρομένους δεν πιστεύουν ότι θάνατος σημαίνει τέλος της υπάρξεως. Ο Δρ Πηλ, Δ. Θ., εξέφρασε μια λαοφιλή γνώμη πάνω στο θέμα αυτό σ’ ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Σάνταιη Πάιονηρ Πρες του Αγίου Παύλου, της 13ης Απριλίου 1952, κάτω από τον τίτλο, «Η Ζωή Είναι Αιώνια»:
«Όσο περισσότερο ζω και παρατηρώ τα ανθρώπινα και αιώνια γεγονότα, τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής. Αποτελεί πεποίθησί μου, βασισμένη σε ουσιαστική πείρα, ότι η κατάσταοις υπάρξεως που ονομάζομε θάνατον είναι απλώς μια πλατύτερη συνέχισις της ζωής.» Αφού σχολιάζει το «ακατάστρεπτον της ζωής,» προχωρεί και λέγει ότι, «Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ιδούμε τους μεταστάντας δεν αποδεικνύει την εκμηδένισί των.» Περαίνοντας δε, ο Δρ Πηλ λέγει για τους νεκρούς: «Αυτοί δεν πέθαναν.»
Είναι ο θάνατος «παύσις της λειτουργίας του οργανισμού ή της υπάρξεως», ή είναι «απλώς μια πλατύτερη συνέχισις της ζωής»; Τι λέγει η Αγία Γραφή; Αφού ο μεγαλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ είπε για τον λόγον του Θεού, «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια,» μπορούμε μ’ εμπιστοσύνη να δεχθούμε ως αλήθειαν ό,τι ο λόγος του Θεού έχει να πη πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Ελέχθη στον πρώτον άνθρωπον Αδάμ ότι ο θάνατος θα ήταν γι’ αυτόν μια πλατύτερη συνέχισις της ζωής; Ελέχθη σ’ αυτόν ότι η ζωή ήταν ακατάστρεπτη, αιώνια; Τουναντίον, επειδή αυτός ηπείθησε του ελέχθη σαφώς: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γένεσις 3:19) Υπήρχε ο Αδάμ προτού ληφθή από τη γη; Όχι βέβαια! Τότε, όταν επεστράφη εκεί όπου ήταν προηγουμένως, ομοίως δεν θα υπήρχε· δεν είναι έτσι; Η δημιουργία του αποτελούσε μια αλλαγή από την ανυπαρξία στην ύπαρξι· ο θάνατός του μια επάνοδο από την ύπαρξι στην ανυπαρξία. Βέβαια όσον αφορά τον Αδάμ, ο θάνατος δεν ήταν μια αλλαγή υπάρξεως, μια πλατύτερη απλώς συνέχισις της ζωής.
Γι’ αυτό λέγουν οι Γραφές: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης. Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος, και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα. Τις γνωρίζει το πνεύμα των υιών των ανθρώπων, αν αυτό αναβαίνη εις τα άνω, και το πνεύμα του κτήνους, αν αυτό καταβαίνη κάτω εις την γην;» «ως πρόβατα εβλήθησαν εις τον άδην· θάνατος θέλει ποιμάνει αυτούς». (Εκκλησιαστής 3:19-21· Ψαλμός 49:14) Μήπως τα κατώτερα ζώα στον θάνατο δοκιμάζουν μια «πλατύτερη συνέχισι της ζωής»; Τότε ούτε και ο άνθρωπος.
Και πάλιν: «Διότι εις τον έχοντα κοινωνίαν μεταξύ πάντων των ζώντων, είναι ελπίς· επειδή κύων ζων είναι καλήτερος παρά λέοντα νεκρόν. Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Πάντα όσα εύρη η χειρ
-