Τιμώντας τον Ιεχωβά

«Εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα στους αιώνας των αιώνων.»​—1 Τιμ. 1:17

 1. Πώς και μόνο μπορεί το πλάσμα ν’ αποκτήση ορθή προοπτική της προσωπικής τιμής;

ΠΟΙΑ αξία έχει η προσωπική τιμή, αν το όνομα του Ιεχωβά δεν τιμάται; Ποια αξία υπάρχει στην κοσμική τιμή που αγνοεί τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά; Μόνο με το να τιμά τον Ιεχωβά, τον Βασιλέα της αιωνιότητος, και την Πηγή κάθε αληθινής τιμής και δόξης, μπορεί το πλάσμα ν’ αποκτήση μια ορθή προοπτική της προσωπικής τιμής. Τιμώντας τον Ιεχωβά, δεν θα ζητή να κάμη όνομα για τον εαυτό του. Μάλλον, θα έχη το ίδιο φρόνημα με τον νομοταγή Υιόν του Θεού, τον Χριστό Ιησού, ο οποίος διεκήρυξε: «Τιμώ τον Πατέρα μου . . . δεν ζητώ την δόξαν μου . . . Εάν εγώ δοξάζω εμαυτόν, η δόξα μου είναι ουδέν· ο Πατήρ μου είναι όστις με δοξάζει.» (Ιωάν. 8:49-54) Η τιμή του εαυτού μας και η κοσμική δόξα είναι κενές και μάταιες. Η αληθινή τιμή βρίσκεται στο να δίνη κανείς ταπεινά μαρτυρία για το όνομα και τη βασιλεία του μεγάλου Θεού, Ιεχωβά. «Τους δοξάζοντάς με θέλω δοξάσει.»​—1 Σαμ. 2:30.

2, 3. Τι δείχνει η ιστορία όσου αφορά την ανθρώπινη εκτίμησι για την προσωπική τιμή;

² Σε όλη την ιστορία, ο γήινος άνθρωπος αγωνίσθηκε για ένα αθάνατο όνομα και δόξα. Πράξεις ηρωισμού έγιναν μέρος των λαϊκών παραδόσεων πλείστων εθνών. Σε πολλά μέρη της γης, η υπεράσπισις της προσωπικής τιμής έγινε σε μεγάλη αφθονία. Υπήρξε ελ βαλόρ Εσπάνολ στην κλασσική Ισπανία και Ντη Έρε στη μεσαιωνική Γερμανία. Σε μερικά μέρη, το όνομα ενός ατόμου εκαθαρίζετο από ύβριν με μονομαχία με ξίφος ή πιστόλι, και στην περίπτωσι εκείνων που ήσαν άπειροι στη χρήσι φονικών όπλων, αυτό ισοδυναμούσε με πραγματική αυτοκτονία. Αλλά εσήμαινε τήρησι των προσχημάτων. Το Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ λέγει ότι «τήρησις των προσχημάτων» σημαίνει «διαφύλαξις της αξιοπρεπείας ή υπολήψεως ενός ατόμου ενώπιον άλλων.​—Σελίς 2223, στήλη 2.

³ Στην Ανατολή η αυτοκτονία εθεωρήθη επί μακρόν ως μέσον καθαρισμού του ονόματος ενός ατόμου, το δε κλασσικό παράδειγμα είναι εκείνο των σαράντα επτά ρόνιν (ιπποτών χωρίς κύριο) στο Τόκιο των αρχών του 1700. Αυτοί επλήρωσαν ένα λογαριασμό τιμής σφάζοντας μυστικά τον πρόεδρο του ανωτάτου δικαστηρίου που είχε προκαλέσει τον θάνατο του κυρίου των. Εν τούτοις, αυτό τους έφερε στη δυσμένεια του κυβερνήτου της Ιαπωνίας. Μπορούσαν να εξαγοράσουν την τιμή των μόνο εκτελώντας σεππουκού (κοπή του στομάχου), και αυτό έκαμαν ανοίγοντας ο καθένας την κοιλιά του και οι σαράντα επτά ταυτοχρόνως. Έτσι εκέρδισαν για τον εαυτό τους ένα όνομα που ετιμήθη με άσμα, με χορό και με προσκύνημα ως την ημέρα αυτή.

 4. Πόσο εκτεταμένη είναι η εκτίμησις για το όνομα και την τιμή στους συγχρόνους καιρούς;

⁴ Η ευαισθησία σχετικώς με το όνομα και την τιμή μπορεί, επίσης, να βρεθή σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα. Ο κάτοικος της Ανατολής επιχειρηματίας ακόμη προτιμά μάλλον ν’ αυτοκτονήση παρά ν’ αντιμετωπίση την ατιμία του ν’ αποτύχη να πληρώση τα χρέη του στο τέλος του έτους. Σε όλη τη γη υπάρχουν εκείνοι που είναι περιβεβλημένοι με επαγγελματική υπερηφάνεια, διάκρισι τάξεως ή κοινωνικής θέσεως, και που είναι δούλοι της εθιμοτυπίας. Για πολλούς, ο τρόπος της ζωής των κυβερνάται από τη σκέψι: Πώς θα φαίνωμαι μπροστά στην τοπική κοινότητα; Στις Δυτικές χώρες αυτή η ευαισθησία συχνά καταλήγει στο να ζη κανείς πέρα από τα μέσα που διαθέτει, για να είναι της μόδας με τον τελευταίο τύπο αυτοκινήτου και τις τελευταίες οικιακές συσκευές. Η τιμιότης συχνά θυσιάζεται για να μπορή κανείς να «συμβαδίζη με τους νεοπλούτους».

 5. Σε τι πραγματικά συμποσούνται η υπερηφάνεια για προσωπική τιμή, και σε τι καταλήγει;

⁵ Σε τι συμποσούνται όλα αυτά; Συμποσούνται σε μια αδικαιολόγητη υπερηφάνεια για την προσωπική τιμή ενός ατόμου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κανείς να κάμη μια εξωτερική επίδειξι καλής υπολήψεως, του ότι «είναι κάποιος», άσχετα με τα γεγονότα. Είναι ένας αισθηματικός σεβασμός για ένα υπερήφανο όνομα, ακόμη και με δαπάνη να θυσιασθή κάθε αρχή. Είναι ζήτημα του να περιβληθή κανείς ένα πρόσχημα, να τηρήση το πρόσχημα και να σώση το πρόσχημα. Η μη ισορροπημένη επιθυμία καλής υπολήψεως, χωρίς ενδιαφέρον να τιμηθή ο Ιεχωβά, ωδήγησε στο να ομιλούν και να ζουν οι άνθρωποι ψεύδος. Ωδήγησε στο έγκλημα και σε πολλή δυστυχία. Όταν ασκήται στη Χριστιανική εκκλησία, η τήρησις προσχημάτων θέτει σε κίνδυνο τη σχέσι του πλάσματος προς τον Δημιουργό του, και μπορεί να καταλήξη στην απώλεια της αιωνίου ζωής. Όπως δείχνει το Βιβλικό υπόμνημα, η τήρησις προσχημάτων δεν έχει θέσι στον αληθινό λαό του Θεού.

ΤΗΡΗΣΙΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

 6. Πού ενεφανίσθησαν για πρώτη φορά η υπερηφάνεια και η τιμή με διάσωσι των προσχημάτων, και πώς εξεδηλώθη;

⁶ Σχεδόν πριν από 6.000 χρόνια, ο πανούργος εκείνος όφις, ο Διάβολος, εισήγαγε μια ψευδή εκτίμησι τιμής στον παράδεισο της Εδέμ. Η γυναίκα Εύα ‘εξηπατήθη’ ώστε να νομίση ότι μπορούσε να κάμη για τον εαυτό της όνομα, που να μπορή να συγκριθή με το όνομα του Θεού. Ο σύζυγός της Αδάμ έγινε παραβάτης μαζί της. (Γέν. 3:4-6· 1 Τιμ. 2:14) Νοιώθοντας την αισχύνη της αμαρτίας, το ένοχο ζεύγος τώρα απεπειράθη να σώση τα προσχήματα. Έκαμαν περιζώματα για του εαυτό τους, και κρύφθηκαν από τον Ιεχωβά, μεταξύ των δένδρων του κήπου. Όταν εκλήθησαν να δώσουν λογαριασμό ενώπιον του Ιεχωβά, ο άνδρας προσπάθησε να σώση τα προσχήματα κατηγορώντας τη γυναίκα, και η γυναίκα με τη σειρά της κατηγορώντας τον όφιν. Εν τούτοις, η προσπάθεια διασώσεως προσωπικής τιμής δεν μπορούσε να υπερβή τη θεία αρχή. Δίκαια, ο Ιεχωβά προέφερε καταδίκη σε αρμονία με τον νόμον του που είχε δηλωθή προηγουμένως. Οι δικαιολογίες για τη διάσωσι των προσχημάτων δεν μπόρεσαν να σώσουν το ζεύγος από επαίσχυντη εκτόπισι από την Εδέμ, ούτε από αιώνιο θάνατο στο χώμα της γης.​—Γέν. 2:17· 3:7-19.

 7. Πώς ο Σατανάς προσεπάθησε να σώση τα προσχήματα, και ποια είναι η απόδειξις ότι απέτυχε;

⁷ Εν τούτοις, τι θα γίνη μ’ εκείνον τον πανούργον όφιν, τον Σατανά ή Διάβολο; Το Γραφικό υπόμνημα δείχνει ότι ο Θεός θα τον συντρίψη και θα τον θέση εκτός υπάρξεως μέσω του ‘σπέρματος της γυναικός του’, του Χριστού Ιησού. (Γέν. 3:15) Εν τω μεταξύ ο Σατανάς προσεπάθησε να σώση τα προσχήματα με την υπερήφανη καυχησιολογία ότι, έχοντας κάμει την Εύα, και έπειτα τον Αδάμ, να παρεκκλίνουν από το να υπηρετούν τον Ιεχωβά, θα μπορούσε τώρα ν’ απομακρύνη όλο το ανθρώπινο γένος από τον Θεό. Ο Ιεχωβά απήντησε πειστικά στην πρόκλησι μέσω των μαρτύρων του των αρχαίων χρόνων όπως ο Ιώβ, μέσω του τελείου του Υιού Ιησού Χριστού, και μέσω των πιστών Χριστιανών μαρτύρων του. (Ιώβ 1:6-12· 2:1-10· Εβρ. 11:1-12:2) Ο Σατανάς, για το μέρος του, παρήγαγε ένα υπερήφανο «σπέρμα» στασιαστικών ανθρώπων, που έχουν αγαλλιασθή με φήμη και τιμή του εαυτού των, χωρίς σεβασμό για το όνομα του Ιεχωβά.

 8. Τι περιέθαλψε η επιθυμία για τιμή, και ποιο ήταν ένα αρχαιότατο παράδειγμα;

⁸ Από αρχαιοτάτους χρόνους αυτή η επιθυμία για προσωπική τιμή περιέθαλψε βία και δολιότητα. Ο πρωτότοκος γυιός του Αδάμ, ο Κάιν, διαπιστώνοντας ότι η θυσία του δεν έγινε δεκτή από τον Ιεχωβά, εζήτησε να σώση τα προσχήματα εξοντώνοντας τον αδελφό του Άβελ. Όταν ο Ιεχωβά ερώτησε τον Κάιν, «Πού είναι Άβελ ο αδελφός σου;» αυτός περιφρονητικά εψεύσθη απαντώντας: «Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Η υπερηφάνειά του να σώση τα προσχήματα επέφερε μόνο την κατάρα από μέρους του Ιεχωβά, και τελικά αιώνιο θάνατο.​—Γέν. 4:3-16.

9, 10. Πώς η εκζήτησις ονόματος και φήμης υπέστη σύγχυσι (α) την εποχή του Νώε, και (β) μετά τον Κατακλυσμό;

⁹ Μέσα σε χίλια εξακόσια χρόνια από την Εδεμική ανταρσία, η γη διετρέχετο από μια υπερήφανη φυλή ανθρώπων που ατίμαζαν τον Ιεχωβά μαζί με το μιξογενές σπέρμα πονηρών πνευμάτων και ανθρωπίνων θηλέων, που το αποτελούσαν «οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί». «Και είδεν ο Θεός την γην, και ιδού, ήτο διεφθαρμένη διότι πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επί της γης. Και είπεν ο Θεός προς τον Νώε, Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών και ιδού, θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην.» Η υπερήφανη εκείνη παγκόσμια κοινότης διετήρησε αυτάρεσκη όψι για λίγον καιρό, χλευάζοντας τον Νώε, το κήρυγμά του και την κατασκευή της κιβωτού απ’ αυτόν, αλλά εχάθηκε με καταισχύνη ως ένας κόσμος ασεβών.​—Γέν. 6:4, 12, 13· 2 Πέτρ. 3:5-7.

¹⁰ Μετά τον Κατακλυσμό, ο Σατανάς έθεσε πάλι στις καρδιές των ατελών ανθρώπων να ζητήσουν προσωπικό όνομα και δόξα, μάλλον παρά να τιμήσουν τον Ιεχωβά. Ο Νεβρώδ, ο δισέγγονος του Νώε, «ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά.» Οι άνθρωποι εταξίδεψαν από την ανατολή σε μια πεδιάδα τη γη Σεναάρ. «Και είπον, Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης.» Τι εκέρδισε γι’ αυτούς αυτό το «όνομα»; Για υπεράσπισι του ονόματός του, ο Ιεχωβά έφερε σύγχυσι στη γλώσσα των και τους διεσκόρπισε μακριά στο πρόσωπο της γης.​—Γέν. 10:8, 9, ΜΝΚ· 11:1-9.

11, 12. Στην περίπτωσι του Φαραώ της Αιγύπτου, πώς ο Ιεχωβά κατέδειξε τη ματαιότητα της υπερηφανείας για όνομα και δόξα;

¹¹ Πάνω από οκτακόσια χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, ο Ιεχωβά απέστειλε τον Μωυσή στην Αίγυπτο για να ελευθερώση τον λαό Του, τον Ισραήλ. Όταν ο Μωυσής εξέθεσε την αποστολή του ενώπιον του Φαραώ, ο υπερήφανος εκείνος άρχων της Αιγύπου εδήλωσε: «Τις είναι ο Ιεχωβά, εις την φωνήν του οποίου θέλω υπακούσει;» Ο Ιεχωβά εταπείνωσε τον Φαραώ επιφέροντας μια σειρά ερημωτικών πληγών επάνω στην Αίγυπτο. Στη διάρκεια της πορείας αυτών των πληγών, ο Ιεχωβά είπε στον Φαραώ: «Και δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» Γι’ αυτή την ίδια ακριβώς αιτία ο Ιεχωβά επέτρεψε στον θεό του πονηρού αυτού κόσμου, τον Σατανά ή Διάβολο, να συνεχίση την ύπαρξί του έως σήμερα.​—Έξοδ. 5:2, ΜΝΚ· 9:16.

¹² Ο Ιεχωβά έδειξε στον Φαραώ τη δύναμί του πατάσσοντας τα πρωτότοκα της Αιγύπτου και οδηγώντας έξω τον λαό Του ασφαλή μέσα από τα διαχωρισμένα νερά της Ερυθράς Θαλάσσης. Σε μια τελευταία προσπάθεια να εξαγοράση εθνική τιμή και υπερηφάνεια σώζοντας τα προσχήματα, ο Φαραώ έλαβε τον ισχυρό του στρατό για καταδίωξι, εισορμώντας μεταξύ των τοίχων του νερού. Ο Ιεχωβά είχε προφητεύσει το αποτέλεσμα: «Και εγώ, ιδού, θέλω σκληρύνει την καρδίαν των Αιγυπτίων, και θέλουσιν εμβή κατόπιν αυτών· και θέλω δοξασθή επί τον Φαραώ, και επί παν το στράτευμα αυτού, επί τας αμάξας αυτού, και επί τους ιππείς αυτού· και θέλουσι γνωρίσει οι Αιγύπτιοι ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, όταν δοξασθώ επί τον Φαραώ, επί τας αμάξας αυτού, και επί τους ιππείς αυτού.» (Έξοδ. 14:17, 18, ΜΝΚ) Οι τοίχοι του νερού κατέρρευσαν, τερματίζοντας τη δόξα της Αιγύπτου ως παγκοσμίου δυνάμεως. Πόσο ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι και τα έθνη, που μεγαλύνουν τη δική τους δόξα απέναντι της δόξης του Δημιουργού Ιεχωβά Θεού!

13. Μπορούν τα έθνη, οι άρχοντες ή ο κλήρος να σώσουν τα προσχήματα ενώπιον του Ιεχωβά; Τι δείχνει το Βιβλικό υπόμνημα;

¹³ Από την εποχή της Αιγύπτου έως τώρα, παγκόσμιες δυνάμεις ηγέρθησαν στη δόξα των, μόνο για να μοιρασθούν με την πορεία του χρόνου. Το Βιβλικό υπόμνημα περιγράφει τη λιγόζωη δόξα μερικών, και η Βιβλική προφητεία απεικόνισε με ακρίβεια την άνοδο και πτώσι των υπολοίπων. (Δανιήλ, κεφάλαια 7, 8 και 11) Κανένα από τα ισχυρά έθνη, που επισείουν βλήματα σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, δεν θα μπορέση να σώση προσχήματα, δόξα ή τιμή, όταν ο Ιεχωβά θα εκτελέση κρίσι επάνω τους στον Αρμαγεδδώνα. Ο υπερήφανος κλήρος των δογμάτων του «Χριστιανικού κόσμου», μαζί με πους «εγκρίτους» του ποιμνίου των, θα χαθή ομοίως σε καταισχύνη.​—Ιερεμ. 25:32-36.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΤΙΜΗΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

14, 15. (α) Από τι πρέπει να φυλάγωνται εκείνοι που αγαπούν δικαιοσύνη; (β) Ποια νουθεσία πρέπει να λάβωμε από όσα αναγράφονται για τον Ιώβ και τον Μωυσή;

¹⁴ Εκείνοι που αγαπούν την αληθινή δικαιοσύνη πρέπει να φυλάγωνται σταθερά για να μη μολυνθούν από το υπερήφανο πνεύμα αυτού του κόσμου. Ακόμη και πιστοί δούλοι του Θεού προσέκρουσαν σε τούτο, μόνο για ν’ αναρρώσουν όταν έλαβαν διόρθωσι. Όπως είδαμε, ο Ιώβ προσεπάθησε να δικαιώση τον εαυτό του στις ημέρες της δοκιμασίας του. Αυτή ήταν η αιτία της δικαίας οργής του Ελιού: «Κατά του Ιώβ εξήφθη ο θυμός αυτού, διότι εδικαίωνεν εαυτόν μάλλον παρά τον Θεόν.» Μόνο δείχνοντας τον εαυτό του προσεκτικό στα θαυμάσια έργα του Θεού και αποδεχόμενος διόρθωσι, μπόρεσε ο Ιώβ να διατηρήση μια έντιμη θέσι ενώπιον του Ιεχωβά.​—Ιώβ 32:2· 36:3, 22-26.

¹⁵ Ο δούλος του Θεού Μωυσής προσεπάθησε να σώση τα προσχήματα μπροστά στον Θεό. Αυτό συνέβη όταν θαυματουργικά έβγαλε νερό από την πέτρα στη Μεριβά, αλλά το έκαμε αυτό με θυμό, και χωρίς να δώση την οφειλόμενη τιμή στον Ιεχωβά. Αν και μετανόησε και διετήρησε την έντιμη θέσι του ως προφήτης με τον λαόν του Θεού, το παραστράτημα όμως αυτό τον έκαμε να χάση το προνόμιο του να οδηγήση τον Ισραήλ στη γη της επαγγελίας.​—Αριθμ. 20:9-13.

16. Για ποια πορεία ο Πέτρος έλαβε διόρθωσι δύο φορές;

¹⁶ Σε δύο περιπτώσεις, ο Πέτρος έπεσε στην ίδια παγίδα τού να σώση προσχήματα. Όταν είχε συλληφθή ο Ιησούς και ο Πέτρος ακολούθησε ως την αυλή του σπιτιού του αρχιερέως, τρεις φορές προσεπάθησε να καλυφθή, αρνούμενος ότι ήταν μαθητής του Ιησού. (Λουκ. 22:54-62) Έπειτα από μερικά χρόνια, ο Παύλος εκλήθη να επιπλήξη τον Πέτρο διότι ‘υπεκρίνετο’ ενώπιον των εξ Ιουδαίων Χριστιανών που είχαν έλθει στην Αντιόχεια από τον Ιάκωβο. Χάριν των προσχημάτων, απεσύρθη από το να συναναστρέφεται τους μη Ιουδαίους. (Γαλ. 2:11-14) Και στις δύο περιπτώσεις ο Πέτρος έλαβε διόρθωσι. Έπρεπε να μάθη τον δύσκολο δρόμο.

17. Ποιο καλό όνομα πρέπει οι Χριστιανοί να είναι προσεκτικοί να διατηρήσουν;

¹⁷ Οι Χριστιανοί, ενώ αποφεύγουν τη δόξα του εαυτού των και την υπερηφάνεια της τηρήσεως προσχημάτων, πρέπει συγχρόνως να είναι προσεκτικοί να διατηρούν μια υπόληψι που τιμά τον Θεό. Οι επίσκοποι πρέπει να έχουν «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.» (1 Τιμ. 3:7) Και όλοι οι άλλοι διάκονοι της Βασιλείας, επίσης, πρέπει να διατηρούν ένα καλό όνομα για εντιμότητα, ορθή διαγωγή και φροντίδα για την οικογένεια, προνοώντας «τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων.» (Ρωμ. 12:17) Αυτό δεν είναι ζήτημα του να δίνουν στον εαυτό πους ένα εξωτερικό επίχρισμα, όπως οι Φαρισαίοι της εποχής του Ιησού, για να ‘φαίνωνται έξωθεν εις τους ανθρώπους δίκαιοι’. (Ματθ. 23:27, 28) Είναι για να μπορούν ν’ αντιπροσωπεύουν έντιμα τον Ιεχωβά, συμμορφώνοντας προς το άγιο θέλημά Του κάθε δραστηριότητα της καθημερινής ζωής. «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού.»​—2 Κορ. 6:3, 4.

18. Ποια διάθεσι πρέπει να δείχνη ο Χριστιανός μέσα στην εκκλησία;

¹⁸ Μέσα στην εκκλησία, ο Χριστιανός διάκονος πρέπει ομοίως να τιμά τον Ιεχωβά με το να εκτιμά ειλικρινώς κάθε φιλάγαθη προμήθεια που γίνεται, για να ‘αυξηθή εις σωτηρίαν’. (1 Πέτρ. 2:1-3, Κείμενον) Δεν πρέπει να επιτρέπη η προσωπική υπερηφάνεια ή η τήρησις προσχημάτων να ‘σβύνουν το πνεύμα’. Πρέπει να είναι προσεκτικός στη νουθεσία του Παύλου: «Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε. Από παντός είδους κακού απέχεσθε.»​—1 Θεσ. 5:19, 21, 22.

19. Ποιες διαθέσεις του παλαιού κόσμου φέρονται μερικές φορές στην εκκλησία, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁹ Μερικοί προσεπάθησαν να φέρουν τις διαθέσεις του παλαιού κόσμου μέσα στην εκκλησία. Παραδείγματος χάριν, αισθάνονται ντροπή όταν τους δίδεται νουθεσία ή τους γίνεται διόρθωσις, αγνοώντας την αρχή του Θεού ότι αυτό είναι αναγκαίο για όλους, ώστε ν’ αυξήσουν σε πνευματική ωριμότητα. (Παροιμ. 4:13) Απουσιάζουν στη διάρκεια της επισκέψεως του υπηρέτου περιοχής, ή παραλείπουν να λαμβάνουν ομιλίες ή να συμμετέχουν στις γραπτές ανασκοπήσεις στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Μερικοί ανώριμοι έφθασαν σε τέτοιο σημείο ώστε να παραποιούν τις γραπτές ανασκοπήσεις των, τις εκθέσεις των υπηρεσίας αγρού και αλλιώς να θέτουν μια προσχηματική πρόφασι ενώπιον των υπηρετών της οργανώσεως του Ιεχωβά. Αυτοί δεν μπορούν να εξαπατήσουν τον Ιεχωβά ή την οργάνωσί του, και στον δέοντα καιρό βρίσκουν τον εαυτό τους στην ίδια κατάστασι με τον Ανανία και τη Σαπφείρα, επειδή ‘δεν εψεύσθησαν εις ανθρώπους, αλλ’ εις τον Θεόν’.​—Πράξ. 5:1-11.

20. Τι βρίσκουν δύσκολο μερικοί άνθρωποι, και ποια υγιά νουθεσία δίνει σ’ αυτούς η Γραφή;

²⁰ Σε μερικές χώρες, όπου οι γυναίκες κάνουν όλη τη δουλική εργασία, είναι επιζήμιο για την υπερηφάνεια ενός ανδρός να πηγαίνη από σπίτι σε σπίτι με τη Γραφή. Άλλοι το βρίσκουν δύσκολο ως διωρισμένοι υπηρέται στην εκκλησία να υπηρετούν τις αδελφές. Αυτοί πρέπει να προσπαθούν να καλλιεργήσουν ταπεινοφροσύνη στη συναναστροφή με τον λαόν του Θεού, μάλλον παρά να σώζουν τα προσχήματα με το να εκπίπτουν από την οργάνωσι που γνωρίζουν ότι είναι ο φρουρός της αληθείας του λόγου του Ιεχωβά. «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

21. Δώστε παραδείγματα που δείχνουν που ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβάση τις θείες αρχές για υπερηφάνεια που τηρεί προσχήματα η φόβο;

²¹ Υπάρχουν περιπτώσεις που οι Χριστιανικές αρχές συγκρούονται με απαιτήσεις του Καίσαρος ή έθιμα της τοπικής κοινότητος. Μπορεί μήπως ο Χριστιανός να σώζη τα προσχήματα ενώπιον του κόσμου με το να υποκύπτη στην απαίτησι του Καίσαρος να παραβιάση τη Χριστιανική του ουδετερότητα; Μπορεί να τηρήση προσχήματα ενώπιον της κοινότητος με το να εκτελέση μια πράξι της ειδωλολατρικής θρησκείας σε μια κηδεία, με το να διακοσμήση το σπίτι του με ειδωλολατρικά σύμβολα σε μια ημέρα εορτής, ή με το να συμμορφωθή αλλιώς σ’ ένα κοσμικό έθιμο; Μπορεί να παραδοθή σε ανέντιμες πράξεις, ώστε να μπορέση να εμφανίση ένα πολυτελή γάμο, και έτσι να τηρήση προσχήματα με τον κόσμο; Μπορεί να μπη σ’ ένα γάμο κοινή συναινέσει ή σε ανήθικη ζωή, επειδή δεν μπορεί να διαθέση την χάριν των προσχημάτων δαπάνη ενός πολυέξοδου γαμηλίου συμποσίου; Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, η Γραφή απαντά μ’ ένα βροντερό Όχι!​—Πράξ. 4:18-20· 5:29· 15:29.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ

22. (α) Για ποιο πράγμα δεν υπάρχει βάσις στη Χριστιανική εκκλησία; (β) Γιατί πρέπει να είμεθα ειλικρινείς και τίμιοι ο ένας προς του άλλον, και πώς;

²² Δεν υπάρχει θέσις στη Χριστιανική εκκλησία για τιμή του εαυτού μας, για τήρησι προσχημάτων, ή για επικάλυψι με ψεύδος. Αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι συνήθεια στα άστοργα, δυστυχή έθνη, από τα οποία εβγήκαμε. Εν τούτοις, ο απόστολος μάς λέγει: «Τούτο λοιπόν λέγω και μαρτύρομαι δια του Κυρίου, να μη περιπατήτε πλέον, καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν, εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού, δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών.» Η βαθιά μας αγάπη και εκτίμησις για τον Ιεχωβά, και όλη την καλωσύνη του, μαζί με την αγάπη για τους ομοίους μας Χριστιανούς, θα μας κάμουν να είμεθα ειλικρινείς και τίμιοι ο ένας προς τον άλλον, και χωρίς φόβο ανθρώπου. (Εφεσ. 4:17, 18· 1 Ιωάν. 4:17, 18· 2 Τιμ. 1:7, 8) Καθώς λέγει επίσης ο απόστολος: «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, “λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού·” διότι είμεθα μέλη αλλήλων.»​—Εφεσ. 4:25

23. (α) Τι απαρνούνται οι Χριστιανοί; (β) Πώς η αισχύνη και η τήρησις προσχημάτων συμβαδίζουν; (γ) Αν ένας Χριστιανός διαπράξη αμαρτία, τι δεν πρέπει να πράξη τότε; Τι πρέπει να πράξη;

²³ Δεν υπάρχει θέσις στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά για τις ακάθαρτες διαθέσεις του παλαιού κόσμου. «Δια τούτο έχοντες την διακονίαν ταύτην, καθώς ηλεήθημεν, δεν αποκάμνομεν· αλλ’ απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία μηδέ δολόνοντες τον λόγον του Θεού, αλλά με τη φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 4:1, 2) Εκείνοι που περιπατούν με τον Θεό απαρνούνται τους δολίους τρόπους και την πανουργία αυτού του κόσμου και στέκουν φανερά υπέρ της αληθείας. Δεν ζουν σε μια κατάστασι αισχύνης, που απαιτεί συνεχή τήρησι προσχημάτων. Αυτή η τήρησις προσχημάτων βασίζεται σε συγκινήσεις υπερηφανείας και φόβου, και όχι στις Βιβλικές αρχές. Είναι συνδεδεμένη με αισχύνη και είναι μια πρόφασις για αφαίρεσι της αισχύνης, αδιάφορο πόσο στοιχίζει σε αρχές, απλώς για να μπορή το άτομο να φαίνεται δίκαιο. Ακόμη και αν ένας Χριστιανός διαπράξη αμαρτία, πρέπει μήπως να τηρήση προσχήματα πέφτοντας σε λήθαργο σε μια κατάστασι αισχύνης; Όχι, αλλά πρέπει να ομολογήση την αμαρτία του ενώπιον του Ιεχωβά, και πάλι να ‘κάμη ευθείας οδούς στα πόδια του’. «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»​—1 Ιωάν. 1:9· 2:1, 2· Ψαλμ. 32:1, 5.

24. Πώς μπορούμε να ελευθερωθούμε πλήρως από τις πανούργες κατευθύνσεις του κόσμου ο οποίος τηρεί προσχήματα;

²⁴ Ταπεινοφροσύνη, Χριστιανική αγάπη και εγκάρδια εκτίμησις της σχέσεώς μας προς τον Ιεχωβά θα μας κρατήσουν στο να περιπατούμε στις κατευθύνσεις της δικαιοσύνης. Αυτό ακριβώς είναι εκείνο για το οποίο παρακαλεί ο απόστολος, λέγοντας, «να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη.» Μέσω της εκκλησίας ο Χριστός έδωκε «χαρίσματα εις τους ανθρώπους», για να διδάσκουν και να εκπαιδεύουν όλους όσοι συμμετέχουν στην χάριν του Ιεχωβά μέσω του Υιού του. Ας δεχθούμε αυτή την εκπαίδευσι με χαρά, προοδεύοντας με την οργάνωσι του Ιεχωβά στην πλήρη Χριστιανική ωριμότητα, ώστε «να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην· αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός.» (Εφεσ. 4:1, 2, 8, 11- 16) Εκείνοι που έχουν μολυνθή από τις πανούργες κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου πρέπει τελείως ν’ ανακαινίσουν τη διάνοιά τους και να πληρωθούν με την ακριβή γνώσι του θελήματος του Θεού ‘δια να περιπατήσουν αξίως του Ιεχωβά’.​—Ρωμ. 12:1, 2· Κολ. 1:9-12, ΜΝΚ.

25. Πώς μπορούμε να ενδυθούμε τον νέον άνθρωπον ή προσωπικότητα, και με ποιο αποτέλεσμα;

²⁵ Αυτό σημαίνει να ενδυθούμε τη Χριστιανική προσωπικότητα, τον «νέον άνθρωπον», ο οποίος είναι τόσο διαφορετικός από την προσωπικότητα του παλαιού κόσμου με τον διεστραμμένο της τρόπο του σκέπτεσθαι. Για τούτο ο απόστολος νουθετεί «να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας· και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:22-24) Αν έχωμε ενδυθή τη νέα προσωπικότητα με επιμελή μελέτη του λόγου του Θεού και υπακοή σ’ αυτόν, τότε η διάνοιά μας θα ζωογονηθή από το πνεύμα του Θεού. Έτσι θα ζητούμε πάντοτε να είμεθα τιμή στο μέγα όνομα του Ιεχωβά, ως μάρτυρές του, και ποτέ δεν θα αγωνιζώμεθα για προσωπική μας δόξα, για όνομα μεταξύ των ανθρώπων, ή για να διατηρήσωμε υπερηφάνεια που τηρεί προσχήματα.​—Ματθ. 5:16· Λουκ. 16:15.

26. Ποια κατορθώματα που σώζουν προσχήματα έχει σχεδιάσει ο Σατανάς, αλλά με ποιο τελικό αποτέλεσμα;

²⁶ Η αλαζονεία των «υπερηφάνων οφθαλμών», η οποία τηρεί προσχήματα, είναι βδελυκτή στον Ιεχωβά. (Παροιμ. 6:16-19) Πηγάζει από τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος προσεπάθησε να κάμη για τον εαυτό του ένα υπερήφανο όνομα, μεγαλύτερο από το όνομα του Ιεχωβά, και να υψώση τον θρόνο του «υπεράνω των άστρων του Θεού». Θαμπώθηκε από την ίδια του «λαμπρότητα». (Ησ. 14:12-14· Ιεζ. 28:17) Τώρα που η λαμπρότης του αντιμετωπίζει εξάλειψι στον Αρμαγεδδώνα, ακολουθεί μια φαύλη τακτική «κυβέρνα ή κατάστρεφε». Τυφλά σχεδιάζει ένα περαιτέρω κατόρθωμα που σώζει προσχήματα, προσπαθώντας να οδηγήση όλο το ανθρώπινο γένος πάνω από το χείλος του κρημνού σε μια πυρηνική άβυσσο. Παρακινεί τους ηγέτας του κόσμου να προετοιμάσουν μια αυτοκτονία της ανθρωπίνης φυλής σε κολοσσιαία κλίμακα. Σε τούτο θ’ αποτύχη! Παρά την οργή των κοσμικών εθνών, ο Ιεχωβά θα πολεμήση για τον λαό του και θα τον ελευθερώση, και ‘θα διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην’. (Ιωήλ 2:32· Αποκάλ. 11:18) Ο Σατανάς θ’ απορριφθή σε καταισχύνη «ως κλάδος βδελυκτός . . . ως πτώμα καταπατούμενον . . . , διότι ηφάνισας την γην σου.»​—Ησ. 14:19, 20.

27. (α) Ποια ευθύνη υπερβαίνει όλα τα άλλα; (β) Ποιοι μπορούν να ονομασθούν μακάριοι; (γ) Ποια ένδοξη ημέρα είναι τώρα πλησίον;

²⁷ Θα επιζήσουν αυτής της παγκοσμίου μάχης εκείνοι που, όπως ο πιστός Ιώβ, ο Χριστός Ιησούς και το υπόλοιπο, αρνούνται να παραβούν ακεραιότητα, ακόμη και απέναντι της τελικής, φαύλης επιθέσεως του Σατανά εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ιεζ. 38:14-16) Θα επιζήσουν εκείνοι που εκτιμούν ότι, οτιδήποτε και αν περιλαμβάνεται στην έννοια της τιμής, υπάρχει μια ευθύνη που υπερβαίνει όλα τα επίγεια καθήκοντα και υποχρεώσεις, μια ευθύνη να τιμούμε τον μεγάλο Δοτήρα της ζωής, Εκείνον που έθεσε τη γη να περιστρέφεται στο διάστημα και εδημιούργησε άνθρωπο επάνω σ’ αυτή. (Πράξ. 17:24-28· Ψαλμ. 36:9) Ως ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος, αυτός απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι των νοημόνων πλασμάτων του, και αυτήν πρέπει να τη δώσωμε με χαρά. (Δευτ. 5:9, 10) Μακάριοι είμεθα αν ζητούμε τη δόξα του Ιεχωβά επάνω από όλα τα άλλα, χαίροντας για τον μεγαλειώδη σκοπό του ότι τώρα, στην εποχή μας, και με θαυμαστά έργα, για τα οποία μόνο Αυτός είναι ικανός, πρόκειται να διεκδικηθή για πάντα το μεγαλοπρεπές όνομά του. Επισπεύσατε την ημέρα που το απαράμιλλο αυτό το όνομα θα ‘υψωθή επί τους ουρανούς’ και ολόκληρη η γη «θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως της δόξης του Ιεχωβά»!​—Ψαλμ. 57:5· Αββακ. 2:14, ΜΝΚ.