Είναι η Ημερομηνία του Εορτασμού του Πάσχα Σπουδαία για τους Χριστιανούς;
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης εγκαινίασε την ανάμνησι τον θανάτου του (το Δείπνον του Κυρίου) σε μια μέρα που ήταν ωρισμένη για έναν ετήσιο εορτασμό, το Ιουδαϊκό Πάσχα. Αφού είναι έτσι, λογικά το Δείπνον του Κυρίου έπρεπε να είναι ένας ετήσιος εορτασμός. Επομένως η ημερομηνία στην οποία ετελείτο το Πάσχα θα προσδιώριζε πότε πρέπει να γίνεται η ανάμνησις του θανάτου του Ιησού. Οι Χριστιανοί λοιπόν διαπιστώνουν ότι είναι περισσότερο από παροδικό ενδιαφέρον το να εξακριβώνουν πότε ετηρείτο το Πάσχα. Είναι σπουδαίο, διότι αυτοί τελούν υπό την εντολή να τηρούν την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού.—Λουκ. 22:19.
Σύμφωνα με το Ιουδαϊκό ημερολόγιο, η επέτειος για τον εορτασμό του Πάσχα συμπίπτει τον μήνα Νισάν. Εν σχέσει με τον αμνό ή το ερίφιο που έπρεπε να φαγωθή στο γεύμα του Πάσχα, ο Ιεχωβά Θεός προσέταξε: «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός· και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας [ανάμεσα στις δύο εσπέρες, ΜΝΚ].»—Έξοδ. 12:6.
Τι σημαίνει η φράσις «δύο εσπέρες»; Μήπως έχει καμμιά βαρύτητα πάνω στην ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα;
Η Ιουδαϊκή παράδοσις γενικά παρουσιάζει τις δύο εσπέρες ως το χρονικό διάστημα από το μεσημέρι (οπότε ο ήλιος αρχίζει να γέρνη) ως τη δύσι του ηλίου. Επειδή οι Ισραηλίται μετρούσαν την ημέρα τους από την μια δύσι του ηλίου στην άλλη δύσι, αυτό θα εσήμαινε ότι το θύμα του Πάσχα εσφάζετο πριν από τη δύσι του ηλίου οπότε τελείωνε η δεκάτη τετάρτη Νισάν και άρχιζε η 15 Νισάν. Αν αυτό ήταν σωστό, το Πασχάλιο γεύμα θα έπρεπε να είχε φαγωθή στην Αίγυπτο στις 15 Νισάν και οι Ισραηλίται δεν θα είχαν εγκαταλείψει την Αίγυπτο πριν από εκείνη την ημερομηνία.
Αλλά η παραδοσιακή Ιουδαϊκή άποψις εν σχέσει με τις δύο εσπέρες δεν εναρμονίζεται με την αφήγησι της Γραφής στην Έξοδο 12:17, 18. Εκεί αναγινώσκομε: «Θέλετε φυλάξει λοιπόν την εορτήν των αζύμων· διότι την αυτήν ταύτην ημέραν θέλω εξαγάγει τα τάγματά σας εκ της γης της Αιγύπτου· όθεν κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε φυλάττει την ημέραν ταύτην εις τας γενεάς σας· αρχόμενοι από της 14ης ημέρας του μηνός αφ’ εσπέρας, θέλετε τρώγει άζυμα, έως της εικοστής πρώτης ημέρας του μηνός την εσπέραν.»
Αν το Πασχάλιο θύμα εσφάζετο σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοσι, δηλαδή, στο τελευταίο τέταρτο της 14ης ημέρας, που τελείωνε με τη δύσι του ηλίου, τότε οι Ισραηλίται δεν θα είχαν εγκαταλείψει την Αίγυπτο ακριβώς εκείνη την «ημέρα». Το γεγονός που τους έκανε να μπορέσουν να φύγουν ήταν ο θάνατος των Αιγυπτίων πρωτοτόκων. Αλλ’, επειδή αυτό το γεγονός έλαβε χώραν τα μεσάνυχτα, δεν θα μπορούσε να συμβή παρά ύστερα από έξη ώρες μετά το τέλος της δεκάτης τετάρτης Νισάν.—Έξοδ. 12:29.
Πρέπει λοιπόν να κοιτάξωμε μια άλλη πηγή εκτός από την Ιουδαϊκή παράδοσι για να εξακριβώσωμε πότε εθυσιάζετο το Πασχάλιο θύμα και κατόπιν ετρώγετο. Είναι ανάγκη να εξετάσωμε την ίδια την Αγία Γραφή για να προσδιορίσωμε τη σημασία της φράσεως «δύο εσπέρες». Κατευθύνοντας την προσοχή μας στο Δευτερονόμιο 16:6, παρατηρούμε ότι στην περίπτωσι της πρώτης εσπέρας επρόκειτο για ένα χρονικό διάστημα που άρχιζε πολύ αργότερα από το μεσημέρι. Οι σχετικές οδηγίες που δόθηκαν στον Ισραήλ λέγουν: «Θέλεις θυσιάζει το πάσχα την εσπέραν προς την δύσιν του ηλίου». Ώστε η πρώτη από τις δύο εσπέρες προφανώς καθορίζει τον χρόνον της δύσεως του ηλίου, ενώ η δευτέρα θα ανταπεκρίνετο στον χρόνο που χάνονται οι τελευταίες ακτίνες τον δύοντος ηλίου και πέφτει το σκοτάδι.
Αυτή η εξήγησις των δύο εσπερών εδόθη επίσης και από τον Ισπανό ραββίνο Άμπεν-Έζρα (1092-1167 μ.Χ.), καθώς και από τους Σαμαρείτας και τους Καραΐτας Ιουδαίους. Είναι η άποψις την οποίαν παρουσίασαν οι αρχαιολόγοι Μιχαέλις, Ρόσενμυλερ, Γενέσιος, Μάουρερ, Κάλις, Κνόμπελ και Κάιλ.
Εξετάζοντας τη Βιβλική απόδειξι στο σύνολό της, μπορούμε να δούμε ότι το Πασχάλιο θύμα εσφάζετο στη δύσι του ηλίου, στην αρχή της δεκάτης τετάρτης Νισάν, και το γεύμα ετρώγετο αργότερα εκείνο το βράδυ. Εφόσον οι σημερινοί Ιουδαίοι, σύμφωνα με την παράδοσι, τρώγουν το Πασχαλινό γεύμα στις 15 Νισάν, η συνήθειά των δεν υποστηρίζεται από τις Άγιες Γραφές. Η σωστή επέτειος είναι στις 14 Νισάν.
Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν πρέπει να είχε φάγει το Πάσχα με τους μαθητάς του στις 14 Νισάν «ότε έγεινεν εσπέρα» και κατόπιν εγκαινίασε το Δείπνον του Κυρίου. (Μάρκ. 14:17· Ματθ. 26:20-28) Επομένως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού στην επέτειό της μετά την δύσι του ηλίου στις 14 Νισάν.