Η επιτροπή πρεσβυτέρων που χειρίζεται μια τέτοια αίτησι για επανένταξι θα πρέπει να εξετάση τη διαφορά μεταξύ ενός ατόμου που υποκύπτει στην αμαρτία σε μια στιγμή αδυναμίας και εκείνου που προσχεδιάζει την αμαρτία. Μπορούμε να θυμηθούμε ότι ο Θεός έδειξε έλεος στον Πέτρο αφού αρνήθηκε τον Ιησού τρεις φορές· ωστόσο, ο Θεός θανάτωσε τον Ανανία και τη Σαπφείρα, οι οποίοι σχεδίασαν στην καρδιά τους πώς να διεξάγουν την πλάνη τους.—Πράξ. 5:1-11.

Έτσι, οι πρεσβύτεροι, πρέπει, να είναι πολύ προσεκτικοί σε περιπτώσεις όπου περιλαμβάνεται υποκρισία και συνομωσία. Μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι αισθάνεται θλίψι και ότι έχει μετανοήσει, αλλά αν βρισκόταν πάλι στο ίδιο σημείο απ’ όπου άρχισε, μήπως θα «ενεργούσε πάλι κατά τον ίδιο τρόπο»; Θα εγκατέλειπε τον γαμήλιο σύντροφό του για κάποιον άλλο; Ασφαλώς, τώρα έχει εισέλθει σ’ ένα νέο γάμο κι έτσι δεν μπορεί απλώς να θέση τέρμα σ’ αυτόν τον γάμο και να επιστρέψη σ’ αυτό που ήταν πριν· ο προηγούμενος γάμος έληξε με το διαζύγιο, τη μοιχεία και τον δεύτερο γάμο. (Ματθ. 19:9) Ωστόσο, δείχνει γνήσια μετάνοια, είναι «συντετριμμένος» στην καρδιά; (Ησ. 57:15) Αποστρέφεται την αμαρτία που διέπραξε, ή μήπως απλώς λυπάται επειδή απεκόπη και δεν μπορεί ν’ απολαύση Χριστιανική συναναστροφή; Έχει παράγει, σε αρκετό χρονικό διάστημα, το οποίο δεν προκαθορίζεται, τους καρπούς που είναι άξιοι μετανοίας; Οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να πεισθούν, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι πρόκειται, για αληθινή μετάνοια. Αν δεν είναι ειλικρινώς βέβαιοι γι’ αυτό, ίσως αποφασίσουν να περιμένουν και να συνέλθουν και πάλι για να επανεξετάσουν το ζήτημα μετά από περαιτέρω συσσώρευσι αποδείξεων.

Οι πρεσβύτεροι πρέπει να αισθάνωνται ζωηρά την ευθύνη τους να προστατεύσουν την εκκλησία, και ωστόσο πάντοτε πρέπει να είναι ενήμεροι του ελέους του Θεού και της επιθυμίας του ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι ζωή. (Ρωμ. 2:4) Αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν υπερανθρώπινη ικανότητα να διαβάζουν καρδιές και ελατήρια με τέλειο τρόπο, όπως ο Ιεχωβά, στον οποίο είναι υπόλογος ο αμαρτωλός. (Εβρ. 4:13) Έτσι, θα προσπαθήσουν να καθοδηγηθούν στην εξέτασι του ζητήματος από μέρους τους και στην απόφασί τους από τον Λόγο του Θεού και απ’ ότι μπορούν να διακρίνουν ως προς τη στάσι και την κατάστασι καρδιάς του αποκομμένου ατόμου. Αν, με τον καιρό, η επιτροπή πρεσβυτέρων συμπεράνη ότι ο αμαρτωλός έχει πράγματι μετανοήσει και εργάστηκε για να εξαγνίση την καρδιά του, η επανένταξις είναι δυνατή, όπως συνέβη και στην περίπτωσι του ανδρός στην Κόρινθο. (Ιακ. 4:8) Αλλά δεν υπάρχει καθωρισμένο χρονικό όριο στο οποίο μπορεί να συμβή αυτό. Και μολονότι η εκκλησία μπορεί να επανεντάξη έναν τέτοιο αμαρτωλό, δεν πρέπει ποτέ να λησμονούν ότι αυτός ή αυτή πρέπει ακόμη να «παρασταθή εις το βήμα του Θεού» για να δώση λόγο.—Ρωμ. 14:10-12, ΜΝΚ.

Μήπως ο Μωυσής Παρέβη το Λόγο Του;

ΣΤΟ τέλος της ενάτης πληγής—που ήταν τρεις μέρες ολικού σκότους—ο Φαραώ απείλησε τον Μωυσή: «Φύγε απ’ εμού· πρόσεχε εις σεαυτόν, να μη ίδης πλέον το πρόσωπόν μου· διότι εις οποίαν ημέραν ίδης το πρόσωπόν μου, θέλεις αποθάνει.» (Έξοδ. 10:28) Σύμφωνα με το εδάφιο Έξοδος 10:29, ο Μωυσής απάντησε: «Καθώς είπας, δεν θέλω ιδεί πλέον το πρόσωπόν σου.»

Στο επόμενο κεφάλαιο της Εξόδου, εδάφια 4 ως 8 όμως, διαβάζομε ότι ο Μωυσής ανήγγειλε τη δεκάτη πληγή στον Φαραώ. Μήπως ο Μωυσής παρέβη τον λόγο του; Όχι, δεν φαίνεται να συνέβη κάτι τέτοιο. Προφανώς, τα εδάφια Έξοδος 11:1-3 πρέπει να θεωρηθούν ως παρενθετικά. Έτσι, αφού ο Μωυσής είπε: «Δεν θέλω ιδεί πλέον το πρόσωπόν σου,» δεν σταμάτησε να ομιλή, αλλά συνέχισε αναγγέλλοντας τη 10η πληγή. Κατόπιν, όπως λέγει η αφήγησις, ο Μωυσής «εξήλθεν . . . από του Φαραώ μετά θυμού μεγάλου.»—Έξοδ. 11:8.

Μόνο αν γνώριζε ότι η 10η πληγή θα ήταν και η τελευταία μπορούσε ο Μωυσής να πη στον Φαραώ ότι δεν θα προσπαθούσε να δη πια το πρόσωπό του. Αλλιώς, θα ήταν αλαζονικό να συμφωνήση με κάτι που μπορεί να μην ήταν σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά. Τα λόγια των εδαφίων Έξοδος 11:1-3 αποκαλύπτουν ότι ο Μωυσής γνώριζε ότι η 10η πληγή θα ήταν η τελευταία και αυτά τα λόγια, επίσης, μάς πληροφορούν σχετικά με το τι έπρεπε να κάνουν οι Ισραηλίτες όταν η πληγή έπληττε τους Αιγυπτίους.—Παράβαλε Έξοδος 11:2, 3 με Έξοδον 12:35, 36.

Όπως συνέβησαν τα γεγονότα, ο Φαραώ εξαναγκάσθηκε να στείλη να φωνάξουν τον Μωυσή και τον Ααρών. Ο Φαραώ, ταπεινωμένος από τη 10η πληγή, τους είπε: «Σηκώθητε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου και σεις και οι υιοί του Ισραήλ· και υπάγετε, λατρεύσατε τον Κύριον, καθώς είπετε· και τα ποίμνιά σας και τας αγέλας σας λάβετε, καθώς είπετε, και απέλθετε· ευλογήσατε δε και εμέ.» (Έξοδ. 12:31, 32) Τι αντίθεσις! Ο Φαραώ που απείλησε τον Μωυσή με θάνατο, τώρα εκλιπαρεί μια ευλογία. Δεν ήθελε να φύγουν ο Μωυσής και οι άλλοι Ισραηλίτες από την Αίγυπτο και να τον καταρώνται ακόμη και να εύχονται να του συμβή και άλλη συμφορά.