‘Ποιος Είναι ο Ιεχωβά’ για να τον Λατρεύουν Όλοι;

«Τις είναι ο Ιεχωβά, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει;»— Έξοδ. 5:2.

 1. Ποιο ερώτημα για τη λατρεία είναι ζωντανό και σχετίζεται με την εποχή μας, και γιατί;

ΑΠΟ τους αρχαίους χρόνους και ως αυτόν τον εικοστό αιώνα, οι αρχηγοί των πολιτικών κρατών ελατρεύοντο σαν θεοί. Εκείνοι που είναι ενήμεροι της ανθρώπινης ιστορίας το γνωρίζουν αυτό. Οι Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου εθεωρούντο ως θεοί και ο κάθε Φαραώ που κυβερνούσε εθεωρείτο ως γυιος του θεού Ηλίου. Ο Καίσαρ Αύγουστος, πρώτος αυτοκράτωρ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θεοποιήθηκε μετά τον θάνατο του· το ίδιο και οι διάδοχοί του. Και όταν ζούσαν ακόμη, οι αυτοκράτορες προσεφωνούντο «Η θεότης Σας.» Μετά από δυο χιλιάδες σχεδόν χρόνια, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο 1945, ο Αυτοκράτωρ Χιροχίτο της Ιαπωνίας δημοσία αρνήθηκε ότι είναι θεός, γυιος της Αματεράσου που εθεωρείτο θεά του ηλίου. Αλλά μερικοί συντηρητικοί επιμένουν ακόμη στη λατρεία του αυτοκράτορος σ’ αυτή τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ενώπιον όλων των θεών των εθνών, αρχαίων και συγχρόνων, εγείρεται και σήμερα ακόμη ζωντανό το ερώτημα, Ποιος θεός είναι άξιος να λατρεύεται;

 2. Από την αρχή του ανθρωποποιήτου πολιτικού κράτους, ποιου είδους λατρείας είναι ένοχοι πολλοί άνθρωποι ;

² Στο πέρασμα του χρόνου, ο ένας εθνικός θεός μετά τον άλλο εξευτελίσθηκαν. Δεν έχει λησμονηθή η πρόσφατη περίπτωσις που ο Νικήτα Κρούστσεφ του Κομμουνιστικού Κόμματος εξευτέλισε τον αποθανόντα δικτάτορα Ιωσήφ Στάλιν ως τον θεό της Σοβιετικής Ρωσίας. Η μέθοδος του εξευτελισμού γίνεται σχεδόν κωμική. Αλλά η λατρεία των αρχηγών των πολιτικών κρατών είχε σοβαρές συνέπειες για τον κόσμο της ανθρωπότητος. Πολυάριθμοι λαοί μπορεί να νομίζουν ότι τώρα είναι πολύ νοήμονες, πολύ συγχρονισμένοι για να λατρεύουν πολιτικούς θεούς. Και όμως, τι θα λεχθή για τη λατρεία του ίδιου του πολιτικού κράτους; Ή για το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως; Από τότε που άρχισαν να υπάρχουν ανθρωποποίητα πολιτικά κράτη πριν από χιλιάδες χρόνια, η μεγάλη πλειονότης της ανθρωπότητος ήταν ένοχη αυτής της λατρείας του Κράτους. Δεν είναι υπερβολή να λέγεται αυτό.

3, 4. (α) Πώς άρχισε στη γη το πολιτικό Κράτος, και γιατί δεν υπάρχει λόγος να μη μιλήσωμε εναντίον αυτού του γεγονότος; (β) Πώς ο Ιωάννης στην Αποκάλυψι 13:1-8 απεικονίζει την έναρξι αυτού του κράτους;

³ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, ένας άνθρωπος που πέρασε από τις σελίδες της ιστορίας και του οποίου τα συγγράμματα διαβάσθηκαν από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ως τώρα, χρησιμοποίησε ζωηρά σύμβολα για να δείξη πώς άρχισε η παγκόσμια λατρεία του ανθρωπίνου πολιτικού συστήματος. Άρχισε από κάποιον τον οποίον αυτός ο άνθρωπος, ο Ιωάννης ο γυιος του Ζεβεδαίου, παρωμοίασε με δράκοντα, πυρίνου ερυθρού χρώματος. Ο Ιωάννης δεν απέδωσε σ’ αυτόν τον δράκοντα τη σημασία που αποδίδει το έθνος της Κίνας στον δημοφιλή του μονοκέφαλο δράκοντα. Ο Ιωάννης χρησιμοποίησε τον δράκοντα ως σύμβολο που ταιριάζει σ’ ένα υπερανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο ο Ιωάννης αποκαλύπτει με τη φράσι «ο δράκων, ο όφις ο αρχαίος, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς.» (Αποκάλ. 20:2· 12:3, 9) Μήπως είναι καθαρή φαντασία, μήπως είναι αφελές να πιστεύομε ότι το ανθρώπινο σύστημα της πολιτικής προήλθε απ’ αυτόν τον δράκοντα; Όταν λάβωμε υπ’ όψιν το πώς εκυβέρνησαν και ενήργησαν τα ανθρώπινα πολιτικά συστήματα από τους αρχαίους χρόνους, δεν υπάρχει λόγος να μη μιλήσωμε εναντίον του γεγονότος ότι το πολιτικό σύστημα άρχισε από τον δρακοντοειδή Σατανά ή Διάβολο. Ας προσέξωμε τώρα πώς ο Ιωάννης το απεικονίζει αυτό:

⁴ Ο Ιωάννης, παρομοιάζοντας την ανήσυχη, δυσαρεστημένη, ιδιοτελή ανθρωπότητα γενικά με την ταραγμένη θάλασσα, προχωρεί και λέγει: «Και εστάθη [δηλαδή ο κόκκινος δράκων] επί την άμμον της θαλάσσης· και είδον θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα· και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλασφημίας. Και το θηρίον, το οποίον είδον, ήτο όμοιον με πάρδαλιν, και οι πόδες αυτού ως άρκτου, και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος· και έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην. Και είδον μίαν των κεφαλών αυτού ως πεπληγωμένην θανατηφόρως· και η θανατηφόρος πληγή αυτού εθεραπεύθη και εθαύμασεν όλη η γη οπίσω του θηρίου, και προσεκύνησαν τον δράκοντα, όστις έδωκεν εξουσίαν εις το θηρίον, και προσεκύνησαν το θηρίον, λέγοντες· Τις όμοιος με το θηρίον; τις δύναται να πολεμήση με αυτό;. . . και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος. Και θέλουσι προσκυνήσει αυτό πάντες οι κατοικούντες επί της γης.»—Αποκάλ. 13:1-8, ΜΝΚ.

5, 6. Τι εξεικονίζει το παράξενο αυτό θηρίο σε αρμονία με το ενύπνιο του Δανιήλ για τα θηρία που ανεβαίνουν από τη θάλασσα;

⁵ Οι άνθρωποι ρώτησαν: «Τις [είναι] όμοιος με το θηρίον;» Ρωτούμε λοιπόν: Τι εξεικονίζει αυτό; Από την περιγραφή που κάνει ο Ιωάννης γι’ αυτό το συμβολικό θηρίο και για ό,τι συμβαίνει σ’ αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι εξεικονίζει.

⁶ Ο ρόλος που παίζει το θηρίο στο βιβλίο της Αποκαλύψεως δείχνει ότι το θηρίο εξεικονίζει το παγκόσμιο σύστημα πολιτικής διακυβερνήσεως όλης της ανθρωπότητος. Το γεγονός ότι το θηρίο ωμοίαζε με λεοπάρδαλι και είχε πόδια άρκτου και στόμα λέοντος, εναρμονίζεται κατάλληλα με το γεγονός ότι το παγκόσμιο σύστημα της πολιτικής εκδηλώθηκε με διάφορες μορφές κυβερνήσεων σε διαφόρους χρόνους και τόπους. Είναι πολύ πιθανόν να ωδηγήθηκε ο Ιωάννης να σκεφθή εκείνο που είχε ιδεί ο αρχαίος προφήτης Δανιήλ σ’ ένα προφητικό ενύπνιο: ότι πρώτα ένα θηρίο όμοιο με λέοντα ανέβηκε από την ταραγμένη θάλασσα, και κατόπιν ένα θηρίο όμοιο με άρκτο, και μετά απ’ αυτό ένα θηρίο όμοιο με λεοπάρδαλι. Επίσης, στον Δανιήλ καθαρά ελέχθη ότι αυτά τα θηρία εξεικόνιζαν πολιτικές κυβερνήσεις που θα ηγείροντο και θα εξουσίαζαν τη γη σαν υπερδυνάμεις. (Δαν. 7:1-18) Αυτό, λοιπόν, το παράξενης μορφής θηρίον, που είδε ο Ιωάννης, εσυμβόλιζε το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που εκδηλώθηκε με μερικά κυβερνητικά σχήματα.

ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΩΣ ΘΕΟΥ

7, 8. (α) Τίνος λατρεία ήταν ταυτόχρονα η λατρεία του συμβολικού θηρίου; (β) Γιατί η λατρεία του κράτους είναι κάτι που πρέπει να το σκεφθούν εκείνοι που καυχώνται ότι δεν λατρεύουν τίποτε;

⁷ Δεν είναι ανάγκη να εξετάσωμε εδώ όλες τις λεπτομέρειες αυτών που είδε ο Ιωάννης στη θεόπνευστη όρασί του. Το μεγάλο πράγμα, στο οποίο επιθυμούμε εδώ να συγκεντρώσωμε την προσοχή μας, είναι ότι αυτό το θηρίο που βγήκε από τη θάλασσα ελατρεύετο από όλους τους λαούς του κόσμου· εθεωρείτο σαν ένας ακατανίκητος θεός. Η λατρεία του πολιτικού Κράτους ως θεού, που εξεικονίζετο έτσι στην όρασι του Ιωάννου, ήταν ταυτόχρονα λατρεία κάποιου ανωτέρου από το πολιτικό Κράτος. Ποιος ήταν αυτός; Αυτός ήταν ο όμοιος με δράκοντα Σατανάς ή Διάβολος, διότι αυτός παριστάνεται ότι δίνει την εξουσία, τη δύναμι, τον θρόνο, δηλαδή την έδρα της κυβερνήσεως στο πολιτικό Κράτος.

⁸ Ας μη φαίνεται παράδοξο, λοιπόν, ότι ο Κύριος, του οποίου ο Ιωάννης ήταν μαθητής εχαρακτήρισε τον Σατανά ή Διάβολο ως ‘τον άρχοντα του κόσμου τούτου.’ (Ιωάν. 14:30· 16:11) Και ο Παύλος, που ήταν μαθητής του Ιησού όπως ο Ιωάννης, απεκάλεσε τον Σατανά ή Διάβολο ‘θεόν του κόσμου τούτου.’ (2 Κορ. 4:4) Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφθούν σήμερα οι πολλοί αυτοί λαοί που καυχώνται ότι δεν λατρεύουν απολύτως τίποτα. Λατρεύουν αυτοί, σαν τους αθέους Κομμουνιστάς, το πολιτικό Κράτος; Μπορεί να το αρνούνται αυτό, αλλ’ όταν εγείρεται ένα σοβαρό εθνικό ζήτημα, όταν ξεσπά ένας διεθνής πόλεμος ή απειλήται η εθνική κυριαρχία, τι κάνουν τότε; Τι είναι εκείνο που λατρεύουν τότε ως θεόν; Η πορεία της ενεργείας των τότε αποκαλύπτει την αλήθεια και ομιλεί τόσο δυνατά ώστε να καταπνίγη εκείνο που λέγουν με τα στόμα τους.

 9. Ποιο ερώτημα για τη λατρεία πρέπει ο καθένας μας να θέση στον εαυτό του, και στον καιρό της αποφάσεως ποιο προκλητικό ερώτημα μπορεί να θέσουν οι πολιτικοί;

⁹ Σήμερα ο εθνικισμός επικρατεί σε όλη τη γη. Είτε ομολογεί κανείς ότι είναι θρήσκος είτε όχι, κανένας δεν μπορεί να παραμερίση το ατομικό ερώτημα, Ποιον ή τι λατρεύω εγώ; Η αόρατη δύναμις που είναι πίσω από το παγκόσμιο σύστημα, δηλαδή ο όμοιος με δράκοντα Σατανάς ή Διάβολος, θέλει ύπουλα να εξαναγκάση κάθε κάτοικον της γης να λατρεύη αυτόν μέσω του προστατευομένου του, του πολιτικού Κράτους. Εν τούτοις, δεν αξίζει να λατρεύεται αυτός, διότι μια ωραία μέρα προσεχώς ο Σατανάς θα εξευτελισθή ως θεός. Θα είναι, όμως, αδύνατον να εξευτελίση τον αληθινό Θεό του σύμπαντος. Θέλομε εμείς ειλικρινά να λατρεύσωμε Αυτόν τον Θεό; Ο καιρός για να λάβωμε την απόφασί μας σ’ αυτό το ζήτημα δεν μπορεί ν’ αναβληθή για πολύ. Ιδιαίτερα τα πολιτικά στοιχεία αυτού του κόσμου πρέπει να λάβουν μια τελική απόφασι για το τι θέλουν πραγματικά να κάμουν σ’ αυτό το ζήτημα. Θα είναι πολύ κακό γι’ αυτά τα πολιτικά στοιχεία αν τότε, μ’ ένα προκλητικό τρόπο, εγείρουν το ερώτημα, ‘Ποιος είναι Αυτός (που μνημονεύεται ονομαστικά), ώστε να τον λατρεύουν όλοι, περιλαμβανομένων και ημών των πολιτικών;’

10, 11. Πότε ηγέρθη ένα όμοιο ερώτημα από έναν αρχαίο Φαραώ της Αιγύπτου, και γιατί;

¹⁰ Έχομε την ιστορία για να μάς βοηθήση να λάβωμε μια σωστή απόφασι. Οι πολιτικοί άρχοντες και οι πατριωτικοί υποστηρικταί των καλά θα κάμουν τώρα να λάβουν υπ’ όψιν την ιστορική περίπτωσι του αρχηγού ενός αρχαίου πολιτικού κράτους, ο οποίος ήγειρε ένα τέτοιο ακριβώς ερώτημα. Αυτό το άτομο ήταν ο βασιλεύς Φαραώ που βασίλευε στο τέλος του δεκάτου έκτου αιώνος π.Χ. Η περίπτωσις αυτή ήταν όταν αντιμετώπισε δυο αδελφούς, τον Μωυσή και τον Ααρών, και άλλους πρεσβυτέρους του υποδούλου λαού Ισραήλ. Το ερώτημα, ποιος είναι ο αληθινός Θεός, ετέθη τότε σε δοκιμή. Ο Μωυσής, χρησιμοποιώντας τον Ααρών ως εκπρόσωπό του, είπε στον Φαραώ: «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ· Εξαπόστειλον τον λαόν μου, δια να εορτάσωσιν εις εμέ εν τη ερήμω.» Αν ο Φαραώ, στον οποίο απευθύνοντο αυτά τα λόγια, θεωρούσε τον εαυτό του θεό, όπως έκαναν και οι άλλοι Φαραώ, δεν ήταν διατεθειμένος να παραιτηθή από τη δική του θεότητα και να υπακούση στον Θεό εκείνου του λαού τον οποίον ο Φαραώ εξεμεταλλεύετο τότε άδικα ως δούλους στην Αίγυπτο. Γι’ αυτό ακούσθηκε το προκλητικό ερώτημα του Φαραώ και η απάντησίς του:

¹¹ «Τις είναι ο Ιεχωβά, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ, δεν γνωρίζω τον Ιεχωβά και ουδέ τον Ισραήλ θέλω εξαποστείλει.»—Έξοδ. 5:1, 2· 3:18, 19, ΜΝΚ.

12, 13. (α) Μεταξύ τίνων έγινε εδώ μια κατά μέτωπον σύγκρουσις, και ποιος βγήκε νικητής; (β) Ποια εντολή για λατρεία είχε δικαίωμα να δώση ο Ελευθερωτής του Ισραήλ στην αρχή των Δέκα Εντολών;

¹² Μάλλον, η κατάστασις εκείνη εσήμαινε μια κατά μέτωπον σύγκρουσι μεταξύ του Θεού του δουλωμένου λαού Ισραήλ και του Φαραώ της Αιγύπτου, του οποίου το άγαλμα σαν θεού θα ήταν τοποθετημένο μεταξύ των αγαλμάτων όλων των άλλων πολλών θεών της Αιγύπτου, η οποία ήταν τότε η υπερδύναμις της οικουμένης. Ποιος ήταν νικητής σ’ αυτή τη δραματική σύγκρουσι, το δείχνει η αξιόπιστη ιστορία. Όλοι οι θεοί της αρχαίας Αιγύπτου εξευτελίσθηκαν και ο νικητής Θεός των Ισραηλιτών τούς εξήγαγε από τον οίκον δουλείας της Αιγύπτου, τούς πέρασε από την Ερυθρά Θάλασσα και τούς έφερε στο Όρος Σινά της Αραβίας, όπου τους έδωσε τις Δέκα Εντολές του και εκατοντάδες άλλους νόμους για τη διακυβέρνησί τους ως έθνους. Στην αρχή εκείνων των Δέκα Εντολών ο θείος Ελευθερωτής των Ισραηλιτών είχε πλήρες δικαίωμα να διατάξη τον απελευθερωμένο λαό του, λέγοντας:

¹³ «Εγώ είμαι Ιεχωβά ο θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού. Μη, κάμεις εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμά τινος, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος [δηλαδή, που απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι], ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· και κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με και φυλαττόντων τα προστάγματα μου.»—Έξοδ. 20:1-6.

14. Πώς ο Ιεχωβά Θεός διαφέρει από τον θεόν του κόσμου τούτου ως προς τις εικόνες, και γιατί;

¹⁴ Αυτές οι πρώτες δύο από τις Δέκα Εντολές αποκαλύπτουν ονομαστικά ένα Θεό που δεν έχει τον όμοιόν του, ένα Θεό του οποίου η περιγραφή δεν ομοιάζει μ’ εκείνη οποιουδήποτε λεγομένου «θεού,» ούτε αυτού του Σατανά ή Διαβόλου, του ‘θεού αυτού του κόσμου.’ Ο Σατανάς ή Διάβολος αφήνει να γίνωνται ειδωλολατρικές εικόνες του ιδίου του εαυτού του και των θεών που συνδέονται μαζί του. Αλλ’ ο Θεός του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, αυστηρά απαγορεύει την κατασκευή οποιασδήποτε εικόνος που τον παριστάνει και απαγορεύει επίσης κάθε άλλη ειδωλολατρική εικόνα που συνδέεται με τη λατρεία του. Ο Ιεχωβά δεν μπορεί να παραβληθή με κανένα δημιούργημα, με καμμιά ανθρωποποίητη εικόνα. Μέσω ενός άλλου προφήτου που ήλθε μετά από τον Μωυσή, ο Ιεχωβά είπε: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.»—Ησ. 42:8.

15. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι ο Ιεχωβά είναι «Θεός ζηλότυπος,» και γι’ αυτό ποιο ερώτημα μπορεί να προβάλουν όσοι έχουν πολιτική εξουσία;

¹⁵ Αυτή η θεία δήλωσις απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι στον Ιεχωβά ως Θεόν και αποκλείει τη χρησιμοποίησι όλων των ανθρωποποιήτων εικόνων στις οποίες αποδίδεται μια σχετική λατρεία. Επειδή αυτός είναι αόρατος, οι άνθρωποι μπορεί να νομίζουν ότι έχει ανάγκη από εικόνες για να βοηθούνται αυτοί που τον λατρεύουν να κατευθύνουν σ’ Αυτόν την προσοχή τους. Αλλά τέτοιες παραστάσεις δεν θα ήσαν παρά ένα ψεύδος, χωρίς να μπορούν να Τον απεικονίσουν όπως είναι πραγματικά. Θα αποσπούσαν την προσοχή του λάτρη και θα υποτιμούσαν τον Θεό στην εκτίμησι αυτού που τον λατρεύει. Ο μόνος ζων και αληθινός Θεός ποτέ δεν μπορεί να παρασταθή με μια άψυχη κατασκευασμένη εικόνα. Αυτός δεν συνδέεται με κανένα από τους αυτοδημιούργητους θεούς, οι δε αληθινοί λάτρεις του δεν πρέπει να έχουν άλλους θεούς εκτός απ’ Αυτόν, ως συμμεριζομένους με αυτόν την πραγματική θεότητα. Αυτός απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι από τους λάτρεις του, και γι’ αυτό μπορεί να λεχθή ότι είναι Θεός «ζηλότυπος.» Είτε αρέσει είτε όχι, όλα τα νοήμονα πλάσματά του θα απαιτηθή ν’ αποδίδουν σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι, αν θέλουν να ζουν ευτυχισμένα για πάντα. Γι’ αυτόν το λόγο, εκείνοι που έχουν πολιτική εξουσία σήμερα μπορεί να δανείζωνται από τη γλώσσα του Φαραώ και να ρωτούν, «Ποιος είναι ο Ιεχωβά, για να τον λατρεύουν όλοι;»

Ο ΥΛΙΣΜΟΣ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΘΕΟΣ

16, 17. (α) Εκτός από το Κράτος, ποια άλλα πράγματα λατρεύουν οι άνθρωποι σήμερα; (β) Πώς πολλοί κάνουν τον υλισμό θεό τους;

¹⁶ Η μεγάλη πλειονότης της ανθρωπότητος, χωρίς να γνωρίζη τι κάνει πραγματικά, λατρεύει το συμβολικό θηρίο, το πολιτικό Κράτος, που με τη μια ή την άλλη μορφή εξουσιάζει «επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος.» (Αποκάλ. 13:7) Αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα τα οποία οι ιδιοτελείς και ατελείς άνθρωποι μπορεί ν’ αναβιβάσουν στη θέσι θεών στη ζωή τους. Η σύγχρονη φυσική επιστήμη έχει γίνει «ιερή αγελάδα» για λατρεία στη ζωή πολλών ανθρώπων που νομίζουν ότι οι επιστήμονες μπορούν να κάμουν οτιδήποτε, να λύσουν όλα τα προβλήματα. Επίσης, στον παρόντα καιρό της ψυχαγωγίας και των παντοειδών διασκεδάσεων, ειδωλοποιούνται οι θεατρικοί «αστέρες,» οι διασημότητες του κινηματογράφου, οι επευφημούμενοι ηθοποιοί της ραδιοφωνίας και της τηλεοράσεως. Η σεξουαλική ανηθικότης αποκτά ολοένα περισσοτέρους λάτρεις, όσο οι προγενέστεροι κανόνες της ηθικής και της ευπρεπείας καταρρέουν.

¹⁷ Επίσης, στον παρόντα καιρό στον οποίο ο κόσμος της ανθρωπότητος ποτέ δεν ήταν τόσο πλούσιος στις λεγόμενες «ανέσεις της ζωής,» σε επινοήσεις που εξοικονομούν κόπο, σε μέσα γοργών ταξιδίων σε μακρυνούς τόπους, και σε ευρύτερη ποικιλία τροφίμων, ένα άτομο θα μπορούσε να δελεασθή ν’ αποκτήση αρκετά απ’ αυτά τα πράγματα. Έτσι ο παγκόσμιος πληθωρισμός και τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματά του μπορεί να πιέζουν ένα άτομο να ενδιαφερθή πολύ για την απόκτησι υλικών πραγμάτων. Και στη μια και στην άλλη περίπτωσι μπορεί να γίνη υλιστής, ως τον βαθμό που να μην έχη καιρό ή ενδιαφέρον για πνευματικά πράγματα. Μολονότι μπορεί να μη σκέπτεται έτσι, ο υλισμός έχει γίνει θεός γι’ αυτόν.

18. Είναι συνετή η λατρεία του υλισμού, και γιατί ο Αγούρ, ο γυιος του Ιακαί, δεν ήθελε να ικανοποιήται με τα υλικά πλούτη;

¹⁸ Η λατρεία του Υλισμού δεν είναι συνετή. Μπορεί να βλάψη την πνευματικότητα ενός ατόμου. Ο Αγούρ, ο γυιος του Ιακαί, ένας άνθρωπος των αρχαίων χρόνων που ήθελε ν’ αποφύγη την καταστρεπτική λατρεία των ψευδών θεών, ανεγνώρισε τους κινδύνους του υλισμού. Ο Αγούρ, απευθυνόμενος στον Δημιουργό της γης, του ανέμου και της βροχής, είπε: «Δύο ζητώ παρά σου· μη αρνηθής ταύτα εις εμέ πριν αποθάνω· ματαιότητα και λόγον ψευδή απομάκρυνε απ’ εμού· πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ· τρέφε με με αυτάρκη τροφήν· μήποτε χορτασθώ και σε αρνηθώ και είπω, Τις είναι ο Ιεχωβά; ή μήποτε ευρεθείς πτωχός κλέψω και λάβω το όνομα του Θεού μου επί ματαίω.»—Παροιμ. 30:1, 7-9, ΜΝΚ.

19. Ποια στάσι απέναντι του Θεού προκαλεί ο υλισμός σ’ έναν άπληστο άνθρωπο, όπως είναι οι πολιτικοί, και γιατί ο υλιστής δεν θα λάβη ζωή από τον Θεό;

¹⁹ Σ’ έναν κόσμο όπου ο πολύς πλούτος και η μεγάλη φτώχεια υπάρχουν παράλληλα, είμεθα υποχρεωμένοι να είμεθα σαν τον Αγούρ, τον γυιο του Ιακαί, και ν’ ακολουθούμε την ασφαλή πορεία. Πρέπει ν’ αποφεύγωμε τα δύο άκρα που μπορούν να μάς στρέψουν εναντίον της λατρείας του αληθινού Θεού. Η υλική αφθονία για την ικανοποίησι της απληστίας μπορεί να μάς θέση στην ίδια θέσι που είναι και οι άρχοντες της πολιτείας οι οποίοι είναι άπληστοι για πολιτική δύναμι, ώστε ν’ αναλαμβάνουν τους προκλητικούς λόγους του αρχαίου Φαραώ και να λέγουν: «Ποιος είναι ο Ιεχωβά;» Αν αυτή είναι η στάσις την οποία προκαλεί όχι μόνον η πολιτική δύναμις αλλά και η απληστία για υλικά πλούτη, τότε τι κάνει εκείνος που επιζητεί υπερβολικούς επίγειους θησαυρούς; Κάνει τον Υλισμό, και όχι τον Ιεχωβά, να είναι ο θεός του. Επειδή ο Ιεχωβά είναι ζηλότυπος Θεός, δηλαδή, ένας Θεός που απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι από τους λάτρεις του, δεν μπορεί ένα άτομο να υπηρετή και τους δύο ταυτόχρονα και να κερδίση το βραβείο της αιωνίου ζωής με ευτυχία από τα χέρια του αληθινού Θεού.

20. Τι είπε ένας πιο σοφός από τον Αγούρ για την προσπάθεια να υπηρετούμε τον Θεό και τα πλούτη ταυτοχρόνως;

²⁰ Ένας άνθρωπος που ήταν πολύ πιο σοφός από τον Αγούρ, τον υιό του Ιακαί, είπε τα εξής: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει, ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμμωνά.»—Ματθ. 6:24.

21. Ποιον λατρεύουν ασυναίσθητα εκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν πιστεύουν σ’ ένα προσωπικό θεό;

²¹ Σήμερα η ανθρωπότης γενικά είναι παγιδευμένη μεταξύ των δυνάμεων του εθνικισμού και του υλισμού. Πολλοί πέφτουν στη λατρεία και του εθνικισμού και του υλισμού. Οι άλλοι, αν και δεν έχουν ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον για την εθνική πολιτική, παρασύρονται στη λατρεία του υλισμού. Ποιος άνθρωπος στη γη σήμερα μπορεί να πη ότι δεν λατρεύει τίποτα; Μπορεί να το νομίζη αυτό, διότι καυχάται ότι δεν πιστεύει σε κανένα νοήμονα προσωπικό Θεό, ότι δεν λατρεύει κανένα θεό ή θεούς. Αλλ’ αν εξετάση ειλικρινά τον εαυτό του, θα διαπιστώση ότι κάνει τον εθνικισμό, τον αθλητισμό, τον σεξουαλισμό, την κοιλιά του, και άλλα ιδιοτελή πράγματα θεούς του και δουλεύει γι’ αυτούς. Επίσης, λατρεύοντας αυτά τα ιδιοτελή πράγματα του κόσμου, λατρεύει ασυναίσθητα την προσωποποίησι της ιδιοτελείας, τον Σατανά ή Διάβολο, τον ‘θεόν αυτού του κόσμου.’ Είναι ανόητο να αυταπατάται κανείς. Ας είμεθα όλοι ειλικρινείς και ας ομολογούμε την πραγματικότητα.

22. Εξαιτίας των όσων επέφερε στους ανθρώπους η λατρεία αυτών των θεών, πώς πρέπει να σκεφθούν λογικά οι άνθρωποι σχετικά με τη λατρεία;

²² Η λατρεία όλων αυτών των ψευδών θεών έφερε τον κόσμο της ανθρωπότητος στη θλιβερή κατάστασι που βρίσκεται σήμερα. Η λατρεία όλων αυτών των θεών δεν συνετέλεσε στην ειρήνη, στην ευτυχία και στη γενική ευημερία της ανθρώπινης φυλής. Κάθε λογικευόμενος άνθρωπος θα εσκέπτετο ότι ήλθε ο καιρός να διερωτηθούν οι λαοί μέσα στην αγωνία τους, αν είναι σκόπιμο να συνεχίσουν να υπηρετούν θεούς οι οποίοι επέφεραν σ’ αυτούς τόση αμηχανία και δυσχέρειες. Πρέπει να σκεφθούν λογικά ότι υπάρχει ένας αληθινός θεός, ένας Θεός που πραγματικά ενδιαφέρεται για την ευημερία των λάτρεών του. Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός;

23, 24. Ποιος είναι ο Θεός που αντιτίθεται σε όλους αυτούς τους ψευδείς θεούς, και πώς Αυτός είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής;

²³ Υπάρχει μόνον ένας Θεός που αντιτίθεται σ’ όλους αυτούς τους ψευδείς και επιβλαβείς θεούς. Δεν είναι ονομαστικά άγνωστος. Το όνομά του έχει διακηρυχθή σε όλο το μήκος και πλάτος της γης, ιδιαίτερα από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918. Το όνομά του είναι το πιο έξοχο όνομα που περιέχεται στο βιβλίο που είχε τη μεγαλύτερη κυκλοφορία μεταξύ των ανθρώπων από κάθε άλλο βιβλίο που εξεδόθη ποτέ, και στο βιβλίο αυτό το όνομα του απαντάται περίπου επτά χιλιάδες φορές. Αυτό το βιβλίο είναι το ένα και μόνο βιβλίο που είναι εμπνευσμένο από τον Φορέα του συχνά αναφερομένου αυτού ονόματος. Γι’ αυτόν το λόγο το βιβλίο αυτό υφίσταται την πιο μεγάλη επίθεσι σε όλον τον κόσμο, με αποτέλεσμα να είναι το πιο μη πιστευόμενο βιβλίο απ’ όλα. Αυτό το βιβλίο λέγεται Αγία Γραφή, Ιερές Γραφές. Το όνομα Εκείνου που η Αγία Γραφή προβάλλει από την αρχή ως το τέλος ως Θεόν είναι Ιεχωβά. Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής. Είναι ανώφελο ν’ αμφισβητηθή αυτό το γεγονός, διότι ο Ψαλμός 83:18 της Βίβλου λέγει:

²⁴ «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είσαι ο Ύψιστος επί πάσαν την γην.»—Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου.

25. Ποιοι είναι εκείνοι που αντιμετώπισαν ιδιαίτερα το προκλητικό ερώτημα σχετικά με τη λατρεία του Ιεχωβά, και με τι ερωτήματα γι’ Αυτόν προστρέχομε τώρα στην Αγία Γραφή;

²⁵ Ιδιαίτερα από το έτος 1919 μ.Χ., οι λάτρεις του Ιεχωβά, που είναι γνωστοί σε όλον τον κόσμο ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, υπήρξαν εκείνοι που διέδωσαν και εξύψωσαν το όνομά του σε όλη τη γη, σε 207 τουλάχιστον χώρες και νήσους έως σήμερα. Πολύ λογικά, αυτοί είναι ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν αντιμετωπίσει το προκλητικό ερώτημα, «‘Ποιος είναι ο Ιεχωβά,’ για να τον λατρεύουν όλοι;» Πρόκειται για ένα βάσιμο ερώτημα. Αξίζει να δοθή σ’ αυτό μια αυθεντική απάντησις. Η αυθεντική απάντησις που μπορεί να έχη την κατάλληλη βαρύτητα για να πείση προέρχεται μόνον από την Αγία Γραφή, από το Βιβλίο του Ιεχωβά. Μέσα σ’ αυτό τι έχει να πη ο ίδιος ο Ιεχωβά για τον εαυτό του; Τι έκαμε ν’ αναγραφή σ’ αυτό για τα έργα του και την πολιτεία του με το ανθρώπινο γένος; Πώς αυτός είναι καλύτερος από όλους τους άλλους θεούς που έχουν λατρεύσει οι άνθρωποι σε όλους τους αιώνας; Τι θα κάμη για την παρούσα κατάστασι πραγμάτων του κόσμου; Πώς θ’ αποδείξη ότι αυτός μόνος αξίζει να λατρεύεται ως Θεός; Ας προστρέξωμε λοιπόν στην Αγία Γραφή για να λάβωμε τις απαντήσεις!