Έκτρωσις: Τι Λέγουν οι Ειδικοί

Συγκρουόμενες απόψεις στον ιατρικό κλάδο

Μεταβαλλόμενες απόψεις στον νομικό κλάδο

Ο ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΝΑΘΑΝΣΟΝ, γιατρός, και κάποτε διευθυντής της πρώτης και πιο πολυάσχολης κλινικής εκτρώσεων, που τώρα έχει κλείσει, έκανε μια δραματική στροφή όταν είπε: «Είμαι βέβαιος ότι, σαν διευθυντής της κλινικής παρευρέθηκα στην πραγματικότητα, σε 60.000 και πλέον θανάτους.» Και πρόσθεσε: «Το να αρνούμεθα έντονα ότι η ζωή αρχίζει με την σύλληψι είναι παράλογο!»

Ο Δρ Χάουαρντ Ντάιαμοντ, του Ισραηλιτικού Ιατρικού Κέντρου Μπεθ, διαφωνεί: «Αν αισθάνωμαι κάτι, αυτό είναι ικανοποίησις. Η έκτρωσις είναι πολύ πιο σπουδαία από τη ζωή ενός παιδιού που δεν υπάρχει. . . . Το έμβρυο είναι ένα τίποτα!»

Οι αντιδράσεις των γιατρών για τις εκτρώσεις διαφέρουν πολύ. Στο ένα άκρο υπάρχει η ενοχή και η απελπισία. Οι γιατροί παραδέχθηκαν ότι έχουν καταφύγει σε βαρειά οινοποσία και έχουν αντιμετωπίσει εφιάλτες, επειδή έκαναν πολλές συνεχείς εκτρώσεις. Στο άλλο άκρο είναι οι γιατροί που ισχυρίζονται ότι νοιώθουν ικανοποίησι από τις επεμβάσεις επειδή πιστεύουν ότι σώζουν τη ζωή γυναικών, και συναισθηματικά και φυσικά.

Μερικοί, γιατροί, έχουν ανάμικτα αισθήματα. Ο δρ. Γουίλλιαμ Ρασμπάουμ, του Ισραηλιτικού Ιατρικού Κέντρου Μπεθ, είχε κάποτε εφιάλτες για ένα μικροσκοπικό έμβρυο που ανθίστατο στην έκτρωσι, με το να γατζώνεται, στα τοιχώματα της μήτρας. Βέβαια, το ξεπέρασε, δεν έχει πια αυτά τα συναισθήματα, αλλά λέει: «Είμαι άνθρωπος. Έχω αισθήματα. Και τα αισθήματα μου λένε, ποιος έδωσε σε μένα, ή σ’ οποιονδήποτε άλλο, το δικαίωμα να τερματίζω μια εγκυμοσύνη; Έχω αυτά τα αισθήματα, αλλά επίσης, δεν έχω το δικαίωμα να τα μεταδίδω στην ασθενή που χρειάζεται απεγνωσμένα αυτή την έκτρωσι. Δεν πληρώνομαι για τα αισθήματά μου, πληρώνομαι για την επιδεξιότητά μου. . . . Άρχισα να κάνω περισσότερες εκτρώσεις, όταν πήρα διαζύγιο και χρειαζόμουν χρήματα. Αλλά πιστεύω επίσης στο δικαίωμα της γυναίκας να ελέγχη το βιολογικό της πεπρωμένο.»

Ο Τζων Σίνιζ, γιατρός, πιστεύει στο δικαίωμα της γυναίκας να κάνη έκτρωσι, κι αυτό είναι που τον ενδιαφέρει κυρίως. Ωστόσο, παραδέχεται ότι οι εκτρώσεις με αλατούχο διάλυμα, είναι κάτι που πρέπει να συνηθίση κανείς. «Εντελώς ξαφνικά ένας παρατήρησε ότι με την έγχυσι του αλατούχου διαλύματος, δημιουργήθηκε μεγάλη αναστάτωσι στη μήτρα, και δεν ήταν τα υγρά που την προκάλεσαν· ήταν προφανώς το έμβρυο που ένοιωσε άσχημα από την κατάποσι του συμπυκνωμένου αλατούχου διαλύματος και κλωτσούσε βίαια, και αυτό ήταν, όπως κι αν το πάρης, η οδύνη του θανάτου.» Και ο γιατρός πρόσθεσε: «Μπορώ λοιπόν να φαντασθώ, ότι αν είχα να κάνω αδίστακτα εκτρώσεις σε έμβρυα 6 μηνών, θα είχα μέσα μου μια πολύ μεγαλύτερη πάλη για το αν αυτό ισοδυναμή με φόνο.»

Ένας γιατρός του Ισραηλιτικού Νοσοκομείου Μπεθ του Ντένβερ στο Κολοράντο, έκανε μια έκτρωσι εισάγοντας με ένεσι ορμόνες τοκετού για να προκαλέση πρόωρη γέννησι. Ύστερα από ώρες το μωρό γεννήθηκε ζωντανό, έκλαιγε και λίγο αργότερα πέθανε. Ο γιατρός δεν έκαμε καμμιά προσπάθεια να σώση τη ζωή του. Οι νοσοκόμες αναστατώθηκαν, μία μάλιστα παραιτήθηκε. Ένας γιατρός του Ντένβερ είπε σχετικά με μια παρόμοια κατάστασι: «Το να προσπαθής να σώσης το έμβρυο μετά την έκτρωσι, είναι σαν να στέλνης ένα ασθενοφόρο σε ένα εκτελεστικό απόσπασμα. Ο σκοπός της εκτρώσεως—και από την πλευρά της γυναίκας και από την πλευρά του γιατρού—είναι η προσπάθεια να μην επιζήση το έμβρυο.»

Πολλές νοσοκόμες είχαν οδυνηρές εμπειρίες, ιδιαίτερα από εκτρώσεις με αλατούχο διάλυμα. Ένας ερευνητής ανέφερε τη μαρτυρία κάποιας προϊσταμένης νοσοκόμας σε μια γυναικολογική πτέρυγα, όπου εγίνοντο πολλές τέτοιες εκτρώσεις. «Η νοσοκόμα ανέφερε πολλά φοβερά περιστατικά,» είπε ο ερευνητής «που περιελάμβαναν βρέφη τα οποία γεννήθηκαν ζωντανά, και για τα οποία δεν υπήρχε κατάλληλος εξοπλισμός στο νοσοκομείο. Η ίδια είδε προσωπικά ένα γιατρό που έτυχε να παρευρίσκεται στη γέννησι ενός μωρού που γεννήθηκε ζωντανό, και ο οποίος στη συνέχεια έπνιξε το μωρό σ’ ένα κουβά με φορμόλη.» Μια άλλη είδησις λέει για μωρά που υπέστησαν έκτρωσι στους οκτώ μήνες και για άλλα έξη μηνών ενώ είναι ικανά να ζήσουν «θανατώνονται από γιατρούς με ενέσεις ή ασφυξία σε σάκκους βινυλίου.» Μωρά που μπορούν να ζήσουν και θανατώνονται.

Συχνά διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι η έγκυος γυναίκα πρέπει να μπορή να ελέγχη το σώμα της, αλλά το έμβρυο δεν είναι σώμα της. Δεν είναι ένα εξάρτημα ή μέρος όπως η σκωληκοειδής απόφυσις ή η χοληδόχος κύστις, η αφαίρεσις των οποίων παραβάλλεται με την απομάκρυνσι τον εμβρύου από το σώμα της μητέρας. Ο Δρ. Α. Γ. Λίλυ, παγκοσμίως γνωστός ερευνητής καθηγητής της φυσιολογίας του εμβρύου, είπε: «Βιολογικά, σε κανένα στάδιο δεν μπορούμε να συμφωνήσωμε με την άποψι ότι το έμβρυο αποτελεί ένα απλό εξάρτημα της μητέρας. Γενετικά, η μητέρα και το μωρό είναι ξεχωριστά άτομα από τη σύλληψι.» Και συνεχίζει με την ακόλουθη περιγραφή των δραστηριοτήτων του εμβρύου:

«Ξέρομε ότι το έμβρυο κινείται με ευχάριστη, άνετη χάρι στον πλευστό του κόσμο, και ότι η άνεσίς του καθορίζει και τη θέσι του. Αντιδρά στον πόνο, στο άγγελμα, στο κρύο, στον ήχο και στο φως. Πίνει το αμνιακό του υγρό, περισσότερο αν είναι τεχνητά γλυκό, λιγότερο αν έχη δυσάρεστη γεύσι. Έχει λόξυγγα και βυζαίνει το δάχτυλό του. Ξυπνάει και κοιμάται. Βαριέται με τα επαναλαμβανόμενα σήματα, αλλά μπορεί να μάθη να επαγρυπνή μ’ ένα πρώτο σήμα που ακολουθείται από ένα δεύτερο σήμα διαφορετικό. Και τέλος, αυτό καθορίζει την ημέρα της γεννήσεώς του, διότι χωρίς αμφιβολία, η έναρξις του τοκετού είναι μονόπλευρη απόφασις του εμβρύου. . . . Αυτό είναι το έμβρυο του οποίου την ύπαρξι και ταυτότητα πρέπει τόσο σκληρά να αγνοήσουν ή τόσο ενεργητικά να αρνηθούν οι υποστηρικτές της εκτρώσεως.»

Και αφού ο Δρ. Λίλυ, απαριθμεί αυτές τις εκπληκτικές ικανότητες του εμβρύου στην κοιλιά, συνεχίζει: «Ίσως νομίζετε ότι αυτή η γνώσις θα δημιουργούσε έναν καινούργιο σεβασμό για τα αγέννητα. Αντιθέτως μερικοί απολαμβάνουν τώρα την καταστροφή του—τη στιγμή ακριβώς που είχε αποκτήσει κάποια φυσική και συναισθηματική ταυτότητα.» Γιατί το κίνημα για τις εκτρώσεις σημείωσε τέτοια πρόοδο, παρά τις έκδηλες ανθρώπινες ιδιότητες του μωρού; Ο Δρ. Λίλυ απαντά: «Το αγέννητο είναι μικρό, γυμνό, χωρίς όνομα και μιλιά. Το γεγονός ότι είναι ανυπεράσπιστο, το κάνει, ένα πολύ άνετο θύμα. Δεν έχει φθάσει ακόμη στην ηλικία της κοινωνικής σπουδαιότητας και δεν μπορεί να υπερασπισθή τον εαυτό του.»

Πολλοί γιατροί αρνούνται να κάνουν εκτρώσεις. Ένας γιατρός είπε: «Αν υπάρχουν λίγοι γιατροί που φαίνεται να κάνουν περισσότερα πράγματα, είναι επειδή μερικοί από μας αγωνίζονται ακόμη για τον όρκο του Ιπποκράτη.» Σχετικά με την έκτρωσι ο όρκος λέει: «Δεν θα δώσω σε κανέναν θανατηφόρο φάρμακο αν μου ζητηθή, ούτε θα δώσω σχετική συμβουλή και μ’ έναν όμοιο τρόπο δεν θα δώσω σε γυναίκα πεσσό [κολπικό υπόθετο] για να προκαλέσω έκτρωσι.»

Από νομικής απόψεως έχουν γίνει ριζικές αλλαγές όσον αφορά τις εκτρώσεις. Το Αγγλικό αστικό δίκαιο θεωρούσε την έκτρωσι ως έγκλημα—μικρότερο έγκλημα στο πρώτο ήμισυ της εγκυμοσύνης επειδή το μωρό δεν είχε ακόμη ‘ακουσθή’ και συνεπώς δεν θεωρείτο ζωντανό. Αλλά στο δεύτερο ήμισυ που η μητέρα το ‘άκουγε’, το μωρό ήταν ζωντανό και συνεπώς η έκτρωσις ήταν κακούργημα, φόνος. Αυτοί, οι νόμοι εφαρμόζοντο και στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Η σύλληψις, η ένωσις του σπέρματος με το ωάριο, περιγράφηκε για πρώτη φορά ακριβώς από ένα Γερμανό επιστήμονα το 1827. Στη συνέχεια κατανοήθηκε ότι η ζωή αρχίζει στη σύληψι και όχι στην πρώτη κίνησι του μωρού, όπως επιστεύετο προηγουμένως. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, ο νέος Αμερικανικός Ιατρικός Σύνδεσμος (ΑΜΑ) έστειλε τους επιστήμονές του να βεβαιώσουν ενώπιον επιτροπών και νομοθετών του κράτους, ότι η ζωή αρχίζει τον καιρό της γονιμοποιήσεως του ωαρίου. Σε ανταπόκρισι μ’ αυτή τη νέα πληροφορία κάθε πολιτεία του συνδέσμου έκανε στη διάρκεια των δεκαετιών του 1870 και 1880 νέους νόμους που θεωρούσαν την έκτρωσι ως κακούργημα από τη στιγμή της συλλήψεως. Ο ΑΜΑ πιστοποιούσε: «Ασχολούμεθα με κάτι που ισοδυναμεί με την ανθρώπινη ζωή.»

Οι καιροί άλλαξαν. Οι λεγόμενοι «αρχαϊκοί, κατά της εκτρώσεως νόμοι του 19^ου αιώνα» έχουν εξαλειφθή από τα νομικά Βιβλία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1967, το Κολοράντο ψήφισε έναν νόμο που επέτρεπε τις εκτρώσεις. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, άλλες 15 πολιτείες έκαναν το ίδιο. Στη διάρκεια των επομένων τριών ετών, 33 πολιτείες ακύρωσαν τους νόμους που επέτρεπαν τις εκτρώσεις. Αλλά ο αγώνας των δυνάμεων της ζωής του εμβρύου, χάθηκε με την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π. το 1979 που επέτρεπε τις εκτρώσεις κατά βούλησιν, ελεύθερα στη διάρκεια των τριών πρώτων μηνών της εγκυμοσύνης, στη διάρκεια των επομένων τριών μηνών με ορισμένους περιορισμούς, για την ασφάλεια της μητέρας και οποιαδήποτε στιγμή πριν από τον τοκετό για την υγεία της μητέρας.

Υγεία; Η απόφασις του Δικαστηρίου στην υπόθεσι Ντου εναντίον Μπόλτον, την ώριζε ως εξής: «Όλοι οι παράγοντες, φυσικοί, συναισθηματικοί, ψυχολογικοί, οικογενειακοί, και η ηλικία της γυναίκας, που σχετίζονται, με την ευεξία της ασθενούς.» Μια άλλη υπόθεσις του Δικαστηρίου, Ρου εναντίον Γουέιντ, διεύρυνε τον ορισμό: «Η μητρότης ή η γέννησις ενός ακόμη παιδιού μπορεί να επιβάλουν στη γυναίκα μια θλιβερή ζωή και μέλλον. Μπορεί να υπάρχη η απειλή ψυχολογικής βλάβης και η φροντίδα του παιδιού μπορεί να έχη αντίκτυπο στη διανοητική υγεία. Όταν όλοι όσοι σχετίζονται με το ανεπιθύμητο παιδί νοιώθουν στενοχώρια, και όταν υπάρχη πρόβλημα για τη γέννησι ενός παιδιού σε μια οικογένεια που είναι ήδη ανίκανη, ψυχολογικά ή κάπως αλλιώς, να φροντίση γι’ αυτό.»

Μια παρόμοια απόφασις, πρόσθετε σ’ αυτούς τους λόγους «υγείας,» τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης, τον πόνο, την απώλεια εισοδημάτων, την εγκατάλειψι εκπαιδευτικών σχεδίων ή καρριέρας. Με λίγα λόγια, κάθε λόγος που προβάλλει η μητέρα, θα μπορούσε να διακόψη την εγκυμοσύνη οποιαδήποτε στιγμή πριν από τον τοκετό.

Αυτή η αλλαγή στη σκέψι, αποδεικνύεται θαυμάσια από την Διεθνή Προγραμματισμένη Τεκνογονία, που ιδρύθηκε από την Μάργκαρετ Σάνγκερ η οποία αντιτίθετο ζωηρά στις εκτρώσεις, και που σκοπό είχε την προώθησι της χρήσεως αντισυλληπτικών και συνεπώς την πρόληψη της ανάγκης για εκτρώσεις. Το 1964, η Προγραμματισμένη Τεκνογονία δήλωνε: «Η έκτρωσης αφαιρεί τη ζωή του μωρού αφού έχει αρχίσει. Είναι επικίνδυνη για την ζωή και την υγεία σας. Μπορεί να σας προκαλέση στείρωσι έτσι ώστε όταν θελήσετε παιδί να μη μπορήτε να το αποκτήσετε. Ο έλεγχος γεννήσεων απλώς αναβάλλει την έναρξι της ζωής.»

Σε μια ριζική αλλαγή, η Προγραμματισμένη Τεκνογονία, σήμερα, προωθεί την έκτρωσι σαν μέσον έλεγχου του πληθυσμού. Υποστήριξε επίσης την περίπτωσι που είχε σαν αποτέλεσμα την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου που επιτρέπει σε μια ανήλικη κοπέλλα να κάνη έκτρωσι χωρίς την συγκατάθεσι των γονέων της. Το δόγμα της, «Η έκτρωσις αφαιρεί την ζωή του μωρού,» δεν εμφανίζεται πλέον στα έντυπά της. Ωστόσο, αυτή η αλήθεια εμφανίσθηκε σ’ ένα άρθρο του Ιατρικού Περιοδικού της Καλιφόρνιας, τον Σεπτέμβριο του 1970:

«Ο σεβασμός κάθε ανθρώπινης ζωής υπήρξε ο θεμέλιος λίθος της ιατρικής της Δύσεως και είναι η ηθική που κάνει τους γιατρούς να προσπαθούν να διαφυλάξουν, να προστατέψουν, να αποκαταστήσουν, να παρατείνουν και να βελτιώσουν κάθε ανθρώπινη ζωή. Επειδή η παλιά ηθική δεν έχει εκτοπισθή τελείως, υπήρξε ανάγκη να διαχωρισθή η ιδέα της εκτρώσεως από την ιδέα του φόνου που εξακολουθεί να είναι απεχθής στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι η περίεργη αγνόησις του επιστημονικού γεγονότος, που όλοι γνωρίζουν, ότι η ανθρώπινη ζωή αρχίζει στη σύλληψι και συνεχίζεται, είτε μέσα στη μήτρα είτε έξω απ’ αυτήν, μέχρι τον θάνατο.»

Ένα άλλο πρόβλημα που υποτίθεται ότι θα έλυνε η έκτρωσις, είναι ο ξυλοδαρμός των παιδιών. Η θεωρία ήταν ότι τα ανεπιθύμητα παιδιά υφίσταντο κακομεταχείρισι και η πρόληψις της γεννήσεώς τους θα τερμάτιζε και την κακομεταχείρισι. Τα γεγονότα διαψεύδουν την θεωρία. Ο ξυλοδαρμός των παιδιών έχει αυξηθή πολύ, όπως αποκαλύπτει η ακόλουθη είδησις του τύπου: «Οι ανεκτικώτεροι νόμοι για τις εκτρώσεις δεν είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωσι του ξυλοδαρμού των παιδιών—μια πενταετής έρευνα του Δρος Έντουαρντ Λενόσκι, καθηγητού της παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας έδειξε ότι μετά την καθιέρωσι των ‘εκτρώσεων κατά βούλησιν,’ η σκληρή παιδοκτονία και ο ξυλοδαρμός παιδιών αυξήθηκαν τριπλάσια—λογικό αποτέλεσμα της ιδέας ότι η ‘ζωή είναι φθηνή.’» Αντί να εξαλείψη τον ξυλοδαρμό των παιδιών, η έκτρωσις πρόσθεσε σ’ αυτόν τον μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό σε εκατομμύρια μωρά που βρίσκονται στην κοιλιά.

Τα τεχνάσματα του λόγου στις αποφάσεις των δικαστηρίων για τις εκτρώσεις, τους κάνουν να σκύβουν τα κεφάλια τους σε μερικές δίκες εγκληματιών. Δύο οπλοφόροι πυροβόλησαν ένα αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν μια έγκυος γυναίκα. Μία σφαίρα σκότωσε το έμβρυο. Η γυναίκα δεν τραυματίσθηκε θανάσιμα, αλλά οι άνδρες καταδικάσθηκαν ισόβια για το θάνατο του εμβρύου. Σε μια άλλη περίπτωσι, ο Γουίνφηλντ Άντερσον πυροβόλησε μια έγκυο με δίδυμα αγόρια. Με καισαρική αφαιρέθηκαν τα δίδυμα. Το ένα, που χτυπήθηκε από τη σφαίρα, πέθανε ύστερα από τρισήμισυ ώρες· το άλλο πέθανε μετά από 15 ώρες. Η μητέρα επέζησε. Ο συνήγορος υπερασπίσεως είπε ότι τα έμβρυα «δεν είναι πρόσωπα,» αλλά ο Δικαστής Γουίνγκεητ απεφάνθη ότι τα έμβρυα που τραυματίζονται από πυροβολισμό με στόχο την μητέρα είναι, αν πεθάνουν αργότερα, θύματα φόνου. Οι ένορκοι καταδίκασαν τον Άντερσον για διπλό φόνο.

Εδώ υπάρχει κάτι παράδοξο. Αν αποφασίση η μητέρα την θανάτωσι του εμβρύου της, είναι ανθρωπισμός. Αν το έμβρυο φονευθή σε εγκληματική απόπειρα, είναι φόνος. Αν η μητέρα τερματίση τη ζωή του μωρού της λίγες ημέρες πριν γεννηθή επειδή ανησυχεί ότι θα της είναι βάρος, είναι νόμιμο. Αν το θανατώση μια ημέρα μετά τη γέννησί του επειδή είναι βάρος, είναι φόνος.

Πώς τα βλέπει όλα αυτά ο Ιεχωβά Θεός; Τα εδάφια Έξοδος 21:22, 23 δηλώνουν ; «Εάν μάχωνται άνδρες και πατάξωσι γυναίκα έγκυον και εξέλθη το παιδίον αυτής, δεν συμβή όμως συμφορά· θέλει εξάπαντος κάμει αποζημίωσιν ο πατάξας. . . . Αν όμως συμβή συμφορά, τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής.» Το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο δεν περιορίζει τη συμφορά στη μητέρα, αλλά περιλαμβάνει και το παιδί επίσης, όπως αποκαλύπτει η προσεκτική μελέτη.a

Και άλλες αρχαίες νομοθεσίες είχαν την ίδια άποψι. Νόμοι που προστάτευαν τα αγέννητα υπήρχαν αιώνες πριν από τον Χριστό. Ο κώδικας του Χαμμουραμπί καθώς και οι αρχαίοι κώδικες των Σουμερίων, Ασσυρίων, Χετταίων και Περσών απαγόρευαν το χτύπημα γυναίκας που προκαλούσε θάνατο στο αγέννητο παιδί της. Αυτοί οι νόμοι ήσαν ποινικοί και προέβλεπαν επίσης αποζημίωσι.

Τα παιδιά δημιουργούνται στην κοιλιά μ’ ένα φοβερό τρόπο και είναι «κληρονομιά παρά του Ιεχωβά.» Όσο για την από μέρους μας μεταχείρισι αυτής της κληρονομιάς «έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.»—Ψαλμ. 127:3· Ρωμ. 14:12, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

Αν η μητέρα τερματίση τη ζωή του μωρού της λίγες ημέρες πριν γεννηθή είναι νόμιμο. Αν το θανατώση μια ημέρα μετά τη γέννησί του, είναι φόνος

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Το γεγονός ότι είναι ανυπεράσπιστο το κάνει ένα πολύ άνετο θύμα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

«Δεν θα δώσω σε γυναίκα πεσσό για να προκαλέσω έκτρωσι.»—Όρκος του Ιπποκράτη