Μπορεί μια Εξουσία να Είναι Ελεύθερη από Διαφθορά;

«Όταν οι δίκαιοι μεγαλυνθώσιν, ο λαός ευφραίνεται.»—Παροιμ. 29:2

ΤΙ φρονείτε για την εξουσία; Οι άνθρωποι σε διάφορες χώρες έχουν εκδηλώσει μεγάλη δυσαρέσκεια και δυσπιστία σε άρχοντας. Πολλοί εγκαταλείπουν τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα. Άλλοι γίνονται ανεξάρτητοι ή στρέφονται σε κάποιο νέο κόμμα, ενώ μερικοί αποσύρονται τελείως από την πολιτική. Πολλοί νομίζουν ότι οι απεργίες και οι διαδηλώσεις θα επιτύχουν κάποια μεταρρύθμισι.

Δεν συμβαίνει ν’ απομακρύνωνται οι άνθρωποι από την εξουσία αφ’ εαυτού των. Απλώς έχουν δυσπιστία σ’ εκείνους που είναι σε θέσεις εξουσίας. Αυτή η στάσις εκδηλώνεται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, ιδιαίτερα σε χώρες στις οποίες ο λαός έχει γνώμη στα πράγματα της εξουσίας.

Η διαφθορά από μέρους αρχόντων ωδήγησε τον Άρνολντ Α. Χουτσνέκερ, γιατρό και συγγραφέα, να συστήση ότι «οι υποψήφιοι, προτού εισέλθουν στο πολιτικό στάδιο, πρέπει να εξετάζωνται από ένα συμβούλιο γιατρών και ψυχιάτρων για να βεβαιώνεται αν είναι υγιείς στη διάνοια και στο σώμα.»

Σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι εξουσία κάποιου είδους είναι ουσιώδης. Η ανεπιθύμητη άλλη λύσις είναι η οχλοκρατία, η αναρχία. Αλλά η ευτυχία των ανθρώπων εξαρτάται κατά μέγα μέρος από την ακεραιότητα και την ικανότητα εκείνων που είναι σε θέσεις εξουσίας. Και απ’ αυτούς τους ιδίους, κανένας άνθρωπος ή ομάς ανθρώπων δεν έχει την ικανότητα να κυβερνά με τρόπο εντελώς δίκαιο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ατελείς και επομένως υπόκεινται σε πιέσεις και επιρροές στις οποίες δεν μπορούν ν’ αντισταθούν με τη δική τους δύναμι όταν τους δοθή εξουσία πάνω στον συνάνθρωπό τους. Ένας άνθρωπος, που ήταν ο ίδιος βασιλεύς και οξύς παρατηρητής των εξουσιών, μίλησε για τις συμφορές που λαμβάνουν χώραν στον ‘καιρό καθ’ ον ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού.’—Εκκλ. 8:9.

Συνεπώς, η εξουσία πρέπει να προέρχεται από μια πηγή ανώτερη από τον άνθρωπο. Μόνον ο Δημιουργός μπορεί να θέση νόμους που να λειτουργούν με ισότητα και αμεροληψία προς όφελος όλων, και μπορεί κατόπιν να τους επιβάλη με τρόπο πλήρως δίκαιο και αμερόληπτο. Μόνον αυτός γνωρίζει την κατασκευή του ανθρώπου και τι χρειάζεται ο άνθρωπος για ευτυχία. Αλλά είναι ο Δημιουργός πρόθυμος να προμηθεύση μια τέτοια κυβερνητική εξουσία; Έχει σκοπό να το κάμη αυτό;

Ναι, το θέλει. Αυτός εσκόπευε να το κάμη αυτό και έχει κάμει την επιλογή ενός αδιαφθόρου άρχοντος. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η εκλογή του είναι ορθή; Μπορούμε να πιστεύσωμε και να εμπιστευθούμε στον διορισμό που έχει κάμει, ότι αυτός ο άρχων θα κρατήση την κυβέρνησί του απηλλαγμένη από διαφθορά; Είναι προς το συμφέρον μας να ερευνήσωμε με προσοχή για τη δική μας διαβεβαίωσι και καθοδηγία.

ΜΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΑΔΙΑΦΘΟΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ

Ο Θεός έχει κάμει ήδη μια βασιλική διαθήκη, ένα διάταγμα, για μια τέτοια κυβέρνησι. Αυτό το έκαμε πριν από πολύν καιρό μ’ ένα βασιλέα της δικής του εκλογής. Γιατί αυτή η διαθήκη έγινε πριν από τόσο πολύν καιρό, και ωστόσο η ανθρωπότης διόλου δεν έχει δοκιμάσει μια τέλεια εξουσία;

Ο Θεός έκαμε αυτή τη διαθήκη σ’ ένα πολύ προγενέστερο χρόνο για το καλό μας. Έτσι άφησε καιρό για να συμβούν εξελίξεις οι οποίες θα μας έκαναν ικανούς να διακρίνωμε την αποτυχία των ανθρωπίνων εξουσιών και να εκλέξωμε με σύνεσι τι είδους εξουσία θέλομε να υπηρετούμε. Μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη και πεποίθησι στην εξουσία που σκοπεύει να θέση ο Θεός. Ας εξετάσωμε τι παρέχει και τι υπόσχεται η σπουδαία αυτή διαθήκη.

Όταν έκαμε ο Θεός αυτή τη διαθήκη για μια εξουσία στη γη είχε σχηματίσει το έθνος Ισραήλ ως λαόν για το όνομά του. Εγκαθίδρυσε την επίγεια βασιλεία του σ’ εκείνο το έθνος, όχι από μεροληψία, αλλά για ν’ αποκαλύψη σ’ όλη την ανθρωπότητα τον τρόπο της πολιτείας του και το είδος της κυβερνήσεως που είχε πρόθεσι να κάνη. Εκείνη η βασιλεία ήταν απλώς τυπική. Μέσω της πολιτείας του Θεού με αυτήν, μπορούμε να έχωμε μια βάσι για πίστι στην επικείμενη κυβέρνησι του Θεού για όλη τη γη.—Δευτ. 4:5-8· Ψαλμ. 67:1-7.

Ο Ιεχωβά Θεός έκαμε τη διαθήκη της βασιλείας μ’ έναν άνθρωπο που ελέγετο Δαβίδ, και ήταν τότε βασιλεύς του Ισραήλ. Αυτό έγινε διότι ο Δαβίδ ήταν ένας εγκάρδιος λάτρης του Ιεχωβά. Έδωσε όλη την ψυχή του στην προαγωγή της αληθινής λατρείας σε όλο του το βασίλειο. Αν διαβάσετε τους ψαλμούς, δηλαδή, τα λυρικά ποιήματα που γράφθηκαν από τον Δαβίδ, θα δήτε πώς ησθάνετο απέναντι της θείας κυβερνήσεως. Λόγου χάριν, στον Ψαλμό 40, ο Δαβίδ είπε: «Χαίρω Θεέ μου να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.»—Ψαλμ. 40:8.

Ο Δαβίδ επιθυμούσε να τιμά το όνομα του Θεού και να τον λατρεύη κτίζοντας ένα ναό. Εκτιμώντας αυτό ο Ιεχωβά έκαμε μια διαθήκη, δηλαδή μια ιεροπρεπή υπόσχεσι, να οικοδομήση οίκον για τον Δαβίδ, όχι μια κατά γράμμα κατοικία, αλλά ένα οίκον βασιλικής γραμμής από την οικογένεια του Δαβίδ. Είπε στον Δαβίδ: «Και θέλει στερεωθή ο οίκος σου και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.»—2 Σαμ. 7:11-16.

Μολονότι ο θρόνος του Δαβίδ στα χέρια της βασιλικής του γραμμής ανετράπη από τους Βαβυλωνίους το έτος 607 π.Χ., για να μην εγκαθιδρυθή ποτέ πια στη γη, ο Θεός δεν ελησμόνησε ούτε εγκατέλειψε εκείνη τη διαθήκη. Πώς έγινε αυτό;—Ιεζ. 21:25-27· Ησ. 9:6, 7· Πράξ. 13:34.

Η ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ

Αυτό ωφείλετο στο ότι ο Θεός δεν είχε ποτέ σκοπό να ιδρυθή ο θρόνος επάνω στη γη για πάντα. Ο μόνιμος βασιλεύς επρόκειτο να είναι από τη γραμμή του Δαβίδ. Ο Ιεχωβά ετήρησε αυτή τη γραμμή άθικτη, και μέσω του Βασιλέως Σολομώντος, γυιου και διαδόχου του Δαβίδ, και μέσω του Νάθαν, ενός άλλου γυιου. Στο έτος 2 π.Χ. περίπου ο Θεός εξέλεξε μια παρθένο ονομαζόμενη Μαρία, από τη γραμμή του Νάθαν, η οποία με το άγιο πνεύμα «συνέλαβε εν γαστρί». Στην πραγματικότητα, ο Θεός μετεβίβασε τη ζωή του ουρανίου Υιού του, του πρωτοτόκου του, σ’ ένα ωοκύτταρο της Μαρίας. Έτσι το παιδί που γεννήθηκε ήταν Υιός του Θεού. Δεν υπήρχε τίποτε ανίερο σ’ αυτό. (Λουκ. 1:26-33) Ο Θεός, διά του αγγέλου του, εξήγησε το πράγμα στον Ιωσήφ, τον νέο με τον οποίον η Μαρία ήταν μνηστευμένη. Αυτός ο δίκαιος άνθρωπος δείχνοντας πίστι και υπακοή έλαβε τη Μαρία ως σύζυγό του, και όταν γεννήθηκε το παιδί και ωνομάσθηκε Ιησούς σύμφωνα με θεία οδηγία, ο Ιωσήφ υιοθέτησε τον Ιησούν ως υιόν του. Κατόπιν αυτός ο Ιωσήφ και η Μαρία είχαν άλλα παιδιά.—Ματθ. 1:18-25· 13:53-56.

Ο Ιησούς λοιπόν ήταν ο φυσικός κληρονόμος του Δαβίδ μέσω της μητρός του που ήταν, απόγονος του Νάθαν, υιού του Δαβίδ. Αλλά τι θα λεχθή για το βασιλικό δικαίωμα, που ανήκε στη γραμμή του Σολομώντος; Ο Ιησούς νομικά είχε και αυτό το δικαίωμα, διότι ο θετός πατέρας του Ιωσήφ ήταν απόγονος του Βασιλέως Σολομώντος. Επομένως, ο Ιησούς ως δικαιωματικός κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ, όταν ήταν περίπου ηλικίας τριάντα ετών, παρουσιάσθηκε στον εκπρόσωπο του Θεού, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, για να βαπτισθή. Ο Ιησούς τότε ξεκινούσε για μια πορεία που θα τον εδοκίμαζε και θα τον απεδείκνυε πλήρως αξιόπιστο και αδιάφθορο άρχοντα στον θρόνο του Δαβίδ για πάντα.—Εβρ. 10:5-10· 5:8-10.

Εν τούτοις, αυτή η εξουσία δεν επρόκειτο ν’ ασκηθή από έναν επίγειο θρόνο. Ο Ιησούς, όταν βαπτίσθηκε, έγινε ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Κεχρισμένος του Θεού. Οι άλλοι βασιλείς της γραμμής του Δαβίδ εχρίοντο με έλαιον, αλλ’ ο Ιησούς εχρίσθη με άγιο πνεύμα και αναγεννήθηκε ως ένας πνευματικός Υιός του Θεού. (Ματθ. 3:13-17· Πράξ. 10:38) Αυτός επρόκειτο τελικά να πεθάνη και ν’ αναστηθή στον ουρανό, όπου ήταν προηγουμένως με τον Πατέρα του, προτού ακόμη θεμελιωθή ο κόσμος.—Ιωάν. 1:1-3, 18· 8:58· Κολ. 1:13-17.

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΣ ΑΡΧΩΝ

Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η κυβέρνησις του Μεσσία θα είναι αδιάφθορη; Ο Θεός είχε προείπει και προετοιμάσει την κυβέρνησί του από αιώνων. Προτού ακόμη ο Υιός του έλθη στη γη, ο Θεός τον χρησιμοποιούσε ως τον αόρατο παραστάτη του έθνους Ισραήλ. (Έξοδ. 33:1, 2· 23:20-23) Σ’ αυτή τη θέσι, ο Υιός του Θεού είχε πολλή πείρα στην εφαρμογή των νόμων του Θεού και στον τρόπο της πολιτείας του Θεού με την ανθρωπότητα. Επίσης, πολύν καιρό πριν απ’ αυτό, ο Υιός αυτός, που έγινε Ιησούς Χριστός, ήταν ο αριστοτέχνης στη διάρκεια της δημιουργίας όλων των πραγμάτων που ήσαν υπό την εποπτείαν του Ιεχωβά. Επομένως ενδιεφέρετο πολύ για το ανθρώπινο γένος.—Παροιμ. 8:22, 30, 31.

Το ότι είναι αδιάφθορος, η πορεία της ζωής του στη γη απέδειξε ότι δεν ήταν δυνατόν να δωροδοκηθή, ούτε να πιεσθή, ούτε να εξαναγκασθή να πράξη το κακό, ούτε να παρεκκλίνη στο παραμικρό από τις αυστηρά δίκαιες και έντιμες αρχές. Ανταποκρίθηκε στα προσόντα που απαιτεί ο Θεός από ένα άρχοντα. Ο Θεός είχε προστάξει σ’ εκείνους που θα διωρίζοντο κριταί και εκπρόσωποι στην τυπική του κυβέρνησι του Ισραήλ: «Δεν θέλεις διαστρέψει κρίσιν· δεν θέλεις αποβλέπει εις πρόσωπον, ουδέ θέλεις λαμβάνει δώρον· διότι το δώρον τυφλώνει τους οφθαλμούς των σοφών, και διαφθείρει τους λόγους των δικαίων. Το δίκαιον, το δίκαιον θέλεις ακολουθεί· διά να ζήσης.»—Δευτ. 16:19, 20.

Λάβετε ως παράδειγμα, μια έντεχνη απόπειρα δωροδοκίας την οποία ο Ιησούς αντιμετώπισε στα πρώτα βήματα της επιγείου διακονίας του. Ο Σατανάς ή Διάβολος, που λέγουν οι Γραφές ότι είναι ο «θεός του κόσμου τούτου» και ο οποίος πραγματικά εξουσιάζει τα ανθρωποποίητα βασίλεια του κόσμου τούτου, έκαμε στον Ιησού μια προσφορά την οποία κανένας ανθρώπινος άρχων σήμερα δεν θα απέκρουε. (2 Κορ. 4:4) Στον Ιησού έδειξε σε πανοραμική άποψι, όλα τα βασίλεια του κόσμου. Όλα αυτά προσεφέρθησαν στον Ιησού υπό τον όρο να κάμη απλώς μια πράξι λατρείας στον Διάβολο. Σκεφθήτε το—παγκόσμιος κυριαρχία που προσεφέρετο από έναν ο οποίος μπορούσε να την δώση αμέσως! Είτε εσκέπτετο ένας άρχων ότι θα μπορούσε να κάμη καλό στον κόσμο είτε ήταν εντελώς ιδιοτελής—είτε το ένα είτε το άλλο—ποιος πολιτικά προσανατολισμένος άνθρωπος θα μπορούσε ν’ αντικρούση μια τέτοια προσφορά;

Αλλ’ ο Ιησούς εγνώριζε ότι μια πράξις απιστίας θα εσήμαινε απάρνησι της κυριαρχίας του Ιεχωβά. Εγνώριζε ότι μόνον ο Ιεχωβά είναι Αγαθός, και ότι απ’ αυτή την Πηγή μόνον θα μπορούσε να έλθη κυβέρνησις που θα έφερνε ειρήνη και δικαιοσύνη στη γη. (Μάρκ. 10:18) Εγνώριζε επίσης ότι, μολονότι θα μπορούσε να άρχη επί μακρόν χρόνον ως ένας τέτοιος παγκόσμιος άρχων στα πολιτικά βασίλεια, ο Ιεχωβά τελικά θα κατέστρεφε την εξουσία του. (Δαν. 2:44) Χωρίς να σκεφθή ή να εξετάση την προσφορά ούτε για μια στιγμή—διόλου—αμέσως απήντησε: «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά.»—Ματθ. 4:1-11.

Ο Ιησούς ούτε καν προσεπάθησε να γίνη επίγειος βασιλεύς στον οίκο του Δαβίδ ή στον οίκο του Ιακώβ, τον πατέρα του έθνους του. Απέκρουσε μια λαϊκή προσπάθεια να τον κάμουν βασιλέα. (Ιωάν. 6:14, 15) Απέβλεπε στη διαθήκη του Ιεχωβά με τη γραμμή του Δαβίδ να του δώση τη βασιλεία στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Απεδείχθη ο αξιόπιστος και αδιάφθορος εκλεκτός βασιλεύς της ουράνιας κυβερνήσεως του Θεού. Έδωσε μαρτυρία για τη βασιλεία του ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, αλλά συγχρόνως εξήγησε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· . . . Η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.»—Ιωάν. 18:33-37.

Οι μεγαλύτερες δυνατές πιέσεις ήλθαν εναντίον του Ιησού—μίσος από τον δικό του λαό, συκοφαντίες, επίσημος διωγμός. Τελικά εθανατώθη πάνω σ’ ένα ξύλο με τις χειρότερες κατηγορίες, που έγιναν ψευδώς—με κατηγορίες βλασφημίας και ανταρσίας. Μπορούσε ν’ αποφύγη αυτό το είδος του θανάτου με συμβιβασμό, συγκαλύπτοντας την αλήθεια για να ευαρεστήση τους θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτας. Αλλά στάθηκε με το μέρος της αληθείας παρά τους ονειδισμούς, το μίσος, τα παθήματα και τον θάνατο ακόμη.—Ιωάν. 8:31, 32· 1 Τιμ. 6:13.

Εκτός αυτού ο Ιησούς δεν μπορούσε να εκβιασθή να διαστρέψη τη δικαιοσύνη, όπως εκβιάσθηκαν πολλοί πολιτικοί. Κανείς δεν μπορούσε να του βρη κάποια αδικοπραγία που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή για να τον πιέση ή να τον φέρη σε δύσκολη θέσι, ούτε ακόμη και «μικρά» αμαρτήματα που είναι κοινά στους ανθρώπους γενικά. Οι θρησκευτικοί του εχθροί θα επωφελούντο βέβαια και από την πιο ελάχιστη παρέκκλισι από τον τέλειο νόμο του Θεού. Αλλ’ ο Ιησούς μπορούσε φανερά να τους πη: «Εγώ δε διότι λέγω την αλήθειαν, δεν με πιστεύετε. Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:45, 46) Πριν από τον θάνατό του μπορούσε να πη: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου [ο Διάβολος για να θανατώση τον Ιησούν] και δεν έχει ουδέν εν εμοί.»—Ιωάν. 14:30.

Όσο για την αγάπη του για τους ανθρώπους τους οποίους θα κυβερνήση, ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του για ν’ αφαιρεθούν οι αμαρτίες και οι ατέλειές των. Εξαγόρασε το ανθρώπινο γένος—όλους, από τον μεγαλύτερο ώς τον μικρότερο. (1 Τιμ. 2:5, 6) Ως Βασιλεύς της δικαίας κυβερνήσεως του Θεού θα έχη μια νομική βάσι πάνω στην οποία μπορεί ν’ ασκήση την εξουσία του για να θεραπεύση τους ανθρώπους πνευματικά και σωματικά ώς το σημείο της ανθρωπίνης τελειότητος, με αιώνια ζωή υπ’ όψιν.—Εβρ. 9:28.

Ποιος, λοιπόν, στον ουρανό ή στη γη, μπορεί να βρη σφάλμα στην επίγεια ζωή του Μεσσία, του Χριστού, του Κεχρισμένου για να άρχη ως βασιλεύς σε όλη την ανθρωπότητα; Κανείς. Ο απόστολος Πέτρος, τονίζοντας την άμεμπτη ζωή του Ιησού Χριστού στη γη, είπε στον Ρωμαίο εκατόνταρχο Κορνήλιο και στους Εθνικούς του φίλους: «Τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, ότι εκηρύχθη καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα το οποίον εκήρυξε ο Ιωάννης· πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του Διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού. Και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ.»—Πράξ. 10:37-39.

Η κατάστασις των εξουσιών σήμερα που χειροτερεύει πιστοποιεί το τέλος της ανθρώπινης κυριαρχίας υπό την επιρροήν του Σατανά. Η εγγύτης της κάνει επείγον για όλους ν’ αποβλέπουν στη θεία κυβέρνησι της δικαιοσύνης και αδιαφθορίας. Όλοι όσοι θέλουν ζωή πρέπει να υποστηρίξουν αυτή την κυβέρνησι μαθαίνοντας γι’ αυτήν και δίνοντας μαρτυρία στους άλλους γι’ αυτήν. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που αφιερώνουν πολλή ενέργεια και χρόνο για να δώσουν μαρτυρία γι’ αυτήν, θα χαρούν να σας υποβοηθήσουν να γίνετε ένας ενεργός υποστηρικτής της αδιάφθορης κυβερνήσεως του Θεού υπό τον Ιησούν Χριστόν.