Αφιέρωσις στον Θεόν και Καθιέρωσις

«Τότε είπα, Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.»—Ψαλμός 40:7, 8.

 1-3. Ποιοι σημειώνονται σήμερα, και πού, και εις εκπλήρωσιν ποιων προφητειών;

ΣΗΜΕΙΩΝΕΣΘΕ σήμερα στο μέτωπό σας ή στο δεξιό σας χέρι. Άσχετα αν είσθε άνδρας ή γυναίκα, αγόρι ή κορίτσι, λευκός ή έγχρωμος, δεν εξαιρείσθε. Είναι το σημείο του τελικού σας προορισμού, η δε ευκαιρία σας για ζωή σ’ ένα καθαρό, δίκαιο νέο κόσμο, εξαρτάται απ’ αυτό. Ζούμε στις ημέρες της εκπληρώσεως παραδόξων προφητειών, και αυτό ακριβώς το γεγονός καθιστά κατάλληλο το να μιλήσωμε για ένα συμβολικό σημείο στο μέτωπο ή στο χέρι.

² Ο ηλικιωμένος εξόριστος στη νήσο του περιορισμού του Πάτμο, είδε μια σύναξι 144.000 επάνω στην κορυφή του Όρους Σιών γύρω από τον Βασιλέα τους, και όλοι αυτοί είχαν γραμμένο στα μέτωπα των το όνομα του Πατρός των. Λόγω του γεγονότος αυτού αναφέρεται: «Θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλυψις 14:1, 3· 22:4, 5) Ο ίδιος αυτός εξόριστος είδε στη σειρά των οράσεών του τον σχηματισμό μιας «εικόνος του θηρίου» σ’ αυτά τα μεταπολεμικά χρόνια, και τους ανθρώπους παντού να υποβάλλονται σε εξαναγκασμό να την λατρεύσουν και έτσι να λάβουν «χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς, ή επί των μετώπων αυτών· και να μη δύναται μηδείς να αγοράση ή να πωλήση, ειμή ο έχων το χάραγμα, ή το όνομα του θηρίου, ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.» Ουαί σ’ αυτούς τους σημειωμένους! Προορίζονται να πιούν «εκ του οίνου του θυμού του Θεού, του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού.»—Αποκάλυψις 13:15-17· 14:9, 10.

³ Επτά αιώνες ενωρίτερα, ένας άλλος εξόριστος, ένας Εβραίος προφήτης στη Βαβυλώνα, είδε τα πρωτότυπα των βδελυκτών πραγμάτων που γίνονται σήμερα στον «Χριστιανισμό» και που τον καταδικάζουν, αυτόν και τους λάτρεις του, σε καταστροφή. Εν τούτοις, ένας άνθρωπος, ένας γραμματεύς λυμένος με λινά, έσωσε τη ζωή για ολίγους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Προέβη στο να θέση ένα σημείο επάνω στα μέτωπά των για να τους φεισθούν οι έξη εκτελεσταί με τα όπλα του κατασυντριμμού που τον ακολουθούσαν κατά πόδας, με θείες διαταγές να πατάξουν κάθε πρόσωπο μη σημειωμένο, γέροντα, νέον, νεάνιδα, βρέφος και γυναίκα, μπροστά από το ναό των ή οπουδήποτε αλλού στην πόλι. (Ιεζεκιήλ 9:1-7) Σήμερα εσείς, ναι εσείς, έρχεσθε ασφαλώς μέσα στα όρια της μιας ή της άλλης από αυτές τις προφητείες. Πώς, λοιπόν, σημειώνεσθε, για ζωή ή για θάνατο; Φροντίστε να είναι για ζωή.

 4. Έως τα σήμερα πώς διακρίνονται μερικοί με κατά γράμμα σημεία, και ποιο σημείο σημαίνει καταδίκη, και ποιο ζωή;

⁴ Έως τον σημερινό καιρό, σημεία θρησκευτικών διακρίσεων τίθενται επάνω στα μέτωπα, στους βοαχίονες ή άλλα μέρη του σώματος ανάμεσα στους Ινδουιστάς ή άλλους λάτρεις στις Ινδίες. Με το σημείο αυτό δείχνεται καθαρά ποιος είναι ακόλουθος του θεού Βισνού, ποιος του Σίβα, ποιος του Βράχμα, και ποιος κάποιου άλλου από τα πλήθη των θεών. Είναι ένα παλαιό έθιμο για τους λάτρεις ειδικών ειδώλων να έχουν το σημείο του ειδώλου των σ’ ένα μέρος του σώματος των όπου να φαίνεται καθαρά. Στους Βιβλικούς χρόνους εσυνηθίζετο επίσης να θέτουν σημεία επάνω σε δούλους και σκλάβους, για να τους διακρίνουν από τους άλλους. Τώρα, δεν πρόκειται να σημειωθήτε ή να υποβάλετε τον εαυτό σας στο να σημειωθή μ’ ένα τέτοιο κατά γράμμα σημείο επάνω στο άτομό σας, αλλά, εξίσου, δεν μπορείτε να διαφύγετε από το να σημειωθήτε με την έννοια της Βίβλου για έναν ωρισμένο προορισμό. Στον Θεό, τον Κριτήν του τελικού σας προορισμού, αυτό το σημείο είναι εξίσου καθαρά ορατό και ευεξήγητο όπως ήταν το σημείο που αυτός έθεσε ή ώρισε για τον Κάιν για να μην αναλάβη οποιοσδήποτε την επιβολή του νόμου και τον θανατώση ως φονέα του Άβελ. (Γένεσις 4:15) Πιθανόν να είσθε υπερήφανος για το σημείο που τώρα φέρετε, επειδή αυτό είναι δημοφιλές και βρίσκει εύνοια από μέρους των ισχυρών σε εξουσία σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτό μπορεί να κερδίζη για σας επιδοκιμασία, προνόμια και πρόοδο σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά δυνατόν να σας καταδικάση σε καταστροφή στα μάτια του Υπερτάτου, ο οποίος αποφασίζει την τύχη των εθνών και των κυβερνήσεων του κόσμου τούτου. Το να σημειωθήτε με τον τρόπο που αυτός επιδοκιμάζει, σημαίνει ζωή για σας. Σας ανοίγει το δρόμο για να επιζήσετε, μέσα από την ερχόμενη παγκόσμια καταστροφή του Αρμαγεδδώνος, στο νέο κόσμο που Αυτός δημιουργεί.

 5. Πώς μπορούμε να σημειωθούμε για έναν τελικό προορισμό ζωής στο νέο κόσμο:

⁵ Πώς μπορείτε σεις και εμείς οι υπόλοιποι να σημειωθούμε για έναν τελικό προορισμό ευτυχισμένης ζωής στο δίκαιο νέο κόσμο; Αυτό γίνεται με το να είμεθα οι δούλοι, οι αφωσιωμένοι υπηρέται, του Θεού του νέου κόσμου. Γίνεται με το να έχωμε το σημείο της ταυτότητος που αλάνθαστα δείχνει στον καθένα που συναντούμε, ότι ανήκομε στον Ύψιστον Θεόν, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ψαλμός 83:18) Ο μέγας αντίδικος του είναι ο «θεός του αιώνος τούτου», του οποίου το όνομα είναι Σατανάς ή Διάβολος, ώστε αν υπηρετήτε την υπόθεσι αυτού του ιδιοτελούς, διεφθαρμένου παλαιού κόσμου, υπηρετείτε τον θεό του. (2 Κορινθίους 4:4, Κριτικόν Κείμενον· Ιωάννης 12:31) Η εκλογή μας πρέπει να είναι μεταξύ αυτών των δύο αντιτιθεμένων θεών, του ισχυρού θεού του παλαιού αυτού κόσμου και του Παντοδυνάμου Θεού του αιωνίου νέου κόσμου. Τίνος η υπηρεσία είναι προωρισμένη ν’ αποφέρη τον καλύτερο μισθό, να παράσχη την αξιόλογη αμοιβή; Φυσικά, η υπηρεσία του ζώντος και αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, ο οποίος θα καταστρέψη τον αντίδικον θεόν και τον παλαιό του κόσμο και θα εγκαθιδρύση μονίμως τον νέο. Αν αποφασίζωμε να σημειωθούμε για ζωή σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, είναι τώρα επείγον για μας ν’ αφοσιωθούμε στον Ιεχωβά Θεό και ν’ ανήκωμε σ’ αυτόν. Πώς; Με το ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν μέσω του Υιού του και Αρχιερέως, του Ιησού Χριστού. Δεν υπάρχει τώρα άλλος τρόπος να πλησιάσωμε τον Θεό και να εισαχθούμε στην υπηρεσία του.

 6. Ποιόν είχε υπ’ όψιν ο Ψαλμός 40:7, 8, και ποιους η διαθήκη του νόμου έκανε ιερείς για το έθνος Ισραήλ;

⁶ Ο Υιός και Αρχιερεύς του Θεού είναι Εκείνος τον οποίον είχε υπ’ όψι το πνεύμα της προφητείας, όταν κατηύθυνε τον ψαλμωδό Δαβίδ να γράψη τα λόγια που παρατίθενται μετά την επικεφαλίδα του άρθρου αυτού. Ο Δαβίδ, που ήταν από τη φυλή Ιούδα και ήταν βασιλεύς της Ιερουσαλήμ, μιλούσε εκεί, όχι για τη δική του έλευσι να κάμη το θέλημα του Θεού, αλλά για τον απόγονό του, ο οποίος θα γινόταν Αρχιερεύς καθώς και Βασιλεύς και έτσι θα ήταν Κύριος του Δαβίδ, δηλαδή, για τον Ιησού Χριστό. Ο Βασιλεύς Δαβίδ και όλος ο Ισραήλ είχαν ανάγκη να έλθη ένας τέτοιος Αρχιερεύς. Εζούσαν κάτω από την παλαιά διαθήκη που ο Ιεχωβά Θεός είχε κάμει με το έθνος Ισραήλ μέσω του προφήτου Μωυσέως. Η διαθήκη αυτή ώριζε τα αρσενικά μέλη της οικογενείας του Ααρών, του αδελφού του Μωυσέως, να είναι οι ιερείς του έθνους. Οι υπόλοιποι άνδρες της φυλής του Λευί ωνομάζοντο επίσημα Λευίτες και ήσαν διωρισμένοι να υπηρετούν το Ααρωνικόν ιερατείον. Προσέφεραν τακτικά θυσίες ζώων και το αίμα ταύρων και τράγων για τις αμαρτίες του έθνους Ισραήλ, έτσι ώστε να κρατούν τους Ισραηλίτες στη διαθήκη του νόμου με τον Θεό.

 7. Γιατί οι Ιουδαίοι Ιερείς δεν ήσαν ικανοποιητικοί, και πώς ηγέρθη ο κατάλληλος αρχιερεύς;

⁷ Κανείς απ’ αυτούς τους Ιουδαίους αρχιερείς δεν μπορούσε να προσφέρη στον Θεό μια τέλεια ανθρώπινη θυσία ικανή να ακυρώση το χρέος του ανθρωπίνου γένους προς τον Θεό, διότι όλοι οι Ιουδαίοι ιερείς ήσαν αμαρτωλοί και ατελείς, επειδή ήσαν απόγονοι των πρώτων αμαρτωλών ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας. Μόνο εκείνος που θα προσέφερε μια τέτοια τελεία θυσία μπορούσε να γίνη ο αληθινός Αρχιερεύς του Θεού. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να πραγματοποιήση το ανθρωπίνως αδύνατον. Ο Θεός, λοιπόν, έστειλε τον Υιό του με ανθρώπινη μορφή σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτός δεν ήλθε στη φυλή του Λευί και στην οικογένεια του Ααρών, αλλά στη βασιλική φυλή του Δαβίδ, δηλαδή, στη φυλή του Ιούδα. Αφού η παλαιά διαθήκη του νόμου δεν επρομήθευε έναν ικανοποιητικόν αρχιερέα στην οικογένεια του Ααρών του Λευίτου, ο Θεός ήγειρε τον ευπρόσδεκτον Αρχιερέα του στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ για να παρουσιάση το τέλειο ανθρώπινο σώμα του ως θυσία στον Θεό. Μέσω αυτής της κατάλληλης θυσίας ο Αρχιερεύς του θα μπορούσε να ενεργήση ως μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων για να εγκαθιδρύση μια νέα διαθήκη, χρησιμοποιώντας το δικό του αίμα ως μέσον για να θέση τη νέα διαθήκη σε ισχύν καινά της δώση τη δύναμι να επιφέρη αληθινή, μόνιμη συγχώρησι των ανθρωπίνων αμαρτιών. Ο απόστολος Παύλος, εξηγώντας πώς ο νέος Αρχιερεύς Ιησούς Χριστός εισήλθε σ’ αυτό το σωτήριο έργο, παραθέτει από τον ψαλμό του Δαβίδ και συνεχίζει ως εξής:

 8. Τι έχει να πη το Εβραίους 10:4-10 για την έλευσί του;

⁸ «Αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αφού είπεν ανωτέρω, “Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·” (αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον·) τότε είπεν, “Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αναιρεί το πρώτον, δια να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβραίους 10:4-10· ψαλμός 40:6-8, Ο΄.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ

 9. Πώς ο Ιησούς ήταν ήδη άγιος στον καιρό της ελεύσεως αυτής, και συνεπώς πώς θα έπρεπε να ονομάσωμε το βήμα που έκαμε για να πράξη έτσι το θέλημα του Θεού;

⁹ Τώρα, πώς θα ονομάσωμε το βήμα που έκαμε ο Ιησούς με το να έλθη να πράξη το θέλημα του Θεού στο σώμα που ο Θεός είχε ετοιμάσει γι’ αυτόν, για να το χρησιμοποίηση επάνω στη γη; Εν πρώτοις, με το να γεννηθή ως Ιουδαίος ο Ιησούς ήδη ανήκε σ’ ένα έθνος άγιο στον Θεό, επειδή ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, οι απόγονοι του αρχαίου του φίλου Αβραάμ. Επίσης ως βρέφος ηλικίας σαράντα ημερών παρουσίασαν τον Ιησούν στον Ιεχωβά Θεό στο ναό του επειδή ήταν ο πρωτότοκος υιός της Μαρίας. Η αφήγησις γι’ αυτό το σημείο αναγράφει: «Και ότε επληρώθησαν αι ημέραι του καθαρισμού αυτής, κατά τον νόμον του Μωυσέως, ανεβίβασαν αυτόν εις Ιεροσόλυμα, δια να παραστήσωσιν εις τον Ιεχωβά· καθώς είναι γεγραμμένον εν τω νόμω του Ιεχωβά, “Ότι παν αρσενικόν διανοίγον μήτραν, θέλει κληθή άγιον εις τον Ιεχωβά·” και δια να προσφέρωσι θυσίαν κατά το ειρημένον εν τω νόμω του Ιεχωβά, “Ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών”.» (Λουκάς 2:22-24, Μ.Ν.Κ.) Σχετικά με την ίδια τη γέννησί του, ο άγγελος που την ανήγγειλε στη Μαρία είπε: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού.» (Λουκάς 1:35) Ο Ιησούς ήταν άγιος και αφωσιωμένος στον Θεό δυνάμει όλων αυτών των πραγμάτων. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να ονομάσωμε το βήμα που έκαμε να πράξη το θέλημα του Θεού όπως ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου, στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές; Ήταν η παρουσίασίς του για θεία υπηρεσία, και εχρειάζετο απόφασις εκ μέρους του. Έτσι ήταν μια αφιέρωσις του εαυτού του να πράξη οτιδήποτε απεδεικνύετο ότι ήταν το θέλημα του Θεού από τότε και στο εξής.

10, 11. Πώς συνηθίζομε να μιλούμε γι’ αυτό το βήμα που έκαμε ο Ιησούς, και ποια θέσι κατέχει αυτή η λέξις ή όρος στις Χριστιανικές Γραφές;

¹⁰ Επί πολλά χρόνια εσυνηθίζετο να το αναφέρωμε αυτό ως καθιέρωσιν του Ιησού στον Θεό. Σύμφωνα με την ευρεία, γενική έννοια, με την οποία χρησιμοποιούνται σήμερα οι λέξεις «καθιέρωσις» και «καθιερώνω», η έκφρασις αυτή μπορεί να ταιριάζη. Αλλά επιφέρει σύγχυσι στα πράγματα της Γραφής, διότι η Γραφή δεν ομιλεί για το παραπάνω ζήτημα μ’ αυτό τον τρόπο. Αποκρύπτει εκείνο που η Γραφή ειδικώτερα αναφέρει ως καθιέρωσιν και μας απομακρύνει απ’ αυτό. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές της Βίβλου, η λέξις «καθιερώνω» είναι σπανία και απαντάται μία μόνο φορά στη Νεοελληνική μετάφρασι, ως εξής: «Δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού.» (Εβραίους 10:20) Επίσης, στην Αγγλική Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου απαντάται δύο φορές, τη μία στο παραπάνω εδάφιο και την άλλη στο Εβραίους 7:28: «Διότι ο νόμος καθιστά αρχιερείς ανθρώπους, έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον, κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι καθιερωμένος εις τον αιώνα.»

¹¹ Το αρχαίον κείμενον, καθώς και η Μετάφρασις του Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (στην Αγγλική), δεν περιέχουν καθόλου τη λέξι «καθιερώ», και επομένως η λέξις δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψη κάτι που ο Ιησούς ή κάποιος από τους μαθητάς του έπραξαν. Στα παραπάνω εδάφια το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «Ην ενεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον και ζώσαν δια του καταπετάσματος, τούτ’ έστι, της σαρκός αυτού.» (Εβραίους 10:20, Κείμενον) «Ο νόμος γάρ ανθρώπους καθίστησιν αρχιερείς, έχοντας ασθένειαν, ο λόγος δε της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον, υιόν εις τον αιώνα τετελειωμένον.» (Εβραίους 7:28, Κείμενον) Ακόμη και η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί δεν χρησιμοποιεί τη λέξι «καθιερώνω» στην απόδοσι των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών· και η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις την χρησιμοποιεί μόνο στο περιθώριο εις Ιωάννην 10:36 και 17:17, 19, ως εξής: «Εκείνον τον οποίον ο Πατήρ καθιέρωσε, και απέστειλε εις τον κόσμον, σεις λέγετε, Ότι βλασφημείς, διότι είπον, Υιός του Θεού είμαι;» «Καθιέρωσον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια. Και υπέρ αυτών εγώ καθιερώνω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία.» Έτσι τώρα η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις του 1946 λέγει «καθιερώνω» και «καθιέρωσις» εκεί που η προηγούμενη Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις έλεγε «αγιάζω» και «αγιασμός». Εν τούτοις, και οι δύο αυτές νεώτερες μεταφράσεις χρησιμοποιούν ακόμη τη λέξι «άγιοι» αντί της λέξεως «καθιερωμένοι». Από όλα αυτά μπορούμε να δούμε ότι σε όλες τις μεταφράσεις της Γραφής η λέξις «καθιερώνω» διατηρείται για κάτι άλλο παρά για το αρχικό μας βήμα να πράξουμε το θέλημα του Θεού.

ΟΧΙ ΑΥΤΟ-ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟΙ

12. Κατέστησε ο Ιησούς τον εαυτό του αρχιερέα, και γιατί δεν ήθελε να εξασκήση αλαζονεία σ’ αυτή την υπόθεσι;

¹² Για να το αποδείξωμε αυτό, ερωτούμε τώρα, Μήπως ο Ιησούς κατέστησε τον εαυτό του Αρχιερέα του Θεού για να προσφέρη θυσία όπως προσέφερε ο Ααρών ή για να κυβερνά όπως κυβερνούσε ο αρχαίος ιερεύς Μελχισεδέκ ο βασιλεύς της Σαλήμ; Οι ίδιες οι Γραφές απαντούν Όχι. Δεν ήταν αυτό δικαίωμα του Ιησού, έστω και αν ήταν ο άγιος Υιός του Θεού. Το Εβραίους 7:1-6 διακηρύττει: «Πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, δια να προσφέρη δώρά τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών’. . . . Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν να γείνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, “Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.” Καθώς και αλλαχού λέγει, “Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ”.» Πριν από τον καιρό του Ιησού, άνθρωποι που προσπάθησαν να καθιερώσουν ή διορίσουν τον εαυτό τους στο ιερατείο του Ισραήλ, έλαβαν την δέουσα τιμωρία από τον Θεό για την αλαζονεία τους. Θυμηθήτε τις περιπτώσεις του Λευίτου Κορέ, του Βασιλέως Σαούλ και του Βασιλέως Οζία. (Αριθμοί 16:1-35· 1 Σαμουήλ 13:1-14· 2 Χρονικών 26:16-21) Ο Ιησούς δεν ήταν από τη φυλή του Λευί ούτε από την ιερατική οικογένεια του Ααρών. Δεν ετόλμησε, λοιπόν, να εγκαταστήση τον εαυτό του στο βασιλικό ιερατείο που θα ήταν όμοιο με του Μελχισεδέκ και έτσι να υπαγορεύση στον Θεό ποιο έπρεπε να είναι το θέλημά του για τον Ιησούν για να ικανοποιήση κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες.

13. Σύμφωνα με τις Γραφές, πώς εισήλθαν στην ιερατεία ο Ααρών και οι γυιοί του, και ποιος τους καθιέρωσε;

¹³ Ας εξετάσωμε το ιστορικό για τον Ααρών και τους γυιούς του και ας καθορίσωμε αν αυτοί εξέλεξαν τον εαυτό τους για την ιερατεία ή εγκατέστησαν τον εαυτό τους σ’ αυτό το αξίωμα. Όταν ο Ιεχωβά απέστειλε τον Μωυσή ενώπιον του Φαραώ της Αιγύπτου, «είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Ιδέ, εγώ σε κατέστησα Θεόν εις τον Φαραώ· και Ααρών ο αδελφός σου θέλει είσθαι προφήτης σου.» Αργότερα ο Ιεχωβά επέτρεψε στον Ααρών να συνοδεύση τον Μωυσή στο απαγορευμένο όρος Σινά, και πριν ακριβώς εγκαινιάση τη διαθήκη του νόμου με τον Ισραήλ, επέτρεψε στον Ααρών και σε δύο από τους γυιούς του και σε εβδομήντα πρεσβυτέρους, να εισέλθουν στην ιερή περιοχή του όρους. (Έξοδος 7:1· 19:23, 24· 24:1, 2, 9-14, Α.Σ.Μ.) Κατόπιν, στην κατ’ ιδίαν συνομιλία του με τον Μωυσή στην κορυφή του όρους Σινά, ο Ιεχωβά προσδιώρισε ειδικώς τον Ααρών να είναι ο αρχιερεύς του Ισραήλ και τους τέσσερες γυιούς του να είναι υφιερείς, και διέταξε να κατασκευασθούν ιερατικά ενδύματα γι’ αυτούς. «Και θέλεις ενδύσει αυτά τον Ααρών τον αδελφόν σου, και τους υιούς αυτού μετ’ αυτού, και θέλεις χρίσει αυτούς, και θέλεις καθιερώσει αυτούς, και αγιάσει αυτούς, δια να ιερατεύωσιν εις εμέ.» (Έξοδος 27:21 έως 28:41) Από τούτο βλέπομε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήσαν εξουσιοδοτημένοι να αναλάβουν κατά τη δική τους προαίρεσι την ιερατεία της διαθήκης του νόμου του Θεού. Όχι, αλλά πρώτα έπρεπε να κληθούν και να εκλεγούν, και κατόπιν ο Θεός ήταν εκείνος που τους καθιέρωσε στο αξίωμά τους μέσω του ορατού του αντιπροσώπου ή υπηρέτου, του Μωυσέως.

14. Πώς χρησιμοποιούν τους όρους «καθιερώνω» και «καθιέρωσις» η Έξοδος, κεφάλαιο 29, και το Λευιτικόν, κεφάλαιο 8;

¹⁴ Στην Έξοδο, κεφάλαιο 29, καθώς και στο Λευιτικό, κεφάλαιο 8, ο Μωυσής ανέγραψε την τελετή της καθιερώσεως, με την οποία ο Ααρών και οι γυιοί του επρόκειτο να εγκατασταθούν στο αξίωμα. Ένας από τους κριούς που επρόκειτο τότε να θυσιασθούν, εκαλείτο ο «κριός της καθιερώσεως», αυτό δε δεν εσήμαινε ότι ήταν ένας καθιερωμένος κριός, αλλ’ ότι ήταν ένας κριός που εχρησιμοποιείτο για την καθιέρωσι του Ααρών και των γυιών του. Το κάνιστρον που περιείχε τον άρτον ο οποίος εχρησιμοποιείτο μαζί με αυτόν τον κριόν, εκαλείτο «κάνιστρον των καθιερώσεων». Έτσι, αφού ενέδυσε τον Ααρών με τα ένδοξα ιερατικά του ενδύματα και κατόπιν τον έχρισε ως αρχιερέα, και αφού έπειτα ενέδυσε τους γυιούς του Ααρών με ιερατικά ενδύματα, ο Μωυσής έπρεπε να προχωρήση στην τελετή της εγκαταστάσεως: «Και θέλεις καθιερώσει τον Ααρών και τους υιούς αυτού.» Σχετικά με τους διαδόχους του Ααρών ο Θεός είπε στον Μωυσή: «Και η αγία στολή του Ααρών θέλει είσθαι των υιών αυτού μετ’ αυτόν, δια να χρισθώσιν εν αυτή, και να καθιερωθώσιν εν αυτή. Επτά ημέρας θέλει ενδύεσθαι αυτήν ο ιερεύς, ο αντ’ αυτού εκ των υιών αυτού, όστις εισέρχεται εις την σκηνήν του μαρτυρίου δια να λειτουργήση εν τω αγίω.» (Έξοδος 29:9, 22, 34, 29, 30· Λευιτικόν 8:22, 28-31) Σύμφωνα με τούτο, η λέξις «καθιερώνω» είχε μια έννοια που περιωρίζετο στην εγκατάστασι ανθρώπων στην ιερατεία· ο δε Ιεχωβά Θεός έκανε την εγκατάστασι των ιερέων του με το δικό του τρόπο.a

15. Ποια είναι η αρχική Εβραϊκή έκφρασις εδώ, και πώς μεταφράζεται από διαφόρους, και τι σημαίνει;

¹⁵ Η Ελληνική λέξις «καθιερώνω» πραγματικά μεταφράζει μια ομάδα εβραϊκών λέξεων, οι οποίες κατά γράμμα σημαίνουν «γεμίζω το χέρι», δηλαδή, θέτω πλήρη εξουσία στο χέρι εκείνων που πρόκειται να υπηρετήσουν σε μια επίσημη θέσι. Για να εξεικονισθή αυτό, εσφάζετο ο κριός της καθιερώσεως και ετεμαχίζετο, μέρη δε αυτού μαζί με μερικά ψημένα πράγματα από το κάνιστρον των καθιερώσεων ετίθεντο από τον Μωυσή στα χέρια του Ααρών και των υιών του και εκινούντο ενώπιον του Ιεχωβά. Έπειτα απ’ αυτό, τα πράγματα που εκινούντο, εκαίοντο επί του θυσιαστηρίου, επί το ολοκαύτωμα: ήσαν καθιερώσεις [προσφορά εγκαταστάσεως, Μ.Α.Μ.] εις οσμήν ευωδίας· ήτο θυσία γινομένη δια πυρός εις τον Ιεχωβά». (Έξοδος 29:19-25· Λευιτικόν 8:22-28, Α.Σ.Μ.) Η Ελληνική μετάφρασις των Εβδομήκοντα αποδίδει κατά γράμμα την Εβραϊκή έκφρασι, «τελειώ [πληρώ] τας χείρας»· αλλά οι νεώτεροι μεταφρασταί ή μεταφράσεις όπως του Μόφφατ, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις, οι μεταφράσεις Κραμπόν και Μπάινγκτον τείνουν να την αποδίδουν «εγκαθιστώ». Η Λατινική Βουλγάτα, η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί και η μετάφρασις του Γιανγκ την αποδίδουν «καθιερώνω το χέρι». Όταν ο Θεός μάς εκλέγη και μας καλή για την υπηρεσία του και έπειτα γεμίζη τα πρόθυμα χέρια μας και θέτη δύναμι υπό την κατοχή τους, εξουσιοδοτώντας μας έτσι, έχομε πράγματι εξουσία από την ορθή πηγή και μπορούμε να ενεργούμε με πεποίθησι, διότι ο Θεός μάς υποστηρίζει.

16. Επί πόσον καιρό διαρκούσε η τελετή της τυπικής εγκαταστάσεως;

¹⁶ Η τυπική τελετή της εγκαταστάσεως τότε διαρκούσε επτά ημέρες. Στο Μωυσή είχε λεχθή: «Και ούτω θέλεις κάμει εις τον Ααρών και εις τους υιούς αυτού, κατά πάντα όσα προσέταξα εις εσέ· επτά ημέρας θέλεις καθιερώσει αυτούς· και θέλεις προσφέρει πάσαν ημέραν έν μοσχάριον εις προσφοράν περί αμαρτίας δια εξιλέωσιν. Και θέλεις καθαρίζει το θυσιαστήριον, κάμνων εξιλέωσιν υπέρ αυτού, και θέλεις χρίσει αυτό δια να αγιάσης αυτό. Επτά ημέρας θέλεις κάμνει εξιλέωσιν υπέρ του θυσιαστηρίου, και θέλεις αγιάζει αυτό· και θέλει είσθαι θυσιαστήριον αγιώτατον· παν το εγγίζον το θυσιαστήριον, θέλει είσθαι άγιον.»—-Έξοδος 29:35-37.

17. Πότε και πώς έγινε η τελετή της εγκαταστάσεως, και ποια απόδειξις εδόθη της θείας αποδοχής του ιερατείου;

¹⁷ Η εγκατάστασις του Ααρών και των υιών του έλαβε χώραν στις πρώτες επτά ημέρες του δευτέρου έτους μετά την αναχώρησι των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Κατά την πρώτη ημέρα της τελετής, ο Μωυσής είπε στους ιερατικούς υποψηφίους εκεί στην αυλή γύρω από την ιερή σκηνή του μαρτυρίου: «Από της θύρας της σκηνής του μαρτυρίου δεν θέλετε εξέλθει επτά ημέρας, εωσού πληρωθώσιν αι ημέραι της καθιερώσεώς σας· διότι εν επτά ημέραις θέλει τελειωθή η καθιέρωσίς σας. Καθώς έκαμεν εις την ημέραν ταύτην, ούτω προσέταξεν ο Ιεχωβά να εκτελήται, δια να γίνηται εξιλέωσις δια σας. Θέλετε λοιπόν καθίσει επτά ημέρας εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου, ημέραν και νύκτα· και θέλετε φυλάττει τας παραγγελίας του Ιεχωβά, δια να μη αποθάνητε· διότι ούτω προσετάχθην.» Ανταπεκρίθησαν σ’ αυτή την απαίτησι, έτσι ώστε χρειάσθηκαν επτά πλήρεις ημέρες για την εγκατάστασί τους. Στην ογδόη ημέρα αυτοί οι ιερείς μπορούσαν οι ίδιοι να προσφέρουν θυσίες χωρίς τη συμπαράστασι του Μωυσέως. Αφού ο Ααρών ετελείωσε τότε την προσφορά των θυσιών και την ευλογία του λαού, κατόπιν, διαβάζομε: «Και εισήλθεν ο Μωυσής και ο Ααρών εις την σκηνήν του μαρτυρίου· και εξελθόντες, ευλόγησαν τον λαόν· και εφάνη η δόξα του Ιεχωβά εις πάντα τον λαόν. Και εξήλθεν πυρ απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά, και κατέφαγεν επί του θυσιαστηρίου το ολοκαύτωμα, και τα στέατα· ιδών δε πας ο λαός, ηλάλαξαν, και έπεσον κατά πρόσωπον αυτών.» (Λευιτικόν 8:33 έως 9:24, Α.Σ.Μ.) Αυτή η θαυματουργική επίδειξις από τον ουρανό ήταν ορατή απόδειξις ότι η εγκατάστασις ή καθιέρωσις του Ααρωνικού ιερατείου είχε επιτυχώς συμπληρωθή και ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε δεχθή αυτούς και τις υπηρεσίες των.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΧΑΛΑΡΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

18. Τίνος προφητική εξεικόνισις ήταν ολόκληρη αυτή η περίπτωσις:

¹⁸ Ολόκληρη αυτή η περίπτωσις ήταν μια προφητική εξεικόνισις της καθιερώσεως του αληθινού ιερατείου του Θεού στη διάρκεια της Χριστιανικής αυτής εποχής που μερικοί έχουν ακόμη την τάσι να την ονομάζουν «Ευαγγελικόν αιώνα». Ο κεχρισμένος Ιησούς είναι η Κεφαλή ή Αρχηγός του ιερατείου αυτού. Οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του είναι οι υφιερείς του, και γι’ αυτούς είναι γραμμένο: «Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.»—Εβραίους 3:1.

19. Πώς η Σκοπιά της Σιών στο πρώτο έτος της εκδόσεώς της μιλεί γι’ αυτή την καθιέρωσι των ιερέων του Ισραήλ επί επτά ημέρες;

¹⁹ Στο πρώτο ακριβώς έτος της εκδόσεώς της, η Σκοπιά της Σιών εξήτασε τη σημασία αυτής της τελετής της εγκαταστάσεως και της διαρκείας της επί επτά ημέρες. Στο τεύχος του Μαρτίου 1880, σελίδα 1η (παρ. 3η), έλεγε: «Η καθιέρωσις του ιερατείου περιλαμβάνει όλα τα μέλη του σώματός του [του σώματος του Χριστού ή εκκλησίας των 144.000], και απαιτεί όλον τον Ευαγγελικόν Αιώνα για τη συμπλήρωσί του. Ένα μήνα πρωτύτερα, στο τεύχος του Φεβρουαρίου 1880, η Σκοπιά της Σιών εξήτασε το Λευιτικόν, κεφάλαιον 8 και στις τελευταίες δύο παραγράφους κάτω από τον υπότιτλο «Καθιέρωσις των ιερέων» (σελίδα 2) έλεγε: «Οι επτά ημέρες της καθιερώσεως . . . δείχνουν πάλι ότι είμεθα καθιερωμένοι στην υπηρεσία του Θεού, όχι μόνο για ένα μέρος του χρόνου μας, αλλά για όλον τον χρόνο μας, διότι το επτά είναι στη Γραφή ο τέλειος αριθμός και σημαίνει το όλον ή πλήρες εκείνου του πράγματος στο οποίον εφαρμόζεται. . . . Το εδάφιο 36 δείχνει τη συμπλήρωσι του έργου της καθιερώσεως . . . Και αν αποτυγχάνουμε να είμεθα μεταξύ των ιερέων τώρα στη διάρκεια του καιρού της καθιερώσεως, δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι θα είμεθα ένας απ’ αυτούς όταν θ’ αρχίσουν την υπηρεσία τους για τον λαό στους ‘επερχομένους αιώνας’—όταν στους ίδιους αυτούς Ιερείς (που τώρα περιφρονούνται από τους ανθρώπους αλλά είναι ‘οσμή ευωδίας εις τον Θεόν’) θα προστεθή ο τίτλος του Βασιλέως, και μαζί με την Κεφαλήν των—τον Ιησούν, θα κυβερνήσουν και θα ευλογήσουν όλα τα έθνη. . . . Αν είναι έτσι, να είσθε πλήρως καθιερωμένοι τώρα, διότι ‘εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει.’—2 Τιμόθεον 2:12.»

20. Πώς ανεπτύχθη η συνήθεια να μιλούμε για καθιέρωσι του εαυτού μας; Ποιο παράδειγμα τούτου έδωσε η Σκοπιά της Σιών στο 1882;

²⁰ Εν τούτοις, λόγω της αποτυχίας να τηρήται στο νου ότι ο Θεός είναι εκείνος που μας καθιερώνει, εγκαθιστά ή εξουσιοδοτεί, ανεπτύχθη η συνήθεια, και παραμένει ακόμη, να μιλούμε για καθιέρωσι του εαυτού μας στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Λόγου χάριν, πάρετε αυτή τη δήλωσι που δημοσιεύθηκε πριν από εβδομήντα χρόνια: «Ο λόγος του Θεού λέγει ότι, οποιοσδήποτε [καθιερώνεται] έρχεται στον Θεό δια του Ιησού είναι δεκτός. (Εβραίους 7:25) Η πρώτη, λοιπόν, ερώτησις που πρέπει να θέσετε στον εαυτό σας είναι, Καθιέρωσα πλήρως τον εαυτό μου στον Θεό—τη ζωή μου, τον χρόνο μου, τις ικανότητες μου, την επιρροή μου—τα πάντα; Αν μπορήτε ειλικρινώς να απαντήσετε ενώπιον του Θεού—Ναι, έδωσα τον εαυτό μου εντελώς σ’ αυτόν· τότε σας βεβαιώνω με το κύρος, όχι των αισθημάτων σας, αλλά του λόγου του Θεού, ο οποίος, ανόμοια προς τα αισθήματά σας, είναι αναλλοίωτος, ότι τότε και εκεί εγίνατε ακαριαίως τέκνον του Θεού—μέλος, κλάδος της αληθινής αμπέλου. (Ιωάννης 15:1) Αυτό είναι μια απόδειξις ότι ενωθήκατε με την αληθινή εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του Χριστού. . . . Θλίψεις και ταλαιπωρίες επέρχονται και στον κόσμο καθώς και στους αγίους του Κυρίου, αλλά δεν είναι σημεία υιότητος εκτός σ’ εκείνους που έχουν τελείως καθιερωθή στην υπηρεσία του. . . . Για να ανήκη κανείς σ’ αυτή την τάξι, απαιτείται πλήρης καθιέρωσις· και αυτοί είναι οι νικηταί που κρίνονται άξιοι να γίνουν συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού του Κυρίου των, του οποίου έτσι ακολουθούν τα ίχνη.»—Η Σκοπιά της Σιών του Ιουλίου 1882, σελίδα 6, παράγρ. 3, 4.

21. Πώς ώρισε την «καθιέρωσι» η Σκοπιά της Σιών στο 1888;

²¹ Ένα άλλο παράδειγμα λέγει τα εξής: «Βλέπομε, λοιπόν, ότι μόνο εκείνοι οι οποίοι, αφού επίστευσαν στο μόνο όνομα, στον Σωτήρα, συνέχισαν και καθιέρωσαν τον εαυτό τους, ανέλαβαν το σταυρό και τα παθήματα του Χριστού και τα συνεμερίσθησαν—μόνο αυτοί έγιναν δεκτοί στην ελευθερία να γίνουν Υιοί. . . . Αλλά δεν είναι όλοι όσοι πιστεύουν κάτω από τον χιτώνα του Χριστού; ακόμη και εκείνοι που δεν καθιερώνονται; Όχι· μόνο οι καθιερωμένοι. . . . Πολλοί έχουν καθιερωθή (δηλαδή απεφάσισαν να υποταχθούν τελείως στο θέλημα του Χριστού ό,τι και αν αυτό τους στοιχίση) οι οποίοι δεν εκπληρώνουν την καθιέρωσί τους, . . .»—Η Σκοπιά της Σιών του Φεβρουαρίου 1888, σελίδα 5, κάτω από τον υπότιτλο «Μόνο οι Καθιερωμένοι Είναι Υιοί».

22. Πώς το Έξοδος 32:29 δεν συγκρούεται με το γεγονός ότι ο Θεός είναι εκείνος που καθιερώνει άτομα στην ειδική υπηρεσία του;

²² Αφού Κύριος ο Θεός είναι εκείνος που εξουσιοδοτεί ή καθιερώνει ένα άτομο για την ειδική υπηρεσία του, τι θα κάνωμε μ’ ένα εδάφιο, όπως είναι το Έξοδος 32:29; Λέγει τα εξής: «Διότι είπεν ο Μωυσής, Καθιερώσατε εαυτούς σήμερον εις τον Κύριον, έκαστος επί τον υιόν αυτού, και έκαστος επί τον αδελφόν αυτού, δια να δοθή εις εσάς ευλογία σήμερον.» Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτό ελέχθη στους υιούς του Λευί ή Λευίτες αφού ολόκληρος ο Ισραήλ είχε φερθή στη διαθήκη του νόμου στο όρος Σινά και αφού ο Ιεχωβά Θεός είχε ορίσει τον Λευίτην Ααρών και τους υιούς του για να είναι καθιερωμένοι στο ιερατείον. Συνεπώς, οι υπόλοιποι της φυλής Λευί επρόκειτο να είναι οι υπηρέται των Ααρωνικών αυτών ιερέων στο ναό. Όταν, λοιπόν, ο Μωυσής εκάλεσε, ‘Ποιος είναι με το μέρος του Ιεχωβά;’ και οι υιοί του Λευί εστάθηκαν παραπλεύρως του Μωυσέως, τότε ο Μωυσής τούς είπε να χρησιμοποιήσουν τις ρομφαίες που είχαν στα χέρια τους και να δώσουν μια εκδήλωσι του ότι ήσαν καθιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό θανατώνοντας τους αποστάτας Ισραηλίτες που είχαν στραφή στη λατρεία του χρυσού μόσχου. Συνεπώς ο Μόφφατ αποδίδει το Έξοδος 32:29 ως εξής: «Τότε είπε ο Μωυσής, ‘Εγκατασταθήτε ως ιερείς εις τον Αιώνιον την ημέραν αυτήν, διότι η χειρ εκάστου ανθρώπου υπήρξε εναντίον του ιδίου του υιού και του ιδίου του συγγενούς—ίνα ο Αιώνιος χορηγήση εις εσάς την ευλογίαν της ιερατείας σήμερον’.» Έπειτα από μήνες, κατά την πρώτη εβδομάδα του επομένου έτους, το Ααρωνικόν ιερατείον καθιερώθη και εγκατεστάθη.

23. Τι θα πούμε τώρα σχετικά με το 1 Χρονικών 29:5 όσον αφορά την καθιέρωσι;

²³ Αλλά τι θα πούμε για το 1 Χρονικών 29:5, όπως το αποδίδουν διάφορες Αγγλικές μεταφράσεις; Εδώ ο Βασιλεύς Δαβίδ ερώτησε: «Τις λοιπόν είναι πρόθυμος να καθιερώση την υπηρεσία του σήμερον εις τον Κύριον;» (Μετ. Βασ. Ιακ.) Ή: «Ποίος λοιπόν προσφέρεται προθύμως να καθιερώση εαυτόν σήμερον εις τον Ιεχωβά;» (Α.Σ.Μ.) Ή: «Ποίος είναι τώρα πρόθυμος να καθιερώση την χείρά του σήμερον εις τον Κύριον;» (Μ.Ι.Λ.) Αυτό ελέχθη, όχι σε απεριτμήτους εθνικούς, αλλά σε μια σύναξι Ισραηλιτών, οι οποίοι ήσαν ήδη εκλεκτός λαός του Θεού υπό την διαθήκην του νόμου του μέσω του Μωυσέως. Αντιμετώπιζαν τότε το να κάμουν εισφορές για την ανέγερσι ενός μεγαλοπρεπούς ναού στον Θεόν των στην Ιερουσαλήμ. Εδώ, λοιπόν, ήταν απλώς μια πρόσκλησις σ’ εκείνους που αποτελούσαν τον περιτετμημένον λαόν του Θεού να γεμίσουν το χέρι των με εισφορά για την υπόθεσί του και να την προσφέρουν ως εκδήλωσιν της αφοσιώσεώς των σ’ αυτόν. Αυτό, άλλως τε, το νόημα αποδίδει και η Νεοελληνική Μετάφρασις: «Τις λοιπόν προθυμείται να κάμη σήμερον προσφοράν εις τον Κύριον;»

24. Επίσης, τι θα πούμε για το 2 Χρονικών 29:31; Και έτσι, σε ποιο συμπέρασμα φθάνομε από την εξέτασί μας;

²⁴ Έπειτα από αιώνες, ο ναός αυτός που οικοδομήθηκε από τον Σολομώντα, είχε μολυνθή από πλήθος σκουπιδιών, και ο Βασιλεύς Εζεκίας διέταξε τους Ααρωνικούς ιερείς και τους Λευίτες να καθαρίσουν αυτό το ιερό οικοδόμημα και να το αγιάσουν. Κατόπιν ο λαός συναθροίσθηκε εκεί για να προσφέρη τις κατάλληλες θυσίες και αίνους στον Θεό στον καθαρισμένο ναό του. «Τότε αποκριθείς ο Εζεκίας είπε, Τώρα είσθε καθιερωμένοι εις τον Κύριον· προσέλθετε, και προσφέρετε θυσίας και ευχαριστήριους προσφοράς εν τω οίκω του Κυρίου. Και προσέφερεν η σύναξις θυσίας και ευχαριστήριους προσφοράς, και πας πρόθυμος την καρδίαν, ολοκαυτώματα.» (2 Χρονικών 29:31) Έτσι αυτή η καθιέρωσις δεν έγινε από απεριτμήτους ξένους που δεν ήσαν στη διαθήκη του νόμου. Η καθιέρωσις αυτή ήταν το να μπουν Ιουδαϊκά χέρια στο έργον της διατηρήσεως καθαρού του οίκου του Ιεχωβά και της ανανεώσεως των θυσιών και της λατρείας εκεί σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που επήγαζαν από τη διαθήκη των. Στην όρασι του αποκαταστημένου ναού, που είδε ο Ιεζεκιήλ, διαβάζομε: «Επτά ημέρας θέλουσι κάμει εξιλέωσιν περί του θυσιαστηρίου, και καθαρίζει αυτό· και αυτοί θέλουσι καθιερωθή.» (Ιεζεκιήλ 43:26) Αλλά οι νεώτερες μεταφράσεις λέγουν: «Επτά ημέρας θα κάμουν εξιλέωσιν δια το θυσιαστήριον και θα το καθαρίζουν έτσι θα το καθιερώσουν.» (Α.Σ.Μ.· Μ.Ι.Λ.· Μ.Μ.· Μ.Α.Μ.· Μ.Ι.Ρ.) Από όλη αυτή την εξέτασι, βλέπομε ότι η καθιέρωσις δεν εφαρμόζεται Γραφικώς σ’ ένα άτομο που κάνει το πρώτο του βήμα για να γίνη δούλος του Θεού, παραδίδοντας τον εαυτό του στον Θεό μέσω του Χριστού.

ΟΧΙ «ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΠΙ ΘΥΣΙΑΣ»

25. Μεταξύ των Ισραηλιτών υπήρχε ατομική διαθήκη με την οποία ένα άτομο καθιέρωνε τον εαυτό του, και τι είδους διαθήκη ήταν η δική των;

²⁵ Όλες οι καθιερώσεις που εξετάσαμε στις προηγούμενες παραγράφους ήσαν καθιερώσεις ανθρώπων που ήσαν υπό την διαθήκη του νόμου. Ο Μωυσής ο μεσίτης είχε εγκαινιάσει στο όρος Σινά αυτή τη διαθήκη μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και των Ισραηλιτών, με το αίμα θυσιών ζώων. Σχετικά με τούτο διαβάζομε: «Όθεν ουδέ η πρώτη δεν ήτο εγκαινιασμένη χωρίς αίματος.» (Εβραίους 9:18· Έξοδος 24:1-8) Σύμφωνα με αυτή τη διαθήκη που εγκαινιάσθηκε στο Σινά, έλαβαν χώραν μερικές καθιερώσεις, διότι ο Θεός ο ίδιος καθιέρωσε ή εγκατέστησε το ιερατείο του. Δεν υπήρχε ατομική διαθήκη με τον Θεό, με την οποία ένα άτομο καθιέρωνε τον εαυτό του, αλλά η διαθήκη είχε γίνει με ολόκληρο το έθνος Ισραήλ μέσω ενός ατόμου ως μεσίτου, του Μωυσέως. Ήταν διαθήκη του Θεού, που είχε προταθή και προσφερθή απ’ αυτόν, και για την οποία μιλεί ως για «την διαθήκην την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών καθ’ ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός, δια να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου.» Έτσι μιλεί για ολόκληρο το έθνος ότι είναι η «σύζυγός» του και αυτός ο «ανήρ» της δυνάμει αυτής της διαθήκης του νόμου.—Εβραίους 8:8, 9· Ιερεμίας 31:32.

26. Εκτός από το ότι εκαλείτο «καθιέρωσις», πώς αλλιώς εκαλείτο επίσης το βήμα της παραδόσεως ενός ατόμου στον Θεό, και τι έλεγε σχετικά κάθε πιστός;

²⁶ Εσημειώσαμε ήδη ότι το βήμα της παραδόσεως του εαυτού μιας στον Θεό εσυνηθίζετο να αναφέρεται ως καθιέρωσις του εαυτού μας. Αντιστοίχως, τουλάχιστον έως το 1946,b εσυνηθίζετο να αποκαλήται σύναψις διαθήκης με τον Θεό επί θυσίας, διότι εθεωρείτο ως δεδομένον ότι εκείνος που παρέδιδε τον εαυτό του στον Θεό έπρεπε να θυσιασθή μαζί με τον Ιησούν· έτσι εθυσίαζε όλα τα επίγεια πράγματα με τη λεγόμενη «αυτοκαθιέρωσί» του. Θα εφήρμοζε στον εαυτό του μ’ ένα προσωπικό τρόπο τον Ψαλμό 50:5: «Συναθροίσατέ μοι τους οσίους μου, οίτινες έκαμον μετ’ εμού συνθήκην επί θυσίας.» Η θυσία εδώ εθεωρείτο ότι εσήμαινε τη θυσία κάθε ατόμου που έκανε έτσι αυτοκαθιέρωσι. Αυτή η συνθήκη ή διαθήκη επί θυσίας εθεωρείτο ότι σημαίνει την ενέργεια ενός ατόμου, κάτι ξεχωριστό από την αρχαία διαθήκη του νόμου και από τη νέα διαθήκη που ο Θεός υποσχέθηκε να κάμη μέσω του Ιησού Χριστού ως Μεσίτου. Παραδείγματος χάριν, πριν από πολύν καιρό, στο τεύχος του Νοεμβρίου 1880, υπήρχε ένα άρθρο που ετιτλοφορείτο «Πέραν του Καταπετάσματος» και που εξήταζε τη σκηνή και τα παραπετάσματά της. Στην πέμπτη δε παράγραφο έλεγε: «Εκείνοι που περνούν από το πρώτο αυτό ‘παραπέτασμα’ στα ‘άγια’ είναι όσοι εκπληρώνουν την ‘επί θυσίας διαθήκην’ των και οι οποίοι καλούνται άγιοι. Όλοι οι πιστοί που διέρχονται το ‘παραπέτασμα’ καλούνται να είναι άγιοι αλλά μόνο εκείνοι που υπακούουν στην κλήσι και παριστάνουν τους εαυτούς των ως θυσίες ‘κάνουν βεβαία την κλήσι και την εκλογή των’. Έτσι συνέβη ώστε κάθε πιστός να λέγη ότι έκαμε μια διαθήκη με τον Θεό κατά τον καιρό της καθιερώσεως του εαυτού του. Αυτό επροξένησε σύγχυσι της διανοίας.c

27. Τι εννοούσε ο Ιεχωβά με το ‘μετ’ εμού συνθήκη επί θυσίας’;

²⁷ Η ‘μετ’ εμού συνθήκη επί θυσίας’ δεν είναι μια προσωπική διαθήκη που συνάπτει κάθε πιστός, αλλά είναι μια διαθήκη οργανώσεως. Μ’ αυτή την έκφρασι ο Ιεχωβά εννοούσε τη νέα του διαθήκη με το νέο του έθνος του πνευματικού Ισραήλ, και της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσίτης, ο Μεγαλύτερος Μωυσής. Παραθέτομε τη μετάφρασι του Ψαλμού 50:5 από τον Ρόδερχαμ: «Συναθροίσθητε εις εμέ—σεις άνδρες του ελέους μου, οίτινες επισημοποιήσατε την διαθήκην μου επί θυσίας.» Η διαθήκη αυτή δεν επισημοποιείται με τη θυσία κάθε αγίου ή ατόμου ελέους, αλλά με τη μία θυσία του Μεσίτου Ιησού Χριστού, η δε διαθήκη είναι εθνική διαθήκη. Είναι η νέα διαθήκη που έγινε με τη νέα θεοκρατική οργάνωσι, τη Χριστιανική εκκλησία. Στο εδάφιο 16 του Ψαλμού ο Θεός μιλεί γι’ αυτήν ως διαθήκην του, λέγοντας στους ασεβείς υποκριτάς και αποστάτας: «Τι προς σε, να διηγήσαι τα διατάγματά μου, και να αναλαμβάνης την διαθήκην μου εν τω στόματί σου;»

28. Πώς εισέρχεται ένα άτομο σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Θεό επί θυσίας;

²⁸ Αλλά εκείνους που έχουν θέσει κατά μέρος τον εαυτό τους για τον Θεό, τους αποκυεί αυτός με το πνεύμα του και έτσι τους καθιστά πνευματικούς υιούς του και λαόν για το όνομά του. Αυτούς τους αγίους, αυτόν τον λαόν ελέους, ο Ιεχωβά Θεός τούς φέρνει στη νέα διαθήκη μέσω του Μεσίτου Ιησού. Συγχωρεί τις αμαρτίες των μέσω της θυσίας του Ιησού, και τους καθιερώνει ή εγκαθιστά στην υπηρεσία του ως ιερείς, υφιερείς, των οποίων ο Αρχιερεύς είναι ο Ιησούς Χριστός. Τους χρίει με το πνεύμα του για να είναι τέτοιοι καθιερωμένοι ιερείς.d Από τότε και στο εξής είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις θυσίες αίνου και ευπειθή υπηρεσία στον Θεό όλες τις ημέρες των ‘εν σαρκί’ επάνω στη γη, «επτά ημέρες,» να το πούμε έτσι.

29. Πώς, λοιπόν, πρέπει να ονομάσωμε την έλευσι τον Ιησού να κάμη το θέλημα του Θεού, και γιατί;

²⁹ Επιστρέφοντας, τώρα, στο ερώτημα που ηγέρθη πιο πάνω στην παράγραφο 9, ως προς το πώς πρέπει να ονομάσωμε το βήμα που έκαμε ο Ιησούς όταν ήλθε να πράξη το θέλημα του Θεού, βλέπομε ότι η Σκοπιά της Σιών κάποτε εδήλωσε: «Με το να γεννηθή από μια παρθένο, ο Ιησούς είχε λάβει τη φύσι του ‘σπέρματος του Αβραάμ’ και εξακολούθησε έτσι ώσπου έγινε ηλικίας τριάντα ετών, οπότε, στο βάπτισμα, καθιέρωσε την υπαρξί του στον Θεό ως ζώσα θυσία. Έγινε δεκτός, και από εκείνη τη στιγμή, έχοντας αποκυηθή από το πνεύμα και σφραγισθή ως νέο κτίσμα, είναι μέτοχος της θείας φύσεως, επειδή η ανθρωπίνη φύσις (το Αβρααμιαίο σπέρμα) είναι το πράγμα που θυσιάσθηκε.» (Μάιος 1881, σελίδα 2, κάτω από τον τίτλο «Κάτι Καλύτερο για Μας», Παραγρ. 2) Αλλά τώρα εκτιμούμε σαφέστερα ότι ο Ιησούς, στον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη για να βαπτισθή στον Ιορδάνη ποταμό, δεν καθιέρωσε τον εαυτό του στο ιερατείο και δεν εγκατέστησε τον εαυτό του στο θυσιαστικό υπούργημα. Ο Θεός ήταν εκείνος που τον εδόξασε κάνοντας τον βασιλικόν Αρχιερέα. Ο Θεός το έκαμε αυτό με τον όρκο του που είχε δώσει προφητικώς στον Ψαλμό 110:4: «Ώμοσεν ο Ιεχωβά, και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Α.Σ.Μ.· Εβραίους 5:4-6· 7:15-17, 20-22) Αφού ο Ιησούς γεννήθηκε θαυματουργικά ως ένας από τον εκλεκτόν λαόν του Θεού και παρουσιάσθηκε τότε στη βρεφική του ηλικία από τη Μαρία στον Θεό, ως ο πρωτότοκος της υιός, μπορούμε ν’ αποφύγωμε τη σύγχυσι ονομάζοντας την έλευσι του Ιησού να κάμη το θέλημα του Θεού ως αφιέρωσι του εαυτού του στον Θεό.

30. Ποια απόδειξι έλαβε ο Ιησούς της αποδοχής της αφιερώσεώς του και του ότι καθιερώθη στο ειδικό θέλημα του Θεού;

³⁰ Αμέσως αφού εσυμβόλισε αυτή την αφιέρωσι με το να βαπτισθή στο ρεύμα του Ιορδάνου, ο Ιησούς έλαβε την απόδειξι ότι ο Θεός είχε δεχθή την αφιέρωσι του και τον καθιέρωνε τώρα στην πνευματική του υπηρεσία ως Αρχιερέα. Με ποιόν τρόπο; Όπως ακριβώς ο Μωυσής κατά την πρώτη ημέρα της τελετής της καθιερώσεως ενέδυσε τον αδελφόν του Ααρών με την ένδοξη ιερατική στολή και τον έχρισε με το άγιο χριστήριον έλαιον για να είναι αρχιερεύς, έτσι ο Θεός έχρισε τον Ιησούν με το άγιο πνεύμα (που συμβολίστηκε με μια περιστερά που κατέβηκε επάνω του) και άφησε ν’ ακουσθή η φωνή του από τον ουρανό λέγοντας: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθαίος 3:13-17) Η αφιέρωσίς του δεν ήταν κάτι που είχε κάμει η Μαρία γι’ αυτόν στη νηπιακή του ηλικία προτού αποκτήση γνώσι και κατανόησι για να το εκτιμήση. Όχι, αλλά ήταν κάτι που τώρα, σε ηλικία τριάντα ετών, έκαμε πρόθυμα ο Ιησούς για τον εαυτό του. Μ’ αυτήν έθεσε τον εαυτό του στη διάθεσι του Θεού, οτιδήποτε και αν απεκάλυπτε ο Θεός σύμφωνα με ό,τι ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου.—Λουκάς 3:21-23· 4:14-21.

31. Σε τι ωδήγησε τελικά η αφιέρωσις του Ιησού, και έτσι τι είδους «οδός» είναι η αφιέρωσίς μας στον Θεό;

³¹ Επί τριάμισυ έτη ο Ιησούς υπηρέτησε επάνω στη γη στο ρόλο του Αρχιερέως, στον οποίον ο Θεός τον είχε καθιερώσει. Έπειτα κατέθεσε την ανθρώπινη θυσία του στο θάνατο. Αλλ’ αυτό δεν ήταν το πλήρες τέλος στο οποίον ωδήγησε η αφιέρωσις του Ιησού στον Θεό. Για να συνεχίση να υπηρετή ως Αρχιερεύς στον ουρανό, ο Θεός τον ανέστησε από τον θάνατο σε ουράνια ζωή ως αθάνατο πνευματικό πλάσμα. Ως τοιούτο, ο δοξασμένος αυτός Αρχιερεύς εισήλθε στα άγια, στον ίδιο τον ουρανό, στην παρουσία του Θεού, παρουσίασε τη λυτρωτική αξία της ανθρωπίνης θυσίας του και προχώρησε να ενεργήση ως μεσίτης της νέας διαθήκης για τους πιστούς του ακολούθους επάνω στη γη. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως.» (Εβραίους 10:19-22) Έτσι τώρα, μέσω αυτού του Αρχιερέως, μπορούμε κι εμείς να τον μιμηθούμε και ν’ αφιερωθούμε στον Θεό ειλικρινώς και με πίστι. Όπως στην περίπτωσι του Ιησού, έτσι και στη δική μας, είναι μια ζώσα οδός, μια οδός για ν’ αποκτήσωμε ζωή.

32. Για ποια ζωή υπάρχει οδός για κείνους που είναι καθιερωμένοι ως υφιερείς, και για ποια ζωή για κείνους από τον «πολύν όχλον» που προσέρχονται σήμερα στον Θεό;

³² Αυτούς τους αφιερωμένους που ο Θεός εκλέγει για να τους καθιερώση και να τους κάμη υφιερείς για να υπηρετήσουν μαζί με τον Ιησούν και να βασιλεύσουν χίλια χρόνια μαζί του, τους σημειώνει ο Θεός στο μέτωπο με το όνομά του. Αυτό σημαίνει ότι ανήκουν σ’ αυτόν ως «λαός δια το όνομα αυτού» και ότι «ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» (Αποκάλυψις 14:1-5· 22:3-5) Αυτό τους σημειώνει για ζωή στον ουρανό με μια πνευματική ανάστασι. Αλλά σήμερα, εκτός από αυτούς τους 144.000 καθιερωμένους υφιερείς, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων που βλέπουν το προνόμιο ν’ αφιερωθούν στον Θεό μέσω του Αρχιερέως του, θέτοντας τον εαυτό τους στη διάθεσι του Θεού για να τους μεταχειρισθή καθώς αυτός θέλει. Γι’ αυτούς, η οδός αυτή της αφιερώσεως στον Θεό είναι επίσης μια ζώσα οδός, αλλά όχι για ζωή αθάνατη στον ουρανό. Ο Θεός δεν θέλει να τους καθιερώση και να τους χρίση στο ιερατείο με τον Χριστό σύμφωνα με τη νέα διαθήκη. Τους προσδιορίζει να ζήσουν επάνω στη γη στο νέο κόσμο. Έτσι θα παραμείνουν στη γη, όπου θα αποκατασταθή ο παράδεισος. Εν όψει τούτου, ο Θεός θα μεταφέρη μάλιστα ασφαλώς ένα μη αριθμημένον «πολύν όχλον» απ’ αυτούς μέσα από τον ερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, για να μπορέση η ανθρωπότης να συνεχίση μια αδιάρρηκτη ύπαρξι επάνω στη γη από την αρχή και για πάντα. Για ν’ απολαύσετε οποιαδήποτε δυνατότητα επιβιώσεως από τον Αρμαγεδδώνα στον ατελεύτητο νέο κόσμο, είναι ανάγκη ο καθένας σας να κάμη το αρχικό βήμα της αφιερώσεώς του στον Θεό μέσω του Χριστού. Μ’ αυτό τον τρόπο θα λάβετε το σημείο για ζωή.

[Υποσημειώσεις]

«Όλοι αυτοί ξεκινούν στον ίδιο στενό δρόμο και, επειδή είναι καθιερωμένοι πλήρως στον Θεό, είναι αποκυημένοι από το Πνεύμα μέσω του λόγου της αληθείας. Επομένως, όλοι είναι ‘νέα κτίσματα’—πνευματικά—η δε παλαιά των φύσις (η ανθρωπίνη) είναι καταδικασμένη σε βεβαία καταστροφή από το ίδιο τους ελεύθερο θέλημα και τη διαθήκη τους. . . . Μόνο μια μειονότης από όλους όσοι με καλή πίστι κάνουν την καθιέρωσι, τρέχουν με υπομονή ως το τέλος—εν όλω μόνο ένα ‘μικρόν ποίμνιον’. Σε πολλούς, αρχίζει να λείπη το θάρρος, και έχουν ανάγκη να κεντρίζονται προς τα εμπρός από την παιδευτική ράβδο εκείνου ο οποίος έγινε ο εγγυητής μας (Εβραίους 7:22) για να εγγυηθή ότι εκπληρώνομε τη διαθήκη μας, μολονότι οι δικές μας προσπάθειες θα απετύγχαναν· αλλιώς, το τέλος τέτοιων ατόμων πρέπει να είναι θάνατος. Με αγάπη, λοιπόν, αποστέλλονται ειδικές θλίψεις στους καθιερωμένους, όταν χρειάζεται, για να απομακρύνουν τα αισθήματα από επίγεια πράγματα, και να σύρουν πάλι την καρδιά σε στενώτερη συμπάθεια και επικοινωνία με τον Θεό για την εκπλήρωσι της διαθήκης της επί θυσίας. Ολίγοι μόνο τρέχουν υπομονητικά στο δρόμο της θυσίας, χαίροντας για το προνόμιο να κερδίσουν ένα τόσο μεγάλο βραβείο με τόσο μικρή σχετικώς δαπάνη.»

Η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει ακόμη μια άλλη Εβραϊκή λέξι, τη λέξι ναζάρ, με τη λέξι «καθιερώνω», εις Αριθμούς 6:11, 12. Αλλά πάλι η μετάφρασις Γιάγκ δείχνει μια διάκρισι και αποδίδει τη λέξι ναζάρ με το «ξεχωρίζω».