Η Δοκιμή που Οδηγεί σε Ευλογία

«Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην (θησαυροφυλάκιον, ΜΝ), δια να ήναι τροφή εις τον οίκόν μου· και δοκιμάσατε με τώρα εις τούτο, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέω την ευλογίαν εις εσάς, ώστε να μη υπάρχη τόπος δι’ αυτήν.»—Μαλαχίας 3:10, ΑΣ.

 1. Ποια είναι η αιτία για την οποία η κοσμική ευημερία υπήρξε αβέβαιη και επισφαλής;

ΕΥΗΜΕΡΙΑ δεν υπάρχει χωρίς μια αιτία. Αν είναι πραγματική ευημερία, πρέπει να υπάρχη μια στερεή βάσις γι’ αυτήν. Αυτό είναι αληθινό για την υλική ευημερία· είναι αληθινό και για την πνευματική ευημερία. Άνθρωποι των οποίων οι καρδιές είναι προσηλωμένες στην απόκτησι των υλικών πραγμάτων του κόσμου τούτου, προσπάθησαν επί πολύν καιρό να θέσουν το θεμέλιο μιας διαρκούς ευημερίας σε υλικά πράγματα και εχρησιμοποίησαν τους αρίστους εγκεφάλους του κόσμου τούτου προς τον σκοπόν αυτόν, αλλ’ η ευημερία τους υπήρξε πολύ αβέβαιη και επισφαλής και αυτοί βρίσκονται πάντοτε σε φόβο, σε νευρική έντασι και σε αναμονή περιόδων οικονομικής κρίσεως. Υπάρχει μια απλή εξήγησις γι’ αυτό. Η ευημερία των, εφ’ όσον την απολαμβάνουν, είναι ιδιοτελούς, μονοπλεύρου είδους και διατηρείται από τη σοφία του κόσμου τούτου. Αγνοεί την κατ’ εξοχήν πηγή και βάσι της αληθινής, μονίμου ευημερίας.

 2. Ποια είναι η βάσις της αληθινής υλικής ευημερίας, και επάνω σε ποια αλήθεια στηρίζεται το ευαπόδεικτο αυτό γεγονός;

² Εκείνο που λέμε τώρα μπορεί να φαίνεται παράδοξο, εν τούτοις οι υλισταί, με όλες τις οικονομικές των καταπτώσεις και την αβεβαιότητα της σημερινής των ανθηρής καταστάσεως, δεν έχουν βάσι για να το αρνηθούν και δεν μπορούν να το αναιρέσουν. Η βάσις της αληθινής υλικής ευημερίας είναι η πνευματική ευημερία. Αυτή η ευαπόδεικτη αλήθεια στηρίζεται στο γεγονός ότι η μόνη ασφαλής πηγή ευημερίας είναι το πιο πλούσιο Πρόσωπο, το πιο ευτυχισμένο Ον στο σύμπαν, Εκείνος που λέγει: «Ούτω λέγει ο Θεός ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς, και εκτείνας αυτούς· ο στερεώσας την γην, και τα γεννώμενα εξ αυτής· ο διδούς πνοήν εις τον λαόν τον επ’ αυτής, και πνεύμα εις τους περιπατούντας επ’ αυτής· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» (Ησ. 42:5, 8, ΜΝ· ΑΣ) Αυτός, μολονότι είναι πνεύμα, είναι ο Δημιουργός όλων των υλικών πραγμάτων. Έχει το συνεχές μονοπώλιο όλων των υλικών πραγμάτων. Ελέγχει την παραγωγή όλων των υλικών πραγμάτων. Συνεπώς, η πηγή κάθε αληθινής και διαρκούς υλικής ευημερίας πρέπει να είναι πνευματική. Πνευματική ευημερία σημαίνει να ευδοκιμούμε στις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά Θεό.

 3. Σε ποια ευημερία δίνει προτεραιότητα η μεγάλη πνευματική Πηγή; και γιατί;

³ Η μεγάλη πνευματική Πηγή θέτει την πνευματική ευημερία σε θέσι προτεραιότητος απέναντι της υλικής ευημερίας, θεωρώντας την πιο σπουδαία, επειδή η πρώτη είναι η βάσις της δευτέρας. Η περίφημη «επί του όρους ομιλία» εκθέτει ωραία το γεγονός αυτό με τα ακόλουθα λόγια του Ιησού Χριστού, του Υιού του μεγάλου μακαρίου Θεού: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, Τι να φάγωμεν, ή τι να πίωμεν, ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί· επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:31-33) Επιδίωξις της υλικής ευημερίας μπορεί να οδηγήση σε απόλαυσι πολλών πραγμάτων αυτής της γης ιδιοτελώς επί ένα μακρό ή βραχύ χρονικό διάστημα, αλλ’ επιδίωξις της πνευματικής ευημερίας θα οδηγήση σε ατελεύτητη ζωή σ’ έναν ατέρμονα κόσμον ευημερίας σε ενότητα με την αθάνατη Πηγή όλων αυτών, τον Ιεχωβά Θεό.

 4. Ποια παραδείγματα έχομε στο παρελθόν και στο παρόν που μας βεβαιώνουν για το γεγονός αυτό;

⁴ Δεν έχομε μόνο τα λόγια του Ιησού που μας βεβαιώνουν γι’ αυτό. Έχομε ένα εθνικό παράδειγμα τούτου στο παρελθόν και ένα εθνικό παράδειγμα τούτου σήμερα. Το παράδειγμα του απωτέρου παρελθόντος είναι το έθνος Ισραήλ στη γη της Παλαιστίνης. Το σημερινό παράδειγμα είναι το «άγιον έθνος» των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ησ. 66:8· 1 Πέτρ. 2:9) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά παράδειγμα ευημερίας; Ναι, πνευματικής! Αλλά τι θα πούμε για όλο το διεθνές μίσος που στρέφεται εναντίον των και για τον ευρύτατα εξαπλωμένο διωγμό των; Αυτά συμβαδίζουν με την πνευματική ευημερία, επειδή ο Ιησούς είπε: «Δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, ΜΕΤΑ ΔΙΩΓΜΩΝ, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.»—Μάρκ. 10:29, 30.

 5. Ποια προφητεία προείπε το παράδειγμα που παρέχουν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και τι απαιτεί η εκπλήρωσίς της;

⁵ Το παράδειγμα που παρέχουν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά προελέχθη σε μια προφητεία προς τον αρχαίον Ισραήλ. Αυτή εξέθετε τον κανόνα για την απόκτησι πραγματικής ευημερίας. Επειδή ο κανών αυτός είναι αντίθετος προς τους κανόνας του κόσμου τούτου, η εφαρμογή του απαιτεί θάρρος, πίστι και επιμονή και επιφέρει μια δοκιμή. Αλλ’ αυτή είναι μια δοκιμή που αποδεικνύει αληθινόν τον κανόνα και οδηγεί σε ικανοποιητική ευλογία. Η προφητεία που εκθέτει τον κανόνα εδόθη πριν από είκοσι τέσσερες αιώνες μέσω του Εβραίου προφήτου Μαλαχία με τα εξής λόγια: «Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην, δια να ήναι τροφή εις τον οίκόν μου· και δοκιμάσατε με τώρα εις τούτο, λέγει ο ΚΥΡΙΟΣ [Ιεχωβά] των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τα παράθυρα του ουρανού, και εκχέω την ευλογίαν εις εσάς, ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.»—Μαλαχ. 3:10, ΜΑΜ.

ΓΙΑΤΙ Η ΔΟΚΙΜΗ

 6. Γιατί οι Ισραηλίτες της εποχής του Μαλαχία δεν ευημερούσαν υλικώς;

⁶ Ποια ήταν η αιτία για την οποία απητείτο να γίνη αυτή η δοκιμή του Κυρίου Ιεχωβά των δυνάμεων; Η προφητεία του Μαλαχία το δείχνει καθαρά. Ήταν επειδή το έθνος Ισραήλ στον πέμπτον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή δεν ήταν υγιές πνευματικώς. Μπορούσε ένα έθνος κλεπτών να είναι υγιές πνευματικώς, ειδικώς κλεπτών του Θεού; Μπορούσαν οι παραβάται μιας διαθήκης ή ιεροπρεπούς συμβολαίου μαζί του; Όχι, επειδή ειργάζοντο εναντίον της ίδιας της Πηγής κάθε ευημερίας. Επειδή, λοιπόν, δεν ήσαν υγιείς πνευματικώς δεν ευημερούσαν και υλικώς. Η μεγάλη θεία Πηγή ευημερίας ήθελε να τους βλέπη να διάγουν καλά από υλική άποψι σύμφωνα με τις υποσχέσεις της διαθήκης του μαζί τους. Αλλά πρώτα έπρεπε να τηρήσουν το μέρος των στη διαθήκη αυτή. Σημειώστε γιατί ο μόνος ζων και αληθινός Θεός τούς ονομάζει έθνος κλεπτών και τους καλεί να αλλάξουν πορεία:

 7. Από ποια κακή πορεία τους εκάλεσε ο Ιεχωβά να επιστρέψουν σ’ αυτόν;

⁷ «Εγώ, ο Ιεχωβά, δεν αλλοιούμαι· δια τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ [του οποίου το επώνυμον ήταν Ισραήλ], δεν απωλέσθητε. Εκ των ημερών των πατέρων σας απεχωρίσθητε από των διαταγμάτων μου, και δεν εφυλάξατε αυτά. Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· πλην είπετε, Τίνι τρόπω θέλομεν επιστρέψει; Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τον Θεόν; σεις όμως με εκλέπτετε· και λέγετε, Εις τι σε εκλέψαμεν; Εις τα δέκατα και εις τας προσφοράς. Σεις είσθε κατηραμένοι με κατάραν [μάλλον, Με κατάραν σας κατηράσθην, ΜΙΡ]· διότι σεις με εκλέψατε, ναι, σεις, όλον το έθνος.»—Μαλαχ. 3:6-9, ΑΣ.

 8. Πώς μπορούσε να λεχθή ότι έκλεπταν τον Θεόν, και ποια κατεδείχθη ότι ήταν η στάσις των έναντι του θυσιαστηρίου και του ονόματος του Ιεχωβά;

⁸ Όταν ένα έθνος συνάπτη διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό και έρχεται κάτω από την εντολή να προσφέρη ωρισμένες θυσίες και κατόπιν ιδιοτελώς αρνείται και παραλείπει να προσφέρη το είδος των θυσιών που απαιτείται, το έθνος αυτό απατά· κλέπτει από τον Θεό εκείνα που του οφείλει και έτσι παραβαίνει τη διαθήκη. Οι όροι της διαθήκης απαιτούσαν να προσφέρωνται και να γίνωνται δεκτά για το θυσιαστήριον του Ιεχωβά μόνο υγιά, άμωμα ζώα. (Λευιτ. 22:21) Η προφητεία του Μαλαχία ετόνιζε ότι οι Ισραηλίτες προσέφεραν τυφλά, χωλά, βιαίως αρπαγμένα, άρρωστα και ισχνά ζώα και οι ιερείς των τα εδέχοντο για το θυσιαστήριον του Ιεχωβά. Το θυσιαστήριόν του είναι σαν τράπεζα και οι θυσίες που προσφέρονται επάνω σ’ αυτό είναι σαν τροφή γι’ αυτόν. (Ιεζ. 41:22· Αριθμ. 28:2) Ένεκα τούτου, τόσον ο λαός όσο και οι ιερείς έδειχναν περιφρόνησι για την τράπεζα του ναού του· προσέφεραν μολυσμένη τροφή επάνω σ’ αυτήν. Δεν εσυλλογίζοντο πολύ το όνομά του· το καταφρονούσαν. Δεν του έδιναν δόξα. Η προσφορά των δεν ήταν, βέβαια, «προσφορά εν δικαιοσύνη» και επομένως δεν ήταν «αρεστή εις τον Ιεχωβά, καθώς εν ταις ημέραις ταις αρχαίαις, και καθώς εν τοις προλαβούσιν έτεσι», όταν ο πρώτος ναός εκτίσθη και εγκαινιάσθη στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ από τον Βασιλέα Σολομώντα. (Μαλαχ. 1:6-8, 12-14· 3:3, 4, ΑΣ· 2 Χρον. 3:1-3· 5:1-14· 7:1-3) Αφού απατούσαν έτσι τον Θεό και οι απρόσεκτοι ιερείς έδιναν την εντύπωσι ότι δεν τους έμελε, πώς θα μπορούσαν ορθώς να περιμένουν να λάβουν τις ευλογίες που υπέσχετο η διαθήκη μόνο στους πιστούς, ευλαβείς λάτρεις του Ιεχωβά Θεού;

 9. Κάτω από τι ήλθαν, λοιπόν, και πώς αυτό έγινε φανερό:

⁹ Αντί των ευλογιών, ήλθαν κάτω από την κατάρα για την οποία τους είχε προειδοποιήσει ο Θεός στη διαθήκη. Οι συγκομιδές των στον αγρό δεν έφθασαν σε πλήρη καρποφορία· οι ακρίδες και άλλες επιδημίες τις κατέφθειραν. Τα αμπέλια των είχαν ζαρωμένους τους σωρούς των σταφυλιών ή έρριξαν τα σταφύλια πριν από τον καιρό του τρυγητού. Τα έθνη ολόγυρα δεν είχαν απτή αιτία για να τους ονομάζουν μακάριο λαό και να ονομάζουν τη γη των επιθυμητή. Δεν απελάμβαναν υλική ευημερία επειδή δεν ζητούσαν πρώτα την πνευματική ευημερία.

10. Ποια ήταν η πρωταρχική αιτία για την αποκατάστασι του υπολοίπου των Ιουδαίων στην πατρίδα των, και πώς το έδειξε αυτό η ενέργεια του Κύρου;

¹⁰ Οι Ισραηλίτες είχαν λησμονήσει ή παραβλέψει τον κύριο σκοπό για τον οποίον είχαν ελευθερωθή από τη Βαβυλώνα και αποκατασταθή στην πατρίδα των την Παλαιστίνη το 537 π.Χ. Η ανακατάληψις της γης του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ που έκειτο ακατοίκητη επί εβδομήντα χρόνια και η μεταμόρφωσίς της από άγριο δάσος και ερήμωσι σ’ έναν επίγειο παράδεισο, δεν ήταν η πρωταρχική αιτία για την οποία ο Θεός κατηύθυνε τον κατακτητή της Βαβυλώνος να τους ελευθερώση και να τους στείλη πάλι στην πατρίδα. Η πρωταρχική αιτία ήταν να τους αποκαταστήση στα πνευματικά τους προνόμια και υποχρεώσεις, ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό του Ιεχωβά στο μέρος όπου αυτός είχε θέσει το όνομά του και να τον λατρεύουν εκεί. Ο βασιλεύς της Περσίας Κύρος, ο κατακτητής της Βαβυλώνος, στο πρώτο έτος της βασιλείας του εδημοσίευσε διάταγμα και σ’ αυτό έλεγε στους Ιουδαίους γιατί τους ελευθέρωνε: «Ούτω λέγει Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας· Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία· τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία, και ας οικοδομήση τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ· αυτός είναι ο [αληθινός] Θεός ο εν Ιερουσαλήμ.» (Έσδρας 1:1-8, ΜΝΚ) Οι Ιουδαίοι που δεν επέστρεψαν έκαμαν μεγάλες υλικές συνεισφορές, και για τον ναόν που επρόκειτο να ανοικοδομηθή στην Ιερουσαλήμ, και επίσης για το Ιουδαϊκό υπόλοιπο που επήγαινε για να τον ανοικοδομήση. Ο δε Βασιλεύς Κύρος εμπιστεύθηκε σ’ αυτό το υπόλοιπο τα ιερά σκεύη που ο βασιλεύς της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ είχε πάρει από τον πρώτο ναό της Ιερουσαλήμ, τον οποίον είχε καταστρέψει. Έτσι η πνευματική επανόρθωσις των Ισραηλιτών ωδήγησε στην υλική των επανόρθωσι στην πατρίδα των. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό!

11. Τι άρχισαν να κάνουν οι αποκαταστημένοι, Ιουδαίοι, τι ακολούθησε την αμέλεια των να τελειώσουν το έργον και ποιο ερώτημα ηγέρθη όταν το ετελείωσαν;

¹¹ Αμέσως αφού επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ επεδόθησαν στην πραγματοποίησι του πρωταρχικού των σκοπού. Το θυσιαστήριο του Ιεχωβά—η τράπεζα του ναού του—επανεκτίσθη και το θεμέλιο του δευτέρου του ναού ετέθη στη θέσι του πρώτου. Όταν επενέβησαν εξωτερικοί εχθροί, οι οικοδόμοι του ναού απέσχον από το έργον. Τι ακολούθησε αυτή την άπιστη παραμέλησι του οίκου του Ιεχωβά; Στα δεκαέξη χρόνια που ο ναός έκειτο ασυμπλήρωτος, στην αρχή μόλις της οικοδομήσεώς του, οι Ιουδαίοι δεν ευημέρησαν υλικώς, για να μη μιλήσωμε για πνευματική ευημερία. Οι προφήτες Αγγαίος και Ζαχαρίας επέστησαν την προσοχή των σε τούτο. Έτσι αψήφησαν τους εχθρούς των και ανέλαβαν την οικοδόμησι του ναού. Τότε ο Θεός άρχισε να τους ευλογή πάλι υλικώς σύμφωνα με τη διαθήκη του. Στο 516 π.Χ. ο ναός συνεπληρώθη και εγκαινιάσθη. Τώρα είχαν πάλι τον ναόν του Ιεχωβά με το ενεργό του ιερατείο και τους Λευίτες του, τους βοηθούς των ιερέων, και με τους Νεθινείμ, τους μη Ισραηλίτες δούλους του ναού. Θα εξακολουθούσαν άρα γε να τηρούν πρώτα τα πνευματικά ζητήματα, με την ορθή κατανόησι ότι το πνευματικό προηγείται από το υλικό και ότι το υλικό εξαρτάται από το πνευματικό; Στις ημέρες του Ιουδαίου κυβερνήτου Ζοροβάβελ και του αρχιερέως Ιησού, μάλιστα.

12. Τι έγιναν μετά τις ημέρες του Ζοροβάβελ και του Ιησού, και τι εφόνευσε αυτή η κατάστασίς των;

¹² Αλλά μετά τις ημέρες αυτών των πιστών ανδρών που είχαν πνευματικό φρόνημα, οι Ισραηλίτες άρχισαν να χάνουν την εκτίμησί τους για τις καθαρές ευλογίες της λατρείας του Ιεχωβά Θεού. Έθεσαν την καρδιά τους περισσότερο στα υλικά πράγματα. Έγιναν υλισταί. Η υλιστικότης των εφόνευσε την πνευματικότητά των. Ενόμιζαν ότι με το να επιδιώκουν τον υλισμό με δαπάνη της πνευματικότητος θα ηύξαναν τα υλικά των πράγματα. Έγινε ακριβώς το αντίθετο! Ο υλισμός των επίσης εφόνευσε την υλική των ευημερία, επειδή αγνοούσε την Πηγή της ευημερίας. Ο Ιεχωβά Θεός δεν ευλογεί τον υλισμό. Τον καταράται.

13. Για ποια αιτία πρέπει να εξετάζωμε σήμερα τα αρχαία εκείνα παραδείγματα;

¹³ «Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών δια να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν. Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» Αυτά λέγει ο απόστολος Παύλος, ο οποίος παρέθεσε επίσης από την προφητεία του Μαλαχία. (1 Κορ. 10:6, 11 και Ρωμ. 15:4) Πρέπει, λοιπόν, να εξετάζωμε πώς εφαρμόζονται σ’ εμάς σήμερα τα αρχαία αυτά παραδείγματα, επειδή ζούμε στον «καιρόν της συντελείας» αυτού του συστήματος πραγμάτων από το 1914 μ.Χ. Η σειρά των γεγονότων από τότε, αρχίζοντας με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίζοντας με όλα όσα προείπε ο Ιησούς Χριστός, το αποδεικνύει αυτό.

14. Για την έλευσι τίνος προειδοποίησε ο Μαλαχίας τους Ισραηλίτες, και πώς τούτο εξηγεί τη διερευνητική πορεία κρίσεως που είναι εν προόδω εν σχέσει με όλες τις θρησκείες;

¹⁴ Και ένα άλλο πράγμα: Λόγω του ιδιοτελούς, ασεβούς υλισμού των Ισραηλιτών, ο προφήτης Μαλαχίας τούς προειδοποίησε ότι ο Κύριος Ιεχωβά Θεός θα ήρχετο αιφνίδια στον ναό του συνοδευόμενος από τον Άγγελόν του ή Αγγελιαφόρον της διαθήκης της ευλογίας, και κατόπιν θα ήταν κριτής και σπεύδων μάρτυς και εκτελεστής εναντίον των απίστων υλιστών μεταξύ του λαού που ισχυρίζετο ότι ήταν δικός του. (Μαλαχ. 3:1) Ο Ιησούς, αφού απέθανε ο πρόδρομος του Ιωάννης ο Βαπτιστής, έδειξε ότι το Μαλαχίας 3:1 είχε μια εκπλήρωσι στην εποχή του ως παράδειγμα προειδοποιήσεως για μας σ’ αυτή την εποχή που έρχεται η μεγαλύτερη και τελική εκπλήρωσις. (Ματθ. 11:10-15· 17:10-13) Το βιβλίο Μπορείτε να Επιζήσετε του Αρμαγεδδώνος στον Νέο Κόσμο του Θεού, που εκυκλοφόρησε στην Αγγλική τον περασμένο Ιούνιο, και το άρθρον «Ο Ιεχωβά Είναι στον Άγιό Του Ναό», που εδημοσιεύθη στην Αγγλική Σκοπιά, στο τεύχος της 15ης Νοεμβρίου 1955, αποδεικνύουν ότι ο Ιεχωβά ήλθε—συνοδευόμενος από τον Άγγελον της διαθήκης του, Ιησού Χριστό—στον πνευματικό του ναό την άνοιξι του 1918. Αυτό εξηγεί τη διερευνητική πορεία κρίσεως που προχωρεί στον ναό του Ιεχωβά, εκθέτοντας τις κενές φιλοσοφίες, τις ψευδείς ανθρωποποίητες παραδόσεις και τις δαιμονικές διδασκαλίες όλων των θρησκειών που αποτελούν μέρος του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων.

15. Με ποιους άρχισε η κρίσις από τον ναό και γιατί;

¹⁵ Θυμηθήτε, εν τούτοις, ότι ο λαός τον οποίον προειδοποίησε ο Μαλαχίας ήσαν εκείνοι στους οποίους ο Θεός είχε ειπεί: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησ. 43:10, 12, ΑΣ) Η κρίσις, λοιπόν, άρχισε πρώτα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αφού αυτός ήλθε στον πνευματικό του ναό το 1918. Εκείνο τον καιρό αυτοί εμπήκαν σε μεγάλες δοκιμασίες λόγω των διωγμών που επεσωρεύθησαν εναντίον τους, ιδιαίτερα από εκείνα τα έθνη που περιεπλάκησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ειδικώς εισήλθαν σε μια κατάστασι αιχμαλωσίας και εξορίας σαν εκείνη των αρχαίων Ισραηλιτών στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα. Υπήρχε ένας παγιδευτικός, υποδουλωτικός «φόβος άνθρωπου». Αυτός κατέληξε σε μια παραμέλησι του πνευματικού ναού του Ιεχωβά, που αποτελείται από τους κεχρισμένους μάρτυράς του. Κάτω από τους περιορισμούς του φόβου των ανθρώπων, αυτοί έβλαπταν τα πνευματικά των συμφέροντα, και επομένως τα συμφέροντα της τάξεως του ναού του Ιεχωβά· η δε υπηρεσία του ναού, δηλαδή το έργο του Θεού που είχε ανατεθή σ’ αυτούς, δεν εξετελείτο. Σ’ αυτούς η Γραφή λέγει: «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Αλλά το υπόλοιπο της τάξεως του ναού επάνω στη γη δεν έδινε στην υπηρεσία του ναού την οφειλομένη υποστήριξι, λόγω ιδιοτελούς φόβου του ανθρώπου και των ανθρωπίνων κυβερνήσεων, οι οποίες προσπαθούσαν να καταστρέψουν αυτό το υπόλοιπο της τάξεως του ναού. Επομένως, η κρίσις του Ιεχωβά στον πνευματικό του ναό έπρεπε ν’ αρχίση από αυτό το κεχρισμένο υπόλοιπο των μαρτύρων του.

16. Ποια ερωτήματα αντιμετώπισε το κεχρισμένο υπόλοιπο κατά την ελευθέρωσί του από την αντιτυπική Βαβυλώνα το 1919, και σύμφωνα με ποια πρόσκλησι ενήργησε:

¹⁶ Στο 1919 ο Ιεχωβά Θεός δια του Μεγαλυτέρου του Κύρου, του ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού, απηλευθέρωσε τους μάρτυράς του από αυτή τη νεώτερη Βαβυλωνιακή κατάστασι δουλείας σε ανθρώπους του κόσμου. Αρκετοί απ’ αυτούς εξήλθαν από κατά γράμμα φυλακές όπου είχαν περιορισθή για τη θρησκευτική τους πίστι. Τώρα τι θα έκαναν; Ο μεταπολεμικός κόσμος ήταν τώρα ανοιχτός μπροστά τους με όλες τις ευκαιρίες του για να προσπαθήσουν ν’ ανοικοδομήσουν αυτόν τον παλαιό, σπαραγμένο από τον πόλεμο κόσμο κάτω από τη νέα του Κοινωνία των Εθνών και να του δώσουν μια τεχνητή ευημερία. Θα ενώνοντο τώρα με αυτόν τον κόσμο στις υλιστικές του επιθυμίες και επιδιώξεις; Αυτό ήταν εκείνο για το οποίο προσηύχοντο όταν ήσαν κάτω από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και ποθούσαν να ελευθερωθούν; Γι’ αυτό άραγε τους είχε ελευθερώσει ο Μεγαλύτερος Κύρος του Ιεχωβά; Από μια υλιστική άποψι οι κοσμικές ευκαιρίες ήσαν πολύ ελκυστικές. Αλλά η πρόσκλησις και διαταγή του Θεού προς αυτούς ήταν η εξής: «Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην, δια να ήναι τροφή εις τον οίκόν μου· και δοκιμάσατέ με τώρα εις τούτο, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τα παράθυρα του ουρανού, και εκχέω την ευλογίαν εις εσάς, ώστε να μη υπάρχη τόπος δι’ αυτήν.» (Μαλαχ. 3:10, ΜΝ) Το υπόλοιπο του ναού ενήργησε σύμφωνα με την πρόσκλησι του Θεού να τον δοκιμάση. Πώς;

«ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΕΚΑΤΑ» ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

17. Από ποια άποψι ο Θεός δεν ζητούσε περισσότερα από εκείνα για τα οποία είχε συμβληθή, και ποιος ήταν άξιο παράδειγμα υπακοής σ’ αυτή τη διάταξι του νόμου του Θεού;

¹⁷ Ο Ιεχωβά Θεός δεν ζητούσε περισσότερα από εκείνα για τα οποία είχε συμφωνήσει ή συμβληθή. Στους νόμους της διαθήκης του με τον Ισραήλ ο Ιεχωβά διέτασσε το έθνος να δίδη σ’ αυτόν ένα δέκατον από όλη την παραγωγή του: «Θέλεις εξάπαντος δεκατίζει πάντα τα γεννήματα του σπόρου σου, τα οποία φέρει ο αγρός κατ’ έτος.» (Δευτ. 14:22) Ο Ιεχωβά Θεός έθεσε το όνομά του επάνω στον ναό που ανοικοδομήθη στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό, τα δέκατα έπρεπε να φέρωνται εκεί και να κατατίθενται στο θησαυροφυλάκιον ή στις αποθήκες εκεί. «Εν τω τόπω, όντινα Ιεχωβά ο Θεός σας εκλέξη εκ πασών των φυλών σας, δια να θέση το όνομα αυτού εκεί, προς την κατοικίαν αυτού θέλετε ζητήσει αυτόν, και εκεί θέλετε ελθεί· και εκεί θέλετε φέρει τα ολοκαυτώματα σας, και τας θυσίας σας, και τα δέκατα σας, και τας υψουμένας προσφοράς των χειρών σας, και τας ευχάς σας, και τας αυτοπροαιρέτους προσφοράς σας, και τα πρωτότοκα των βοών σας και των προβάτων σας· και εκεί θέλετε τρώγει ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σας, και θέλετε ευφραίνεσθαι, σεις και οι οίκοί σας, εις όσα επιβάλετε τας χείράς σας, εις ό,τι Ιεχωβά ο Θεός σου σε ηυλόγησε.» (Δευτ. 12:5-7, 11, 12, 17-19· 14:23, ΜΝΚ) Ο Θεός άξιζε το άριστον: «Τας απαρχάς των πρωτογεννημάτων της γης σου θέλεις φέρει εις τον οίκον Ιεχωβά του Θεού σου.» (Έξοδ. 23:19, ΜΝΚ· Δευτ. 26:2-4, 10, 12) Ο Εζεκίας (βασιλεύς από 745 έως 716 π.Χ.) ήταν ένα άξιο παράδειγμα άρχοντος της Ιερουσαλήμ ο οποίος κατηύθυνε τον Ισραήλ να υπακούση σ’ αυτή τη διάταξι του νόμου του Ιεχωβά.—2 Χρον. 31:2-16.

18. Γιατί έπρεπε να προσφέρεται το δέκατον στους Λευίτης, και πώς επηρεάζετο η υλική κατάστασις των Λευιτών από την προσφορά;

¹⁸ Το δέκατον απητείτο από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ για την υποστήριξι της φυλής του Λευί, της οποίας οι άρρενες υπηρετούσαν απ’ ευθείας τον Θεό στο ναό του ως ιερείς και Λευίτες: «Και ιδού, έδωκα εις τους υιούς Λευί πάντα τα δέκατα του Ισραήλ εις κληρονομίαν, δια την υπηρεσίαν αυτών την οποίαν υπηρετούσι, την υπηρεσίαν της σκηνής του μαρτυρίου· . . . και δεν θέλουσιν έχει μεταξύ των υιών Ισραήλ ουδεμίαν κληρονομίαν· διότι τα δέκατα των υιών Ισραήλ, τα οποία προσφέρωσιν υψουμένην προσφοράν προς τον Ιεχωβά, έδωκα κληρονομίαν εις τους Λευίτας.» (Αριθμ. 18:21-24) Έτσι, σε κάθε μια από τις δώδεκα φυλές παρέμεναν τα εννέα δέκατα της παραγωγής της, η δε φυλή του Λευί ελάμβανε εν όλω δώδεκα δέκατα. Εφ’ όσον ευημερούσε το έθνος Ισραήλ, και οι Λευίτες επίσης επρόκειτο να ευημερούν αν τους προσεφέροντο όλα τα δέκατα.

19. Πώς η απαίτησις της προσφοράς δεκάτων εφηρμόζετο στους μη ιερείς Λευίτες, και τι τα δέκατα καθιστούσαν ικανούς τους λήπτας να κάνουν;

¹⁹ Ακόμη και οι μη ιερείς Λευίτες απητείτο να προσφέρουν δέκατα, στους ιερείς, της οικογενείας Ααρών του Λευίτου. «Λάλησον και προς τους Λευίτας, και ειπέ προς αυτούς, Όταν λαμβάνητε παρά των υιών Ισραήλ το δέκατον, το οποίον έδωκα εις εσάς παρ’ αυτών δια κληρονομίαν σας, τότε θέλετε προσφέρει εξ αυτών προσφοράν υψουμένην εις τον Ιεχωβά, δέκατον από του δεκάτου. . . . Ούτω και σεις θέλετε προσφέρει προσφοράν υψουμένην εις τον Ιεχωβά από πάντων των δεκάτων σας, τα οποία λαμβάνετε παρά των υιών Ισραήλ· και από τούτων θέλετε δίδει την υψουμένην προσφοράν του Ιεχωβά εις τον Ααρών τον ιερέα. Από πάντων των δώρων σας θέλετε προσφέρει πάσαν υψουμένην προσφοράν του Ιεχωβά, από παντός του εξαιρέτου αυτών, το ηγιασμένον μέρος εξ αυτών.» Τα δέκατα ήσαν σαν μισθός γι’ αυτούς: «Και θέλετε τρώγει αυτά εν παντί τόπω, σεις και αι οικογένειαί σας· διότι τούτο είναι μισθός εις εσάς δια την υπηρεσίαν σας εν τη σκηνή του μαρτυρίου.» (Αριθμ. 18:25-32, ΜΝΚ) «Και ο ιερεύς ο υιός του Ααρών θέλει είσθαι μετά των Λευιτών, όταν οι Λευίται λαμβάνωσι τα δέκατα· και οι Λευίται θέλουσιν αναφέρει το δέκατον των δεκάτων εις τον οίκον του Θεού ημών, εις τα οικήματα του οίκου του θησαυρού. Διότι οι υιοί Ισραήλ και οι υιοί Λευί θέλουσι φέρει τας προσφοράς . . . εις τα οικήματα.» (Νεεμ. 10:38, 39) Έτσι η προσφορά όλων των δεκάτων καθιστούσε ικανούς τους ιερείς και τους Λευίτες ν’ αφιερώνουν τον χρόνον των και τη δύναμί των στην εκτέλεσι των καθηκόντων των στον ναό του Ιεχωβά· τηρούσε την υπηρεσία του ναού σε πλήρη λειτουργία.

20. Τι ήταν, κατ’ ουσίαν, η παράλειψις ή άρνησις της προσφοράς όλων των δεκάτων; Πώς ο Νεεμίας έδειξε ότι αυτό επηρέαζε τους υπηρέτας του ναού του Ιεχωβά;

²⁰ Η άρνησις ή παράλειψις της προσφοράς όλων των δεκάτων αποτελούσε κλοπή από τον Ιεχωβά Θεό, επειδή ήταν κατακράτησις εκείνου για το οποίον αυτός είχε συνάψει διαθήκη και το άξιζε. (Λευιτ. 27:30) Ήταν παράλειψις υποστηρίξεως των ιερέων του και των Λευιτών στην υπηρεσία των στο ναό· κατέληγε σε εξασθένησι του εργαζομένου προσωπικού του και των ενεργειών των στο ναό του. Ήταν παραμέλησις του ιερού του οίκου και των πνευματικών συμφερόντων του. Επηρέαζε τους υπηρέτας του ναού του Ιεχωβά όπως ακριβώς το περιέγραψε ο Νεεμίας, ο κυβερνήτης του Ιούδα: «Και έμαθον ότι τα μερίδια των Λευιτών δεν εδόθησαν εις αυτούς· διότι οι Λευίται και οι ψαλτωδοί, οι ποιούντες το έργον, έφυγαν έκαστος εις τον αγρόν αυτού. Και επέπληξα τους προεστώτας, και είπα, Δια τι εγκατελείφθη ο οίκος του Θεού; Και εσύναξα αυτούς [τους Λευίτας], και αποκατέστησα αυτούς εις την θέσιν αυτών [εις τον ναόν]. Τότε έφερε πάς ο Ιούδας εις τας αποθήκας το δέκατον του σίτου και του οίνου και του ελαίου. Και κατέστησα φύλακας επί των αποθηκών, Σελεμίαν τον ιερέα, και Σαδώκ τον γραμματέα, και εκ των Λευιτών τον Φεδαΐαν· . . . το έργον δε αυτών ήτο να διανέμωσιν εις τους αδελφούς αυτών.» (Νεεμ. 13:10-13) Η κλοπή από τον Θεό των δεκάτων του κατέληγε σε ελάττωσι των πνευματικών ωφελημάτων και υπηρεσιών προς τον Ισραήλ.

21. Γιατί, από το 1918, δεν μπορούν οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά να προσφέρουν δέκατα σύμφωνα με τον αρχαίο νόμο, και γιατί οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος δεν μπορούσαν να τα προσφέρουν;

²¹ Αφού το Μαλαχίας 3:10 εφαρμόζεται στους πνευματικούς Ισραηλίτες, το υπόλοιπο της τάξεως του ναού, αφότου ο Ιεχωβά ήλθε στο ναό του για έργον κρίσεως το 1918, μήπως οι κεχρισμένοι αυτοί μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να δίδουν κατά γράμμα δέκατα σ’ αυτόν; Όχι· όπως δεν υπάρχει και κατά γράμμα οίκος στην Ιερουσαλήμ με κατά γράμμα Λευίτες και ιερείς από την οικογένεια του Ααρών, προς τους οποίους να φέρωνται τα κατά γράμμα αυτά δέκατα. Το Μαλαχίας 3:10 είχε την πρώτη του εφαρμογή στους κεχρισμένους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά κατά τον πρώτον αιώνα, από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και έπειτα. Αυτοί, λοιπόν, είναι ένα παράδειγμα σ’ εμάς. Αφού εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα του Θεού κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, αυτοί οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί δεν μπορούσαν πια να φέρνουν τα κατά γράμμα δέκατα στον ναό του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Το να πράττουν τούτο θα εσήμαινε υποστήριξι ενός υλικού ναού που ο Θεός τον είχε εγκαταλείψει. Θα εσήμαινε υποστήριξι ενός ιερατείου που είχε με μίσος θανατώσει τον Ιησού Χριστό και πολεμούσε τη Χριστιανοσύνη, εναντιούμενο στους αποστόλους του Χριστού, φυλακίζοντάς τους και προσπαθώντας να τους θανατώση.—Ματθ. 23:37, 38· 27:20· Πράξ. 4:1-10· 5:17-27, 40· 12:1-5.

22. Πώς δείχνει το θείο υπόμνημα ότι οι Χριστιανοί εκείνοι του πρώτου αιώνος δεν προσέφεραν κατά γράμμα δέκατα;

²² Ούτε προσέφερε δέκατα το υπόλοιπο εκείνο των Ιουδαίων Χριστιανών για να υποστηρίξη τους δώδεκα αποστόλους και τους λοιπούς από το κυβερνών σώμα της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Αν προσέφεραν κατά γράμμα δέκατα για να υπακούσουν στο Μαλαχίας 3:10, πώς συμβαίνει να λέγη το θείο υπόμνημα ότι «οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά· και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζαν αυτά εις πάντας, καθ’ ην έκαστος είχε χρείαν»; «Και ουδέ είς έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού, αλλ’ είχον τα πάντα κοινά.» (Πράξ. 2:44, 45· 4:32-37· 6:1-6) Υλικώς, αυτό ήταν κάτι περισσότερο από όλα τα δέκατα και δεν προσεφέρετο μόνο στους αποστόλους, στους επισκόπους και στους διακόνους.

23, 24. Ποιο είναι το αντιτυπικό δέκατον, και πώς το διευκρινίζει η δραξ της εξ αλφίτων προσφοράς που ο ιερεύς έκαιε επάνω στο θυσιαστήριο;

²³ Ποιο είναι, λοιπόν, το δέκατον που πρέπει να φέρεται στην αποθήκη του πνευματικού ναού του Ιεχωβά από τον λαό του σήμερα; Τι υποτυπούσε ή προεσκίαζε το δέκατον του αρχαίου Ισραήλ για τον σημερινό καιρό;

²⁴ Είναι αλήθεια ότι στη Γραφή ο αριθμός δέκα χρησιμοποιείται ως σύμβολον επιγείου ολότητος, ολοκληρώσεως, πληρότητος, αλλά ένα δέκατον δεν είναι το ίδιο. Το Ισραηλιτικό δέκατον δεν υποτυπούσε το όλον που οι Χριστιανοί αφιερώνουν στον Θεό μέσω του Χριστού. Η προσφορά, λοιπόν, του δεκάτου από τον Ισραηλίτην δεν εξεικονίζει την πλήρη αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά και τον συμβολισμό της με το εν ύδατι βάπτισμα. Το δέκατον των Ισραηλιτών δεν ήταν όλη η παραγωγή των· ήταν ένα κλάσμα, ένα απλό δέκατον. Για τούτο παριστάνει ένα μέρος μόνον από το όλον που έχομε αφιερώσει. Η από μέρους μας προσκόμισις του αντιτυπικού δεκάτου στην αποθήκη του ναού του Ιεχωβά είναι απλώς ένα τεκμήριον ή σύμβολον του γεγονότος ότι έχομε αφιερώσει το παν μας στον Ιεχωβά ως Θεόν μας· είναι μια υπόμνησις ή «μνημόσυνον» της αφιερώσεώς μας. Είναι σαν το μνημόσυνον που ο ιερεύς προσέφερε απ’ ευθείας στο θυσιαστήριο του Θεού. «Εάν δε προσφέρη τις δώρον, προσφοράν εξ αλφίτων προς τον Ιεχωβά, σεμίδαλις θέλει είσθαι το δώρον αυτού· και θέλει επιχύσει επ’ αυτό έλαιον, και επιθέσει επ’ αυτό λιβάνιον. Και θέλει φέρει αυτό προς τους υιούς του Ααρών, τους ιερείς· και ο ιερεύς θέλει δράξει από της σεμιδάλεως αυτού και από του ελαίου αυτού, όσον χωρεί η χειρ αυτού, και άπαν το λιβάνιον αυτού· και θέλει καύσει αυτό ο ιερεύς εις μνημόσυνον επί το θυσιαστήριον· είναι θυσία γινομένη δια πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Ιεχωβά. Το δε υπόλοιπον της εξ αλφίτων προσφοράς θέλει είσθαι του Ααρών και των υιών αυτού· είναι αγιώτατον εκ των θυσιών των γινομένων δια πυρός προς τον Ιεχωβά.» (Λευιτ. 2:1-3, 7-10, 14-16· 6:14-18, ΜΝΚ· Αριθμ. 5:25, 26) Η «δραξ» που ο ιερεύς έκαιε απ’ ευθείας στο θυσιαστήριο ήταν απλώς μια υπόμνησις της όλης προσφοράς προς τον Θεό. Ο ιερεύς μπορούσε να χρησιμοποιήση το υπόλοιπο.

25. Εν όψει του σκοπού του Ισραηλιτικού δεκάτου, ποιο είναι, με λίγα λόγια, το αντιτυπικό μας δέκατον;

²⁵ Έτσι, επίσης, κι εμείς οι Χριστιανοί που εγίναμε λαός του Θεού πρέπει να δίδωμε απόδειξι ότι αφιερώσαμε το παν μας στον Ιεχωβά μέσω του Χριστού, και αυτή την απόδειξι πρέπει να την δίδωμε το ένα έτος μετά το άλλο. Αυτή η τακτική εισφορά που δίδομε ως τεκμήριον του γεγονότος ότι έχομε δώσει παν ό,τι είμεθα και έχομε στον Ύψιστον Θεόν—αυτή είναι το αντιτυπικό μας δέκατον. Θυμηθήτε ότι ο σκοπός του Ισραηλιτικού δεκάτου ήταν η υποστήριξις του ναού του Ιεχωβά και της υπηρεσίας του που εξετελείτο από τους εκλεκτούς ιερείς και τους Λευίτες. Το αντιτυπικό μας, λοιπόν, δέκατον είναι η υποστήριξις που δίνομε απ’ ευθείας στην υπηρεσία του ναού του Ιεχωβά. Μπορούμε να φέρωμε αυτό το αντιτυπικό δέκατον στην αποθήκη του πνευματικού ναού του Ιεχωβά με δύο τρόπους.

26. Πώς μπορούμε, εν μέρει, να εισφέρωμε το αντιτυπικό δέκατον;

²⁶ Μπορούμε, εν μέρει, να εισφέρωμε το αντιτυπικό ή πνευματικό δέκατον δίδοντας χρήματα ή υλικά δώρα για την προαγωγή της λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό του ναό, του οποίου ναού ο Θεμέλιος Ακρογωνιαίος Λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός. (Εφεσ. 2:20-22· 1 Πέτρ. 2:4-6) Οι υλικές αυτές συνεισφορές δεν περιορίζονται σ’ ένα δέκατον, ούτε πρέπει να είναι τουλάχιστον ένα δέκατον· μπορούν να ανέρχωνται σε περισσότερα ή ολιγώτερα από ένα δέκατον. Αλλά πρέπει να δίδωνται με ιλαρότητα, διότι «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». (2 Κορ. 9:7) Μπορούμε να κάνωμε τέτοιες συνεισφορές για τη διατήρησι και προαγωγή της λατρείας του Ιεχωβά δωρίζοντας χρήματα στην υπηρεσιακή αντιπροσωπεία των μαρτύρων Του, τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, ή συνεισφέροντας για τα έξοδα της τοπικής μας εκκλησίας ή μιας μεγαλυτέρας συνελεύσεως ή απ’ ευθείας σε άτομα ενασχολημένα σε κάποιο τμήμα της υπηρεσίας του ναού ή στους πτωχούς που ανήκουν στον Ιεχωβά και που με τα δώρα μας σ’ αυτούς δανείζομε στον Ιεχωβά. (Παροιμ. 19:17) Η υλική συνεισφορά αποτελεί μέρος μόνο της προσφοράς δεκάτων.

27. Πώς μπορούμε να εισφέρωμε το αντιτυπικόν δέκατον όσον αφορά τις συναθροίσεις;

²⁷ Μπορούμε επίσης να εισφέρωμε το αντιτυπικό ή πνευματικό δέκατον με προσωπική απ’ ευθείας συμμετοχή στη λατρεία του ναού και προαγωγή της. Η λατρεία στον αρχαίο ναό εσήμαινε το να πηγαίνη κανείς με το δέκατό του στο ναό και να είναι σε επαφή με τους ιερείς, τους Λευίτες και άλλους Ισραηλίτες εκεί στον οίκον του Θεού· ήταν κάτι περισσότερο από την κατ’ ιδίαν λατρεία στο σπίτι. Έτσι μπορούμε να εισφέρωμε το πνευματικό δέκατον με το να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις στους τόπους της συγκεντρώσεως των λάτρεων του Ιεχωβά και όχι μόνο με το να είμεθα προσωπικώς παρόντες, αλλά και με το να λαμβάνωμε μέρος ανάλογα με τις ευκαιρίες που παραχωρούνται σε τέτοιες συναθροίσεις και έτσι να οικοδομούμε τους άλλους εκεί με κάποιον πνευματικό λόγο ή βοήθεια· με το να ενθαρρύνωμε κατόπιν τους νέους επισκέπτας ή νέους ενδιαφερομένους, καθώς και με το να βοηθούμε τους άλλους να πηγαίνουν στις συναθροίσεις. Όλα αυτά μπορεί να απαιτούν να κάμωμε κάποια κατ’ ιδίαν προετοιμασία του εαυτού μας για τις ευκαιρίες λατρείας του ναού. Η παραμέλησις των συναθροίσεων είναι παραμέλησις της λατρείας ναού τώρα που η ημέρα του Ιεχωβά πλησιάζει.—Εβρ. 10:24, 25.

28. Πώς επίσης εισφέρομε το αντιτυπικό δέκατον όσον αφορά την υπηρεσία του αγρού;

²⁸ Εισφέρομε επίσης τα πνευματικά δέκατα με το να προετοιμαζώμεθα και έπειτα να βγαίνωμε στον αγρό είτε μόνοι είτε μ’ έναν όμιλο για να κηρύξωμε το διατεταγμένο άγγελμα της Βασιλείας, δείχνοντας έτσι στους άλλους ότι λατρεύομε τον Ιεχωβά και ενθαρρύνοντας έτσι τους άλλους να πράξουν το ίδιο. Η προετοιμασία μας γι’ αυτό θα βοηθηθή από το να παρακολουθούμε την εκκλησιαστική «συνάθροισι υπηρεσίας» και τη «σχολή θεοκρατικής διακονίας». Τα αρχαία δέκατα εδίδοντο για την υποστήριξι των ιερέων και των Λευιτών. Πρέπει έτσι να υποστηρίξωμε τους αντιτυπικούς «υιούς του Λευί», το σημερινό υπόλοιπο του «βασιλικού ιερατείου του Ιεχωβά», στο κήρυγμά τους για την εγκαθιδρυμένη του βασιλεία και στο να θέσουν τη λατρεία του στο ανώτατο σημείο, πολύ υψηλότερα από όλα τα πολιτικά και θρησκευτικά «όρη» αυτού του συστήματος πραγμάτων. (1 Πέτρ. 2:5, 9) Αυτή η δράσις του αγρού θα περιλαμβάνη επίσης διαφήμισι των δημοσίων συναθροίσεων με τον προφορικό λόγο ή με φυλλάδια, με το να παρευρισκώμεθα σ’ αυτές και με το να βοηθούμε άλλους, είτε αφιερωμένους αδελφούς είτε άτομα που ενδιαφέρθηκαν προσφάτως, να παρευρίσκωνται. Η καταβολή πνευματικών δεκάτων περιλαμβάνει το να υποβοηθήσωμε την παγκόσμια ανάβασι ‘όλων των εθνών’ και ‘όλων των λαών’ στο εξυψωμένο όρος του οίκου του Ιεχωβά, για να τον λατρεύσουν μαζί εκεί στις αυλές του ναού του.—Ησ. 2:2-4.

29. Γιατί η πνευματική εισφορά δεκάτων εφαρμόζεται στους πτωχούς καθώς και στους υλικώς πλουσίους;

²⁹ Η πνευματική αυτή συνεισφορά, συνοδευόμενη με προσευχή, είναι πιο σπουδαία από την υλική συνεισφορά. Όλοι όσοι είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό, είτε υλικώς πλούσιοι είτε πτωχοί, μπορούν να εισφέρουν αυτό το είδος του πνευματικού δεκάτου στην αποθήκη του. Ενώ μερικοί μπορεί να βλέπουν ότι είναι ικανοί να δίδουν μόνο τον ‘οβολόν της χήρας’ (Λουκ. 21:1-4), μπορούν ωστόσο να δίδουν το πιο ζωτικό πνευματικό δέκατον στη λατρεία του ναού με το να εκτελούν απ’ ευθείας έργο μαρτυρίας ανάλογα με τις ευκαιρίες των, με το να προσφέρουν το σπίτι τους για τη διεξαγωγή συναθροίσεων λατρείας ναού, ή με κάποια άλλη πολύτιμη υποβοήθησι του έργου του Ιεχωβά. Εκείνοι που είναι επαρκώς εφωδιασμένοι από υλική άποψι και μπορούν να δίδουν χρήματα ή αγαθά, δεν πρέπει να νομίζουν ότι αυτό είναι αρκετό. Το χρηματικό δώρο δεν τους απαλλάσσει από την πνευματική συνεισφορά με τον τρόπο του κηρύγματος και της δημοσίας ομολογίας είτε σ’ ένα μέρος συναθροίσεως είτε έξω στον αγρό στο από σπίτι σε σπίτι έργον. «Τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» πρέπει να κηρυχθή από όλους τους λάτρεις του ναού σε όλη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, και πρέπει να εισφέρωμε όλα τα πνευματικά δέκατα υποστηρίζοντας το κήρυγμα και λαμβάνοντας προσωπικώς μέρος σ’ αυτό.—Ματθ. 24:14.