Παραμονή Μέσα στα Όρια του Καταφυγίου — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Παραμονή Μέσα στα Όρια του Καταφυγίου

1, 2. Σε τι περιορισμό ετίθετο εκείνος που προσέφευγε στην πόλι του καταφυγίου, και για πόσον καιρό;

ΕΚΕΙΝΟΣ που έφευγε για να διασωθή από τον εκδικητήν του αίματος, ήταν υποχρεωμένος ν’ αποδείξη την αθωότητά του από οποιαδήποτε πρόθεσι να φονεύση το άτομο που εθανατώθη τυχαίως. Η πόλις του καταφυγίου στην οποία προσέφευγε έπρεπε πρώτα να τον επαναφέρη στην πόλι μέσα στην οποία ή κοντά στην οποία έγινε ο φόνος. Εκεί η συναγωγή έπρεπε να εκδικάση την υπόθεσί του για να βεβαιώση την αξιότητά του ν’ απολαμβάνη προστασία σε μια πόλι καταφυγίου: «Τότε η συναγωγή θέλει κρίνει αναμέσον του φονέως και του εκδικούντος το αίμα, κατά τας κρίσεις ταύτας· και η συναγωγή θέλει ελευθερώσει τον φονέα εκ της χειρός του εκδικούντος το αίμα, και η συναγωγή θέλει αποκαταστήσει αυτόν εις την πόλιν του καταφυγίου αυτού, όπου είχε φύγει· και θέλει κατοικεί εν αυτή μέχρι του θανάτου του ιερέως του μεγάλου, του κεχρισμένου δια του αγίου ελαίου.» (Αριθμ. 35:24, 25) Αφού η Χεβρών, μια από τις πόλεις του καταφυγίου, ήταν η πόλις του αρχιερέως και των υφιερέων του, των υιών του Ααρών, τούτο μας υπενθυμίζει ότι ο Αρχιερεύς του Ιεχωβά Ιησούς Χριστός είναι εκείνος που εχρίσθη για να κρίνη την έλλειψι κακής προθέσεως στον φονέα που προκαλεί απώλεια ζωής στους άλλους. Είναι εκείνος που θ’ αποφασίση αν θα τον δεχθή μέσα στον τόπο καταφυγίου του Ιεχωβά στην κοινωνία του Νέου του Κόσμου και αν θα τον αφήση να παραμείνη εκεί.

² Αφού ήταν έλεος το ότι ο καταφεύγων διεφυλάσσετο από τον θάνατο, ήταν τελείως κατάλληλο να τεθή υπό περιορισμούς, να δεσμευθή ως προς την ελευθερία του. Έπρεπε να παραμείνη μέσα στην πόλι του καταφυγίου του και τους χιλίους πήχεις υπαίθρου γης γύρω από την πόλι. Πέρα από τα όρια αυτά, υπήρχε κίνδυνος για την διαφυλαγμένη ζωή του. «Εάν όμως ο φονεύς εξέλθη έξω των ορίων της πόλεως του καταφυγίου αυτού, εις την οποίαν έφυγε, και ο εκδικητής του αίματος εύρη αυτόν έξω των ορίων της πόλεως του καταφυγίου αυτού, και ο εκδικητής του αίματος θανατώση τον φονέα, δεν θέλει είσθαι ένοχος [ο εκδικητής του αίματος] αίματος· διότι έπρεπε [ο φονεύς] να μένη εν τη πόλει του καταφυγίου αυτού μέχρι του θανάτου του μεγάλου ιερέως· μετά δε τον θάνατον του μεγάλου ιερέως, ο φονεύς θέλει επιστρέφει εις την γην της ιδιοκτησίας αυτού. Και δεν θέλετε λαμβάνει εξαγοράν υπέρ του φυγόντος εις την πόλιν του καταφυγίου αυτού, δια να επιστρέψη να κατοική εν τω τόπω αυτού, μέχρι του θανάτου του ιερέως.» (Αριθμ. 35:26-28, 32) Έτσι, πριν από τον θάνατο του αρχιερέως, στη διάρκεια της αρχιερατείας του οποίου συνέβη η ανθρωποκτονία, ο ακούσιος φονεύς δεν μπορούσε να επιστρέψη στην πόλι του ή στη γη της κληρονομίας του, χωρίς φόβο του εκδικητού του αίματος. Αν, επομένως, ο ίδιος ο αρχιερεύς εφόνευε τυχαίως κάποιον, δεν μπορούσε να εγκαταλείψη την πόλι του καταφυγίου του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αν ένας Λευίτης εφόνευε τυχαίως, δεν μπορούσε να εγκαταλείψη την πόλι του καταφυγίου του για να μεταβή στον ναό του Ιεχωβά και να εκτελέση καθήκοντα Λευίτου εκεί προτού ο αρχιερεύς πεθάνη. Αυτό έδειχνε πώς ο αρχιερεύς διείπε τη ζωή και την ελευθερία εκείνων που προσέφευγαν.

3. Μέσω τίνος, λοιπόν, χορηγείται τώρα στους κηλιδωμένους με αίμα πρόσφυγας η προστασία του Ιεχωβά, και με ποιον τρόπον εγκαταλείπει κανείς την αντιτυπική πόλι καταφυγίου, και με ποιες συνέπειες;

³ Αυτό δείχνει, επίσης, ότι η προστασία του Ιεχωβά στους κηλιδωμένους με αίμα «πρόσφυγας» σήμερα, για να μην εκτελεσθούν στη διάρκεια της εκδικήσεως του αθώου αίματος κατά τον Αρμαγεδδώνα, χορηγείται μέσω του Αρχιερέως του Ιησού Χριστού, ο οποίος έδωσε την ανθρώπινη ζωή του για να σώση ακόμη και τους μετανοημένους ακουσίους φονείς εκτός των αμαρτωλών κάθε άλλου είδους. Επομένως, η έξοδος από την πόλι του καταφυγίου προτού πεθάνη ο αρχιερεύς του Ισραήλ, εξεικονίζει το ότι εκείνος που απολαμβάνει το έλεος και την προστασία του Θεού γίνεται στασιαστικός προς τους περιορισμούς που του επιβάλλει ο Θεός. Χάνει την εκτίμησί του για ό,τι ο Θεός έχει κάμει γι’ αυτόν μέσω του Χριστού και για την αιτία που ο Θεός τον έθεσε υπό περιορισμούς. Γίνεται όμοιος με τον Σιμεΐ, ο οποίος κατηράσθη τον Δαβίδ όταν έφευγε από τον υιό του Αβεσσαλώμ και τον οποίον ο διάδοχος του Δαβίδ, ο Βασιλεύς Σολομών, έθεσε υπό περιορισμούς στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Ο Σιμεΐ έθεσε σε δοκιμή τον Βασιλέα Σολομώντα, άφησε την Ιερουσαλήμ για να επανεύρη δύο από τους δούλους του, και στην επιστροφή του εθανατώθη επειδή ιδιοτελώς παρεβίασε τους περιορισμούς. (1 Βασ. 2:36-46) Εκείνος, λοιπόν, που εγκαταλείπει το καταφύγιο, βγαίνει έξω από το εξιλαστικό κάλυμμα της θυσίας του Χριστού και δεν εμπιστεύεται πια στην αξία της ούτε αισθάνεται την ανάγκη της για την προστασία του από τη θεία ποινή της αμαρτίας. Γίνεται αμελής όσον αφορά την αντιμετώπισι των απαιτήσεων του Ιεχωβά και την ταπείνωσί του υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, και αναπτύσσει τη δική του αυτοδικαίωσι και εμπιστεύεται σ’ αυτήν για την απολύτρωσί του. Πάρα πολύ εκπειράζει τον Θεόν, ανασταυρώνοντας τον Ιησούν Χριστόν για τον εαυτό του και χάνοντας κάθε αίσθησι μετανοίας. Έξω από το εύσπλαγχνο καταφύγιο του Ιεχωβά, είναι βέβαιο ότι θα υπόκειται σε εκτέλεσι όταν όλη η ενοχή αίματος που δεν καλύπτεται θα τύχη εκδικήσεως στον Αρμαγεδδώνα. Αυτός δεν θα επιζήση.

4, 5. (α) Ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς την εκπλήρωσι του θανάτου του αρχιερέως του Ισραήλ; (β) Πόσον καιρό, επομένως, θα πρέπει να παραμείνουν στην πόλι του καταφυγίου των τα μέλη του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ;

⁴ Ο Αρχιερεύς Ιησούς Χριστός, από τον καιρό της αναστάσεώς του εκ νεκρών έχει την «δύναμιν ζωής ατελευτήτου» και «δεν αποθνήσκει πλέον», επειδή «θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον», αλλά είναι «ιερεύς εις τον αιώνα» όπως ο Μελχισεδέκ. (Εβρ. 7:15-17 και Ρωμ. 6:9) Πώς, λοιπόν, μπορεί να εκπληρώση την εικόνα του θανάτου του αρχιερέως του Ισραήλ; Και έτσι πώς θα μπορούσε να βγη κανείς από την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου που είναι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου; Επί πόσον καιρό θα πρέπει να μείνουν εκεί οι σημερινοί «πρόσφυγες»; Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο αρχιερεύς του Ισραήλ, όταν πέθαινε, έπαυε να υπηρετή ως αρχιερεύς και να παρέχη εξιλέωσι για τον συμπτωματικόν φονέα. Επομένως, τα μέλη του υπολοίπου που είναι μέσα στην αντιτυπική πόλι καταφυγίου πρέπει να παραμείνουν εκεί εφ’ όσον ζουν επάνω στη γη. Ελπίζουν να επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος και να εισέλθουν στον νέο κόσμο του Θεού, αλλ’ ακόμη και μετά τη μάχη αυτή και την εκτέλεσι σ’ αυτήν των ενόχων αίματος, θα έχουν ανάγκην της εξιλαστικής αξίας του ουρανίου των Αρχιερέως. Γιατί; Επειδή θα βρίσκωνται ακόμη στην ατελή σάρκα.

⁵ Εν τούτοις, όταν θα τελειώσουν τα επίγεια καθήκοντά των μετά τον Αρμαγεδδώνα και θα πεθάνουν και θ’ αναστηθούν ακαριαίως σε ζωή ως θεία πνευματικά πλάσματα στους ουρανούς, δεν θα έχουν πια ανάγκη των εξιλαστικών υπηρεσιών του Αρχιερέως του Ιεχωβά, διότι τότε θα έχουν για πάντα αφήσει πίσω τη σάρκα, θυσιασμένη εις διεκδίκησιν της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Κάθε τι που συνδέεται με την ατελή σάρκα, περιλαμβανομένης και της συμπτωματικής ενοχής αίματος, θα έχη παρέλθει απ’ αυτούς. Έτσι ο Αρχιερεύς θα έχη πεθάνει όσον αφορά μια εξιλαστική, προστατευτική αρμοδιότητα γι’ αυτούς. Αλλά σε όλη εντελώς τη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος και ώσπου να διαλυθή στον θάνατο το σάρκινο σκήνωμά των, η επίγεια οικία των, και ν’ αποκτήσουν «εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον, εν τοις ουρανοίς», θα έχουν παραμείνει μέσα στην πόλι του καταφυγίου υπό τον αθάνατον Αρχιερέα.—2 Κορ. 5:1.

6. Πώς παραμένουν στην πόλι του καταφυγίου των ως τον αντιτυπικό θάνατο του Αρχιερέως εκείνοι που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος και που δεν ανήκουν στον πνευματικόν Ισραήλ, και για ποια αιτία θα μπορούσαν πεθάνουν μετά ταύτα;

⁶ Αλλά τι θα πούμε για τους συγχρόνους πρόσφυγας «ξένους και «παροικούντας»; Αφού αυτοί θα παραμείνουν στη σάρκα για πάντα, πότε θα μπορέσουν να εγκαταλείψουν την πόλι του καταφυγίου των και να είναι ελεύθεροι από συμπτωματική ενοχή αίματος; Δεν μπορούν να εξέλθουν από την πόλι του καταφυγίου υπό τον Χριστόν αμέσως μετά τον Αρμαγεδδώνα, επειδή και αυτοί επίσης, όπως το επιζών υπόλοιπο, θα βρίσκωνται στην ατελή σάρκα των, μολυσμένη από την αμαρτία. Έτσι θα είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν υπό την εξιλαστική προστασία του Αρχιερέως· αλλιώς ο εκδικητής του αίματος θα τους εφόνευε. Επωφελούμενοι τούτου σε όλη τη διάρκεια των χιλίων ετών της βασιλείας και ιερατείας του, θα υψωθούν τελικά στην ανθρώπινη τελειότητα. Στο τέλος των χιλίων ετών, αυτός θα τους παραδώση στον Ιεχωβά Θεό μαζί με όλους τους υπολοίπους του ανυψωμένου ανθρωπίνου γένους για μια τελική, αιωνίως αποφασιστική δοκιμή της ακεραιότητός των, και τούτο με το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Όταν θα διέλθουν αυτή τη δοκιμή με θεία επιδοκιμασία, ο Ιεχωβά Θεός θα τους δικαιώση σε αιώνια ζωή στην παραδείσια «νέα γη» του νέου κόσμου. Αλλ’ όταν ο Αρχιερεύς τούς παρέδωσε σε ανθρώπινη τελειότητα, αυτός κατ’ ουσίαν πέθανε ως εξιλεώνων, καλύπτων Ιερεύς, επειδή αυτοί έφυγαν από το προστατευτικό του κάλυμμα στην πόλι του καταφυγίου και ετέθησαν ενώπιον του Θεού για μια δοκιμή της αξίας των. Αν κάποιοι πεθάνουν μετά ταύτα, αυτό δεν θα οφείλεται στον εκδικητήν του αίματος, ούτε σε προηγούμενη ενοχή για συμπτωματική έκχυσι αίματος, αλλά θα οφείλεται στην εκούσια αποτυχία των στη δοκιμή της ακεραιότητός των λόγω κάποιας ιδιοτελείας.—Αποκάλ. 20:1-6, 11-15.

‘ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ’

7. Πώς ενεργούσε η αρχαία πόλις καταφυγίου έναντι του συμπτωματικού φονέως, και πώς έπρεπε να συμπεριφέρεται ο ίδιος μέσα σ’ αυτήν;

⁷ Η αρχαία πόλις του καταφυγίου έπρεπε ν’ ανοίξη τις πύλες της και να ενεργήση σαν φιλόξενη εστία στον συμπτωματικόν ακούσιον φονέα. «Και όταν ο φεύγων εις μίαν εκ των πόλεων τούτων σταθή εις την είσοδον της πύλης της πόλεως, και λαλήση την υπόθεσιν αυτού εις επήκοον των πρεσβυτέρων της πόλεως εκείνης, ούτοι θέλουσι δεχθή αυτόν εις την πόλιν προς εαυτούς, και δώσει τόπον εις αυτόν, και θέλει κατοικεί μετ’ αυτών. Και εάν ο εκδικητής του αίματος καταδιώξη αυτόν, δεν θέλουσι παραδώσει τον φονέα εις τας χείρας αυτού· διότι εξ αγνοίας επάταξε τον πλησίον αυτού, και δεν εμίσει αυτόν πρότερον. Και θέλει κατοικεί εν εκείνη τη πόλει, εωσού παρασταθή ενώπιον της συναγωγής εις κρίσιν, έως του θανάτου τού ιερέως του μεγάλου, του όντος εν ταις ημέραις εκείναις· τότε ο φονεύς θέλει επιστρέψει, και υπάγει εις την πόλιν αυτού, και εις την οικίαν αυτού, εις την πόλιν όθεν έφυγε.» (Ιησ. Ναυή 20:4-6) Ενόσω ήταν στην πόλι του καταφυγίου, ο πρόσφυξ απεστερείτο της ελευθερίας να πηγαίνη στον ναόν του Θεού, ήταν όμως σε στενή επαφή με τους υπηρέτας του ναού, τους Λευίτες, και στη Χεβρών με τους ιερείς, ακόμη και με τον αρχιερέα, του οποίου ωστόσο δεν έπρεπε να επιθυμή τον σύντομο θάνατο, επειδή αυτό θα ήταν τάσις προς το πνεύμα του φόνου και της ανταρσίας εναντίον των περιορισμών του Θεού. Δεν έπρεπε να είναι οκνηρός, νομίζοντας ότι η πόλις ώφειλε να του παρέχη τα προς το ζην, και δεν έπρεπε έτσι να γίνεται οικονομικό βάρος των Λευιτών και των ιερέων. Αλλά έπρεπε να μάθη μια τέχνη και να συμβάλλη στο καλό και στην ευημερία της πόλεως.

8. Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρωνται εκείνοι που φεύγουν στη Χριστιανική πόλι καταφυγίου, και σε τι καταλήγει αυτό;

⁸ Ομοίως εκείνοι που φεύγουν στη Χριστιανική πόλι καταφυγίου δεν πρέπει να είναι οκνηροί μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Πρέπει να δείχνουν εκτίμησι του θείου ελέους προς αυτούς και να τηρούνται σε επαφή με το υπόλοιπο του «βασιλείου ιερατεύματος» και ιδιαίτερα με τον Αρχιερέα, υπό το κάλυμμα του οποίου βρίσκουν προστασία. Δεν πρέπει να είναι βάρη, φορτία στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, επιβραδύνοντας τη δράσι της, αποστραγγίζοντας την πνευματική της ευημερία. Πρέπει να μάθουν μια τέχνη σ’ αυτή την οργάνωσι, και εν όψει των θείων υποχρεώσεων που την βαρύνουν, η μόνη κατάλληλη «τέχνη» μέσα στην οργάνωσι αυτή είναι να μάθουν να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας και να εξαγγέλλουν την «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών». (Ματθ. 24:14· Ησ. 61:1, 2) Αυτό κάνει τον χρόνο μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια να περνά πιο ευτυχισμένα πριν από τον Αρμαγεδδώνα προς αίνον του Ιεχωβά και καταλήγει σε σωτηρία τόσο σ’ εκείνον που προσέφυγε όσο και σε άλλους.

9. Για να τηρηθούν ελεύθεροι από ενοχή αίματος, υπέρ τίνος εκηρύχθησαν οι «πρόσφυγες» και υπέρ ποίας διαθήκης ετάχθησαν;

⁹ Βρισκόμαστε, λοιπόν, τώρα εδώ, στην πόλι του καταφυγίου μας, και εδώ είμεθα αποφασισμένοι να παραμείνωμε ως τον «θάνατον» του Αρχιερέως. Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν σε περιορισμούς μέσα στην εύσπλαγχνη ‘πόλι καταφυγίου’ του Ιεχωβά υπό τον Αρχιερέα του, για τούτο οι μάρτυρες αυτοί εκηρύχθησαν, την 1η Νοεμβρίου 1939, υπέρ της απολύτου ουδετερότητος απέναντι των αιματηρών συγκρούσεων του κόσμου τούτου. Ετάχθησαν επίσης υπέρ της διαθήκης του Θεού όσον αφορά την ιερότητα του αίματος και απεφάσισαν να μην την παραβούν με τη μετάγγισι αίματος που είχε ως αποτέλεσμα πολλούς μη γνωστοποιηθέντας θανάτους και να φυλαχθούν από κάθε εκούσια ενοχή αίματος ενώπιον του Θεού. Ο εκούσιος φονεύς δεν εύρισκε άσυλον στην αρχαία πόλι καταφυγίου, αλλά παρεδίδετο στον εκδικητήν του αίματος για να πεθάνη δικαίως στα χέρια του. Δεν θέλομε τέτοιου είδους άτομα σαν τους εκουσίους φονείς μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου.—Αριθμ. 35:16-21, 30, 31· Δευτ. 19:11-13.—Βλέπε Η Σκοπιά 1ης Νοεμβρίου 1939· 1ης Ιουλίου 1945 (στην Αγγλική).

10. Ποια βοήθεια για επιτυχή φυγή έπρεπε να ετοιμασθή για τον ακούσιον φονέα, και πώς αυτό εγίνετο στον τύπο;

¹⁰ Οι ιερείς και οι Λευίτες των πόλεων του καταφυγίου έπρεπε να είναι πολύ υποβοηθητικοί σ’ εκείνους που προσέφευγαν μεταξύ τους και να παρέχουν ασφαλές άσυλον. Επί πλέον, και αυτοί και όλος ο Ισραήλ έπρεπε να ενδιαφέρωνται πάρα πολύ να βοηθήσουν τους ενδεείς φυγάδας να διαφύγουν τον εκδικητήν του αίματος μπαίνοντας μέσα στην ασφαλή περιοχή της πόλεως του καταφυγίου, για να εμποδισθή έτσι η έκχυσις του αθώου αίματος των συμπτωματικών, ακουσίων φονέων. Ο εύσπλαγχνος νόμος του Ιεχωβά έλεγε: «Θέλεις χωρίσει τρεις [επί πλέον] πόλεις εις σεαυτόν [Ισραήλ] εν τω μέσω της γης σου, την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός σου δίδει εις σε να κληρονομήσης αυτήν. Θέλεις ετοιμάσει εις σεαυτόν την οδόν και θέλεις διαιρέσει εις τρία τα όρια της γης σου [δυτικά του Ιορδάνου Ποταμού], την οποίαν δίδει εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου να κληρονομήσης, δια να φεύγη εκεί πας φονεύς.» (Δευτ. 19:2, 3, ΜΝΚ) Αυτή η ‘ετοιμασία της οδού’ εσήμαινε ότι οι κύριοι δρόμοι φυγής προς τις πόλεις του καταφυγίου έπρεπε να γίνουν δρόμοι ταχύτητος· οι λοφίσκοι έπρεπε να ισοπεδωθούν, οι λίθοι προσκόμματος έπρεπε να εκριφθούν, οι ποταμοί έπρεπε να γεφυρωθούν, οι δρόμοι έπρεπε να πλατυνθούν έως σαράντα οκτώ πόδια ή μέτρα δεκαπέντε περίπου έτσι ώστε η πυκνή κυκλοφορία να μην εμποδίζη τον φυγάδα, και στα σταυροδρόμια έπρεπε να στηθούν πινακίδες που να αναγράφουν «Καταφύγιο! Καταφύγιο!» για να δείχνουν τη διεύθυνσι της πόλεως του ασύλου. Κάθε μια από τις διαιρέσεις της γης, τρεις ανατολικά του Ιορδάνου και τρεις δυτικά του ποταμού, είχε τη δική της πόλι καταφυγίου, για να μην είναι η φυγή υπερβολικά μακρά για έναν άνθρωπο από οποιαδήποτε περιφέρεια. Ο καθένας εγνώριζε τη δική του πόλι του καταφυγίου.

11. Λόγω ποιας προμηθείας μπορούν όλα τα έθνη να ευφραίνωνται μαζί με τον πνευματικόν λαόν του Ιεχωβά σήμερα;

¹¹ Τι έξοχη εξεικόνισις είναι αυτή του πώς έπρεπε να ετοιμασθή ο δρόμος για τους συμπτωματικούς ενόχους αίματος σήμερα, ιδιαίτερα τους αντιτυπικούς «ξένους» και «παροικούντας», τα «άλλα πρόβατα», που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, αλλά που είναι από όλα τα έθνη! Έτσι τα έθνη αυτά μπορούν τώρα να ευφραίνωνται μαζί με τον λαόν του Ιεχωβά, με το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ. Αποβλέποντας στο να τιμωρήση την ενοχή αίματος κατά τον Αρμαγεδδώνα, ο Ιεχωβά ψάλλει: «Θέλω μεθύσει τα βέλη μου από αίματος, και η μάχαιρά μου θέλει καταφάγει κρέατα, από του αίματος των πεφονευμένων και των αιχμαλώτων, από της κεφαλής των αρχόντων των εχθρών. Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού· διότι θέλει εκδικήσει το αίμα των δούλων αυτού, και αποδώσει εκδίκησιν εις τους εναντίους αυτού, και καθαρίσει την γην αυτού, και τον λαόν αυτού.»—Δευτ. 32:42, 43.

12. (α) Γιατί είναι κατεπείγον για μας το να κρατήσωμε το «δρόμο» σε έξοχη κατάστασι, και πώς το κάνομε αυτό; (β) Αλλιώς, πώς θα μπορούσαμε να περιπέσωμε σε μελλοντική ενοχή αίματος προς καταστροφήν μας;

¹² Αφού ο Ιεχωβά παρεχώρησε μόνο «ολίγον καιρόν» έως την εκδίκησι του αθώου αίματος κατά τον Αρμαγεδδώνα, και αφού ο καιρός αυτός από το 1918 έχει πάρα πολύ ελαττωθή έως τώρα, έγινε εξαιρετικά κατεπείγον το να κρατήσωμε σε έξοχη κατάστασι το δρόμο που έχει ετοιμασθή για τη σημερινή πόλι καταφυγίου. Έτσι θα καταστήσωμε εύκολη τη γοργή φυγή αναριθμήτων άλλων που γίνονται ενήμεροι της συμπτωματικής των ενοχής αίματος ενώπιον του Θεού και του Αρχιερέως του, και που αφυπνίζονται ως προς τον κίνδυνο της παγκοσμίου εκδικήσεως του αίματος κατά τον «πόλεμον της ημέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Πρέπει να διασαλπίσωμε την προειδοποίησι σ’ αυτούς, με μια άφοβη, σταθερή διακήρυξι της «ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών». Πρέπει να τους βοηθήσωμε να φύγουν γοργά στον μόνο τόπο καταφυγίου υπό τον Αρχιερέα του Ιεχωβά. Πρέπει να γίνωμε σαν πινακίδες κατά μήκος του δρόμου αναγγέλλοντας «Καταφύγιο! Καταφύγιο!» και δείχνοντας τον μόνο τόπο όπου αυτό μπορεί να βρεθή τώρα. Ο καθένας πρέπει να υπηρετήση μ’ αυτόν τον σωτήριο τρόπο στο μέρος του δικού του τομέως. Δεν τολμούμε να παραλείψωμε το καθήκον μας ως φρουροί, το να δείξωμε, δηλαδή, την απειλητική μάχαιρα εκτελέσεως και να προειδοποιήσωμε τους εκτεθειμένους σε κίνδυνο ανθρώπους να φύγουν. Αν παραλείψωμε το καθήκον μας αμελώντας να δώσωμε προειδοποίησι, τότε ο σημερινός μας τόπος καταφυγίου δεν θα μας ωφελήση στον κρίσιμο καιρό, επειδή το αίμα εκείνων που θα μπορούσαν να έχουν διαφύγει με κατάλληλη προειδοποίησι, θα το ζητήση ο Ιεχωβά Θεός από το χέρι μας. (Ιεζ. 33:1-9) Ας φυλαχθούμε, λοιπόν, για να μη περιπέσωμε σε μελλοντική ενοχή αίματος μ’ αυτόν τον τρόπο προς καταστροφήν μας.

Ο ΠΑΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΛΗΝΟΥ

13, 14. (α) Ποιος, λοιπόν, είναι ο αντιτυπικός «εκδικητής του αίματος» και γιατί; (β) Πότε και πώς θα προφθάση τους δολοφονικούς ενόχους αίματος;

¹³ Αλλά ποιος είναι ο «εκδικητής του αίματος», από τον οποίον πρέπει να φύγωμε; Ποιος είναι ο πλησιέστερος αυτός συγγενής των φονευμένων, ο οποίος έγινε «κατ’ εικόνα Θεού» για να ενεργήση ως εκτελεστής Του εναντίον εκείνου που έχυσε ανθρώπινο αίμα; (Γέν. 9:6 και 2 Σαμ. 14:6, 7, 11) Για να είναι αρμόδιος να εκδικήση τους φονευμένους όλης της γης και ιδιαίτερα τους φονευμένους μάρτυρας του Ιεχωβά Θεού, ο εκδικητής αυτός πρέπει να είναι συγγενής όλου του ανθρωπίνου γένους και ιδιαίτερα των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ποιος πρέπει να είναι αυτός; Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός παρά ο μονογενής Υιός του Θεού, ο οποίος έγινε ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς; Αυτός είναι ο πλησιέστερος συγγενής του ανθρωπίνου γένους επειδή εγεννήθη από γυναίκα, εγεννήθη τέλειος άνθρωπος με ζωή τόσο πολύτιμη ώστε μπορούσε να προσφερθή σε θυσία για όλο το ανθρώπινο γένος, για να το απολυτρώση από αιώνιο θάνατο. Αυτός έγινε αδελφός εκείνων που ακολουθούν τα ίχνη του, έτσι ώστε εκείνο που κάνει κανείς στον ελάχιστον από αυτούς τους αδελφούς, το κάνει στον πρεσβύτερο τους αδελφόν Ιησούν Χριστόν· έτσι ώστε εκείνος που φονεύει έναν από τους πιστούς ακολούθους του, φονεύει έναν από τους αδελφούς του Χριστού και δείχνει ότι αυτό θα το έκανε επίσης και στον Χριστό τον ίδιο. (Εβρ. 2:11-17· Ματθ. 25:40, 45) Εν τούτοις, ως Αρχιερεύς αυτός εφαρμόζει τώρα την αξία της εξιλαστικής θυσίας του προς το συμφέρον όλων των ευπειθών του ανθρωπίνου γένους, για να τους καταστήση τέκνα του και να γίνη ο Αιώνιος Πατήρ των. Οποιοσδήποτε, λοιπόν, φονεύει έναν από τους αντιτυπικούς αυτούς «ξένους» ή «παροικούντας» που έχουν συνταυτισθή με την κοινωνία του Νέου Κόσμου, φονεύει ένα από τα πιθανά τέκνα του Χριστού, ένα από τα «άλλα πρόβατα», των οποίων αυτός είναι ο Είς Ποιμήν, ο Καλός Ποιμήν ο οποίος έδωσε την ψυχή του για όλα τα πρόβατά του.—Ιωάν. 10:16.

¹⁴ Για τούτο αυτός, ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς», έχει την κατάλληλη συγγένεια για να εκδικήση, όχι το αίμα ενός, αλλά το αίμα όλων των φονευμένων, αναλαμβάνοντας δράσι με την ταχύτητα ενός καταδιώκοντος εκδικητού του αίματος εναντίον όλου του πλήθους των δολοφόνων. Θα τους προφθάση όλους στο πεδίον του Αρμαγεδδώνος. Θα τους εύρη όλους έξω από την αντιτυπική πόλι καταφυγίου, διότι αυτή δεν θα τους παράσχη άσυλον.

15, 16. (α) Ποιος, λοιπόν, δικαίως είναι εκείνος που πατεί τον ληνόν στον Αρμαγεδδώνα; (β) Εν τούτοις, στην προφητεία του Ησαΐα, ποιος εξεικονίζεται ότι πατεί τον ληνόν, και με ποια φρασεολογία;

¹⁵ Δικαίως, λοιπόν, ο Ιησούς είναι εκείνος που πατεί τον μέγαν ληνόν του θυμού του Θεού στον Αρμαγεδδώνα, διότι εκεί η σύνθλιψις και αφαίρεσις της ζωής τού ενόχου αίματος κόσμου επέρχεται ως εκδίκησις του αθώου αίματος που αυτός έχει ήδη χύσει και θα χύση ακόμη ώσπου ο Εκδικητής να ζητήση λογαριασμό από τον κόσμο και να εκβιάση την πληρωμή. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά προφητικώς εικονίζει τον ίδιο τον εαυτό του ότι πατεί τον μεγάλο ληνό για να συνθλίψη εκείνους που δεν έδειξαν αδελφική αγάπη στον λαό του, δηλαδή, τον Εδώμ, τους απογόνους του διδύμου αδελφού του Ιακώβ (Ισραήλ). Η προφητεία μάς δίδει τον διάλογον μεταξύ του προφήτου Ησαΐα και του Ιεχωβά με τα εξής λόγια:

¹⁶ «Τις ούτος, ο ερχόμενος εξ Εδώμ, με ιμάτια ερυθρά εκ Βοσόρρας [πρωτευούσης του Εδώμ]; ούτος ο ένδοξος εις την στολήν αυτού, ο περιπατών εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού; Εγώ, ο λαλών εν δικαιοσύνη, ο ισχυρός εις το σώζειν [τον λαόν μου]. Δια τι ερυθρά η στολή σου, και τα ιμάτια σου όμοια ανθρώπου πατούντος εν ληνώ; Επάτησα μόνος τον ληνόν, και ουδείς εκ των λαών ήτο μετ’ εμού [επειδή κανείς από τους μάρτυρας του Ιεχωβά δεν έπρεπε να εμπλακή σε βίαιη ενέργεια για να τον βοηθήση στον Αρμαγεδδώνα, και κανείς από τους πονηρούς δεν μπορούσε να προβάλη αντίστασι σ’ Αυτόν]· και κατεπάτησα αυτούς εν τω θυμώ μου, και κατελάκτισα αυτούς εν τη οργή μου· και το αίμα αυτών ερραντίσθη επί τα ιμάτια μου, και εμόλυνα όλην μου την στολήν. Διότι η ημέρα της εκδικήσεως [εναντίον των εχθρών μου] ήτο εν τη καρδία μου, και έφθασεν ο ενιαυτός των λελυτρωμένων μου [του λαού μου]. Και περιέβλεψα, και δεν υπήρχεν ο βοηθών· και εθαύμασα ότι δεν υπήρχεν ο υποστηρίζων· όθεν ο βραχίων μου ενήργησε σωτηρίαν εις εμέ· και ο θυμός μου, αυτός με υπεστήριξε. Και κατεπάτησα τους λαούς εν τη οργή μου, και εμέθυσα αυτούς εκ του θυμού μου, και κατεβίβασα εις την γην το αίμα αυτών.»—Ησ. 63:1-6.

17. Ποιον, όμως, ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί στο πάτημα του ληνού κατά τον Αρμαγεδδώνα, και πώς περιγράφει ο Ιωάννης το προφητικό του όραμα γι’ αυτόν;

¹⁷ Αλλά για το πάτημα του ληνού στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί τον πλησιέστερον Συγγενή όλου του ανθρωπίνου γένους, τον Εκδικητήν του Αίματος, ο οποίος έχει το δικαίωμα να κάμη το πάτημα αντί του ουρανίου Πατρός του, δηλαδή, τον «άνθρωπον Χριστόν Ιησούν». Ο απόστολος Ιωάννης τον είδε σε προφητικό όραμα να προχωρή στον φορτωμένο ληνό στον Αρμαγεδδώνα και να τον πατή μαζί μ’ ένα στράτευμα ουρανίων συντρόφων: «Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. . . . Και ήτο ενδεδυμένος ιμάτιον βεβαμμένον με αίμα· και καλείται το όνομα αυτού, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν. Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει “ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά·” και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του Παντοκράτορος. Και επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΚΥΡΙΩΝ.»—Αποκάλ. 19:11-16.

18. Γιατί μπορούμε να περιμένωμε ότι «παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης» από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και έπειτα θα έλθη επάνω στον «Χριστιανικό κόσμο»;

¹⁸ Σ’ αυτόν τον ληνόν του Αρμαγεδδώνος το αίμα των κτυπημένων εθνών θα ρεύση σαν πλημμύρα. Πριν από δεκαεννέα αιώνες, στον ναό της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας, διδασκάλους και άρχοντας: «Εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς· και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας, και διώξει από πόλεως εις πόλιν· δια να έλθη εφ’ υμάς παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης, από του αίματος Άβελ του δικαίου [του πρώτου μάρτυρος του Ιεχωβά που εμαρτύρησε], έως του αίματος Ζαχαρίου, υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην.» (Ματθ. 23:34-36) Επήλθαν μήπως στη γενεά εκείνη; Μάλιστα· διότι, έπειτα από τριάντα επτά χρόνια αφότου ο από τον κλήρο εμπνευσμένος όχλος έκραξε στον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, «Το αίμα αυτού ας ήναι εφ’ ημάς, και επί τα τέκνα ημών», οι ίδιοι οι συμπατριώτες του Πιλάτου, οι Ρωμαίοι, κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και τον ναό της έπειτα από μια τετράμηνη πολιορκία και επεσώρευσαν μια συγκομιδή θανάτου 1.100.000 Ιουδαίων και διεσκόρπισαν στα πέρατα της γης 97.000 που επέζησαν, για να πεθάνουν ως δούλοι. (Ματθ. 27:24, 25) Μπορούμε, λοιπόν, άρα γε να περιμένωμε ότι «παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης» από τότε, θα έλθη επάνω στον άπιστο «Χριστιανικό κόσμο», το σύγχρονο πανομοιότυπο της αντιχριστιανικής Ιερουσαλήμ; Μάλιστα!

19. Εν σχέσει με τα ανωτέρω, τι μπορούμε να περιμένωμε για τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη;

¹⁹ Επίσης τι μπορούμε να περιμένωμε για την τεσσάρων χιλιάδων ετών ηλικίας πόρνη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, που εμέθυσε με το αίμα των αγίων και των μαρτύρων του Ιησού, στην οποίαν επίσης ευρέθη το αίμα των προφητών και όλων των εσφαγμένων επί της γης; Επειδή, όπως λέγει η Βίβλος, αυτή κυριαρχεί σε όλους τους λαούς της γης, αυτή και όλοι οι υπ’ αυτήν λαοί, περιλαμβανομένου και του «Χριστιανικού κόσμου», θα εκσφενδονισθούν στον ληνόν του Θεού που περικυκλώνει όλη την υδρόγειο. Τότε μπορεί να αναμένεται ότι θα αναβλύση αίμα σαν χείμαρρος.

20. Στον Αρμαγεδδώνα από ποιους και πώς πατείται ο ληνός, και ποιου βάθους είναι ο χυμός που βγαίνει από τη σύνθλιψι της αμπέλου της γης;

²⁰ Στον Αρμαγεδδώνα, που είναι τώρα πλησίον, έρχεται καιρός τρυγητού και κατόπιν ο καιρός των πατητών. Ο Ιεχωβά ο Υπέρτατος Εκδικητής δίδει το σύνθημα, και με δυνατές φωνές αγαλλιάσεως ο Ιησούς Χριστός και το πλήθος των πατητών του πηδούν μέσα στον ληνόν του οίνου, όχι με γυμνούς πόδας, αλλά έφιπποι, επάνω στους ίππους του ‘πολέμου της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ για να συνθλίψουν την τρομακτική «άμπελον της γης» και το υπέρβαρο φορτίο της καρπών πονηρίας. Η Αποκάλυψις, εικονίζοντας την τρομερότητα της σφαγής του Αρμαγεδδώνος, λέγει: «Και εφώναξε μετά κραυγής μεγάλης προς τον έχοντα το δρέπανον το κοπτερόν, λέγων, Πέμψον το δρέπανόν σου το κοπτερόν, και τρύγησον τους βότρυας της αμπέλου της γης, διότι ωρίμασαν τα σταφύλια αυτής. Και έβαλεν ο άγγελος το δρέπανον αυτού εις την γην, και ετρύγησε την άμπελον της γης, και έρριψε τα τρυγηθέντα εις τον μεγάλον ληνόν του θυμού του Θεού. Και επατήθη ο ληνός έξω της πόλεως, και εξήλθεν αίμα εκ του ληνού έως των χαλινών των ίππων, εις διάστημα χιλίων εξακοσίων σταδίων [ναι, διακοσίων μιλίων].»—Αποκάλ. 14:18-20.

21. (α) Τι εξεικονίζει το βάθος του χυμού των σταφυλιών, και τι δείχνει το ότι ο ληνός πατείται «έξω της πόλεως»; (β) Πώς, λοιπόν, μπορεί ένας να αποφύγη τον ληνόν του θυμού του Θεού;

²¹ Ο μεγάλος ληνός του Αρμαγεδδώνος θα πατηθή «έξω της πόλεως» και οι ίπποι υπό τον Χριστόν και τα ουράνια στρατεύματά του θα προχωρούν σε μεγάλο βάθος μέσα από το αίμα, σχεδόν θα κολυμπούν· τόσο πολλοί θα είναι εκείνοι που εναντιώνονται στον Ιεχωβά Θεό και στον Βασιλέα των βασιλέων του. Μη σκέπτεσθε με δυσπιστία ότι αυτό είναι πάρα πολύ φρικτό για να επαληθεύση! Αυτή είναι, μια εικονογραφική προφητεία του Λόγου του Θεού, και ο Λόγος του πάντοτε επαληθεύει, η εικόνα δε αυτή υπάρχει κάθε λόγος να επαληθεύση. «Επατήθη έξω της πόλεως» σημαίνει ότι θα πατηθή έξω από τη Νέα Ιερουσαλήμ, έξω από τη θεοκρατική οργάνωσι, και επομένως έξω από τη Χριστιανική πόλι καταφυγίου και έξω από την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Μήπως κάποιοι σήμερα θέλουν να αποφύγουν το να ριφθούν στον ληνόν του θυμού του Θεού για να συνθλιβούν; Τότε μην αναβάλλετε καθόλου, το να διαφύγετε τον θείον Εκδικητήν του αίματος. Πάρτε το δρόμο που έχει το σημείο «Καταφύγιο! Καταφύγιο!» και φύγετε στην πόλι του καταφυγίου υπό τον Αρχιερέα Ιησούν Χριστόν. Κατόπιν, αποφασιστικά, συνετά, ευγνώμονα παραμείνατε μέσα σ’ αυτήν ως τον Αρμαγεδδώνα!