Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, ποια ήταν η διαφορά μεταξύ του σαββατιαίου έτους και του Ιωβηλαίου έτους; Δεν ηκυρώνοντο τα χρέη και στα δύο έτη;​—Ε. Π., Η.Π.Α.

Το Ιωβηλαίον έτος περιλαμβάνει μερικά χαρακτηριστικά του κανονικού σαββατιαίου εβδόμου έτους, αλλά υπάρχουν σαφείς διαφορές. Όσον αφορά το σαββατιαίον έτος, σύμφωνα με τα εδάφια Δευτερονόμιον 15:1, 2 (ΜΝΚ), εγίνετο μια άφεσις από χρέη: «Εν τω τέλει του εβδόμου έτους θέλεις κάμνει άφεσιν. Και ούτος είναι ο νόμος της αφέσεως· Πας δανειστής, όστις εδάνεισε τι εις τον πλησίον αυτού, θέλει αφήσει αυτό· δεν θέλει απαιτεί αυτό από τον πλησίον αυτού, ή από τον αδελφόν αυτού· διότι τούτο ονομάζεται άφεσις του Ιεχωβά.» Η έκφρασις «εν τω τέλει του εβδόμου έτους,» εννοείται ότι σημαίνει ‘εν τω εβδόμω έτει.’ Παραβάλετε με Δευτερονόμιον 14:28.

Το σαββατιαίον έτος εκαλείτο έτσι κατάλληλα «το έτος της αφέσεως.» (Δευτ. 15:9· 31:10) Στη διάρκεια του έτους εκείνου, όχι μόνο η γη απελαμβανε ανάπαυσι ή άφεσι, με το να παραμένη ακαλλιέργητη (Έξοδ. 23:11) αλλά έπρεπε να υπάρχη, επίσης, μια ανάπαυσις ή άφεσις όσον αφορά τα χρέη που είχαν συναφθή. (Δευτ. 15:3) Ήταν μια «άφεσις του Ιεχωβά,» προς τιμήν του.

Όσον αφορά το ζήτημα της αφέσεως των χρεών το σαββατιαίον έτος, μολονότι μερικοί σχολιασταί το βλέπουν διαφορετικά, προφανώς τα χρέη δεν ηκυρώνοντο, αλλά ο δανειστής δεν έπρεπε να πιέζη ένα όμοιο με αυτόν Εβραίο για την πληρωμή ενός χρέους. Απηλλάσσετο από την πληρωμή κάθε χρέους το έτος εκείνο. Αυτή ήταν μια στοργική προμήθεια, ειδικά εφόσον η γη δεν εκαλλιεργείτο στη διάρκεια του σαββατιαίου έτους και, χωρίς εσοδεία, δεν θα υπήρχε εισόδημα για τον γεωργό στη διάρκεια του έτους.

Αυτό το έτος της αφέσεως, στη διάρκεια του οποίου δεν ησκείτο πίεσις για την πληρωμή χρεών, δεν έφερε και απόλυσι των δούλων, πολλοί από τους οποίους ευρίσκοντο σε δουλεία λόγω χρεών. Μάλλον, ο Εβραίος δούλος απελύετο στο έβδομο έτος της «δουλείας» του, ή στο Ιωβηλαίον, αν αυτό ήρχετο πρώτα. (Δευτ. 15:12· Λευιτ. 25:10, 54) Αυτή η διάταξις αναφέρεται στο εδάφιον Έξοδος 21:2: «Εάν αγοράσης δούλον Εβραίον, έξ έτη θέλει δουλεύσει· εν δε τω εβδόμω θέλει εξέλθει ελεύθερος, δωρεάν.» Πρέπει να σημειωθή ότι η ελευθερία του δούλου εδώ δεν συνέπιπτε κατ’ ανάγκην με το σαββατιαίον έτος.

Εν τούτοις, το Ιωβηλαίον έτος όλοι όσοι είχαν πωληθή σε δουλεία, είτε τα έξη έτη δουλείας είχαν συμπληρωθή είτε όχι, εξήρχοντο ελεύθεροι· υπήρχε ελευθερία. «Θέλετε αγιάσει το πεντηκοστόν έτος, και θέλετε διακηρύξει άφεσιν εις την γην προς πάντας τους κατοίκους αυτής· ούτος θέλει είσθαι ενιαυτός αφέσεως [Ιωβηλαίον, ΜΝΚ] εις εσάς· και θέλετε επιστρέψει, έκαστος εις το κτήμα αυτού, και θέλετε επιστρέψει έκαστος εις την οικογένειαν αυτού.»​—Λευιτ. 25:10.

Όσον αφορά το Ιωβηλαίον έτος, έπρεπε να υπολογισθούν επτά επταετείς περίοδοι (7 x 7 = 49), και το επόμενον έτος, το πεντηκοστό, ήταν ένα Ιωβηλαίον έτος. Η γη είχε και πάλι πλήρη ανάπαυσι. (Λευιτ. 25:11, 12) Το Ιωβηλαίον ήταν με μια έννοια ένα ολόκληρο έτος εορτής, ένα έτος ελευθερίας. Η τήρησίς του έδειχνε την πίστι των Ισραηλιτών στον Ιεχωβά τον Θεόν των και θα ήταν ένας καιρός αποδόσεως ευχαριστιών και ευτυχίας με τις προμήθειές του.​—Λευιτ. 25:20-22.

Η Ιωβηλαία σάλπιγξ ανήγγειλε ότι κάθε γη της κληρονομίας που είχε πωληθή (συνήθως λόγω οικονομικών αναγκών) έπρεπε να επιστραφή· και κάθε άνθρωπος να επιστραφή στην οικογένειά του και στην περιουσία των προγόνων του. Καμμιά οικογένεια δεν έπρεπε να βυθισθή σε χρέη μονίμου πτωχείας. Κάθε οικογένεια έπρεπε ν’ απολαμβάνη τιμής και σεβασμού. Ακόμη και ένας ο οποίος είχε σπαταλήσει την περιουσία του δεν μπορούσε να χάση για πάντα την κληρονομία του για τους απογόνους του. Επί τέλους, η γη ήταν στην πραγματικότητα του Ιεχωβά και αυτοί οι Ισραηλίται ήσαν προσωρινοί κάτοικοι από την άποψι του Ιεχωβά.​—Λευιτ. 25:9, 23, 24.

Λόγω του Ιωβηλαίου νόμου καμμία γη δεν μπορούσε να πωληθή μονίμως. Ο Θεός προέβλεψε ότι αν ένας άνθρωπος πωλούσε οποιαδήποτε γη που κατείχε κληρονομικώς, η τιμή πωλήσεως καθωρίζετο σύμφωνα με τον αριθμό των ετών που υπελείποντο ως το Ιωβηλαίον. Η ιδία αναλογία ίσχυε και όταν κληρονομική γη ηγοράζετο και πάλι από τον ιδιοκτήτη της. Στην πραγματικότητα η πώλησις γης, επομένως, ήταν μόνο πώλησις της χρήσεως της γης και των προϊόντων της για τον αριθμό των ετών που υπελείποντο ως το Ιωβηλαίον έτος. (Λευιτ. 25:15, 16) Αυτό ίσχυε για οικίες μέσα σε ατείχιστα χωριά, που υπελογίζοντο ως ύπαιθρος, αλλά οικίες σε περιτειχισμένες πόλεις δεν περιελαμβάνοντο σε περιουσία η οποία επεστρέφετο το Ιωβηλαίον. Εξαίρεσι σ’ αυτό αποτελούσε η περιουσία των Λευιτών στις πόλεις των Λευιτών, των οποίων περιουσία ήταν μόνο οι οικίες και οι βοσκότοποι που ήσαν γύρω από τις πόλεις των Λευιτών· σ’ αυτούς επεστρέφετο η περιουσία των το Ιωβηλαίον.​—Λευιτ. 25:29-34.

Το σάββατον του εβδόμου έτους επέφερε μία ανάπαυσι ή άφεσι από το να πιέζεται ένας για χρέη και ανάπαυσι για τη γη, αλλά το Ιωβηλαίον έτος έφερε πολύ περισσότερα​—πλήρη ελευθερία από χρέη και από δουλεία σε οποιονδήποτε συμπολίτη και την επιστροφή κληρονομικής περιουσίας, καθώς επίσης και ένα ακόμη έτος αναπαύσεως για τη γη.

● Τι ηλικία είχε ο Άβελ, ο δεύτερος γυιός του Αδάμ, όταν τον εφόνευσε ο αδελφός του Κάιν;

Η Γραφική αφήγησις δεν μας δίνει την ακριβή ηλικία την εποχή του φόνου του, αλλά μπορούμε να συμπεράνωμε την κατά προσέγγισιν ηλικία του. Εφόσον η Γραφή δεν αναγράφει τίποτε όσον αφορά την ιστορία μεταξύ της εξώσεως του Αδάμ και της Εύας από τον κήπο της Εδέμ και την γέννησι των δύο πρώτων γυιών των, Κάιν και Άβελ, είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι οι δύο αυτοί γυιοί εγεννήθησαν στο διάστημα των ολίγων ετών ύστερ’ από την πτώσι των γονέων των στην αμαρτία. Αλλά όσον αφορά τα επόμενα γεγονότα που έχουν καταχωρηθή, και που ωδήγησαν στον θάνατο του Άβελ, είναι γραμμένο ότι αυτά έλαβαν χώρα μετά την πάροδο κάποιου χρόνου, «μεθ’ ημέρας.» (Γεν. 4:3) Πόσου χρόνου;

Ο τρίτος γυιός του Αδάμ και της συζύγου του Εύας που αναγράφεται εγεννήθη ολίγο χρόνο ύστερ’ από τον θάνατο του Άβελ και όταν ο Αδάμ ήταν 130 ετών. (Γέν. 5:3) Τον καιρό της γεννήσεως του Σηθ η Εύα είπε: «Έδωκεν εις εμέ ο Θεός άλλο σπέρμα αντί του Άβελ, τον οποίον εφόνευσεν ο Κάιν.» (Γέν. 4:25) Δεν φαίνεται καθόλου πιθανόν ότι η Εύα θα είχε είπει αυτό αν θα είχαν μεσολαβήσει πολλά χρόνια· προφανώς αυτή θα είχε επιθυμήσει ένα γυιό για ν’ αντικαταστήση τον φονευθέντα Άβελ, κι έτσι η γέννησις του Σηθ πρέπει να συνέβη λίγο μετά τον θάνατο του Άβελ. Είναι πιθανόν, λοιπόν, ότι ο Άβελ ήταν εκατό περίπου ετών όταν έλαβε χώραν το μαρτύριόν του.