Είναι η Προσφορά σας Καλή, Καλύτερη ή η πιο Καλή;
ΔΕΝ έχετε διαπιστώσει ότι η ικανοποίησις φέρνει ειρήνη διανοίας και οδηγεί σε ειρήνη με τους άλλους; Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυτάρκειας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον, φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμεν τι· έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Μάλιστα, προχώρησε περισσότερο, ενθαρρύνοντας το να ικανοποιήται κανείς με ότι έχει, είτε είναι δούλος είτε ελεύθερος, παντρεμένος ή άγαμος.—1 Τιμ. 6:6-8· 1 Κορ. 7:12-27.
Ωστόσο, όταν πρόκειται να εκδηλώσωμε Χριστιανικές αρετές, όπως είναι η γενναιοδωρία, θα κάνωμε καλά να εξετάσωμε αν πρέπει να έχωμε την τάσι να αρκούμεθα στις πράξεις μας. Μήπως αρκούμεθα απλώς στο να κάνωμε ότι μπορεί να ονομασθή «καλό,» όταν θα μπορούσαμε να κάνωμε εκείνο που είναι καλύτερο ή ακόμη το πιο καλό;
Παραδείγματος χάρι, τι θα μπορούσε να λεχθή σχετικά με την προσφορά για μια πραγματικά αξιόλογη αιτία ή για τη βοήθεια ενός ατόμου που έχει πραγματικά ανάγκη; Το να κάνωμε μια μικρή συνεισφορά μπορεί να λεχθή ότι είναι καλό κατά το ότι είναι ασφαλώς καλύτερο από το να μην προσφέρωμε τίποτε· και άσχετα με το ποσόν, θα κάνη αρκετό καλό. Σχετικά μ’ αυτό, μερικοί υπερηφανεύονται δίνοντας το δέκατο από τα εισοδήματά τους. Αυτό ασφαλώς μπορεί να λεχθή ότι είναι καλό, μολονότι δεν υπάρχει για τους Χριστιανούς τέτοια απαίτησις για δέκατα στο Λόγο του Θεού. Ωστόσο, το γεγονός είναι ότι για τους πολύ φτωχούς ή σχεδόν άπορους, το δέκατο μπορεί να είναι πραγματική δοκιμασία, ενώ για τους πλούσιους δεν είναι καθόλου θυσία.
Αν όλες αυτές οι προσφορές μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν «καλές,» τότε ποιες προσφορές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν «καλύτερες»; Πρόκειται για τις προσφορές που σχετίζονται με τους πόρους του ατόμου. Αυτό ακριβώς απαιτούσε ο Ιεχωβά Θεός από τους Ισραηλίτες σε σχέσι με τις ετήσιες εορτές τους. Τους είχε δώσει την εντολή: «Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Κυρίου του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη· εν τη εορτή των αζύμων [σχετικά με το Πάσχα], και εν τη εορτή των εβδομάδων [στον καιρό της Πεντηκοστής], και εν τη εορτή της σκηνοπηγίας [στο τέλος της εποχής της συγκομιδής] · και δεν θέλουσιν εμφανίζεσθαι ενώπιον του Κυρίου κενοί. Έκαστος θέλει δίδει κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν Κυρίου του Θεού σου, την οποίαν σοι έδωκε.»—Δευτ. 16:16, 17.
Ασφαλώς πρόκειται για μια δίκαιη απαίτησι, και μ’ αυτό τον τρόπο αναγνωρίσθηκε και από τον απόστολο Παύλο. Επομένως, όταν ενθάρρυνε τους ευημερούντες Χριστιανούς της Κορίνθου να κάνουν συνεισφορές για τους αδελφούς τους που βρίσκονταν σε ανάγκη στην Ιερουσαλήμ, έγραψε: «Διότι εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναι τις ευπρόσδεκτος καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει. Επειδή δεν θέλω να ήναι εις άλλους άνεσις, εις εσάς δε στενοχωρία αλλά να γείνη εν ισότητι, ώστε εν τω παρόντι καιρώ το περίσσευμά σας να αναπληρώση την στέρησιν εκείνων, δια να χρησιμεύση και το περίσσευμα εκείνων εις την στέρησίν σας, ώστε να γείνη ισότης, καθώς είναι γεγραμμένον· Όστις είχε συνάξει πολύ δεν ελάμβανε πλειότερον, και όστις ολίγον δεν ελάμβανε ολιγώτερον.»—2 Κορ. 8:12-15.
Αυτό το ζήτημα της προσφοράς σύμφωνα με ότι έχει κανείς μπορεί να λεχθή ότι είναι μια αρχή παρηγορητική και ερευνητική για την καρδιά. Πώς αυτό; Είναι παρηγορητική για τους Χριστιανούς που έχουν λίγα να προσφέρουν. Εφόσον ότι προσφέρει κάποιος είναι σε αρμονία με ότι έχει, μπορεί να είναι ικανοποιημένος. Εξ άλλου, είναι μια αρχή ερευνητική για την καρδιά, για το Χριστιανό που έχει πολλά αποκτήματα, που είναι πλούσιος, διότι μπορεί κάλλιστα να διερωτηθή αν το δώρο του, μολονότι είναι μεγαλύτερο από κείνο των άλλων, είναι σύμφωνα με τα πλούτη του.
Αν η προσφορά που γίνεται σύμφωνα με τους πόρους ενός ατόμου, μπορεί να λεχθή ότι είναι «καλύτερη» προσφορά, τότε ποια προσφορά μπορεί να ονομασθή «η πιο καλή» όταν πρόκειται για εκδήλωσι γενναιοδωρίας; Είναι η προσφορά που γίνεται με μεγάλη προσωπική θυσία. Σχετικά μ’ αυτό, ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, μάς δίνει το πιο έξοχο παράδειγμα, διότι, τι διαβάζομε στο εδάφιο Ιωάννης 3:16; «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή,» τον πιο πολύτιμο θησαυρό και απόκτημά του, «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Και ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, προσέφερε κατά τον ίδιο τρόπο, διότι όπως είπε: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.»—Ιωάν. 15:13.
Σχετικά μ’ αυτό, ο Ιησούς τίθεται σαν πρότυπο σ’ εμάς ν’ ακολουθήσωμε τα ίχνη του στενά, όπως ο ίδιος δήλωσε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»—Ιωάν. 13:34, 35· 1 Πέτρ. 2:21.
Οι Χριστιανοί στους Φιλίππους εκδήλωσαν αυτό το είδος αγάπης. Στην 2 Κορινθίους 8:1-4 διαβάζομε: «Γνωστοποιούμεν δε εις εσάς, αδελφοί, την χάριν [παρ’ αξίαν αγαθότητα, ΜΝΚ] του Θεού την δεδομένην εις τας εκκλησίας της Μακεδονίας, ότι η περισσεία της χαράς αυτών, ενώ εδοκίμαζον μεγάλην θλίψιν, και η βαθεία πτωχεία αυτών ανέδειξαν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθερότητος αυτών· διότι υπήρξαν κατά δύναμιν, μαρτυρώ τούτο, και υπέρ δύναμιν αυτοπροαίρετοι, παρακαλούντες ημάς μετά πολλής παρακλήσεως να δεχθώμεν την χάριν και την κοινωνίαν της διακονίας τής εις τους αγίους,» δηλαδή, για τους αδελφούς που είχαν ανάγκη στην Ιερουσαλήμ. Υπήρχε εύλογη αιτία που ο Παύλος συμβούλευσε τους πλούσιους Χριστιανούς στην Κόρινθο: «Σπουδάσατε να περισσεύσητε και εν ταύτη τη χάριτι.»—2 Κορ. 8:7.
Γιατί δεν πρέπει να αρκούμεθα στις απλώς ονομαστικές, συμβολικές προσφορές όταν μπορούμε να προσφέρωμε ότι είναι καλύτερο ή ακόμη το πιο καλό; Επειδή αυτή είναι η υποχρέωσις που τίθεται στους Χριστιανούς από το Λόγο του Θεού, και με εντολές και με το παράδειγμα, όπως έχομε ήδη δει. Επίσης, υπάρχει ικανοποίησις στο να γνωρίζη κανείς ότι έχει υπερνικήσει το ένστικτο της ιδιοτελούς αποθησαυρίσεως και προσφέρει γενναιόδωρα. Και, επιπλέον, υπάρχει επίσης η Γραφική αρχή που διέπει τέτοια ζητήματα, της οποίας το αποτέλεσμα μπορούμε να αποφύγωμε, δηλαδή: «Ο σπείρων με φειδωλίαν και με φειδωλίαν θέλει θερίσει, και ο σπείρων με αφθονίαν και με αφθονίαν θέλει θερίσει.» Να θερίση τι; Όχι υλικές αλλά πνευματικές αμοιβές, σε αρμονία με τα λόγια του Ιησού: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.—2 Κορ. 9:6· Πράξ. 20:35