Φορείς του Φοβερού Ονόματος

«Πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.»—Δευτ. 28:10, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς το αν ο φόβος ενός ονόματος είναι δικαιολογημένος; (β) Πότε είναι δικαιολογημένος ο φόβος ενός ονόματος που καλείται επάνω σ’ έναν ωρισμένο λαό, και σε τι οδηγεί ο φόβος αυτός;

ΦΟΒΟΣ για ένα όνομα επειδή αυτό έχει ‛επικληθή’ σ’ ένα λαό ή είναι συνδεδεμένο μ’ ένα λαό! Είναι αυτός ένας δικαιολογημένος φόβος; Αυτό εξαρτάται από το γιατί είναι φημισμένο ή διάσημο αυτό το όνομα. Επίσης, μήπως οι φορείς του ονόματος το καθιστούν περίφημο ή δίνουν μια ευνοϊκή εντύπωσι γι αυτό, κάνοντάς το να συγκεντρώση ευλαβική προσοχή; Μήπως οι φορείς δίνουν αξία ή αφαιρούν αξία από το όνομα; Ποιο βάρος φέρει μέσα του αυτό το όνομα;

² Μπορεί να υπάρχη μεγάλη προκατάληψις εναντίον του ονόματος, αλλά μήπως ο λαός που καλείται με αυτό το όνομα, το τιμά και μεταδίδει τιμή σ’ αυτό; Μήπως ο κάτοχος του ονόματος πολιτεύεται με αυτόν τον λαό μ’ έναν τρόπο που προκαλεί ευλάβεια και δημιουργεί ένα αίσθημα σεβασμού προς το όνομα; Αν ο λαός επάνω στον οποίο καλείται το όνομα, υποστηρίζη την αξιοπρέπεια του ονόματος, και αν ο κάτοχός του χρησιμοποιή αυτόν τον λαό για να μεγαλύνη το όνομά του και να το κρατήση υπεράνω μομφής, τότε, πράγματι, ο φόβος του ονόματος από τα έθνη που παρατηρούν αυτόν τον λαό είναι δικαιολογημένος. Ένας τέτοιος φόβος από τα έθνη οδηγεί σε ωρισμένα αποτελέσματα.

 3, 4. (α) Έως πριν από δεκαεννέα αιώνες ποιος ήταν ο λαός που έφερε το φοβερό όνομα; (β) Σε ποια διαθήκη ο Μωυσής έφερε εκεί τον λαόν αυτόν, και τι είπε ότι θα επακολουθούσε αν περιπατούσαν στην οδόν του Θεού;

³ Ποιος είναι αυτός ο λαός που καλείται μ’ ένα όνομα που τα έθνη του κόσμου παρακινούνται να το φοβούνται; Είναι ένας λαός επάνω στον οποίο καλείται το όνομα του Δημιουργού του ουρανού και της γης, δηλαδή, το όνομα του Θεού. Υπάρχει ένας τέτοιος λαός σήμερα; Γνωρίζομε ότι από πολύ αρχαίους χρόνους έως πριν από δεκαεννέα αιώνες υπήρχε ένας τέτοιος λαός επάνω στη γη. Έπειτα από σαράντα χρόνια αφότου έγινε έθνος, βρέθηκε στρατοπεδευμένος στις πεδιάδες του Μωάβ, σε ό,τι τώρα ονομάζεται η χώρα της Ιορδανίας. Εκείνο τον καιρό ένας νομοθέτης, που πολύ εκτιμάται ακόμη σε όλο τον κόσμο, ήταν ο ορατός ηγέτης των. Αυτός ήταν ο προφήτης Μωυσής, μέσω του οποίου οι περίφημες Δέκα Εντολές εδόθησαν από τον Θεό στον λαό του Μωυσέως. Αυτός ο λαός επρόκειτο γρήγορα να κινηθή προς ανατολάς δια μέσου του Ιορδάνου Ποταμού στην Υποσχεμένη του Γη και να την καταλάβη με τη βοήθεια του Θεού του. Για την ευόδωσί των θα έπρεπε να υπακούουν στις Δέκα Εντολές και σε όλους τους άλλους νόμους του Θεού που εβασίζοντο στις Δέκα Εντολές. Ο Μωυσής, όταν επρόκειτο να πεθάνη, εξεφώνησε μερικές αποχαιρετιστήριες ομιλίες, στις οποίες τους υπενθύμισε την υποχρέωσί των να το πράττουν αυτό. Έτσι ο Μωυσής τούς έφερε σε μια διαθήκη, στην οποίαν αυτός ο λαός, που έφερε το όνομα του Θεού, υπεσχέθη να είναι πιστός σ’ αυτόν στη νέα των γη.

⁴ Στην πορεία της ομιλίας, που αποτελούσε εισαγωγή σ’ αυτή τη διαθήκη ή ιεροπρεπές συμβόλαιο με τον Θεό, ο προφήτης Μωυσής είπε:

«Πρόσεχε, και άκουε, Ισραήλ· ταύτην την ημέραν κατεστάθης λαός Ιεχωβά του Θεού σου. Και εάν υπακούης επιμελώς εις την φωνήν Ιεχωβά του Θεού σου, δια να προσέχης να κάμνης πάσας τας εντολάς αυτού, τας οποίας εγώ προστάζω εις σε σήμερον, θέλει σε υψώσει Ιεχωβά ο Θεός σου υπεράνω πάντων των εθνών της γης. . . . Ο Ιεχωβά θέλει σε καταστήσει εις εαυτόν λαόν άγιον, καθώς ώμοσε προς σε, εάν φυλάττης τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού σου, και περιπατής εις τας οδούς αυτού. Και πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.»—Δευτ. 27:9· 28:1-10, ΜΝΚ.

 5. (α) Για ποιο πράγμα προειδοποίησε ο Μωυσής τον Ισραήλ, και τι κατέστησαν σαφές όσον αφορά τον Ισραήλ οι περασμένοι δεκαεννέα αιώνες ιστορίας; (β) Πότε είχαν την πιο μεγάλη ευκαιρία των ως έθνος, και γιατί;

⁵ Αυτή ήταν μια μεγάλη ευκαιρία και προνόμιο που ετέθη ενώπιον του λαού Ισραήλ πριν από τριάντα τέσσερες αιώνες· αλλά δεν υπάρχει αντίρρησις ότι δεν έζησαν σύμφωνα μ’ αυτήν. Στην ίδια αποχαιρετιστήρια ομιλία ο Μωυσής τούς είπε για τις θείες κατάρες που θα επήρχοντο σ’ αυτούς αν δεν έδιναν προσοχή στη φωνή του Ιεχωβά και δεν υπήκουαν στις εντολές του. (Δευτ. 28:16-68) Η ιστορία του λαού Ισραήλ στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες της Χριστιανικής εποχής καθιστά σαφές ότι υπέστησαν τις κατάρες του Ιεχωβά Θεού για την απείθειά των. Δεν υπήρξαν έπαινος γι’ αυτόν. Δεν εξύψωσαν το όνομά του, και δεν είναι πια λαός του ονόματός του. Στην αρχή της Χριστιανικής Εποχής είχαν την πιο μεγάλη ευκαιρία τους ως έθνος, αλλά μόνο ένα μικρό υπόλοιπο Ισραηλιτών επωφελήθησαν απ’ αυτήν. Αυτό έγινε όταν ένας μεγάλος Διδάσκαλος, Προφήτης και Εκτελεστής θαυμάτων μεγαλύτερος από τον Μωυσή ήλθε σ’ αυτούς εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ήλθε με το χρίσμα του αγίου πνεύματος του Θεού επάνω του. Επομένως εκαλείτο Χριστός, αλλά το προσωπικό του όνομα ήταν Ιησούς, που σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία».

 6. Στον καιρό του πάσχα πώς ενήργησαν απέναντι του Ιησού οι θρησκευτικοί αρχηγοί και ο λαός, και τι επήλθε στο έθνος από το 66 μ.Χ. και έπειτα;

⁶ Μερικές ημέρες πριν από το Ιουδαϊκό πάσχα του 33 μ.Χ., καθώς εισήρχετο επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ, ένα πλήθος Ιουδαίων τον εχαιρέτισε ως βασιλέα, ως τον βασιλικό κληρονόμο του φημισμένου βασιλέως της Ιερουσαλήμ Δαβίδ. Αλλά στην ίδια την ημέρα του πάσχα οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί αρχηγοί παρέδωσαν τον Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιουδαίας, αρνήθηκαν να τον αποδεχθούν ως τον υποσχεμένο Βασιλέα του Θεού και εκραύγασαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη: «Το αίμα αυτού ας ήναι εφ’ ημάς, και επί τα τέκνα ημών.» (Ματθ. 27:24, 25) «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Την ίδια εκείνη ημέρα του πάσχα ο Ιησούς Χριστός εσταυρώθη έξω από την Ιερουσαλήμ από Ρωμαίους στρατιώτας. Εκεί απέθανε με όνειδος και ετάφη σ’ ένα εκεί πλησίον τάφο. Έπειτα από τριάντα τρία έτη οι Ιουδαίοι εστασίασαν εναντίον του εκλεκτού των βασιλέως, του Καίσαρος. Στο έτος εβδομήντα, λοιπόν, η πρωτεύουσά των Ιερουσαλήμ και ο ναός της λατρείας των κατεστράφη, και οι Ιουδαίοι διεσκορπίσθησαν στα πέρατα της γης. Είναι προφανές ότι από τότε υπέφεραν τις κατάρες που προελέχθησαν από τον προφήτη Μωυσή.

 7. Ποιες πείρες είχαν οι μαθηταί του Ιησού στον καιρό της συλλήψεώς του και στις επόμενες σαράντα δύο ημέρες;

⁷ Οι μαθηταί του Ιησού Χριστού είχαν διασκορπισθή όταν αυτός επροδόθη και συνελήφθη. Εν τούτοις, την τρίτη ημέρα από τον θάνατό του και την ταφή του συγκεντρώθηκαν και ενώθηκαν πάλι γύρω από τον Διδάσκαλό των Ιησού Χριστό. Διότι την ημέρα εκείνη ο Παντοδύναμος Θεός, Ιεχωβά, ανέστησε τον ουράνιο Υιό του εκ νεκρών. Ο Ιησούς Χριστός, ζωντανός τώρα με την ανάστασι εκ νεκρών, έκαμε μερικές εμφανίσεις στους μαθητάς του από το αόρατο βασίλειο, επειδή είχε εγερθή σε ζωή ως πνεύμα. Κατ’ επανάληψιν, λοιπόν, στη διάρκεια των επομένων σαράντα ημερών, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είχε ιδιωτικές συναντήσεις με αυτούς τους μάρτυρας της αναστάσεώς του. Τελικά τον είδαν να αναχωρή για τον ουρανό και να εξαφανίζεται απ’ αυτούς, αλλά για να μπορέση να εμφανισθή στην παρουσία του ουρανίου Πατρός του.

 8, 9. (α) Στις επόμενες δέκα ημέρες τι έκαμαν οι μαθηταί, και έπειτα τι συνέβη; (β) Τι είπε ο Πέτρος ότι είχε εκπληρωθή;

⁸ Επί δέκα ημέρες παρέμειναν μαζί στην Ιερουσαλήμ, περιμένοντας να εκπληρωθή σ’ αυτούς η επαγγελία του αγίου πνεύματος του Θεού, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού προτού αναληφθή στον ουρανό. Τότε ήλθε εκείνο που ονομάζουν οι Ιουδαίοι Σαμπούοθ ή η Εορτή των Εβδομάδων ή Πεντηκοστή. Το άγιο πνεύμα κατήλθε επάνω στη μικρή εκκλησία των 120 μαθητών του Ιησού. Θαυματουργικά άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες που δεν είχαν μάθει και να προφητεύουν ή να μιλούν φανερά για τα μεγαλεία του Θεού. Κανείς από τους υπολοίπους Ιουδαίους στον ναό της Ιερουσαλήμ ή σε όλη τη χώρα δεν έλαβε αυτή την έκχυσι του αγίου πνεύματος από τον Ιεχωβά με το χέρι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Χιλιάδες από τους Ιουδαίους εκείνους συνηθροίσθησαν να δουν αυτό το θαυματουργικό θέαμα και ν’ ακούσουν ό,τι είχαν να πουν οι μαθηταί εκείνοι του Ιησού Χριστού σε όλες αυτές τις ξένες γλώσσες. Τι είχε συμβή; Ο Σίμων Πέτρος, ένας από τους μαθητάς, σηκώθηκε πρώτος για να τους πη. Η προφητεία του Ιωήλ 2:28-32 είχε αρχίσει να εκπληρώνεται. Συνεπώς ο Πέτρος είπε:

⁹ «Τούτο είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· “Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει. . . . Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή”.»

10. (α) Ποια εξήγησι έδωσε ο Πέτρος όσον αφορά την έκχυσι του πνεύματος στους μαθητάς του Ιησού; (β) Τι τους προέτρεψε να κάμουν;

¹⁰ Έπειτα ο Πέτρος εξήγησε σ’ αυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είχε σταυρωθή και ταφή την ημέρα του πάσχα, πενήντα δύο ακριβώς ημέρες πρωτύτερα, είχε επίσης αναστηθή εκ νεκρών και υψωθή στα δεξιά του Θεού στον ουρανό σε εκπλήρωσι των προφητειών του Βασιλέως Δαβίδ. Αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ως αγωγός του Θεού, είχε εκχύσει αυτό το άγιο πνεύμα επάνω στους πιστούς του ακολούθους στη γη. Χιλιάδες ακροατών που εκεντήθη η συνείδησίς των ερώτησαν τι έπρεπε να κάμουν. Ο Πέτρος, λοιπόν, είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών.» Προτρέποντάς τους περαιτέρω τι να κάμουν, ο Πέτρος είπε : «Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.»—Πράξ. 2:16-40, ΜΝΚ.

11, 12. (α) Τι έδειξε ως προς τη σωτηρία και την εθνικότητα η έκφρασις του Πέτρου ‘η διεστραμμένη αύτη γενεά’; (β) Σε απόδειξι του νέου έθνους τι έγραψε αργότερα ο Πέτρος στους πιστούς;

¹¹ Κάτω από την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού μέσω του Χριστού ο απόστολος Πέτρος ωνόμασε τη γενεά εκείνη των Ιουδαίων, που είχε απορρίψει τον Ιησού Χριστό, «διεστραμμένη γενεά». Για ν’ αποφύγουν καταστροφή οι ένοχοι Ιουδαίοι έπρεπε να ‘σωθούν’ από τη διεστραμμένη εκείνη γενεά, να βγουν έξω απ’ αυτήν. Δεν ήσαν πια ο εκλεκτός λαός του Θεού, ο λαός για το όνομά του, ο λαός επάνω στον οποίαν εκαλείτο το όνομά του. Τα άτομα που ήσαν τώρα ο επιδοκιμασμένος λαός του, οι δούλοι του και αι δούλαι του, ήσαν εκείνοι που είχε σημειώσει με την έκχυσι του πνεύματός του, οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι ακόλουθοι του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού του Κυρίου. Αυτοί είχαν γίνει το νέο έθνος του Θεού, ένα πνευματικό έθνος. Πώς; Με το να μετάσχουν όλοι του αγίου πνεύματος του Θεού. Αυτοί οι πιστεύοντες Ιουδαίοι ήσαν μέλη του προηγουμένου λαού του Θεού για το όνομά του. Με πίστι στον Ιησούν ως τον Χριστό εξακολούθησαν να είναι λαός για το όνομά Του, αλλά τώρα ως μέλη του νέου του πνευματικού έθνους, του «Ισραήλ του Θεού». (Γαλ. 6:16) Σε απόδειξι τούτου ο Πέτρος τούς έγραψε κάποτε αργότερα και είπε:

¹² «Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.»—1 Πέτρ. 2:9, 10· 1:1, 2.

13. Ποια απόδειξι έχομε στη Γραφή ότι η έκχυσις του πνεύματος συνεχίσθηκε και ήλθε σε μη Ιουδαίους;

¹³ Η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιεχωβά μέσω του Ιωήλ για την έκχυσι του αγίου πνεύματός του δεν εσταμάτησε εκεί σ’ εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής. Συνεχίσθηκε. Τριάμισυ περίπου έτη αργότερα, υπό την διεύθυνσι του αγγέλου του Θεού, ο Πέτρος εμπήκε στο πρώτο του Εθνικό (μη Ιουδαϊκό) σπίτι, στην Καισάρεια, πενήντα περίπου μίλια βορειοδυτικά της Ιερουσαλήμ, και εκήρυξε στον απερίτμητο Ιταλό εκατόνταρχο Κορνήλιο και στην οικογένειά του και στους φίλους του. Αυτοί εδέχθησαν το άγγελμα για τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό. Τότε το άγιο πνεύμα εξεχύθη επάνω τους και επροφήτευσαν, και αυτοί, σε ξένες γλώσσες. Εβαπτίσθησαν, λοιπόν, στο όνομα του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 10:1-48) Από τότε και έπειτα πολλοί απερίτμητοι μη Ιουδαίοι ή Εθνικοί έλαβαν το άγγελμα της σωτηρίας.

14, 15. (α) Τι εγίνοντο αυτοί οι πιστεύοντες, βαπτισμένοι μη Ιουδαίοι, και ως τι ανεγνωρίσθησαν από τους αποστόλους και πρεσβυτέρους της Ιερουσαλήμ; (β) Για προφητική απόδειξι της ορθότητος τούτου, τι είπε ο Ιάκωβος;

¹⁴ Όταν επίστευαν και εβαπτίζοντο για συμβολισμό της πίστεώς των, και αυτοί, επίσης, ελάμβαναν το άγιο πνεύμα, μολονότι δεν περιετέμνοντο όπως οι φυσικοί Ιουδαίοι. Εγίνοντο πνευματικοί Ισραηλίται και δεν εχρειάζοντο περιτομή, επειδή η περιτομή των ήταν στις καρδιές των με την εξαγνιστική δύναμι της πίστεως. Και αυτοί, επίσης, εγίνοντο μέρος του εκλεκτού γένους του Θεού, του αγίου του έθνους, του λαού του τον οποίον ειδικά απέκτησε, του «λαού δια το όνομα αυτού». Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό το σημείο· είναι η αλήθεια. Στο 49 μ.Χ. περίπου, μια ειδική διάσκεψις του Πέτρου και άλλων αποστόλων και άλλων Χριστιανών πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ ανεγνώρισε αυτούς τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους βαπτισμένους πιστούς ως μέλη του λαού του Θεού για το όνομά του. Προσέξτε τι είπε ο Ιάκωβος εκεί:

¹⁵ «Άνδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών [Πέτρος] εφανέρωσε τίνι τρόπο καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα [απερίτμητα] έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών [τι;] λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, “Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· [γιατί;] δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων [το πιστεύον Ιουδαϊκό υπόλοιπο], και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών ταύτα πάντα”.»—Πράξ. 15:13-17, ΜΝΚ.

16. (α) Με τίνος το όνομα εκλήθησαν εκείνοι οι πιστεύοντες μη Ιουδαίοι; (β) Επομένως τι αποτελούν αυτοί και οι πιστεύοντες Ιουδαίοι;

¹⁶ Εκείνοι οι πιστεύοντες άνθρωποι από «πάντα τα έθνη» καθώς και οι πιστεύοντες Ιουδαίοι έγιναν λαός για τίνος το όνομα; Όχι για το όνομα του Ιησού, αλλά για το όνομα του Θεού, το όνομα του Ιεχωβά. Η προφητεία του Αμώς 9:11, 12 (ΜΝΚ) που ανεφέρθη από τον μαθητή Ιάκωβο λέγει: «“Πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου”, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών ταύτα.» Επομένως αυτό το πνευματικό έθνος από Ιουδαίους και μη Ιουδαίους πιστούς, βαπτισμένους στο όνομα του Ιησού Χριστού, είναι ο λαός, επάνω στον οποίο καλείται το όνομα του Ιεχωβά. Οι άπιστοι φυσικοί Ιουδαίοι ή Ισραηλίται δεν είναι ο λαός για το όνομα του Ιεχωβά, ούτε ήσαν στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες. Ο Ιεχωβά δεν έχει δύο λαούς, δύο έθνη. Έχει μόνο ένα λαόν, ένα πνευματικό έθνος, δηλαδή, τους πιστεύοντας, βαπτισμένους, χρισμένους με το πνεύμα ακολούθους του Κυρίου Ιησού Χριστού. (Εφεσ. 2:11-22) Αυτοί είναι λαός του Ιεχωβά, οι χρισμένοι μάρτυρές του, όπως ακριβώς ήταν και ο Ιησούς Χριστός στη γη.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ

17. (α) Επί πόσον καιρό εξεπληρώνετο το Ιωήλ 2:28, 29; (β) Αν ο Ιεχωβά έχη στη γη σήμερα ένα «λαόν δια το όνομα αυτού», ποιοι είναι αυτοί;

¹⁷ Εν τούτοις, η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ σχετικά με την έκχυσι του αγίου πνεύματος και της προφητείας του Αμώς όσον αφορά την εκζήτησι του Ιεχωβά από ανθρώπους όλων των εθνών, εξακολούθησε ως αυτόν τον εικοστόν αιώνα, ως τη γενεά μας. Όλη η αληθινή Χριστιανική εκκλησία των αφιερωμένων, βαπτισμένων ακολούθων του Ιησού Χριστού, από τον πρώτον απ’ αυτούς στις ημέρες των αποστόλων ως τον τελευταίον απ’ αυτούς στις ημέρες μας, όλοι έλαβαν την έκχυσι ή το χρίσμα του πνεύματος. Εφ’ όσον υπάρχουν μέλη που φέρονται στον πνευματικόν «Ισραήλ του Θεού», η προφητεία του Ιωήλ για την έκχυσι του πνεύματος θα εξακολουθήση να εκπληρώνεται. Τα αποτελέσματα τούτου θα βλέπωνται, επίσης, και θα ακούωνται. Για τούτο ο Ιεχωβά Θεός έχει στη γη σήμερα ένα λαό, επάνω στον οποίο καλείται το όνομά του, ένα «λαόν δια το όνομα αυτού», χρισμένον με το πνεύμα του. Αυτοί είναι ένα απλό υπόλοιπο του χρισμένου του ‘αγίου έθνους’, που ήταν σε διαμόρφωσι, στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες.

18. Πώς έδειξε ο Ιησούς, στην Αποκάλυψι 14:1, αν η Χριστιανική εκκλησία επρόκειτο να έχη το όνομα του Θεού επικεκλημένο επάνω της;

¹⁸ Ότι η Χριστιανική εκκλησία επρόκειτο να έχη ‘επικεκλημένο’ επάνω της το όνομα του Θεού, το έδειξε ακόμη και ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής ο Ιησούς κατ’ επανάληψιν επέστησε την προσοχή στο γεγονός αυτό. Στην Αποκάλυψι 14:1 (ΜΝΚ) εικόνισε τον εαυτό του και την εκκλησία του από 144.000 κεχρισμένους ακολούθους, να στέκουν επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών. Ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει το όραμα για μας, λέγοντας: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.» Το όνομα του Πατρός του Ιησού είναι Ιεχωβά. Αυτό το όνομα φαίνεται γραμμένο, να το πούμε έτσι, επάνω στα μέτωπα των εξαγορασμένων ακολούθων του για να δείχνη σε ποιον ανήκουν, τίνος λαός είναι, τίνος δούλοι είναι, τίνος ειδικά αποκτημένος λαός είναι, δηλαδή, του Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι ο Πατήρ του τού είχε δώσει αυτές τις 144.000, και έτσι έχουν, επιπρόσθετα, το όνομα του Χριστού γραμμένο στα μέτωπά των, στη συμβολική θέσι των σημείων ταυτότητος.—Ιωάν. 17:9-12.

19. Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 3:12 τίνος το όνομα επρόκειτο να έχουν γραμμένο επάνω τους;

¹⁹ Στην Αποκάλυψι 3:12 ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός λέγει: «Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω· και θέλω γράψει επ’ αυτόν το όνομα του Θεού μου, και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον.» Συνεπώς, οι πιστοί νικώντες ακόλουθοι γίνονται μέρος του πνευματικού ναού του Θεού, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος. Έχουν το όνομα του Θεού του Ιησού γραμμένο επάνω τους, το οποίον είναι Ιεχωβά. Με όνομα επίσης φανερώνονται ότι ανήκουν στη Νέα Ιερουσαλήμ, η οποία είναι στον ουρανό, και επίσης στον Ιησού Χριστό στη νέα του σχέσι με τον Θεό και Πατέρα του.—Εφεσ. 2:20-22.

20. Τι λέγεται γι’ αυτούς στην Αποκάλυψι 22:3-5, και έτσι πώς προσδιορίζονται ως παντοτινά του Θεού;

²⁰ Στο τελευταίο κεφάλαιο της Γραφής, στην Αποκάλυψι 22:1-5 (ΜΝΚ), ο απόστολος Ιωάννης πρώτα περιγράφει τον ποταμό του ύδατος της ζωής και τα καρποφόρα δένδρα που είναι παρατεταγμένα στις όχθες του ποταμού, και έπειτα λέγει: «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον· και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή [τη πόλει]· και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών. Και νυξ δεν θέλει είσθαι εκεί· και δεν έχουσι χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου, διότι Ιεχωβά ο Θεός φωτίζει αυτούς· και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Επάνω σ’ αυτούς τους πιστούς κληρονόμους της βασιλείας του Θεού δεν επικάθηται καμμιά κατάρα από τον Θεό όπως επικάθηται επάνω στους απίστους ή κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς. Ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού αποδίδουν απαρέγκλιτα ιερή υπηρεσία σ’ αυτόν και παραμένουν «λαός δια το όνομα αυτού». Γι’ αυτό το λόγο βλέπουν το πρόσωπο της επιδοκιμασίας του, και το άγιό του όνομα φαίνεται στα μέτωπά των για να τους προσδιορίζη ως παντοτινά δικούς Του.

21. Ποιο γεγονός, λοιπόν, έχομε να παραδεχθούμε για τους αληθινούς Χριστιανούς, όσον αφορά το πώς ονομάζονται;

²¹ Αν είμεθα ειλικρινείς, θα παραδεχθούμε τούτο το γεγονός: Είναι κάτι ορθό και κατάλληλο να ονομάζωνται οι αληθινοί Χριστιανοί, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, με το όνομα του Ιεχωβά. Είναι ένας λαός που ελήφθη, όχι για το όνομα του Χριστού, αλλά για το όνομα του Θεού και Πατρός του, του Ιεχωβά. Οποιοιδήποτε λεγόμενοι Χριστιανοί σε όλη την επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» αρνούνται να έχουν το όνομα του Ιεχωβά επάνω τους και αρνούνται να είναι «λαός δια το όνομα αυτού» δεν είναι πραγματικά Χριστιανοί.

22. (α) Πώς ήταν ο ίδιος ο Ιησούς μέρος του «λαού δια το όνομα αυτού», δηλαδή, του Θεού; (β) Από την άποψι αυτή πώς οι λεγόμενοι Χριστιανοί δείχνουν ότι είναι κίβδηλοι;

²² Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός ο Αρχηγός της αληθινής Χριστιανοσύνης ήταν ένας από τον «λαόν δια το όνομα αυτού» με το ότι εγεννήθη ως φυσικός Ιουδαίος και περιετάμη. Είχε το όνομα του Θεού συνδυασμένο μέσα στο δικό του προσωπικό όνομα, επειδή «Ιησούς» είναι ένα συντετμημένο όνομα του σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». Επομένως οι εκατοντάδες εκατομμυρίων λεγομένων Χριστιανών στον «Χριστιανικό κόσμο», που αρνούνται να έχουν το όνομα του Ιεχωβά γραμμένο, να το πούμε έτσι, επάνω στα μέτωπά των, αποδεικνύουν με τούτο ότι είναι κίβδηλοι, πλαστοί Χριστιανοί. Δεν ελήφθησαν ποτέ από τα έθνη του κόσμου τούτου και ποτέ δεν απεχωρίσθησαν από αυτόν τον κόσμο για να είναι εκείνο που είπε ο μαθητής Ιάκωβος, «λαός δια το όνομα αυτού».

ΟΜΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

23. (α) Τι έπρεπε να πράξη το υπόλοιπο προτού εγκολπωθή το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά»; (β) Τι είδαν ότι ήταν καιρός να κάμη ο Θεός, και έτσι ποια ομολογία έκαμαν;

²³ Ήταν στο έτος 1931, που ένα πιστό υπόλοιπο αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών, που δεν ανήκαν στα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου», ενεκολπώθη το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά», για να προσδιορίση την ταυτότητά του. Κάνοντας τούτο δεν ήσαν έξω από την κατεύθυνσι των Γραφών ούτε της Χριστιανικής αληθείας. Αλλά, προτού γίνουν άξιοι ν’ αναλάβουν ένα τέτοιον έντιμο προσδιορισμό, έπρεπε ν’ αποδείξουν ότι ήσαν πράγματι δημόσιοι μάρτυρες του Ιεχωβά κατά μίμησιν του Ιησού Χριστού. Το έκαμαν αυτό; Ναι, σε συνεργασία με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, ιδιαίτερα από το 1926. Το έτος εκείνο το επίσημο περιοδικό αυτής της Εταιρίας, δηλαδή, Η Σκοπιά και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, εδημοσίευσε στο τεύχος της τής 15ης Ιανουαρίου 1926, το προκλητικό κύριο άρθρο που ετιτλοφορείτο «Τίνες Θα Τιμήσωσι τον Ιεχωβά;» Αυτοί τότε εξετίμησαν ότι ήταν καιρός να κάμη ο Ιεχωβά όνομα για τον εαυτό του όπως είχε κάμει στις ημέρες των αρχαίων προφητών. Απεφάσισαν, λοιπόν, να τιμήσουν το όνομα του Ιεχωβά όπως ποτέ προηγουμένως και να το καταστήσουν γνωστό. Ωμολόγησαν φανερά, ως να είχαν αυτό το όνομα γραμμένο στα μέτωπά των, ότι ανήκαν στον Ιεχωβά με πλήρη αφιέρωσι μέσω του Χριστού και ότι ήσαν, συνεπώς, μάρτυρές Του.

24. Σε ποιο ειδικό εδάφιο επέστησε ο Θεός την προσοχή τους;

²⁴ Κάτω από αυτές τις περιστάσεις και με το άγιο πνεύμα του επάνω τους ο Θεός επέστησε την προσοχή των στην προφητεία του, η οποία βρίσκεται στο Ησαΐας 43:10-12 (ΜΝΚ), που λέγει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»

25. Πότε ενεκολπώθησαν το όνομα, και τι ανεγνώρισαν έτσι ενώπιον του Θεού;

²⁵ Σύμφωνα με αυτό, στο 1931, έπειτα από χρόνια υπηρεσίας υπό την ιδιότητα αυτή, όσοι αποτελούσαν αυτό το υπόλοιπο των αφιερωμένων, βαπτισμένων, κεχρισμένων Χριστιανών, διεκήρυξαν την ευθύνη τους ενώπιον όλου του κόσμου, με το να εγκολπωθούν το όνομα που παρέχουν οι Γραφές, δηλαδή, μάρτυρες του Ιεχωβά. Ανεγνώρισαν ενώπιον του Θεού ότι έλεγε σ’ αυτούς με την παραπάνω παρατιθέμενη προφητεία: «Σεις είσθε μάρτυρες μου», «ο δούλος μου».

26, 27. (α) Ωνομάζοντο Χριστιανοί πάντοτε οι πιστοί, και πόσο συχνά απαντά ο προσδιορισμός αυτός στη Γραφή; (β) Πώς ο προσδιορισμός κάποτε τους διέκρινε, αλλά τι συνέβη κατόπιν στο όνομα;

²⁶ Μ’ αυτό τον τρόπο ξεχώρισαν τον εαυτό τους από όλους τους θρησκευτικούς φατριαστάς του «Χριστιανικού κόσμου» που ονομάζονται Χριστιανοί. Ας σημειώσωμε ότι το όνομα «Χριστιανός» δεν είναι ένα διακριτικό όνομα σήμερα όπως ήταν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Τότε, σύμφωνα με το Πράξεις 11:26, «πρώτον εν Αντιοχεία [της Συρίας] ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί. Αυτό συνέβη στο έτος 50. Έτσι, λοιπόν, από το 33 έως το 50 μ.Χ., δηλαδή, επί δεκαεπτά χρόνια, οι μαθηταί του Ιησού Χριστού δεν είχαν αποκληθή Χριστιανοί ή Μεσσιανισταί. Εκτός από το γεγονός αυτό, η λέξις «Χριστιανός» απαντά μόνο τρεις φορές σε ολόκληρη τη Γραφή.—Πράξ. 11:26· 26:28· 1 Πέτρ. 4:16.

²⁷ Γιατί ωνομάσθησαν Χριστιανοί (στα Ελληνικά) ή Μεσσιανισταί (στα Εβραϊκά); Για να διακρίνωνται από τους φυσικούς Ιουδαίους ή Ισραηλίτας που είχαν απορρίψει τον Κύριον Ιησούν ως τον Μεσσία ή Χριστό. Και όμως η Ρώμη συνέχεε τους Χριστιανούς με τους Ιουδαίους, επειδή και οι Χριστιανοί, επίσης, χρησιμοποιούσαν την Ιουδαϊκή βίβλο και ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός ήταν ένας ιθαγενής Ιουδαίος, Ισραηλίτης ή Εβραίος. Τότε, λοιπόν, το όνομα Χριστιανός εχρησίμευε κάπως για να διακρίνη τους αληθινούς ακολούθους του Χριστού. Αλλά σήμερα, έπειτα από δεκαεννέα αιώνες, υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμυρίων θρησκευτικοί άνθρωποι που έλαβαν το όνομα Χριστιανός. Αλλά έκαμαν το όνομα Χριστιανός δυσώδες μεταξύ των «εθνικών» ή ειδωλολατρών, περιλαμβανομένων και των αθεϊστών που βρίσκονται μέσα στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου».

28. Πώς είπε ο Πέτρος ότι δεν έπρεπε να πάσχουν οι Χριστιανοί, αλλά τι θα πούμε για τους ανθρώπους του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα;

²⁸ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν η Χριστιανοσύνη ήταν στην αθώα της κατάστασι, ο απόστολος Πέτρος μπορούσε να γράψη στους ακολούθους του Χριστού: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός, ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια· αλλ’ εάν πάσχη ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.» (1 Πέτρ. 4:15, 16) Αλλά σήμερα τα κρατητήρια και οι φυλακές του «Χριστιανικού κόσμου» είναι κατάφορτα από καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς που είναι ένοχοι αυτών ακριβώς των πραγμάτων, για τα οποία ο Πέτρος είπε να μην είναι ένοχοι, δηλαδή, ως φονείς, ως κλέπται, ως κακοποιοί και ως περιεργαζόμενοι τα αλλότρια.

29. Τι είδους ιστορικό έχει ο «Χριστιανικός κόσμος», και με ποιο αποτέλεσμα επάνω στο όνομα Χριστιανός;

²⁹ Το ιστορικό του «Χριστιανικού κόσμου» από τις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου είναι επαίσχυντο και για τους Προτεστάντας και για τους Καθολικούς. Επομένως το απλό όνομα Χριστιανός έχει κακές συσχετίσεις σήμερα μεταξύ των πληροφορημένων ειδωλολατρών. Οι Χριστιανοί είναι γνωστοί ως εκείνοι που έρριξαν δύο ατομικές βόμβες επάνω στις μη Χριστιανικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, για διπλωματικούς, πολιτικούς λόγους, φονεύοντας έτσι 156.000 Ιάπωνας ιδιώτας μέσα σε δευτερόλεπτα.

30. Ποιο ερώτημα εγείρεται για τα έθνη που αποκαλούνται Χριστιανικά, και τι έλεγε τελευταίως ένας αρθρογράφος κάτω από τον τίτλο «Τι Είναι σ’ ένα Όνομα;»

³⁰ Ο «Χριστιανικός κόσμος» αποτελείται από έθνη που υποτίθεται ότι είναι Χριστιανικά. Αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έχει άρα γε οποιοδήποτε πολιτικό έθνος του κόσμου τούτου το Γραφικό δικαίωμα να αποκαλήται Χριστιανικό; Στους Τάιμς της Βικτωρίας του Καναδά υπό ημερομηνίαν 11 Ιανουαρίου 1960, ο αρθρογράφος Μπ. Α. Τόμπιν έλεγε κάτω από τον τίτλο «Τι Είναι σ’ ένα Όνομα;» τα εξής:

. . . οι θρησκείες μας, η αιτία για την οποία βρισκόμαστε καν στη γη—οι επιγραφές που πάντοτε κατάλληλα επεκολλήσαμε σ’ αυτά τα πράγματα, ατενίζονται με αρκετά κριτικό πνεύμα για να γίνη αντιληπτό αν περιγράφουν τα περιεχόμενα ακριβώς. Ως αποτέλεσμα παράγονται μερικές στενόχωρες σκέψεις.

Οι άνθρωποι ερωτούν, παραδείγματος χάριν, αν πρέπει να ονομάζωμε μια χώρα «Χριστιανική χώρα» αν μόνο ένα μικρό κλάσμα των κατοίκων της πραγματικά πιστεύη τις διδασκαλίες της θρησκείας αυτής.

Ο Χ. Λ. Μένκεν [ένας Αμερικανός συγγραφεύς, κριτικός και εκδότης του περιοδικού Αμέρικαν Μέρκιουρυ] έγραψε κάποτε ότι «ο Χριστιανικός κόσμος είναι το μέρος εκείνο του κόσμου στο οποίο, αν ένας άνθρωπος σηκωθή και πη ότι είναι Χριστιανός, όλοι οι ακροαταί του θα γελάσουν.»

Αυτό έγινε πριν από τριάντα χρόνια. Σήμερα, δεν ενδιαφέρονται καν αρκετά για να γελάσουν.

31. Ποιοι παράγοντες ενώθηκαν στο να παρακινήσουν το υπόλοιπο να εγκολπωθή το όνομα, και ακόμη πού βρίσκεται τώρα το όνομα τυπωμένο;

³¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος», στέκοντας μπροστά στην έδρα της κρίσεως του Ιεχωβά Θεού, μπορεί να καταδικασθή διότι επέφερε το πιο μεγάλο όνειδος στο όνομα του Υιού του Ιησού Χριστού. Τούτο το γεγονός, καθ’ εαυτό, είναι αρκετό για να κάμη τους αληθινούς, αφιερωμένους Χριστιανούς να θέλουν να διαφοροποιήσουν τον εαυτό τους από τους κατ’ όνομα Χριστιανούς. Πώς; Με το όνομα του Πατρός του Χριστού. Ομολογούν, λοιπόν, ενώπιον του «Χριστιανικού κόσμου» και όλου του κόσμου, ότι το όνομα Του Ιεχωβά καλείται επάνω τους και ότι, όπως ήταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είναι και αυτοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πριν εγκολπωθούν αυτό το Γραφικό όνομα στο 1931 οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά εκαλούντο με κάθε είδους ονειδιστικά, περιφρονητικά ονόματα από τους θρησκευτικούς των εχθρούς στον «Χριστιανικό κόσμο», Προτεστάντας και Καθολικούς. Αυτός ήταν ένας ισχυρός παράγων που τους παρεκίνησε να λάβουν έναν Γραφικό προσδιορισμό, για τον οποίο δεν είναι ανάγκη να αισχύνωνται και με τον οποίο θα μπορούσαν να διακρίνωνται από τους ψευδείς Χριστιανούς. Το όνομα, λοιπόν, τώρα βρίσκεται στα λεξικά και στις εγκυκλοπαιδείες!