Η Άποψις της Βίβλου

Ποιο Σάββατο Πρέπει να Τηρήτε;

ΑΦΟΥ απελευθερώθησαν από την Αιγυπτιακή δουλεία, οι Ισραηλίται έλαβαν την εντολή να τηρούν ένα Σάββατο την εβδομάδα. Εκείνο το Σάββατο ήταν η εβδόμη μέρα της εβδομάδος, που άρχιζε με τη δύσι του ηλίου την Παρασκευή και τελείωνε με τη δύσι του ηλίου το Σάββατο. Ποιος ήταν ο σκοπός του νόμου που απαιτούσε την τήρησι του Σαββάτου; Είναι μήπως το Σάββατο που τηρούμε και σήμερα;

Η τήρησις του Σαββάτου επεβλήθη στην αρχή στους Ισραηλίτας σχετικά με τη θαυμαστή προμήθεια του μάννα. Την έκτη μέρα, ο λαός έπρεπε να συλλέξη αρκετό μάννα για δύο ημέρες, επειδή δεν θα διετίθετο μάννα την εβδόμη μέρα ή το Σάββατο. (Έξοδ. 16:22, 23) Ωστόσο, όταν ήλθε η εβδόμη μέρα, μερικοί από τον λαό έψαχναν για μάννα, δείχνοντας ότι δεν συνήθιζαν να τηρούν μια μέρα αναπαύσεως. (Έξοδ. 16:27) Έτσι, το άγγελμα του Θεού μέσω του Μωυσή ήταν: «Έως πότε δεν θέλετε να φυλάττητε τας εντολάς μου και τους νόμους μου; ίδετε ότι ο Κύριος έδωκεν εις εσάς το σάββατον, δια τούτο την έκτην ημέραν σας δίδει άρτον δύο ημερών· καθίσατε έκαστος εις τον τόπον αυτού· ας μη εξέρχεται μηδείς εκ του τόπου αυτού την εβδόμην ημέραν.»—Έξοδ. 16:28, 29.

Ο Ιεχωβά Θεός με τη διευθέτησι που έκανε να έχη ο λαός του ένα Σάββατο, ενεργούσε για το συμφέρον τους. Έδιδε σε όλους τους ανθρώπους, περιλαμβανομένων και των δούλων, και των κατοικιδίων ζώων ακόμη, μια περίοδο αναγκαίας αναπαύσεως και αναψυχής. Επί πλέον, το Σάββατο είχε σκοπό να υπενθυμίζη στους Ισραηλίτας τι είχε κάνει ο Ύψιστος για να τους ελευθερώση από την δουλεία της Αιγύπτου. Στη διάρκεια του χρόνου της καταθλιπτικής δουλείας, ο λαός δεν εγνώριζε ανάπαυσι. Ο νόμος του Θεού έλεγε: «Η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ μήτε ο υιός του μήτε η θυγάτηρ σου μήτε ο δούλος σου μήτε η δούλη σου μήτε ο βους σου μήτε ο όνος σου μήτε κανέν εκ των κτηνών σου μήτε ο ξένος σου ο εντός των πυλών σου· δια να αναπαυθή ο δούλος σου και η δούλη σου καθώς συ. Και ενθυμού, ότι ήσο δούλος εν τη γη της Αιγύπτου· και Κύριος ο Θεός σου σε εξήγαγεν εκείθεν εν χειρί κραταιά και εν βραχίονι εξηπλωμένω· δια τούτο Κύριος ο Θεός σου προσέταξεν εις σε να φυλάττης την ημέραν του σαββάτου.»—Δευτ. 5:14, 15.

Επειδή η τήρησις του Σαββάτου είχε σκοπό να υπενθυμίζη στους Ισραηλίτας τι είχε κάνει ο Ιεχωβά Θεός για να τους ελευθερώση από την Αίγυπτο, είναι σαφές ότι ο νόμος σχετικά με την τήρησι του Σαββάτου δεν υπήρχε προηγουμένως· ούτε είχε δοθή σε κανένα άλλο λαό. Αυτό βεβαιώνεται επίσης στα εδάφια Έξοδος 31:16, 17, όπου διαβάζομε: «Και θέλουσι φυλάττει οι υιοί Ισραήλ το σάββατον, δια να εορτάζωσιν αυτό εις τας γενεάς αυτών εις διαθήκην αιώνιον. Τούτο είναι σημείον μεταξύ εμού και των υιών Ισραήλ διαπαντός· διότι εις εξ ημέρας εποίησεν ο Κύριος τον ουρανόν και την γην, εν δε τη εβδόμη ημέρα κατέπαυσε και ανεπαύθη.» Έτσι, στην περίπτωσι των Ισραηλιτών, η τήρησις του Σαββάτου αποτελούσε ένα ορατό σημείο ή απόδειξι της σχέσεως διαθήκης που απελάμβαναν με τον Θεό τους. Ασφαλώς, αν άλλοι λαοί τηρούσαν μια τέτοια ημέρα αναπαύσεως, το Σάββατο δεν μπορούσε ν’ αποτελή για κείνους ένα διακριτικό σημείο.

Ο Ιεχωβά Θεός, αν και είχε δώσει εντολή προς τον λαό του να τηρή το Σάββατο, ενδιεφέρετο για την ολοκάρδια εκτίμησί του για τη διευθέτησι αυτή παρά για την τυπική τήρησι μιας ημέρας. Αυτό το διευκρίνισε μέσω του προφήτου του Ησαΐα με τα εξής λόγια: «Εάν αποστρέψης τον πόδα σου από του σαββάτου, από του να κάμνης τα θελήματά σου εν τη αγία μου ημέρα, και ονομάζης το σάββατον τρυφήν, αγίαν ημέραν του Κυρίου, έντιμον, και τιμάς αυτό, μη ακολουθών τας οδούς σου μηδέ ευρίσκων εν αυτώ το θέλημά σου μηδέ λαλών τους λόγους σου, τότε θέλεις εντρυφά εν Κυρίω.»—Ησ. 58:13, 14.

Προσέξτε ότι εκείνο που ευχαριστούσε τον Ύψιστο Θεό δεν ήταν μια απλή αποχή από εργασία. Αντιθέτως, έπρεπε να θέση κανείς κατά μέρος αυτή την ημέρα ως ειδικά αφιερωμένη σ’ εκείνον και, να συγκεντρώνεται σε πνευματικά ζητήματα. Οι Ισραηλίται θα έπρεπε να σταματήσουν να επιδιώκουν ιδιοτελείς σκοπούς και να βρίσκουν αντιθέτως απόλαυσι ή χαρά στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού.

Τι μπορεί να λεχθή για σήμερα; Μήπως ο Ιεχωβά Θεός απαιτεί από τους δούλους του να ξεχωρίζουν μια μέρα την βδομάδα ειδικά γι’ αυτόν; Προσέξτε τι έγραψε ο απόστολος Παύλος σχετικά με την τήρησι ημερών. «Άλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας ήναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νουν. Ο παρατηρών την ημέραν παρατηρεί αυτήν δια τον Κύριον.» (Ρωμ. 14:5, 6) Αυτά τα λόγια δείχνουν ότι στον πρώτον αιώνα μ.Χ. οι Χριστιανοί δεν ήσαν υποχρεωμένοι να τηρούν κάποια μέρα ως Σάββατο. Το σπουδαίο πράγμα για τους Χριστιανούς ήταν να κάνουν το θέλημα του Θεού καθημερινώς.

Ο Μωσαϊκός νόμος, με τις απαιτήσεις του Σαββάτου, εκπληρώθηκε στον Ιησού Χριστό. Ποτέ δεν υπήρχε δεσμευτικός για τους μη Ιουδαίους κι έτσι ποτέ δεν επεβλήθη σε άτομα που δέχθηκαν τη Χριστιανοσύνη. Έτσι, οι Χριστιανοί δεν έπρεπε ν’ αφήνουν άλλους να τους καταδικάζουν να τους κάνουν να αισθάνωνται ότι ήσαν αμαρτωλοί, με βάσι το γεγονός ότι δεν τηρούσαν ωρισμένες ημέρες. Ο απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στους ομοπίστους του των Κολοσσών: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού»—Κολ. 2:16, 17.

Επί πλέον, ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους Γαλάτας Χριστιανούς να προσέχουν από τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς οι οποίοι προσπαθούσαν να τους επαναφέρουν στον Μωσαϊκό νόμο σε διάφορα σημεία. Είπε: «Πώς επιστρέφετε πάλιν εις τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, εις τα οποία πάλιν ως πρότερον θέλετε να δουλεύητε; Ημέρας παρατηρείτε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς. Φοβούμαι δια σας, μήπως ματαίως εκοπίασα εις εσάς.» (Γαλ. 4:9-11) Στους εκχριστιανισμένους Εβραίους, ο Παύλος, επίσης έγραψε: «Εισερχόμεθα εις την κατάπαυσιν ημείς οι πιστεύσαντες [εις τον Χριστόν, τον οποίον επρομήθευσε ο Θεός], καθώς [ο Θεός] είπεν.»—Εβρ. 4:3.

Έχοντας αυτά υπ’ όψι, τι θέλει ο Ιεχωβά Θεός να κάνη ο λαός του σήμερα; Όπως στην περίπτωσι των Ισραηλιτών οι οποίοι είχαν λάβει την εντολή να τηρούν ένα εβδομαδιαίο νόμο Σαββάτου, εκείνο που ευχαριστεί τον Ύψιστο είναι να εκτελή κανείς όλα τα πράγματα προς τιμή του και όχι να τηρή τυπικά μια ημέρα αναπαύσεως. (1 Κορ. 10:31) Έτσι, να προσπαθούμε να ενεργούμε κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο που θα φέρη αίνο στον Ιεχωβά Θεό.

Επομένως, σύμφωνα με τη μαρτυρία των Γραφών, μόνον οι Ισραηλίται είχαν λάβει την εντολή να τηρούν την εβδόμη ημέρα ως Σάββατο. Αυτή η τήρησις του Σαββάτου αποτελούσε ένα ορατό σημείο της διαθήκης του Ισραήλ με τον Ιεχωβά Θεό. Με την εκπλήρωσι του Νόμου στον Ιησού Χριστό, η τήρησις του Σαββάτου δεν επεβλήθη εκ νέου στους ακολούθους του. (Ρωμ. 7:4-6) Ωστόσο, με το να σταματήσουν να θέτουν ως κύριο σημείο της ζωής τους την επιδίωξι ιδιοτελών σκοπών, οι Χριστιανοί δείχνουν ότι αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα του να χρησιμοποιούν τον χρόνο τους προς δόξα του Δημιουργού. Κάθε μέρα πρέπει ν’ αγωνίζωνται ν’ ακολουθούν την οδό του Θεού, αποδεικνύοντας ότι βρίσκουν ευχαρίστησι σ’ αυτόν.