Εκτίμησις του Βιβλίου της Ζωοπαρόχου Σοφίας

«Διότι μαρτύρομαι εις πάντα ακούοντα τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, Εάν τις επιθέση εις ταύτα, ο Θεός θέλει επιθέσει εις αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω. Και εάν τις αφαιρέση από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, ο Θεός θέλει αφαιρέσει το μέρος αυτού από του βιβλίου [του ξύλου, Κείμενον] της ζωής.»​—Αποκάλ. 22:18, 19.

 1. Ποια είναι η αξία της ζωής, και πού κατέληξαν οι προσπάθειες των ανθρώπων για παράτασι της ζωής;

ΖΩΗ! Από όλα τα αγαθά που πιθανόν να έχωμε, ποιο θα μπορούσε να είναι πολυτιμότερο από αυτή την ίδια τη ζωή; Χωρίς αυτή δεν θα μπορούσαμε ν’ απολαύσωμε κανένα από τα άλλα πράγματα που κατέχομε. Λογικά, λοιπόν, ετέθη το ερώτημα από τον μέγιστο άνθρωπο που έζησε στη γη: «Τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;» (Ματθ. 16:26) Η επιθυμία για ζωή, το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως, είναι μια από τις κύριες δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο. Από τους αρχαίους χρόνους ατελείς, θνήσκοντες άνθρωποι εζήτησαν ν’ ανακαλύψουν το μυστικό της ζωής κι έτσι να διασωθούν από το αναπόφευκτον του θανάτου. Αλλά ούτε η σοφία των αρχαίων ούτε οι τεχνικές μέθοδοι των συγχρόνων ιατρών και επιστημόνων απεδείχθησαν επιτυχείς σ’ αυτή την έρευνα. Παρ’ όλο τον όγκο της ανθρωπίνης σοφίας, ο άνθρωπος εξακολουθεί να πεθαίνη, και ο αντικειμενικός σκοπός για μια τελεία ζωή εξακολουθεί να διαφεύγη από τα χέρια του.

 2. Τι αναγνωρίζει το πραγματικά σοφό άτομο σχετικά με τη ζωή, κι, επομένως, τι καθίσταται ουσιώδες;

² Αλλά το πραγματικά σοφό άτομο αναγνωρίζει την ουσιώδη αλήθεια ότι η ζωή είναι μια προμήθεια του μεγάλου Δημιουργού όλων των πραγμάτων εμψύχων και αψύχων. Το βιβλίο, που είναι γνωστό ως η Βίβλος, προσδιορίζει ότι αυτός είναι ο Ιεχωβά, «ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ . . . αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν.» (Πράξ. 17:24, 25, 28· Γέν. 2:4, 7) Ως Δημιουργός, ο αληθινός Θεός θα μπορούσε να είναι ο Μόνος που κατέχει το μυστικό της αιωνίου ζωής, και Αυτός την έχει υποσχεθή ως δώρο σ’ αυτούς που τον λατρεύουν πιστά. (Ρωμ. 6:23) Αν είσθε ένα άτομο που ομολογεί τη Χριστιανοσύνη, χωρίς αμφιβολία θα συμφωνήσετε πλήρως μ’ αυτή τη δήλωσι. Αλλά σκεφθήτε για μια στιγμή τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι ο καθένας από μας βρίσκεται τελείως στα χέρια του Δημιουργού όσον αφορά την απόκτησι ζωής. Μας χορηγεί ζωή, όχι με τους δικούς μας όρους, αλλά όπως αυτός αρέσκεται και εφόσον συμμορφούμεθα με το θέλημά του. Επομένως, το να φθάσωμε σε επίγνωσι του θελήματος του Θεού είναι τόσο ουσιώδες για ζωή όσο και η υλική τροφή και το ποτό, και μάλιστα πολύ περισσότερο ακόμη.

 3. Πώς στην εξάρτισι του ανθρώπου από τη διατροφή του με τα λόγια του Θεού επεστήθη με έντονο τρόπο η προσοχή των Ισραηλιτών;

³ Σ’ αυτή την αρχή για απόκτησι ζωής είχε επιστηθή με έντονο τρόπο η προσοχή ενός ολοκλήρου έθνους, του έθνους Ισραήλ, και μάλιστα από τον ίδιο τον Δημιουργό της ζωής. Σ’ εκείνο το έθνος, που ενδιεφέρετο υπερβολικά για τις άμεσες σωματικές του ανάγκες τροφής στην έρημο, ο Μωυσής εξήγησε: «Και σε εταπείνωσε [ο Ιεχωβά], και σε έκαμε να πεινάσης, και σε έθρεψε με μάννα, . . . δια να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Ιεχωβά.» Ο πρώτος που έλαβε ζωή από το Δημιουργό ήταν «η αρχή της κτίσεως του Θεού», και έγινε ο Χριστός Ιησούς. Όταν επειράζετο από τον Διάβολο στην έρημο, ανέφερε περικοπές από αυτούς τους λόγους του Μωυσέως, και μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο επεβεβαίωσε την ιστορικότητα του γεγονότος αλλά υπεγράμμισε την ουσιώδη αρχή ότι: Για να ζήση ο άνθρωπος πρέπει να τρέφεται με τα λόγια του Θεού.​—Δευτ. 8:3, ΜΝΚ· Αποκάλ. 3:14· Ματθ. 4:4.

 4. Ποια προμήθεια θα έκανε λογικώς ο Θεός για τον άνθρωπο;

⁴ Λογικώς προκύπτει ότι ο Θεός, εφόσον κατέστησε τη διατροφή με τους λόγους του ουσιώδη για ζωή, θα έκανε ‘τον λόγον τον εξερχόμενον εκ του στόματός του’ προσιτόν στο ανθρώπινο γένος δια μέσου των αιώνων. Αυτό το έκαμε με το να διαφυλάξη αυτούς τους λόγους γραπτώς σ’ αυτό που σήμερα ονομάζομε Αγία Γραφή. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, μπορεί κατάλληλα να ονομασθή ο λόγος του Θεού.​—Παράβαλε με Μάρκον 7:13.

 5. (α) Γιατί είναι ουσιώδης η επίγνωσις της Γραφής για τη λατρεία του Θεού; (β) Για ποιο πράγμα προσηύχετο ο Παύλος υπέρ των συγχριστιανών του;

⁵ Στη Βίβλο ο Ιεχωβά Θεός αποκαλύπτει στον άνθρωπο τον εαυτό του και τους σκοπούς του. Επομένως, για να μπορή ένας να λατρεύση τον Θεό, πρέπει να έχη ακριβή γνώσι τού τι λέγει η Βίβλος γι’ Αυτόν. Στη Βίβλο μπορεί να μάθη ο άνθρωπος για το μεγαλείον του Ιεχωβά, έτσι ώστε ‘γενεά εις γενεάν να επαινή τα έργα του’. Οι σελίδες της αποκαλύπτουν το ‘πλήθος της αγαθότητος του Θεού’ και δείχνουν ότι ‘ελεήμων και οικτίρμων είναι ο Ιεχωβά, μακρόθυμος και πολυέλεος’. Μόνο με εκτίμησι αυτών των ιδιοτήτων του Θεού καθώς εκδηλώνονται στην πολιτεία του με το ανθρώπινο γένος υποκινούνται οι καρδιές των ανθρώπων ν’ αποδώσουν στον Ιεχωβά τη λατρεία που του οφείλεται και έτσι να ζουν μ’ ένα τρόπο ευάρεστο σ’ αυτόν. Αναγνωρίζοντας την ανάγκη αυτής της γνώσεως, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δια τούτο . . . δεν παύομεν προσευχόμενοι δια σας, και δεόμενοι να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως· δια να περιπατήσητε αξίως του Ιεχωβά ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν, και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού. Ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης αυτού, εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν μετά χαράς.»​—Ψαλμ. 145:4, 7, 8, ΜΝΚ· Κολ. 1:9-11, ΜΝΚ.

 6. Τι ήταν εκείνο που διεμόρφωσε τη διανοητική κατάστασι του Ιησού, και πώς μπορούμε να γίνωμε σαν αυτόν σ’ αυτό το σημείο;

⁶ Ναι, πρέπει να γνωρισθούμε καλά με τη Γραφή, ‘τον λόγον της δικαιοσύνης’, αν θέλωμε να συγκαταλεγώμεθα μεταξύ των αληθινών λάτρεων του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός ήταν καλά πληροφορημένος για τον ουράνιο Πατέρα του και τους λόγους που προήρχοντο από αυτόν. Αυτή η προσωπική, στενή γνώσις του Θεού διεμόρφωσε όλη τη διανοητική του κατάστασι. Τον ωδήγησε να υπηρετή με εκτίμησι ως ο πρώτιστος λάτρης του Δημιουργού, με τη μόνη επιθυμία να τον δοξάση. (Ιωάν. 17:1) Αν επιθυμήτε ειλικρινά ν’ ακολουθήσετε τον Ιησού στην οδό της αληθινής λατρείας, τότε, καθώς διαβάζετε τη Γραφή, η οποία περιέχει πράγματα που ‘προεγράφησαν δια την διδασκαλίαν ημών’, μπορείτε κι εσείς ν’ αποκτήσετε παρόμοια γνώσι και εκτίμησι, και πραγματικά με αυτό το μέσον μπορεί να ευαρεστηθή ο Ιεχωβά Θεός να σας χορηγήση το προνόμιο να «φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν· δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—Ρωμ. 15:4-6.

 7. Πώς προμηθεύει ο Ιεχωβά εκπαίδευσι για τα αισθητήριά μας ώστε να διακρίνωμε το καλό και το κακό;

⁷ Ο Ιησούς εγνώριζε επακριβώς την άποψι του Ιεχωβά για τα πράγματα, για το πώς Αυτός έβλεπε τι ήταν ορθό και τι εσφαλμένο. Δεν είχε ποτέ αμφιβολία όσον αφορά την πορεία που έπρεπε ν’ ακολουθήση για να ευαρεστήση τον ουράνιο Πατέρα του. Για τη δική μας ωφέλεια, ο Ιεχωβά Θεός διεφύλαξε στον Λόγο του τη Βίβλο τα λόγια του όσον αφορά το τι είναι καλό για τον άνθρωπο και τι είναι κακό γι’ αυτόν. Με το να καταγράψη τις ιστορίες ανθρώπων και εθνών εφόσον σχετίζονται με τους σκοπούς Του, ο Ιεχωβά διδάσκει, επίσης, τον άνθρωπο με το παράδειγμα όσον αφορά τις πορείες ενεργείας που επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει, και για τις συνέπειες που προκύπτουν. Έτσι μας εκπαιδεύει να διακρίνωμε καθαρά μεταξύ καλού και κακού. Καλώς το εξέφρασε αυτό ο Παύλος κάτω από θεία έμπνευσι: «Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος. Των τελείων [ωρίμων, ΜΝΚ] όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.»​—Εβρ. 5:13, 14.

 8. Τι, λοιπόν, πρέπει να καλλιεργηθή, και σε ποια συμβουλή επιθυμεί ν’ ανταποκριθή με όλη του την καρδιά ο ειλικρινής άνθρωπος;

⁸ Αν, λοιπόν, επιθυμήτε να συγκαταλέγεσθε μ’ εκείνους που λατρεύουν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία», θα θελήσετε να καλλιεργήσετε όρεξι για τον γραπτό του λόγο, με μια ειλικρινή επιθυμία ν’ αποκτήσετε τη ζωοπάροχη σοφία, που περιέχει αυτό το βιβλίο. Θα θελήσετε ν’ ανταποκριθήτε με όλη σας την καρδιά στη θεόπνευστη συμβουλή: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.»​—Παροιμ. 2:1-5, ΜΝΚ.

 9. Ποιες ερωτήσεις πιθανόν να θελήση να υποβάλη ένας σχετικά με τη Γραφή;

⁹ Αλλά, πιθανόν, να ρωτήσετε, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι, όταν ανοίξωμε τη Γραφή και τη διαβάσωμε, διαβάζομε ένα βιβλίο πραγματικά Θεόπνευστο; Έχομε βάσιμους λόγους να πιστεύωμε ότι η Γραφή όπως την έχομε είναι πραγματικά η αποκάλυψις από τον ίδιο τον Θεό του εαυτού του και των σκοπών του για το ανθρώπινο γένος; Μήπως αποκλείεται να είναι η Γραφή απλώς μια συλλογή συγγραμμάτων ανθρωπίνης μάλλον προελεύσεως, που με την πάροδο του χρόνου, έγινε δεκτή από παράδοσι ως θείας προελεύσεως, δίχως, όμως, μια πραγματική απόδειξι ότι είναι;

10. (α) Αν η Γραφή ήταν ανθρωπίνης προελεύσεως, τι θα έπρεπε ν’ αναμένωμε να βρούμε; (β) Τι πιστοποιεί όμως το περιεχόμενο της Γραφής;

¹⁰ Είναι αλήθεια ότι η Γραφή αποτελεί μια συλλογή διαφόρων εγγράφων που συνετάχθησαν σε γραπτό σχήμα σε μια περίοδο δέκα έξη περίπου αιώνων. Μια τέτοια συλλογή, που συνεγράφη από τριάντα εννέα τουλάχιστον ανθρώπους ουσιαστικώς από όλα τα στρώματα της ζωής, αν ήταν απλώς ανθρωπίνης προελεύσεως, χωρίς αμφιβολία, θα εστερείτο συνοχής και ενότητος και, λόγω της ανθρωπίνης ατελείας, θα ήταν γεμάτη από αντιφάσεις και λάθη. Εδώ από αυτή την αρχή αντιμετωπίζομε μια από τις πιο αξιοσημείωτες ιδιότητες της Γραφής. Παρά το γεγονός ότι εγράφη στη διάρκεια μιας τόσο μακράς χρονικής περιόδου και ότι ανεμίχθησαν πολλοί συγγραφείς στη συμπλήρωσί του, το βιβλίο αυτό παρουσιάζει το είδος εκείνο της ενότητος συνθέσεως και εσωτερικής αρμονίας γεγονότων και διδασκαλιών που θα μπορούσε να περιμένη ένας μόνο από ένα κοινό συγγραφέα. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που διεκδικεί για τον εαυτό της η Γραφή: ότι, μολονότι διάφοροι άνθρωποι εχρησιμοποιήθησαν για τη συγγραφή του, το βιβλίο αυτό έχει μόνο ένα συγγραφέα, τον Ιεχωβά Θεό, του οποίου η αόρατος δύναμις ή πνεύμα εκίνησε αυτούς που το έγραψαν. Γι’ αυτό είναι γραμμένο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:16, 17.

ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΙΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ

11. Με ποιον τρόπο είναι ο όρος κανών κατάλληλος για τη Γραφή;

¹¹ Η συλλογή των θεοπνεύστων Γραφών ονομάζεται συχνά ο Βιβλικός κανών. Αρχικά αυτή η λέξις κανών ανεφέρετο σ’ ένα κάλαμο, που εχρησιμοποιείτο ως ράβδος μετρήσεως. Έτσι, τα βιβλία των θεοπνεύστων Γραφών αποτελούν ένα κανόνα ή γνώμονα μετρήσεως για τον καθορισμό της ορθής πίστεως και διδασκαλίας και της παραδεκτής από τον Θεό διαγωγής. Επί πλέον, η εσωτερική ενότης και αρμονία της Γραφής εχρησίμευααν σαν ένας χάρακας ή κανών για τον καθορισμό της ορθότητος του ισχυρισμού εκάστου βιβλίου στο να έχη μια θέση στη συλλογή των εξήντα έξη βιβλίων που αποτελούν τη Θεία Βιβλιοθήκη.

12. Τι είδους έναρξι είχε ο Βιβλικός κανών, και ποια μαρτυρία σφραγίζει αυτή την έναρξι ως αληθινή και αξιόπιστη;

¹² Αλλά πώς είχε την έναρξί της αυτή η συλλογή; Ποιο πράγμα καθώρισε ποια συγγράμματα ανάμεσα στους αιώνες θα περιελαμβάνοντο ως μέρος του αναπτυσσομένου κανόνος των ιερών Γραφών; Λογικώς ο Γραφικός κανών έκαμε την έναρξί του με τα συγγράμματα εκείνα, που ανέφεραν αυτή την ίδια την καταγωγή του ανθρωπίνου γένους και για τις πρώτες σχέσεις του Δημιουργού με την ανθρωπίνη οικογένεια. Σε αντίθεσι με τις δεισιδαιμονικές και παράλογες ιστορίες για την καταγωγή του ανθρώπου, που βρίσκονται στην ειδωλολατρική μυθολογία, τα πρώτα συγγράμματα που περιελήφθησαν στον Βιβλικό κανόνα περιέχουν μια λογική και καταληπτή εξήγησι της δημιουργίας της γης και του ανθρώπου. Αυτός ο τρόπος της εκθέσεως, καθώς και η παρουσίασις, που δίνουν τα συγγράμματα αυτά για τη σειρά με την οποία εδημιουργήθησαν ζώσες υπάρξεις, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με ό,τι έχει αποδειχθή από τη σύγχρονο επιστήμη της παλαιοντολογίας, από τη μελέτη των περασμένων γεωλογικών περιόδων και πετρωμάτων. Αυτά τα ίδια συγγράμματα ομιλούν μ’ ένα απλό, άμεσο τρόπο για την πτώσι του ανθρώπου από την τελειότητα, κι έτσι θέτουν τη βάσι για την κατανόησι του λόγου για τον οποίο ο άνθρωπος εκληρονόμησε αμαρτία, ατέλεια και θάνατο. Σ’ αυτή την αφήγησι ανεφέρθη ο μέγιστος διδάσκαλος που έζησε ποτέ στη γη ως αληθινή και αξιόπιστη, και επάνω σ’ αυτή αυτός και οι ακόλουθοί του εβάσισαν τις διδασκαλίες των.​—Ματθ. 19:4, 5· 23:35· 24:37-39· Ρωμ. 5:12-14· 1 Κορ. 15:45· και άλλα εδάφια.

13. (α) Τι είναι η Πεντάτευχος; (β) Πώς τα θεωρούσε αυτά τα συγγράμματα το έθνος του Ισραήλ;

¹³ Αυτά τα πρώτα συγγράμματα της Γραφής έφθασαν να ονομάζωνται Πεντάτευχος (που σημαίνει «πέντε τεύχη») και έχουν γραφή από τον ίδιο συγγραφέα, τον Μωυσή. Αρχικά η Πεντάτευχος αποτελούσε ένα βιβλίο, αλλά αργότερα διηρέθη σε πέντε ρόλλους ή κυλίνδρους για την εύκολη χρήσι, και αυτοί ωνομάσθησαν Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον. Από την αρχή αυτά τα συγγράμματα έγιναν δεκτά από το έθνος Ισραήλ ως ένας κανών ή γνώμων για την ορθή διαγωγή και λατρεία. Ο διάδοχος του Μωυσέως, Ιησούς του Ναυή, είπε: «Ανδρίζεσθε λοιπόν σφόδρα εις το να φυλάττητε, και να εκτελήτε, πάντα τα γεγραμμένα εν τω βιβλίω του νόμου του Μωυσέως, δια να μη εκκλίνητε απ’ αυτού δεξιά ή αριστερά. Προσέχετε λοιπόν σφόδρα εις εαυτούς, να αγαπάτε Ιεχωβά τον Θεόν σας.» (Ιησ. Ναυή 23:6, 11, ΜΝΚ) Είχαν, επίσης, γίνει δεκτά από τους Ιουδαίους ως θεόπνευστα και ως αξιόπιστα συγγράμματα στο σύνολό τους. Έτσι ο ψαλμωδός επαναλαμβάνει αργότερα, στα πρώτα πενήντα τέσσερα εδάφια του Ψαλμού 78, πολλά από τα γεγονότα που είναι καταχωρημένα στην Πεντάτευχο ως αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα.

14, 15. Ποιες άλλες αποδείξεις μπορούν να παρουσιασθούν για την υποστήριξι της αυθεντικότητος της Πεντατεύχου;

¹⁴ ‘Το βιβλίον του νόμου του Μωυσέως’, όπως απεκάλεσε ο Ιησούς του Ναυή την Πεντάτευχο, φέρνει όλες τις αποδείξεις της θεοπνευστίας. Επιπρόσθετα στα όσα αναφέρονται στην ανωτέρω παράγραφο 12, πολλές άλλες αποδείξεις θεοπνευστίας θα μπορούσαν να παρουσιασθούν. Ο συγγραφεύς Μωυσής υποστηρίζει ότι έγραψε κάτω από θεία εντολή και ότι όσα έγραψε προέρχονται από τον Ιεχωβά. Ώστε ο ισχυρισμός της θεοπνευστίας δεν ήταν κάτι που ανεπτύχθη από την παράδοσι, αλλά ετέθη από αυτή την αρχή. (Έξοδ. 17:14· 24:4) Επί πλέον, οποτεδήποτε είναι δυνατόν να δοκιμασθούν τα συγγράμματα του Μωυσέως όσον αφορά την ιστορικότητα και τη γεωγραφική τους ακρίβεια, αντέχουν και στην πιο αυστηρή λεπτομερή εξέτασι. Παραδείγματος χάριν, η αφήγησις της Γενέσεως αναφέρει τις πεδιάδες Σενναάρ (τώρα μέρος της συγχρόνου χώρας του Ιράκ) ως τον τόπο, όπου εγκατεστάθη η ανθρωπίνη οικογένεια μετά τον Κατακλυσμό και όπου οι γλώσσες των ανθρώπων υπέστησαν σύγχυσι ως συνέπεια της ολεθρίας προσπαθείας των να οικοδομήσουν τον πύργο της Βαβέλ. Σ’ αυτό το σημείο ο αρχαιολόγος Σερ Χένρυ Ρώλινσον έκαμε την εξής παρατήρησι: «Αν επρόκειτο να οδηγηθούμε μάλλον από τις διασταυρώσεις των γλωσσολογικών ατραπών, και ανεξάρτητα από κάθε πληροφορία του Βιβλικού υπομνήματος, πάλι θα καταλήγαμε στο να προσηλωθούμε στις πεδιάδες Σενναάρ, ως την εστία από όπου οι διάφορες γραμμές εξεπέμφθησαν.»a

¹⁵ Ομοίως, οι σύγχρονες γεωλογικές έρευνες επρομήθευσαν πειστική υποστήριξι της Βιβλικής αφηγήσεως για την καταστροφή των πόλεων των Σοδόμων και Γομόρρων, που η ύπαρξίς των είχε για πολύ χρονικό διάστημα αμφισβητηθή από κριτικούς της Βίβλου. (Βλέπε το βιβλίο «Όλη η Γραφή Είναι θεόπνευστος και Ωφέλιμος»· [στην Αγγλική], σελίδες 331, 332.) Μπορεί, επομένως, να λεχθή για την Πεντάτευχο, όπως μπορεί να λεχθή για το υπόλοιπο των θεοπνεύστων Γραφών: «Οποτεδήποτε υπήρχαν αρκετές τεκμηριωμένες αποδείξεις για να ενεργηθή μια έρευνα, οι δηλώσεις της Βίβλου στο πρωτότυπο κείμενο άνθεξαν στη δοκιμή. . . . Οι χρονολογικές και γεωγραφικές δηλώσεις είναι πιο ακριβείς και αξιόπιστες από αυτές που παρέχονται από οποιαδήποτε άλλα αρχαία συγγράμματα· οι βιογραφικές και άλλες ιστορικές αφηγήσεις εναρμονίζονται αξιοθαύμαστα με τις αποδείξεις που παρέχονται από εξωβιβλικά συγγράμματα.» Έτσι έγραψε ο Καθηγητής Ρ. Δ. Ουίλσων στο βιβλίο του A Scientific Investigation of the Old Testament (Μία Επιστημονική Έρευνα της Παλαιάς Διαθήκης), σελίς 213.

16. (α) Ποια απόδειξις υπάρχει ότι η Πεντάτευχος είναι περισσότερο από απλώς ακριβής ιστορία; (β) Σε ποιον, επομένως, ανήκει αναμφισβήτητα, όπως πιστοποιείται από ποιους;

¹⁶ Αλλά η Πεντάτευχος είναι περισσότερο από μια ακριβή ιστορία περασμένων γεγονότων. Μολονότι η ιστορική, γεωγραφική και γεωλογική ακρίβεια υποστηρίζουν ισχυρά τον ισχυρισμό ότι ο Μωυσής έγραψε κάτω υπό θεία έμπνευσι, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες αποδείξεις από αυτές για να θέσουν τη συζήτησι πέρα από κάθε αμφιβολία. Και οι αποδείξεις αυτές υπάρχουν σε αφθονία. Παραδείγματος χάριν, απλοί άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να επινοήσουν τους σοφούς και δικαίους νόμους που κατέγραψε ο Μωυσής. Οι οδηγίες σχετικά με δίαιτα, ασθένειες, μεταχείρισι νεκρών σωμάτων, κάθαρσι ασθενών, και άλλα, που βρίσκονται στο βιβλίο Λευιτικόν, ήσαν υψίστης πρακτικής αξίας και προηγούνται κατά γράμμα χιλιάδες χρόνια από την εφαρμογή της σημερινής ιατρικής γνώσεως. Μολονότι κανονικώς τα βιβλία της Πεντατεύχου δεν θεωρούνται ως προφητικά, εν τούτοις, περιέχουν προφητείες που εξεπληρώθησαν ακριβώς, όπως απέδειξε η γραπτή ιστορία.b Αλλά το ύψιστο κριτήριο για την αυθεντικότητα των συγγραμμάτων του Μωυσέως είναι η ιδία η Γραφή. Ανήκουν τόσο προφανώς στο ένα βιβλίο του ενός συγγραφέως Ιεχωβά, διότι βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μ’ αυτό. Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, σαφώς το ανεγνώρισε αυτό, διότι αναφέρεται γι’ αυτόν: «Και αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις Γραφαίς.» (Λουκ. 24:27) Επανειλημμένως ο Ιησούς και οι θεόπνευστοι Χριστιανοί Βιβλικοί συγγραφείς παραθέτουν από τα συγγράμματα του Μωυσέως ως θεοπνεύστου προελεύσεως.c

17. (α) Τι, λοιπόν, επρομήθευσε η Πεντάτευχος; (β) Ποιες αποδείξεις κανονικότητος προμηθεύει κάθε διαδοχικό βιβλίο;

¹⁷ Έτσι, με τα συγγράμματα του Μωυσέως, τόσο προφανώς συγκεντρωμένα κάτω από θεία έμπνευσι, ετέθη μια σταθερή βάσις για τα άλλα θεόπνευστα συγγράμματα που θ’ ακολουθούσαν. Αυτά θα έπρεπε ν’ ακολουθήσουν με λογική σειρά όσον αφορά το περιεχόμενο, τόσο από ιστορική άποψι όσο και σχετικά με τη διδασκαλία, ώστε να είναι σε αρμονία με τις θεμελιώδεις αρχές της αληθινής λατρείας που εθεσπίσθησαν στην Πεντάτευχο. Και μια προσεκτική εξέτασις των βιβλίων της Γραφής αποκαλύπτει ότι πραγματικά αυτό συμβαίνει. Όχι μόνο κάθε διαδοχικό βιβλίο περιέχει μόνο του (όπως η Πεντάτευχος) αποδείξεις θεοπνευστίας, αλλά κάθε βιβλίο παρέχει απόδειξι ότι είναι προϊόν του ιδίου θείου συγγραφέως, η δε ενότης και αρμονία του με ό,τι έχει προηγηθή αποδεικνύουν ότι ανήκει στην ίδια συλλογή των θεοπνεύστων συγγραμμάτων.

18. Εκτός από το να εμπνεύση τη συγγραφή κάθε βιβλίου της Γραφής χωριστά, ποια άλλη λειτουργία του αγίου πνεύματος ήταν αναγκαία για την παραγωγή του Βιβλικού κανόνος;

¹⁸ Μολονότι υπήρχαν και άλλα συγγράμματα σύγχρονα με εκείνα που περιελάμβανοντο στον Βιβλικό κανόνα, εν τούτοις, όλα δεν παρουσίαζαν αποδείξεις θεοπνευστίας ούτε και ισχυρίζοντο ότι είναι θεόπνευστα κατά το πλείστον, έστω και αν περιείχαν αφηγήσεις ιστορικώς αληθείς. Χωρίς αμφιβολία, ο Ιεχωβά Θεός, με το πνεύμα του, κατηύθυνε τη συλλογή των θεοπνεύστων κειμένων. Όπως ακριβώς κάθε βιβλίο ξεχωριστά δίνει απόδειξι της θεοπνευστίας του, κι επομένως της αυθεντικότητός του, έτσι και η συλλογή ως σύνολο πρέπει να δώση αποδείξεις της θεοπνεύστου καθοδηγήσεως και κατευθύνσεώς της. Και τις δίνει. Θα έπρεπε να μη υπάρχη τίποτε σε κανένα από τα επί μέρους συγγράμματα που να έρχεται σε σύγκρουσι με την εσωτερική αρμονία του συνόλου. Από αυτή την άποψι η Γραφή ως μια συλλογή βιβλίων από διαφόρους συγγραφείς στέκει μοναδική, και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε το παρόμοιο. Κανένα άλλο βιβλίο δεν μπορεί να διακρατήση επιτυχώς τον ισχυρισμό ότι αποτελεί την προοδευτική αποκάλυψι του θελήματος και των σκοπών του Θεού και της πολιτείας του με το ανθρώπινο γένος.

19. (α) Ποιες σκέψεις πρέπει να είχαν κατευθύνει τον Έσδρα και τη Μεγάλη Συναγωγή στη σύνταξι του κανόνος των Εβραϊκών Γραφών; (β) Από πότε, πιθανώς, συνεπληρώθη αυτός ο κανών, και από τι απετελείτο;

¹⁹ Χωρίς αμφιβολία μ’ αυτές τις σκέψεις στο νου και κάτω από την κατεύθυνσι της αοράτου καθοδηγητικής δυνάμεως του Θεού, ο γραμματεύς Έσδρας και οι άλλοι της Μεγάλης Συναγωγής ύστερ’ από αυτόν συνέταξαν τον κατάλογο των κανονικών βιβλίων των Εβραϊκών Γραφών. Εξ άλλου, σύμφωνα και με την άποψι που διακρατεί η Ιουδαϊκή παράδοσις, είναι προφανές ότι ο κανών των Εβραϊκών Γραφών είχε συμπληρωθή κατά το τέλος του πέμπτου αιώνος π.Χ. Αυτός ο κανών δεν περιελάμβανε απόκρυφα συγγράμματα, που περιλαμβάνονται σε μερικές εκδόσεις της Βίβλου, αλλά παρέθετε μόνο τα τριάντα εννέα βιβλία που είναι γενικώς παραδεκτά και υπάρχουν στις περισσότερες από τις σύγχρονες Γραφές. Αυτός είναι ο κανών, τον οποίον παρεδέχθη ο Ιησούς και η πρώτη Χριστιανική εκκλησία, και από τον οποίο ο Ιησούς και οι μαθηταί του παρέθεταν ως αυθεντία, ως τον Λόγο του Θεού.d​—Ιωάν. 17:17.

20. Με ποιους τρόπους εξεδήλωσε ο αναπτυσσόμενος Βιβλικός κανών την εσωτερική του αρμονία και εβεβαίωσε ότι προέρχεται από ένα συγγραφέα;

²⁰ Καθώς ανεπτύσσετο ο Βιβλικός κανών, οι αρχικές αποκαλύψεις όσον αφορά τον Θεό και τους σκοπούς του για τον άνθρωπο που εκτίθενται στη Γένεσι παρέμειναν αδιάψευστες. Μάλλον, επεβεβαιώθησαν, διευκρινίσθησαν και ανεπτύχθησαν από τα μετέπειτα συγγράμματα. Με μια φωνή συνέχισαν να πιστοποιούν ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός, ο Δημιουργός, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Εφόσον αυτός είναι ο Θεός, ο οποίος δεν μπορεί να ψευσθή, οι ιδικοί του κανόνες αληθούς δικαιοσύνης, που το πρώτον εξεδηλώθησαν στην κρίσι του κατά του Αδάμ και της Εύας, υποστηρίζονται. Αλλά η ανάπτυξις της αποκαλύψεως τον παρουσιάζει ως ένα Θεό, ο οποίος δείχνει παρ’ αξίαν αγαθότητα σε άλλους που δυστυχώς εγεννήθησαν από ατελείς ανθρωπίνους γονείς. Επί πλέον, οι προφητικοί λόγοι στο πρώτο βιβλίο της Γραφής αποδεικνύεται ότι είναι βασικοί θεμελιώδεις λίθοι, επάνω στους οποίους αργότερα οικοδομήθησαν σταθερά οι μετέπειτα αποκαλύψεις του θείου θελήματος. Έτσι η υπόσχεσις για το Σπέρμα στη Γένεσι 3:15 κάνει έναρξι μιας θαυμασίας σειράς προφητικών αποκαλύψεων, που πλέκονται δια μέσου της Βίβλου ως μια αλυσίδα από πολυτίμους λίθους. Συγχρόνως, αυτή, μαζί με άλλα συγκλονιστικά Γραφικά θέματα, συγκεντρώνει μαζί ένα-ένα τα βιβλία της Γραφής ως μια μαρτυρία της κοινής των συγγραφικής προελεύσεως.

21. Αντί ως μια σειρά από ασυναρμολόγητα γεγονότα και άσχετες μεταξύ τους εικόνες, πώς πρέπει μάλλον να θεωρούμε τη Γραφή; (β) Σε τι οδηγεί τον άνθρωπο;

²¹ Καθώς εγράφετο κάθε βιβλίο, εξετυλίσσετο ο συναρπαστικός σκοπός του Θεού​—όχι ως μια σειρά από ασυναρμολόγητα επεισόδια ή άσχετες μεταξύ τους προφητικές εικόνες, αλλά, ως ένας αριστοτεχνικός τάπης, η Γραφή αποκαλύπτει τους σκοπούς του Θεού ως μια πολυσύνθετη εικόνα, που όλα τα μέρη της σχετίζονται μεταξύ τους, και κάθε επεισόδιο ή γεγονός της Βιβλικής ιστορίας έχει να παίξη κάποιο μέρος στην κατανόησι του συνόλου. Κάθε σκέψι, διδασκαλία, γεγονός, αποκάλυψις ή προφητεία προσαρμόζεται μέσα στην εικόνα στην κατάλληλη θέσι της, δίχως ποτέ να συγκρούεται ή ν’ αντιλέγη, αλλά να συντελή στο να κατανοούμε τον ένα μεγάλο σκοπό του Ιεχωβά Θεού. Επάνω από όλα, αυτό το θαυμάσιο βιβλίο, η Γραφή, μας βοηθεί στο να φθάσωμε να γνωρίσωμε τον Θεό, αυτή δε η γνώσις σημαίνει τη ζωή μας.​—Ιωάν. 17:3.

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτης στη σελίδα 392]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Στις Πεδιάδες Σενναάρ Έγινε η Σύγχυσις των Γλωσσών των Ανθρώπων

Ευφράτης Ποταμός

Βαβέλ

Πεδιάδες Σενναάρ

Τίγρις Ποταμός

(Περσικός Κόλπος)