Νίκη Αφιερωμένη στην Τιμή του Ιεχωβά — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Νίκη Αφιερωμένη στην Τιμή του Ιεχωβά

«Και ανέκραζον, Ρομφαία του Ιεχωβά και του Γεδεών. Και εστάθη έκαστος εν τω τόπω αυτού κύκλω του στρατοπέδου.»—Κριταί 7:20, 21, Αμ. Στερ. Μετ.

1. Πότε ιδιαίτερα, η σοφία είναι καλύτερη από τα όπλα του πολέμου;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι Θεός πολέμου που δεν γνωρίζει ήττα. Κανείς μεμονωμένος εχθρός ή συνδυασμός συνωμοτών δεν μπορεί να θέση στο πεδίον της μάχης δυνάμεις αρκετές για ν’ αντιπαραβληθούν με τις δικές του. Κανείς εναντιούμενος σε όλο το σύμπαν δεν μπορεί να τον υπερβή σε πολεμική στρατηγικότητα. Τόσο απαράμιλλη είναι η σοφία του ώστε με δυνάμεις τόσο ασήμαντες που φαίνονται γελοίες, μπορεί να κατατροπώση ισχυρές στρατιές. Λόγω της σοφίας του να υπερισχύη των εχθρών του με στρατηγικές κινήσεις, δεν έχει ανάγκη να χρησιμοποιή την παντοδύναμη ισχύ του για να κερδίζη νίκες. Όταν προέρχεται άνωθεν, «Η σοφία είναι καλητέρα παρά τα όπλα του πολέμου.»—Εκκλησιαστής 9:18.

2. Γιατί μπορούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά να βεβαιώνουν το γεγονός ότι η σοφία είναι καλύτερη από τα όπλα ή τη δύναμι;

² Οι αληθινοί Χριστιανοί που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά, μπορούν να βεβαιώσουν αυτή την αλήθεια. Κατευθυνόμενη από τη σοφία που κατέρχεται άνωθεν, η σειρά των νικών των εναντίον των κοσμικών εθνών που ορθώνονται με τα τελευταία πολεμικά όπλα, προχωρεί αδιάσπαστη. Αυτοί μπορούν να εφαρμόσουν στον εαυτό τους τα λόγια του Παύλου: «Τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.» (Ιάκωβος 3:17· 2 Κορινθίους 10:4) Μπορεί να υποφέρουν πολεμικά δυστυχήματα κατά την εναντίωσί τους στον «παρόντα πονηρόν κόσμον» που «κείται εν τω πονηρώ» ο οποίος είναι ο Σατανάς ή Διάβολος· αλλά υπερνικούν τις καταδιώξεις και τις οχλαγωγίες, τις φυλακίσεις και τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, και θριαμβεύουν ακόμη και εναντίον της εκτελέσεως θανατικών αποφάσεων, διότι το έργον της υπηρεσίας των ευδοκιμεί, οι αριθμοί των αυξάνουν και το δικαίωμα ζωής σ’ ένα νέο κόσμο είναι βέβαιο γι’ αυτούς. (Γαλάτας 1:4· 1 Ιωάννου 5:19· Αποκάλυψις 2:10) Γι’ αυτό τιμούν τον Θεό, διότι η προστασία του και η κατευθύνουσα σοφία του είναι εκείνη που φέρνει τη νίκη. Καθώς αντιτάσσουν τους μικρούς αριθμούς των εναντίον ενός εξωπλισμένου κόσμου, εκτιμούν τα λόγια του Εκκλησιαστού 9:14-16: «Ήτο μικρά πόλις, και άνδρες εν αυτή ολίγοι· και ήλθε κατ’ αυτής βασιλεύς μέγας, και επολιόρκησεν αυτήν, και ωκοδόμησεν εναντίον αυτής προχώματα μεγάλα· αλλ’ ευρέθη εν αυτή άνθρωπος πτωχός και σοφός, και αυτός δια της σοφίας αυτού ηλευθέρωσε την πόλιν· πλην ουδείς ενεθυμήθη τον πτωχόν εκείνον άνθρωπον. Τότε εγώ είπα, Η σοφία είναι καλητέρα παρά την δύναμιν.» Ο κόσμος ενθυμείται και ειδωλοποιεί τους πολεμικούς του ήρωας· η διατήρησίς του θα ήταν πιο βέβαιη αν δεν έθετε κατά μέρος και δεν λησμονούσε την άνωθεν σοφίαν.—Εκκλησιαστής 7:12.

3. Σε ποιο σημείο επαναλαμβάνομε την εξέτασι, του δράματος που περιλαμβάνει τον Γεδεών και τους τριακοσίους; και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της κατοπτεύσεώς του;

³ Η αρχή ότι «η σοφία είναι καλητέρα παρά τα όπλα του πολέμου» βρίσκει δικαίωσι στο προφητικό δράμα που περιλαμβάνει τον Γεδεών και τους τριακόσιους μαχητάς του. Από το προηγούμενο τεύχος μας θα θυμηθήτε ότι αυτοί είχαν απομακρύνει από τη διάνοιά των την παγιδευτική λατρεία του Βάαλ, και είχαν βγάλει έξω από τους αριθμούς των τους δειλούς και τους ιδιοτελείς οκνηρούς. Τώρα, με γραμμές ελαττωμένες σε τριακοσίους μόνο, αντιμετώπιζαν μια εναντιούμενη δύναμι από 135.000 τουλάχιστον εχθρικούς ξιφομάχους. Η κατάστασις απαιτούσε στρατηγικότητα. Υπακούοντας στη διαταγή του Ιεχωβά, ο Γεδεών κάνει μια κατοπτευτική περιοδεία ανάμεσα στις προφυλακές του στρατοπέδου των Μαδιανιτών, και ακούει τυχαίως δύο απ’ αυτούς. Ο ένας διηγείται ένα όνειρο για ένα κρίθινο ψωμί που εκυλίετο στο στρατόπεδο και ανέτρεψε τις σκηνές, και ο άλλος εξηγεί: «Τούτο δεν είναι, ειμή η ρομφαία του Γεδεών, υιού του Ιωάς, ανδρός Ισραηλίτου· ο Θεός παρέδωκεν εις την χείρα αυτού τον Μαδιάμ, και άπαν το στρατόπεδον.» Ο Γεδεών επέστρεψε στο δικό του στρατόπεδο και εκραύγασε: «Σηκώθητε· διότι ο Ιεχωβά παρέδωκεν εις την χείρα σας το στρατόπεδον του Μαδιάμ.»—Κριταί 7:9-15. Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις.

4. Τι μανθάνουν σήμερα οι Χριστιανοί κατοπτεύοντας τις εχθρικές θέσεις; και τι ακούουν μερικές φορές από το ίδιο το στόμα του εχθρού;

⁴ Ένα κρίθινο ψωμί δεν είναι μεγάλο πράγμα, αλλά κύλισε πάνω στις σκηνές. Οι τριακόσιοι του Γεδεών πολύ υστερούσαν αριθμητικώς, αλλά τους ελέχθη από τον Θεό μέσω του ονείρου αυτού ότι θα κατετρόπωναν τον Μαδιάμ. Οι κεχρισμένοι μάρτυρες σήμερα είναι συγκριτικώς ολίγοι, αλλ’ ο Ιεχωβά ανοίγει τα μάτια τους στην αδυναμία των συστημάτων του κόσμου τούτου. Καθώς οι Χριστιανοί κατοπτεύουν τις θέσεις του εχθρού, διακρίνουν την ψευδή υπόστασι των θρησκειών του «Χριστιανικού κόσμου», τη διαφθορά της πολιτικής του, την απληστία του εμπορίου του, τη σφοδρή επιθυμία για δύναμι που φλέγει τον μιλιταρισμό του. Άνθρωποι που είναι αναμεμιγμένοι στις υποθέσεις του κόσμου ακούονται συχνά να θρηνούν τη θλιβερή κατάστασι της κοσμικής θρησκείας, της πολιτικής του εμπορίου και του μιλιταρισμού, που όλα φαίνονται να προετοιμάζωνται για ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Με το ίδιο τους το στόμα οι κοσμικοί εχθροί μπορούν ν’ ακουσθούν να καταδικάζουν τον εαυτό τους και μερικές φορές να επαινούν τους μάρτυρας του Ιεχωβά για την ευθύτητά τους ως ομίλου και για τον ζήλο τους ως Χριστιανών. Αυτό δεν σημαίνει ότι ευνοούν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά τα πράγματα εκβιάζουν αυτές τις ομολογίες από απρόθυμα χείλη και εξεταστικά μάτια διακρίνουν την ‘επί του τοίχου Γραφή’. (Δανιήλ 5:5, 25-28· Λουκάς 19:22) Όπως το όνειρο του Μαδιανίτου, το ακλόνητο Χριστιανικό θάρρος είναι ένα διπλό σημείο: καταστροφής για τον εχθρό και απελευθερώσεως για τον ευσεβή δούλο. «Και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων· το οποίον εις αυτούς μεν είναι ένδειξις απωλείας, εις εσάς δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού.»—Φιλιππησίους 1:28.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΦΟΔΟΣ

5. Πώς και με ποια εξάρτυσι προώθησε ο Γεδεών την έφοδο;

⁵ Εμπρός! Σηκωθήτε! Ετοιμασθήτε για μάχη! Ο Γεδεών επιστρέφει από τη νυχτερινή του κατόπτευσι και διεγείρει τον μικρό του όμιλο σε μαχητικό ζήλο. Διαιρεί τις δυνάμεις του σε τρεις ομάδες από εκατό άνδρας την καθεμιά, και τους παρατάσσει μέσα στο σκότος της νυκτός για δράσι. Βαδίζουν κάτω, από τα ύψη του Όρους Γελβουέ, μια σιωπηλή γραμμή μορφών που τελικά περικυκλώνουν το κοιμώμενο Μαδιανιτικό στρατόπεδο που απλώνεται στην κοιλάδα Ιεζραέλ, στους πρόποδας του λόφου Μορέχ προς βορράν. Ήταν καλά ωπλισμένοι αυτοί οι τριακόσιοι; Όχι· όχι από στρατιωτική άποψι. Θα προκαλούσαν το χλευαστικό γέλιο και την ειρωνεία των αλαζόνων μιλιταριστών. Ο καθένας είχε μια σάλπιγγα, μια υδρία, και μια λαμπάδα μέσα στην υδρία. Ο καθένας εγνώριζε τις οδηγίες, είχε την προσδιορισμένη του θέσι στη λεπτή γραμμή που εξετείνετο γύρω στο στρατόπεδο, και κύτταζε στο μέρος που βρισκόταν ο Γεδεών για το σύνθημα. Μόλις εδόθηκε το σημείο ο καθένας εσάλπισε δυνατά με τη σάλπιγγα του, έσπασε την υδρία του, κράτησε ψηλά τον ασκέπαστο πια πυρσό του, και εκραύγασε, «Ρομφαία του Ιεχωβά και του Γεδεών!»—Κριταί 7:1, 15-20, Α.Σ.Μ.

6, 7. Πόσο αποτελεσματική υπήρξε εναντίον των Μαδιανιτών αυτή η με παράδοξον τρόπο ωδηγημένη έφοδος;

⁶ Μια σκηνή αγρίας συγχύσεως και τρόμου εκδηλώθηκε έξαφνα στο Μαδιανιτικό στρατόπεδο. Αν συλλογισθούμε πώς η σιωπή της νυκτός διεκόπη απότομα από τα σαλπίσματα τριακοσίων σαλπίγγων, η ησυχία της διεσπάσθη από τις κραυγές που έβγαιναν μέσα από τριακοσίους λάρυγγας, το σκοτάδι της διαπεράστηκε από τις φοβερές φλόγες τριακοσίων πυρσών, και ότι σε τούτο προσετέθη η άτακτη φυγή των πανικόβλητων κτηνών των Μαδιανιτών, μπορούμε να κατανοήσουμε τον εκνευριστικό τρόμο των εισβολέων. Οι κραυγές και τα σαλπίσματα διέσχιζαν το στρατόπεδο για να πλήξουν τα πλευρά του Μορέχ και πάλι επέστρεφαν πάνω από τη συγκεχυμένη σκηνή για ν’ αντηχήσουν στο βράχο του Όρους Γελβουέ, καθώς δε ο θόρυβος εμεγάλωνε και η ηχώ αντιλαλούσε, φαινόταν ότι οι ίδιοι οι λόφοι είχαν αφυπνισθή και αναλάβει την κραυγή εναντίον του Μαδιάμ. Οι ηχητικοί αντίλαλοι συνέπιπταν επάνω στον εχθρό, και καθώς οι Μαδιανίτες προσκόπτοντας έβγαιναν μέσα από τις σκηνές τους, τα νυσταγμένα τους μάτια άνοιγαν διάπλατα με έκπληξι και τρόμο ατενίζοντας τις φλόγες που αναπηδούσαν και φώτιζαν σκιερές μορφές και διήγειραν δεισιδαίμονες φαντασίες. Νομίζοντας ότι άκουαν τις σάλπιγγες μιας αναρίθμητης στρατιάς που είχε εισδύσει στο στρατόπεδο τους, οι Μαδιανίτες υπέθεσαν ότι οι εχθροί τους ήταν ανάμεσά τους και έστρεψαν τα ξίφη τους εναντίον κάθε ανθρώπου που συναντούσαν, εναντίον των ιδίων των γραμμών. Ήταν σε σύγχυσι και θορυβούσαν, και ωρμούσαν γύρω με αγριότητα, και πρόσθεταν στη βοή με τις κραυγές τους, ώσπου μπόρεσαν να δώσουν κατεύθυνσι στην άσκοπη εξόρμησί τους και άρχισαν να φεύγουν προς τις διαβάσεις του Ιορδάνου και τη δική τους γη. Ο πόλεμος των νεύρων τούς είχε κάνει να χάσουν τον έλεγχο των πραγμάτων και έφευγαν ο ένας προς τον άλλον προτού τελικά τραπούν σε φυγή με το κεφάλι μπροστά. Ο φόβος που ήταν μεταδοτικός εξαπλώθηκε σαν μάστιξ, και ο τρόμος έδωσε φτερά στην κατατρόπωσί τους. (Δευτερονόμιον 20:8) Κανένα στρατήγημα δεν καταστρώθηκε ποτέ καλύτερα δεν εκτελέσθηκε καλύτερα, και δεν είχε τόσο τέλεια επιτυχία. Η αφήγησις στο βιβλίο των Κριτών 7:20-22 έχει ως εξής:

⁷ «Και τα τρία σώματα εσάλπισαν δια των σαλπίγγων, και συνέτριψαν τας υδρίας, και εκράτουν λαμπάδας εις τας αριστεράς αυτών χείρας, και τας σάλπιγγας εις τας δεξιάς αυτών χείρας δια να σαλπίζωσι· και ανέκραζον, Ρομφαία του Ιεχωβά του Γεδεών. Και εστάθη έκαστος εν τω τόπω αυτού κύκλω του στρατοπέδου· και άπαν το στράτευμα διέτρεχε και εφώναζε, και έφευγε. Και οι τριακόσιοι εσάλπισαν δια των σαλπίγγων· και έστρεψεν ο Ιεχωβά καθ’ όλον το στρατόπεδον την ρομφαίαν εκάστου εναντίον του πλησίον αυτού· και το στράτευμα έφυγεν.»—Α.Σ.Μ.

8. Γιατί αυτή η στρατηγική ήταν τόσο αποτελεσματική στο να τρομοκρατήση τους Μαδιανίτες και τους συμμάχους των; και ποια ήταν η κατάστασίς των στο τέλος της μάχης;

⁸ Με το να ακολουθήσουν τη στρατηγική που εδόθηκε από τον Ιεχωβά μέσω του Γεδεών, και με το να κινήση ο Θεός τον ταραγμένο εχθρό σε αυτοκαταστροφή, οι τριακόσιοι Ισραηλίτες εκέρδισαν τη νίκη χωρίς σαρκικά όπλα. «Η σοφία είναι καλητέρα παρά τα όπλα του πολέμου.» Κραυγές και σαλπίσματα σαλπίγγων προηγήθηκαν απ’ τις εφόδους: «Ανέβη ο Θεός [εναντίον του εχθρού] εν αλαλαγμώ, ο Κύριος εν φωνή σάλπιγγος.» «Εάν εξέλθητε εις μάχην εν τη γη υμών, κατά του εχθρού του πολεμούντος εναντίον υμών, τότε θέλετε σαλπίζει αλαλαγμόν δια των σαλπίγγων.» (Αριθμοί 10:9· Ψαλμός 47:5) Συνήθως μια σάλπιγγα διακηρύττει την προέλασι μιας ομάδος· με το να έχη, λοιπόν, σάλπιγγα ο καθένας από τους τριακοσίους, οι Μαδιανίτες ενόμισαν ότι είχαν κατακλυσθή από τριακόσιες ομάδες στρατευμάτων αντί από τρεις μονάχα. Στο τέλος αυτής της μάχης που άρχισε τόσο θεαματικά, οι καταδυνάσται Μαδιανίτες και οι σύντροφοί των στη συνωμοσία ήταν νεκροί, και ο Ισραήλ ήταν ελεύθερος από τη σκληρή επικυριαρχία τους.

9. Ποιον ισχυρισμό προβάλλουν οι αντιτυπικοί καταδυνάσται; αλλά και πότε αμφισβητήθηκε;

⁹ Οι σύγχρονοι Μαδιανίτες και οι σύμμαχοι των, οι ορατοί πράκτορες του Σατανά που κυριαρχούν και καταδυναστεύουν τους λαούς της γης, και ειδικώς ζητούν να συντρίψουν εκείνους που υπηρετούν τον Ιεχωβά, ισχυρίζονται ότι είναι «αι υπερέχουσαι εξουσίαι» που αναφέρονται εις Ρωμαίους 13:1. Αλλά οι αντιτυπικοί τριακόσιοι, το κεχρισμένο υπόλοιπο των μελών του σώματος του Χριστού υπό την αρχηγία του μεγαλυτέρου Γεδεών Χριστού Ιησού, αμφισβητούν αυτόν τον ισχυρισμό. Στις 5 Αυγούστου του 1928, σε μια απόφασι που τιτλοφορούνταν «Προκήρυξις Κατά του Σατανά και Υπέρ του Ιεχωβά», που έγινε δεκτή από 12.000 μάρτυρας συγκεντρωμένους στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, και που τυπώθηκε αργότερα σε διάφορες γλώσσες και μοιράσθηκε κατά εκατομμύρια, γινόταν η ακόλουθη δήλωσις: «Εις το εξής η πολεμική ημών κραυγή θα είναι, ΡΟΜΦΑΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΥ ΤΟΥ!» Το όλο νόημα αυτής της Προκηρύξεως και της δημοσίας ομιλίας «Άρχων δια τους Λαούς» που την συνώδευε—οι οποίες εξεπέμφθησαν τότε και οι δύο σε μιαν άλυσιν εκατό και πλέον ραδιοσταθμών, στην Αμερική και στον Καναδά—ήταν ότι ο Σατανάς είναι ο Θεός του κόσμου τούτου και οι εθνικοί ηγέται είναι οι αντιπρόσωποί του και ότι κανένα γήινο έθνος δεν έχει τον Ιεχωβά ως Θεό του. Η αλήθεια ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς, και όχι οι πολιτικοί του κόσμου, είναι αι Υπερέχουσαι Εξουσίαι που αναφέρονται εις Ρωμαίους 13:1, έγινε σαφέστερη και της δόθηκε ευρύτερη δημοσιότης από το 1929 και έπειτα, ειδικώς αφότου εξεδόθησαν τα τεύχη της Σκοπιάς της 1ης και 15ης Ιουνίου του έτους εκείνου. (στην Αγγλική)

10. Πώς οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζονται στη στάσι τους αυτή από την πορεία του Ιησού και των πρώτων Χριστιανών;

¹⁰ Οι απόστολοι δεν θεωρούσαν τους πολιτικούς του κόσμου ως τας «υπερεχούσας εξουσίας», αλλιώς ποτέ δεν θα τους έλεγαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» (Πράξεις 5:29· 4:19) Ούτε και ο Ιησούς, ο οποίος εξέθεσε και απεγύμνωσε τας «αρχάς και τας εξουσίας» του εμπορίου, της πολιτικής και της ψευδούς θρησκείας, καθώς επίσης και τις αόρατες δαιμονικές εξουσίες. (Ματθαίος 4:8-10· 6:19-21· 19:23, 24· 21:12, 13· 23:1-33· Λουκάς 13:31, 32· Ιωάννης 8:44· 18:36· 19:10, 11· Κολοσσαείς 2:14-17) Για τους πρώτους Χριστιανούς η εξουσία αυτών των ανθρώπων έγινε τόσο νεκρά όσο και τα πρωτότοκα της Αιγύπτου στον καιρό της δεκάτης πληγής, η οποία προεικόνιζε τον θάνατο των κοσμικών αρχόντων ως «υπερεχουσών εξουσιών». Η νέκρωσις των αντιτυπικών πρωτοτόκων (που είναι «η αρχή [ή οι αρχηγοί] της δυνάμεως αυτού») φανερώνεται όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά λέγουν μπροστά στα κοσμικά δικαστήρια και τις αρχές: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Δευτερονόμιον 21:17.

11. Πώς αυτή η αλήθεια ελευθερώνει τους Χριστιανούς και κατατροπώνει τους συγχρόνους Μαδιανίτας;

¹¹ Μ’ αυτή, λοιπόν, την αλήθεια για τις αληθινές «υπερέχουσες εξουσίες» έκαμαν έφοδο οι μάρτυρες του Ιεχωβά στους συγχρόνους Μαδιανίτας, από το 1928 και έπειτα, και μ’ αυτή έθραυσαν τα δεσμά που άλλοτε ακατάλληλα τους κρατούσαν σε υποταγή στους κοσμικούς άρχοντας ακόμη και σε ζητήματα λατρείας, όταν ενόμιζαν ότι οι άρχοντες αυτοί ήταν «τεταγμένοι υπό του Θεού». Η γνώσις ότι ο Θεός και ο Χριστός είναι αι Υπερέχουσαι Εξουσίαι κατετρόπωσε και κατέστρεψε την εξουσία των κοσμικών αρχών επί των Χριστιανών σχετικά με τη λατρεία του Ιεχωβά. Αφότου εξετίμησαν αυτή την αλήθεια κραυγάζουν τολμηρά την πολεμική τους κραυγή: «Ρομφαία του Ιεχωβά και του Κεχρισμένου του!»

12. Παρά τον συγκριτικώς μικρό αριθμό τους, γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά φαίνονται σαν μεγάλα πλήθη στον εχθρό;

¹² Ο παλαιός αυτός κόσμος και οι ηγέται του βρίσκονται σε σκότος τόσο βαθύ όπως εκείνο που επεκάθησε στην Αίγυπτο στη διάρκεια της ενάτης πληγής, ολόγυρα δε στο στρατόπεδο του κόσμου τούτου και ξεχωρισμένος μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο συγκριτικώς μικρός αριθμός των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στον εχθρό, όμως, οι μάρτυρες φαίνονται σαν να είναι μεγάλα πλήθη, διότι η Θεοκρατική οργάνωσις κάνει την καλύτερη χρήσι του μικρού ομίλου, που κάθε μέλος κρατεί τη θέση που του έχει ανατεθή, όπως ακριβώς οι τριακόσιοι του Γεδεών παρέμεναν «έκαστος εν τω τόπω αυτού κύκλω του στρατοπέδου». Είναι εκπαιδευμένοι στις καλύτερες μεθόδους και τη στρατηγική του Χριστιανικού πολέμου, και όταν ο Μεγαλύτερος Γεδεών αστράφτη και σαλπίζη αλήθεια από το ναό, αυτοί γρήγορα αρχίζουν να αντανακλούν αυτό το φως, κάνοντάς το να λάμψη ανάμεσα στο σκοτισμένο κόσμο, υψώνοντας τις φωνές τους σαν σάλπιγγα αίνου στον Θεό, αποδίδοντας σάλπισμα καθαρό και βέβαιο, διακηρύττοντας με ζήλο τις αλήθειες που ελευθερώνουν τους ανθρώπους από τους σκληρούς καταδυνάστας. Οι κεχρισμένοι παρομοιάζονται με γήινα σκεύη στα οποία είναι αποταμιευμένο το θησαυρισμένο φως, και για να κάνουν αυτό το φως να λάμψη, καταναλίσκουν πρόθυμα και χρησιμοποιούν τη σωματική τους δύναμι, και ακόμη επιτρέπουν να συντριβή στο θάνατο σαν σπασμένες πήλινες υδρίες. Η παραδειγματική τους, όμως, πορεία εξακολουθεί να λάμπη και το φως αυξάνει.—Γένεσις 4:10· Ψαλμός 47:1· 69:9· 119:105· 150:3· Ησαΐας 58:1· 60:1, 2· Ιερεμίας 50:15· Ματθαίος 5:14-16· 1 Κορινθίους 14:8, 9· 2 Κορινθίους 4:6, 7· Εβραίους 11:4.

13. Γιατί μπορεί οι κοσμικοί να νομίζουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πενιχρά εξηρτισμένοι για Θεοκρατικό πόλεμο; αλλά ποιο διάφορο αποτέλεσμα προκύπτει όταν αντιμετωπίζεται η μάχη;

¹³ Οι ‘κοσμικοί’ μπορούν να νομίζουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι τόσο πενιχρά εξηρτισμένοι για διακονική υπηρεσία όσο θα ήταν για σαρκικό πόλεμο στρατιώτες ωπλισμένοι με πυρσούς και υδρίες και κέρατα. Δεν είναι εξηρτισμένοι με την παραδεδεγμένη θρησκευτική διδασκαλία, ούτε ωπλισμένοι μ’ ένα δίπλωμα από κάποια θεολογική σχολή. Δεν χρησιμοποιούν τις παραδεδεγμένες μεθόδους, όπως το να κάθωνται στο βάθος σε εκκλησιαστικά κτίρια περιμένοντας να έλθουν σ’ αυτούς το εκκλησίασμα, ή το να εξετάζουν κοσμικά βιβλία και να φλυαρούν για πολιτικά ζητήματα ή να αντικαθιστούν τη Γραφή με σύμβολα πίστεως και τυπικισμούς, ή να υποστηρίζουν εκκλησιαστικοκοινωνικές συγκεντρώσεις και εύθυμα χαρτοπαίγνια. Αλλά όταν οι μάρτυρες αρχίζουν να ομιλούν και να αφήνουν το φως της Γραφής να λάμψη, ο εχθρός έρχεται σε σύγχυσι και μωρολογεί και είναι ανίκανος να σταθή απέναντι στις αλήθειες που διακηρύττονται. (Ιωάννης 7:15· Πράξεις 4:13) Το φως της Γραφής είναι πάρα πολύ δυνατό για εχθρούς που επί πολύν καιρό κοιμώνται στο σκότος, και γι’ αυτό ψηλαφούν σαν τυφλοί, ταραγμένοι από ένα άγγελμα παράδοξο γι’ αυτούς. Επειδή δεν μπορούν να βασισθούν στη Γραφή, προσφεύγουν στην παράδοσι, στα σύμβολα πίστεως, στα έθιμα, στην εξωτερική μορφή της λατρείας, στις ιεροτελεστίες και τους τυπικισμούς, ώσπου τελείως τρέπονται εις φυγήν από τη γη της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά.—Ησαΐας 29:13, 14· Ματθαίος 15:1-9· 23:5· Κολοσσαείς 2:8.

14. Τι φανερώνει τη σύγχυσι του εχθρού και την αδυναμία του να είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι;» και για ποιους αυτοί είναι νεκροί;

¹⁴ Επειδή δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια ενιαία κατηγορία εναντίον των μαρτύρων του Θεού, οι εχθροί σε μια χώρα τούς αποκαλούν κομμουνιστάς, σε άλλη ιμπεριαλιστάς, τον ένα χρόνο τους κατηγορούν ως Ναζιστάς, τον επόμενο τους στιγματίζουν ως Ερυθρούς. Οι κοσμικοί ηγέται συγκρούονται μεταξύ τους, φιλονεικούν, μάχονται και φονεύουν ο ένας τον άλλον. Οι πράξεις τους δείχνουν ότι αυτοί δεν μπορεί να είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι»· η συγκεχυμένη εσωτερική τους διαμάχη βοηθεί στη θανάτωσι του ισχυρισμού των αυτού. Διηρημένοι θρησκευτικώς, εμπορικώς, πολιτικώς και στρατιωτικώς δεν μπορούν να σταθούν, αλλά πίπτουν, ανατιναγμένοι από την ψευδή τους θέσι από το άγγελμα της αληθείας και την ίδια τους μη Χριστιανική διαγωγή. Στους φωτισμένους πιστούς των Αγίων Γραφών οι ηγέται αυτοί του «Χριστιανικού κόσμου» που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν τον Θεό, φαίνονται πως έχουν νεκρή μόνο πίστι, πίστι που δεν βασίζεται στη γνώσι και δεν ζωογονείται με Γραφικά έργα. Για τον Θεό είναι νεκροί με εκούσιες παραβάσεις και αμαρτίες, και είναι εξίσου νεκροί για τους Χριστιανούς, που δεν αποβλέπουν πια σ’ αυτούς ως «υπερεχούσας εξουσίας» «τεταγμένας υπό του Θεού». (Ματθαίος 8:22· 12:25· Εφεσίους 2:1· Εβραίους 11:1· Ιάκωβος 2:26) Ο Ησαΐας περιγράφει ως εξής το θάνατό τους: «Κύριε ο Θεός ημών, άλλοι κύριοι, πλην σου, εξουσίασαν εφ ημάς· αλλά τώρα δια σου μόνου θέλομεν αναφέρει το όνομά σου. Απέθανον, δεν θέλουσι αναζήσει· ετελεύτησαν, δεν θέλουσι αναστηθή· δια τούτο επεσκέφθης και εξωλόθρευσας αυτούς, και εξήλειψας παν το μνημόσυνον αυτών.»—26:13, 14.

ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΑΘΡΟΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ

15, 16. Πώς ανταπεκρίθηκαν άλλοι Ισραηλίτες όταν κατατροπώθηκαν οι Μαδιανίτες; και ποια διένεξις μεταξύ Ισραηλιτών ετακτοποιήθηκε ειρηνικά;

¹⁵ Στο αρχαίο δράμα η άφοβη επίθεσις των τριακοσίων του Γεδεών εσάρωσε τον τρομαγμένο εχθρό προς τον Ιορδάνη τελείως κατατροπωμένον, η εκπληκτική δε αυτή επιτυχία εξέθρεψε θάρρος μέσα στις φλέβες των άλλων Ισραηλιτών και τους διήγειρε να ενωθούν στην καταδίωξι. Η αφήγησις τούτου και των όσων επηκολούθησαν παρέχεται στους Κριτάς 7:23-25 και 8:1-3.

¹⁶ «Και συνήχθησαν οι άνδρες Ισραήλ από Νεφθαλί, και από Ασήρ, και από παντός του Μανασσή, και κατεδίωξαν οπίσω του Μαδιάμ. Και απέστειλεν ο Γεδεών μηνυτάς προς άπαν το όρος Εφραΐμ, λέγων, Κατάβητε δια να συναντήσητε τον Μαδιάμ, και προκαταλάβετε προ αυτών τα ύδατα, έως Βαιθ-βαρά και τον Ιορδάνην. Τότε συνήχθησαν πάντες οι άνδρες Εφραΐμ, και προκατέλαβον τα ύδατα έως Βαιθ-βαρά και τον Ιορδάνην. Και συνέλαβαν δύο αρχηγούς του Μαδιάμ, τον Ωρήβ, και τον Ζηβ· και εθανάτωσαν τον Ωρήβ επί του βράχου Ωρήβ, τον δε Ζηβ εθανάτωσαν επί του ληνού Ζηβ· και κατεδίωξαν τον Μαδιάμ, και έφεραν την κεφαλήν του Ωρήβ και του Ζηβ προς τον Γεδεών εκ του πέραν του Ιορδάνου. Και είπον προς αυτόν οι άνδρες Εφραΐμ, Τι είναι το πράγμα τούτο, το οποίον έκαμες εις ημάς, ότι δεν εκάλεσας ημάς ότε υπήγες να πολεμήσης εναντίον του Μαδιάμ; και ελογομάχησαν σφόδρα μετ’ αυτού. Ο δε είπε προς αυτούς, Τι έκαμα τώρα ως προς εσάς; δεν είναι καλήτερον το αποτρύγημα του Εφραΐμ παρά τον τρυγητόν του Αβί-έζερ; παρέδωκεν ο Θεός εις τας χείρας σας τους αρχηγούς του Μαδιάμ, τον Ωρήβ και τον Ζηβ· και τι ηδυνάμην να κάμω ως προς εσάς; Τότε το πνεύμα αυτών ησύχασεν προς αυτόν, ότε ελάλησε τον λόγον τούτον.»

17, 18. Ποιοι άλλοι Ισραηλίτες ενώθηκαν στον αγώνα προελάσεως στον καιρό του Γεδεών; στην εκπλήρωσι δε πώς εκδηλώνονται οι διάφοροι αυτοί, και για να αποτελέσουν ποια τάξι;

¹⁷ Μετά την αρχική έφοδο η μάχη ανεπτύχθη σε αγώνα προελάσεως, καθώς δε προωθήθηκε προς τον Ιορδάνη και πέρα από τον Ιορδάνη, ενισχύσεις από τον Ισραήλ κινήθηκαν γοργά για να ενωθούν με τους τριακοσίους, οι οποίοι κατεδίωκαν. Οι πρώτοι που ενώθηκαν αυθόρμητα στον αγώνα ήταν από τον Νεφθαλί και τον Ασήρ και τον Μανασσή, φυλές από τις οποίες είχαν προέλθη αρχικά οι 32.000, αλλά των οποίων οι γραμμές αραιώθηκαν και έφθασαν τους τριακοσίους που εχρησιμοποιήθηκαν τελικά, αυτό δε ως αποτέλεσμα των δοκιμών που είχαν σκοπό να απομακρύνουν τους δειλούς και τους ιδιοτελείς. Χωρίς αμφιβολία μερικοί οι οποίοι ήλθαν τώρα πρόθυμοι να πολεμήσουν, ήταν μεταξύ των 31.700 που είχαν προηγουμένως σταλή στα σπίτια τους. Άλλοι, όπως οι Εφραϊμίτες, έλαβαν την πρόσκλησι για δράσι αφού η εχθρική ήττα είχε πάρει τελεία τροπή.

¹⁸ Στην εκπλήρωσι, εκείνοι που αποτελούσαν το κεχρισμένο υπόλοιπο, υπεβλήθησαν σε καθαρισμό και αγνισμό στο ναό για να γίνουν κατάλληλοι για θεοσεβή αγώνα, όταν δε εξηρτίσθηκαν τελικά με επαρκή αλήθεια για να κατατροπώσουν τους ορατούς αντιπροσώπους του Σατανά επειδή είχαν εγκατασταθή στην περιοχή του Ιεχωβά ως «υπερέχουσαι εξουσίαι», οι κεχρισμένοι άρχισαν την έφοδο. Από τη Γραφή οι μάρτυρες απέδειξαν ότι οι ηγέται του κόσμου είχαν εισβάλει σε μια θέσι που ανήκε στον Θεό και τον Χριστό, η τόλμη τους δε στο να εκθέσουν αυτό το πράγμα, και η ανικανότης του εχθρού να απαντήση και να διατηρήση τη θέσι του, έγιναν αιτία να ιδούν άλλοι παρατηρηταί ότι οι πράκτορες του Σατανά δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν την αξίωσί τους ότι είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι». Επομένως οι ηγέται αυτοί του κόσμου έγιναν νεκροί ως «υπερέχουσαι εξουσίαι» στα μάτια των παρατηρητών, οι οποίοι είπαν σε άλλους—κι αυτοί με τη σειρά τους είπαν σε περισσότερα ακόμη άτομα—την αλήθεια αυτή που εκέντησε σαν με αιχμή μαχαίρας τον μύθο ότι οι καταδυνάσται άρχοντες είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι». Μερικοί από τους πρώτους που συνάχθηκαν στο πλευρό του κεχρισμένου υπολοίπου στις αρχές του 1930, είχαν προηγουμένως γνωρίσει τους μάρτυρας και είχαν παρακολουθήσει συναθροίσεις, αλλά, όπως ο ιδιοτελής άσωτος υιός της παραβολής, είχαν παρασυρθή στους τερπνούς των δρόμους της ελαχίστης αντιστάσεως. (Λουκάς 15:11-32) Τώρα επιστρέφουν στη λατρεία του Πατρός, μαζί με ολοένα αυξανομένους αριθμούς άλλων που λαμβάνουν για πρώτη φορά την πρόσκλησι να ενωθούν στον Χριστιανικό πόλεμο. Αυτοί οι πρόσθετοι αριθμοί που συναθροίζονται είναι τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, που τελικά θα αποτελέσουν έναν «πολύν όχλον» από όλα τα έθνη, τους λαούς, τις φυλές και τις γλώσσες.—Αποκάλυψις 7:9-17.

19. Από πότε η τάξις των «άλλων προβάτων» συνέρρευσε και προχώρησε, λόγω ποιας ευρείας δημοσιότητας;

¹⁹ Μήπως δεν φανερώθηκε το σύμμικτο πλήθος να οδοιπορή με τον Ισραήλ μετά τον θάνατο των πρωτοτόκων στην Αίγυπτο; (Έξοδος 12:38) Και μήπως δεν ενώθηκαν με τους τριακοσίους οι μεγάλες ενισχύσεις μετά την θανάτωσι της Μαδιανιατικής δυνάμεως με την κατατρόπωσί της; Συνεπώς, μετά την έναρξι της αντιτυπικής δεκάτης πληγής και κατατροπώσεως, συνέρρευσε και προχώρησε η τάξις των «άλλων προβάτων». Η αλήθεια ότι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι» είναι ο Θεός και ο Χριστός διευκρινίσθηκε το 1928 και 1929, από τότε δε η αιχμηρή αυτή αλήθεια έγινε επανειλημμένως αντικείμενον χειρισμού ως ένα σπουδαίο μέρος της μαχαίρας του πνεύματος. Υπήρξε ένα μέρος της συνεχούς μάχης που προχώρησε δια μέσου των ετών, κερδίζοντας ευρεία δημοσιότητα, η οποία είλκυσε την προσοχή με χιλιάδες δικαστικών υποθέσεων που περιελάμβαναν συγκρούσεις με κοσμικές αρχές για το δικαίωμα του κηρύγματος, για χαιρετισμό σημαιών, επευφημία ανθρώπων, στρατιωτική υπηρεσία κλπ. Περισσότερο έλαμψε το φως της αληθείας· περισσότερο οι κραυγές και τα σαλπίσματα του αίνου αντήχησαν, ώστε πολύ περισσότεροι άνθρωποι καλής θελήσεως συνάχθηκαν στις τάξεις των μαρτύρων του Ιεχωβά.

20. Στον τύπο και στο αντίτυπο ποιοι ηγέρθησαν για να αποκόψουν την υποχώρησι του εχθρού, και γιατί οι προσπάθειές τους είναι τόσο αποτελεσματικές;

²⁰ Οι Μαδιανίτες και οι σύμμαχοί των είχαν εισβάλει στη γη που υπετίθετο ότι κατείχετο από αληθινούς λάτρεις, την είχαν μολύνει και συλήσει, την είχαν πτωχύνει, την είχαν αφήσει χέρσα και άκαρπη. Αλλά όταν ηττήθησαν από αναζωογονημένους και ενισχυμένους Ισραηλίτες, και έφευγαν προς τη δική τους γη για να γλυτώσουν, βρήκαν ότι είχαν βγει νέες δυνάμεις για να αποκόψουν την υποχώρησί τους. Αυτά τα νέα στρατεύματα, οι Εφραϊμίτες, επέφεραν πανωλεθρία στους Μαδιανίτες, θανατώνοντας ακόμη και τους δύο αρχηγούς των, τον Ωρήβ και τον Ζηβ. Έτσι και σήμερα οι εχθροί που υποχωρούν συναντώνται από απροσδόκητες δυνάμεις που εγείρονται ξαφνικά μέσ’ από τις ίδιες των οργανώσεις, μέσ’ από τις ίδιες των τάξεις, και δεν ξέρουν οι εχθροί από ποιο δρόμο να φύγουν. Καθώς το άγγελμα εισδύει σε νέες χώρες, χιλιάδες επί πλέον αναλαμβάνουν τον αγώνα, δείχνοντας ότι ο κόσμος αυτός είναι ένα νεκρό πράγμα γι’ αυτούς, αδειανό από οποιεσδήποτε ελπίδες ζωής. Όπως οι Εφραϊμίτες, αυτοί λαμβάνουν στη μάχη τις θέσεις που τους ανατίθενται από τη διοργανωτική κεφαλή των αντιτυπικών τριακοσίων. Οι προσπάθειες είναι αποτελεσματικές εκεί όπου μας θέτει η οργάνωσις και όπου θα προκύψη ενότης δράσεως εναντίον του εχθρού.

21. Πώς μπορεί να αισθάνονται μερικοί από τα «άλλα πρόβατα» όταν μαθαίνουν για πρώτη φορά για το προνόμιό τους να κηρύττουν; εκτίμησις, όμως, ποιων δεδομένων ξεκαθαρίζει, τα πράγματα γι’ αυτούς;

²¹ Αλλά τι πρέπει να λεχθή για το παράπονο που εξέφρασαν οι Εφραϊμίτες επειδή δεν εκλήθησαν νωρίτερα; Τότε, στον τύπο, ο σκοπός του Θεού ήταν να χρησιμοποιήση περιωρισμένο αριθμό μαχητών στην αρχική έφοδο, για να αποδοθή κατάλληλα η νίκη στον Ιεχωβά. (Κριταί 7:2-4) Παρόμοια, ο θρίαμβος εναντίον των συγχρόνων Μαδιανιτών δεν προέρχεται από την αριθμητική δύναμι, και καμμιά σάρκα δεν πρέπει να καυχηθή ενώπιον του Θεού. Η νίκη πρέπει να είναι προς τιμήν του Ιεχωβά. Αυτός δεν έχει ανάγκη από πλάσματα για να κατατροπώσουν τον εχθρό· θα μπορούσε να διακηρύξη την αλήθεια κάνοντας τους λίθους να κράξουν. (Λουκάς 19:40· 1 Κορινθίους 1:29) Επροτίμησε, ωστόσο, να χρησιμοποιήση ένα «μικρόν ποίμνιον», ένα κεχρισμένο υπόλοιπο, για να επιτελέση το έργο του να τραπή εις φυγήν ο εχθρός. Αργότερα, καθώς λαμβάνονται ολοένα περισσότεροι από την τάξι των «άλλων προβάτων» στις μαχόμενες γραμμές μερικοί μπορεί να εκδηλώνουν λύπη διότι δεν επληροφορήθηκαν νωρίτερα γι’ αυτές τις Γραφικές αλήθειες, για να μπορέσουν να έχουν πληρέστερη συμμετοχή στο έργο της κηρύξεως του ευαγγελίου. Αλλά εκτιμούν την αιτία της καθυστερημένης, όπως τους φάνηκε, προσκλήσεώς των στην υπηρεσία, όταν μανθάνουν για τον σκοπό του Ιεχωβά να συνάξη πρώτα, να δοκιμάση, να κοσκινίση και να κρίνη ένα κεχρισμένο υπόλοιπο.—Ιωάννης 10:16· 1 Πέτρου 4:17.

22. Πώς απήντησε ο Γεδεών, και ποιες Γραφικές αρχές εφήρμοσε, τακτοποιώντας την εσωτερική διαμάχη;

²² Με μια γλυκειά και διακριτική απάντησι ο Γεδεών κατεπράυνε την οργή των Εφραϊμιτών. Εφήρμοσε αρχές που εξεφράσθησαν αιώνες αργότερα. «Προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» «Εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» (Παροιμίαι 15:1· Ρωμαίους 12:10· Φιλιππησίους 2:3) Δεν ήταν καιρός για εσωτερική διαμάχη· κατηύνασε, λοιπόν, το θυμό τους υποδεικνύοντας την πλούσια συμμετοχή που είχαν στο να στερεώσουν τη νίκη και προσθέτοντας μάλιστα με γενναιοφροσύνη: «Τι έκαμα τώρα ως προς εσάς;» Και εν συνεχεία ερώτησε: «Δεν είναι καλήτερον το αποτρύγημα του Εφραΐμ παρά τον τρυγητόν του Αβί-έζερ;»

23. Στην εκπλήρωσι, πώς μπορεί λογικώς να λεχθή ότι το κεχρισμένο υπόλοιπο έκαμε τρυγητό στην εχθρική «άμπελο», τα δε «άλλα πρόβατα» αποτρύγημα μόνο, αλλά ότι το αποτρύγημα συμβάλλει σοβαρά στη νίκη;

²³ Ο «Αβί-έζερ» αντιπροσώπευε τον οίκο του Γεδεών, σ’ αυτό δε το δράμα παρίστανε το κεχρισμένο υπόλοιπο των μελών του σώματος του Χριστού. Η επίγεια οργάνωσις του Σατανά είναι γνωστή ως «η άμπελος της γης», και όσον αφορά τον ορατό πόλεμο μεταξύ αυτής και των μαρτύρων του Ιεχωβά, το κεχρισμένο υπόλοιπο είναι εκείνο που διακηρύττει πρώτο την αλήθεια που αρχίζει τη μάχη. (Αποκάλυψις 14:18-20) Το άφοβο κήρυγμα του υπολοίπου είναι εκείνο που κατατροπώνει τον εχθρό και τον βάζει στο δρόμο προς την τελεία ήττα. Τον καιρό που τα «άλλα πρόβατα» ενώνονται στη σύγκρουσι, οι περισσότεροι από τους δογματικούς καρπούς της εχθρικής «αμπέλου» έχουν τρυγηθή ως ψεύδη, και απομένουν μόνο μερικά αποτρυγήματα. Όμως τα «άλλα πρόβατα» έρχονται στη σύγκρουσι στον κρίσιμο καιρό για να εκτελέσουν ζωτικής φύσεως υπηρεσία, όπως ακριβώς το αποτρύγημα του Εφραΐμ στην αρχαία μάχη, η παγίδευσις και σφαγή των κατατροπωμένων Μαδιανιτών και η σύλληψις των φυγάδων παρέσχον μια σοβαρή συμβολή στην τελική νίκη.

24. Γιατί τα «άλλα πρόβατα» δεν έχουν τώρα αιτία να ψέγουν κανένα επειδή ξεκίνησαν αργά για τον Θεοκρατικό πόλεμο, αλλά είναι ικανοποιημένοι και χαίρουν για το έργο του αποτρυγήματος που είναι η μερίδα τους;

²⁴ Αυτό το ανεγνώρισε ο Γεδεών, ακριβώς όπως και το κεχρισμένο υπόλοιπο σήμερα με χαρά δηλώνει ότι τα «άλλα πρόβατα» τώρα έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή στο να απωθούν και να παραμερίζουν και να εκμηδενίζουν τους δογματικούς και ιδεολογικούς καρπούς της ορατής οργανώσεως του Σατανά. Η τάξις των «άλλων προβάτων» δεν έχει αιτία να ψέγη οποιονδήποτε διότι ξεκίνησε αργά. Οι Εφραϊμίτες έπρεπε να ξέρουν ότι οι Μαδιανίτες ήταν στη γη, ότι ο Γεδεών συνήθροιζε δυνάμεις για να τους πολεμήση, και ότι θα μπορούσαν οπωσδήποτε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και χωρίς να έχουν επισήμως προσκληθή. Παρόμοια, πολλοί τώρα που περιλαμβάνονται στα «άλλα πρόβατα», εγνώριζαν από πρωτύτερα για το έργο του υπολοίπου και θα μπορούσαν να έχουν ενωθή μαζί του. Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια του 1920 δεν είχαν προσκληθή τόσο έντονα να λάβουν μέρος στην υπηρεσία, διότι η πρόσκλησις επεξετάθη σ’ αυτούς αργότερα, ακριβώς όπως και στον τύπο η πρόσκλησις ήλθε αργότερα στους Εφραϊμίτες. Αφού εδιδάχθηκαν, τα «άλλα πρόβατα» εξετίμησαν γιατί έπρεπε να καθυστερήση η σύναξίς των, ότι ήταν πρόθεσις του Ιεχωβά να συνάξη πρώτα τελείως το «μικρόν ποίμνιον», είναι δε ικανοποιημένοι με την διευθέτησι των πραγμάτων που έκαμε ο Ιεχωβά, και χαίρουν εξαιρετικά για τα προνόμια της υπηρεσίας που κατέχουν τώρα, ακριβώς όπως οι Εφραϊμίτες καταπραΰνθηκαν αφού εδιδάχθηκαν από τον Γεδεών. Τώρα, λοιπόν, τα «άλλα πρόβατα» έρχονται στο ακρότατο τέλος του έργου της διακηρύξεως του ευαγγελίου, αφού αυτό επροχώρησε επί δεκαεννέα αιώνες, μετά τον θάνατο των αντιτυπικών πρωτοτόκων, και χαίρουν διότι το τελικό έργο αποτρυγήματος που εκτελούν, είναι τόσο εκπληκτικά καρποφόρο και συμβάλλει τόσο σοβαρά στη συγκομιδή εκείνων που θα αποτελέσουν τον «πολύν όχλον» της Αποκαλύψεως 7:9.

ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

25. Ποια ήταν η πείρα του Γεδεών με τους άνδρας της Σοκχώθ και της Φανουήλ;

²⁵ Η αφήγησις των τελικών φάσεων της τυπικής μάχης συνεχίζεται: «Και ελθών ο Γεδεών εις τον Ιορδάνην, διέβη αυτός και οι τριακόσιοι άνδρες οι μετ’ αυτού, αποκαμωμένοι, όμως καταδιώκοντες. Και είπε προς τους ανθρώπους της Σοκχώθ, Δότε παρακαλώ, άρτους τινάς εις τον λαόν τον ακολουθούντα με· διότι είναι αποκαμωμένος, και εγώ καταδιώκω οπίσω του Ζεβεέ και του Σαλμανά, των βασιλέων του Μαδιάμ. Και απεκρίθησαν οι αρχηγοί της Σοκχώθ, Μήπως αι χείρες του Ζεβεέ και του Σαλμανά είναι τώρα εις την χείρα σου, ώστε να δώσωμεν άρτους εις το στράτευμά σου;» Ο Γεδεών προχώρησε και διετύπωσε την ίδια παράκλησι στους άνδρας της Φανουήλ, έλαβε δε την ίδια απάντησι. Ο Γεδεών επρόφερε κρίσι εναντίον και της Σοκχώθ και της Φανουήλ, και συνέχισε την καταδίωξι του εχθρού.—Κριταί 8:4-9.

26. Ποιοι κάνουν ίδια μεταχείρισι στο ‘αποκαμωμένο, όμως καταδιώκον’ υπόλοιπο;

²⁶ Εκείνοι που αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο προώθησαν τη μάχη της αληθείας εναντίον του ψεύδους επί πολλά έτη τώρα, αλλά, μολονότι είναι προχωρημένοι στην ηλικία και πλησιάζουν στην εξάντλησι, δεν ενδίδουν στην κούρασι της σαρκός, αλλά εξακολουθούν τη δίωξι του εχθρού, «αποκαμωμένοι, όμως καταδιώκοντες». Συχνά θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τέτοια βοήθεια σαν αυτή που συμβολίσθηκε από τον «άρτον» ή από «ποτήριον ψυχρού ύδατος». Εκείνοι που αρνούνται να βοηθήσουν τους αδελφούς του Χριστού, κρίνονται δυσμενώς από τον Βασιλέα, ο οποίος τους λέγει: «Επείνασα και δεν μοι εδώκατε να φάγω· εδίψησα, και δεν με εποτίσατε.» «Και θέλουσιν απέλθει . . . εις κόλασιν αιώνιον.» (Ματθαίος 25:42, 46· 10:42) Αυτοί προεικονίσθηκαν από τους άνδρας της Σοκχώθ και της Φανουήλ, και θα υποστούν την ίδια τύχη.

27. Ποια άποψι των πραγμάτων υιοθέτησαν οι άνδρες της Σοκχώθ και της Φανουήλ; και πώς προεικόνισαν έτσι καλά τις σημερινές τάξεις των «εριφίων» και του «κακού δούλου»;

²⁷ Οι άνδρες της Σοκχώθ και της Φανουήλ ενόμιζαν ακόμη ότι μπορούσε να νικήσουν οι Μαδιανίτες, και εφοβούντο αντεκδίκησι αν βοηθούσαν την ομάδα του Γεδεών. Ο εχθρός που έφευγε και κρυβόταν τώρα στην Καρκόρ, ανήρχετο σε 15.000, υπερείχε, δηλαδή, με αναλογία 50 προς 1, σε ανθρώπους δε που είχαν μικρή πίστι και απέβλεπαν στο εξωτερικό φαινόμενο, και που ήταν τυφλοί στη δύναμι του Ιεχωβά που υποστηρίζει το λαό του, η νίκη του Γεδεών θα φαινόταν ακόμη μια θολή προσδοκία. Οι άνδρες της Σοκχώθ και της Φανουήλ απέβλεπαν ακόμη στους καταδυνάστας των ωσάν να είχαν κυριαρχία επάνω τους, ωσάν να ήταν «υπερέχουσαι εξουσίαι», στις οποίες θα έπρεπε να υποτάσσωνται. Πόσο τους ομοιάζουν οι σημερινές τάξεις των «εριφίων» και του «πονηρού δούλου», που αρνούνται να βοηθήσουν το κεχρισμένο υπόλοιπο και δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι πίσω από τους αδελφούς αυτούς του Κυρίου βρίσκονται ο Χριστός και ο Ιεχωβά, και που φοβούνται ακόμη τους ηγέτας του κόσμου και είναι συνδεδεμένοι μαζί τους και τους θεωρούν ως τας «υπερεχούσας εξουσίας»! Αυτοί οι εριφοειδείς νομίζουν ότι η παρούσα οργάνωσις του κόσμου υπό τον Σατανάν είναι εν τάξει, νομίζουν ότι θα εξακολουθήση να υπάρχη ως η κυβερνώσα δύναμις, και συνταυτίζουν την τύχη τους μαζί της. Επομένως, τόσο στον τύπο όσο και στο αντίτυπο βλέπομε ότι η εχθρική κατατρόπωσις και η προέλασις της μάχης διαιρούν τους ανθρώπους, μερικοί από τους οποίους έρχονται και ενώνονται στον αγώνα εναντίον των Σατανικών καταδυναστών, ενώ άλλοι παίρνουν το μέρος των καταδικασμένων εισβολέων στη περιοχή της λατρείας του Ιεχωβά.—Ματθαίος 25:31, 32.

28. Με την αφήγησι ποιων γεγονότων τελειώνει το προφητικό δράμα;

²⁸ Η αφήγησις του τυπικού αγώνος συνεχίζεται: «Ο Ζεβεέ δε και ο Σαλμανά ήσαν εν Καρκόρ, και τα στρατεύματα αυτών μετ’ αυτών, ως δεκαπέντε χιλιάδες, πάντες οι εναπολειφθέντες όλου του στρατεύματος των κατοίκων της ανατολής· διότι έπεσον εκατόν είκοσι χιλιάδες ανδρών συρόντων ρομφαίαν. Και ανέβη ο Γεδεών από της οδού των κατοικούντων εν σκηναίς, από ανατολών της Νοβά και της Ιογβέα, και επάταξε το στρατόπεδον· ήτο δε το στρατόπεδον εν αφοβία. Ο δε Ζεβεέ και ο Σαλμανά έφευγον, και αυτός κατεδίωκεν οπίσω αυτών, και συνέλαβε τους δύο βασιλείς του Μαδιάμ, τον Ζεβεέ και τον Σαλμανά, και άπαν το στρατόπεδον κατετρόπωσε.» (Κριταί 8:10-12) Καθώς επέστρεφε νικηφόρος κατά μήκος του δρόμου της καταδιώξεως, ο Γεδεών επέβαλε κατάλληλη τιμωρία στους άνδρας της Σοκχώθ και της Φανουήλ, απεκάλυψε το γεγονός ότι οι Μαδιανίτες βασιλείς Ζεβεέ και Σαλμανά ήταν εκείνοι που είχαν σφάξει τους αδελφούς του, και δικαίως τους εθανάτωσε.—Κριταί 8:13-21.

29. Τι πρέπει να κρατούν στο νου τα «άλλα πρόβατα», και γιατί;

²⁹ Ο Γεδεών και οι τριακόσιοί του ήταν εκείνοι που άρχισαν τη μάχη υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά· αυτοί και την ετελείωσαν με τη χάρι Του. Το κεχρισμένο, λοιπόν, υπόλοιπο είναι εκείνο που παίζει τον κύριο ρόλο στον ορατό Χριστιανικό πόλεμο εναντίον των πρακτόρων του Σατανά και που χρησιμοποιείται για να τον αρχίση και να τον τελειώση καθ’ όσον αφορά αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’. Οι Εφραϊμίτες μπορεί να είχαν το προνόμιο να συλλάβουν και να θανατώσουν τους Μαδιανίτας άρχοντας Ωρήβ και Ζηβ, αλλά ήταν μερίδα του Γεδεών το να συλλάβη και να θανατώση τους δύο βασιλείς του Μαδιάμ. Είναι ανάγκη τα «άλλα πρόβατα» να κρατούν αυτά τα πράγματα στο νου, για να μπορούν πάντοτε να εκτιμούν τη σχέσι τους προς το υπόλοιπον, προς την οργάνωσι, και προς τον Ιησού Χριστό και τον Ιεχωβά Θεό. Το γεγονός ότι με το βάρος των αριθμών εκτελούν τώρα το μεγαλύτερο μέρος του έργου της μαρτυρίας, μόνο ταπεινούς πρέπει να τους κάνη για το πολύτιμο προνόμιό τους· ποτέ δεν πρέπει να τους κάνη να εξυψώνουν τον εαυτό τους απέναντι του κεχρισμένου υπολοίπου, υπό την άμεση καθοδηγία του οποίου εργάζονται. Με το να διατηρούν έτσι την κατάλληλη διανοητική διάθεσι, ποτέ δεν θα ταπεινωθούν και δεν θα καταστραφούν μαζί με τους αντιτυπικούς εριφοειδείς άνδρας της Σοκχώθ και της Φανουήλ.—Ματθαίος 23:12.

30, 31. Ποιες ομοιότητες και αντιθέσεις υπάρχουν στον σαρκικό και στον Χριστιανικό πόλεμο ως προς την κατοχή δυνάμεως και την κινητοποίησι και την οργάνωσι;

³⁰ Έτσι ο λαός του Θεού στις μέρες του Γεδεών ελευθερώθηκε από την Μαδιανιτική δουλεία, με μια μάχη που διέτρεξε ολόκληρη την πορεία της, από την αρχική έφοδο έως τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Ο Γεδεών εξακολούθησε τη μάχη ως το τέλος. Για να εντυπωθή στους διακόνους η σπουδαιότης τού να εξακολουθήσουν έως το τέλος το έργο τού από θύρα σε θύρα κηρύγματος, εξετάζομε πιο κάτω την ομοιότητα στην πορεία που λαμβάνεται, αλλά την αντίθεσι στα αποτελέσματα που παράγονται, από τον σύγχρονο σαρκικό πόλεμο και από τον Χριστιανικό πόλεμο.

³¹ Άνθρωποι του παλαιού αυτού κόσμου που παρέρχεται, κρατούν στο χέρι τους τη δύναμι να φονεύσουν εκατομμύρια, με τη χάρι του Διαβόλου. Έχουν τις μικροβιακές τους βόμβες, τις ατομικές βόμβες και αποβλέπουν στις ισχυρές βόμβες υδρογόνου. Άνθρωποι του ερχομένου νέου κόσμου κρατούν στο χέρι τους τη δύναμι να δείξουν το δρόμο της ζωής σε εκατομμύρια, με τη χάρι του Θεού. Έχουν και κατανοούν τον λόγον του Θεού, ο οποίος υπερχειλίζει με ύδατα ζωής. Ο παλαιός κόσμος κινητοποιείται για να παραγάγη θάνατο, με το να τροφοδοτή πλήθη συγκεντρωμένων εργοστασίων με ακατέργαστα υλικά, για να τα μεταβάλουν σε οβίδες και βόμβες και δηλητηριώδη αέρια. Οι υπηρέται του νέου κόσμου κινητοποιούνται για να παραγάγουν το ζωοπάροχο άγγελμα, με το να διατηρούν τυπογραφικές εγκαταστάσεις που επισωρεύουν αποθέματα Γραφών και Γραφικών βοηθημάτων. Ο παλαιός κόσμος οργανώνεται για να διανείμη τους φονείς του, με το να συγκροτή στρατούς για την επάνδρωσι των τανκς και των πλοίων και των αεροπλάνων που εξαπολύουν θάνατο στα πεδία των μαχών. Οι εργάται του νέου κόσμου οργανώνονται σε ομάδες για να διανείμουν το άγγελμα της ζωής με το να κάνουν επισκέψεις από θύρα σε θύρα και με το να δίδουν μαρτυρία στους δρόμους και σ’ όλα τα πεδία του κηρύγματος παγκοσμίως. Οι δυνάμεις και του παλαιού και του νέου κόσμου προχωρούν με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, αλλά τι αντίθεσις στα αποτελέσματα!

32. (α) Αντιπαραβάλετε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των δυνάμεων του παλαιού κόσμου και του νέου κόσμου. (β) Δείξτε με μια εξεικόνισι την ανάγκη της διεξαγωγής επανεπισκέψεων και οικιακών Γραφικών μελετών.

³² Όταν ο παλαιός κόσμος κάνη εκκαθαρίσεις κατά την πορεία νικηφόρων στρατιών, αποστέλλει δυνάμεις κατοχής, λαφυραγωγεί και καταδυναστεύει, απαιτεί επανορθώσεις, και εγκαθιστά στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων και στρατόπεδα φυλακίσεως. Αφού οι διαγγελείς της Βασιλείας διανείμουν Γραφικά βοηθήματα, συνεχίζουν με το να επανεπισκέπτωνται τους κατόχους των, να απαντούν σε ερωτήσεις, να διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες, να δείχνουν στους ενδιαφερομένους πώς να κηρύττουν, να τους μεταφέρουν από τη δουλεία του παλαιού αυτού κόσμου στις προβλέψεις ελευθερίας σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. Οι Θεοκρατικοί διάκονοι γνωρίζουν ότι η αλήθεια της Γραφής παρομοιάζεται με «ύδωρ», και ότι θα μπορούσε να λεχθή ότι μέσα από τα εξώφυλλα ενός Γραφικού βοηθήματος βρίσκεται μια δεξαμενή τέτοιου «ύδατος». Επί πλέον, όταν το νερό μένη περιφραγμένο και ακίνητο, χάνει τη φρεσκάδα του, λιμνάζει· πρέπει να ρέη σαν ποτάμι για να είναι καθαρό και σπινθηροβόλο. Οι διάκονοι, λοιπόν, επανεπισκέπτονται, ενθαρρύνουν τους κατόχους των εκδόσεων να τις ανοίξουν, αφήνουν ελεύθερο το άγγελμα που βρίσκεται στη σελίδα να ρεύση μέσω του ματιού στη διάνοια και να γεμίση την καρδιά. Αν τα ύδατα της αληθείας εμιάνθηκαν και εμολύνθηκαν από τους συγχρόνους Μαδιανίτες που ψεύδονται, ο διάκονος που επανεπισκέπτεται μπορεί να αφαιρέση την ακαθαρσία που εδημιούργησαν εκείνοι που εκσφενδονίζουν λάσπες, και να καθαρίση το νερό και να το κάνη να ρέη στον ακροατή με σπινθηροβόλο διαύγεια. (Ιεζεκιήλ 34:18, 19· Αποκάλυψις 22:1, 17) Οι διάκονοι, λοιπόν, πρέπει να επανεπισκέπτωνται, όχι μόνο για να διδάξουν καθαρή αλήθεια, αλλά επίσης για να αφαιρέσουν κάποιες ρυπαρές κηλίδες ή ψεύδη που άφησαν εκείνοι που ακόμη προβάλλουν ως αντιπρόσωποι του Χριστού ή ως «υπερέχουσαι εξουσίαι» «τεταγμέναι υπό του Θεού». Αυτές οι Θεοκρατικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις είναι αναγκαίες για να ελευθερώσουν τελείως τους καταδυναστευομένους και να εξαλείψουν οποιουσδήποτε περιφερομένους καταδυνάστας.

ΚΑΡΠΟΙ ΝΙΚΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

33, 34. Τι επιβεβαιώνει την άποψι ότι με την ήττα του Μαδιάμ τελειώνει η προφητική σημασία του δράματος; ποια, όμως γεγονότα ακολούθησαν που περιέχουν γενικής φύσεως διδασκαλία;

³³ Φαίνεται ότι με την ολοκληρωτική ήττα των Μαδιανιτών τελειώνει η προφητική σημασία του δράματος. Ως επιβεβαίωσι της απόψεως αυτής, σημειώστε ότι αμέσως μετά την τελική νίκη ο λαός θέλησε να κάνη βασιλέα του τον Γεδεών, και το σπέρμα του έπειτα απ’ αυτόν. (Κριταί 8:22, 23) Αυτό δύσκολα θα μπορούσε να έχη αντιτυπική σημασία, αφού στην εκπλήρωσι ο Μεγαλύτερος Γεδεών Χριστός Ιησούς ενθρονίσθηκε ως Βασιλεύς προτού το κεχρισμένο υπόλοιπο συναχθή εναντίον των συγχρόνων Μαδιανιτών, ούτε θα έχη ο Χριστός διαδόχους—υιούς για να βασιλεύσουν αντ’ αυτού στο θρόνο όπως έγινε πρότασις στην περίπτωσι του Γεδεών. Αφού ο Γεδεών αρνήθηκε τη βασιλεία για τον εαυτό του και τους γυιούς του, έκαμε μια άλλη πρότασι, η οποία έγινε δεκτή και ωδήγησε σε ωρισμένα γεγονότα. Αλλά το προφητικό δράμα είχε τελειώσει, και επομένως τα συμβάντα αυτά εξετάζονται χωρίς αντιτυπική σημασία. Αποκαλύπτουν, ωστόσο, μια γενική αρχή και ένα αντικειμενικό μάθημα, που είναι διδακτικά στις αδρές των γραμμές. Η αφήγησις αναφέρει:

³⁴ «Και είπε ο Γεδεών προς αυτούς, Θέλω ζητήσει από σας ζήτημα· να μοι δώσητε έκαστος τα ενώτια εκ των λαφύρων αυτού· διότι οι εχθροί είχον ενώτια χρυσά, όντες Ισμαηλίται. Και απεκρίθησαν, Θέλομεν δώσει αυτά μετά χαράς. Και ήπλωσαν φόρεμα, και έρριπτεν εκεί έκαστος τα ενώτια εκ των λαφύρων αυτού. Και το βάρος των χρυσών ενωτίων, τα οποία εζήτησαν, ήτο χίλιοι και επτακόσιοι σίκλοι χρυσού· εκτός των μηνίσκων, και των περιδεραίων, και των πορφυρών, τα οποία ήσαν επί τους βασιλείς του Μαδιάμ, και εκτός των περιλαιμίων, τα οποία ήσαν εις τους τραχήλους των καμήλων αυτών. Και έκαμεν ο Γεδεών εφόδ εξ αυτών, και έθεσεν αυτό εν τη πόλει αυτού, εν Οφρά· και επόρνευσε πας ο Ισραήλ οπίσω αυτού εκεί· και έγεινε παγίς εις τον Γεδεών και εις τον οίκον αυτού.»—Κριταί 8:24-27.

35. Ποια γεγονότα είναι πρόδηλα;

³⁵ Τα εξής γεγονότα είναι πρόδηλα: Τα λάφυρα της νίκης δεν διετέθησαν για τον πλουτισμό οποιουδήποτε ατόμου, αλλά συγκεντρώθηκαν για να κατασκευασθή ένα εφόδ. Αυτό δεν ήταν ένα είδωλο, αλλά ήταν ένα ιερατικό ένδυμα που εχρησιμοποιείτο στην υπηρεσία του Θεού. (Έξοδος 28:6-14) Με την κατασκευή του εφόδ τα λάφυρα εχρησιμοποιήθηκαν για να κατασκευασθή κάτι που τιμούσε και ανεγνώριζε τον Ιεχωβά. Η περίπτωσις ήταν όμοια με τον καιρό που οι Ισραηλίτες ‘εγύμνωσαν’ τους Αιγυπτίους πριν από την έξοδο, αργότερα δε, όταν ήταν στην έρημο, απ’ αυτόν ακριβώς τον χρυσόν και τα πολύτιμα υλικά συνεισέφερε ο λαός για την κατασκευή της σκηνής, που περιελάμβανε και εφόδ. (Έξοδος 11:2· 12:36· 35:5, 21-29· 36:5-7) Ο Ισραήλ διέπραξε πνευματική πορνεία με το εφόδ που έκαμε ο Γεδεών, λατρεύοντάς το, και αυτό έγινε παγίδα στον Γεδεών και στον οίκο του. Εντούτοις, ο Γεδεών δεν έκαμε, βέβαια, το εφόδ για ειδωλολατρικούς σκοπούς· για την τιμή του Ιεχωβά αυτός είχε αρνηθή τη βασιλεία για τον εαυτό του και αντ’ αυτού συνεκέντρωσε την προσοχή στο εφόδ ως αντιπροσωπεύον τον Θεό. Ο λαός, όμως, κακώς ελάτρευσε το εφόδ μάλλον παρά Εκείνον που αντιπροσώπευε, όπως συνέβη όμοια με τον χάλκινον όφιν που ο Μωυσής είχε κατάλληλα κατασκευάσει, αλλά ο οποίος αργότερα ειδωλοποιήθηκε. (Αριθμοί 21:9· 2 Βασιλέων 18:4) Το εφόδ δεν εξυπηρέτησε τον σκοπό για τον οποίον κατασκευάσθηκε, και ακόμη «απεδείχθη κίνδυνος εις τον Γεδεών και τον οίκον αυτού»· το θείο υπόμνημα, όμως, δεν λέγει ότι ο Γεδεών το ελάτρευσε. (Κριταί 8:27, Μόφφατ) Ο Γεδεών πέθανε επιδοκιμασμένος, η δε λατρεία του Βάαλ δεν εξασκήθηκε πια στον Ισραήλ ενόσω ζούσε ο Γεδεών.—Κριταί 8:33· Εβραίους 11:32.

36. Ποια γενική αρχή φανερώνεται από την πορεία του Γεδεών; και πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά εφαρμόζουν σήμερα αυτή την αρχή;

³⁶ Η γενική αρχή που φανερώνεται είναι ότι οποιοιδήποτε καρποί Θεοκρατικών νικών πρέπει να χρησιμοποιούνται για την τιμή του Ιεχωβά, και όχι για την εξύψωσι οποιουδήποτε ατόμου ή οργανώσεως. Οι Ισραηλίτες απεγύμνωσαν τους Μαδιανίτες από τα ωραία τους ενδύματα και κοσμήματα· έτσι η αλήθεια που διακηρύττεται εναντίον των ηγετών του κόσμου, θρησκευτικών ή πολιτικών, εμπορικών ή στρατιωτικών, τους απογυμνώνει από τον ισχυρισμό, με τον οποίον περιβάλλουν τον εαυτό τους, ότι είναι, δηλαδή, αι «υπερέχουσαι εξουσίαι», τους μετακινεί από την εξυψωμένη τους θέσι, διαρπάζει το γόητρο και τη λατρεία που άλλοτε απελάμβαναν, και έτσι χάνουν τους κολακευτικούς τίτλους που τους επέτρεπαν να ακτινοβολούν και να λάμπουν. Οποιοιδήποτε θησαυροί υπηρεσίας που μπορεί να απελάμβαναν, παρέρχονται, διότι εχρησιμοποίησαν τα αξιώματά τους για να επιδείξουν τον εαυτό τους. Αυτά τα πράγματα που ελκύουν την προσοχή δεν μεταβιβάζονται στους μάρτυρας που λέγουν την αλήθεια, αλλά αθροίζονται μαζί και προσφέρονται προς τιμήν του Ιεχωβά. Καθώς οι άνθρωποι καλής θελήσεως μανθάνουν την αλήθεια, απογυμνώνουν αυτούς που ετιμούσαν προηγουμένως από τους ακατάλληλους αυτούς τίτλους και στολισμούς και δίδουν όλο τον αίνο στον Ιεχωβά, και αποδίδουν στον Θεό και στον Χριστό όλους τους τιμητικούς τίτλους, όπως «Πατήρ» και «Υπερέχουσαι Εξουσίαι».—Ιώβ 32:21, 22· Ψαλμός 150:6· Ησαΐας 42:8· Ματθαίος 23:9.

37. Ποιο αντικειμενικό μάθημα περιέχεται στα αρχαία συμβάντα; και τι πρέπει αυτό να διδάξη σήμερα τους Χριστιανούς;

³⁷ Το αντικειμενικό μάθημα που περιέχεται στα αρχαία συμβάντα που ακολούθησαν το προφητικό μέρος του δράματος είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να ειδωλοποιούνται οι καρποί της νίκης. Οποιεσδήποτε αυξήσεις ή κέρδη σε αριθμούς ευαγγελιζομένων που προέρχονται από το έργο της κηρύξεως του ευαγγελίου δεν πρέπει ποτέ να αποδίδωνται σε ανθρώπους ή σε μια ορατή οργάνωσι, ούτε πρέπει το ποσόν του έργου που επιτελείται να γίνη αιτία να καυχηθή ένα πλάσμα· όλα αυτά οφείλονται στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό και πρέπει να αφιερώνωνται σ’ αυτούς και στην διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά. Ένα παράδειγμα είναι το εξής: Ένας γεωργός σπέρνει σπόρο και ποτίζει και καλλιεργεί· αλλά μήπως κάνει αυτός το σπόρο να φυτρώση, να αυξήση και τελικά να φέρη καρπό; Δεν οφείλεται η αύξησις στον Δημιουργό; Ο απόστολος Παύλος, μ’ ένα τέτοιο παράδειγμα, αφαιρεί την καύχησι από εκείνους που αποβλέπουν σε πλάσματα και αποδίδουν σ’ αυτά τις αυξήσεις που γίνονται στο έργο της οργανώσεως, λέγοντας: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» (1 Κορινθίους 3:6, 7) Οι διάκονοι μπορεί να φυτεύουν το σπόρο της αληθείας και να τον ποτίζουν με επανεπισκέψεις και διεξαγωγή κατ’ οίκον Γραφικών μελετών, αλλά ο Θεός είναι εκείνος που συναθροίζει τους νέους πιστούς για να δώση αύξησι και ανάπτυξι στην ορατή οργάνωσι των κηρύκων.

38. Τι πρέπει να ενθυμούμεθα σχετικά με τις κοσμικές οργανώσεις; αλλά γιατί η παρούσα ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά δεν θα παγιδευθή έτσι;

³⁸ Τούτο πρέπει να ενθυμούμεθα σχετικά με τις οργανώσεις γενικώς. Όταν είναι νέες και αναπτύσσωνται και μάχωνται στην πορεία τους, ο ζήλος τους είναι έντονος και ευαγγελιστικός· αλλά όταν κερδίσουν τη θέσι τους και γίνουν ισχυρές και πλούσιες και απολαύουν σεβασμού, συχνά χάνουν την αρρενωπή τους δύναμι και γίνονται χαλαρές, πλαδαρές, νωθρές, και επιδεικνύουν με υπερηφάνεια το μέγεθός τους, και θέτουν τις οδηγίες τους πάνω από τις εντολές του Θεού. Αυτό συνέβη στις οργανώσεις των μεγάλων παραδεδεγμένων εκκλησιών του «Χριστιανισμού» που ευημερούν. Η οργάνωσις υπηρετείται και λατρεύεται αντί εκείνου που αυτή ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει, δηλαδή του Ιεχωβά Θεού. Η παγίδα, όμως, αυτή ποτέ δεν θα συλλάβη τον καθαρισμένο λαό του Ιεχωβά σήμερα· η αναπτυσσόμενη ορατή οργάνωσις δεν τους γεμίζει με υπερηφάνεια που προηγείται της πτώσεως, αλλά χρησιμεύει στο να τους υπενθυμίζη ότι ο Ιεχωβά διευθύνει και ευλογεί το έργον, ότι είναι ο κατάλληλος καιρός του για τη συγκομιδή των καρπών της κηρύξεως του ευαγγελίου.—Παροιμίαι 16:18.

39. Σε προτέρους καιρούς πώς επαγιδεύθηκαν οργανώσεις που ζητούσαν να υπηρετήσουν τον Θεό ή ισχυρίζοντο ότι τον υπηρετούν;

³⁹ Εν τούτοις, είναι καλό να ενθυμούνται όλοι τι παγίδα μπορούν να γίνουν οι ορατές οργανώσεις. Δεν υπερτιμούσαν, μερικοί Ισραηλίτες ένα ορατό ίδρυμα όταν παρεπονούντο ότι ο νέος ναός που ανοικοδομούνταν μετά τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία δεν έφθανε τη δόξα του ναού του Σολομώντος; (Αγγαίος 2:3) Στις ημέρες του Ιησού και έπειτα μερικοί Ιουδαίοι ήταν εξαιρετικά υπερήφανοι για τον ορατό ναό και απέδιδαν, πάρα πολλά σ’ αυτόν· τους υπεμνήσθη έντονα ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποιήτους ναούς. (Ματθαίος 23:18-22· 24:1, 2· Πράξεις 7:48· 17:24) Η αρχική Χριστιανική οργάνωσις προέκυψε σαν καρπός της διακονίας του Ιησού Χριστού, αλλά έγινε αποστάτις, κοσμική, δεσποτική, μόνο δε ένα υπόλοιπο παρέμεινε πιστό στον Θεό. (Πράξεις 20:29· 2 Πέτρου 2:1) Ασφαλώς η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που ξεφύτρωσε από την αποστασία αυτή, έχει παγιδευθή και καυχάται για το μέγεθός της και τον πλούτο της και τη δύναμί της, λατρεύει δε τον εαυτό της, τις παραδόσεις της, τα δόγματά της και τους κληρικούς ηγέτας της, αντί να λατρεύη τον Ιεχωβά Θεό. Πάλι, όταν ο Χριστός ήλθε στο ναό για κρίσι το 1918, ένας μεγάλος αριθμός από εκείνους που ώδευαν για τη Βασιλεία ξεκαθαρίσθηκαν, κυρίως επειδή περιέβαλαν με λατρευτική εκτίμησι την οργάνωσι της περιόδου Ηλία και τις συνήθειές της και το προσωπικό της, η οποία εκτίμησις, προσκολλημένη σ’ αυτή με ισχυρογνωμοσύνη, εις πείσμα του αυξάνοντος φωτός, δυσαρέστησε τον Θεό. Αυτοί επαγιδεύθηκαν· απερρίφθησαν από την υπηρεσία του Ιεχωβά.—Ζαχαρίας 13:8, 9· Ματθαίος 24:48-51.

40. Σε αναλογία με την αύξησι του ομίλου του Γεδεών ως τον καιρό της εφόδου εναντίον του Μαδιάμ, πόσο αύξησε ο αριθμός του κεχρισμένου υπολοίπου;

⁴⁰ Αλλά η ορατή οργάνωσις που τώρα αυξάνει και ευδοκιμεί αγνίσθηκε, εκαθαρίσθηκε από παγιδευτικές εκδηλώσεις, όπως είναι η λατρεία του πλάσματος. Η αύξησις οφείλεται στον Ιεχωβά Θεό· προέρχεται όχι από ανθρώπινη ισχύν ή δύναμι, αλλά από το πνεύμα Του. (Ζαχαρίας 4:6) Στο αρχαίο δράμα ο Γεδεών άρχισε μόνος, έπειτα εργάσθηκε με δέκα συντρόφους για να κατεδαφίση τον βωμό του Βάαλ, και όταν χιλιάδες συνέρρευσαν κοντά του, εκοσκινίσθηκαν και έμειναν τριακόσιοι για να χρησιμοποιηθούν εναντίον του Μαδιάμ· έτσι η δυναμίς του αυξήθηκε από ένα σε ένδεκα και έπειτα σε τριακοσίους ένα. (Κριταί 6:11, 27· 7:7) Παρόμοια από τον καιρό που ξεκίνησε η κρίσις του ναού ώσπου το εναρκτήριο σάλπισμα άρχισε να εκτοπίζη τους ηγέτας του κόσμου από το αξίωμά τους ως «υπερεχουσών εξουσιών», ο αριθμός του κεχρισμένου υπολοίπου αύξησε. Το 1918 ήταν κατά μέσον όρον 3.868 ευαγγελιζόμενοι το μήνα· το 1928, ήταν 23.988.

41. Καθώς απέκτησε ορμητικότητα η σύγχρονη κατατρόπωσις, ποιες αυξήσεις προέκυψαν, και πού οφείλεται αυτή η αύξησις;

⁴¹ Έπειτα η κατατρόπωσις των συγχρόνων Μαδιανιτών απέκτησε ορμητικότητα, και το 1930 τα «άλλα πρόβατα» ενώθηκαν στη μάχη, για να ανεβάσουν τον αριθμό των ευαγγελιζομένων σε 47.143 το 1938. Σε ολοένα αυξανόμενους αριθμούς ήλθαν στα τελευταία δέκα χρόνια, ώσπου το 1948 υπήρχαν 230.532 που έδιδαν τακτικά έκθεσι της υπηρεσίας των. Το 1949 ο αριθμός ανέβηκε σε 279.421, με ανώτατο όριο ενός μηνός 317.877 ευαγγελιζομένους. Για όλη αυτή την ευόδωσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ευχαριστούν τον Θεό, και συνεπώς δεν την αποδίδουν σε ορατές αντιπροσωπείες. Ο Ιεχωβά Θεός προείπε αυτή την άφθονη αύξησι εκείνων που θα ήρχοντο από όλα τα έθνη, σαν ποίμνια, σαν νέφη περιστεριών που σκοτεινιάζουν τον ουρανό από το πλήθος. Αυτοί έρχονται στην ωργανωμένη διάταξι του Ιεχωβά, οι δε πύλες είναι ανοιχτές να τους δεχθούν και δεν κλείνουν ούτε ημέρα ούτε νύχτα. Και πού οφείλεται ο ολοένα αυξανόμενος ρυθμός της συγκομιδής τώρα; Μήπως σε κάποιες λαμπρές ανθρώπινες διάνοιες μέσα στην ορατή οργάνωσι; ή σε αποτελεσματικούς τρόπους και μεθόδους που τίθενται σε εφαρμογή; Όχι· τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου συρρέουν τώρα με αφθονία διότι είναι ο καιρός του Θεού να επιταχυνθή ο ερχομός τους. «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.»—Ησαΐας 60:1-22, Α.Σ.Μ.

42. Σε τι αφιερώνεται η αύξησις; και πώς, επομένως, προσαρμόζονται οι νεοερχόμενοι;

⁴² Καθώς αυξάνει η ορατή οργάνωσις, η νέα δύναμις των αριθμών αφιερώνεται στην τιμή του Ιεχωβά. Αυτοί που προσέρχονται δεν κρατούνται σε υποδεέστερη θέσι ως μια τάξις λαϊκών για να υποβαστάζουν και να υποστηρίζουν μια τάξι κληρικών. Δεν υπάρχει διάκρισις ή διαστολή τάξεων ούτε σεβασμός προσώπων στην ορατή οργάνωσι· όλοι είναι υπό τον Θεό και τον Χριστό. (Ματθαίος 23:8· Πράξεις 10:34) Όπως και το κεχρισμένο υπόλοιπο πρωτύτερά τους, τα «άλλα πρόβατα» που προσέρχονται μελετούν το λόγο του Θεού κατ’ ιδίαν και καθ’ ομίλους, για να καθαρίσουν τη διάνοιά τους από τους μολυσμούς της ψευδούς θρησκείας. Προσέχουν τη συμβουλή που βρίσκεται μέσα στην Αγία Γραφή, και δέχονται πρόθυμα τις οδηγίες που προέρχονται από την ορατή οργάνωσι. Έπειτα καθώς λαμβάνουν θέσεις στις τάξεις των ευαγγελιζομένων του αγρού, βαδίζοντας ώμο προς ώμον μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο, αντλούν παρηγορία από τα ακόλουθα λόγια: «Ευλογητός ο Ιεχωβά, το φρούριόν μου, ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις μάχην· το έλεός μου, και το οχύρωμά μου, το υψηλόν καταφύγιόν μου και ο ελευθερωτής μου, η ασπίς μου, επί τον οποίον ήλπισα.»—Ψαλμός 144:1, 2, Α.Σ.Μ.

43. Τι θα λέγουν και τι θα πράττουν τώρα όλοι οι διάκονοι του Ιεχωβά στη γη; και τι θα αναγγέλλη η πολεμική τους κραυγή;

⁴³ Έτσι διδακτοί άνωθεν, όλοι οι διάκονοι του Ιεχωβά στη γη μπορούν να λέγουν: «Η σοφία είναι καλητέρα παρά την δύναμιν·» «Η σοφία είναι καλητέρα παρά τα όπλα του πολέμου.» Χωρίς σαρκικά όπλα θα περικυκλώσουν αυτόν τον θρησκευτικοποιημένο παλαιό κόσμο που βρίσκεται στο σκότος, και τον αγαπά. (Ιωάννης 3:19-21) Θα αφήσουν τον πυρσό της αληθείας να λάμπη, θα υψώσουν την φωνή τους σαν σάλπιγγα, θα κραυγάσουν τους αίνους του Θεού και τολμηρά θα χειρισθούν την «μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού». (Εφεσίους 6:17) Η θέσις των δεν είναι μαζί με τους 22.000 δειλούς που πήγαν στα σπίτια τους, δεν είναι μαζί με τους 9.700 απλήστους και οκνηρούς που ήταν αδιάφοροι για τη μάχη. Η θέσις των είναι μαζί με τους τριακοσίους πιστούς μαχητάς και τις ενισχύσεις που ενώθηκαν μαζί τους στην καταδίωξι του κατατροπωμένου εχθρού. Και καθώς προωθούν τον αγώνα, η πολεμική τους κραυγή αναγγέλλει εκείνους στους οποίους είναι αφιερωμένη η νίκη: «Υπέρ του Ιεχωβά και του Μεγαλυτέρου Γεδεών Χριστού Ιησού!»