Ποιος θα Αινέση τον Βασιλέα;
«Θέλω σε υψώνει Θεέ μου, βασιλεύ· και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα. Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 145:1, 2.
1. Τι είπε ο Δαβίδ για τον Ιεχωβά σαν Βασιλέα και γιατί;
Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ Δαβίδ έγραφε λόγια αίνου στον ουράνιο Βασιλέα του, τον Ιεχωβά Θεό. Σε μερικούς μπορεί να φαίνεται κάπως ασυνήθιστο το ότι ένας επίγειος βασιλεύς μιλά τόσο εμφατικά υπέρ κάποιου άλλου βασιλέως και τον αποκαλεί ανώτερό του Βασιλέα. Αλλά ο Δαβίδ είχε σοβαρούς λόγους για να το κάνη αυτό. Οι εκφράσεις του έγιναν από εκτίμησι γι’ αυτόν τον Βασιλέα, τον Ιεχωβά. Ο Δαβίδ έδειξε πραότητα μπροστά σ’ αυτόν τον Βασιλέα πράγμα που είναι ένδειξις σοφίας. (Ιακ. 3:13) Ο Δαβίδ ήταν ένας πιστός λάτρης του Ιεχωβά και είχε μια θαυμάσια στενή σχέσι μ’ αυτόν τον ‘Κύριον των βασιλέων’.—Δαν. 2:47.
2, 3. (α) Ποια είναι μερικά παραδείγματα εκφράσεων αίνου του Δαβίδ για τον Ιεχωβά στους Ψαλμούς; (β) Ποια είναι μερικά σημεία που τόνισε ο Δαβίδ στο 1 Χρονικών σχετικά με τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του;
2 Από τις πολλές εκφράσεις του Δαβίδ στις Γραφές μπορούμε να διακρίνωμε τι τον έκανε να εκτιμά τόσο πολύ τον Βασιλέα του, τον Ιεχωβά Θεό. Ο Ψαλμός 19 δείχνει την εκτίμησι του Δαβίδ για τον Ιεχωβά σαν Δημιουργό, νομοθέτη και Λυτρωτή. Ο Ψαλμός 24 διακηρύττει ότι ο Ιεχωβά είναι ο ιδιοκτήτης της γης και ο ένδοξος βασιλέας, ο Ισχυρός. Στον Ψαλμό 103:19 ο Δαβίδ εκφράζει εκτίμησι για τη βασιλεία του Ιεχωβά και λέει: « Ο Κύριος ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα.» Κατόπιν ο Δαβίδ καλεί τους αγγέλους και τους ανθρώπους να ευλογήσουν και να αινέσουν τον Ιεχωβά. Ο γεμάτος με ευχαριστίες ψαλμός του Δαβίδ που αναγράφεται στα εδάφια 1 Χρονικών 16:8-36 τονίζει την εκτίμησι του Δαβίδ για τον Ιεχωβά.
3 Προς το τέλος της βασιλείας του ο Δαβίδ εξέφρασε τα αισθήματα ολόκληρης της ζωής του μπροστά σ’ όλο το λαό του, λέγοντας: «Ευλογητός συ, Κύριε ο Θεός του Ισραήλ, ο πατήρ ημών, από του αιώνος και έως του αιώνος. Σου, Κύριε, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις και η τιμή και η νίκη και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· σου η βασιλεία, Κύριε, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων· και ο πλούτος και η δόξα παρά σου έρχονται, και συ δεσπόζεις των απάντων· και εις την χείρα σου είναι η ισχύς και η δύναμις· και εις την χείρα σου το να μεγαλύνης και να ισχυροποιής τα πάντα. Τώρα λοιπόν, Θεέ ημών, ημείς ευχαριστούμεν σε, και υμνούμεν το ένδοξον όνομά σου.»—1 Χρον. 29:10-13.
ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ
4. Τι συνέβη στις μέρες του Σαμουήλ ώστε να φθάση ο Ισραήλ ν’ αποκτήση ανθρώπινο βασιλέα, και πώς τα γύρω έθνη έγιναν παγίδα για τον Ισραήλ;
4 Η ιδιότητα του Ιεχωβά ως βασιλέως τέθηκε σαν ζήτημα για συζήτησι στον Ισραήλ λίγο πριν γεννηθή ο Δαβίδ. Αυτό συνέβη προς το τέλος της υπηρεσίας του κριτού Σαμουήλ, όπως φαίνεται στα εδάφια 1 Σαμουήλ 8:4-20. Αλλά τι ήταν αυτό που υποκίνησε τον υπό διαθήκη λαό του Ιεχωβά να ζητήση να τους κυβερνά βασιλεύς και ν’ απορρίψη έτσι τον Ιεχωβά; Είπαν στον Σαμουήλ ότι ήθελαν να είναι όπως όλα τα άλλα Έθνη. Ο Ιεχωβά μέσω του Σαμουήλ τους προειδοποίησε για το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσουν με το να έχουν πάνω τους ανθρώπινο βασιλέα. Πραγματικά ήσαν σε πολύ πλεονεκτική θέσι με τον Ιεχωβά ως Βασιλέα τους.—Βλέπε επίσης Δευτερονόμιο 4:7.
5. Πώς η βασιλεία έγινε ζήτημα στις μέρες του Γεδεών;
5 Το επίμαχο αυτό ζήτημα είχε ανακύψει και παλαιότερα στο έθνος Ισραήλ όταν ο Ιεχωβά έδωσε τη νίκη στο λαό που ήταν κάτω από τις διαταγές του Γεδεών εναντίον των Μαδιανιτών. «Και είπον οι άνδρες Ισραήλ προς τον Γεδεών, Γενού άρχων εφ’ ημάς, και συ και ο υιός σου και ο υιός του υιού σου, διότι έσωσας ημάς από της χειρός του Μαδιάμ. Ο δε Γεδεών είπε προς αυτούς, Δεν θέλω γίνει άρχων εφ’ υμάς εγώ, αλλ’ ουδέ ο υιός μου θέλει γίνει άρχων εφ’ υμάς· ο Κύριος θέλει είσθαι άρχων εφ’ υμάς.» (Κριταί 8:22, 23) Ο Γεδεών με νομιμοφροσύνη απέρριψε το αίτημα του λαού Ισραήλ και επιβεβαίωσε την ιδιότητα του Ιεχωβά ως βασιλέως επάνω τους. Εν τούτοις, λίγο μετά το θάνατο του Γεδεών, ένας από τους γιους του που ονομαζόταν Αβιμέλεχ δολοφόνησε βίαια τους περισσότερους αδελφούς του και ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλέα, αλλά η βασιλεία του είχε σύντομη διάρκεια και το τέλος του ήταν ολέθριο. (Κριταί κεφ. 9) Η ιστορία αυτή ήταν γνωστή στον Ισραήλ. Δείχνει πώς το ζήτημα της βασιλικής ιδιότητας του Ιεχωβά αμφισβητήθηκε δια μέσου των αιώνων. Και μέσα σ’ όλους αυτούς τους αιώνες δόθηκε η ευκαιρία σε κάθε άτομο να δείξη τη νομιμοφροσύνη του στον Ιεχωβά ως Βασιλέας.
6. Τι δείχνει η αρχαία ιστορία σχετικά με τη βασιλεία και τι είχε προείπει ο Ιεχωβά για την έκβασι των πραγμάτων;
6 Ο Λόγος του Θεού δείχνει πως τα κοσμικά έθνη είχαν βασιλείς από τους πολύ αρχαίους χρόνους. Λίγο μετά τον Κατακλυσμό ωργανώθηκαν βασίλεια που εκυβερνώντο από ανθρώπους σε εναντίωσι προς τον Ιεχωβά, όπως δείχνουν τα εδάφια Γένεσις 10:8-12. Αυτό έγινε κάτω από την επιρροή του Σατανά του Διαβόλου που ήταν ο πρώτος που προκάλεσε τη δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά με το να στασιάση εναντίον του Ιεχωβά και να επιδιώξη να παρασύρη κι άλλα πλάσματα μακριά από τη λατρεία του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά άφησε χρόνο στον πονηρό να προσπαθήση ν’ αποδείξη την πρόκλησί του. Αποκάλυψε επίσης ποια θα ήταν η έκβασις του ζητήματος.—Γέν. 3:15.
Η ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΙΝΟ
7. (α) Τι ρόλο έπαιξε το πνεύμα του Ιεχωβά στη ζωή του Δαβίδ; (β) Με ποιους τρόπους ξεχωρίζει ο Ψαλμός 145;
7 Ο Σαμουήλ ήταν εκείνος, ο οποίος, κάτω από την κατεύθυνσι του Ιεχωβά, έχρισε τον Δαβίδ. «Και επήλθε Πνεύμα Κυρίου από της ημέρας εκείνης και εφεξής.» (1 Σαμ. 16:12, 13) Ο Δαβίδ είναι ένα έξοχο παράδειγμα που δείχνει πώς ενεργεί το πνεύμα του Ιεχωβά πάνω στους πιστούς του. Το πνεύμα του Θεού ήταν αυτό που υποκίνησε τον Δαβίδ να γράψη τόσο πολλούς από τους ψαλμούς στους οποίους αινεί τον Ιεχωβά. (2 Σαμ. 23:2) Μια από τις πιο έξοχες εκφράσεις του αίνου βρίσκεται στον Ψαλμό 145. Ο ψαλμός αυτός ευλογεί, αινεί, δοξάζει και μεγαλύνει την αγαθότητα, του Ιεχωβά τη μεγαλωσύνη, την ισχύ, τη δικαιοσύνη, την αιωνιότητα, το ανεξερεύνητο και το έλεός του. Μια ένδειξις της εκτιμήσεως που έχουν οι Ιουδαίοι λόγιοι γι’ αυτό τον ψαλμό είναι το γεγονός ότι εμφανίζεται τρεις φορές στην καθημερινή τους λειτουργία. Στα Εβραϊκά, το βιβλίο των Ψαλμών ονομάζεται Τεχιλλίμ, που σημαίνει «Αίνοι.» Ο Ψαλμός 145 είναι ο μοναδικός ψαλμός που έχει σαν επικεφαλίδα του τη λέξι «Αίνος,» δηλαδή τη λέξι Τεχιλλίμ στον ενικό αριθμό.
8. Τι υπονοείται με την απόφασι του Δαβίδ να αινή το όνομα του Ιεχωβά για πάντα;
8 Οι πρώτοι ακριβώς στίχοι αυτού του ψαλμού ξεχειλίζουν από χαρά κι εκτίμησι:
«Θέλω σε υψώνει, Θεέ μου βασιλεύ· και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα και έως τον αιώνα. Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 145:1, 2)
Οι Βιβλικοί σχολιαστές ερμηνεύουν γενικά την απόφασι του Δαβίδ να αινή το όνομα του Θεού «εις τον αιώνα και εις τον αιώνα» σαν να σημαίνη όσο διάστημα θα ζούσε ο Δαβίδ. Δεν υπονοείται όμως και κάποια άλλη έννοια στην απόφασι του Δαβίδ; Για να αινή κανείς το όνομα του Θεού για πάντα θα έπρεπε να ζη για πάντα. Δεν είχε μήπως ο Δαβίδ τη μελλοντική ελπίδα της αιώνιας ζωής; Ασφαλώς και σήμερα, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ σαν τάξις έχει κι αυτός την ίδια ελπίδα, να μπορούν να ευλογούν και να αινούν το όνομα του Ιεχωβά για πάντα γιατί ποτέ δεν θα χαθούν παντοτινά απ’ αυτή τη γη.—Σοφ. 2:3· Ιωάν. 11:26· Αποκ. 7:14-17· 21:4.
9. Τι μπορεί να λεχθή για το αν μπορούν να κατανοηθούν πλήρως τα έργα του Ιεχωβά;
9 Ο μεγαλειώδης ψαλμός αίνου του Δαβίδ συνεχίζει:
«Μέγας ο Ιεχωβά, και αξιύμνητος σφόδρα· και η μεγαλωσύνη αυτού ανεξιχνίαστος.» (Ψαλμ. 145:3, ΜΝΚ)
Η απόδειξις της μεγαλωσύνης του Ιεχωβά είναι φανερή και όλο το ανθρώπινο γένος μπορεί να τη δη από τη δημιουργία κι έπειτα. (Ρωμ. 1:20) Κι όμως, παρά τη μεγαλωσύνη του και τα δημιουργικά του έργα από τα οποία όλοι ωφελούνται, λίγοι συγκριτικά άνθρωποι υπήρξαν αληθινοί υμνητές του Ιεχωβά. Πραγματικά τόσο μέγας είναι ο Ιεχωβά καθώς και τα έργα που έχει κάνει ώστε μέχρι σήμερα το ανθρώπινο γένος μπόρεσε μόνο ν’ αρχίση να εμβαθύνη στην πολυπλοκότητα μερικών πραγμάτων απ’ αυτά που ο Θεός έχει δημιουργήσει. Ο πατριάρχης Ιώβ είχε την ίδια εκτίμησι με τον Δαβίδ, γι’ αυτό και μίλησε για τον Θεό σαν εκείνον «Όστις κάμνει μεγαλεία ανεξιχνίαστα, θαυμάσια, αναρίθμητα.» (Ιώβ 5:9· 9:10· 26:14) Και ο απόστολος Παύλος, αφού ανέφερε τους μεγαλειώδεις σκοπούς του Θεού, αισθάνθηκε την ώθησι ν’ αναφωνήση: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!»—Ρωμ. 11:33, 34.
10. Πώς η μια «γενεά» διηγήθηκε στην άλλη «γενεά» τα μεγαλεία του Θεού;
10 «Γενεά εις γενεάν θέλει επαινεί τα έργα σου, και τα μεγαλεία σου θέλουσι διηγείσθαι.» (Ψαλμ. 145:4)
Ναι, γενεές ήλθαν και παρήλθαν, και ανάμεσά τους υπήρξαν μερικοί που διηγήθηκαν το μεγαλείο του Ιεχωβά. Αλλά δεν μπορεί επίσης να λεχθή ότι το κεχρισμένο υπόλοιπο αποτελεί μια «γενεά» που έχει επαινέσει τα έργα του Ιεχωβά σε μια άλλη «γενεά,» τον ‘πολύ όχλο’ των ‘άλλων προβάτων’, ώστε κι αυτοί, με τη σειρά τους, να μπορούν να διηγηθούν και σ’ άλλους ακόμη τα κραταιά έργα του Ιεχωβά; Ασφαλώς μπορεί να λεχθή! Με προσεκτική μελέτη του Λόγου του Θεού, είτε ανήκομε στην πνευματική «γενεά» είτε στην επίγεια, γνωρίσαμε αυτά τα μεγαλεία και τα κραταιά έργα του Ιεχωβά. Τι προνόμιο είναι να λέμε και σ’ άλλους γι’ αυτά τα πράγματα! (Βλέπε το παράδειγμα του Δαβίδ που μιλά για τα κραταιά έργα του Ιεχωβά στον Ψαλμό 68.)
11. Πώς δείχνομε ενδιαφέρον για τη μεγαλοπρέπεια του Ιεχωβά και για τα έργα του;
11 «Θέλω λαλεί περί της ενδόξου μεγαλοπρεπείας της μεγαλειότητός σου και περί των θαυμαστών έργων σου.» (Ψαλμ. 145:5)
Αν θέλωμε να αινέσωμε σωστά τον Ιεχωβά, πρέπει να σκεπτώμαστε και να ενδιαφερώμαστε στις καρδιές μας για την ένδοξη προσωπικότητά του και τα θαυμαστά του έργα. (Ματθ. 12:34) Πόσο ενδιαφέρον δείχνετε γι’ αυτά; Διαθέτετε χρόνο προσωπικά για να μελετάτε τα πράγματα για τα οποία μας μιλά ο Θεός στο Λόγο του; Καθώς το κάνετε αυτό, κάνετε στοχασμούς και αφήνετε την έννοια να εισδύση βαθιά μέσα σας ώστε να χαραχθή για πάντα; Πώς μπορούμε να μιλάμε επαινετικά ή να ευλογούμε, τον Ιεχωβά αν δεν έχωμε εμείς οι ίδιοι βαθειά πίστι και πραγματική αγάπη για τον Ιεχωβά; Αν εκτιμούμε τη μεγαλοπρέπεια και τη μεγαλειότητα του Ιεχωβά, αυτό θα μας βοηθήση να μιλάμε με ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και θετικότητα για του μεγάλο Βασιλέα.
12. Γιατί είναι καλό να σκεπτώμαστε και να μιλούμε για τα φοβερά κατορθώματα του Ιεχωβά;
12 «Και θέλουσι λέγει την δύναμιν των ιερών σου κατορθωμάτων, και θέλω διηγείσθαι την μεγαλωσύνην σου.» (Ψαλμ. 145:6)
Α, βέβαια, υπάρχουν πολύ περισσότερα για να διηγηθούμε. Μέσα στις σελίδες των Γραφών αποκαλύπτονται πολλά πράγματα που προκαλούν δέος και δείχνουν τη δύναμι του Ιεχωβά που εκδηλώνεται χάριν των πιστών δούλων του και εναντίον εκείνων που γίνονται εχθροί του Θεού. Πολλά απ’ αυτά τα κραταιά έργα που έκανε στο παρελθόν χρησιμεύουν σαν προφητικές εικόνες και είναι οδηγίες που χρειάζεται η σημερινή γενεά της ανθρωπότητας. Ναι, «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των Γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Το να μιλούμε δημοσίως γι’ αυτά τα πράγματα είναι υπηρεσία και πράξις αγάπης για τους άλλους. Χρησιμεύει στο να τους προειδοποιήση για τους σκοπούς του Ιεχωβά για τις μέρες που είναι μπροστά μας. Όσοι μιλούν γι’ αυτά ωφελούνται και οι ίδιοι με τον τρόπο που ωφελείται ο φρουρός που περιγράφεται στον Ιεζεκιήλ 3:17-19. Η ‘μεγάλη θλίψις’ που πλησιάζει θα δείξη ακόμη περισσότερο τη μεγαλωσύνη του Ιεχωβά στο να εκτελή τον δηλωμένο σκοπό του. Γι’ αυτό ας τον διαλαλούμε όσο διάστημα ο Ιεχωβά μάς κρατά ανοιχτή την ευκαιρία σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. Μπορούμε να μιμηθούμε τον τρόπο του Ιησού Χριστού όταν δίνωμε την θεία προειδοποίησι της κρίσεως.—Ματθ. 10:28-30· Λουκ. 19:41-44.
13, 14. (α) Γιατί πρέπει να μνημονεύεται η αγαθότητα του Ιεχωβά; (β) Ποιο λόγο έχομε για να αλαλάζωμε;
13 «Θέλουσι διαδίδει την μνήμην του πλήθους της αγαθότητός σου, και θέλουσιν αλαλάξει την δικαιοσύνην σου.» (Ψαλμ. 145:7)
Πρέπει να πούμε στον κόσμο όχι μόνο για τη μεγάλη δύναμι του Ιεχωβά, αλλά επίσης και για την αγαθότητά του και τη δικαιοσύνη του. Σ’ ολόκληρη την ιστορία ο Ιεχωβά Θεός εκδήλωσε αγαθότητα στους δούλους του. Όσες φορές τον υπηρετούσαν με πιστότητα ελάμβαναν ευλογίες σε μεγάλη αφθονία. Μέχρι σήμερα η αγαθότητα του Ιεχωβά σ’ αυτούς που τον αγαπούν υπήρξε έξοχη, υποκινώντας τους να γίνουν σαν μια μεγάλη πηγή που αναβλύζει συνεχώς εκφράσεις εκτιμήσεως. Αυτές οι εκφράσεις αίνου βοηθούν και πολλούς άλλους να ελκυσθούν για να γευθούν την άφθονη αγαθότητα του Ιεχωβά. Η επανάληψις των σκέψεων χρησιμεύει στο να τις διατηρή στη μνήμη. Αυτό είναι μια πραγματική ευλογία που μας βοηθά να μη χάσωμε ποτέ την εκτίμησί μας για τον τρόπο με τον οποίο ο Ιεχωβά πολιτεύθηκε με του λαό του. Είναι αλήθεια πολύ ωφέλιμο να μιλούμε στους ανθρώπους διαρκώς για την αγαθότητα που έδειξε ο Ιεχωβά σ’ εμάς.
14 Δεν έχομε λοιπόν λόγους για ν’ αλαλάζωμε χαρούμενα τώρα; Μέσω του Αδάμ όλοι γίναμε αμαρτωλοί και είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο. (Ρωμ. 5:12) Αλλά σε συνδυασμό με την ευθύτητα και τη δικαιοσύνη Του, ο Ιεχωβά έδειξε μεγάλη αγάπη με το να προμηθεύση τον τρόπο για να βγη η ανθρωπότητα απ’ αυτή τη δυσκολία. Αυτό έγινε μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Μέσω του γραπτού Λόγου του Ιεχωβά μάθαμε τις δίκαιες αρχές Του και την πολιτεία Του με τα γήινα τέκνα του. Είναι ευχάριστο να βλέπωμε αυτά τα πράγματα και είναι αληθινά μια αιτία για ν’ αλαλάζωμε χαρούμενα για τον Ιεχωβά. Έχομε σοβαρούς λόγους για ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του βασιλιά Δαβίδ που αναφώνησε: «Αλλ’ εγώ ήλπισα επί το έλεός σου· η καρδία μου θέλει αγάλλεσθαι εις την σωτηρίαν σου. Θέλω ψάλλει εις τον Κύριον, διότι με αντήμειψε.—Ψαλμ. 13:5, 6.
15. Τι παραδείγματα ελέους, υπομονής και αγάπης του Ιεχωβά έχομε;
15 «Ελεήμων και οικτίρμων ο Ιεχωβά· μακρόθυμος και πολυέλεος. Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού.» (Ψαλμ. 145:8,9, ΜΝΚ)
Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας ο Ιεχωβά εκδήλωσε τις θαυμαστές ιδιότητές του προς το ανθρώπινο γένος καθώς προωθούσε το σκοπό του για να σώση μερικούς από το ανθρώπινο γένος. Η οδός του Ιεχωβά εκδηλώθηκε στον καιρό του Κατακλυσμού. (1 Πέτρου 3:20) Ο Δαβίδ είχε ασφαλώς δεχθή το έλεος του Ιεχωβά και είχε κάθε λόγο να αινή τον Ιεχωβά. Πόσο καλά μας υπενθυμίζει ο Ιησούς την αγάπη του Ιεχωβά όπως τη βλέπομε στα λόγια του που αναγράφονται στα εδάφια Ιωάννης 3:16, 17! Η εκτίμησις γι’ αυτό πρέπει να μας κάνη να αλαλάζωμε με αίνο για τον Ιεχωβά, και να μας υποκινή επίσης ν’ αγαπούμε τους άλλους. Ο απόστολος Ιωάννης έκανε τον εξής συλλογισμό πάνω σ’ αυτό το ζήτημα: «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, δια να ζήσωμεν δι’ αυτού. Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε του Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους.»—1 Ιωάν. 4:9-11.
16-18. (α) Ποια πορεία προτρέπονται να πάρουν όλοι όσο το επιτρέπει ο χρόνος; (β) Τι σημαίνει το έλεος του Ιεχωβά για μας; (γ) Ποια αισθήματα εκτιμήσεως του Παύλου θα κάνωμε καλά να διαλαλήσωμε κι εμείς;
16 Καθώς βλέπομε το πώς η σημερινή γενεά της ανθρωπότητας ενεργεί απέναντι στον Θεό και διαβάζομε για την κακία και τη βία των ανθρώπων δια μέσου των αιώνων, μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που βρεθήκαμε σ’ αυτόν τον καιρό που συνεχίζεται ακόμη η μακροθυμία του Ιεχωβά! Η εκτίμησις των λόγων του Πέτρου στα εδάφια 2 Πέτρου 3:9 και 15 πρέπει να μας υποκινήση να σκεφθούμε καλά το έλεος και την αγαθότητα του Ιεχωβά. «Ο Κύριος . . . μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν. Και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών.»
17 Γνωρίζομε ότι αυτό το σύστημα πραγμάτων κάτω από τον Σατανά είναι καταδικασμένο σε καταστροφή, και γι’ αυτό πρέπει να προτρέψωμε επειγόντως όλους τους ανθρώπους να δουν με σοβαρότητα τη μακροθυμία του Θεού και να κάνουν τα αναγκαία βήματα προς σωτηρία πριν είναι πολύ αργά. (Σοφ. 2:3· Αποκ. 18:4) Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε που κάναμε αυτά τα σωτήρια βήματα! Και εν τούτοις σαν σαρκικοί απόγονοι του Αδάμ υποκείμεθα στις αδυναμίες της σάρκας, και κάνομε λάθη, όπως έκαναν ο Δαβίδ και άλλοι. Επειδή αυτό είναι γεγονός, ο Ιησούς μάς δίδαξε να προσευχώμαστε: «Και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς· και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.»—Ματθ. 6:12, 13.
18 Η προμήθεια που έχει κάνει ο Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού έχει πολύ μεγάλη σημασία για μας όλους. Είθε να εκτιμούμε πάντοτε την αγαθότητα και το έλεος του Ιεχωβά, και όλα όσα έχει κάνει αυτός για μας. Ο απόστολος Παύλος είχε αυτή την εκτίμησι, διότι είπε: «Ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξεν εις την διακονίαν εμέ. . . . Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον δια να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ· αλλά δια τούτο ηλεήθην, δια να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον. Εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν.» (1 Τιμ. 1:12, 15-17 ) Η ευγνωμοσύνη μας πρέπει να μας υποκινή να αινούμε τον Ιεχωβά όλο και περισσότερο, καθώς συνεχώς μιλούμε για τη βασιλική του ιδιότητα.