Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Παρακαλείσθε να εξηγήσετε την εφαρμογή του Ησαΐα 14:12-14. Έχει αυτό καμμιά εφαρμογή στον Σατανά τον Διάβολο;
Τα εδάφια Ησαΐας 14:12-14 λέγουν: «Πώς έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη! Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου, “Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά· θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου”.»
Η πρώτη εφαρμογή του Ησαΐα 14:12-14 δεν είναι στον Σατανά τον Διάβολο, αλλ’ είναι στη δυναστεία των βασιλέων της Βαβυλώνος που ασκούσε τη διακυβέρνησι, αρχίζοντας από τον Ναβουχοδονόσορ και τελειώνοντας στον Ναβονίδην και τον Βαλτάσαρ. Αυτή η δυναστεία, που αναφέρεται στο εδάφιον 4 ως ο ‘βασιλεύς της Βαβυλώνος’, εξυψώθη πολύ κι έλαμψε με λαμπρότητα στον αρχαίο κόσμο. Ειδικά επιθυμούσε να είναι ανώτερη από τη γραμμή των βασιλέων που εκάθησαν στον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Στη Βιβλική προφητεία οι βασιλείς της βασιλικής γραμμής του Δαβίδ ωμοιώθησαν με άστρα· κι επειδή αυτοί εκάθησαν στον θρόνο της Ιερουσαλήμ που εκαλείτο «θρόνος του Ιεχωβά», είχαν μια λαμπρότητα, μια βασιλική δόξα. Επιθυμώντας, λοιπόν, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος να κάμη τους Ισραηλίτας βασιλείς απλούς δούλους και τελικά εκθρονίζοντάς τους κι έτσι θέτοντας τον εαυτό του υπεράνω αυτών των «άστρων του Θεού», έλεγε εντός του ότι η φιλοδοξία του θα έφθανε ως τους ουρανούς του Ιεχωβά, θ’ ανύψωνε τον ειδωλολατρικό του θρόνο υπεράνω των συμβολικών «άστρων του Θεού» και θα εκάθητο στο «προς τα μέρη του βορρά» όρος, όπου οι Ισραηλίται συνηντώντο με τον Θεόν των. Με αυτόν τον τρόπο ο βασιλεύς της Βαβυλώνος θα εφαίνετο ως να έθετε τον εαυτό του υπεράνω του Θεού του Ισραήλ, τον οποίον έτσι αψηφούσε, προκαλούσε. Όταν ο Ναβουχοδονόσορ εξεθρόνισε τα ‘άστρα του Θεού’ στην Ιερουσαλήμ και ανέτρεψε τον «θρόνον του Ιεχωβά», μπορεί να εφάνη στον εαυτό του και στον ειδωλολατρικό κόσμο ότι ανυψώθη ως τον ουρανό. (Παράβαλε Ματθαίον 11:23) Ήταν, λοιπόν, ο «βασιλεύς της Βαβυλώνος» εκείνος, ο οποίος, απ’ ό,τι είχε κάμει στη Σιών ή Ιερουσαλήμ, έγινε «εωσφόρος, υιός της αυγής». Αλλ’ όπως έγινε και η πτώσις της αρχαίας Βαβυλώνος το 539 π.Χ., αυτή η δυναστεία των Βαβυλωνίων βασιλέων, που ασκούσε την κυριαρχία, εξεθρονίσθη, απεκόπη. Ορθώς, λοιπόν, ο Ησαΐας μπορούσε να λέγη γι’ αυτούς: «Συνετρίφθης κατά γης!»
Εν τούτοις, η δεύτερη εφαρμογή των εδαφίων Ησαΐας 14:12-14 είναι στον Σατανά τον Διάβολο ως τον βασιλέα της συγχρόνου Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Σατανάς ο Διάβολος εσχεδίασε να εξυψώση τον θρόνο του υπεράνω ακόμη και του θρόνου που εδόθη στον Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό, στο 1914. Αλλά στη μάχη, που συνήφθη στους ουρανούς από το 1914 ως το 1918, ο ενθρονισμένος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός εξέβαλε τον Σατανά από τους ουρανούς στο γειτονικό προς την γην μέρος, ταπεινώνοντάς τον. Γι’ αυτό μπορούσε ο Ησαΐας να πη γι’ αυτόν προφητικά: «Πώς . . . συνετρίφθης κατά γης!» Η Βαβυλών η Μεγάλη, επίσης, υπέστη πτώσιν. Αυτό απεδείχθη από το γεγονός ότι στο έτος 1919 το αιχμαλωτισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ ελευθερώθηκε, δεν ήταν πια σε δουλεία στη θρησκευτική Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τον βασιλέα της, Σατανάν τον Διάβολο.
Μολονότι, λοιπόν, η πρώτη εφαρμογή των εδαφίων Ησαΐας 14:12-14 ήταν στον κατά γράμμα, ορατό βασιλέα της αρχαίας Βαβυλώνος, η σύγχρονη εφαρμογή είναι στον αόρατο βασιλέα της συγχρόνου Βαβυλώνος της μεγάλης, Σατανάν τον Διάβολο, όπως συμβολίζεται από τον αρχαίο βασιλέα της Βαβυλώνος.
● Γιατί ο Δαβίδ, ένας πιστός δούλος του Ιεχωβά, ηνέχθη να έχη η σύζυγος του Μιχάλ μια εικόνα θεραφείμ μεταξύ των αποκτημάτων της, όπως αναγράφεται στο βιβλίο 1 Σαμουήλ 19:12, 13;
Ιδού τι αναγράφεται στο βιβλίο 1 Σαμουήλ 19:12, 13: «Και κατεβίβασεν η Μιχάλ τον Δαβίδ δια της θυρίδος· και ανεχώρησε, και έφυγε, και διεσώθη. Τότε λαβούσα η Μιχάλ ομοίωμα, έθεσεν επί της κλίνης, και έβαλεν εις την κεφαλήν αυτού προσκεφάλαιον εκ τριχών αιγών, και εσκέπασεν αυτό με φόρεμα.»
Σύμφωνα με τα ευρήματα των αρχαιολόγων στη Μεσοποταμία και στις παρακείμενες περιοχές, οι εικόνες των θεραφείμ ήσαν τόσο ζωτικές στην οικογενειακή κληρονομία όσο είναι και οι τίτλοι ιδιοκτησίας και οι γραπτές διαθήκες στην εποχή μας. Κατά το αρχαίο έθιμο, ένας γαμβρός που κατείχε τις εικόνες της οικογενείας μπορούσε να εμφανισθή στο δικαστήριο και να εγείρη απαίτησι από την περιουσία του πενθερού του. Αυτό μπορεί πολύ καλά ν’ αλήθευε και για τα θεραφείμ που είχε πάρει μαζί της η Ραχήλ, όταν ο Ιακώβ και ο οίκος του έφυγαν μυστικά από τον Λάβαν, όπως αναγράφεται στη Σκοπιά της 15ης Αυγούστου 1957, σελίς 311.
Εν τούτοις, δεν είναι πιθανόν να ίσχυε το έθιμο αυτό και τότε που έγινε ο Ισραήλ ένα ωργανωμένο έθνος κι έλαβε τις Δέκα Εντολές, από τις οποίες η δεύτερη απηγόρευε ρητώς την κατασκευή εικόνων θεραφείμ, λόγω της χρήσεως των στην ειδωλολατρία καθώς και στην εξυπηρέτησι του σκοπού της κληρονομίας. Αν η χρήσις των μπορούσε να ήταν δικαιολογημένη, ο Σαμουήλ δεν θα έλεγε στον Βασιλέα Σαούλ: «Ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών· διότι η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία [η χρησιμοποίησις θεραφείμ (ΜΝΚ)],»—1 Σαμ. 15:22, 23.
Κατά την Εβραϊκή Βίβλο Σονσίνο, οι αρχαιότεροι Ιουδαίοι σχολιασταί πολύ ασχολήθηκαν προσπαθώντας να εξηγήσουν την παρουσία των θεραφείμ στον οίκον του Δαβίδ. Όσον αφορά δε τον Δαβίδ τον ίδιον, γνωρίζομε ότι δεν υπήρχε λατρεία των θεραφείμ από μέρους του, διότι εκείνος απέδιδε στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι, αλλιώς δεν θα εδιαβάζαμε κατ’ επανάληψιν ότι η καρδία του ήταν «τελεία» ή πλήρως με τον Ιεχωβά. (1 Βασ. 11:4· 15:3) Μπορούμε, λοιπόν, μόνο να συμπεράνωμε ότι η καρδία της συζύγου του δεν ήταν πλήρως με τον Ιεχωβά και ότι, ή ο Δαβίδ δεν εγνώριζε ότι αυτή είχε τα θεραφείμ ή ότι το ηνέχθη αυτό επειδή επρόκειτο για τη θυγατέρα του Βασιλέως Σαούλ.
Παραστατική της ολόψυχου λατρείας που απέδιδε ο Δαβίδ στον Ιεχωβά είναι η ασματική του έκφρασις: «Διότι μέγας είναι ο Ιεχωβά, και αξιύμνητος σφόδρα, και είναι φοβερός υπέρ πάντας τους θεούς. Διότι πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα· ο δε Ιεχωβά τους ουρανούς εποίησε.»—1 Χρον. 16:25, 26.