Τι Λέγουν οι Γραφές περί «Επιβιώσεως μετά Θάνατον»; (Μέρος 2ον)

Στο πρώτο μέρος της σειράς αυτής που αποτελείται από τρία μέρη, κατεδείχθη στον αναγνώστη ότι στους περασμένους αιώνες και στον παρόντα, τα ψυχικά ή πνευματιστικά απόκρυφα πειράματα ανεγνωρίσθησαν σοβαρά και υιοθετήθηκαν από ανωτέρους στρατιωτικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτας του «Χριστιανικού» και του «ειδωλολατρικού» κόσμου, πράγμα που εξέπληξε μερικούς από τον κοινό λαό όταν έμαθαν για τη διαγωγή αυτή των ηγετών των. Η ιστορία, τόσον η κοσμική όσο και η Βιβλική, αποδεικνύει ότι ακόμη και στους πιο αρχαίους χρόνους οι ηγέται των ανθρώπων εβασίζοντο σοβαρά στις αόρατες πνευματικές δυνάμεις για παρηγορία, εκ των προτέρων πληροφορία ή καθοδηγία. Τα πνευματιστικά αυτά φαινόμενα καταπείθουν τους συγχρόνους επιστήμονας, οι οποίοι, με τα ευαίσθητα όργανά των, έχουν κάμει επιμελείς έρευνες. Η νεώτερη θρησκεία, ο Πνευματισμός, που γρήγορα διεδόθη, επιμένει ότι οι αόρατες δυνάμεις είναι πραγματικά ‘αθάνατες ψυχές’ ανδρών, γυναικών και παιδιών που έζησαν και πέθαναν επάνω στη γη. Ρητώς αντιλέγοντας στους ισχυρισμούς αυτούς των πνευματιστών, η Γραφή συνεπώς και ομοιομόρφως διδάσκει, ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει.

 1. Ποια εδάφια λέγουν με πάρα πολλά λόγια ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει;

ΑΛΛΑ ποια είναι τα εδάφια που λέγουν με τόσο πολλά λόγια ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει; Στους Αριθμούς 23:10 (ΜΝΚ) αναφέρεται ότι ο προφήτης Βαλαάμ ενεπνεύσθη από τον Ιεχωβά Θεό να πη: «Είθε η ψυχή μου να αποθάνη τον θάνατον των δικαίων, και το τέλος μου να ήναι όμοιον με το τέλος αυτών!» Άλλα εδάφια που αναφέρονται στον θάνατον της ψυχής, λέγουν: «Θέλετε σώσει την ψυχήν ημών εκ του θανάτου.» «Η ψυχή ημών εις θάνατον ας παραδοθή αντί της ιδικής σας.» (Ιησ. Ναυή 2:13, 14, ΜΝΚ) «Ο Ζαβουλών είναι λαός προσφέρων την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» (Κριτ. 5:18) «Η ψυχή αυτού απέκαμε μέχρι θανάτου. . . . Και είπεν ο Σαμψών, Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων.» (Κριτ. 16:16, 30) «Και [ο προφήτης Ηλίας] ήρχισε να παρακαλή όπως η ψυχή αυτού αποθάνη, και είπεν: Αρκεί· τώρα, Ιεχωβά, λάβε την ψυχήν μου· διότι δεν είμαι εγώ καλήτερος των πατέρων μου.» (1 Βασ. 19:4, ΜΝΚ) Επίσης: «Η ψυχή αυτών αποθνήσκει εν τη νεότητι, και η ζωή αυτών μετά των ασελγών.» (Ιώβ 36:14, ΜΡΓ· ΜΝ· ΜΙΡ· ΜΙΛ) «Δια να ελευθερώση εκ θανάτου την ψυχήν αυτών, και εν καρώ πείνης να διαφυλάξη αυτούς εις ζωήν.» (Ψαλμ. 33:19) «Δεν εφείσθη από του θανάτου την ψυχήν αυτών, και παρέδωκεν εις θανατικόν την ζωήν αυτών.» (Ψαλμ. 78:50) «Ελύτρωσας την ψυχήν μου εκ θανάτου.» (Ψαλμ. 116:8) «Παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» (Ησ. 53:12) «Και θέλετε με βεβηλόνει μεταξύ του λαού μου δια μίαν δράκα κριθής, και δια κομμάτια άρτου, ώστε να θανατόνητε ψυχάς αίτινες δεν έπρεπε να αποθάνωσι, και να σώζητε ψυχάς αίτινες δεν έπρεπε να ζώσι, ψευδόμεναι προς τον λαόν μου, τον ακούοντα ψεύδη;» (Ιεζ. 13:19) «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»—Ιεζ. 18:4, 20.

 2, 3. (α) Γιατί οι όροι «νεκρά ψυχή» και «θανούσα ψυχή» είναι ακριβείς και Γραφικοί; (β) Διδάσκεται με συνέπεια στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (ή «Νέα Διαθήκη») ο θάνατος της ανθρωπίνης ψυχής, και πώς;

² Αλλ’ ακούσατε ποτέ για νεκρή ή πεθαμένη ψυχή; Εδώ ακριβώς η Βίβλος χρησιμοποιεί μια τέτοια έκφρασι: «Δεν θέλετε κάμει εντομίδας εις το σώμά σας δια νεκράν ψυχήν.» (Λευιτ. 19:28, ΜΝΚ) «Ουδείς θέλει μιανθή μεταξύ του λαού αυτού δια νεκράν ψυχήν. Και εις ουδεμίαν νεκράν ψυχήν θέλει εισέλθει.» (Λευιτ. 21:1, 11, ΜΝΚ· επίσης 22:4) «Πάσας τας ημέρας της αφιερώσεως αυτού εις τον Ιεχωβά, δεν θέλει προσέλθει εις θανούσαν ψυχήν.» (Αριθμ. 6:6, ΜΝΚ· επίσης 5:2· 6:11· 9:6, 7, 10) «Όστις εγγίση το πτώμα ανθρωπίνης ψυχής, θέλει είσθαι ακάθαρτος επτά ημέρας.»—Αριθμ. 19:11, επίσης 13, ΜΝΚ· βλέπε επίσης Αγγαίος 2:13, όπου η λέξις νέφες («ψυχή») μεταφράζεται γενικά «νεκρόν σώμα».

³ Η Γραφή δεν αντιφάσκει με τον εαυτό της, Με όλα αυτά τα εδάφια που μιλούν καθαρά για τον θάνατο της ψυχής, δεν είναι παράδοξο ότι δεν βρίσκετε κανένα που να λέγη ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να πεθάνη ή έχει αθανασία. Αλλά κάποιος μπορεί να παρατηρήση, Όλα αυτά τα εδάφια της Βίβλου είναι από τις αρχαίες Εβραϊκές Γραφές, διδάσκεται, όμως, η θνητότης της ανθρωπίνης ψυχής στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές; Διότι, εις Ματθαίον 10:28, δεν είπε ο Ιησούς «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι»; Ναι, αλλ’ ο Ιησούς είπε επίσης: «Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου.» (Ματθ. 26:38· Μάρκ. 14:34) «Δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» (Αποκάλ. 12:11) «Και απέθανε το τρίτον των κτισμάτων των εν τη θαλάσση, τα έχοντα ψυχάς.» (Αποκάλ. 8:9, Κείμενον) «Και πάσα ψυχή ζώσα απέθανεν εν τη θαλάσση.» (Αποκάλ. 16:3) Επίσης ο μαθητής του Ιησού Ιάκωβος έγραψε: «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού, θέλει σώσει ψυχήν εκ θανάτου.» (Ιάκ. 5:20) Ο Ιησούς, λοιπόν, και οι μαθηταί του επίστευαν στη θνητότητα της ψυχής μας.

 4. Γιατί, συνήθως, οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» παραλείπουν ν’ αναφέρουν το δεύτερο ήμισυ του Ματθαίος 10:28;

⁴ Ο συνήθης τρόπος με τον οποίον οι κληρικοί προσπαθούν να υποστηρίξουν τη διδασκαλία της αθανασίας και αφθαρσίας της ανθρωπίνης ψυχής είναι το να παραθέτουν μόνο το πρώτον ήμισυ του Ματθαίος 10:28. Γιατί; Διότι στο δεύτερο ήμισυ του εδαφίου ο Ιησούς προχωρεί και λέγει: «Φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» Δηλαδή, φοβηθήτε τον Παντοδύναμο Θεό ο οποίος μπορεί να καταστρέψη την ανθρώπινη ψυχή όσο και το ανθρώπινο σώμα, στη Γέεννα. Αυτή είναι η Ελληνική λέξις που κακώς μεταφράζεται «άδης» σε μερικές ξένες μεταφράσεις ενώ είναι διαφορετική από τις Ελληνικές λέξεις άδης και τάρταρος, τις οποίες η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει με την ίδια Αγγλική λέξι «hell» («άδης»).

 5. Πώς εξεπληρώθη στην περίπτωσι του Ιησού η πρόρρησις του Ιεχωβά η γραμμένη από τον προφήτη του Ησαΐα (53:9), και με ποια συμβολική σημασία;

⁵ Ο Ιησούς κατά τον θάνατο επήγε στον Άδη ή κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους, αλλά όχι στη Γέεννα, επειδή το σώμα του ετάφη στο μνημείο του Ιωσήφ, του πλουσίου από την Αριμαθαία. Δεν ερρίφθη σαν ένας κατηραμένος εγκληματίας ανάξιος αναστάσεως στη Γέεννα ή κοιλάδα του Εννόμ προς τα δυτικά και νότια των τειχών της Ιερουσαλήμ. (Πράξ. 2:27-32) Αν οι θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού έπαιρναν πρώτοι υπό την κατοχή τους το νεκρό του σώμα, θα το είχαν εκσφενδονίσει επάνω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ στη Γέεννα για να κατακαή εκεί στα συνεχή πυρά τα αναμεμιγμένα με θειάφι, ή να πέση στην προεξοχή ενός κρημνού και να καταναλωθή μέσα στη ζέστη της φωτιάς αυτής από σκώληκες που δεν θα πέθαιναν ώσπου θ’ άφηναν μόνο τον μη φαγώσιμο σκελετό του. Οι θρησκευτικοί εκείνοι εχθροί ασφαλώς δεν ήθελαν ν’ αναστηθή ο Ιησούς από τον Άδην, γι’ αυτό, άλλως τε, εζήτησαν από τον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο να σφραγίση τον τάφο που ήταν κλεισμένος με μια πέτρα και να τοποθετήση μια φρουρά στρατιωτών εκεί για να εμποδίση την έξοδο στο σώμα του Ιησού. Αλλά, για να συμβολισθή ότι ο Ιησούς ήταν άξιος αναστάσεως από τους νεκρούς, ετοποθετήθη κατάλληλα σ’ ένα μνημείο· επειδή οι άνθρωποι των οποίων ο Παντοδύναμος Θεός καταστρέφει και την ψυχή και το σώμα στη Γέεννα ποτέ δεν θ’ αναστηθούν από τους νεκρούς και επομένως δεν θα ξαναζήσουν ως ψυχές στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Ο Θεός καταστρέφει την ψυχή τους κατά το ότι καταστρέφει χωρίς ελπίδα κάθε ευκαιρία για κείνους που είναι στην κατάστασι της Γεέννης ν’ απολαύσουν ζωή οπουδήποτε πάλι με οποιοδήποτε μέσον. Ο Θεός δεν εφαρμόζει σ’ αυτούς τα οφέλη του θυσιαστικού θανάτου του Ιησού.—Ματθ. 27:57-66· 28:1-4, 11-15· Πράξ. 4:1, 2· Ησ. 53:9· Μάρκ. 9:43-48.

 6. Με ποιες αναφερόμενες δηλώσεις του Ιησού, του Πέτρου και του Παύλου διεκηρύχθη επίσης καθαρά ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να καταστραφή;

⁶ Ο Ιησούς εδίδαξε ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και επομένως μπορεί να καταστραφή, να θανατωθή. Είπε: «Είναι συγκεχωρημένον εν σαββάτω να αγαθοποιήση τις, ή να κακοποιήση; να σώση ψυχήν, ή να θανατώση;» (Μάρκ. 3:4 και Λουκ. 6:9) «Μνημονεύετε της γυναικός Λωτ. ος εάν ζητήση την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν, και ος εάν απολέση αυτήν, ζωογονήσει αυτήν.» (Λουκ. 17:32, 33, Κείμενον) «Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν.» (Ιωάν. 12:25) Ο απόστολος Πέτρος έδειξε ότι ο Μωυσής προείπε τον Ιησούν, εις Δευτερονόμιον 18:15-19, και είπε: «Και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού.» (Πράξ. 3:22, 23) Και εις Εβραίους 10:39 διαβάζομε: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»

 7. Ποια άλλα χαρακτηριστικά εδάφια των Εβραϊκών Γραφών εναρμονίζονται ακριβώς με τις διακηρύξεις που έκαμε ο Ιησούς, ο Πέτρος και ο Παύλος, δείχνοντας περαιτέρω ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να καταστραφή από τον Παντοδύναμο Θεό;

⁷ Μιλώντας έτσι για την ψυχή, ο Ιησούς και οι μαθηταί του ήσαν σύμφωνοι με τις Εβραϊκές Γραφές, όπου διαβάζομε πώς ο κριτής του Ισραήλ Ιησούς του Ναυή ενήργησε ως εκτελεστής του Ιεχωβά εναντίον των ειδωλολατρών κατοίκων της Γης της Επαγγελίας, ως ακολούθως: «Και εν εκείνη τη ημέρα εκυρίευσεν ο Ιησούς την Μακκηδά . . . Τον δε βασιλέα αυτής παρέδωκεν αυτόν και πάσαν ψυχήν εν αυτή εις καταστροφήν. . . . Ο Ιεχωβά παρέδωκεν επίσης [την Λιβνά] και τον βασιλέα αυτής εις την χείρα του Ισραήλ και επάταξαν αυτήν και πάσαν ψυχήν εν αυτή εν στόματι μαχαίρας. Δεν αφήκαν εν αυτή επιζών υπόλοιπον.» (Ιησ. Ναυή 10:28, 30, 32, 35, 37, 39· 11:11, ΜΝΚ) Ο Μωυσής επίσης είπε στους Ισραηλίτες στρατιώτες αφού αυτοί εθανάτωσαν τους εχθρούς Μαδιανίτες στον πόλεμο: «Όστις εθανάτωσε ψυχήν, και όστις ήγγισε πεφονευμένον, καθαρίσθητε.» (Αριθμ. 31:19, ΜΝΚ) Ο σοφός είπε: «Όστις όμως μοιχεύει με γυναίκα, είναι ενδεής φρενών· απώλειαν φέρει εις την ψυχήν αυτού, όστις πράττει τούτο.» (Παροιμ. 6:32) Και άλλα εδάφια θα μπορούσαν να παρατεθούν, αλλά παρετέθησαν αρκετά εδώ για ν’ αποδειχθή ότι και οι αρχαίες Εβραϊκές Γραφές και οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές συμφωνούν ότι η ανθρώπινη ψυχή υπόκειται σε καταστροφή από τα χέρια του Παντοδυνάμου Θεού και των εκτελεστών του.

 8. Πώς μπορούμε εμείς να πείσωμε από τη Γραφή τα αποστερημένα άτομα ότι η παρηγορία που προσφέρει ο πνευματισμός είναι ψευδής;

⁸ Ποιο μεγάλο γεγονός τώρα προεξέχει πέρα από κάθε αντιλογία; Το εξής: Δεν υπάρχει επιβίωσις της ανθρωπίνης ψυχής μετά θάνατον. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος είπε ότι, αν δεν υπήρχε ανάστασις νεκρών, η οποία αρχίζει με τον Ιησού Χριστό, τότε «και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν. Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν [ημείς οι Χριστιανοί] εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων. Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.» (1 Κορ. 15:18-22) Υπάρχει διαφορά μεταξύ «επιβιώσεως μετά θάνατον» και αναστάσεως. Πράγματι, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει επιβίωσις μετά θάνατον, πρέπει να γίνη ανάστασις των νεκρών. Αφού δεν υπάρχει επιβίωσις μετά θάνατον, επειδή δεν υπάρχει αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και δεν υπάρχει προσωπικότης στο πνεύμα που είναι μέσα στον άνθρωπο, οι νεκροί στους τάφους είναι νεκροί και για να ζήσουν πάλι στον νέο κόσμο του Θεού, είναι ανάγκη ν’ αναστηθούν εκ νεκρών. Έτσι το ίδιο το θεμέλιο του πνευματισμού πρέπει να είναι ψευδές και δεν μπορεί να υπάρχη τέτοιο πράγμα όπως επικοινωνία των ζώντων με τους νεκρούς. Ο πνευματισμός, επομένως, προσφέρει μια ψευδή, παροδηγητική παρηγορία στους αποστερημένους. Τους υποβάλλει σε απάτη. Τους θέτει σε κίνδυνο, επειδή αρνείται την πτώσι του ανθρώπου στην αμαρτία, αρνείται τον θάνατο ως την ποινή της αμαρτίας, αρνείται την ανάγκη της απόλυτρωτικής θυσίας τού Χριστού για την άρσι της αμαρτίας του ανθρωπίνου γένους και την απόκτησι της Θείας συγχωρήσεως αμαρτιών, αρνείται την ανάγκη της βασιλείας του Θεού για την καταστροφή του πονηρού αυτού συστήματος πραγμάτων και την ανάστασι των νεκρών και την υποβοήθησί των να επιτύχουν αιώνια ζωή υπό την βασιλεία του Θεού στον επίγειο παράδεισο του δικαίου του νέου κόσμου.

ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΤΑΥΤΟΤΗΣ

 9. Αφού παραδεχόμεθα την πραγματικότητα των πειρών των πνευματιστών στην επικοινωνία με αόρατα πρόσωπα, γιατί οι πείρες αυτές δεν αποδεικνύουν την «επιβίωσι μετά θάνατον» της ανθρωπίνης ψυχής;

⁹ Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πνευματισταί δεν έρχονται σε επαφή μ’ ένα αόρατο, πνευματικό βασίλειο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν αυθεντικά φαινόμενα, όπως μηνύματα που λαμβάνονται από το αόρατον, προρρήσεις μελλόντων πραγμάτων που επαληθεύουν, αποκαλύψεις γνώσεως που δεν αποκτάται με συνήθη μέσα, υπερφυσικές κινήσεις αντικειμένων και τον σχηματισμό του εκτοπλάσματος από τα σώματα των μέντιουμ σε ανθρώπινες μορφές, και άλλες πείρες επάνω στις οποίες βασίζουν κυρίως την πίστι των και τη διδασκαλία των. Ομολογουμένως αυτές οι πείρες και τα παρατηρούμενα φαινόμενα αποδεικνύουν κάτι. Τι; Ένα αόρατο βασίλειο με νοήμονα πνευματικά πλάσματα, αλλά θετικώς όχι την «επιβίωσι μετά θάνατον» ή την επικοινωνία μεταξύ των νεκρών και των ζώντων. Από αυτή την άποψι ο πνευματισμός είναι μια περίπτωσις εσφαλμένης ταυτότητος. Με τούτο εννοούμε ότι οι πνευματισταί παραγνωρίζουν την ταυτότητα των ατόμων του πνευματικού βασιλείου με τα οποία επικοινωνούν χρησιμοποιώντας τα μέντιουμ ή άλλα μέσα. Νομίζουν ότι αυτά είναι ανθρώπινες ψυχές που ήσαν κάποτε ζωντανές επάνω στη γη, αλλά τώρα έχουν αποδημήσει. Για τους δικούς των σκοπούς τα πνεύματα δεν αποκαλύπτουν την αληθινή των ταυτότητα, αλλ’ αναλαμβάνουν μια ταυτότητα που δεν είναι δική τους.

10. Ποια είναι τα αόρατα πρόσωπα που ισχυρίζονται ότι είναι ψυχές νεκρών ανθρώπων που επικοινωνούν με τους πνευματιστάς;

¹⁰ Ποια είναι, λοιπόν, τα πνεύματα αυτά που επικοινωνούν με τους πνευματιστάς; Δεν μπορεί να είναι αθάνατες ψυχές ή πνεύματα ανθρώπων που έχουν πεθάνει. Αφού, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι είναι οι αόρατες, ζωντανές ψυχές των νεκρών ανθρώπων και έτσι απεργάζονται δολιότητα και απάτη, πρέπει να είναι ψευδόμενα πνεύματα. Πρέπει να είναι δαίμονες ή διάβολοι, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για ό,τι η Βίβλος ονομάζει «μαντείας ψευδείς» και «σημεία και τέρατα ψεύδους».—Ιεζ. 13:6, 7, 9· 2 Θεσ. 2:9.

11-13. Ποια γεγονότα αποκαλύπτει η έκθεσις της Γραφής για την επίσκεψι του στασιαστικού Βασιλέως Σαούλ στο πνευματιστικό μέντιουμ του Εν-δωρ;

¹¹ Αλλά, αντιτείνει ο πνευματιστής, η Αγία Γραφή η ίδια δίνει μια αφήγησι επικοινωνίας μεταξύ των νεκρών και των ζώντων, μεταξύ του πιστού προφήτου Σαμουήλ και του Βασιλέως του Ισραήλ Σαούλ πριν από τη μάχη μεταξύ των Ισραηλιτών και των εχθρών Φιλισταίων.

¹² Για να μπορέσωμε να εξετάσωμε την αντίρρησι του πνευματιστού έχοντας όλα τα γεγονότα μπροστά μας, δημοσιεύομε εδώ ολόκληρη την αφήγησι της Γραφής όπως μας δίδεται στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου:

«Απέθανε δε ο Σαμουήλ, και πας ο Ισραήλ εθρήνησεν αυτόν και ενεταφίασεν αυτόν εν Ραμά τη πόλει αυτού. Και εξέβαλεν ο Σαούλ εκ του τόπου τούς μεσάζοντας των πνευμάτων και τους κατ’ επάγγελμα προλέγοντες τα γεγονότα.

»Συνηθροίσθησαν λοιπόν οι Φιλισταίοι και ήλθον και εστρατοπέδευσαν εν Σουνήμ· και συνήθροισεν ο Σαούλ πάντα τον Ισραήλ, και εστρατοπέδευσαν εν Γελβουέ. Και ότε είδεν ο Σαούλ το στρατόπεδον των Φιλισταίων, εφοβήθη, και ετρόμαξεν η καρδία αυτού σφόδρα. Και ηρώτησεν ο Σαούλ τον Ιεχωβά· αλλ’ ο Ιεχωβά δεν απεκρίθη προς αυτόν ούτε δι’ ενυπνίων ούτε δια του Ουρίμ ούτε δια προφητών. Τότε είπεν ο Σαούλ προς τους δούλους αυτού, Ζητήσατέ με γυναίκα κυρίαν του πνεύματος των μεσαζόντων, δια να υπάγω προς αυτήν, και να ερωτήσω αυτήν. Και οι δούλοι αυτού είπον προς αυτόν, Ιδού, είναι εν Εν-δωρ γυνή τις κυρία του πνεύματος των μεσαζόντων.

»Και μετεσχηματίσθη ο Σαούλ και ενεδύθη άλλα ιμάτια, και υπήγεν αυτός και δύο άνδρες μετ’ αυτού και ήλθον προς την γυναίκα δια νυκτός· και είπε, Μάντευσον, παρακαλώ, εις εμέ δια του πνεύματος των μεσαζόντων και αναβίβασόν μοι όντινα σοι είπω. Και είπεν η γυνή προς αυτόν, Ιδού, συ εξεύρεις όσα έκαμεν ο Σαούλ, τίνι τρόπω εξωλόθρευσε τους μεσάζοντας των πνευμάτων και τους κατ’ επάγγελμα προλέγοντας γεγονότα εκ του τόπου· δια τι λοιπόν συ παγιδεύεις την ψυχήν μου, δια να με θανατώσωσι; Και ώμοσε προς αυτήν ο Σαούλ εις τον Ιεχωβά, λέγων, Ζη ο Ιεχωβά, δεν θέλει σε συμβή ουδέν κακόν δια τούτο. Τότε είπεν η γυνή, Τίνα να σοι αναβιβάσω; Και είπε, τον Σαμουήλ αναβίβασόν μοι. Και ότε είδεν γυνή τον Σαμουήλ, εβόησε μετά φωνής μεγάλης· και είπεν η γυνή προς τον Σαούλ, λέγουσα, Δια τι με ηπάτησας; και συ είσαι ο Σαούλ. Και είπε προς αυτήν ο βασιλεύς, Μη φοβού· τι είδες λοιπόν; Και είπεν η γυνή προς τον Σαούλ, Ένα θεόν είδον αναβαίνοντα εκ της γης. Και είπε προς αυτήν, Τις είναι η μορφή αυτού; Η δε είπε, Γέρων τις αναβαίνει και είναι περιτετυλιγμένος με επένδυμα. Και εγνώρισεν ο Σαούλ ότι ήτο ο Σαμουήλ, και έκυψε κατά πρόσωπον εις την γην και προσεκύνησε.

»Και είπεν ο Σαμουήλ προς τον Σαούλ, Δια τι με παρηνώχλησας, ώστε να με κάμης να αναβώ; Και απεκρίθη ο Σαούλ, Ευρίσκομαι εν μεγάλη αμηχανία· διότι οι Φιλισταίοι πολεμούσιν εναντίον μου, και ο Θεός απεμακρύνθη απ’ εμού και δεν μοι αποκρίνεται πλέον ούτε δια προφητών ούτε δι’ ενυπνίων· δια τούτο σε εκάλεσα δια να φανερώσης εις εμέ τι να κάμω.

»Τότε είπεν ο Σαμουήλ, Δια τι λοιπόν ερωτάς εμέ, αφού ο Ιεχωβά απεμακρύνθη από σου και έγεινεν εχθρός σου; ο Ιεχωβά βεβαίως θα κάμη εις εαυτόν ως ελάλησε δι’ εμού· διότι εξέσχισεν ο Ιεχωβά την βασιλείαν εκ της χειρός σου και θέλει δώσει αυτήν εις τον πλησίον σου, τον Δαβίδ· επειδή δεν υπήκουσας εις την φωνήν του Ιεχωβά, ουδέ εξετέλεσας τον μέγαν θυμόν αυτού κατά του Αμαλήκ, δια τούτο ο Ιεχωβά έκαμεν εις σε το πράγμα τούτο την ημέραν ταύτην· και θέλει παραδώσει ο Ιεχωβά και τον Ισραήλ μετά σου εις την χείρα των Φιλισταίων· και αύριον συ και οι υιοί σου θέλετε είσθαι μετ’ εμού· και το στρατόπεδον του Ισραήλ θέλει παραδώσει ο Ιεχωβά εις την χείρα των Φιλισταίων.

»Τότε έπεσεν ο Σαούλ ευθύς όλος εξηπλωμένος κατά γης· διότι κατετρόμαξεν εκ των λόγων του Σαμουήλ· και δύναμις δεν ήτο εν αυτώ, επειδή δεν είχε φάγει άρτον όλην την ημέραν και όλην την νύκτα. Και ήλθεν η γυνή προς τον Σαούλ και είδεν ότι ήτο σφόδρα τεταραγμένος, και είπε προς αυτόν, Ιδού, η δούλη σου υπήκουσεν εις την φωνήν σου, και έβαλον την ψυχήν μου εις την χείρά μου και υπετάχθην εις τους λόγους σου, τους οποίους ελάλησας προς εμέ· τώρα λοιπόν, άκουσον και συ, παρακαλώ, την φωνήν της δούλης σου, και ας βάλω ολίγον άρτον έμπροσθέν σου· και φάγε, δια να λάβης δύναμιν, επειδή υπάγεις εις οδοιπορίαν.—1 Σαμουήλ 28:3-22, ΜΝΚ. (a)

¹³ ‘Εκεί τώρα,’ λέγει ο πνευματιστής, ‘η Βίβλος λέγει ότι ο Σαμουήλ ήταν εκείνος που εμφανίσθηκε αφού είχε πεθάνει.’ Αλλ’ αυτό άρα γε λέγει η Βίβλος; Όχι! Δείχνει ότι ο Βασιλεύς Σαούλ δεν είδε κάτι σ’ αυτή την πνευματιστική συνεδρίασι. Το πνευματιστικό μέντιουμ ήταν εκείνο που είδε κάτι με τις απόκρυφες δυνάμεις του. Ο Σαούλ απλώς παρεδόθη διανοητικώς σ’ αυτήν για να είναι η πνευματιστική συνεδρίασις επιτυχής. ‘Αλλά’, λέγει ο πνευματιστής, ‘εκείνο που είδε και περιέγραψε το μέντιουμ, ο Βασιλεύς Σαούλ ο ίδιος το προσδιώρισε ότι ήταν ο Σαμουήλ.’ Αληθινά, αλλ’ ο Σαούλ ήθελε να πιστέψη ότι ήταν ο Σαμουήλ και ήταν πρόθυμος να εξαπατηθή από εμφανίσεις, από ομοιότητες.

14-16. (α) Ποιο πρόβλημα ταυτότητος παραδέχονται και έμπειροι ακόμη ερευνηταί ότι παραμένει άλυτο; (β) Πώς, στην περίπτωσι του Βασιλέως Σαούλ, μπορούν να εφαρμοσθούν υγιείς Βιβλικές αρχές για την επίλυσι αυτού του προβλήματος;

¹⁴ Οι ομοιότητες, εν τούτοις, δεν καθορίζουν την ακριβή ταυτότητα. Και άλλα σπουδαία πράγματα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Ο γνωστός ερευνητής των ψυχικών φαινομένων Άλντους Χώξλεϋ, λέγει τα εξής στο άρθρο του «Μια Περίπτωσις για ESP, PK και PSI» που εδημοσιεύθη το 1954 στο περιοδικό Λάιφ, σελίς 108:

«Ένα άλλο πρόβλημα για τους μελλοντικούς ερευνητάς των ψυχικών φαινομένων θα είναι το της ανθρωπίνης επιβιώσεως μετά θάνατον. . . . Ανησυχητικές περιπτώσεις ψευδούς ταυτότητος εμφανίζονται από καιρό σε καιρό στα δικαστήρια. . . . Μπορούν να γίνουν απομιμήσεις διαβατηρίων, δελτίων κοινωνικής ασφαλίσεως, ακόμη δε και δακτυλικών αποτυπωμάτων. Και κάπου στον κόσμο σχεδόν ο καθένας έχει τον σωσία του. (Ο Στάλιν και ο Χίτλερ λέγεται ότι είχαν χρησιμοποιήσει μισή δωδεκάδα ή και περισσοτέρους.) Αν είναι τόσο δύσκολο, ακόμη εδώ και τώρα, ν’ αποδειχθή επιστημονικά ότι εγώ είμαι εγώ και σεις είσθε σεις, πόσο πολύ δυσκολώτερο πρέπει να είναι το να καταδειχθή ότι το πρόσωπο που μιλεί με το στόμα ενός μέντιουμ είναι πραγματικά το πρόσωπο που λέγει ότι είναι, και όχι μια προβολή πληροφορίας που απεκτήθη μέσω του ESP [υπεραισθητηρίου διακρίσεως] και εδραματοποιήθη, περισσότερο ή ολιγώτερο πειστικά, από ένα διαχωρισμένο μέρος του υποσυνειδήτου του μέντιουμ.» Και κατόπιν, κάτω από μια φωτογραφία του πρώην προέδρου των Η. Π. Χάρρυ Σ. Τρούμαν παράπλευρα στη φωτογραφία του θεατρικού του σωσία Ίρβινγκ Φίσερ, το άρθρο λέγει: «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ; . . . Αφού η φυσική ταυτότης μπορεί να παραποιηθή, ο Συγγραφεύς Χώξλεϋ τονίζει ότι είναι δυο φορές δύσκολο να εκτιμηθούν ισχυρισμοί ότι καθωρισμένοι νεκροί άνθρωποι έχουν ακουσθή σε πνευματιστικές συνεδριάσεις μέσω μέντιουμ.»

¹⁵ Για τον συγγραφέα Άλντους Χώξλεϋ και άλλους ερευνητάς των «ψυχικών» φαινομένων, αυτά είναι «παλαιά και άλυτα ακόμη προβλήματα.» Αλλ’ αν δεχθούμε τον πλήρη Λόγον του Θεού, τη Γραφή, αυτή η περίπτωσις του Βασιλέως Σαούλ και του μέντιουμ δεν είναι άλυτο πρόβλημα. Ο Βασιλεύς Σαούλ είχε προηγουμένως εξολοθρεύσει από την γη του Ισραήλ, όχι τους προφήτας του Ιεχωβά, αλλά τα πνευματιστικά μέντιουμ και τους κατ’ επάγγελμα προλέγοντας γεγονότα. Όπως ακριβώς αυτός εξηπάτησε το πνευματιστικό μέντιουμ για να ασκήση την άνομη εργασία του, έτσι και το πνεύμα που έκαμε το πνευματιστικό μέντιουμ να δη έναν θεό ν’ ανεβαίνη από τη γη, εξηπάτησε και το μέντιουμ και τον Σαούλ παραποιώντας την προηγούμενη ζωντανή εμφάνισι του νεκρού Σαμουήλ. Ο Σαμουήλ όταν πέθανε άφησε πίσω το επένδυμα που συνήθιζε να φορή ή ετάφη μ’ αυτό. Από πού λοιπόν το πνεύμα απέκτησε αυτό το επένδυμα; Το πνεύμα παρεποίησε το επένδυμα καθώς και το γήρας του Σαμουήλ. Το αόρατο εκείνο πνεύμα, που ενεργούσε μέσω του μέντιουμ, εγνώριζε πώς ντυνόταν ο Σαμουήλ όταν ζούσε και τι είχε ειπεί στον απειθή Βασιλέα Σαούλ σε προηγούμενες περιστάσεις και πώς είχε αρνηθή να δη πια τον Βασιλέα Σαούλ ως τον θάνατο του και ποια ήταν η όψις του όταν πέθανε» (1 Σαμ. 15:35) Το πνεύμα, λοιπόν, μπορούσε εύκολα να τα παραποιήση όλα αυτά, και το έκαμε. Η αφήγησις της Γραφής, δεν δείχνει σαφώς αν την επομένη ακριβώς ημέρα, «αύριον», ο Ισραηλιτικός στρατός παρεδόθη ηττημένος στους Φιλισταίους και ο Σαούλ και οι υιοί του μαζί του απέθαναν στο πεδίον της μάχης. Η έκφρασις του πνεύματος «συ και οι υιοί σου» δεν εννοούσε κατ’ ανάγκην όλους τους υιούς του Σαούλ, αλλά εκείνους που ήσαν στην εκστρατεία μαζί του· ένας από τους υιούς του Σαούλ, ο Ισβοσθέ, δεν πέθανε στη μάχη εκείνη, αλλά εβασίλευσε ως διάδοχος του Σαούλ επί ένα διάστημα. (1 Σαμ. 31:1-7· 1 Χρον. 9:39· 10:2-6) Το πνεύμα εγνώριζε ότι ο Ιεχωβά ήταν εναντίον του Σαούλ και ότι ο Σαούλ είχε δυσαρεστήσει ακόμη τον Ιεχωβά με το να συμβουλευθή ένα πνευματιστικό μέντιουμ και ήταν καταδικασμένος γι’ αυτό σε θάνατο και δεν θα ηυνοείτο με βοήθεια από τον Ιεχωβά στη μάχη. Επομένως, το πνεύμα μπορούσε λογικά να προείπη ήττα για τον Σαούλ και θάνατο γι’ αυτόν και τους γυιους του.

¹⁶ Είτε επηλήθευσε είτε όχι η πρόρρησις του πνεύματος, το πνεύμα ήταν «ψευδόμενον πνεύμα», διότι έκαμε μια πρόρρησι από ένα κίβδηλο και απατηλό φόντο με το να ισχυρίζεται ότι είναι ο πιστός Σαμουήλ του Ιεχωβά και με το να θεσπίζη το ψεύδος ότι οι νεκροί δεν είναι νεκροί και ότι είναι δυνατόν οι ζώντες να ομιλούν με τους νεκρούς. Ο Σαμουήλ ήταν τότε μια νεκρή ψυχή με την ελπίδα αναστάσεως στον νέο κόσμο του Θεού. Είχε αρνηθή να επικοινωνή πια με τον Σαούλ αφότου ο Ιεχωβά τον είχε οριστικά απορρίψει λόγω απειθείας σ’ αυτόν στο ζήτημα της εκτελέσεως όλων των Αμαληκιτών και των κτηνών των. Ο Σαμουήλ είχε επίσης αρνηθή να έχη οποιαδήποτε σχέσι με πνευματιστικά μέντιουμ. Ασφαλώς, λοιπόν, κανένα καταδικασμένο πνευματιστικό μέντιουμ δεν θα μπορούσε να εξαναγκάση τον Σαμουήλ να κάμη μετά θάνατον εκείνο που είχε αρνηθή να κάμη στη διάρκεια της ζωής του. Επί πλέον, η κυρία μέντιουμ δεν μπορούσε ν’ ανασταίνη τους νεκρούς. Ο μόνος που μπορεί να το κάμη αυτό είναι ‘ο Θεός, ο ζωοποιών τους νεκρούς, και καλών τα μη όντα ως όντα.’ (Ρωμ. 4:17) «Ο Ιεχωβά θανατόνει, και ζωοποιεί· καταβιβάζει εις τον Σιεόλ [τον κοινόν τάφον του ανθρωπίνου γένους], και αναβιβάζει.» (1 Σαμ. 2:6, ΜΝΚ) Δεν συμβιβάσθηκε μ’ ένα καταδικασμένο μέντιουμ για να φέρη πίσω προς χάριν του τον Σαμουήλ.

17, 18. Ποια άλλα ορθά συμπεράσματα μπορούμε να συναγάγωμε από την πείρα του Σαούλ και από την μάταιη προσπάθεια των πνευματιστών να την χρησιμοποιήσουν προς απόδειξιν «επιβιώσεως μετά θάνατον»;

¹⁷ Ο Βασιλεύς Σαούλ, επειδή εστασίασε και δεν υπήκουσε στη διαταγή του Ιεχωβά, ήταν σαν ένας που ασχολείται με τον πνευματισμό, όπως του είπε ο Σαμουήλ: «Η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαντείας· και το πείσμα, καθώς η μυστηριώδης δύναμις και τα τεραφείμ· επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Ιεχωβά, και αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς,» (1 Σαμ. 15:22, 23, ΜΝΚ) Αλλά τώρα, με το να συμβουλευθή ένα πνευματιστικό μέντιουμ, κατέφευγε απ’ ευθείας στον πνευματισμό και ήταν άξιος θανάτου. Μέσω του μέντιουμ ήλθε σε επαφή μ’ ένα ψευδόμενο πνεύμα, αλλά όχι με τον Σαμουήλ. Συνεπώς, το 1 Χρονικών 10:13, 14 (ΜΝΚ) λέγει: «Ούτως απέθανεν ο Σαούλ, δια την απιστίαν αυτού την οποίαν απίστως ενήργησεν εις τον Ιεχωβά, εναντίον του λόγου του Ιεχωβά, τον οποίον δεν εφύλαξε· και έτι διότι εζήτησε μεσάζουσαν πνευμάτων δια να ερωτήση και δεν ηρώτησε τον Ιεχωβά· δια τούτο εθανάτωσεν αυτόν, και έστρεψε την βασιλείαν εις τον Δαβίδ τον υιόν του Ιεσσαί.»

¹⁸ Αποτυγχάνει, επομένως, οικτρά η προσπάθεια των πνευματιστών να χρησιμοποιήσουν την πείρα του Σαούλ ως απόδειξιν από τη Γραφή ότι υπάρχει επιβίωσις μετά θάνατον και ότι εκείνοι που απέθαναν μπορούν να επικοινωνήσουν από το βασίλειο των νεκρών μέσω πνευματιστικών μέντιουμ μ’ εκείνους που ζουν επάνω στη γη.

19-21. Ποια μαρτυρία διασήμων πνευματιστών προσδιορίζει με ακρίβεια την ταυτότητα των αμφισβητήσιμων και απατηλών ανακοινώσεων που αυτοί αναληθώς ισχυρίζονται ότι προέρχονται από τις ψυχές των νεκρών ανθρώπων;

¹⁹ Ακόμη και οι πνευματισταί οι ίδιοι παραδέχονται ότι τα πνεύματα με τα οποία έχουν επαφή ψεύδονται και εξαπατούν. Ο Ρίσι, στη σελίδα 162 του βιβλίου του και υπό την επικεφαλίδα «Παρείσδυσις Ανεπιθύμητων Πνευμάτων», ομολογεί:

«Στις προσπάθειές μας να συνομιλήσωμε με τους πνευματικούς μας φίλους, συναντούμε τυχαίως ανεπιθύμητες οντότητες, οι οποίες παρεμβαίνουν ενώ άλλες επικοινωνούν και ακόμη τις υποδύονται. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόσκομμα στο δρόμο μερικών πειραματιστών οι οποίοι ενίοτε καταπονούνται πολύ από ενοχλητικές παρεισδύσεις από τον άλλο κόσμο. Λόγω ελλείψεως ενός καλού οδηγού για τις αόρατες χώρες, βρίσκονται σε πολύ μειονεκτική θέσι και αισθάνονται ότι είναι αβοήθητοι στο ζήτημα αυτό. Φαίνεται ότι τα σοβαρά αυτά άτομα ανυπομονούν ν’ απαλλαγούν από τους ανεπιθυμήτους επισκέπτας, αλλά κανένα επιχείρημα ή προσευχές δεν έχουν κάποιο αποτέλεσμα επάνω σ’ αυτούς τους κατοίκους του άλλου κόσμου, των οποίων οι παρεισδύσεις συχνά αποσκοπούν να καταπονήσουν εκείνους μέσω των οποίων μεταδίδουν τις σκέψεις των.»

²⁰ Αλλά ο αποθανών Βρεττανός ερευνητής των «ψυχικών» φαινομένων, Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, είναι ακόμη πιο απότομος όταν μιλή για την τάσι των πνευμάτων να ψεύδωνται. Στη σελίδα 72 του βιβλίου του Η Νέα Αποκάλυψις, ο Σερ Ντόυλ λέγει τα εξής όσον αφορά τα ίδια τα πνεύματα:

«Έχομε, ατυχώς, να κάμωμε με πονηρές ή κακοποιές διανοητικές οντότητες που ψεύδονται με απόλυτη ψυχραιμία. Όλοι όσοι ηρεύνησαν το ζήτημα έχουν, υποθέτω, συναντήσει παραδείγματα εσκεμμένης απάτης, τα οποία ενίοτε είναι αναμεμιγμένα με καλές και αληθινές ανακοινώσεις.»

²¹ Εκφράζοντας τον φόβο του όσον αφορά την πραγματική ταυτότητα των πνευμάτων, ένας Αιγύπτιος πνευματιστής που ονομάζεται Αλή Αμπντέλ Γκαλίλ Ραντύ, καθηγητής της φυσικής στη Σχολή Επιστημών του Πανεπιστημίου Ιμπραΐμ του Καΐρου, λέγει τα εξής στις σελίδες 277, 287-289 στο βιβλίο του Ο Αόρατος Κόσμος, όπως μετεφράσθη από την Αραβική:

«Τα πνεύματα που εμφανίζονται μπορεί να είναι ταραχοποιοί, ψεύτες, και ίσως δαίμονες που μπορούν να ενεργούν επιδέξια ως πνεύματα των νεκρών ανθρώπων και μπορούν να μιλούν με τη φωνή τους, να εμφανίζωνται όμοιοι μ’ αυτούς και να υλοποιούνται με τη μορφή τους. . . . Μπορώ, συνεπώς, να πω ότι όλες οι γνώμες που καθίστανται γνωστές από τα πνεύματα στις εμφανίσεις των είναι αμφισβητήσιμες. Είναι αλήθεια ότι μερικές απ’ αυτές είναι ορθές, αλλά οι περισσότερες είναι εσφαλμένες. . . . Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η επιστήμη είναι γεμάτη από απατηλά φαινόμενα όπως ο αντικατοπτρισμός, στον οποίον το διψασμένο άτομο τρέχει νομίζοντας ότι είναι νερό. Γιατί, λοιπόν, δεν ερευνούμε για την αλήθεια όσον αφορά τα πνεύματα που μας μιλούν; Εγώ υποθέτω ότι είναι δαίμονες. Αλλά ούτε εγώ ούτε οι πνευματισταί εκείνοι είμεθα βέβαιοι.»

22. Για ν’ αποκτήσωμε αληθινή κατανόησι των ισχυρισμών του πνευματισμού, ποιο βασικό ψεύδος και ποια βασική αλήθεια πρέπει να ενθυμούμεθα;

²² Έτσι από το ίδιο το στόμα ή τη γραφίδα εξεχόντων πνευματιστών προέρχεται η απόδειξις η μαρτυρία που τους ζημιώνει. Είναι ανωφελές να προσπαθήση κανείς να υπερασπίση τον πνευματισμό με το ασθενές επιχείρημα ότι υπάρχουν αγαθά πνεύματα και κακά πνεύματα και ότι η πρόθεσις του πνευματισμού είναι να έλθη σε επαφή με τα αγαθά πνεύματα. Ο πνευματισμός είναι θεμελιωμένος σ’ ένα μεγάλο ψεύδος, το ψεύδος της επιβιώσεως μετά θάνατον και της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής. Για τούτο όλα τα πνεύματα που θα ήσαν πρόθυμα να επικοινωνήσουν με πνευματιστάς με βάσι αυτό το ψεύδος και να προσπαθήσουν να κάμουν αυτό το ψεύδος να φαίνεται αληθινό, πρέπει να είναι κακά πνεύματα, δαίμονες που προσπαθούν ν’ αποδώσουν το ψεύδος στον Θεόν και στον Λόγον του. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος γράφει: «Έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης.» (Ρωμ. 3:4) Η δήλωσις αυτή περιλαμβάνει κάθε άνθρωπο που είναι πνευματιστής και που έρχεται σε επαφή με αυτά τα αποδεδειγμένως ψευδόμενα πνεύματα.

ΗΤΑΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΣ Ή ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ;

23-25. Γιατί δεν ήταν η σκηνή της μεταμορφώσεως μια πνευματιστική υλοποίησις του Μωυσέως και του Ηλία, και τι πραγματικά ήταν;

²³ Αποπειρώμενος να παίξη όλα τα χαρτιά του στο παιχνίδι, ο πνευματιστής θα πη: ‘Αλλά δεν ήταν η σκηνή της μεταμορφώσεως του Ιησού στο υψηλό όρος μια επιστροφή του Μωυσέως και του Ηλία από τους νεκρούς και δεν εχρησιμοποίησε για τούτο ο Ιησούς τους τρεις αποστόλους του Πέτρον, Ιάκωβον και Ιωάννην ως μέντιουμ στην κατάστασι της υπνώσεώς των για να επιφέρη την υλοποίησι των νεκρών αυτών προφητών; Για ν’ απαντήσωμε σ’ αυτό, ας στραφούμε στην αυθεντική έκθεσι που δίδεται στο κατά Λουκάν 9:28-36: «Και παραλαβών τον Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον, ανέβη εις το όρος δια να προσευχηθή. Και ενώ προσηύχετο, ηλλοιώθη η όψις του προσώπου αυτού, και τα ιμάτια αυτού έγειναν λευκά εξαστράπτοντα. Και ιδού, άνδρες δύο συνελάλουν μετ’ αυτού, οίτινες ήσαν Μωυσής και Ηλίας· οίτινες φανέντες εν δόξη, έλεγον τον θάνατον αυτού, τον οποίον έμελλε να εκπληρώση εν Ιερουσαλήμ. Ο δε Πέτρος και οι μετ’ αυτού ήσαν βεβαρημένοι υπό του ύπνου· και ότε εξύπνησαν, είδον την δόξαν αυτού, και τους δύο άνδρας τους ισταμένους μετ’ αυτού. Και ενώ αυτοί εχωρίζοντο απ’ αυτού, είπεν ο Πέτρος προς τον Ιησούν, Επιστάτα, καλόν είναι να ήμεθα εδώ· και ας κάμωμεν τρεις σκηνάς, μίαν δια σε, και δια τον Μωυσήν μίαν, και μίαν δια τον Ηλίαν μη εξεύρων τι λέγει. Ενώ δε αυτός έλεγε ταύτα, ήλθε νεφέλη, και επεσκίασεν αυτούς· και εφοβήθησαν ότε εισήλθον εις την νεφέλην. Και έγεινε φωνή εκ της νεφέλης, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός· αυτού ακούετε. Και αφού έγεινεν η φωνή, ευρέθη ο Ιησούς μόνος. Και αυτοί εσιώπησαν, και προς ουδένα είπον εν εκείναις ταις ημέραις ουδέν εξ όσων είδον.»

²⁴ Αυτή δεν ήταν υλοποίησις των νεκρών προφητών Μωυσέως και Ηλία με την παραγωγή εκτοπλάσματος. Δεν έγινε εκβολή εκτοπλάσματος ούτε από τον Ιησούν, ούτε από τον Πέτρον ή τον Ιάκωβον ή τον Ιωάννην. Αυτοί ευρίσκοντο σε συνειδητή κατάστασι και παρατηρούσαν ό,τι συνέβαινε, επειδή επρόκειτο να γίνουν μάρτυρες της μεταμορφώσεως αυτής για να καταστήσουν βεβαιότερες τις προφητείες της βίβλου, όχι τις προρρήσεις πνευματιστικών μηνυμάτων. Όπως ο ίδιος Πέτρος ομολογεί, λέγοντας: «Διότι σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην.» Και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ’ αυτού εν τω όρει τω αγίω. Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε.» (2 Πέτρ. 1:16-19) Αυτό δεν μπορούσε να είναι μια πνευματιστική υλοποίησις του Μωυσέως και του Ηλία, επειδή και οι δύο ήσαν νεκρές ψυχές και δεν είχε έλθει ακόμη ο καιρός για την ανάστασί των από τους νεκρούς.—Εβρ. 11:23-29, 32, 38-40.

²⁵ Αυτό ήταν ένα όραμα, σαν το όραμα που είδε ο απόστολος Ιωάννης μετά εξήντα χρόνια περίπου αφότου παρέστη μάρτυς της μεταμορφώσεως και το οποίο όραμα ήταν τόσο πραγματικό, ώστε ο Ιωάννης μίλησε μ’ εκείνους που εμφανίσθηκαν στο όραμα. (Αποκάλ. 1:1, 2· 5:4, 5· 7:13, 14) Ο ίδιος ο Ιησούς εδήλωσε ότι ήταν ένα προφητικό όραμα, στο οποίον ο Μωυσής και ο Ηλίας εχρησίμευσαν ως συμβολισμοί των αξιωμάτων τα οποία ο Ιησούς επρόκειτο να κατέχη για να εκτελέση ωρισμένα έργα. Ο απόστολος Ματθαίος αποδεικνύει ότι η μεταμόρφωσις ήταν όραμα όταν γράφη: «Και ενώ κατέβαινον από του όρους, παρήγγειλεν εις αυτούς ο Ιησούς, λέγων, Μη είπητε προς μηδένα το όραμα, εωσού ο Υιός του ανθρώπου αναστηθή εκ νεκρών.» (Ματθ. 17:9) Οι πνευματισταί, επομένως, αποκλείεται επιτακτικά να χρησιμοποιήσουν τη μεταμόρφωσι του Ιησού για την υποστήριξι της διδασκαλίας των.

26, 27. Γιατί η εκβολή δαιμονίων από τον Ιησούν και τους μαθητάς του δεν αποτελεί απόδειξιν των ισχυρισμών του πνευματισμού;

²⁶ Αμέσως μετά την κατάβασί του από το όρος της μεταμορφώσεως, ο Ιησούς εθεράπευσε ένα δαιμονόληπτο, σεληνιαζόμενο παιδί. Σχετικά με τούτο διαβάζομε: «Και επετίμησεν αυτόν ο Ιησούς, και εξήλθεν απ’ αυτού το δαιμόνιον, και εθεραπεύθη το παιδίον από της ώρας εκείνης.» (Ματθ. 17:14-18) Αυτό προσθέτει στην απόδειξι ότι η μεταμόρφωσις δεν είχε καμμία σχέσι με τον πνευματισμό, ο οποίος εκτελείται από δαίμονας.

²⁷ Ο Ιησούς δεν ήταν ένα πνευματιστικό μέντιουμ. Ποτέ δεν υπεχώρησε στην επιρροή δαιμόνων ή ακαθάρτων πνευμάτων. Οι θρησκευτικοί του εχθροί τον κατηγόρησαν ότι κατείχετο από ένα ακάθαρτο πνεύμα ή δαιμόνιον. (Ιωάν. 7:20· 8:48, 49, 52· 10:20, 21) Αλλ’ ο Ιησούς ο ίδιος εξέβαλλε δαιμόνια και εξουσιοδότησε τους μαθητάς του να εκβάλλουν επίσης δαιμόνια. (Ματθ. 10:1, 8· Λουκ. 9:1· 10:17-20) Οι εχθροί του έλεγαν ότι εξέβαλλε δαιμόνια με τη δύναμι του «άρχοντος των δαιμονίων», του Βεελζεβούλ. Αλλ’ ο Ιησούς έλεγε πώς αυτό θα εσήμαινε ότι ο Σατανάς «διηρέθη καθ’ εαυτού» και δεν θα μπορούσε να σταθή η βασιλεία του. Μήπως, λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι, όταν τα πνευματιστικά μέντιουμ και οι ιερείς της ψευδούς θρησκείας εξορκίζουν δαιμόνια, τους χρησιμοποιεί ο Θεός για να εκβάλλουν δαιμόνια; Όχι, αλλ’ ο Σατανάς τους χρησιμοποιεί να ενεργούν έτσι. Με το να τους χρησιμοποιή, ο Σατανάς δεν ‘διαιρείται καθ’ εαυτού’, επειδή τα πνευματιστικά αυτά μέντιουμ και οι ψευδείς ιερείς είναι με το μέρος του και υποστηρίζουν τη βασιλεία του με το θαύμα που επιτελούν, και δίνουν φαινομενική υποστήριξι στα θρησκευτικά ψεύδη του Σατανά. Και έτσι το ότι εκβάλλουν δαιμόνια, ακόμη και στο όνομα του Ιησού ως ένα μαγικό όνομα, δεν αποδεικνύει ότι τα πνευματιστικά αυτά μέντιουμ και οι ψευδείς ιερείς δεν είναι «εργάται ανομίας» απέναντι του Θεού. (Ματθ. 7:21-23· Πράξ. 19:11-16) Αλλ’ ο Ιησούς δεν ήταν με το μέρος του Σατανά. Ήταν ο μέγιστος εχθρός του Σατανά επάνω στη γη και ό,τι εδίδασκε και εκήρυττε ήταν κατ’ ευθείαν εναντίον των ψευδών και της βασιλείας του Σατανά. Επομένως, το ότι ο Ιησούς εξέβαλλε δαιμόνια ήταν απόδειξις ότι το έπραττε αυτό μέσω του εχθρού του Σατανά, «δια του δακτύλου του Θεού», και παρείχε υποστήριξι στην αλήθεια και τη βασιλεία του Θεού. (Ματθ. 12:22-30) Οι πιστοί μαθηταί του επίσης εξέβαλλαν δαιμόνια με τη δύναμι του Θεού, όχι του Διαβόλου. Η δύναμις να το πράττη κανείς αυτό τότε στον πρώτον αιώνα ήταν ένα θαυματουργικό «χάρισμα» του αγίου πνεύματος. Αλλ’ αφότου απέθαναν οι δώδεκα απόστολοι του Χριστού, το χάρισμα αυτό έπαυσε να υπάρχη μεταξύ των πιστών ακολούθων του και δεν κατέχεται ούτε εξασκείται απ’ αυτούς σήμερα.—1 Κορ. 13:8-11.

28. Γιατί διάφορες αναφερόμενες πράξεις του Ιησού κακώς χαρακτηρίζονται ως «πνευματιστικές αιωρήσεις»;

²⁸ Ο Ιησούς δεν είχε τίποτε το κοινόν με τα δαιμόνια, και τα ίδια τα δαιμόνια παρεδέχοντο το γεγονός αυτό. Ένα απ’ αυτά εκραύγασε: «Τι είναι μεταξύ ημών και σου, Ιησού Ναζαρηνέ; ήλθες να μας απολέσης; σε γνωρίζω τις είσαι, ο Άγιος του Θεού.» Ο Ιησούς «επετίμησεν αυτό . . . λέγων, Σιώπα, και έξελθε εξ αυτού.» Ο Ιησούς δεν ήθελε ν’ αφήση τα δαιμόνια να δίνουν μαρτυρία γι’ αυτόν, καθώς διαβάζομε: «Και δαιμόνια πολλά εξέβαλε, και δεν άφινε τα δαιμόνια να λαλώσιν, επειδή εγνώριζον αυτόν.» (Μάρκ. 1:23-25, 34) Όταν κάποτε ο Ιησούς περπάτησε επάνω στη Θάλασσα της Γαλιλαίας για να φθάση στο αναταρασσόμενο από την τρικυμία πλοίο των μαθητών του, αυτό δεν ήταν πνευματιστική απώλεια του βάρους του ή «αιώρησις στο κενόν». (Ματθ. 14:24-32) Όταν ο Ιησούς εβαπτίσθη και κατόπιν επληρώθη με το άγιο πνεύμα του Θεού και επέρασε σαράντα ημέρες στην έρημο, Σατανάς ο Διάβολος προσπάθησε να παρακινήση τον Ιησούν να επιτελέση μιαν «αιώρησιν» στον ναό της Ιερουσαλήμ για να εμβάλη σε απορία τους Ιουδαίους και να τους κερδίση. Επάνω σ’ ένα πτερύγιον του ναού ο άρχων των δαιμονίων είπε στον Ιησούν: «Εάν ήσαι ο Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν εντεύθεν κάτω· διότι είναι γεγραμμένον, “Ότι εις τους αγγέλους αυτού θέλει προστάξει περί σου, δια να σε διαφυλάξωσι·” και “Ότι θέλουσι σε σηκόνει επί των χειρών αυτών, δια να μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου”.» Αλλ’ ο Ιησούς άρνήθηκε, αναφέροντας το εδάφιο: «Δεν θέλεις πειράσει Ιεχωβά τον Θεόν σου.» (Λουκ. 4:1, 9-12, ΜΝΚ) Η ανάληψίς του από το Όρος των Ελαιών μετά σαράντα ημέρες από την εκ νεκρών ανάστασί του δεν ήταν πνευματιστική «αιώρησις». Ήταν η επιστροφή του στον ουρανό και η είσοδός του στην παρουσία του ουρανίου Πατρός του με την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του χάριν του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους.—Πράξ. 1:9-12.

ΨΕΥΔΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

29, 30. Πώς κατηγγέλλοντο στις οδηγίες του Ιεχωβά προς τον αρχαίον Ισραήλ τα μέντιουμ και άλλοι που ενησχολούντο σε οποιουδήποτε είδους πνευματισμό;

²⁹ Επομένως, ψευδώς κατηγορούνται οι Γραφές ότι παρέχουν υποστήριξι στους ισχυρισμούς τών πνευματιστών. Για την προστασία και την ασφαλή καθοδήγησι του ανθρωπίνου γένους στην αλήθεια, οι Γραφές εκθέτουν τον πνευματισμό ότι είναι εκείνο που πραγματικά είναι, δηλαδή, πνευματισμός ή δαιμονισμός. Συνεπώς, ο νόμος του Ιεχωβά Θεού προς τους Ισραηλίτες απηγόρευε να έχουν οποιαδήποτε σχέσι με πνευματιστικά μέντιουμ τα οποία ισχυρίζοντο ότι έθεταν τους ζώντας σε επαφή με τους νεκρούς. Παρήγγελλε: «Δεν θέλετε ακολουθεί τους μεσάζοντας των πνευμάτων, ουδέ θέλετε προσκολληθή εις τους κατ’ επάγγελμα προλέγοντας γεγονότα, ώστε να μολύνεσθε δι’ αυτών. Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας.» Οι Ισραηλίτες εκείνοι που προσέφευγαν σε οποιουδήποτε είδους πνευματισμό, έπρεπε να θανατώνωνται. «Και ψυχή ήτις ακολουθήση τους μεσάζοντας των πνευμάτων και τους κατ’ επάγγελμα προλέγοντας γεγονότα, δια να έχη άπιστον επικοινωνίαν μετ’ αυτών, θέλω επιστήσει το πρόσωπον μου κατά της ψυχής εκείνης, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής.» Τα πνευματιστικά μέντιουμ έπρεπε να λιθοβολούνται μέχρι θανάτου. «Και ανήρ ή γυνή ήτις απεδείχθη ότι έχει πνεύμα μεσάζοντος ή πνεύμα προρρήσεως, εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλουσι λιθοβολήσει αυτούς· το αίμα αυτών θα είναι επ’ αυτούς.»—Λευιτ. 19:31· 20:6, 27, ΜΝΚ.

³⁰ «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς, διαπερών το υιόν αυτού ή την θυγατέρα αυτού δια του πυρός, ή μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος, ή μάγος, ή γόης, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. Διότι πας ο πράττων ταύτα είναι βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά· και εξ αιτίας των βδελυγμάτων τούτων, Ιεχωβά ο Θεός σου εκδιώκει αυτούς απ’ έμπροσθέν σου. Τέλειος θέλεις είσθαι ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου. Διότι τα έθνη ταύτα, τα οποία θέλεις κατακληρονομήσει, έδωκαν ακρόασιν εις προγνώστας των καιρών, και εις μάντεις· σε όμως Ιεχωβά ο Θεός σου δεν αφήκε να πράττης ούτω.» Το να επιδίδωνται, λοιπόν, οι Ισραηλίτες σε τέτοια πράγματα ήταν βέβαιο ότι θα τους απεμάκρυνε από τον ερχόμενο Μεσσία, τον Μεγαλύτερο Μωυσή, ο οποίος είναι ο Ιησούς Χριστός.—Δευτ. 18:10-19, ΜΝΚ.

31. Γιατί ο λαός του αρχαίου Ισραήλ προειδοποιήθη από τον Ιεχωβά να αγνοή και να απορρίπτη ωρισμένες προφητεύσεις και προρρήσεις;

³¹ Τι, λοιπόν, αν τα πνευματιστικά μέντιουμ ή εκείνοι που λέγουν την τύχη ή οι αστρολόγοι ή εκείνοι που χρησιμοποιούν το τρίποδο τραπεζάκι ή άλλα παρεμφερή μέσα, κάνουν προρρήσεις και οι προρρήσεις αυτές επαληθεύουν; Και πάλι αυτό δεν αποδεικνύει ότι ο πνευματισμός είναι αληθινός, ότι είναι η ορθή θρησκεία. Γιατί; Επειδή αυτό αντιτίθεται στις εντολές του Ιεχωβά Θεού και απομακρύνει εκείνους που βασίζονται στα πνευματιστικά αυτά πράγματα, από τον επιδοκιμασμένο τρόπο του Θεού για τη μετάδοσι αποκρύφου γνώσεως και την προφήτευσι για το μέλλον. Συμβάλλει επίσης στην υποστήριξι του μεγάλου ψεύδους όσον αφορά την Θειότητα του Ιεχωβά και όσον αφορά τους νεκρούς, και έτσι οδηγεί σε πλάνη. Ο νόμος του Θεού διατάσσει: «Εάν εγερθή εν μέσω σου προφήτης, ή ενυπνιαζόμενος ενύπνια, και δώση εις σε σημείον, ή τεράστιον, και αληθεύση το σημείον, ή το τεράστιον, περί του οποίου ελάλησε προς σε, λέγων, Ας υπάγωμεν κατόπιν άλλων θεών, τους οποίους δεν εγνώρισας, και ας λατρεύσωμεν αυτούς,» τι πρέπει να γίνη τότε; «Δεν θέλεις δώσει ακρόασιν εις τους λόγους του προφήτου εκείνου, ή εκείνου του ενυπνιαζομένου ενύπνια· διότι δοκιμάζει εσάς Ιεχωβά ο Θεός σας, δια να γνωρίση εάν αγαπάτε Ιεχωβά τον Θεόν σας, εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας. . . . Εκείνος δε ο προφήτης, ή εκείνος ο ενυπνιαζόμενος ενύπνια, θέλει θανατωθή· διότι ελάλησεν αποστασίαν κατά Ιεχωβά του Θεού σας, όστις σας εξήγαγεν εκ γης Αιγύπτου, και σας ελύτρωσεν εξ οίκου δουλείας, δια να σε αποπλανήση εκ της οδού, εις την οποίαν προσέταξεν εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου να περιπατής· και θέλεις εξαφανίσει το κακόν εκ μέσου σου.» (Δευτ. 13:1-5, ΜΝΚ) Μια πρόρρησις που επαληθεύει, αλλ’ η οποία χρησιμοποιείται για να σας απομακρύνη από τον Ιεχωβά τον μόνον ζώντα και αληθινόν Θεόν, είναι μια απατηλή μεταμφίεσις που αποσκοπεί στο να σας αποσπάση από την προφύλαξί σας και να σας αποπλανήση μακριά από τη θεία πηγή της ζωής και της αληθείας. Αποβλέπει στο να σας φέρη κάτω από την εξουσία του «πατρός του ψεύδους», του Σατανά ή Διαβόλου, του «άρχοντος των δαιμονίων».—Ιωάν. 8:44.

32. Γιατί είναι λογική και Γραφική η πίστις του ανθρώπου σε πονηρά καθώς και σε δίκαια αόρατα πνευματικά πλάσματα;

³² Ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει ποια είναι αυτά τα δαιμόνια. Γνωρίζει τις μεθόδους με τις οποίες ενεργούν και την καταστροφή που προξενούν στα θύματά των. Συνεπώς, στον γραπτό του λόγο προειδοποιεί τον λαό του και εκείνους που ζητούν σωτηρία, γι’ αυτές τις αόρατες, πονηρές διανοητικές οντότητες. Το να πιστεύη κανείς στην ύπαρξι δαιμόνων δεν είναι δεισιδαιμονία. Δεν είναι μόνο Χριστιανικό αλλά και επιστημονικό να πιστεύη κανείς στην ύπαρξι δαιμόνων και να πιστεύη σ’ ένα πνευματικό βασίλειο, διότι εκεί κατοικεί ο αόρατος Δημιουργός, ο Θεός, ο οποίος είναι πνεύμα, και δεν είναι βέβαια μόνος σ’ αυτό το αχανές, ακαταμέτρητο πνευματικό βασίλειο. Πριν από άγνωστον καιρό προτού δημιουργήση το ορατό μας σύμπαν που είναι ηλικίας 4 δισεκατομμυρίων ετών, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε την πρώτη του δημιουργία. Ήταν μια πνευματική δημιουργία, δηλαδή, ο αγαπητός του «μονογενής Υιός», ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», ο οποίος στον ωρισμένο καιρό ήλθε στη γη και έγινε ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς». (Ιωάν. 3:16· Κολ. 1:15· 1 Τιμ. 2:5) Κατόπιν μέσω αυτού ο Ιεχωβά εδημιούργησε και άλλα νοητικά πλάσματα επίσης πνευματικά, δηλαδή, όλους τους ενδόξους, τελείους, αγίους αγγέλους, αυτοί δε οι πνευματικοί «υιοί του Θεού» ήσαν εκείνοι που «ηλάλαζον» κατά την δημιουργία της γης μας ως αιωνίας κατοικίας του ανθρωπίνου γένους. (Ψαλμ. 104:4· 103:20· Ιώβ 38:4-7) Έτσι το πνευματικό βασίλειο υπήρχε προτού ακόμη έλθη σε ύπαρξι το υλικό μας σύμπαν. Η θαυμαστά σχεδιασμένη, ορατή υλική δημιουργία πιστοποιεί την ύπαρξι, τη δύναμι και τη νοημοσύνη του μεγάλου Πνευματικού Δημιουργού, του Ιεχωβά Θεού. Οι υλισταί επιστήμονες είναι αδικαιολόγητοι για την απιστία τους προς αυτόν. «Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι.»—Ρωμ. 1:20.

33, 34. Γιατί πρέπει η πίστις μας για ένα πνευματικό βασίλειο και τούς κατοίκους του ορθώς να τηρήται αμιγής από τη θεωρία του πνευματισμού περί «επιβιώσεως μετά θάνατον»;

³³ Το ανθρώπινο γένος δεν είχε ανάγκη να περιμένη την εμφάνισι του πνευματισμού για ν’ αποδειχθή ότι το πνευματικό βασίλειο υπάρχει. Εκείνο που ο πνευματισμός πραγματικά προσπάθησε να παρεισαγάγη στο ανθρώπινο γένος είναι η πίστις ότι το πνευματικό βασίλειο κατοικείται από τα πνεύματα ή τις λεγόμενες «αθάνατες ψυχές» των νεκρών ανθρώπων και ότι υπάρχει επιβίωσις για το ανθρώπινο γένος μετά θάνατον. Μια τέτοια πίστις μπορεί να ήλθε από την Ανατολή, αλλά δεν έφερε κάποια διαφώτισι στο ανθρώπινο γένος. Μάλλον επεσκότισε τις διάνοιες των ανθρώπων ως προς την αλήθεια. Η Δύσις ήλθε κάτω από το σκότος αυτό και έτσι δεν έχει φως να δώση. Η διδασκαλία περί «επιβιώσεως μετά θάνατον» δεν είναι φως, ο δε Σόου Ντέσμοντ σφάλλει, ατυχώς, όταν λέγη στο βιβλίο του που έχει τίτλο Δεν Πεθαίνομε: «Λιμοκτονούσα πνευματικώς η Ευρώπη δεν αποβλέπει πια στην Ανατολή για φως, επειδή το φως δεν έρχεται πια από την Ανατολή, αλλ’ από τη Δύσι. Η Ανατολή είναι ακόμη, μολονότι δεν θα είναι πάντοτε, αδιάφορη στο φως που αυτή κάποτε έδωσε σ’ ένα σκοτισμένο κόσμο, το φως εκείνο του Κόσμου, το οποίο στην τελική του ανάλυσι μπορεί ν’ αποκληθή το φως της ‘Επιβιώσεως’.» Ο πνευματισμός, με τη διδασκαλία του περί «επιβιώσεως», ήλθε σε ύπαρξι μόνο από τον καιρό του κατακλυσμού των ημερών του Νώε το 2370 π.Χ.

³⁴ Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εγνώριζε για την ύπαρξι του πνευματικού βασιλείου και κατανοούσε ότι αυτός ήταν ένα προϊόν του και εδίδαξε έτσι την σύζυγό του Εύα στον κήπο της Εδέμ. Τόσον ο Αδάμ όσο και η Εύα εγνώριζαν ότι υπήρχε το πνευματικό βασίλειο, επειδή ο Ιεχωβά Θεός μίλησε μαζί τους από το αόρατον, καθιστώντας το θέλημα του γνωστό σ’ αυτούς. Άκουσαν τη φωνή του, όχι, όμως, μέσω κάποιου πνευματιστικού μέντιουμ, και επίσης μίλησαν με Αυτόν. Εγνώριζαν ότι δεν μιλούσαν με κάποιο νεκρό και «αποδημήσαν» πρόσωπο. Πριν από τον Αδάμ και την Εύα δεν υπήρχαν νεκροί άνθρωποι. Μιλούσαν, όχι με τους νεκρούς, αλλά με τους ζώντας στο πνευματικό βασίλειο, ώσπου εξεδιώχθησαν από τον παράδεισο της Εδέμ. Ο Νώε και η οικογένειά του που απετελείτο από επτά ανθρώπινες ψυχές επέζησαν του παγκοσμίου κατακλυσμού, και εγνώριζαν για την ύπαρξι του πνευματικού βασιλείου. Από το αόρατο πνευματικό βασίλειο ήλθαν οι οδηγίες στον Νώε να κατασκευάση την κιβωτό της επιβιώσεως και να μπη σ’ αυτήν στον καιρό ακριβώς που έπρεπε. Από το πνευματικό βασίλειο ο Θεός μίλησε σ’ αυτούς μετά τον κατακλυσμό και τους ευλόγησε και τους έδωσε οδηγίες. Ο πνευματισμός, αντί ν’ ανακαλύψη ή να εξηγήση ή να βεβαιώση το πνευματικό βασίλειο, διέστρεψε τα γεγονότα όσον αφορά αυτό και παρεπλάνησε τους ανθρώπους φέρνοντάς τους μέσα στις άρπαγες των δαιμόνων.—Γέν. 5:32 έως 9:17.

ΠΟΙΟΣ ΕΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ;

35-37. (α) Πώς και πότε έλαβαν αρχήν τα ψευδόμενα πνεύματα ή δαίμονες; (β) Ποιος ήταν ο πρώτος δαίμων και πώς ενήργησε προκαλώντας τον Παντοδύναμον Θεόν;

³⁵ Εδώ τώρα θα ήταν δυνατόν να τεθή ένα ερώτημα από μερικούς αναγνώστας. Στο Δευτερονόμιο 32:4 ο Μωυσής λέγει στην ωδή του για τον Ιεχωβά Θεό: «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, δεν θα μπορούσε αυτός να είναι ο δημιουργός των δαιμόνων. Πώς ήλθαν, λοιπόν, σε ύπαρξι οι δαίμονες; Το αμέσως επόμενο εδάφιο της ωδής του Μωυσέως μας δίνει το κλειδί, λέγοντας: «Ούτοι ενήργησαν ολεθρίως από μέρους των· δεν είναι τέκνα του, το σφάλμα είναι ιδικόν των. Είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη.» (Δευτ. 32:5, ΜΝΚ) Δηλαδή, εκείνοι που είναι τώρα δαίμονες έγιναν μόνοι τους τέτοιοι, και το σφάλμα αυτό είναι δικό τους και δεν είναι πια τέκνα του Θεού. Η Βίβλος τούς ονομάζει επίσης «ακάθαρτα πνεύματα». (Ματθ. 10:1· 12:43· Μάρκ. 1:23, 26, 27· Λουκ. 4:33, 36· Πράξ. 5:16· 8:7) Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός τούς εδημιούργησε ως καθαρά πνεύματα, ως ουρανίους υιούς του, μέλη της πνευματικής του οικογενείας. Δεν εδημιουργήθησαν αθάνατοι, αλλά θνητοί, με την ευκαιρία, όμως, να ζουν αιωνίως με το να εξακολουθούν να είναι καθαροί, άγιοι, πνευματικοί υιοί του Θεού. Αλλιώς, τώρα που ένας σημαντικός αριθμός απ’ αυτούς έγιναν δαίμονες, δεν θα μπορούσαν να εξολοθρευθούν από το σύμπαν.

³⁶ Ο πρώτος που έκαμε τον εαυτό του δαίμονα έγινε ο «άρχων των δαιμονίων», επειδή έκαμε και άλλους αγγέλους ή πνεύματα να γίνουν όμοιοι μ’ αυτόν. (Ματθ. 12:24 και Μάρκ. 3:22) Επειδή ήταν ο πρώτος που αντετάχθη στον Θεό, συκοφαντώντας τον ή ψευδόμενος γι’ Αυτόν, χρησιμοποιώντας απάτη και καταβροχθίζοντας τα θύματά του σαν δράκων, εστιγματίσθη με τέσσερες ειδικούς τίτλους, Σατανάς, Διάβολος, αρχαίος Όφις και Δράκων. (Αποκάλ. 12:9· 20:2) Ο τρίτος αυτός τίτλος τον συνδέει με τον όφιν που μιλούσε στον παράδεισο της Εδέμ. «Ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού.» (2 Κορ. 11:3) Σατανάς ο Διάβολος ήταν εκείνος που κυριαρχούσε αυτού του όφεως και τον κατηύθυνε να μιλήση και να δελεάση την Εύα, επειδή ένα απλό φίδι δεν θα μπορούσε μόνο του να μιλήση και να ακολουθήση μια δελεαστική πορεία ενεργείας. Βρισκόταν κάτω από αόρατον έλεγχο. Ο αόρατος εκείνος που διηύθυνε τον όφιν έκαμε τον εαυτό του Σατανά ή Διάβολο με την πορεία της εναντιώσεως και της συκοφαντίας κατά του Θεού που κατηύθυνε τον όφιν να λάβη. Το αόρατο αυτό πνεύμα είχε δημιουργηθή ένας τέλειος, άγιος, πνευματικός υιός του Θεού. Όταν ετέθη σε επαφή με τον παραδείσιο κήπο της Εδέμ και τους ανθρωπίνους κατοίκους του, είδε την ευκαιρία να καταστήση τον εαυτό του μίμον θεόν και να καταλάβη εξουσία επί του ανθρωπίνου γένους. (Ιεζ. 28:13-17) Στασιάζοντας μέσα στην καρδιά του εναντίον του ιδίου του Δημιουργού του, καθώρισε το σχέδιο της ενεργείας του. Δεν υλοποιήθη ο ίδιος, αλλ’ εχρησιμοποίησε έναν όφιν στην Εδέμ. Μέσω αυτού μίλησε, όχι στον άνδρα Αδάμ αλλά στη γυναίκα Εύα, για να την στρέψη σε ανταρσία εναντίον του Θεού και να την χρησιμοποίηση να επηρεάση τον Αδάμ να κάμη το ίδιο πράγμα.

³⁷ «Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου; Και είπεν η γυνή προς τον όφιν [και έτσι προς τον Σατανάν ή Διάβολον], Από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν· από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου [του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού], είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’ αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, δια να μη αποθάνητε. Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.»—Γέν. 3:1-5.

38, 39. Τι προέκυψε από την ψευδή ανακοίνωσι του όφεως στην Εύα για τον Πλάστην της, Ιεχωβά;

³⁸ Με αυτή τη δήλωσι ο όφις εψεύσθη. Ωνόμασε τον Θεόν ψεύστην, απατεώνα, όχι παντοδύναμον, και επομένως ανίκανον να επιβάλη την ποινή για την παράβασι του νόμου Του. Ο Σατανάς δεν υπεσχέθη εδώ στον Αδάμ και στην Εύα αθανασία μετά θάνατον, αλλ’ είπε ότι δεν θα πέθαιναν εν σαρκί αν έτρωγαν τον καρπό του απηγορευμένου δένδρου. Η πράξις αυτή καθ’ εαυτήν δεν θα τους εθανάτωνε και ο Θεός δεν θα επέβαλλε ούτε μπορούσε να επιβάλη την ποινή του θανάτου. Αντιθέτως, επρόκειτο να είναι όμοιοι με τον Θεόν, όχι μετά θάνατον, με επιβίωσι μετά θάνατον, αλλά ενώ θα ήσαν ζωντανοί εν σαρκί. Θα ήσαν όμοιοι με τον Θεό, όχι ως προς την αθανασία, αλλ’ ως προς το να γνωρίζουν το καλόν και το κακόν με τη δική τους αυξημένη γνώσι, ώστε ν’ αποφασίζουν μόνοι τους τι είναι καλό και κακό χωρίς ν’ ακολουθούν τη διακυβέρνησι ή την απόφασι του Θεού. Επομένως, η Εύα έδωσε προσοχή στον Όφιν μάλλον παρά στον αληθινόν Θεόν, όχι με μια ιδέα ότι θα πέθαινε και θα έμπαινε στον πνευματικό κόσμο και θα εγνώριζε περισσότερα εκεί από όσα είχε γνωρίσει ποτέ προηγουμένως στον υλικό παράδεισο της Εδέμ, αλλά με την ιδέα ότι θα εξακολουθούσε να ζη εν σαρκί με αυξημένη γνώσι και ανεξάρτητη προσωπική απόφασι. Έφαγε. Κατόπιν εχρησιμοποίησε την επιρροή της για να παρακινήση τον σύζυγό της Αδάμ να φάγη. Ανοίχθηκαν οι οφθαλμοί των, αλλά για να ιδούν την αισχύνη της γυμνότητός των. Δεν ένοιωθαν σαν Θεοί ανωτέρας γνώσεως, αλλ’ εφοβήθησαν τον Ιεχωβά Θεό και προσπάθησαν να κρυφτούν απ’ αυτόν. Αντί ν’ αποβλέπουν να ζήσουν ατελεύτητα, αιώνια εν σαρκί στον επίγειο παράδεισο, έλαβαν την καταδικαστική απόφασι του Θεού να πεθάνουν χωρίς επιβίωσι και εξεδιώχθησαν από τον Εδεμικό παράδεισο.

³⁹ Όχι μόνο αυτοί κατεδικάσθησαν εις θάνατον, αλλά και το στασιαστικό πνεύμα Σατανάς ο Διάβολος, ο αρχαίος Όφις, κατεδικάσθη επίσης να πεθάνη με συντριβή της κεφαλής του κάτω από το πόδι του Σπέρματος της εκλεκτής γυναικός του Θεού. Αυτό δείχνει ότι οι άγιοι άγγελοι, που τέτοιος ήταν ο Σατανάς πριν από την ανταρσία του, δεν είναι αθάνατοι, ακατάστρεπτοι, αλλά το να ζουν αιωνίως εξαρτάται από την τελεία υπακοή τους στον Θεό. Έτσι η επικοινωνία ενός ανθρώπου με το πνευματικό βασίλειο δεν είναι απόδειξις της αθανασίας είτε των πνευματικών πλασμάτων είτε των ανθρωπίνων ψυχών.—Γεν. 3:15.

40. Ποιοι από τους δαίμονας είναι αθάνατοι, αν είναι κάποιοι, και γιατί;

⁴⁰ Το πονηρό πνεύμα Σατανάς ο Διάβολος εξακολούθησε να ζη αφού πέθαναν ο Αδάμ και η Εύα. Έχει ζήσει έως τώρα με την άδεια του Θεού, ο οποίος αποβλέπει στην τακτοποίησι του υπό αμφισβήτησιν μεγάλου ζητήματος, Ποιος κυβερνά το σύμπαν; Ο Ιεχωβά Θεός θα δείξη ότι Αυτός διέπει το σύμπαν και υπαγορεύει τους νόμους του και καθορίζει και θεσπίζει τι είναι καλόν και κακόν. Στους Χριστιανούς ακολούθους του Σπέρματος της γυναικός του ο Θεός είπε: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:20) Ο Ιησούς Χριστός ο ένδοξος Υιός του είναι εκείνος τον οποίον ο Θεός θα χρησιμοποιήση για να συντρίψη τον αρχαίον Όφιν και το σπέρμα του, επειδή αυτός ο πιστός Υιός είναι εκείνος που ο Όφις τον εκέντησε στην πτέρνα όταν έγινε σαρξ και αίμα όπως τα τέκνα του Αβραάμ. Προς απόδειξιν τούτου είναι γραμμένο: «Επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ’ έστι τον διάβολον, και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας. ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται.» (Εβρ. 2:14-16, Κείμενον) Ο Θεός εθεράπευσε την κεντημένη πτέρνα του Σπέρματος της γυναικός του ανασταίνοντάς το από τους νεκρούς, αποκαθιστώντας το στο πνευματικό βασίλειο, αλλ’ ανταμείβοντας το με το βραβείο της αφθαρσίας και αθανασίας. (1 Τιμ. 6:15, 16) Ο Σατανάς όμως, το πονηρό πνεύμα, παραμένει ακόμη θνητός.

41. (α) Ποια πρόσθετη Γραφική μαρτυρία προσδιορίζει για πρώτη φορά την ταυτότητα του πρώτου δαίμονος με το όνομά του; (β) Πώς η Βίβλος προειδοποιεί τους ανθρώπους που επιδίδονται σε πνευματιστικές πράξεις;

⁴¹ Στις Γραφές ο Σατανάς ή Διάβολος δεν κατονομάζεται πριν από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε. Κατονομάζεται για πρώτη φορά στην αφήγησι της ζωής του Ιώβ, η οποία φαίνεται να έχη γραφή από τον προφήτη Μωυσή αιώνες μετά τον κατακλυσμό. Πνευματιστικά μέντιουμ μαζί με την εκζήτησι πληροφοριών από τους νεκρούς αναφέρεται ότι υπάρχουν για πρώτη φορά μετά τον κατακλυσμό, επειδή ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως προειδοποιεί γι’ αυτούς τους πράκτορας των πονηρών πνευμάτων: «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς . . . συμβουλευόμενος μεσάζοντας πνευμάτων ή κατ’ επάγγελμα προλέγων γεγονότα ή ζητών πληροφορίας από τους νεκρούς.» (Δευτ. 18:10, 11, ΜΝΚ· επίσης Λευιτ. 19:31· 20:6, 27) Μετά τον κατακλυσμό, οι μορφές αυτές του δαιμονισμού άρχισαν με την πόλι Βαβυλώνα που ιδρύθη από τον Νεβρώδ, τον δισέγγονον του Νώε. (Γέν. 10:8-10) Στη Βαβυλώνα ο προφήτης Ησαΐας είπε: «Τα δύο ταύτα θέλουσι βεβαίως ελθεί επί σε εξαίφνης, εν μιά ημέρα, ατέκνωσις και χηρεία· θέλουσιν ελθεί επί σε καθ’ ολοκληρίαν, δια [ή παρά] το πλήθος των μαγειών σου, δια την μεγάλην αφθονίαν των γοητευμάτων σου. Στήθι τώρα με τας γοητείας σου, και με το πλήθος των μαγειών σου, εις τας οποίας ηγωνίσθης [από πότε;] εκ νεότητός σου· αν δύνασαι να ωφεληθής, αν δύνασαι να υπερισχύσης. Απέκαμες εν τω πλήθει των βουλών σου. Ας σηκωθώσι τώρα οι ουρανοσκόποι, οι αστρολόγοι, οι μηνολόγοι προγνωστικοί, και ας σε σώσωσιν εκ των επερχομένων επί σε.» (Ησ. 47:9, 12, 13) Το τελευταίο βιβλίο της Γραφής προλέγει γιατί η νεώτερη Βαβυλών πρέπει και αυτή να πέση όπως και η αρχαία Βαβυλών, λέγοντας: «Διότι οι έμποροι σου ήσαν οι μεγιστάνες της γης, διότι με την γοητείαν σου επλανήθησαν πάντα τα έθνη.»—Αποκάλ. 18:23.

42-44. Πότε και πώς ο πρώτος ή κύριος δαίμων συνεδέθη για πρώτη φορά με άλλα απειθή πνευματικά πρόσωπα;

⁴² Πότε ήλθαν σε ύπαρξι οι άλλοι δαίμονες υπό τον Σατανάν τον «άρχοντα των δαιμονίων»; Δεν αναφέρεται στη Γραφή ότι κάποιοι από τους αγίους αγγέλους εστασίασαν μαζί με τον Σατανά στον κήπο της Εδέμ ή ολίγον κατόπιν. Αλλά το Βιβλικό υπόμνημα δείχνει πότε άλλα πνευματικά πλάσματα έγιναν απειθή στον Θεό και έτσι έγιναν δαίμονες, μιμηταί του Σατανά ή «σπέρμα» του Όφεως. Πότε έγινε αυτό; Τουλάχιστον στα τελευταία εκατόν είκοσι χρόνια πριν από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Το θεόπνευστο υπόμνημα του Μωυσέως λέγει: «Και ότε ήρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνωνται επί του προσώπου της γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν εις αυτούς, ιδόντες οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας εξέλεξαν. Και είπεν ο Ιεχωβά, Δεν θέλει καταμείνει πάντοτε το πνεύμά μου μετά του ανθρώπου, διότι είναι σαρξ· αι ημέραι αυτού θέλουσιν είσθαι ακόμη εκατόν είκοσι έτη. Κατ’ εκείνας τας ημέρας ήσαν οι Νεφιλείμ επί της γης, και έτι, ύστερον αφού οι υιοί του Θεού εξηκολούθουν να έχωσι σχέσεις με τας θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς· εκείνοι ήσαν οι δυνατοί του κόσμου εκείνου, οι άνδρες οι ονομαστοί. Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.»—Γέν. 6:1-5, ΜΝΚ.

⁴³ Εκείνοι οι «υιοί, του Θεού» που ενυμφεύθησαν «τας θυγατέρας των ανθρώπων» ήσαν πνευματικοί υιοί του Θεού σαν εκείνους που έψαλλαν μαζί και ηλάλαζαν από χαρά όταν ο Θεός έθετε τα θεμέλια για τη δημιουργία της γης. (Ιώβ 38:4-7) «Διότι τις εν τω ουρανώ δύναται να συγκριθή με τον Ιεχωβά; Τις μεταξύ των υιών του Θεού είναι όμοιος με τον Ιεχωβά;» (Ψαλμ. 89:6, ΑΣ, υποσημείωσις 2) (b) Ο Μόφφατ, λοιπόν, μεταφράζει το Γένεσις 6:2, 4 ως εξής: «Οι άγγελοι παρετήρησαν ότι αι θυγατέρες των ανθρώπων ήσαν ωραίαι, και ενυμφεύθησαν εκείνας εξ αυτών τας οποίας εξέλεξαν. (Κατ’ εκείνας τας ημέρας οι Νεφιλείμ γίγαντες ηγέρθησαν επί της γης, καθώς και ύστερον, όταν οι άγγελοι επεκοινώνησαν με τας θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς· αυτοί ήσαν οι ήρωες οι ονομαστοί εις τας αρχαίας ημέρας.)» Εδώ στη Γένεσι 6:4 το Αλεξανδρινό Χειρόγραφο της Ελληνικής Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα λέγει επίσης «άγγελοι του Θεού» αντί «υιοί του Θεού».

⁴⁴ Αυτή η εξήγησις του ποιοι ήσαν αυτοί οι «υιοί του Θεού» δεν έχει καμμιά σχέσι με τη Σλαβονική μετάφρασι του νόθου Βιβλίου του Ενώχ.

45, 46. Πώς ενήργησαν μεταξύ των κατοίκων της γης τα απειθή εκείνα πνευματικά πρόσωπα, και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

⁴⁵ Για να νυμφευθούν τις θυγατέρες των ανθρώπων και να έχουν σεξουαλικές σχέσεις μαζί τους, εκείνοι οι «υιοί του Θεού» έπρεπε να υλοποιηθούν ως άνθρωποι. Για να ζουν με τις συζύγους των και ν’ απολαμβάνουν τη συντροφιά των νύχτα και μέρα και ν’ αναθρέψουν τα τέκνα των, εκείνοι οι «υιοί του Θεού» ή άγγελοι έπρεπε να παραμείνουν υλοποιημένοι εν σαρκί εφ’ όσον ελάμβαναν μέρος σ’ αυτή την έγγαμη ζωή. Τα πράγματα αποδεικνύουν ότι εξακολούθησαν στην υλοποιημένη αυτή κατάστασι χωρίς διακοπή ως τον Κατακλυσμό. Καθ’ όλον αυτόν τον καιρό παραμελούσαν τα Θεόδοτα καθήκοντά των στο πνευματικό βασίλειο, για ν’ απολαμβάνουν την ικανοποίησι των παθών της σαρκός. Τούτο ήταν απείθεια στον Θεό, όχι μόνο από αυτή την άποψι, αλλά και από την άποψι της αναμίξεως εκείνου που είναι πνευματικό ή αγγελικό μ’ εκείνο που είναι ανθρώπινο για γεννητικούς σκοπούς. Ο Δημιουργός Ιεχωβά Θεός είχε ως σκοπόν του να είναι η ανθρώπινη φυλή καθαρά ανθρώπινη, όχι μια μιξογενής φυλή μέσω ανίσου συζεύξεως αγγέλων και γυναικών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έπλασε την σύζυγο του Αδάμ Εύα από μια πλευρά του Αδάμ. Όσον αφορά όλα τα γήινα κτίσματα, ο Θεός ώρισε όπως κάθε οικογενειακό είδος παραμένη μέσα στα όρια της οικογενείας του. (Δευτ. 22:9-11· Γέν. 1:11, 12, 21, 24, 25) Οι απειθείς εκείνοι υιοί του Θεού προξενούσαν έτσι αφύσικη σύγχυσι και ειργάζοντο αντίθετα προς τον νόμον του Θεού όσον αφορά το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς Χριστός μάς δίνει να κατανοήσωμε ότι, στο πνευματικό βασίλειο «ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν,» ούτε παράγουν έτσι αγγελικά τέκνα.—Ματθ. 22:30.

⁴⁶ Το φυσικό αποτέλεσμα ήταν ότι τα τέκνα αυτών των αφύσικων γάμων ήσαν τερατώδεις μιγάδες που ωνομάζοντο «Νεφιλείμ». Οι Ισραηλίτες τούς παρωμοίαζαν πράγματι με τους γίγαντας της Χαναάν, ονομάζοντας τους γίγαντας της Χαναάν «Νεφιλείμ». (Αριθμ. 13:33, ΜΝΚ) Επειδή ήσαν υιοί απειθείας, ήσαν πονηροί. Επειδή ήσαν μιγάδες χωρίς δύναμι αναπαραγωγής, έκαμαν όνομα για τον εαυτό τους, όχι με την ανατροφή οικογενειών, αλλά με βίαιες πράξεις, δίνοντας παράδειγμα στους ανθρώπους εν γένει να γεμίσουν τη γη με βία και οι σκοποί των διαλογισμών της καρδιάς των να είναι μόνο κακία όλες τις ημέρες. Ωνομάζοντο «ισχυροί» ή Γκιμπορείμ και ήσαν εγκόσμιοι, «του κόσμου εκείνου».—Γέν. 6:4, ΜΝΚ.

(Τελειώνει στο επόμενο τεύχος μας)

[Υποσημειώσεις]