άλλες ουσίες· απαιτεί σεβασμό για την ιερότητα του αίματος.

²⁰ Τι έξοχο παράδειγμα σεβασμού αυτού του νόμου εδόθη από τον θεοσεβή Βασιλέα Δαβίδ! Προτού οι εχθροί του λαού του Θεού εξωσθούν από τη γη, οι Φιλισταίοι είχαν μια φρουρά στη Βηθλεέμ κοντά στην Ιερουσαλήμ, και σε μια περίπτωσι «επεπόθησαν ο Δαβίδ ύδωρ, και είπε, Τις ήθελε μοι δώσει να πιω ύδωρ εκ του φρέατος της Βηθλεέμ, του εν τη πύλη;» Ναι, επιθυμούσε να έφευγαν οι Φιλισταίοι και αυτός να μπορούσε να είναι ελεύθερος να πάη στο φρέαρ και ν’ αναψυχθή με το νερό του. Αλλ’ ακούοντας την έφρασί του, «τρείς [γενναίοι άνδρες] διασχίσαντες το στρατόπεδον των Φιλισταίων, ήντλησαν ύδωρ εκ του φρέατος της Βηθλεέμ του εν τη πύλη, και λαβόντες έφεραν προς τον Δαβίδ.» Αυτό που έφεραν δεν ήταν τίποτε περισσότερο από νερό, αλλά το έφεραν με κίνδυνο της ζωής των, και ο Δαβίδ το εγνώριζε αυτό. «Πλην ο Δαβίδ δεν ηθέλησε να πίη αυτό, αλλ’ έκαμεν αυτό σπονδήν εις τον Ιεχωβά, λέγων, Μη γένοιτο εις εμέ παρά του Θεού μου να κάμω τούτο! θέλω πιει το αίμα των ανδρών τούτων, οίτινες εξέθεσαν την ζωήν αυτών εις κίνδυνον; διότι μετά κινδύνου της ζωής αυτών έφεραν αυτό. Δια τούτο δεν ηθέλησε να πίη αυτό.» (1 Χρον. 11:16-19, ΜΝΚ· 2 Σαμ. 23:15-17) Ο Δαβίδ εσέβετο τον νόμον του Θεού. Όχι μόνο απείχε από αίμα ζώων· απέφευγε το πολύ περισσότερο χονδροειδές αδίκημα καταναλώσεως ανθρωπίνου αίματος. Ναι, απέφευγε να κάμη κάτι που και μόνον έμοιαζε με παραβίασι αυτού του νόμου. Ήταν άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού. Μια όμοια ακριβώς πορεία υπακοής απ’ την καρδιά, υποκινεί τους ωρίμους Χριστιανούς σήμερα ν’ απέχουν εντελώς από κάθε ενέργεια που περιλαμβάνει κακή χρήσι του αίματος. Από αγάπη για του Θεό δείχνουν σεβασμό για την ιερότητα του αίματος.

Χρησιμοποίησις της Ζωής σε Αρμονία Με το Θέλημα του Θεού

 1. (α) Τίνος το θέλημα πρέπει να διέπη την από μέρους μας χρήσι του αίματος, και ποιες ενέργειες απαγορεύει αυτός; (β) Τι συνέβη στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, το οποίον έδωσε ένδειξι της κατάλληλης χρήσεως στην οποία θα μπορούσε να τεθή το χυνόμενο αίμα;

Ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, με τον οποίο μπορεί κατάλληλα να χρησιμοποιηθή το αίμα της ζωής οποιουδήποτε πλάσματος, είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Απαγορεύεται ως τροφή. Δεν επιτρέπεται από τον Θεό να παρασχεθή σ’ ένα άλλο πρόσωπο υπό την μεταμφίεσι ιατρικής θεραπείας για τη διατήρησι της ζωής. Εκτός από τον ρόλο του διατηρήσεως της ζωής στο σώμα του πλάσματος στο οποίον ανήκει, μόνο μια χρήσις του αίματος εγκρίνεται από τον Θεό. Τούτο ήλθε σε φως στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, των γυιων του Αδάμ. «Και ήτο ο Άβελ ποιμήν προβάτων, ο δε Κάιν ήτο γεωργός. Και μεθ’ ημέρας προσέφερεν ο Κάιν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Ιεχωβά. Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού, και από των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν ο Ιεχωβά επί τον Άβελ, και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάιν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε.» (Γέν. 4:2-5, ΜΝΚ) Η προσφορά του Κάιν ήταν από την άψυχη βλάστησι. Η θυσία του Άβελ αντιπροσώπευε ζωή και απαιτούσε την έκχυσι αίματος. Ο Ιεχωβά, αποδεχόμενος τη θυσία του Άβελ, έδωσε την πρώτη ένδειξι ότι η έκχυσις αίματος απητείτο για θυσία. Αλλ’ ο Κάιν δεν εδέχθη την καθοδηγία του Θεού στο ζήτημα· αντιθέτως, εφόνευσε βιαίως τον αδελφό του Άβελ, τον μόνο άνθρωπο επάνω στη γη που χρησιμοποιούσε τη ζωή, τόσο τη δική του όσο και του ποιμνίου