Γνωρίζετε Πώς να Υπομένετε Θλίψι;
ΟΤΑΝ το ψυχρό χέρι του θανάτου επιπέση στην οικογένεια ενός ατόμου και του αφαιρέση τον σύντροφο της ζωής του, ή κάποιο άλλο προσφιλές πρόσωπο, ο συγκλονισμός από την απώλεια μπορεί να είναι το σοβαρότερο συναισθηματικό πλήγμα της ζωής του. Πολλοί εθεώρησαν τη θλίψι τόσο δυσβάστακτη, ώστε πέρασαν νύχτες χωρίς ύπνο, μέρες αδρανείας και μ’ ένα αίσθημα απορίας για το πώς θα προχωρήσουν, ιδιαίτερα αν ο εκλιπών είναι σύντροφος της ζωής των. Διερχόμεθα τώρα ένα καιρό που είναι ζωτικό να γνωρίζωμε πώς να υπομένωμε τη θλίψι.
Δεν είναι ανάγκη να κρατιέται η θλίψις πνιγμένη μέσα μας, κρυμμένη πίσω από μια στωική επιφάνεια. Η αισθηματική πίεσις, που αναπτύσσεται έτσι, μπορεί ν’ αυξήση πολύ τη δυσκολία που έχετε στο να την υπομείνετε. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ελαφρύνετε την πίεσι εκφράζοντας τη λύπη και το αίσθημα της απωλείας. Επιτρέποντας μια φυσική έκχυσι συγκινήσεως, αλλ’ όχι και στο βαθμό του να χάσετε την αυτοκυριαρχία σας, συχνά αισθάνεσθε καλύτερα.
Όταν ο Βιβλικός πατριάρχης Αβραάμ απώλεσε την αγαπητή του σύζυγο Σάρρα, δεν κατέπνιξε τη θλίψι μέσα του. Την ελάφρυνε κλαίοντας. (Γέν. 23:2) Το ίδιο έκαμε κι ο Ισραηλίτης βασιλεύς Δαβίδ, όταν ο γυιός του ο Αβεσσαλώμ εθανατώθη. Η αφήγησις της Γραφής λέγει: «Και εταράχθη ο βασιλεύς, και ανέβη εις το υπερώον της πύλης, και έκλαυσε· και ενώ επορεύετο, έλεγεν ούτως· Υιέ μου Αβεσσαλώμ, υιέ μου Αβεσσαλώμ, υιέ μου Αβεσσαλώμ! είθε να απέθνησκον εγώ αντί σου, Αβεσσαλώμ, υίέ μου, υιέ μου!» (2 Σαμ. 18:33) Επρόκειτο για τη βαθιά θλίψι που ησθάνετο ένας πατέρας για την απώλεια ενός προσφιλούς γυιού.
Ο Δαβίδ δεν εθλίβετο επ’ άπειρον. Εγνώριζε ότι οι ζώντες δεν μπορούν να επαναφέρουν τους νεκρούς στη ζωή, και γι’ αυτό έπρεπε να προσαρμόσουν τη ζωή τους έτσι, ώστε να εξακολουθήσουν να ζουν χωρίς τους νεκρούς προσφιλείς των. Μολονότι ο Δαβίδ αναπολούσε μ’ ευχαρίστησι τις αναμνήσεις του γυιού του, η θλίψις του θα ήταν ακόμη πιο δυσβάστακτη, αν απέκλειε τον γύρω του κόσμο κι απεσύρετο μέσα στον εαυτό του, προσπαθώντας να ζήση μέσα σ’ ένα φανταστικό κόσμο με τον γυιό του.
Πολλοί έφθασαν στο σημείο να διαπιστώσουν ότι διατηρούν ανοιχτή την ψυχική τους πληγή, αν προσπαθούν να ζουν μέσα σ’ έναν κόσμο αναμνήσεων. Μερικοί το πράττουν αυτό με το να διατηρούν ένα σπίτι επί πολλά χρόνια ακριβώς έτσι όπως ήταν, όταν ζούσε ο προσφιλής των. Εκείνοι, που παρατείνουν τη θλίψι τους μ’ αυτόν τον τρόπο, μάταια επιχειρούν να ζήσουν με το παρελθόν, αντί να κατανοήσουν ότι πολλή ευτυχία μπορούν ν’ αποκτήσουν αν θελήσουν να ζήσουν για το μέλλον. Ο προσφιλής, τον οποίον ένας άνθρωπος έχει χάσει, θα ήθελε να κάμη εκείνος που επέζησε τις αναγκαίες προσαρμογές για να έχη μια ευτυχή και παραγωγική ζωή. Είναι πράξις συνέσεως το να γίνουν οι προσαρμογές.
Το θλιμμένο άτομο είναι βέβαιον ότι γνωρίζει πολύ καλά το κενόν που αφέθη με την απώλεια ενός προσφιλούς του, αλλά το οδυνηρό αίσθημα της απωλείας μπορεί να μειωθή με την προσπάθεια να πληρωθή αυτό το κενό με εποικοδομητική δράσι. Η ανιδιοτελής εκτέλεσις υποβοηθητικών πραγμάτων για άλλους συντετριμμένους ανθρώπους απεδείχθη επιτυχής για πολλούς, οι οποίοι απώλεσαν τους συντρόφους των. Τους εβοήθησε αυτό ν’ απομακρύνουν τις σκέψεις των από τους εαυτούς των. Ίσως ο μεγαλύτερος φραγμός στο να υπομείνη κανείς θλίψι είναι η τάσις του να εμμένη σε ό,τι αυτός προσωπικά απώλεσε με τον θάνατο του προσφιλούς του. Σκεπτόμενος πόσο μονήρης είναι τώρα και τα όσα πρέπει να κάνη που έκανε γι’ αυτόν ο προσφιλής του, αισθάνεται πιο δυσβάστακτη τη θλίψι του. Αλλά, αν απομακρύνη τη σκέψι του από τον εαυτό του και την προσηλώση σε ό,τι μπορεί να κάνη για τους άλλους, θα διαπιστώση ότι η αισθηματική του πληγή μπορεί να θεραπευθή και το κενόν της ζωής του βαθμηδόν να γεμίση. Πολλά μπορεί να κάμη ένας για να καταστήση τη ζωή του αξίαν να την ζήση αν σκέπτεται τους άλλους, αν έχη αγάπη γι’ αυτούς, όπως θα ήθελε να έχουν κι εκείνοι γι’ αυτόν.
Οι αλήθειες του γραπτού λόγου του Θεού αποτελούν μια μεγάλη πηγή παρηγορίας για ένα θλιμμένο άτομο, δίνοντας του ένα σκοπό στη ζωή. Μπορούν ν’ αφαιρέσουν την αντίληψι, που θα ήταν δυνατόν να είχε, λόγω αγνοίας, για το τι έγινε ο προσφιλής του. Μέσω της Αγίας Γραφής ο Δημιουργός της ζωής του λέγει τι γίνεται ένας άνθρωπος που παύει να ζη, καθώς και ποια ελπίς υπάρχει να επανέλθη στη ζωή και πάλι.
Λόγω της θαυμασίας αυτής ελπίδος, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να έχη την πικρή αυτή θλίψι, που δοκιμάζουν εκείνοι που δεν ξέρουν τι έχει είπει ο μέγας Ζωοδότης για τους νεκρούς ή που στερούνται πίστεως σ’ αυτόν λόγω απιστίας. Η αξιόπιστη αυτή πληροφορία πολύ συντελεί στη μείωσι των πόνων της θλίψεως. «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, δια να μη λυπήσθε, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.» (1 Θεσ. 4:13) Όπως κι ο απόστολος Παύλος, μπορούν να εναποθέσουν την εμπιστοσύνη τους στον «Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς.»—2 Κορ. 1:9.
Για κείνους, που απέκτησαν γνώσι του τι ο Ιεχωβά Θεός έχει θέσει μέσα στον γραπτό του λόγο, στην Αγία Γραφή, προς όφελος και παρηγορίαν του ανθρωπίνου γένους, η ανιδιοτελής υπηρεσία της διδαχής των άλλων στον λόγον του Θεού μπορεί ν’ αποτελέση ουσιώδη παράγοντα στο να τους υποβοηθήση να υπομείνουν τη θλίψι. Η καλή αυτή πνευματική δράσις μπορεί να υποβοηθήση στην πλήρωσι του κενού, που άφησε ο θάνατος στη ζωή τους. Θα τηρήση τη διάνοια τους απασχολημένη με ανιδιοτελή κι εποικοδομητική δράσι. Θα τους δώση μια ουσιαστική αιτία για να προχωρήσουν στη ζωή.
Εκείνοι, που θλίβονται, μπορούν να τύχουν ενισχύσεως από τον Θεό, στρεφόμενοι σ’ αυτόν με προσευχή. Οτιδήποτε κι αν θα έλεγε κανείς, ο Θεός δεν πρέπει να τύχη μομφής για την απώλεια ενός προσφιλούς. Ένα θλιμμένο άτομο, μαθαίνοντας από τις Γραφές την αιτία του θανάτου και την ελπίδα να ξαναζήσουν οι νεκροί, έχει λόγο να εκφράζη τις ευχαριστίες του σ’ αυτόν. Αυτή η γνώσις αφαιρεί το τρομερό και καταθλιπτικό αίσθημα ότι δεν υπάρχει ελπίς. (Ψαλμ. 46:1) Υποβοηθεί απείρως στο να υπομένη κανείς τη λύπη.
Με την ελπίδα, που παρέχει ο λόγος του Θεού, ένα θλιμμένο άτομο μπορεί πιο εύκολα να προσαρμόση τη ζωή του έτσι, ώστε να μπορή να τη διέρχεται χωρίς τον προσφιλή του. Θα είναι ευγνώμων διότι ο προσφιλής του εγεύθη ζωήν και ότι μπόρεσε να συμβάλη στην ευτυχία του. Θα είναι ευγνώμων διότι ο Θεός στοργικά επρονόησε για την ανάστασι των νεκρών.