τον Ναβουθαί επί κεφαλής του λαού και να θέσουν δύο ψευδομάρτυρας απέναντί του, λέγοντας: «Συ εβλασφήμησας τον Θεόν και τον βασιλέα.» Κατόπιν, με αυτή την κατηγορία για βλασφημία και ανταρσία που θα διετύπωναν οι ψευδομάρτυρες, θα ελιθοβολείτο ο Ναβουθαί μέχρι θανάτου.—1 Βασιλέων 21:4-10.

45. Πώς εξετελέσθησαν οι οδηγίες, και τι είπε η Ιεζάβελ στον Αχαάβ να κάμη;

⁴⁵ Οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες είδαν τη βασιλική σφραγίδα στις επιστολές κι επροτίμησαν να υπακούσουν σε άνθρωπο (σ’ αυτή την περίπτωσι πραγματικά στην Ιεζάβελ) μάλλον παρά στον Θεό των Δέκα Εντολών. Επροκάλεσαν τον φόνο του Ναβουθαί, όπως διετάχθησαν, και οι σκύλοι του δρόμου έγλειφαν το αίμα που έρρευσε από το συντετριμμένο σώμα του. Εθανατώθησαν επίσης οι γυιοι και κληρονόμοι του. «Και απέστειλαν προς την Ιεζάβελ λέγοντες, Ο Ναβουθαί ελιθοβολήθη, και απέθανε.» Τότε η Ιεζάβελ είπε στον σύζυγό της: «Σηκώθητι, κληρονόμησον τον αμπελώνα Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου, τον οποίον δεν ήθελε να σοι δώση δι’ αργυρίου· διότι ο Ναβουθαί δεν ζη, αλλ’ απέθανε.» Ο Βασιλεύς Αχαάβ, χωρίς να λυπηθή για τον θάνατο του Ναβουθαί, και με απληστία, κατέλαβε τον αμπελώνα.—1 Βασιλέων 21:11-16.

46. Ποιος συνήντησε τον Αχαάβ στον αμπελώνα του Ναβουθαί, και με ποιο άγγελμα;

⁴⁶ Η ευχαρίστησίς του από την κατάκτησι αυτή γρήγορα μετεβλήθη σε απελπισία. Ο προφήτης Ηλίας, απρόσκλητος, τον αντίκρυσε στον αμπελώνα. Ο παντεπόπτης Ιεχωβά είχε στείλει τον Ηλία να του πη: «Εφόνευσας, και έτι εκληρονόμησας; . . . Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Εν τω τόπω, όπου οι κύνες έγλειψαν το αίμα του Ναβουθαί, θέλουσι γλείψει οι κύνες το αίμα σου, ναι, σου.» Ο Αχαάβ, σαν ένας εγκληματίας, που συνελήφθη, είπε στον Ηλία: «Με εύρηκες, εχθρέ μου;»—1 Βασιλέων 21:17-20, ΜΝΚ.

47. (α) Τι συνέβη στον βασιλικόν οίκο του Αχαάβ, και τι στην Ιεζάβελ; (β) Ποιοι δύο άνθρωποι του στρατεύματος άκουσαν αυτό το άγγελμα κρίσεως, αλλά γιατί δεν εχρίσθη τότε ο ένας απ’ αυτούς;

⁴⁷ Ναι, ο Ηλίας τον βρήκε, και μάλιστα μ’ ένα μήνυμα κρίσεως από τον Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θ’ απέκοπτε κάθε άρρενα απόγονο του Βασιλέως Αχαάβ, και θα έκανε τον βασιλικό του οίκον ως τον οίκον του Βασιλέως Ιεροβοάμ, του πρωτουργού της λατρείας των μόσχων στον Ισραήλ, και ως τον οίκον Βαασά του συνωμότου ο οποίος εξηφάνισε μεν τον οίκον Ιεροβοάμ, αλλά διετήρησε τη λατρεία των μόσχων στον Ισραήλ. «Και περί της Ιεζάβελ έτι ελάλησεν ο Ιεχωβά, λέγων, Οι κύνες θέλουσι καταφάγει την Ιεζάβελ πλησίον του προτειχίσματος της Ιεζραέλ· όστις εκ του Αχαάβ αποθάνη εν τη πόλει, οι κύνες θέλουσι καταφάγει αυτόν· και όστις αποθάνη εν τω αγρώ, τα πετεινά του ουρανού θέλουσι καταφάγει αυτόν. (Ουδείς τωόντι δεν εστάθη όμοιος του Αχαάβ, όστις επώλησεν εαυτόν εις το να πράττη πονηρά ενώπιον του Ιεχωβά, όπως εκίνει αυτόν Ιεζάβελ η γυνή αυτού. Και έπραξε βδελυρά σφόδρα ακολουθών τα είδωλα, κατά πάντα όσα έπραττον οι Αμορραίοι, τους οποίους ο Ιεχωβά εξεδίωξεν απ’ έμπροσθεν των υιών Ισραήλ.) (1 Βασιλέων 21:21-26, ΜΝΚ) Αυτά τα άκουε στον αμπελώνα του Ναβουθαί και ο στρατηγός του Αχαάβ, ο Ιηού, έγγονος του Νιμσί, κι ο υπασπιστής του ονόματι Βιδκάρ, οδηγώντας τις ομάδες των αρμάτων πίσω από τον βασιλέα. Εν τούτοις, Ηλίας δεν έχρισε τότε τον Ιηού, τον έγγονο του Νιμσί. Το έργον του Ιηού έπρεπε ν’ αρχίση αργότερα.

48. Ως πότε ανεβλήθη η εξόντωσις του βασιλικού οίκου του Αχαάβ, και γιατί;

⁴⁸ Σ’ αυτή την τρομακτική δήλωσι την προερχομένη από τον Θεό του Ηλία, ο ίδιος ο Βασιλεύς Αχαάβ εταπεινώθη, νηστεύοντας και καθήμενος και περιπατώντας με αθυμία και ντυμένος με ένα μη βασιλικό σάκκο. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά είπε στον Ηλία ότι θα επέφερε στον οίκον του Αχαάβ τη συμφορά αυτή που είχε αναγγείλει, όχι στις ημέρες του Αχαάβ, αλλά στις ημέρες ενός γυιου του Αχαάβ.—1 Βασιλέων 21:27-29.

49. Ποια σχέσις υπήρχε μεταξύ του Αχαάβ και του Βασιλέως του Ιούδα Ιωσαφάτ, και ποια πρότασι έκαμε σ’ αυτόν ο Αχαάβ σε μια επίσκεψι;

⁴⁹ Πέρασαν τρία χρόνια χωρίς να πραγματοποιηθούν τα λόγια του Ιεχωβά μέσω του Ηλία. Ο Βασιλεύς της Συρίας Βεν-αδάδ δεν είχε εγείρει πόλεμο εναντίον του Ισραήλ, αλλ’ ακόμη κρατούσε την Ισραηλιτική πάλι της Ραμώθ-γαλαάδ, τριάντα περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Θέσβης, ιδιαιτέρας πατρίδας του Ηλία. Τότε έγινε μια επίσκεψις του Βασιλέως Ιωσαφάτ από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιωσαφάτ είχε λάβει τη Γοθολία, θυγατέρα του Βασιλέως Αχαάβ και της Βασιλίσσης Ιεζάβελ, για σύζυγο του γυιου του Ιωράμ, έτσι ώστε υπήρχε τότε μια οικογενειακή σχέσις μεταξύ των δύο βασιλικών οίκων. Τότε ο Αχαάβ επρότεινε στον Βασιλέα Ιωσαφάτ να συμμαχήση με αυτόν σε μια στρατιωτική εκστρατεία για την ανακατάληψι της Ραμώθ-γαλαάδ απέναντι του Ιορδάνου Ποταμού. Ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ συνεφώνησε. Αλλά εζήτησε πρώτα να έχη κάποιο μήνυμα από τον Θεό του Ιεχωβά.

50. (α) Ποιους προφήτας έστειλε να ρωτήση πρώτα ο Αχαάβ, και τι είπαν αυτοί σχετικώς με το στρατιωτικό τόλμημα; (β) Ποιον υπεχρεώθη κατόπιν να καλέση ο Αχαάβ, και τι αυτός είπε προτού έλθη;

⁵⁰ Ο Βασιλεύς Αχαάβ δεν εκάλεσε τον Ηλία. Σε τι θα εχρησίμευε αυτό, αφού ο Ηλίας είχε ήδη αναγγείλει την καταστροφή του; Ο Βασιλεύς Αχαάβ εκάλεσε περίπου τετρακοσίους καθ’ ομολογίαν προφήτας. Αυτοί ισχυρίζοντο ότι μιλούσαν εν ονόματι του Ιεχωβά, για να προσαρμοσθούν στην περίστασι. Στο ερώτημα του Αχαάβ περί εκστρατείας εναντίον της Ραμώθ-γαλαάδ, είπαν: «Ανάβα, και ο Ιεχωβά θέλει παραδώσει αυτήν εις την χείρα του βασιλέως.» Ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ, μη ικανοποιημένος, εζήτησε να ερωτηθή κι ένας άλλος «προφήτης του Ιεχωβά.» Αυτή τη φορά ο Αχαάβ επρότεινε να ερωτηθή, όχι ο Ηλίας, αλλ’ ο Μιχαΐας ο γυιος του Ιεμλά. Το όνομά του σημαίνει «Ποιος Είναι Όμοιος με τον Ιεχωβά;» Αυτός ήταν ένας από το υπόλοιπο των επτά χιλιάδων του Ισραήλ, που δεν είχαν κλίνει γόνυ στον Βάαλ. Ο Αχαάβ εμισούσε τον Μιχαΐα, διότι υπεστήριζε την προφητεία του Ηλία και προέλεγε μόνο κακό εναντίον του Βασιλέως Αχαάβ. Προτού έλθη ο Μιχαΐας, είπε στον μηνυτή του βασιλέως: «Ζη ο Ιεχωβά, ό,τι μοι είπη ο Ιεχωβά, τούτο θέλω λαλήσει.»—1 Βασιλέων 22:1-14, ΜΝΚ.

51. (α) Κάτω από ποια υποχρέωσι ετέθη τελικά ο Μιχαΐας, και τι αυτός προείπε; (β) Τι διέταξε ο Αχαάβ να γίνη στον Μιχαΐα, και τι είπε ο Μιχαΐας;

⁵¹ Χλευάζοντας ο Μιχαΐας εμιμήθη ό,τι είχαν πει στον βασιλέα οι τετρακόσιοι ψευδοπροφήται. Γι’ αυτό, ο Αχαάβ ώρκισε τον Μιχαΐα να πη την αλήθεια και μόνο εν ονόματι του Ιεχωβά. Ο Μιχαΐας εσεβάσθη τον όρκο και τότε προείπε καταστροφή για τον Βασιλέα. Οι Ισραηλίται θα διεσκορπίζοντο ως πρόβατα χωρίς βασιλικό ποιμένα. Επί πλέον, ο Ιεχωβά Θεός άφησε να εισέλθη ένα απατηλό πνεύμα τα στόματα εκείνων των τετρακοσίων προφητών που είχαν προείπει επιτυχία, για να επιφέρουν του θάνατο του Αχαάβ· «και ο Ιεχωβά ελάλησε κακόν επί σε.» Ο Βασιλεύς Αχαάβ εισήκουσε τα όσα είπε η πλειονότης και διέταξε να φυλακισθή ο Μιχαΐας, εωσού, όπως είπε, «επιστρέψω εν ειρήνη.» Ο Μιχαΐας υπεβλήθη στη δοκιμασία ενός αληθινού προφήτου του Ιεχωβά και είπε: «Εάν τωόντι επιστρέψης εν ειρήνη, ο Ιεχωβά δεν ελάλησε δι’ εμού.» Και προσέθεσε: «Ακούσατε σεις, πάντες οι λαοί.»

52. (α) Πώς προχωρούσε η μάχη και πώς απέτυχε η μεταμφίεσις του Βασιλέως Αχαάβ; (β) Επέστρεψε ο Αχαάβ στη Σαμάρεια με ειρήνη, και ποιος απεδείχθη ότι ήταν αληθινός προφήτης, ο οποίος μίλησε εν ονόματι του Θεού;

⁵² Παρά ταύτα, ο Βασιλεύς της Ιερουσαλήμ Ιωσαφάτ πήγε μαζί με τον Βασιλέα Αχαάβ, αλλά, κάνοντας τούτο, δεν ευηρέστησε τον Ιεχωβά Θεό. (2 Χρονικών 19:1, 2) Με τις συνενωμένες στρατιωτικές δυνάμεις των διέβησαν τον Ιορδάνη Ποταμό κι εβάδισαν εναντίον της Ραμώθ-γαλαάδ. Ο Αχαάβ, αισθανόμενος έλλειψι ασφαλείας, ειδικά λόγω της προφητείας του Μιχαΐα, μετημφιέσθη για να μη γίνη στόχος επιθέσεως. Η μάχη διεξήχθη έξω από την πόλι, που κατείχαν οι Σύριοι, αλλ’ η μεταμφίεσις του Αχαάβ δεν τον επροστάτευσε. Ένα Συριακό βέλος, κατευθυνόμενο στην πορεία του από τον Ιεχωβά Θεό, έπληξε τον Αχαάβ σ’ ένα καίριο σημείο, μεταξύ των αρθρώσεων του θώρακος. Ο Αχαάβ έπρεπε να κρατήται για να τηρή την ορθία στάσι του μέσα στο άρμα του με το πρόσωπο του προς τους Συρίους. «Και προς το εσπέρας απέθανε· και το αίμα έρρεεν εκ της πληγής εις τον κόλπον της αμάξης.» Όταν έδυσε ο ήλιος, η μάχη έπαυσε, και διεκόμισαν το πτώμα του βασιλέως πίσω διαβαίνοντας τον Ιορδάνη Ποταμό και το έθαψαν στη Σαμάρεια. Δεν επέστρεψε με ειρήνη κι ευημερία. Οι τετρακόσιοι προφήται του απεδείχθη ότι είχαν λάβει με ανάξιο τρόπο το όνομα του Ιεχωβά, ο δε Μιχαΐας απεδείχθη αληθινός προφήτης, ο οποίος μίλησε γνήσια εν ονόματι του Ιεχωβά. Ο Μιχαΐας ήταν αληθινός μάρτυς του Ιεχωβά.—1 Βασιλέων 22:15-37, ΜΝΚ.

53. Πώς η προφητεία του Ηλία σχετικά με το αίμα του Αχαάβ εξεπληρώθη, και ποια υπόσχεσι παρείχε η εκπλήρωσις αυτή για το υπόλοιπο της προφητείας;

⁵³ Αλλά τι να λεχθή για την εκπλήρωσι των λόγων, που είχε πει ο Ηλίας από τρία χρόνια στον Βασιλέα Αχαάβ στον αμπελώνα του Ναβουθαί; Το άρμα του βασιλέως έπρεπε να πλυθή. «Και έπλυναν την άμαξαν εις το υδροστάσιον της Σαμαρείας· έπλυναν έτι και τα όπλα αυτού· και έγλειψαν οι κύνες του αίμα αυτού, κατά τον λόγον του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησεν.» (1 Βασιλέων 22:38, ΜΝΚ) Αυτή η εκπλήρωσις των λόγων του Ηλία σχετικά με τον Βασιλέα Αχαάβ παρείχεν υπόσχεσι ότι και όλο το υπόλοιπο της προφητείας, που εξέφερε στον αμπελώνα του Ναβουθαί όσον αφορά τον βασιλικόν οίκο του Αχαάβ και της βασιλίσσης Ιεζάβελ, θα εξεπληρώνετο, επίσης. Περιμένετε!

54, 55. (α) Ποιος διεδέχθη τον Βασιλέα Αχαάβ, και με τίνος το παράδειγμα και τη συμβουλή επροχώρησε θρησκευτικώς; (β) Μετά το ατύχημά του, σε ποιον έστειλε να ερωτήση για την ανάρρωσί του;

⁵⁴ Ο θάνατος του Αχαάβ άφησε τη Βασίλισσα Ιεζάβελ χήρα· «και εβασίλευσεν αντ’ αυτού Οχοζίας ο υιός αυτού.»—1 Βασιλέων 22:39, 40.

⁵⁵ Η μητέρα του νέου βασιλέως Οχοζία εξακολουθούσε να τον επηρεάζη θρησκευτικά. «Και έπραξε τα πονηρά ενώπιον του Ιεχωβά, και περιεπάτησεν εις την οδόν του πατρός αυτού, και εις την οδόν της μητρός αυτού [Ιεζάβελ], και εις την οδόν του Ιεροβοάμ υιού του Ναβάτ, όστις έκαμε τον Ισραήλ να αμαρτήση· διότι ελάτρευσε τον Βάαλ, και προσεκύνησεν αυτόν, και παρώργισεν Ιεχωβά τον Θεόν του Ισραήλ, κατά πάντα όσα έπραξεν ο πατήρ αυτού.» (1 Βασιλέων 22:52, 53, ΜΝΚ) Δεν ήταν, λοιπόν, κάτι έκτακτο το ότι, όταν ο Βασιλεύς Οχοζίας έπεσε από το δρύφρακτο του υπερώου του και αρρώστησε, τελικά έστειλε μηνυτές στην πλησιέστερη νοτιοδυτική πόλι των Φιλισταίων, την Ακκαρών, για να ρωτήσουν τον τοπικό θεό της, τον Βέελ-ζεβούλ, περί της αναρρώσεως από την ασθένειά του.—2 Βασιλέων 1:2.

56. Ποιον έστειλε ο Ιεχωβά με άγγελμα στους μηνυτάς του Βασιλέως Οχοζία, και πώς ο Οχοζίας ανεγνώρισε τον φορέα του αγγέλματος;

⁵⁶ Εν τούτοις, ο λόγος του Ιεχωβά εναντίον του οίκου του Αχαάβ δεν μπορούσε ν’ αγνοηθή και να τεθή κατά μέρος. Ο Ιεχωβά, δια του αγγέλου του, έστειλε τον Ηλία να συναντήση τους μηνυτάς του βασιλέως. Ο Ηλίας του είπε: «Επειδή δεν είναι Θεός εν τω Ισραήλ, δια τούτο υπάγετε να ερωτήσετε τον Βέελ-ζεβούλ, τον θεόν της Ακκαρών; Τώρα λοιπόν ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Δεν θέλεις καταβή από της κλίνης, εις την οποίαν ανέβης, αλλ’ εξάπαντος θέλεις αποθάνει.» Όταν επέστρεψαν οι μηνυταί και ανήγγειλαν αυτά στον Βασιλέα Οχοζία, τον γυιο του Αχααβ, αυτός ερώτησε ποια ήταν η μορφή του προφήτου. Εκείνοι είπαν ότι ήταν «άνθρωπος δασύτριχος, και περιεζωσμμένος την οσφύν αυτού με ζώνην δερματίνην.» Ο βασιλεύς τον ανεγνώρισε από την περιγραφή: «Ηλίας ο Θεσβίτης είναι.»—2 Βασιλέων 1:3-8, ΜΝΚ.

57, 58. (α) Τι προσπάθειες κατέβαλε ο Οχοζίας να συλλάβη τον Ηλίαν, και πώς ο Ηλίας τελικά επήγε να επιδώση το άγγελμα του Θεού προσωπικώς στον Οχοζία; (β) Ύστερ’ από πόσον καιρό αφότου ο Ηλίας έλαβε την εντολή του στο Όρος Χωρήβ συνέβη αυτό;

⁵⁷ Ο Βασιλεύς Οχοζίας, για να συλλάβη τον Ηλία, απέστειλε ένα πεντηκόνταρχον με τους πενήντα άνδρες του. Αυτοί ποτέ δεν επέστρεψαν. Απέστειλε άλλη μια όμοια ομάδα. Και αυτοί, επίσης, ουδέποτε επέστρεψαν. Τι είχε συμβή;

⁵⁸ Και στη μία και στην άλλη περίπτωσι, ο πεντηκόνταρχος βρήκε τον Ηλία καθήμενον στην κορυφή του όρους. Τον προσεφώνησε ως άνθρωπον του Θεού και τον διέταξε να υπακούση στον βασιλέα και να κατεβή. Και στη μία και στην άλλη περίπτωσι, ο Ηλίας απήντησε ότι, αν αυτός ήταν πράγματι άνθρωπος του Θεού, «ας καταβή πυρ εξ ουρανού, και ας καταφάγη σε και τους πεντήκοντα σου.» Όπως και στο Όρος Κάρμηλον, «κατέβη πυρ εκ του ουρανού, και κατέφαγεν αυτόν και τους πεντήκοντα αυτού.» Ο βασιλεύς επροκάλεσε τον Ιεχωβά εξαποστέλλοντας και τρίτην ομάδα, αλλ’ ο αρχηγός της πεντηκοντάδος αυτής δεν επροκάλεσε τον Ιεχωβά. Παρεκάλεσε τον Ηλία να σωθούν από πύρινο θάνατο αυτός και η ομάδα του. «Και είπεν ο άγγελος του Ιεχωβά προς τον Ηλίαν, Κατάβα μετ’ αυτού· μη φοβηθής απ’ αυτού.» Ο Ηλίας χωρίς φόβο πήγε με την ομάδα κι επέδωσε προσωπικά το μήνυμα του Ιεχωβά στον Βασιλέα Οχοζία. Κατόπιν ο βασιλεύς πέθανε, «κατά τον λόγον του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησεν ο Ηλίας.» Πέθανε χωρίς κανένα γυιο για να τον διαδεχθή στον θρόνο του Ισραήλ. Συνεπώς, άρχισε να βασιλεύη στην θέσι του ο αδελφός του Ιωράμ. (1 Βασιλέων 1:9-17, ΜΝΚ) Τότε και στην Ιερουσαλήμ, επίσης, εβασίλευε ένας βασιλεύς με το ίδιο όνομα, ο Ιωράμ, γυιος του Ιωσαφάτ, ο δε Ιωράμ αυτός ήταν, επίσης, γαμβρός του βασιλέως του Ισραήλ, διότι είχε νυμφευθή τη Γοθολία, αδελφή του βασιλέως. Δεν είχαν περάσει τότε λιγώτερα από έξη χρόνια αφότου ο προφήτης Ηλίας είχε λάβει την εντολή του στο Όρος Χωρήβ και είχε χρίσει τον Ελισσαιέ ως διάδοχό του.

ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΜΕ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

59. Στα Γάλγαλα με ποιους φαίνεται είχε συνταυτισθή ο Ηλίας, και τι έδειχνε ο τρόπος με τον οποίον ωνομάζοντο;

⁵⁹ Η αρχή της βασιλείας του Βασιλέως Ιωράμ του Ισραήλ στη Σαμάρεια βρήκε τον προφήτη Ηλία στα Γάλγαλα, δεκάμιση περίπου χιλιόμετρα βορείως της Βαιθήλ ή περίπου είκοσι εννέα χιλιόμετρα βορείως της Ιερουσαλήμ. Στα όρη των Γαλγάλων φαίνεται να υπήρχε ένας όμιλος προφητών, που ελέγοντο «υιοί των προφητών.» (2 Βασιλέων 4:38) Πριν από χρόνια, ένας απ’ αυτούς τους «υιούς των προφητών» είχε πει στον Βασιλέα Αχαάβ ότι θα έχανε τη ζωή του, διότι άφησε να ξεφύγη η ζωή του Βασιλέως Βεν-αδάδ της Συρίας. (1 Βασιλέων 20:35-42) Αυτοί δεν ήσαν τέκνα άλλων προφητών, αλλ’ ήσαν μέλη της κοινωνίας ή οργανώσεως προφητών, πιθανώς μιας σχολής προφητών. Μερικοί ή πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να είχαν κρυφθή από τον Οβαδία σε σπήλαια για προστασία από την Ιεζάβελ. Ήσαν από το υπόλοιπο των επτά χιλιάδων του Ισραήλ που δεν είχαν κλίνει το γόνυ στον Βάαλ. Αυτοί οι «υιοί των προφητών» ήσαν συνταυτισμένοι με τον Ηλία, ο οποίος ασφαλώς τους υπηρέτησε και τους εβοήθησε στη διακονία των ως προφητών του αληθινού Θεού Ιεχωβά.

60. (α) Όταν ο Ηλίας και ο Ελισσαιέ άρχισαν το τελευταίο των ταξίδι μαζί, πόση προφητική εκπαίδευσι είχε ο Ελισσαιέ; (β) Πώς συνέβη ώστε ο Ηλίας να φθάση από τα Γάλγαλα συνοδευόμενος ως τη Βαιθήλ από τον Ελισσαιέ;

⁶⁰ Είχε έλθει ο καιρός ν’ αποχωρισθή μονίμως ο Ηλίας από τους προφήτας των Γαλγάλων πάνω στα όρη. Τότε πια ο υπηρέτης του, Ελισσαιέ ο γυιος του Σαφάτ, είχε πολυετή εκπαίδευσι σε προφητικό έργον. Απεκαλύφθη στον Ελισσαιέ ότι ο κύριός του ο Ηλίας επρόκειτο ν’ αποχωρισθή απ’ αυτού μ’ ένα υπερφυσικό τρόπο. «Ότε δε έμελλεν ο Ιεχωβά να αναβιβάση τον Ηλίαν εις τον ουρανόν με ανεμοστρόβιλον, ανεχώρησεν ο Ηλίας μετά του Ελισσαιέ από Γαλγάλων. Και είπεν ο Ηλίας προς τον Ελισσαιέ, Κάθου ενταύθα, παρακαλώ· διότι ο Ιεχωβά με απέστειλεν έως Βαιθήλ. Και είπεν ο Ελισσαιέ, Ζη ο Ιεχωβά, και ζη η ψυχή σου, δεν θέλω σε αφήσει. Και κατέβησαν εις Βαιθήλ.» (2 Βασιλέων 2:1, 2, ΜΝΚ) Αυτή η Βαιθήλ είναι 900 περίπου μέτρα πάνω από τον Ιορδάνη Ποταμό, όπου οι Ισραηλίται τον διέβησαν κοντά στην Ιεριχώ, στις ημέρες του Κριτού Ιησού του Ναυή, χωρίς να βραχούν τα πόδια των.

61. (α) Τι ερώτησαν τον Ελισσαιέ οι υιοί των προφητών στη Βαιθήλ και στην Ιεριχώ, και τι απήντησε αυτός; (β) Τι απήντησε ο Ελισσαιέ στο αίτημα του Ηλία να παραμείνη προς τα πίσω, κι έτσι πού έφθασαν μαζί;

⁶¹ Εκεί στη Βαιθήλ οι υιοί των προφητών ερώτησαν τον Ελισσαιέ: «Εξεύρεις ότι ο Ιεχωβά σήμερον λαμβάνει τον κύριόν σου επάνωθεν της κεφαλής σου;» Τότε ο Ελισσαιέ είπε: «Και εγώ εξεύρω τούτο σιωπάτε.» Ο Ηλίας, ύστερ’ από μια αποχαιρετιστήριό επίσκεψι στους προφήτας της Βαιθήλ, είπε: «Ελισσαιέ, κάθου ενταύθα, παρακαλώ· διότι ο Ιεχωβά με απέστειλεν εις Ιεριχώ.» Ο Ελισσαιέ αρνήθηκε πάλι ν’ αφήση τον κύριό του να φύγη μόνος. Κατέβηκαν, λοιπόν, στην Ιεριχώ, κοντά στον Ιορδάνη Ποταμό, αλλά λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω εκεί όπου εκχύνεται στη Νεκρά Θάλασσα. Κι εκεί, επίσης, οι υιοί των προφητών ερώτησαν τον Ελισσαιέ αν εγνώριζε ότι ο Ιεχωβά θα ελάμβανε τον Ηλία μακριά απ’ αυτόν. Ο Ελισσαιέ τους είπε: «Και εγώ εξεύρω τούτο· σιωπάτε.» Ύστερ’ από μια αποχαιρετιστήριο επίσκεψι σ’ αυτούς τους προφήτας, ο Ηλίας έπρεπε ν’ αναχωρήση. Είπε στον Ελισσαιέ: «Κάθου ενταύθα, παρακαλώ· διότι ο Ιεχωβά με απέστειλε εις τον Ιορδάνην.» Και πάλι αρνήθηκε ο Ελισσαιέ, λέγοντας: «Ζη ο Ιεχωβά, και ζη η ψυχή σου, δεν θέλω σε αφήσει.» Πήγαν λοιπόν μαζί προς τη δυτική όχθη του Ιορδάνου Ποταμού.—2 Βασιλέων 2:3-6, ΜΝΚ.

62. Πώς οι δύο επέρασαν στην απέναντι όχθη του Ιορδάνου;

⁶² Τι θα συνέβαινε στον Ιορδάνη; Πενήντα από τους υιούς των προφητών στάθηκαν σε απόστασι για να παρακολουθήσουν. Είδαν τον Ηλία και τον Ελισσαιέ να φθάνουν στον Ιορδάνη και να στέκουν στην όχθη. Παρέστησαν μάρτυρες του τελικού θαύματος του Ηλία. «Και έλαβεν ο Ηλίας την μηλωτήν αυτού, και εδίπλωσεν αυτήν, και εκτύπησε τα ύδατα, και διηρέθησαν ένθεν και ένθεν, και διέβησαν αμφότεροι δια ξηράς.» (2 Βασιλέων 2:7, 8) Εκεί κοντά, πριν από πεντακόσια και πλέον χρόνια, το έθνος Ισραήλ είχε διαβή τον Ιορδάνη από την αντίπερα όχθη με θαυματουργικό διαχωρισμό των υδάτων. Αυτό είχε γίνει με τη δύναμι του Θεού του Ηλία.

63. Στην άλλη όχθη, τι εζήτησε από τον Ηλία ο Ελισσαιέ, και πώς εννοούμε το αίτημά του;

⁶³ «Και ότε διέβησαν, είπεν ο Ηλίας προς τον Ελισσαιέ, Ζήτησον τι να σοι κάμω, πριν αναληφθώ από σου. Και είπεν ο Ελισσαιέ, Διπλασία μερίς του πνεύματός σου ας ήναι, παρακαλώ, επ’ εμέ.» Ο Ελισσαιέ επιθυμούσε να έχη ένα πνεύμα όμοιο με του Ηλία. Δεν εζήτησε όλο το πνεύμα του Ηλία, ούτε διπλάσιο από το πνεύμα του Ηλία. Μια μερίς είναι μια μερίς, απλώς ένα μέρος του όλου· ο δε Ελισσαιέ εζήτησε δύο μερίδες του πνεύματος του Ηλία, σαν να ήταν αυτός ο πρωτότοκος υιός του Ηλία, στον οποίον ωφείλετο μια πρόσθετη μερίς από τις μερίδες που ανήκαν στους άλλους υιούς. Ο Ελισσαιέ επιθυμούσε να έχουν κι οι άλλοι προφήται την οφειλομένη μερίδα τους από το πνεύμα του Ηλία. Εν τούτοις, αν επρόκειτο να είναι διάδοχος του Ηλία και ν’ αναλάβη την ηγεσία, όπως είχε κάμει κι ο Ηλίας, τότε εχρειάζετο από το πνεύμα του Ηλία διπλάσιο απ’ όσο είχε οποιοσδήποτε από τους άλλους προφήτας. Πώς, λοιπόν, μπορούσε ο Ελισσαιέ να λάβη τις δύο μερίδες του πρωτοτόκου;

64. Τι είπε ο Ηλίας απαντώντας στον Ελισσαιέ, και τι αυτό απαιτούσε να κάμη ο Ελισσαιέ;

⁶⁴ Ο Ηλίας, φορώντας ακόμη τη μηλωτή του, είπε στον Ελισσαιέ: «Σκληρόν πράγμα εζήτησας· πλην εάν με ίδης αναλαμβανόμενον από σου, θέλει γείνει εις σε ούτως· ει δε μη, δεν θέλει γείνει.» (2 Βασιλέων 2:9, 10) Αυτό εσήμαινε ότι πραγματικά ο Θεός ήταν εκείνος που μετέδιδε το πνεύμα με οποιοδήποτε μέτρον· και αν ο Θεός ευνοούσε τον Ελισσαιέ με το προνόμιο να ιδή τον Ηλία αναλαμβανόμενον απ’ αυτόν θαυματουργικά, αυτό θα εσήμαινε ότι ο Θεός θα ευνοούσε, επίσης, τον Ελισσαιέ με δύο μερίδες από το πνεύμα του κυρίου του. Παρέστη ανάγκη, λοιπόν, να μείνη ο Ελισσαιέ στο πλευρό του Ηλία ως το τέλος.

65. Πώς ο Ηλίας ανεχώρησε από τον Ελισσαιέ, και τι εβόα ο Ελισσαιέ;

⁶⁵ «Και ενώ αυτοί περιεπάτουν έτι λαλούντες, ιδού, άμαξα πυρός, και ίπποι πυρός, και διεχώρισαν αυτούς αμφοτέρους· και ανέβη ο Ηλίας με ανεμοστρόβιλον εις τον ουρανόν. Ο δε Ελισσαιέ έβλεπε, και εβόα, Πάτερ μου, πάτερ μου, άμαξα του Ισραήλ και ιππικόν αυτού! Και δεν είδεν αυτόν πλέον και επίασε τα ιμάτια αυτού, και διέσχισεν αυτά εις δύο τμήματα.»—2 Βασιλέων 2:11, 12.

66. (α) Έτσι ύστερ’ από πόσον καιρό από τη φυγή του στο Χωρήβ ετερμάτισε ο Ηλίας τη δημοσία σταδιοδρομία του, και τι πραγματικά είχε επιτελέσει; (β) Σε ποια κατάστασι σχέσεως με τον Θεό ευρίσκετο ο Ηλίας όταν ανελήφ0η, και σε ποια εξάρτησι τον είδε ο Ελισσαιέ αναλαμβανόμενον;

⁶⁶ Μ’ αυτόν τον αξιοσημείωτο τρόπο ετερμάτισε ο Ηλίας τη δημοσία σταδιοδρομία του στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ ως προφήτης του αληθινού Θεού, Ιεχωβά. Αναφέρεται ότι διηκόνησε στον Ισραήλ περισσότερα χρόνια μετά την πύρινη δοκιμασία του Όρους Καρμήλου και τη φυγή του στο όρος Χωρήβ παρά προηγουμένως. Δεν υπηρέτησε ματαίως ως ένας μάρτυς του Ιεχωβά. Αποκατέστησε το όνομα του Ιεχωβά σε έντιμη θέσι στον Ισραήλ, τουλάχιστον με το υπόλοιπο των επτά χιλιάδων που δεν είχαν κλίνει γόνυ στον Βάαλ. Τουλάχιστον τις καρδιές τους αυτός, ως αντιπρόσωπος του Ιεχωβά, τις επανέστρεψε προς τον μόνον ζώντα και αληθινό Θεό, τον Θεό που μπόρεσε να κατεβάση πυρ από τον ουρανό και που είναι, επίσης, Βροχοποιός. (1 Βασιλέων 18:37, 38, 45) Η ανάληψίς του στον ουρανό δεν ήταν μια έμφοβη φυγή από την Βασιλομήτορα Ιεζάβελ, όπως ήταν στις ημέρες που ζούσε ο σύζυγός της Βασιλεύς Αχαάβ. Ο Ηλίας δεν απεχωρίσθη από τον διάδοχό του, τον Ελισσαιέ, σε κάποιο καιρό θείας δυσμενείας, σε καιρό οργής του Θεού εναντίον του. Ο Ηλίας ελήφθη μακριά με άνοδο προς τον ουρανό υπό την επιδοκιμασία του Θεού, ύστερ’ από λίγον καιρό αφότου ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Ηλία για να εκτελέση ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της σταδιοδρομίας του. Αυτό έγινε σε απόστασι μικρότερη των είκοσι δύο χιλιομέτρων απ’ εκεί όπου είχε πεθάνει ο προφήτης Μωυσής στο Όρος Νεβώ, ανατολικά του Ιορδάνου Ποταμού. Ο Ηλίας ανελήφθη με ανεμοστρόβιλο, με το πύρινο άρμα και τους πυρίνους ίππους, που ο Ελισσαιέ ωνόμασε «άμαξα του Ισραήλ, και ιππικόν αυτού!» Ήταν η θαυματουργική πολεμική εξάρτησις του Ιεχωβά των δυνάμεων.

67. Τι χάρισμα κατέλιπε ο Ηλίας στον διάδοχό του;

⁶⁷ Το χάρισμα, που κατέλιπε ο Ηλίας στον διάδοχό του Ελισσαιέ, δεν ήταν πνεύμα φόβου και αθυμία για δυσμένεια του Θεού. Ήταν ‘δύο μερίδες’ πνεύματος θάρρους και απολύτου ζήλου «υπέρ του Ιεχωβά, του Θεού των δυνάμεων—1 Βασιλέων 19:10, 14.

68. Γιατί ο Ελισσαιέ δεν ετήρησε περίοδον πένθους για τον Ηλία;

⁶⁸ Περίλυπος ο Ελισσαιέ διέσχισε τα ιμάτιά του σε δυο τμήματα, επειδή απεχωρίσθη από τον αγαπημένο του κύριο· αλλά δεν ήταν καιρός πένθους, εφόσον ο Ηλίας ανηρπάγη ζωντανός. Ο Ελισσαιέ δεν ετήρησε περίοδον πένθους για την απομάκρυνσι του Ηλία. Ο Ελισσαιέ πήγε να εργασθή αμέσως κατόπιν, κι έτσι δεν υπήρχε διακοπή στην προφητική διακονία στην οποία ετέθη ως διάδοχος ο Ελισσαιέ. Ο Ηλίας απεδήμησε ζωντανός σε μια υπερφυσική δόξα, αφήνοντας το έργον σε καλά εξησκημένα χέρια.

69, 70. (α) Πώς γνωρίζομε αν ο Ηλίας ανέβη στην αόρατη παρουσία του Ιεχωβά Θεού; (β) Τι λέγει η επιστολή προς τον Βασιλέα Ιωράμ του Ιούδα, κι έτσι ο Ηλίας απεδείχθη ότι ήταν προφήτης σε ποιο Βασίλειο επίσης;

⁶⁹ Ο Ηλίας δεν πήγε στον ουρανό με την έννοια της μεταβάσεως στο αόρατο πνευματικό βασίλειο στο οποίον ζουν ο Θεός κι ο μονογενής του Υιός και οι ουράνιοι άγγελοι. Ύστερ’ από εννεακόσια πενήντα χρόνια, ο Υιός του Θεού από τον ουρανό ήλθε εδώ στη γη ως άνθρωπος, και είπε στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο: «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν, ειμή ο καταβάς εκ του ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου.» (Ιωάννης 3:13) Επί πλέον, υπάρχει απόδειξις ότι ο Ηλίας δεν πέθανε ευθύς αμέσως μετά τον αποχωρισμό του από τον Ελισσαιέ. Ο προφήτης Ηλίας, επτά χρόνια και πλέον μετά την ανάληψί του, έστειλε από κάπου μια επιστολή στον γαμβρό του Βασιλέως Αχαάβ, στον Βασιλέα Ιωράμ του Ιούδα στην Ιερουσαλήμ. Αναγινώσκομε:

⁷⁰ «Και ήλθε προς αυτόν έγγραφον παρά του Ηλία του προφήτου, λέγον, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός του Δαβίδ του πατρός σου· Επειδή δεν περιεπάτησας εν ταις οδοίς Ιωσαφάτ του πατρός σου, και εν ταις οδοίς του Ασά βασιλέως του Ιούδα, αλλά περιεπάτησας εν τη οδώ των βασιλέων του Ισραήλ, και έκαμες τον Ιούδαν και τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ να πορνεύσωσι, κατά τας πορνείας του οίκου του Αχαάβ, έτι δε εθανάτωσας τους αδελφούς σου, τον οίκον του πατρός σου, τους καλητέρους σου, ιδού, ο Ιεχωβά θέλει πατάξει με πληγήν μεγάλην τον λαόν σου, και τα τέκνα σου, και τας γυναίκας σου, και πάντα τα υπάρχοντά σου· και συ θέλεις κτυπηθή με πολλές αρρωστίας, με αρρωστίαν των εντοσθίων σου, εωσού εξέλθωσι τα εντόσθιά σου εκ της αρρωστίας από ημέρας εις ημέραν.» (2 Χρονικών 21:12-15) Ο Ηλίας ήταν έτσι όχι μόνο ένας απλός προφήτης του Ισραήλ, αλλ’ έγινε και προφήτης του βασιλείου του Ιούδα μετά την ανάληψί του.

71. Ποια θαύματα επετέλεσε ο Ηλίας, και πώς αυτός αναφέρεται στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ενδέκατο;

⁷¹ Ο Ηλίας είχε οκτώ αναφερόμενα θαύματα στο ενεργητικό του. Αυτά ήσαν: (1) Το κλείσιμο του ουρανού από βροχόπτωσι· (2) η συνεχής ανανέωσις του αποθέματος αλεύρου και ελαίου της χήρας στα Σαρεπτά· (3) η ανάστασις του γυιου της χήρας· (4) η καταβίβασις πυρός από τον ουρανό σε απάντησι προσευχής· (5) η διακοπή της ξηρασίας με βροχή σε απάντησι προσευχής· (6) η καταβίβασις πυρός πάνω στον πεντηκόνταρχο του Βασιλέως Οχοζίου και τους πενήντα του άνδρες· (7) η καταβίβασις πυρός πάνω σε δεύτερο πεντηκόνταρχο και στους πενήντα του· (8) η διαίρεσις των υδάτων του Ιορδάνου Ποταμού δια χτυπήματος με τη μηλωτή του. Η ανάληψίς του στους ουρανούς ήταν θαυματουργική, αλλ’ ήταν άμεση πράξις του Θεού. Στην επιστολή προς Εβραίους 11:2 έως 12:1, όπου παρατίθεται κατάλογος των αρχαίων μαρτύρων του Ιεχωβά, αναμφισβήτητα γίνεται μνεία και του Ηλία όταν λέγεται: «Θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί . . . Σαμουήλ και των προφητών οίτινες δια της πίστεως . . . ειργάσθησαν δικαιοσύνην . . . Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας.» Ο Ηλίας έτσι έπαιξε ένα σπουδαίο ρόλο για τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά.

72. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Κορινθίους 10:11 και Μαλαχίας 4:4-6, τι εκτελούσε ο Ηλίας που έχει σημασία για μας;

⁷² Η ιστορία του Ηλία πρέπει να είναι σημαντική, σύμφωνα με ό,τι είναι γραμμένο στην επιστολή 1 Κορινθίους 10:11. Φαίνεται ότι αυτός εκτελούσε ένα προφητικό δράμα. Αυτό πρέπει ν’ αληθεύη αν ληφθή υπ’ όψιν το τελευταίο βιβλίο των Εβραίων προφητών, που εγράφη τετρακόσια και πλέον χρόνια μετά τον Ηλία, δηλαδή, του Μαλαχία. Στον Μαλαχία 4:4-6 (ΜΝΚ) είναι γραμμένο: «Ενθυμείσθε τον νόμον του Μωυσέως του δούλου μου, τον οποίον προσέταξα εις αυτόν εν Χωρήβ δια πάντα τον Ισραήλ, τα διατάγματα, και τας κρίσεις. Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής· και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα.»

73. Πώς πρόκειται σύντομα να επιστρέψη ο Ηλίας προσωπικώς, και αυτό είναι εκείνο στο οποίο αναφέρεται ο Μαλαχίας 4:5, 6;

⁷³ Σύμφωνα με το χρονολογικό σχέδιο της Γραφής και σύμφωνα με την εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών, δεν απέχει πολύ ο καιρός που πρόκειται ν’ αναστηθή ο Ηλίας εκ νεκρών και ναι ζήση πάλι εδώ στη γη. Αυτό, όμως, δεν είναι εκείνο, στο οποίον αναφέρονται τα εδάφια Μαλαχίας 4:5, 6, που παρετέθησαν ανωτέρω. Η εξήγησις τούτου πρόκειται να γίνη σε μεταγενέστερες σελίδες του παρόντος βιβλίου.

Κεφάλαιο 10

Συνέχισις της Μη Περατωθείσης Εντολής

 1. Πώς επολιτεύθη ο Ηλίας με τους βεβηλωτάς του ονόματος του Ιεχωβά, και πώς εξετελέσθη το μη περατωμένο μέρος της εντολής;

Ο Ηλίας προσωπικά εξετέλεσε εκατοντάδες βεβηλωτάς του ιερού ονόματος του Ιεχωβά Θεού στην κοιλάδα του χειμάρρου Κισών, στην ανατολική πλευρά του Όρους Καρμήλου. Επίσης απήγγειλε την από τον Ιεχωβά καταδίκη καταστροφής και άλλων βεβηλωτών του ονόματός Του, στους οποίους περιελαμβάνοντο ο Βασιλεύς του Ισραήλ Αχαάβ και ο γυιος του Βασιλεύς Οχοζίας. Ο Ιεχωβά είχε δώσει την εξής εντολή στον Ηλία, στο Όρος Χωρήβ: «Ύπαγε, επίστρεψον εις την οδόν σου προς την έρημον της Δαμασκού· και όταν έλθης, χρίσον τον Αζαήλ βασιλέα επί την Συρίαν· τον δε Ιηού τον υιόν του Νιμσί θέλεις χρίσει βασιλέα επί τον Ισραήλ· και τον Ελισσαιέ τον υιόν του Σαφάτ, από Αβέλ-μεολά, θέλεις χρίσει προφήτην αντί σου· και θέλει συμβή, ώστε τον διασωθέντα εκ της ρομφαίας του Αζαήλ, θέλει θανατώσει ο Ιηού· και τον διασωθέντα εκ της ρομφαίας του Ιηού, θέλει θανατώσει ο Ελισσαιέ.» (1 Βασιλέων 19:15-17) Χρόνια πριν από την ανάληψί του στους ουρανούς ο Ηλίας είχε χρίσει (διορίσει) τον Ελισσαιέ ως διάδοχό του, αλλά δεν εξεπλήρωσε το υπόλοιπο της εντολής αυτής. Έπρεπε να το αφήση αυτό για να το εκτελέση ο διάδοχός του, τρόπον τινά, εν ονόματι του Ηλία.

 2. Τι εσήκωσε ο Ελισσαιέ, τι έκαμε με αυτή, και με ποιο αποτέλεσμα;

² Στον Ελισσαιέ είχε δοθή υπόσχεσις ότι, αν έβλεπε τον Ηλία αναλαμβανόμενον απ’ αυτόν, θα ελάμβανε δύο μερίδες από το πνεύμα του Ηλία. Ο Ελισσαιέ τον είδε, όταν ανελαμβάνετο στον ουρανό. Καθώς ο Ηλίας ανυψώνετο με ανεμοστρόβιλον, του έπεσε η γνωστή μηλωτή του, εκείνη που είχε ρίξει στον Ελισσαιέ όταν τον διώριζε ως διάδοχο. Τότε αυτή έγινε μηλωτή του Ελισσαιέ για να τη φορή στην εκτέλεσι του υπολοίπου της εντολής αντί του Ηλία, ένα σημείο διαδοχής. «Και σηκώσας την μηλωτήν του Ηλία, ήτις έπεσεν επάνωθεν εκείνου, επέστρεψε, και εστάθη επί του χείλους του Ιορδάνου. Και λαβών την μηλωτήν του Ηλία, ήτις έπεσεν επάνωθεν εκείνου, εκτύπησε τα ύδατα, και είπε, Πού είναι Ιεχωβά ο Θεός του Ηλία; Και ως εκτύπησε και αυτός τα ύδατα, διηρέθησαν ένθεν και ένθεν και διέβη ο Ελισσαιέ.»—2 Βασιλέων 2:9-14, ΜΝΚ.

 3. Με ποιον απεδείχθη έτσι ότι ήταν ο Θεός του Ηλία, και ποια θέσι κατέλαβε τώρα αυτός;

³ Πού ήταν ο Ιεχωβά, ο Θεός του Ηλία; Με τον Ελισσαιέ βέβαια. Αυτό απεδείχθη από το πρώτο το θαύμα του Ελισαιέ. Με τον Ελισσαιέ ο Ιεχωβά μπορούσε να κάμη θαύματα σαν εκείνα που είχαν γίνει από τον Ηλία, διότι τώρα ο Ελισσαιέ ήταν αληθινά ο διάδοχός του και είχε δύο μερίδες του πνεύματος του Ηλία.

 4. Στους υιούς των προφητών ποιας πόλεως ήλθε τώρα ο Ελισσαιέ, ποια παρατήρησι έκαμαν σχετικά με αυτόν, και ποια αίτησι έκαμαν;

⁴ Ο Ελισσαιέ διέβη τον Ιορδάνη από την ανατολική όχθη ως τη δυτική όχθη, προς τη διεύθυνσι της Ιεριχώ, «πόλεως φοινίκων.» Πενήντα από τους υιούς των προφητών στην Ιεριχώ, στους οποίους ο Ηλίας μόλις είχε κάμει επίσκεψι αποχαιρετισμού, στάθηκαν σε απόστασι παρακολουθώντας τον Ηλία και τον Ελισσαιέ που επήγαιναν στον Ιορδάνη Ποταμό. Τώρα ο Ελισσαιέ επανήλθε μόνος. «Και ιδόντες αυτόν οι υιοί των προφητών, οι εν Ιεριχώ εκ του απέναντι, είπον, Το πνεύμα του Ηλία επανεπαύθη επί τον Ελισσαιέ. Και ήλθον εις συνάντησιν αυτού και προσεκύνησαν αυτόν έως εδάφους.» Δεν αναφέρεται αν αυτοί είχαν ιδεί την ανάληψι του Ηλία· αλλ’ είπαν: «Ιδού τώρα, πεντήκοντα δυνατοί άνδρες είναι μετά των δούλων σου· ας υπάγωσι, παρακαλούμεν, και ας ζητήσωσι τον κύριόν σου, μήποτε εσήκωσεν αυτόν το πνεύμα του Ιεχωβά και ερριψεν αυτόν επί τινος όρους, ή επί τινος κοιλάδος.»

 5. Αφού έκαμαν την επιθυμητή αναζήτησι, γιατί οι υιοί των προφητών δεν ετήρησαν πένθος για τον Ηλία;

⁵ Συνεχώς επίεζαν τον Ελισσαιέ ώσπου αυτός τελικά είπε: «Αποστείλατε.» Οι πενήντα άνδρες, που εστάλησαν να ερευνήσουν την περιοχή στην άλλη όχθη του Ιορδάνου, έκαναν αναζητήσεις επί τρεις μέρες. Επανήλθαν στον Ελισσαιέ στην Ιεριχώ χωρίς το πτώμα του Ηλία. Ο Ελισσαιέ είπε: «Δεν σας είπα, Μη υπάγητε;» (2 Βασιλέων 2:15-18 ΜΝΚ) Αν εύρισκαν το πτώμα του Ηλία, θα τηρούσαν πιθανώς τριακονθήμερον πένθος. Αλλά τότε δεν ήταν καιρός για πένθη. Ήταν καιρός για έργον!

 6. Ποιο ήταν το δεύτερο θαύμα που έκαμε ο Ελισσαιέ, και από την Ιεριχώ πού απεφάσισε να πάη;

⁶ Ο Ελισσαιέ, ενώ παρέμενε στην Ιεριχώ, σε απόστασι μικρότερη των δεκαπέντε χιλιομέτρων από τη Νεκρά Θάλασσα ή Αλμυρά Θάλασσα, εξετέλεσε το δεύτερο θαύμα του. Εθεράπευσε την κακή ύδρευσι του τόπου, στην ίδια την πηγή της. Ύστερ’ από εκατοντάδες χρόνια ανεφέρετο ότι αυτή η πηγή εξακολουθούσε να είναι θεραπευμένη. (2 Βασιλέων 2:19-22) Από την κάτω Λεκάνη του Ιορδάνου, που ήταν πολύ πιο κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης, ο Ελισσαιέ απεφάσισε να επιστρέψη στην πόλι Βαιθήλ που ήταν 915 περίπου μέτρα ψηλότερα, όπου υπήρχε επίσης και ένας όμιλος από υιούς των προφητών.

 7. Στον δρόμο του ποια πείρα είχε ο Ελισσαιέ, και ποιο αποτέλεσμα είχε η κατάρα του επάνω στους ανευλαβείς;

⁷ «Και ενώ αυτός ανέβαινεν εν τη οδώ, εξήλθον εκ της πόλεως παιδία μικρά, και ενέπαιζον αυτόν, και έλεγον προς αυτόν, Ανάβαινε, φαλακρέ! ανάβαινε, φαλακρέ! Ο δε εστράφη οπίσω, και ιδών αυτά, κατηράσθη αυτά εις το όνομα του Ιεχωβά. Και εξήλθον εκ του δάσους δύο άρκτοι, και διεσπάραξαν εξ αυτών τεσσαράκοντα δύο παιδία.»—2 Βασιλέων 2:23, 24, ΜΝΚ.

 8. Τι εσήμαιναν αυτοί οι χλευασμοί, και ποια απόδειξι της ιδιότητάς του ως προφήτου διαδόχου του Ηλία έδωσε ο Ελισσαιέ;

⁸ Είχαν ιδεί έναν άνθρωπο φαλακρό να φορή τη γνωστή μηλωτή του Ηλία. Δεν ήθελαν να έχουν κανένα διάδοχο του Ηλία εκεί. Αυτός έπρεπε ή να συνεχίση τον δρόμο του προς τη Βαιθήλ ή ν’ απέλθη εντελώς από τη γη κάνοντας μια ανάβασι στους ουρανούς όπως είχε κάμει ο προηγούμενος που φορούσε αυτή τη μηλωτή. Ο Ελισσαιέ, για ν’ απαντήση σ’ αυτή την πρόκλησι για το αν αυτός ήταν διάδοχος του Ηλία, και για να διδάξη σ’ αυτούς τους νεαρούς και στους γονείς των τον κατάλληλο σεβασμό για τον προφήτη του Ιεχωβά, καταράσθηκε στο όνομα του Θεού του Ηλία αυτόν τον όχλο που εχλεύαζε. Ήταν μια δοκιμασία της ιδιότητός του ως προφήτου. Δύο αρκούδες, εξαγριωμένες σαν να είχαν χάσει τα νεογνά τους, βγήκαν από τα παρακείμενα δάση κι εξώντωσαν σαράντα δύο από τους χλευαστάς. Οι χλευασμοί των μετεστράφησαν σε ξεφωνητά! Οι γονείς των δεν μπόρεσαν να παράσχουν καμμιά βοήθεια. Εξετελέσθη κρίσις στο όνομα του Ιεχωβά!

 9. Από τη Βαιθήλ πού επήγε ο Ελισσαιέ και κατόπιν που τελικά;

⁹ Από τη Βαιθήλ ο Ελισσαιέ πήγε στο Όρος Κάρμηλο όπου ο Ηλίας είχε προσευχηθή να καταβή πυρ από τον ουρανό για ν’ αποδείξη ότι ο Ιεχωβά είναι ο αληθινός Θεός. Απ’ εκεί επέστρεψε στην πόλι Σαμάρεια πρωτεύουσα του τότε ανάσσοντος Βασιλέως Ιωράμ, γυιου του Αχαάβ.—2 Βασιλέων 2:25.

10. Τι συνετέλεσε τώρα ώστε να εμφανισθή ο Ελισσαιέ ενώπιον του Βασιλέως του Ιούδα Ιωσαφάτ;

¹⁰ Μετά τον θάνατο του Βασιλέως Αχαάβ και ενώ εβασίλευε ο γυιος του Οχοζίας, ο Μησά, ο βασιλεύς του Μωάβ εστασίασε και αρνήθηκε να πληρώνη πια φόρους στον βασιλέα του Ισραήλ. Αυτός ήταν ο Βασιλεύς Μησά, που είχε ανεγείρει τη μαύρη στήλη βασάλτου που βρέθηκε το 1868 στη Δαιβών του Μωάβ και η οποία ωνομάσθηκε Μωαβίτης Λίθος. Στην επιγραφή του Λίθου αυτού ο Βασιλεύς Μησά αινεί τον θεό του Χεμώς και ομιλεί περί καταλήψεως των εστιών του θυσιαστηρίου του Ιεχωβά. Ο Βασιλεύς Ιωράμ του Ισραήλ, ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ του Ιούδα κι ο βασιλεύς του Εδώμ ενώθηκαν σε μια εκστρατεία για να καταστείλουν τη στάσι του Βασιλέως Μησά. Οι στρατιές των επαγιδεύθησαν σε μια άνυδρη έρημο. Ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ εζήτησε έναν προφήτη του Ιεχωβά. Ένας δούλος του Βασιλέως Ιωράμ είπε: «Είναι εδώ Ελισσαιέ ο υιός του Σαφάτ, όστις επέχεεν ύδωρ εις τας χείρας του Ηλία.» Ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ είπε με πίστι: «Λόγος Ιεχωβά είναι μετ’ αυτού.»

11. Ποιο θαύμα έκαμε τώρα ο Ελισσαιέ, με ποιο αποτέλεσμα στους αποστάτας Μωαβίτας;

¹¹ Ο Ελισσαιέ, από σεβασμό στον Βασιλέα Ιωσαφάτ, που ήταν ακόμη κάτω από την εύνοια του Ιεχωβά, έδωσε οδηγίες για τον τρόπο ενεργείας για να ληφθή νερό από τον Ιεχωβά. Το επόμενο πρωί, όταν εγέμισαν νερό οι λάκκοι, που είχαν σκαφθή με πίστι για ύδρευσι, απατήθηκαν οι αποστάται Μωαβίται για να επιχειρήσουν μια επίθεσι που κατέληξε σε καταστροφή των ιδίων.—2 Βασιλέων 3:1-27, ΜΝΚ.

12. Χάριν ποιου έκαμε ο Ελισσαιέ το πέμπτο θαύμα του, και πώς;

¹² Ο Ελισσαιέ εξακολούθησε τη στενή συναναστροφή του με τις διάφορες ομάδες των υιών των προφητών. Επροστάτευσε τα συμφέροντά των. Η χήρα ενός απ’ αυτούς τους προφήτας βρέθηκε χρεωμένη και σε κίνδυνο να συλληφθούν οι δύο γυιοι της ως δούλοι από τον δανειστή της. Τότε ο Ελισσαιέ έκαμε το πέμπτο θαύμα του. Εδόθη θαυματουργικά στη γυναίκα άφθονη ποσότης ελαιολάδου μέσα στον οίκον της. Τότε ο Ελισσαιέ είπε στη χήρα: «Ύπαγε, πώλησον το έλαιον, και πλήρωσον το χρέος σου, και ζήσον με το υπόλοιπον, συ και τα τέκνα σου.»—2 Βασιλέων 4:1-7.

13, 14. (α) Πώς ο Ελισσαιέ αντήμειψε την καλωσύνη της Σουναμίτιδος που ήταν άτεκνη; (β) Πώς ο Ελισσαιέ επετέλεσε γι’ αυτήν το έβδομο θαύμα του;

¹³ Ο Ελισσαιέ συνήθιζε να διέρχεται από την πόλι Σουνάμ στην κοιλάδα Ιεζραέλ, σε μικρή απόστασι από την Ιεζραέλ, την πόλι της βασιλικής διαμονής του βασιλέως του Ισραήλ. Εκεί μια άτεκνη Σουναμίτις, σύζυγος ενός γέροντος, έδειξε καλωσύνη στον Ελισσαιέ και στον υπηρέτη του τον Γιεζεί παρέχοντάς του τακτικό κατάλυμα στο σπίτι της. Μια μέρα ο Ελισσαιέ τής είπε ότι θα αντημείβετο μ’ ένα γυιο. Ο λόγος του Ελισσαιέ επραγματοποιήθη. Ύστερ’ από χρόνια ήλθε σ’ αυτόν με ζώο διανύοντας τριάντα οκτώ περίπου χιλιόμετρα από τη Σουνάμ ως το Όρος Κάρμηλον. Κάτι δυσάρεστον συνέβαινε με το θαυματουργικά χαρισμένο σ’ αυτήν παιδί. Απεστάλη εμπρός ο Γιεζεί, ο υπηρέτης, για να εποπτεύση, κι ακολουθούσαν ο Ελισσαιέ και η Σουναμίτις. Στο δρόμο συναντήθηκαν με τον Γιεζεί, ο οποίος τους ανέφερε ότι «Δεν εξύπνησε το παιδίον.»

¹⁴ Ο Ελισσαιέ, όταν έφθασε ο ίδιος στο σπίτι της Σουναμίτιδος, βρήκε νεκρό το παιδί. Πιθανώς τότε θυμήθηκε πώς ο κύριός του ο Ηλίας είχε εγείρει τον γυιο της χήρας στα Σαρεπτά. Ο Ελισσαιέ, όπως κι ο Ηλίας, ήταν άνθρωπος προσευχής. «Εισήλθε λοιπόν, και έκλεισε την θύραν όπισθεν των δύο αυτών, και προσηυχήθη εις τον Ιεχωβά. Και ανέβη, και επλαγίασεν επί το παιδίον, και επέθεσε το στόμα αυτού επί το στόμα εκείνου, και τους οφθαλμούς αυτού επί τους οφθαλμούς εκείνου, και τας χείρας αυτού επί τας χείρας εκείνου· και εξηπλώθη επ’ αυτό· και εθερμάνθη η σαρξ του παιδίου. Έπειτα εσύρθη, και περιεπάτει εν τω οικήματι πότε εδώ, και πότε εκεί· και ανέβη πάλιν, και εξηπλώθη επ’ αυτό· και το παιδίον επταρνίσθη ως επτάκις, και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού. Τότε εφώνησε τον Γιεζεί, και είπε, Κάλεσον ταύτην την Σουναμίτιν. Και εκάλεσεν αυτήν και ότε εισήλθε προς αυτόν, είπε, Λάβε τον υιόν σου. Και εκείνη εισήλθε, και έπεσεν εις τους πόδας αυτού, και προσεκύνησεν έως εδάφους, και εσήκωσε τον υιόν αυτής [από την κλίνη του Ελισσαιέ], και εξήλθεν.»—2 Βασιλέων 4:8-37· 8:1-6.

15. Πώς αναφέρεται στην προς Εβραίους 11:35 αυτή η Σουναμίτις γυναίκα;

¹⁵ Η γυναίκα αυτή είναι μια από εκείνες τις γυναίκες, που νοούνται στην αφήγησι της προς Εβραίους επιστολής για τους μάρτυρας του Ιεχωβά και τ’ ανδραγαθήματά των, κεφάλαιο ενδέκατο: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας.»—Εβραίους 11:35.

16, 17. Στα Γάλγαλα, πώς ο Ελισσαιέ έσωσε μαγειρευμένη τροφή από το ν’ αχρηστευθή στη διάρκεια της πείνης χωρίς βλάβη εκείνων που έφαγαν;

¹⁶ Ο Ελισσαιέ επέστρεψε στην ορεινή χώρα των Γαλγάλων, όπου αυτός κι ο κύριός του Ηλίας είχαν κάνει μια αποχαιρετιστήριο επίσκεψι στους εκεί υιούς των προφητών. Τώρα ήταν καιρός πείνης. Σ’ αυτή την περίστασι, ύστερ από μια συνάντησι με τους υιούς των προφητών, ο Ελισσαιέ διέταξε να παρασκευασθή φαγητόν. Παρεσκευάσθη ένα μαγείρευμα. Αλλ’ ένας από τους άνδρες του μαγειρείου είχε συλλέξει κάτι ασυνήθη αγριοκολόκυθα, τα έκοψε και τ’ ανακάτεψε με το μαγείρευμα. Οι υιοί των προφητών, αφού εγγεύθησαν από το μαγείρευμα στο γεύμα, έκραξαν: «Άνθρωπε του Θεού, θάνατος είναι εν τω λέβητι.» Φοβούμενοι θάνατο από τροφική δηλητηρίασι, έπαυσαν να τρώγουν.

¹⁷ Το φαγητό δεν μπορούσε να αχρηστευθή στη διάρκεια της πείνης, και γι’ αυτό ο Ελισσαιέ εζήτησε λίγο αλεύρι και το έρριξε μέσα στον λέβητα του μαγειρεύματος. Κατόπιν είπε: «Κένωσον εις τον λαόν, για να φάγωσι.» Παρέθεσαν το μαγείρευμα, έφαγαν όλοι, «και δεν ήτο ουδέν κακόν εν τω λέβητι.»—2 Βασιλέων 4:38-41.

18. Κάτω από ποιες περιστάσεις στα Γάλγαλα ο Ελισσαιέ παρήγαγε ένα θαυματουργικόν πολλαπλασιασμό τροφίμων που υπήρχε ανάγκη;

¹⁸ Στη διάρκεια της πείνης οι υιοί των προφητών είχαν ανάγκη υλικής υποστηρίξεως. Ένα υπόλοιπο του Ισραήλ, που εκτιμούσε τους αληθινούς προφήτας του Ιεχωβά και το οποίον δεν είχε κλίνει γόνυ στον Βάαλ, εβοήθησε τους προφήτας χάριν του πνευματικού των έργου. Έτσι, από την πόλι Βάαλ-σαλισά, είκοσι δύο περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικώς των Γαλγάλων, ήλθε ένας άνθρωπος κομίζοντας τρόφιμα στον Ελισσαιέ. Τότε ήσαν εκατό άνδρες μαζί με τον Ελισσαιέ. Είπε, λοιπόν, στον υπηρέτη του να θέση αυτή την προσφορά που απετελείτο από «είκοσι κρίθινα ψωμία, και νωπά αστάχυα σίτου» ενώπιον του λαού για να φάγουν. Ο υπηρέτης, τρομαγμένος, ερώτησε: «Τι να βάλω τούτο έμπροσθεν εκατόν ανθρώπων;» Αλλ’ ο Ελισσαιέ είπε: «Δος εις τον λαόν, δια να φάγωσι· διότι ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Θέλουσι φάγει και αφήσει υπόλοιπον.» Ο υπηρέτης, λοιπόν, παρέθεσε τα δωρεάν τρόφιμα, και οι εκατό έφαγαν κι εχόρτασαν, μάλιστα δε «αφήκαν υπόλοιπον, κατά τον λόγον του Ιεχωβά.» Ήταν ένας θαυματουργικός πολλαπλασιασμός τροφίμων!—2 Βασιλέων 4:42-44, ΜΝΚ.

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

19. Πώς έγινε ώστε να δοθή μαρτυρία σχετικά με τον Ελισσαιέ από ένα παιδί Ισραηλίτου στη Συρία;

¹⁹ Μέρος της εντολής, που είχε να εκτελέση ο Ελισσαιέ, εσχετίζετο με κάποιο έργον στη Συρία, βορείως του Ισραήλ· αλλ’ ακόμη δεν είχε έλθει ο καιρός για την εκτέλεσί του. Η Συρία ήταν τότε ανεξάρτητη από τον Ισραήλ, κι ωστόσο κρατούσε τη Ραμώθ-γαλαάδ, περίπου τριάντα χιλιόμετρα βορειοανατολικώς της πατρίδος του Ελισσαιέ. Ένας που είχε βοηθήσει στην απόκτησι της Συριακής ανεξαρτησίας ήταν κάποιος στρατηγός, ονομαζόμενος Νεεμάν. Αλλ’ αυτός προσεβλήθη από λέπρα. Η σύζυγος του Νεεμάν είχε ένα μικρό κορίτσι ως υπηρέτρια. Το είχαν αιχμαλωτίσει τάγματα Συρίων από τη γη Ισραήλ. Αυτή η Ισραηλίτις εγνώριζε για τα θαύματα του Ελισσαιέ και είχε πίστι στον Θεό του, τον Ιεχωβά. Έδωσε μαρτυρία της πίστεώς της, λέγοντας στην κυρία της, τη σύζυγο του Νεεμάν: «Είθε να ήτο ο κύριός μου έμπροσθεν του προφήτου του εν Σαμαρεία! διότι ήθελεν ιατρεύσει αυτόν από της λέπρας αυτού.» Αυτή η μαρτυρία της Ισραηλίτιδος κόρης ανεφέρθη στον βασιλέα της Συρίας.—2 Βασιλέων 5:1-5.

20, 21. (α) Γιατί ο Ελισσαιέ εζήτησε από τον Βασιλέα Ιωράμ να στείλη σ’ αυτόν τον Νεεμάν, και πώς ο Ελισσαιέ έθεσε σε δοκιμασία την ταπεινοφροσύνη και την πίστι του Νεεμάν; (β) Πώς επήλθε η θεραπεία του Νεεμάν;

²⁰ Ο βασιλεύς τότε έστειλε τον στρατηγό του Νεεμάν με μια επιστολή στον Βασιλέα του Ισραήλ Ιωράμ, παρακαλώντας τον να θεραπεύση τον Νεεμάν από τη λέπρα του.

²¹ Ο Βασιλεύς Ιωράμ, όταν έλαβε την επιστολή, εταράχθη. Όταν το έμαθε αυτό ο Ελισσαιέ, έστειλε μήνυμα στον βασιλέα: «Δια τι διέσχισας τα ιμάτιά σου; ας έλθη τώρα προς εμέ, και θέλει γνωρίσει ότι είναι προφήτης εν τω Ισραήλ.» Ο Νεεμάν κατηυθύνθη στον οίκον του Ελισσαιέ. Ο Ελισσαιέ του έστειλε μήνυμα να λουσθή επτά φορές στον Ιορδάνη και θα εκαθαρίζετο. Ο Νεεμάν εθύμωσε επειδή ο Ελισσαιέ δεν παρουσιάσθηκε προσωπικώς και δεν επεκαλέσθη «το όνομα Ιεχωβά, του Θεού αυτού» και δεν εκίνησε το χέρι του πάνω από το μέρος που είχε προσβληθή για να το θεραπεύση. Για τον Νεεμάν οι ποταμοί της Συρίας ήσαν καλύτεροι απ’ όλα τα ύδατα του Ισραήλ, και θα μπορούσε πολύ καλά να λουσθή σ’ εκείνα τα ύδατα και να καθαρισθή. Αλλ’ οι υπηρέται του Νεεμάν τον υπεβοήθησαν να λάβη την ορθή άποψι: «Πάτερ μου, εάν ο προφήτης ήθελε σοι ειπεί μέγα πράγμα, δεν ήθελες κάμει αυτό; πόσω μάλλον τώρα, όταν σοι λέγη, Λούσθητι και καθαρίσθητι;» Ο Νεεμάν τότε εταπείνωσε τον εαυτό του. Εβυθίσθη στον Ιορδάνη. «Έξη φορές—καμμιά θεραπεία! Αλλά μετά την εβδόμη κατάδυσι «η σαρξ αυτού αποκατέστη ως σαρξ παιδίου μικρού, και εκαθαρίσθη.—2 Βασιλέων 5:6-14.

22, 23. (α) Ποια ομολογία πίστεως έκαμε ο Νεεμάν έμπροσθεν του Ελισσαιέ, και ποια αίτησι έκαμε χάριν της αληθινής λατρείας; (β) Σχετικά με ποια μηχανική ενέργεια εζήτησε να συγχωρηθή, και τι είπε ο Ελισσαιέ;

²² Ο Νεεμάν επέστρεψε με τους ίππους του και τ’ άρματά του στο σπίτι του ανθρώπου του αληθινού Θεού. Ο Ελισσαιέ ενεφανίσθη. Ο Νεεμάν έκαμε μια ομολογία πίστεως: «Ιδού, τώρα εγνώρισα ότι δεν είναι Θεός εν πάση τη γη, ειμή εν τω Ισραήλ.» Μ’ ευγνωμοσύνη προσέφερε στον Ελισσαιέ ένα δώρο ευλογίας. Ο Ελισσαιέ ωρκίσθη να μη δεχθή πληρωμή για τη θεραπεία: «Ζη ο Ιεχωβά, ενώπιον του οποίου παρίσταμαι, δεν θέλω δεχθή.» Ο Νεεμάν τότε εξέφρασε την επιθυμία του να λατρεύση τον Θεό του Ελισσαιέ, αλλ’ αυτό έπρεπε να γίνη στο έδαφος του Ισραήλ. Ο Νεεμάν λοιπόν είπε: «Και αν μη, ας δοθή, παρακαλώ, εις τον δούλον σου δυο ημιόνων φορτίον εκ του χώματος τούτου, διότι ο δούλος σου δεν θέλει προσφέρει εις το εξής ολοκαύτωμα, ουδέ θυσίαν εις άλλους θεούς, παρά μόνον εις τον Ιεχωβά.»—2 Βασιλέων 5:15-17, ΜΝΚ.

²³ Ωστόσο έπρεπε και να επιστρέψη στην υπηρεσία του βασιλέως της Συρίας και να τον συνοδεύση στον οίκον του θεού του βασιλέως, ονόματι Ριμμών· κι επειδή ο βασιλεύς θα εστηρίζετο στον βραχίονα του Νεεμάν, ο Νεεμάν έπρεπε να γονυπετήση μαζί με τον βασιλέα προ του ειδώλου του Ριμμών. Τώρα, όμως, αυτό θα ήταν απλώς μηχανικό από μέρους του Νεεμάν. Είπε λοιπόν στον Ελισσαιέ: «Ο Ιεχωβά ας συγχωρήση τον δούλον σου περί του πράγματος τούτου!» Ο Ελισσαιέ επίστεψε στην ειλικρίνεια του Νεεμάν. «Ύπαγε εν ειρήνη,» είπε στον Νεεμάν.—2 Βασιλέων 5:18, 19, ΜΝΚ.

24. Ποια ιδιοτελή οφέλη έλαβε ο Γιεζεί, ο υπηρέτης του Ελισσαιέ, από τον Νεεμάν, και πώς ετιμωρήθη γι’ αυτό;

²⁴ Ο Νεεμάν και οι σωματοφύλακές του απεμακρύνθησαν σε αρκετή απόστασι, οπότε ο Γιεζεί, ο υπηρέτης του Ελισσαιέ, έτρεξε κατόπιν αντων. Ο Γιεζεί, εν ονόματι του Ελισσαιέ, εζήτησε ένα δώρον. Ο Νεεμάν του έδωσε δύο τάλαντα αργυρίου αντί ενός, καθώς και δύο αλλαγές ενδυμάτων. Αυτό το δώρον εκομίσθη στον οίκον του Γιεζεί, στην Οφήλ. Ο Γιεζεί, κατόπιν, εστάθη με άδεια τα χέρια ενώπιον του Ελισσαιέ. Αρνήθηκε ότι πήγε κάπου. Τότε ο Ελισσαιέ είπε στον άπληστο υπηρέτη του που κακοπαρέστησε τον κύριό του: «Δεν υπήγεν η καρδία μου μετά σου, ότε ο άνθρωπος επέστρεψεν από της αμάξης αυτού εις συνάντησίν σου; είναι καιρός να λάβης αργύριον, και να λάβης ιμάτια, και ελαιώνας, και αμπελώνας, και πρόβατα, και βόας, και δούλους, και δούλας; δια τούτο η λέπρα του Νεεμάν θέλει κολληθή εις σε, και εις το σπέρμα σου εις τον αιώνα.» Ο Γιεζεί εξήλθε αμέσως «λελεπρωμένος ως χιών.»—2 Βασιλέων 5:20-27.

25. Πώς ο Ελισσαιέ θαυματουργικά ανεκούφισε εκείνον που είχε δανεισθή ένα εργαλείο στη διάρκεια των οικοδομικών εργασιών των υιών των προφητών;

²⁵ Ο Ελισσαιέ προσέλαβε έναν άλλον υπηρέτη. Οι υιοί των προφητών, με τους οποίους ήταν τότε συνδεδεμένος, είχαν τη γνώμη ότι ο τόπος της κατοικίας των ήταν πολύ μικρός, κι επρότειναν να ετοιμασθή μεγαλύτερος τόπος στον Ιορδάνη Ποταμό. Στον Ιορδάνη άρχισαν να κατακόπτουν δένδρα για οικοδομικές εργασίες. Ένας από τους ξυλοκόπους είχε δανεισθή ένα σιδήριον πελέκεως. Καθώς έκοπτε, έπεσε το σιδήριον μέσα στο νερό. Έκραξε στον Ελισσαιέ: «Ω, κύριε! και τούτο ήτο δάνειον!» Υπέδειξε στον Ελισσαιέ πού είχε πέσει κι εξαφανισθή. Ο Ελισσαιέ έκοψε ένα κομμάτι ξύλο και το έρριξε σ’ εκείνο το μέρος. Το σιδήριον του πελέκεως ανήλθε κι επέπλευσε παράπλευρα στο ξύλο. «Ανάλαβε προς σεαυτόν,» του είπε ο Ελισσαιέ. Εκείνος συνεμορφώθη. (2 Βασιλέων 6:1-7) Επόμενον ήταν να συνεχισθούν μέχρις επιτυχίας οι οικοδομικές εργασίες.

26. Πώς οι ενέδρες του Βασιλέως Βεν-αδάδ εναντίον του Ισραήλ εματαιώνοντο, και πού του ελέχθη ότι βρίσκεται ο μόνος υπεύθυνος;

²⁶ Ο Ελισσαιέ ακόμη ευνοούσε το βασίλειον του Ισραήλ εναντίον του βασιλέως του βορρά, της Συρίας. Όταν ο βασιλεύς της Συρίας εσχεδίασε μια αιφνιδιαστική επίθεσι σε κάποιο μέρος, ο Ελισσαιέ προειδοποίησε τον Βασιλέα του Ισραήλ Ιωράμ, και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις. Ο Βασιλεύς Βεν-αδάδ της Συρίας ερώτησε ποιος από τα στρατεύματά του επρόδιδε τους μυστικούς ελιγμούς των στρατιωτικών του δυνάμεων στον βασιλέα του Ισραήλ. «Και είπεν είς εκ των δούλων αυτού, Ουδείς, κύριέ μου βασιλεύ αλλ’ ο Ελισσαιέ ο προφήτης, ο εν τω Ισραήλ, αναγγέλλει προς τον βασιλέα του Ισραήλ τους λόγους, τους οποίους λαλείς εν τω ταμείω του κοιτώνος σου.» Πού είναι αυτός ο Ελισσαιέ; Και ανεφέρθη σ’ αυτόν: «Ιδού είναι εν Δωθάν.» (2 Βασιλέων 6:8-13) Η Δωθάν στον Ισραήλ ήταν εκατόν πενήντα περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Δαμασκού και ήταν στην κυρία οδό που διέσχιζαν τα καραβάνια από τη Δαμασκό, πρωτεύουσα της Συρίας, προς την Αίγυπτο. Ήταν δεκατέσσερα περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πρωτευούσης του Ισραήλ, της Σαμαρείας.

27. Ποιο θαύμα έκαμε ο Ελισσαιέ για τον έντρομο υπηρέτη του στη Δωθάν;

²⁷ Ένα πρωί ο υπηρέτης του Ελισσαιέ ηγέρθη νωρίς και βγήκε έξω. Ιδού! Μια στρατιωτική δύναμις Συρίων περιεκύκλωνε τη Δωθάν με ίππους και αμάξας για να συλλάβουν τον Ελισσαιέ. Ο υπηρέτης που το ανέφερε αυτό, είπε στον άνθρωπο του αληθινού Θεού: «Ω, κύριε! τι θέλομεν κάμει;» Ο Ελισσαιέ είπε: «Μη φοβού· διότι πλειότεροι είναι οι μεθ’ ημών παρά τους μετ’ αυτών.» Ο Ελισσαιέ προσηυχήθη για ένα θαύμα: «Ιεχωβά, άνοιξον, δέομαι, τους οφθαλμούς αυτού, δια να ίδη.» Ο Ιεχωβά άνοιξε τους οφθαλμούς του σε μια υπερφυσική θέα. «Ιδού, το όρος ήτο πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ.»—2 Βασιλέων 6:14-17, ΜΝΚ.

28. Ποιο θαύμα έκαμε ο Ελισσαιέ για τις Συριακές δυνάμεις, και χωρίς ποιον απεστάλησαν πίσω στη Συρία;

²⁸ Καθώς τον επλησίαζαν οι Συριακές δυνάμεις, ο Ελισσαιέ προσηυχήθη να γίνη το αντίθετο είδος ενός θαύματος: «Πάταξον, δέομαι, τον λαόν τούτον με αορασίαν.» Δεν ανεγνώρισαν τον Ελισσαιέ, αλλά τον άφησαν να είναι οδηγός τους μέσω του εδάφους του Ισραήλ φαινομενικά προς τον άνθρωπο που αναζητούσαν. Ο Ελισσαιέ τους απεμάκρυνε από τη Δωθάν κατά δεκατέσσερα περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικώς προς τη Σαμάρεια. Εκεί ο Ελισσαιέ προσηυχήθη: «Άνοιξον, Ιεχωβά, τους οφθαλμούς τούτων, δια να βλέπωσι.» Ποια θα έπρεπε να ήσαν τα αισθήματά των όταν βρέθηκαν στην καρδιά ενός εχθρικού εδάφους! Ο Ελισσαιέ δεν ήθελε ν’ αφήση τον Βασιλέα Ιωράμ να τους πατάξη. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Ελισσαιέ, ετροφοδότησαν τους εχθρικούς αυτούς εισβολείς και τους έστειλαν πίσω, χωρίς τον Ελισσαιέ, στον Βασιλέα Βεν-αδάδ. Αυτός δεν έστησε πια ενέδρες εναντίον των Ισραηλιτών.—2 Βασιλέων 6:18-23, ΜΝΚ.

29. Στη διάρκεια της πολιορκίας της Σαμαρείας, ποιον κατηγόρησε ο Βασιλεύς Ιωράμ για τη μεγάλη πείνα, και τι είπε ο Ελισσαιέ στον βασιλέα και τον υπασπιστή του;

²⁹ Κάποτε αργότερα ο Βασιλεύς Βεν-αδάδ εισέβαλε με δύναμι μεγάλη στον Ισραήλ κι επολιόρκησε τη Σαμάρεια. Πείνα επέπεσε μέσα στην πόλι, τόση ώστε ο βασιλεύς έμαθε τουλάχιστον για μια περίπτωσι καννιβαλισμού. Ο βασιλεύς, κατηγορώντας τον Ελισσαιέ, ο οποίος έτυχε να είναι μέσα στην πολιορκημένη πόλι, ωρκίσθη να τον αποκεφαλίση. Όταν ο βασιλεύς κι ο υπασπιστής του έφθασαν στο σπίτι του Ελισσαιέ, ο βασιλεύς εδήλωσε ότι είχε χάσει κάθε ελπίδα βοηθείας από τον Ιεχωβά. Ο Ελισσαιέ υπεσχέθη διακοπήν της πείνης την επομένη το πρωί, με φθηνά τρόφιμα, στην πύλη μάλιστα της Σαμαρείας. Ο υπασπιστής του βασιλέως εκραύγασε: «Και εάν ο Ιεχωβά ήθελε κάμει παράθυρα εις τον ουρανόν, ηδύνατο το πράγμα τούτο να γείνη;» Ο Ελισσαιέ, είπε: «Ιδού, θέλεις ιδεί με τους οφθαλμούς σου, δεν θέλεις όμως φάγει εξ αυτού.»—2 Βασιλέων 6:24 έως 7:2, ΜΝΚ.

30. Πώς ο Ιεχωβά ενήργησε για την αιφνίδια λύσι της πολιορκίας της Σαμαρείας και πώς αυτό εγνωστοποιήθη στον βασιλέα μέσα στην πόλι;

³⁰ Ήρχετο το βραδινό σκοτάδι. «Ο Ιεχωβά είχε κάμει να ακουσθή εν τω στρατοπέδω των Συρίων κρότος αμαξών, και κρότος ίππων, κρότος μεγάλου στρατεύματος και είπον προς αλλήλους, Ιδού, ο βασιλεύς του Ισραήλ εμίσθωσεν εναντίον ημών τους βασιλείς των Χετταίων, και τους βασιλείς των Αιγυπτίων, δια να έλθωσιν εφ’ ημάς. Όθεν σηκωθέντες έφυγον εν τω σκότει, και εγκατέλιπον τας σκηνάς αυτών και τους ίππους αυτών, και τους όνους αυτών, το στρατόπεδον όπως ήτο, και έφυγον δια την ζωήν αυτών.» Αφού έφυγαν‚ έτσι, τέσσερες πειναλέοι λεπροί, στους οποίους ίσως περιελαμβάνετο και ο Γιεζεί, ήλθαν στο άκρον του στρατοπέδου. Κανείς δεν ήταν εκεί! Τροφή όμως υπήρχε! Έφαγαν, και κατόπιν άρχισαν να παίρνουν από τις σκηνές ως λάφυρα τα πολύτιμα πράγματά τους. Τελικά, αισθανόμενοι την ενοχή και την ιδιοτέλειά τους, ανέφεραν τη φυγή των Συρίων στους θυρωρούς της Σαμαρείας. Ο βασιλεύς, υποπτευόμενος δόλον των Συρίων, απέστειλε μόνο δύο άρματα με στρατιώτας για να ερευνήσουν. Οι ανιχνευταί αυτοί επανήλθαν και έδωσαν αναφορά. Ναι, οι Σύριοι πραγματικά είχαν φύγει!

31. Το επόμενο πρωί πώς η προφητεία του Ελισσαιέ απεδείχθη αληθινή σχετικά με τον υπασπιστή του βασιλέως;

³¹ Το πρωί όταν άνοιξαν οι πύλες, ο λαός ομαδικά και με αταξία βγήκε να λεηλατήση το στρατόπεδο των Συρίων. Βρέθηκαν άφθονα τρόφιμα. Μπορούσαν τότε να πωληθούν φθηνά. Ο υπασπιστής του βασιλέως διωρίσθηκε ν’ αναλάβη τον έλεγχο της πύλης. Μέσα στην αταξία ο λαός τον κατεπάτησε μέχρι θανάτου, πριν μπορέση να φάγη από τα τρόφιμα. Η προφητεία του Ελισσαιέ απεδείχθη αληθινή.—2 Βασιλέων 7:3-20.

32. Η παρουσία αυτών των λεπρών εκεί ενώ ο Ελισσαιέ ευρίσκετο μέσα στη Σαμάρεια μας υπενθυμίζει ποια σχόλια του Ιησού Χριστού, και υποστηρίζει ποια παρατήρησι που έγινε απ’ αυτούς;

³² Η παρουσία των τεσσάρων εκείνων λεπρών Ισραηλιτών έξω από τις πύλες της Σαμαρείας, ενώ ο Ελισσαιέ, ο θεραπευτής του μη Ισραηλίτου λεπρού, Νεεμάν του Συρίου, ήταν μέσα, μας υπενθυμίζει τα λόγια που είπε ο Υιός του Θεού ύστερ’ από εννεακόσια χρόνια στην ίδια χώρα. Αυτός εκήρυττε στη συναγωγή της Ναζαρέτ, σαράντα έξη περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλεως Σαμαρείας. Ο Υιός του Θεού είπε στους συμπολίτας του μέσα στη συναγωγή, ως μομφή: «Και πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισσαίου του προφήτου εν τω Ισραήλ· και ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύριος.» Αυτό έδειχνε έλλειψι πίστεως στον άνθρωπο του αληθινού Θεού στη γη Ισραήλ στις ημέρες του Ελισσαιέ. Προσέθετε περαιτέρω απόδειξι στη δήλωσι του Ιησού Χριστού: «Ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού.»—Λουκάς 4:24, 27.

33. Σχετικά με τη θέσι του Ελισσαιέ ποια απόδειξις είχε τώρα πολλαπλασιασθή, αλλά σε τι ο Ελισσαιέ έστρεψε κατόπιν την προσοχή του;

³³ Πριν απ’ αυτή την πολιορκία της Σαμαρείας, σχετικά με την οποία προεξέχουν οι τέσσερες λεπροί, τα αναγραφόμενα θαύματα του Ελισσαιέ είχαν ανέλθει σε δεκαπέντε. Αυτά πρέπει να παραβληθούν με τα οκτώ αναγραφόμενα θαύματα του κυρίου του Ηλία. Στο φως αυτού του γεγονότος δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο διάδοχος του Ηλία. Είχε, πράγματι λάβει δύο μερίδες από το πνεύμα του Ηλία, μερίδα πρωτοτόκου υιού. Αλλ’ υπήρχε ακόμη ατερμάτιστο έργον σύμφωνα με τη θεία εντολή που είχε δοθή στον κύριο του Ελισσαιέ. Στο σοβαρό αυτό έργον έστρεψε την προσοχή του ο Ελισσαιέ. Οι βεβηλωταί του ονόματος του Θεού επρόκειτο να λογοδοτήσουν. Οι εκτελεσταί των έπρεπε τώρα να χρισθούν.

Κεφάλαιο 11

Εκτέλεσις Κρίσεως Κατά των Βεβηλωτών του Ονόματος

 1. Τίνος η βασιλεία στον Ισραήλ επλησίαζε να λήξη, και γιατί ο Ελισσαιέ έπρεπε να ταξιδεύση έξω από τη γη Ισραήλ;

Ο χρόνος της εκτελέσεως της θείας κρίσεως εναντίον του Ισραήλ από τους κατονομαζομένους παρά του Ιεχωβά Θεού εκτελεστάς επλησίαζε. Η δωδεκαετής βασιλεία του Βασιλέως του Ισραήλ Ιωράμ επλησίαζε στο τέλος της. Ο Ελισσαιέ είπε γι’ αυτόν τη φράσι «ούτος ο υιός του φονευτού,» διότι ήταν γυιος του αιμοσταγούς Βασιλέως του Ισραήλ Αχαάβ και στη διάρκεια του λιμού της Σαμαρείας ήθελε ν’ αφαιρέση την κεφαλή του Ελισσαιέ. (2 Βασιλέων 6:32, 33) Η προφητεία του Ηλία εναντίον του βασιλικού οίκου του Βασιλέως Αχαάβ επρόκειτο να εκπληρωθή, η δε εκπλήρωσίς της έπρεπε να συμπεριλάβη και τον Βασιλέα Ιωράμ. Πριν από δεκαοκτώ περίπου χρόνια ο Ιεχωβά Θεός είχε δώσει εντολή στον Ηλία, στο Όρος Χωρήβ, λέγοντας: «Επίστρεψον εις την οδόν σου προς την έρημον της Δαμασκού και όταν έλθης, χρίσον τον Αζαήλ βασιλέα επί την Συρίαν· τον δε Ιηού τον υιόν του Νιμσί θέλεις χρίσει βασιλέα επί τον Ισραήλ.» (1 Βασιλέων 19:15, 16) Ο Ελισσαιέ ως διάδοχος εταξίδεψε έξω από τη γη Ισραήλ προς τη Δαμασκό, πρωτεύουσα της Συρίας.

 2. Ποιος εστάλη για πληροφορίες στον Ελισσαιέ, και ποια απάντησι έδωσε αυτός;

² Ο Βασιλεύς της Συρίας Βεν-αδάδ ήταν τότε ασθενής κι ανησυχούσε ως προς την ανάρρωσί του. Του ανηγγέλθη ότι: «Ο άνθρωπος του Θεού ήλθεν έως εδώ.» Ο βασιλεύς Βεν-αδάδ έστειλε τον αρχιθαλαμηπόλον του, τον Αζαήλ, στον Ελισσαιέ για να ρωτήση «θέλω αναλάβει εκ της αρρωστίας ταύτης;» Μολονότι ο Αζαήλ ήλθε με ένα εντυπωσιακό δώρο, φορτίο σαράντα καμήλων, ο Ελισσαιέ δεν εδελεάσθη για να του δώση ευνοϊκή απάντησι υπέρ του Βασιλέως Βεν-αδάδ. Ο Ελισσαιέ είπε: «Ύπαγε, ειπέ προς αυτόν, Ναι, θέλεις αναλάβει· πλην ο Ιεχωβά έδειξεν εις εμέ ότι εξάπαντος θέλει αποθάνει.»—2 Βασιλέων 8:7-10, ΜΝΚ.

 3. Πώς ο Ελισσαιέ εξέθεσε την εντολή εκτελέσεως κρίσεως στον Αζαήλ, τον αρχιθαλαμηπόλον του Βασιλέως;

³ Ύστερ’ απ’ αυτό ο Ελισσαιέ άρχισε να κλαίη. Ο Αζαήλ ερώτησε: «Δια τι κλαίεις, κύριέ μου;» Ο Ελισσαιέ τότε απήντησε με την εντολή στον Αζαήλ να εκτελέση κρίσιν κατά του ειδωλολατρικού Ισραήλ: «Διότι εξεύρω όσα κακά θέλεις κάμει εις τους υιούς Ισραήλ· τα οχυρώματα αυτών θέλεις παραδώσει εις πυρ, και τους νέους αυτών θέλεις αποκτείνει εν ρομφαία, και τα νήπια αυτών θέλεις συντρίψει, και τας εγκυμονούσας αυτών θέλεις διασχίσει.» Ο Αζαήλ, αδυνατώντας να πιστέψη ότι αυτός, ένας απλός αρχιθαλαμηπόλος του Βασιλέως Βεν-αδάδ, θα έκανε τέτοια πράγματα, ερώτησε: «Αλλά τι είναι ο δούλος σου, ο κύων, ώστε να κάμη το μέγα τούτο πράγμα;» Αυτό θα το έπραττε ως βασιλεύς, διότι ο Ελισσαιέ είπε: «Ο Ιεχωβά έδειξεν εις εμέ, ότι συ θέλεις βασιλεύσει επί της Συρίας.»—2 Βασιλέων 8:11-13, ΜΝΚ.

 4. Πώς ο Αζαήλ έδωσε στον Βεν-αδάδ την πλήρη απάντησι του Ελισσαιέ, κι έτσι τι άρχισε τώρα ν’ αναμένεται στον Ισραήλ;

⁴ Ο Βασιλεύς Βεν-αδάδ ερώτησε τον Αζαήλ τι του είπε ο Ελισσαιέ. Ο Αζαήλ απήντησε μόνο εν μέρει, λέγοντας: «Μοι είπε, Ναι, θέλεις αναλάβει.» Εσχεδίαζε να πη στον βασιλέα το υπόλοιπο της απαντήσεως του Ελισσαιέ με βίαιη ενέργεια. Την αμέσως επόμενη μέρα πήρε ένα σκέπασμα και το βύθισε σε νερό, πήγε στον άρρωστο βασιλέα και το άπλωσε στο πρόσωπό του. Ο βασιλεύς πέθανε πνιγμένος. Ο Αζαήλ άρχισε να βασιλεύη στη θέσι του ως βασιλεύς. Άρχισε, επίσης, το έργον κρίσεως του Ιεχωβά στον Ισραήλ μέσω του Αζαήλ.—2 Βασιλέων 8:14, 15.

 5. Σε ποια σχέσι με τη δυναστεία του Βασιλέως του Ισραήλ Αχαάβ ήταν ο Βασιλεύς του Ιούδα Οχοζίας;

⁵ Ο Βασιλεύς του Ισραήλ Ιωράμ έφθασε στο δωδέκατο έτος της διακυβερνήσεώς του στη Σαμάρεια. Εκείνο το έτος ο Οχοζίας, έγγονος του Βασιλέως Ιωσαφάτ, έγινε βασιλεύς του Ιούδα. Ο Οχοζίας ήταν, επίσης, έγγονος του Βασιλέως Αχαάβ, διότι ο πατέρας του ο Ιωράμ του Ιούδα είχε νυμφευθή τη Γοθολία, θυγατέρα του Βασιλέως Αχαάβ και της Βασιλίσσης Ιεζάβελ. Ώστε ο Βασιλεύς Οχοζίας του Ιούδα ήταν πραγματικά ανεψιός του Βασιλέως του Ισραήλ Ιωράμ. Επίσης, η μάμμη του Βασιλέως Οχοζία, Βασιλομήτωρ Ιεζάβελ, ζούσε ακόμη στον Ισραήλ.

 6. Πώς απεδείχθη για τον Βασιλέα του Ιούδα Οχοζίαν αυτή η οικογενειακή σχέσις, και σε ποια στρατιωτική ριψοκίνδυνη ενέργεια επήγε με τον Βασιλέα Ιωράμ;

⁶ Οι κακές αυτές οικογενειακές σχέσεις απέβησαν επιβλαβείς στον Βασιλέα Οχοζίαν του Ιούδα· διότι το βιβλίον 2 Βασιλέων 8:27, 28 (ΜΝΚ) λέγει: «Και περιεπάτησεν εν τη οδώ του οίκου του Αχαάβ, και έπραξε πονηρά ενώπιον του Ιεχωβά, καθώς ο οίκος του Αχαάβ· διότι ήτο γαμβρός του οίκου του Αχαάβ. Και υπήγε μετά του Ιωράμ υιού του Αχαάβ εις πόλεμον εναντίον του Αζαήλ βασιλέως της Συρίας εις Ραμώθ-γαλαάδ.» Σ’ αυτά το βιβλίον 2 Χρονικών 22:3-5 (ΜΝΚ) προσθέτει: «Και αυτός περιεπάτησεν εν ταις οδοίς του οίκου Αχαάβ· διότι η μήτηρ αυτού [η Γοθολία] ήτο σύμβουλος αυτού εις το αμαρτάνειν. Και έπραξε πονηρά ενώπιον του Ιεχωβά, καθώς ο οίκος Αχαάβ· διότι μετά τον θάνατον του πατρός αυτού, αυτοί ήσαν οι σύμβουλοι αυτού δια τον αφανισμόν αυτού. Και δια των συμβούλων αυτών, υπήγε μετά του Ιωράμ υιού του Αχαάβ βασιλέως του Ισραήλ, εις πόλεμον εναντίον του Αζαήλ βασιλέως της Συρίας εις Ραμώθ-γαλαάδ.»

 7. Ποιος στρατιωτικός αρχηγός επήγε μαζί με τον Βασιλέα Ιωράμ, και ποιο στρατιωτικό παρελθόν είχε;

⁷ Ένας από τους στρατιωτικούς αρχηγούς, που πήγαν επίσης μαζί με τον Βασιλέα Ιωράμ σ’ αυτόν τον πόλεμο, ήταν ο Ισραηλίτης Ιηού, υιός του Ιωσαφάτ, υιού του Νιμσί. Ο στρατιωτικός αρχηγός Ιηού είχε υπηρετήσει υπό τον Βασιλέα Αχαάβ, πατέρα του Βασιλέως δεκατρία χρόνια πριν, και είχε προσωπικά ιδεί κι ακούσει τον προφήτη Ηλία να μιλή στον Βασιλέα Αχαάβ.

 8. (α) Τι συνέβη στον Βασιλέα Ιωράμ εις Ραμώθ-γαλαάδ, και ποιος κατέβη να τον επισκεφθή στον τόπον της αναρρώσεώς του; (β) Ποιος στρατιωτικός αρχηγός αφέθη πίσω στη Ραμώθ-γαλαάδ;

⁸ Ο Βασιλεύς Οχοζίας ο ίδιος δεν έπαθε βλάβη πολεμώντας εναντίον του Βασιλέως Αζαήλ της Συρίας στην Ραμώθ-γαλαάδ, ανατολικά του Ιορδάνου Ποταμού. Αλλά τι έγινε ο σύμμαχός του, Βασιλεύς του Ισραήλ Ιωράμ; Σύριοι τοξόται κατέφεραν θανάσιμο πλήγμα στον πατέρα του Ιωράμ, τον Βασιλέα Αχαάβ, εδώ ακριβώς στη Ραμώθ-γαλαάδ. Τι έγινε τώρα ο υιός του Αχαάβ εδώ στη Ραμώθ-γαλαάδ; «Επάταξαν οι Σύριοι τον Ιωράμ.» (2 Χρονικών 22:5) «Ετραυμάτισαν οι Σύριοι τον Ιωράμ. Και επέστρεψεν ο βασιλεύς Ιωράμ δια να ιατρευθή εν Ιεζραέλ από των τραυμάτων, τα οποία οι Σύριοι [υπό τον Αζαήλ] έκαμον εις αυτόν εν Ραμά, ότε επολέμει εναντίον του Αζαήλ βασιλέως της Συρίας. Οχοζίας δε ο υιός του Ιωράμ, βασιλεύς του Ιούδα, κατέβη δια να ιδή τον Ιωράμ υιόν του Αχαάβ εν Ιεζραέλ, διότι ήτο άρρωστος.» (2 Βασιλέων 8:28, 29) Εκεί στην Ιεζραέλ, την πόλι της βασιλικής διαμονής δυτικά του Ιορδάνου Ποταμού, ο Ιωράμ ήλπιζε ν’ αναρρώση. Είχε διαφύγει τη ρομφαία του Αζαήλ. Επίσης κι ο ανεψιός του, Βασιλεύς του Ιούδα Οχοζίας, είχε διαφύγει τη ρομφαία του Αζαήλ. Θα κατώρθωναν να ‘διασωθούν εκ της ρομφαίας του Ιηού’; (1 Βασιλέων 19:17) Ο Βασιλεύς του Ισραήλ Ιωράμ είχε αφήσει τον στρατιωτικό του αρχηγό Ιηού πίσω στο μέτωπο της μάχης στη Ραμώθ-γαλαάδ.

 9. Πώς ο Βασιλεύς της Συρίας Αζαήλ συνέχισε τις επιθετικές του ενέργειες εναντίον του Ισραήλ ανατολικά του Ιορδάνου Ποταμού;

⁹ Εν τούτοις, ο Βασιλεύς της Συρίας Αζαήλ συνέχισε τις επιθετικές του ενέργειες εναντίον του ειδωλολατρικού Ισραήλ. Για την εποχή του αναγράφονται αυτά: «Εν εκείναις ταις ημέραις ήρχισεν ο Ιεχωβά να κολοβώνη τον Ισραήλ· και επάταξεν αυτούς ο Αζαήλ εις πάντα τα όρια του Ισραήλ· από Ιορδάνου, προς ανατολάς ηλίου, πάσαν την γην Γαλαάδ, τους Γαδίτας, και τους Ρουβηνίτας, και τους Μανασσίτας, από Αροήρ, της επί του χειμάρρου Αρνών, την τε Γαλαάδ, και την Βασάν.»—2 Βασιλέων 10:32, 33, ΜΝΚ.

10. (α) Ποια πρωτεύουσα δυτικά του Ιορδάνου απείλησε ο Αζαήλ; (β) Ποιος δεν διέφυγε «την ρομφαίαν του Αζαήλ,» και γιατί όχι;

¹⁰ Ο Αζαήλ μάλιστα εστράφη απειλητικά κατά της Ιερουσαλήμ, αλλά εξαγοράσθηκε μ’ ένα πολύτιμο τίμημα. (2 Βασιλέων 12:17, 18) Επειδή οι Ισραηλίται εξακολούθησαν να λατρεύουν τους χρυσούς μόσχους στη Δαν και στη Βαιθήλ, «εξήφθη η οργή του Ιεχωβά κατά του Ισραήλ, και παρέδωκεν αυτούς εις την χείρα του Αζαήλ βασιλέως της Συρίας, και εις την χείρα του Βεν-αδάδ υιού του Αζαήλ, κατά πάσας τας ημέρας.» «Ο δε Αζαήλ, βασιλεύς της Συρίας, κατέθλιψε τον Ισραήλ πάσας τας ημέρας του Ιωαχάζ. Απέθανε δε ο Αζαήλ βασιλεύς της Συρίας, και εβασίλευσεν αντ’ αυτού Βεν-αδάδ ο υιός αυτού.» (2 Βασιλέων 13:2, 3, 22, 24, ΜΝΚ) Έτσι, πολλοί ήσαν οι ειδωλολάτραι Ισραηλίται που δεν διέφυγαν τη ρομφαία του Αζαήλ, αλλ’ έπεσαν από την εκτέλεσι κρίσεως του Ιεχωβά δια του Αζαήλ βασιλέως της Συρίας.

11. (α) Από ποιο ελατήριο έκαμε ο Αζαήλ αυτό το εκτελεστικό έργο εναντίον του Ισραήλ; (β) Ποιο άγγελμα κρίσεως εξήγγειλε ο προφήτης του Ιεχωβά Αμώς εναντίον της Συρίας και του βασιλικού οίκου του Αζαήλ;

¹¹ Φυσικά, ο Αζαήλ δεν έκαμε το εκτελεστικό αυτό έργον από αγάπη και ζήλο για τον Ιεχωβά ως Θεό. Ενήργησε από μίσος προς τον Ισραήλ. Είχε χρησιμοποιηθή απλώς ως ένα όργανον του Ιεχωβά Θεού, του οποίου είχε έλθει ο καιρός να εκτελέση κρίσιν εναντίον του απίστου λαού του. Ο Αζαήλ, που εβασίλευσε στη Δαμασκό της Συρίας, ως προς τον εαυτό του, διέπραττε παραβάσεις εναντίον του λαού του Ιεχωβά, καίτοι ο λαός αυτός ήταν άπιστος. Αυτό, μαζί με το κακόν που επέφεραν οι Σύριοι στον ειδωλολατρικό Ισραήλ, μας διασαφηνίζεται στη μετέπειτα προφητεία του Αμώς, με αυτά τα λόγια: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Δια τας τρεις παραβάσεις της Δαμασκού, και δια τας τέσσαρας, δεν θέλω αποστρέψει την τιμωρίαν αυτής· διότι ηλώνισαν την Γαλαάδ με τριβόλους σιδηρούς· αλλά θέλω εξαποστείλει πυρ εις τον οίκον Αζαήλ, και θέλει καταφάγει τα παλάτια του Βεν-αδάδ. Και θέλω συντρίψει τους μοχλούς της Δαμασκού, και εξολοθρεύσει τον κάτοικον από της πεδιάδος Αβέν [στη Συρία], και τον κρατούντα το σκήπτρον από του οίκου Εδέν [στη Συρία]· και ο λαός της Συρίας θέλει φερθή αιχμάλωτος εις Κιρ, λέγει ο Ιεχωβά.» (Αμώς 1:3-5, ΜΝΚ) Αυτά που έκαμε η Συρία στον Ισραήλ, μολονότι έγιναν από κρίσι, ήσαν αρκετά για να κάμουν τον Ελισσαιέ να κλάψη!

12. (α) Ποιο τελικό μέρος της εντολής του Θεού προς τον Ηλίαν επρόκειτο να εκτελεσθή; (β) Πώς ο Ελισσαιέ επροχώρησε στην εκτέλεσί του;

¹² Ο Ελισσαιέ επέστρεψε από την αποστολή του στη Δαμασκό κι επανέλαβε τη συναναστροφή του με τους υιούς των προφητών. Το τελικό μέρος της εντολής του Ιεχωβά προς τον κύριο του τον Ηλία επρόκειτο ακόμη να εκτελεσθή, δηλαδή, η κρίσις του Ιηού ως βασιλέως του Ισραήλ. Είχε έλθει ο προς τούτο καιρός. Ο Ελισσαιέ δεν επεζήτησε ν’ αποκτήση ειδική εύνοια με τον Ιηού, ούτε ήγειρε τις υπόνοιες του Βασιλέως Ιωράμ με το να πάη ο ίδιος στη Ραμώθ-γαλαάδ. Απέστειλε έναν ανώνυμο εκπρόσωπο να κάμη τη χρίσι αντ’ αυτού. «Ελισσαιέ δε ο προφήτης εκάλεσεν ένα εκ των υιών των προφητών, και είπε προς αυτόν, Περίζωσον την οσφύν σου, και λάβε εις την χείρα σου την φιάλην ταύτην του ελαίου, και ύπαγε εις Ραμώθ-γαλαάδ· και όταν εισέλθης εκεί, θέλεις ιδεί εκεί τον Ιηού, υιόν του Ιωσαφάτ, υιού του Νιμσί· και θέλεις εισέλθει, και σηκώσει αυτόν εκ μέσου των αδελφών αυτού, και θέλεις εισαγάγει αυτόν εις το ενδότερον δωμάτιον· και λαβών την φιάλην του ελαίου, θέλεις επιχέει επί την κεφαλήν αυτού, και ειπεί, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Σε έχρισα βασιλέα επί τον Ισραήλ· τότε ανοίξας την θύραν, φύγε, και μη μείνης. Και υπήγεν ο νέος, ο νέος ο προφήτης, εις Ραμώθ-γαλαάδ.»—2 Βασιλέων 9:1-4, ΜΝΚ.

13. Πώς εξετέλεσε τις εντολές του Ελισσαιέ στη Ραμώθ-γαλαάδ ο απεσταλμένος εκ των «υιών των προφητών»;

¹³ Στο μέτωπο της μάχης προ της πόλεως Ραμώθ-γαλαάδ ο υπηρέτης Ελισσαιέ εισήχθη ενώπιον των αρχηγών της στρατιωτικής δυνάμεως σε ώρα συσκέψεως. Είπε: «Έχω λόγον προς σε, ω άρχων. Και ο Ιηού είπε, Προς τίνα εκ πάντων ημών; Ο δε είπε, Προς σε, ω άρχων.» Τότε μπήκαν και οι δύο στο ενδότερο δωμάτιο, κι ο εκπρόσωπος του Ελισσαιέ έχυσε την φιάλη του ελαίου στην κεφαλή του Ιηού και του είπε: «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ· Σε έχρισα βασιλέα επί τον λαόν του Ιεχωβά, επί τον Ισραήλ· και θέλεις πατάξει τον οίκον του Αχαάβ του κυρίου σου, δια να εκδικήσω τα αίματα των δούλων μου των προφητών, και τα αίματα πάντων των δούλων του Ιεχωβά, εκ χειρός της Ιεζάβελ· διότι πας ο οίκος του Αχαάβ θέλει εξολοθρευθή· και θέλω αφανίσει εκ του Αχαάβ τον ουρούντα εις τον τοίχον, και τον κεκλεισμένον και τον αφειμένον εν τω Ισραήλ· και θέλω καταστήσει τον οίκον του Αχαάβ ως τον οίκον του Ιεροβοάμ, υιού του Ναβάτ, και ως τον οίκον του Βαασά, υιού του Αχιά· και την Ιεζάβελ οι κύνες θέλουσι καταφάγει εν τω αγρώ της Ιεζραέλ, και δεν θέλει είσθαι ο θάπτων αυτήν.»—2 Βασιλέων 9:5-10, ΜΝΚ.

14. (α) Πώς ενήργησαν οι αρχηγοί του στρατού μόλις έλαβαν από τον Ιηού τις πληροφορίες; (β) Εναντίον ποιου εσκέφθη ο Ιηού να προχωρήση πρώτα, κι έτσι ποια διαταγή εξέδωκε στους επιτελείς του;

¹⁴ Ο εκπρόσωπος του Ελισσαιέ, χωρίς να περιμένη, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. Ο Ιηού επέστρεψε μόνος στους αρχηγούς του στρατού του. Αυτοί, περίεργοι, τον ερώτησαν: «Ειρήνη; δια τι ήλθε προς σε ο παράφρων ούτος;» Ο Ιηού απήντησε: «Σεις γνωρίζετε τον άνθρωπον, και το λέγειν αυτού.» Οι αρχηγοί είπαν: «Ψευδές είναι· ειπέ προς ημάς, παρακαλούμεν.» Ο Ιηού τότε είπε ειλικρινά: «Ούτω και ούτως ελάλησε προς εμέ, λέγων, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Σε έχρισα βασιλέα επί τον Ισραήλ.» Οι αρχηγοί, μη πιστεύοντας πια ότι ο εκπρόσωπος του Ελισσαιέ ήταν παράφρων, πήραν βιαστικά ο καθένας το ιμάτιόν του, το έβαλαν κάτω από τον Ιηού στο ψηλότερο ανάβαθμο, κι εσάλπισαν λέγοντας: «Εβασίλευσεν ο Ιηού.» Ο Ιηού, έχοντας λάβει εντολή από τον Ιεχωβά ως ο κεχρισμένος του Ιεχωβά, άρχισε αμέσως να σκέπτεται πώς να πραγματοποιήση το εκτελεστικό έργον εναντίον του οίκου του Αχαάβ και της Βασιλίσσης Μητρός Ιεζάβελ. Αυτός έπρεπε πρώτα να προβή εναντίον του Ιωράμ, γυιου του Αχαάβ, ο οποίος τότε, για να θεραπευθή από τα τραύματά του είχε έλθει στην πόλι της βασιλικής διαμονής, την Ιεζραέλ, εξήντα τέσσερα περίπου χιλιόμετρα δυτικά σε κατ’ ευθείαν νοητή γραμμή. Δεν έπρεπε να γίνη προειδοποίησις για την προσέγγισί του στον Ιωράμ στην Ιεζραέλ. Γι’ αυτό ο Ιηού είπε στους επιτελείς του: «Εάν ήναι η γνώμη σας, ας μη εξέλθη μηδείς φεύγων εκ της πόλεως, δια να υπάγη να απαγγείλη τούτο εν Ιεζραέλ.»—2 Βασιλέων 9:11-15, ΜΝΚ.

15. (α) Προς ποια πόλι έτρεχε τώρα ο Ιηού ως παράφρων; (β) Ποιος εστάλη να τον συναντήση, και τι είπε ο Ιηού σ’ αυτόν;

¹⁵ Ο Ιηού τότε ανέβη στην άμαξά του κι άρχισε την ιστορική διαδρομή του. Τι διαδρομή! Παράφρων ήταν; Κατηυθύνετο δυτικά μέσω της ορεινής περιοχής της Γαλαάδ και κατήλθε στον Ιορδάνη Ποταμό, όχι μακριά από την Πέλλα. Δεν ήταν μόνος· ο Βιδκάρ κι άλλοι αρματηλάται ήσαν μαζί του. Επέρασε κι ανέβη στο νοτιοανατολικό άκρον της κοιλάδος της Ιεζραέλ. Τώρα κατηυθύνετο στην Ιεζραέλ, είκοσι τέσσερα περίπου χιλιόμετρα πέραν της κοιλάδος, όπου ο Βασιλεύς Οχοζίας του Ιούδα είχε έλθει σ’ επίσκεψι του ασθενούς θείου του Ιωράμ! Στον πύργο της Ιεζραέλ ο φρουρός παρετήρησε προς την κοιλάδα ανατολικά, πέρα από τον αμπελώνα του Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου. «Και, ιδών την συνοδίαν του Ιηού ερχομένου, είπε, Συνοδίαν βλέπω. Και είπεν ο Ιωράμ· Λάβε επιβάτην, και πέμψον εις συνάντησιν αυτών· και ας ερωτήση, Ειρήνη;» Σύμφωνα μ’ αυτά πήγε ένας ιππεύς να τον συναντήση και είπε: «Ούτω λέγει ο βασιλεύς· Ειρήνη; Και είπεν ο Ιηού, Τι σε μέλει περί ειρήνης; στρέψον οπίσω μου.»—2 Βασιλέων 9:16-18.

16. (α) Ποιος εστάλη τώρα από την Ιεζραέλ, και τι ανέφερε ο φρουρός της Ιεζραέλ; (β) Ποιος τώρα εξήλθε να συναντήση τον Ιηού, και πού έλαβε χώραν η συνάντησις;

¹⁶ Ο φρουρός από τον πύργο της Ιεζραέλ ανέφερε ό,τι είδε να γίνεται. Ο Ιωράμ, λοιπόν, έστειλε και δεύτερον ιππέα, ο οποίος, επίσης, ερώτησε τον Ιηού: «Ειρήνη;» Ο Ιηού ερώτησε γιατί ανεμιγνύετο και του είπε να στρέψη πίσω του. Η έξαλλη διαδρομή συνεχίσθηκε, κι ο φρουρός της Ιεζραέλ ανέφερε: «Ήλθε μέχρις αυτών, και δεν επέστρεψεν· η δε πορεία είναι ως η πορεία του Ιηού υιού του Νιμσί· διότι οδεύει μανιωδώς.» Ο Ιωράμ τότε αισθάνθηκε την ανάγκη να βγη με την άμαξά του και να ρωτήση ο ίδιος! Ο ανεψιός του Βασιλεύς Οχοζίας θα τον συνώδευε. «Και είπεν ο Ιωράμ, Ζεύξατε. Και έζευξαν την άμαξαν αυτού. Και εξήλθον Ιωράμ ο βασιλεύς του Ισραήλ, και Οχοζίας ο βασιλεύς του Ιούδα, έκαστος εν τη αμάξη αυτού, και υπήγαν εις συνάντησιν του Ιηού, και εύρον αυτόν εν τω αγρώ Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου.»—2 Βασιλέων 9:18-21.

17. (α) Τι ερώτησε ο Βασιλεύς Ιωράμ, και τι απήντησε ο Ιηού; (β) Ποια προσπάθεια φυγής έγινε, αλλά τι έκαμε ο Ιηού;

¹⁷ Οι άμαξες και των δύο στάθηκαν η μία απέναντι της άλλης. «Ειρήνη, Ιηού;» ερώτησε ο Ιωράμ. Ο Ιηού απήντησε: «Τι ειρήνη, ενόσω πληθύνονται αι πορνείαι της Ιεζάβελ της μητρός σου, και αι μαγείαι αυτής;» Αμέσως ο Ιωράμ έστρεψε τα χέρια του για να φύγη και είπε στον ανεψιό του Οχοζία: «Δόλος, Οχοζία.» Ο Οχοζίας εστράφη για να φύγη, αλλ’ ο Ιηού έστρεψε την προσοχή του στον θείο, τον Ιωράμ τον γυιο του Αχαάβ και της Ιεζάβελ. «Και δράξας ο Ιηού το τόξον αυτού, επάταξε τον Ιωράμ μεταξύ των βραχιόνων αυτού· και το βέλος εξήλθε δια της καρδίας αυτού. Ο δε εκάμφθη εν τη αμάξη αυτού.»—2 Βασιλέων 9:22-24.

18. Γιατί ήταν η τοποθεσία τότε κατάλληλη, και τι είπε ο Ιηού στον Βιδκάρ να κάμη, και γιατί;

¹⁸ Πόσο κατάλληλο ήταν ακριβώς τότε που ήσαν στο έδαφος που ανήκε άλλοτε στον Ναβουθαί τον Ιεζραηλίτη, του οποίου η Βασίλισσα Ιεζάβελ είχε προκαλέσει τον φόνο! Ο Ιηού είπε τότε στον υπασπιστή του τον Βιδκάρ για τον νεκρό γυιο της Ιεζάβελ, τον Ιωράμ: «Λάβε, και ρίψον αυτόν εις την μερίδα του αγρού του Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου· διότι ενθυμήθητι, ότε εγώ και συ επορευόμεθα έφιπποι οπίσω Αχαάβ του πατρός αυτού, ότι ο Ιεχωβά επρόφερε κατ αυτού την απόφασιν ταύτην· Ναι, είδον χθες τα αίματα του Ναβουθαί, και τα αίματα των υιών αυτού, λέγει ο Ιεχωβά και θέλω κάμει εις σε ανταπόδοσιν εν τη μερίδι ταύτη, λέει ο Ιεχωβά·—τώρα λοιπόν σήκωσον, και ρίψον αυτόν εις την μερίδα ταύτην κατά τον λόγον του Ιεχωβά.» (2 Βασιλέων 9:25, 26, ΜΝΚ) Εκεί τα «πετεινά του ουρανού» θα τον κατέτρωγαν.—1 Βασιλέων 21:24.

19. Γιατί ο Βασιλεύς Ιωράμ δεν διέφυγε την μάχαιραν του Ιηού, και τι επρόκειτο να γίνη στον ανεψιό του Βασιλέα Οχοζίαν;

¹⁹ Ο προφητικός λόγος του Ιεχωβά έπρεπε να εκπληρωθή. Γι’ αυτό ο Ιωράμ του οίκου του Βασιλέως Αχαάβ δεν διέφυγε την εκτελεστική μάχαιρα του Ιηού. Ο Βασιλεύς Οχοζίας, ο έγγονος του Αχαάβ, θα ετύγχανε προσοχής αργότερα.—2 Βασιλέων 9:27-29.

20, 21. (α) Πληροφορημένη από πριν, τι έκαμε η Ιεζάβελ μέσα στην Ιεζραέλ; (β) Ποια υπόμνησι έκαμε αυτή στον Ιηού προειδοποιώντας, αλλά τι συνέβη τότε σ’ αυτή;

²⁰ Υπελείπετο τώρα για τον Ιηού μια βραχεία διαδρομή ως την ίδια την Ιεζραέλ. Αλλά προηγήθηκε απ’ αυτόν στην πόλι η είδησις στη Βασιλομήτορα Ιεζάβελ για τον φόνο του γυιου της. Ο Ιηού μπορούσε ν’ αναλάβη τον οίκον του νεκρού βασιλέως, περιλαβανομένης και αυτής. Αυτή με πανούργο σχέδιο έβαψε τις βλεφαρίδες της μαύρες, εκαλλώπισε την κεφαλή της κι εμφανίσθηκε σ’ ένα παράθυρο υπεράνω της πλατείας και παρετήρησε κάτω. Καθώς ο Ιηού και η φάλαγξ των αρμάτων του κροτάλιζαν διαβαίνοντας την πύλη της Ιεζραέλ, οι πεινασμένοι αδέσποτοι σκύλοι της πόλεως πρέπει να εγαύγιζαν σε όλη αυτή την αναταραχή.

²¹ Η φωνή της Ιεζάβελ από πάνω έφθασε ηχηρή στον Ιηού κάτω, καθώς του έκαμε μια υπόμνησι να προσέξη, λέγοντας: «Ευτύχησεν ο Ζιμβρί, ο φονεύσας τον κύριον αυτού;» Ο Ιηού ύψωσε το πρόσωπό του προς το παράθυρο κι ερώτησε: «Τις είναι μετ’ εμού; τις;» Δύο ή τρεις ευνούχοι έκυψαν προς τον Ιηού. Είδαν τον νέο τους κύριο και αρχηγό. «Ρίψατε αυτήν κάτω,» τους διέταξε ο Ιηού. Αυτοί έδειξαν ότι ήσαν με το μέρος του Βασιλέως Ιηού. «Και έρριψαν αυτήν κάτω, και ερραντίσθη εκ του αίματος αυτής προς τον τοίχον και προς τους ίππους· και κατεπάτησεν αυτήν.»—2 Βασιλέων 9:30-33.

22. (α) Αφού ο Ιηού έφαγε και έπιε, τι διέταξε να γίνη, και γιατί αυτό πολύ αργά; (β) Ποια σχόλια έκαμε ο Ιηού σχετικά με αυτό;

²² Ο Βασιλεύς Ιηού, αφήνοντας νεκρή την Ιεζάβελ στην οδό της πόλεως, μπήκε μέσα στο ανάκτορο κι έφαγε κι έπιε. Κατόπιν θυμήθηκε την Ιεζάβελ και είπε: «Υπάγετε να ίδητε τώρα την κατηραμένην ταύτην, και θάψατε αυτήν διότι είναι θυγάτηρ βασιλέως.» Βγήκαν. Φρίκη! «Δεν εύρηκαν εις αυτήν παρά το κρανίον, και τους πόδας, και τας παλάμας των χειρών.» Επέστρεψαν και το είπαν αυτό στον Βασιλέα Ιηού. Αυτός εσχολίασε την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιεχωβά, λέγοντας: «Ούτος είναι ο λόγος του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησε δια του δούλου αυτού Ηλία του Θεσβίτου, λέγων, Εν τη μερίδι της Ιεζραέλ θέλουσι καταφάγει οι κύνες τας σάρκας της Ιεζάβελ· και το πτώμα της Ιεζάβελ θέλει είσθαι ως κοπρία επί προσώπου του αγρού εν τη μερίδι Ιεζραέλ, ώστε να μη είπωσιν, Αύτη είναι η Ιεζάβελ.»—2 Βασιλέων 9:34-37, ΜΝΚ.

23. Γιατί Γραφικώς είναι προφανές ότι η Ιεζάβελ εχάθη για πάντα;

²³ Η Ιεζάβελ εχάθη για πάντα. Δεν θ’ ανηγείρετο μνημείον για να θυμάται ο λαός τη φονέα εκείνη που ελάτρευε τον Βάαλ. Αυτή δεν βρίσκεται σε μνημείο αναμένοντας ν’ ακούση τη φωνή του Υιού του Θεού που θα καλέση τους νεκρούς να εξέλθουν. (Ιωάννης 5:28, 29) Το εδάφιον Παροιμίαι 10:7 λέγει: «Το . . . όνομα των ασεβών σήπεται.»

24. Πόσοι από τον βασιλικόν οίκο του Αχαάβ απέμειναν ακόμη, και ποια πρότασι έκαμε ο Ιηού στους παιδοτρόφους και συμβούλους των, και γιατί;

²⁴ Εν τούτοις, το μεγαλύτερο μέρος του βασιλικού οίκου του Αχαάβ παρέμεινε. Ο Αχαάβ, απ’ όλες τις συζύγους και παλλακές του είχε αποκτήσει άλλους εβδομήντα γυιους, εκτός από τις θυγατέρες. Αυτοί οι γυιοι ή οι κηδεμόνες των μπορούσαν ν’ αμφισβητήσουν το δικαίωμα του Βασιλέως Ιησού στον θρόνο του Ισραήλ, αρνούμενοι να τον αναγνωρίσουν ως τον κεχρισμένον του Ιεχωβά. Ο Ιηού, για να λύση αμέσως το ζήτημα, έστειλε επιστολές από την Ιεζραέλ στην πρωτεύουσα Σαμάρεια, στους παιδοτρόφους και συμβούλους των εβδομήντα αυτών υπολοίπων γυιων του Αχαάβ, που είχε πεθάνει πριν από δεκατέσσερα χρόνια περίπου. Αυτοί έπρεπε να εκλέξουν τον καλύτερο απ’ όλους εκείνους τους ανεπτυγμένους γυιους και κατόπιν να βγουν και να πολεμήσουν εναντίον του Ιηού υπέρ του οίκου του κυρίου των! Θα εβασίλευε όποιος θα εκέρδιζε τη μάχη!

25. Ποια απάντησι έδωσαν αυτοί οι άνθρωποι στον Ιηού, και γιατί;

²⁵ Οι αρμόδιοι στη Σαμάρεια φοβήθηκαν από την πρόκλησι. Θυμήθηκαν ότι οι δύο βασιλείς, ο Βασιλεύς Ιωράμ του Ισραήλ κι ο Βασιλεύς Οχοζίας του Ιούδα, δεν μπόρεσαν ν’ αντιταχθούν στον Ιηού. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν αυτοί ν’ αντισταθούν; Απήντησαν στον Ιηού: «Ημείς είμεθα δούλοι σου, και θέλομεν κάμει παν ό,τι μας είπης· δεν θέλομεν κάμει ουδένα βασιλέα [από τους γυιους του Αχααβ]· κάμε ό,τι είναι αρεστόν εις τους οφθαλμούς σου.»—2 Βασιλέων 10:1-5.

26. (α) Ο Ιηού διέταξε αυτούς να δώσουν απόδειξι των λόγων των με ποιον τρόπο; (β) Όταν ο Ιηού είδε την απόδειξι, ποιο σχόλιο έκαμε;

²⁶ Ο Βασιλεύς Ιηού τούς έγραψε να δώσουν απόδειξι των λόγων των: «Εάν ήσθε εμού, και εισακούητε της φωνής μου, λάβετε τας κεφαλάς των ανθρώπων, των υιών του κυρίου σας, και έλθετε προς εμέ εις Ιεζραέλ αύριον την ώραν ταύτην.» Υπακούοντας, οι μεγάλοι άνδρες της Σαμαρείας, που ανέτρεφαν τους εβδομήντα γυιους του Αχαάβ, ενώθηκαν στο εκτελεστικό έργον εναντίον του οίκου του Αχαάβ. Απεκεφάλισαν τους εβδομήντα γυιους κι έστειλαν τα κεφάλια τους σε καλάθια στην Ιεζραέλ. Όταν αυτά παρεδόθησαν, ο Βασιλεύς Ιηού είπε: «Βάλετε αυτάς κατά δύο σωρούς, εν τη εισόδω της πύλης, έως πρωί.» Όταν ο Ιηού βγήκε το πρωί και είδε τους δύο σωρούς, εσχολίασε πάλι τη βεβαιότητα της εκπληρώσεως της προφητείας του Ιεχωβά. Είπε σε όλον τον λαό: «Σεις είσθε δίκαιοι· Ιδού, εγώ συνώμοσα εναντίον του κυρίου μου, και εθανάτωσα αυτόν· αλλά πάντας τούτους τις επάταξε; γνωρίσατε τώρα, ότι δεν θέλει πέσει εις την γην ουδέν εκ του λόγου του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησεν ο Ιεχωβά κατά του οίκου του Αχαάβ· διότι εξετέλεσεν ο Ιεχωβά όσα ελάλησε δια του δούλου αυτού Ηλία.»—2 Βασιλέων 10:6-10, ΜΝΚ.

27. Σε ποια έκτασι ο Ιηού εξετέλεσε την αποστολή του από τον Ιεχωβά;

²⁷ Ο Ιηού εξετέλεσε πλήρως την αποστολή του από τον Ιεχωβά. «Και επάταξεν ο Ιηού πάντας τους εναπολειφθέντας εκ του οίκου του Αχαάβ εν Ιεζραέλ, και πάντας τους μεγάλους αυτού, και τους οικείους αυτού, και τους ιερείς αυτού, ώστε δεν αφήκεν εις αυτόν υπόλοιπον.» Δεν διέφυγαν τη μάχαιρα του Ιηού.—2 Βασιλέων 10:11.

28. Πώς ο Βασιλεύς Οχοζίας του Ιούδα δεν διέφυγε τη μάχαιρα του εκτελεστού, και γιατί έγινε αυτό;

²⁸ Ακόμη κι ο έγγονος του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, δηλαδή, ο Βασιλεύς Οχοζίας του Ιούδα, δεν διέφυγε τη μάχαιρα του εκτελεστού. Ο Οχοζίας ήταν γυιος της θυγατρός των Γοθολίας, που ενεργούσε ως κακή σύμβουλός του. Τον συνεβούλευσε να ενωθή με τον θείο του, τον Βασιλέα Ιωράμ του Ισραήλ, στον πόλεμο εναντίον του Αζαήλ της Συρίας στη Ραμώθ-γαλαάδ. Όταν ο Ιηού εχρίσθη βασιλεύς σ’ εκείνη την πόλι, ο Οχοζίας ήταν επισκέπτης του τραυματίου Ιωράμ, του θείου του, στην Ιεζραέλ. Ξεκίνησε μαζί με το θείο του να συναντήση τον Ιηού. Όταν ο Ιηού έπληξε θανάσιμα τον Ιωράμ, ο Βασιλεύς Οχοζίας έφυγε. «Ο δε Οχοζίας βασιλεύς του Ιούδα, ως είδε τούτο, έφυγε δια της οδού της οικίας του κήπου. Και κατεδίωξεν οπίσω αυτού ο Ιηού, και είπε, Πατάξατε και τούτον εν τη αμάξη αυτού. Και έκαμον ούτω, κατά την ανάβασιν Γουρ, πλησίον του Ιβλεάμ. Και έφυγεν εις Μεγιδδώ, και εκεί απέθανε. Και έφεραν αυτού οι δούλοι αυτού επί αμάξης εις Ιερουσαλήμ, και έθαψαν αυτόν εν τω τάφω αυτού, μετά των πατέρων αυτού, εν τη πόλει Δαβίδ.»—2 Βασιλέων 9:27, 28.

29. (α) Γιατί ήταν κατάλληλη η εκτέλεσις του Βασιλέως Οχοζία; (β) Πώς η εκτέλεσις της κρίσεως έφθασε τη Γοθολία, τη θυγατέρα του Αχαάβ;

²⁹ Αυτά όλα αποτελούσαν μέρος του εκτελεστικού έργου του Ιεχωβά εναντίον των βεβηλωτών του ονόματός του. «Και εστάθη παρά Θεού όλεθρος του Οχοζίου το να έλθη προς τον Ιωράμ· διότι, ότε ήλθεν, εξήλθε μετά του Ιωράμ εναντίον Ιηού του υιού του Νιμσί, τον οποίον έχρισεν ο Ιεχωβά δια να εξολοθρεύση τον οίκον Αχαάβ. Και ότε έκαμνεν ο Ιηού την εκδίκησιν κατά του οίκου Αχαάβ, ευρών τους άρχοντας του Ιούδα, και τους υιούς των αδελφών του Οχοζίου, τους υπηρετούντας τον Οχοζίαν, εθανάτωσεν αυτούς. Και εζήτησε τον Οχοζίαν· και συνέλαβον αυτόν κρυπτόμενον εν Σαμαρεία, και έφεραν αυτόν προς τον Ιηού· και εθανάτωσαν αυτόν, και έθαψαν αυτόν διότι είπον, υιός του Ιωσαφάτ είναι, όστις εξεζήτησε τον Ιεχωβά εξ όλης της καρδίας αυτού. Και ο οίκος Οχοζίου δεν είχε δύναμιν να κρατήση πλέον την βασιλείαν [του Ιούδα].» (2 Χρονικών 22:7-9, ΜΝΚ) Η μητέρα του Οχοζία, η Γοθολία, θυγάτηρ του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, υπέστη, επίσης, βίαιο θάνατο ύστερ’ από επτά χρόνια, όχι από τη μάχαιρα του Ιηού, αλλά κατά διαταγήν του αρχιερέως του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ.—2 Χρονικών 22:10 έως 23:15.

30. Πώς οι αδελφοί του Οχοζία, που συμπαθούσαν τον Βασιλέα Ιωράμ, υπέστησαν εκτέλεσι;

³⁰ Οι αδελφοί η οι γυιοι των αδελφών του Οχοζία, γυιου της Γοθολίας, δεν διέφυγαν τη μάχαιρα του Ιηού. Δεν είχαν μάθει ακόμη τι είχε συμβή στον Βασιλέα Ιωράμ, θείον του Οχοζία. Γι’ αυτό ελευθέρως εξέφραζαν τη φιλία των στον Βασιλέα Ιωράμ, γυιο του Αχαάβ. Έτσι, ήλθαν στον δρόμο του εκτελεστού του Ιεχωβά, του Βασιλέως Ιηού, που επήγαινε στην πόλι της Σαμαρείας. «Έπειτα σηκωθείς ανεχώρησε, και ήλθεν εις Σαμάρειαν. Και εν τη οδώ, ενώ ήτο πλησίον τινός μάνδρας ποιμένων, εύρηκεν ο Ιηού τους αδελφούς του Οχοζίου βασιλέως του Ιούδα, και είπε, Τίνες είσθε; Οι δε είπον, Είμεθα οι αδελφοί του Οχοζίου, και καταβαίνομεν να χαιρετήσωμεν τους υιούς του βασιλέως και τους υιούς της βασιλίσσης. Και είπε [ο Ιηού], Συλλάβετε αυτούς ζώντας. Και συνέλαβον αυτούς ζώντας, και έσφαξαν αυτούς πλησίον του φρέατος της μάνδρας, τεσσαράκοντα δύο ανθρώπους· δεν αφήκαν ουδένα εξ αυτών.» Ασφαλώς ο Ιηού έκαμε ό,τι μπορούσε για να εξαλείψη τον οίκον του Αχαάβ. (2 Βασιλέων 10:12-14· 2 Χρονικών 22:8) Εκείνο που ενίσχυσε τον Ιηού γι’ αυτή την πλήρη εκτέλεσι κρίσεως εναντίον αυτών των βεβηλωτών του ονόματος του Θεού ήταν η εντολή που είχε λάβει από τον Ιεχωβά. Σχετικά με τούτο αυτός ήταν ένα παράδειγμα αφοσιώσεως στο καθήκον.

Κεφάλαιο 12

Ένας Υποστηρικτής του Αγιασμού του Ονόματος

 1. (α) Με την υιοθέτησι ποιας θρησκείας ο Ισραήλ είχε βεβηλώσει το όνομα του Θεού, και, παρά την εναντίωσι του Ηλία, πόσον καιρό διετηρήθη στον Ισραήλ; (β) Ποιον ζήλο, συνεπώς, υπεχρεώθη να δείξη ο Ιηού για τον Ιεχωβά;

Το βασίλειο του Ισραήλ είχε βεβηλώσει το όνομα του Ιεχωβά με την υιοθέτησι της λατρείας του Βάαλ, της θρησκείας της Ιεζάβελ, συζύγου του Βασιλέως Αχαάβ. Χρόνια προτού τελειώση η βασιλεία του Βασιλέως Αχαάβ στη Σαμάρεια, ο προφήτης Ηλίας είχε θανατώσει τετρακόσιους πενήντα προφήτας του Βάαλ, αφού κατέβη πυρ από τον ουρανό στο Όρος Κάρμηλον. Εν τούτοις, ο ναός του Βάαλ, που είχε ανεγείρει ο Αχαάβ για την Ιεζάβελ, παρέμενε ακόμη στην πρωτεύουσα, τη Σαμάρεια, όταν ο Ιηού ως ο κεχρισμένος του Ιεχωβά αφήρεσε τον θρόνο από τον καταδικασμένον οίκο του Αχαάβ. Η θρησκεία της Ιεζάβελ έπρεπε να εξαλειφθή από τον Ισραήλ, ακριβώς όπως κι αυτή η ίδια είχε εξαλειφθή. Ο Βασιλεύς Ιηού επεδόθη σ’ αυτό το έργον. Είχε ένα πύρινο ζήλο για τον ουράνιο Εντολέα του, τον Ιεχωβά Θεό. Το όνομα του Ιηού εσήμαινε «Ο Ιεχωβά Είναι Αυτός.»

 2. Ποιος ήταν ο Ιωναδάβ, ο γυιος του Ρηχάβ του Κεναίου, και πώς συνέβη ώστε ο Μωυσής να λέγεται γαμβρός του Κεναίου;

² Στον Ισραήλ υπήρχε τότε ένας περιτετμημένος προσήλυτος στη λατρεία του Ιεχωβά. Τ’ όνομά του ήταν Ιωναδάβ και σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Γενναιόδωρος.» Ήταν γυιος του Ρηχάβ του Κεναίου, ο οποίος, πάλι, ήταν απόγονος του πιστού πατριάρχου Αβραάμ, μολονότι όχι από τη σύζυγό του Σάρρα ή από τον γυιο του Ισαάκ. Ο Αβραάμ είχε μια δευτερεύουσα σύζυγο ή παλλακή που ελέγετο Χεττούρα. Ένας από τους έξη γυιους, που είχε ο Αβραάμ από τη Χεττούρα, ήταν ο Μαδιάμ. (Γένεσις 25:1-6) Όταν ο απόγονος του Αβραάμ, που ελέγετο Μωυσής, έφυγε από την Αίγυπτο κι επήγε στη γη Μαδιάμ, ενυμφεύθη μια θυγατέρα του ιερέως του Μαδιάμ. (Έξοδος 2:15 έως 3:1· 18:1-27· Αριθμοί 10:29-33) Ο ιερεύς ήταν από τη Μαδιανιτική φυλή των Κεναίων, που εσήμαινε «Μεταλλουργοί.» Σύμφωνα με αυτά, ο Μωυσής ελέγετο ότι ήταν γαμβρός του Κεναίου.—Κριταί 1:16.

 3. Με ποια φυλή συνεταυτίσθησαν οι Κεναίοι, αλλά πώς μερικοί απ’ αυτούς είχαν κατοικήσει στο βόρειο άκρο;

³ Οι Κεναίοι συνεταυτίσθησαν με τη φυλή του Ιούδα, όταν οι Ισραηλίται εισήλθαν στη Γη της Επαγγελίας. Οι Κεναίοι δεν ήσαν όλοι συνδεδεμένοι. Διαβάζομε: «Ο δε Έβερ ο Κεναίος, εκ των υιών του υιών του Οβάβ πενθερού του Μωυσέως, είχε χωρισθή από των Κεναίων, και είχε στήσει την σκηνήν αυτού έως της δρυός Ζααναείμ, της πλησίον Κέδες.» (Κριταί 4:11) Η Κέδες ήταν κοντά στο βόρειο άκρο του Ισραήλ. Η σύζυγος του Έβερ του Κεναίου ήταν η Ιαήλ, που εφόνευσε τον καταδυνάστη του Ισραήλ, τον Χαναναίο αρχηγό Σισάρα. (Κριταί 4:17-22) Στις ημέρες του Βασιλέως Δαβίδ ελέγετο ότι ήσαν «οι Κεναίοι, οι εξελθόντες εκ του Αιμάθ, πατρός του οίκου Ρηχάβ.» (1 Χρονικών 2:55) Αυτός ο Ρηχάβ ήταν πατέρας του Ιωναδάβ.

 4. (α) Ποιου είδους πατέρας και εκπαιδευτής ήταν ο Ιωναδάβ, ο υιός του Ρηχάβ; (β) Πώς ευρέθη τρέχοντας με τον Βασιλέα Ιηού στο άρμα του;

⁴ Ο Ιωναδάβ ήταν ένας λάτρης του Ιεχωβά Θεού. Ήταν ένας καλός πατέρας και πιστός εκπαιδευτής των τέκνων του, ώστε οι απόγονοί του είχαν κερδίσει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. (Ιερεμίας 35:1-19) Ο Ιωναδάβ επεδοκίμασε την κρίσι του Ιεχωβά που είχε εκτελέσει ο Βασιλεύς Ιηού εναντίον του οίκου Αχαάβ. Ο Ιηού τον συνήντησε σε μια κρίσιμη στιγμή, καθώς έτρεχε με το άρμα του. Ο Ιηού του είπε: «Η καρδία σου είναι ευθεία, καθώς η καρδία μου μετά της καρδίας σου;» Ο Ιωναδάβ απήντησε: «Είναι.» Τότε ο Ιηού του είπε: «Εάν ήναι, δος την χείρα σου.» Ο Ιωναδάβ έδωσε το χέρι του. «Και ανεβίβασεν αυτόν προς εαυτόν επί την άμαξαν. Και είπεν, Ελθέ μετ’ εμού, και ιδέ τον ζήλον μου υπέρ του Ιεχωβά. Και επεβίβασαν αυτόν εις την άμαξαν αυτού. Και ότε ήλθεν εις Σαμάρειαν, επάταξε πάντας τους εναπολειφθέντας εκ του Αχαάβ εν Σαμαρεία, εωσού ηφάνισεν αυτόν, κατά τον λόγον του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησε προς τον Ηλίαν.»—2 Βασιλέων 10:15-17, ΜΝΚ.

 5, 6. (α) Πώς ο Ιηού εχρησιμοποίησε στρατηγική για να συγκεντρώση τους λατρευτές του Βάαλ για λατρεία; (β) Ποια ήταν η ανταπόκρισίς των στη διευθέτησι του Ιηού;

⁵ Ο Βασιλεύς Ιηού εχρησιμοποίησε στρατηγική για να ξερριζώση τη λατρεία του Βάαλ από τον Ισραήλ. «Τότε συνήθροισεν ο Ιηού πάντα τον λαόν, και είπε προς αυτούς, Ο Αχαάβ εδούλευσε τον Βάαλ ολίγον· ο Ιηού θέλει δουλεύσει αυτόν πολύ· τώρα λοιπόν καλέσατε προς εμέ πάντας τους προφήτας του Βάαλ, πάντας τους λατρευτάς αυτού, και πάντας τους ιερείς αυτού ας μη λείψη μηδείς· διότι έχω θυσίαν μεγάλην εις τον Βάαλ· πας όστις λείψη, δεν θέλει ζήσει. Πλην ο Ιηού έπραξε τούτο δολίως, επί σκοπώ να εξολοθρεύση τους λατρευτάς του Βάαλ.»—2 Βασιλέων 10:18, 19.

⁶ Όλοι οι λατρευταί του Βάαλ στον Ισραήλ επιέζοντο τώρα να εκδηλωθούν. «Και είπεν ο Ιηού, Κηρύξατε πανήγυριν δια τον Βάαλ. Και εκήρυξαν: Και έπεμψεν ο Ιηού προς πάντα τον Ισραήλ και ήλθον πάντες οι λατρευταί του Βάαλ· και δεν έμεινεν ουδείς, όστις δεν ήλθε. Και ήλθον εις τον οίκον του Βάαλ· και επλήσθη ο οίκος του Βάαλ, στόμα εις στόμα.»—2 Βασιλέων 10:20, 21.

 7. Πώς ο Ιηού έκαμε τους λατρευτάς του Βάαλ να δείξουν την ταυτότητά τους ακόμη περισσότερο έντονα, και πώς έκαμε βέβαιο ότι δεν ήσαν μεταξύ αυτών λατρευταί του Ιεχωβά;

⁷ Εν τούτοις, ο Ιηού ήθελε να δείξουν την ταυτότητά τους ακόμη πιο έντονα οι λατρευταί του Βάαλ, πράγματι, για την ίδια τους εκτέλεσι. «Και είπε προς τον ιματιοφύλακα, Εξάγαγε ιμάτια δια πάντας τους λατρευτάς του Βάαλ. Και εξήγαγεν εις αυτούς τα ιμάτια. Και εισήλθεν ο Ιηού, και ο Ιωναδάβ, ο υιός του Ρηχάβ, εις τον οίκον του Βάαλ· και είπε προς τους λατρευτάς του Βάαλ, Ερευνήσατε, και ιδέτε να μη ήναι εδώ με σας μηδείς εκ των δούλων του Ιεχωβά, αλλά μόνον οι λατρευταί του Βάαλ.» (2 Βασιλέων 10:22, 23, ΜΝΚ) Μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε δημοσία γνωστό ότι δεν είχε έλθει εκεί κανείς από το υπόλοιπο των επτά χιλιάδων του Ισραήλ, που είχαν αρνηθή να κλίνουν στον Βάαλ ή ν’ ασπασθούν το είδωλό του. Ο Ιηού τελικά έμεινε ικανοποιημένος.

 8. Πώς ο Ιηού έκαμε τώρα προετοιμασία για την εκτέλεσι των λατρευτών του Βάαλ;

⁸ «Και ότε εισήλθον δια να προσφέρωσι θυσίας και ολοκαυτώματα, ο Ιηού διέταξεν έξω ογδοήκοντα άνδρας, και είπεν, Όστις αφήση να διασωθή τις εκ των ανθρώπων, τους οποίους εγώ έφερα εις τας χείρας σας, η ζωή αυτού θέλει είσθαι αντί της ζωής εκείνου.» (2 Βασιλέων 10:24) Οι ένοπλοι αυτοί φρουροί και οι επί κεφαλής των κατενόησαν τώρα ότι επρόκειτο ή να φονεύσουν ή να φονευθούν.

 9. (α) Πότε ο Ιηού διέταξε τους ογδόντα οπλοφόρους να ενεργήσουν και τι έκαμαν αυτοί; (β) Ποιος ήταν ένας προσωπικά αυτόπτης μάρτυς αυτής της εκτελέσεως, και με ποια στάσι;

⁹ Οι λάτρεις του Βάαλ όχι μόνο ντύθηκαν, αλλά κι έλαβαν ενεργόν μέρος στη λατρεία. «Και ως ετελείωσε προσφέρων το ολοκαύτωμα, είπεν ο Ιηού προς τους δορυφόρους και προς τους ταγματάρχας, Εισέλθετε, πατάξατε αυτούς· μηδείς ας μη εξέλθη. Και επάταξαν αυτούς οι δορυφόροι και οι ταγματάρχαι εν στόματι μαχαίρας, και έρριψαν έξω και υπήγαν έως της πόλεως του οίκου του Βάαλ. Και εξέβαλαν τα είδωλα του οίκου του Βάαλ, και κατέκαυσαν αυτά. Και κατεσύντριψαν το είδωλον του Βάαλ, και κατεκρήμνισαν τον οίκον του Βάαλ, και έκαμον αυτόν κοπρώνα έως της ημέρας ταύτης. Ούτω ηφάνισεν ο Ιηού τον Βάαλ εκ του Ισραήλ.» (2 Βασιλέων 10:25-28) Ο Ιωναδάβ, ο υιός του Ρηχάβ, ήταν προσωπικά ένας αυτόπτης μάρτυς της εξοντώσεως αυτής του Βααλισμού από τον Ισραήλ. Αισθάνθηκε ευχαρίστησι από την επίδειξι του φλογερού ζήλου του Ιηού υπέρ του Ιεχωβά. Έδειξε εύνοια στον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά και τον υπεστήριξε.

10, 11. (α) Γιατί δεν έμεινε κανείς Βααλιστής για να θανατωθή από τον Ελισσαιέ, και συνεπώς ποια υπόσχεσι έδωσε ο Ιεχωβά στον Βασιλέα Ιηού; (β) Γιατί δεν ήταν μια αιώνια διαθήκη για τη βασιλεία εκείνη που συνέστησε ο Θεός με τον Ιηού;

¹⁰ Αφού κανείς από τους Βααλολάτρας, από τη Βασιλομήτορα Ιεζάβελ ως τον τελευταίο Βααλιστή, δεν διέφυγε τη μάχαιρα του Ιηού, δεν έμεινε πια κανείς για να θανατωθή από τον Ελισσαιέ. (1 Βασιλέων 19:17) Στον πλήρη αυτόν βαθμό εξεπλήρωσε ο Ιηού την αποστολή του από τον Ιεχωβά κι ενήργησε ως εκτελεστής στον Ισραήλ. Εβασίλευσε στην πρωτεύουσα του βασιλείου του Ισραήλ, τη Σαμάρεια, επί είκοσι οκτώ χρόνια. «Πλην δεν απεμακρύνθη ο Ιηού από των αμαρτιών του Ιεροβοάμ υιού του Ναβάτ, όστις έκαμε τον Ισραήλ να αμαρτήση, από των χρυσών μόσχων των εν Βαιθήλ και των εν Δαν.» Αλλ’ ο Ιηού δεν ήταν εντεταλμένος να εξαλείψη και τη μοσχολατρία. Εξεπλήρωσε, όμως, την εκτέλεσι της κρίσεως του Ιεχωβά εναντίον του κακού οίκου του Αχαάβ. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά αντήμειψε τον Βασιλέα Ιηού. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Ιηού, Επειδή έπραξας καλώς εκτελέσας το αρεστόν εις τους οφθαλμούς μου, και έκαμες εις τον οίκον του Αχαάβ κατά πάντα όσα ήσαν εν τη καρδία μου, οι υιοί σου μέχρι της τετάρτης γενεάς θέλουσι καθίσει επί του θρόνου του Ισραήλ.»—2 Βασιλέων 10:29, 30, ΜΝΚ.

¹¹ Ο Βασιλεύς Ιηού επρόκειτο έτσι ν’ αρχίση μια δυναστεία ηγεμόνων στον Ισραήλ. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά δεν συνέστησε έτσι μια διαθήκη με τον Βασιλέα Ιηού για μια αιώνια βασιλεία στην οικογένειά του. Εκατό και πλέον χρόνια πριν απ’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός είχε συστήσει τη διαθήκη του για μια αιώνια βασιλεία με τον Δαβίδ βασιλέα της Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να έλθη ο αιώνιος άρχων όλου του ανθρωπίνου γένους, ο υποσχεμένος Σηλώ.—2 Σαμουήλ 7:11-16· Γένεσις 49:10.

12. (α) Γιατί ο Βασιλεύς Ιηού δεν απεφάσισε ν’ αφαιρέση τη μοσχολατρία, επίσης, από τον Ισραήλ; (β) Πώς η προφητεία του Ιεχωβά σχετικά με τον βασιλικό οίκο του Ιηού επαλήθευσε;

¹² Πιθανώς, ο Βασιλεύς Ιηού, για να τηρήση το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ χωριστό από το βασίλειο του Ιούδα με τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, άφησε τη μοσχολατρία να παραμείνη στον Ισραήλ με τα κέντρα της στη Δαν και στη Βαιθήλ. «Και δεν επρόσεξεν ο Ιηού να περιπατή εξ όλης της καρδίας αυτού εν τω νόμω Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ· δεν απεμακρύνθη από των αμαρτιών του Ιεροβοάμ, όστις έκαμε τον Ισραήλ να αμαρτήση.» Αλλ’ εμείς δεν πρέπει να λάβωμε υπ’ όψι τη θρησκευτική αυτή αποτυχία του Ιηού, όταν τον θεωρούμε ως ένα εκτελεστή του Ιεχωβά εναντίον του φαύλου οίκου του Αχαάβ, διότι η μοσχολατρία δεν εβάρυνε τον Βασιλέα Ιηού αλλ’ εβάρυνε τον Βασιλέα Ιεροβοάμ. (2 Βασιλέων 10:31, 34-36, ΜΝΚ) Η προφητεία του Ιεχωβά περί δυναστείας του Ιηού επαλήθευσε. Τέσσερες απόγονοι της οικογενείας του Ιηού τον διεδέχθησαν στον θρόνο του Ισραήλ, ήτοι, (1) ο Ιωάχαζ, (2) ο Ιωάς, (3) ο Ιεροβοάμ Β΄, και (4) ο Ζαχαρίας.

13. Πότε ο Θεός έκαμε διαθήκη με τους απογόνους του Ιωναδάβ και γιατί ο λόγος γι’ αυτό αντανακλά καλά επάνω στον Ιωναδάβ;

¹³ Όσον αφορά τον Ιωναδάβ, τον φίλο του Βασιλέως Ιηού, τον γυιο του Ρηχάβ, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε μια διαθήκη με τους απογόνους του, ύστερ’ από διακόσια πενήντα χρόνια περίπου, πολύν καιρό μετά την παύσι της δυναστείας του Ιηού και μετά την ανατροπή του ιδίου του βασιλείου του Ισραήλ. Η διαθήκη αυτή ήταν ότι ο οίκος του Ιωναδάβ ποτέ δεν θα έμενε χωρίς ένα ζωντανό μέλος. Αυτή η διαθήκη έγινε στις ημέρες του προφήτου Ιερεμία, ένδεκα περίπου χρόνια προτού καταστραφή η Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά. Ακόμη και ως εκείνον τον προχωρημένο καιρό ο οίκος του Ιωναδάβ ευπειθώς ετήρησε την εντολή του. Οι Ρηχαβίται εκείνοι είπαν στον Ιερεμία ότι ο λόγος για τον οποίον δεν παρέβησαν τους κανόνες για απλή διαβίωσι ήταν αυτός: «Ιωναδάβ, ο υιός του Ρηχάβ, ο πατήρ ημών, προσέταξεν εις ημάς. . . . Και υπηκούσαμεν εις την φωνήν του Ιωναδάβ, υιού του Ρηχάβ, του πατρός ημών, κατά πάντα όσα προσέταξεν εις ημάς.»

14. (α) Με τι αντιπαραβάλλεται η υπακοή των Ρηχαβιτών και τι ανέφερε η διαθήκη του Θεού με αυτούς; (β) Τι έπρεπε ν’ αναμένεται για τους Ρηχαβίτας όσον αφορά τη Χριστιανοσύνη;

¹⁴ Η υπακοή των προσηλύτων αυτών στη λατρεία του Ιεχωβά ήρχετο σε αντίθεσι με την παρακοή των ιδίων των Ισραηλιτών. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά έστειλε αυτό το μήνυμα στους Ρηχαβίτας μέσω του προφήτου Ιερεμία: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ Επειδή υπηκούσατε εις την προσταγήν Ιωναδάβ του πατρός σας, και εφυλάξατε πάσας τας εντολάς αυτού και εκάμετε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις εσάς, δια τούτο ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ. Δεν θέλει λείψει άνθρωπος από του Ιωναδάβ υιού του Ρηχάβ παριστάμενος ενώπιόν μου εις τον αιώνα.»—(Ιερεμίας 35:1-19, ΜΝΚ) Πρέπει, λοιπόν, ν’ αναμένεται ότι μερικοί από τους απογόνους του Ιωναδάβ, υιού του Ρηχάβ, ήσαν στη γη Ισραήλ, όταν ο Υιός του Θεού, ο αιώνιος Κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ, ήταν εδώ στη γη ως ένας τέλειος άνθρωπος· και ότι μετά τον θάνατο, την ανάστασι και την επιστροφή του στον ουρανό μερικοί απ’ αυτούς τους Ρηχαβίτας έγιναν πιστά, επιτυχή μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας.

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

15. (α) Ποια εντολή συνεπλήρωσε ο Ελισσαιέ και ποιο έργον είδε εκτελούμενον; (β) Με ποιο είδος θανάτου απέθανε και στη διάρκεια της βασιλείας τίνος;

¹⁵ Όσον αφορά τον προφήτη Ελισσαιέ, δεν υπάρχει Γραφική αναγραφή για το ότι όποιος διέφυγε τη μάχαιρα του Αζαήλ του Συρίου και τη μάχαιρα του Ιηού εγγόνου του Νιμσί εθανατώθη απ’ αυτόν. Ο Ελισσαιέ επέζησε και του Βασιλέως Αζαήλ της Συρίας και του Βασιλέως Ιηού του Ισραήλ. Είδε έτσι την περάτωσι του έργου απ’ αυτούς τους δύο εκτελεστάς των κρίσεων του Ιεχωβά· αυτός δε ο ίδιος ως διάδοχος του Ηλία συνεπλήρωσε την εντολή του Ιεχωβά στον Ηλία. Ο Ελισσαιέ εζησε για να ιδή τη δεύτερη γενεά μετά τον Ιηού να κάθεται στον θρόνο του Ισραήλ. Ο Ελισσαιέ δεν είχε μια θεαματική αναχώρησι σ’ ένα ανεμοστρόβιλο με πύρινο άρμα και πυρίνους ίππους όπως ο Ηλίας, στη θέα των οποίων ο Ελισσαιέ εκραύγασε: «Πάτερ μου, πάτερ μου, άμαξα του Ισραήλ, και ιππικόν αυτού!» Ο Ελισσαιέ πέθανε φυσικό θάνατο όταν εβασίλευε ο εγγονός του Ιηού, Ιωάς, του οποίου το όνομα σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Ισχυρός,» ή, «ο Ιεχωβά Εχορήγησε.»

16. (α) Για την μη αφαίρεσι της λατρείας των μόσχων τι επρόκειτο να υποφέρη το βασίλειο του Ιωάς; (β) Πότε τα πράγματα άλλαξαν κάπως προς το καλύτερο για τον Ισραήλ;

¹⁶ Παρά τη σημασία του ονόματός του, ο Βασιλεύς Ιωάς δεν αφήρεσε τη λατρεία των μόσχων από τον Ισραήλ. Για την αποτυχία αυτή επρόκειτο να πολεμήση εναντίον των Συρίων και υπό τον Αζαήλ και υπό τον γυιο του Βεν-αδάδ. Δεν επέτυχε κατά του εκτελεστού του Ιεχωβά, του Βασιλέως Αζαήλ της Συρίας. Όταν ο Ιωάς έγινε βασιλεύς του Ισραήλ, ο εκτελεστής Αζαήλ κατεδυνάστευε τον Ισραήλ τόσο ώστε άφησε τον Ισραήλ μόνο με πενήντα ιππείς, δέκα άμαξες και δέκα χιλιάδες πεζούς, «διότι κατέστρεψεν αυτούς ο βασιλεύς της Συρίας, και κατέστησεν αυτούς ως το χώμα το καταπατούμενον.» (2 Βασιλέων 13:1-7) Αλλά μετά τον θάνατο του εκτελεστού Αζαήλ, και αφού ο Βασιλεύς Ιωάς έκαμε μια τελική επίσκεψι στον Ελισσαιέ, τα πράγματα άλλαξαν κάπως προς το καλύτερο.

17. Ποια λόγια επανέλαβε ο βασιλεύς Ιωάς στον Ελισσαιέ που ήταν ασθενής, και τι είδους εκκλήσεως ήταν αυτό;

¹⁷ «Ο δε Ελισσαιέ ηρρώστησε την αρρωστίαν αυτού υπό της οποίας απέθανε. Και κατέβη προς αυτόν Ιωάς ο βασιλεύς του Ισραήλ, και έκλαυσεν επί τω προσώπω αυτού και είπε, Πάτερ μου, πάτερ μου, άμαξα του Ισραήλ, και ιππικόν αυτού!» Ο Ελισσαιέ είχε χρησιμοποιήσει αυτά τα αποχαιρετιστήρια λόγια στον Ηλία, και τώρα ο Βασιλεύς Ιωάς τα εχρησιμοποίησε για ν’ αποχαιρετήση τον Ελισσαιέ. Τα λόγια αυτά φαίνονται σαν μια έκκλησις στον Ελισσαιέ για στρατιωτική βοήθεια στον Ισραήλ εναντίον των Συρίων, οι οποίοι κατείχαν ακόμη Ισραηλιτικό έδαφος προς ανατολάς.—2 Βασιλέων 13:14.

18. Πώς ο Ελισσαιέ έκαμε τον Βασιλέα Ιωάς να τοξεύση ένα «βέλος της σωτηρίας,» και εναντίον τίνος;

¹⁸ Τόξον και βέλη ήσαν σύμβολο πολέμου. Γι’ αυτό ο Ελισσαιέ είπε στον Βασιλέα Ιωάς: «Λάβε τόξον και βέλη.» Ο Ιωάς το έκαμε αυτό. Κατόπιν ο Ελισσαιέ είπε: «Επίθες την χείρα σου επί το τόξον.» Ο Ιωάς το έπραξε αυτό. «Και επέθηκεν ο Ελισσαιέ τας χείρας αυτού επί τας χείρας του βασιλέως. Και είπεν, Άνοιξον το παράθυρον κατά ανατολάς. Και ήνοιξε. Και είπεν ο Ελισσαιέ, Τόξευσον. Και ετόξευσε. Και είπε [ο Ελισσαιέ], Το βέλος της σωτηρίας του Ιεχωβά και το βέλος της σωτηρίας εκ των Συρίων! και θέλεις πατάξει τους Συρίους εν Αφέκ [προς ανατολάς του Ιορδάνου], εωσού συντελέσης αυτούς.»

19. Στη σύστασι του Ελισσαιέ τι έκαμε ο Ιωάς με τη δέσμη των βελών, και ποια προφητική σημασία έθεσε ο Ελισσαιέ σ’ αυτό;

¹⁹ Ο Ελισσαιέ τώρα ήθελε μια ένδειξι της επιμονής που θα επεδείκνυε ο Βασιλεύς Ιωάς εναντίον των Συρίων εχθρών. «Λάβε τα βέλη,» είπε στον Ιωάς. Ο βασιλεύς τα έλαβε. Κατόπιν ο Ελισσαιέ προσέταξε: «Πάταξον επί την γην.» Πόσες φορές, δεν του ελέχθη. «Και επάταξε τρις, και εστάθη. Και ωργίσθη εις αυτόν ο άνθρωπος του Θεού, και είπεν, Έπρεπε να πατάξης πεντάκις ή εξάκις· τότε ήθελες πατάξει τους Συρίους εωσού συντελέσης αυτούς· τώρα όμως τρις θέλεις πατάξει τους Συρίους.» (2 Βασιλέων 13:15-19, ΜΝΚ) Η προφητεία εκείνη εξεπληρώθη.

20. Πώς εξεπληρώθη αυτή η προφητεία;

²⁰ Η αναγραφή λέγει: «Απέθανε δε ο Αζαήλ βασιλεύ της Συρίας, και εβασίλευσεν αντ’ αυτού Βεν-αδάδ ο υιός αυτού. Και έλαβε πάλιν Ιωάς ο υιός του Ιωάχαζ εκ της χειρός του Βεν-αδάδ υιού του Αζαήλ τας πόλεις, τας οποίας ο Αζαήλ είχε λάβει εκ της χειρός Ιωάχαζ του πατρός αυτού εν τω πολέμω. Τρις επάταξεν αυτόν ο Ιωάς, και επανέλαβε τας πόλεις του Ισραήλ.»—2 Βασιλέων 13:24, 25.

21, 22. (α) Πώς μετά τον θάνατό του ο Ελισσαιέ ήταν ακόμη ισχυρός με το πνεύμα του Ιεχωβά; (β) Τι αριθμό έχει αυτό στα θαύματα του Ελισσαιέ, και μεταξύ ποιων που αγίασαν το όνομα του Θεού έχει αυτός περιληφθή;

²¹ Ο Ελισσαιέ, στην επιθανάτιο κλίνη του, ύστερ’ από εξήντα χρόνια διακονίας που έκαμε μόνος του, ανήγγειλε τη νίκη του Ιεχωβά, τη σωτηρία του Ιεχωβά. Αγίασε το όνομα του Ιεχωβά. Με το πνεύμα του Ιεχωβά ο Ελισσαιέ έγινε ισχυρός να εκτελέση στη διάρκεια της ζωής του δεκαπέντε θαύματα που έχομε αναφέρει· αλλά και μετά τον θάνατό του ήταν ακόμη ισχυρός δια του πνεύματος του Ιεχωβά. Το υπόμνημα λέγει: «Και απέθανεν ο Ελισσαιέ, και έθαψαν αυτόν. Το δε ακόλουθον έτος [το έαρ] τάγματα Μωαβιτών έκαμον εισβολήν εις την γην. Και ενώ έθαπτον άνθρωπον τινα, ιδού, είδον τάγμα· και έρριψαν τον άνθρωπον εις τον τάφον του Ελισσαιέ· και καθώς ο άνθρωπος υπήγε και ήγγισε τα οστά του Ελισσαιέ, ανέζησε και εστάθη επί τους πόδας αυτού.»—2 Βασιλέων 13:20, 21.

²² Αυτή η ανάστασις του νεκρού Ισραηλίτου αποδίδεται στον Ελισσαιέ ως το δέκατο έκτο θαύμα του, η δεύτερη ανάστασις που έγινε μέσω αυτού. Μέχρι θανάτου ήταν ένας από τους πιστούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Τα επιτεύγματά του σε αναστάσεις τον κατατάσσουν ανάμεσα στο τοσούτον νέφος μαρτύρων, που κατονομάζονται ή υπονοούνται στην επιστολή προς Εβραίους 11:2 έως 12:1.

23. Πώς ο Ελισσαιέ εχρησιμοποίησε τη διπλή μερίδα του πνεύματος του Ηλία, και γιατί πρέπει οι προφητικές δραστηριότητές του να προεικονίζουν μελλοντικά πράγματα;

²³ Ο Ελισσαιέ δεν μνημονεύεται άλλη φορά στις Εβραϊκές Γραφές. Υπήρξε ένας πιστός αντικαταστάτης του Ηλία και δεν υστέρησε από τον Ηλία ως διάδοχός του. Εχρησιμοποίησε πιστά την διπλή μερίδα του πνεύματος του Ηλία που είχε λάβει. Επομένως, αν η προφητική δράσις του Ηλία ήταν ένα προφητικό δράμα που προεικόνιζε μελλοντικά πράγματα, τότε και του Ελισσαιέ η προφητική δράσις πρέπει, επίσης, να ήταν τέτοια, η μία διαδεχομένη την αλλη.

24. Ποιος, όμως, είναι εκείνος που μνημονεύεται ότι επρόκειτο ν’ αποσταλή στον πιο κρίσιμο καιρό της ανθρωπίνης ιστορίας;

²⁴ Στο τελευταίο βιβλίο των Εβραίων προφητών, όχι ο Ελισσαιέ, αλλ’ ο προκάτοχός του είναι εκείνος, τον οποίον ο Ιεχωβά υπεσχέθη να στείλη στον πιο κρίσιμο καιρό της ανθρωπίνης ιστορίας, με αυτά τα λόγια: «Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα.»—Μαλαχίας 4:5, 6, ΜΝΚ.

Κεφάλαιο 13

Επιστρέφοντας τις Καρδιές στο Όνομα

 1. (α) Τι σημαίνει το όνομα Μαλαχίας, και τι είχε προφητεύσει σχετικά με τον Ηλία; (β) Πώς είχε, επίσης προφητεύσει προφανώς αναφερόμενος στον ίδιο τον Ηλία, και ποιοι ανέμεναν να εκπληρωθή η προφητεία του;

Ο Μαλαχίας ήταν ο τελευταίος από τους θεοπνεύστους Εβραίους προφήτας πριν από την Κοινή μας Χρονολογία. Στο όνομά του τα τελικά τρία γράμματα «ιας» νοείται ότι αποτελούν σύντμησι του Θείου ονόματος. Γι’ αυτό, το όνομα Μαλαχίας νοείται ότι σημαίνει το ίδιο με το όνομα Μαλαχιγιάχ, δηλαδή, «Αγγελιαφόρος [ή, Άγγελος] του Ιεχωβά.» Αν η προφητεία του περί αποστολής Ηλία του προφήτου εγράφη κατά το έτος 442 π.Χ., τότε θα είχαν περάσει περίπου 470 χρόνια ώσπου ν’ αρχίση η εκπλήρωσις της προφητείας αυτής. Ο Μαλαχίας, στο τρίτο κεφάλαιο της προφητείας του, είχε γράψει αυτά τα λόγια του Ιεχωβά, προφανώς για τον ίδιον εκείνον, που θ’ απεστέλλετο: «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου, και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου· και ο Ιεχωβά, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» (Μαλαχίας 3:1, ΜΝΚ) Γι’ αυτό οι γραμματείς, που έκαναν χειρόγραφα αντίγραφα των Εβραϊκών Γραφών, έλεγαν ότι έπρεπε να έλθη ο Ηλίας πριν από τον υποσχεμένο Μεσσία, τον Υιόν του Δαβίδ, ο οποίος επρόκειτο να είναι βασιλεύς για πάντα.—Ματθαίος 17:10.

 2. Ποιος απεστάλη ν’ αναγγείλη ότι η εκπλήρωσις της προφητείας του Μαλαχία σχετικά με τον Ηλία ήταν πλησίον, και πότε έγινε αυτό;

² Ο Μαλαχίας, που προείπε την έλευσι αυτού του προφήτου Ηλία, ήταν απλώς κατά το όνομα «Αγγελιαφόρος [ή Άγγελος] του Ιεχωβά.» Αλλ’ ένας πραγματικός άγγελος του Ιεχωβά ήταν εκείνος που ανήγγειλε ότι η προφητεία του Μαλαχία επρόκειτο να εκπληρωθή. Το όνομα του αγγέλου αυτού ήταν Γαβριήλ, που σημαίνει «Ένας ισχυρός του Θεού.» Αυτό έγινε την άνοιξι του 3 π.Χ.

 3. Από τότε ποιες αλλαγές έλαβαν χώραν στη γη της Παλαιστίνης, και ποιος κυβερνούσε τις επαρχίες της;

³ Έως τότε μεγάλες αλλαγές είχαν λάβει χώραν στη γη της Παλαιστίνης. Η γη δεν ήταν πια διηρημένη στα εδάφη των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Δεν υπήρχαν πια ένα δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ κι ένα βασίλειο του Ιούδα. Δεν εβασίλευε πια στην Ιερουσαλήμ ένας βασιλεύς του οίκου Δαβίδ. Η γη τώρα αποτελούσε μέρος της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της οποίας τότε άρχων ήταν ο Αύγουστος Καίσαρ της Ρώμης. Η γη είχε διαχωρισθή σε επαρχίες γνωστές ως Ιουδαία, Σαμάρεια, Περαία, Γαλιλαία και άλλες επαρχίες υπό τον Βασιλέα Ηρώδη τον Μέγαν, με τη Δεκάπολι προς ανατολάς.

 4. Ποιος ήταν ο Ηρώδης ο Μέγας, και πώς έγινε βασιλεύς στην Ιερουσαλήμ;

⁴ Ο Ηρώδης ήταν περιτετμημένος Ιδουμαίος ή Εδωμίτης, απόγονος του Ησαύ (ή Εδώμ), διδύμου αδελφού του πατριάρχου Ιακώβ, και είχε διορισθή από τη Ρωμαϊκή Γερουσία να είναι βασιλεύς της γης. Το θέρος του 37 π.Χ. ο Ηρώδης εκυρίευσε την Ιερουσαλήμ εξ εφόδου κι ενεθρονίσθη ως βασιλεύς των Ιουδαίων ή Ισραηλιτών. Ερχόμεθα τώρα στο τριακοστό τέταρτο έτος της βασιλείας του αφότου εκυρίευσε την Ιερουσαλήμ. Η Συρία ευρίσκετο ακόμη προς βορράν ως αυτοκρατορική επαρχία, οι δε Ρωμαίοι διατηρούσαν εκεί τέσσερες λεγεώνες στρατιωτών για να φρουρούν τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Αυτό σημαίνει σαράντα χιλιάδες στρατιώτες, με πολλούς εκατοντάρχους, ο καθένας από τους οποίους διοικούσε εκατό άνδρες.

 5. Πού εστάλη ο άγγελος Γαβριήλ, και πού τον είδε ο ηλικιωμένος ιερεύς Ζαχαρίας;

⁵ Ο άγγελος Γαβριήλ εστάλη στον ναό της Ιερουσαλήμ. Αυτός δεν ήταν ο ναός που είχε κτισθή από τον Βασιλέα Σολομώντα. Ο ναός εκείνος είχε καταστραφή από τους Βαβυλωνίους το έτος 607 π.Χ., όταν η Ιερουσαλήμ κατεστράφη για πρώτη φορά. Αυτός ήταν ο δεύτερος ναός του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, τον οποίον ο Βασιλεύς Ηρώδης άρχισε να διασκευάζη και μετατρέπη σ’ ένα νέο ναό το έτος 17 π.Χ., πραγματικά σ’ έναν ένδοξο τρίτο ναό. Ο Γαβριήλ, ως άγγελος, την άνοιξι του έτους 3 π.Χ., εισήλθε αόρατος μέσα στα Άγια του ναού, όπου ευρίσκετο το χρυσούν θυσιαστήριον του θυμιάματος. Ήταν η ώρα της προσευχής και προσφοράς του θυμιάματος. Ο ηλικιωμένος, άτεκνος ιερεύς ονομαζόμενος Ζαχαρίας άφησε τον προσευχόμενο λαό έξω στην αυλή του ναού και μπήκε να προσφέρη το θυμίαμα. Τότε τα μάτια του Ζαχαρία είδαν τον Γαβριήλ να στέκη στη δεξιά πλευρά του θυσιαστηρίου του θυμιάματος.

 6. Τι του είπε ο Γαβριήλ, κάνοντας μνείαν του Ηλία;

⁶ Ο άγγελος είπε: «Μη φοβού, Ζαχαρία· διότι εισηκούσθη η δέησίς σου· και η γυνή σου Ελισάβετ θέλει γεννήσει υιόν εις σε, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιωάννην. Και θέλει είσθαι εις σε χαρά και αγαλλίασις· και πολλοί θέλουσι χαρή δια την γέννησιν αυτού. Διότι θέλει είσθαι μέγας ενώπιον του Ιεχωβά·a και οίνον και σίκερα δεν θέλει πίει, και θέλει πληρωθή πνεύματος αγίου έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού. Και πολλούς των υιών Ισραήλ θέλει επιστρέψει εις Ιεχωβάb τον Θεόν αυτών. Και αυτός θέλει ελθεί προ προσώπου αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου, δια να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα, και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, δια να ετοιμάση εις τον Ιεχωβάc λαόν προδιατεθειμένον.»—Λουκάς 1:5-17, ΜΝΚ.

 7. Γιατί ο Ζαχαρίας έχασε προσωρινώς τη δύναμι της ομιλίας του;

⁷ Ο Ζαχαρίας φρονούσε ότι αυτός και η σύζυγός του ήσαν πολύ ηλικιωμένοι γι’ αυτό. Ο άγγελος λοιπόν είπε: «Εγώ είμαι Γαβριήλ ο παριστάμενος ενώπιον του Θεού· και απεστάλην δια να λαλήσω προς σε, και να σε ευαγγελίσω ταύτα. Και ιδού, θέλεις είσθαι σιωπών, και μη δυνάμενος να λαλήσης, έως της ημέρας καθ’ ην θέλουσι γείνει ταύτα· διότι δεν επίστευσας εις τους λόγους μου, οίτινες θέλουσιν εκπληρωθή εις τον καιρόν αυτών.»—Λουκάς 1:18-20.

 8. Πώς ο Ζαχαρίας ενήργησε με πίστι ύστερ’ απ’ αυτό;

⁸ Η αγγελική αυτή προφητεία επρόκειτο να εκπληρωθή τόσο βέβαια όσο και η προφητεία του Μαλαχία (4:5, 6). Ο Ζαχαρίας, μόλις ήταν ελεύθερος από τα καθήκοντά του στον ναό στο τέλος της εβδομάδος, πήγε στη σύζυγό του στο σπίτι, στην ορεινή χώρα της Ιουδαίας, πιθανώς στην πόλι Χεβρών, που ήταν συνήθως μια πόλις ιερέων. Με πίστι είχε σχέσεις με την ηλικιωμένη σύζυγό του Ελισάβετ.—Λουκάς 1:21-25.

 9. Σε ποια απεστάλη ο Γαβριήλ έξη μήνες περίπου αργότερα, και ποια ήταν η σχέσις αυτής στη διαθήκη του Θεού με τον Δαβίδ για τη βασιλεία;

⁹ Στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, ο άγγελος του Θεού Γαβριήλ εστάλη προς βορράν σε μια πόλι της Γαλιλαίας που ελέγετο Ναζαρέτ. Εκεί κατοικούσε μια συγγενής της Ελισάβετ, μια εξαδέλφη της. Ήταν μια παρθένος από τη φυλή του Ιούδα, ενώ η Ελισάβετ ήταν από την ιερατική οικογένεια του Ααρών του Λευίτου. Για τη γέννησί της δεν γνωρίζομε τίποτε από τις θεόπνευστες Γραφές. Η γέννησίς της δεν είχε προλεχθή όπως η γέννησις του Ισαάκ, γυιου του Αβραάμ, ή όπως η γέννησις του ισχυρού ανδρός Σαμψών, ή όπως η γέννησις του Βασιλέως Ιωσία του Ιούδα, ή όπως η γέννησις του Ιωάννου, ή ακόμη όπως η γέννησις του Ιησού Χριστού. Η παρθένος εμνημονεύθη ανωνύμως στην προφητεία του Ησαΐα 7:14 (ΜΝΚ), με αυτά τα λόγια στον Βασιλέα Άχαζ του Ιούδα: «Ο Ιεχωβά αυτός θέλει σας δώσει σημείον· Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.» Αλλά δεν ήταν τίποτε το θαυματουργικό ή άσπιλο όσον αφορά τη γέννησι της Μαρίας, διότι το εδάφιο Λουκάς 3:23 μας δίνει να εννοήσωμε, ότι ήταν κόρη του Ηλί της βασιλικής γραμμής του Βασιλέως Δαβίδ· αυτός δε ο Ηλί έγινε πενθερός του ξυλουργού Ιωσήφ, ο οποίος, επίσης, ήταν από τη βασιλική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ. Η Μαρία, επειδή ήταν κόρη του Ηλί, ήταν, επίσης, από τον βασιλικό οίκο του Δαβίδ, και μπορούσε να διαβιβάση στον πρωτότοκο γυιο της το φυσικό δικαίωμα στον θρόνο του Βασιλέως Δαβίδ, σύμφωνα με την διαθήκη την οποίαν είχε κάμει ο Ιεχωβά Θεός με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία.—2 Σαμουήλ 7:11-16.

10. Πού είχε γεννηθή η Μαρία, και πού είχε γεννηθή ο μνηστήρ της;

¹⁰ Η Ιουδαία παρθένος Μαρία είχε γεννηθή στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, γενέτειρα του Βασιλέως Δαβίδ. Τότε κατοικούσε στα βόρεια, στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, σαράντα οκτώ περίπου χιλιόμετρα βορείως της πόλεως Σαμαρείας. Εκεί ο πατέρας της ο Ηλί την είχε αρραβωνιάσει με τον ξυλουργό Ιωσήφ, ο οποίος, επίσης, είχε γεννηθή στη Βηθλεέμ, ενενήντα έξη και πλέον χιλιόμετρα νοτίως και ο οποίος δεν είχε ακόμη λάβει τη Μαρία στον οίκον του ως σύζυγό του.

11. Ποιο άγγελμα σχετικά με τον θρόνο του Δαβίδ έδωσε ο Γαβριήλ στη Μαρία;

¹¹ Ο άγγελος Γαβριήλ τότε εμφανίσθηκε στην παρθένο Μαρία, λέγοντας: «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Ιεχωβά μετά σου.» Ο Γαβριήλ, βλέποντας ότι η Μαρία εταράχθη, της είπε: «Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Λουκάς 1:24-33, ΜΝΚ.

12. Πώς επρόκειτο να γίνη μητέρα η Μαρία, και ποια ήταν η ανταπόκρισις της Μαρίας σ’ αυτή τη διευθέτησι;

¹² Η Μαρία ερώτησε πώς μπορούσε να γίνη αυτό αφού ‘άνδρα δεν εγνώριζε.’ Ο Γαβριήλ εξήγησε το προκείμενο θαύμα: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού. Και ιδού Ελισάβετ η συγγενής σου, και αυτή συνέλαβεν υιόν εις το γήρας αυτής· και ούτος είναι μην έκτος εις αυτήν την καλουμένην στείραν. Διότι ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» Η Μαρία τότε επίστεψε και είπε: «Ιδού η δούλη του Ιεχωβά· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου.» Όταν εδέχθη η Μαρία το θέλημα του Θεού, ο Γαβριήλ ανεχώρησε.—Λουκάς 1:34-38, ΜΝΚ.

13. Ύστερ’ απ’ αυτό ποιον επήγε να επισκεφθή η Μαρία, και πώς το πνεύμα του Θεού ενήργησε στον Ιωάννη προτού ακόμη γεννηθή;

¹³ Η ενεργός δύναμις του Ιεχωβά ετέθη σ’ ενέργεια στη Μαρία και η δύναμίς του την επεσκίασε, η δε Μαρία συνέλαβε θαυματουργικά. Κατόπιν η Μαρία πήγε προς νότον για να επισκεφθή για μερικούς μήνες τη μέλλουσα μητέρα του Ιωάννου. Το τέκνον που ήταν στην κοιλία της Ελισάβετ ήταν τώρα περίπου έξη μηνών. «Και ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής· και επλήσθη πνεύματος αγίου η Ελισάβετ, και ανεφώνησε μετά φωνής μεγάλης, και είπεν, Ευλογημένη συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο, να έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με; Διότι ιδού, καθώς ήλθεν η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησεν εν αγαλλιάσει το βρέφος εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα· διότι θέλει γείνει εκπλήρωσις των λαληθέντων προς αυτήν παρά του Ιεχωβά.» (Λουκάς 1:39-45, ΜΝΚ) Έτσι, το πνεύμα του Θεού επενήργησε στον Ιωάννη πριν γεννηθή ακόμη.

14. Ποια θεόπνευστη έκφρασι απήγγειλε η Μαρία και πότε εγκατέλειψε την Ελισάβετ;

¹⁴ Τότε η ίδια η Μαρία απήγγειλε μια Θεόπνευστη έκφρασι, στην οποία και πάλι εχαρακτήρισε τον εαυτό της ως δούλην του Ιεχωβά. Επίσης ανεφέρθη στη διαθήκη του Ιεχωβά με τον Αβραάμ, που υπέσχετο ότι το σπέρμα του θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού και ότι μέσω του σπέρματός του θα ηυλογούντο πάντα τα έθνη της γης. (Γένεσις 22:15-18) Η Μαρία παρέμεινε μαζί με την Ελισάβετ περίπου τρεις μήνες, και λίγο πριν γεννήση η Ελισάβετ, η Μαρία επέστρεψε στη Ναζαρέτ.—Λουκάς 1:46-56.

15. Τι έγινε στον γυιο της Ελισάβετ την ογδόη ημέρα, και ποια είναι η σημασία του ονόματος που εδόθη σ’ αυτόν;

¹⁵ Λίγον καιρό μετά την αναχώρησι της Μαρίας, η Ελισάβετ εγέννησε τον γυιο της. Την ογδόη μέρα από της γεννήσεώς του, ο νόμος του Ιεχωβά Θεού απαιτούσε να περιτμηθή το παιδί, όχι να βαπτισθή εν ύδατι. Τότε, επίσης, έπρεπε να του δοθή ένα όνομα. Άλλοι ζητούσαν να ονομασθή το παιδί Ζαχαρίας, κατά το όνομα του πατέρα του, αλλ’ η Ελισάβετ επέμεινε να ονομασθή Ιωάννης, το οποίον σημαίνει «Ο Ιεχωβά Υπήρξε Ελεήμων.»d Ο Ζαχαρίας δεν μπορούσε να μιλήση, αλλά θυμήθηκε την εντολή του αγγέλου Γαβριήλ κι έγραψε πάνω σ’ ένα πινακίδιο: «Ιωάννης είναι το όνομα αυτού.» Την ίδια στιγμή αποκατεστάθη η λαλιά του Ζαχαρία.

16. Πώς μίλησε ο Ζαχαρίας κάτω από έμπνευσι, και πώς προείπε ότι ο γυιος του θα ελάμβανε μέρος στην εκπλήρωσι του εδαφ. Μαλαχίας 3:1;

¹⁶ Ο Ζαχαρίας, πλήρης πνεύματος αγίου, ευλόγησε τον Ιεχωβά. Ωμίλησε σαν να ηγέρθη ήδη ο υποσχεμένος Λυτρωτής, το «κέρας σωτηρίας εν τω οίκω Δαβίδ του δούλου αυτού,» σύμφωνα με τη διαθήκη που είχε κάμει ο Ιεχωβά με τον Αβραάμ περί ενός Σπέρματος, που θα εκυρίευε τις πύλες των εχθρών αυτού και θ’ απέβαινε μέσον ευλογίας σε όλα τα έθνη της γης. Κατόπιν ο Ζαχαρίας έστρεψε την προσοχή του στον γυιο του Ιωάννη που μόλις είχε ονομασθή και είπε: «Και συ, παιδίον, προφήτης του Υψίστου θέλεις ονομασθή· διότι θέλεις προπορευθή προ προσώπου του Ιεχωβά, εις το να ετοιμάσης τας οδούς αυτού, εις το να δώσης γνώσιν σωτηρίας εις τον λαόν αυτού, δια της αφέσεως των αμαρτιών αυτών, δια σπλάγχνα ελέους του Θεού ημών, με τα οποία επεσκέφθη ημάς ανατολή εξ ύψους, δια να φωτίση τους καθημένους εν σκότει και σκιά θανάτου, ώστε να κατευθύνη τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης.» (Λουκάς 1:57-79, ΜΝΚ) Ο Ζαχαρίας έτσι προείπε ότι ο γυιος του Ιωάννης επρόκειτο να είναι πρόδρομος του ‘αγγέλου της διαθήκης’ του Ιεχωβά, όπως προελέχθη στον Μαλαχία 3:1.

17, 18. (α) Πώς ο μνηστήρ της Μαρίας εμποδίσθηκε από το να την χωρισθή μυστικά ως μοιχαλίδα; (β) Αφού την έλαβε στον οίκον του, γιατί ο Ιωσήφ δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις με τη Μαρία;

¹⁷ Στη διάρκεια των επομένων έξη μηνών συνέβησαν γεγονότα στη Μαρία. Ο μνηστήρ της Ιωσήφ ετρόμαξε, όταν έμαθε ότι αυτή ήταν έγκυος! Εσκέπτετο να τη χωρισθή μυστικά ως μοιχαλίδα, οπότε ο άγγελος του Ιεχωβά εφάνη σ’ ένα όνειρο, λέγοντας: «Ιωσήφ υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ πνεύματος αγίου· θέλει δε γεννήσει υιόν, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν·e διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.» Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιωσήφ έμαθε πώς επρόκειτο να εκπληρωθή η προφητεία του Ησαΐα 7:14, δηλαδή : «Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.» Αυτό το όνομα, μεταφραζόμενο από την Εβραϊκή σημαίνει «Μεθ’ ημών ο Θεός.»

¹⁸ Ο Ιωσήφ, όταν ηγέρθη από τον ύπνο του, έκαμε όπως ωδηγήθη και έλαβε τη Μαρία στον οίκον του ως σύζυγό του. Αλλ’ εξ αιτίας της επικειμένης θαυματουργικής γεννήσεως του γυιου της Μαρίας Ιησού, ο Ιωσήφ δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις μαζί της, για να μη φανή ότι είναι ο φυσικός πατέρας του παιδίου.—Ματθαίος 1:18-25.

19. (α) Σύμφωνα με την προφητεία, ο Μεσσίας Χριστός επρόκειτο να γεννηθή στη Ναζαρέτ, όπου διέμενε η Μαρία, ή πού; (β) Πώς ο γυιος της Μαρίας τελικά γεννήθηκε στον τόπο, που είχε προλεχθή;

¹⁹ Στον ναό του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ οι αρχιερείς και οι θρησκευτικοί γραμματείς ανέμεναν τον Μεσσία των, τον οποίον οι Έλληνες ωνόμαζαν Χριστόν, να γεννηθή δέκα περίπου χιλιόμετρα νοτίως της Ιερουσαλήμ, στην Ιουδαϊκή πόλι Βηθλεέμ. Ως λόγον της προσδοκίας των αυτής ανέφεραν την προφητεία του Μιχαία 5:2, που λέγει: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Ματθαίος 2:3-6) Αλλ’ η Μαρία ήταν στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Εν τούτοις, η προφητεία δεν μπορούσε ν’ αποτύχη. Από ένα διάταγμα, που εξέδωκε ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Καίσαρ Αύγουστος, ο Ιωσήφ και η Μαρία υπεχρεώθησαν να μεταβούν προς νότον στη γενέτειρά των, τη Βηθλεέμ, για ν’ απογραφούν εκεί. Ενώ ήσαν εκεί στην πόλι, όπου είχε γεννηθή ο Δαβίδ, ήλθε σ’ αυτόν τον κόσμο το τέκνον της. «Και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν, και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη· διότι δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι.» Η προφητεία του Μιχαία εξεπληρώθη!—Λουκάς 2:1-7.

20. Πώς συνέβη ώστε να επισκεφθούν τον Ιωσήφ και τη Μαρία ποιμένες εκείνη την ίδια νύχτα και σε ποιους έδωσαν μαρτυρία κατόπιν;

²⁰ Την ίδια εκείνη νύχτα ο Ιωσήφ και η Μαρία εξεπλάγησαν που είδαν να προσέρχωνται ποιμένες από τους γύρω αγρούς για να ιδούν τον νεογέννητον Ιησούν. Πώς το ήξεραν αυτό; Ενώ αυτοί ήσαν στους αγρούς φυλάττοντας τα ποίμνιά των, «άγγελος του Ιεχωβά εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα του Ιεχωβά έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. Και είπε προς αυτούς ο άγγελος, Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς, θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη. Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων τον Θεόν, και λεγόντων, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.» Αυτό είπαν οι ποιμένες στον Ιωσήφ και στη Μαρία. Κατόπιν οι ποιμένες έδωσαν μαρτυρία για όσα είχαν ιδεί και ακούσει, αλλ’ όχι στον Εδωμίτη Βασιλέα Ηρώδη της Ιερουσαλήμ.—Λουκάς 2:8-20, ΜΝΚ.

21. Την ογδόη ημέρα πού ήταν η Μαρία, τι συνέβη στο βρέφος της, και ποιο όνομα του εδόθη;

²¹ Την ογδόη ημέρα από τότε ο Ιωσήφ και η Μαρία ήσαν ακόμη στη Βηθλεέμ. Είχε έλθει ο καιρός, όχι, όχι για να βαπτισθή το βρέφος της Μαρίας στο νερό, αλλά να περιτμηθή ως Ιουδαίος. «Και ότε επληρώθησαν αι οκτώ ημέραι δια να περιτέμωσι το παιδίον, εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το ονομασθέν υπό του αγγέλου πριν συλληφθή εν τη κοιλία.»—Λουκάς 2:21.

22. (α) Τι συνέβη σχετικά με το βρέφος Ιησούν την τεσσαρακοστή ημέρα μετά τη γέννησί του, και γιατί; (β) Ποιον δεσμό με τον βασιλικόν οίκο του Δαβίδ είχε ο Ιησούς, και γιατί δεν προσεπάθησε ο Ηρώδης να τον φονεύση τότε;

²² Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά τη γέννησι του Ιησού η Μαρία έπρεπε να πάη στην Ιερουσαλήμ, στον ναό του Ηρώδου, για να καθαρισθή σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο δια Μωυσέως, καθώς και να παρουσιάση το βρέφος Ιησούν στον Ιεχωβά, διότι ήταν ο πρωτότοκος γυιος της. «Και ότε επληρώθησαν αι ημέραι του καθαρισμού αυτής, κατά τον νόμον του Μωυσέως, ανεβίβασαν αυτόν εις Ιεροσόλυμα, δια να παραστήσωσιν εις τον Ιεχωβά καθώς είναι γεγραμμένον εν τω νόμω.» (Λουκάς 2:22-24, ΜΝΚ) Έτσι, από τη βρεφική ηλικία το παιδί αυτό που γεννήθηκε με θαυματουργικό τρόπο ανήκε στον Θεό. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν πραγματικά ο πατέρας του, αλλ’ ο Ιωσήφ ως σύζυγος της Μαρίας υιοθέτησε το παιδί και υπετίθετο ότι ήταν ο φυσικός του πατέρας. Από τον Ιωσήφ, λοιπόν, ο Ιησούς είχε νομικό δεσμό με τον οίκον του Βασιλέως Δαβίδ· αλλ’ από την επίγεια μητέρα του Μαρία είχε φυσικό δεσμό με τον βασιλικό εκείνο οίκο. Μ’ ένα διπλό τρόπο ήταν ο Υιός του Δαβίδ. (Λευιτικόν 12:1-8· Έξοδος 13:11-13) Ο Βασιλεύς Ηρώδης προφανώς δεν εγνώριζε ότι το βρέφος Ιησούς ήταν εκεί στον ναό του Ηρώδου εκείνη την ημέρα. Το γεγονός είναι ότι ο Ηρώδης τίποτα δεν ήξερε για το ότι εκείνο το βρέφος, που ήταν σαράντα ημερών, θα τον κατεφόβιζε ως βασιλέα.

23. Πώς ο Ηρώδης άρχισε να κινήται με την επιθυμία να φονεύση τον Ιησούν, και ποια σκληρή προσπάθεια κατέβαλε ο Ηρώδης γι’ αυτό τον σκοπό;

²³ Το δεύτερο έτος μετά τη γέννησι του Ιησού ο Βασιλεύς Ηρώδης ο Μέγας στην Ιερουσαλήμ άκουσε από μερικούς μάγους ή αστρολόγους, που είχαν έλθει από την ανατολή, ότι ένας μελλοντικός «βασιλεύς των Ιουδαίων» γεννήθηκε στη χώρα. Δεν είχε γεννηθή τότε στον οίκον του Ηρώδου, μολονότι ο Ηρώδης είχε δέκα συζύγους. Οι Ιουδαίοι αρχιερείς και γραμματείς παρέθεσαν στον Ηρώδη την προφητεία του Μιχαία 5:2, που καθώριζε τον τόπο γεννήσεως του υποσχεμένου βασιλέως στη Βηθλεέμ. Ο Ηρώδης ο Μέγας επλησίαζε να πεθάνη και ήθελε να παραμείνη η βασιλεία στη δική του οικογένεια. Γι’ αυτό εσχεδίασε μυστικά να θανατώση τον αρτιγέννητο κληρονόμο της βασιλείας των Ιουδαίων. «Τότε ο Ηρώδης, ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη σφόδρα, και αποστείλας εφόνευσε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ, και εν πάσι τοις ορίοις αυτής, από δύο ετών και κατωτέρω, κατά τον καιρόν τον οποίον εξηκρίβωσε παρά των μάγων. Τότε επληρώθη το ρηθέν υπό Ιερεμίου του προφήτου, λέγοντος, “Φωνή ηκούσθη εν Ραμά, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς· η Ραχήλ έκλαιε τα τέκνα αυτής, και δεν ήθελε να παρηγορηθή, διότι δεν υπάρχουσι”.»—Ιερεμίας 31:15.

24. Πώς η προσπάθεια του Ηρώδου για τη ζωή του Ιησού εματαιώθη, και προς εκπλήρωσι ποιας προφητείας εδόθη αυτή η οδηγία;

²⁴ Εν τούτοις, ο Ηρώδης ο Μέγας καθυστέρησε. Προτού ακόμη εξαποστείλη τους βρεφοκτόνους του στη Βηθλεέμ δέκα περίπου χιλιόμετρα προς νότον, όπου ήταν ακόμη ο νεαρός Ιησούς, «ιδού, άγγελος του Ιεχωβά φαίνεται κατ’ όναρ εις τον Ιωσήφ, λέγων, Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και φεύγε εις Αίγυπτον· και έσο εκεί εωσού είπω σοι· διότι μέλλει ο Ηρώδης να ζητήση το παιδίον, δια να απολέση αυτό. Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού δια νυκτός, και ανεχώρησεν εις Αίγυπτον· και ήτο εκεί έως της τελευτής του Ηρώδου· δια να πληρωθή το ρηθέν υπό του Ιεχωβά δια του προφήτου, λέγοντος, “Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου”.»—Ματθαίος 2:1-18· Ωσηέ 11:1.

25. Ποιος διεδέχθη τον Ηρώδην τον Μέγαν, κι επάνω σε ποιες περιοχές έγινε κυβερνήτης;

²⁵ Ο Ηρώδης ο Μέγας είχε ένα γυιο που ελέγετο Αρχέλαος, από την τετάρτη σύζυγό του ονομαζομένη Μαλθάκη, η οποία ήταν Σαμαρείτις. Ο Αρχέλαος ήταν έτσι κατά το ήμισυ Σαμαρείτης και κατά το ήμισυ Ιδουμαίος (Εδωμίτης). Η Μαλθάκη είχε κι άλλο γυιο που ωνομάσθη Ηρώδης Αντίπας, ο οποίος επίσης ήταν κατά το ήμισυ Σαμαρείτης και κατά το ήμισυ Ιδουμαίος. Ο Αρχέλαος και ο Ηρώδης Αντίπας ήσαν έτσι αμφιθαλείς αδελφοί. Ο πατέρας των, Ηρώδης ο Μέγας, είχε ως τρίτη σύζυγό του μια Ιουδαία ονομαζομένη Μαριάμνη, θυγατέρα του Αρχιερέως Σίμωνος. Από τη Μαριάμνη (Β) ο Ηρώδης ο Μέγας απέκτησε ένα γυιο ονομαζόμενο Ηρώδη Φίλιππο (Α). Αυτός ο Φίλιππος ήταν έτσι κατά το ήμισυ Ιουδαίος και κατά το ήμισυ Ιδουμαίος. Ήταν ετεροθαλής αδελφός του Αρχελάου και του Ηρώδου Αντίπα. Ο πατέρας των, Ηρώδης ο Μέγας, είχε ως δεύτερη σύζυγό του μια Ιουδαία ονομαζομένη Μαριάμνη (Α), εγγονή του Αρχιερέως Υρκανού 2 των Μακκαβαίων. Από την Ιουδαία αυτή ο Ηρώδης απέκτησε δύο γυιους, τον Αλέξανδρον (Β) και τον Αριστόβουλον (Γ). Ο κατά το ήμισυ Ιουδαίος αυτός Αριστόβουλος απέκτησε θυγατέρα ονομαζομένην Ηρωδιάδα. Η Ηρωδιάς, λοιπόν, ήταν εν μέρει Ιουδαία, ο δε Ηρώδης Φίλιππος Α΄, ο κατά το ήμισυ Ιουδαίος, και ο Ηρώδης Αντίπας, ο κατά το ήμισυ Σαμαρείτης, ήσαν θείοι της. Ο άλλος θείος της Αρχέλαος ο κατά το ήμισυ Σαμαρείτης ήταν εκείνος που διεδέχθη τον Ηρώδην τον Μέγαν στη βασιλεία της Ιουδαίας, της Σαμαρείας και της βορείου Ιδουμαίας, αλλ’ όχι της Γαλιλαίας.

26. Πότε ο Ιησούς έφυγε από την Αίγυπτο, και πού ωδηγήθηκε για να εκπληρωθή η προφητεία;

²⁶ «Τελευτήσαντος δε του Ηρώδου, ιδού, άγγελος του Ιεχωβά φαίνεται κατ’ όναρ εις τον Ιωσήφ εν Αιγύπτω, λέγων, Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και ύπαγε εις γην Ισραήλ· διότι απέθανον οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου. Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και ήλθεν εις γην Ισραήλ. Ακούσας δε ότι Αρχέλαος βασιλεύει επί της Ιουδαίας αντί Ηρώδου του πατρός αυτού, εφοβήθη να υπάγη εκεί· αποκαλυφθείς δε θεόθεν κατ’ όναρ, ανεχώρησεν εις τα μέρη της Γαλιλαίας. Και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ· δια να πληρωθή το ρηθέν δια των προφητών, ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή»—Ματθαίος 2:19-23, ΜΝΚ.

27. Ποια σύντομη αναγραφή υπάρχει για την ανάπτυξι του Ιησού;

²⁷ Για τον Ιησούν, τον Υιόν του Θεού, είναι γραμμένο: «Το δε παιδίον ηύξανε, και εδυναμούτο κατά το πνεύμα, πληρούμενον σοφίας· και χάρις Θεού ήτο επ’ αυτό.»—Λουκάς 2:40.

28. Στο μεταξύ, πού εμεγάλωνε ο Ιωάννης, και τελικά σε ποιο μέρος έζησε;

²⁸ Εν τούτοις, προς νότον στην Ιουδαία, ο Ιωάννης, γυιος του ιερέως Ζαχαρία, πρεσβύτερος δεύτερος εξάδελφος του Ιησού, εμεγάλωνε κι αυτός, πρώτα υπό τον Ηρώδη Αρχέλαον κι ύστερα υπό τους Ρωμαίους πληρεξουσίους. Για τον Ιωάννη είναι γραμμένο: «Το δε παιδίον ηύξανε, και εδυναμούτο κατά το πνεύμα, και ήτο εν ταις ερήμοις, έως της ημέρας καθ’ ην έμελλε να αναδειχθή προς τον Ισραήλ.»—Λουκάς 1:80.

29. (α) Ποια ηλικία είχε ο Ιωάννης όταν ο Αυτοκράτωρ Καίσαρ Αύγουστος απέθανε; (β) Σε ποιο έτος του διαδόχου του έγινε λόγος στον Ιωάννη;

²⁹ Στις 19 Αυγούστου 14 μ.Χ., όταν ο Ιωάννης ήταν δεκαπέντε ετών, πέθανε ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Αύγουστος, έγινε δε άρχων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, περιλαμβανομένης και της Παλαιστίνης, ο Τιβέριος Καίσαρ. Πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια, και ήλθε η άνοιξις του έτους 29 μ.Χ. «Εν δε τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ότε ο Πόντιος Πιλάτος ηγεμόνευε της Ιουδαίας, και τετράρχης της Γαλιλαίας [περιλαμβανομένης της Ναζαρέτ] ήτο ο Ηρώδης [Αντίπας, ο κατά το ήμισυ Σαμαρείτης γυιος του Ηρώδου του Μεγάλου] Φίλιππος δε ο αδελφός αυτού τετράρχης της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδος χώρας, και ο Λυσανίας τετράρχης της Αβιληνής [κοντά στη Δαμασκό της Συρίας], επί αρχιερέων Άννα και Καϊάφα, έγινε λόγος Θεού προς Ιωάννην τον υιόν του Ζαχαρίου, εν τη ερήμω.»

30. Πόσων ετών ήταν τότε ο Ιωάννης, και για ποια καθήκοντα είχε ηλικία;

³⁰ Ο Ιωάννης ήταν τότε τριάντα ετών και είχε την ηλικία που μπορούσε ν’ αναλάβη πλήρη καθήκοντα ιερέως στον ναό του Ηρώδου, στην Ιερουσαλήμ.—Λουκάς 3:1, 2.

31. Πώς προσδιορίζεται ο Ιωάννης ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά από τον Ιωάννη τον γυιο του Ζεβεδαίου;

³¹ Ο Ιωάννης απέκτησε ένα μαθητή, τον Ιωάννη, τον γυιο του Ζεβεδαίου, ο δε μαθητής αυτός Ιωάννης έγραψε για τον κύριό του: «Υπήρξεν άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, ονομαζόμενος Ιωάννης. Ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν, δια να μαρτυρήση περί του φωτός, δια να πιστεύσωσι πάντες δι’ αυτού. Δεν ήτο εκείνος το φως, αλλά δια να μαρτυρήση περί του φωτός. Ήτο το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον.» Ο Ιωάννης, λοιπόν, ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.—Ιωάννης 1:6-9.

32, 33. (α) Τι έτρωγε και έπινε ο Ιωάννης έξω στην έρημο; (β) Γιατί ο Ιωάννης ήταν εκεί και όχι στον ναό ως ιερεύς;

³² Γιατί ο Ιωάννης, ο γυιος του Ζαχαρία, ήταν έξω στην έρημο, αντί να είναι στον ναό του Ιεχωβά, στην Ιερουσαλήμ; Για να εκπληρώση προφητεία. Έως τότε ο Ιωάννης ποτέ δεν είχε πιει διόλου οίνον ούτε σίκερα, ως Ναζηραίος. Ο άγγελος Γαβριήλ το είχε απαγορεύσει αυτό. (Λουκάς 1:15· Αριθμοί 6:1-4· Ματθαίος 11:18, 19) «Αυτός δε ο Ιωάννης είχε το ένδυμα αυτού από τριχών καμήλου, και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού· η δε τροφή αυτού ήτο ακρίδες και μέλι άγριον.»—Ματθαίος 3:4· Λευιτικόν 11:21, 22.

³³ «Εν εκείναις δε ταις ημέραις έρχεται Ιωάννης ο Βαπτιστής, κηρύττων εν τη ερήμω της Ιουδαίας, και λέγων, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Διότι ούτος είναι ο ρηθείς υπό Ησαΐου του προφήτου λέγοντος, “Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ετοιμάσατε την οδόν του Ιεχωβά· ευθείας κάμετε τας τρίβους αυτού”.» (Ματθαίος 3:1-3, ΜΝΚ) Ο Ιωάννης, ως Απεσταλμένος του Θεού, ενεφανίσθη στην έρημο για να εκπληρώση την προφητεία του Ησαΐα 40:3-5 (ΜΝΚ): «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ετοιμάσατε την οδόν του Ιεχωβά· ευθείας κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Θεού ημών. Πάσα φάραγξ θέλει υψωθή, και παν όρος και βουνός θέλει ταπεινωθή· και τα σκολιά θέλουσι γείνει ευθέα· και οι τραχείς τόποι, ομαλοί· και η δόξα του Ιεχωβά θέλει φανερωθή, και πάσα σαρξ ομού θέλει ιδεί· διότι το στόμα του Ιεχωβά ελάλησε.»

34. (α) Σύμφωνα με την προφητεία του αγγέλου Γαβριήλ στον πατέρα του Ιωάννου, τι επρόκειτο να κάμη ο Ιωάννης, και πώς αυτός εξεπλήρωσε εκείνη την προφητεία; (β) Τι έπρεπε να κάμουν οι Ισραηλίται, σε αρμονία με τα λόγια του Μαλαχία λίγο προτού προφητεύση για την έλευσι του Ηλία;

³⁴ Ο άγγελος Γαβριήλ είχε ειπεί στον ιερέα Ζαχαρία ότι ο Ιωάννης θα έστρεφε πολλούς από τους υιούς Ισραήλ στον Ιεχωβά τον Θεόν των και ότι θα ήρχετο προ προσώπου του Ιεχωβά με το πνεύμα και τη δύναμι του Ηλία, «δια να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα, και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, δια να ετοιμάση εις τον Ιεχωβά λαόν προδιατεθειμένον.» (Λουκάς 1:16, 17, ΜΝΚ· Μαλαχίας 4:5, 6) Πώς εξεπλήρωσε ο Ιωάννης εκείνη την προφητεία; Κηρύττοντας ότι οι Ισραηλίται έπρεπε να μετανοήσουν από τις αμαρτίες των απέναντι του Ιεχωβά Θεού, με τον οποίον οι πατέρες των είχαν κάμει μια εθνική διαθήκη μέσω του προφήτου Μωυσέως στο Όρος Σινά της Αραβίας. Επειδή ήσαν γυιοι των πατέρων των, οι καρδιές των έπρεπε να μεταστραφούν σε μια κατάστασι σαν εκείνη των πατέρων των όταν είπαν: «Πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμνει, και θέλομεν υπακούει.» (Έξοδος 24:1-7, ΜΝΚ) Σχετικά με τούτο, είναι διαφωτιστικό να σημειωθή ότι, λίγο προτού προείπη ο προφήτης Μαλαχίας την αποστολή του προφήτου Ηλία για να μεταστρέψη καρδιές, ο Θεός είπε τα εξής: «Ενθυμείσθε τον νόμον του Μωυσέως του δούλου μου, τον οποίον προσέταξα εις αυτόν εν Χωρήβ δια πάντα τον Ισραήλ, τα διατάγματα, και τας κρίσεις.» (Μαλαχίας 4:4-6) Οι Ισραηλίται τώρα έπρεπε να μετανοήσουν, διότι είχαν ακολουθήσει παραδόσεις ανθρώπων, των θρησκευτικών ηγετών των, οι οποίοι πραγματικά παρέβησαν τους νόμους του Θεού.—Ματθαίος 15:1-9.

35. (α) Σε αρμονία με τους λόγους του πατρός του Ιωάννου, από τι είχαν ανάγκη οι Ισραηλίται; (β) Ποιο είδος βαπτίσματος εκήρυττε ο Ιωάννης και τίνος σύμβολο ήταν αυτό το βάπτισμα;

³⁵ Γι’ αυτό οι Ισραηλίται πραγματικά είχαν ανάγκη της θείας συγχωρήσεως των αμαρτιών των. Όταν δε περιετμήθη ο Ιωάννης, ο πατέρας του είπε γι’ αυτόν: «Θέλεις προπορευθή προ προσώπου του Ιεχωβά, εις το να ετοιμάσης τας οδούς αυτού, εις το να δώσης γνώσιν σωτηρίας εις τον λαόν αυτού, δια της αφέσεως των αμαρτιών αυτών, δια σπλάγχνα ελέους του Θεού ημών.» (Λουκάς 1:76-78) Σύμφωνα με την πρόρρησι, λοιπόν, «Ήτο ο Ιωάννης βαπτίζων εν τη ερήμω, και κηρύττων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών. Και εξήρχοντο προς αυτόν όλος ο τόπος της Ιουδαίας, και οι Ιεροσολυμίται, και εβαπτίζοντο πάντες εν τω Ιορδάνη ποταμώ υπ’ αυτού, εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών.» (Μάρκος 1:1-5· Λουκάς 3:3-6) Το βάπτισμά των ήταν ένα σύμβολον της μετανοίας των.

36. Βλέποντας τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους ερχομένους να βαπτισθούν, τι θυμήθηκε ο Ιωάννης, κι έτσι τι είπε δίνοντας προειδοποίησι;

³⁶ Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι ήσαν οι δύο κύριες θρησκευτικές αιρέσεις μεταξύ των Ισραηλιτών τότε, και είχαν παραπλανήσει τον λαό με ανθρώπινες παραδόσεις και με άλλους τρόπους. Όταν ο Ιωάννης είδε μερικούς απ’ αυτούς να έρχωνται για να βαπτισθούν, θυμήθηκε ότι είχε σταλή πριν από μια μεγάλη και φοβερή ημέρα του Ιεχωβά, οπότε η γη, ή οι κάτοικοί της, θα προωρίζοντο για καταστροφή. «Ιδών δε πολλούς εκ των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ερχομένους εις το βάπτισμα αυτού, είπε προς αυτούς, Γεννήματα εχιδνών, τις έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής; Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας· και μη φαντασθήτε να λέγητε καθ’ εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· διότι σας λέγω, ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ. Ήδη δε και η αξίνη κείται προς την ρίζαν των δένδρων· παν λοιπόν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν, εκκόπτεται, και εις πυρ βάλλεται. Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι εις μετάνοιαν· ο δε οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα· αυτός θέλει σας βαπτίσει εν πνεύματι αγίω και πυρί. Όστις κρατεί το πτυάριον εν τη χειρί αυτού, και θέλει διακαθαρίσει το αλώνιον αυτού, και θέλει συνάξει τον σίτον αυτού εις την αποθήκην· το δε άχυρον θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω.»—Ματθαίος 3:7-12.

37. Σύμφωνα με τη συμβολική γλώσσα του Ιωάννου, πώς επρόκειτο ο Ερχόμενος να ευλογήση μερικούς και να καταστρέψη άλλους;

³⁷ Ο Ερχόμενος, λοιπόν, μερικούς θα ευλογούσε και άλλους θα κατέστρεφε. Τα συμβολικά δένδρα που θα παρήγαν καλόν καρπό σε αρμονία με τη μετάνοιά των, που εσυμβολίζετο από το εν ύδατι βάπτισμα, θα ευλογούντο και θα εβαπτίζοντο με άγιο πνεύμα. Τα συμβολικά δένδρα, που δεν παρήγαν τέτοιον καρπό, θα εκόπτοντο και θα ερρίπτοντο σε μια καταστροφή σαν σε πυρ. Ενώ η καρποφόρος τάξις, όπως ο σίτος, θα συνελέγετο ασφαλώς στη συμβολική αποθήκη, η άκαρπη τάξις, όπως το άχυρο, θα απεχωρίζετο και θα εβαπτίζετο με καταστροφή σαν με φωτιά.

38. Η καρποφορία της μετανοίας ποια μορφή έπρεπε να λάβη, σύμφωνα με ό,τι έλεγε ο Ιωάννης στα πλήθη που ερωτούσαν, περιλαμβανομένων των τελωνών;

³⁸ Κάθε είδους Ισραηλίται ήρχοντο στον Ιωάννη για να βαπτισθούν: εταίρες ή πόρνες, τελώναι, στρατιώται και θρησκευτικοί αιρεσιώται. Ήταν καιρός παραγωγής καρπού μετανοίας σε μορφή ανιδιοτελείας και γενναιοφροσύνης και απαλλαγής από κατάθλιψι. Σύμφωνα με αυτά, όταν τα πλήθη των ακροατών ερωτούσαν: «Τι λοιπόν θέλομεν κάμει;» ο Ιωάννης απαντούσε: «Ο έχων δυο χιτώνας ας μεταδώση εις τον μη έχοντα· και ο έχων τροφάς ας κάμη ομοίως.» Όταν οι τελώναι ερώτησαν: «Διδάσκαλε, τι θέλομεν κάμει;» ο Ιωάννης είπε: «Μη εισπράττετε μηδέν περισσότερον παρά το διατεταγμένον εις εσάς.»

39. (α) Τι έλεγε ο Ιωάννης σ’ εκείνους, που ήσαν σε στρατιωτική υπηρεσία και γιατί; (β) Ποιες συνήθειες εδίδασκε, επίσης, ο Ιωάννης τους μαθητάς του να τηρούν;

³⁹ Εκείνον τον καιρό οι Ισραηλίται ήσαν κάτω από τη διαθήκη του νόμου που είχαν συνάψει με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτή η διαθήκη τούς επέτρεπε να είναι στρατιώται και να εμπλέκωνται σε σαρκικούς πολέμους, όπως είχαν κάμει οι Μακκαβαίοι. Γι’ αυτό, ο Ιωάννης δεν είπε στους στρατιώτας να εγκαταλείψουν το στράτευμα. «Ηρώτων δε αυτόν και στρατιωτικοί, λέγοντες, Και ημείς τι θέλομεν κάμει;» Και τους είπε: «Μη βιάσητε μηδένα, μηδέ συκοφαντήσητε· και αρκείσθε εις τα σιτηρέσιά σας.» (Λουκάς 3:10-14) Ο Ιωάννης, επίσης, εδίδασκε τους ακολούθους του που εβαπτίζοντο να νηστεύουν εκτός από τις εθνικές ημέρες νηστείας, καθώς και να προσεύχωνται στον Θεό με τον οποίον ήσαν σε σχέσι διαθήκης. Το υπόμνημα λέγει: «Οι μαθηταί του Ιωάννου νηστεύουσι συχνά, και κάμνουσι δεήσεις.» Η διδασκαλία του να προσεύχωνται υπενθυμίζεται σ’ αυτή την απαίτησι: «Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα, καθώς και ο Ιωάννης εδίδαξε τους μαθητάς αυτού.» (Λουκάς 5:33· 11:1) Το βάπτισμά του εκλήθη «βάπτισμα του Ιωάννου.»—Πράξεις 19:3.

40. Τι επρόσμεναν γενικά τότε, και πώς ο Ιωάννης απέδειξε ότι ήταν ένας πιστός μάρτυς σχετικά μ’ αυτές τις προσδοκίες;

⁴⁰ Ο λαός δεν μπόρεσε να εξακριβώση ποια θέσι ακριβώς κατέλαβε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στον σκοπό του Θεού. «Ενώ δε επρόσμενεν ο λαός, και διελογίζοντο πάντες εν ταις καρδίαις αυτών περί του Ιωάννου, μήποτε αυτός είναι ο Χριστός, απεκρίθη ο Ιωάννης προς πάντας.» Ετόνισε ότι δεν ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός. «Και άλλα πολλά προτρέπων ευηγγελίζετο τον λαόν.» (Λουκάς 3:15, 16, 18) Οι Ιουδαίοι γραμματείς έλεγαν ότι πριν από τον Μεσσία έπρεπε πρώτα να έλθη ο Ηλίας. Οι θρησκευτικοί ηγέται ανέμεναν, επίσης, τον υποσχεμένο προφήτη, ο οποίος επρόκειτο να είναι όπως ο Μωυσής. Ο Ιωάννης δεν ισχυρίσθη ότι ήταν ο υποσχεμένος εκείνος προφήτης, ούτε ότι ήταν ο Ηλίας μετενσαρκωμένος ή αναστημένος από τους νεκρούς. Ο Ιωάννης ήταν ένας πιστός μάρτυς.

41. Ποιες ερωτήσεις έκαμαν στον Ιωάννην οι ιερείς και οι Λευίται από την Ιερουσαλήμ, και πώς αυτός προσδιώρισε την ταυτότητά του σ’ αυτούς;

⁴¹ «Και αύτη είναι η μαρτυρία του Ιωάννου, ότε απέστειλαν οι Ιουδαίοι εξ Ιεροσολύμων ιερείς και Λευίτας, δια να ερωτήσωσιν αυτόν, Συ τις είσαι; Και ωμολόγησε, και δεν ηρνήθη· και ωμολόγησεν, Ότι δεν είμαι εγώ ο Χριστός. Και ηρώτησαν αυτόν, Τι λοιπόν; Ηλίας είσαι συ; και λέγει, Δεν είμαι. Ο προφήτης είσαι συ; και απεκρίθη, Ουχί. Είπαν λοιπόν προς αυτόν, Τις είσαι; δια να δώσωμεν απόκρισιν εις τους αποστείλαντας ημάς· τι λέγεις περί σεαυτού; Απεκρίθη, Εγώ είμαι “φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ευθύνατε την οδόν του Ιεχωβά,” καθώς είπεν Ησαΐας ο προφήτης.»

42. Τι είπε σ’ αυτούς ο Ιωάννης όσον αφορά το γιατί εβάπτιζε;

⁴² «Οι δε απεσταλμένοι ήσαν εκ των Φαρισαίων· και ηρώτησαν αυτόν, και είπον προς αυτόν, Δια τι λοιπόν βαπτίζεις, εάν συ δεν ήσαι ο Χριστός, ούτε ο Ηλίας, ούτε ο προφήτης; Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιωάννης, λέγων, Εγώ βαπτίζω εν ύδατι· εν μέσω δε υμών ίσταται εκείνος, τον οποίον σεις δεν γνωρίζετε· αυτός είναι ο οπίσω μου ερχόμενος, όστις είναι ανώτερός μου· του οποίου εγώ δεν είμαι άξιος να λύσω το λωρίον του υποδήματος αυτού. Ταύτα έγειναν εν Βηθαβαρά (Βηθανία) πέραν του Ιορδάνου, όπου ήτο ο Ιωάννης βαπτίζων.»—Ιωάννης 1:19-28.

43. (α) Σύμφωνα με τον Ιωάννην, γιατί ήταν επείγουσα η μετάνοια; (β) Ποιο είδος βασιλείας εκήρυττε ο Ιωάννης, και συνεπώς από ποια πηγή ήταν το βάπτισμά του;

⁴³ Ο Ιωάννης είπε τον λόγο, για τον οποίον ήταν επείγουσα η μετάνοια. Είπε: Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Δηλαδή, η βασιλεία του Θεού, διότι η λέξις «ουρανοί» σημαίνει ενίοτε τον Θεό, που έχει τον θρόνο του στον ουρανό. (Δανιήλ 4:25, 26) Ο Ιωάννης εφρόντισε με προσοχή να προσδιορίση ότι η βασιλεία, την οποίαν εκήρυττε δεν ήταν μια αποκατάστασις της βασιλείας των Μακκαβαίων, την οποίαν ο Ρωμαίος κυβερνήτης ανέτρεψε στο έτος 63 μ.Χ. μέσω του Στρατηγού Πομπηίου. Ο Ιωάννης δεν υπεκίνησε στασιασμόν εναντίον του Ρωμαίου Ηγεμόνος Ποντίου Πιλάτου στην Ιερουσαλήμ, ούτε εναντίον του Ρωμαίου εκπροσώπου Ηρώδου Αντίπα, τετράρχου της Γαλιλαίας. Ο Ιωάννης εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού και ανήγγελλε απλώς την έλευσι του βασιλικού εκπροσώπου του Θεού. Απεστάλη για να βαπτίση εκείνον. Το βάπτισμα του Ιωάννου ήταν από τον ουρανό—πράγμα το οποίον οι Ιουδαίοι ηγέται δεν ήθελαν ν’ αναγνωρίσουν.—Ματθαίος 21:23-27.

44. Σε ποιον μήνα του βαπτιστικού έργου του Ιωάννου ο Ιησούς εξακολουθούσε να κάνη έργο ξυλουργού, κι έτσι σε ποια ηλικία έφθανε ο Ιησούς;

⁴⁴ Τον έκτο μήνα του βαπτιστικού έργου του Ιωάννου, στα μέσα περίπου του εβδόμου Ιουδαϊκού μηνός Τισρί ή Εθανείμ, την 1η Οκτωβρίου περίπου του έτους 29 μ.Χ., σύμφωνα με το δικό μας ημερολόγιο, ο δεύτερος εξάδελφος του Ιωάννου, ο Ιησούς, έκανε έργον ξυλουργού στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας που ήταν κάτω από τη δικαιοδοσία του τετράρχου Ηρώδου Αντίπα και έφθανε τότε σε ηλικία τριάντα ετών.

45. Πώς περιγράφει ο Ματθαίος το γεγονός της βαπτίσεως του Ιησού;

⁴⁵ «Τότε έρχεται ο Ιησούς από της Γαλιλαίας εις τον Ιορδάνην προς τον Ιωάννην, δια να βαπτισθή υπ’ αυτού. Ο δε Ιωάννης εκώλυεν αυτόν, λέγων, Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ; Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην. Τότε αφίνει αυτόν. Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού, ηνοίχθησαν εις αυτόν οι ουρανοί, και είδε το πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν, και ερχόμενον επ’ αυτόν. Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»—Ματθαίος 3:13-17· Μάρκος 1:9, 11.

46. Τι δείχνει τη σοβαρότητα του Ιησού όταν εβαπτίσθη, και ποια ηλικία είχε, και τίνος υιός ήταν;

⁴⁶ Ο Ιησούς προσηύχετο, αλλά δεν εξωμολογείτο αμαρτίες, όταν ο Ιωάννης τον εβύθισε κάτω από τα ύδατα. «Αφού δε εβαπτίσθη πας ο λαός, βαπτισθέντος και του Ιησού, και προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός, και κατέβη το πνεύμα το άγιον εν σωματική μορφή, ως περιστερά, επ’ αυτόν· και έγεινε φωνή εκ του ουρανού, λέγουσα, Συ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις σε ευηρεστήθην. Και αυτός ο Ιησούς, άρχιζε να ήναι ως τριάκοντα ετών, ων (καθώς ενομίζετο) υιός Ιωσήφ [γαμβρού] του Ηλί.»—Λουκάς 3:21-23.

47. (α) Ο Ιησούς ενήστευσε ως ένας μαθητής του Ιωάννου, ή κάτω από ποιες άλλες συνθήκες; (β) Ποιους είχε σταλή ο Ιωάννης να προετοιμάση, και πώς αυτός ήταν όμοιος με θυρωρόν ενός ποιμνιοστασίου;

⁴⁷ Με το εν ύδατι βάπτισμά του ο Ιησούς δεν έγινε ένας άλλος μαθητής του Ιωάννου. Αντιθέτως, ο Ιωάννης μπορούσε τώρα να υποδεικνύη στους μαθητάς του τον Ιησούν ως τον Υιόν του Θεού. Αυτή η ευκαιρία ήλθε στον Ιωάννη ύστερα από σαράντα μέρες περίπου. Μολονότι ο Ιωάννης εδίδασκε στους μαθητάς του να νηστεύουν, ο ίδιος ποτέ δεν ενήστευσε σαράντα μέρες συνεχώς, όπως είχαν κάμει οι προφήται Μωυσής και Ηλίας. Εν τούτοις, ο βαπτισμένος Ιησούς το έπραξε αυτό αμέσως μετά το βάπτισμά του από τον Ιωάννη, διότι το πνεύμα του Θεού, που ήταν στον Ιησού, τον έφερε στην έρημο, όπου ενήστευσε σαράντα μέρες και επειράσθη από τον Σατανά ή Διάβολο, τον Πειραστή. (Ματθαίος 4:1-11· Μάρκος 1:12· Λουκάς 4:1-13) Όταν ο Ιωάννης εβάπτισε τον Ιησούν, κανείς άλλος δεν παρίστατο. Αλλ’ ο Ιωάννης είχε σταλή «δια να ετοιμάση εις τον Ιεχωβά λαόν προδιατεθειμένον,» και τώρα ο Ιωάννης είχε ένα σημαντικό αριθμό μαθητών από τα «πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» Αυτοί είχαν συναχθή στην ποίμνη του Ιεχωβά επί γης, ο δε Ιωάννης ο Βαπτιστής ενεργούσε ως ένας φύλακας του ποιμνίου, αναμένοντας να διαβιβάση αυτά τα πρόβατα, όχι στον ίδιο τον Ιεχωβά Θεό, αλλά στον εκπρόσωπο του Ιεχωβά, στον Υιόν του Θεού, στον Ιησού Χριστό. Προς τούτο αναγινώσκομε: «Όστις . . . εισέρχεται δια της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων. Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει· και τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά.» (Ιωάννης 10:2, 3· Ματθαίος 10:6) Μεταξύ των μαθητών του Ιωάννου, των προβάτων της ποίμνης, ήσαν ο Ιωάννης ο υιός του Ζεβεδαίου και ο Ανδρέας ο αδελφός του Πέτρου.

48, 49. (α) Ποιος είχε αποστείλει τον Ιωάννην να βαπτίζη, και για ποιον εξέχοντα λόγον; (β) Για ποια γεγονότα όσον αφορά τη σχέσι του Ιησού έδωσε μαρτυρία ο Ιωάννης;

⁴⁸ Την επόμενη μέρα μετά την επίσκεψι των ιερέων και των Λευιτών από την Ιερουσαλήμ, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής «βλέπει . . . τον Ιησούν ερχόμενον προς αυτόν, και λέγει, ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Ούτος είναι περί ου εγώ είπον, Οπίσω μου έρχεται ανήρ, όστις είναι ανώτερός μου, διότι ήτο πρότερός μου. Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν· αλλά δια να φανερωθή εις τον Ισραήλ, δια τούτο ήλθον εγώ βαπτίζων εν τω ύδατι. Και εμαρτύρησεν ο Ιωάννης, λέγων, Ότι είδον το πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού, και έμεινεν επ’ αυτόν. Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν· αλλ’ ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι, εκείνος μοι είπεν, Εις όντινα ίδης το πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν πνεύματι αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού.»—Ιωάννης 1:29-34.

⁴⁹ Ο Ιωάννης έδωσε μαρτυρίαν, όχι ότι ο Ιησούς ήταν ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός, αλλ’ ότι ο Ιησούς ήταν ο Αμνός του Θεού, ο Υιός του Ιεχωβά Θεού. Ο δε μαθητής του Ιωάννου, δηλαδή, ο Ιωάννης ο υιός του Ζεβεδαίου, είπε: «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν· ο Μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.»—Ιωάννης 1:18.

50. Σε ποιους δύο μαθητάς συνέστησε ο Ιωάννης τον Ιησούν ως τον υιόν του Θεού, και πώς ενήργησαν αυτοί αμέσως λόγω του γεγονότος αυτού;

⁵⁰ Αφού ο Ιωάννης ο Βαπτιστής διεκήρυξε για πρώτη φορά ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, «τη επαύριον πάλιν ίστατο ο Ιωάννης, και δύο εκ των μαθητών αυτού [ο Ανδρέας κι ο Ιωάννης ο υιός του Ζεβεδαίου]· και εμβλέψας εις τον Ιησούν περιπατούντα, λέγει, Ιδού ο Αμνός του Θεού. Και ήκουσαν αυτόν οι δύο μαθηταί λαλούντα, και ηκολούθησαν τον Ιησούν. Στραφείς δε ο Ιησούς και ιδών αυτούς ακολουθούντας, λέγει προς αυτούς, Τι ζητείτε; Οι δε είπον προς αυτόν, Ραββί, (το οποίον ερμηνευόμενον λέγεται, Διδάσκαλε,) πού μένεις; Λέγει προς αυτούς, Έλθετε και ίδετε. Ήλθον και είδον πού μένει· και έμειναν παρ’ αυτώ την ημέραν εκείνην· η δε ώρα ήτο ως δεκάτη. Ήτο Ανδρέας ο αδελφός του Σίμωνος Πέτρου εις εκ των δύο, οίτινες ήκουσαν περί αυτού παρά του Ιωάννου, και ηκολούθησαν αυτόν.»—Ιωάννης 1:35-40.

51. (α) Έτσι τι άρχισε να κάνη ο Ιωάννης για εκπλήρωσι της αποστολής του; (β) Πώς ο Ιησούς έκαμε διεύρυνσι του έργου του Ιωάννου, και με ποια αποτελέσματα;

⁵¹ Ο Ιωάννης έτσι άρχισε να μεταστρέφη τους μαθητάς του προς τον Αμνόν του Θεού, τον Υιόν του Θεού, τον εκπρόσωπον του Ιεχωβά Θεού, διότι αυτοί ήσαν ‘λαός προδιατεθειμένος,’ που ήσαν ‘έτοιμοι δια τον Ιεχωβά.’ Επέρασε το πάσχα του έτους 30 μ.Χ. (Ιωάννης 2:12-23) Κατόπιν ο Ιησούς έκαμε διεύρυνσι του έργου Ιωάννου του Βαπτιστού. Πώς; Η αφήγησις απαντά: «Μετά ταύτα ήλθεν ο Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις την γην της Ιουδαίας, και εκεί διέτριβε μετ’ αυτών, και εβάπτιζεν. Ήτο δε και ο Ιωάννης βαπτίζων εν Αινών πλησίον του Σαλείμ [στο επάνω μέρος του Ιορδάνου προς την Γαλιλαίαν], διότι ήσαν εκεί ύδατα πολλά· και ήρχοντο και εβαπτίζοντο. Επειδή ο Ιωάννης δεν ήτο έτι βεβλημένος εις την φυλακήν.» (Ιωάννης 3:22-24) Ετελείτο το βάπτισμα του Ιωάννου, διότι ο Ιησούς δεν εβάπτιζε στο δικό του όνομα. «Ο Ιησούς αυτός δεν εβάπτιζεν, αλλ’ οι μαθηταί αυτού.» Μερικοί από τους μαθητάς του Ιησού υπήρξαν προσωπικοί μαθηταί του Ιωάννου του Βαπτιστού. «Ο Ιησούς πλειοτέρους μαθητάς κάμνει και βαπτίζει παρά ο Ιωάννης.»—Ιωάννης 4:1, 2 .

52. Στο όνομα τίνος εβαπτίζοντο όλοι αυτοί που μετανοούσαν, και από ποιο θαύμα δεν συνωδεύετο το βάπτισμά των, λόγω του ότι ήταν βάπτισμα του Ιωάννου;

⁵² Εκείνοι που εβαπτίζοντο από τους μαθητές του Ιησού, καθώς και οι βαπτιζόμενοι από τον Ιωάννη, εβαπτίζοντο στο όνομα του Ιεχωβά Θεού, διότι Εκείνος είχε στείλει τον Ιωάννη να βαπτίζη. Ήταν ένα βάπτισμα Ισραηλιτών για συμβολισμό μετανοίας για συγχώρησι αμαρτιών. (Λουκάς 3:3) Εν τούτοις, οι μαθηταί του Ιησού, αφού εβάπτιζαν τους Ισραηλίτας που μετανοούσαν, δεν επέθεταν τα χέρια των επάνω σ’ αυτούς και δεν τους μετέδιδαν χαρίσματα του αγίου πνεύματος. Τέτοια πνευματικά χαρίσματα δεν συνόδευαν το βάπτισμα του Ιωάννου.—Πράξεις 19:1-7.

53. Τι σχόλιον έκαμε ο Ιωάννης για το γεγονός ότι ο Ιησούς εκτελούσε βάπτισμα και όλοι προφανώς επήγαιναν σ’ αυτόν αντί στον Ιωάννη;

⁵³ Μερικοί μαθηταί, τουλάχιστον οι νέοι, τους οποίους ο Ιωάννης δεν μπόρεσε να συστήση στον Ιησούν, ήσαν ακόμη με τον Ιωάννη. «Έγεινε λοιπόν συζήτησις περί καθαρισμού παρά των μαθητών του Ιωάννου με Ιουδαίους τινάς· και ήλθον προς τον Ιωάννην και είπον προς αυτόν, Ραββί, εκείνος όστις ήτο μετά σου πέραν του Ιορδάνου, εις τον οποίον συ εμαρτύρησας, ιδού ούτος βαπτίζει, και πάντες έρχονται προς αυτόν. Απεκρίθη ο Ιωάννης και είπε, Δεν δύναται ο άνθρωπος να λαμβάνη ουδέν, εάν δεν ήναι δεδομένον εις αυτόν εκ του ουρανού. Σεις αυτοί είσθε μάρτυρές μου ότι είπον, Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι είμαι απεσταλμένος έμπροσθεν εκείνου. Όστις έχει την νύμφην, είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν δια την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη. Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττόνωμαι.»—Ιωάννης 3:25-30.

54. Έτσι σε ποια τάξι δεν έθετε τον εαυτό του ο Ιωάννης, και στην εκτέλεσι ποιας υπηρεσίας σχετικά με αυτήν διεπίστωσε ότι ήταν πλήρης η χαρά του;

⁵⁴ Ο Ιωάννης ητοίμαζε ένα «λαόν προδιατεθειμένον» για τον εκπρόσωπον του Ιεχωβά, τον οποίον ο Ιωάννης τώρα εχαρακτήριζε ως Νυμφίον. Εγνώριζε ότι αυτή η τάξις της «νύμφης,» αυτός ο προδιατεθειμένος λαός, έπρεπε να μεταστραφή προς τον Νυμφίον, τον Ιησούν, τον οποίον είχε χρίσει ο Ιεχωβά. Ο Ιωάννης δεν είχε θέσει τον εαυτό του σ’ αυτή την τάξι της «νύμφης,» η οποία θα ενυμφεύετο στον ωρισμένο καιρό με τον Νυμφίο, τον Ιησού, αλλ’ έχαιρε να υπηρετή ως «φίλος του νυμφίου» για να παρουσιάση την τάξι της «νύμφης» στον Νυμφίο. Όταν, μετά τις προσπάθειές του, ο Ιωάννης άκουσε τον Νυμφίον Ιησούν να ομιλή στα πρώτα μέλη της τάξεως της «νύμφης,» διεπίστωσε ότι ήταν πλήρης η προβλεπομένη χαρά του. Δεν εζηλοτύπησε, αλλ’ έχαιρε να εκπληρώση την αποστολή του από τον Ιεχωβά Θεό.

55. Πότε ο Ιησούς αφήκε την Ιουδαία για τη Γαλιλαία, και πώς ο Ιωάννης αφηρέθη από τον αγρό δράσεως, και για ποιο λόγο;

⁵⁵ Όταν ο Ιησούς άκουσε ότι οι θρησκευτικοί Φαρισαίοι έμαθαν ότι αυτός εβάπτιζε περισσοτέρους μαθητές από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, έφυγε, από την Ιουδαία και πήγε στη Γαλιλαία, διερχόμενος από τη Σαμάρεια. (Ιωάννης 4:1-54) Τότε ήταν που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ύστερ’ από μια ενεργό διακονία βραχύτερη από δύο έτη, αφηρέθη βίαια από τον αγρό, αφήνοντας τον Ιησούν και τους μαθητάς του να συνεχίσουν το έργον. Το εδάφιο Ματθαίος 4:12 καθορίζει τον χρόνο, λέγοντας: «Ακούσας δε ο Ιησούς ότι ο Ιωάννης παρεδόθη, ανεχώρησεν εις την Γαλιλαίαν.» Ποιοι είχαν συλλάβει τον Ιωάννη, και γιατί; Ο Ιουδαίος Ιστορικός του πρώτου αιώνος, Φλάβιος Ιώσηπος αποδίδει σε πολιτικούς λόγους τη σύλληψι του Ιωάννου.f Εν τούτοις, οι Άγιες Γραφές, σε αφηγήσεις τριών μαθητών του Ιησού, αποδίδουν σε ηθικό ζήτημα, σε παράβασι του Θείου νόμου, τον κύριο λόγο της συλλήψεως.

56. Το μίσος ποιας γυναικός είχε προκαλέσει ο Ιωάννης, και κάτω από ποιον νόμον ήταν αυτή θρησκευτικώς, και πώς τον είχε παραβιάσει;

⁵⁶ Πριν από εννεακόσια και πλέον χρόνια ο προφήτης Ηλίας είχε προκαλέσει το μίσος μιας γυναίκας, της Βασιλίσσης Ιεζάβελ. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο άνθρωπος που ήλθε με το πνεύμα και τη δύναμι του Ηλία, ομοίως επροκάλεσε το μίσος μιας γυναικός, της συζύγου του τετράρχου της Γαλιλαίας Ηρώδου Αντίπα, κατά το ήμισυ Σαμαρείτου γυιου του Βασιλέως Ηρώδου του Μεγάλου. Η γυναίκα, όμως, υπήρξε σύζυγος του εν μέρει θείου της, ετεροθαλούς αδελφού του Ηρώδου Αντίπα, δηλαδή, του Ηρώδου Φιλίππου, κατά το ήμισυ Ιουδαίου γιου του Βασιλέως Ηρώδου του Μεγάλου. Τόσον ο Ηρώδης Φίλιππος όσον κι ο ετεροθαλής αδελφός του Ηρώδης Αντίπας ήσαν περιτετμημένοι προσήλυτοι στη θρησκεία των Ιουδαίων κι επομένως ήσαν κάτω από τον Θείο νόμο δια Μωυσέως. Επί πλέον, η γυναίκα, για την οποία γίνεται λόγος εδώ ήταν εγγονή του Βασιλέως Ηρώδου του Μεγάλου, και, από την πλευρά της μάμμης της, ήταν τρισεγγονή του Ιουδαίου Αρχιερέως Υρκανού Β΄. Αυτή η γυναίκα, που ήταν έτσι εν μέρει Ιουδαία και εν μέρει Ιδουμαία, κι ελέγετο Ηρωδιάς, ήταν ομοίως κάτω από τον Θείο νόμο δια Μωυσέως. Στο Λευιτικόν 18:16, ο νόμος αυτός απαγόρευε έναν τέτοιον αιμομικτικό γάμο, λέγοντας: «Ασχημοσύνην γυναικός του αδελφού σου δεν θέλεις αποκαλύψει· είναι η ασχημοσύνη του αδελφού σου.» Τόσον ο Ηρώδης Αντίπας όσο και η Ηρωδιάς ήσαν παραβάται του Θείου νόμου, προς τον οποίον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κατηύθυνε τους Ιουδαίους και τους προσηλύτους Ιουδαίους.

57. Ποιος συνέλαβε τον Ιωάννη, και γιατί;

⁵⁷ Τα εδάφια Μάρκος 6:17-20 λέγουν: «Αυτός ο Ηρώδης απέστειλε και επίασε τον Ιωάννην, και έδεσεν αυτόν εν τη φυλακή, δια την Ηρωδιάδα την γυναίκα Φιλίππου του αδελφού αυτού, επειδή είχε λάβει αυτήν εις γυναίκα. Διότι ο Ιωάννης έλεγε προς τον Ηρώδην, Ότι δεν σοι είναι συγκεχωρημένον να έχης την γυναίκα του αδελφού σου. Η δε Ηρωδιάς εμίσει αυτόν, και ήθελε να θανατώση αυτόν· και δεν ηδύνατο. Διότι ο Ηρώδης εφοβείτο τον Ιωάννην, γνωρίζων αυτόν άνδρα δίκαιον και άγιον· και διεφύλαττεν αυτόν· και έκαμνε πολλά, ακούων αυτού, και ευχαρίστως ήκουεν αυτού.» Τα εδάφια Λουκάς 3:18-20 λέγουν για τον Ιωάννη: «Και άλλα πολλά προτρέπων ευηγγελίζετο τον λαόν. Ο δε Ηρώδης ο τετράρχης, ελεγχόμενος υπ’ αυτού περί της Ηρωδιάδος της γυναικός Φιλίππου του αδελφού αυτού, και περί πάντων των κακών όσα έπραξεν ο Ηρώδης, προσέθεσε και τούτο επί πάσι, και κατέκλεισε τον Ιωάννην εν τη φυλακή.»

58. Πού ήταν φυλακισμένος ο Ιωάννης, και ποιο άγγελμα άρχισε να κηρύττη ο Ιησούς μετά τη φυλάκισι του Ιωάννου;

⁵⁸ Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος λέγει ότι ο Ηρώδης Αντίπας έκλεισε τον Ιωάννη στη φυλακή του φρουρείου Μαχαιρούς, το οποίον βρίσκεται ψηλότερα από τις βορειοανατολικές ακτές της Νεκράς Θαλάσσης. Εν τούτοις, σήμερα θεωρείται απίθανο ότι ο Ιωάννης είχε φυλακισθή εκεί, κοντά στο νότιο άκρον της Περαίας (σημερινής Ιορδανίας), περιοχής του Ηρώδου Αντίπα, τόσο μακριά από την Ιερουσαλήμ. Όσον αφορά τον Ιησού, «ακούσας . . . ότι ο Ιωάννης παρεδόθη, ανεχώρησεν εις την Γαλιλαίαν. Και αφήσας την Ναζαρέτ, ήλθε και κατώκησεν εις Καπερναούμ την παραθαλασσίαν [της Γαλιλαίας], . . . Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» «Και περιήρχετο ο Ιησούς όλην την Γαλιλαίαν, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας, και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν μεταξύ του λαού.» (Ματθαίος 4:12-17, 23· Μάρκος 1:14, 15) Εν τούτοις, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρέμενε δέσμιος στη φυλακή.

59. Ποιο ερώτημα έκαμε ο Ιωάννης για τον Ιησού, και ποια επιβλητική αλλ’ ασφαλή απάντησι έδωσε ο Ιησούς εκεί στο έδαφος του Ηρώδου Αντίπα;

⁵⁹ «Και απήγγειλαν προς τον Ιωάννην οι μαθηταί αυτού περί πάντων τούτων. Και προσκαλέσας ο Ιωάννης δύο τινάς των μαθητών αυτού, έπεμψε προς τον Ιησούν, λέγων, Συ είσαι ο ερχόμενος, ή άλλον προσδοκώμεν; Και ελθόντες προς αυτόν οι άνθρωποι, είπον, Ιωάννης ο Βαπτιστής απέστειλεν ημάς προς σε, λέγων, Συ είσαι ο ερχόμενος, ή άλλον προσδοκώμεν; Εν αυτή δε τη ώρα [ο Ιησούς] εθεράπευσε πολλούς από νόσων και μαστίγων, και πνευμάτων πονηρών, και εις τυφλούς πολλούς εχάρισε το βλέπειν. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτούς, Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε, ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται· και μακάριος είναι όστις δεν εσκανδαλίσθη εν εμοί.» (Λουκάς 7:18-23) Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν είπε δημοσία, εκεί στο έδαφος του Ηρώδου Αντίπα, ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός που επρόκειτο να έλθη. Δεν έδωσε στον λαό ή στον άρχοντα την εσφαλμένη ιδέα ότι αυτός επρόκειτο ν’ αποκαταστήση την επίγεια βασιλεία του Δαβίδ σε όλον τον Ισραήλ. Σε μια μεταγενέστερη περίπτωσι οι Φαρισαίοι είπαν στον Ιησού: «Έξελθε, και αναχώρησον εντεύθεν, διότι ο Ηρώδης θέλει να σε θανατώση.» Ο Ιησούς είπε: «Υπάγετε και είπατε προς την αλώπεκα ταύτην, Ιδού, εκβάλλω δαιμόνια, και κάμνω θεραπείας σήμερον και αύριον, και την τρίτην ημέραν τελειούμαι.»—Λουκάς 13:31, 32.

60. Μετά την αναχώρησι των απεσταλμένων του Ιωάννου, πόσο «μέγας» είπε ο Ιησούς ότι ήταν ο Ιωάννης, και ποιες προφητείες εξεπλήρωνε;

⁶⁰ Αφού ανεχώρησαν οι δύο απεσταλμένοι του Ιωάννου για να του πουν ό,τι είχαν ιδεί και ακούσει σε απάντησι του ερωτήματός του, ο Ιησούς είπε στα πλήθη για τον Ιωάννη: «Τι εξήλθετε εις την έρημον να ίδητε; κάλαμον υπό ανέμου σαλευόμενον; Αλλά τι εξήλθετε να ίδητε; άνθρωπον ενδεδυμένον μαλακά ιμάτια; ιδού, οι τα μαλακά φορούντες εν τοις οίκοις των βασιλέων ευρίσκονται. Αλλά τι εξήλθατε να ίδητε; προφήτην; ναι, σας λέγω, και περισσότερον προφήτου· διότι ούτος είναι περί του οποίου είναι γεγραμμένον, “Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου.” Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού. Από δε των ημερών Ιωάννου του Βαπτιστού έως του νυν, η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Διότι πάντες οι προφήται και ο νόμος ως Ιωάννου προεφήτευσαν. Και αν θέλητε να δεχθήτε τούτο, αυτός είναι ο Ηλίας όστις έμελλε να έλθη.»—Ματθαίος 11:7-15.

61. Γιατί ο Ιωάννης δεν ήταν ίσος μ’ ένα μικρότερον στη βασιλεία των ουρανών, αλλά τι έκανε αυτόν ίσον με οποιονδήποτε προγενέστερόν του προφήτη;

⁶¹ Σύμφωνα με τους λόγους αυτούς, ούτε ο προφήτης Μωυσής ούτε ο αρχικός προφήτης Ηλίας ήταν μεγαλύτερος από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Παρ’ όλον το μεγαλείον του, όμως, ο Ιωάννης δεν θα είναι ίσος με έναν του ‘προδιατεθειμένου λαού’ που ετοιμάσθηκε για τον Ιεχωβά, έναν της τάξεως της «νύμφης,» που θα είναι με τον Νυμφίον Ιησούν Χριστόν στη βασιλεία των ουρανών, στους αοράτους ουρανούς του πνευματικού βασιλείου. Ο Ιωάννης άρχισε να εκπληρώνη τα βιβλία του Νόμου και των Προφητών· διότι ο Ιησούς είπε ότι ο Ιωάννης ήταν ο «άγγελος» του Ιεχωβά, που προελέχθη στον Μαλαχία 3:1, και ήταν επίσης ο προφήτης Ηλίας, ο οποίος προλέγεται στον Μαλαχία 4:5, 6. Αυτό ήταν εκείνο που έκανε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ίσον με οποιονδήποτε προγενέστερο προφήτη.

62. Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι εκείνη η γενεά ήταν ασυνεπής ισχυριζομένη ότι ο Ιωάννης είχε δαιμόνιον και ήταν στην υπηρεσία του Βέελ-ζεβούλ;

⁶² Ο Ιησούς υπερήσπισε τον Ιωάννη ως πλήρη «πνεύματος αγίου [του Θεού] έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού» μάλλον παρά ως ευρισκόμενον στην υπηρεσία του Βέελ-ζεβούλ, του «άρχοντος των δαιμονίων.» Ο Ιησούς είπε: «Με τι να ομοιώσω την γενεάν ταύτην; είναι ομοία με παιδάρια καθήμενα εν ταις αγοραίς, και φωνάζοντα προς τους συντρόφους αυτών, και λέγοντα, Αυλόν σας επαίξαμεν, και δεν εχορεύσατε· σας εθρηνωδήσαμεν, και δεν εκλαύσατε. Διότι ήλθεν ο Ιωάννης μήτε τρώγων, μήτε πίνων· και λέγουσι, Δαιμόνιον έχει. Ήλθεν ο Υιός του ανθρώπου τρώγων και πίνων· και λέγουσιν, Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών. Και εδικαιώθη η σοφία από των τέκνων [έργων, ΜΝΚ] αυτής.»—Ματθαίος 11:16-19· 12:24-28· Λουκάς 7:24-35· 2 Βασιλέων 1:2-6.

63. Πώς η Ηρωδιάς επωφελήθη από μια ευκαιρία να εκδικηθή τον Ιωάννη, και πώς αυτό επηρέασε τον Ιησού;

⁶³ Ύστερ’ από λίγον καιρό ήλθε η ευκαιρία να εκδικηθή τον Ιωάννη η Ηρωδιάς, η σύζυγος του Ηρώδου Αντίπα. «Και ότε ήλθεν αρμόδιος ημέρα, καθ’ ην έκαμνεν εν τοις γενεθλίοις αυτού δείπνον εις τους μεγιστάνας αυτού και εις τους χιλιάρχους και τους πρώτους της Γαλιλαίας, και εισήλθεν η θυγάτηρ αυτής της Ηρωδιάδος, και εχόρευσε, και ήρεσεν εις τον Ηρώδην και τους συγκαθημένους, είπεν ο βασιλεύς προς το κοράσιον, Ζήτησόν με ό,τι αν θέλης, και θέλω σοι δώσει. Και ώμοσε προς αυτήν, Ότι θέλω σοι δώσει ό,τι με ζητήσης, έως του ημίσεος της βασιλείας μου. Η δε εξελθούσα είπε προς την μητέρα αυτής, Τι να ζητήσω; Η δε είπε, Την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού. Και ευθύς εισελθούσα μετά σπουδής εις τον βασιλέα, εζήτησε, λέγουσα, Θέλω να μοι δώσης πάραυτα επί πίνακι την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού. Και ο βασιλεύς, αν και ελυπήθη πολύ, δια τους όρκους όμως και τους συγκαθημένους δεν ηθέλησε να απορρίψη την αίτησιν αυτής. Και ευθύς αποστείλας ο βασιλεύς δήμιον, προσέταξε να φερθή η κεφαλή αυτού. Ο δε απελθών, απεκεφάλισεν αυτόν εν τη φυλακή· και έφερε την κεφαλήν αυτού επί πίνακι, και έδωκεν αυτήν εις το κοράσιον· και το κοράσιον έδωκεν αυτήν εις την μητέρα αυτής. Και ακούσαντες οι μαθηταί αυτού, ήλθον και εσήκωσαν το πτώμα αυτού, και έθεσαν αυτό εν μνημείω.» (Μάρκος 6:21-29) Το ανέφεραν επίσης αυτό και στον Ιησούν. Ο Ιησούς τότε ανεζήτησε ένα ερημικό τόπο, και ανεχώρησε με πλοίο.—Ματθαίος 14:1-13.

64. Όταν ο Ηρώδης Αντίπας άκουσε τα θαύματα του Ιησού, τι τον ωδήγησε η ένοχος συνείδησίς του να ειπή, και πότε εξεπληρώθη η επιθυμία του να ιδή αυτόν τον εκτελεστή θαυμάτων;

⁶⁴ Ο Ιησούς επανέλαβε τη δημόσια δράσι του. Στην έκθεσι των θαυμάτων του αποκαλύπτεται η ένοχη συνείδησις του Ηρώδου Αντίπα. «Και ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης, (διότι φανερόν έγεινε το όνομα αυτού,) και έλεγεν, Ότι Ιωάννης ο Βαπτιστής ανέστη εκ νεκρών, και δια τούτο ενεργούσιν αι δυνάμεις εν αυτώ. Άλλοι έλεγον, Ότι ο Ηλίας είναι. Άλλοι δε έλεγον, Ότι προφήτης είναι, ή ως είς των προφητών. Ακούσας δε ο Ηρώδης, είπεν, Ότι ούτος είναι ο Ιωάννης, τον οποίον εγώ απεκεφάλισα· αυτός ανέστη εκ νεκρών.» (Μάρκος 6:14-16) Ο Ηρώδης, επειδή δεν ήταν βέβαιος για το συμπέρασμά του, ζητούσε να ιδή τον Ιησού. (Λουκάς 9:7-9) Μπόρεσε να ιδή τον Ιησούν, αλλά τότε που είχε συλληφθή. Δυσαρεστημένος από τον Ιησού, ο Ηρώδης, του οποίου ο πατέρας προσεπάθησε να θανατώση τον Ιησού ως βρέφος, ενέπαιξε τον Ιησού και τον επέστρεψε στον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο για να τον θανατώση. (Λουκάς 23:6-12) Αργότερα η Ηρωδιάς προσεπάθησε να λάβη βασιλικές τιμές από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Καλιγούλα για τον σύζυγό της Ηρώδη Αντίπα, αλλά ματαίως. Στο έτος 39 μ.Χ. του αφηρέθησαν όλες οι κτήσεις του και αυτός εξωρίσθη στο Λούγδουνον (στη Λυών της Γαλλίας). Η Ηρωδιάς οικειοθελώς μετέσχε της εξορίας μαζί του.

65. Ποια διαφορά υπήρχε μεταξύ του Ιωάννου και του Ηλία όσον αφορά τα θαύματα, και ποια ειδική τιμή απήλαυσε ο Ιωάννης;

⁶⁵ Έτσι, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν είχε κανένα ένδοξο τέλος στην επίγεια δράσι του όπως είχε ο Ηλίας. Ο Ιωάννης δεν έκαμε θαύματα, ενώ αναγράφονται οκτώ θαύματα στο ενεργητικό του Ηλία. Όταν ο Ιησούς διέβη τον Ιορδάνη Ποταμό και πήγε στο μέρος όπου ο Ιωάννης εβάπτιζε κατ’ αρχάς, πολλοί που ήλθαν στον Ιησούν είπαν: «Ο Ιωάννης μεν ουδέν θαύμα έκαμε· πάντα όμως όσα είπεν ο Ιωάννης περί τούτου, ήσαν αληθινά.» (Ιωάννης 10:40, 41) Ο Ιωάννης, όμως, ετιμήθη με το να βαπτίση τον Ιησού στο ύδωρ προς συμβολισμόν του γεγονότος ότι παρουσίασε τον εαυτό του να υπηρετήση τον Ιεχωβά Θεό. Ο Ιωάννης δεν εχειροτόνησε τον Ιησού να γίνη διάκονος του Ιεχωβά. Αλλ’ ο Ιωάννης παρέστη μάρτυς της χειροτονίας του Ιησού, από τον Ιεχωβά με το χρίσμα του αγίου πνεύματος, έτσι ώστε ο Ιησούς έγινε ο Μεσσίας ή Χριστός, ο Κεχρισμένος. Ο Ιωάννης, επίσης, προείπε το βάπτισμα με άγιο πνεύμα, που θα έκανε ο Θεός μέσω του Ιησού Χριστού. Ο Ιωάννης είδε να γίνεται ένα τέτοιο βάπτισμα με άγιο πνεύμα επάνω στον Ιησού, στον Ιορδάνη Ποταμό.

66. Πώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εξεπλήρωσε την αποστολή του από τον ουρανό σύμφωνα με τις προφητείες;

⁶⁶ Ο Ιωάννης εξεπλήρωσε την αποστολή του από τον ουρανό, όπως προελέχθη. Ως αγγελιαφόρος του Ιεχωβά, αυτός προεπορεύθη από τον Ιησού και ητοίμασε την οδόν έμπροσθεν του Ιησού, σύμφωνα με τις οδηγίες του Ιεχωβά. Προηγήθη προτού ο Ιησούς Χριστός ως ο «άγγελος της διαθήκης» του Ιεχωβά έλθη στον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ και τον καθαρίση από την εμποριοκρατία. (Λουκάς 7:27· Μαλαχίας 3:1) Ο Ιωάννης ετοίμασε για τον Ιεχωβά ένα λαό προδιατεθειμένο, τον οποίον εισήγαγε και παρέδωσε στον Ιησού Χριστό ως τον ορατόν εκπρόσωπο του Ιεχωβά.

67. (α) Πώς, λοιπόν, ο Ιωάννης έστρεφε τις καρδιές των πατέρων προς τα τέκνα και τις καρδιές των τέκνων προς τους πατέρας των; (β) Πριν από ποια «μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά» είχε αποσταλή ο Ιωάννης;

⁶⁷ Ο Ιωάννης, ως ο Ηλίας που προελέχθη στον Μαλαχία 4:5, 6, έστρεψε τις καρδιές του υπολοίπου των Ισραηλιτών πατέρων προς τα τέκνα, δηλαδή, στο να γίνουν οι υιοί του Θεού, γινόμενοι αυτοί, επίσης, ως παιδία στη θρησκευτική τους στάσι. (Ματθαίος 18:1-3) Ο Ιωάννης έστρεψε τις καρδιές των προς το όνομα του Ιεχωβά Θεού. (Ιωάννης 1:23) Έστρεψε, επίσης, ένα υπόλοιπο των υιών Ισραήλ προς τους πιστούς προπάτορές των Αβραάμ, Ισαάκ, και Ιακώβ, με τους οποίους ο Ιεχωβά Θεός είχε συνάψει τη διαθήκη για ένα σπέρμα, μέσω του οποίου θα ηυλογούντο όλα τα έθνη (όχι μόνο οι φυσικοί Ιουδαίοι)· και αυτό το υπόλοιπον των πιστών έγινε, ο καθένας τους, πραγματικά ένας «υιός του Αβραάμ» δια της πίστεως ομοίας με την πίστι του Αβραάμ. (Λουκάς 19:9) Ο Ιωάννης, επίσης, εστάλη στον Ισραήλ πριν «έλθη η μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά» (ΜΝΚ). Αυτή η ημέρα ήλθε ύστερ’ από τριάντα εννέα χρόνια περίπου, αφότου ο Ιωάννης απεκεφαλίσθη, δηλαδή, στο έτος 70 μ.Χ., όταν το βάπτισμα με πυρ επήλθε επάνω στους απίστους Ιουδαίους, στην Ιουδαία, όπως είχε προλεχθή από τον ίδιο τον Ιωάννη. Τότε η Ιερουσαλήμ κι ο ένδοξος ναός της, που είχε κτισθή από τον Βασιλέα Ηρώδη τον Μέγαν, κατεστράφησαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες. Οι άπιστοι Ιουδαίοι εκάησαν σαν το άχυρο, σαν ένα άκαρπο δένδρο.—Λουκάς 19:41-44· 21:5, 6, 20-24.

68. Γιατί είναι λογικό και Γραφικό ν’ αναμένωμε μια ακόμη μεγαλύτερη εκπλήρωσι των εδαφίων του Μαλαχία 4:5, 6, και σε τι εχρησίμευσε ο Ιωάννης ο ίδιος και το έργο του;

⁶⁸ Εν τούτοις, οι προφητικές Γραφές ομιλούν για μια μεγαλύτερη ακόμη «φοβερά ημέρα του Ιεχωβά.» Από την «ημέρα» που επήλθε στους Ιουδαίους το έτος 70 μ.Χ. προηγήθη ένας πρόδρομος, δηλαδή, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Πόσο περισσότερο άξιζε να αναγγελθή και να έχη ένα πρόδρομο μια μεγαλύτερη και πιο φοβερή ημέρα του Ιεχωβά! Εκείνοι, επάνω στους οποίους είχε έλθει η «ημέρα του Ιεχωβά» πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, ήσαν μόνο ένα έθνος, ένα μικρό έθνος. Η μέλλουσα ακόμη «μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά» πρόκειται να έλθη στα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» και σε όλα τα έθνη, που συνδέονται με τον «Χριστιανικό κόσμο»· η ημέρα εκείνη θα φέρη το πλήγμα εναντίον όλης της γης, όχι μόνο της γης της Ιουδαίας, αλλά όλης της οικουμένης με ό,τι «είναι προωρισμένο για καταστροφή.» Η κοινωνική, πολιτική, εμπορική, θρησκευτική διάρθρωσις των κατοίκων της γης θα καταστραφή για να παραχωρήση θέσι για κάτι καλύτερο. Και τι είναι αυτό; Είναι πολύ λογικό, και Γραφικό επίσης, ν’ αναμένεται μια μεγαλύτερη και τελειωτική εκπλήρωσις της προφητείας περί της ελεύσεως του προφήτου Ηλία. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εξετέλεσε μόνο μια μικρογραφική εκπλήρωσι της προφητείας αυτής του Μαλαχίου 4:5, 6. Αλλ’ ο Ιωάννης ο ίδιος εχρησίμευσε στο ν’ αποτελέση, μια ζωντανή προφητεία γι’ αυτόν τον Μεγαλύτερον Ηλίαν τον προφήτη, το δε έργον του Ιωάννου προεσκίαζε παρόμοιον έργον από αυτόν τον μεγαλύτερον. Αυτό θα το ιδούμε.

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτης στη σελίδα 205]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Χάρτης της ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ υπό Ηρώδην τον Μέγαν (37-1 π.Χ.)

ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΗΡΩΔΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Βηρυτός

ΦΟΙΝΙΚΗ

Σιδών

ΟΡΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ

Τύρος

Έγδιππα

Πτολεμαΐς

Δαμασκός

ΟΡΟΣ ΑΕΡΜΩΝ

Πανιάς

ΤΡΑΧΩΝΙΤΙΣ

ΟΥΛΑΘΑ

ΒΑΤΑΝΙΑ

ΑΥΡΑΝ

Καναθά

ΓΑΥΛΑΝΙΤΙΣ

Ίππος

Γάδαρα

Γάμαλα

ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Ταριχαία

Μαγδαλά

Θάλασσα της Γαλιλαίας

Άρβηλα

Ναζαρέτ

ΟΡΟΣ ΚΑΡΜΗΛΟΣ

Σεπφωρίς

Γαβαά

ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ

ΔΕΚΑΠΟΛΙΣ

Πέλλα

Φιλαδέλφεια

Εσεβών

ΠΕΡΡΑΙΑ

Αιμάθ

Καλλιρρόη

Μαχαιρούς

ΝΑΒΑΤΗΝΗ

Πέτρα

Νεκρά Θάλασσα

ΣΑΜΑΡΕΙΑ

Δωρ

Καισάρεια

(Δύναμις Στρατού)

Σκυθόπολις

Ποταμός Ιορδάνης

Σαμάρεια

Απολλωνία

Αντιπατρίς

ΟΡΟΣ ΓΑΡΙΖΙΝ

Αλεξάνδρεια

Φασηλίς

Ιόππη

ΙΟΥΔΑΙΑ

Ιαβνήλ

Ασκάλων

Άζωτος

Ανθηδών

Γάζα

Ράφεια

Γεζέρ

Ιεριχώ

Ιερουσαλήμ

Υρκάνια

Βηθλεέμ

Ηρώδιον

Μαρησά

Αδωραΐμ

Χεβρών

Μασάδα

ΙΔΟΥΜΑΙΑ

(ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ)

[Χάρτης στη σελίδα 217]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Χάρτης της ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ στην Διάρκεια της Διακονίας του Ιησού Χριστού (29-33 μ.Χ.)

ΤΕΤΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ

ΤΕΤΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΤΙΠΑ

ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΟΝ ΠΙΛΑΤΟΝ

ΔΕΚΑΠΟΛΙΣ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΥΠΟ ΕΙΔΙΚΟΝ ΕΛΕΓΧΟΝ

Βηρυτός

ΦΟΙΝΙΚΗ

Σιδών

ΟΡΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ

Σαρεπτά

Τύρος

Πτολεμαΐς

ΟΡΟΣ ΚΑΡΜΗΛΟΣ

ΑΒΙΛΗΝΗ

Δαμασκός

ΣΥΡΙΑ

ΟΡΟΣ ΑΕΡΜΩΝ

ΙΤΟΥΡΑΙΑ

Καισάρεια Φιλίππου

ΠΑΝΙΑΣ

ΟΥΛΑΘΑ

Λίμνη Σαμαχωνίτις

ΤΡΑΧΩΝΙΤΙΣ

ΒΑΤΑΝΙΑ

Ραφανά;

Καναθά

ΑΥΡΑΝ

Δίον

ΓΑΒΛΑΝΙΤΙΣ

Γεργέσα;

Γάδαρα

Αβιλά

ΔΕΚΑΠΟΛΙΣ

Πέλλα

Γέρασα

Φιλαδέλφεια

ΠΕΡΑΙΑ

Μαχαιρούς

ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Γκισάλα

Γκισάλα

Μερώθ

Βάκα

Ζαβουλών

Κανά

Καπερναούμ

Χοραζίν

Βηθσαϊδά

Ιούλιος

Θάλασσα της Γαλιλαίας

Μαγδαλά

Ταριχαία

Τιβεριάς

Ίππος

Ναζαρέτ

Σεπφωρίς

Γαβαά

ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ

Εξαλώθ, Ξαλώθ

Ναΐν

Σκυθόπολις

Αινών

Σαλήμ;

Ιορδάνης Ποταμός

Καισάρεια

ΣΑΜΑΡΕΙΑ

Σαμάρεια

ΟΡΟΣ ΓΑΡΙΖΙΝ

Συχέμ

Φρέαρ Ιακώβ

ΠΕΔΙΑΣ ΣΑΡΩΝ

Ιόππη

Αντιπατρίς

Αριμαθαία;

Λύδδα

Βορκέους

Φασηλίς

Εφραΐμ

ΙΟΥΔΑΙΑ

Εμμαούς

Αρχελαΐς

Ιεριχώ

Βηθανία Πέραν του Ιορδάνου;

Ιερουσαλήμ

Βηθφαγή;

Βηθλεέμ

Βηθανία

Κουμράν

Χεβρών

Μασάδα

Αλμυρά (Νεκρά) Θάλασσα

Ιαβανή

Άζωτος

Ασκαλών

Γάζα

Ράφεια

Ιάρτα, Ιόρτα

ΙΔΟΥΜΑΙΑ

Βηρ-σαβεέ

ΝΑΒΑΤΗΝΗ

Πέτρα

Κεφάλαιο 14

Προσευχή για να Αγιασθή

 1, 2. (α) Τι ήταν ο Ιησούς, όταν ανεχώρησε από τη Ναζαρέτ, αλλά ποιες αλλαγές είχαν λάβει χώραν, όταν επέστρεψε στη Ναζαρέτ; (β) Ποιο Γραφικό κείμενο ανέγνωσε στην εκεί συναγωγή;

Λίγον καιρό μετά τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού από τον τετράρχη Ηρώδη Αντίπα, ο Ιησούς, τον οποίον είχε βαπτίσει ο Ιωάννης και τον οποίον είχε αναγγείλει ως τον Αμνόν του Θεού και ως τον Υιόν του Θεού, ήλθε στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Εκεί είχε ανατραφή ο Ιησούς και είχε αποκτήσει το όνομα Ναζωραίος. Εκεί είχε εργασθή ως ξυλουργός ωσότου έφθασε σε ηλικία τριάντα ετών. Είχε αναχωρήσει από εκεί ως ξυλουργός αλλά τώρα επέστρεψε ως βαπτισμένος και στο ύδωρ και με το άγιον πνεύμα του ουρανίου Πατρός του, Ιεχωβά Θεού. Αισθάνθηκε την υποχρέωσι να γνωστοποιήση την αλλαγή της ενασχολήσεώς του στους συμπολίτας του. Ενώ εδίδασκε στις συναγωγές της Γαλιλαίας, δεν παραμέλησε και τη συναγωγή της μικρής πόλεως Ναζαρέτ, που έκειτο στην πλαγιά ενός λόφου που καταλήγει σε κρημνό. «Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ, όπου ήτο ανατεθραμμένος· και εισήλθε κατά την συνήθειαν αυτού εις την συναγωγήν εν τη ημέρα του Σαββάτου, και εσηκώθη να αναγνώση. Και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον Ησαΐου του προφήτου· και ανοίξας το βιβλίον εύρε τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον:

² «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν.»—Λουκάς 4:16-19, ΜΝΚ· Ησαΐας 61:1, 2.

 3. Όταν ο Ιησούς ανεγίνωσκε τον Ησαΐα 61:1, 2, τι έκαμε όταν έφθασε στο θείο όνομα, και ποια σημεία σχετικά παρελείποντο τότε από τον Εβραϊκό ρόλλο;

³ Αν το βιβλίο, που έδωσε ο υπηρέτης της συναγωγής στον Ιησού, ήταν όμοιο με τον Ρόλλον του Ησαΐα της Νεκράς Θαλάσσης (DSIa), που ανεκαλύφθη στο έτος 1947, τότε ο Ιησούς θα είχε κάμει σημαντικό ξετύλιγμα από τα δεξιά προς τ’ αριστερά για να εύρη τη σελίδα στήλης 49, όπου ήταν γραμμένη με το χέρι η προφητεία του Ησαΐα, 61:1, 2. Αφού ο Ιησούς ανέγνωσε το Εβραϊκό κείμενο των Αγίων Γραφών, πρέπει να είχε αναγνώσει το Θείον όνομα που παριστάνεται από το Εβραϊκό Τετραγράμματον (יהוה) τρεις φορές. Δεν συνεκάλυψε το όνομα αναγινώσκοντας Αδωνάι ή Ελοχίμ αντί Ιεχωβά. Στο Εβραϊκό κείμενο η λέξις Αδωνάι απαντάται ήδη αμέσως από το πρώτο Τετραγράμματον στο εδάφιον 1· και στην ημέρα του Ιησού το Εβραϊκό κείμενο δεν είχε γραμμένα σημεία τονισμού ή στίγματα φωνηέντων για να κατευθύνουν τον αναγνώστη να διαβάση Αδωνάι ή Ελοχίμ, όταν έφθανε στο ιερό Τετραγράμματον. Δεν υπήρχε τότε geré perpétuum ή «διηνεκής ανάγνωσις» γραμμένη μαζί με το Τετραγράμματον για να καθοδηγήση τον αναγνώστη να μην αναγνώση «Ιεχωβά.» Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν είχε παρεντεθειμένα στίγματα φωνηέντων για να του λέγουν τι ν’ αναγνώση και πώς να το αναγνώση.

 4. Για να ευαρεστήση ανθρώπους, τι μπορούσε ο Ιησούς να είχε κάμει τότε σχετικά με το όνομα;

⁴ Στη βαρυσήμαντη εκείνη περίπτωσι μήπως ο Ιησούς θ’ απέκρυπτε ή θα συνεκάλυπτε το όνομα του Θεού, του ιδίου του ουρανίου Πατρός, για να ευαρεστήση απλώς τους Ιουδαίους γραμματείς, Φαρισαίους και Σαδδουκαίους, που ήσαν δεσμευμένοι από ανθρώπινες παραδόσεις;

 5. ‘Εν ποίω ονόματι’ είπε ο Ιησούς ότι ήλθε, και μόνο πώς μπορούσε να γίνη γνωστό ότι ήλθε ‘εν αυτώ τω ονόματι’;

⁵ Σε μια μεταγενέστερη περίπτωσι ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους: «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. . . . Μη νομίζετε ότι εγώ θέλω σας κατηγορήσει προς τον Πατέρα· υπάρχει ο κατήγορός σας, ο Μωυσής, εις τον οποίον σεις ηλπίσατε. Διότι, εάν επιστεύετε εις τον Μωυσήν, ηθέλετε πιστεύσει εις εμέ· επειδή περί εμού εκείνος έγραψεν.» (Ιωάννης 5:43-46) Πώς θα μπορούσε να είναι γνωστό ότι ο Ιησούς ήλθε εν τω ονόματι του Πατρός του, αν δεν χρησιμοποιούσε το προσωπικό όνομα του Πατρός του, Ιεχωβά; Εκείνος που δεν γνωρίζει το προσωπικό όνομα του πατρός του, ή εντρέπεται να το προφέρη δημοσία από φόβο μήπως δυσαρεστήση άλλους, είναι ένας ανάξιος γυιος.

 6. Τι είχε γράψει ο Μωυσής για τον Ιησού, και για να εκπληρώση αυτή την προφητεία τι έπρεπε να κάμη ο Ιησούς σχετικά με το Θείον όνομα;

⁶ Επί πλέον, ο Ιησούς είπε ότι ο Μωυσής είχε γράψει γι’ αυτόν. Ναι όταν ο Μωυσής έγραψε στους Ισραηλίτας ότι ο Ιεχωβά, ο Θεός αυτών, θα ήγειρε μεταξύ των ένα προφήτη σαν τον Μωυσή και θα έθετε τους λόγους του στο στόμα του προφήτου εκείνου, ο Μωυσής έγραψε για τον Ιησού Χριστό. (Δευτερονόμιον 18:15-19· Πράξεις 3:20-23· 7:37) Ο Μωυσής είχε σταλή στους Ισραηλίτας στην Αίγυπτο για να διακηρύξη σ’ αυτούς το όνομα του Θεού των προπατόρων των και για να καταστήση γνωστό αυτό το προσωπικό όνομα του Θεού μ’ έναν τρόπο και σε βαθμό που δεν είχε γνωσθή προηγουμένως. Στα πέντε βιβλία του Μωυσέως (από τη Γένεσι ως το Δευτερονόμιο) ο Μωυσής εχρησιμοποίησε αυτό το Θείον όνομα (1.833 )יהוה φορές. Αν ο Ιησούς Χριστός επρόκειτο να είναι προφήτης «σαν» τον Μωυσή, τότε κι αυτός, επίσης, θα διεκήρυττε αυτό το Θείον όνομα και θα το καθιστούσε γνωστό όσο δεν ήταν ποτέ προηγουμένως.

 7. Πώς ο Ιησούς απέδειξε ότι είναι προφήτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή, και συνεπώς από ποια σπουδαία άποψι δεν θ’ απεδείκνυε ότι είναι μικρότερος;

⁷ Ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας προφήτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο αναμάρτητος Υιός του Θεού, ενώ ο Μωυσής ήταν ο ατελής δούλος του Θεού. Ο Μωυσής ήταν μόνο ο προφητικός τύπος, ενώ ο Ιησούς Χριστός ήταν το αντίτυπο, η πραγματικότης. Επομένως, ο Ιησούς Χριστός υπερέβαινε τον Μωυσή. Ο Μωυσής ενεργούσε ως μεσίτης της Παλαιάς Διαθήκης του Νόμου, ενώ ο Ιησούς Χριστός ενεργεί ως Μεσίτης της Νέας Διαθήκης. Ο Ιησούς Χριστός έκαμε πολύ περισσότερα θαύματα από τον Μωυσή, ανέστησε μάλιστα και νεκρούς. Αν ο Ιησούς Χριστός ήταν προφήτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή, θα έκανε λιγώτερα πράγματα από τον Μωυσή; Θα παρέλειπε, λοιπόν, να διακηρύξη το όνομα Εκείνου του οποίου έφερε το όνομα, όταν ο αρχαίος προφήτης που προεσκίαζε τον Ιησού είπε: «Θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά· απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών»; (Δευτερονόμιον 32:3, ΜΝΚ) Όχι! Δεν θα παρέλειπε να είναι σαν τον Μωυσή απ’ αυτή τη σπουδαία άποψι.

 8. Πώς απεδείχθη από την τελευταία προσευχή του με τους πιστούς αποστόλους πριν από τον θάνατό του ότι ο Ιησούς δεν απέτυχε απ’ αυτή την άποψι, κι έτσι τι πρέπει να είχε αναγνώσει μεγαλοφώνως στη συναγωγή της Ναζαρέτ;

⁸ Το ότι ο Ιησούς δεν παρέλειψε να διακηρύξη και να κάμη γνωστό το όνομα του ουρανίου Πατρός του εξάγεται από την ίδια τη μαρτυρία του την προηγουμένη από το τέλος της ανθρωπίνης ζωής του νύχτα. Στην τελευταία προσευχή του με τους πιστούς αποστόλους του είπε στον ουράνιον Πατέρα του: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. . . . Και δεν είμαι, πλέον εν τω κόσμω, αλλ’ ούτοι είναι εν τω κόσμω, και εγώ έρχομαι προς σε. Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, δια να ήναι εν καθώς ημείς. Ότε ήμην μετ’ αυτών εν το κόσμω, εγώ εφύλαττον αυτούς εν τω ονόματί σου· εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εφύλαξα, . . . Εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου, και θέλω φανερώσει, δια να ήναι η αγάπη με την οποίαν με ηγάπησας εν αυτοίς, και εγώ εν αυτοίς.» Έως τότε όλα τα έργα του ο Ιησούς τα είχε κάμει εν τω ιερώ αυτώ ονόματι, ακριβώς όπως είπε όταν εκλήθη ν’ αποδείξη ότι αυτός ήταν ο Χριστός: «Τα έργα τα οποία εγώ κάμνω εν τω ονόματι του Πατρός μου, ταύτα μαρτυρούσι περί εμού.» (Ιωάννης 17:6, 11, 12, 26· 10:25) Είναι πολύ καταφανές, λοιπόν, ότι, όταν ο Ιησούς Χριστός ανέγνωσε μεγαλοφώνως το Ησαΐας 61:1, 2 στη συναγωγή της Ναζαρέτ, ανέγνωσε το όνομα Ιεχωβά.

 9, 10. Όταν ο Ιησούς εκάθισε, τι είπε σχετικά με τα εδάφια Ησαΐας 61:1, 2, που μόλις είχε αναγνώσει, και ποια ήταν η πλήρης σημασία της παρατηρήσεώς του;

⁹ «Και κλείσας το βιβλίον, απέδωκεν εις τον υπηρέτην, και εκάθισε· πάντων δε οι οφθαλμοί των εν τη συναγωγή ήσαν ατενίζοντες εις αυτόν. Και ήρχισε να λέγη προς αυτούς, Ότι σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.»—Λουκάς 4:20, 21.

¹⁰ Αν τα εδάφια Ησαΐας 61:1, 2 εξεπληρώθησαν, όπως είπε ο Ιησούς, τι εσήμαινε αυτό; Εσήμαινε ότι ο Ιεχωβά τον είχε χρίσει με το πνεύμα του για να ευαγγελίζεται στους πτωχούς, και ότι, συνεπώς, αυτός ήταν ο Κεχρισμένος ή Χριστός. Εσήμαινε ότι ο Ιεχωβά τον είχε αποστείλει να κηρύξη και ότι επομένως ήταν ο Απεσταλμένος ή Απόστολος του Ιεχωβά. (Εβραίους 3:1) Εσήμαινε ότι αυτός είχε αποσταλή, όχι για να είναι ξυλουργός εκεί στη Ναζαρέτ, αλλά για να κηρύξη προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλη τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξη ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν. Ήδη ακολουθούσε αυτή την αλλαγή ενασχολήσεως. «Και πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχομένους εκ του στόματος αυτού, και έλεγον, Δεν είναι ούτος ο υιός του Ιωσήφ;»—Λουκάς 4:22.

11. Πώς ο Ιησούς επιστοποίησε κατόπιν τη γνησιότητα των αφηγήσεων Ηλία και Ελισσαιέ, και με ποιες ημέρες συμπαρέβαλε τις ιδικές του ημέρες;

¹¹ Κατόπιν ο Ιησούς επιστοποίησε σ’ αυτούς τη γνησιότητα της ιστορικής αφηγήσεως των προφητών Ηλία και Ελισσαιέ. Ταυτοχρόνως συμπαρέβαλε, επίσης, τις δικές του ημέρες εκεί στη γη του Ισραήλ με τις ημέρες του Ηλία και του Ελισσαιέ, όταν η δυναστεία του οίκου του Βασιλέως Αχαάβ στη Σαμάρεια κυριαρχούσε στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ. Αυτή η συμπαραβολή ήταν πολύ κατάλληλη, διότι ο Ιησούς είπε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, που ήταν τότε στη φυλακή, ήταν ο Ηλίας ο προφήτης που είχε προφητευθή ότι θα ήρχετο. Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στους κατοίκους της Ναζαρέτ που ήσαν στη συναγωγή: «Βεβαίως θέλετε με ειπεί την παραβολήν ταύτην, Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· όσα ηκούσαμεν ότι έγειναν εν τη Καπερναούμ, κάμε και εδώ εν τη πατρίδι σου.» Ο Ιησούς δεν το έκαμε αυτό, αλλά είπε: «Αληθώς σας λέγω, ότι ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού. Και επ’ αληθείας σας λέγω, Πολλαί χήραι ήσαν εν τω Ισραήλ επί των ημερών Ηλίου, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία και μήνας εξ, καθ’ ον καιρόν έγεινε πείνα μεγάλη εφ’ όλην την γην· και προς ουδεμίαν αυτών επέμφθη ο Ηλίας, ειμή εις Σαρεπτά της Σιδώνος προς γυναίκα χήραν. Και πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισσαίου του προφήτου εν τω Ισραήλ και ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύριος.»

12. Πώς είχαν επηρεασθή εκείνοι οι κάτοικοι της Ναζαρέτ από αυτή τη συμπαραβολή, και πώς αυτοί έδειξαν ότι δεν είχαν καλύτερο πνεύμα από το πνεύμα εκείνων, με τους οποίους συμπαρεβλήθησαν;

¹² Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ στη συναγωγή δεν ήθελαν να συμπαραβληθούν με τους μοσχολάτρας και Βααλολάτρας Ισραηλίτας κάτω από τη διακυβέρνησι της δυναστείας του Βασιλέως Αχαάβ και της Βασιλίσσης Ιεζάβελ στη Σαμάρεια. Εκείνο τον καιρό οι Ιουδαίοι δεν είχαν σχέσεις με τους Σαμαρείτας της εποχής· επίσης, υπήρχε τότε θανάσιμη έχθρα μεταξύ των Συρίων και των Γαλιλαίων, περιλαμβανομένων και των κατοίκων της Ναζαρέτ. (Ιωάννης 4:9) Σημειώστε, λοιπόν, το αποτέλεσμα της συμπαραβολής του Ιησού: «Και επλήσθησαν πάντες θυμού εν τη συναγωγή, ακούοντες ταύτα. Και σηκωθέντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως· και έφεραν αυτόν έως της οφρύος του όρους, επί του οποίου η πόλις αυτών ήτο οικοδομημένη, δια να κατακρημνίσωσιν αυτόν. Αυτός όμως περάσας δια μέσου αυτών, επορεύετο.» (Λουκάς 4:23-30) Απέδειξαν την καταλληλότητα της συμπαραβολής του Ιησού· δεν επέδειξαν καλύτερο πνεύμα από τους Βααλολάτρας Ισραηλίτας των ημερών του Ηλία και του Ελισσαιέ.

13. Πώς τα εδάφια Ματθαίος 13:53-58, επίσης τα εδάφ. Μάρκος 6:1-6, περιγράφουν ομοίως έλλειψι πίστεως εκ μέρους των κατοίκων της Ναζαρέτ;

¹³ Τα εδάφια Ματθαίος 13:53-58 αναγράφουν την επίσκεψι του Ιησού στη Ναζαρέτ: «Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς, Δεν είναι προφήτης άνευ τιμής, ειμή εν τη πατρίδι αυτού, και εν τη οικία αυτού. Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα δια την απιστίαν αυτών.» Στα εδάφια Μάρκος 6:1-6 προστίθεται : «Και δεν ηδύνατο εκεί ουδέν θαύμα να κάμη, ειμή ότι επί ολίγους αρρώστους επιθέσας τας χείρας, εθεράπευσεν αυτούς. Και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών.»

14, 15. (α) Από ποιους εξέλεξε ο Ιησούς τους δώδεκα αποστόλους του και τι εφανέρωσε σ’ αυτούς; (β) Πώς τους εδίδαξε να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα, και τι εδίδαξε σ’ αυτούς να προσεύχωνται στο εξής σχετικά με αυτό;

¹⁴ Ούτε ένας από τους ετεροθαλείς αδελφούς του Ιησού εκεί στη Ναζαρέτ δεν έγινε απόστολος του Ιησού Χριστού. (Ιωάννης 7:1-5· Μάρκος 3:21) Εν τούτοις, αργότερα οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιάκωβος και Ιούδας έγιναν επιφανείς μαθηταί του. (Πράξεις 1:14· 12:17· 1 Κορινθίους 15:7· Ιούδας 1) Ο Ιησούς, αφού διέφυγε τη θανάτωσι στη Ναζαρέτ, εξέλεξε από τους μαθητάς του δώδεκα αποστόλους, απεσταλμένους, «δια να αποστέλλη αυτούς να κηρύττωσι.» (Μάρκος 3:13-19· Λουκάς 6:12-16) Όλοι εβαπτίσθησαν εν ύδατι, όχι στο όνομα του Ιησού, αλλά με βάπτισμα του Ιωάννου στο όνομα του Ιεχωβά Θεού, διότι ήσαν σε σχέσι με τον Θεό δια της παλαιάς διαθήκης μέσω του Μωυσέως. Σ’ αυτούς τους δώδεκα ο Ιησούς εφανέρωσε το όνομα του ουρανίου Πατρός του. Τους εδίδαξε να αγιάζουν αυτό το άγιο όνομα, δηλαδή, να το τηρούν ιερό, έστω και αν το επρόφεραν τώρα. Τους εδίδαξε, επίσης, να προσεύχωνται για να αγιασθή. Για τον σπουδαίο αυτόν αγιασμό ιδιαίτερα τους εδίδαξε να προσεύχωνται σε μια υπαίθρια ομιλία που ωνομάσθηκε η επί του Όρους Ομιλία.

¹⁵ «Ιδών δε τους όχλους, ανέβη εις το όρος, και αφού εκάθισε, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί αυτού. Και ανοίξας το στόμα αυτού, εδίδασκεν αυτούς, λέγων, Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. . . . Πάλιν ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, Μη επιορκήσης, αλλά εκπλήρωσον εις τον Κύριον [Ιεχωβά, ΜΝΚ] τους όρκους σου. Εγώ όμως σας λέγω, να μη ομόσητε μηδόλως· μήτε εις τον ουρανόν, διότι είναι θρόνος του Θεού· μήτε εις την γην, διότι είναι υποπόδιον των ποδών αυτού· μήτε εις τα Ιεροσόλυμα, διότι είναι πόλις του μεγάλου βασιλέως. . . . Όταν δε προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε, ως οι εθνικοί· διότι νομίζουσιν ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή. Μη ομοιωθήτε λοιπόν με αυτούς· διότι εξεύρει ο Πατήρ σας, τίνων έχετε χρείαν, πριν σεις ζητήσητε παρ’ αυτού. Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις,

«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης· τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον· και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς· και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.»—Ματθαίος 5:1 έως 6:13

16. Στα πρώτα λόγια της ομιλίας του, ποια κυβέρνησι εμνημόνευσε ο Ιησούς, αλλά στην υποδειγματική προσευχή ποιο αίτημα έθεσε πρώτο;

¹⁶ Στα πρώτα λόγια αυτής της επί του όρους ομιλίας ο Ιησούς μίλησε για τη «βασιλεία των ουρανών,» τη βασιλεία του Θεού. (Ματθαίος 5:3· Λουκάς 6:20) Στην ομιλία του αργότερα ανέφερε το προσωπικό όνομα του Θεού. (Ματθαίος 5:33)a Εν τούτοις, στην υποδειγματική προσευχή, που εδίδαξε σ’ αυτή την ομιλία, έθεσε, ως πρώτο πράγμα, για το οποίον πρέπει να προσευχώμεθα, τον αγιασμό του ονόματος του ουρανίου Πατρός, ακόμη και πριν από την προσευχή για τη βασιλεία του Θεού.—Ματθαίος 6:9, 10.

17. Όταν οι μαθηταί του εζήτησαν από τον Ιησούν να τους διδάξη πώς να προσεύχωνται, όπως έκαμε ο Ιωάννης, σε ποια σειρά έθεσε την προσευχή για το όνομα και τη βασιλεία του Θεού;

¹⁷ Το επόμενο έτος ο Ιησούς έθεσε αυτά τα δύο πράγματα στην ίδια σειρά, δηλαδή πρώτα τον αγιασμό του ονόματος του ουρανίου Πατρός. «Και ενώ αυτός προσηύχετο εν τόπω τινί, καθώς έπαυσεν, είπε τις των μαθητών αυτού προς αυτόν, Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα, καθώς και ο Ιωάννης [ο Βαπτιστής] εδίδαξε τους μαθητάς αυτού. Είπε δε προς αυτούς, Όταν προσεύχησθε, λέγετε,

«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δίδε εις ημάς καθ’ ημέραν. Και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών· διότι και ημείς συγχωρούμεν εις πάντα αμαρτάνοντα εις ημάς· και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλ’ ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.»—Λουκάς 11:1-4.

18. Γιατί πρέπει να είναι σπουδαία η προσευχή για το όνομα του Θεού, και τι δείχνει γι’ αυτόν η προσευχή αυτή; (β) Ποια διακήρυξις μέσω του Ησαΐα δείχνει ότι ο Θεός έχει σεβασμό για το όνομά του;

¹⁸ Αν κάνωμε αυτή την υποδειγματική προσευχή, που γενικά λέγεται Κυριακή Προσευχή, δεν είναι μικρό πράγμα το ότι προσευχόμεθα ζητώντας ν’ αγιασθή το όνομα του Θεού, αλλιώς, αυτό δεν θα ετίθετο πρώτο μεταξύ των αιτημάτων της υποδειγματικής προσευχής. Επίσης, βέβαια, αν ο Θεός ο ‘Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς’ δεν είχε προσωπικό όνομα, τότε θα ήταν εντελώς παράδοξο και αβάσιμο για μας να προσευχώμεθα να αγιασθή. Ο Ύψιστος Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, το οποίον αυτός απεκάλυψε σ’ εμάς, κι έχει τον μεγαλύτερο σεβασμό γι’ αυτό. Χάριν των εικονολατρών ανήγγειλε στον Ησαΐα 42:8 (ΜΝΚ): «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» Ο ίδιος ο Ιησούς, ως Υιός του Θεού, πολύ εσέβετο το όνομα του ουρανίου Πατρός του και ηρνείτο να το βεβηλώση ή να προσάψη μομφή επάνω στο άγιο αυτό όνομα.

19. Από τη μελέτη της Γραφής τι εγνώριζε ο Ιησούς όσον αφορά τη στάσι του Θεού προς το όνομά του και επίσης όσον αφορά τη σχέσι του Ισραήλ με αυτό το όνομα;

¹⁹ Ο Ιησούς, από την προσωπική του μελέτη των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών, εγνώριζε ότι ο Πατήρ του Ιεχωβά υπερασπίζεται το άγιό του όνομα, ειδικά όταν αυτό βεβηλώνεται από εκείνους επάνω στους οποίους αυτό καλείται· και ότι ο Ιεχωβά έχει σκοπό ν’ αγιάση το μέγα του όνομα όταν βεβηλωθή έτσι. (Ιεζεκιήλ 36:20-23· 39:6, 7) Ο Ιησούς εγνώριζε ότι το ιερό όνομα του Θεού εκλήθη επάνω στο έθνος Ισραήλ αλλ’ ότι εβεβηλώθη απ’ αυτούς για την ίδια τους καταστροφή. Ο Ιησούς είχε γεννηθή κατά σάρκα ως μέλος του έθνους εκείνου, επάνω στο οποίον είχε κληθή το όνομα του Ιεχωβά ή με το οποίο ήταν συνδεδεμένο.

20. Στην εφαρμογή ποιων λόγων του Ησαΐα για την υποχρέωσι του έθνους, συμπεριέλαβε ο Ιησούς και τον εαυτό του;

²⁰ Από τον τόμο του Ησαΐα (ΜΝΚ), κεφάλαιο τεσσαρακοστό τρίτο, εδάφια δέκατο έως δωδέκατο ο Ιησούς ανέγνωσε τα εξής λόγια στον Ισραήλ και συμπεριέλαβε και τον εαυτό του στην εφαρμογή των λόγων: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»

21. Πώς ο Ιησούς είχε γίνει ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη γη, και ποια υποχρέωσι προς το όνομα του Θεού ανεγνώριζε;

²¹ Λόγω της γεννήσεώς του ως ανθρώπου μέσα στο έθνος Ισραήλ ο Ιησούς ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. (Γαλάτας 4:4-6) Ως μάρτυς του Ιεχωβά ο Ιησούς έπρεπε να φέρη μαρτυρία στο όνομα του Ιεχωβά και να το αγιάση. Μάλιστα, το ίδιο του όνομα, Ιησούς, εσήμαινε «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία.»—Βλέπε Λεξικόν Αμερικανικού Κολλεγίου, έκδοσις 1948, σελίς 656, στήλη 2α, κάτω από τη λέξι «Ιησούς.»

22. Ηθέλησε ο Ιησούς ν’ αντικαταστήση το όνομα του Θεού με το δικό του όνομα, μεταξύ των μαθητών του, και εφαρμόζονται τα ονόματα Ιεχωβά και Ιησούς (Γεχοσούα) στο ίδιο άτομο;

²² Ο Ιησούς έθεσε τον αγιασμό του ονόματος του ουρανίου Πατρός πρώτον, διότι ο Πατήρ ο ίδιος το είχε θέσει πρώτον. Ο Ιησούς δεν θέλησε να παραμερισθή βέβηλα το όνομα του Πατρός του και να γίνη το δικό του όνομα Ιησούς πρώτιστο ως το μόνο γνωστό όνομα, μεταξύ των μαθητών του. Ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι το δικό του όνομα έπρεπε να λάβη τη θέσι του ονόματος του Πατρός του. Το όνομα Ιεχωβά δεν είναι το Εβραϊκό «όνομα της Παλαιάς Διαθήκης» για τον Ιησού. Ιεχωβά και Ιησούς δεν είναι ισοδύναμα ονόματα, όπως δεν είναι ισοδύναμα τα ονόματα Ιεχωβά και Γεχοσούα. (Αριθμοί 13:16) Ιησούς ή Γεχοσούα δεν σημαίνει «Ιεχωβά,» αλλά σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία.»

23. Σε ποιους εφαρμόζονται αυτά τα δύο ονόματα και τι είπε ο Ιησούς σχετικά με το πώς οι μαθηταί του μπορούν να χρησιμοποιούν στην προσευχή το όνομά του;

²³ Ιεχωβά είναι το όνομα του υψίστου και παντοδυνάμου Θεού. Ιησούς ή Γεχοσούα είναι το όνομα ενός δούλου του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιησούς είπε ότι, όταν οι μαθηταί του θα ανέπεμπαν προσευχή στον Ιεχωβά Θεό τον Πατέρα, έπρεπε να το πράττουν στο όνομα του Υιού Ιησού Χριστού για να είναι ευπρόσδεκτη η προσευχή και να εισακουσθή. Ανάμεσα στα τελευταία λόγια του στους μαθητάς του, όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς είπε: «Και ό,τι αν ζητήσητε εν τω ονόματί μου, θέλω κάμει τούτο, δια να δοξασθή ο Πατήρ εν το Υιώ. Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω κάμει αυτό. . . . Όσα αν αιτήσητε παρά του Πατρός εν το ονόματί μου, θέλει σας δώσει. Έως τώρα δεν ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου· αιτείτε και θέλετε λαμβάνει, δια να ήναι πλήρης η χαρά σας.» (Ιωάννης 14:13, 14· 16:23, 24) Ζήτησις εν τω ονόματι του Ιησού σημαίνει αναγνώρισί του ως της οδού προς τον ουράνιο Πατέρα, τον Ιεχωβά Θεό.

24. Στην υποδειγματική προσευχή, για τίνος τη βασιλεία εδίδαξε ο Ιησούς να προσεύχωνται, και γιατί αυτή η προσευχή δεν μπορούσε να προκαλέση καμμιά κατηγορία;

²⁴ Ομοίως, στην υποδειγματική προσευχή, ο Ιησούς δεν είπε, ‘Ελθέτω η βασιλεία Μου.’ Δεν προσηυχήθη για να έλθη η δική του προσωπική βασιλεία· προσηυχήθη για να έλθη η βασιλεία του Πατρός, η βασιλεία του Θεού. Αν είχε διδάξει δημοσία τους Ισραηλίτας να προσεύχωνται για να έλθη η βασιλεία του Ιησού, οι Ρωμαίοι άρχοντες της χώρας και οι Ηρωδιανοί θα τον κατηγορούσαν ότι διδάσκει τους Ισραηλίτας στασιασμό, ότι τους υποκινεί θρησκευτικά να στασιάσουν εναντίον του Ρωμαίου αυτοκράτορος. (Ματθαίος 22:16· Μάρκος 3:6· 12:13) Η βασιλεία του Θεού ήταν εκείνη, την οποίαν εκήρυττε ο Ιησούς. Για τη βασιλεία του Θεού εδίδασκε τους μαθητάς του να προσεύχωνται. Σ’ εκείνη τη βασιλεία ο Ιησούς Χριστός θα ήταν μόνο απεσταλμένος ή αντιπρόσωπος του Ιεχωβά, κυβερνώντας εν τω ονόματι του Ιεχωβά «του Βασιλέως της αιωνιότητος.»

25. Από ποιον η μέλλουσα τότε βασιλεία του Ιησού δεν επρόκειτο ν’ αντλήση τη δύναμι και εξουσία της, όπως εδήλωσε στον Πόντιο Πιλάτο, και είναι πολιτικώς εσφαλμένο για τους Χριστιανούς ν’ αναπέμπουν τέτοια προσευχή;

²⁵ Η μελλοντική, λοιπόν, βασιλεία του Ιησού, σύμφωνα με τη διαθήκη για τη βασιλεία που είχε κάμει ο Θεός με τον Βασιλέα Δαβίδ, δεν ήταν μια πολιτική βασιλεία στη γη, που ν’ αντλή τη δύναμι κι εξουσία της από τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό, ο Ιησούς, στην ερώτησι του Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» απήντησε με αυτά τα λόγια: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν [εκ των Ιουδαίων].» (Ιωάννης 18:36) Έτσι και σήμερα δεν είναι στασιαστικό ή επαναστατικό για τους Χριστιανούς επάνω στη γη να προσεύχωνται για τη βασιλεία του Θεού κάτω από τον Ιησού Χριστό.

26. Ποιες ερωτήσεις όσον αφορά την ταυτότητά του έκαμε ο Ιησούς στους αποστόλους του, και τι απήντησε ο Πέτρος;

²⁶ Μια λαμπρή εκδήλωσις της βασιλικής δόξης του Ιησού Χριστού έγινε πριν αυτός αρχίση το τελευταίο ταξίδι άνω προς την Ιερουσαλήμ. Τότε αυτός και οι απόστολοί του ήσαν προς βορράν στα μέρη της Καισαρείας, της Φιλίππου, στην περιφέρεια του Ηρώδου Φιλίππου, κοντά στο Όρος Αερμών των ορέων του Λιβάνου. Τώρα, σ’ αυτό το τελευταίο έτος της δημοσίας διακονίας του, ο Ιησούς ενδιεφέρετο να ξέρη ποια πεποίθησι είχαν οι απόστολοί του για το ποιος ακριβώς ήταν. Ερώτησε: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου;» Εκείνοι είπαν: «Άλλοι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν· άλλοι δε Ηλίαν· και άλλοι Ιερεμίαν, ή ένα των Προφητών.» Ο Ιησούς τότε είπε: «Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι;» Ο απόστολος Σίμων Πέτρος απήντησε: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του Ζώντος.»

27. Στην απάντησι του Πέτρου, τι είπε σ’ αυτόν ο Ιησούς;

²⁷ Σ’ αυτή την ορθή απάντησι ο Ιησούς είπε: «Μακάριος είσαι, Σίμων υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Και εγώ δε σοι λέγω, Ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής. Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών· και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς· και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς.»—Ματθαίος 16:13-19.

28. Έτσι τι επρόκειτο να οικοδομήση ο Ιησούς, κι επάνω σε ποιον, και πού και με ποιους επρόκειτο ο Πέτρος να οικοδομηθή;

²⁸ Ο Ιησούς Χριστός, σ’ αυτά τα λόγια του στον Πέτρο, ανήγγειλε ότι θα οικοδομούσε κάτι νέο, μια εκκλησία, την «εκκλησία μου.» Πριν από πολύν καιρό ο προφήτης Μωυσής ήταν «εν τη εκκλησία» του Ισραήλ στην έρημο Σινά, οπότε και έλαβε τους ιερούς λόγους του Ιεχωβά Θεού. (Πράξεις 7:37, 38) Τώρα ο Ιησούς Χριστός, ως ο προφήτης ο όμοιος με τον Μωυσή, έπρεπε να έχη, επίσης, την εκκλησία του. Επρόκειτο να οικοδομήση αυτή τη νέα εκκλησία πάνω σε μια πέτρα, δηλαδή, σ’ ένα στερεό θεμέλιο. Αυτή η πέτρα δεν ήταν ο απόστολος Πέτρος· μάλλον, ήταν ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του ζώντος Θεού, θα οικοδομούσε την εκκλησία του επάνω στον εαυτό του, σαν μια ζωντανή πέτρα. Αυτός ήταν μεγαλύτερος από τον Πέτρο, ακόμη δε και ο Πέτρος ο ίδιος, ως μέλος της νέας εκκλησίας, επρόκειτο να οικοδομηθή πάνω στον Ιησού Χριστό, ακριβώς όπως και οι άλλοι απόστολοι του Χριστού. Ο απόστολος Πέτρος έτσι κατενόησε το πράγμα, όπως μας τονίζει με ό,τι έγραψε αργότερα στην επιστολή 1 Πέτρου 2:4-10.

29. Γιατί οι πύλες άδου δεν θα κατίσχυαν της εκκλησίας, και ήσαν αυτές οι πύλες που θα άνοιγε ο Πέτρος με τα κλειδία, που θα του εδίδοντο;

²⁹ Επειδή η νέα εκκλησία επρόκειτο να οικοδομηθή πάνω στον Ιησού Χριστό ως τον ζώντα λίθον (πέτρα), «πύλαι άδου» δεν θα κατίσχυαν αυτής. Οι πύλες του άδου, ο κοινός τάφος των νεκρών του ανθρωπίνου γένους, δεν θα κρατούσαν αιχμάλωτη την εκκλησία μετά την πιστή πορεία των μελών της στη γη. Οι πύλες αυτές θα διερρηγνύοντο μέσω αναστάσεως της εκκλησίας από τους νεκρούς! Οι πύλες αυτές δεν επρόκειτο να κλεισθούν ούτε να ανοιχθούν από τον Πέτρο. Στον ωρισμένο καιρό ο Ιησούς Χριστός θα έδινε στον Πέτρο «τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών,» τα οποία «κλειδία» χρησιμοποιώντας ο Πέτρος θα άνοιγε σε ομάδες ανθρώπων την ευκαιρία να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών.

30. Πώς ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν κατώτερος από τον Ηλία και Ελισσαιέ, και ποια δήλωσις, που έγινε χρόνια μετά τον θάνατο του Πέτρου, δείχνει την εξουσία του Ιησού επάνω στις πύλες του άδου;

³⁰ Ποιος, λοιπόν, θ’ απεδεικνύετο ισχυρότερος από τις ‘πύλες άδου;’ Κανείς άλλος από τον Ιησού Χριστό. Αυτός ανέστησε τον αγαπητό του φίλο Λάζαρο από τον τάφο, αφού ο πιστός αυτός είχε παραμείνει νεκρός στον τάφο επί τέσσερες ημέρες. Σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει.» (Ιωάννης 11:25) Εκεί ο Ιησούς κατέδειξε πάλι ότι δεν ήταν κατώτερος από τον Ηλία και τον Ελισσαιέ στο να εγείρη ανθρώπους εκ νεκρών. Αφού πέρασαν χρόνια μετά τον θάνατο του Πέτρου, ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός παρουσιάσθηκε μ’ ένα όραμα από τον ουρανό στον απόστολο Ιωάννη και είπε: «Εγώ είμαι ο Πρώτος και ο Έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» (Αποκάλυψις 1:17, 18) Δεν είναι παράδοξο ότι οι πύλες του ‘άδου’ δεν μπορούν να υπερισχύσουν της εκκλησίας που είναι οικοδομημένη πάνω στον ζώντα λίθον, στον Ιησού Χριστό.

31. Τι είπε ο Ιησούς ότι μερικοί από τους αποστόλους του θα έβλεπαν να έρχεται προτού πεθάνουν;

³¹ Ο Ιησούς, αφού είπε τους σημαντικούς εκείνους λόγους στον Πέτρο κοντά στην Καισάρεια της Φιλίππου, είπε σε όλους τους αποστόλους του: «Είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού,» ναι, «εωσού ίδωσι την βασιλείαν του Θεού ελθούσαν μετά δυνάμεως.» (Ματθαίος 16:28· Μάρκος 9:1) Πώς συνέβη αυτό; Με τον εξής τρόπο:

32. Πώς συνέβη αυτό οκτώ περίπου ημέρες αργότερα σ’ ένα υψηλό όρος;

³² «Μετά δε τους λόγους τούτους παρήλθον έως οκτώ ημέραι, και παραλαβών τον Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον, ανέβη εις το όρος δια να προσευχηθή. Και ενώ προσηύχετο, ηλλοιώθη η όψις του προσώπου αυτού, και τα ιμάτια αυτού έγειναν λευκά εξαστράπτοντα. Και ιδού, άνδρες δύο συνελάλουν μετ’ αυτού, οίτινες ήσαν Μωυσής και Ηλίας· οίτινες φανέντες εν δόξη, έλεγον τον θάνατον αυτού, τον οποίον έμελλε να εκπληρώση εν Ιερουσαλήμ. Ο δε Πέτρος και οι μετ’ αυτού ήσαν βεβαρημένοι υπό του ύπνου· και ότε εξύπνησαν, είδον την δόξαν αυτού, και τους δύο άνδρας τους ισταμένους μετ’ αυτού. Και ενώ αυτοί εχωρίζοντο απ’ αυτού, είπεν ο Πέτρος προς τον Ιησούν, Επιστάτα, καλόν είναι να ήμεθα εδώ· και ας κάμωμεν τρεις σκηνάς, μίαν δια σε, και δια τον Μωυσήν μίαν, και μίαν δια τον Ηλίαν· μη εξεύρων τι λέγει. Ενώ δε αυτός έλεγε ταύτα, ήλθε νεφέλη, και επεσκίασεν αυτούς· και εφοβήθησαν ότε εισήλθον εις την νεφέλην. Και έγεινε φωνή εκ της νεφέλης, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός· αυτού ακούετε. Και αφού έγεινεν η φωνή, ευρέθη ο Ιησούς μόνος.»—Λουκάς 9:28-36· Μάρκος 9:1-8.

33. (α) Τι δείχνει αν ο Ηλίας και ο Μωυσής ήσαν κατά γράμμα εκεί στο όρος με τον Ιησού; (β) Τι αποτέλεσμα είχε αυτή η σκηνή της μεταμορφώσεως επάνω στις προηγούμενες προφητείες σχετικά με τη βασιλεία του Θεού;

³³ Φυσικά, οι προφήται Μωυσής και Ηλίας δεν ήσαν πραγματικά εκεί με τον Ιησούν σ’ εκείνο το υψηλό όρος, όταν αυτός μετεμορφώθη έτσι ενώπιον τριών αποστόλων. Ο Μωυσής κι ο Ηλίας ήσαν ακόμη νεκροί, ήσαν στον άδη, τον κοινό τάφο των νεκρών του ανθρωπίνου γένους. Εκείνο που είδαν οι τρεις απόστολοι ήταν απλώς ένα όραμα, όχι πραγματικότης. Ο ίδιος ο Ιησούς το ωνόμασε έτσι. «Και ενώ κατέβαινον από του όρους, παρήγγειλεν εις αυτούς ο Ιησούς, λέγων, Μη είπητε προς μηδένα το όραμα, εωσού ο Υιός του ανθρώπου αναστηθή εκ νεκρών.» (Ματθαίος 17:9) Ήταν ένα προφητικό όραμα της δόξης της Βασιλείας, ως να ήταν ο ‘Υιός του ανθρώπου ερχόμενος εν τη βασιλεία αυτού,’ ή, η ‘βασιλεία του Θεού μετά δυνάμεως.’ Ήταν απλώς ένα όραμα· ωστόσο επεβεβαίωσε περισσότερο τις προηγούμενες προφητείες σχετικά με τη βασιλεία του Θεού, την οποίαν θα έφερε ο Θεός, εκπληρώνοντας στον Ιησού Χριστό τη διαθήκη για τη βασιλεία που είχε κάμει ο Θεός με τον Βασιλέα Δαβίδ. Πολύν καιρό μετά την ανάστασι του Ιησού του Υιού του ανθρώπου από τους νεκρούς και την ενδόξασί του στον ουρανό, ο Πέτρος ως ένας αυτόπτης μάρτυς απέδωσε αυτή την αξία στο όραμα της μεταμορφώσεως, λέγοντας:

34. Με ποια λόγια ο απόστολος Πέτρος έδειξε την επιβεβαιούμενη αξία αυτού του οράματος της μεταμορφώσεως;

³⁴ «Διότι σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, ‘Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην.’ Και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ’ αυτού εν τω όρει τω αγίω. Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας, και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών, τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—2 Πέτρου 1:16-21.

35. Γιατί ήταν πολύ κατάλληλο στο όραμα της μεταμορφώσεως ν’ αντιπροσωπευθή ο Μωυσής μαζί με τον δοξασμένον Ιησού;

³⁵ Στο όραμα της μεταμορφώσεως ήταν πολύ κατάλληλο ν’ αντιπροσωπευθή ο Μωυσής ως ευρισκόμενος εκεί με τον δοξασμένον Ιησού και να λέγη η φωνή από τον ουρανό για τον Ιησού: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.» Ο προφήτης Μωυσής είχε προσκιάσει τον μεγαλύτερο Προφήτη του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό· εν σχέσει δε με τον μεγαλύτερο Προφήτη ο Θεός είπε στον Μωυσή: «Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού.» (Ματθαίος 17:5· Δευτερονόμιον 18:19) Στην ουράνια βασιλεία του ο Ιησούς Χριστός ως ο Μεγαλύτερος Μωυσής φροντίζει να διεξάγεται το έργον που είχε προσκιασθή από το έργον του Μωυσέως μέσα στην εκκλησία του Ισραήλ. Αυτό το έργον περιλαμβάνει τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά.

36. Γιατί ήταν, κατάλληλο ν’ αντιπροσωπευθή ο Ηλίας μαζί με τον Ιησού στη σκηνή της μεταμορφώσεως;

³⁶ Ήταν, επίσης, κατάλληλο ν’ αντιπροσωπευθή κι ο Ηλίας στο όραμα της μεταμορφώσεως. Ένα έργον όμοιο μ’ εκείνο του Ηλία και του διαδόχου του Ελισσαιέ σχετίζεται στενά με τη βασιλεία του Θεού, στην οποία βασιλεύει ο αγαπητός αυτού Υιός Ιησούς Χριστός. Αυτό το όραμα εδόθη το έτος που επακολούθησε τον αποκεφαλισμό του Ιωάννου του Βαπτιστού. Το όραμα, επομένως, ανεφέρετο σε κάτι πολύ μελλοντικό, που δεν είχε εκτελεσθή από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον πρόδρομο του Χριστού. Σύμφωνα με αυτά, η εμφάνισις του Ηλία στο όραμα υπεδείκνυε μια μέλλουσα ακόμη ή πρόσθετη εκπλήρωσι του Μαλαχία 4:5, 6. Εσήμαινε ότι η μέλλουσα εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού στα χέρια του Χριστού θα είχε ένα πρόδρομο σαν τον Ηλία και ότι κάτω από τη βασιλεία του Υιού του Θεού επρόκειτο να εκτελεσθή ένα έργον, το οποίον θ’ αντιστοιχούσε στο έργον του Ηλία και του διαδόχου του Ελισσαιέ. Θα ήταν τότε ένα μεγάλο έργον αποκαταστάσεως και κρίσεως. Όλοι, λοιπόν, οι λάτραι του Βάαλ (Σατανά Διαβόλου) ας προσέξουν!

37. Τι ερώτησαν τον Ιησού ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, και τι αυτός είπε για να κατανοήσουν όσα αναφέρονται στα εδάφια Μαλαχίας 4:5, 6;

³⁷ Η εμφάνισις του Ηλία στο όραμα ήγειρε ένα ερώτημα στις διάνοιες των Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου σχετικά με την εκπλήρωσι των εδαφίων Μαλαχίας 4:5, 6. «Και ηρώτησαν αυτόν [τον Ιησούν] οι μαθηταί αυτού, λέγοντες, Δια τι λοιπόν λέγουσιν οι γραμματείς ότι πρέπει να έλθη ο Ηλίας πρώτον; Ο δε Ιησούς αποκριθείς είπε προς αυτούς, Ο Ηλίας μεν έρχεται πρώτον, και θέλει αποκαταστήσει πάντα· σας λέγω όμως, ότι ήλθεν ήδη ο Ηλίας, και δεν εγνώρισαν αυτόν, αλλ’ έπραξαν εις αυτόν όσα ηθέλησαν· ούτω και ο Υιός του ανθρώπου μέλλει να πάθη υπ’ αυτών. Τότε ενόησαν οι μαθηταί, ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπε προς αυτούς.» (Ματθαίος 17:10-13· Μάρκος 9:11-13) Έτσι ο Ιησούς εδήλωσε ότι η προκαταρκτική ή μικρογραφική εκπλήρωσις των εδαφίων Μαλαχίας 4:5, 6 είχε γίνει.

38. Σε ποια ενέργεια ήθελαν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης να προβούν προς την αφιλόξενη κώμη των Σαμαρειτών, και γιατί ο Ιησούς τούς επέπληξε;

³⁸ Ο Ιησούς τότε έκαμε την τελική του αναχώρησι από τη Γαλιλαία για τα νότια. «Και ότε συνεπληρούντο αι ημέραι δια να αναληφθή, τότε αυτός έκαμε στερεάν απόφασιν να υπάγη εις Ιερουσαλήμ. Και απέστειλεν έμπροσθεν αυτού μηνυτάς, οίτινες πορευθέντες εισήλθον εις κώμην Σαμαρειτών, δια να κάμωσιν ετοιμασίαν εις αυτόν. Και δεν εδέχθησαν αυτόν, διότι εφαίνετο ότι επορεύετο εις Ιερουσαλήμ. Ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης, είπον, Κύριε, θέλεις να είπωμεν να καταβή πυρ από του ουρανού, και να αφανίση αυτούς, καθώς και ο Ηλίας έκαμε; Στραφείς δε επέπληξεν αυτούς, και είπε, Δεν εξεύρετε ποίου πνεύματος είσθε σεις· διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση. Και υπήγον εις άλλην κώμην.» (Λουκάς 9:51-56) Πιθανώς, το ότι ήσαν σε έδαφος Σαμαρειτών υπέμνησε στον Ιάκωβο και στον Ιωάννη το πώς ο Ηλίας κατεβίβασε πυρ στα στρατεύματα που είχε στείλει ο Βασιλεύς Οχοζίας της Σαμαρείας για να συλλάβουν τον Ηλία. Αλλ’ ο Ιησούς είχε έλθει, όχι για να καταστρέψη τους Σαμαρείτας, αλλά να τους σώση.

39. Μέσω τίνος εδάφους επέρασε ο Ιησούς προς νότον για να εορτάση το τελευταίο του πάσχα, και πού διέβη τον Ιορδάνη ποταμό από εκεί;

³⁹ Καθώς συνέχιζε ο Ιησούς τον δρόμο του προς νότον, από την ανατολική όχθη του Ιορδάνου Ποταμού, μέσω Περαίας, του εδάφους του Ηρώδου Αντίπα, αποκεφαλιστού του Ιωάννου του Βαπτιστού, επλησίασε ο καιρός για τον εορτασμό του ετησίου πάσχα το βράδυ της Πέμπτης, 31 Μαρτίου του έτους 33 μ.Χ., δηλαδή, το βράδυ της 14ης Νισάν κατά το Ιουδαϊκό ημερολόγιο. (Ματθαίος 19:1· 20:17-19, 29) Πιθανώς ο Ιησούς διέβη τον Ιορδάνη Ποταμό από την Περαία προς την Ιουδαία κοντά εκεί όπου ο προφήτης Ελισσαιέ διεχώρισε τον Ιορδάνη, χτυπώντας τα ύδατα με τη μηλωτή του Ηλία, δηλαδή, απέναντι της Ιουδαϊκής πόλεως Ιεριχώ.

40. Στις 10 Νισάν τι απέστειλε ο Ιησούς δύο αποστόλους να του φέρουν, και ποια προφητεία έπρεπε τώρα να εκπληρωθή;

⁴⁰ Ήλθε η πρωία της Δευτέρας, 10 Νισάν, οπότε συνηθίζετο να εισάγεται ο πασχάλιος αμνός στα σπίτια των εορταστών. (Έξοδος 12:1-3) Όταν ο Ιησούς και οι απόστολοί του έφθασαν κοντά στην Ιερουσαλήμ, προαπέστειλε δύο απ’ αυτούς για να του εύρουν ένα υποζύγιο· επρόκειτο να εισέλθη στην Ιερουσαλήμ επάνω σε ζώο κατά τον τύπο των αρχαίων βασιλέων του Ισραήλ, όταν επήγαιναν για τη στέψι των. (1 Βασιλέων 1:33-38) «Τούτο,» λέγει ο Ματθαίος 21:4, 5, «έγεινε, δια να πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου, λέγοντος, “Είπατε προς την θυγατέρα Σιών,” “Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και πώλου υιού υποζυγίου”.» (Ζαχαρίας 9:9) Η προφητεία του Ιεχωβά δεν θ’ αφήνετο ανεκπλήρωτη!

41. Καθώς ο Ιησούς εισήρχετο στην Ιερουσαλήμ, τι έκαναν τα πλήθη και τι έκραζαν, για εκπλήρωσι ποιας προφητείας;

⁴¹ «Πορευθέντες δε οι μαθηταί και ποιήσαντες καθώς προσέταξεν αυτούς ο Ιησούς, έφεραν την όνον και το πωλάριον, και έβαλον επάνω αυτών τα ιμάτια αυτών, και επεκάθισαν αυτόν επάνω αυτών. Ο δε περισσότερος όχλος έστρωσαν τα ιμάτια εαυτών εις την οδόν· άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων, και έστρωνον εις την οδόν. Οι δε όχλοι οι προπορευόμενοι και οι ακολουθούντες έκραζον, λέγοντες, Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Ιεχωβά· Ωσαννά εν τοις υψίστοις.» (Ματθαίος 21:6-9) Η προφητεία του Ψαλμού 118:25, 26 εξεπληρώνετο με ό,τι εκφωνούσαν τα πλήθη.

42. (α) Τα πλήθη με τις επευφημίες των ως ποιον προσδιώριζαν τον Ιησού; (β) Τι είπε με δάκρυα ο Ιησούς για το μέλλον της Ιερουσαλήμ, και γιατί;

⁴² Τα έξαλλα πλήθη έκραζαν, όχι διότι ο Ιησούς ήταν ο Ιεχωβά, αλλά διότι αυτός ήρχετο εν ονόματι του Ιεχωβά· έλεγαν: «Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά· ευλογημένη η ερχομένη βασιλεία του πατρός ημών Δαβίδ· Ωσαννά εν τοις υψίστοις.» (Μάρκος 11:9, 10, ΜΝΚ) «Ευλογημένος ο ερχόμενος βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά· ειρήνη εν ουρανώ, και δόξα εν υψίστοις.» (Λουκάς 19:38, ΜΝΚ) Παρά την αγαλλίασι του πλήθους που επευφημούσε, ο Ιησούς εγνώριζε ότι οι θρησκευτικοί άρχοντες της Ιερουσαλήμ δεν ήθελαν να τον υποδεχθούν ως βασιλέα, ως τον μόνιμο κληρονόμο της διαθήκης της βασιλείας που είχε γίνει με τον Βασιλέα Δαβίδ. Σύμφωνα με τούτο, «ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν, έκλαυσεν επ’ αυτήν, λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα· αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου· διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε, και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει, και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν· και θέλουσι κατεδαφίσει σε, και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον· διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.»—Λουκάς 19:41-44.

43. Τι είπαν οι Φαρισαίοι γι’ αυτό, και γιατί δεν ήταν σπουδαίο το ότι ο Ιησούς δεν εχρίσθη με έλαιον στο ναό;

⁴³ Οι θρησκευτικοί άρχοντες της Ιερουσαλήμ δεν διείδαν εκπλήρωσι προφητείας στη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. «Οι Φαρισαίοι λοιπόν είπον προς αλλήλους, βλέπετε ότι δεν ωφελείτε ουδέν; Ιδού, ο κόσμος οπίσω αυτού υπήγεν.» (Ιωάννης 12:19) Δεν επακολούθησε χρίσις του Ιησού με έλαιον ως βασιλέως στον ναό. Αυτό δεν είχε σημασία, διότι ο Ιεχωβά Θεός είχε χρίσει τον Ιησούν με άγιο πνεύμα για να είναι βασιλεύς στα δεξιά του στους ουρανούς.

44. Τι έκαμε ο Ιησούς στο ναό, και τι άξιζε να γίνη στο ναό;

⁴⁴ «Και εισήλθεν ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, και εις το ιερόν· και αφού περιέβλεψε πάντα, επειδή η ώρα ήτο ήδη προς εσπέραν, εξήλθεν εις Βηθανίαν [στο Όρος των Ελαιών] μετά των δώδεκα. Και τη επαύριον αφού εξήλθον από Βηθανίας, . . . έρχονται εις Ιεροσόλυμα· και εισελθών ο Ιησούς εις το ιερόν, ήρχισε να εκβάλλη τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ· και τας τραπέζας των αργυραμοιβών, και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς ανέτρεψε· και δεν άφινε να περάση τις σκεύος δια του ιερού. Και εδίδασκε, λέγων προς αυτούς, Δεν είναι γεγραμμένον, “Ότι ο οίκος μου θέλει ονομάζεσθαι οίκος προσευχής δια πάντα τα έθνη;” σεις δε εκάμετε αυτόν “σπήλαιον ληστών.”» (Μάρκος 11:11-17) Ως σπήλαιο ληστών άξιζε να καταστραφή. Αυτό έγινε ύστερ’ από τριάντα επτά έτη, στο 70 μ.Χ.

45. Στην παρουσία Ελλήνων που επιθυμούσαν συνάντησι, τι προσευχήθηκε ο Ιησούς, και ποια απάντησι έλαβε;

⁴⁵ Μερικοί Έλληνες, πιθανώς περιτετμημένοι προσήλυτοι, είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσουν σ’ αυτή την εορτή του πάσχα. Εζήτησαν να ιδούν τον Ιησούν προσωπικώς. Ο Ιησούς τούς είπε: «Ήλθεν η ώρα δια να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. . . . Εάν τις εμέ υπηρετή, θέλει τιμήσει αυτόν ο Πατήρ. Τώρα η ψυχή μου είναι τεταραγμένη· και τι να είπω; Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά δια τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην. Πάτερ, δόξασόν σου το όνομα.» Τότε ήλθε φωνή από τον ουρανό: «Και εδόξασα, και πάλιν θέλω δοξάσει.» Εδώ ο Ιεχωβά Θεός διεβεβαίωσε τον Ιησούν ότι η προσευχή του για ν’ αγιασθή το Θείον όνομα θα ελάμβανε απάντησι.

46. Σε αρμονία με τα σχόλια του Ιησού, πώς αυτός ήταν χρόνος κρίσεως, και ποια προφητεία κρίσεως εξέφερε κατόπιν, που περιελάμβανε και τον σημερινόν «Χριστιανικόν κόσμον»;

⁴⁶ «Ο όχλος λοιπόν, ο παρεστώς και ακούσας, έλεγεν ότι έγεινε βροντή. Άλλοι έλεγον, Άγγελος ελάλησε προς αυτόν. Απεκρίθη ο Ιησούς και είπεν, Η φωνή αύτη δεν έγεινε δι’ εμέ, αλλά δια σας. Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου· τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω· και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν. (Τούτο δε έλεγε, δεικνύων με ποίον θάνατον έμελλε να αποθάνη.)» (Ιωάννης 12:20-33) Ήταν, βέβαια, καιρός κρίσεως. Ο Ιεχωβά δια του Αγγέλου της διαθήκης του, Ιησού Χριστού, είχε έλθει στον ναό για έργον κρίσεως. Ο Ιησούς, εκφράζοντας τούτο, ύστερ’ από μια θεαματική περιήγησι του ναού με τους αποστόλους του, προείπε ότι αυτός ο ναός, τον οποίον είχε κτίσει ο Βασιλεύς Ηρώδης ο Μέγας, θα κατεστρέφετο. Κατόπιν, όταν εκάθησε στο Όρος των Ελαιών που εδέσποζε ολοκλήρου της πόλεως Ιερουσαλήμ, έδωσε και άλλη προφητεία περί καταστροφής της πόλεως αυτής σε εκδήλωσι της κρίσεως του Ιεχωβά εκτελουμένης με βάπτισμα πυρός. Επεξέτεινε, επίσης, την προφητεία του αυτή για να προείπη το τέλος ολοκλήρου του κοσμικού συστήματος πραγμάτων, περιλαμβανομένου και του σημερινού «Χριστιανικού κόσμου.»—Ματθαίος 24:1 έως 25:46· Μάρκος 13:1-37· Λουκάς 21:5-36.

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ

47. (α) Στη διάρκεια του εορτασμού του πάσχα, ποιον απέπεμψε ο Ιησούς, και γιατί; ( β) Λόγω ποιας διαθήκης και ποιας θυσίας της ήταν τώρα καιρός ν’ αρχίση ένας νέος εορτασμός;

⁴⁷ Ο ήλιος της Πέμπτης εβυθίσθη κάτω από τον ορίζοντα, και άρχισε η 14η του Νισάν, 33 μ.Χ. Η νύχτα εκείνη είδε τον Ιησούν και τους δώδεκα αποστόλους του συγκεντρωμένους σ’ ένα υπερώον για την τέλεσι του Ιουδαϊκού πάσχα. Στον πασχάλιο αμνό, από τον οποίον έλαβαν μέρος, ο Ιησούς είδε ένα προφητικό τύπο του εαυτού του, ‘του Αμνού του Θεού του αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου.’ (Ιωάννης 1:29) Στη διάρκεια του εορτασμού αυτού ο Ιησούς είπε σ’ έναν από τους αποστόλους του, στον Ιούδα τον Ισκαριώτη, να φύγη και να κάμη ό,τι είχε να κάμη. Αυτό που είχε να κάμη ήταν να προδώση τον Ιησούν στους αιμοδιψείς εχθρούς του για μια αμοιβή τριάντα αργυρίων. Μετά την αναχώρησι του Ιούδα, ο Ιησούς ως ο Μεγαλύτερος Μωυσής και ως ο μέλλων Μεσίτης μιας νέας διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό, εγκαινίασε ένα νέον εορτασμό. Η νέα διαθήκη απαιτούσε μια θυσία καλύτερη από τις θυσίες των ζώων, με τις οποίες ο Μωυσής είχε εγκαινιάσει την παλαιά διαθήκη του νόμου στο Όρος Σινά. Αυτή η νέα διαθήκη θα είχε πράγματι ως αποτέλεσμα την αφαίρεσι των αμαρτιών των πιστών, οι οποίοι εισάγονται στη διαθήκη. Με τον νέον αυτόν εορτασμό με άρτον και οίνον ο Ιησούς εσυμβόλισε ποια είναι η καλύτερη εκείνη θυσία.

48. Σ’ αυτόν τον νέον εορτασμό, τι έκαμε και είπε ο Ιησούς, και σε ποια διαθήκη ανεφέρθη;

⁴⁸ «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Σας λέγω δε, ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.» (Ματθαίος 26:26-30) Η διαθήκη για την οποίαν ο Ιησούς επρόκειτο να προμηθεύση το αίμα που θα την έκανε έγκυρον, ήταν η «νέα διαθήκη» που είχε προείπει ο Ιεχωβά στον Ιερεμία 31:31-34.

49. Στη συζήτησι για τη Βασιλεία, τι είπε ο Ιησούς σχετικά με τη διαθήκη γι’ αυτήν, και τι είδους βασιλεία επρόκειτο να είναι αυτή;

⁴⁹ Η μνεία του Ιησού περί βασιλείας του Πατρός του ήγειρε συζήτησι μεταξύ των λοιπών ένδεκα πιστών αποστόλων του. Ο Ιησούς τούς είπε ότι θα ήταν βασιλεία διακόνων, στην οποία αυτός ο ίδιος θα ήταν ο αρχιδιάκονος του Θεού. Κατόπιν προσέθεσε: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκάς 22:24-30) Αυτή η διαθήκη για τη βασιλεία θα τους έφερνε σε μια βασιλεία μεγαλύτερη από εκείνη, την οποία είχε κάμει ο προπάτωρ του Ιησού Βασιλεύς Δαβίδ, και η οποία ήταν απλώς «από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου.» (Γένεσις 15:18) Η επίγεια βασιλεία του Δαβίδ ήταν απλώς ένας προφητικός τύπος της μεγαλυτέρας βασιλείας, την οποίαν θα ελάμβανε ο Υιός του Δαβίδ, Ιησούς Χριστός, με κυριαρχία επάνω σε όλη τη γη.

50. Λαμβάνοντας αυτή τη βασιλεία, τι θα εγίνετο ο Ιησούς προς τον Βασιλέα Δαβίδ, και σ’ εκπλήρωσι ποιας προφητείας;

⁵⁰ Ο Υιός του Δαβίδ, Ιησούς Χριστός, λαμβάνοντας αυτή τη βασιλεία στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς, θα εγίνετο Κύριος του Δαβίδ. Ο Δαβίδ προφητικά το είπε αυτό στον Ψαλμό 110:1, ΜΝΚ: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» Οι πιστοί απόστολοι του Ιησού και όλοι οι άλλοι πιστοί μαθηταί επρόκειτο να συμμερισθούν μαζί του αυτή την ουράνια βασιλεία.

51. Στην τελική του προσευχή με τους αποστόλους, τι είχε σε εξέχουσα θέσι μέσα στη διάνοιά του, κι έτσι πώς ετελείωσε την προσευχή του;

⁵¹ Ο Ιησούς ετερμάτισε τη νυχτερινή συζήτησι με τους πιστούς αποστόλους του με προσευχή στον ουράνιο Πατέρα του. Σ’ αυτή την προσευχή είχε σε εξέχουσα θέσι μέσα στη διάνοιά του το όνομα του Πατρός του, κι ετελείωσε την προσευχή του με αυτά τα λόγια: «Πάτερ δίκαιε, και ο κόσμος δεν σε εγνώρισεν, εγώ δε σε εγνώρισα, και ούτοι εγνώρισαν ότι συ με απέστειλας. Και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου, και θέλω φανερώσει, δια να ήναι η αγάπη με την οποίαν με ηγάπησας εν αυτοίς, και εγώ εν αυτοίς.»—Ιωάννης 17:1-26.

52. Πού επήγε κατόπιν ο Ιησούς, τι επακολούθησε, και γιατί ωδηγήθηκε μπροστά στον Ρωμαίο κυβερνήτη;

⁵² Κατόπιν ο Ιησούς βγήκε σ’ ένα γνωστό του τόπο, στον κήπο της Γεθσημανή. Ο Ιούδας ωδήγησε εκεί μια συμμορία για να συλλάβη τον Ιησούν και κατόπιν τον επρόδωσε με ένα φίλημα υποκριτού. Ο Ιησούς ωδηγήθηκε πρώτα μπροστά στον πρώην Αρχιερέα Άνναν και κατόπιν μπροστά στον γαμβρόν του Αρχιερέα Καϊάφαν και κατεδικάσθη σε θάνατο. (Ιωάννης 18:12-24) Κατόπιν παρέπεμψαν τον Ιησούν σ’ ένα μη Ιουδαίον, στον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιουδαίας, στον Πόντιο Πιλάτο, για να διατάξη τη θανάτωσι του Ιησού από εκείνους που μπορούσαν να τον εκτελέσουν. Κατηγόρησαν τον Ιησούν για στάσι, για προσπάθεια να γίνη βασιλεύς κατά πρόκλησιν προς τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τιβέριο Καίσαρα.

53. Τι είπε ο Ιησούς σ’ αυτόν σχετικά με τη Βασιλεία και τον σκοπό της ανθρωπίνης του γεννήσεως, και τι απέδειξε έτσι με τη μαρτυρία του ότι είναι;

⁵³ Ο Ιησούς ιδιαιτέρως είπε στον Κυβερνήτη Πιλάτο ότι η βασιλεία του δεν ήταν μέρος αυτού του κόσμου και δεν προήρχετο από κοσμική πηγή. Τότε ο Πιλάτος απότομα τον ερώτησε: «Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ;» Ο Ιησούς απήντησε: «Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.» Τότε ο Πιλάτος ερώτησε: «Τι είναι αλήθεια;» (Ιωάννης 18:28-38) Εν τούτοις ο Πιλάτος μόλις την είχε ακούσει από τον Ιησούν. Γι’ αυτό ο Ιησούς ανεφέρετο αργότερα ως ‘Ιησούς Χριστός ο μαρτυρήσας ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν.’ (1 Τιμόθεον 6:13) Μπροστά σ’ αυτόν τον Ρωμαίο κυβερνήτη ο Ιησούς απεδείχθη ότι ήταν ο πρώτιστος μάρτυς του Ιεχωβά. Γι’ αυτόν τον σκοπό είχε γεννηθή ως Ιουδαίος, ως Ισραηλίτης.—Ησαΐας 43:1, 10-12· 44:8.

54. Γιατί ο Ιησούς εστάλη στον Ηρώδη Αντίπα, και με ποιο αποτέλεσμα σ’ αυτή την ενέργεια;

⁵⁴ Εκείνο τον καιρό ο Ηρώδης Αντίπας, ο κυβερνήτης της Γαλιλαίας και αποκεφαλιστής του Ιωάννου του Βαπτιστού, έτυχε να βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Πόντιος Πιλάτος έμαθε ότι ο Ιησούς ήταν από τη Γαλιλαία, που ανήκε στη δικαιοδοσία του Ηρώδου Αντίπα, έκαμε μια φιλική χειρονομία στον Ηρώδη κι έστειλε τον Ιησούν σ’ αυτόν για να δικασθή. Ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν εχάρη πολύ· διότι ήθελε προ πολλού να ίδη αυτόν, επειδή ήκουε πολλά περί αυτού· και ήλπιζε να ίδη τι θαύμα γινόμενον υπ’ αυτού. Ηρώτα δε αυτόν με λόγους πολλούς· πλην αυτός δεν απεκρίθη προς αυτόν ουδέν. Ίσταντο δε οι αρχιερείς και οι γραμματείς κατηγορούντες αυτόν εντόνως. Αφού δε ο Ηρώδης μετά των στρατευμάτων αυτού εξουθένησεν αυτόν, και ενέπαιξεν, ενέδυσεν αυτόν λαμπρόν ιμάτιον, και έπεμψεν αυτόν πάλιν προς τον Πιλάτον. Εν αυτή δε τη ημέρα ο Πιλάτος και ο Ηρώδης έγειναν φίλοι μετ’ αλλήλων· διότι πρότερον ήσαν εις έχθραν προς αλλήλους.»—Λουκάς 23:6-12.

55. Τι είπε τότε ο Πιλάτος για τον Ιησού όσον αφορά την ενοχή του;

⁵⁵ Η δίκη ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου επανελήφθη. Ο Πιλάτος τώρα εκάλεσε τους Ιουδαίους αρχιερείς και άρχοντας και τον λαό μαζί και είπε: «Εφέρατε προς εμέ τον άνθρωπον τούτον, ως στασιάζοντα τον λαόν· και ιδού, εγώ ενώπιόν σας ανακρίνας, δεν εύρον εν τω ανθρώπω τούτω ουδέν έγκλημα εξ όσων κατηγορείτε κατ’ αυτού· αλλ’ ουδέ ο Ηρώδης· διότι σας έπεμψα προς αυτόν· και ιδού, ουδέν άξιον θανάτου είναι πεπραγμένον υπ’ αυτού. Αφού λοιπόν παιδεύσω αυτόν, θέλω απολύσει.»

56. Πώς οι κατήγοροι τότε έθεσαν σε δοκιμασία τη φιλία του Πιλάτου προς τον Καίσαρα, και τίνος τη βασιλεία εξέλεξαν οι ίδιοι;

⁵⁶ Οι εχθροί του Ιησού εξακολουθούσαν ν’ αποκλείουν όλες τις προσπάθειες του Πιλάτου να τον απελευθερώση. (Λουκάς 23:13-25) Τελικά εξηνάγκασαν τον Πιλάτο να υποχωρήση στις επιθυμίες των, κραυγάζοντας: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα.» Εκραύγαζαν να σταυρωθή ο Ιησούς. Ο Πιλάτος ερώτησε: «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Ποιοι απήντησαν σ’ αυτή την ερώτησι; «Απεκρίθησαν οι αρχιερείς, Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα. Τότε λοιπόν παρέδωκεν αυτόν εις αυτούς, δια να σταυρωθή.»—Ιωάννης 18:38 έως 19:16.

57. Με ποιους εσταυρώθη ο Ιησούς, και για να εκπληρωθή ποια προφητεία;

⁵⁷ Ήταν περίπου εννέα η ώρα Παρασκευή πρωί, 14 Νισάν, που εσταύρωναν οι Ρωμαίοι στρατιώται τον Ιησούν, μαζί με πραγματικούς κακοποιούς, ακριβώς όπως είχε προείπει η Βιβλική προφητεία: «Παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον, και μετά ανόμων ελογίσθη, και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών, και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.»—Ησαΐας 53:12.

58. (α) Τι συνέβη την έκτη ώρα της ημέρας, και ποια κραυγή αφήκε ο Ιησούς τρεις ώρες περίπου αργότερα; (β) Στην κραυγή του Ιησού τι συνέβη, και ποιες προφητείες εξεπληρώθησαν;

⁵⁸ Ήλθε η μεσημβρινή ώρα, οπότε συνήθως θα ήταν λαμπρή λιακάδα. Αλλά «από . . . έκτης ώρας σκότος έγεινεν εφ όλην την γην έως ώρας εννάτης (3 μ.μ.) Περί δε την εννάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων, “Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί; ” τουτέστι, “Θεέ μου, Θεέ μου, δια τι με εγκατέλιπες;” Και τινές των εκεί εστώτων, ακούσαντες, έλεγον, Ότι τον Ηλίαν φωνάζει ούτος. Και ευθύς έδραμεν είς εξ αυτών, και λαβών σπόγγον, και γεμίσας όξους, και περιθέσας εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Οι δε λοιποί έλεγον, Άφες, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να σώση αυτόν.» (Ματθαίος 27:45-49· Μάρκος 15:33-36) Αλλ’ ο προφήτης Ηλίας ήταν ακόμη νεκρός· το ίδιο κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος είχε έλθει με πνεύμα και δύναμι Ηλία. Καθ’ όλα τα φαινόμενα κι ο Θεός ακόμη είχε εγκαταλείψει τον Ιησού Χριστό, αφήνοντάς τον να πεθάνη στο ξύλο του σταυρού. Εκείνοι, λοιπόν, που άκουσαν την κραυγή του, παρέστησαν μάρτυρες της εκπληρώσεως της προφητείας του Ψαλμού 22:1, γραμμένου από τον Δαβίδ, καθώς και του Ψαλμού 69:21.

59. (α) Προς το τέλος, τι είπε ο Ιησούς, και κάτω από ποια δημοσία κατηγορία εξέπνευσε ο Ιησούς; (β) Πώς τα λόγια του Ιησού προς τον Νικόδημον εξεπληρώθησαν, και, επίσης, ποιο προφητικό δράμα των πατριαρχικών χρόνων;

⁵⁹ Κατόπιν, σε μια στιγμή πραγματικού θριάμβου, ήλθαν οι λόγοι του Ιησού: «Τετέλεσται.» (Ιωάννης 19:30) Τελικά, ο Ιησούς, μ’ εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά Θεό, σύμφωνα με τον Ψαλμό 31:5, είπε: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.» Τότε έκλινε το κεφάλι κι εξέπνευσε. «Και ταύτα ειπών εξέπνευσεν.» (Λουκάς 23:44-46) Πάνω από το κεφάλι του είχε αναρτηθή επιγραφή από τον Κυβερνήτη Πιλάτο, γραμμένη Εβραϊκά, Λατινικά και Ελληνικά, για να τα διαβάζουν και να τα καταλαβαίνουν όλοι, δηλαδή, «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων.» (Ιωάννης 19:19-22) Με αυτόν τον τρόπο επαλήθευσαν τα λόγια του Ιησού στον Ιουδαίον άρχοντα Νικόδημο: «Και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου· δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάννης 3:1,2, 14, 15· Αριθμοί 21:4-9) Εδώ, επίσης, εξεπληρώθη το προφητικό δράμα, που εξετελέσθη από τον Αβραάμ όταν εδοκίμασε να θυσιάση τον μονογενή του γυιο Ισαάκ επάνω στο Όρος Μοριά, όπου έκειτο ο ναός του Ηρώδου. Ενταύθα ο Μεγαλύτερος Αβραάμ, ο Ιεχωβά Θεός, έδωσε τον μονογενή του Υιόν ως θυσίαν, για να ευλογηθούν μέσω αυτού όλα τα έθνη της γης.—Γένεσις 22:1-18.

60. Πώς διεπράχθη βεβήλωσις του ονόματος του Θεού, όταν οι Ιουδαίοι φίλοι του Καίσαρος εσταύρωσαν τον Ιησού Χριστόν, και πώς έτσι εξεπληρώθησαν τα εδάφια Ησαΐας 8:14, 15;

⁶⁰ Λίγες μέρες πριν απ’ αυτό, στις 10 Νισάν, όταν ο Ιησούς Χριστός εισήλθε ιππεύοντας με βασιλικό τρόπο στην Ιερουσαλήμ, τα πλήθη τον επευφημούσαν με τη φράσι «Ευλογημένος ο ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά.» (Λουκάς 19:38, ΜΝΚ) Τι βεβήλωσις του ονόματος του Ιεχωβά λοιπόν διεπράχθη, όταν οι εχθροί της βασιλείας του Θεού επροτίμησαν τον Καίσαρα της Ρώμης ως βασιλέα των κι εσταύρωσαν τον Υιόν του Θεού ως μη φίλον του Καίσαρος! Απέρριψαν τον ζώντα λίθον, επάνω στον οποίον ο Χριστός, ο Υιός του ζώντος Θεού είπε ότι θα οικοδομούσε την εκκλησία του. Αυτός έγινε ‘πέτρα προσκόμματος’ σ’ αυτούς, και προσέκοψαν σ’ αυτή τη ζώσα πέτρα, όπως είχε προλεχθή στον Ησαΐα 8:14, 15.—Ρωμαίους 9:32, 33· 1 Πέτρου 2:6-8.

61. Ποιας τιμής οι Ιουδαίοι, που απέρριψαν την πέτρα, δεν ήσαν πια άξιοι, και, με αυτό υπ’ όψιν, ποιος αγιασμός επεβάλλετο;

⁶¹ Οι Ισραηλίται εκείνοι, που απέρριψαν την πέτρα και αρνήθηκαν να οικοδομηθούν επάνω σ’ αυτήν ως μέλη της εκκλησίας του Βασιλέως, που ήλθε εν ονόματι του Ιεχωβά, δεν ήσαν πια άξιοι να φέρουν επάνω τους το όνομα του Ιεχωβά. Το όνομα, που εβεβήλωσαν επαισχύντως, έπρεπε τώρα ν’ αγιασθή από εκείνους, που μπορούσαν ν’ αναπέμπουν την προσευχή των εδαφίων Ματθαίος 6:9, 10 ως ακόλουθοι στ’ αχνάρια του Ιησού Χριστού. Αυτοί πρέπει να γίνουν ο λαός, επάνω στον οποίον πρέπει να καλήται το όνομα του Ιεχωβά, διότι είναι οι ακόλουθοι Εκείνου, ο οποίος είχε έλθει εν ονόματι του Ιεχωβά. Αυτοί δέχονται τον Ιησού Χριστό ως την «πέτραν,» την οποίαν εξέλεξε ο Θεός, κι επάνω σ’ αυτόν μπορούν να οικοδομούνται ως εκκλησία του, ως ένας πνευματικός ναός ηγιασμένος για το όνομα του Θεού.

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 15

Εκλογή ενός Λαού για το Όνομά Του

 1. Πώς απέθανε ο Ιησούς ως κατάρα για το Ιουδαϊκό έθνος, και με ποια ευκαιρία γι’ αυτούς;

Ο Υιός του Δαβίδ, «ο άγγελος της διαθήκης» ήλθε εν ονόματι του Ιεχωβά σ’ εκπλήρωσι της προφητείας. Αλλά πέθανε μ’ έναν επάρατο τρόπο κρεμάμενος επί ξύλου ώσπου να πεθάνη. «Κατηραμένος υπό του Θεού ο κρεμάμενος,» έλεγε ο νόμος του Ιεχωβά. (Δευτερονόμιον 21:22-23) Αυτός είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους οι Ιουδαίοι ηγέται της Ιερουσαλήμ ήθελαν να αρθή το σώμα του Ιησού από το ξύλο πριν από τη δύσι του ηλίου της 14ης Νισάν και πριν αρχίση η εβδομαδιαία ημέρα του σαββάτου. (Ιωάννης 19:31-37) Οι Ιουδαίοι εκείνοι δεν κατανοούσαν ότι ο Ιησούς είχε γίνει κατάρα υπέρ του Ιουδαϊκού έθνους για να είναι δυνατόν ν’ απαλλαγούν από τη θεία κατάρα εναντίον των ως παραβατών της αγίας διαθήκης του, αν επίστευαν στον Ιησού Χριστό που τους αντικατέστησε.—Γαλάτας 3:10-14.

 2. Ποια προφητεία εξεπληρώθη όσον αφορά τι διάθεσι του νεκρού σώματος του Ιησού;

² Οι εχθροί Ιουδαίοι δεν έλαβαν το σώμα του Ιησού για να το ρίξουν μέσα στη Γέεννά τους, στην Κοιλάδα του Εννώμ, έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, για να καή με πυρ και θείον μαζί με τ’ απορρίμματα της πόλεως. Ο Ιησούς ετάφη σ’ ένα καινούργιο μνημείο που ανήκε σ’ ένα μυστικό Ιουδαίο μαθητή, έναν πλούσιο ονομαζόμενο Ιωσήφ. Αυτός εξεπλήρωσε το εδάφιον Ησαΐου 53:9: «Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων· πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου· διότι δεν έκαμεν ανομίαν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.» Η ψυχή του Ιησού πήγε έτσι στον Σιεόλ, τον κοινό τάφο των νεκρών του ανθρωπίνου γένους.—Ψαλμός 16:10.

 3. Την εποχή εκείνη ποια ήταν η στάσις και η κατάστασις των πιστών αποστόλων του Ιησού, και γιατί;

³ Στη σύλληψι, στις δίκες και στη σταύρωσι του Ιησού οι ένδεκα πιστοί απόστολοί του διεσκορπίσθησαν. Αν συνηθροίζοντο, αυτό εγίνετο μυστικά, με τις θύρες κλεισμένες, από φόβο των απίστων Ιουδαίων. Ήσαν λυπημένοι· πενθούσαν. Ήσαν απογοητευμένοι· απέβλεπαν στην απελευθέρωσι του Ισραήλ μέσω του Ιησού, αλλά, αντιθέτως, οι αρχιερείς και οι άρχοντες του Ισραήλ επροκάλεσαν τον θάνατό του την ημέρα του πάσχα, 14 Νισάν (1η Απριλίου).

 4. Χωρίς τι αφήκαν τον εαυτό τους οι δήθεν Ιουδαίοι οικοδόμοι, και τίνος σπέρμα απεδείχθησαν ότι είναι;

⁴ Εκείνοι οι δήθεν οικοδόμοι του Ιουδαϊκού έθνους, η Ισραηλιτική εκκλησία, απέρριψαν τον αναγκαίο θεμέλιο λίθο, αφήνοντας τους εαυτούς των χωρίς πραγματικό, Γραφικό θεμέλιο πάνω στο οποίο να οικοδομήσουν. Εξυπηρέτησαν την υπόθεσι του Μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου, του «Βεελζεβούλ, του άρχοντος των δαιμονίων,» και απεδείχθησαν ότι ήσαν το σπέρμα του Όφεως. Αυτό ωφείλετο στο ότι ήσαν σε εχθρότητα με το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού. Πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια και πλέον, ο Ιεχωβά Θεός είχε αποφασίσει την τελική καταστροφή του Μεγάλου Όφεως, λέγοντας: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γένεσις 3:15) Τώρα ο Όφις Σατανάς ή Διάβολος συνέτριψε το Σπέρμα της γυναικός, τον Ιησού Χριστό, με κάτι περισσότερο από μια πληγή πτέρνας, φαινομενικά, ο δε Σατανάς είχε χρησιμοποιήσει αυτούς τους θρησκευτικούς ηγέτας και άρχοντας ως ορατό επίγειο σπέρμα του για να το πράξη αυτό. Αυτοί ήσαν προφανώς κάτω από την επιρροή των δαιμόνων και του άρχοντός των, του Βεελζεβούλ.

 5. (α) Τίνος γεννήματα ωνόμασε ο Ιησούς αυτούς και με ποια καταδίκη ενώπιόν τους; (β) Πώς απεδείχθησαν ότι ήσαν εναντίον της θεραπείας της πληγής που υπεβλήθη στον Ιησού;

⁵ Ο Ιησούς καλά τους είπε: «Μαρτυρείτε εις εαυτούς, ότι είσθε υιοί των φονευσάντων τους προφήτας. Αναπληρώσατε και σεις το μέτρον των πατέρων σας. Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» Δεν ευνόησαν τη θεραπεία της πληγής που επεβλήθη στον Ιησούν, διότι εζήτησαν από τον Κυβερνήτη Πιλάτο να τοποθετήση φρουρούς για να εμποδίσουν την ανάστασι του Ιησού, αν ήταν δυνατόν.—Ματθαίος 23:31-33· 27:62-66.

 6. (α) Την επλήρωσι ποιας προφητείας δεν μπορούσαν να εμποδίσουν αυτοί οι εχθροί; (β) Ποιο πράγμα διέτρεξε τότε κίνδυνον, και πότε ο Ιεχωβά εξεπλήρωσε την προφητεία;

⁶ Εν τούτοις, ούτε εκείνοι οι θρησκευτικοί εχθροί ούτε ο εκλεκτός τους βασιλεύς Καίσαρ μπορούσε να εμποδίση την εκπλήρωσι του Ψαλμού 16:10, 11: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής.» Δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τον Παντοδύναμο Θεό από το να επαναφέρη σε ζωή τον απερριμμένον «λίθον» για περαιτέρω χρήσι Του. Ο αγιασμός του ονόματος του Θεού που είχε βεβηλωθή είχε διακινδυνεύσει. Η υποσχεμένη βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού του είχε εκτεθή σε κίνδυνο. Η μελλοντική ανάστασις όλων των νεκρών ανθρώπων που είναι στα μνημεία, από τον πρώτο μάρτυρα Άβελ ως εκείνους που πεθαίνουν στον εικοστό αιώνα μας διεκινδύνευε. Την ίδια μέρα του μηνός που είχε προλεχθή στις Εβραϊκές Γραφές, καθώς κι από τον ίδιο τον Ιησού, ο Παντοδύναμος Θεός εθεράπευσε την πληγή της πτέρνας του Σπέρματος της «γυναικός» του, κι εξήγαγε την ψυχή αυτού από τον Σιεόλ, τον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους, κι έκαμε το μεγαλύτερο θαύμα του. Αυτό το εξετέλεσε ο Ιεχωβά Θεός πριν από την αυγή της Κυριακής, 16 Νισάν (3 Απριλίου).

 7. Στον καιρό της εκπληρώσεως της προφητείας τι έλαβε χώραν σύμφωνα με την αφήγησι του Ματθαίου;

⁷ «Και ιδού, έγεινε σεισμός μέγας· διότι άγγελος Ιεχωβά καταβάς εξ ουρανού, ήλθε και απεκύλισε τον λίθον από της θύρας, και εκάθητο επάνω αυτού. Ήτο δε η όψις αυτού ως αστραπή, και το ένδυμα αυτού λευκόν ως χιών. Και από του φόβου αυτού εταράχθησαν οι φύλακες, και έγειναν ως νεκροί.»—Ματθαίος 28:1-4, ΜΝΚ.

 8. Πώς δείχνει ο Πέτρος αν εκείνοι οι φύλακες είδαν τον Ιησούν εξερχόμενον από τον τάφο ή όχι, κι έτσι τι έκαμε η θεία δύναμις σχετικά με το σώμα του Ιησού;

⁸ Εκείνοι οι φύλακες του μνημείου είδαν τον άγγελο του Ιεχωβά, αλλά δεν είδαν τον Ιησούν να επανέρχεται στη ζωή και να εξέρχεται από τον τάφο. Δεν μπορούσαν να τον ιδούν, διότι ο Ιησούς ηγέρθη σε ζωή ως ένα αόρατο πνεύμα. Δεν ανέλαβε πάλι εκείνο το σώμα, με το οποίον είχε θανατωθή ως ανθρώπινη θυσία στον Θεό. Ο απόστολος Πέτρος μάς το λέγει αυτό, όπως αναφέρεται: «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος.» (1 Πέτρου 3:18) Θεία δύναμις μετέθεσε το ανθρώπινο σώμα, με το οποίον ο Ιησούς Χριστός είχε προσφερθή ως θυσία για τις ανθρώπινες αμαρτίες.

 9. (α) Πώς επληροφορήθησαν οι μαθηταί του Ιησού και πια απόδειξι είχαν ότι ο Ιησούς ανεστήθη; (β) Ποιο είδος βαπτίσματος υπεσχέθη σ’ αυτούς ο αναστημένος Ιησούς;

⁹ Αν ο αναστημένος Ιησούς δεν υλοποιείτο με σάρκα και οστά και δεν ενεφανίζετο σε αρμοδίους μάρτυρας, οι απόστολοι και λοιποί μαθηταί του δεν θα είχαν γνωρίσει ότι ήταν ζωντανός. «Εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού δια πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας, και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. Και συνερχόμενος μετ’ αυτών παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποίαν ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού. Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.» (Πράξεις 1:1-5) Αυτοί επρόκειτο να λάβουν το είδος του βαπτίσματος, με το οποίον ο ίδιος ο Ιησούς είχε βαπτισθή από τον Ιεχωβά Θεό.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ

10. (α) Μήπως ο αναστημένος Ιησούς παρήγγειλε να παύση στο μέλλον το εν ύδατι βάπτισμα των ακολούθων του; (β) Ποια δήλωσι σχετικά με το βάπτισμα έκαμε στους μαθητάς του στη συνάντησι στη Γαλιλαία;

¹⁰ Ο Ιησούς Χριστός, εν τούτοις, δεν διέταξε να παύση το εν ύδατι βάπτισμα εκείνων οι οποίοι θα εγίνοντο μαθηταί του ή ακόλουθοι. Αλλά στο μέλλον το εν ύδατι βάπτισμα των ακολούθων του δεν επρόκειτο να είναι βάπτισμα Ιωάννου. Είχε λεχθή στους αποστόλους να συναντηθούν με τον αναστημένο Ιησού στη Γαλιλαία. Σ’ αυτή τη συνάντησι πιθανώς ανεφέρθη αργότερα ο απόστολος Παύλος, λέγοντας: «Μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς δια μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν.» (1 Κορινθίους 15:6) Ο απόστολος Ματθαίος ομιλεί γι’ αυτή τη συνάντησι με τα εξής λόγια: «Οι δε ένδεκα μαθηταί υπήγον εις την Γαλιλαίαν, εις το όρος, όπου παρήγγειλεν εις αυτούς ο Ιησούς. Και ιδόντες αυτόν, προσεκύνησαν αυτόν· τινές δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς ελάλησε προς αυτούς, λέγων, Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.»—Ματθαίος 28:16-20.

11. Ποιο είδος βαπτίσματος πρέπει να εννοηθή εδώ, και τελικά άνθρωποι ποίων εθνών επρόκειτο να βαπτίζωνται έτσι;

¹¹ Οι μαθηταί μπορούσαν να κάμουν μόνο βάπτισμα εν ύδατι. Ο Διδάσκαλός των, ο Κύριος Ιησούς, ήταν εκείνος που θα έκανε το βάπτισμα με πνεύμα άγιον. Εν τούτοις, οι μαθηταί θα εβάπτιζαν στο τέλος όχι απλώς Ιουδαίους αλλά λαόν ‘εκ πάντων των εθνών,’ και θα το έκαναν αυτό «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.»

12. (α) Στην έκφρασι «εις το όνομα,» σε τι η λέξις «όνομα» κατ’ ανάγκην δεν αναφέρεται; (β) Πώς αυτό το γεγονός δείχνεται στη χρησιμοποίησί της σχετικά με το άγιο πνεύμα;

¹² Αυτή η έκφρασις «εις το όνομα» δεν αναφέρεται κατ’ ανάγκην σ’ ένα προσωπικό όνομα οποιουδήποτε. Είναι αληθές ότι ο Ύψιστος Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, δηλαδή, Ιεχωβά· όπως λέγει σ’ αυτόν ο Ψαλμός 83:18 (ΜΝΚ): «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Κι ο Υιός επίσης έχει ένα προσωπικό όνομα, δηλαδή, Ιησούς· και με το να είναι χρισμένος με άγιο πνεύμα είναι Χριστός ή Κεχρισμένος. Αλλά το άγιον πνεύμα δεν έχει προσωπικό όνομα. Ο λόγος τούτου είναι ότι το άγιον πνεύμα δεν είναι ένα νοητικό πρόσωπο. Είναι η απρόσωπη, αόρατη ενεργός δύναμις που βρίσκει την πηγή και δεξαμενή της στον Ιεχωβά Θεό και την οποίαν αυτός χρησιμοποιεί για να εκπληρώση το θέλημά του ακόμη και σε μεγάλες αποστάσεις, υπολογιζόμενες σε έτη φωτός του διαστήματος. Μπορεί να εκχύση αυτό το πνεύμα επάνω σε οποιονδήποτε θέλει. Μπορεί να το διοχετεύση μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού.

13. (α) Ποια, εν πρώτοις, θα ήταν η σημασία της εκφράσεως «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος»; (β) Πώς το βάπτισμα στα ονόματα αυτά θα ήταν μια πραγματική δοκιμασία των Ιουδαίων που επίστευαν στον Θεό;

¹³ Εν πρώτοις, λοιπόν, το βάπτισμα (βύθισις) στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος θα εσήμαινε σε αναγνώρισι του Πατρός, του Υιού και του αγίου πνεύματος. Οι Ιουδαίοι ήδη επίστευαν στον Θεό των προπατόρων των. Εν τούτοις, εθεωρούντο ως υπηρέται ή δούλοι του, όχι ως υιοί του παρά μόνο με την έννοια ότι ήσαν πλάσματά του. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι ήσαν, επίσης, πλάσματά του, αλλ’ αυτό δεν τους έθετε κατ’ ανάγκην στη στενή οικογένεια του Θεού. (Ησαΐας 63:16) Αλλά το μέγα σημείο, στο οποίον οι Ιουδαίοι έπρεπε να δοκιμασθούν, ήταν όσον αφορά την Πατρότητα του Θεού προς τον Ιησού και την υιότητα του Ιησού προς τον Ιεχωβά Θεό. Επίστευαν αυτοί ότι ο Θεός ήταν ο Πατήρ του Ιησού του από Ναζαρέτ, και ότι ο Ιησούς ήταν «ο Υιός του Θεού,» όπως είχαν ομολογήσει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κι ο απόστολος Ναθαναήλ κι ο απόστολος Πέτρος και η Μάρθα η από Βηθανίας; (Ιωάννης 1:34, 49· Ματθαίος 16:16· Ιωάννης 11:27) Όσον αφορά το άγιον πνεύμα, επίστευαν σ’ αυτό; Επίστευαν ότι αυτό ήταν επάνω στον Ιησούν ως τον Υιόν του Θεού; Το ήθελαν αυτοί οι ίδιοι, προσηύχοντο γι’ αυτό και ανέμεναν να το λάβουν από τον Θεό μέσω του Υιού του και να παράγουν τους καρπούς ή την εκδήλωσί του; Αν δεν ανεγνώριζαν τον Πατέρα και τον Υιόν και το άγιον πνεύμα, σ’ αυτή τη στενή σχέσι, δεν θα μπορούσαν βέβαια να βαπτισθούν εν ύδατι σε αναγνώρισι αυτού.

14. Σχετικά με ποια εκδήλωσι καλωσύνης ο Ιησούς εχρησιμοποίησε την έκφρασι «εις το όνομα» στα εδάφια Ματθαίος 10:41, 42;

¹⁴ Μπορεί να σημαίνη και περισσότερα απ’ αυτό η φράσις «εις το όνομα.» Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου, μισθόν προφήτου θέλει λάβει· και ο δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου θέλει λάβει. Και όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.»—Ματθαίος 10:41, 42.

15. (α) Τι σημαίνει εκεί η έκφρασις «εις το όνομα» κι έτσι πώς μια πρόσφατη νέα μετάφρασις αποδίδει την έκφρασι; (β) Τι, λοιπόν, θα εσήμαινε επίσης η έκφρασις «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος»;

¹⁵ Εκεί η φράσις «εις όνομα» σημαίνει «υπό τον τίτλον,» δηλαδή, «επειδή είναι (κάποιος).» Γι’ αυτό μια άλλη ανεγνωρισμένη μετάφρασις της Γραφής λέγει: «Ο δεχόμενος προφήτην επειδή είναι προφήτης θα λάβη μισθόν προφήτου, και ο δεχόμενος δίκαιον επειδή είναι δίκαιος θα λάβη μισθόν δικαίου. Και όστις δώση εις ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος επειδή είναι μαθητής, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.» (ΑΣΜ· ΜΝΚ) Έτσι, η φράσις «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος» θα μπορούσε, επίσης, να σημαίνη, ‘επειδή έχει τον Θεόν ως Πατέρα του, κι επειδή είναι ακόλουθος του Υιού Του, κι επειδή έχει (ή μετέχει σ’) το άγιο πνεύμα του Θεού.’—2 Κορινθίους 13:14.

16. (α) Για ποιους ήταν προσιτό το βάπτισμα αυτό και σε τι διέφερε από το βάπτισμα του Ιωάννου; (β) Πώς ο Ιησούς έδειξε στον Ιωάννη ότι το ιδικό του βάπτισμα ήταν διάφορο από το βάπτισμα του Ιωάννου, και γιατί αυτό έπρεπε να είναι διάφορο;

¹⁶ Ένα τέτοιο βάπτισμα εν ύδατι διέφερε πολύ από το βάπτισμα του Ιωάννου. Το βάπτισμα εκείνου ήταν «βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» Ήταν μόνο για τους φυσικούς Ισραηλίτας· όσοι δε ελάμβαναν αυτό το βάπτισμα εθεωρούντο μαθηταί του Ιωάννου. (Μάρκος 1:4· 2:18) Επειδή το βάπτισμά του ήταν για τους Ισραηλίτας, που μετανοούσαν κι επιθυμούσαν τη συγχώρησι των αμαρτιών των έναντι της εθνικής των διαθήκης με τον Θεό, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εδίστασε να βαπτίση τον Ιησούν. Ο Ιωάννης εγνώριζε ότι αυτός ο ίδιος ήταν αμαρτωλός, όχι ο Ιησούς. Το ότι το βάπτισμα που εζήτησε ο Ιησούς επρόκειτο να συμβολίση κάτι άλλο, το έδειξε ο Ιησούς όταν ενεθάρρυνε τον Ιωάννη να τον βαπτίση, λέγοντας: «Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» (Ματθαίος 3:13-15) Αυτό εσήμαινε ότι ο Ιησούς είχε έλθη να παρουσιάση τον εαυτό του όπως πράξη το θέλημα του Θεού, μολονότι ο Ιωάννης δεν κατανοούσε αυτό το θείον θέλημα. Ο Ιησούς ως ο Υιός του Θεού εξ ουρανού και ως ένας πρωτότοκος υιός στον λαό Ισραήλ ανήκε ήδη στον Ιεχωβά Θεό· κι έτσι, ήλθε να κάμη το θέλημα του Θεού όπως είχε γραφή προφητικά στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές.—Ψαλμός 40:7, 8· Εβραίους 10:7-9.

17. Για συμβολισμό τίνος λοιπόν, ήταν το βάπτισμα του Ιησού, και για συμβολισμό τίνος πρέπει στο μέλλον να γίνεται αυτό από τους μαθητάς;

¹⁷ Σύμφωνα με αυτά, το εν ύδατι βάπτισμα του Ιησού εσυμβόλιζε την προσφορά του να πράξη το αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού, στον καιρό που έπρεπε να γίνη αυτό το θέλημα. Αυτό έθεσε το υπόδειγμα για το βάπτισμα των ακολούθων του. Αυτοί, διδασκόμενοι, πρέπει πρώτα να γίνουν μαθηταί του, μιμούμενοι αυτόν. Κατόπιν μπορούν να βαπτισθούν εν ύδατι, συμβολίζοντας αυτή τη μαθητεία των. Η φυλή ή το χρώμα ενός ανθρώπου δεν έχει σημασία.

18. Ποιο χαρακτηριστικό, που συνώδευε το βάπτισμα των ακολούθων του Ιησού εκείνες τις ημέρες, δείχνει ότι αυτό ήταν ανώτερο από το «βάπτισμα του Ιωάννου»;

¹⁸ Για να καταδειχθή πόσο ανώτερο ήταν αυτό το εν ύδατι βάπτισμα από εκείνο του Ιωάννου, παρατηρούμε ότι στο βάπτισμα του Ιωάννου δεν επακολουθούσαν χαρίσματα του αγίου πνεύματος, ενώ στο βάπτισμα κατά το πρότυπον του Ιησού, επακολουθούσε η μετάδοσις διαφόρων θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος.—Πράξεις 19:1-8.

ΕΓΙΝΕ «ΚΕΦΑΛΗ ΓΩΝΙΑΣ»

19. (α) Στα τελευταία λόγια του στους μαθητάς του, ποια αποστολή έθεσε ενώπιόν των; (β) Πώς ο Ιησούς απεχωρίσθη απ’ αυτούς, και τι είπαν τότε σ’ αυτούς οι άγγελοι;

¹⁹ Ο Ιησούς, την τεσσαρακοστή μέρα μετά την ανάστασί του από τον θάνατο στον Σιεόλ, έκαμε την τελευταία εμφάνισί του στους αποστόλους του. Τους ωδήγησε έξω από την Ιερουσαλήμ ως τη Βηθανία στο Όρος των Ελαιών, για ν’ αποχωρισθή απ’ αυτούς εκεί και να επανέλθη στον Πατέρα του στον ουρανό. (Λουκάς 24:50-52) Τα τελευταία του λόγια ήσαν: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» Επρόκειτο για μια παγκόσμια αποστολή. «Και αφού είπε ταύτα, βλεπόντων αυτών ανελήφθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών. Και ενώ ήσαν ατενίζοντες εις τον ουρανόν, ότε αυτός ανέβαινεν, ιδού, άνδρες δύο με ιμάτια λευκά εστάθησαν πλησίον αυτών· οίτινες και είπον, Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.»—Πράξεις 1:6-11.

20. (α) Πώς ο Ιησούς δεν διέτρεξε οποιονδήποτε κίνδυνο της ζωής του ανεβαίνοντας από τη γη στον ουρανό; (β) Με τι, λοιπόν, που είχε σχέσι με την ανθρωπίνη ζωή του, ανέβη ο Ιησούς στον ουρανό, και πώς υπηρέτησε εκεί ως Αρχιερεύς;

²⁰ Ο Ιησούς, αφήνοντας το υλικό του σώμα που είχε προσλάβει κι επιστρέφοντας στην αόρατη πνευματική του κατάστασι με την ανάληψί του, δεν διέτρεξε κίνδυνο της ζωής του όπως λόγου χάριν από τις ζώνες ακτινοβολίας γύρω από τη γη ή από τις κοσμικές ακτίνες του έξω διαστήματος. Μολονότι δεν ανελήφθη στον ουρανό με το ανθρώπινο σώμα, που είχε θυσιάσει και που κατέλιπε για πάντα στο θείον θυσιαστήριον, επέστρεψε στον ουρανό με την αξία της ανθρώπινης ζωής του που είχε καταθέσει για το θνήσκον ανθρώπινο γένος. Δεν εισήλθε, όπως ο Λευίτης Αρχιερεύς Καϊάφας, στα Άγια των Αγίων του ναού του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ, στη συμβολική παρουσία του Θεού. Το εδάφιον Εβραίους 9:24 λέγει: «Ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.» Εκεί ο Ιησούς Χριστός υπηρέτησε ως Αρχιερεύς του Θεού παρουσιάζοντας την αξία ζωής της ανθρωπίνης θυσίας του, υπέρ όλων των μελλόντων πιστών του.—Εβραίους 3:1.

21. (α) Τίνος μεσίτης έγινε ο Ιησούς εκεί, και με ποιο μέσον; (β) Από ποιον απεδείχθη ότι είναι μεγαλύτερος, και με ποιο έθνος έγινε η διαθήκη εκείνη;

²¹ Στην αρχή του εορτασμού του δείπνου του Κυρίου, ο Ιησούς είπε για το ποτήριον του οίνου: «Τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Στον ουρανό ενώπιον του Πατρός του παρουσίασε, κατά ένα τρόπο, το αίμα, δηλαδή, την αξία της ζωής που συμβολίζεται από το αίμα. Με αυτόν τον τρόπο προσέφερε το αίμα για την εγκαινίασι μιας νέας διαθήκης, όπως υπόσχεται στον Ιερεμία 31:31-34. Έγινε έτσι ο Μεσίτης μιας καλυτέρας διαθήκης, και απεδείχθη ως μεγαλύτερης από τον Μωυσή, που είχε μεσιτεύσει στην παλαιά διαθήκη του Νόμου. Η παλαιά διαθήκη του Νόμου έπαυσε να λειτουργή. Η νέα διαθήκη ιδρύθη, όχι με το έθνος των κατά σάρκα Ισραηλιτών, διότι το έθνος εκείνο δεν εδέχθη τον Μεσίτη της νέας διαθήκης. Ιδρύθη με το νέο πνευματικό έθνος εκείνων που έγιναν πνευματικοί Ισραηλίται, ένας νέος λαός επάνω στον οποίον εκλήθη το όνομα του Ιεχωβά. Επρόκειτο να είναι ένας νέος λαός για το όνομά του.—Εβραίους 8:7-13· 9:11-15.

22. (α) Πώς εξεπληρώθη τότε ο Ψαλμός 110:1 στον Κύριον του Δαβίδ, αλλά τι δεν ήταν τότε εξουσιοδοτημένος να κάμη; (β) Εν τούτοις, λόγω τίνος είχε έλθει καιρός αγαλλιάσεως για εκπλήρωσι του Ψαλμού 118:22-26;

²² Κι εδώ, επίσης, εξεπληρώθη η δήλωσις του Ιεχωβά Θεού στον Κύριον του Βασιλέως Δαβίδ: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (Ψαλμός 110:1, ΜΝΚ) Ο Υιός του Δαβίδ έγινε έτσι ανώτερος του Βασιλέως Δαβίδ κι έγινε Κύριος του Δαβίδ. (Ματθαίος 22:41-45) Αλλ’ όταν εκάθησε στα δεξιά του Ιεχωβά δεν είχε έλθει ακόμη ο καιρός γι’ αυτόν ως το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού να συντρίψη την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου. Έπρεπε να αναμείνη ως τον προς τούτο καιρόν του Πατρός του. (Εβραίους 10:12, 13) Εν τούτοις, όταν ο Ιεχωβά Θεός εκάθισε τον Υιόν του στα δεξιά του στον ουρανό, εξύψωσε τον συμβολικό Λίθο, τον οποίον οι Ιουδαίοι οικοδόμοι είχαν απορρίψει, και τον έκαμε ακρογωνιαίο λίθο για το νέο οικοδόμημα των προθέσεων του Θεού. Ήταν καιρός αγαλλιάσεως, σ’ εκπλήρωσι του Ψαλμού 118:22-26: «Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας· παρά του Ιεχωβά έγεινεν αύτη, και είναι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών. Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· ας αγαλλιασθώμεν, και ας ευφρανθώμεν εν αυτή. Ω Ιεχωβά! σώσον, δέομαι· ω Ιεχωβά! ευόδωσον, δέομαι. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά.»—Βλέπε επίσης το εδάφιον Ματθαίος 21:42.

23, 24. (α) Τι ήταν το νέον οικοδόμημα που επρόκειτο ν’ ανεγερθή, ποιος ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος, και πού αυτός ετέθη; (β) Σχετικά με τους λίθους γι’ αυτό το οικοδόμημα και τη σχετική στάσι εκείνων που απέρριψαν και εκείνων που εδέχθησαν αυτόν τον ακρογωνιαίον λίθον, τι έγραψε ο Πέτρος;

²³ Τώρα επρόκειτο να υπάρχη για τον Ιεχωβά ένα νέο βασιλικό ανάκτορο, ένας νέος ναός, στον οποίον αυτός θα διέμενε με το πνεύμα του. Θα ήταν ένας ζων ναός, αποτελούμενος από «ζώντας λίθους.» Ο πρώτος απ’ αυτούς τους «ζώντας λίθους,» ο συμβολικός ακρογωνιαίος λίθος, ήταν ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός, που ετέθη ήδη στη Σιών, την ουράνια οργάνωσι του Θεού. (Ησαΐας 28:16) Σε υποστήριξι του γεγονότος αυτού, ο απόστολος Πέτρος λέγει στους τότε βαπτισμένους πιστούς, που είχαν αγιασθή με το άγιον πνεύμα του Θεού, τα εξής λόγια:

²⁴ «Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. Δια τούτο και περιέχεται εν τη γραφή, «Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον· και ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.» Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή· εις δε τους απειθούντας, «ο λίθος τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας,» και «λίθος προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου·» οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς· εις τον οποίον και ήσαν προσδιωρισμένοι. Σεις όμως είσθε «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,» λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.»—1 Πέτρου 2:4-10.

25, 26. (α) Έχοντας υπ’ όψι τ’ ανωτέρω, ποιο οικοδόμημα στη γη δεν υπολογίζεται πια; (β) Ποια προφητεία του Μαλαχία εξεπλήρωσε ο Ιησούς σχετικά με αυτόν τον ναό;

²⁵ Τώρα, που οικοδομούσε ο Θεός τον πνευματικό του ναό των «ζώντων λίθων» πάνω στον Ιησού Χριστό, δεν υπελογίζετο πια ο υλικός ναός του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Σχετικά με τον επίγειο εκείνο ναό, ο Ιησούς, ως ο «άγγελος της διαθήκης» εξεπλήρωσε τα εδάφια Μαλαχίας 3:1-5 (ΜΝΚ):

²⁶ «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου [Ιωάννην τον Βαπτιστήν], και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου· και ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει έλθει εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων. Αλλά τις δύναται να υπομείνη την ημέραν της ελεύσεως αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την παρουσίαν αυτού; διότι αυτός είναι ως πυρ χωνευτού, και ως σμίγμα γναφέων. Και θέλει καθίσει ως ο χωνεύων και καθαρίζων το αργύριον· και θέλει καθαρίσει τους υιούς του Λευί, και θέλει στραγγίσει αυτούς ως το χρυσίον και το αργύριον, και θέλουσιν προσφέρει εις τον Ιεχωβά προσφοράν εν δικαιοσύνη. Τότε η προσφορά του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αρεστή εις τον Ιεχωβά, καθώς εν ταις ημέραις ταις αρχαίαις, και καθώς εν τοις προλαβούσιν έτεσι. Και θέλω πλησιάσει προς εσάς δια κρίσιν· . . . λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.»

27. Κάνοντας την τελική του επιθεώρησι του ναού του Ηρώδου, πώς ο Ιησούς είχε την ευκαιρία να επιθεωρήση όλους τους «υιούς του Λευί,» και πώς τους εύρε συμπεριφερομένους;

²⁷ Στις 10 και 11 Νισάν του 33 μ.Χ., όταν ο Ιησούς επεσκέφθη τον ναό του Ηρώδου, όλοι οι ιερείς του Ισραήλ συνήρχοντο στην Ιερουσαλήμ για τον εθνικό εορτασμό του πάσχα. Όλοι αυτοί οι ιερείς ήσαν μέλη της ιερατικής οικογενείας του Ααρών της φυλής Λευί. Ήσαν, λοιπόν, Λευίται ιερείς. Όλα τα άλλα ικανά άρρενα μέλη της φυλής Λευί βοηθούσαν αυτούς τους Λευιτικούς ιερείς στον ναό. Όταν ο Ιησούς κατόπιν ήλθε στον ναό εν ονόματι του Ιεχωβά για κρίσι, σ’ εκπλήρωσι των εδαφίων Μαλαχίας 3:1-5, πώς βρήκε τους Λευίτας, «τους υιούς του Λευί» να συμπεριφέρωνται; Αυτοί επέτρεπαν να μολύνεται ο ναός. Άφηναν την εμπορικότητα να διεξάγεται στον ναό, έτσι ώστε να γίνη «σπήλαιον ληστών» αντί να είναι «οίκος προσευχής.» Ο Ιησούς, ως αγγελιαφόρος του Ιεχωβά κι εκπρόσωπός του, αισθάνθηκε την υποχρέωσι να καθαρίση τον ναό βγάζοντας έξω τους εμπορευομένους.

28, 29. (α) Γι’ αυτόν τον καθαρισμό, τι απεφάσισαν να κάμουν οι αρχιερείς; (β) Πώς αυτοί εξεπλήρωσαν τα εδάφια Μαλαχίας 1:6, 7, 12 όσον αφορά την «τράπεζαν» του Ιεχωβά;

²⁸ Γι’ αυτό οι Ιουδαίοι αρχιερείς, ο Άννας και ο Καϊάφας, απεφάσισαν να θανατώσουν τον Ιησούν. Αυτοί οι ιερατικοί «υιοί του Λευί» δεν επίστευαν στην ανάγκη καθαρών θυσιών στο θυσιαστήριον του Ιεχωβά, στην «τράπεζά» του. Έτσι εβεβήλωναν με αυτόν τον τρόπο το όνομά Του. Συνέβαινε πάλι εκείνο, για το οποίον είπε παραπονούμενος ο Ιεχωβά πριν από εκατοντάδες χρόνια δια του προφήτου Μαλαχίου:

²⁹ «Και αν κύριος εγώ, πού [είναι] ο φόβος μου; Λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων προς εσάς, ιερείς, οίτινες καταφρονείτε το όνομά μου· και λέγετε, εις τι κατεφρονήσαμεν το όνομά σου; Προσεφέρετε άρτον μεμιασμένον επί του θυσιαστηρίου μου· και είπετε, Εις τι σε εμιάναμεν; Εις το ότι λέγετε, Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητος. . . . Σεις όμως εβεβηλώσατε αυτό, λέγοντες, Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι μεμιασμένη· και τα επιτιθέμενα επ’ αυτήν, το φαγητόν αυτής, αξιοκαταφρόνητον.»—Μαλαχίας 1:6, 7, 12, ΜΝΚ.

30. Μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, τι έγινε το ζωτικό ζήτημα γι αυτούς τους «υιούς του Λευί,» και πώς διαιρέθηκαν επάνω στο ζήτημα;

³⁰ Μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς, το ζωτικό ζήτημα για όλους τους «υιούς του Λευί,» που υπηρετούσαν εκεί στον ναό του Ηρώδου, ήταν, Θα εδέχοντο τη θυσία που επρομήθευσε ο Θεός, «τον Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου»; Θα εδέχοντο τη δικαιοσύνη του Θεού μέσω αυτού; Θα εγίνοντο πνευματικό ιερατείον του Θεού για να προσφέρουν πνευματικές θυσίες στον «πνευματικόν οίκον» του; Στην πάροδο του χρόνου μερικοί το έκαμαν αυτό. Ήταν κάποιος Ιωσήφ, ο οποίος επωνομάσθη Βαρνάβας και ήταν Λευίτης. (Πράξεις 4:36, 37) Όσον αφορά τους Λευιτικούς ιερείς, το εδάφιον Πράξεις 6:7 λέγει: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» Εκαθαρίσθησαν από τον «άγγελον της διαθήκης» του Ιεχωβά. Εστράφησαν προς τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά. Οι άλλοι «υιοί του Λευί,» ιερατικοί και μη, εξακολουθούσαν να το βεβηλώνουν. Η κρίσις του Ιεχωβά εξετελέσθη επάνω σ’ αυτούς το 70 μ.Χ., όταν κατεστράφη ο ναός του Ηρώδου και η αγία των πόλις Ιερουσαλήμ.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

31, 32. (α) Την ημέρα της Πεντηκοστής, 33 μ.Χ., στις 9 π.μ., πού ήσαν οι μαθηταί του Ιησού στην Ιερουσαλήμ; (β) Ποιο θαύμα έγινε τότε;

³¹ Όχι στον ναό του Ηρώδου, αλλά σ’ ένα «ανώγεον» [«υπερώον,» Κείμενον] έξω απ’ αυτόν ανέμεναν οι ένδεκα πιστοί απόστολοι και άλλοι μαθηταί, υπακούοντας στις τελευταίες οδηγίες του Ιησού. Εκεί είχαν συγκεντρωθή—«(ήτο δε ο αριθμός των εκεί παρόντων ως εκατόν είκοσιν)»—μαζί με τη Μαρία, την επίγειο μητέρα του Ιησού, και τους άλλους γυιους της, τους ετεροθαλείς αδελφούς του Ιησού, όπως ο Ιάκωβος κι ο Ιούδας. Πέρασαν δέκα μέρες. Η εορτή της Πεντηκοστής έφθασε, 6 Σιβάν. Ήταν η πεντηκοστή μέρα από την ανάστασι του Ιησού, και αντιστοιχούσε με την Κυριακή, 22 Μαΐου, 33 μ.Χ. Ήταν κατά τις εννέα η ώρα το πρωί.

³² «Ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»

33. (α) Ποιοι είχαν πλησιάσει προς τον τόπο του θαύματος; (β) Ποιο μέσον ξεκλειδώματος εχρησιμοποίησε τότε ο Πέτρος, και τι πραγματικά ήταν αυτό;

³³ Δεν επρόκειτο για κανένα ήρεμο γεγονός, κι ένα πλήθος εορταστών της Πεντηκοστής, τόσο φυσικοί Ιουδαίοι όσο και περιτετμημένοι προσήλυτοι, είχαν απομακρυνθή από τον ναό του Ηρώδου προς το μέρος αυτού του υπερώου. Είναι πιθανόν ότι μερικοί απ’ αυτούς τους προσηλύτους ήσαν Ρηχαβίται, απόγονοι του Ιωναδάβ, γυιου του Ρηχάβ. Πρώτος ο απόστολος Πέτρος σηκώθηκε να δώση μια εξήγησι στις συγκεντρωμένες εκεί χιλιάδες. Ο Πέτρος, κάνοντας τούτο, εχρησιμοποίησε το πρώτο από «τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών,» που είχε πει ο Ιησούς ότι θα έδινε στον Πέτρο. Το πρώτο αυτό ‘κλειδίον’ δεν ήταν ένα κατά γράμμα κλειδί, αλλ’ ήταν η ανάθεσις στον Πέτρο να μεταδώση κάτω από έμπνευσι τη ζωτική γνώσι στους Ιουδαίους και στους περιτετμημένους προσηλύτους και με τη γνώσι αυτή ως βάσι θα μπορούσαν να μετανοήσουν και να έλθουν στη γραμμή για συμμετοχή στη «βασιλεία των ουρανών.»—Ματθαίος 16:19.

34. Τι εξήγησε σ’ αυτούς ο Πέτρος ότι ήταν η θαυματουργική ομιλία σε ξένες γλώσσες;

³⁴ Τι, λοιπόν, εσήμαινε αυτό—Γαλιλαίοι να μιλούν ξένες γλώσσες, έτσι ώστε όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων που ήσαν εκεί από διάφορες χώρες τους άκουσαν να μιλούν στις τοπικές των γλώσσες «τα μεγαλεία του Θεού»; «Τούτο,» εξήγησε ο Πέτρος, «είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· [στις ημέρες του Ιηού και του προφήτου Ελισσαιέ],

«“Και εν ταις εσχάταις ημέραις», λέγει ο Θεός, «θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει· και θέλω δείξει τέρατα εν τω ουρανώ άνω, και σημεία επί της γης κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος, και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή”.»—Πράξεις 2:1-21, ΜΝΚ.

35. Πώς εξήγησε ο Πέτρος τον τρόπο που συνέβη αυτό το θαύμα, περιλαμβάνοντας την εκπλήρωσι των Ψαλμών 16:10 και 110:1;

³⁵ Ο Πέτρος παρέθεσε τα εδάφια Ιωήλ 2:28-32. Κατόπιν προέβη στο να εξηγήση ότι ο Ιεχωβά Θεός εξέχυσε αυτό το πνεύμα στους ακολούθους του Ιησού Χριστού μέσω του ιδίου του Ιησού Χριστού. Πώς; Με αυτόν τον τρόπο: Ο Θεός εξεπλήρωσε την προφητεία του Ψαλμού 16:10 αναβιβάζοντας την ψυχή ή ζωή του Ιησού του Ναζωραίου από τον Σιεόλ και γνωστοποιώντας έτσι σ’ αυτόν πάλι την οδόν της ζωής στην εύνοια του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά κατόπιν εξεπλήρωσε τον Ψαλμό 110:1 εξυψώνοντας τον αναστημένο Ιησού στα δεξιά του στους αοράτους ουρανούς και κάνοντας έτσι τον εξυψωμένο Βασιλέα να είναι Κύριος του Δαβίδ, ως προς τον βαθμό. «Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» (Πράξεις 2:22-36) Ο Θεός, λοιπόν, εχρησιμοποίησε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν στα δεξιά του στον ουρανό για να εκχύση το άγιον πνεύμα.

36. (α) Πώς απήντησε ο Πέτρος στην ερώτησί των τι να κάμουν; (β) Σε αρμονία με το εδάφιο Ιωήλ 2:32, πώς αυτοί έπρεπε να επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά με αποτέλεσμα, και γιατί;

³⁶ Είχε γίνει πολύ προφανές ότι, αν οι Ιουδαίοι επιθυμούσαν να λάβουν αυτό το άγιον πνεύμα σ’ εκπλήρωσι του Ιωήλ 2:28-32, θα έπρεπε να το λάβουν μέσω του Ιησού, κι έπρεπε να δεχθούν τον Ιησούν ως Κύριον του Δαβίδ και ως τον Χριστόν ή κεχρισμένον του Ιεχωβά. Εκείνοι που επλήγησαν βαθιά για το έγκλημα στο οποίον ήσαν συνυπεύθυνοι, ερώτησαν: «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» Ο Πέτρος απήντησε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία [του πνεύματος] και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών.» Για να επικαλεσθούν τώρα το όνομα του Ιεχωβά και να σωθούν αυτοί οι Ιουδαίοι και οι προσήλυτοι, που μετενόησαν, έπρεπε να επικαλεσθούν το όνομά του μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αν δεν το επεκαλούντο μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού, δεν θα ελάμβαναν άφεσιν των αμαρτιών. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός είναι τώρα ο ιερεύς «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» σ’ εκπλήρωσι της ενόρκου βεβαιώσεως του Ιεχωβά, που εκτίθεται στον ίδιο Ψαλμό 110, εδάφιον 4.

37. Τι, λοιπόν, εσήμαινε το να βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού Χριστού;

³⁷ Εκείνοι οι εορτασταί της Πεντηκοστής επίστευαν ήδη στον Ιεχωβά Θεό και είδαν τη λειτουργία του αγίου του Πνεύματος μπροστά στα ίδια τους μάτια. Όταν, λοιπόν, εβαπτίζοντο, αυτό έπρεπε να το πράττουν και για την αποδοχή μιας άλλης αληθείας, δηλαδή, ότι ο Ιησούς ήταν Κύριος και Χριστός. Έπρεπε να βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Η εποχή του βαπτίσματος του Ιωάννου, ακόμη και για τους Ιουδαίους και προσηλύτους, είχε παρέλθει.

38. Πόσοι εβαπτίσθησαν έτσι, και γιατί εξακολούθησαν να είναι αφωσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων του Ιησού;

³⁸ Τρεις χιλιάδες περίπου Ιουδαίοι και περιτετμημένοι προσήλυτοι εβαπτίσθησαν στο όνομα του Υιού του Θεού την ίδια εκείνη μέρα. Εξακολούθησαν να είναι αφωσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων του Ιησού, διότι έτσι μόνο μπορούσαν να μάθουν τα γεγονότα που είχαν σχέσι με αυτόν ως εκπλήρωσις προφητείας, εφόσον αυτοί οι απόστολοι συνήρχοντο ‘καθ’ όλον τον καιρόν καθ’ ον εισήλθε και εξήλθε προς αυτούς ο Κύριος Ιησούς, αρχίσας από του βαπτίσματος του Ιωάννου έως της ημέρας καθ’ ην ανελήφθη απ’ αυτών.’—Πράξεις 2:37-42· 1:21, 22.

39. (α) Με το να τους βαπτίση με πνεύμα εκείνη την ημέρα, τι άρχισε να οικοδομή ο Ιησούς, κι επάνω σε τι; (β) Τι έγιναν όσον αφορά τη διάρθρωσι, την εθνικότητα, τη σχέσι με τη διαθήκη, το χρίσμα, τη θέσι των ως μελών του σώματος;

³⁹ Ο εξυψωμένος στον ουρανό Ιησούς Χριστός, εκχύνοντας το άγιον πνεύμα του Θεού στους βαπτισμένους πιστούς του εκεί στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής, άρχισε να οικοδομή την εκκλησία του πάνω στον εαυτό του ως τον λίθον. Αυτοί έγιναν ο «πνευματικός οίκος,» ο ναός του Θεού για να κατοική σ’ αυτούς ο Θεός με το άγιον πνεύμα του. Έγιναν το «άγιον έθνος» του Ιεχωβά, ο πνευματικός Ισραήλ· ο δε Ιησούς Χριστός ως Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων τους εισήγαγε στη νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό δια του «αίματος της διαθήκης» του Ιησού. Εχρίσθησαν με το πνεύμα του Ιεχωβά, όπως είχε χρισθή κι ο Ιησούς, για να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα και για να διατηρήσουν, επίσης, την ελπίδα του να είναι με αυτόν στην ουράνια βασιλεία. Εβαπτίσθησαν στο σώμα του Χριστού για να συναποτελέσουν με αυτόν το Σπέρμα του Αβραάμ για την ευλογία όλων των φυλών της γης.—Ρωμαίους 6:3· 1 Κορινθίους 12:12, 13, 27· Γαλάτας 3:7-29.

40. (α) Τι απενεμήθη μαζί με την έκχυσι του αγίου πνεύματος; (β) Ποιος έλαβε την ηγεσία στο κήρυγμα, και ενώπιον ποιας απαγορεύσεως των θρησκευτικών εξουσιών;

⁴⁰ Η έκχυσις του αγίου πνεύματος μέσω του Ιησού Χριστού, που είναι στα δεξιά του Θεού, συνωδεύθηκε από τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, πρωτίστως από το χάρισμα των ξένων γλωσσών. Οι απόστολοι ανέλαβαν την ηγεσία στην κήρυξι των αγαθών νέων από σπίτι σε σπίτι, όπως είχαν διδαχθή από τον Ιησούν, όταν ήταν στη γη εν σαρκί. Εξακολούθησαν να το πράττουν αυτό ακόμη και μετά από τότε που το ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων, το Ιουδαϊκό Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ, τους διέταξε «να μη λαλώσι καθόλου, μηδέ να διδάσκωσιν εν τω ονόματι του Ιησού.» Όταν οι απόστολοι είπαν στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν: «Πρέπει ναι πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους,» το εννοούσαν αυτό. Γι’ αυτούς τους αποστόλους η αφήγησις λέγει: «Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ [του Ηρώδου] και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.»—Πράξεις 4:17, 18· 5:29-42.

41. (α) Πόσο αυξήθηκε τώρα ο αριθμός των πιστών, και πώς αυτοί διεσκορπίσθησαν σε άλλες κοινότητες; (β) Όλοι αυτοί οι πιστοί ποιας καταγωγής ήσαν, και τι ήσαν σε σύγκρισι με όλους τους καθ’ ομολογίαν Ισραηλίτας;

⁴¹ Τότε ο αριθμός των Ιουδαίων και προσηλύτων πιστών της Ιερουσαλήμ αυξήθηκε σε πέντε χιλιάδες άνδρες περίπου, μη συμπεριλαμβανομένων των γυναικών. (Πράξεις 4:4) Μαθηταί ευρίσκοντο σε πολλές πόλεις, επειδή όσοι είχαν πιστεύσει και βαπτισθή στην Ιερουσαλήμ επέστρεψαν στους τόπους των μετά το τέλος της Πεντηκοστής. Ο διωγμός έκαμε τους βαπτισμένους πιστούς (εκτός από τους αποστόλους) να διασκορπισθούν από την Ιερουσαλήμ και να βρεθούν σε νέους τόπους ως κήρυκες των αγαθών νέων. Ακόμη και οι περιτετμημένοι Σαμαρείται εδέχθησαν τότε την αλήθεια κι εβαπτίζοντο κι ελάμβαναν τη δωρεά του αγίου πνεύματος από τα χέρια των αποστόλων. Αλλά όλοι εκείνοι οι βαπτισμένοι πιστοί που είχαν γίνει δεκτοί στην εκκλησία με τη χρήσι του πρώτου από «τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών» από τον Πέτρο ήσαν φυσικοί Ιουδαίοι ή περιτετμημένοι προσήλυτοι ή περιτετμημένοι Σαμαρείται. Ήσαν μόνο ένα υπόλοιπο απ’ όλους τους καθ’ ομολογίαν Ισραηλίτας.

42. (α) Η ανάκτησις του υπολοίπου εκείνου ποιου γεγονότος ήταν απόδειξις σχετικά με την πολιτεία του Θεού; (β) Με τι παρέβαλε ο απόστολος Παύλος αυτό το Χριστιανικό υπόλοιπο, που ελήφθη από τον Ισραήλ;

⁴² Αυτό το υπόλοιπο ή μικρό μέρος των φυσικών Ισραηλιτών και περιτετμημένων προσηλύτων αποδεικνύει κάτι. Τι; Ότι ο Θεός δεν απέρριψε τον οίκον ή έθνος του φυσικού Ισραήλ στην ολότητά του, λόγω της εθνικής απορρίψεως του Υιού του Θεού. Αυτό ήταν μια παρηγοριά για ένα τουλάχιστον Ιουδαίο, τον απόστολο Παύλο, ο οποίος έγινε ένας απ’ αυτό το υπόλοιπο. Αυτός γράφει: «Λέγω, λοιπόν, Μήπως απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού; Μη γένοιτο· διότι και εγώ Ισραηλίτης είμαι, εκ σπέρματος Αβραάμ, εκ φυλής Βενιαμίν. Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού τον οποίον προεγνώρισεν. Ή δεν εξεύρετε τι λέγει η γραφή περί του Ηλία; πώς ομιλεί προς τον Θεόν κατά του Ισραήλ, λέγων, «Κύριε [Ιεχωβά, ΜΝΚ], τους προφήτας σου εθανάτωσαν, και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν· και εγώ εναπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου.» Αλλά τι αποκρίνεται προς αυτόν ο Θεός; «Αφήκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ.» Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ’ εκλογήν χάριτος. . . . Τι λοιπόν; Ο Ισραήλ δεν επέτυχεν εκείνο το οποίον ζητεί· οι εκλεκτοί όμως επέτυχον, οι δε λοιποί ετυφλώθησαν. (Καθώς είναι γεγραμμένον).»—Ρωμαίους 11:1-8.

43. Συνεπώς, τίνος πανομοιότυπον ήταν ο Ισραήλ στις ημέρες του Ιωάννου, του Ιησού και των αποστόλων, και για ποιον τύπον θρησκείας ήταν ένοχος ο Ισραήλ;

⁴³ Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε έλθει «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου,» ο δε προφήτης αυτός του Ιεχωβά Θεού εθανατώθη από τον Ηρώδη Αντίπα, τον περιτετμημένο προσήλυτο άρχοντα της Γαλιλαίας και Περαίας. Βάσει αυτού του ομοίου με τον Ηλία προδρόμου ήλθε ο Ιησούς ο Υιός του Θεού, και οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται τον εθανάτωσαν. Σύμφωνα με αυτά, οι ανωτέρω λόγοι του αποστόλου Παύλου περί του υπολοίπου των εκλεκτών απέδειξαν ότι ο φυσικός Ισραήλ στις ημέρες του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιησού και των αποστόλων του ήταν το πανομοιότυπον του δεκαφύλου βασιλείου του Ισραήλ στις ημέρες του Βασιλέως Αχαάβ και της Βασιλίσσης Ιεζάβελ. Πραγματικά, ο φυσικός Ισραήλ ήταν ένοχος πνευματικού Βααλισμού (χωρίς τις υλικές εικόνες του). Γι’ αυτό, ο Ισραήλ είχε άδικο που έλεγε ότι ο Ιησούς έκανε τα θαύματά του δια του «Βεελζεβούλ, του άρχοντος των δαιμονίων.»

44. Γιατί παρέστη ανάγκη για τον Ιησού να δώση τη χρήσι του δευτέρου από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» και πότε συνέβη αυτό;

⁴⁴ Επειδή το εκλεκτό υπόλοιπο του φυσικού Ισραήλ δεν επαρκούσε να παράσχη πλήρη τον αριθμό των «ζώντων λίθων» για να συμπληρωθή ο πνευματικός ναός του Θεού, παρέστη ανάγκη να δώση ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός το δεύτερο από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» για να χρησιμοποιηθή στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Επρόκειτο για μια πλήρη «εβδομάδα» ετών από τότε που βαπτίσθηκε ο Ιησούς στο ύδωρ κι εχρίσθη με το άγιο πνεύμα για να γίνη ‘Χριστός ο Ηγούμενος.’ (Δανιήλ 9:24-27) Αυτό έγινε στην αρχή του φθινοπώρου του έτους 36 μ.Χ., κατά τον καιρό του εορτασμού της Ιουδαϊκής εορτής της συγκομιδής ή σκηνοπηγίας. (Έξοδος 23:16· Λευιτικόν 23:33-43) Εκείνο τον καιρό δεν ήταν ο απόστολος Πέτρος στην Ιερουσαλήμ, αλλά δυτικά, στην Ιόππη (τη σημερινή Τελ Αβίβ-Γιάφα).

45. Σε τι διεκρίνετο ο Κορνήλιος, ο Ιταλός εκατόνταρχος της Καισαρείας, και τι του είπε ο άγγελος του Θεού να κάμη;

⁴⁵ Σαράντα οκτώ περίπου χιλιόμετρα βορείως της ακτής της Μεσογείου έκειτο η Καισάρεια, κέντρον του Ρωμαίου ηγεμόνος της Ιουδαίας, τριάντα επτά χιλιόμετρα νοτίως του Όρους Καρμήλου. Η Καισάρεια είχε πλήρως εθνικοποιηθή. Εκεί ο Ρωμαίος ηγεμών είχε τοποθετημένο ένα λόχο στρατιωτών, που ήταν γνωστός ως Ιταλικό σώμα, στο οποίον ανήκε ο αξιωματικός Κορνήλιος, εκατόνταρχος. Ο Κορνήλιος εφοβείτο τον Θεό των Ιουδαίων. Έδινε φιλανθρωπικές δωρεές στον λαό του Θεού και προσηύχετο στον Θεό. Αλλά δεν ήταν περιτετμημένος προσήλυτος. Ένα απόγευμα ενεφανίσθη ο άγγελος του Θεού στον Κορνήλιο και του είπε να στείλη και να καλέση από την Ιόππη τον Σίμωνα Πέτρο, για να μάθη περισσότερα περί του Θεού.

46. Πώς ο Πέτρος έλαβε οδηγίες να πάη με τους ανθρώπους που απέστειλε ο Κορνήλιος, και τι είπε ο Κορνήλιος στον Πέτρο μετά την είσοδό του στον οίκον αυτού του Εθνικού;

⁴⁶ Ο Κορνήλιος έστειλε τρεις άνδρες, δύο δούλους του οίκου του κι ένα πιστό στρατιώτη από το λόχο του των εκατό ανδρών. Την επόμενη μέρα, ενώ αυτοί ευρίσκοντο καθ’ οδόν, εδόθη ένα όραμα στον Πέτρο, στην Ιόππη, στο τέλος του οποίου του ελέχθη: «Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα.» Όταν έφθασαν οι τρεις άνδρες, ελέχθη στον Πέτρο από το πνεύμα να πάη μαζί τους, «μηδόλως διστάζων, διότι εγώ απέστειλα αυτούς.» Την επόμενη μέρα ο Πέτρος και μερικοί από τους περιτετμημένους πιστούς της Ιόππης πήγαν προς βορράν με τους τρείς άνδρες στην Καισάρεια. Ο Πέτρος, κανονικά, ως φυσικός Ιουδαίος, θα θεωρούσε τον μη Ιουδαϊκό εκείνον οίκο σαν κάτι το ακάθαρτο ώστε να μη μπορή να μπη μέσα. Αλλ’ εδέχθη την πρόσκλησι του Κορνηλίου να εισέλθη εκεί όπου ο Κορνήλιος είχε συγκαλέσει τους συγγενείς και τους στενούς φίλους του. Εξήγησε πώς προέβη στο να στείλη να ζητήση τον Πέτρο και είπε: «Τώρα λοιπόν ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, δια να ακούσωμεν πάντα όσα προσετάχθησαν εις σε υπό του Ιεχωβά.»

47. Τι είπε ο Πέτρος στη συγκέντρωσι των Εθνικών, και ποιο θαύμα συνέβη ενόσω ακόμη μιλούσε;

⁴⁷ Ο Πέτρος πρώτα παρετήρησε, σύμφωνα με την όρασι που του εδόθη: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» Κατόπιν ο Πέτρος τούς εκήρυξε για το βάπτισμα του Ιωάννου και για το ότι ο Ιησούς εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού, για τον θάνατο και την ανάστασί του και για την εμφάνισί του σε μάρτυρας μετά την έγερσί του από τους νεκρούς. Ο Πέτρος προσέθεσε: «Και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν, και να μαρτυρήσωμεν, ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών· εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» Προτού ο Πέτρος πη περισσότερα, το άγιον πνεύμα επήλθε σ’ εκείνους τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους.

48, 49. (α) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της εκχύσεως του πνεύματος εκεί, και ποια επίκαιρη ερώτησι έκαμε τότε ο Πέτρος; (β) Τι προσέταξε ο Πέτρος να κάμουν, κι έτσι ποιο μέσον εχρησιμοποίησε εκεί;

⁴⁸ «Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθαν μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του αγίου πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη. Διότι ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας, και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκρίθη ο Πέτρος, Μήπως δύναταί τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς;»

⁴⁹ Κανείς από τους περιτετμημένους πιστούς εκεί δεν μπορούσε να το κάμη αυτό. «Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Ιησού Χριστού.» (Πράξεις 10:1-48, ΜΝΚ) Ο Πέτρος έτσι εχρησιμοποίησε το δεύτερο από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» για ν’ ανοίξη την οδόν της Βασιλείας στους απεριτμήτους μη Ιουδαίους.

50. Έπειτα στην Ιερουσαλήμ πώς υπερήσπισε ο Πέτρος τη διαγωγή του στον οίκον του Κορνηλίου, και ποια εντολή του Ιησού μπορούσε να εκτελεστή τώρα πλήρως από τους μαθητάς του;

⁵⁰ Αργότερα, όταν ο Πέτρος επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, υπεστήριξε ενώπιον περιτετμημένων πιστών, ακολούθων του Χριστού πώς ενήργησε σχετικά με τον Κορνήλιο. Ο Πέτρος είπε: «Τότε ενεθυμήθην τον λόγον του Κυρίου, ότι έλεγεν, Ιωάννης μεν εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω. Εάν λοιπόν ο Θεός έδωκεν εις αυτούς την ίσην δωρεάν ως και εις ημάς, διότι επίστευσαν εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, εγώ τις ήμην ώστε να δυνηθώ να εμποδίσω τον Θεόν;» Αυτό ικανοποίησε τους επικριτάς του. «Και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες, Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν.» (Πράξεις 11:1-18) Από τότε μπορούσε να εκτελεσθή η εντολή του αναστημένου Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθαίος 28:19, 20) Η θύρα τώρα ήταν ανοιχτή για τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς.

51. Τι επέμεναν μερικοί Ιουδαίοι πιστοί στην Αντιόχεια ότι πρέπει να γίνεται από τους μεταστρεφομένους μη Ιουδαίους, και σε ποιους εστάλησαν ο Παύλος και άλλοι σχετικά με αυτή τη διένεξι;

⁵¹ Ο Παύλος ήταν ειδικά «απόστολος των εθνών.» (Ρωμαίους 11:13) Η είδησις της μεταστροφής των απεριτμήτων μη Ιουδαίων ώστε να γίνουν ακόλουθοι του Χριστού επροξένησε μεγάλη χαρά στους πιστούς. Αλλ’ υπήρχαν ακόμη κι εκείνοι που έλεγαν: «Εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωυσέως, δεν δύνασθε να σωθήτε.» Λόγω της διενέξεως σ’ αυτό το ζήτημα στην Αντιόχεια της Συρίας, ο Παύλος κι ο συνιεραπόστολός του Βαρνάβας μαζί με μερικούς άλλους εστάλησαν στην Ιερουσαλήμ, στους εκεί αποστόλους και πρεσβυτέρους, εν σχέσει με αυτή τη διένεξι.

52, 53. (α) Ποιες πληροφορίες προσέφεραν ο Πέτρος και ο Παύλος και ο Βαρνάβας επίσης σ’ αυτή τη σύναξι στην Ιερουσαλήμ; (β) Πώς ο Ιάκωβος, με την εφαρμογή που έκαμε της προφητείας, έδειξε πώς ο Θεός ενήργησε στην περίπτωσι του Πέτρου;

⁵² Στη σύναξι των αποστόλων και πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ ο Πέτρος εξιστόρησε την επίσκεψί του στον Κορνήλιο και τα όσα συνέβησαν. Κατόπιν ο Παύλος κι ο Βαρνάβας είπαν πώς το έργον των μεταξύ των απεριτμήτων μη Ιουδαίων επεδοκιμάσθη με σημεία και θαυμάσια από τον Θεό. Τελικά ο Ιάκωβος, προφανώς ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, έκαμε αυτές τις αποφασιστικές παρατηρήσεις:

⁵³ «Άνδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών [Πέτρος] εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, ‘Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών ταύτα πάντα. Απ’ αιώνος είναι γνωστά εις τον Θεόν πάντα τα έργα αυτού.’»—Πράξ. 15:1-18, ΜΝΚ. Αμώς 9:11, 12.

54. (α) Επάνω σε ποιους το όνομα του Θεού εξακολουθούσε να καλήται, αλλ’ από ποιους είχε αποσυρθή; (β) Ποιοι ήλθαν τώρα να περιληφθούν στον «λαόν δια το όνομα αυτού» και κάτω από ποια εντολή τελούσαν και τι αποτελούσε υποχρέωσί τους να κάμουν όλοι όσοι ανήκαν σ’ αυτόν τον λαόν;

⁵⁴ «Λαόν δια το όνομα αυτού»! Ο Θεός, αποστέλλοντας τον Συμεών ή Πέτρον στον οίκον του απεριτμήτου μη Ιουδαίου, ενός Ιταλού, για να χρησιμοποιήση το δεύτερο από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών,» άρχισε να λαμβάνη από τα μη Ιουδαϊκά έθνη ένα «λαόν δια το όνομα αυτού.» Το υπόλοιπο των πιστών Ιουδαίων, τους οποίους είχε λάβει ο Θεός από τον άπιστο Ισραήλ, ήσαν επίσης λαός για το όνομα αυτού. Το όνομα του Θεού εξακολουθούσε να καλήται επάνω σ’ αυτό το περιτετμημένο Ιουδαϊκό υπόλοιπο· αλλά το όνομά του είχε αποσυρθή από τον λαό του φυσικού Ισραήλ, διότι αυτοί απέρριψαν τον Υιόν του Θεού, που είχε έλθει εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Τώρα, από το έτος 36 μ.Χ. κι έπειτα, προσετέθησαν στο Ιουδαϊκό υπόλοιπο οι απερίτμητοι πιστοί απ’ όλα τα μη Ιουδαϊκά έθνη, στα οποία εδόθη μαρτυρία. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι αυτοί μαζί, και οι πιστεύοντες Ιουδαίοι και οι πιστεύοντες μη Ιουδαίοι, έγιναν ένας ‘λαός δια το όνομα αυτού.’ (Εφεσίους 2:11-22) Όλοι αποτελούσαν τον πνευματικό «Ισραήλ του Θεού.» (Γαλάτας 6:16) Το όνομα του Ιεχωβά ‘εκαλείτο’ τώρα σε όλους αυτούς. Όλοι ήσαν «μάρτυρες» του Ιεχωβά, στους οποίους εφηρμόζοντο οι λόγοι του Ησαΐου 43:10-12, που ενίσχυαν την καρδιά. Όλοι τελούσαν κάτω από την εντολή να φέρουν μαρτυρία στο όνομα του Ιεχωβά. Αποτελούσε υποχρέωσί των στην νέα διαθήκη να αγιάζουν αυτό το όνομα.

55. Ένεκα της εκπληρώσεως της προφητείας, τι οδηγίες απεφάνθη ο Ιάκωβος ότι πρέπει να δοθούν στους μη Ιουδαίους πιστούς;

⁵⁵ Ένεκα της εκπληρώσεως της προφητείας του Αμώς 9:11, 12, όπως παρατίθεται από τον Ιάκωβο, και ένεκα της εκπληρώσεως του Ιωήλ 2:28-32, τι απεφάνθη ο Ιάκωβος σχετικά με τον λαό που ελήφθη από τα μη Ιουδαϊκά έθνη για το όνομα του Ιεχωβά; «Όθεν εγώ κρίνω να μη παρενοχλώμεν τους από των εθνών επιστρέφοντας εις τον Θεόν· αλλά να γράφωμεν προς αυτούς να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων, και από της πορνείας, και του πνικτού, και του αίματος.» Αυτό, μολονότι δεν απαιτούσε περιτομή, συμφωνούσε ωστόσο με τον νόμον του Μωυσέως, τον οποίον οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν για να κηρύττουν από πόλι σε πόλι, ‘εν ταις συναγωγαίς, αναγινωσκόμενον κατά παν σάββατον.’

56. (α) Τι αποφάσισε τότε η σύναξις να πράξη, για να υποστηριχθή η προφορική έκθεσις; (β) Τι εξέθετε αυτή η επιστολή;

⁵⁶ Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι αντιμετώπιζαν την εκπλήρωσι της θείας προφητείας σχετικά με τους Εθνικούς ή απεριτμήτους μη Ιουδαίους, οποιασδήποτε εθνικότητος. Ήσαν υποχρεωμένοι να συμφωνούν με ό,τι απεφάνθη ο Ιάκωβος. Συνέταξαν, λοιπόν, μια επιστολή, που εξέθετε την ομόφωνη απόφασί των για την περίπτωσι των απεριτμήτων μη Ιουδαίων πιστών. Απηύθυναν την επιστολή σ’ αυτούς τους πιστούς. Αυτό θα υπεστήριζε την προφορική έκθεσι, που θα τους εδίδετο από τον Παύλο και τον Βαρνάβα. Αυτή η επίσημη επιστολή στο τέλος έλεγε τα εξής:

«Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»

57. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της επιστολής, σ’ όσους την άκουσαν αναγινωσκομένη, και πού έφερε τώρα ο Παύλος το άγγελμα του Θεού;

⁵⁷ Όταν αυτή η επιστολή ανεγνώσθη στις εκκλησίες, εχάρησαν, ειδικά οι μη Ιουδαίοι πιστοί. «Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.» Κατόπιν ο Παύλος έφερε το άγγελμα του Θεού στην ειδωλολατρική Ευρώπη, αρχίζοντας από τη Μακεδονία.—Πράξεις 15:19-35· 16:4-15.

58. (α) Πώς ωνομάσθησαν οι μαθηταί πρώτα στην Αντιόχεια, κι έτσι ποιου είδους μάρτυρες έγιναν; (β) Σύμφωνα με την επιστολή από την Ιερουσαλήμ, τι ήσαν υποχρεωμένοι να κάμουν οι απερίτμητοι μη Ιουδαίοι Χριστιανοί;

⁵⁸ Στην Αντιόχεια της Συρίας, εκείνοι που ελήφθησαν για το όνομα του Ιεχωβά ωνομάσθησαν Χριστιανοί, Μεσσιανισταί. Το εδάφιον Πράξεις 11:26 λέγει: «Πρώτον εν Αντιοχεία ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί.» Μπορούσαν τώρα να λέγωνται Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πάντοτε οι φυσικοί Ιουδαίοι και οι περιτετμημένοι προσήλυτοι, προτού γίνουν Χριστιανοί, απείχαν από ειδωλόθυτα κι από αίμα κι από πτώματα ζώων, των οποίων το αίμα δεν είχε στραγγισθή διότι αυτά μόνον εστραγγαλίζοντο, κι από πορνεία και μοιχεία, σύμφωνα με τον νόμον του Μωυσέως. Ως Χριστιανοί οι Ιουδαίοι εκείνοι πιστοί εξακολούθησαν να το πράττουν αυτό. Αλλά τώρα οι Χριστιανοί που ελαμβάνοντο από τα απερίτμητα μη Ιουδαϊκά έθνη υπεβάλλοντο στην υποχρέωσι να τα πράττουν αυτά. Σύμφωνα με τον νόμον της νέας διαθήκης του Ιεχωβά, που άρχισε μέσω του Ιησού Χριστού, τους απηγορεύετο να έχουν οποιαδήποτε σχέσι με την ειδωλολατρία ή να διαπράττουν σεξουαλική ανηθικότητα, ή να τρώγουν κρέας μη αποστραγγισμένο από το αίμα του και να λαμβάνουν αίμα σε οποιαδήποτε μορφή για να συντηρήσουν τα σώματά των. Η αποχή «από αίματος» μπορούσε, επίσης, να σημαίνη αποχήν από αιματοχυσία, από φόνο.

59. Με τη συναίνεσι τίνος εγράφη εκείνη η επιστολή στην Ιερουσαλήμ, και για πόσο χρόνο συνεχίζεται η εφαρμογή της;

⁵⁹ Αυτή η εντολή των αποστόλων και πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ εγράφη με την επιδοκιμασία του «αγίου πνεύματος.» Εκείνο που παραγγέλλει σε όλους τους Χριστιανούς δεν έχει γίνει νεκρό γράμμα, νόμος που δεν ισχύει πια. Εφαρμόζεται στους Χριστιανούς της σήμερον όσο και στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος.

60. (α) Αργότερα, ποιας διαθέσεως άνθρωποι εισήλθαν στην εκκλησία; (β) Πώς ο Ιωάννης στο μήνυμά του προς την εκκλησίαν Θυατείρων εμνημόνευσε την παρουσία αυτών των προσώπων;

⁶⁰ Στο πέρασμα του χρόνου εισήλθαν στην εκκλησία του λαού για το όνομα του Ιεχωβά άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούσαν να παροτρύνουν τους Χριστιανούς ν’ αγνοήσουν και να παραβούν αυτήν την απόφασι των αποστόλων και των πρεσβυτέρων με το άγιον πνεύμα. Αυτό έγινε το έτος 96 μ.Χ. περίπου, πολύν καιρό μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Εκείνο το έτος (σύμφωνα με την κατά παράδοσιν χρονολόγησι) ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης έγραψε το βιβλίο της Αποκαλύψεως, στο οποίον απέστειλε μηνύματα στις επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας. Στην εκκλησία των Θυατείρων είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής βαρυσήμαντα λόγια:

«Ταύτα λέγει ο Υιός του Θεού, . . . Εξεύρω τα έργα σου, . . . Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι αφίνεις την γυναίκα Ιεζάβελ, ήτις λέγει εαυτήν προφήτιν, να διδάσκη και να πλανά τους δούλους μου εις το να πορνεύωσι και να τρώγωσιν ειδωλόθυτα. Και έδωκα εις αυτήν καιρόν να μετανοήση εκ της πορνείας αυτής, και δεν μετενόησεν. Ιδού, εγώ βάλλω αυτήν εις κλίνην, και τους μοιχεύοντας μετ’ αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν δεν μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτών. Και τα τέκνα αυτής θέλω αποκτείνει με θάνατον. Και θέλουσι γνωρίσει πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας· και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας.»

61. (α) Για ποιο πράγμα και σε ποιους τα λόγια της Αποκαλύψεως 2:18-23 αποτελούν προειδοποίησι; (β) Για ν’ αποδειχθούν ‘λαός δια το όνομα αυτού,’ σε ποιο στοιχείο ή επιρροή πρέπει οι Χριστιανοί ν’ αντισταθούν;

⁶¹ Αυτά τα λόγια της Αποκαλύψεως 2:18-23 αποτελούν προειδοποίησι του ότι οι Χριστιανοί, που ενδίδουν σε επιρροές όμοιες με την επιρροή της Βασιλίσσης Ιεζάβελ μεταξύ των Ισραηλιτών και οι οποίοι παροτρύνονται να παραβούν την απόφασι, που εξεδόθη από τους αποστόλους και πρεσβυτέρους της Ιερουσαλήμ, θα τιμωρηθούν. Αν δεν μετανοήσουν από έργα που είναι όμοια με τα έργα εκείνης και δεν συμμορφωθούν, θα υποστούν μεγάλη θλίψι, διότι είναι, πνευματικώς, τέκνα της. Απαιτούνται Χριστιανοί, που να είναι όμοιοι με τον Ηλία και τον Ελισσαιέ, ναι, όμοιοι με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, για ν’ αντισταθούν σ’ αυτό το στοιχείο ή επιρροή τη Ιεζάβελ μέσα στην εκκλησία και να υπερνικήσουν το πνεύμα του παλαιού αυτού κόσμου. Μόνο αν το πράττουν αυτό, μπορούν οι ευπειθείς, πιστοί Χριστιανοί ν’ αποδειχθούν ότι είναι ‘λαός δια το όνομα αυτού,’ για το όνομα του Ιεχωβά.

62. Ποιον λαόν πρέπει να έχη ο Ιεχωβά σήμερα στη γη, και γιατί αυτό;

⁶² Είναι πολύ λογικό ν’ αναμένεται ότι ο Θεός θα είχε ένα λαό για το όνομά του στη γη σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα, στον «αιώνα του διαστήματος.» Ο Ψαλμός 135:13 (ΜΝΚ) λέγει: «Το όνομά σου, Ιεχωβά, μένει εις τον αιώνα· το μνημόσυνόν σου, Ιεχωβά, εις γενεάν και γενεάν.» Η Αγία Γραφή, το Βιβλίο που περιέχει την αληθινή αυτή δήλωσι, έχει παραμείνει ως τον παρόντα καιρό. Το αναμνηστικό όνομα του Θεού έχει παραμείνει ως αυτή τη δική μας γενεά. Για να προσαρμόζεται σ’ αυτά τα γεγονότα, ο Θεός θα έπρεπε να έχη, επίσης, σήμερα στη γη ένα λαό για το όνομά του. Τα γνωστά γεγονότα αποδεικνύουν ότι έχει.

Κεφάλαιο 16

Ο Υποσχεμένος Πρόδρομος Ετοιμάζει την Οδόν

 1. (α) Για ποια πράγμα ο σημερινός παλαιός αυτός κόσμος πρέπει να εξοφλήση λογαριασμούς; (β) Σύμφωνα με ποιον ασφαλή νόμον πρέπει να συμβή αυτό;

Στην παρούσα εβδόμη δεκαετηρίδα του εικοστού μας αιώνος πλησιάζομε γοργά στην ημέρα της λογοδοσίας. Είναι η ημέρα, στην οποίαν ο παλαιός αυτός κόσμος πρέπει να εξοφλήση λογαριασμούς για την ιστορία που εδημιούργησε στα περασμένα τέσσερες χιλιάδες χρόνια. Δεν πρόκειται για μια καλή ιστορία. Η εσφαλμένη πορεία, που χαρακτηρίζει όλη την ιστορία του, κατέληξε στη σημερινή ανώμαλη, ταραχώδη κατάστασι. Για όλα τ’ αποτελέσματα υπάρχουν πάντοτε επαρκείς αιτίες. Όλες οι λειτουργίες της φύσεως επιβεβαιώνουν τον αναλλοίωτο νόμο ότι εκείνο που σπείρομε πρέπει να παραγάγη κάτι του ιδίου είδους. Ο αμετάκλητος αυτός νόμος δεν προέρχεται από απλή τυφλή δύναμι. Είναι ο νόμος του Δημιουργού του σύμπαντος και όλων των νόμων που το διέπουν. Είναι ο νόμος του Θεού. Ποτέ δεν παύει να λειτουργή.

 2. (α) Ποιον ενόμισε αυτός ο κόσμος ότι μπορεί να εμπαίξη, αντίθετα προς ποιον Γραφικόν κανόνα; (β) Συνεπώς σε ποια ημέρα πλησιάζει γοργά ο κόσμος αυτός;

² Αυτός ο κόσμος με τις μεγαλόφωνα κοινολογούμενες προσπάθειές του να εγκαταστήση ειρήνη με δικαιοσύνη κι ευημερία, νομίζει ότι μπορεί να εμπαίξη τον Θεό, του οποίου ακόμη και την ύπαρξι αμφισβητεί ή δεν λαμβάνει υπ’ όψι. Δεν επρόσεξε την προειδοποίησι των θεοπνεύστων αυτών λόγων: «Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν.» (Γαλάτας 6:7, 8) «Επειδή έσπειραν άνεμον, δια τούτο θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον.» (Ωσηέ 8:7) Αναπόφευκτα ο κόσμος αυτός πλησιάζει γοργά στην ημέρα της λογοδοσίας με τον Θεό τον Νομοθέτη του σύμπαντος. Αυτός ο κόσμος πλησιάζει στη «μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά.»—Μαλαχίας 4:5, ΜΝΚ.

 3. Πώς η βεβαιότης της ελεύσεως αυτής της ημέρας γίνεται πιο θετική, και αυτό σ’ εκπλήρωσι ποιας προφητικής προειδοποιήσεως;

³ Η βεβαιότης της ελεύσεως αυτής της μεγάλης και φοβεράς ημέρας του Ιεχωβά γίνεται τώρα πιο θετική. Ο πρόδρομος της ημέρας εκείνης έχει έλθει και διασαλπίζει την επίκαιρη προειδοποίησι. Η φιλάγαθη αναγραφή, που έκαμε ο Ιεχωβά για τον εαυτόν του, δείχνει ότι πάντοτε δίνει κατάλληλη προειδοποίησι πριν εκτελέση την κρίσι του. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη περίπτωσι που μας αφορά προειδοποίησε από πολύν καιρό: «Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον Προφήτην, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και φοβερά· και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα.»—Μαλαχίας 4:5, 6, ΜΝΚ.

 4, 5. (α) Ποιος ήταν ο αρχικός Ηλίας, και σε ποια έκτασι εξεπληρώθη στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας η προφητεία της αποστολής του Ηλία; (β) Ποιο ερώτημα εγείρεται στην εποχή μας σχετικά με τον Ηλία που επρόκειτο να σταλή;

⁴ Το όνομα Ηλίας σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Θεός.» Ο αρχικός Ηλίας του δεκάτου αιώνος π.Χ. ήταν ένας επιφανής μάρτυς του Ιεχωβά.

⁵ Στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήλθε ως εκπλήρωσις (αλλά μόνο σε μικρά κλίμακα) της ανωτέρω προφητείας του Μαλαχία. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος εχαρακτήρισε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον Ηλία που προελέχθη, λόγω του είδους του έργου που έκαμε ο Ιωάννης. Το όνομα του Ιωάννου σημαίνει «ο Ιεχωβά Υπήρξε Φιλάγαθος.» Ο Ιωάννης υπέστη μαρτυρικόν θάνατον και ήταν μάρτυς του Ιεχωβά. Ούτε ο αρχικός Ηλίας ούτε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής επανήλθαν στην εποχή μας. Ποιος, λοιπόν, είναι ο «Ηλίας ο προφήτης» που προελέχθη για τη μοιραία εποχή μας; Ποιος είναι ο πρόδρομος της ‘ημέρας του Ιεχωβά της μεγάλης και φοβεράς’ που επίκειται;

 6. Εν ονόματι τίνος πρέπει να έλθη αυτός ο πρόδρομος, ποια πνευματική εθνικότητα πρέπει να έχη, και στις ημέρες πόσων λάτρεων του Ιεχωβά Θεού πρέπει να έλθη;

⁶ Αφού ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος που υπεσχέθη να στείλη αυτόν τον πρόδρομον και αφού η ημέρα του Ιεχωβά είναι εκείνη για την οποία δίνει προειδοποίησι, ο πρόδρομος αυτός πρέπει να έλθη εν ονόματι του Ιεχωβά. Πρέπει να είναι μάρτυς του Ιεχωβά, ακριβώς όπως ήταν ο Ηλίας κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Ο Ηλίας κι ο Ιωάννης ήταν και οι δύο Ισραηλίται εκ γενετής. Ο πρόδρομος της εποχής μας πρέπει να είναι πνευματικός Ισραηλίτης. Ο Ηλίας εξετέλεσε το έργον του, όταν υπήρχε μόνο ένα υπόλοιπο λάτρεων του Ιεχωβά στη γη του δεκαφύλου βασιλείου του Ισραήλ. Ομοίως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήλθε, όταν υπήρχε μόνο ένα υπόλοιπο λάτρεων στο βασίλειο του Ισραήλ. Ο πρόδρομος που εκπληρώνει τον ρόλο του Ηλία του προφήτου στη γεμάτη από γεγονότα εποχή μας, ήλθε όταν υπήρχε, επίσης, απλώς ένα υπόλοιπο λάτρεων του Ιεχωβά στην περιοχή αυτού που ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ.

 7. Ποιος ισχυρίζεται ότι είναι πνευματικός Ισραήλ σήμερα, και ποια κατάστασις όσον αφορά τους λάτρεις του Ιεχωβά στον πνευματικόν Ισραήλ σήμερα δείχνει ότι ο παρών καιρός είναι ο ωρισμένος για την έλευσι του Ηλία;

⁷ Σήμερα ο Ιουδαϊσμός, περιλαμβανομένης και της Δημοκρατίας του Ισραήλ, είναι ο φυσικός Ισραήλ ή Ισραήλ κατά σάρκα. Αλλ’ εκείνοι που λατρεύουν τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού ισχυρίζονται ή διατείνονται ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ, άνθρωποι που είναι Ιουδαίοι, όχι εξωτερικά, αλλ’ εσωτερικά, άνθρωποι των οποίων η περιτομή είναι, όχι εξωτερική της σαρκός, αλλ’ εσωτερική της καρδίας. (Ρωμαίους 2:28, 29) Ο λεγόμενος «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ. Κάθε παρατηρητικό ή ερευνητικό άτομο γνωρίζει ότι μέσα στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» υπάρχει σήμερα μόνο ένα υπόλοιπο, που είναι αληθείς λάτρεις του Ιεχωβά ως Θεού. Στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» υπάρχουν σχετικά λίγοι που αποτελούν ένα «λαόν δια το όνομα αυτού.» Ο παρών καιρός, λοιπόν, στον οποίον υπάρχει ένα τέτοιο υπόλοιπο, είναι ο ωρισμένος καιρός της ελεύσεως αυτού του προειπωμένου Ηλία.

 8. (α) Σύμφωνα με τον ισχυρισμό του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα, τι έπρεπε αυτός να είναι για να εκπληρώση τους λόγους του Ιεχωβά προς τον Ισραήλ μέσω του Ησαΐου; (β) Πώς έχει ομοιωθή με το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ στην προσπάθεια να υπηρετήση τον Θεό;

⁸ Πριν από πολύν καιρό, όταν επροφήτευε ο Ησαΐας, ο Ιεχωβά εκαλούσε ολόκληρο το έθνος Ισραήλ ως «δούλον» του, λέγοντας: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα.» (Ησαΐας 43:10, ΜΝΚ) Σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ, στη νέα διαθήκη με τον Θεό δια του Μεσίτου Ιησού Χριστού· όθεν ο «Χριστιανικός κόσμος» έπρεπε να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο «Χριστιανικός κόσμος,» σύμφωνα με τον θρησκευτικό ισχυρισμό του, έπρεπε να είναι δούλος του Ιεχωβά, τον οποίον Αυτός εξέλεξε. Αλλά πού έχομε ένδειξι ή απόδειξι, έστω και στην τελευταία εκατονταετία, ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» υπηρέτησε ως μάρτυς του Ιεχωβά; Ο «Χριστιανικός κόσμος,» αντί να υπηρετή τον Ιεχωβά, υπήρξε πραγματικά ένα εμπόδιο κι εναντίωσις στον «λαόν δια το όνομα αυτού.» Σε τέτοιο βαθμό υπηρέτησε ο «Χριστιανικός κόσμος» τον «θεόν του παρόντος συστήματος πραγμάτων,» ο οποίος ‘ετύφλωσε τας διανοίας των απίστων.’ (2 Κορινθίους 4:4, ΜΝΚ) Ο «Χριστιανικός κόσμος,» όπως το άπιστο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ, εστράφη στη λατρεία των χρυσών μόσχων. Ίδρυσε εκατοντάδες θρησκευτικών δογμάτων, Καθολικά και Προτεσταντικά, και τα λατρεύει από σεβασμό σε άνδρες και γυναίκες, που τα ίδρυσαν, αγνοώντας τελείως το ερώτημα του αποστόλου Παύλου: «Διεμερίσθη ο Χριστός;» (1 Κορινθίους 1:13) Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι σαν να προσπαθή με χρυσούς μόσχους να λατρεύση τον Θεό. Δεν είναι ο ενοποιημένος δούλος του Θεού.

 9. Πώς ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» υπήρξε όπως η Ιεζάβελ, και τι εσήμαινε αυτό για τα θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου»;

⁹ Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμού,» προάγοντας την ειδωλολατρία στα θρησκευτικά δόγματα και τους ηγέτας των, στα πολυάριθμα εμβλήματα και τα σύμβολα, υπήρξε όπως η Ιεζάβελ, η οποία προήγαγε τη λατρεία του Βάαλ στον Ισραήλ. Ακριβώς όπως η Ιεζάβελ ενυμφεύθη τον Βασιλέα Αχαάβ του Ισραήλ και κατεδίωκε τους προφήτας του Ιεχωβά Θεού, έτσι και τα θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου,» Καθολικά και Προτεσταντικά, ενυμφεύθησαν τις εθνικές πολιτικές οργανώσεις, δηλαδή, το Κράτος. Αυτό δεν εσήμαινε σε όλες τις περιπτώσεις την ίδρυσι μιας Κρατικής Εκκλησίας, αλλ’ εσήμαινε τη συμμετοχή των θρησκευτικών δογμάτων στην πολιτική της χώρας. Η Ιεζάβελ ως σύζυγος υπέκειτο στον Βασιλέα Αχαάβ· ομοίως δια γαμηλίου δεσμού με το πολιτικό Κράτος, τα θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου» κατέστησαν υποκείμενα στο Κράτος.

10. Όταν επέρχεται ένας διεθνής πόλεμος, ποια γεγονότα γίνονται καταφανή όσον αφορά τους δεσμούς των δογμάτων αυτών, την υποταγή των και τις θυσίες των;

¹⁰ Όταν εκρήγνυται ένας διεθνής πόλεμος, τότε γίνεται καταφανές αν τα θρησκευτικά δόγματα είναι νυμφευμένα με το πολιτικό Κράτος. Τότε γίνεται καταφανές αν τα θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου» υπόκεινται στην εθνική τους πολιτική οργάνωσι ή στον Ιεχωβά Θεό των Δέκα Εντολών. Τότε τα θρησκευτικά δόγματα όλου του «Χριστιανικού Κόσμου» προθυμοποιούνται να θυσιάζουν τους γυιους των σ’ ένα βάπτισμα πυρός, ακριβώς όπως οι αρχαίοι Ισραηλίται συνήθιζαν «να καίωσι τους υιούς αυτών εν πυρί, ολοκαυτώματα προς τον Βάαλ.»—Ιερεμίας 19:5.

11. Με ποιον άλλον τρόπο ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» έχει δείξει τον Βααλισμό του, και για ποιο είδος μοιχείας είναι ένοχος;

¹¹ Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι, υπηρέτησαν ως ιερείς και προφήται του Βάαλ. Και ακριβώς όπως ο Βάαλ ήταν ένας θεός της φύσεως, έτσι και ο κλήρος προέβη στη διδασκαλία ενός θεού της φύσεως, της θεωρίας περί εξελίξεως ως προς την προέλευσι του ανθρώπου. Το εδάφιον Ιακώβου 4:4 χαρακτηρίζει τον «Χριστιανικό κόσμο» ως μοιχόν λόγω φιλίας με τον παρόντα κόσμο.

12. Εν τούτοις, ποιο υπόλοιπο υπάρχει σήμερα στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου,» και κάτω από ποια φρασεολογία προείπε ο Ιησούς αυτό το υπόλοιπο στην προφητεία του για το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων;

¹² Υπάρχει, όμως, στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» ένα υπόλοιπο, επτά χιλιάδες ας πούμε έτσι, που δεν έκλιναν γόνυ στον Βάαλ, ούτε ησπάσθησαν τη σύγχρονη εικόνα του. (1 Βασιλέων 19:18) Αυτοί είναι πράγματι ένας λαός για το όνομα του Ιεχωβά. Ποιοι είναι αυτοί; Ας απαντήση ο Ιησούς, που ανήκε στον λαό για το όνομα του Ιεχωβά στην εποχή του. Στην προφητεία του για το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ο Ιησούς ήγειρε το ίδιο ερώτημα, όταν είπε: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας [τους αποστόλους] λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.»—Ματθαίος 24:3, 45-47.

13. Ποιος ήταν αυτός ο «πιστός και φρόνιμος δούλος,» που είχε έτσι διορισθή στη γη του Ισραήλ πριν από δεκαεννέα αιώνας, και ποιος όμιλος σήμερα είναι σε μια ομοία θέσι;

¹³ Ποιος είναι αυτός ο «πιστός και φρόνιμος δούλος,» που διωρίσθη πάνω σε όλους τους υπηρέτας του Κυρίου, και ο οποίος καθίσταται διαχειριστής όλων των υπαρχόντων του Κυρίου; Πριν από δεκαεννέα αιώνες, στην εποχή του «υπολοίπου» στη γη του Ισραήλ, ήσαν οι απόστολοι και οι σύντροφοί των πιστοί Χριστιανοί. Αυτοί ήσαν ο πνευματικός «Ισραήλ του Θεού» κι ενωμένοι αποτελούσαν τον «δούλον» του, το «άγιον έθνος» του. Αυτός ο «δούλος,» που απετελείτο από πολλά μέλη που επίστευαν, που είχαν αφιερωθή, βαπτισθή, και χρισθή με το πνεύμα, ήταν ο δούλος εκείνος, τον οποίον ο Κύριος Ιησούς Χριστός «κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού,» από την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. κι εμπρός. Όσοι απερίτμητοι μη Ιουδαίοι ή Εθνικοί επίστευαν προσετέθησαν σ’ αυτήν την τάξι του «δούλου» για ν’ αποτελέσουν μέρος του λαού δια το όνομα του Ιεχωβά. (Πράξεις 2:1-47· 9:15-20· 15:14-30) Η γραμμένη ιστορία του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνος μας πιστοποιεί το γεγονός ότι υπάρχει, επίσης, ένας λαός δια το όνομα αυτού σήμερα. Είναι ένα απλό υπόλοιπο μέσα στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου,» που είναι το σύγχρονο αντίστοιχο του δεκαφύλου βασιλείου του Ισραήλ των ημερών του Βασιλέως Αχαάβ και της Βασιλίσσης Ιεζάβελ. Ποιος, λοιπόν, πρέπει να είναι «δούλος» ή «υπηρέτης» σήμερα;

14. Όσον αφορά την ταυτότητα αυτού του «δούλου,» πώς το περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού απαντά στο τεύχος της του Οκτωβρίου 1880, με την πέννα ενός από τους συνεργάτας του;

¹⁴ Η απάντησις, που υποστηρίζουν οι Γραφές σήμερα, αφήνεται να δοθή από το θρησκευτικό περιοδικό, που είναι γνωστό ως Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, στο δέκατο έκτο τεύχος της εκδόσεώς του, του Οκτωβρίου 1880, σελίδες 6/7, ήτοι:

«‘Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, ΟΤΑΝ ΕΛΘΗ (ελθών) ο Κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως.’ Υπήρξε να τέτοιος δούλος; Φυσικά, δεν εννοούμε ότι αυτό σημαίνει ένα άτομο, αλλά προφανώς μια μικρή ομάδα, που συμβολίζεται κάλλιστα από ένα μεμονωμένο δούλο. Υπήρχε ένας τέτοιος, που έδινε την τροφή εν καιρώ, κι ελάμβανε την ευλογία, επί χρόνια.

Αυτό ήταν μέρος του άρθρου με τον τίτλο «Πότε και Πώς Θα Έλθη ο Χριστός;» από την πέννα του Γ. Ι. Μαν, ενός από τους τακτικούς συνεργάτας. Συγγραφεύς κι εκδότης του περιοδικού ήταν τότε ο Κ. Τ. Ρώσσελ του Πιττσβούργου, Πενσυλβανίας, που ανήκε προηγουμένως στη Κογκρεγκασιοναλική Εκκλησία.

15. Από την αρχή αυτού του περιοδικού πώς οι υποστηρικταί του κατέδειξαν ότι είναι ο ενιαίος δούλος του Ιεχωβά Θεού;

¹⁵ Ήταν ‘λαός για το όνομά του’ εκείνοι που υπεστήριξαν αυτό το περιοδικό κι ενεργούσαν ως ο ενιαίος δούλος του Ιεχωβά Θεού; Από την αρχή, Ναι! Στο δεύτερο ακριβώς τεύχος, του Αυγούστου 1879, στη σελίδα 2, κάτω από τον τίτλο «Θέλετε τη ‘Σκοπιά της Σιών’;» ελέγοντο τα εξής:

«Απεστείλαμε από 6.000 περίπου αντίτυπα από τα τεύχη Ιουλίου και Αυγούστου της Σκοπιάς της Σιών ως δείγματα. . . . Μη νομίσετε πώς αυτό είναι έκκλησις για εισφορά χρήματος. Όχι. Η ‘Σκοπιά της Σιών’ έχει, πιστεύομε, τον ΙΕΧΩΒΑ ως υποστηρικτή της, και ενώ έτσι έχει το πράγμα, δεν θα απαιτήση ούτε θα εκλιπαρήση ανθρώπους ποτέ για υποστήριξι. Όταν Εκείνος που λέγει: ‘Όλος ο χρυσός και ο άργυρος των ορέων είναι εμού,’ δεν μπορή να προμηθεύση τ’ απαιτούμενα μέσα, θα καταλάβωμε ότι είναι καιρός να διακόψωμε την έκδοσι. . . .»

16. (α) Ποια απόδειξις υπάρχει σήμερα για το αν ο Ιεχωβά υπήρξε ο υποστηρικτής του περιοδικού αυτού; (β) Πώς η στάσις του για τον Ιεχωβά επεδείχθη περισσότερο από την 1η Μαρτίου 1988 και κατόπιν, και, όσον αφορά τις θυσίες, ποια μόνη υπεστηρίχθη από την αρχή;

¹⁶ Έως σήμερα το περιοδικό αυτό με την τόσο ταπεινή αρχή του δεν διέκοψε την έκδοσί του, αλλ’ εκδίδεται τώρα (1969) σε 72 γλώσσες σε 6.000.000 αντίτυπα από κάθε έκδοσι. Η υποστήριξις του Ιεχωβά είναι καταφανής. Από την 1η Μαρτίου 1939, το περιοδικό αυτό φέρει τον τίτλο «Η ΣΚΟΠΙΑ Αγγέλλουσα την Βασιλείαν του Ιεχωβά,» και στο κάτω μέρος του εξωφύλλου του αναγράφει το εδάφιον Ησαΐας 43:12, το οποίον λέγει εν μέρει: «‘Σεις είσθε μάρτυρες μου,’ λέγει ο Ιεχωβά.» Εκτός αυτού, το περιοδικό είχε εκδοθή αρχικά πράγματι για την υπεράσπισι του μεγάλου θυσιαστηρίου του Ιεχωβά, δηλαδή, για την υπεράσπισι της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του Ιησού Χριστού, του μόνου δεκτού θυσιαστικού θύματος πάνω σ’ εκείνο το θυσιαστήριο. Υπήρξε εναντίον του συγχρόνου Βααλισμού και των ανθρωπίνων θυσιών του και του υλισμού του.—1 Τιμόθεον 2:5, 6.

17, 18. (α) Ποιος, λοιπόν, είναι ο δούλος, που απέστειλε ο Ιεχωβά, ακριβώς όπως απέστειλε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή; (β) Ποιο ενδιαφέρον για τη σύγχρονη εκπλήρωσι της προφητείας του Μαλαχία σχετικά με τον Ηλία έδειξαν ο εκδότης και οι συνεργάται του προτού ακόμη αρχίση να εκδίδεται Η Σκοπιά της Σιών και λίγο ύστερα;

¹⁷ Σύμφωνα με όλες τις αποδείξεις, αυτή η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» είναι ο δούλος του Ιεχωβά τον οποίον αυτός στέλλει, όπως στην περίπτωσι του Ιωάννου του Βαπτιστού, «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου,» για να κάμη την τελική εκπλήρωσι των εδαφίων Μαλαχίας 4:5, 6. Ακόμη και πριν αρχίση να εκδίδεται η Σκοπιά της Σιών τον Ιούλιο του 1879, ο εκδότης της και οι συνεργάται του ενδιεφέροντο για την προφητεία του Μαλαχία περί του Ηλία. Επίστευαν ότι αυτή δεν είχε εκπληρωθή τελείως στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλ’ ότι, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε κηρύξει την πρώτη έλευσι του Κυρίου Ιησού έτσι, επίσης, έπρεπε να υπάρχη ένας παρόμοιος πρόδρομος για να προηγηθή από τη Δευτέρα έλευσι του Ιησού Χριστού, εν πνεύματι αυτή τη φορά.a

¹⁸ Το τεύχος της Σκοπιάς του Ιουνίου 1881 εδημοσίευσε ένα άρθρο από δεκατέσσερες παραγράφους περί του Ηλία (σελίδες 5, 6). Το τεύχος του Νοεμβρίου 1883 εδημοσίευσε το άρθρον «Θα Έλθη Πρώτον ο Ηλίας,» εκθέτοντας μια σύγκρισι μεταξύ του Ηλία και της «Εκκλησίας» και δείχνοντας, επίσης, ότι η τάξις του Ηλία θα εσχετίζετο με μια τάξι του Ελισσαιέ, που θα παρουσιάζετο αργότερα.

19. Το προφητικό δράμα του Ηλία είχε σύγχρονη εκπλήρωσι; Αν ναι, σε ποιον;

¹⁹ Μήπως το προφητικό δράμα, όπως εξετελέσθη από τον αρχικό Ηλία είχε την αντιτυπική του εκπλήρωσι στην τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου»; Υπάρχουν γεγονότα που μπορούμε να τα συμβουλευθούμε για ν’ απαντήσωμε Ναι!

20, 21. (α) Την οργή τίνος, που εξεικονίσθη από την Ιεζάβελ και την Ηρωδιάδα, ήγειρε η τάξις του δούλου; (β) Αυτό έγινε λόγω ποιας διδασκαλίας, που εδίδασκε η τάξις του Ηλία;

²⁰ Η τάξις των Χριστιανών που αποτελούσαν τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» ενωρίς ήγειρε το μίσος των κληρικών του «Χριστιανικού κόσμου,» Καθολικών και διαμαρτυρομένων, που εξεικονίσθησαν από τη Βασίλισσα Ιεζάβελ καθώς και από την Ηρωδιάδα, την αθέμιτη σύζυγο του Ηρώδου Αντίπα. Η σύγχρονη τάξις του Ηλία εδίδαξε ότι:

²¹ Ο Ιεχωβά Θεός είναι Ένας, κι ο Ιησούς Χριστός είναι ο δημιουργηθείς Υιός του, το δε άγιον πνεύμα είναι η ενεργός δύναμις του Ιεχωβά, και, συνεπώς, η δοξασία περί τριάδος είναι αντιχριστιανική και πραγματικά ειδωλολατρικής προελεύσεως. Επί πλέον, η Εβραϊκή λέξις Σιεόλ, που μεταφράζεται «άδης» σε διάφορες μεταφράσεις της Αγ. Γραφής, σημαίνει τον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους, ο οποίος πρόκειται να εκκενωθή κάτω από τη βασιλεία του Θεού με την ανάστασι των νεκρών. Δεν είναι τόπος αιωνίων βασάνων με πυρ και θείον, στα οποία ο σύγχρονος κλήρος του Βάαλ αρέσκεται να διαζωγραφίζη τους μη Χριστιανούς, τους εκτός εκκλησίας νεκρούς ως βασανιζομένους σε όλη την αιωνιότητα. Το τέλος του κόσμου σημαίνει, όχι την πύρινη καταστροφή της γης μας, αλλά την καταστροφή του συστήματος πραγμάτων του Σατανά ή Διαβόλου, που θα ακολουθηθή από τη βασιλεία του Ιησού Χριστού για μια χιλιετηρίδα για την ευλογία όλων των φυλών της γης με αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη. Η εκκλησία των 144.000 θα συμβασιλεύση με τον Χριστόν ως βασιλείς και ιερείς στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του επάνω το ανθρώπινο γένος. Σαν μια παρθένος, η εκκλησία αυτή είναι ηρραβωνισμένη για να νυμφευθή τον Χριστό. Ένεκα τούτου, η ένωσις των καθ’ ομολογίαν Χριστιανικών εκκλησιών με το πολιτικό κράτος αποτελεί πνευματική μοιχεία· σημαίνει απιστία στον Νυμφίο Ιησού Χριστό.

22. Γιατί ανεστατώθησαν οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» γι’ αυτή τη διδασκαλία και τ’ αποτελέσματά της; (β) Ποια ανακούφισι από την πείνα βρήκαν οι άνθρωποι με το να δεχθούν και διαδώσουν αυτές τις αλήθειες;

²² Οι βασικές αυτές Γραφικές διδασκαλίες έπληξαν καταστρεπτικά αυτά τα θεμέλια των θρησκευτικών συστημάτων του «Χριστιανικού κόσμου,» Καθολικού και Προτεσταντικού. Αυτό καθ’ εαυτό ήταν αρκετό ν’ αναστατώση τον θρησκευτικό κλήρο. Αλλ’ οι ειλικρινείς άνθρωποι, και σε πολλές περιπτώσεις τα «καλύτερα μέλη» των δογματικών εκκλησιών, εδέχθησαν τις Γραφικές αυτές αλήθειες και βγήκαν από τη θρησκευτική ‘ζούγκλα’ του «Χριστιανικού κόσμου» κι ενώθηκαν στη διάδοσι των αληθειών αυτών σε άλλους προφορικώς και με έντυπα. Μ’ αυτόν τον τρόπο βρήκαν ανακούφισι από την πνευματική πείνα, που επεκράτησε στον «Χριστιανικόν κόσμο.» Η τάξις του Ηλία ετόνισε αυτή την πείνα ως εκπλήρωσι των εδαφίων Αμώς 8:11-14 (ΜΝΚ): «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά Θεός, και θέλω εξαποστείλει πείναν επί την γην· ουχί πείναν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά . . . Θέλουσι περιτρέχει, ζητούντες τον λόγον του Ιεχωβά και δεν θέλουσιν ευρεί . . . Οι ομνύοντες εις την αμαρτίαν της Σαμαρείας [ψευδούς λατρείας], και οι λέγοντες, Ζη ο θεός σου (ο χρυσούς μόσχος), Δαν, και Ζη η οδός της Βηρ-σαβεέ [ως η οδός της μοσχολατρίας], και θέλουσι πέσει, και δεν θέλουσι σηκωθή πλέον.» Ο Ιεχωβά Θεός έστειλε αυτή την πνευματική πείνα στον υποκριτικό «Χριστιανικό κόσμο» με την παρεμπόδισι του ευχαρίστου μηνύματος του λόγου του από τον δογματικό κλήρο, Καθολικό και Προτεσταντικό. Όλ’ αυτά τους ανεστάτωσαν.

23. (α) Πώς αυτό το Χριστιανικό υπόλοιπο μπορούσε να λάβη τα λόγια του Ηλία του εδαφ. 1 Βασιλέων 17:1, όσον αφορά βροχή και δρόσο; (β) Σχετικά με αυτό, ποιο γεγονός έπρεπε να μάθουν οι πολιτικοί άρχοντες του «Χριστιανικού κόσμου» όσον αφορά τον κλήρο;

²³ Όπως ο αρχαίος Ηλίας, έτσι και το Χριστιανικό υπόλοιπο, που δεν έκλινε γόνυ στον σύγχρονο Βααλισμό ή δεν υιοθέτησε τη μοσχολατρία, θα μπορούσε να λέγη: «Ζη Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι, δεν θέλει είσθαι τα έτη ταύτα δρόσος, και βροχή, ειμή δια του λόγου του στόματός μου.» (1 Βασιλέων 17:1, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά είχε έναν αληθινό «λαόν δια το όνομα αυτού» σε όλη τη διάρκεια της θρησκευτικής πείνας του «Χριστιανικού κόσμου.» Ο Υιός του Ιεχωβά Θεού είχε μια τάξι «πιστού και φρονίμου δούλου» μέσα στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου.» Αφού ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε διορίσει αυτή την τάξι του «δούλου» να είναι «επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ,» η πνευματική τροφή, που θα έφερνε ανακούφισι από την πείνα, θα μπορούσε να έλθη μόνο μέσω αυτού του ενός «αγωγού,» αυτής της καθωρισμένης τάξεως του «δούλου,» της τάξεως του Ηλία. Βροχή και δρόσος ευλογίας για τους λαούς του «Χριστιανικού κόσμου» δεν μπορούσαν να έλθουν δια του μοσχολατρικού, Βααλιστικού κλήρου. Οι πολιτικοί άρχοντες του «Χριστιανικού κόσμου,» όπως ο Βασιλεύς Αχαάβ του Ισραήλ, έπρεπε να μάθουν το γεγονός αυτό. Η ένωσις ή συνεργασία των με τον κλήρο, Καθολικό και Προτεσταντικό, δεν μπορούσε να φέρη δροσιστική ευλογία.

24. Στη διάρκεια της πνευματικής πείνης του «Χριστιανικού κόσμου» πώς διετράφη η τάξις του Ηλία, και πώς τα μέσα της πνευματικής συντηρήσεως εφάνησαν στον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου»;

²⁴ Οι θρησκευτικές συνθήκες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν εβελτιώθησαν ούτε ανεχαίτισαν την πλημμυρίδα της απιστίας, ούτε εμπόδισαν την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέσα στην καρδιά του «Χριστιανικού κόσμου.» Στη διάρκεια της πείνας του, η τάξις του Ηλία δεν εστερήθη πνευματικού άρτου, ύδατος και ελαίου. Ο Ιεχωβά εφρόντισε ώστε η τάξις του «δούλου» του να τρέφεται επαρκώς. Φυσικά, στον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου» αυτά τα μέσα για την απόκτησι πνευματικής συντηρήσεως εφαίνοντο ακάθαρτα, όπως οι κόρακες που έφερναν στον Ηλία άρτον και κρέας στην κοιλάδα του χειμάρρου Χερίθ, και όπως ο «Εθνικός κύων,» η μη Ιουδαία χήρα της Σαρεπτά της Σιδώνος, της οποίας το μεγάλο πιθάρι του αλεύρου και το μικρό πιθάρι του ελαίου παρέσχον στον Ηλία το πρώτο του γεύμα στο σπίτι της και τότε θαυματουργικά δεν εκενώνοντο ενόσω αυτή έκρυβε τον Ηλία από τους κατασκόπους που είχε εξαποστείλει ο Βασιλεύς Αχαάβ. Η Σκοπιά της Σιών εδημοσίευε Βιβλική τροφή κάθε μήνα για την τάξι του Ηλία.

25. Ποια Εταιρία ιδρύθη το 1881 και για την αύξησι αποδοτικότητος τι έγινε σχετικά με αυτή την Εταιρία το 1884 και το 1909;

²⁵ Στο έτος 1881 ιδρύθη η Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών κάτω από τη διεύθυνσι του εκδότου της Σκοπιάς της Σιών. Για να υπάρξη ακόμη περισσότερο αποδοτικό έργο παρέστη ανάγκη να ενσωματωθή αυτή η Εταιρία σύμφωνα με τους νόμους της Πολιτείας Πενσυλβανίας το 1884 και να ιδρύση το νομικό σωματείο που έγινε γνωστό για πρώτη φορά ως Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών, αλλά τώρα είναι παγκοσμίως γνωστό ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Για να επεκτείνη πολύ περισσότερο το έργον της ανακουφίσεως από πνευματική πείνα, κατέστη σκόπιμο να μεταφερθούν τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας από την Αλλεγκένη της Πενσυλβανίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, το έτος 1909.

26. Τι εξεχύθη μέσω αυτής της Εταιρίας, και πώς εξεδηλώθη ο κλήρος σχετικά με αυτήν την τροφή που εξεχύθη;

²⁶ Μέσω της Εταιρίας αυτής τα θρησκευτικά έντυπα άρχισαν να ξεχύνωνται κατά ποσότητες σε μορφή περιοδικών, φυλλαδίων, βιβλιαρίων και δεμένων βιβλίων. Οι έξη δεμένοι τόμοι έγιναν γνωστοί ως Γραφικαί Μελέται. Εξεδόθησαν με την εξής σειρά: Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων (1886)· Ο Καιρός Εστίν Εγγύς, (1889), με τίτλο του ογδόου κεφαλαίου του «Ο Ηλίας Πρέπει να Έλθη Πρώτον»· Ελθέτω η Βασιλεία Σου (1891)· Η Ημέρα της Εκδικήσεως (αργότερα, Η Μάχη του Αρμαγεδδώνος) (1897)· Η Μεταξύ Θεού και Ανθρώπου Καταλλαγή (1899)· και Η Νέα Κτίσις (1904). Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» ετάχθη εναντίον αυτής της τροφής από τον λόγον του Θεού.

27. Πώς ενήργησε ο κλήρος όμοια με την Ιεζάβελ, η οποία εφόνευσε τους προφήτας του Ιεχωβά, και πώς θεωρούσαν την τάξι του Ηλία οι πολιτικοί σύμμαχοι του κλήρου;

²⁷ Όπως η Βασίλισσα Ιεζάβελ, που εθανάτωσε τους προφήτας του Ιεχωβά στη διάρκεια του λιμού, έτσι κι ο κλήρος προσεπάθησε να θανατώση τη θρησκευτική υπόληψι της Εταιρίας Σκοπιά και την υπόληψι του υπολοίπου των λάτρεων του Ιεχωβά, που συνειργάζοντο με την Εταιρία για να διαδώσουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους για τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, στην οποία το παλαιό αυτό κοσμικό σύστημα πραγμάτων θα τελειώση με καταστροφή. Ο Ιεζαβελικός κλήρος πολλά έκαμε για τελική βλάβη των ιδίων του εκκλησιαζομένων. Η προκατάληψις που επροξένησε αποτελούσε ένα μεγάλο εμπόδιο στο υπόλοιπο, αλλ’ ο Ιεχωβά επροστάτευσε κι έθρεψε την πιστή του τάξι του «δούλου.» Όπως ο Βασιλεύς Αχαάβ, έτσι και οι πολιτικοί σύμμαχοι του κλήρου θεωρούσαν την τάξι του Ηλία ως ταραχοποιούς για τον κατ’ όνομα πνευματικό Ισραήλ.

28. (α) Τι έγινε ένα φλέγον ερώτημα, και τι είπε γι’ αυτό καθεμιά από τ’ αντιτιθέμενα μέρη; (β) Πώς τα ερωτήματα σχετικά με την ιδιότητα του προφήτου και του αληθινού Θεού έπρεπε να τύχουν απαντήσεως με αυθεντικό τρόπο;

²⁸ Ποιος αποτελεί τον «αγωγόν» του Θεού για την παροχή της καθαρής Γραφικής αληθείας; Αυτό το ζήτημα κατέστη ένα φλέγον ερώτημα. Ο θρησκευτικός κλήρος κατήγγειλε τον Κ. Τ. Ρώσσελ και το υπόλοιπο, που εταυτίζετο με αυτόν, ως απαιδεύτους ψευδοπροφήτας, χωρίς θεολογική εκπαίδευσι. Αφ’ ετέρου, η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» με θάρρος ετόνισε ότι ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» δεν είχε τον αληθινό διορισμό από τον Θεό να είναι κήρυκές του και δεν ήσαν πραγματικά διάκονοι κεχρισμένοι με το πνεύμα του Θεού. (Ησαΐας 61:1-3) «Πολλοί Κληρικοί Κηρύττοντες Άνευ Θείας Εξουσιοδοτήσεως Πρέπει να Παύσουν το Κήρυγμα—Κλήρος και Λαϊκοί Είναι Λέξεις Μη Γραφικές,» έλεγαν οι τίτλοι της προμετωπίδος του φυλλαδίου Μηνιαία Έκδοσις των Σπουδαστών της Γραφής, Τόμος Ε΄, Τεύχος 1ον. Εγίνοντο μεγάλες ζωηρές θρησκευτικές συζητήσεις μεταξύ εκπροσώπων αμφοτέρων των μερών. Ποιος είναι ο αληθινός, επιδοκιμασμένος προφήτης που εστάλη από τον Ιεχωβά Θεό; Δεν ανήκε απλώς στους ακροατάς ν’ αποφανθούν, αλλ’ ο Παντοδύναμος Θεός ο ίδιος έπρεπε να καταδείξη τούτο από τον ουρανό. Ποιος είναι ο αληθινός Θεός; Ο Ιεχωβά, όπως διεκηρύχθη από την τάξι του Ηλία, ή η τριαδική θεότης του πυρίνου άδου, που πιστεύουν τα θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου»; Απητείτο δοκιμή πυρός εξ ουρανού για ν’ αποδειχθή το πολύ αμφισβητούμενο αυτό σημείο.

29. (α) Ως αντίστοιχο της προκλήσεως του Ηλία προς τους προφήτας του Βάαλ, η τάξις του Ηλία προεκάλεσε τον κλήρο σε ποια δοκιμή σχετικά με την τάξι του συγχρόνου Αχαάβ; (β) Σε ποιο έτος στο πρόσφατο παρελθόν και ποια έκδοσις απετέλεσε τη βάσι γι’ αυτή τη δοκιμή;

²⁹ Ο Ηλίας μέσω του Βασιλέως Αχαάβ επροκάλεσε τους τετρακοσίους πενήντα προφήτας του Βάαλ στον Ισραήλ στην πύρινη δοκιμασία επάνω στο Όρος Κάρμηλον. Το σύγχρονο αντίστοιχο του Ηλία επροκάλεσε τις εκατοντάδες χιλιάδων κληρικών του «Χριστιανικού κόσμου» σε μια δοκιμή εν σχέσει με τους πολιτικούς ηγέτας, τους πάτρωνάς των. Η απόδειξις του τέλους των «καιρών των εθνών» θα ήταν μια δοκιμή που θ’ απαιτούσε περισσότερο από έναν απλό άνθρωπο για να την αντιμετωπίση. Μια πρόκλησις πάνω σ’ αυτό ακριβώς το ζήτημα εξετοξεύθη κατά των συγχρόνων «προφητών του Βάαλ,» που κηδεμονεύονται ειδικά από το πολιτικό Κράτος, τον σύγχρονο Βασιλέα Αχαάβ. Στο έτος 1877 το βιβλίο Τρεις Κόσμοι και ο Θερισμός του Κόσμου τούτου, του οποίου ο Κ. Τ. Ρώσσελ ήταν συνεκδότης, έλεγε, κάτω από τον τίτλο «Οι Καιροί των Εθνών,» στην σελίδα 83, παράγρ. 2 σχετικά με την ανατροπή της βασιλείας του Θεού στον Ισραήλ:

«Όθεν, στο έτος 606 π.Χ. έληξε η βασιλεία του Θεού, αφηρέθη το διάδημα, και όλη η γη παρεδόθη στα έθνη. Τα 2.520 έτη από το 606 π.Χ., θα λήξουν στο έτος 1914, δηλαδή μετά σαράντα χρόνια από το 1874· τα δε σαράντα αυτά χρόνια, στα οποία εχομε ήδη, εισέλθει, θα είναι καιρός θλίψεως ‘οποία δεν έγινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν’.»

Στη σελίδα 189 προσετίθετο σχετικά με το εδάφ. Λουκάς 21:24:

«Οι επτά προφητικοί καιροί των εθνών, δηλαδή 2.520 έτη αποτελούν μακρά περίοδο χρόνου, και αναμφιβόλως άρχισαν απ’ όπου η βασιλεία του Θεού, στη γραμμή του Δαβίδ, ετελείωσε, από την αρχή των εβδομήντα ετών της αιχμαλωσίας, δηλαδή, στο έτος 606 π.Χ. Και όπως από την έναρξι του θερισμού του Ιουδαϊκού αιώνος, ως το 70 μ.Χ., πέρασαν σαράντα χρόνια έτσι αυτά τα 2.520 χρόνια, δηλαδή, οι ‘καιροί των εθνών,’ φθάνουν από το έτος 606 π.Χ. ως το 1914 μ.Χ., δηλαδή σαράντα χρόνια μετά το 1874.»

30. (α) Πώς ο σύγχρονος Αχαάβ και Ιεζάβελ προειδοποιήθησαν ως προς το κρίσιμον έτος; (β) Σε τι απέβλεψαν για διατήρησι της παγκοσμίου ειρήνης και της υπαρχούσης καταστάσεως μετά το κρίσιμον έτος;

³⁰ Εκτός από την επανειλημμένη παραπομπή στο έτος 1914 από το περιοδικό Σκοπιά, και το βιβλίο Ο καιρός Εστίν Εγγύς, που εξεδόθη στο έτος 1889, επραγματεύθη δια μακρών το θέμα στο Κεφάλαιον Δ΄, κάτω από τον τίτλο «Οι Καιροί των Εθνών.» Ο σύγχρονος Βασιλεύς Αχαάβ και η Βασίλισσα Ιεζάβελ, δηλαδή το Κράτος κι η εκκλησία του «Χριστιανικού κόσμου» ειδοποιήθησαν ως προς το κρίσιμον έτος 1914, οπότε θα έληγε η άδεια εξουσίας, που παρεχώρησε ο Ιεχωβά Θεός στα Έθνη να διακυβερνήσουν τη γη χωρίς παρέμβασι της βασιλείας του Θεού μέσω της γραμμής του Βασιλέως Δαβίδ. Η Διεθνής Διάσκεψις Ειρήνης της Χάγης του 1899 κατέληξε στην ίδρυσι του Δικαστηρίου της Χάγης για διεθνή διαιτησία. Ο σύγχρονος Βασιλεύς Αχαάβ και η Βασίλισσα Ιεζάβελ και οι προφήται του Βάαλ απέβλεψαν σ’ αυτό το ανθρωποποίητο όργανο για τη διατήρησι της παγκοσμίου ειρήνης και του στάτους κβο (της υπαρχούσης καταστάσεως) μετά το έτος 1914.

31. Στο κρίσιμον έτος τι άρχισε να προβάλλη η τάξις του Ηλία, για να επιστήση την προσοχή στην προσέγγισι τίνος;

³¹ Το έτος ενάρξεως της δοκιμής ήλθε—το έτος 1914 μ.Χ. Τον Ιανουάριο του έτους εκείνου η τάξις του Ηλία άρχισε να προβάλλη το περίφημο Φωτόδραμα της Δημιουργίας, το οποίον, σε τέσσερες προβολές των δύο ωρών η καθεμιά, εξέθετε τον ένδοξο σκοπό του Θεού με ηχογραφημένες διαλέξεις και όμορφα χρωματισμένες φωτεινές και κινηματογραφικές εικόνες. Αυτό το Δράμα εφιστούσε την προσοχή του κόσμου στον προσεγγίζοντα καιρό θλίψεως τέτοιας που δεν έγινε ποτέ άλλοτε. (Δανιήλ 12:1) Ο λαός του «Χριστιανικού κόσμου,» ειδικά το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, το παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον.

32. (α) Ποια ήταν η προσευχή των κληρικών στο θεό τους για το 1914; (β) Αντιθέτως, ποια ήταν η κατάστασις στον «Χριστιανικό κόσμο» με το τέλος των Καιρών των Εθνών εκείνο το έτος;

³² Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» προετοιμάσθηκαν για έναν τεράστιο θρησκευτικό θρίαμβο με τη συνέχισι της παγκοσμίου ειρήνης, για την οποία προσηύχοντο θερμά στον θεό τους, τον θεόν του κόσμου τούτου. (2 Κορινθίους 4:4) Έλαβαν απάντησι στις προσευχές των; Όχι! Στις 28 Ιουνίου έγινε μια δολοφονία διεθνούς σημασίας. Επακολούθησαν επιστρατεύσεις· και στις 28 Ιουλίου 1914, εξερράγη πόλεμος στον «Χριστιανικό κόσμο.» Στο τέλος του Σεπτεμβρίου, οπότε οι «καιροί των εθνών» θα ετελείωναν σύμφωνα με το Ιουδαϊκό ή Βιβλικό ημερολόγιο, εννέα έθνη του κόσμου ευρίσκοντο ήδη στην αγωνία του παγκοσμίου πολέμου.

33. (α) Εκείνο το έτος ποια έξοχα φυλλάδια διένειμαν οι πνευματικοί Ισραηλίται σ’ εκατομμύρια αντίτυπα; (β) Ποια έκκλησι έκαμε για την 4 Οκτωβρίου 1914 ο Πρόεδρος Ουίλσων, και πώς απήντησε ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και γιατί;

³³ Εκείνο το έτος το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών διένειμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στον Καναδά δέκα εκατομμύρια και πλέον αντίτυπα του φυλλαδίου Μηνιαία Έκδοσις των Σπουδαστών της Γραφής Τόμος 4, Τεύχος 1ον, με κύριον άρθρον «Το Τέλος του κόσμου στο 1914,» και τη διανομή αυτή ακολούθησε η έκδοσις 6 Τόμου, 5ου Τεύχους της Μηνιαίας Επιθεωρήσεως Σπουδαστών της Γραφής, που επραγματεύετο τα θέματα «Η Θλίψις των Εθνών Προηγείται του Αρμαγεδδώνος» και η αιτία του θυμού του Θεού—η προφητική άποψις του παρόντος Πανευρωπαϊκού Πολέμου και η σχέσις του με τον μέγαν Καιρόν της Θλίψεως. Ο Πρόεδρος Τ. Γούντρω Ουίλσων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής‚ έκαμε έκκλησι στους κληρικούς του έθνους να κάμουν την 4η Οκτωβρίου 1914 ημέραν προσευχής υπέρ της ειρήνης της Ευρώπης. Σ’ αυτή έκκλησι ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Κάρολος Τ. Ρώσσελ, απήντησε ως εκτίθεται στη Σκοπιά της 15 Οκτωβρίου 1914:

«Ο Αξιότιμος Πρόεδρός μας με αξιέπαινο σκοπό εζήτησε απ’ όλους τους Χριστιανικούς λαούς να κάμουν την 4^η Οκτωβρίου ημέρα προσευχής υπέρ της ειρήνης της Ευρώπης. Εν τούτοις, εμείς δεν μπορούμε να συμφωνήσωμε με τον Άξιο Πρόεδρό μας σ’ αυτό το 0έμα. Όσο κι αν εκτιμούμε την ειρήνη—κι έχομε μοχθήσει σε όλη μας τη ζωή για να είμεθα ειρηνοποιοί—δεν μπορούμε να προσευχηθούμε στον Παντοδύναμο ν’ αλλάξη τα σχέδιά Του για να συνταυτισθούν με τα σχέδια του Αξιοτίμου Προέδρου μας.

»Επί δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια ο Θεός, μέσω των Βιβλικών Προφητών, έλεγε στον λαό Του γι’ αυτόν τον μέγαν πόλεμο και για τον τρομερώτερον Αρμαγεδδώνα που θα επακολουθήση· και μπορούμε εμείς ν’ αναμένωμε ότι Αυτός θ’ αντιστρέψη το πρόγραμμα κατ’ εντολήν μας;

»Οι προσευχές αυτών των εκατομμυρίων που προσεύχονται για την ευημερία των Γερμανών και την εξόντωσι των Συμμάχων, και οι προσευχές άλλων εκατομμυρίων για επιτυχία των Συμμάχων και την εξολόθρευσι των Γερμανών, και οι προσευχές του Πάπα και του Προέδρου μας και άλλων αγαθών ανθρώπων για να παύση σύντομα ο δεινός αυτός πόλεμος, θα μείνουν όλες αναπάντητες, αν διαβάζωμε ορθά τη Γραφή μας . . .

»Επί σαράντα χρόνια εκηρύτταμε αυτόν ακριβώς τον πόλεμο και την ένδοξη έκβασί του, με ομιλίες, προφορικά και δια του τύπου, και στα βιβλία μας Γραφικής μελέτης σε είκοσι γλώσσες. Τώρα, που ήλθε αυτό ακριβώς το έτος κι εκπληρώνεται η προφητεία, θα μπορούσαμε με συνέπεια να παρακαλέσωμε τον Παντοδύναμο ν’ αλλάξη το πρόγραμμά Του; Όχι! Μάλλον, η ομιλία μας της 4ης Οκτωβρίου ήταν από τα λόγια του Διδασκάλου, σχετικά με την παρούσα ‘ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΕΘΝΩΝ ΕΝ ΑΠΟΡΙΑ, αποψυχούντων των ανθρώπων εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.’—Λουκάς 21:25, 26.

»Η διάλεξίς μας εδόθη στην αίθουσα «Τεμπλ» της Νέας Υόρκης—χίλιοι πεντακόσιοι άκουαν επί δύο ώρες, και πολλοί έφυγαν ελλείψει χώρου.»

34. Στις προσευχές και τις προσπάθειες για διεθνή ειρήνη, ειδικά από τους πάπας, ποια απάντησις υπήρξε, για να χρησιμεύση ως πυρ από τον ουρανό;

³⁴ Οι σύγχρονοι προφήται του Βάαλ προσηύχοντο ενθέρμως για ειρήνη. Κανένα σημείο ειρήνης, κανένα πυρ από τον ουρανό, δεν ήλθε ν’ απαντήση στις αγωνιώδεις προσευχές των. Πολύ σύντομα πέθανε ο Πάπας Πίος Ι΄, στις 20 Αυγούστου 1914. «Η έκρηξις του Παγκοσμίου Πολέμου στο έτος 1914 πιστεύεται ότι επετάχυνε τον θάνατό του,» λέγει Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος ΚΒ΄, σελίς 138, έκδοσις 1929. Ο διάδοχός του, Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄, κατέβαλε προσπάθειες να τερματίση τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ευθύς μετά τη στέψι του στις 6 Σεπτεμβρίου 1914, οπότε εξέδωκε εγκύκλιο στους Ρωμαιοκαθολικούς επισκόπους προτρέποντας τους πολιτικούς άρχοντας ν’ αφήσουν κατά μέρος τις διαμάχες των. Ακόμη και την 11 Αυγούστου 1917 εξέδωκε την περίφημή του ‘νότα’ της ειρήνης· αλλ’ ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίσθηκε ως τις 11 Νοεμβρίου 1918. Οι προσευχές των κληρικών για ειρήνη μετετράπησαν σε προσευχές να ευλογήση ο Θεός τους μαχομένους στρατούς των οικείων εθνών των στον πόλεμο. Δεν κατήλθε συμβολικό πυρ από τον ουρανό σε απάντησι.

35. Για ποιον έπεσε συμβολικό πυρ από τον ουρανό, και με ποιον τρόπο;

³⁵ Εν τούτοις, για την τάξι του Ηλία εξακολούθησε, να πέφτη πυρ από τον ουρανό με τη συσσώρευσι αποδείξεων ότι οι Καιροί των Εθνών είχαν λήξει στο έτος 1914 και ότι η προφητεία του λόγου του Ιεχωβά ήταν αληθής.

36, 37. Σε απάντησι στην ερώτησι για απόδειξι περί του τέλους του παρόντος συστήματος πραγμάτων και της βασιλικής του παρουσίας, ποιο όταν το πρώτο μέρος της αποδείξεως που έδωσε ο Ιησούς;

³⁶ Όταν τέσσερες απόστολοι του Ιησού Χριστού τον ερώτησαν ποιο θα ήταν το σημείο, που θα τους έκανε να γνωρίσουν ότι επλησίαζε το τέλος του παλαιού συστήματος πραγμάτων και ότι αυτός ήταν παρών στον θρόνο της βασιλείας του, ο Ιησούς είπε:

³⁷ «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων. Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών, δια το όνομά μου.»—Ματθαίος 24:7-9.

38. Η εκπλήρωσις αυτής της προφητείας στον ωρισμένο καιρό τι απετέλεσε για την τάξι Ηλία, και τι, ως αποτέλεσμα, ανέκραξε το υπόλοιπο των λάτρεων του Ιεχωβά;

³⁸ Ο Παντοδύναμος Θεός, για να εκπληρώση αυτή την προφητεία, επρομήθευσε το προλεχθέν σημείον, επιτρέποντας ν’ αρχίσουν αυτές οι «ωδίνες» στο προειπωμένο έτος στην επικράτεια των εθνών, που ισχυρίζοντο ή διετείνοντο ότι είναι λαός Του, λαός του Θεού. Η εκπλήρωσις αυτού του σημείου κατεσιώπησε τους συγχρόνους προφήτας του Βάαλ. Αλλά για την τάξι του Ηλία ήταν πυρ εξ ουρανού από τον Ιεχωβά. Απεδείκνυε ότι Αυτός εβασίλευε στον ουρανό και ότι είχε δεχθή τη θυσία λατρείας και υπηρεσίας που προσέφερε σ’ αυτόν το υπόλοιπο. Αυτοί ήσαν ο αληθινός «δούλος» του, οι αληθινοί προφητικοί μάρτυρές του. Το υπόλοιπο των λάτρεών του είδε και κατενόησε το θαυμαστό σημείο· και με δέος ανέκραξε ενώπιόν του: «Ο Ιεχωβά, αυτός είναι ο Θεός· ο Ιεχωβά, αυτός είναι ο Θεός.»—1 Βασιλέων 18:39, ΜΝΚ.

39. (α) Ποια αλλαγή έγινε στην προεδρία της Εταιρίας Σκοπιά και πώς η απόδειξις του τέλους των Καιρών των Εθνών έγινε πιο εντυπωσιακή ύστερ’ από λίγο καιρό; (β) Εκείνο το έτος, τι άρχισε που παρεβάλλετο με τη σφαγή των προφητών του Βάαλ από τον Ηλία;

³⁹ Στις 31 Οκτωβρίου 1916, ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ πέθανε στη διάρκεια περιοδείας κηρύγματος. Σε λίγο εξελέγη ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ για την προεδρία της Εταιρίας Σκοπιά. Η απόδειξις για το τέλος των Καιρών των Εθνών ως σημείον από τον ουρανό έγινε τώρα πιο εντυπωσιακή, όταν το δέκατο έκτο έθνος, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, προσεχώρησαν στην παγκόσμιο διαμάχη στις 6 Απριλίου 1917. Αφού απήντησε ο Ιεχωβά στον Ηλία με πυρ από τον ουρανό, ο Ηλίας έσφαξε όλους τους εκεί προφήτας του Βάαλ ως δούλους του ψευδούς θεού Βάαλ, Σατανά ή Διαβόλου. Ομοίως, τον Ιούλιο του 1917 άρχισε μια σφαγή των συγχρόνων προφητών του Βάαλ στον «Χριστιανικό κόσμο» με την έκδοσι του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Αυτό παρουσιάσθη ως ο έβδομος τόμος των Γραφικών Μελετών· και παρέσχε μια επεξήγησι των δύο προφητικών βιβλίων της Γραφής, της Αποκαλύψεως και του Ιεζεκιήλ, όπως κατενοούντο τότε.

40. Από ποιους τίτλους κεφαλαίων του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον μπορεί να εκτιμηθή ο τρόπος του σφαγιαστικού έργου;

⁴⁰ Το σφαγιαστικό έργον, που θα προξενούσε αυτό το βιβλίο σχετικά με τον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου,» που είχε αναμιχθή στον πόλεμο, μπορεί να εκτιμηθή από επικεφαλίδες του βιβλίου όπως αυτές: Οι Επτά Πληγές του Εκκλησιαστικισμού· Η Τελευταία Στάσις του Παπισμού· Η Πτώσις του Εκκλησιαστικισμού· Η Τυφλή Φυγή του «Χριστιανικού Κόσμου»· Οι υποκριτικοί Εκκλησιαστικοί· Το Μόλυσμα του Προτεσταντισμού· Ο Εκκλησιαστικισμός θα Καταστραφή· Εκκλησία και Κράτος Καταπίπτουν Μαζί· Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Δεν θ’ Ανθέξη· Η Ολοσχερής Πτώσις του «Χριστιανικού Κόσμου»· Γιατί ο Εκκλησιαστικισμός Πρέπει ν’ Απολεσθή. Στον Θεό ο κλήρος έγινε σαν νεκρός, φονευμένος από τον λόγο του.—Ωσηέ 6:5.

41. Μετά τη σφαγή των προφητών του Βάαλ από τον Ηλία, τι ήλθε ως απάντησις των προσευχών του, και τι άρχισε το 1918 ως ανταπόκρισις σ’ αυτό;

⁴¹ Αφού ο Ηλίας έσφαξε τους προφήτας του Βάαλ, ανέβηκε στην κορυφή του Όρους Καρμήλου και προσηύχετο για να βρέξη. Ένα σύννεφο βροχής εμφανίσθηκε και ήλθε πάνω απ’ αυτόν κι επήλθε μεγάλη βροχόπτωσις. Αντιστοίχως, ξεχύθηκε μεγάλη πνευματική ευλογία στις 24 Φεβρουαρίου 1918, η οποία αυξήθηκε σε διαστάσεις με την πάροδο των ετών. Αυτό έγινε όταν ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, έδωσε την περίφημη ομιλία στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας, με το καταπληκτικό θέμα «Ο Κόσμος Ετελείωσε—Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει.» Η ομιλία αυτή θαρραλέα υπεστήριξε την ελπίδα ότι οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι της γης, που θα εστρέφοντο στον Ιεχωβά και στη δικαιοσύνη του, θα διεφυλάττοντο στη διάρκεια της εγγιζούσης μάχης του Αρμαγεδδώνος και θα επιζούσαν στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού με τη θαυμάσια ευκαιρία του για αιώνια ζωή πάνω σε μια παραδεισιακή γη κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού. Η αξιόλογη αυτή αναγγελία έγινε θέμα των δημοσίων ομιλητών του υπολοίπου στα επόμενα έτη, σε όλη τη γη.

42. Λίγο πριν απ’ αυτό, τι εδημοσίευσε Η Σκοπιά για να δείξη το ενδιαφέρον του υπολοίπου σ’ αυτό το προφητικό δράμα του μακρού παρελθόντος;

⁴² Παρεμπιπτόντως, λίγο πριν απ’ αυτή την ομιλία, το τεύχος 15ης Φεβρουαρίου 1918 της Σκοπιάς εδημοσίευσε ένα κύριο άρθρο, μερικές από τις υποεπικεφαλίδες του οποίου ήσαν οι εξής: Το τελευταίο Έργον της Εκκλησίας· Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής Ήταν ένας Τύπος· Οι Πείρες του Ηλία και του Ελισσαιέ Ήσαν Τυπικές· Η Σημασία της Μηλωτής του Ηλία. Αυτό απεκάλυψε πόσο έντονο ήταν το ενδιαφέρον του πιστού υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ σ’ αυτό το θέμα στον κρίσιμο εκείνο καιρό.

43. (α) Πώς αυτό ήταν τώρα ωσάν το προφητικό δράμα του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ηρώδου Αντίπα να επανελαμβάνετο; ( β) Πώς η Ηρωδιάς και η Βασίλισσα Ιεζάβελ έδειξαν όμοιο φονικό πνεύμα;

⁴³ Ήταν τώρα ωσάν έλεγε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στον σύγχρονο Ηρώδη Αντίπα, στο πολιτικό στοιχείο του «Χριστιανικού κόσμου»: ‘Δεν σου είναι θεμιτό να έχης το εκκλησιαστικό στοιχείο, τον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου,» ως σύζυγό σου, μέσω ενώσεως ή συνεργασίας της Εκκλησίας με το Κράτος’ Αυτό είναι πνευματική μοιχεία, που κατακρίνεται από τον Ιεχωβά Θεό, ακριβώς όπως ήταν αιμομικτικό και μοιχευτικό, όταν ο ήδη νυμφευμένος Ηρώδης Αντίπας ενυμφεύθη την ετεροθαλή ανεψιά του Ηρωδιάδα, η οποία ήταν και η ίδια ήδη νυμφευμένη με τον ετεροθαλή θείο της Ηρώδη Φίλιππο, ετεροθαλή αδελφό του Ηρώδου Αντίπα. Λόγω αυτής της καταγγελίας η Ηρωδιάς διατηρούσε μνησικακία εναντίον του Ιωάννου του Βαπτιστού κι επωφελήθηκε από τον παράνομο σύζυγό της, τον Ηρώδη Αντίπα, για να κάμη ν’ αποκεφαλισθή ο Ιωάννης ενώ ήταν στη φυλακή. Μια αρχαιότερη βασίλισσα του Ισραήλ, η Ιεζάβελ, σύζυγος του Βασιλέως Αχαάβ, επέδειξε το ίδιο φονικό πνεύμα προς τον προφήτη Ηλία. Ωρκίζετο στους θεούς της να τον θανατώση, ακριβώς όπως αυτός είχε θανατώσει τους προφήτας του θεού της, Βάαλ. Τότε ο Ηλίας εσκέφθη ότι έπρεπε να φύγη για να σώση τη ζωή του.

44. Από τι επωφελήθηκε η σύγχρονη Ιεζάβελ για να κάμη την εκδίκησί της, και τι κατέπεισε τους πολιτικούς εραστάς της να κάμουν στην τάξι του Ηλία;

⁴⁴ Η σύγχρονη Ιεζάβελ, οι κληρικοί μέτοχοι του πολιτικού στοιχείου του «Χριστιανικού κόσμου,» εξηγριώθη από την καταδίκη της Εκκλησίας και Κράτους και από την έκθεσι του κλήρου ως αιμοσταγούς πνευματικού μοιχού. Διέκρινε ότι ήταν ευκαιρία να επωφεληθή από τον πόλεμο του «Χριστιανικού κόσμου» για να κάμη την εκδίκησί της εναντίον της τάξεως του Ηλία, της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου.» Κατέπεισε τον βασιλικό σύζυγό της, τις πολιτικές δυνάμεις του «Χριστιανικού κόσμου,» να κατηγορήση την τάξι του Ηλία ότι είναι προδόται, ότι βοηθούν τον εχθρό, ότι συνωμοτούν εναντίον της πολιτικής κυβερνήσεως για να την εμποδίσουν να κερδίση τον πόλεμο. Μεγάλη ήταν η ικανοποίησις της Ιεζάβελ, όταν οι πολιτικοί ερασταί της απαγόρευσαν τα Γραφικά έντυπα της τάξεως του Ηλία και όταν έρριξαν πολλούς απ’ αυτούς στη φυλακή. Αυτό έφθασε στο κατακόρυφο, όταν αξιωματούχοι και άλλοι εξέχοντες υπηρέται της Εταιρίας Σκοπιά κατεδικάσθησαν σε μακράς διαρκείας φυλάκισι σ’ ένα ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο.

45. (α) Πώς η τάξις Ιεζάβελ προσεπάθησε να συντρίψη για πάντα αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά, και τι αναγκάσθηκαν να κάμουν τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας; (β) Ποια προμήθεια εξακολούθησε, ομοία με την προμήθεια άρτου και ύδατος στον φυγάδα Ηλίαν;

⁴⁵ Η τάξις της Ιεζάβελ εξήγειρε και όχλους εναντίον της τάξεως του Ηλία. Με κάθε τρόπο εχρησιμοποίησε ό,τι επιρροή και μέσα είχε για να σταματήση το έργον της τάξεως του Ηλία και να συντρίψη για πάντα αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Το έργον της τάξεως του Ηλία περιεκόπη πολύ. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας μετεφέρθησαν και πάλι από το Μπρούκλυν στο Πίττσμπουργκ, σ’ ένα μικρό οίκημα. Αλλά με θεία προστασία το περιοδικό Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού εξακολούθησε να εκδίδεται κάθε δεκαπενθήμερο. Δεν παρελείφθη ούτε ένα τεύχος. Ήταν σαν τους ψημένους στη στάχτη άρτους και το αγγείον ύδατος, που επρομήθευσε ο άγγελος του Ιεχωβά για τον Ηλία, όταν έφυγε προς νότον από τη Βηρ-σαβεέ της Ιουδαίας στο Όρος Χωρήβ της Αραβίας.

46. (α) Επί πόσον καιρό ο Ηλίας ήταν φυγάς από τον Ισραήλ και ως νεκρός για την Ιεζάβελ; (β) Πως η τάξις του Ηλία εισήλθε στο 1918 σε μια ίδια, ομοία με θάνατο κατάστασι, και πως αυτό ήταν σύμφωνα με την Αποκάλυψι 11:2-8;

⁴⁶ Επί σαράντα και πλέον ημέρες ο Ηλίας ήταν ένας φυγάς από τον Ισραήλ και ήταν αδρανής ως προς τη γη Ισραήλ. Για την Ιεζάβελ ήταν ως νεκρός, ακριβώς όπως κι ο προφήτης Μωυσής ήταν νεκρός απέναντι της Αιγύπτου στη διάρκεια των σαράντα ετών της εξορίας του στη γη Μαδιάμ. Ομοίως, όταν επήλθε το αποκορύφωμα του διωγμού την άνοιξι του 1918, το έργον μαρτυρίας της τάξεως του «δούλου,» του υπολοίπου, σύμφωνα με όλες τις εξωτερικές ενδείξεις, είχε θανατωθή, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Η τάξις του Ηλία έφυγε από φόβο. Σαν τον αρχαίο Ηλία, έγιναν εντελώς απαρηγόρητοι, αβέβαιοι περί ζωής, νομίζοντας ότι επλησίαζε το τέλος της υπάρξεως και του έργου. Αυτό ιδιαίτερα συνέβη, επειδή το υπόλοιπο αποτελούσε μέρος της τάξεως της παρθένου, που ήταν μνηστευμένη με τον Χριστό ως Νύμφη του και ηστόχησε στην πραγματοποίησι των ελπίδων της να δοξασθή σε ουράνια ζωή με αυτόν και στο έτος 1914 και τώρα στο 1918. Αυτό συμφωνεί με τα εδάφια Αποκάλυψις 11:2-8:

«Την αυλήν όμως την έξωθεν του ναού άφες έξω, και μη μετρήσης αυτήν, διότι εδόθη εις τα έθνη· και την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και θέλω δώσει εις τους δύο μάρτυράς μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους. Ούτοι είναι αι δύο ελαίαι, και αι δύο λυχνίαι αι ιστάμεναι ενώπιον του Θεού της γης. Και εάν τις θέλη να βλάψη αυτούς, εξέρχεται πυρ εκ του στόματος αυτών και κατατρώγει τους εχθρούς αυτών· και εάν τις θέλη να βλάψη αυτούς, ούτω πρέπει αυτός να θανατωθή. Ούτοι έχουσιν εξουσίαν να κλείσωσι τον ουρανόν, δια να μη βρέχη βροχή εν ταις ημέραις της προφητείας αυτών και έχουσιν εξουσίαν επί των υδάτων, να μεταβάλλωσιν αυτά εις αίμα, και να πατάξωσι την γην με πάσαν πληγήν, οσάκις εάν θελήσωσι. Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς, και θέλει νικήσει αυτούς, και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.»

47. (α) Ποιους εξεικόνιζαν αυτοί «οι δύο μάρτυρες,» και γιατί; (β) Πότε εφονεύθησαν αυτοί οι «δύο μάρτυρες» στη σύγχρονη εκπλήρωσι, και πώς;

⁴⁷ Οι «δύο μάρτυρες,» που προλέγονται ενταύθα, εσήμαιναν το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, όπως προεσκιάσθη από τους δύο προφήτας Μωυσή και Ηλία, οι οποίοι είχαν εμφανισθή στο όραμα, όταν μετεμορφώθη ο Ιησούς. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν έκαμε θαύματα, αλλ’ ο Μωυσής κι ο Ηλίας έκαμαν θαύματα όπως αυτά που περιγράφονται. Και οι δύο αυτοί άνδρες διέτρεξαν κίνδυνο βιαίου θανάτου κι έσπευσαν να φύγουν, αλλ’ εστάλησαν πάλι στην προφητική διακονία από τον Ιεχωβά Θεό. Τα θαύματα που κάνουν οι «δύο μάρτυρες» σ’ εκπλήρωσι του προφητικού δράματος είναι πνευματικού είδους. Την άνοιξι του 1918 το «θηρίον,» που προεικονίσθη στην Αποκάλυψι 13:1, 2 ως αναβαίνον «εκ της αβύσσου» της θαλάσσης, δηλαδή, η ορατή επίγεια οργάνωσις του Σατανά ή Διαβόλου, εθανάτωσε το έργον της μαρτυρίας στην ελεύθερη δημοσία παρουσία του. Έτσι, έκειτο ως αν είχε αποκεφαλισθή, όπως ο Ιωάννης.

48. Τι επεδίωκε να κάμη ο μέγας Όφις, και η δίωξις από αυτόν είχε προλεχθή ως μέρος του σημείου για απόδειξι ποιων σπουδαίων γεγονότων;

⁴⁸ Εκείνος ο Μέγας Όφις, Σατανάς ή Διάβολος, επεδίωκε να κεντήση την πτέρνα των υπολοίπων του υποσχεμένου σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. Η δίωξις της τάξεως των «δύο μαρτύρων» είχε προλεχθή από τον Ιησού Χριστό ως μέρος της μαρτυρίας, που απεδείκνυε ότι οι Καιροί των Εθνών έληξαν στο έτος 1914 και ότι αυτός ήταν αοράτως παρών στη βασιλεία του και ότι αυτό το παλαιό κοσμικό σύστημα πραγμάτων ήταν στον «έσχατον καιρόν» του. (Ματθαίος 24:9-13· Δανιήλ 12:1-4) Το έργον της μαρτυρίας υπεβλήθη έτσι σε δημόσιο όνειδος, ως να έκειτο νεκρό στην οδό.

49, 50. (α) Όσον αφορά το αν το έργον Ηλία απέτυχε ή όχι, ποια βεβαίωσι έχομε από το έργον Ιωάννου του Βαπτιστού; (β) Όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, πώς το κεχρισμένο υπόλοιπον υπηρέτησε σ’ εκπλήρωσι του εδαφίου Μαλαχίας 3:1;

⁴⁹ Απέτυχε το σύγχρονο έργον του Ηλία; Όχι· όπως δεν απέτυχε λόγω του αποκεφαλισμού του και το έργον Ιωάννου του Βαπτιστού, εκείνου που τυπικά εξεπλήρωσε την προφητεία του Ηλία. Ακριβώς όπως προελέχθη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, πριν από τον βίαιο θάνατό του, προεπορεύθη ενώπιον του Ιεχωβά, για να ετοιμάση την οδόν Αυτού. Ο Ιησούς είπε ότι ο Ιωάννης ήταν ο «άγγελος» που προελέχθη στον Μαλαχία 3:1 (ΜΝΚ): «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου, και θέλει κατασκευάσει την οδόν εμπροσθέν μου και ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει έλθει εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» Ο Ιωάννης εβάπτισε στο ύδωρ τον Ιησούν, τον «άγγελον της διαθήκης,» ο οποίος ήλθε εν ονόματι του Ιεχωβά. Αυτό το εν ύδατι βάπτισμα ακολουθήθηκε από το χρίσμα του Ιησού με άγιον πνεύμα. Αυτό έγινε τριάμισυ χρόνια πριν εισέλθη ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ «εν ονόματι του Ιεχωβά» και έλθη ξαφνικά στον εκεί τυπικό ναό και τον καθαρίση. Έτσι, ως τότε που απεκεφαλίσθη, ο Ιωάννης ειργάζετο για να «ετοιμάση εις τον Ιεχωβά λαόν προδιατεθειμένον,» τον οποίον διεβίβασε στον Υιόν του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό.

⁵⁰ Στους νεωτέρους χρόνους, σ’ εκπλήρωσι του εδαφίου Μαλαχίας 3:1 σε παγκόσμιο κλίμακα, το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά υπηρέτησαν ως αγγελιαφόροι Του επάνω στη γη. ‘Κατεσκεύασαν την οδόν’ έμπροσθέν του προτού έλθη με τον «άγγελον της διαθήκης» του στον πνευματικό ναό για να τον καθαρίση και να εκτελέση κρίσι.

51, 52. (α) Για καθορισμό του χρόνου της ελεύσεως του Ιεχωβά στο ναό με τον Άγγελόν του, ποια σύγχρονη ημερομηνία έπρεπε ν’ ανταποκρίνεται στο 29 μ.Χ. και γιατί; (β) Ποια χρονολογία θα μπορούσε συνεπώς να είναι παράλληλη με το 33 μ.Χ., και ποιο γεγονός έπρεπε να συμβή τότε;

⁵¹ Στο έτος 1914 έληξαν οι Καιροί των Εθνών όπως εσημειώθη από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο δε Ιεχωβά Θεός έθεσε τον ουράνιο Υιό του Ιησού Χριστό στον θρόνο για να κατακυριεύη ανάμεσα στους εχθρούς του. Αυτό, λοιπόν το έτος 1914 παραλληλίζεται με τον καιρό του χρίσματος του Ιησού στο έτος 29 μ.Χ. να κηρύττη την «βασιλείαν των ουρανών» ως εγγίζουσαν και να λέγη: «Η βασιλεία του Θεού είναι εντός [εν μέσω, ΜΝΚ]υμών.» (Λουκάς 17:21) Τι, λοιπόν;

⁵² Τριάμισυ χρόνια από το έτος 29 μ.Χ. ως το 33 (εαρινή εποχή του πάσχα) θα εύρισκαν το σύγχρονο παράλληλό των στα τριάμισυ χρόνια από το φθινόπωρο του 1914 ως την εαρινή πασχαλινή εποχή του 1918. Εκείνο το έτος το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων ετήρησε σε όλον τον κόσμο το ετήσιο δείπνον του Κυρίου την τρίτη, 26 Μαρτίου. Τα γεγονότα, που επρόκειτο να γίνουν σ’ εκείνον τον σεσημασμένο καιρό, έπρεπε να ανταποκρίνωνται μ’ εκείνα του παραλλήλου καιρού του έτους 33, δηλαδή, ο Ιεχωβά με τον «άγγελον της διαθήκης» του έπρεπε να έλθη αοράτως στον πνευματικό του ναό για να τον καθαρίση και να κρίνη.

53. (α) Ως παράλληλον της πείρας του Ιησού, τι συνέβη στους «δύο μάρτυρας» μετά τον εορτασμόν του δείπνου του Κυρίου το 1918; (β) Ωστόσο, ποιο προειπωμένο έργον είχε εκτελεσθή πριν από τότε;

⁵³ Ο Ιησούς, ως ο απερριμμένος ζων «λίθος,» εθανατώθη λίγο μετά τον καθαρισμό του ναού της Ιερουσαλήμ και αφού εώρτασε το πάσχα και ίδρυσε το δείπνον του Κυρίου με τους πιστούς αποστόλους του. Ομοίως, οι «δύο μάρτυρες» του Ιεχωβά, αφού εώρτασαν το δείπνον του Κυρίου στο έτος 1918, απερρίφθησαν κι εθανατώθησαν από το πολιτικό στοιχείο του «Χριστιανικού κόσμου,» υποκινούμενο από τον κλήρο, Καθολικό και Προτεσταντικό, τις σύγχρονες Ιεζάβελ και Ηρωδιάδα. Ωστόσο, η οδός είχε ετοιμασθή ενώπιον του Ιεχωβά, προτού αυτός έλθη συνοδευόμενος από τον «άγγελον της διαθήκης» του, τον Ιησού Χριστό, στον πνευματικό ναό, την άνοιξι του 1918. Τότε είχε ετοιμασθή ένας ‘προδιατεθειμένος λαός’ για το όνομα του Ιεχωβά. Αυτοί ήσαν μέλη του πνευματικού ναού του Ιεχωβά Θεού στους οποίους εφηρμόζετο το ερώτημα: «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; . . . ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.» (1 Κορινθίους 3:16, 17) Η έλευσις του Ιεχωβά στον ναό εσήμαινε έναν καιρό κρίσεως γι’ αυτούς, αλλά για τον καθαρισμό των. «Έφθασεν ο καιρός,» λέγει το εδάφιον 1 Πέτρου 4:17, «του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού.». Το αποτέλεσμα της κρίσεως ήταν ν’ αποδειχθή ότι ο υποσχεμένος πρόδρομος δεν υπηρέτησε ματαίως. Είχε προετοιμάσει την οδόν, για να έχη ο Ιεχωβά ένα «λαόν δια το όνομα αυτού,» ένα λαό προδιατεθειμένον να διέλθη την κρίσι με πιστότητα.

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 17

Διορισμός και Εκπαίδευσις ενός Διαδόχου

 1, 2. (α) Σε ποιον τόπο έφυγε ο Ηλίας από την Ιεζάβελ, και γιατί; (β) Στο Όρος Χωρήβ, πως εδείχθη στον Ηλία ότι το έργο του δεν είχε τελειώσει, κι έτσι που τον τοποθετεί κατόπιν η Βίβλος;

Όταν ο Ηλίας έφυγε μακριά από τη Βασίλισσα Ιεζάβελ του Ισραήλ, ενόμιζε ότι ήταν καιρός να του αφαιρέση ο Ιεχωβά τη ζωή. Είχε σχηματίσει τη γνώμη ότι ο υπέρμετρος ζήλος του υπέρ του Ιεχωβά υπήρξε μάταιος. Έφυγε, όχι προς την Αίγυπτο, αλλά προς το «όρος του Θεού,» το Όρος Χωρήβ της Αραβίας. Αλλά το έργον του Ηλία στον Ισραήλ δεν είχε τελειώσει.

² Στο Όρος Χωρήβ ο Ιεχωβά επεσκέφθη τον Ηλία, ακριβώς όπως είχε επισκεφθή τον ποιμένα Μωυσή. «Τι κάμνεις ενταύθα, Ηλία;» Τίποτε, αλλ’ ήλθε για να διαφύγη τον θάνατο από τα χέρια των εχθρών. Ο Ιεχωβά τότε απήντησε στον Ηλία με μια σειρά επιδείξεων: ένα δυνατόν άνεμο, που έσχιζε όρη, ένα σεισμό, κατόπιν ένα πυρ. Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν ήταν σ’ αυτές τις δυναμικές επιδείξεις. Ύστερ απ’ αυτές ήλθε μια ήρεμη, χαμηλή φωνή. Μ’ εκείνη την ήρεμη, χαμηλή φωνή ο Ιεχωβά έδωσε εντολή στον Ηλία να κάμη ένα ειδικό έργο μέσα κι έξω από τον Ισραήλ: να χρίση τον Αζαήλ ως βασιλέα της Συρίας· να χρίση τον έγγονον του Νιμσί, ως βασιλέα του Ισραήλ και να χρίση τον Ελισσαιέ, γυιο του Σαφάτ, ως διάδοχό του, «ως προφήτην αντί σου.» Αυτή η εντολή για περαιτέρω σοβαρό έργο ανεζωογόνησε τον Ηλία από το αίσθημα της ηττοπαθείας. Ο επόμενος τόπος, όπου τον τοποθετεί η Γραφή, είναι πάλι στον Ισραήλ, στη γενέτειρά του περιοχή της Γαλαάδ, χρίοντας εκεί τον Ελισσαιέ.

 3. Στη σύγχρονη εκπλήρωσι, σε ποια συνάντησι έφυγε η τάξις του Ηλία στο 1918, και είχε τελειώσει το έργον των;

³ Στη σύγχρονη εκπλήρωσι, το έργον του Ηλία δεν ετελείωσε στο έτος 1918, η δε τάξις του Ηλία δεν εξέλιπε από την σκηνή. Την άνοιξι του έτους εκείνου ο Ιεχωβά, συνοδευόμενος από τον «άγγελον της διαθήκης» του, ήλθε στον πνευματικό του ναό για να τον καθαρίση και να κρίνη.a Η τάξις του Ηλία, φεύγοντας από τη σύγχρονη Βασίλισσα Ιεζάβελ εκείνο το έτος, έφυγε για συνάντησι με τον Ιεχωβά Θεό στον πνευματικό του ναό, στο «όρος του Θεού,» ως θα ελέγαμε. Δεν έπρεπε να λείψη από την ενεργό υπηρεσία του Θεού μέσα στην καρδιά ακριβώς του «Χριστιανικού κόσμου.»

 4. (α) Πώς και κάτω από ποιο είδος περιστάσεων η τάξις του Ηλία έλαβε εντολή να εργασθή περαιτέρω; (β) Με ποιο γεγονός υπ’ όψιν ετέθη ενώπιον της τάξεως του Ηλία ένας μεγάλος αγρός διακονικού έργου;

⁴ Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε στις 11 Νοεμβρίου 1918. Ήλθε ειρήνη. Τώρα, όχι με τρομακτικές εκδηλώσεις των φυσικών δυνάμεων όπως εκείνες που είχαν δοκιμάσει ο Μωυσής κι ο Ισραήλ στο Όρος Χωρήβ, όταν εδόθησαν οι Δέκα Εντολές, αλλά με τη γαλήνη του πρώτου μεταπολεμικού τους 1919 μ.Χ., ήλθε ο «ήχος λεπτού αέρος» από τις ήρεμες σελίδες του γραπτού Θείου λόγου, σελίδες που τώρα φωτίζονται περαιτέρω με το φως της προσφάτου εκπληρώσεως προφητειών. Πάλι στο έργον, μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο,» μάλιστα έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο»! Αυτή ήταν η εντολή του Ιεχωβά στην τάξι του Ηλία. Χρίσατε τον Αζαήλ, τον Ιηού, τον Ελισσαιέ! Και κατόπιν, για να βεβαιώση ο Ιεχωβά την τάξι του Ηλία, όπως ακριβώς είχε διαβεβαιώσει και τον Ηλία πολύ πριν, εξήπλωσε ένα μεγάλο αγρό έργου ενώπιον της τάξεως του Ηλία, λέγοντας: «Αφήκα όμως εις τον Ισραήλ επτά χιλιάδας, πάντα τα γόνατα, όσα δεν έκλιναν εις τον Βάαλ, και παν στόμα το οποίον δεν ησπάσθη αυτόν.»

 5. (α) Πώς, στο 1919, ελευθερώθηκαν για το περαιτέρω έργον Ηλία ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και οι συγκρατούμενοί του; (β) Ποιο προφητικό δράμα ανεφέρθη ότι προεσκίαζε το περαιτέρω έργον επάνω γη για το κεχρισμένον υπόλοιπον, αλλά πώς η προσδοκία ενός συντόμου τέλους ετονίσθη;

⁵ Στις 25 Μαρτίου 1919, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μαζί με τους συγκρατουμένους του, απελύθη από το Ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο, με εγγύησι. Επέστρεψαν στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Στις 14 Μαΐου επετεύχθη η αθώωσίς των από τις Ιεζαβελικές συκοφαντίες, διότι οι καταδίκες των αναιρέθηκαν από το Ομοσπονδιακό δικαστήριο. Τώρα οι συνθήκες ενεργείας και οι ευκολίες για το έργον, που ήταν ενώπιον του Ηλία, αποκατεστάθησαν. Από τα τεύχη 1ης και 15ης Αυγούστου 1919, Η Σκοπιά, στο κύριο άρθρο της που απετελείτο από δύο μέρη υπό τον τίτλο «Μακάριοι οι Άφοβοι,» ετόνισε την επέκτασι του έργου στη γη για το κεχρισμένο υπόλοιπο. Εχρησιμοποίησε το προφητικό δράμα του Ηλία και του Ελισσαιέ ως βάσιν γι’ αυτή την προοπτική. Έγινε μια διεθνής συνέλευσις αυτών των σπουδαστών της Γραφής την 1η έως 8η Σεπτεμβρίου 1919, στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο. Το απόγευμα της Τετάρτης, 3 Σεπτεμβρίου, ο Πρόεδρος Ι. Φ. Ρόδερφορδ ωμίλησε εκτενώς πάνω στο θέμα περί Ηλία και Ελισσαιέ και ενεθάρρυνε τους συγκεντρωμένους στη συνέλευσι να είναι άφοβοι για το έργο που ήταν ενώπιόν τους. Ωστόσο, ετονίσθη και η προσδοκία συντόμου τέλους του μελλοντικού έργου, με τις εξής παρατηρήσεις:

«Η λέξις ‘κόσμος’ σημαίνει τάξι πραγμάτων. Δίδομε μαρτυρία για την παρέλευσι της παλαιάς τάξεως και την έλευσι της νέας. . . . Πιστεύομε με πεποίθησι ότι το τέλος της πορείας της εκκλησίας πλησιάζει και ότι σε λίγο όλα τα μέλη της θα μετατεθούν από τη γη· ότι ο καιρός της θλίψεως, που είναι τώρα στον κόσμο, θα παύση τότε και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, που ανατέλλει με ίασι στις πτέρυγές του, θα φέρη παρηγοριά και ειρήνη κι ευλογίες στους λαούς.»

 6. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1919, ποιο πρόσθετο όργανο για το προκείμενο έργον ανηγγέλθη;

⁶ Το απόγευμα της Παρασκευής, 5 Σεπτεμβρίου, ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ ανήγγειλε την επικείμενη έκδοσι ενός περιοδικού συνοδευτικού της Σκοπιάς, δηλαδή, του Χρυσού Αιώνος (ήδη περιοδικού Ξύπνα!) για να είναι ένα πρόσθετο έργο του προκειμένου μεγάλου έργου.

 7. Ποιο διεθνές είδωλο επεδοκίμασε ήδη ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου,» και τι είπε ο Ρόδερφορδ γι’ αυτό στη δημοσία ομιλία του της 7ης Σεπτεμβρίου 1919;

⁷ Την Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου, στις 3 μ.μ., ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ ωμίλησε σ’ ένα δημόσιο ακροατήριο από 7.000 άτομα περίπου, με θέμα «Η Ελπίδα της Στενοχωρημένης Ανθρωπότητος.» Ήδη ο Ιεζαβελικός κλήρος του «Χριστιανικού Κόσμού» είχε εκδηλωθή υπέρ του διεθνούς εκείνου ειδώλου, της Κοινωνίας των Εθνών. Ο Ρόδερφορδ, σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδος Σταρ Τζόρναλ της πόλεως Σαντώσκη (Οχάιο), 8^ης Σεπτεμβρίου, «εβεβαίωσε τότε ότι η δυσμένεια του κυρίου είναι βέβαιον ότι θα επέλθη στην Κοινωνία των Εθνών, διότι ο κλήρος—Καθολικός και Προτεσταντικός—ισχυριζόμενος ότι εκπροσωπεί τον Θεό, εγκατέλειψε τον προορισμό του κι επεδοκίμασε την Κοινωνία των Εθνών, χαιρετίζοντάς την ως την πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Χριστού επί της γης.»—Βλέπε Η Σκοπιά 1^ης Οκτωβρίου 1919, σελίδες 291-299 (στην Αγγλική).

 8. Όπως στην όρασι του ναού που είχε ο Ησαΐας, ποια απάντησι έδωσε το κεχρισμένο υπόλοιπον στην ερώτησι του Ιεχωβά, και πώς εξεπληρώθησαν σ’ αυτούς τα εδάφια Αποκάλυψις 11:11-13;

⁸ Το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων πολύ παρηγορήθη, ναι, συνεκινήθη με την προοπτική για περισσότερη Χριστιανική δράσι πριν από την επερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Όπως, όταν ο Ησαΐας είδε τον Ιεχωβά Θεό στον ναό της Ιερουσαλήμ, σε απάντησι της ερωτήσεως του Θεού: «Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει δια ημάς;» ανέλαβαν την απάντησι του Ησαΐα και είπαν: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησαΐας 6:1-8) Όλ’ αυτά είχαν μια αναζωογονητική επίδρασι στο επιζών κεχρισμένον υπόλοιπον. Κατά ένα τρόπον αυτοί ηγέρθησαν εκ νεκρών. Σ’ αυτούς επραγματοποιήθη το προφητικό όραμα της Αποκαλύψεως 11:11-13 περί των «δύο μαρτύρων» που έκειντο νεκροί «επί της πλατείας της πόλεως»:

«Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν προς αυτούς, Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη· και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών. Και κατ’ εκείνην την ώραν έγεινε σεισμός μέγας, και έπεσε το δέκατον της πόλεως, και εθανατώθησαν εν τω σεισμώ ονόματα ανθρώπων χιλιάδες επτά· και οι λοιποί έγιναν έμφοβοι, και έδωκαν δόξαν εις τον Θεόν του ουρανού.»

 9. (α) Στο κεχρισμένο υπόλοιπο εδόθη κατανόησι ότι το έργο Ελισσαιέ επρόκειτο να γίνη από ποιον; (β) Την εποχή εκείνη σε τι συνεκεντρώθη το κύριο έργον του υπολοίπου, και ποια δραστηρία τάξις σήμερα έχει λάβει εντολή και εκπαιδεύεται σχετικώς;

⁹ Η προώθησις του έργου έγινε με σθένος, χαρά και αφοβία χάριν των επτά χιλιάδων του θρησκευτικού Ισραήλ, των οποίων τα γόνατα δεν εκάμφθησαν στον Βάαλ και των οποίων τα στόματα δεν εφίλησαν την εικόνα του. Στο κεχρισμένο υπόλοιπο εδόθη κατανόησις ότι το έργον του Ελισσαιέ δεν επρόκειτο να γίνη μετά την αναχώρησι της τάξεως της Νύμφης από τη γη για την ένωσί της με τον Νυμφίο, αλλ’ υπήρχε έργον για να γίνη από το ίδιο το πιστό κεχρισμένο υπόλοιπο. Ενώ το άγγελμα «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει» ανανεώθηκε κι εξακολούθησε να κηρύττεται και να δημοσιεύεται, εν τούτοις το κύριον έργον συνεκεντρώνετο στην επισυναγωγή όλων των πνευματικών Ισραηλιτών, που είχαν απομείνει κι εσυμβολίζετο από τους «επτά χιλιάδες» του αρχαίου Ισραήλ που ήσαν εναντίον του Βάαλ. Όπως ο Ηλίας έχρισε ή έδωκε εντολή στον Ελισσαιέ της Γαλαάδ να είναι διάδοχός του, έτσι και η τάξις του Ηλία έδινε τώρα πραγματικά εντολή σ’ εκείνους που εκτελούν σήμερα το έργον Ελισσαιέ. Όπως ο Ελισσαιέ υπηρέτησε τον Ηλία και «επέχεεν ύδωρ εις τας χείρας του Ηλία,» έτσι κι εκείνοι που διεξάγουν σήμερα το έργον του Ελισσαιέ υπηρέτησαν στις γραμμές της τάξεως του Ηλία κι έτυχαν θεοκρατικής εκπαιδεύσεως για να διεξαγάγουν οτιδήποτε από την εντολή που θ’ άφηνε η τάξις του Ηλία για να εκτελεσθή.—2 Βασιλέων 3:11.

10. Με ποιους ομίλους άρχισε πάλι τη συναναστροφή του ο Ηλίας, και σε ποιο προφητικό έργον έστρεψε την προσοχή του μετά το 1919 η τάξις του Ηλία;

¹⁰ Ο αρχαίος Ηλίας άρχισε, επίσης, πάλι τη συναναστροφή του με τους «υιούς των προφητών,» από τους οποίους υπήρχαν ομάδες σε τόπους όπως η Ιεριχώ, η Βαιθήλ και τα Γάλγαλα κοντά στη Βαιθήλ. Στους νεωτέρους χρόνους η τάξις του Ηλία διεξήγε τις λεγόμενες «σχολές προφητών» για την προπαρασκευή δημοσίων ομιλητών σε θέματα της Γραφής. Αλλά μετά το έτος 1919 η τάξις του Ηλία έστρεψε την προσοχή της στην προπαρασκευή όλων των μελών του κεχρισμένου υπολοίπου ώστε να ενασχοληθούν στο προφητικό έργον που προελέχθη στον Ιωήλ 2:28, 29.

11. (α) Τίνων τη συμμετοχή στην προφήτευσι προείπαν τα εδάφια Ιωήλ 2:28, 29; (β) Συνεπώς ποιους εξεπαίδευσε τώρα η τάξις του Ηλία να κηρύττουν σύμφωνα με το αποστολικό πρότυπο και σ’ εκπλήρωσι τίνος χαρακτηριστικού σημείου που αποδεικνύει τον «έσχατο καιρό»;

¹¹ Η προφητεία εκείνη προέλεγε ότι, ως αποτέλεσμα της εκχύσεως του πνεύματος του Ιεχωβά ‘επί πάσαν σάρκα’ στις έσχατες ημέρες, «θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας . . . Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμα μου.» Γυναίκες όσο και άνδρες εξεπαιδεύθησαν για να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας από σπίτι σε σπίτι σύμφωνα με το αποστολικό πρότυπο. Γι’ αυτόν τον σκοπό η μεσεβδομαδιαία συνάθροισις Προσευχής, Αίνου και Μαρτυρίας μετετράπη τελικά σε μια εβδομαδιαία συνάθροισι Υπηρεσίας. Από το έτος 1920 κι εμπρός η κεχρισμένη τάξις του Ηλία διέκρινε ότι η αποστολή της ήταν να εκπληρώση το μεγάλο χαρακτηριστικό σημείο της συγχρόνου μαρτυρίας που δείχνει ότι ζούμε στον «έσχατο καιρό,» δηλαδή, το κατά Ματθαίον 24:14, που προφητεύει: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»

12. Ποια θρησκευτική καρποφορία παρήγαγε ο αμπελών του «χριστιανικού κόσμου» τότε, αλλά πώς το κεχρισμένο υπόλοιπο θα εδόξαζε τον Θεό;

¹² Ετονίσθη τότε πολύ το ζωτικά ζήτημα της καρποφορίας της Βασιλείας. Ο «Χριστιανικός κόσμος» παρήγε τους καρπούς μιας ανθρωποποίητης οργανώσεως ειρήνης. Υιοθετώντας την Κοινωνία των Εθνών απέρριψε τον βασιλικό Λίθο, που είχε τεθή στην ουράνια Σιών. Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ανετίθετο υποχρέωσις στο κεχρισμένο υπόλοιπο ν’ αποδειχθή «έθνος κάμνον τους καρπούς [της Βασιλείας].» (Ματθαίος 21:43) Όπως ο αρχαίος Ισραήλ, έτσι κι ο «Χριστιανικός κόσμος,» που ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός «αμπελών» του Θεού, παρήγαγε απλώς «αγριοστάφυλλα.» (Ησαΐας 5:1-7) Ο Ιησούς Χριστός και η αληθινή εκκλησία του ήσαν ο αληθινός αμπελών, του οποίου ο Ιεχωβά ήταν ο Καλλιεργητής. (Ιωάννης 15:1-8) Το κεχρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού αυτού αμπελώνος θα εδόξαζε τον Ιεχωβά Θεό τον Καλλιεργητή φέροντας πολλούς καρπούς της βασιλείας του.

13. Πώς ο Ρόδερφορδ ετόνισε την παραγωγή καρποφορίας της Βασιλείας στο τέλος της ομιλίας του στις 8 Σεπτεμβρίου 1922;

¹³ Σημειώστε την έμφασι που εδόθη σ’ αυτό στη δεύτερη διεθνή συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, το 1922. Στις 8 Σεπτεμβρίου, που ήταν «Η Ημέρα» της συνελεύσεως, ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ μίλησε πάνω στο εδάφιο, «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθαίος 4:17) Στις τελευταίες παραγράφους της ομιλίας αυτής, ο Ρόδερφορδ είπε στις χιλιάδες του κεχρισμένου υπολοίπου που ήταν εκεί από μερικές χώρες:

«Τοιουτοτρόπως δυνάμεθα να ίδωμεν ότι όσοι ανήκουσιν εις την τάξιν του ναού, σαφώς προσδιορίζονται ως μάρτυρες του Κυρίου κατά τον χρόνον τούτον, . . . αφόβως κηρύττοντες το άγγελμα, «Η Βασιλεία των ουρανών ήγγικεν». . . . Από του 1914 ο Βασιλεύς της δόξης ανέλαβεν εις εαυτόν την μεγάλην αυτού δύναμιν και βασιλεύει. . . . Πιστεύετε ότι ο Βασιλεύς της δόξης ήρχισε την βασιλείαν του; [Φωνές, Ναι!] Τότε λοιπόν επιστρέψατε και πάλιν εις τον αγρόν της δράσεως, ω σεις οι υιοί του Υψίστου! Περιβληθήτε την πανοπλίαν σας! Εστέ εγκρατείς, άγρυπνοι, ενεργητικοί, εστέ γενναίοι! Εστέ πιστοί και αληθείς μάρτυρες του Κυρίου. Εξέλθετε εις την μάχην, έως ότου παν ίχνος της Βαβυλώνος θέλει εξαλειφθή. Διακηρύξατε το άγγελμα εις τους εγγύς και εις τους μακράν. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίση ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων και Κύριος των κυρίων. Αύτη είναι η ημέρα πασών των ημερών. Ιδού ο Βασιλεύς βασιλεύει. Σεις είσθε οι διαγγελείς αυτού. Επομένως Κηρύξατε, Κηρύξατε, Κηρύξατε, τον Βασιλέα και την Βασιλείαν αυτού.»—Βλέπε τεύχος Σκοπιάς 1ης Νοεμβρίου 1922, σελίδες 337-338.

14. Ποιο ερώτημα ήγειρε το τεύχος της Σκοπιάς 15ης Ιανουαρίου 1926, και για την ημέρα σε τι επέστησε την προσοχή;

¹⁴ Στο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά 5ης Ιανουαρίου 1926, το κύριο άρθρο που εμφανίσθηκε είχε τον τίτλο «Ποιος θα Τιμήση τον Ιεχωβά;» Η 40ή παράγραφος αυτού έλεγε: «Εφ’ όσον η ημέρα πλησιάζει δια τον Κύριον τον Θεόν ημών ίνα αποκαταστήση το όνομα αυτού, είναι προνόμιον εκείνων οίτινες είναι εκ της τάξεως του ναού, και συνεπώς της Σιών, να υψώσωσι τας φωνάς των και να είπωσιν εις τους λαούς αναφορικώς με τον Θεόν και την θαυμασίαν αυτού βασιλείαν.»

15. Σχετικά με το ζήτημα μεταξύ των συγχρόνων συμβολικών αμπελώνων, πώς έγινε κακή μεταχείρισις του Ναβουθαί και του αμπελώνος του, και τι είχε να πη σχετικά μ’ αυτό ο Ηλίας;

¹⁵ Αυτό το ζήτημα μεταξύ της ψευδούς θρησκευτικής αμπέλου και της αληθινής πνευματικής αμπέλου του Θεού εξεικονίσθηκε με τον αμπελώνα του Ναβουθαί, του οποίου το όνομα σημαίνει «Καρποί.» Ο αμπελών του ήταν σε θεόδοτη γη κληρονομημένη από τους προπάτοράς του· ο δε Ναβουθαί δεν ήθελε ν’ αποχωρισθή απ’ αυτόν, σύμφωνα με τον νόμο του Ιεχωβά. Ο Βασιλεύς Αχαάβ ήθελε τη γη εκείνη, που συνώρευε με το ανάκτορό του στην Ιεζραέλ. «Μη γένοιτο εις εμέ παρά Ιεχωβά,» είπε ο Ναβουθαί στον Βασιλέα Αχαάβ, «να δώσω την κληρονομίαν των πατέρων μου εις σε!» Ενέμεινε στη θεοκρατική διάταξι του Ιεχωβά για τον Ισραήλ. Τότε η Βασίλισσα Ιεζάβελ παρενέβη στο ζήτημα κι ενήργησε ώστε να κατηγορηθή δημοσία ο Ναβουθαί ότι εβλασφήμησε τον Θεό κι εστασίασε εναντίον του βασιλέως του Ισραήλ. Ο Ναβουθαί, αφωσιωμένος στον Ιεχωβά, ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου μαζί με τους κληρονόμους του, τους γυιους του· η δε Βασίλισσα Ιεζάβελ κατηύθυνε τον Βασιλέα Αχαάβ να πάρη τον αμπελώνα του Ναβουθαί ως κρατική ιδιοκτησία. Ο προφήτης Ηλίας, απεσταλμένος παρά του Ιεχωβά, ενεφανίσθη στον αμπελώνα ενώπιον του Αχαάβ. Απήγγειλε την παρά του Ιεχωβά κατάκρισι αυτής της ρυπαρής συνωμοσίας εναντίον της ζωής και της καρποφόρου ιδιοκτησίας ενός από το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ωμίλησε περί τρομερής τιμωρίας που θα επήρχετο στον Βασιλέα Αχαάβ, στον οίκον του και στην Ιεζάβελ.

16. Γιατί οι σύγχρονοι πολιτικοί κυβερνήται επεθύμησαν τον συμβολικόν αμπελώνα της τάξεως Ναβουθαί, και πώς ο Ιεζαβελικός κλήρος ενήργησε ν’ αποκτήσουν οι πολιτικοί ό,τι ανήκε στον Ιεχωβά Θεό;

¹⁶ Στα έτη που επακολούθησαν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η αυτοδιάθεσις των λαών κι ο εθνικισμός ενήργησαν ως ισχυρές δυνάμεις στους λαούς. Ο «Χριστιανικός κόσμος,» προτάσσοντας τον άνθρωπο από τον Θεό, ενέμεινε στον εθνικισμό. Το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, όπως ο Ναβουθαί, παρήγαγε τους καρπούς της πνευματικής αμπέλου του Ιεχωβά,