Υπομονή Ομοία με του Ιώβ στον Καιρό του Τέλους — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Υπομονή Ομοία με του Ιώβ στον Καιρό του Τέλους

«Ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε την έκβασιν, την οποίαν έδωκεν ο Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιάκ. 5:11, ΜΝΚ.

1. Ποιον κριτή αρνήθηκε να αναγνωρίση ο «Χριστιανικός κόσμος» και ποια σχέσις δεν θα καθορίση αν ένα άτομο θα διαφυλαχθή στον Αρμαγεδδώνα;

ΟΛΟΕΝΑ περισσότερο αυτό το τμήμα του κόσμου που είναι γνωστό ως «Χριστιανισμός» αρνείται ν’ αναγνωρίση τον Θεό «του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ», τον Ύψιστον επί πάσαν την γην. (Ψαλμ. 83:18, Μετ. Βασ. Ιακ.) Είναι μήπως παράδοξο ότι οι κρίσεις του εκτελούνται επάνω στον «Χριστιανισμό», ο οποίος περισσότερο από όλες τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες του κόσμου ώφειλε ν’ αναγνωρίζη τον ουράνιο Πατέρα τού Ιησού Χριστού; Σύντομα, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», ο Θεός θα κάμη να διέλθη μέσα από τη γη του «Χριστιανικού κόσμου» η μάχαιρά του για να αποκόψη εκείνους που αρνούνται πεισμόνως να τον λατρεύσουν εν πνεύματι και αληθεία. (Αποκάλ. 16:14, 16· Ιωάν. 4:24) Στον παγκόσμιο εκείνο πόλεμο μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του κόσμου του Διαβόλου, οι οικογενειακές σχέσεις δεν θα καθορίσουν αν ένας θα διαφυλαχθή και θα ζήση μέσα από το τέλος του παλαιού κόσμου και στον νέο κόσμο του Θεού, τον κόσμο της δικαιοσύνης και της ακεραιότητος. Ο Ιεχωβά Θεός, εκθέτοντας τον κανόνα από τον οποίον θα οδηγήται στην εκτέλεσι των δικαίων του κρίσεων, είπε προ πολλού στον προφήτη του Ιεζεκιήλ (λίγο πριν από την καταστροφή της πόλεως Ιερουσαλήμ και την ερήμωσι της Ιουδαϊκής επαρχίας στο έτος 607 πριν από τη Χριστιανική εποχή):

2. Ποιος κανών εκτίθεται στο Ιεζεκιήλ 14:12-20, από τον οποίον θα οδηγήται ο Ιεχωβά στην εκτέλεσι των κρίσεών του;

² «Εάν οι τρεις ούτοι άνδρες, Νώε, Δανιήλ, και Ιώβ, ήσαν εν μέσω αυτής, μόνοι ούτοι ήθελον σώσει τας ψυχάς αυτών, δια την δικαιοσύνην αυτών, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά. . . . αν οι τρεις ούτοι άνδρες ευρίσκοντο εν μέσω αυτής, ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά, δεν ήθελον σώσει ούτε υιούς ούτε θυγατέρας· μόνοι ούτοι ήθελον σωθή, η δε γη ήθελεν αφανισθή. . . . αν οι τρεις ούτοι άνδρες ευρίσκοντο εν μέσω αυτής, ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά, δεν ήθελον σώσει υιούς και θυγατέρας, αλλ’ αυτοί μόνοι ήθελον σωθή. . . . αν ευρίσκοντο εν μέσω αυτής Νώε, Δανιήλ, και Ιώβ, ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά, δεν ήθελον σώσει ούτε υιόν ούτε θυγατέρα· ούτοι μόνοι ήθελον σώσει τας ψυχάς αυτών δια την δικαιοσύνην αυτών.»—Ιεζ. 14:12-20, ΑΣ.

3. Ποιές ήσαν οι συγγένειες του Νώε, του Δανιήλ και του Ιώβ, και με ποιές επιβιώσεις αντημείφθη η δικαιοσύνη των;

³ Όταν ο Θεός ενέπνευσε τον Ιεζεκιήλ να γράψη τις αυστηρές εκείνες ειδοποιήσεις κρίσεως, ο προφήτης Δανιήλ ήταν ακόμη ζωντανός με τον Ιεζεκιήλ στη γη της Βαβυλώνος. Ο άνθρωπος Ιώβ δεν ήταν ζωντανός. Ο πιστός άνθρωπος Αβραάμ, ο οποίος απέθανε στο 1844 προ Χριστού, ήταν ένας προγονικός θείος του Ιώβ, και έτσι, στον καιρό του Ιεζεκιήλ, ο Ιώβ ήταν νεκρός επί 900 περίπου χρόνια. Ο Νώε, ο οποίος επέζησε του μεγάλου κατακλυσμού και ήταν κοινός προπάτωρ του Αβραάμ και του Ιώβ, ήταν επίσης τότε νεκρός, διότι είχε πεθάνει 350 χρόνια μετά τον κατακλυσμό, δηλαδή, στο 2020 προ Χριστού. Και οι τρεις άνδρες, ο Νώε, ο Δανιήλ και ο Ιώβ, ήσαν άνδρες αμέμπτου τρόπου ζωής. Και οι τρεις ήσαν λάτρεις του ενός Θεού Ιεχωβά· πράγματι, η αφήγησις της Αγίας Γραφής δείχνει ότι ήσαν όλοι μάρτυρες του Ιεχωβά. Λόγω της δικαιοσύνης των ενώπιόν Του, ο μεν Νώε επέζησε του τέλους του παλαιού κόσμου, ο οποίος απωλέσθη στον κατακλυσμό· ο Δανιήλ επέζησε όχι μόνο της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, αλλά και της ανατροπής της μεγάλης παγκοσμίου δυνάμεως Βαβυλώνος· ο δε Ιώβ επέζησε του καιρού της κρίσεως, στον οποίον ήταν ένας ακούσιος αιχμάλωτος του Σατανά ή Διαβόλου, του ‘θεού του κόσμου τούτου’, και έζησε επί 140 χρόνια μετά ταύτα. Και οι τρείς απηλευθερώθησαν λόγω της δικαιοσύνης των, για τούτο δε ο Ιεχωβά Θεός τους εχρησιμοποίησε ως παραδείγματα της δικαιοσύνης που οδηγεί στη δική μας απελευθέρωσι με τη δύναμι του Θεού.

4. Επειδή ο Νώε, ο Δανιήλ και ο Ιώβ δεν ήσαν στην Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ., δεν διεσώθη μήπως κανείς από την καταστροφή της; Και πώς επέστρεψε ένα υπόλοιπο μετά εβδομήντα χρόνια;

⁴ Ο Νώε, ο Δανιήλ και ο Ιώβ δεν ήσαν στην Ιερουσαλήμ όταν κατεστράφη το 607 π.Χ. Μήπως αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν εσώθη από τον αφανισμό αυτής της άλλοτε άγιας πόλεως; Όχι· ένα υπόλοιπο Ιουδαίων, περιλαμβανομένου του Ιερεμία και του Γεδαλία, για να μην αναφέρωμε τους μη Ιουδαίους όπως ήσαν οι Ρηχαβίται και ο Αβδέ-μέλεχ, διεσώθησαν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Όπως ακριβώς είχε ειπεί ο Ιεχωβά στον Ιεζεκιήλ εν σχέσει με τούτο: «Πλην, ιδού, θέλουσι μένει εν αυτή λείψανα τινά, διασεσωσμένοι τινές, υιοί και θυγατέρες· ιδού, ούτοι θέλουσιν εξέλθει προς εσάς, και θέλετε ιδεί τας οδούς αυτών και τας πράξεις αυτών· και θέλετε παρηγορηθή δια τα κακά τα οποία επέφερα επί την Ιερουσαλήμ, . . . και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ δεν έκαμον χωρίς αιτίας πάντα όσα έκαμον εν αυτή, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά.» (Ιεζ. 14:22, 23, ΑΣ) Από αυτό ακριβώς το υπόλοιπο επέστρεψαν πολλοί Ιουδαίοι από τον τόπο της εξορίας των μετά εβδομήντα χρόνια και ανοικοδόμησαν την Ιερουσαλήμ και τον ναό στο όνομα του Ιεχωβά για την αναβίωσι της λατρείας του.

5. Γιατί θα υπάρξη ένα υπόλοιπο που θα επιζήση στην εποχή μας;

⁵ Θα υπάρξη ένα υπόλοιπο που θα επιζήση στην εποχή μας; Ο Νώε, ο Δανιήλ και ο Ιώβ δεν έχουν ακόμη αναστηθή από τους νεκρούς για να βρίσκωνται εδώ στη διάρκεια της παγκοσμίου καταστροφής του Αρμαγεδδώνος και να είναι οι μόνοι που θα επιζήσουν της καταστροφής εκείνης του «Χριστιανισμού» και όλου του υπολοίπου κόσμου. Αλλά υπάρχουν τώρα Χριστιανοί αληθινής δικαιοσύνης όπως ήσαν ο Νώε, ο Δανιήλ και ο Ιώβ· και σύμφωνα με την προφητική υπόσχεσι του Ιεχωβά, οι δίκαιοι αυτοί μάρτυρές του θα διαφυλαχθούν και θα επιζήσουν από την καταστροφή του παλαιού κόσμου στον δίκαιο νέο κόσμο. Θα επιζήση ένα υπόλοιπο. Ο Ιησούς Χριστός είπε, στην προφητεία του για το τέλος του κόσμου: «Δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι. Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:22, 37) Πρέπει να θέλωμε να είμεθα μεταξύ εκείνων που θα επιζήσουν.

6. Σύμφωνα με το Ιάκωβος 5:9-11, πώς θέλομε ο Ιεχωβά να είναι απέναντί μας κατά την ερχόμενη κρίσι;

⁶ Ο μαθητής του Ιησού που ωνομάζετο Ιάκωβος έγραψε για την επερχόμενη κρίσι σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο και είπε: «Ιδού, ο κριτής ίσταται έμπροσθεν των θυρών. Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε την έκβασιν, την οποίαν έδωκεν ο Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.» (Ιάκ. 5:9-11, ΜΝΚ) Σύμφωνα με την ενθάρρυνσι που μας δίνει ο Ιάκωβος, θέλομε κι εμείς επίσης να λογισθούμε μακάριοι. Κι εμείς επίσης θέλομε ο Ιεχωβά Θεός να είναι πολυεύσπλαγχνος και οικτίρμων σ’ εμάς και να μη μας καταστρέψη κατά την εκτέλεσι των κρίσεών του στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.

7. Σαν ποιους ανθρώπους πρέπει τώρα να υπομείνωμε, και γιατί;

⁷ Αλλ’ απαιτείται κάτι περισσότερο από το να θέλωμε απλώς να συμβή αυτό. Πρέπει να υπομείνωμε· πρέπει να υποφέρωμε δεινά, και μέσα από όλα αυτά να εξασκήσωμε τη μακροθυμία των προφητών του Ιεχωβά. Επί πλέον, τα δεινά που υποφέρομε δεν πρέπει να είναι για τις εκούσιες αμαρτίες μας εναντίον του Ιεχωβά Θεού. Οι προφήται του δεν υπέφεραν όσα υπέφεραν επειδή είχαν διαπράξει αδικία και είχαν αμαρτήσει εναντίον του Θεού. Όχι· υπέφεραν δεινά αδίκως, και εκεί ακριβώς ήλθε η δοκιμασία της υπομονής των. Υπέφεραν επειδή είχαν πίστι στον Θεό και τον ελάτρευαν χωρίς διακοπή και έδιναν μαρτυρία γι’ αυτόν. Τα παθήματά τους, επομένως, δεν επήλθαν σ’ αυτούς από το χέρι του Θεού, αλλ’ ο Θεός άφησε τα παθήματα να επέλθουν σ’ αυτούς αδίκως, για να τους δοκιμάση και να δη αν το να πάσχουν αδίκως θα τους έκανε ν’ απομακρυνθούν από τη λατρεία του και την υπηρεσία του, αποκηρύττοντάς τον κατά πρόσωπον. Υπομένοντας ως το τέλος της δοκιμασίας της πιστότητός των, θα υπερήσπιζαν τον Ιεχωβά ως Θεόν και παγκόσμιον Κυρίαρχον και αυτός θα τους αντήμειβε με μια ευτυχή έκβασι, με μεγάλη ευσπλαγχνία και με οικτιρμούς. Θα απεδείκνυε έτσι σε όλους τους κατηγόρους ότι ήταν δίκαιος αφήνοντάς τους να υποφέρουν για ένα τέτοιο σκοπό, και ότι μπορούσε να εγείρη ανθρώπους από το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος που θα κρατούσαν την ακεραιότητά των προς αυτόν. Ο Ιάκωβος ειδικώς αναφέρει την περίπτωσι του Ιώβ ως ένα χτυπητό παράδειγμα του πώς πολιτεύεται ο Θεός. Για να ενθαρρυνθούμε, λοιπόν, να υπομείνωμε με μια ευτυχή έκβασι, θα κάμωμε καλά να γνωρισθούμε με το βιβλίο του Ιώβ.

ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΠΙΜΑΧΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

8. Πού ζούσε ο Ιώβ, και σε ποιόν καιρό ήταν μάρτυς του Ιεχωβά χωρίς όμοιό του στη γη;

⁸ Ο Ιώβ ζούσε στη γη της Ουζ, εκεί που είναι τώρα η Αραβία, και όχι πολύ μακριά από τον κόλπο της Ακάμπας. Σ’ εκείνο τον καιρό ο Θεός ο ίδιος είπε για τον Ιώβ: «Δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού.» (Ιώβ 1:8) Το γεγονός αυτό και άλλα τοποθετούν τον Ιώβ στην Ουζ τον καιρό που οι μακρινοί εξάδελφοί του, οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ, ήσαν δούλοι στη γη της Αιγύπτου. Τότε ο Ιωσήφ, ο γυιός του Ισραήλ, είχε πεθάνει αφού υπέμεινε πολλά άδικα παθήματα, αλλά είχε παραμείνει άμεμπτος απέναντι του Ιεχωβά Θεού. Ο Μωυσής, ένας μακρινός εξάδελφος του Ιώβ, δεν είχε ακόμη εγερθή ως προφήτης του Ιεχωβά για να οδηγήση τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ έξω από την Αιγυπτιακή δουλεία. Ήταν, επομένως, κατάλληλο να επιστήση ο Ιεχωβά Θεός την προσοχή στον Ιώβ ως μάρτυρά του, ο οποίος δεν είχε τότε τον όμοιό του στη γη. Πώς συνέβη αυτό;

9. Τι έλαβε χώραν στην πρώτη συνάθροισι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, στην οποία διετάχθη να παραστή και ο Σατανάς;

⁹ Η δύναμις του Θεού σύρει το κάλυμμα από το αόρατον και κυττάζομε στον πνευματικό κόσμο για να δούμε μια συνάθροισι αγγέλων συγκεντρωμένων ενώπιον του Υψίστου Θεού, στην οποία συνάθροισι ο Ιεχωβά Θεός είχε διατάξει να παραστή και ο Σατανάς. Τι έλαβε χώραν σ’ αυτή τη συνάθροισι; Ιδού η αφήγησις του βιβλίου του Ιώβ: «Ημέραν δε τινα, ήλθον οι υιοί του [αληθινού] Θεού δια να παρασταθώσιν ενώπιον του Ιεχωβά, και μεταξύ αυτών ήλθε και ο Σατανάς. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Πόθεν έρχεσαι; Και ο Σατανάς απεκρίθη προς τον Ιεχωβά, και είπε, Περιελθών την γην, και εμπεριπατήσας εν αυτή, πάρειμι. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού; Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά, και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν, και την οικίαν αυτού, και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γης· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρά σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου. Και εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά.»—Ιώβ 1:6-12, ΜΝΚ.

10. Τι αγνοούσε τότε ο Ιώβ, και γιατί κανείς δεν ήταν πιο κατάλληλος απ’ αυτόν για να προμηθεύση την απάντησι στα ερώτημα που ηγέρθη;

¹⁰ Ο Ιώβ δεν εγνώριζε γι’ αυτή τη συνάθροισι που έγινε στον ουρανό και ποιο ήταν το μεγάλο ερώτημα που προεβλήθη και τι έπρεπε να γίνη για να ληφθή η αληθινή απάντησις στο ερώτημα. Αυτό ήταν που επροξένησε δυσκολία στον Ιώβ. Δεν εγνώριζε το ζήτημα που εξελέγη ν’ αποδείξη, δηλαδή, ότι ο Θεός μπορεί να εγείρη το κατάλληλο είδος ατόμων για να είναι μάρτυρές του στη γη, και ότι αυτοί θα εμμείνουν στην ακεραιότητά των προς αυτόν παρ’ όλα τα άδικα παθήματα που θα μπορούσε να επιτρέψη για να δοκιμάση την ανιδιοτελή λατρεία των γι’ αυτόν. Επειδή ο Ιώβ ήταν τότε ο απαράμιλλος μάρτυς του Ιεχωβά στη γη, κανείς δεν θα ήταν πιο κατάλληλος από τον Ιώβ για ν’ αποδείξη αυτό το σημείο υπέρ του Ιεχωβά.

11. Σε ποιο υπούργημα έναντι του Θεού ενεργούσε ο Ιώβ χάριν της οικογενείας του, και γιατί;

¹¹ Ο Ιώβ ενεργούσε ως ιερεύς του Ιεχωβά Θεού για την οικογένειά του. Η σύζυγός του εζούσε και είχε επτά γυιούς και τρεις θυγατέρες. Εκτός αυτού, είχε επτά χιλιάδες πρόβατα και τρεις χιλιάδες καμήλους, που αποτελούσαν μαζί ένα σύνολο από δέκα χιλιάδες, είχε δε επίσης πεντακόσια ζεύγη βοών, και πεντακόσιες όνους, μαζί μ’ ένα πολύ μεγάλο πλήθος δούλων. Παρ’ όλα αυτά τα υπάρχοντα, ο Ιώβ δεν ήταν υλιστής. Δεν εβυθίζετο τόσο βαθιά στα υλικά του αγαθά, ώστε να λησμονή τον Θεό, ο οποίος ήταν η πραγματική πηγή όλου του πλούτου του. Δεν προσπαθούσε ν’ αύξηση τον υλικό του πλούτο με το ν’ ακολουθή πορεία φαυλότητος και να παραβαίνη τους νόμους του Θεού και να μη δείχνη φόβον Θεού. Ο Ιώβ ήθελε τα δέκα τέκνα του να φοβούνται τον Θεό και να μένουν στην εύνοια του Θεού. Όταν, λοιπόν, οι επτά γυιοί του έκαναν συμπόσια για τις τρεις αδελφές των στα επτά σπίτια των, κατόπιν ο Ιώβ ενεργούσε πάντοτε ως μεσολαβητής γι’ αυτούς προς τον Ιεχωβά. «Έστελλεν ο Ιώβ και ηγίαζεν αυτούς, και, εξεγειρόμενος πρωί, προσέφερεν ολοκαυτώματα κατά τον αριθμόν πάντων αυτών· διότι έλεγεν ο Ιώβ, Μήπως οι υιοί μου ημάρτησαν, και εβλασφήμησαν τον Θεόν εν τη καρδία αυτών. Ούτως έκαμνεν ο Ιώβ πάντοτε.» (Ιώβ 1:1-5) Εκείνο τον καιρό, ο Ιεχωβά δεν είχε ακόμη ιδρύσει το αποκλειστικό του ιερατείο με τη φυλή του Λευί, τη φυλή του προφήτου Μωυσέως.

12. Με ποιόν τρόπο ευλόγησε ο Ιεχωβά τον Ιώβ, και γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο;

¹² Εντελώς κατάλληλα ο Ιεχωβά Θεός ευλόγησε τον Ιώβ για την πιστή του λατρεία ως μάρτυρος του Ιεχωβά, και εντελώς κατάλληλα τον καιρό εκείνο ο Θεός ευλόγησε τον Ιώβ με υλικά αγαθά που θα εχρησιμοποιούντο με τον κατάλληλο τρόπο. Μπορούσε ο Θεός να τα εμπιστευθή αυτά στον Ιώβ. Πολύν καιρό προηγουμένως ο Θεός είχε ευλογήσει μ’ αυτόν τον τρόπο τον Αβραάμ, τον προγονικόν θείον του Ιώβ, καθώς επίσης τον γυιό του Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον εγγονό του, τον Ιακώβ. Δεν ήταν, λοιπόν, τίποτε το νέο για τον Θεό το ν’ αυξήση τα υλικά υπάρχοντα του δούλου του Ιώβ και να το προστατεύη από εχθρική επίθεσι. Ασφαλώς ο Θεός δεν ευλόγησε τους δούλους του με υλικά αγαθά για να πλουτίση απλώς τον λωποδυτικό εχθρό. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός εφύλαττε τα αγαθά αυτά από τους ιδιοτελείς, απλήστους κακοποιούς. Ούτε ο Ιώβ ούτε ο Αβραάμ και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ περίμεναν να πάνε στον ουρανό και ν’ ανταμειφθούν μόνο εκεί επάνω, μετά θάνατον. Επομένως, ο Θεός ήταν σε αρμονία με τις γήινες ελπίδες των ευλογώντας τους επάνω στη γη. Ποιος, λοιπόν, είχε δικαίωμα ν’ αντιτείνη ως προς το να έχη ο Ιώβ όλον αυτόν τον υλικό πλούτο; Κανείς.

13. Σε ποια δοκιμή είχε αντισταθή ο Ιώβ έως εδώ, και ποια, επομένως, δοκιμή προέτεινε ο Σατανάς, και γιατί;

¹³ Εν τούτοις, ο Σατανάς ή Διάβολος δεν ήθελε να έχη ο Θεός κάποια ευχαρίστησι από τον Ιώβ. Συνεπώς, κατηγόρησε τον Ιώβ. Ας σημειωθή ότι ο Σατανάς δεν κατηγόρησε, ούτε και μπορούσε να κατηγορήση τον Ιώβ ότι ενεργούσε υλιστικά και έκανε κακή χρήσι όλων των υλικών αγαθών, με τα οποία τον είχε ευλογήσει ο Ιεχωβά. Όχι· ως το σημείο αυτό ο Ιώβ είχε αντισταθή στη δοκιμή του υλισμού. Όλο εκείνο, λοιπόν, που είχε αφεθή στον Σατανά να κάμη ήταν να κατηγορήση την κατάστασι της καρδιάς του Ιώβ. Ο Σατανάς ή Διάβολος υπεστήριξε ότι ο Ιώβ είχε υλιστική καρδιά· υπηρετούσε τον Ιεχωβά Θεό μόνο για το υλικό καλό που θα μπορούσε ν’ αποκομίση απ’ αυτό. Για να δείξη την κατάστασι της καρδιάς του Ιώβ και την αδυναμία της ακεραιότητός του, ο Σατανάς εισηγήθη ν’ αφαιρέση ο Ιεχωβά όλα εκείνα τα υλικά υπάρχοντα. Φυσικά, ο Ιεχωβά δεν θα το έκανε αυτό ο ίδιος· αλλά, για να επιτρέψη να δοθή απάντησις στο ερώτημα, θα άφηνε τον Σατανά ή Διάβολο και το πλήθος του επάνω στη γη ν’ αφαιρέσουν τα υλικά αυτά πράγματα. Ο Σατανάς δεν είχε εμπιστοσύνη στον Ιώβ. Ο Θεός είχε, και δεν ήταν απρόθυμος ν’ αποδείξη το ζήτημα.

14. Πώς ο Σατανάς αποδείχθηκε ψεύτης σ’ αυτό το πρώτο μέρος της δοκιμής του Ιώβ;

¹⁴ Ποια ήταν η έκβασις του πρώτου μέρους της δοκιμής του Ιώβ; Παρέμεινε σταθερός. Αποστερημένος από κάθε τι εκτός από τη σύζυγό του, ο Ιώβ τώρα έπρεπε ν’ αποφασίση αν θα αποστερούσε τον εαυτό του από τον Θεό του. Ο Ιώβ αρνήθηκε ν’ αποχωρισθή από τον Θεό του. Εμπήκε σε πένθος για τα παιδιά του και «προσεκύνησε, και είπε, Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, και γυμνός θέλω επιστρέψει εκεί· ο Ιεχωβά έδωκε, και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά εύλογημένον. Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ, και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» (Ιώβ 1:20-22, ΜΝΚ) Ο Σατανάς αποδείχθηκε ψεύτης.

15. Τι σημαίνει το όνομα του Ιώβ, και επομένως ποιόν προεσκίαζε κυρίως;

¹⁵ Σ’ αυτό το πρώτο μέρος του προφητικού δράματος του Ιώβ, μπορούμε να δούμε μια προσκίασι της δοκιμασίας που ήλθε στον Ιησού Χριστό πριν από δεκαεννέα αιώνες. Το όνομα του Ιώβ σημαίνει «αντικείμενον εχθρότητος». Στη γη ο Ιησούς Χριστός ήταν το κύριον αντικείμενον εχθρότητος του Σατανά. Ήταν το υποσχεμένο σπέρμα της γυναικός του Θεού, για το οποίον ο Ιεχωβά είχε ειπεί στον Σατανά ή Διάβολο στον κήπο της Εδέμ: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15) Από τούτο ο Σατανάς έμαθε ότι ο Παντοδύναμος Θεός θα άφηνε τουλάχιστον αυτόν και το πονηρό σπέρμα του να ‘κεντήσουν την πτέρναν’ του Ιησού Χριστού.

16. Πώς ο Ιησούς Χριστός ήταν επάνω στη γη όμοιος με τον Ιώβ έχοντας τέτοια υλικά υπάρχοντα και τέκνα;

¹⁶ Ο Σατανάς ή Διάβολος προσέβαλε τον Ιησούν ερωτώντας τον κατά πρόσωπον αν αυτός ήταν ο Υιός του Θεού, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την ουράνια δόξα και είχε έλθει ν’ απελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την θανατηφόρο κυριαρχία του Σατανά. (Ματθ. 4:3, 6) Ο Ιησούς, με το να γεννηθή ως τέλειος άνθρωπος, άξιζε να έχη όλα όσα είχε χορηγήσει ο Ιεχωβά Θεός στον τέλειον άνθρωπον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ. Όταν εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού για να είναι ο εκλεκτός Βασιλεύς του νέου κόσμου του Θεού, ο Ιησούς έγινε ιδιοκτήτης της γης και όλου του πλούτου της και των ζώων της. Ο Θεός δεν του έδωσε ανθρώπινη επίγεια σύζυγο, αλλά του έδωσε εκείνο που εξισούτο με τέκνα. Του έδωσε «παιδία» υπό την μορφή πιστών μαθητών, νομοταγών ακολούθων επάνω στα ίχνη του, τους οποίους μπορούσε να διδάσκη και να φροντίζη γι’ αυτούς, όπως ακριβώς ένας γήινος πατέρας φροντίζει για τα παιδιά του. Ο προφήτης Ησαΐας είχε προείπει αυτά τα πνευματικά τέκνα του Ιησού όταν είπε: «Δέσον την μαρτυρίαν, σφράγισον τον νόμον μεταξύ των μαθητών μου. Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του κατοικούντος εν τω όρει Σιών.» (Ησ. 8:16, 18, ΑΣ· Εβρ. 2:5-8, 13) Δώδεκα από αυτά τα πνευματικά τέκνα ήσαν απόστολοι του Ιησού Χριστού.

17. Πώς ο Ιησούς, όπως ο Ιώβ, απεστερήθη απ’ αυτά τα πράγματα, και χωρίς να παραβή την ακεραιότητά του;

¹⁷ Όπως και στην περίπτωσι του Ιώβ, ο Σατανάς ή Διάβολος προσπάθησε ν’ απογυμνώση τον Ιησούν για πάντα από αυτά τα πράγματα. Διεπίστωσε ότι δεν μπορούσε να το κάμη αυτό πειράζοντας τον Ιησούν και οδηγώντας τον στον υλισμό ή στην ψευδή λατρεία ή στον φόβο ανθρώπων ή διαβόλων. Ο Σατανάς έστρεψε ένα από τα αποστολικά τέκνα του Ιησού στον υλισμό. Αντί τριάντα αργυρίων ο προδότης αυτός, ο Ιούδας, παρέδωκε τον Ιησούν στα χέρια των εχθρών του, μόνο για να διαπράξη αυτοκτονία με το να κρεμασθή όχι πολλές ώρες αργότερα. Όταν ο Ιησούς παρεδόθη στο πλήθος που ωδηγείτο από τον Ιούδα, οι ένδεκα άλλοι απόστολοι φοβήθηκαν και έφυγαν, εγκαταλείποντας τον Ιησούν μόνον στους αιμοδιψείς εχθρούς του. Όχι πολύ αργότερα ένας από αυτούς τους ένδεκα αρνήθηκε τον Ιησούν τρεις φορές. Ο Ιησούς δεν ενώθηκε πάλι με όλους αυτούς τους ένδεκα αποστόλους και άλλους μαθητάς παρά μετά την ανάστασί του την τρίτη ημέρα. Στο διάστημα που ο Ιησούς έκειτο νεκρός στον τάφο ενός άλλου ανθρώπου, ήταν πράγματι αποστερημένος από όλα—τέκνα και υπάρχοντα—καθ’ υπόδειξιν του Σατανά, ο οποίος είχε κεντήσει την πτέρνα του. Αλλ’ ακόμη και τη στιγμή που πέθαινε στο ξύλο του μαρτυρίου έξω από την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς, όπως και ο Ιώβ, «δεν ημάρτησε . . . και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» Τα χείλη του και η καρδιά του ήσαν αναμάρτητα όταν είπε: «Πάτερ, εις χείράς σου παραδίδω το πνεύμά μου,» και κατόπιν: «Τετέλεσται,» και τέλος εξέπνευσε.—Λουκ. 23:46· Ιωάν. 19:30.

18. Πώς ο Ιεχωβά έκαμε τότε τον Ιησούν πολύ μακάριον, και σ’ αυτόν τι έχει ο Ιεχωβά όσον αφορά την κατηγορία του Σατανά;

¹⁸ Η εμπιστοσύνη του Ιεχωβά στον πρώτιστον Υιό του, στον αρχιερέα του και μεσίτη, δεν είχε τεθή κακώς. Ο Ιησούς Χριστός είχε πιστά υποστηρίξει τη Θεότητα και την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά ως το τέλος, με πλήρη ακεραιότητα κάτω από την πιο οδυνηρή και ταπεινωτική δοκιμασία. Ο Σατανάς απεδείχθη μια ακόμη φορά ένας συκοφάντης ψεύτης. Ο Ιησούς Χριστός είχε αποδείξει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι αληθινός, ο μόνος άξιος της ολόψυχης αγάπης μας και της πλήρους μας υπακοής. Με πολύ τρυφερή στοργή γι’ αυτόν τον ευπειθή Υιό, ο Ιεχωβά εθεράπευσε την πληγή που είχε επιφέρει ο Σατανάς στην πτέρνα του Ιησού, εγείροντάς τον από τον θάνατο σε αθανασία στους ουρανούς και προσδιορίζοντάς τον «κληρονόμον πάντων». (Εβρ. 1:2) Ο Ιεχωβά τώρα μπορεί να πη στον Σατανά και σε όλα τα πλάσματα, ότι από όλη την οικογένεια του Θεού στον ουρανό και στη γη δεν υπάρχει κανείς όμοιος με τον Ιησού Χριστό σε όλο το σύμπαν. Σε μόνον τον Ιησούν ο Ιεχωβά Θεός έχει μια πλήρη και αιωνία απάντησι για την ψευδή κατηγορία του Σατανά ότι ο Θεός δεν μπορεί να θέση άνθρωπον επάνω στη γη, ο οποίος θα παραμείνη πιστός σ’ αυτόν κάτω από την πιο μεγάλη δοκιμασία. Έτσι ο Θεός έκαμε τον Ιησούν πολύ μακάριον. Τον μακαρίζομε.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΔΙΩΓΜΟ, ΚΑΚΟΠΑΡΑΣΤΑΣΙ

19. Σε ποιους έχει συγκεντρώσει την επίθεσί του ο Σατανάς σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν», και τι είναι ανάγκη να πράξουν αυτοί, και γιατί;

¹⁹ Ο Σατανάς ή Διάβολος απέτυχε ν’ αποδείξη την ψευδή κατηγορία του εναντίον του πρωτίστου Υιού του Θεού. Θέλοντας περισσότερες ακόμη από μια απάντησι, εξακολουθεί να κατηγορή τους κεχρισμένους ακολούθους του Ιησού που βαδίζουν στα ίχνη του, τους πνευματικούς αδελφούς τού Ιησού Χριστού, ως την ημέρα αυτή. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν εγεννήθη η βασιλεία στον ουρανό το 1914 και εξερράγη πόλεμος στον ουρανό και ο νικητής Βασιλεύς Ιησούς Χριστός κατέρριψε τον Σατανά από τον ουρανό στη γη, μια μεγάλη φωνή στον ουρανό είπε: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα.» (Αποκάλ. 12:7-10) Από τότε ο κατήγορος αυτός των αδελφών του Χριστού έχει συγκεντρώσει την επίθεσί του επάνω στο υπόλοιπο αυτών των από το πνεύμα αποκυημένων αδελφών που βρίσκονται ακόμη επάνω στη γη, και οι οποίοι, όπως ο Χριστός, αποτελούν μέρος του σπέρματος της γυναικός του Θεού. (Αποκάλ. 12:13, 17) Για τούτο, σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» του κόσμου του Σατανά, όσοι αποτελούν το υπόλοιπο των κεχρισμένων συγκληρονόμων του Χριστού, έχουν το προνόμιο να δείχνουν υπομονή όμοια με την υπομονή του Ιώβ και ν’ αποδεικνύουν την ακεραιότητά των στον Θεό. Όπως ο Ιώβ και όπως ο Ιησούς, πρέπει να προμηθεύσουν στον Θεό μια απάντησι για τον Σατανά, ώστε να μην μπορή να έχη λόγους για να ονειδίζη τον Θεό στην περίπτωσί των. Σ’ αυτούς ο ουράνιος Πατήρ των Ιεχωβά τώρα λέγει: «Υιέ μου, γίνου σοφός, και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον ονειδίζοντά με.»—Παροιμ. 27:11.

20. Ποιοι, ειδικώς, θα είχαν ανάγκη να εννοήσουν το βιβλίον του Ιώβ, και πώς αυτό διηνοίχθη σ’ αυτούς ως βοήθημα;

²⁰ Η εκπλήρωσις του προφητικού δράματος του Ιώβ τώρα μετακινείται από την εποχή του Ιησού στην εποχή μας. Ποιοι, λοιπόν, θα είχαν ανάγκη να κατανοήσουν το βιβλίο του Ιώβ; Το υπόλοιπον εκείνων που συμπάσχουν με τον Ιησούν και που είναι συγκληρονόμοι του! Με τίποτε ολιγώτερο, λοιπόν, παρά με θεία καθοδηγία των πραγμάτων, μετά δέκα χρόνια αφότου το υπόλοιπο έγινε δραστήριο, και όχι προηγουμένως, παρετέθη σ’ εμάς το θέμα της «ακεραιότητος» σαν κάτι εντελώς νέο. Αυτό έγινε στο έτος 1929. Τρία άρθρα για το βιβλίο του Ιώβ εμφανίσθηκαν στα τεύχη της Σκοπιάς του Ιουλίου και του Αυγούστου (στην Αγγλική). Κατόπιν τα άρθρα αυτά ανεδημοσιεύθησαν στο κεφάλαιο 11 του βιβλίου Ζωή, που ετέθη σε κυκλοφορία στις 25 Αύγουστου 1929. Έπειτα από δύο χρόνια άρχισε την εκπλήρωσί της μια εκπληκτική μορφή του προφητικού δράματος του Ιώβ. Αργότερα, ανάμεσα στις οδύνες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μια εξήγησις ολοκλήρου του βιβλίου του Ιώβ, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, εδημοσιεύθη στο βιβλίο Ο Νέος Κόσμος, κεφάλαια 4 μέχρι 12 συμπεριλαμβανομένου, που ετέθη σε κυκλοφορία στη διάρκεια της Θεοκρατικής Συνελεύσεως Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ του Οχάιο των Η.Π.Α., τον Σεπτέμβριο του 1942. Και τώρα, στο έτος 1958, γίνεται δυνατόν να μελετήσωμε το βιβλίο του Ιώβ χρησιμοποιώντας τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών. Λόγω της μεγάλης δοκιμασίας της υπομονής και ακεραιότητος του υπολοίπου σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν», διηνοίχθη σ’ αυτούς το βιβλίο του Ιώβ ως βοήθημα, και σ’ αυτό βρίσκουν τη δική τους πείρα δραματικά απεικονισμένη. Πώς;

21. Στη δεύτερη συνάθροισι στον ουρανό ποια δοκιμή προέτεινε ο Σατανάς, και τι έδειξε ο Ιεχωβά με την απάντησι που έδωσε στον Σατανά;

²¹ Αφού ο Ιώβ είχε δεχθή την απώλεια όλων των υλικών του υπαρχόντων και των δέκα τέκνων του χωρίς να καταρασθή τον Θεό κατά πρόσωπον επειδή είχε επιτρέψει στον Σατανά να προξενήση αυτή την τρομερή απώλεια, συνεκλήθη μια άλλη συνέλευσις των πνευματικών υιών του Θεού στον ουρανό ενώπιον του Θεού. Και πάλιν ο Σατανάς διετάχθη να είναι παρών. Ο διώκτης του Ιώβ αισθάνθηκε πως του έγινε πρόκλησις όταν ο Ιεχωβά εσχολίασε την αδιάρρηκτη ακεραιότητα του Ιώβ, λέγοντας: «Και έτι κρατεί την ακεραιότητα αυτού, αν και με παρώξυνας κατ’ αυτού, δια να εξολοθρεύσω αυτόν άνευ αιτίας.» Περιφρονώντας τον Ιώβ και μη παραδεχόμενος ακόμη ήτταν, ο άπιστος Σατανάς απήντησε: «Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.» Ο Ιεχωβά ήταν βέβαιος ότι ακόμη και αυτή η μορφή του διωγμού από μέρους του Σατανά δεν θα εράγιζε την ακεραιότητα του Ιώβ. Εκφράζοντας την παγκόσμια κυριαρχία του και δείχνοντας ότι ο Σατανάς ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κάμη τίποτε εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά χωρίς την άδεια του Κυριάρχου Θεού, ο Ιεχωβά παρέδωσε τον Ιώβ στην περαιτέρω προσβολή του Σατανά, λέγοντας: «Ιδού αυτός εις την χείρά σου· μόνον την ζωήν αυτού φύλαξον.»

22. Πώς επατάχθη τώρα ο Ιώβ από τον Σατανά, και με ποιές συνέπειες, αλλά πώς ο Ιώβ εστιγμάτισε τον Σατανά ως ψεύτη;

²² Εν τούτοις, ο Σατανάς επάταξε τον Ιώβ με μια ασθένεια που εφαίνετο να σημαίνη βέβαιο θάνατο, ώστε ο Ιώβ ο ίδιος είπε: «Οι τάφοι είναι έτοιμοι δι’ εμέ.» Εφαίνετο επίσης σαν μια τιμωρία από τον αληθινό Θεό στα μάτια των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής. Οι αδελφοί του κρατήθηκαν σε απόστασι απ’ αυτόν· οι γνώριμοι του απεμακρύνθησαν απ’ αυτόν, τον εγκατέλειψαν· εκείνοι που τους εγνώριζε καλά τον ελησμόνησαν σαν να ήταν νεκρός· έγινε σαν ξένος σ’ εκείνους που διέμεναν στο σπίτι του και στους υπηρέτας, οι οποίοι ηρνούντο να υπακούσουν σ’ αυτόν. Η αναπνοή του έγινε αηδής στη γυναίκα του· το σώμα του έγινε δύσοσμο στους αδελφούς του· οι νέοι δεν του απέδιδαν πια σεβασμό με λόγο ή διαγωγή· οι στενοί του σύντροφοι τον απεστράφησαν, και εκείνοι, τους οποίους είχε αγαπήσει, έγιναν ψυχροί απέναντί του. Τα οστά του εκολλήθησαν στη σάρκα του, και, για να εξηγήση πώς ήταν ακόμα ζωντανός, ο Ιώβ είπε: «Διεσώθην με το δέρμα των οδόντων μου.» (Ιώβ 17:1· 19:13-20) Η σύζυγός του, πεπεισμένη πια ότι ο Ιεχωβά είχε φανερά αποκηρύξει τον Ιώβ, του έκαμε μια φιλοφρόνησι, και όμως είπε ότι η κατάστασις ήταν απελπιστική. «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου;» είπε. «Βλασφήμησον τον Θεόν, και απόθανε.» Ο Ιώβ, πιστεύοντας ακόμα στην ακεραιότητά του, υπέφερε αυτό το σκληρό χτύπημα από τη γυναίκα που αγαπούσε και της έδωσε τη διόρθωσι που άξιζε: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του [αληθινού] Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» Αυτή η αντίδρασις του Ιώβ εστιγμάτισε τον Σατανά ως ένα συκοφαντικόν ψεύτη ενώπιον του Θεού, διότι το θείον υπόμνημα λέγει: «Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού.»—Ιώβ 2:1-10.

23. Πώς το υπόλοιπο υπέφερε μια πείρα σαν του Ιώβ με τη σύζυγό του;

²³ Πόσο καλά το μέρος αυτό της δοκιμής της ακεραιότητος του Ιώβ εδραματοποίησε προφητικά τα όσα επήλθαν στο υπόλοιπο των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού! Ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί να πη μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, το οποίον είναι η εκκλησία»! (Κολ. 1:24) Κατά τα έτη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν πολλούς πνευματικούς συντρόφους οι οποίοι, όπως και οι ίδιοι, ήσαν μνηστευμένοι για να νυμφευθούν με τον ουράνιο Νυμφίο στην «πρώτην ανάστασιν»· αλλά κάτω από τους δριμείς διωγμούς που τα έθνη επεσώρευσαν επάνω στους μάρτυρας του Ιεχωβά με την επιδοκιμασία των θρησκευτικών ηγετών, οι σύντροφοι αυτοί εστασίασαν μη θέλοντας να υποφέρουν μαζί με το πιστό υπόλοιπο. Είπαν ότι ο Θεός είχε απορρίψει την οργάνωσι του υπολοίπου και διέρρηξαν τους δεσμούς των με το υπόλοιπο και ίδρυσαν δική των θρησκευτική οργάνωσι. Αυτό ήταν μια πολύ οδυνηρή πείρα για το πιστό υπόλοιπο, όπως όταν ο Ιώβ είδε τη σύζυγό του να στρέφεται εναντίον του ωσάν να ήταν ένας άνδρας εγκαταλελειμμένος από τον Θεό. Αλλ’ από τις Γραφές αυτό το όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο εφανέρωσε την άφρονα πορεία των στασιαστικών, ιδιοτελών λιποτακτών, και διεκήρυξε ότι ήταν αποφασισμένο να υποστή τον διωγμό που ο Παντοδύναμος Θεός επέτρεπε να επέλθη σ’ αυτό για ν’ αποδειχθή η αγάπη του και η αφοσίωσίς του προς Αυτόν. Στα μάτια των θρησκευτικών δογμάτων του «Χριστιανισμού» που ενώθηκαν στον διωγμό εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, το υπόλοιπο ήταν σαν άρρωστο πνευματικώς και σαν να είχε παταχθή από τον Θεό όπως και ο Ιώβ και το εγκατέλειψαν για να καταστραφή από τα χέρια των πολιτικών κυβερνήσεων του Σατανά και της στρατιωτικής των μηχανής. Αλλά αληθινά ως προς το προφητικό δράμα του Ιώβ, το πιστό υπόλοιπο υπέμεινε όλα αυτά, μολονότι διηρωτάτο τι όλα αυτά εσήμαιναν.

24. Τι είχε περιορίσει ο Ιεχωβά τον εχθρό να κάμη στο όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο, και όμως γιατί δεν ετελείωσαν τότε οι δοκιμασίες των επάνω στη γη;

²⁴ Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ετελείωσε τον Νοέμβριο του 1918, αλλ’ ο Θεός είχε περιορίσει τα βίαια χέρια των πολιτικών και θρησκευτικών πρακτόρων του Σατανά από το ν’ αφαιρέσουν την ψυχή του πιστού υπολοίπου του. Την άνοιξι του 1919 τους ανεζωογόνησε από την όμοια με θάνατο πνευματική των κατάστασι. Τους έθεσε στο έργο της διακηρύξεως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, η οποία είχε γεννηθή στους ουρανούς κατά το τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών» στο φθινόπωρο του 1914. Αλλ’ οι δοκιμασίες των στη γη δεν ετελείωσαν, όπως το απεικόνιζε προφητικά η περαιτέρω κακομεταχείρισις του Ιώβ από τον Σατανά. Έπρεπε να διέλθουν μια εκτενή περίοδο θρησκευτικής αντιλογίας, καθώς επίσης περίοδο εσφαλμένης κρίσεως εις βάρος των, κακής παραστάσεως και καταδίκης, η οποία θ’ αντεσταθμίζετο με παρηγορητική διαφώτισι από τον Θεό.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΨΕΥΔΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΙΩΒ

25. Ποια πορεία ενεργείας διηύθυνε τώρα στρατηγικώς ο Σατανάς τους τρεις φίλους του Ιώβ να λάβουν, και ποια σειρά συζητήσεων ανεπτύχθη;

²⁵ Παραπλανημένοι φίλοι, με κακώς διευθυνόμενη πειστικότητα, μπορούν ν’ αποδειχθούν διερευνητική δοκιμή της ακεραιότητός μας έναντι του Ιεχωβά Θεού. Γνωρίζοντας τούτο, ο Σατανάς διηύθυνε στρατηγικώς τρεις συντρόφους του Ιώβ να έλθουν μαζί κατόπιν συνεννοήσεως και να κάμουν μια συνδυασμένη, τριπλού χτυπήματος επίθεσι εναντίον της ακεραιότητος του Ιώβ, για να την καταστρέψουν αν ήταν δυνατόν. Ο Ελιφάς από τη χώρα Θαιμάν, ο Βιλδάδ, ένας απόγονος του Σουά και ο Σωφάρ από τη Νααμά δεν ανεγνώρισαν τον εξηντλημένον από την αρρώστια Ιώβ μόλις τον είδαν. Ύψωσαν προσποιητά τη φωνή τους επιδεικνύοντας πένθος γι’ αυτόν. Σιωπηλά εκάθησαν παρατηρώντας τον επί επτά ημέρες, ανοίγοντας τις διάνοιές των στις εισηγήσεις του Σατανά ως προς το τι εσήμαινε η κατάστασις του Ιώβ. Ο Ιώβ τέλος διέκοψε τη σιωπή και επεκαλέσθη κακόν στην ημέρα της γεννήσεώς του, εκφράζοντας απορία γιατί ο Θεός τον άφηνε ζωντανό. (Ιώβ 2:11 έως 3:26) Τούτο ωδήγησε σε μια σειρά τριών συζητήσεων. Στις πρώτες δύο συζητήσεις και οι τρεις άνδρες εξέθεσαν με έντασι εκείνα που εσκέπτοντο, ο δε Ιώβ, με τη σειρά του, υπερήσπισε τον εαυτό του απέναντι του καθενός απ’ αυτούς. Στην τρίτη συζήτησι ο Σωφάρ ο Νααμαθίτης δεν έλαβε μέρος, ίσως νομίζοντας ότι ήταν ανωφελές ή μη έχοντας τίποτε επί πλέον να πη, επειδή κατεσιωπήθη μαζί με τους δύο συντρόφους του.

26. Πώς έκριναν τον Ιώβ οι τρεις σύντροφοι του, και με ποια βάσι κρίσεως;

²⁶ Κατά την άφιξί τους οι τρεις εκείνοι άνδρες ισχυρίσθησαν ότι είχαν έλθει για να δείξουν συμπάθεια στον Ιώβ και να τον παρηγορήσουν. Πόσο απείχαν από το να εκπληρώσουν τις προθέσεις των, αν τέτοιες ήσαν πραγματικά! Έλαβαν τη στάσι εκείνων τους οποίους προείπε ο προφήτης Ησαΐας ως τους κριτικούς του Ιησού Χριστού: «Ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού, και τεταλαιπωρημένον.» (Ησ. 53:4) Ερμήνευσαν εσφαλμένως την πολιτεία του Θεού προς τον Ιώβ. Κατενόησαν την πολιτεία του Θεού τόσο λίγο, όσο και ο Ιώβ. Ο Ιώβ ερμήνευσε την πολιτεία του Θεού ως να εφανέρωνε ότι ο Θεός φέρνει παθήματα στους δικαίους καθώς και στους αδίκους, και ότι είναι δικαίωμά του να το κάνη αυτό. Οι τρεις σύντροφοι του Ιώβ έκριναν τα πράγματα από την εμφάνισί τους και σύμφωνα με τη δική τους διεστραμμένη δύναμι λογικεύσεως. Ερμήνευσαν, λοιπόν, την πολιτεία του Θεού ως να εφανέρωνε δημοσία ότι ο Ιώβ ήταν υποκριτής χωρίς ακεραιότητα και ότι ο Θεός τον τιμωρούσε φανερά για τις αμαρτίες του, τις οποίες ο Ιώβ είχε κρατήσει επί πολύν καιρό κρυμμένες από τους ανυποψίαστους συντρόφους του. Ο Ιώβ απεδεικνύετο έτσι ότι ήταν κακός στην καρδιά, αλλ’ αυτοί οι ίδιοι . . . δεν υπέφεραν όπως ο Ιώβ, πράγμα που απεδείκνυε σ’ αυτούς ότι ήσαν δίκαιοι ενώπιον του Θεού και ο Ιώβ δεν ήταν. Αυτοί δεν είχαν ανάγκη από μετάνοια και θυσία για αμαρτίες, αλλ’ ο Ιώβ είχε ανάγκη να μετανοήση και να μεταστραφή και να επαναφερθή στην εύνοια του Θεού. Ένοιωθαν τους εαυτούς των αυτοδικαιωμένους και έχαιραν γι’ αυτό.

27. Τι ο Ιώβ είπε καλά σ’ αυτούς, που εξέθετε την αποτυχία τους να τον παρηγορήσουν;

²⁷ Ο Ιώβ μπορούσε καλά να πη στους τρεις εκείνους πράκτορας του Σατανά: «Τώρα και σεις είσθε ως μηδέν· . . . Πόσον ισχυροί είναι οι ορθοί λόγοι! αλλ’ ο έλεγχός σας, τι αποδεικνύει;» (Ιώβ 6:21, 25, ΜΝΚ) «Σεις δε είσθε εφευρεταί ψεύδους· είσθε πάντες ιατροί ανωφελείς. Είθε να εσιωπάτε παντάπασι! και τούτο ήθελεν είσθαι εις εσάς σοφία.» (Ιώβ 13:4, 5) «Άθλιοι παρηγορηταί είσθε πάντες. Έχουσι τέλος αι ματαιολογίαι; ή τι σε ενθαρρύνει εις το να αποκρίνησαι; Και εγώ ηδυνάμην να λαλήσω καθώς σεις· εάν η ψυχή σας ήτο εις τον τόπον της ψυχής μου, ηδυνάμην να επισωρεύσω λόγους εναντίον σας, και να κινήσω έναντίον σας την κεφαλήν μου.» (Ιώβ 16:2-4) «Έως πότε θέλετε θλίβει την ψυχήν μου, και θέλετε με κατασυντρίβει με λόγους; Δεκάκις ήδη με ωνειδίσατε· δεν αισχύνεσθε να σκληρύνησθε εναντίον μου; Και εάν τωόντι έσφαλα, το σφάλμά μου μένει εν εμοί. Αλλ’ εάν θέλητε εξάπαντος να μεγαλυνθήτε εναντίον μου, και να ρίπτητε κατ’ εμού το όνειδός μου, μάθετε τώρα ότι ο Θεός με κατέστρεψε, και με περιεκύκλωσε με το δίκτυον αυτού. Ελεήσατέ με, ελεήσατέ με, σεις φίλοι μου· διότι χειρ Θεού με επλήγωσε. Δια τι με κατατρέχετε ως ο Θεός, και δεν εχορτάσθητε από των σαρκών μου;» (Ιώβ 19:2-6, 21, 22) «Πώς λοιπόν με παρηγορείτε ματαίως, αφού εις τας αποκρίσεις σας μένει ψεύδος;» (Ιώβ 21:34) Οι τρεις δήθεν παρηγορηταί του Ιώβ έδειξαν ότι δεν ήσαν χρισμένοι με το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά για να ‘παρηγορήσουν πάντας τους πενθούντας’.—Ησ. 61:1-3.

28. Με ποια λόγια ο Ιώβ εξεικόνισε τον εαυτό του σαν σ’ ένα δικαστήριο με τον Θεό ως αντίδικό του;

²⁸ Ο Ιώβ εξεικόνισε τον εαυτό του σαν σ’ ένα δικαστήριο, όπου υπεστήριζε την αθωότητά του, με τον Θεό ως αντίδικό του. «Διότι», είπε ο Ιώβ, «δεν είναι άνθρωπος ως εγώ, δια να αποκριθώ προς αυτόν, και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών, δια να βάλη την χείρα αυτού επ’ αμφοτέρους ημάς.» Ο Ιώβ δεν μπορούσε να περιμένη να νικήση τον Θεό ως αντίδικον: «Προς τον οποίον, και αν ήμην δίκαιος, δεν ήθελον αποκριθή, αλλ’ ήθελον ζητήσει έλεος παρά του Κριτού μου.» (Ιώβ 9:15, 32, 33) Όμως ο Ιώβ εξακολουθούσε να απολογήται ενώπιόν του, διότι ο Ιώβ ήταν βέβαιος ότι ο Θεός ο κατήγορος δεν θα μπορούσε να τον εύρη άπιστον, ακόμη και αν ο Θεός τον εθανάτωνε για ν’ αποδείξη ότι ο Ιώβ δεν ήταν αποστάτης. «Και αν με θανατόνη, εγώ θέλω ελπίζει εις αυτόν· πλην θέλω υπερασπισθή τας οδούς μου ενώπιον αυτού. Αυτός μάλιστα θέλει είσθαι η σωτηρία μου· διότι δεν θέλει ελθεί ενώπιον αυτού υποκριτής.» (Ιώβ 13:15, 16) «Και τώρα, ιδού, ο μάρτυς μου είναι εν τω ουρανώ, και η μαρτυρία μου εν τοις υψίστοις. Οι φίλοι μου είναι οι εμπαίζοντές με· ο οφθαλμός μου σταλάζει δάκρυα προς τον Θεόν. Να ήτο δυνατόν να διαδικάζηταί τις προς τον Θεόν, ως άνθρωπος προς τον πλησίον αυτού!»—Ιώβ 16:19-21.

29. Με ποιές εκφράσεις έδειξε ο Ιώβ ότι ήταν αποφασισμένος να επιμείνη στο ότι είναι άνθρωπος ακεραιότητος, και πώς έδειξε την εκτίμησί του για τη σοφία;

²⁹ Ως το τέλος ο Ιώβ είναι αποφασισμένος να επιμείνη στο ότι είναι άνθρωπος ακεραιότητος και να συμπεριφερθή σύμφωνα με τον ισχυρισμό του. Στους συντρόφους του, που διετύπωναν ψευδείς συλλογισμούς, λέγει: «Μη γένοιτο εις εμέ να σας δικαιώσω· έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού. Θέλω κρατεί την δικαιοσύνην μου, και δεν θέλω αφήσει αυτήν· η καρδία μου δεν θέλει με ελέγξει ενόσω ζω.» Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιώβ έφθασε στο εξής συμπέρασμα: «Έν τούτο είναι, δια τούτο είπα, Αυτός [ο Θεός] αφανίζει τον άμεμπτον και τον ασεβή.» Και «Ας με ζυγίση δια της στάθμης της δικαιοσύνης, και ας γνωρίση ο Θεός την ακεραιότητά μου.» (Ιώβ 27:5, 6· 9:22· 31:6) Ο Ιώβ εγνώριζε άριστα την ιδιωτική του ζωή, και κυττάζοντας τον εαυτό του υπό το φως της, ένοιωθε τη βεβαιότητα εδραιώσεως της ακεραιότητός του. Ο Ιώβ αποκαλύπτει πόσο εξετίμησε πάντοτε τη σοφία και πώς ο Θεός είπε στον άνθρωπο: «Ιδού, ο φόβος του Ιεχωβά, ούτος είναι η σοφία, και η αποχή από του κακού σύνεσις.»—Ιώβ 28:28, ΜΝΚ.

30. Δείξτε τι λέγει ο Ιώβ για την ιδιωτική του ζωή, και με ποια πρόσκλησι προς τον αντίδικό του υποβάλλει την υπόθεσί του για κρίσι τελειώνοντας τους λόγους του;

³⁰ Μπροστά στους τρεις συντρόφους του και επίσης μπροστά στον νεανίαν Ελιού ο Ιώβ λέγει φανερά πώς έζησε τη ζωή του, αγωνιζόμενος να ζη σύμφωνα με την αληθινή σοφία, μη αγαπώντας το χρήμα ούτε εμπιστευόμενος σ’ αυτό, ούτε λατρεύοντας τα ορατά δημιουργήματα των ουρανών: «Διότι ήθελον αρνηθή τον [αληθινόν] Θεόν τον Ύψιστον.» Απέναντι από το υπόμνημα της ζωής του δοσμένο με την υπογραφή του, προσκαλεί τον αντίδικό του να παρατάξη κατηγορίες: «Ω να ήτό τις να με ήκουεν! Ιδού, η επιθυμία μου είναι να απεκρίνετο ο Παντοδύναμος εις εμέ, και ο αντίδικός μου να έγραφε βιβλίον· βεβαίως ήθελον βαστάσει αυτό επί του ώμου μου, ήθελον περιδέσει αυτό στέφανον επ’ εμέ· ήθελον φανερώσει προς αυτόν τον αριθμόν των βημάτων μου· ως άρχων ήθελον πλησιάσει εις αυτόν.» Αν θα μπορούσε ν’ αποδειχθή κακό εναντίον του Ιώβ, αυτός θα ήταν πρόθυμος να υποστή την δέουσα ποινή. Έτσι τώρα υποβάλλει την υπόθεσί του και περιμένει την κρίσι του θείου δικαστηρίου. «Ετελείωσαν οι λόγοι του Ιώβ.»—Ιώβ 31:28, 35-40.

31. Πώς οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» έπαιξαν ιδιαίτερα τον ρόλο των πανομοιοτύπων του Ελιφάς, του Βιλδάδ και του Σωφάρ;

³¹ Στην εκπλήρωσι του προφητικού δράματος του Ιώβ κατά τη διάρκεια αυτού του «εσχάτου καιρού» οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» έχουν παίξει πολύ καλά τον ρόλο τών πανομοιοτύπων του Ελιφάς, του Βιλδάδ και του Σωφάρ. Κατηγορώντας μοχθηρά το υπόλοιπο του σώματος του Χριστού, ακόμη και προσευχόμενοι στον Θεό εναντίον των, επωφελήθηκαν με άδικο τρόπο από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον οποίον άρχισε ο καιρός του τέλους αυτού του κόσμου, και επέφεραν όνειδος, διωγμό και πολιτική καταπίεσι στο υπόλοιπο. Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εξακολούθησαν τις καταγγελίες των και την καταδίκη του υπολοίπου που ευρίσκετο στη θέσι του Ιώβ, υποστηρίζοντας ότι αυτοί που το αποτελούσαν δεν είχαν καλή στάσι ενώπιον του Θεού και δεν ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά και ήσαν κίνδυνος της ασφαλείας των κυβερνήσεων του κόσμου τούτου, επειδή έδιναν πρώτα στον Ιεχωβά Θεό εκείνο που του ανήκει και έπειτα έδιναν στον πολιτικό Καίσαρα εκείνο που ήταν δικό του. Προσπάθησαν να λάβουν διάφορα μέτρα εναντίον της μαρτυρίας των από σπίτι σε σπίτι για το ‘κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη προτού έλθη το τέλος αυτού του κόσμου στον Αρμαγεδδώνα’.—Πράξ. 20:20· Ματθ. 24:14.

32. Πού, επομένως, υπεχρεώθη το υπόλοιπο να μιλήση για τον τρόπο της ζωής του, αλλά ενώπιον τίνος ειδικώς προσπάθησε να υποστηρίξη τον ισχυρισμό του για ακεραιότητα;

³² Συνεπώς, σε χιλιάδες δικαστηρίων της χώρας, τα μέλη του υπολοίπου χρειάσθηκε να κάμουν μια φανερή έκθεσι του τρόπου της ζωής των και της δράσεώς των και να τονίσουν την αθωότητά των και ν’ αποδείξουν την αθωότητά των, την ακεραιότητά των. Ιδιαίτερα από το 1922 διεκήρυξαν ότι άρχισε μια κρίσις επάνω στο υπόλοιπο από τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά, και προσπάθησαν να κρατήσουν καθαρό το υπόμνημά τους στο θείο δικαστήριο ενώπιον του Υπερτάτου Κριτού άσχετα με το ποιες θα μπορούσε να είναι οι αποφάσεις των πολιτικών και εκκλησιαστικών δικαστηρίων γι’ αυτούς. Ενώπιον του Θεού προσπάθησαν να κρατήσουν ακεραιότητα, γνωρίζοντας ότι δική Του είναι η τελική κρίσις γι’ αυτούς, η κρίσις που υπολογίζεται και η οποία πρέπει να εκτελεσθή στο τέλος. Ήταν μια μεγάλη μάχη γι’ αυτούς το να εμμείνουν σταθερά στον ισχυρισμό τους ότι είναι Χριστιανοί ακεραιότητος ενώπιον του Θεού, στον οποίον, σε τελική προσφυγή, υποβάλλουν την υπόθεσί των. Ο Ιησούς Χριστός ο Αρχηγός των κακοπαρεστάθη και κατεδιώχθη επίσης μέχρι θανάτου, αλλ’ αυτό ποτέ δεν εσήμαινε ότι ήταν ελλιπής ακεραιότητος απέναντι του Θεού.

ΕΛΙΟΥ, Ο ΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

33. Ποιος μίλησε τώρα, και γιατί εθύμωσε, αλλά γιατί τα λόγια του δεν ήσαν λόγια ενός αυθάδους παιδιού;

³³ Τώρα που ο Ιώβ καθώς και οι τρεις ψευδείς φίλοι του, που είχαν πάρει το μέρος του Σατανά κατηγορώντας τον Ιώβ, έπαυσαν την επιχειρηματολογία τους, μίλησε ο Ελιού, ένας μακρινός συγγενής του Ιώβ, Επειδή εσέβετο τους γεροντοτέρους του, ο Ελιού συνεστάλη από το να εκφρασθή προτού γίνη μια πλήρης συζήτησις από τα αναμεμιγμένα στο ζήτημα μέρη. Αλλά τώρα ο Ελιού εθύμωσε. Γιατί; «Κατά του Ιώβ εξήφθη ο θυμός αυτού, διότι εδικαίονεν εαυτόν μάλλον παρά τον Θεόν. Και κατά των τριών αυτού φίλων εξήφθη ο θυμός αυτού, διότι δεν εύρηκαν απόκρισιν, και κατεδίκασαν τον Θεόν.» (Ιώβ 32:1-3) Οι σύγχρονοι κριτικοί ονομάζουν τον Ελιού «πολύλογον» και λέγουν ότι οι ομιλίες του ήσαν «σχοινοτενείς», επειδή μίλησε τόσο εκτενώς, παρουσιάζοντας την ύλη που περιλαμβάνεται στα κεφάλαια 32 έως 37 του βιβλίου του Ιώβ. Αλλά ο Ελιού είδε ότι η υπεράσπισις του Ιεχωβά Θεού ήταν πιο σπουδαία από την υπεράσπισι οποιουδήποτε ανθρώπου. Για να μιλήση λόγια που να δίνουν κατανόησι, εβασίσθη περισσότερο στο πνεύμα του Θεού παρά στη σοφία που αναμένεται να προέλθη από το να είναι κανείς προχωρημένος στα χρόνια και να έχη πολλή πείρα. Ήταν εναντίον του να δείξη μεροληψία για κάποιον άνθρωπο ή του να απονείμη έναν τίτλο θαυμασμού σε κάποιον άνθρωπο. Τα λόγια του δεν ήσαν λόγια ενός αυθάδους παιδιού.

34. Τι ο Ελιού περιέγραψε ορθώς στον Ιώβ από πριν, προλέγοντας έτσι, επίσης, εκείνο που συνέβη σε ποιους από το 1919;

³⁴ Ο Ελιού ορθώς περιέγραψε στον Ιώβ από πριν τι εξεπληρώθη στον Ιώβ όταν αποκατεστάθη στη θέσι ενός ανθρώπου που ανεγνωρίσθη δημοσία ότι είχε την εύνοια του Θεού επειδή απέδειξε την ακεραιότητά του και επειδή έδωσε συνετά στον Θεό μια απάντησι εναντίον του Σατανά, ο οποίος κατηγόρησε τον Θεό ότι δήθεν αγόραζε την αγάπη εκείνων που τον υπηρετούσαν. Επειδή ο Ιώβ εδώ εξεικόνιζε το Χριστιανικό υπόλοιπο, ο Ελιού προείπε επίσης τι συνέβη στο κεχρισμένο υπόλοιπο από το 1919, λέγοντας:

35. Τι ακριβώς είπε ο Ελιού σ’ αυτή την περιγραφή προς τον Ιώβ;

³⁵ «Η δε ψυχή αυτού πλησιάζει εις τον λάκκον, και η ζωή αυτού εις τους φονευτάς. Εάν ήναι μηνυτής μετ’ αυτού, ή ερμηνευτής, είς μεταξύ χιλίων, δια να αναγγείλη προς τον άνθρωπον την ευθύτητα αυτού· τότε θέλει είσθαι ίλεως εις αυτόν, και θέλει ειπεί, Λύτρωσον αυτόν από του να καταβή εις τον λάκκον· εγώ εύρηκα εξιλασμόν. Η σαρξ αυτού θέλει είσθαι ανθηροτέρα νηπίου· θέλει επιστρέψει εις τας ημέρας της νεότητος αυτού· θέλει δεηθή του Θεού, και θέλει ευνοήσει προς αυτόν· και θέλει βλέπει το πρόσωπον αυτού εν χαρά και θέλει αποδώσει εις τον άνθρωπον την δικαιοσύνην αυτού. Θέλει βλέπει προς τους ανθρώπους, και θέλει λέγει, Ημάρτησα, και διέστρεψα το ορθόν, και δεν με ωφέλησεν· αλλ’ αυτός ελύτρωσε την ψυχήν μου από του να υπάγη εις τον λάκκον· και η ζωή μου θέλει ιδεί το φως. Ιδού, πάντα ταύτα εργάζεται ο Θεός δις και τρις μετά του ανθρώπου, δια να αποστρέψη την ψυχήν αυτού από του λάκκου, ώστε να φωτισθή εν τω φωτί των ζώντων.»—Ιώβ 33:22-30.

36. Πώς ο Θεός διεφύλαξε το υπόλοιπο από τον λάκκο και από τον θάνατο;

³⁶ Στο 1918 ο Ιεχωβά Θεός διεφύλαξε το υπόλοιπο από το να κατέλθη στο λάκκο του θανάτου με την ενέργεια των βιαίων εχθρών του. Στο 1919 το διεφύλαξε από τα να μπη σε πνευματικό θάνατο. Πώς; Θέτοντας το πνεύμα του μέσα τους για να τους αναζωογονήση στην υπηρεσία του, ώστε να είναι μάρτυρες της Βασιλείας του σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν».

37. Πώς ο Ελιού ετελείωσε τους λόγους του προς υπεράσπισιν του Ιεχωβά, και τι τώρα δείχνει ποιον προεικόνιζε ο Ελιού στο δράμα του Ιώβ;

³⁷ Έτσι δίδεται επιβεβαίωσις στα λόγια του Ελιού, ο οποίος ετελείωσε τους λόγους του προς υπεράσπισιν του Ιεχωβά, λέγοντας: «Τον Παντοδύναμον, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, την δε κρίσιν και το πλήθος της δικαιοσύνης δεν θέλει υποτιμήσει. Δια τούτο οι άνθρωποι ας φοβούνται αυτόν. Δεν υπολήπτεται εκείνους οίτινες είναι σοφοί εις την [ιδίαν αυτών] καρδίαν.» (Ιώβ 37:23, 24, ΜΝΚ) Για τούτο, ως χαρακτήρ στο προφητικό δράμα του Ιώβ, ο Ελιού φαίνεται καλά να προεικονίζη το πνευματικό κυβερνών σώμα του κεχρισμένου υπολοίπου του σώματος του Χριστού. Σύμφωνα με τη σύγχρονη ιστορία, από το 1919, το κυβερνών αυτό σώμα της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου», έφερε στο υπόλοιπο ως σύνολο τη διαφωτιστική πληροφορία όσον αφορά τη ζωτική μας ανάγκη για ακεραιότητα και όσον αφορά το υπέρτατο επίμαχο ζήτημα, δηλαδή, τη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά μέσω της βασιλείας του στα χέρια του Ιησού Χριστού.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

38. Πώς απήντησε ο Ιεχωβά, και με ποιο αποτέλεσμα στον Ιώβ;

³⁸ Ο Ιώβ είχε ικετεύσει να μιλήση ο Θεός, τον οποίον ελάτρευε με ακεραιότητα. Ο Θεός μίλησε. «Τότε απεκρίθη ο Ιεχωβά προς τον Ιώβ εκ του ανεμοστροβίλου, και είπε· Τις ούτος όστις σκοτίζει την βουλήν μου δια λόγων ασυνέτων;» Με ό,τι τώρα είπε και έκαμε στον Ιώβ, απέδειξε ότι οι σύγχρονοι κριτικοί έχουν άδικο, και ότι αυτός είναι ο ίδιος Ιεχωβά με τον Ιεχωβά τον Θεό των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, και ο ίδιος Ιεχωβά, του οποίου έχομε το προνόμιο να είμεθα μάρτυρες ενώπιον όλου του ανθρωπίνου γένους σ’ αυτόν τον μεγάλον καιρόν αμφισβητήσεως, τον «καιρόν της συντελείας». Με υψηλή γλώσσα που συμφωνεί με την αφήγησι της δημιουργίας, που βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Γραφής, τη Γένεσι, ο Ιεχωβά τώρα έδειξε ότι ήταν υπεράνω όλων των απίστων συζητήσεων και των ψευδών κατηγοριών, διότι αυτός είχε δημιουργήσει τον ουρανό και τη γη, στα βαθιά θαύματα των οποίων ο Ιώβ, που είχε μόλις προσφάτως αφιχθή στη γη, δεν είχε εισχωρήσει και δεν μπορούσε να έχη εισχωρήσει πλήρως. Ο Ιώβ δεν είχε τον έλεγχο της δημιουργίας, ο δε Παντοδύναμος Θεός μπορούσε να φροντίζη για τη δημιουργία του χωρίς τη βοήθεια του Ιώβ. Ο Ιεχωβά είπε: «Ο διαδικαζόμενος προς τον Παντοδύναμον θέλει διδάξει αυτόν; ο ελέγχων τον Θεόν ας αποκριθή προς τούτο.» Βαθιά ταπεινωμένος, ο Ιώβ ωμολόγησε ότι δεν είχε τίποτε να πη για τη δικαίωσί του. Ο Ιεχωβά τότε περιέγραψε τον ισχυρόν βεεμώθ και τον ευλύγιστον λευιάθαν, ως δημιουργικά θαύματα καλώς γνωστά στον άνθρωπο.—Ιώβ 38:1, 2, ΜΝΚ · 40:2, 15 έως 41:34.

39. Τι πρέπει να εντυπώση μέσα μας μια μελέτη των έργων της δημιουργίας του Ιεχωβά, και έτσι ποιο γεγονός ωδηγήθη τώρα ο Ιώβ να ομολογήση;

³⁹ Μια μελέτη των έργων αυτών της δημιουργίας πρέπει να εντυπώση μέσα μας τη σοφία και τη δύναμι του Ιεχωβά Θεού και πρέπει να μας κάμη να σκεπτώμεθα βαθιά προτού αφήσωμε την εξωτερική εμφάνισι των περιστάσεών μας να μας οδηγήση στο να νομίζωμε ότι είναι άδικος και άστοργος. Ο Ιώβ, παίρνοντας συνετά το μάθημα στην καρδιά του, ωμολόγησε ότι είχε υποστηρίξει την υπόθεσί του χωρίς κατανόησι. Είπε στον Ιεχωβά: «Ήκουον περί σου με την ακοήν του ωτίου, αλλά τώρα ο οφθαλμός μου σε βλέπει· δια τούτο βδελύττομαι εμαυτόν, και μετανοώ εν χώματι και σποδώ»—Ιώβ 42:1-6.

40. Από πού απήντησε ο Ιεχωβά στο όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο, και από πότε, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁴⁰ Απήντησε επίσης ο Ιεχωβά στο όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο από τον ανεμοστρόβιλο; Μάλιστα! Ο ανεμοστρόβιλος αυτός είναι η μεγάλη θλίψις που ο Θεός επιφέρει στην οργάνωσι του Σατανά για ν’ αρχίση και να τελειώση αυτόν τον «έσχατον καιρόν» του κόσμου του Σατανά. Αυτή η θλίψις έπληξε το αόρατο μέρος της οργανώσεως του Σατανά στο 1914, και κατέρριψε αυτόν και τους δαίμονάς του από τον ουρανό στα γειτονικά μέρη της γης. Οι ημέρες αυτής της θλίψεως εκολοβώθησαν με το να παραχωρηθή στον Σατανά ‘ολίγος καιρός’ για να ενεργήση στη γη για τη δοκιμασία του υπολοίπου, στο διάστημα που το υπόλοιπο και οι καλής θελήσεως σύντροφοί του εκτελούν μια παγκόσμια διακήρυξι των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Η θλίψις θα επαναληφθή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος και θα καταστρέψη την ορατή οργάνωσι του Σατανά και θα θέση εκτός λειτουργίας την αόρατη οργάνωσί του. Στη διάρκεια αυτής της ενδιαμέσου περιόδου, με την οποίαν εκολοβώθησαν οι ημέρες της θλίψεως, σαν από το ήσυχο διάλειμμα του ανεμοστροβίλου προτού ξεσπάση το τελικό μέρος της καταιγίδος, ο Ιεχωβά απήντησε στο όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο, ιδιαίτερα από το 1919. Από τότε και στο εξής το πνευματικό υπόλοιπο είχε μια μεγάλη διασάφησι πολλών Βιβλικών διδασκαλιών. Εγνώρισαν την πρόκλησι της ακεραιότητός των που έκαμε ο Σατανάς, καθώς επίσης και το υπέρτατο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά, η οποία πρέπει να διεκδικηθή μέσω της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του. Εγίναμε, λοιπόν, μάρτυρές του όπως ποτέ προηγουμένως.

41. Πώς μετεχειρίσθη ο Ιεχωβά τον Ελιφάς, τον Βιλδάδ και τον Σωφάρ, και τι ήσαν υποχρεωμένοι να κάμουν;

⁴¹ Ο Ιεχωβά, αφού μίλησε στον Ιώβ από τον ανεμοστρόβιλο, επέπληξε αυστηρά τον Ελιφάς, τον Βιλδάδ και τον Σωφάρ. Αυτοί υπεχρεώθησαν να λάβουν ζώα, να προσφέρουν θυσίες, ο δε Ιώβ να προσευχηθή γι’ αυτούς. Αυτοί, και όχι ο Ιώβ, είχαν ανάγκη μεταστροφής διότι ο Ιεχωβά είπε: «Θέλω δεχθή το πρόσωπον αυτού· δια να μη πράξω με σας κατά την αφροσύνην σας· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.»—Ιώβ 42:8.

42. Τι έκαμε τώρα ο Ιεχωβά για τον Ιώβ, και τίνος παράδειγμα ήταν όταν απέθανε σε προχωρημένη ηλικία;

⁴² Ο Ιεχωβά τώρα απηλευθέρωσε τον Ιώβ από το χέρι του Σατανά και τον εθεράπευσε. Είναι γραμμένο: «Ο δε Ιεχωβά εδέχθη το πρόσωπον του Ιώβ. Και έστρεψεν ο Ιεχωβά την αιχμαλωσίαν του Ιώβ, αφού προσηυχήθη υπέρ των φίλων αυτού· και έδωκεν ο Ιεχωβά εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον.» Οι αδελφοί του και οι αδελφές του και όσοι τον εγνώριζαν προηγουμένως ήλθαν και έφαγαν και έπιαν μαζί του και τον συνανεστράφησαν όπως προηγουμένως, και του έδωσαν δώρα. Η σύζυγός του τού εχάρισε πάλι επτά γυιούς και τρεις θυγατέρες, τις πιο ωραίες γυναίκες όλης της γης, και σ’ αυτές εδόθη κληρονομική μερίδα μαζί με τους επτά αδελφούς των. Η ζωή του Ιώβ εξετάθη θαυματουργικά επί 140 χρόνια ακόμη, και είδε την τετάρτη γενεά των απογόνων του. Τελικά απέθανε μέσα στην ακεραιότητά του ως ένα παράδειγμα του πόσο τρυφερά στοργικός και οικτίρμων είναι ο Ιεχωβά σ’ εκείνους που κρατούν ακεραιότητα προς αυτόν και πόσο ευτυχισμένοι με τον Θεό φθάνουν να γίνουν οι δούλοι του όταν υπομείνουν όλες τις μορφές της εχθρότητος του Σατανά για τη δικαίωσί Του.—Ιώβ 42:7-17, ΜΝΚ.

43. Πώς το υπόλοιπο έγινε ευτυχισμένο μεταξύ του 1919 και του 1931;

⁴³ Πόσο ευτυχισμένο έγινε το όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο από το 1919, και ιδιαίτερα από το 1931! Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου απελύθησαν από την πνευματική δουλεία στον κόσμο του Σατανά και εθεραπεύθη η σχέσις των με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός τους ευλόγησε με νεανικό σθένος για να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας παντού, και τους ευνόησε με μεγαλειώδη αύξησι, τόσο μεγάλη σε αριθμό, ώστε ανεπλήρωσε όλους τους συντρόφους των που είχαν γίνει άπιστοι και είχαν αποστατήσει στη διάρκεια της προηγουμένης δοκιμασίας, και έφερε επίσης σε συμπλήρωσι τα μέλη του υπολοίπου, ώστε το πνευματικό σώμα του Χριστού να μπορή έτσι να έχη 144.000 μέλη, όπως έχει προκαθορισθή.

44. Από το 1931, πώς εξεπληρώθη η εικόνα της αποκτήσεως από τον Ιώβ μιας δευτέρας σειράς δέκα τέκνων;

⁴⁴ Αλλά τι έγινε από το 1931; Α, τότε ο Καλός Ποιμήν του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός, άρχισε να συνάγη στο όμοιο με τον Ιώβ υπόλοιπο τα «άλλα πρόβατά» του, των οποίων θα γίνη «αιώνιος Πατήρ» στη διάρκεια των χιλίων ετών της ευλογημένης βασιλείας του. Εχρησιμοποίησε το υπόλοιπο των μελών τού σώματός του για τη σύναξι αυτών των «άλλων προβάτων». Έτσι αυτά τα πρόβατα γίνονται σαν πνευματικά τέκνα του υπολοίπου, τα τέκνα του που εγεννήθησαν από τα αγαθά νέα της Βασιλείας, τα οποία εκήρυξε το υπόλοιπο. Αυτά τα «άλλα πρόβατα», λοιπόν, αντιστοιχούν προς τη δευτέρα σειρά των δέκα τέκνων που ο Ιώβ απέκτησε αφού ο Ιεχωβά ‘έστρεψε την αιχμαλωσίαν του’.—1 Κορ. 4:15.

45. Πώς αυτά είναι ωραία σαν τα τέκνα του Ιώβ, και πώς έχουν ισότητα κληρονομικής μερίδος;

⁴⁵ Όπως προεσκιάσθη από τον τέλειο αριθμό δέκα, αυτά τα «άλλα πρόβατα» έγιναν ήδη ένας «πολύς όχλος», αλλά εξακολουθούν ακόμη να συνάγωνται στη διάρκεια αυτής της βραχείας χρονικής περιόδου πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Αυτοί είναι ωραίοι από πνευματική άποψι, διότι είναι τα επιθυμητά πράγματα όλων των εθνών, τα πολύτιμα πράγματα όλων των εθνών, που ήλθαν στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά για να Τον δοξάσουν. Όπως οι τρεις θυγατέρες του Ιώβ είχαν κληρονομική μερίδα απ’ αυτόν μαζί με τους επτά αδελφούς των, έτσι και τώρα οι γυναίκες καθώς και οι άνδρες μεταξύ των «άλλων προβάτων» συμμετέχουν στο προνόμιο του να είναι τώρα μάρτυρες του Ιεχωβά και να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Έτσι συμβάλλουν στο να συναχθούν περισσότερα ακόμη από τα «άλλα πρόβατα». Ακόμη και πολλοί που είχαν προηγουμένως κακώς επηρεασθή από τον διωγμό του υπολοίπου από τον Σατανά, όπως στην περίπτωσι των συγγενών και γνωρίμων του Ιώβ, έλαβαν διόρθωσι και έγιναν θεοκρατικοί σύντροφοι του υπολοίπου.

46. Ως πότε πρέπει να υπομείνουν το υπόλοιπο και τα «άλλα πρόβατα», και πόσο ευτυχισμένοι θα γίνουν επειδή ενεργούν έτσι;

⁴⁶ Το υπόλοιπο πρέπει να υπομείνη ακόμη ως τον Αρμαγεδδώνα. Όλα τα συναγμένα «άλλα πρόβατα» πρέπει ομοίως να διακρατήσουν την ακεραιότητά των απέναντι του Θεού και πρέπει να υπομείνουν μαζί με το υπόλοιπο ώσπου ο κόσμος των διωκτών και των εναντιουμένων, ο κόσμος του Σατανά, να ερημωθή στον Αρμαγεδδώνα. Πόσο ευτυχισμένοι είμεθα όλοι εμείς επειδή έχομε υπομείνει με ακεραιότητα έως τώρα! Πόσο ανείπωτα ευτυχισμένοι θα είμεθα αν υπομείνωμε ώσπου να διεκδικήση ο Ιεχωβά την παγκόσμια κυριαρχία του στον Αρμαγεδδώνα και να μας ελευθερώση στον δίκαιο νέο του κόσμο! Διότι εκεί θα δοξάση το υπόλοιπο της αποδεδειγμένης ακεραιότητος στην ουράνια βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού και θα ευλογήση επίσης τον πολύν όχλον των «άλλων προβάτων» με ανύψωσι σε θεοειδή ανθρώπινη τελειότητα σ’ έναν παράδεισο που θα εξωραΐση όλη τη γη.