Ψαλμοί

Αφόρητη Θλίψις από Συκοφαντικές Γλώσσες

Η ΥΓΙΗΣ ομιλία μπορεί να εποικοδομήση και να ενθαρρύνη. Μια θεόπνευστη παροιμία δηλώνει: «Κηρήθρα μέλιτος οι ευάρεστοι λόγοι· γλυκύτης εις την ψυχήν και ίασις εις τα οστά.» (Παρ. 16:24) Το μέλι έχει πολύ καλή γεύσι και ανακουφίζει αμέσως το πεινασμένο άτομο. Και τα ευχάριστα λόγια μπορούν εξ ίσου ν’ ανακουφίσουν τον φυσικό οργανισμό, διότι μπορούν να προσδώσουν σε κάποιον ένα χαρούμενο πλαίσιο διανοίας. Όταν κάποιος είναι εύθυμος, με καλή διάθεσι, συνήθως στέκεται πιο ευθύς και κινείται με ζωντάνια.

Ωστόσο, όταν τα άτομα γίνωνται αντικείμενα συκοφαντικής ομιλίας, αυτό μπορεί να τους φέρη αφόρητη θλίψι. Αυτή ήταν η πείρα του ψαλμωδού. Προσευχήθηκε να μην καταστραφή από τις ψευδείς γλώσσες που ήσαν εναντίον του. Στα εδάφια Ψαλμός 120:1, 2, διαβάζομε τα εξής: «Εν τη θλίψει μου έκραξα προς τον Κύριον, και εισήκουσέ μου. Κύριε, λύτρωσον την ψυχήν μου από χειλέων ψευδών, από γλώσσης δολίας.»

Τα ψευδή λόγια των συκοφαντών έμοιαζαν με βέλη που εκτοξεύονταν από το τόξο ενός πολεμιστή. Σαν αναμμένα κάρβουνα, αυτά τα ψευδή λόγια ενίσχυαν τη φωτιά του ανταγωνισμού και των συγκρούσεων. Αλλά θα συνεχιζόταν μια τέτοια επιζήμια ομιλία επ’ άπειρον; Όχι, ο ψαλμωδός με εμπιστοσύνη απέβλεπε στην ημέρα λογαριασμού, λέγοντας: «Τι θέλει σοι δώσει ή τι θέλει σοι προσθέσει [η] δολία γλώσσα; Τα ηκονημένα βέλη του δυνατού, μετά ανθράκων αρκεύθου.» (Ψαλμ. 120:3, 4) Αφού ο ψαλμωδός είχε αναθέσει την υπόθεσί του στον Ιεχωβά, ο Ύψιστος θα ήταν εκείνος ο οποίος θα κατασίγαζε τις συκοφαντικές γλώσσες των ασεβών. Η συκοφαντική γλώσσα θα έφερνε καταστροφή στον εαυτό της. Θα μπορούσε να κατασιωπηθή από τα βέλη ενός πολεμιστή και από την πύρινη κατάκρισι του Θεού, που παραβάλλεται με τα κάρβουνα που γίνονται από ξύλο αρκεύθου, το οποίο καίγεται και δίνει πολλή ζέστη.

Εν τω μεταξύ, ο ψαλμωδός εξακολούθησε να αισθάνεται ζωηρά τη θλίψι που προέκυπτε από το να ζη μεταξύ μισητών ανθρώπων, και παρέβαλε την όλη υπόθεσι μ’ ένα ξένο που κατοικεί μεταξύ των βαρβάρων του Μεσέχ και των σκληρών, νομαδικών κατοίκων του Κηδάρ που ζουν σε σκηνές. «Ουαί εις εμέ» αναφωνεί, «διότι παροικώ εν Μεσέχ, κατοικώ εν ταις σκηναίς του Κηδάρ.»—Ψαλμ. 120:5.

Επειδή είχε ζήσει πάρα πολύ καιρό μεταξύ αυτών που μισούσαν την ειρήνη, ο ψαλμωδός επιθυμούσε ηρεμία. Αλλά οι ασεβείς δεν του επέτρεπαν να την απολαμβάνη. Ήταν πάντοτε έτοιμοι να φιλονικούν μαζί του. Ο ψαλμωδός συνεχίζει: «Πολύν καιρόν κατώκησεν η ψυχή μου μετά των μισούντων την ειρήνην. Εγώ αγαπώ την ειρήνην· αλλ’ όταν ομιλώ, αυτοί ετοιμάζονται δια πόλεμον.»—Ψαλμ. 120:6, 7.

Αν κι εμείς, όπως και ο ψαλμωδός, αγαπούμε την ειρήνη, θα πρέπει να χαλιναγωγούμε τη γλώσσα μας και να μην προκαλούμε θλίψι στους άλλους με δόλια, υποβιβαστική ομιλία. Η συμβουλή της Αγίας Γραφής είναι: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας.» (Εφεσ. 4:29) Αν χρειασθή ν’ αντιμετωπίσωμε υβριστική και ψευδή ομιλία από άλλους, μπορούμε να παρηγορούμεθα από το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός στον ωρισμένο καιρό θα τακτοποιήση όλα τα ζητήματα.