Οσιότητα στη “Βασιλεία του Κυρίου Ημών και του Χριστού Αυτού”
«Θέλω σε αγαπά, Κύριε, η ισχύς μου. Μετά οσίου όσιος θέλεις είσθαι.»—Ψαλμός 18:1, 25.
1. (α) Πώς ανταποκρίθηκε ο Δαβίδ στην οσιότητα του Ιεχωβά; (β) Τι αναγνώριζε ο Δαβίδ, μέχρι τα γηρατειά του;
Ο ΙΕΧΩΒΑ ήταν εκείνος που με οσιότητα ανέβασε τον Δαβίδ στο θρόνο πάνω σ’ όλο τον Ισραήλ. Αυτό έγινε το 1070 π.Χ. Εκτιμώντας αυτό το θείο έλεος ο ενθρονισμένος Δαβίδ αναγνώριζε διαρκώς τον Θεό σαν Βασιλιά του, κι επομένως σαν τον Υπέρτατο Βασιλιά στον Ισραήλ. Ιδιαίτερα, σχετικά με τον μακρινό απόγονο του Δαβίδ τον Μεσσία, ο Θεός είπε : «Αλλ’ εγώ . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» (Ψαλμός 2:6) Αναγνωρίζοντας τον πραγματικό ουράνιο Κυβερνήτη, ο Δαβίδ είπε: «Πρόσεξον εις την φωνήν της κραυγής μου, Βασιλεύ μου και Θεέ μου διότι εις σε θέλω προσευχηθή. Κύριε, το πρωί θέλεις ακούσει την φωνήν μου.» (Ψαλμός 5:1-3) Όταν, στα γηρατειά του, παρέδωσε το θρόνο στο γιο του Σολομώντα, ο Δαβίδ προσευχήθηκε στον Θεό μπροστά σ’ ολόκληρη τη συναγωγή του Ισραήλ και είπε: «Σου η βασιλεία, Κύριε, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων· και ο πλούτος και η δόξα παρά σου έρχονται, και συ δεσπόζεις των απάντων.»—1 Χρονικών 29:11, 12.
2. (α) Ποιο μακρόχρονο ζήτημα πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε εμείς σήμερα; (β) Σε ποιο κρίσιμο ερώτημα πρέπει ν’ απαντήσουμε τώρα ατομικά;
2 Αυτό το σπουδαιότατο γεγονός, που ο Βασιλιάς Δαβίδ αναγνώρισε δημόσια πριν από τόσο καιρό, είναι εκείνο που θα πρέπει κι εμείς τα ανθρώπινα πλάσματα, που δεν είμαστε βασιλιάδες, να αναγνωρίζουμε χωρίς ντροπή. Η άσκηση της παγκόσμιας εξουσίας, ή κυριαρχίας, από τον Ιεχωβά Θεό είναι το πανάρχαιο ζήτημα που διδάσκουν οι Άγιες Γραφές. Είναι το θείο νομικό ζήτημα τώρα μπροστά σ’ όλους τους λαούς και τα έθνη για την τελική του τακτοποίηση. Σ’ αυτές τις έσχατες μέρες, πρόκειται να γίνει η τελική τακτοποίηση αυτού του ζητήματος μπροστά σ’ όλο τον ουρανό και τη γη. Νίκη και διεκδίκηση θα πετύχει ο Ιεχωβά, που θ’ αποδείξουν πέρα από κάθε αμφιβολία την παγκόσμια κυριαρχία του, τη βασιλεία του. Το κρίσιμο ερώτημα, που όλοι αντιμετωπίζουμε είναι, Ποιος θα διατηρήσει τώρα οσιότητα στη βασιλεία του Ιεχωβά; Το πώς ενεργούμε τώρα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, θα επηρεάσει το αν θα κερδίσουμε αιώνια ζωή ή θα υποστούμε αιώνια καταστροφή!
3. Ποια καταστροφή συνέβη το 607 π.Χ., αλλά γιατί αυτό δεν ήταν έλλειψη οσιότητας από μέρους του Ιεχωβά;
3 Αλλά μήπως ο Ιεχωβά Θεός παραιτήθηκε από τη βασιλεία του το έτος 607 π.Χ.; Γιατί κάνουμε αυτό το ερώτημα; Επειδή το έτος εκείνο άφησε τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία με τον Ναβουχοδονόσορ να καταστρέψει την Ιερουσαλήμ και το ναό της και να ανατρέψει το βασίλειο των Ιουδαίων μέχρι σήμερα. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ο Θεός με τον τρόπο αυτό δεν απαρνήθηκε τη βασιλεία του, ή την εξουσία του. Στην πραγματικότητα, αυτός ήταν Εκείνος που αποφάσισε την καταστροφή της βασιλικής πόλεως της Ιερουσαλήμ. Αλλά αυτό δεν ήταν πράξη απιστίας στην τυπική υποτελή βασιλεία του πάνω στον εκλεκτό λαό του. Απλώς ενήργησε σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης που είχε κάνει με τον Ισραήλ και η οποία είχε προστεθεί στην αρχαία Αβραμιαία διαθήκη. Το μοιραίο εκείνο έτος 607 π.Χ., ο Ιούδας και το υπόλοιπο του Ισραήλ είχαν γίνει κατάφωροι παραβάτες της συνθήκης. Έτσι ο Θεός φέρθηκε σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του τού Νόμου που είχε γίνει, με μεσίτη τον Μωυσή, στο Όρος Σινά.
Ο Βασιλιάς που είχε το «Νόμιμο Δικαίωμα»
4. Πώς τα θεόπνευστα λόγια του Ιεζεκιήλ 21:25-27 δείχνουν την οσιότητα του Ιεχωβά;
4 Σχετικά με τον τελευταίο Ιουδαίο βασιλιά στην Ιερουσαλήμ, ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ (που είχε ήδη μεταφερθεί στη Βαβυλώνα) να πει: «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος, εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζεκιήλ 21:25-27.
5. (α) Γιατί η ερήμωση του βασιλείου θα ήταν μόνο προσωρινή; (β) Πώς αυτό επιβεβαιώθηκε πάνω από 600 χρόνια αργότερα;
5 Σύμφωνα μ’ εκείνα τα λόγια, ο Κύριος Θεός Ιεχωβά έλεγχε ακόμη σταθερά τις υποθέσεις του Βασιλείου. Η ερήμωση του υποτελούς βασιλείου του πάνω στη γη επρόκειτο να είναι μόνο προσωρινή. Στον ορισμένο καιρό του, κάποιος θα ερχόταν που θα είχε το νόμιμο δικαίωμα στη Μεσσιανική βασιλεία, και τότε ο Κύριος Θεός Ιεχωβά θα του την έδινε. Ως τότε θα έπρεπε να περιμένει για να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της στη βασιλεία. Εφόσον το δικαίωμα της διαθήκης είχε παραμείνει στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ, εκείνος που θα ερχόταν και στον οποίο θα δινόταν η βασιλεία έπρεπε να είναι απόγονος του πιστού Βασιλιά Δαβίδ. Η οσιότητα του Δαβίδ στην αιώνια βασιλεία του Ιεχωβά, ήταν ο λόγος για τον οποίον είχε γίνει μαζί του αυτή η διαθήκη για μια αιώνια βασιλεία στην οικογενειακή του γραμμή. (2 Σαμουήλ 7:8-16) Περισσότερο από έξι αιώνες αργότερα, ή στο έτος 2 π.Χ., ένας άγγελος από τον Θεό εμφανίσθηκε σε μια γυναίκα απόγονο του Βασιλιά Δαβίδ και της είπε ότι επρόκειτο να γίνει μητέρα του υποσχεμένου κληρονόμου του Δαβίδ. Ο άγγελος συνέχισε και είπε: «Και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» Το όνομά του θα ήταν Ιησούς.—Λουκάς 1:32, 33· Ματθαίος 1:18-23.
6. (α) Πώς έγινε ο Ιησούς ο δικαιωματικός κληρονόμος της βασιλείας του Δαβίδ; (β) Γιατί αυτή ήταν κάτι περισσότερο από μια επίγεια βασιλεία;
6 Με τη γέννησή του στη γενέτειρα πόλη του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ, ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού από τον ουρανό, έγινε ο φυσικός κληρονόμος της υποσχέσεως της διαθήκης της Βασιλείας που ο Θεός είχε κάνει με τον πρόγονό του Δαβίδ. Το δικαίωμα στη Βασιλεία έγινε δικό του νομικά και φυσικά. Αλλά όταν ο Ιησούς βαπτίστηκε και χρίστηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού, του ουράνιου Πατέρα του, η βασιλεία εκείνη έγινε κάτι περισσότερο από μια επίγεια κυβέρνηση πάνω στον οίκο του Ιακώβ, ή Ισραήλ. Στην περίπτωση εκείνη, γεννήθηκε από το πνεύμα του ουράνιου Πατέρα του κι έτσι έγινε ένας πνευματικός Υιός του Θεού για τον οποίον υπήρχε φυλαγμένη ουράνια ζωή. Σαν τέτοιος πνευματικός Υιός χρίστηκε με το πνεύμα του Θεού κι έτσι έγινε ο Μεσσίας, τίτλος που σημαίνει ο Χρισμένος.—Πράξεις 4:27· 10:38· Ησαΐας 61:1-3.
7. (α) Γιατί δεν έλαβε αμέσως ο Ιησούς τη Μεσσιανική βασιλεία; (β) Στο μεταξύ, ποια βασιλεία θα αναγνώριζαν οι χρισμένοι ακόλουθοί του;
7 Αφού η βασιλεία ήταν τώρα ουράνια, ο Θεός δεν του την έδωσε όσο ήταν στη γη, ούτε και αμέσως μετά την ανάληψή του στον ουρανό. Μολονότι αναγνωριζόταν σαν Βασιλιάς πάνω στην πνευματική εκκλησία των χρισμένων μαθητών του πάνω στη γη, για να παραδοθεί η Μεσσιανική βασιλεία έπρεπε να περιμένει ως το τέλος της περιόδου που ο ίδιος ο Ιησούς ονόμασε «οι καιροί των εθνών».—Κολοσσαείς 1:13· Λουκάς 21:24.
8. (α) Ποια περίοδος καλύπτεται από τους «καιρούς των εθνών,» και ποια αξιοσημείωτα γεγονότα σημείωσαν το τέλος της; (β) Πώς έγινε εντυπωσιακό το «σημείο», και ποιο υπήρξε ένα εξέχον χαρακτηριστικό;
8 Αυτοί οι «καιροί των εθνών» είχαν ήδη αρχίσει το 607 π.Χ. με την πρώτη καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους, που ακολουθήθηκε από την πλήρη ερήμωση της γης του Ιούδα. Σύμφωνα με το κεφάλαιο 4 του προφητικού βιβλίου του Δανιήλ, εκείνοι οι «καιροί» επρόκειτο να είναι εφτά σε αριθμό και θα ανέρχονταν συνολικά σε 2.520 χρόνια. Έτσι, αφού άρχισαν με την πλήρη ερήμωση της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα και του Βενιαμίν στις αρχές του φθινόπωρου του 607 π.Χ., επρόκειτο να τελειώσουν το φθινόπωρο του 1914 μ.Χ. Είχε λοιπόν σημασία, που ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε στο δεύτερο μέρος του 1914. Με τον τρόπο αυτό, άρχισε να εκπληρώνεται η προφητεία που έδωσε ο Ιησούς για το «σημείον» που θα χαρακτήριζε τη «συντέλεια του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ]». (Ματθαίος κεφάλαια 24, 25· Μάρκος κεφάλαιο 13· Λουκάς κεφάλαιο 21) Από τότε, το προειπωμένο «σημείον» γίνεται ολοένα πιο καθαρό και εντυπωσιακό. Για να δείξει ο Ιησούς ποιο θα ήταν ένα εξέχον χαρακτηριστικό εκείνου του «σημείου», είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθαίος 24:14.
9, 10. (α) Ποιος καιρός είχε τώρα φτάσει, σχετικά με το ζήτημα της οσιότητας; (β) Πώς, εκδιώχθηκαν άπιστα ουράνια πλάσματα, και με ποιο αποτέλεσμα για τη γη μας;
9 Α, ναι, τότε είχε φτάσει, επί τέλους, ο καιρός για να δοθεί η Δαβιδική βασιλεία στον δοξασμένο Υιό του Θεού στους ουρανούς, γιατί αυτός ήταν ο μόνος που είχε το «νόμιμο δικαίωμα» σ’ αυτή σύμφωνα με τον υπέρτατο νόμο του Θεού. Αυτό απαιτούσε πόλεμο στον ουρανό. Αλλά γιατί;
10 Αφού, λοιπόν, ο Μεσσιανικός Βασιλιάς άρχιζε τότε να βασιλεύει, είχε έρθει ο καιρός να εκδιώξει από τον ουρανό όλους τους εναντιούμενους στη διακυβέρνηση, δηλαδή το Σατανά το Διάβολο και τις λεγεώνες των δαιμόνων του. Αυτοί καταρρίφθηκαν στη γη, όπου υπήρχε ακόμη το δαιμονοκρατούμενο σύστημα πραγμάτων. Αυτές οι πονηρές αγγελικές δυνάμεις έχουν για πάντα αποκλειστεί από τους ουρανούς του Θεού όπου κατοικούν οι όσιοι άγγελοί του. Αυτοί οι διωγμένοι στασιαστές άγγελοι θα συνεχίσουν να είναι περιορισμένοι στα περίχωρα της γης, εωσότου δεθούν στην άβυσσο με ολοκληρωτικό περιορισμό για χίλια χρόνια. Ο πόλεμος στον ουρανό και η έκβασή του περιγράφηκαν προφητικά στο 12ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Μετά το διώξιμό τους από τους ουρανούς, ακούστηκε η αγγελική θριαμβευτική χορωδία. «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών και η εξουσία του Χριστού αυτού, διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα.» (Αποκάλυψις 12:10) Τι σήμαινε αυτό για τους κατοίκους της γήινης σφαίρας; Αυξημένες θλίψεις για όλο το ανθρώπινο γένος στη γη.
Καιρός κρίσεως για τους Οσίους
11, 12. (α) Ποια δοκιμασία σχετικά με την οσιότητα γίνεται τώρα; (β) Πώς περιλαμβάνεται το κήρυγμα της Βασιλείας; (γ) Πώς είναι αυτός ένας καιρός θερισμού, και πώς, επίσης, χρησιμοποιούνται οι άγγελοι;
11 Ο καιρός αυτός των «ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει,» υπήρξε περίοδος δοκιμασίας της οσιότητας—οσιότητας στο καταδικασμένο σύστημα του Διαβόλου ή οσιότητας στη βασιλεία του Θεού που έχει ιδρυθεί τώρα στους ουρανούς στα χέρια του Ιησού Χριστού. (Αποκάλυψις 12:12) Είναι καιρός που όλοι, όσοι ομολογούν ότι είναι μαθητές του Χριστού, πρέπει να τεθούν σε κρίση για να καθοριστεί ο βαθμός της οσιότητάς τους στην ιδρυμένη βασιλεία. Θα είναι θερμοί κήρυκες αυτού του ευαγγελίου της βασιλείας «εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη»; Αυτή η μεταβατική περίοδος παρομοιάζεται επίσης με καιρό θερισμού για το διαχωρισμό των αληθινών Χριστιανών από τους ψεύτικους. Όπως ακριβώς ο Ιησούς προφήτευσε στην παραβολή του για το στάρι και τα ζιζάνια: «Ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος· οι δε θερισταί είναι οι άγγελοι». (Ματθαίος 13:39) Αυτοί οι άγγελοι μοιάζουν μ’ εκείνους που χρησιμοποίησε ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά για να εκτελέσει την εντολή του όπως αναφέρεται στον Ψαλμό 50:5: «Συναθροίσατέ μοι τους οσίους μου, οίτινες έκαμαν μετ’ εμού συνθήκην επί θυσίας [Εβραϊκά: οι οποίοι κόβουν τη διαθήκη μου] .»
12 Στους δήθεν Χριστιανούς που αποτυχαίνουν να περάσουν τη δοκιμασία της οσιότητας στη Βασιλεία, ο Θεός λέει: «Τι προς σε, να διηγήσαι τα διατάγματά μου και να αναλαμβάνης την διαθήκην μου εν τω στόματί σου;»—Ψαλμός 50:16.
13, 14. (α) Πώς γνωρίζουμε σε ποια «διαθήκη» αναφέρεται ο Ψαλμός 50:5, 16; (β) Σε ποιες δύο διαθήκες πρέπει να είναι «όσιοι» οι χρισμένοι Χριστιανοί;
13 Η «διαθήκη» που αναφέρεται στα παραπάνω εδάφια (5, 16) δεν είναι μια προσωπική διαθήκη που γίνεται από τους οσίους με βάση την προσωπική θυσία από κάποιο άτομο. Μάλλον, είναι μια εθνική διαθήκη. Η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου που έγινε με το έθνος Ισραήλ στο Όρος Σινά στην Αραβία, χρησιμοποιήθηκε προφητικά για να εικονίσει τη νέα διαθήκη που έγινε με το «άγιον έθνος» του πνευματικού Ισραήλ μέσω του Μεγαλύτερου Μωυσή, του Ιησού Χριστού, σαν μεσίτη. (Ιερεμίας 31:31-34) Τη νύχτα του Πάσχα του 33 μ.Χ. ο Ιησούς καθιέρωσε το Δείπνο του Κυρίου, και είπε : «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκάς 22:20) Έτσι η νέα διαθήκη έγινε έγκυρη με το θυσιασμένο αίμα που χύθηκε στο θάνατο του Ιησού Χριστού. Οι «όσιοι» που ο Ιησούς φέρνει στη νέα διαθήκη φέρνονται επίσης στη «διαθήκη δια την βασιλείαν.» (Λουκάς 22:28-30· Ματθαίος 26:29· Μάρκος 14:25· Ψαλμός 116:15) Επομένως, τι σημαίνουν αυτά;
14 Οι Χριστιανοί που φέρνονται στη νέα διαθήκη, που είναι «διαθήκη επί θυσίαν», πρέπει να είναι όσιοι όχι μόνο σ’ αυτή αλλά να είναι επίσης όσιοι στη «διαθήκην δια την βασιλείαν». Αυτοί είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, «ο Ισραήλ του Θεού.»—Γαλάτας 6:16.
15. Με ποιους τρόπους πρέπει ν’ αποδειχτούν ότι είναι «όσιοι» οι πνευματικοί Ισραηλίτες;
15 Σ’ αυτή τη «συντέλεια του αιώνος» υπάρχει ένα υπόλοιπο αυτών των πνευματικών Ισραηλιτών ακόμη πάνω στη γη. Σ’ αυτούς ιδιαίτερα ανήκει να ενεργήσουν σύμφωνα με την προφητεία του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθαίος 24:14) Δεν μπορούν να παραβλέψουν αυτή την υποχρέωση, αν θέλουν να είναι όσιοι στη «βασιλεία του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ] ημών και του Χριστού αυτού.» (Αποκάλυψις 11:15) Δεν μπορούν να είναι μέρος αυτού του καταδικασμένου συστήματος με την πολιτική του, την ιδιοτελή εμποριοκρατία του και την ψεύτικη θρησκεία του. Οι χρισμένοι Χριστιανοί προσεύχονται θερμά την προσευχή που τους δίδαξε ο Κύριός τους: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθαίος 6:9, 10) Αντί να αναμιγνύονται στην πολιτική αυτού του διασπασμένου συστήματος, πρέπει να κάνουν ακλόνητα αυτό που είπε ο Κύριός τους, ο «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων»: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» (Αποκάλυψις 19:16· Ματθαίος 6:33) Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορούν ν’ αποδείξουν ότι είναι οι «όσιοι» που ανήκουν στον πνευματικό Ισραήλ που έκανε συνθήκη με τον Ιεχωβά Θεό πάνω σε θυσία, τη θυσία του Ιησού, που μεσίτευσε στη νέα διαθήκη.
Όσια «Άλλα Πρόβατα»
16. Πώς τα Γραφικά εδάφια που παρατέθηκαν εδώ, δείχνουν και κάποια άλλη όσια τάξη με μεγάλο αριθμό;
16 Τον ίδιο βαθμό οσιότητας πρέπει να δείξει σήμερα η τάξη των αφιερωμένων, βαπτισμένων ατόμων που προεικονίστηκαν από το «μέγα πλήθος σύμμικτον» που εγκατέλειψαν την Αίγυπτο μαζί με τους Ισραηλίτες και οι οποίοι ήταν παρόντες όταν έγινε η διαθήκη του Νόμου στο Όρος Σινά. (Έξοδος 12:38· Αριθμοί 11:4) Αυτοί αντιστοιχούν με τον «πολύν όχλο» που περιγράφει ο απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψη 7:9-17. Στην παραβολή του Ιησού, για τα πρόβατα και τα ερίφια, αυτοί προεικονίσθηκαν επίσης από τα «πρόβατα» που κάνουν καλό στους πνευματικούς αδελφούς του Βασιλιά Ιησού Χριστού, από τότε που άρχισε να βασιλεύει το 1914.—Ματθαίος 24:3· 25:31-46.
17. (α) Τίνος μέρος είναι αυτός ο «πολύς όχλος», και με ποιους γίνονται «μία ποίμνη»; (β) Πώς μπορούν αυτοί ‘να ευλογηθούν οπωσδήποτε’; (Γένεσις 22:15-18)
17 Αυτοί οι όσιοι ανήκουν στα «άλλα πρόβατα» που ο Ιησούς είπε ότι δεν ήταν από την «αυλήν ταύτην [Αβραμιαία]» στην οποία βρίσκεται το «μικρόν ποίμνιον» των 144.000. Κι’ όμως αυτός ο «πολύς όχλος» των οσίων γίνεται «μία ποίμνη» μ’ εκείνους που βρίσκονται στην «ποίμνη» γιατί φέρνονται σε στενή συντροφιά μ αυτούς τους κληρονόμους της βασιλείας του ουράνιου Πατέρα τους. (Ιωάννης 10:16· Λουκάς 12:32) Για να παραμείνουν σ’ αυτή τη «μία ποίμνη» μ’ αυτούς τους «οσίους» που βρίσκονται στη νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό με βάση τη θυσία του Χριστού, πρέπει κι αυτοί επίσης να εκδηλώσουν την οσιότητά τους στη βασιλεία του Κυρίου ημών Ιεχωβά Θεού και του Χριστού του.
18. (α) Ποια είναι η τωρινή αμοιβή για κείνους που αποδεικνύονται όσιοι; (β) Πώς μπορούμε να δείξουμε εκτίμηση για την οσιότητα του Θεού σ’ εμάς;
18 Μεγάλη είναι η τωρινή αμοιβή για όλους εκείνους που δείχνονται όσιοι. Από εκτίμηση για τον Ιεχωβά Θεό τον ουράνιο Βασιλιά, ο αρχαίος Βασιλιάς Δαβίδ είπε σ’ αυτόν: «Μετά οσίου όσιος θέλεις είσθαι.» (Ψαλμός 18:25· 2 Σαμουήλ 22:26) Και πάλι ο Δαβίδ είπε: «Ο Κύριος αγαπά κρίσιν, και δεν εγκαταλείπει τους οσίους αυτού.» (Ψαλμός 37:28) Οι Παροιμίες 2:8 μας διαβεβαιώνουν: ‘Φυλάττει την οδόν των οσίων αυτού.’ Ναι, ο Ιεχωβά είναι η ύψιστη έννοια της οσιότητας, και ο Χριστός του τον μιμείται τέλεια σ’ αυτή την ιδιότητα. Από εκτίμηση για την οσιότητα του Θεού σ’ εμάς μέσω του Χριστού, είθε κι εμείς, στη μέρα της κρίσεως, ν’ αποδείξουμε την ακλόνητη οσιότητά μας στον Ιεχωβά και στην ιδρυμένη βασιλεία του μέσω του Ιησού Χριστού, του πιο όσιου Υιού του!
ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ, ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ ΟΣΙΟΤΗΤΑ—
□ Με την αναγνώριση από τον Δαβίδ του Ιεχωβά σαν Βασιλιά;
□ Με την εκτέλεση της κρίσεως του Ιεχωβά πάνω στην άπιστη Ιερουσαλήμ;
□ Με την παράδοση από τον Θεό της Δαβιδικής βασιλείας στον Υιό του το 1914;
□ Με τη διεξαγωγή πολέμου στον ουρανό από τον Μεσσιανικό Βασιλιά;
□ Με τη δράση του χρισμένου υπολοίπου σήμερα;
□ Με την υποστήριξη που δίνει ο «πολύς όχλος» στο υπόλοιπο;
[Εικόνα στη σελίδα 16]
Όλες οι αγγελικές δυνάμεις, που δεν έμειναν όσιες στη βασιλεία του Θεού, εκδιώχθηκαν από τους ουρανούς όταν ο όσιος Υιός του Θεού άρχισε να βασιλεύει
[Εικόνα στη σελίδα 17]
Η οσιότητα στη Βασιλεία απαιτεί να είναι ένα άτομο θερμός κήρυκας αυτής της Βασιλείας σ’ άλλους