Η Σελήνη—Τι Ανεκαλύφθη;

ΗΤΑΝ βέβαιο ότι η μετάβασις του ανθρώπου στη σελήνη και η επιστροφή του θα παρουσίαζε μερικές εκπλήξεις. Επιστημονικώς, υπήρξαν αρκετές. Μια απ’ αυτές αφορούσε την ίδια τη σελήνη, που υπετίθετο ότι ήταν ένα σχετικώς απλό ουράνιο σώμα.

Αλλ’ αντιστρόφως. Ο Δόκτωρ Ρ. Τ. Άλλεμπυ, βοηθός διευθυντής της σεληνιακής επιστήμης της Εθνικής Διευθύνσεως Αεροναυτικής και Διαστήματος λέγει: «Ίσως το σημαντικώτερο πράγμα που μάθαμε είναι ότι η σελήνη είναι ένα πολυπλοκώτατο σώμα—όχι η απλή ‘σφαίρα’ που νόμιζαν πολλοί ότι ήταν. Οι αποστολές Απόλλων επανέφεραν πλήθος επιστημόνων στα σχεδιαστήριά των. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια για να εξέλθουν με νέες αντιλήψεις, που θα είναι γενικώς παραδεκτές.»

Ποικίλες Ανακαλύψεις

Εφ’ όσον η σελήνη δεν είναι μια απλή «σφαίρα,» τι θα πούμε για την ευρέως διαδομένη θεωρία ότι αρχικά η σελήνη εκσφενδονίσθηκε από τα ανώτερα στρώματα της γης; Μια πρόσφατη επιστημονική ανακοίνωσις λέγει: «Η ιδέα ότι η σελήνη απεσπάσθη από τα ανώτερα στρώματα της γης ουσιαστικά πέθανε ως συνέπεια των εξερευνήσεων ‘Απόλλων.’»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 4 Δεκεμβρίου 1972.

Σχετικά με τη σύνθεσι της σελήνης, η αποστολή ‘Απόλλων 16’ ανεκάλυψε ότι η ύλη της σελήνης είναι πλούσια σε αλουμίνιο και ασβέστιο. Μεταλλικός σίδηρος εμφανίζεται στους σεληνιακούς βράχους. Τα δείγματα βράχων του ‘Απόλλων 11’ έφεραν σε φως εξήντα οκτώ από τα γνωστά στοιχεία. Οι σεληνιακοί βράχοι αποτελούνται βασικώς από τις ίδιες πρώτες ύλες που αποτελούνται οι γήινοι βράχοι. Εν τούτοις, υπάρχει μια διαφορά—στις αναλογίες.

Λόγου χάριν, στους σεληνιακούς βράχους η αναλογία του ουρανίου προς το κάλιο είναι τέσσερες φορές μεγαλύτερη από τους συνήθεις γήινους βράχους. Το τιτάνιο είναι δυο φορές αφθονώτερο στους σεληνιακούς βράχους από τους πλουσιώτερους σε τιτάνιο γήινους βράχους. Όχι τα ίδια τα στοιχεία, αλλά οι συνδυασμοί των στοιχείων που βρέθηκαν στη σελήνη ήσαν πράγματι «μη γήινοι,» όπως το διετύπωσε ένας σεληνιακός επιστήμων: «Είναι το ίδιο αλφάβητο, αλλά σεληνιακή γραμματική.»

Μια ανακάλυψις, που έγινε από το ‘Απόλλων 12’ το 1969, ήταν η ύπαρξις μαγνητικού πεδίου στη σελήνη. Τα πρώτα μη επανδρωμένα διαστημόπλοια δεν είχαν ανακαλύψει κανένα σεληνιακό μαγνητισμό.

Οι θερμοκρασίες στη σελήνη βρέθηκαν να διακυμαίνωνται από 175 βαθμούς Κελσίου κάτω του μηδενός έως 120 βαθμούς Κελσίου άνω του μηδενός. Μια οπή που ανοίχθηκε στη σελήνη απεκάλυψε μια σταθερή αύξησι της θερμοκρασίας ανάλογα με το βάθος, περίπου τρεις βαθμούς κατά μέτρον. Αλλά για το αν ο πυρήν της σελήνης είναι μερικώς σε κατάστασι τήξεως ή σχετικά ψυχρός, υπάρχει ακόμη κάποια αμφιβολία. Μια σεισμική παρατήρησις έδειξε ότι ο πυρήν είναι μερικώς λυωμένος. Εν τούτοις, τα στοιχεία που έδωσαν τα μαγνητόμετρα στην επιφάνεια της σελήνης και στη σεληνιακή τροχιά, ωδήγησαν μερικούς επιστήμονας να πιστεύουν ότι το εσωτερικό της είναι σχετικά ψυχρό.

Σχετικά με την έρευνα για ανεπτυγμένη ζωή πέρα από τη γη, οι προσεδαφίσεις στη σελήνη έχουν κάμει σαφές ότι δεν βρέθηκε τίποτε, ούτε και το παραμικρό που να μοιάζει με ζωή. Έγιναν μελέτες με μικροσκόπια για να προσπαθήσουν να βρουν κάποια ζωντανή ύλη, ή κάτι που έζησε στο παρελθόν ή απολιθωμένη ύλη. Τίποτε δεν βρέθηκε στη σελήνη.

Διερωτηθήκατε ποτέ για την ηλικία της σελήνης; Βράχοι που ελήφθησαν από τις πρώτες αποστολές ‘Απόλλων’ υπολογίσθηκαν ότι είναι ηλικίας 3,3 έως 3,7 δισεκατομμυρίων ετών. Εν τούτοις, ένας βράχος μεγέθους λεμονιού υπολογίσθηκε ότι έχει ηλικία 4,2 έως 4,9 δισεκατομμυρίων ετών. Έτσι ο Επιστημονικός Κόσμος (στην Αγγλική) της 16 Φεβρουαρίου 1970 εσχολίασε: «Διάφοροι ερευνηταί επιβεβαίωσαν ότι η ηλικία της σελήνης είναι περίπου 4,6 δισεκατομμυρίων ετών. Η Γη και οι μετεωρίτες έχουν την ίδια περίπου ηλικία.»

Έτσι υπάρχει γενική συμφωνία ότι η ηλικία της σελήνης είναι η ίδια με την ηλικία ολοκλήρου του ηλιακού συστήματος, περιλαμβανομένης και της γης. Αυτή είναι μια αξιοσημείωτη επιβεβαίωσις της Βιβλικής αφηγήσεως στη Γένεσι 2:4 που υποδεικνύει ότι η γη και οι ουρανοί διαμορφώθηκαν στην ίδια γενική περίοδο χρόνου.

Δεν Ετέθη σε Τροχιά Τυχαίως

Ένα εξέχον γνώρισμα της σελήνης που απεκάλυψαν τα διαστημικά κατορθώματα του ανθρώπου είναι αυτό: Η σελήνη δεν είναι δυνατόν να έχη τοποθετηθή στην τροχιά της τυχαίως ή συμπτωματικώς. Σχολιάζοντας επάνω σ’ αυτήν την ανακάλυψι, ο Γουίλλιαμ Ρόυ Σέλτον γράφει στο βιβλίο Κατάκτησις της Σελήνης (στην Αγγλική):

«Είναι βασικό να ενθυμούμεθα ότι κάτι θα έπρεπε να τοποθετήση τη σελήνη στην περίπου κυκλική τροχιά που κάνει τώρα γύρω από τη γη. Όπως ακριβώς ένα διαστημόπλοιον ‘Απόλλων’ που κάνει τον γύρο της γης κάθε ενενήντα λεπτά και σε ύψος εκατόν εξήντα χιλιομέτρων πρέπει να έχη ωρισμένη κατεύθυνσι και ταχύτητα περίπου 30.000 χιλιόμετρα την ώρα για να παραμείνη στην τροχιά του, έτσι κάτι θα έπρεπε να δώση στη σελήνη την ακριβώς απαιτούμενη κατεύθυνσι και ταχύτητα ανάλογη με το βάρος της και το ύψος. Παραδείγματος χάριν, δεν θα μπορούσε να εκσφενδονισθή από τη γη με κάποια τυχαία ταχύτητα ή κατεύθυνσι. Το διαπιστώσαμε αυτό όταν για πρώτη φορά αρχίσαμε να δοκιμάζωμε να θέτωμε σε τροχιά τεχνητούς δορυφόρους. Ανακαλύψαμε ότι ο δορυφόρος που σχεδιάζαμε δεν θα είχε την αναγκαία φυγόκεντρο δύναμι για να διατηρήση τη λεπτή ισορροπία με τη βαρύτητα της γης που θα του επέτρεπε να παραμείνη στην επιθυμητή τροχιά, εκτός αν έφθανε σ’ ένα ωρισμένο ύψος με μια ωρισμένη ταχύτητα και σε μια ωρισμένη πορεία παράλληλη προς την επιφάνεια της γης.»

»Στο Ολντ Κέιττ Κανάβεραλ το βράδυ της 5ης Μαρτίου 1958, παραδείγματος χάριν, παρακολούθησα την εκτόξευσι του ‘Εξπλόρερ 2’ που είχε προγραμματισθή να είναι ο δεύτερος δορυφόρος των Η.Π.Α. επιτυχούς θέσεως σε τροχιά. Όλα εξελίχθησαν στην εντέλεια μέχρι του τετάρτου και τελικού σταδίου που επεχειρήθη για να επιτευχθή η απαιτούμενη ακριβής κατεύθυνσις, το ύψος και η ταχύτης. Σ’ αυτή την περίπτωσι ο δύσκολος συνδυασμός δεν επετεύχθη και ο δορυφόρος μας σύντομα ξαναβυθίσθηκε στην ατμόσφαιρα της γης. . . .

»Η απαιτούμενη για μια τροχιά ταχύτης αλλάσσει κάθε φορά που μεταβάλλεται είτε το ύψος είτε το βάρος του σχεδιαζομένου δορυφόρου, εφόσον αντικείμενα μεγαλυτέρας αποστάσεως από τη γη απαιτούν περισσότερο χρόνο περιφοράς γύρω από τη γη. Για την απόστασι και το βάρος της σελήνης, αυτός ο χρόνος, που λέγεται περίοδος τροχιάς, είναι κατά προσέγγισιν 27.3 μέρες. Το σημείο—που σπανίως λαμβάνεται υπ’ όψιν εν σχέσει με την προέλευσι της σελήνης—είναι το ότι είναι εξαιρετικά απίθανο ότι κάποιο αντικείμενο απλώς θα συναντούσε τυχαίως τον ορθό συνδυασμό των απαιτουμένων παραγόντων για να παραμείνη σε τροχιά. ‘Κάτι’ έπρεπε να θέση τη σελήνη στο ύψος της, στην πορεία της και στην ταχύτητα της. Το ερώτημα είναι: Ποιο ήταν αυτό το κάτι;»

Προσδιορίζοντας «Αυτό το Κάτι»

Είναι «αυτό το κάτι» που έθεσε τη σελήνη σε μόνιμη τροχιά κάποια άλογη δύναμις; Λάβετε υπ’ όψιν όχι μόνο τη σελήνη μας αλλά, καθώς ατενίζομε στο διάστημα, όλα τα ουράνια σώματα. Παρατηρούμε ύλη σε κίνησι. Πώς συνέβη αυτό, ιδιαιτέρως εφ’ όσον ένα υλικό σώμα, αν αφεθή ελεύθερο, αδρανεί, δεν κινείται; Και για να τεθή η ύλη σε κίνησι, δεν πρέπει να λάβη μια ώθησι; Επιπλέον, αυτή η ωθούσα δύναμις πρέπει να προέλθη έξω από την ύλη, εφ’ όσον η ύλη δεν τίθεται σε κίνησι μόνη της.

Καθώς παρατηρούμε αυτά τα υλικά σώματα στο διάστημα, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι η πορεία της κινήσεώς των είναι κυκλική. Και τόσο θαυμασίως κανονική και ακριβής είναι η κίνησις στην τροχιά των, ώστε οι άνθρωποι μπορούν να ναυσιπλοούν παρατηρώντας τον ήλιο, τη σελήνη, τους πλανήτες και τ’ αστέρια. Υπολογισμοί μπορεί να γίνουν πολύ προηγουμένως σχετικά με την ακριβή θέσι των ουρανίων σωμάτων σε δεδομένη στιγμή. Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου λέγει: «Ο ναυτικός έχει μαζί του ένα βιβλίο που λέγεται Ναυτικό Ημερολόγιο. Αυτό το βιβλίο δίνει την ακριβή θέσι κάθε ουρανίου σώματος σε καθωρισμένες ώρες και ημερομηνίες. Λέγει τη θέσι του ουρανίου σώματος σαν να επρόκειτο να πέση κατ’ ευθείαν στη γη σε κάποια στιγμή. Παρατηρώντας από τα πλοία τη διεύθυνσι ενός αστέρος και μετρώντας τη γωνία του υπεράνω του ορίζοντος, ο ναυτικός μπορεί να υπολογίση πόσο μακρυά βρίσκεται από την επίγεια προβολή του αστέρος.»

Όταν συλλογιζώμεθα όλα αυτά τα πράγματα—την ύλη σε κίνησι, την ακριβή κυκλική κίνησι, και ούτω καθ’ εξής—η ένδειξις είναι ότι υπάρχει μια εξωτερική δύναμις που κανονίζει και κατευθύνει, δηλαδή, κάποιος που γνωρίζει την ακριβή κατεύθυνσι, ύψος και ταχύτητα που απαιτούνται για να παραμείνη μονίμως σε τροχιά ένα ουράνιο σώμα. Πρέπει να υπάρχη ένας Νομοθέτης που κυβερνά τις κινήσεις αυτής της αδρανούς ύλης. Πρέπει να υπάρχη μια διάνοια που κάνει να κινούνται και να παραμένουν στην τροχιά τους αυτά τα σώματα, όπως είναι η σελήνη μας.

Έτσι βλέπομε ότι αυτή η δύναμις πίσω από την κίνησι της ύλης δεν θα μπορούσε να είναι απλώς ένα «κάτι» χωρίς διάνοια. Πρέπει να υπάρχη ένας νοήμων Σχεδιαστής ο οποίος έθεσε όλα αυτά τα υλικά σώματα σε σχέσι μεταξύ τους, και ο οποίος τα συντόνισε έτσι, ώστε να μη γίνεται σύγκρουσις. Ο επιφανής επιστήμων Αλβέρτος Αϊνστάιν είπε κάποτε: «Μου είναι αρκετό να βλέπω το μυστήριο της συνειδητής ζωής να διαιωνίζεται χωρίς τέλος· να σκέπτωμαι τη θαυμαστή δομή του σύμπαντος, την οποίαν αμυδρώς δυνάμεθα να συλλάβωμεν, και να προσπαθώ ταπεινά να εννοήσω έστω και ένα απειροελάχιστο μέρος της νοημοσύνης που εκδηλώνεται στη φύσι.»

Έτσι όλη η «φύσις» όπως την αποκαλούν οι κοσμικοί επιστήμονες, αποκαλύπτει νοημοσύνη. Και όπου υπάρχει νοημοσύνη, υπάρχει προσωπικότης συνδεδεμένη με πρόσωπον. Και αυτό το Πρόσωπον, που είναι η μεγάλη ενεργός δύναμις πίσω από την κίνησι της ύλης, που είναι η ίδια αδρανής, της έδωσε την αρχική της ώθησι και την κατηύθυνε στην κυκλική της πορεία κινήσεως. Όταν παρατηρούμε τα υπερμεγέθη υλικά σώματα που κινούνται, αυτός πρέπει να είναι Πανίσχυρος.

Αυτό το πρόσωπο καλείται στην Αγία Γραφή «Θεός.» Ο αρχαίος ψαλμωδός ανεγνώρισε ότι οι ουρανοί ώφειλαν να έχουν ένα Σχεδιαστή και Ποιητή: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού.» Και ο Χριστιανός απόστολος Παύλος επίσης κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα όταν είπε: «Διότι πας οίκος κατασκευάζεται υπό τινος· ο δε κατασκευάσας τα πάντα, είναι ο Θεός.»—Ψαλμ. 19:1· Εβρ. 3:4.

Σχετικά μ’ αυτό το νοήμον Πρόσωπο, που καθώρισε τη σχέσι που έπρεπε να έχη ο ήλιος και η σελήνη προς τη γη, η Βίβλος λέγει: «Και έκαμεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν διά να εξουσιάζη επί της ημέρας, και τον φωστήρα τον μικρότερον διά να εξουσιάζη επί της νυκτός· και τους αστέρας.»—Γέν 1:16.

Κατασκευασμένη να Είναι ο «Μικρότερος Φωστήρ»

Μια άλλη εξέχουσα ανακάλυψις της σεληνιακής εξερευνήσεως είναι ότι η σελήνη προωρίσθηκε να είναι «μικρότερος φωστήρ.» Η εξερεύνησις της σελήνης απεκάλυψε εκείνο που καλείται «Η εκπληκτικώς άφθονος ύαλος.»

Μια εξέτασις της επιφανείας της σελήνης ωδήγησε στον υπολογισμό ότι περίπου 50 τοις εκατό του «εδάφους» της αποτελείται από μικροσκοπικούς κόκκους από γυαλί. Το γυαλί μπορεί να βρεθή σε ποικίλα σχήματα. Μερικά στρογγυλά, μερικά ελλειψοειδή, άλλα σχήματος σταγόνος ή φιάλης. Οι γυάλινες σφαίρες ποικίλλουν σε μέγεθος από μικροσκοπικούς κόκκους έως μικρές μπίλλιες και είναι εξαιρετικά στιλπνές όταν πέφτη το φως επάνω τους.

Ακόμη και οι βράχοι της σελήνης δείχνουν ότι έγιναν για ν’ αντανακλούν φως, διότι είναι διάστικτοι με μικρά κοιλώματα επικαλυμμένα με ύαλο. Όταν ο μελετητής της διαστημικής εξερευνήσεως Γ. Ρ. Σέλτον έρριξε την πρώτη του ματιά στους σεληνιακούς βράχους, είπε ότι περιεργάσθηκε ένα βράχο σχήματος λεμονιού με θραύσματα γυαλιού σαν κοσμήματα. «Ο ίδιος, ο βασικός βράχος φαινόταν σαν γκρίζο ξυλοκάρβουνο. Κάποιος που ήταν κοντά μου είπε ότι αν τον έβλεπε σ’ ένα πάρκιν δεν θα ενδιαφερόταν να τον μαζέψη από κάτω. Αλλ’ εγώ θα το έκανα. Αυτομάτως θα μου διεγείρετο η περιέργεια από τα λαμπερά θραύσματα που με ατένιζαν σχεδόν σαν να ήσαν ζωντανά.»—Κατάκτησις της Σελήνης.

Ναι, μερικά από τα γυάλινα σφαιροειδή κομματάκια λαμποκοπούσαν από τους γκρίζους βράχους της σελήνης σαν μικροσκοπικά διαμάντια! Και μερικοί από τους βράχους είναι σκεπασμένοι με σκόρπιες σταγόνες γυαλιού και μοιάζουν σαν να έχουν ένα γυάλινο λούστρο.

Είναι ασυνήθιστο το ότι τόσο πολύ μέρος της επιφανείας της σελήνης αποτελείται από γυαλί, καθ’ όσον πολύ λίγο γυαλί βρίσκεται φυσικώς στο έδαφος της γης. Γιατί, λοιπόν, τόσο πολύ γυαλί στη σελήνη; Διότι η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι η σελήνη έγινε από τον Θεό για να χρησιμεύη ως ένας «μικρότερος φωστήρ» ή ‘φως της νύχτας.’ Οι μικροσκοπικές γυάλινες χάντρες ενεργούν όπως οι γυάλινες χάντρες στους οδικούς ανακλαστήρες που συλλαμβάνουν το φως των αυτοκινήτων και λαμποκοπούν. Το γυάλινο λούστρο των βράχων συντελεί επίσης στις ανακλαστικές ιδιότητες της σελήνης, καθώς και η γυάλινη επικάλυψις των κοιλωμάτων των βράχων.

Πράγματι, οι ανακαλύψεις οι σχετικές με τη σελήνη επιβεβαιώνουν εκείνο που η Βίβλος λέγει γι’ αυτήν: Ότι δημιουργήθηκε από τον Θεό, ότι επρόκειτο να είναι προς όφελος του ανθρώπου και να χρησιμεύη ως φωστήρ.

Οι πύραυλοι, όμως, του ανθρώπου προχώρησαν και πέρα από τη σελήνη, ακόμη και σε άλλους πλανήτες. Τι απεκάλυψαν οι πλανητικές αυτές έρευνες;

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Από τις εξερευνήσεις του διαστήματος που έκαμαν οι άνθρωποι έμαθαν ότι για να θέσουν έναν πύραυλο σε τροχιά γύρω από τη γη απαιτείται ακρίβεια στο ύψος και στην ταχύτητα. Τι θα πούμε, λοιπόν για τη σελήνη στην τροχιά της γύρω από τη γη; Κι’ αυτή επίσης απαιτεί ακρίβεια που δεν θα μπορούσε να συμβή τυχαίως.

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Ένα μυστικό που έμαθε ό άνθρωπος είναι ότι οι μικρές γυάλινες σφαίρες, όπως αυτή που μεγεθύνθηκε 3.300 φορές, αποτελούν το 50 τοις εκατό του επιφανειακού εδάφους τής σελήνης