Τηρείτε Καθαρότητα Όταν Φέρνετε Δώρα
«Απόδοτε εις τον Κύριον την δόξαν του ονόματος αυτού· λάβετε προσφοράς και εισέλθετε εις τας αυλάς αυτού. Προσκυνήσατε τον Κύριον εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού.»—Ψαλμ. 96:8, 9
1, 2. Γιατί πρέπει ο λαός του Θεού να είναι αγνός, και πώς ενετυπώθη αυτό στους Ισραηλίτες;
Η ΑΓΙΟΤΗΣ, η αγνότης ή καθαρότης του Ιεχωβά απαιτεί από τον λαό του να παραμένη αγνός. (1 Πέτρ. 1:14-16) Αυτό το γεγονός ενετυπώθη βαθιά στους Ισραηλίτες μέσω των προμηθειών του Μωσαϊκού νόμου. Έπρεπε να παραμένουν χωριστοί από τις ανήθικες και υποβιβαστικές συνήθειες των γύρω εθνών και ν’ αποφεύγουν, ει δυνατόν, να εγγίζουν ένα νεκρό σώμα ή κάτι άλλο που θα τους μόλυνε, και να μην τρώγουν ζώα που ήσαν ακάθαρτα.—Λευιτ. 11:4-8, 10-20, 24, 25· 18:3-24.
2 Οι Ισραηλίτες, όταν ευρίσκοντο σε στρατιωτικές εξορμήσεις, ήσαν κάτω από την εντολή να τηρούν καθαρότητα στο στρατόπεδό τους. Ο Νόμος δήλωνε: «Θέλει είσθαι άγιον το στρατόπεδόν σου· δια να μη βλέπη [ο Ιεχωβά] ακαθαρσίαν τινά εν σοι, και αποστρέψη από σου.» (Δευτ. 23:14) Αν ένας Ισραηλίτης εμολύνετο με κάποιον τρόπο, έπρεπε να ‘πλύνη τα ιμάτια αυτού και να είναι ακάθαρτος έως εσπέρας.’ (Λευιτ. 11:40) Ακόμη και το πλύσιμο δεν ήταν επαρκές. Μόνο όταν η νέα μέρα θα πλησίαζε στη δύσι της, σύμφωνα με τον Εβραϊκό τρόπο μετρήσεως των ημερών, θα είχε το άτομο μια κατάλληλη στάσι ενώπιον του Ιεχωβά. Στη διάρκεια της περιπλανήσεως του Ισραήλ στην έρημο, όταν το στρατόπεδο αριθμούσε εκατομμύρια, η υποστήριξις της θείας αρχής περί καθαρότητος δεν ήταν μικρό ζήτημα.
3. Σε ζητήματα καθαρότητος, τι ευθύνη είχαν οι Ααρωνικοί ιερείς;
3 Ένας Ισραηλίτης, για να προσφέρη μια ευπρόσδεκτη θυσία, έπρεπε να είναι εθιμοτυπικώς καθαρός. (Λευιτ. 15:31) Ήταν καθήκον των ιερέων να υποστηρίζουν την αρχή καθαρότητος του Θεού, διατηρώντας αγνότητα οι ίδιοι και βοηθώντας τους συμπατριώτες τους Ισραηλίτες να βρίσκωνται σε μια ευπρόσδεκτη κατάστασι για να παρουσιάζουν προσφορές που θα είχαν τη θεία επιδοκιμασία.—Μαλ. 2:7.
4. Πώς έβλεπε ο Ιεχωβά Θεός τις θυσίες των Ισραηλιτών που δεν ανταπεκρίνοντο στις απαιτήσεις του;
4 Όταν οι Ισραηλίτες αγνοούσαν τις θείες απαιτήσεις περί κατάλληλης διαγωγής, οι θυσίες τους, όχι μόνο ήσαν χωρίς σημασία, αλλά ήσαν στην πραγματικότητα αηδιαστικές για τον Ιεχωβά Θεό. Οι Γραφές μάς λέγουν: «Η θυσία των ασεβών είναι βδέλυγμα εις τον Κύριον· αλλ’ η δέησις των ευθέων ευπρόσδεκτος εις αυτόν.» (Παρ. 15:8) «Όστις δε σφάζει βουν, είναι ως ο φονεύων άνθρωπον· όστις θυσιάζει αρνίον, ως ο κόπτων κυνός λαιμόν· όστις προσφέρει προσφοράν εξ αλφίτων, ως ο προσφέρων αίμα χοίρειον· όστις θυμιάζει, ως ο ευλογών είδωλον. Ναι, αυτοί εξέλεξαν τας οδούς αυτών, και η ψυχή αυτών ηδύνεται εις τα βδελύγματα αυτών.»—Ησ. 66:3.
5. Γιατί πρέπει εμείς σήμερα να ενδιαφερόμενα για τη στάσι μας ενώπιον του Θεού;
5 Οι δίκαιες αρχές που ήσαν ενσωματωμένες στον νόμο του Θεού προς τον Ισραήλ δεν άλλαξαν. Εφαρμόζονται σε όλους τους καιρούς, σε όλες τις περιστάσεις και κάτω από όλες τις συνθήκες. Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα πρέπει να εξετάσουν σοβαρά τη στάσι τους ενώπιον του Θεού. Κάθε άτομο πρέπει να ερωτήση τον εαυτό του: ‘Προσπαθώ να παραμένω καθαρός διανοητικώς, ηθικώς, φυσικώς και πνευματικώς; Συμβάλλω προσωπικά στην καθαρότητα της Χριστιανικής εκκλησίας—μια καθαρότητα που την κάνει να εξέχη σε αντίθεσι με μια πονηρή, ακάθαρτη γενεά; Δείχνει ο τρόπος με τον οποίον φροντίζω και χρησιμοποιώ το σπίτι μου και τα άλλα μου αποκτήματα, περιλαμβανομένου και του σώματός μου, στενή προσκόλλησι στην οδό του Ιεχωβά; Αληθεύει αυτό για ολόκληρο τον τρόπο της ζωής μου;’ Η καταφατική μας απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα θα έδειχνε ότι προσπαθούμε ν’ ακολουθούμε τη θεόπνευστη παρότρυνσι να φυλαγώμεθα «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος.»—2 Κορ. 7:1.
ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
6. Τι έλεγε ο Νόμος σχετικά με το χριστήριον έλαιον;
6 Η διάταξις σχετικά με το χριστήριον έλαιον που περιείχετο στο Μωσαϊκό νόμο διασαφηνίζει, επίσης, τη σπουδαιότητα της τηρήσεως των αρχών του Θεού περί αγιότητος. Όταν εδόθη στον Μωυσή η ειδική συνταγή για την κατασκευή του χριστηρίου ελαίου, ο Μωυσής έλαβε επίσης αυστηρούς κανόνες σχετικά με τη χρήσι αυτής της ουσίας. Διαβάζομε τα εξής: «Τούτο θέλει είσθαι εις εμέ άγιον χριστήριον έλαιον εις τας γενεάς σας· επί σάρκα ανθρώπου δεν θέλει χυθή ουδέ θέλετε κάμει όμοιον αυτού κατά την σύνθεσιν αυτού· τούτο είναι άγιον και άγιον θέλει είσθαι εις εσάς· όστις συνθέση όμοιον αυτού ή όστις βάλη εξ αυτού επί αλλογενή, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού αυτού.» (Έξοδ. 30:31-33) Αν κάποιος δεν εσέβετο τον ιερό σκοπό του χριστηρίου ελαίου έπρεπε να τιμωρηθή με την εσχάτη των ποινών.
7. Ποια ζωτικά μαθήματα μπορούμε να αντλήσωμε από τις θείες εντολές σχετικά με το χριστήριον έλαιον;
7 Αυτό παρέχει ζωτικά μαθήματα για μας. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι το έλαιον αντιπροσωπεύει το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά. (Παράβαλε με Ζαχαρίαν 4:2-6.) Όχι με χριστήριον έλαιον, αλλά με άγιο πνεύμα εχρίσθη ο μέγας Βασιλεύς—Ιερεύς Ιησούς Χριστός. (Ματθ. 3:16, 17· Λουκ. 4:18· Εβρ. 1:8, 9) Αληθινά, λοιπόν πρέπει να τρέφωμε τον ύψιστο σεβασμό για το πνεύμα του Θεού, κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε για ν’ ακολουθήσωμε την οδηγία του. Αυτό περιλαμβάνει να τηρούμε μια αγαθή συνείδησι έτσι ώστε να μην ‘λυπούμε το πνεύμα.’ (Εφεσ. 4:30) Επί πλέον, αφού μέσω του πνεύματός του ο Ιεχωβά Θεός εποικοδομεί τη Χριστιανική εκκλησία, πρέπει να προσέχωμε να μην αποδίδουμε την τιμή σε ανθρώπους για ό,τι επιτελείται. (1 Κορ. 3:5, 6) Η σταθερή μας πίστις στις θεόπνευστες προφητείες, επίσης, είναι μια επιβεβαίωσις του ότι έχομε μια κατάλληλη στάσι προς το πνεύμα που είναι υπεύθυνο για εκείνες τις προφητείες. (2 Πέτρ. 1:21) Δείχνουν τα λόγια μας και οι ενέργειές μας ότι προσμένομε ‘νέους ουρανούς και νέα γη’ και ότι θέλομε όσο το δυνατόν περισσότεροι να μάθουν γι’ αυτή τη μεγαλειώδη ελπίδα;—2 Πέτρ. 3:13, 14.
8. Τι ώριζε ο Νόμος σχετικά με το θυμίαμα;
8 Όπως και στην περίπτωσι του χριστηρίου ελαίου, ο νόμος του Θεού στον Ισραήλ περιέγραφε συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με το θυμίαμα. Η Αγία Γραφή, αφού καταγράφει τα συστατικά και τη μέθοδο που έπρεπε να χρησιμοποιηθή στην προετοιμασία του θυμιάματος, λέγει: «Τούτο θέλει είσθαι εις εσάς αγιώτατον. Κατά δε την σύνθεσιν του θυμιάματος τούτου, το οποίον θέλεις κάμει, σεις δεν θέλετε κάμει εις εαυτούς· άγιον θέλει είσθαι εις σε δια τον Κύριον· όστις κάμη όμοιον αυτού δια να μυρίζηται αυτό, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού αυτού.» (Έξοδ. 30:34-38) Μ’ αυτό τον τρόπο, απαγορευόταν αυστηρά η βέβηλη χρήσις του αγίου θυμιάματος. Τι μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτό;
9. (α) Τι μαθαίνομε από τα εδάφια Ψαλμός 141:2 και Αποκάλυψις 5:8 σχετικά με τη σπουδαιότητα του θυμιάματος; (β) Πώς μπορούμε να δείξωμε ότι εκτιμούμε το προνόμιο της προσευχής;
9 Το θυμίαμα εξεικόνιζε τις ευπρόσδεκτες προσευχές που κάνουν οι πιστοί δούλοι του Θεού. Αυτή η αλήθεια εκφράζεται στο εδάφιο Ψαλμός 141:2: «Ας κατευθυνθή ενώπιόν σου η προσευχή μου ως θυμίαμα· η ύψωσις των χειρών μου ας γείνη ως θυσία εσπερινή.» Επίσης, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως (5:8), διαβάζομε ότι το θυμίαμα εξεικονίζει ‘τας προσευχάς των αγίων.’ Πόσο σπουδαίο είναι να εκτιμούμε εξαιρετικά το προνόμιο της προσευχής! Μπορούμε να δείξωμε αυτή την εκτίμησι με το να προσευχώμεθα τακτικά, κάνοντας τα αιτήματά μας σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. (1 Ιωάν. 3:21, 22· 5:14, 15) Ιδιοτελείς προσευχές, ή προσευχές που υποκινούνται από εσφαλμένο ελατήριο, θα μπορούσαν να παραβληθούν με την κακή χρήσι του θυμιάματος και δεν θα ετύγχανον ευνοϊκής ακροάσεως από τον ουράνιο Πατέρα μας.—Ιακ. 4:3.
10. Ποια συμβουλή μας δίνουν οι Γραφές σχετικά με το ποιος μπορεί ν’ αντιπροσωπεύη την εκκλησία σε προσευχή;
10 Επειδή η προσευχή είναι ένα τόσο ζωτικό μέρος της αληθινής λατρείας, οι άνδρες που εκπροσωπούν την εκκλησία σε προσευχή πρέπει να είναι υποδειγματικοί. Ο απόστολος Παύλος απηύθυνε αυτή τη θεόπνευστη συμβουλή στον Τιμόθεο: «Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες εν παντί τόπω υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού.» (1 Τιμ. 2:8) Αμόλυντοι από πράξεις απιστίας προς τον Θεό και τους ανθρώπους, και απαλλαγμένοι από αισθήματα κακής θελήσεως, αυτοί οι άνδρες θα μπορούσαν κατάλληλα να αντιπροσωπεύουν την εκκλησία. Σε αρμονία με τη σοβαρότητα της προσευχής, πρέπει να προσέχωμε ώστε να μην περιπλανάται η διάνοιά μας όταν άλλοι κάνουν αιτήματα στον Ιεχωβά Θεό προς όφελός μας.
11, 12. (α) Τι είναι μια ευχή; (β) Σύμφωνα με τον Νόμο, πόσο σοβαρή ήταν η αποτυχία εκπληρώσεως μιας ευχής;
11 Στενά συνδεδεμένη με τη διευθέτησι της προσφοράς θυσιών ήταν η πρόνοια του Νόμου σχετικά με τις ευχές. Οι Ισραηλίτες είχαν λάβει την εξής εντολή: ‘Κάμετε προσφοράν δια πυρός προς τον Κύριον, ολοκαύτωμα, ή θυσίαν εις εκπλήρωσιν ευχής.’ (Αριθ. 15:3) Πολλές ευχές εγίνοντο ως έκκλησι στον Θεό για την εύνοιά του και τη βοήθειά του. Υπό τον όρο ότι ο Ύψιστος θα παραχωρήση το αίτημα, εκείνος που έκανε την ευχή, εθελοντικά υπεχρέωνε τον εαυτό του να κάνη κάτι ειδικό ή ν’ απέχη από κάποια δραστηριότητα στην οποία άλλως είχε το δικαίωμα να εισέλθη.
12 Πράγματι, η ευχή είχε την ισχύ του όρκου. Η αποτυχία εκπληρώσεως της ευχής ήταν πολύ σοβαρό ζήτημα, όπως μπορεί να φανή από την ακόλουθη δήλωσι στον Νόμο: « Όταν ευχηθής ευχήν προς Κύριον τον Θεόν σου, δεν θέλεις βραδύνει να αποδώσης αυτήν· διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει εξάπαντος εκζητήσει αυτήν παρά σου, και θέλει είσθαι αμαρτία εις σε. Εάν όμως δεν θέλης να ευχηθής, δεν θέλει είσθαι αμαρτία εις σε.»—Δευτ. 23:21, 22.
13. Σε αρμονία με τον νόμο του Θεού σχετικά με τις ευχές, τι πρέπει ν’ αληθεύη σχετικά με τα λόγια μας ως Χριστιανών;
13 Η αρχή που μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτό είναι ότι ο ουράνιος Πατέρας μας αναμένει από μας να είμεθα ειλικρινείς και ευθείς σε όλες τις πλευρές της ζωής μας. Η επιθυμία μας πρέπει να είναι όμοια με την επιθυμία του ψαλμωδού Δαβίδ: «Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου και η μελέτη της καρδίας μου ενώπιόν σου, Κύριε, φρούριόν μου και λυτρωτά μου.» (Ψαλμ. 19:14) Όταν συμβαίνη αυτό, θ’ ακολουθούμε τη συμβουλή του μαθητού Ιακώβου: «Έστω υμών το ναι ναι, και το ου ου δια να μη πέσητε υπό κρίσιν.» (Ιακ. 5:12) Ναι, ο λόγος μας πρέπει να είναι τόσο έγκυρος όσο ένα υπογεγραμμένο έγγραφο. Οι άλλοι πρέπει να είναι βέβαιοι ότι ο λόγος μας είναι αξιόπιστος, ότι μπορούν να βασίζωνται σ’ αυτόν. Αφού ο Ιεχωβά αναμένει από τους δούλους του να ‘μιλούν αλήθεια έκαστος μετά του πλησίον αυτού,’ εκείνος που στερείται ειλικρίνειας ή εντιμότητος δεν θα μπορούσε να αναμένη από τον Ύψιστο να δεχθή ευπρόσδεκτα τα δώρα του.
14, 15. (α) Ποια διευθέτησι για τις εορτές περιέγραφε ο Νόμος; (β) Έχουν αυτές οι εορτές το παράλληλό τους στις Χριστιανικές συνελεύσεις σήμερα, και τι λέγουν τα εδάφια 1 Κορινθίους 5:7, 8 σχετικά μ’ αυτό;
14 Υπάρχει ακόμη ένας άλλος τομεύς Χριστιανικής δραστηριότητος, στον οποίον καλά θα κάνωμε να εξετάσωμε τι ώριζε ο Νόμος. Ο Ιεχωβά διέτασσε τον λαό του Ισραήλ να τηρή ετήσιες εορτές. Κάθε Ισραηλίτης άρρην έπρεπε να παρευρίσκεται σ’ αυτές. (Δευτ. 16:16) Για πολλούς, αυτό εσήμαινε μεγάλο ταξίδι, με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς όταν βρίσκεται μακρυά από το σπίτι του. Σήμερα μπορεί να παρακολουθούμε δύο ή τρεις συνελεύσεις ετησίως, και η παρακολούθησίς μας μπορεί να περιλαμβάνη κάποια θυσία. Καταβάλλομε την απαιτουμένη προσπάθεια να παρακολουθούμε συνελεύσεις επειδή θέλομε ν’ απολαμβάνουμε συναναστροφή με τους αδελφούς μας και τη γενναιόδωρη προμήθεια πνευματικής τροφής;
15 Ασφαλώς, περισσότερα περιλαμβάνονται από το να εκτιμούμε απλώς τις συνελεύσεις του λαού του Θεού. Γιατί; Διότι δεν περιοριζόμεθα στην τήρησι ειδικών ημερών και εορτών όπως οι Ισραηλίτες. (Κολ. 2:16, 17) Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας και αληθείας.» (1 Κορ. 5:7, 8) Ο Ιησούς Χριστός, ως η πραγματικότης του Πασχαλίου αμνού, εθυσιάσθη μόνο μια φορά. Έτσι, ολόκληρη η πορεία της ζωής μας ως Χριστιανών παραβάλλεται με την εορτή των αζύμων. Είμεθα πρόθυμοι να απομακρύνουμε ό,τι είναι αμαρτωλό για να διατηρήσωμε προσωπική εκκλησιαστική αγνότητα; Η καθημερινή τήρησις των δικαίων απαιτήσεων του Θεού είναι απολύτως αναγκαία για να είναι η υπηρεσία μας ευπρόσδεκτη σ’ αυτόν.
ΤΟ ΒΑΘΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΓΙΑ ΜΑΣ
16. (α) Μέσω ποιου ο Ιεχωβά έδωσε ισχυρή συμβουλή τον πέμπτο αιώνα π.Χ.; (β) Εκείνο τον καιρό, ποιες ήσαν οι συνθήκες σχετικά με την κυριαρχία;
16 Επειδή το γεγονός ότι ο Ιεχωβά μάς προσκαλεί να φέρωμε ενώπιόν του τις προσφορές μας δεν είναι για δικό του όφελος αλλά, αντιθέτως, για τη δική μας αιώνια ευημερία, καλά θα κάνωμε να προσέξωμε τις στοργικές προειδοποιήσεις του σχετικά με το τι είναι εκείνο που κάνει τα δώρα μας ευπρόσδεκτα. Στον πέμπτο αιώνα π.Χ., μέσω του προφήτου του Μαλαχία, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε ισχυρές προτροπές σχετικά μ’ αυτό σ’ εκείνους που ωμολογούσαν ότι Τον ελάτρευαν. Εκείνο τον καιρό κυβερνούσε η Περσική Παγκόσμια Δύναμις. Περιοχές που εκυβερνώντο κάποτε από μικρές βασιλείες ευρίσκοντο κάτω από επαρχιακή διοίκησι, με κυβερνήτες που εκπροσωπούσαν τον Πέρση μονάρχη. Για να είναι οι κυβερνήτες ικανοί να διατηρούν αυτοκρατορική εξουσία και να συλλέγουν τους φόρους για την αυτοκρατορική περιουσία, τους είχε δοθή δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους πολίτες των αντιστοίχων επαρχιών τους. Έχοντας υπ’ όψιν τους τη μεγάλη εξουσία του κυβερνήτη, οι πολίτες, ως επί το πλείστον, πλήρωναν τους φόρους τους και έφερναν μάλιστα και ένα επί πλέον δώρο γι’ αυτόν. Δεν ήθελαν να εγείρουν τη δυσαρέσκειά του και να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους.
17. Στις ημέρες του Μαλαχία, πώς ο λαός Ισραήλ και οι ιερείς τους απετύγχαναν στο ζήτημα της παρουσιάσεως ευπροσδέκτων προσφορών στον Ιεχωβά;
17 Σε αντιπαραβολή μ’ αυτή την αφήγησι, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την καταλληλότητα του λόγου του Ιεχωβά μέσω του Μαλαχίου. Ο Ύψιστος διαμαρτυρήθηκε στους Ισραηλίτες. Μέσω του Μαλαχία, τόνισε πόσο αμαρτωλό ήταν από μέρους του λαού να φέρνη τυφλά, χωλά και άρρωστα ζώα για θυσία και πόσο αμαρτωλό ήταν από μέρους των ιερέων να δέχωνται αυτές τις μολυσμένες προσφορές. Κατόπιν ήλθε η πρόκλησις: «Πρόσφερε τώρα τούτο [την προσφοράν σου] εις τον αρχηγόν σου· θέλει άραγε ευαρεστηθή εις σε ή υποδεχθή το πρόσωπόν σου;» (Μαλ. 1:7, 8) Δεν χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία εκ μέρους των Ισραηλιτών για ν’ αντιληφθούν το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα που θα είχε μια τέτοια πορεία σε σχέσι μ’ έναν ανθρώπινο κυβερνήτη. Πώς, λοιπόν, μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα ελάμβαναν την επιδοκιμασία του μεγάλου Βασιλέως Ιεχωβά; Απλώς δεν θα την ελάμβαναν. Ήταν για τα δικά τους καλύτερα συμφέροντα σωστό να ενεργήσουν σε αρμονία με την ενθάρρυνσι του Μαλαχία: «Και τώρα λοιπόν δεήθητε του Θεού δια να ελεήση ημάς.» (Μαλ. 1:9) Μόνο αν ζούσαν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά μπορούσαν να επανακτήσουν τη θεία επιδοκιμασία.
18. Πώς θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να γίνουν ένοχοι αποτυχίας όπως αυτή των Ισραηλιτών στον καιρό του Μαλαχία;
18 Σήμερα πρέπει να φροντίζωμε να ωφελούμεθα από τα διδακτικά παραδείγματα που είναι γραμμένα στις Άγιες Γραφές. (Ρωμ. 15:4) Δεν μπορούμε να υποκρινώμεθα ότι κάνομε γενναιόδωρες προσφορές, όπως έκανε ο Ανανίας και η Σαπφείρα, ενώ στην πραγματικότητα επιδιώκομε τα δικά μας ιδιοτελή συμφέροντα. (Πράξ. 5:1-11) Δεν θα ήταν κατάλληλο να χρησιμοποιούμε τις δυνάμεις μας, τους υλικούς μας πόρους και τις ικανότητές μας σε τέτοιο βαθμό για δική μας ευχαρίστησι ώστε, στην ουσία, να μη μένη τίποτε για να προσφέρωμε υλική και πνευματική βοήθεια στους άλλους. Αυτό θα ήταν σαν να λέμε στον Ιεχωβά: ‘Σου δίνω ό,τι μου απομένει.’ Δεν θα ήταν προσβλητικό αυτό; Θ’ αναμέναμε πραγματικά να δη με εύνοια μια τέτοια υπηρεσία; Πόσο σαφές είναι ότι ολόκληρος ο τρόπος της ζωής μας, η καθημερινή μας διαβίωσις, η στάσις μας και τα ελατήριά μας, είναι συνδεδεμένα με τις προσφορές μας στον Ιεχωβά! Πρέπει να διατηρούμε αγνότητα σε όλες τις απόψεις.
19. Τι μπορεί να μας βοηθήση να καθορίσωμε αν δίνωμε το καλύτερό μας στον Ιεχωβά;
19 Όπως οι Ισραηλίτες, έτσι κι εμείς, είθε ‘έκαστος να δίδη κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν του Κυρίου.’ (Δευτ. 16:17) Ας αναλογιζώμεθα με εκτίμησι τις ευλογίες που ο ουράνιος Πατέρας μας έχει δώσει, χωρίς να παραβλέπωμε καμμιά απ’ αυτές. Έτσι, μπορούμε να καθορίσωμε ατομικά αν αποδίδωμε στον Ιεχωβά ‘κατά τη δύναμί μας,’ σε ίση αναλογία με τα δώρα του προς εμάς. Πόσο θαυμάσιο είναι το ότι εκείνος γνωρίζει τις ικανότητές μας και, εν τούτοις, δεν ορίζει συγκεκριμένα για τον καθένα μας τι πρέπει να του προσφέρωμε! Μας επιτρέπει να εκφράζουμε την εκτίμησί μας από καρδιάς. Δεν θα θέλαμε να του δώσωμε ό,τι αξίζει, δηλαδή, ό,τι καλύτερο έχομε; Κάτι λιγώτερο απ’ αυτό δεν θα ήταν αρκετό. Ας δίνωμε, λοιπόν, το καλύτερό μας σ’ αυτόν ο οποίος μας έχει δώσει όλα όσα έχομε!
[Εικόνες στη σελίδα 25]
ΕΛΑΙΟΝ (πνεύμα του Ιεχωβά)
ΘΥΜΙΑΜΑ (ευπρόσδεκτες προσευχές)
ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ (πληρότης αφοσιώσεως)
ΑΖΥΜΑ (αγνή πορεία ζωής)